“ခ်စ္တတ္ၾကရေအာင္”

“သဒၶါ၊ ေမတၱာေရွ႕႐ႈကာ ခ်စ္တာျမင့္ျမတ္သည္။ သတိဉာဏ္ယွဥ္ မုန္းတက္လ်င္ ၀ဋ္ခြင္လြတ္ေျမာက္သည္။ ဘ၀တုိင္းမွာ ေစာင္းေျမာင္းကာ မဲ့တာကင္းပါေစ။ ဘ၀တုိင္းမွာ မူးယစ္ကာ ေသာက္တာကင္းပါေစ”

ဆရာေတာ္အရွင္ဆႏၵာဓိက


အခ်စ္ဆုိတဲ့ စကားလံုးကို က်ေနာ္တုိ႔ လူမွန္းသိတက္စအရြယ္ထဲက ၾကားသိခဲ့ရတာပါ။ “ကေလးေလးက ခ်စ္စရာေလး၊ ငါ့သားေလးက ခ်စ္စရာေလး၊ အဖိုးကလည္း အဘြားကို ခ်စ္တယ္ေျပာမွာဘဲ..စသျဖင့္ေပါ႔”။ ေနာက္ပိုင္းသိလာျပန္ေတာ့လည္း “အခ်စ္ဆုိတာ ပကတိ အေနအထားအတုိင္းရွိေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ဆုိးသည္ျဖစ္ေစ၊ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ



စိတ္ရဲ႕အမွန္အတိုင္း ခ်စ္တက္ဖုိ႔ပဲလိုတယ္။ ဘာလုပ္ေပးမွ ဘယ္လိုျဖစ္မွ ခ်စ္မယ္ဆုိတဲ့ အတၱကိုေစခိုင္းတာမ်ိဳးက်ေတာ့ အခ်စ္လို႔မေခၚေတာ့ဘူး”တဲ့။ “အခ်စ္ဆုိတာ ပူေလာင္တဲ့ မီးေတာက္ငယ္တစ္ခု ေမတၱာဟာေအးျမတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းငယ္တစ္ခု” စတဲ့ သီခ်င္းစာသားလည္း ၾကားဖူးပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူေတြက အခ်စ္ကို အမ်ိဳးမ်ိဳး အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆုိၾကတယ္။ ဓမၼအျမင္နဲ႔ၾကည္ရင္ အခ်စ္ဆုိတာက ေလာဘပါပဲ။ ေလာကမွာ ခ်စ္ျခင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိပါတယ္။ သားခ်စ္၊ သမီးခ်စ္၊ ဇနီးခ်စ္၊ ညီအကို ေမာင္ႏွမခ်စ္ စသျဖင့္ေပါ႔။ သစၥာေလးပါးမွာ ေလာဘဆုိတဲ့ ခ်စ္ျခင္းတရားကို သမုဒယ လို႔သံုးပါတယ္။ သမုဒယဆုိတာကေတာ့ ဒုကၡျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒုကၡေလာင္းလို႔ မဟာဂႏၶာ႐ံုဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာစာအုပ္မွာ ေရးသား ထားပါတယ္။ အခ်စ္ဆိုတဲ့ ေလာဘေၾကာင့္ပဲ သံသရာတစ္ေလွ်ာက္ ဒုကၡနဲ႔မိတ္ဖြဲ႕ၿပီး တ၀ဲလည္လည္ ျဖစ္ေနရတာပါ။ အခ်စ္ႀကီးရင္ ဒုကၡၾကီးမယ္၊ အခ်စ္နည္းရင္ ဒုကၡနည္းမယ္၊ အခ်စ္မရွိရင္ေတာ့ ဒုကၡလည္း မရွိေတာ့ဘူးေပါ႔။ (ဒါက အခ်စ္ေၾကာင့္ျဖစ္လာရမဲ့ ဒုကၡေတြကို ေျပာတာပါ)။ ခ်စ္မိၾကၿပီဆုိရင္ အခ်စ္ႏြံ႔က ႐ုန္းႏိုင္ဖုိ႔ဆုိတာ ေတာ္ေတာ္ကို ခက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ “အခ်စ္အခ်စ္၊ ခ်စ္တုိင္းခ်စ္၍၊ ခ်စ္ေလခ်စ္ေလ၊ ခ်စ္မေျပတည္း။ ဆားငန္ေရေနာက္၊ ငတ္တုိင္းေသာက္က၊ ေသာက္ေလေသာက္ေလ၊ ငတ္မေျပသို႔၊ ေပမအရာ တဏွာဖြဲ႕ရစ္၊ ထုိအခ်စ္လည္း အျပစ္မျမင္ မဆင္ျခင္ပဲ၊ ခ်စ္လွ်င္ေပ်ာ္ႏိုး၊ ခ်စ္စပ်ိဳးသည္၊ ခ်စ္႐ိုး ခ်စ္စဥ္ ခ်စ္လမ္းတည္း” လို႔ ေရးစပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေသခါနီးအခ်ိန္ေတြမွာလည္း သားသမီး၊ ဇနီးမယားအေပၚမွာ ခ်စ္ခင္စြဲလန္းမႈ၊ ပစၥည္းဥစၥာမ်ားကို ခ်စ္ခင္စြဲလန္းမႈေတြေၾကာင့္ ၿပိတၱာဘ၀ ေရာက္သြားရတာေတြလည္း မနည္းေတာ့ပါဘူး။ ဘုရားရွင္လက္ထက္က ရဟန္းတစ္ပါး မိမိရဲ႕ သကၤန္းအသစ္ေလး အေပၚစြဲလန္းမိတဲ့အတြက္ အဲဒီသကၤန္းေပၚမွာ (၇)ရက္ “သန္း” ျဖစ္ခဲ့ရပါ တယ္။ ခ်စ္ခင္စြဲလန္းမႈေတြဟာ အပါယ္လမ္းအတြက္ ၀င္ေပါက္တံခါးတစ္ခုန႔ဲ တူေနသလိုပါပဲ။ ပံုေသေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ အခ်စ္ေၾကာင့္ သီလေစာင့္ထိန္းသြားတဲ့ သူေတြကိုလည္း ေတြ႕ဘူးပါတယ္။ (ခ်စ္သူက ဘီယာမေသာက္ပါနဲ႔ေျပာလို႔ လံုး၀ မေသာက္ ေတာ့တာမ်ိဳးပါ)။ ျမတ္စြာဘုရားက တရားဦး ဓမၼစၾကာေဒသနာေတာ္မွာ “ပိေယဟိ ၀ိပၸေယာေဂါ ဒုေကၡာ” (ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္သူမ်ားနဲ႔ ေ၀းကြာရျခင္းသည္ ဒုကၡ)၊ “အပၸိေယဟိ သမၸေယာေဂါ ဒုေကၡာ” (မခ်စ္မႏွစ္သက္သူမ်ားနဲ႔ အတူေနရျခင္းသည္ ဒုကၡ)၊ လို႔ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ သူနဲ႔ ဘယ္သူမွ ေကြကြင္းမေနခ်င္ၾကပါဘူး။ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူေတြနဲ႔ ဘ၀သံသရာမွာ ပါရမီျဖည့္ဖက္အျဖစ္ လက္တြဲသြားခ်င္ရင္လည္း ဘုရားရွင္ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ နည္းလမ္းေလး ေျပာျပပါမယ္။ ယခုဘ၀မွာ စိတ္တူကိုယ္တူျဖစ္ၾကေသာ သူႏွစ္ေယာက္က ေနာင္ဘ၀မွာလည္း အၿမဲမကြဲ၊ မကြာ ျဖစ္ခ်င္ရင္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ သဒၶါ၊ သီလ၊ စာဂ ပညာအရာတုိ႔ တူေစရပါမယ္။ တစ္ေယာက္က သဒၶါေကာင္းရင္ က်န္တစ္ေယာက္ကလည္း သဒၶါေကာင္းရပါမယ္။ တစ္ေယာက္က သီလစင္ၾကယ္ရင္ က်န္တစ္ေယာက္ကလည္း သီလစင္ၾကယ္ရပါမယ္။ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ကုသိုလ္လုပ္ငန္းကို တစ္ေယာက္က မတားျမစ္ရဘူး။ မယ္ကလွဴတာကို ေမာင္ကၾကည္ျဖဴတာမ်ိဳး ျဖစ္ရပါမယ္။ ဒါ႔ေၾကာင့္ သံသရာတစ္ေလွ်ာက္ စမ္းေရေတြအတူေသာက္ ပန္းေတြအတူေကာက္ၿပီး ပါရမီျဖည့္ဖက္ဘ၀ ဟန္းနီးမြန္းခရီးသည္မ်ား ျဖစ္ခ်င္ရင္ေတာ့ ျမတ္ဗုဒၶေပးတဲ့ အခ်က္ေတြကို ခိုင္ၿမဲစြာက်င့္သံုးရပါမယ္။ အမွန္ေျပာရရင္ သူတစ္ပါးခ်စ္ ေနဖုိ႔ထက္ မိမိကိုယ္ကို ခ်စ္ေနဖုိ႔က ပိုအေရးႀကီးပါတယ္။ ပေသနဒီေကာသလမင္းႀကီးက ဘုရားရွင္အား “အဘယ္သူသည္ မိမိကုိယ္ကို ခ်စ္ရာေရာက္၍ အဘယ္သူသည္ မိမိကိုယ္ကို မခ်စ္ရာေရာက္ပါသနည္း” လို႔ေမးပါတယ္။ ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားက “အၾကင္သူသည္ ကိုယ္ႏႈတ္ႏွလံုးသံုးပါးတုိ႔ျဖင့္ မေကာင္းမႈဒုစ႐ိုက္တုိ႔ကို ျပဳလုပ္ေျပာဆုိၾကံစည္ေနလ်င္ မိမိကုိယ္ကို မခ်စ္ရာေရာက္၏၊ ကိုယ္ႏႈတ္ႏွလံုး သံုးပါးလံုးျဖင့္ ဒုစ႐ိုက္တရားတုိ႔ကိုေရွာင္၍ သုစ႐ိုက္တရား တို႔ကိုျပဳေနလ်င္ မိမိကိုယ္ကို ခ်စ္ရာေရာက္၏”လို႔ ျပန္လည္ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ခ်စ္သူ၊ သားသမီး၊ ဇနီးမယား၊ ပစၥည္းဥစၥာမ်ားအေပၚ အခ်စ္ေလ်ာ့ၿပီး သုစ႐ိုက္ တရားမ်ားလိုက္နာက်င့္သံုးကာ ကိုယ့္ကိုကုိယ္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသင့္ပါတယ္။



က်ေနာ့္ရဲ႕ဓမၼမိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္က Tag လိုက္လို႔ ဒီပို႔ေလး ေရးျဖစ္သြားတာပါ။ ဒါမ်ိဳးက လူတေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္အျမင္၊ ခံစားခ်က္ေတြက မတူၾကေတာ့ ေရးရလို႔ ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္။ က်ေနာ့္ကို Tag လိုက္ေသာ အစ္မႏွင့္အတူ စာဖတ္သူမ်ား ေက်နပ္ႏွစ္ သိမ့္ႏိုင္ပါေစ။ အျမင္ေလးေတြလည္း ေရးထားေပးခဲ့ပါ။