“ဆရာေကာင္းဆုိရာ၀ယ္...”

နဖူးစြန္းႏွင့္၊ ဒူးပြန္းခံကာ၊

ကိုးကြယ္ပါလည္း၊ ဆရာလြဲက၊

ငရဲအပါယ္၊ အျမစ္တြယ္၊

၀ဋ္ႏြယ္ရွည္လ်ားရာ၊

(ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး)


က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးအမ်ားစုဟာ သာမန္အားျဖင့္ သဒၶါတရား(ယံုၾကည္မႈ႔) ေကာင္းၾကပါတယ္။ ဘာသာ၀ါဒတိုင္းဟာ ယံုၾကည္မႈ (မ်က္စိမွိတ္ယံုၾကည္မႈ)ကို အေျခခံၾကပါတယ္။ အျခားဘာ သာ၀င္ေတြ နားလည္ၾကတဲ့ သက္၀င္မႈ၊ ယံုၾကည္မႈမ်ားက ဗုဒၶ၀ါဒႏွင့္ ပတ္သတ္ျခင္း မရွိပါဘူး။ ဗုဒၶ၀ါဒမွာ သဒၶါတရားဆိုတာ ယံုၾကည္မႈ သက္သက္မဟုတ္၊ ကုိယ္တိုင္ ေက်ေက်နပ္နပ္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိရွိနားလည္ၿပီးမွ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ စိတ္ခ်ယံုၾကည္မႈမ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။ ထုိယံု ၾကည္မႈက ရတနာသံုးပါးအေပၚမွာ ျဖစ္တည္မွသာ သံသရာ၀ဲဂယက္မွ ရုန္းထြက္ႏိုင္မွာပါ။



ထို႔ေၾကာင့္ပင္ သဒၶါယ တရတိ ၾသဃံ (အခက္အခဲမွန္သမွ်ကို ယံုၾကည္ခ်က္ျဖင့္ လြန္ေျမာက္၏) ဟုဗုဒၶျမတ္စြာ မိန္႕ဆိုခဲ႔ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ သဒၶါတရားႏွင့္ ၿပီးျပည့္စံု၍ မိမိတုိ႔အမွန္တကယ္ မဂ္ဖုိလ္ ရဖို႔ ဆည္းကပ္ကိုးကြယ္ရာမွာ ဆရာေရြးမွန္ကန္ဖုိ႔ အင္မတန္အေရးႀကီးပါတယ္။ ယခုအခါမွာ အျခားေသာ အတုအေယာင္မ်ားစြာက ေနရာယူလာၾကပါတယ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ စတုတၱအႀကိမ္ ႏိုင္ငံေတာ္ဗဟို သံဃာ့၀န္ေဆာင္အဖြဲ႔ သဒၶမၼအစည္းအေ၀းမွာ သဘာပတိ ဥကၠ႒ အဘိဓဇမဟာ ရ႒ဂုရု၊ အဘိဓဇအဂၢမဟာ သဒၶမၼေဇာတိက ျမင္းျခံၿမိဳ႔႕ ကိုးေဆာင္တိုက္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ဘဒၵႏၲေသာဘိတ မွ ေအာက္ပါအစည္းအေ၀းဖြင့္ ၾသ၀ါဒကထာကို မိန္႔ၾကားခဲ့ပါတယ္။ “ဆရာေတာ္ဘုရားမ်ား အထူးသတိေပးေလ်ာက္ထားလိုေသာ အခ်က္မွာ ယခုအခါ တပည့္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ နတ္၊ ေမွာ္၊ ၀ိဇၨာ၊ ဂါထာ၊ မႏၲယား စေသာ တႏၲရ၊ မႏၲရ ၀ါဒမ်ား ေၾကာက္မတ္ဖြယ္ေကာင္းေအာင္ တိုးပြားေနသည္ကို ဆရာေတာ္ဘုရားမ်ား သတိျပဳေစခ်င္ပါ သည္ ဘုရား၊ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ဒါယကာ၊ ဒါယိကာမ အမ်ားစုဟာ ေထရ၀ါဒသာသနာ စစ္စစ္ကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ သက္၀င္ယံုၾကည္မႈနည္းပါးၿပီး ထုိတႏၲရ၊ မႏၲရ၀ါဒမ်ားဘက္သို႔သာ လိုက္ပါေနၾကပါသည္။ ဤအခ်က္ကို အခြင့္ေကာင္းယူ၍ အခ်ိဳ႕ရဟန္းမ်ားသည္ ဂႏၴဓူရ (စာေပသင္ျခင္း)၊ ၀ိပႆနာဓူရ (တရားအားထုတ္ျခင္း) ဟူေသာ ရဟန္းေတာ္တုိ႔၏ တာ၀န္ကို ပစ္ပယ္၍ တႏၲရ၊ မႏၲရအလုပ္ကို ရဟန္းေတာ္တုိ႔ တာ၀န္အလား ႀကိဳးစားအားထုတ္ ျပဳလုပ္ေနၾကသည္မွာ သာသနာေတာ္အတြက္ ေၾကာက္မတ္ဖြယ္ေကာင္းေသာ ေဘးရန္တစ္မ်ိဳးျဖစ္ပါသည္ ဘုရား...”။ ဤအခ်က္ေတြကို နာယူျခင္းျဖင့္ ေထရ၀ါဒသာသနာအေပၚ အေရာင္ဆုိးေသာ အရာမ်ားကို ေပၚလြင္ေစပါတယ္။ လူေတြသည္လည္း ေန၊ ထုိင္၊ ေျပာဆုိတက္ဖုိ႔လိုပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ေသာ လူမ်ားက ဘုရားႀကီးေက်ာင္းေရာက္ရင္ မဂ္ဖုိလ္ေရာက္ေၾကာင္းတရား၊ ဒါန၊ သီလစတဲ့ တရားအေၾကာင္းမ်ားကို ေမးျမန္းျခင္းမရွိပဲ၊ ဘာဂဏန္းေကာင္းလဲ၊ ဘာထိုးရမလဲ စတဲ့ ၂လံုး၊ ၃ လံုးဂဏန္းမ်ားေတာင္းဖုိ႔သာ စဥ္းစားၾကပါတယ္။ ဤေနရာ ကိုယ္ေတြ႔ေလးတစ္ခု ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ ဂ်ီေတာ့မွာ တင္ထားတဲ့ ကိုရင္ပံုေလးကိုေတြ႕ေတာ့...“ဦးဇင္းေလးလား၊ တပည့္ေတာ္ကို ၂လံုးဂဏန္းေပးပါတဲ့..”။ ဒါနဲ႔ သံဃာကို အေလးအျမတ္ျပဳတတ္ဖုိ႔ ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။ အဓိက ဆုိလိုခ်င္တာက လူေတြကိုကလည္း ရတနာျမတ္သံုးပါး အေပၚမွာ အေလးအျမတ္ ျပဳတက္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ေလာကီေကာင္းက်ိဳးတစ္ခုပဲ ၾကည့္ၿပီးေတာ့ အျခားေသာ အတုအေယာင္ မ်ားအေပၚ အားထားခ်င္ၾကေတာ့ လိမ္တဲ့သူက ပိုၿပီးၾကိဳက္တာေပါ႔။ က်ေနာ္တုိ႔ အိမ္နားမွာ ဘိုးေတာ္ဆုိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ ဘယ္လိုျဖစ္လာလဲဆုိေတာ့ သာသနာပြဲထုိးတာက ကန္ေတာ့ပြဲမွာ ၀လံုးေတြ ေပၚလာတယ္ဆုိၿပီးေတာ့ ၀လံုးဘိုးေတာ္လို႔ နာမည္ႀကီးပါတယ္။ (အမွန္ေတာ့ ဘုရားေရွ႕မွာ အုန္းစိမ္း၊ ငွက္ေပ်ာစိမ္းေတြနဲ႔ ကန္ေတာ့ပြဲလုပ္တာ မသင့္ေတာ္ပါ။ သာသနာပြဲဆုိတာ မိသားစုေတြလိုက္ ကိုယ့္အိမ္မွာ တရားေဆြးေႏြး၊ တရားနာ၊ ဘုရားဆြမ္းေတာ္ ကပ္တဲ့ ပြဲေလးလို႔ နားလည္ပါတယ္)။ တေန႔ေတာ့ က်ေနာ္လည္း ဦေလးနဲ႔ ဘိုးေတာ္ဆီကိုသြားၿပီး ၀လံုးေပၚတယ္ ဆုိတာသြားၾကည့္တယ္။ က်ေနာ့္ အျမင္ေတာ့ ဘာမွကို မေတြ႕ခဲ့ပါဘူး။ သူ႔အိမ္မွာလည္း ကန္ေတာ့ပြဲေတြရႈပ္ေနတာပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီဘိုးေတာ္က ၂လံုး၊ ၃လံုးေတြ ေပးတာမွန္တယ္ဆုိၿပီး အေတာ္မ်ားမ်ား ကိုးကြယ္ လာၾကပါတယ္။ ဘိုးေတာ္က နတ္ပြဲလည္း ေပးပါတယ္။ သူကိုယ္တုိင္လည္း နတ္၀င္ကတယ္။ လူေတြလာရင္ ငါ႔သမီးၾကီး၊ ငါ႔သားၾကီးဆုိၿပီး ဓာတ္ေပးတယ္ဆုိတာလည္း လုပ္ပါေသးတယ္။ လူေတြကလည္း အဲလိုဆုိရင္ အေတာ္ကိုသေဘာ က်တာပါ။ ေနာက္ေတာ့သူ႔ကို ယံုစားကိုးကြယ္တဲ့ သူေတြ စီးပြားပ်က္တာပါပဲ။ သူလည္း အရင္လို မဟုတ္ေတာ့ပဲ၊ သာမန္လူတစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အတုအေယာင္ဆုိတာ ဘယ္ေတာ့မွ ၾကာရွည္မခံပါဘူး။ သတိဉာဏ္ယွဥ္ၿပီးမွ ယံုၾကည္တတ္ဖုိ႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ ဓမၼေစတီဆရာ ေတာ္ဘုရား၏ “ႏွလံုးသား၀ယ္ဘုရားတည္” တရားမွ ယခုလို မွတ္သားခဲ့ဘူးပါတယ္။


