ကိုယ္ႏွင့္စာ၍ ၾကင္နာၾကေစ သူ႔အသက္ကို ခ်စ္ပါေလ...

ပါဏာတိပါတ- သူ႔အသက္ကို သတ္ျခင္းဟုအနက္ရွိ၏။ သူတစ္ပါးတို႔၏ အသက္ကို သတ္ျဖတ္ေလ႔ရွိေသာပုဂၢိဳလ္သည္ ေဒါသၾကီးသူ၊ ေမတၱာတရားေခါင္းပါးသူ၊ ၾကင္နာမႈမရွိသူ၊ ညွာတာမႈကင္းမဲ့သူတို႔ပင္ျဖစ္သည္။ သူ႔အသက္သတ္ျခင္းမွ

ေရွာင္ၾကဥ္ပါ၏ဟူ၍ သီလေဆာက္တည္ထားသူသည္ အသက္ ရွိေသာ မည္သည့္ သတၱ၀ါပင္ျဖစ္ေစ သတ္ျဖတ္ျခင္းမွ ေရွာင္ ၾကဥ္ရမည္ျဖစ္၏။ မွက္၊ ျခင္၊ ယင္ စေသာ ေသးငယ္ေသာ သတၱ၀ါတို႔ပင္ျဖစ္ေစ မသတ္အပ္ေပ။ မေတာ္တဆ နင္းမိျခင္း ကို မဆိုလိုေပ။ သတ္လွ်င္ကား ပါဏာတိပါတသိကၡာပုဒ္ကို က်ဴးလြန္သည္မည္၏။

အျပစ္ အၾကီး၊ အေသးမွာ အသတ္ခံရေသာသတၱ၀ါ၏ ခႏၶာ ကိုယ္ပမာဏႏွင့္ ဂုဏ္ အေပၚမူတည္ျပီး ကြာျခား၏။ လံု႔လစိုက္ ထုတ္မႈ၊ စိတ္ေစတနာအေပၚ မူတည္၍လည္းကြာျခား၏။ ခႏၶာ ကိုယ္ငယ္လွ်င္ သတ္ျဖတ္ရာ၌ အားစိုက္မႈနည္းေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ ဂုဏ္မရွိလွ်င္ သူ၏ဂုဏ္သိကၡာကို မ်ားစြာဖ်က္ ဆီးရာ မေရာက္ေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ သတ္ျဖတ္ေသာ သူမွာ အျပစ္သက္သာ၏။ ခႏၶာကိုယ္ၾကီးလွ်င္ သတ္ျဖတ္ရာ၌ အားစိုက္မႈမ်ားေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ဂုဏ္ၾကီးလွ်င္ သူ၏ ဂုဏ္သိကၡာမ်ားကို ဖ်က္ဆီးရာေရာက္ေသာေၾကာင့္လည္း ေကာင္း သတ္ျဖတ္ေသာသူမွာ ၾကီးေလးေသာအျပစ္ကို ခံရ မည္။

ပါဏာတိပါတ-သူ႔အသက္သတ္ျခင္း ကမၼပထေျမာက္ေစေသာ အဂၤါ(၅)ပါးရွိသည္။ ၎တို႔မွာ-
(၁) သတၲ၀ါျဖစ္ျခင္း၊
(၂) သတၱ၀ါဟု အမွတ္ရွိျခင္း ( သိျခင္း )၊
(၃) သတ္လိုစိတ္ (ေသေစလိုစိတ္) ရျခင္း၊
(၃) သတ္ရန္ (ေသေစရန္) လံု႔လျပဳျခင္း၊
(၅) ထိုလံု႔လေၾကာင့္ေသျခင္း တို႔ျဖစ္ၾကသည္။

