“ဘာေၾကာင့္ မၿငိမ္းခ်မ္းၾကပါသလဲ..?”

မၾကာခင္က ဘေလာ့တခုမွာ ထုိင္းႏုိင္ငံနဲ႔ အိႏိၵယႏုိင္ငံေတြရဲ႕ ဆူပူမႈေတြ အေၾကာင္းေရးထားတာ ဖတ္မိပါတယ္။ ထုိ႔အတူ ကမာၻအရပ္ရပ္မွာလဲ စစ္ေတြျဖစ္လိုက္၊ ဆူပူမႈေတြျဖစ္လိုက္နဲ႔ တကယ့္ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကို ခံစားခြင့္ရတာ နည္းပါးၾကပါတယ္။ ဘာလို႔ ဒီလိုေတြျဖစ္ေနၾကလဲ? လူေတြအသီးသီး မၿငိမ္းခ်မ္းရျခင္းဟာ လူတိုင္းေခတ္ပညာ မတတ္လို႔၊ စာ၊ ၀တ္၊ ေနေရး မဖူလံုလို႔၊ မခ်မ္းသာၾကလို႔ ဟုေျပာဆုိၾကသည္မွာ တစိတ္တေဒသ အားျဖင့္ မွန္ပါတယ္။ လံုး၀ မွန္ကန္တယ္လို႔ေတာ့ မဆုိႏိုင္ပါ။ စား၀တ္၊ ေနေရးျပည့္စံုေနတဲ့ သူေတြသည္လဲ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကို မရႏုိင္ၾကေသးပါဘူး။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ပူေလာင္ေနၾကတာပါပဲ။ သိပၸံပညာ တုိးတတ္မႈေတြသည္လဲ သြားလာ၊ ဆက္သြယ္ရာမွာ လြယ္ကူေစတဲ့ အေထာက္အပံ့ေတာ့ ျဖစ္ေစပါတယ္။ တကယ့္ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ အစစ္မွန္ကုိေတာ့ ေပးဆပ္ႏုိင္စြမ္းမရွိပါဘူး။


ထုိမျငိမ္းခ်မ္းရျခင္း၏ အရင္းအျမစ္ကေတာ့ “ကိေလသာ” ထူထပ္ၾကျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ထိုသို႔ ကိေလသာ ထူတဲ့သူေတြကိုပဲ “ပုထုဇဥ္” လို႔ေခၚပါတယ္။ အက်ယ္အားျဖင့္ ကိေလသာ ၁၅၀၀ ရွိပါတယ္။ (အခ်စ္ ၁၅၀၀ ဆုိသည္မွာ ကိေလသာ ၁၅၀၀ ကိုေျပာျခင္းပါ)။ အက်ဥ္းအားျဖင့္ေတာ့ ၁၀ပါး ရွိပါတယ္။
(၁) ေလာဘ = လိုခ်င္တပ္မက္ျခင္း။
(၂) ေဒါသ = အမ်က္ထြက္ျခင္း။
(၃) ေမာဟ = မိုက္မဲေတြေ၀ျခင္း၊ မသိျခင္း။
(၄) မာန = ေထာင္လႊား၊ ေမာ္ၾကြားျခင္း။
(၅) ဒိ႒ိ = အယူလြဲမွားျခင္း။
(၆) ၀ိစိကိစၧာ = ယံုမွားျခင္း၊ သံသယျဖစ္ျခင္း၊ မဆံုးျဖတ္ႏုိင္ျခင္း။
(၇) ထိန = ငိုက္မ်ဥ္းျခင္း၊ ပ်င္းရိျခင္း။
(၈) ဥဒၶစၥ = စိတ္ျပန္႔လြင့္ျခင္း၊ စိတ္မၿငိမ္သက္ျခင္း။
(၉) အ ဟီရိက = အကုသိုလ္ျပဳရန္ မရွက္ျခင္း။
(၁၀) အ ေနာတၱပၸ = အကုသိုလ္ျပဳရန္ မေၾကာက္ျခင္း တုိ႔ျဖစ္ၾကပါတယ္။
ပုထုဇဥ္ ဆုိရင္ လူပဲျဖစ္ျဖစ္၊ နတ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ျဗဟၼာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေျမလွ်ိဳး မုိးပ်ံႏိုင္တဲ့ သူပဲျဖစ္ျဖစ္ ယခု ေျပာခဲ့တဲ့ ကိေလသာ ၁၀ပါး ရွိေနပါတယ္။
ကိေလသာကို အမ်ိဳးအစားအားျဖင့္လည္း ခြဲလို႔ရပါေသးတယ္။
ကိေလသာ (၃)မ်ိုဳး၊