၁. သရဏဂုံတည္ေစေသာဆရာ = ဆရာေကာင္း၊ မိတ္ေဆြေကာင္း (Good Teachers)။

၂. သစၥာ ၄-ပါး သိေစတဲ႔ဆရာ = ဆရာမွန္၊ မိတ္ေဆြမွန္ (Right Teachers)။

၃. အာသေ၀ါတရား ၄-ပါး ကုန္ေစတဲ႔ဆရာ = ဆရာျမတ္၊ မိတ္ေဆြျမတ္ (Nobel Teachers)။





“ကုန္ရံႈးေတာ့ တစ္ေခါက္”၊ “လင္ကုန္ရံႈးေတာ့ တစ္သက္လံုး ေမွာက္”၊ “ဆရာကုန္ရႈံးေတာ့ တစ္သံသရာလံုးေမွာက္..” ဟူေသာစကားအတိုင္း ဘာသာေရးမွာ ဆရာေရြးမွားရင္ ယခုပစၥဳပၸန္၊ သံသရာႏွစ္ျဖာလံုး ဒုကၡေရာက္တတ္ပါတယ္။ ဆရာေရြးမွန္ရင္လည္း မိမိေကာင္းက်ိဳးအားလံုး ၿပီးစီးတတ္ေၾကာင္းကို ဗုဒၶျမတ္စြာက အရွင္အာနႏၵာကို မိန္႔ၾကားခဲ့ဖူးပါတယ္။ မိမိတုိ႔မဂ္ဖုိလ္ရဖုိ႔ အတြက္ ဆည္းကပ္ကိုးကြယ္သင့္ေသာ ဆရာေကာင္းမ်ား၏ အဂၤါလကၡဏမ်ားကို သတၱတ အဂၤုတၱိဳရ္ ပါဠိေတာ္တြင္ ဘုရားရွင္က ေဟာၾကားထားပါတယ္။ ထုိအခ်က္ေတြကို ေႏွာင္းလူမ်ား အလြယ္တကူ မွတ္မိေစရန္ မန္လည္ဆရာေတာ္က မဃေဒ၀လကၤာသစ္တြင္ ယခုလိုဖြဲ႔ဆုိခဲ့ပါ တယ္။

“ ရိုေသခ်စ္ထုိက္၊ ခ်ီးမြမ္းထိုက္ႏွင့္၊

လြဲမိုက္ဆံုးမ၊ ေမးသမွ်ခံ၊

ဓမၼံနက္နဲ၊ ေဟာႏိုင္ၿမဲ၍၊

က်ိဳးနည္းမတန္း၊ ခုႏွစ္ခန္းႏွင့္၊

ျပည့္လွ်မ္းညီညာ၊ ဤဆရာ၊

ေဖြရွာတပည့္ခံ”။

အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆုိရမည္ဆုိေသာ္..၊

၁။ ရိုေသထုိက္ေသာ ဂုဏ္ေလးပါးႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္း၊

၂။ ခ်စ္ခင္ထုိက္ေသာ ဂုဏ္ေလးပါးႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္း၊

၃။ ခ်ီးမြမ္းထုိက္ေသာ ဂုဏ္ေလးပါးႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္း၊

၄။ မိမိ၏လြဲမွားမႈ၊ မုိက္မဲမႈကို ဆံုးမျခင္း၊

၅။ မိမိေမးသမွ်ကို ေျဖဆုိႏိုင္ျခင္း၊

၆။ နက္နဲေသာ ဓာတ္၊ ပရမတ္၊ သစၥာတရားမ်ားကို ေဟာၾကားႏုိင္ျခင္း၊

၇။ အက်ိဳးနည္းေသာ အလုပ္မ်ားကို တားျမစ္၍ အက်ိဳးရွိေသာ အလုပ္မ်ားကို ညႊန္ျပႏိုင္ျခင္း၊

ဤေနရာမွာ.. ရိုေသထုိက္၊ ခ်စ္ခင္ထုိက္၊ ခ်ီးမြမ္းထိုက္ေသာ ဂုဏ္ေလးပါးမွာ အတူတူျဖစ္ပါတယ္။ ထုိအခ်က္ေတြကေတာ့...

၁။ ဒါန = ေလာဘမႀကီးဘဲ ေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲသူ ျဖစ္ရမယ္။

၂။ ပိယ၀ါစာ = ေဒါသမႀကီးဘဲ ေမတၱာႏွင့္ယွဥ္သည့္ ခ်စ္ခင္ဖြယ္ရာ စကားရွိရမယ္။

၃။ အတၱစရိယာ = တပည့္တုိ႔၏ ေကာင္းက်ိဳးကို က်င့္ေဆာင္ရမယ္။

၄။ သမာနတၳတာ = မႏွိမ့္ခ်ဘဲ ပံုမွန္တန္းတူ ဆက္ဆံရမယ္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိတုိ႔ေတြသည္ အေျပာ၊ အေဟာ၊ အေရးေကာင္းတုိင္း ဆရာေကာင္း မဟုတ္ႏိုင္ေၾကာင္း သတိျပဳသင့္ပါတယ္။

“ၾကည္ညိဳရာမွာ၊ အမ်ားသံဃာ၊

ကိုးကြယ္ရာမွာ၊ ေရြးခ်ယ္ပါ၊” ဟူေသာ စာဆုိေလးအတိုင္း ရဟန္သံဃာမွန္သမွ် ၾကည္ညိဳပါ။ တက္ႏိုင္သမွ်လွဴဒါန္းပါ။ ၾကည္ညိဳလွဴဒါန္းေသာ မိမိ၏ ေကာင္းမႈ အက်ိဳးကို မလြဲမေသြ ရရွိမွာျဖစ္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ဆရာအျဖစ္ ကိုးကြယ္ေတာ့မည္ဆုိရင္ေတာ့ ေရြးခ်ယ္ရပါမည္။

ဤသို႔ျဖင့္ ဆရာေကာင္းတပည့္၊ ပန္းေကာင္းပန္ုဆုိတဲ့ စကားေလးအတုိင္း စာဖတ္သူမ်ားသည္ ဆရာေကာင္း၊ ဆရာျမတ္မ်ားထံ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ကာ နိဗၺာန္မဂ္ဖုိလ္သို႔ မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ၾကပါေစ။



“ဟီရိႏွင့္ၾသတၱပၸ”

မေကာင္းမႈ ဒုစရိုက္ကို ျပဳလုပ္ရမွာ ရွက္ျခင္းက ဟိရီျဖစ္ၿပီးေတာ့၊ ေၾကာက္လန္႔ျခင္းက ၾသတၱပၸ ျဖစ္ပါတယ္။ ထုိတရားႏွစ္ပါးမွာ မိမိဂုဏ္သိကၡာကို ေစာင့္ေရွာက္တဲ့သူတုိ႔မွာ ဟီရိတရားက ထင္ရွားၿပီး ဆရာ၊ မိဘ ေဆြမ်ိဳးစသူႏွင့္ အျခားသူမ်ားကို ေလးစာသူတုိ႔မွာ ၾသတၱပၸတရား ထင္ရွားပါတယ္။ ဥပမာ.. “ငါသည္ အမ်ိဳးေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္၊ ငါ႔လိုအမ်ိဳးေကာင္းသူ မေကာင္းမႈျပဳေနလွ်င္ (ဥပမာ..တံငါလုပ္ရင္၊ ၾကက္တုိက္၊ ဖဲရိုက္၊ အရက္ေသာက္ေနရင္) ရွက္စရာျဖစ္လိမ့္မယ္” ဆုိၿပီး ကိုယ့္ရဲ႕အမ်ိဳးဂုဏ္ကုိ ေစာင့္ထိန္းေသာအေနနဲ႔ မေကာင္းမႈျပဳရ