ပါဏာတိပါတာကံ က်ဴးလြန္းရာ၌ အားထုတ္မႈ (ပေယာဂ) ေျခာက္ မ်ိဳးရွိၾကသည္။ ၎တို႕မွာ-
(၁) ကိုယ္တိုင္သတ္ျခင္း၊
(၂) သူတစ္ပါးကိုသတ္ခိုင္းျခင္း၊
(၃) တစ္စံုတရာျဖင့္ပစ္ခတ္၍သတ္ျခင္း၊
(၄) လာသမွ်ထိခိုက္ေသဆံုးေစရန္ ဓား၊ လွံ၊ တြင္း စသည္တို႔ ကို အျမဲေထာင္၍ သတ္ျခင္း၊
(၅) ေဆး၀ါး မႏၲရားျဖင့္သတ္ျခင္း ၊
(၆) တန္ခိုးျဖင့္သတ္ျခင္း
တို႔ျဖစ္ၾကသည္။ ဤပေယာဂမ်ိဳးမွ တစ္နည္းနည္း ႏွင့္ သူ႔အသက္ကို ေသေစလိုေသာစိတ္ျဖင့္ သတ္ျဖတ္ေသာေၾကာင့္ေသလွ်င္ ပါဏာတိပါတကံ အထ ေျမာက္၏။ ပါဏာတိပါတကံထိုက္သည္ဟုဆိုလိုျခင္းျဖစ္၏။

တဖန္ ပါဏာတိပါတကံ ေျမာက္ေစႏိုင္သည့္ အက်ံဳး၀င္ေသာ အခ်က္မ်ားလည္း ရွိပါသည္။ ၎တို႔မွာ- ညွင္းဆဲၿခင္း၊ ႏွိပ္စက္ၿခင္း၊ ရက္စက္ၿခင္း၊ နာက်င္ေစၿခင္း၊ ၾကင္နာမႈမရွိၿခင္း၊ ညွာတာမႈကင္းမဲ့ျခင္းစသည့္ ကာယကံအျပဳအမူဆိုး အားလံုး ပါ၀င္ပါသည္။ ေနာက္တစ္ခု မွတ္ရမွာကအစြန္း (၃) ပါးမလြတ္ ေသာ အသားကို လည္းေရွာင္ၾကဥ္ရန္လိုအပ္ပါသည္။ မိမိကို ေကၽြးဘို႔၊ လက္ေဆာင္ေပး ဘို႔စသည္ျဖင့္ မိမိအတြက္ရည္ရြယ္ ၿပီး သတၱ၀ါတစ္ဦးအားသတ္ျခင္းကို (၁) ျမင္ျခင္း၊ (၂) ၾကားၿခင္း၊ (၃) ယံုမွားသံသယရွိျခင္း အသားတို႔ကိုလည္း ေရွာင္ရပါမည္။ ေနာက္ျပီး အကုသိုလ္ကံထိုက္ရာ၌ မိမိကိုယ္ တိုင္ ျပဳမွသာလွ်င္ အကုသိုလ္ အက်ိဳးေပးသည္ဟူ၍ မမွတ္ယူ သင့္ေပ။ (၁) ကိုယ္တိုင္ျပဳလုပ္ၿခင္း၊ (၂) သူတစ္ပါး အားေစခိုင္းျခင္း၊ (၃) သူတစ္ပါးျပဳမူသည္ကို ၀မ္းေျမာက္ျခင္း၊ (၄) အက်ိဳးကိုေျပာျပျခင္းစသည့္ ကံထိုက္ေစေသာ အခ်က္တို႔ ကိုလည္း မွတ္သား ထားရပါမည္။ သာဓကတစ္ခုေျပာျပရလွ်င္ ဗုဒၶဘုရားရွင္ အေလာင္းေတာ္ဘ၀ တံငါသည္ရြာ၌ ကေလးငယ္ ဘ၀မွာ တံငါသည္တို႔ ငါးေခါင္းထုသည္ကိုျမင္ရာ ၀မ္းေျမာက္မိ ခဲ႔သည့္အတြက္ ထိုဘ၀မွ ေသလြန္ၿပီးေနာက္ ငရဲ၌ခံစားခဲ့ရ၏။ ေခါင္းကိုက္ ေ၀ဒနာလည္း ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာ ခံစားခဲ့ရ၏။ ေနာက္ဆံုး ဘုရားျဖစ္သည့္ အခ်ိန္ထိေအာင္ ေခါင္းကိုက္ေ၀ ဒနာကို မၾကာခဏ ခံစားခဲ့ရျခင္းသည္ ထိုဘ၀တုန္းက သူူတစ္ ပါးသတ္တာကို ၀မ္းေျမာက္မိေသာ ေစတနာေၾကာင့္ ၀ိပါက္္ ေတာ္ျပန္လည္ခံစားရျခင္းျဖစ္သည္ကို သတၱ၀ါတို႔အား ၾကင္နာ သနားေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရားက ျပန္လည္၍ေဟာၾကား ေပးျခင္းကို သံေ၀ဂ ယူသင့္ေပ၏။