(၁) ၀ီတိကၠမ ကိေလသာ - အၾကမ္းစားကိေလသာ။ အာရံု (၅)ပါး ကို ႏွစ္သက္တြယ္တာ၍ ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံ တို႔ျဖင္႔ ေလာဘ၊ ေဒါသ အေလ်ာက္ ေဖာက္ျပန္က်ဴးလြန္ေစတတ္မႈ။ (သီလ ေစာင္႔ထိန္းျခင္းျဖင္႔ တားဆီရန္)။
(၂) ပရိယုဌာန ကိေလသာ - အလတ္စားကိေလသာ။ မေနာဒြါရ၌ ထၾကြေသာင္းက်န္းတတ္သည္႔ ကိေလသာ။ (သမထ ဘာ၀နာက်င္႔ၾကံ ျခင္းျဖင္႔ တားဆီးရန္)။
(၃) အႏုသယ ကိေလသာ - အႏုစားကိေလသာ။ သံသရာတေလွ်ာက္ အစဥ္ကိန္းေအာင္းေနခဲ႔ျပီး အခါအခြင္႔ သင္႔ေသာအခါ ေပၚထြက္လာျပီး ေဖာက္ျပန္က်ဳးလြန္တတ္ေသာ ကိေလသာ။ (၀ိပႆနာ ဘာ၀နာအားထုတ္ ျခင္းျဖင္႔ အျမစ္ျဖဳတ္ ပယ္သတ္ရန္)။
“မေနာဒြါရ” မွ အလြန္ၾကမ္းတမ္းစြာ ထၾကြေသာင္းက်န္း လႈပ္ရွားၾကတဲ့ “၀စီဒုစရိုက္” ေတြ၊ “ကာယဒြါရ” မွ အလြန္ၾကမ္းတမ္းစြာ လႈပ္ရွားထၾကြ ေသာင္းက်န္းၾကတဲ့ “ကာယဒုစရိုက္” ေတြကုိ “၀ီတိကၠမ ကိေလသာ” လို႔ေခၚပါတယ္။ အဲဒီကိေလသာေတြ ထၾကြျခင္းကို မ်က္ျမင္အားျဖင့္ လူတုိင္းပဲ သိႏုိင္ပါတယ္။
ကိုယ္အဂၤါ၊ ႏႈတ္အဂၤါ လႈပ္ရွားထၾကြျခင္း၊ ေသာင္းက်န္းျခင္း မရွိေသးပဲ စိတ္မွာသာ ထၾကြေနတဲ့ “ေဒါသ” စတဲ့ တရားေတြကို “ပရိယုဌာန ကိေလသာ” လို႔ေခၚပါတယ္။ အဲဒီကိေလသာမ်ိဳး ထၾကြျခင္းကိုေတာ့ အဘိညာဥ္ရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြသာ သိႏုိင္ၾကပါတယ္။
မေနာဒြါရမွာပင္ ထၾကြျခင္းမရွိေသးပဲ၊ စိတ္သႏၲာန္မွာ အၿမဲကိန္းေနတဲ့ ေလာဘ၊ ေဒါသ စတဲ့တရားေတြကုိ “အႏုသယ ကိေလသာ” လို႔ေခၚပါတယ္။ အဲဒီကိေလသာမ်ိဳးကုိေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားမွတပါး ဘယ္သူမွ မျမင္ႏိုင္၊ မသိႏုိင္ၾကပါ။
၀ီတိကၠမ ကိေလသာ နဲ႔ ပရိယုဌာန ကိေလသာကုိ သာသနာပ ကာလမွာလဲ ပယ္သတ္ႏုိင္ၾကပါတယ္။ အႏုသယ ကိေလသာ ပယ္သတ္နည္းကိုေတာ့ ဘုရားရွင္ ပြင့္ေတာ္မူမွာသာ သိၾကရပါတယ္။ ဗုဒၶ၏ သာသနာေတာ္ႏွင့္ ၾကံဳပါေသာ္လဲ၊ “မၾကိဳက္တဲ့ပုဂၢိဳလ္”၊ “မလိုက္နာတဲ့ပုဂၢိဳလ္”၊ “မထုိက္တဲ့ ပုဂိၢဳလ္” ေတြက ေတာ့၊ သိရိွလိုက္ က်င့္သံုးႏုိင္ျခင္း မျပဳၾကပါ။
ကိေလသာ ၁၀ပါး တုိရ႕ဲေခါင္းေဆာင္ကေတာ့ “ဒိ႒ိ” ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒိ႒ိဆုိတာလဲ “အတၱဒိ႒ိ” (ငါစြဲ) ကိုဆိုလိုပါတယ္။ သူရဲ႕ေနာက္မွာေတာ့ “တဏွာ” နဲ႔ “မာန” က ကပ္ၿပီးပါလာပါတယ္။ ထုိသံုးခု ေပါင္းလိုက္ ၿပီးေတာ့ “ပပဥၥတရား ၃ပါး” (သံသရာနယ္ခ်ဲ႕တရား) လို႔ ဆုိပါတယ္။ ယခုအခ်ိန္မွာ “အတၱဒိ႒ိ” (သို႔မဟုတ္) “သကၠာယဒိ႒ိ” ေခါင္းေဆာင္ၾကီးကို မႏွိမ္နင္းႏိုင္လို႔ သူရဲ႕တြဲဘက္၊ ရဲေဘာ္ျဖစ္ၾကတဲ့ “တဏွာ”၊ “မာန” တုိ႔ ထၾကြေသာင္းက်န္းတာကို ခံေနၾကရပါတယ္။ တကမာၻလံုး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမရျခင္းရဲ႕ အျမစ္ဟာ ထုိ ဒိ႒ိၾကီး ေၾကာင့္ျဖစ္တယ္ဆုိတာ ေကာင္းစြာသိထားဖုိ႔ လိုပါတယ္။ သံသရာတေလ်ာက္လံုးမွာလဲ ထုိ “အတၱဒိ႒ိ” ေခါင္းေဆာင္တဲ့ “ပပဥၥအဖြဲ႔ႀကီး”က ေအာက္အ၀ီစိ တိုင္ေအာင္ နယ္ခ်ဲ႕တတ္ပါတယ္။ ၃၁ ဘံုက မလြတ္သ၍ ဘယ္ပုထုဇဥ္မွာ လြတ္လပ္ေရးမရႏုိင္ၾကပါ။ အုိ၊ နာ၊ ေသ၊ မြဲ၊ ကြဲ ဆိုတဲ့ ေဘးႀကီးေတြနဲ႔ ေျပးမလြတ္ႏိုင္ေအာင္ ရင္ဆုိင္ေတြ႔ၾကရမွာပါပဲ။ (ဗုဒၶေဟာၾကားတဲ့ တရားေတြကုိ ကိုယ္တုိင္ က်င့္ၾကံအားထုတ္ၿပီး ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္နဲ႔ ထိုးထြင္းသိျမင္ထားမွသာ စိတ္ခ်ရပါမယ္)။ “မြဲ၊ ကြဲ” ဆုိတာကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာတဲ့ သူပဲျဖစ္ပေစ ေသတဲ့အခါက်ရင္ ပိုင္ဆုိင္သမွ်ထားခဲ့ရတာပါ။ လံုခ်ည္တစ္ထည္၊ အကၤ်ီတစ္ထည္နဲ႔သာ သြားရွာရပါေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ထက္ “မြဲ” တဲ့သူမရွိေတာ့ပါ။ မိမိခ်စ္ခင္ ျမတ္ႏိုးတဲ့ သား၊ မယား၊ ေဆြမ်ိဳး ေတြနဲ႔လဲ ခြဲခြာသြားရ တဲ့အတြက္ “ကြဲ” တယ္လို႔ ဆုိလိုပါတယ္။ ေသျခင္းတရားနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ေတာ့ ငါ့ကိုယ္၊ ငါ့ဟာ ဆုိတာ ေတြဟာ ဘာမွ သံုးလို႔မရေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ့္ရဲ႕သႏၲာန္မွာ သစၥာတရားေတြကုိ ထုိးထြင္းသိျမင္ထားပါမွ စိတ္ခ်ရပါမယ္။ ယခုအခ်ိန္မွာ လူသားအားလံုး ကိေလသာေတြ နည္းေအာင္က်င့္ၾကံ ၾကမွသာ ေလာကလဲ ၿငိမ္းခ်မ္းႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။ လူသားေတြရဲ႕ စိတ္သႏၲာန္မွာ ကိေလသာေတြ ထူပိန္းေနသ၍ ေလာကၾကီး မၿငိမ္းခ်မ္း ႏိုင္ပါဘူး။ ထုိ႔အတူပဲ မိမိကိုယ္ကိုႏွင့္ မိမိပတ္၀န္းက်င္ကို ေအးၿငိမ္းမႈ အရသာကုိ ေပးစြမ္းႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါ။ အနည္းဆံုး ဒိ႒ိကိေလသာႏွင့္ ၀ိစိကိစၧာကိေလသာ ႏွစ္ပါးကို ပယ္သတ္ျခင္း မျပဳႏိုင္သမွ် ဘယ္ေတာ့မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ မရႏိုင္ပါဘူး။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ကိေလသာေတြ နည္းပါးေအာင္ သီလေစာင့္ထိန္းမႈ၊ သမထဘာ၀နာ က်င့္ၾကံမႈ၊ ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာ အားထုတ္မႈတုိ႔ျဖင့္ ေမြ႔ေလ်ာ္ရပါမယ္။ သို႔မွ မိမိတုိ႔ ေလာကၾကီး ၿငိမ္းခ်မ္းႏုိင္သလို၊ မိမိရဲ႕ စိတ္သႏၲာန္ မွာလဲ ၾကည္လင္ႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။

“သူေတာ္ေကာင္းဓာတ္ တရားျမတ္ လႊမ္းပတ္ကမာၻ တည္ေစေသာ္”