မွာရွက္တာပါ။ ပညာတက္တဲ့သူကလည္း “ငါ႔လိုပညာရွိ တစ္ေယာက္က ေအာက္က်ေသာ မေကာင္းမႈျပဳလုပ္ရင္ (သူ႔ဥစၥာ မတရားယူရင္) ရွက္စရာေကာင္းတယ္။” အသက္ႀကီးသူကလည္း “ငါလို အဘုိးႀကီးက မေကာင္းမႈကို ျပဳရင္ေတာ့ (လိမ္ေနရင္၊ ဆဲေနရင္၊ ေပါက္တတ္ ကရေတြေျပာေနရင္) ရွက္စရာေကာင္းတယ္” ဆုိၿပီး ကိုယ့္မွာရွိေနတဲ့ ဂုဏ္တစ္ခုခုကို ေလးစားသူက ဟိရိတရားကို ထင္ထင္ရွားရွားျဖစ္ေစပါတယ္။ ငါက မေကာင္းမႈျပဳလိုက္ရင္ ငါ႔မိဘ၊ ငါ႔ေရႊမ်ိဳး၊ ငါ႔ဆရာသမားေတြ ကဲ့ရဲ႕ခံရမွာစိုးရိမ္လို႔ ဒုစရိုက္တရားေတြလုပ္ရမွာကို ေၾကာက္လန္႔တတ္တာက ၾသတၱပၸတရားျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ဂုဏ္သိကၡာ၊ မိဘ၊ ဆရာသမား ေတြရဲ႕ဂုဏ္သိကၡာကို မၾကည့္ပဲ ရြဲ႕ခ်င္တုိင္းရြဲ႕၊ လုပ္ခ်င္တာလုပ္ေနသူေတြမွာေတာ့ ဟီရိ၊ ၾသတၱပၸတရားႏွစ္ပါးလံုး မရွိပဲ ဒုစရိုက္တရားေတြနဲ႔သာ ျပည့္နက္ေနပါမယ္။ ဟီရိနဲ႔ၾသတၱပၸ တရားႏွစ္ပါးက ေလာကလူသားအမ်ားကို သားႏွင့္အမိ၊ ေမာင္ႏွင့္ႏွမ စသျဖင့္ ျခားနားေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္တက္ေသာေၾကာင့္ “ေလာကပါလ=ကမာၻေစာင့္တရား” လို႔လည္း ေခၚပါတယ္။ ျဖဴစင္သန္႔ရွင္း အျပစ္ကင္းေအာင္ ျပဳတတ္တာေၾကာင့္ “သုကၠဓမၼ=ျဖဴစင္ေသာတရား” လို႔ လည္းနာမည္ရပါတယ္။ ေလာကမွာ ဒီတရားႏွစ္ပါးမရွိရင္ တိရစာၦန္နဲ႔ မျခားပဲ မွားခ်င္တုိင္း မွားၿပီး မၾကား၀ံ့မနာသာ ေတြျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။ ယေန႔ေခတ္မွာေတာ့ ဟီရိၾသတၱပၸတရားမရွိသူေတြ မ်ားလာပါၿပီ။ မလံုျခံဳေသာအ၀တ္စားေတြ၊ ေခတ္စတုိင္ဆုိၿပီး ၀တ္ေနတာေတြက ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ သူတို႔ေတြမွာ ေလာကပါလ တရားဆုိတာလည္းသိမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ မသိလို႔လည္း လုပ္ေနၾကတာပါ။ ေျပာရင္ေတာ့ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္း စကားကုိ လက္ကိုင္ထား ၾကမွာေပါ႔။ ဒီအတုိင္းသြားရင္ေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈေတြ ပ်က္စီးပါမယ္။ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံ၊ လူမ်ိဳးတခု ဆုိတာက ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈ၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဓေလ့စရိုက္ေတြနဲ႔ ဖြဲ႕စည္းထားရတာပါ။ ယဥ္ေက်းမႈေတြ၊ ဓေလ့စရိုက္ေတြ ပ်က္စီးလာရင္ေတာ့ မေကာင္းေတာ့ပါဘူး။ ဒီအခ်က္ေတြက တစ္ဦးခ်င္း ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ၾကရမွာပါ။ ရွက္မႈ၊ ေၾကာက္မႈကို ဟီရိၾသတၱပၸတရားလို႔ ေျပာေပမဲ့ ေနရာတုိင္း၊ ေတြ႕ကရာ ရွက္ေၾကာက္မႈေတြကို ေျပာလို႔မရပါဘူး။ ဒုစရိုက္တရားေတြ ျပဳလုပ္ရမွာ ရွက္ျခင္း၊ ေၾကာက္ျခင္းကိုသာ ဟီရိၾသတၱပၸတရား လို႔မွတ္ယူရပါမယ္။ ဥပမာ.. ဥပုသ္ေစာင့္ရမွာ၊ တရားနာရမွာ၊ ဘုရားသြားရမွာ၊ ပရိသတ္အလယ္မွာ စာဖတ္၊ စကားေျပာ ရမွာကို ရွက္တာ၊ အလုပ္လက္မဲ့နဲ႔ လူေပလုပ္ရမွာကို မရွက္ပဲ ေအာက္က်တယ္ထင္တဲ့ အလုပ္တစ္ခုကို လုပ္ရမွာ ရွက္တာ၊ ေကာင္ေလးနဲ႔ ေကာင္မေလးေတြ႔တဲ့ အခါမွာ ရွက္တာ ေတြက ဟီရိမဟုတ္ပါဘူး။ ပရိယာယ္၊ မာယာမ်ားတာ၊ ဟန္ပန္ၾကီးတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေလာကီ အက်ိဳးစီးပြားကိုျပတဲ့ နီတိက်မ္းေတြမွာေတာ့…

(၁) ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကား အတုိးပြားေပးေသာအခါ။

(၂) ဆရာ့ထံ ခ်ဥ္းကပ္၍ အတက္ပညာသင္ေသာအခါ။

(၃) အစာစားေသာအခါ။

(၄) ဇနီးခင္ပြန္းအခ်င္းခ်င္း ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေပ်ာ္ေမြ႕ေသာအခါ။

အဲဒီအခါေတြမွာ အရွက္တရားကုိ ဖယ္ထားရမယ္လို႔ေရးထားပါတယ္။ (ထုိအရွက္မရွိမႈမွာ ကုသိုလ္ျဖစ္၊ မျဖစ္ကို ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး၊ မိမိအက်ိဳးရွိမည့္ အရာမွာ မရွက္ရလို႔ ေျပာျခင္းျဖစ္ပါတယ္)။ တရားရံုးမွာ တရားသူႀကီးကိုေၾကာက္ျခင္း၊ ရထား၊ သေဘၤာေပၚေတြမွာ ေတာသားေတြ အိမ္သာမသြားရဲပဲ ေၾကာက္ျခင္း၊ လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ကိုေၾကာက္ျခင္း၊ ၿပိႆာေတြကိုေၾကာက္ျခင္း၊ မေရာက္ဖူးေသာေနရာကို ခရီးသြားရမွာကိုေၾကာက္ျခင္း၊ ဆရာ၊ မိဘတုိ႔ေရွ႕မွာ စကားမေျပာတက္ေအာင္ေၾကာက္ျခင္းေတြဟာ ၾသတၱပၸတရားအစစ္ မဟုတ္ပါဘူး။ သတၱိညံ့ဖ်င္းျခင္း (တရားသေဘာအရဆုိရင္) ေဒါမနႆျပ႒ာန္းေသာ အကုသိုလ္စုပင္ ျဖစ္ပါတယ္။ အထက္မွာေရးခဲ့သေလာက္ဆုိရင္ အကုသိုလ္မျဖစ္တဲ့ ကိစၥမွာ မရွက္သင့္၊ မေၾကာက္သင့္ဘူူးလို႔သိၾကပါ။ ဒါေပမဲ့ မရွက္မေၾကာက္ပဲ လူမိုက္အားကိုး ရဲရမယ္ မေျပာပါဘူး။ လူမိုက္ကို အားကိုးတဲ့ ရဲစိတ္မ်ိဳးဟာ တဖက္သားကို မေလးစားတဲ့ အဂါရ၀ ေဒါသ၊ မာနတရားေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ေလာကမွာ လူအမ်ားစုက မေၾကာက္ရမယ့္ေနရာမွာ ေၾကာက္ၾကတယ္။ ေၾကာက္ရမယ့္ေနရာက်ေတာ့ မေၾကာက္တက္ၾကဘူး။ ဒါ႔ေၾကာင့္ မရွက္သင့္၊ မေၾကာက္သင့္ေသာ ကိစၥမွာမရွက္၊ မေၾကာက္ပဲ၊ အမွန္တကယ္ရွက္ေၾကာက္ရမယ့္ ဒုစရိုက္တရားေတြကုိ ေရွာင္ၾကဥ္ၿပီး ကိုယ္၊ ႏႈတ္၊ စိတ္သံုးပါးလံုး ညီညြတ္စြာ ေနထုိင္က်င့္ၾကံႏိုင္ၾကပါေစ။