ပါဏာတိပါတကံကို က်ဴးလြန္သူတို႔အတြက္ အျပစ္ေပါင္းမ်ား စြာက ေစာင့္ၾကိဳေန၏။ ၎တို႔မွာ ေအာက္ပါအတိုင္း (၉)မ်ိဳးရွိ ၾက၏။
(၁) မ်က္စိ ၊ နား၊ ႏွာ ၊ ေျခလက္အဂၤါ ခၽြတ္ယြင္းတတ္ျခင္း၊
(၂) ျဖစ္ရာဘ၀တိုင္းတြင္ အရုပ္အသြင္ မြဲျပာေျခာက္ညိႈးၿပီး စိုစိုျပည္ျပည္ မရွိတတ္ျခင္း၊
(၃) အားအင္ခၽြတ္ယြင္းျခင္း (အားနည္းျခင္း)၊
(၄) လ်င္ျမန္ဖ်တ္လတ္ျခင္းလည္း ကင္းေ၀းျခင္း၊
(၅) ေဘးရန္ေပၚေပါက္လွ်င္ ေၾကာက္ရြံ႕တတ္ျခင္း၊
(၆) သူမ်ား အသတ္ကိုခံရတတ္ၿခင္း၊ ကိုယ္ကိုတိုင္ အဆိပ္ စသည္မ်ား စားလ်က္ ေသရတတ္ျခင္း၊
(၇) အနာေရာဂါ မ်ားတတ္ျခင္း၊
(၈) အေခၽြအရံ ပ်က္ဆီးတတ္ျခင္း၊
(၉) အသက္တိုတတ္ျခင္း တို႔ျဖစ္ၾက၏။

လကၤာျဖင့္ မွတ္ပါေလ-
“ပါဏာတိပါတ္၊ သူ႔သက္သတ္က၊ ခ်ိဳ႕လပ္အဂၤါ၊ မြဲျပာရုပ္သြင္၊ အားအင္ခၽြတ္ယြင္း၊ လ်င္ျခင္းလည္းေ၀း၊ ေဘးကိုေၾကာက္ တတ္၊ အသတ္ခံရ၊ အနာမ်ားလ်က္၊ ေျခြရံပ်က္၍၊ အသက္တိုလွ၊ ျပစ္မ်ားစြသည္…ေရွာင္ကအျပန္ အက်ိဳးတည္း။”

ထိုျပဆိုခဲ့ေသာ အျပစ္တို႔သည္ ၀ဋ္လိုက္ေသာအေနအားျဖင့္ ျဖစ္ေလရာဘ၀တိုင္း၌ရတတ္ေသာ အဖ်ားအနားအျပစ္ တို႔ပင္ ရွိေသး၏။ ထိုအျပစ္မ်ားအျပင္ ငရဲ၌က်ျခင္းဟူေသာ ၾကီးေလး ေသာ အျပစ္မ်ားလည္းက်န္ပါေသး၏။ တစ္ခါတုန္းက အိမ္ရွင္မ တစ္ေယာက္သည္ ဧည့္သည္အတြက္ ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးရန္ ဟင္းလ်ာမရွိ ေသာေၾကာင့္ အိမ္မွာရွိေသာသိုးေလးကို ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးမိသည့္ ထိုအကုသိုလ္ကံ ေၾကာင့္ ေသေသာ အခါ သိုးကေလး၏ အေမြးအေရအတြက္ႏွင့္အမွ် ႏွစ္ေပါင္းမ်ား စြာၾကာေအာင္ ငရဲ၌ခံစားခဲ့ရ၏။ ငရဲမွလြတ္ေသာအခါတြင္ လည္း ဘ၀ေပါင္း မ်ားစြာ သူတစ္ပါး၏သတ္ျခင္းကိုခံရျပီး အၾကိမ္ၾကိမ္ေသခဲ႔ရေလ၏။