က်မ္းကိုး။ ။ ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ (အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ)


“ခ်စ္တတ္ၾကရေအာင္”

“သဒၶါ၊ ေမတၱာေရွ႕႐ႈကာ ခ်စ္တာျမင့္ျမတ္သည္။ သတိဉာဏ္ယွဥ္ မုန္းတက္လ်င္ ၀ဋ္ခြင္လြတ္ေျမာက္သည္။ ဘ၀တုိင္းမွာ ေစာင္းေျမာင္းကာ မဲ့တာကင္းပါေစ။ ဘ၀တုိင္းမွာ မူးယစ္ကာ ေသာက္တာကင္းပါေစ”

ဆရာေတာ္အရွင္ဆႏၵာဓိက


အခ်စ္ဆုိတဲ့ စကားလံုးကို က်ေနာ္တုိ႔ လူမွန္းသိတက္စအရြယ္ထဲက ၾကားသိခဲ့ရတာပါ။ “ကေလးေလးက ခ်စ္စရာေလး၊ ငါ့သားေလးက ခ်စ္စရာေလး၊ အဖိုးကလည္း အဘြားကို ခ်စ္တယ္ေျပာမွာဘဲ..စသျဖင့္ေပါ႔”။ ေနာက္ပိုင္းသိလာျပန္ေတာ့လည္း “အခ်စ္ဆုိတာ ပကတိ အေနအထားအတုိင္းရွိေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ဆုိးသည္ျဖစ္ေစ၊ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ



စိတ္ရဲ႕အမွန္အတိုင္း ခ်စ္တက္ဖုိ႔ပဲလိုတယ္။ ဘာလုပ္ေပးမွ ဘယ္လိုျဖစ္မွ ခ်စ္မယ္ဆုိတဲ့ အတၱကိုေစခိုင္းတာမ်ိဳးက်ေတာ့ အခ်စ္လို႔မေခၚေတာ့ဘူး”တဲ့။ “အခ်စ္ဆုိတာ ပူေလာင္တဲ့ မီးေတာက္ငယ္တစ္ခု ေမတၱာဟာေအးျမတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းငယ္တစ္ခု” စတဲ့ သီခ်င္းစာသားလည္း ၾကားဖူးပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူေတြက အခ်စ္ကို အမ်ိဳးမ်ိဳး အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆုိၾကတယ္။ ဓမၼအျမင္နဲ႔ၾကည္ရင္ အခ်စ္ဆုိတာက ေလာဘပါပဲ။ ေလာကမွာ ခ်စ္ျခင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိပါတယ္။ သားခ်စ္၊ သမီးခ်စ္၊ ဇနီးခ်စ္၊ ညီအကို ေမာင္ႏွမခ်စ္ စသျဖင့္ေပါ႔။ သစၥာေလးပါးမွာ ေလာဘဆုိတဲ့ ခ်စ္ျခင္းတရားကို သမုဒယ လို႔သံုးပါတယ္။ သမုဒယဆုိတာကေတာ့ ဒုကၡျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒုကၡေလာင္းလို႔ မဟာဂႏၶာ႐ံုဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာစာအုပ္မွာ ေရးသား ထားပါတယ္။ အခ်စ္ဆိုတဲ့ ေလာဘေၾကာင့္ပဲ သံသရာတစ္ေလွ်ာက္ ဒုကၡနဲ႔မိတ္ဖြဲ႕ၿပီး တ၀ဲလည္လည္ ျဖစ္ေနရတာပါ။ အခ်စ္ႀကီးရင္ ဒုကၡၾကီးမယ္၊ အခ်စ္နည္းရင္ ဒုကၡနည္းမယ္၊ အခ်စ္မရွိရင္ေတာ့ ဒုကၡလည္း မရွိေတာ့ဘူးေပါ႔။ (ဒါက အခ်စ္ေၾကာင့္ျဖစ္လာရမဲ့ ဒုကၡေတြကို ေျပာတာပါ)။ ခ်စ္မိၾကၿပီဆုိရင္ အခ်စ္ႏြံ႔က ႐ုန္းႏိုင္ဖုိ႔ဆုိတာ ေတာ္ေတာ္ကို ခက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ “အခ်စ္အခ်စ္၊ ခ်စ္တုိင္းခ်စ္၍၊ ခ်စ္ေလခ်စ္ေလ၊ ခ်စ္မေျပတည္း။ ဆားငန္ေရေနာက္၊ ငတ္တုိင္းေသာက္က၊ ေသာက္ေလေသာက္ေလ၊ ငတ္မေျပသို႔၊ ေပမအရာ တဏွာဖြဲ႕ရစ္၊ ထုိအခ်စ္လည္း အျပစ္မျမင္ မဆင္ျခင္ပဲ၊ ခ်စ္လွ်င္ေပ်ာ္ႏိုး၊ ခ်စ္စပ်ိဳးသည္၊ ခ်စ္႐ိုး ခ်စ္စဥ္ ခ်စ္လမ္းတည္း” လို႔ ေရးစပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေသခါနီးအခ်ိန္ေတြမွာလည္း သားသမီး၊ ဇနီးမယားအေပၚမွာ ခ်စ္ခင္စြဲလန္းမႈ၊ ပစၥည္းဥစၥာမ်ားကို ခ်စ္ခင္စြဲလန္းမႈေတြေၾကာင့္ ၿပိတၱာဘ၀ ေရာက္သြားရတာေတြလည္း မနည္းေတာ့ပါဘူး။ ဘုရားရွင္လက္ထက္က ရဟန္းတစ္ပါး မိမိရဲ႕ သကၤန္းအသစ္ေလး အေပၚစြဲလန္းမိတဲ့အတြက္ အဲဒီသကၤန္းေပၚမွာ (၇)ရက္ “သန္း” ျဖစ္ခဲ့ရပါ တယ္။ ခ်စ္ခင္စြဲလန္းမႈေတြဟာ အပါယ္လမ္းအတြက္ ၀င္ေပါက္တံခါးတစ္ခုန႔ဲ တူေနသလိုပါပဲ။ ပံုေသေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ အခ်စ္ေၾကာင့္ သီလေစာင့္ထိန္းသြားတဲ့ သူေတြကိုလည္း ေတြ႕ဘူးပါတယ္။ (ခ်စ္သူက ဘီယာမေသာက္ပါနဲ႔ေျပာလို႔ လံုး၀ မေသာက္ ေတာ့တာမ်ိဳးပါ)။ ျမတ္စြာဘုရားက တရားဦး ဓမၼစၾကာေဒသနာေတာ္မွာ “ပိေယဟိ ၀ိပၸေယာေဂါ ဒုေကၡာ” (ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္သူမ်ားနဲ႔ ေ၀းကြာရျခင္းသည္ ဒုကၡ)၊ “အပၸိေယဟိ သမၸေယာေဂါ ဒုေကၡာ” (မခ်စ္မႏွစ္သက္သူမ်ားနဲ႔ အတူေနရျခင္းသည္ ဒုကၡ)၊ လို႔ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ သူနဲ႔ ဘယ္သူမွ ေကြကြင္းမေနခ်င္ၾကပါဘူး။ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူေတြနဲ႔ ဘ၀သံသရာမွာ ပါရမီျဖည့္ဖက္အျဖစ္ လက္တြဲသြားခ်င္ရင္လည္း ဘုရားရွင္ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ နည္းလမ္းေလး ေျပာျပပါမယ္။ ယခုဘ၀မွာ စိတ္တူကိုယ္တူျဖစ္ၾကေသာ သူႏွစ္ေယာက္က ေနာင္ဘ၀မွာလည္း အၿမဲမကြဲ၊ မကြာ ျဖစ္ခ်င္ရင္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ သဒၶါ၊ သီလ၊ စာဂ ပညာအရာတုိ႔ တူေစရပါမယ္။ တစ္ေယာက္က သဒၶါေကာင္းရင္ က်န္တစ္ေယာက္ကလည္း သဒၶါေကာင္းရပါမယ္။ တစ္ေယာက္က သီလစင္ၾကယ္ရင္ က်န္တစ္ေယာက္ကလည္း သီလစင္ၾကယ္ရပါမယ္။ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ကုသိုလ္လုပ္ငန္းကို တစ္ေယာက္က မတားျမစ္ရဘူး။ မယ္ကလွဴတာကို ေမာင္ကၾကည္ျဖဴတာမ်ိဳး ျဖစ္ရပါမယ္။ ဒါ႔ေၾကာင့္ သံသရာတစ္ေလွ်ာက္ စမ္းေရေတြအတူေသာက္ ပန္းေတြအတူေကာက္ၿပီး ပါရမီျဖည့္ဖက္ဘ၀ ဟန္းနီးမြန္းခရီးသည္မ်ား ျဖစ္ခ်င္ရင္ေတာ့ ျမတ္ဗုဒၶေပးတဲ့ အခ်က္ေတြကို ခိုင္ၿမဲစြာက်င့္သံုးရပါမယ္။ အမွန္ေျပာရရင္ သူတစ္ပါးခ်စ္ ေနဖုိ႔ထက္ မိမိကိုယ္ကို ခ်စ္ေနဖုိ႔က ပိုအေရးႀကီးပါတယ္။ ပေသနဒီေကာသလမင္းႀကီးက ဘုရားရွင္အား “အဘယ္သူသည္ မိမိကုိယ္ကို ခ်စ္ရာေရာက္၍ အဘယ္သူသည္ မိမိကိုယ္ကို မခ်စ္ရာေရာက္ပါသနည္း” လို႔ေမးပါတယ္။ ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားက “အၾကင္သူသည္ ကိုယ္ႏႈတ္ႏွလံုးသံုးပါးတုိ႔ျဖင့္ မေကာင္းမႈဒုစ႐ိုက္တုိ႔ကို ျပဳလုပ္ေျပာဆုိၾကံစည္ေနလ်င္ မိမိကုိယ္ကို မခ်စ္ရာေရာက္၏၊ ကိုယ္ႏႈတ္ႏွလံုး သံုးပါးလံုးျဖင့္ ဒုစ႐ိုက္တရားတုိ႔ကိုေရွာင္၍ သုစ႐ိုက္တရား တို႔ကိုျပဳေနလ်င္ မိမိကိုယ္ကို ခ်စ္ရာေရာက္၏”လို႔ ျပန္လည္ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ခ်စ္သူ၊ သားသမီး၊ ဇနီးမယား၊ ပစၥည္းဥစၥာမ်ားအေပၚ အခ်စ္ေလ်ာ့ၿပီး သုစ႐ိုက္ တရားမ်ားလိုက္နာက်င့္သံုးကာ ကိုယ့္ကိုကုိယ္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသင့္ပါတယ္။



က်ေနာ့္ရဲ႕ဓမၼမိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္က Tag လိုက္လို႔ ဒီပို႔ေလး ေရးျဖစ္သြားတာပါ။ ဒါမ်ိဳးက လူတေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္အျမင္၊ ခံစားခ်က္ေတြက မတူၾကေတာ့ ေရးရလို႔ ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္။ က်ေနာ့္ကို Tag လိုက္ေသာ အစ္မႏွင့္အတူ စာဖတ္သူမ်ား ေက်နပ္ႏွစ္ သိမ့္ႏိုင္ပါေစ။ အျမင္ေလးေတြလည္း ေရးထားေပးခဲ့ပါ။



ေျဖၾကားျခင္း၊

ဘုန္းၾကီးကုိ သိကၡာထပ္ေပးျခင္းျဖင္႔ သိကၡာအထပ္ခံရတဲ႔ ဘုန္းၾကီးေရာ၊ သိကၡာထပ္ေပးတဲ႔ ဒါယကာ၊ ဒါယိကာမမွာ ဘာအက်ိဳးရလဲ သိခ်င္ပါတယ္။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ Post ေရးေပးပါလုိ႔ Request လုပ္ပါတယ္။


ရဟန္းတစ္ပါးဟာ ရဟန္းဘ၀ကိုေရာက္ၿပီး ကတည္းကရဟန္း သိကၡာအက်ဥ္း(၂၂၇)သြယ္၊ အက်ယ္ကုေဋကိုးေထာင္ေက်ာ္ရၿပီး၊ ရွိၿပီးသားပါ။ သိမ္ထပ္တယ္ဆိုတာ အဲဒီရွိၿပီး၊ ရၿပီးသားကိုဘဲ ပိုၿပီးစင္ၾကယ္ေအာင္၊ မြန္ျမတ္ေအာင္၊ သကၤန္းပရိကၡရာ လွဴဒါန္းၿပီး သိမ္ထဲမွာထပ္ၿပီး ရဟန္းခံေပး၊ ရဟန္းျပဳေပးတာကုိေခၚပါတယ္။ ပိုမိုျပည့္စံုရွင္းလင္းေအာင္ ဘံုေဘမွာ သာသနာ့ တကၠသိုလ္တက္ေရာက္ေနေသာ ဘုန္းဘုန္း ဦးသာဓိန (ေခတၱ၊ ဘုံေဘ)ထံ ေလ်ာက္ၾကား လိုက္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ ျပန္လည္ မိန္႔ၾကားတဲ့ အတိုင္းေရးသားတင္ျပလိုက္ပါတယ္။



ေရွးဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားရဲ့ မိန္႔ၾကားခ်က္ေတြနဲ႔ကုိးမွ ပိုျပည့္စုံမွာ၊ သုိ႔ေသာ္ ဘုန္းဘုန္း လက္လွမ္းမီသေလာက္ေတာ့ရွင္းပါမယ္။


ပုေနာပသမၸဒကံဆုိတဲ့ သိကၡာထပ္တဲ့အလုပ္ကို ဘုရားရွင္ေဟာၾကားထားတဲ့ စာေပေတြထဲမွာ ဘုန္းဘုန္း သိသေလာက္ကေတာ့ မေတြ႔ခဲ့ဘူးပါဘူး၊ ဒါဟာ ရဟန္းျဖစ္ၿပီးသား ရဟန္းတစ္ပါးကို သိကၡာထပ္တင္တဲ့အမႈ၊ မျပည့္စုံတဲ့ ရဟန္းခံျခင္း ကိစၥတစ္ခုသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီရဟန္းဟာ ပထမဦးဆုံး သိမ္ထဲမွာ သိမ္၀င္ကမၼ၀ါတစ္ႀကိမ္ ဖတ္ၿပီးထဲက ရဟန္းျဖစ္ခဲ့ပါၿပီ၊ တစ္ခ်ဳိ႔ ပရိတ္သတ္မသန္႔လုိ႔ ရဟန္းျဖစ္ခဲ့ခ်င္မွျဖစ္ခဲ့မယ္ အဲလိုသာျဖစ္ခဲ့မယ္ဆုိရင္ေတာ့ေနာက္ သိကၡာထပ္သူ ပိုအက်ဳိးမ်ားတာေပါ့။


ေရွးတုန္းက အေၾကာင္းေလး တစ္ခုေျပာျပမယ္၊ ေညာင္ရမ္းေခတ္ ဒုတိယအင္း၀ေခတ္က ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးဆုိတာ ၾကားဘူးၾကလိမ့္မယ္၊ အဲဒီဆရာေတာ္ႀကီးဟာ ပထမရဟန္းျဖစ္ခဲ့ၿပီးေပမယ့္ ေနာက္တစ္ခါ ကလ်ာဏီသိမ္မွာ သိကၡာထပ္ခဲ့တယ္၊ အဲဒီအခါကစၿပီးမွ သူ႔ရဲ႕ရဟန္း၀ါကိုေရတြက္တယ္လို႔ ဘုန္းဘုန္းမွတ္ခဲ့ဘူးတယ္။ အက်ဥ္းခ်ုဳပ္ကိုေကာက္ ခ်က္ခ်ရရင္ေတာ့…၊


၁။ ရဟန္းျဖစ္ၿပီးသား ရဟန္းစစ္ခဲ့တဲ့ ပုဂၢဳိလ္ကုိသိမ္ထပ္ျခင္းသည္ အက်ဳိးမမ်ားလွ၊ သို႔ေသာ္ ဒါယကာ ဒါယကာမတုိ႔ဟာ သူတုိ႔ရဟန္းရွိခဲ့ၿပီဆုိၿပီး ပစၥည္းေလးပါး မျပတ္လွဴဒါန္း၊ သာသနာနဲ႔ ေဆြမ်ဳိးျဖစ္ၿပီးဆုိတဲ့ အသိနဲ႔ကုသုိလ္ေတြ အမ်ားႀကီးျဖစ္တယ္။


၂။ ရဟန္းမျဖစ္ခဲ့ဘူး၊ ကိုယ္တုိင္လည္း မသိသူအတြက္ ေနာက္သိကၡာထပ္တဲ့အခါမွ ရဟန္းျဖစ္ သြားမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ အဲဒီပုဂၢဳိလ္ႏွစ္ဦးလုံး အက်ဳိးပိုမ်ားၾကတာေပါ့။ ထပ္ေျပာရရင္ သိကၡာထပ္တဲ့အလုပ္ဟာ အလွဴတစ္ခုကေတာ့ မလြဲမေသြျဖစ္တယ္၊ သို႔ေသာ္ ရဟန္းခံတဲ့အလုပ္ အစစ္ကေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ေရွးလူရဲ့ အလုပ္ေလာက္ အက်ဳိးမမ်ားဘူး၊ ဘုန္းႀကီးေတြ ဘုန္းႀကီးေတာ့ ဒကာ၊ ဒကာမေတြကပိုၿပီး သာသနာ့ေဆြမ်ဳိးေတြအျဖစ္နဲ႔ အလွဴအတန္းလုပ္တဲ့ အခါမွာေတာ့ သာသနာေတာ္အတြက္ အက်ဳိးမ်ား၊ လွဴသူမွာလည္း အက်ဳိးမ်ားပါေၾကာင္း ဘုန္းဘုန္း ေျဖလုိက္ရပါတယ္။



SMNTL မရွင္းတာရွိရင္ ထပ္ေမးပါ။ က်ေနာ္ ဆရာေတာ္ကို ထပ္ေလ်ာက္ေပးပါမယ္။

က်ေနာ္အေနနဲ႔ အားလံုးကို အၾကံျပဳခ်င္တာက ဘာေကာင္းမႈကိုဘဲ လုပ္လုပ္ အက်ိဳးတရားကို ေမွ်ာ္ကိုးလုပ္တာ အက်ိဳးမႀကီးလွပါဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ေတြ မေရာက္ဖူးတဲ့ေနရာဆုိလို႔ အနာဂါမ္ေတြ ေသရင္ေရာက္တဲ့ ျဗဟၼာဘံု ငါးဘံုဘဲ က်န္ပါေတာ့တယ္၊ သူတုိ႔က အဲဒီဘံုမွာဘဲ ေနၿပီး နိဗၺာန္ကို ေရာက္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔ေတြ မေရာက္ခဲ့ဖူး ဘူးလို႔ေျပာရတာပါ။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ရည္မွန္းခ်က္က သံသရာက လြတ္ေျမာက္ဖုိ႔ပါဘဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဘာကုသိုလ္ဘဲ လုပ္လုပ္ နိဗၺာန္ကိုဘဲ ရည္စူးထားသင့္ပါတယ္။ လူခ်မ္းသာ၊ နတ္ခ်မ္းသာေလာက္နဲ႕ မတင္းတိမ္သင့္ပါ။ ဘာသာျခားလူခ်မ္းသာ နတ္ခ်မ္းသာေတြ အမ်ားႀကီးပါဘဲ။ သာသနာနဲ႕လြဲသြားရင္ ကိုယ္က်ိဳးႀကီးနည္းပါေပါ့လား။ နိဗၺာန္ကို ရည္မွတ္၍ ကုသိုလ္ျပဳၾကဖို႕သာ တိုက္တြန္းလိုက္ပါတယ္။


“အသိတလံုး လက္ကိုင္သံုး အဆံုးနိဗၺာန္ျပည္”


သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔၊

ျမန္မာလ ၁၂လရွိရာ သီတင္းကၽြတ္လသည္ ခုႏွစ္ခုေျမာက္လျဖစ္သည္။ ဥတုသံုးပါးရွိရာ မိုးဥတုတြင္ပါ၀င္သည္။ သီတင္းကၽြတ္လကို ေရွးအခါက သန္တူလဟုေခၚေ၀ၚၾကသည္။ သံတူလ အဓိပၸာယ္မွာ ၀ႆာနမုိးဥတုကို “သန္”ဟူ ၍ေရွးကေခၚေ၀ၚေၾကာင္း ေ၀ါဟာရလီနတၳဒီပနီ က်မ္း၌ဆုိသည္။ အခ်ိဳ႕ပညာရွင္တုိ႔က “သန္” ဟူေသာပုဒ္သည္ တိဗက္စေသာ ဘာသာတုိ႔မွလာေသာ ေ၀ါဟာရျဖစ္သည္။ “ေကာက္စပါး” ဟုအဓိပၸာယ္ရသည္။ “တူ”ပုဒ္သည္ အနီးစပ္ ဆံုး“ထူ”ပုဒ္ႏွင့္တဲြယူရမည္ဟုဆုိသည္။ ေထာင္သည္၊ မတ္သည္ ဟုအဓိပၸာယ္ေဆာင္သည္။


ထုိ႔ေၾကာင့္သန္တူလသည္ ေကာက္စပါးပင္မ်ား ေထာင္မတ္လာေသာကာလဟု အဓိပၸာယ္ ဟုယူဆၾကသည္။ ေ၀ါဟာရလီနတၳဒီပနီက်မ္း၌ သီတင္းကၽြတ္လေခၚသည္မွာ ၀ါဆုိလျပည့္ေန႔ မွစ၍ ၀ါတြင္းသံုးလ၊ ရက္ေပါင္း(၉၀)၊ သီတင္းသံုးရာ ကၽြတ္ေသာေၾကာင့္ “သီတင္းကၽြတ္လ” ဟူ၍ေခၚဆုိသည္ဟုဆုိ၏။ ေရွးျမန္မာဘိုးဘြားမ်ားလက္ထက္ကတည္းက သီတင္းကၽြတ္ လျပည့္ေန႔တြင္ ဆီမီးထြန္းျခင္း၊ ဘုရားေစတီမ်ားကို မီးပူေဇာ္ျခင္း၊ မိဘဘိုးဘြားဆရာသမားတုိ႔ကို အာမိသ၀တၳဳျဖင့္ ကန္ေတာ့ျခင္းစေသာ ပူဇာစ ပူဇေနယ်ာနံ မဂၤလာ၊ ဂါရ၀၊ နိ၀ါတ မဂၤလာ အမႈတုိ႔ကို ႏွစ္စဥ္ျပဳလုပ္ၾကပါသည္။


သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေနသည္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔အတြက္ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ တစ္ေန႔လည္းျဖစ္သည္။ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ တာ၀တႎသာနတ္ျပည္မွ သကၤႆနဂိုရ္ျပည္သို႔ ၾကြျမန္းဆင္းသက္ေတာ္မူသည့္ ေန႔ျဖစ္သျဖင့္ ထူးျမတ္ေသာေန႔အျဖစ္ သတ္မွတ္ၾကပါသည္။ ဘုရားရွင္ ဆင္းသက္ၾကြျမန္းလာသည္ကိုရည္စူး၍ ဘုရားရွင္အား ပူေဇာ္ေသာအားျဖင့္ ဆီမီးထြန္းကာ မီးထြန္းပြဲ က်င္းပေသာ အစဥ္အလာသည္ ေရွးဘိုးေဘမ်ားလက္ထက္ကပင္ ရွိခဲ့ပါသည္။ ထုိ႔အျပင္ဘုရားရွင္သည္ မယ္ေတာ္ျဖစ္ခဲ့ဖူးေသာနတ္သားကို တာ၀တႎသာနတ္္ျပည္၌ အဘိဓမၼာခုႏွစ္က်မ္းကို ေဟာၾကားေတာ္မူၿပီးေနာက္ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔တြင္ လူျပည္သို႔ သက္ဆင္းေတာ္မူသည္ကုိ အေၾကာင္းျပဳလွ်က္ ဤေန႔ကို “အဘိဓမၼာအခါေတာ္ေန႔”ဟု သမုတ္ကာ အဘိဓမၼာ ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ပြဲမ်ား လည္းက်င္းပၾကသည္။ တစ္နည္းဆုိလွ်င္ သီတင္းကၽြတ္ လျပည့္ေန႔ကုိ “ဘုရားဆုပန္ေန႔” ဟူ၍လည္း ေခၚဆုိႏိုင္ပါသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ဘုရားရွင္ တာ၀တႎသာမွ ဆင္းသက္ေတာ္မူေသာအခါ လက်ာၤဘက္ေရႊေစာင္းတန္းက နတ္ေဒ၀တာမ်ား၊ လက္၀ဲဘက္ ေငြေစာင္းတန္းက ျဗဟၼာမ်ားျခံရံလိုက္ပါကာ ကိုယ္ေတာ္တုိင္ အလယ္က ပတၱျမားေစာင္းတန္းျဖင့္ ဆင္းသက္ေတာ္မူသည္။ ထုိသို႔နတ္ျဗဟၼာမ်ားျခံရံလိုက္ပါ ၍ ဆင္းသက္ေတာ္မူလာသည့္ ဘုရားရွင္၏ တုႏႈိင္းဖြယ္မရွိတင့္တယ္ျပည့္စံုေသာ အသေရေတာ္ကို ဖူးျမင္ၾကရေသာအခါ ၃၆ ယူဇနာအတြင္းရွိေသာ ပရိသတ္အားလံုး ဘုရားကိုအားက်၊ ဘုရားျဖစ္ခ်င္စိတ္ေတြေပၚလာကာ ဘုရားဆုကို ေတာင္းၾကပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ “ဘုရားဆုပန္ေန႔” ဟုေခၚဆုိထုိက္ေပသည္။ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔သည္ ၀ါတြင္းသံုးလကုန္ဆံုး ကၽြတ္လြတ္ေသာေန႔ျဖစ္သျဖင့္ ၀ါဆုိေတာ္မူၾကကုန္ေသာ သံဃာေတာ္အရွင္ျမတ္တုိ႔ လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္သြားလာ သီတင္းသံုးႏိုင္သည့္ အခြင့္အေရးကို ရရွိၾကပါသည္။ ထုိေန႔ အထိ၀ါဆိုၾကသည့္ သံဃာမ်ားသည္ အလြန္အက်ိဳးထူးေသာ ကထိန္အလွဴကို ခံယူထုိက္ေသာ အခြင့္အေရးလည္းရရွိၾကသည္။

အခ်ဳပ္အားျဖင့္ဆုိရေသာ္.. သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔သည္ ရဟန္းေတာ္မ်ား ၀ါကၽြတ္ေသာေန႔၊ အျပစ္ရွိက ေျပာၾကားပါရန္ အခ်င္းခ်င္းဖိတ္ပန္အမႈျပဳၾကေသာ ပ၀ါရဏာေန႔၊ ဘုရားရွင္တာ၀တႎသာနတ္ျပည္၌ အဘိဓမၼာ တရားေတာ္ကို ေဟာၾကားၿပီးေျမာက္ ေအာင္ျမင္ေတာ္မူေသာ အဘိဓမၼာအခါေတာ္ေန႔၊ နတ္ျဗဟၼာအေပါင္းျခံရံလ်က္ တာ၀တႎသာမွ သကၤႆနဂိုလ္ျပည္သို႔ ဆင္းသက္ေတာ္မူေသာေန႔၊ ထုိသို႔ဘုရားရွင္ ဆင္းသက္ေတာ္မူသည္ကုိ ရည္စူးပူေဇာ္ေသာအားျဖင့္ ဆီးမီးစသည့္ ထြန္းညွိပူေဇာ္ေသာေန႔၊ ျဗဟၼာ၊ နတ္၊ လူ သံုးဘံုသူတုိ႔ ဘုရားရွင္အား အတူတကြၾကည္ျဖဴပူေဇာ္ေသာေန႔၊ နတ္လူအမ်ား ဘုရားဆုပန္ ေသာေန႔စေသာ ဂုဏ္ထူး၀ိေသသအဖံုဖံုႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ ေန႔ထူးေန႔ ျမတ္ပင္ျဖစ္ပါသည္။


ဤကဲ့သို႔ေန႔ထူး၊ ေန႔ျမတ္မွာ တရားခ်စ္ခင္ သူေတာ္စင္အေပါင္းတုိ႔အား တရားေတာ္မ်ားနာယူ ၾကည္ညိဳႏိုင္ၾကပါရန္ တုိက္တြန္းႏိႈးေဆာ္အပ္ပါသည္။



ဘေလာ့မွာ ဖြင့္၍ နားၾကားမရပါက တုိက္ရိုက္ေဒါင္းလုပ္ခ်၍ နာၾကားၾကပါ။


ပ႒ာန္းေဒသနာေတာ္၊

၀ါကၽြတ္ေလတုိင္း မ်က္ရည္၀ိုင္း၊

မိဘေမတၱာ သားလိမၼာ၊


သာသနာေတာ္ႏွစ္(၂၅၅၂) ခုႏွစ္၊ ေကာဇာသကၠရာဇ္(၁၃၇၀)ခုႏွစ္၊ သတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔၊
၁၄.၁၀.၂၀၀၈ (အဂၤါ) ေန႔တြင္က်ေရာက္ေသာ “အဘိဓမၼာအခါေတာ္ေန႔” အတြက္ ဓမၼဒါနျပဳ ေရးသားလိုက္ရပါသည္။


ကိုးကားခ်က္။ ။ဓမၼပိယဆရာေတာ္အရွင္သံ၀ရာလကၤာရ (“သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔ သို႔မဟုတ္” စာေစာင္မွ)၊

ပ႒ာန္းေဒသနာေတာ္၊

အခါအားေလ်ာ္စြာ တရားနာၾကားျခင္းသည္
ေကာင္းျမတ္ေသာ မဂၤလာတရားျဖစ္၏။

“၀ါကၽြတ္ေလတုိင္း မ်က္ရည္၀ိုင္း”

အရွင္အာစာရလကၤာရ ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ “၀ါကၽြတ္ေလတုိင္း မ်က္ရည္၀ိုင္း” တရားေတာ္ျဖစ္ပါတယ္။

မိဘေမတၱာ သားလိမၼာ၊

အရွင္သုဇာတ ေဟာၾကားေသာ “မိဘေမတၱာ သားလိမၼာ” တရားေတာ္ျဖစ္ပါတယ္။ အခ်ိန္ ၁ နာရီပဲ ေဟာၾကားထားတာပါ။ စာဖတ္သူမ်ား နာၾကားကုသိုလ္ယူႏိုင္ေစရန္ ဓမၼဒါနျပဳအပ္ပါတယ္။ ဘေလာ့မွ ဓမၼေတးသီခ်င္းကို ညာဘက္အစြန္ဆံုးေကာ္လံ “ခ်မ္းသာကိုယ္စိတ္ၿမဲပါေစ” ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွ ဘုရားခန္းပံုမွာ ပိတ္ထားႏိုင္ပါတယ္။

“မိဘဟူသည္…”

မိကိုညာက၊ ဖကိုလက္၀ဲ၊ ကိုင္ဆြဲခ်ီလ်က္၊ ပခံုးထက္၀ယ္၊ အသက္ဆံုးေအာင္၊ ျမတ္ႏိုးေဆာင္၍၊ အေခါင္အဖ်ား၊ လုပ္ေကၽြးျငားလည္း၊ ေမြးဖြားပိုက္က်ိဳး၊ ေရွ႕တင္ပိုးသည္၊ ေက်းဇူးလက္ၿပိဳင္၊ မဆပ္ႏိုင္ခဲ့။

(မဃေဒ၀)

မိဘႏွစ္ပါးသည္ မိမိတုိ႔၏ သားသမီးမ်ားကုိ ကာလလေရၾကည္ သေႏၶတည္စကတည္းက စတင္ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည္မွာ မိမိတစ္ဘ၀အတြက္ ခႏၶာခ်ဳပ္ၿငိမ္းသည့္ တုိင္ေအာင္ျဖစ္သည္။ မိဘတုိ႔၏ ေမတၱာ၊ က႐ုဏာ၊ ေစတနာတရားသည္ သားသမီးမ်ား အတြက္ အနႏၲေက်းဇူးတရားမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ သားသမီးမ်ားအေပၚ မိဘ၏ ေအးျမသန္႔စင္ၾကည္လင္



ေသာ ေမတၱာတရားမည္သည္ ေလ်ာ့နည္းသြားျခင္းမရွိေပ။ ျဗဟၼာမ်ား၌ ေမတၱာ၊ ဂ႐ုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥေပကၡာတည္း ဟူေသာ ဘာ၀နာတရားေလးပါး မကင္းမကြာ အၿမဲရွိေန သကဲ့သို႔ ထုိနည္းတူ မိဘမ်ားမွာလည္း သားသမီးမ်ားအေပၚ၌ ထုိဘာ၀နာတရားေလးပါး မစြန္႔ခြာဘဲ အၿမဲျဖစ္ပြားလ်က္ ရွိေနျခင္းေၾကာင့္(တစ္နည္း) ျဗဟၼ၀ိဟာရတရားေလးပါး အစဥ္ျဖစ္ပြား လ်က္ရွိေသာေၾကာင့္ “ျဗဟၼာတိ၊ မာတာ၊ ပီတေရာ” အမိအဖတုိ႔မွာ ျဗဟၼာမ်ားပင္ဟု ဘုရားရွင္ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ မိဘတုိ႔သည္သားသမီးမ်ားကို ကေလးဘ၀၌ပင္ စကားတတ္ေအာင္၊ ၀တ္တတ္ေအာင္၊ စားတက္ေအာင္၊ လိမၼာယဥ္ေက်းေအာင္၊ ဘုရားရွိခိုးတတ္ေအာင္၊ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ စကားေျပာတတ္ေအာင္ သင္ေပးၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မိဘတုိ႔မွာ သားသမီးတုိ႔၏ ပုဗၺါစရိယ (လက္ဦးဆရာ)လည္းမည္သည္။ ေလာကတြင္ ႐ုပ္ပမာဏအားျဖင့္ အႀကီးဆံုးဟု ယူဆၾကေသာ ေျမႀကီး၊ စၾက၀ဠာ၊ ျမင့္မုိရ္ေတာင္ႏွင့္ သမုဒၵရာစသည္တုိ႔သည္ မိဘတုိ႔၏ ေက်းဇူးတရားပမာဏႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ေသာ္ ၀ါးရြက္၊ အပ္နဖါး၊ ႏြားခ်ိဳ၊ မုိးေရေပါက္စသည့္ ပမာဏသာျဖစ္ေခ်ေတာ့သည္။ သို႔ျဖစ္၍ မိဘတုိ႔၏ ေက်းဇူးဂုဏ္ ကားဆပ္၍ပင္ မကုန္ႏိုင္ပါ။
မိဘတုိ႔၏ေက်းဇူး၊ ေမတၱာတုိ႔ကို အဖန္ဖန္ပြားမ်ား သတိတရားရွိေနဖုိ႔ လိုပါသည္။ မိဘတုိ႔ရွိစဥ္ အခါတြင္ ေမတၱာစိတ္၊ ၾကင္နာစိတ္၊ က႐ုဏာ၊ ေစတနာတုိ႔ျဖင့္ ျပန္လည္ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ၾကရမည္။ မိမိတုိ႔အေပၚ၌တင္ရွိေသာ မိဘတုိ႔၏ဂုဏ္ေက်းဇူးမွာ လြန္စြာမ်ားျပား ေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ေက်းဇူးဂုဏ္ႀကီးမားလွေသာ မိဘတုိ႔ကုိ လုပ္ေကၽြးျပဳစုျခင္းျဖင့္ အလြန္အက်ိဳးႀကီး ျမတ္ေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ မိဘတုိ႔သည္ အမွန္တကယ္လုပ္ ေကၽြးျပဳစုထုိက္ေသာ ေက်းဇူးရွင္ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ဤမွ်ေက်းဇူးဂုဏ္ႀကီးမားလွေသာ မိဘမ်ားကို ေလာကီနည္းျဖင့္ ဆပ္မည္ဆုိလွ်င္ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ်ဆပ္၍မေက်ႏုိင္ေၾကာင္း ျမတ္ဗုဒၶေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ လူ႔သက္တမ္းတစ္ရာတမ္းတြင္ အသက္တစ္ရာရွည္သူသည္ မိဘေက်းဇူးေက်ေအာင္ဆပ္မည္ဟု လက္ယာပခံုးေပၚ၌ အမိကုိတင္၊ လက္၀ဲပုခံုးေပၚ၌ အဘကိုတင္လ်က္ ထုိအႏွစ္တစ္ရာပတ္လံုး ျပဳစုလုပ္ေကၽြးေသာ္လည္း မေက်ႏိုင္ေၾကာင္း၊ သဒၶါ၊ သီလ၊ စာဂ စေသာ သူေတာ္ေကာင္းတရားမ်ား မရွိေသးသည့္ မိဘတုိ႔ကို သဒၶါ၊ သီလ၊ စာဂ၊ ပညာတို႔ျဖင့္ ျပည့္စံုေစရန္ ေလာကုတၱရာ အက်ိဳးအတြက္ ျပဳလုပ္ေပးျခင္းျဖင့္သာ ေက်းဇူးဆပ္ရာေရာက္ေၾကာင္း ျမတ္ဗုဒၶက မိဘေက်းဇူးဆပ္နည္းကို ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါသည္။
ဥစၥာေတြ ဘယ္ေလာက္ေပါေပါ၊ ႐ုပ္ေတြဘယ္ေလာက္ေခ်ာေခ်ာ၊ ပညာေတြဘယ္ ေလာက္တက္တက္၊ ေဆြမ်ိဳး အသိုင္းအ၀န္းေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင့္ေတာင့္၊ ရာထူးေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲႀကီးႀကီး… ဒါေတြအားလံုးဟာ မိဘႏွစ္ပါးက ေပးခဲ့တဲ့ အေမြေတြပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စကား တစ္ရပ္ရွိခဲ့ဖူးပါသည္။

~ မိဘရဲ႕ေမတၱာကို ေကာင္းကင္က လမင္းၾကီးနဲ႔ မႏိႈင္းပါနဲ႔။ မိဘရဲ႕ေမတၱာဟာ လမင္းၾကီးနဲ႔ မတူႏိုင္ပါဘူး။

~ လမင္းၾကီးမွာေတာ့ လသာရက္၊ လမိုက္ရက္ဆိုတာ ရွိေပမယ့္ မိဘႏွစ္ပါးမွာေတာ့ ေမတၱာ ကင္းတဲ႔ ရက္ဆိုတာ မရွိႏိုင္လို႔ပါပဲ။

~ မိဘရဲ႕ေမတၱာကို ေတာေတာင္လွ်ိဳေျမာင္ၾကားက စမ္းေရနဲ႔ မႏႈိင္းပါနဲ႔၊ မိဘရဲ႕ေမတၱာဟာ စမ္းေရနဲ႔ မတူႏိုင္ပါဘူး။

~ စမ္းေရဟာ တစ္ခါတစ္ရံမွာ ခမ္းေျခာက္သြားတတ္ေပမယ့္ မိဘရဲ႕ေမတၱာဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ခန္းေျခာက္မသြားလို႔ပါပဲ။

~ မိဘရဲ႕ေမတၱာကို သိပ္လွတဲ႔ပန္းပြင့္ေတြနဲ႔ မႏႈိင္းပါနဲ႔၊ မိဘရဲ႕ေမတၱာဟာ ပန္းပြင့္ေလးေတြနဲ႔ မတူႏိုင္ပါဘူး။

~ ပန္းေတြဟာ မၾကာမီႏြမ္းေျခာက္သြားတတ္ေပမယ့္ မိဘႏွစ္ပါးရဲ႕ ရင္တြင္းက ေမတၱာပန္းပြင့္ ေတြကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ႏြမ္းေျခာက္မသြားလို႔ပါပဲ။

~ မိဘရဲ႕ေမတၱာကို သိပ္လံုျခံဳတဲ႔ အိမ္ကေလးေတြနဲ႔လည္း မႏႈိင္းပါနဲ႔၊ မိဘရဲ႕ေမတၱာဟာ အိမ္ကေလးေတြနဲ႔ မတူႏိုင္ပါဘူး။

~ အိမ္ကေလးေတြဟာ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် အိုမင္းယိုင္နဲ႔သြား တတ္ၾကေပမယ့္ မိဘႏွစ္ ပါးရဲ႕ေမတၱာကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ အိုမင္းမသြားၾကလို႔ပါပဲ။

ဤသို႔ျဖင့္ မိဘမ်ားအေပၚ စားေရး၊ ၀တ္ေရး၊ ေနေရး၊ က်န္းမာေရးအတြက္ အတက္ႏိုင္ဆံုး စီမံေဆာင္ရြက္ကာ ေက်းဇူးဆပ္သင့္သလို သဒၶါ၊ သီလ၊ စာဂ၊ ပညာ တရားေလးျဖာႏွင့္လည္း ျပည့္စံုေအာင္ေဆာင္ရြက္ေပးၿပီး အေမ၏ ႏို႔ႏွစ္လံုးဖုိးႏွင့္ အေဖ၏ ေခၽြးဖုိးေက်ေအာင္ ဆပ္ႏိုင္သည့္ သားေကာင္းသမီးမ်ား ျဖစ္ၾကရေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါစို႔။…..။


“ေမတၱာစိတ္ျမတ္၊ အေအးဓာတ္ လႊမ္းပတ္္ကမာၻၿခံဳပါေစ…”



ကိုးကားခ်က္။ ။ “အသက္ေပးၿပီးခ်စ္တဲ့ အေမ” ( အရွင္အာစာရလကၤာရ )။

“သာသနာ့အေျခခံ” ( ဦးသက္စိန္ )။