ပါဏာတိပါတ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္းေၾကာင့္ ရရွိေသာအက်ိဳးမ်ားမွာ-
(၁) ကိုယ္လက္အဂၤါ ျပည့္စံုျခင္း၊
(၂) ႐ုပ္ဆင္းအဂၤါ စိုျပည္လွပျခင္း၊
(၃) လ်င္ျမန္သြက္လက္ျခင္း၊
(၄) ေဘးရန္ကို မေၾကာက္မရြံ႕ျခင္း၊
(၅) သူတစ္ပါး၏ လက္ခ်က္ျဖင့္ အသက္မေသရျခင္း၊
(၆) အနာေရာဂါကင္းျခင္း၊
(၇) အေျခြအရံ မပ်က္စီးျခင္း၊
(၈) အသက္ရွည္ျခင
္း စေသာအက်ိဳးမ်ားကို ရရွိၾကေပသည္။ လူ တစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ျပီး ေရွးက ပါဏာတိပါတကံ ရွိ မရွိကို သိႏိုင္၏။ ေဖာ္ျပပါ အက်ိဳးအျပစ္တို႔ကို ဆင္ျခင္၍လည္း ေကာင္း၊ သူတစ္ပါးတို႔၏အသက္ကို ညွာတာ၍လည္းေကာင္း၊ ယခုဘ၀မွာ နိဗၺာန္သို႔ မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ရန္လည္းေကာင္း ပညာရိွပုဂၢိဳလ္သည္ သတိ၊ ပညာကို မလင့္ဟင္းေစပဲ ပါဏာတိ ပါတကံကို ၾကိဳးစားေရွာင္ၾကဥ္ၾကျပီး သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာတို႔ မိမိ၌ ျပည့္စံုေအာင္ က်င့္ၾကံၾကိဳးကုတ္အားထုတ္ၾကပါကုန္။

စာဖတ္သူတို႔အားလံုး ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ ခ်မ္းသာစြာျဖင့္ ေကာင္းက်ိဳးလိုရာဆႏၵျပည့္၀ႏိုင္ၾကပါေစ။




မေပးျငားပဲ သူ႔စီးပြားကို လိမ္ညာလွည့္ဖ်ား မခိုးျငားႏွင့္…

အာဒိႏၷာဒါန- မေပးအပ္ေသာ သူ႔ဥစၥာကို ခိုးယူျခင္းဟုအနက္ရွိ ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ မိမိ မွတစ္ပါး အျခားေသာ လူ၊ နတ္၊ တိရစၧာန္ ဟူသမွ်ကို သူတစ္ပါးဟုခ်ည္း မွတ္ရမည္ ျဖစ္သည္။ သူတစ္ပါး ဥစၥာကို ခိုးယူျခင္း၊ ဓားျပတိုက္ယူျခင္း၊ ညာျဖန္းလွည့္ပတ္ယူ


ျခင္း၊ ကူးသန္းေရာင္၀ယ္ရာ၌ တင္းေတာင္း၊ ခ်ိန္ခြင္၊ အေလးစ သည္ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ေရာင္းကုန္တိုးေအာင္ ေရထိုးျခင္းစ သည္ျဖင့္လည္းေကာင္း မ႐ိုးမသားယူျခင္း ဟူသမွ်သည္ အဒိႏၷာဒါနာခ်ည္းျဖစ္၏။ ယုတ္စြအဆံုး သူတစ္ပါးပိုင္ေသာ ျမက္၊ ၀ါးျခမ္းမွ်ကိုပင္ မခိုးယူေကာင္းေပ။ ခိုးယူလွ်င္ အဒိႏၷာဒါန က်ဴးလြန္းသည္မည္၏။

မိမိခိုးယူေသာဥစၥာသည္ တန္ဘိုးနည္းလွ်င္ အျပစ္နည္းျပီး တန္ဘိုးၾကီးလွ်င္ အျပစ္ၾကီး၏။ ဥစၥာတန္ဘိုးခ်င္းတူေနလွ်င္ သီလမရွိသူ၏ဥစၥာကို ခိုးယူျခင္းသည္ အျပစ္နည္းျပီး သီလရွိသူ ၏ဥစၥာကို ခိုးယူျခင္းကပို၍အျပစ္ၾကီး၏။ ၀ိနည္းအားျဖင့္ ဆိုရ လွ်င္ ပုဂၢလိကဥစၥာထက္ ဂိုဏ္းဥစၥာက ပို၍အျပစ္ၾကီး၏။ ၎ထက္ သံဃိက ဥစၥာက ပို၍အျပစ္ၾကီး၏။ မိမိဥစၥာကို သူ တစ္ပါးဥစၥာထင္၍ ခိုးျခင္း၊ သူတစ္ပါးဥစၥာ ကို မိမိဥစၥာထင္၍ ယူျခင္း၊ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္၍ ယူျခင္းတို႔၌မူ အဒိႏၷာဒါနကံ မထိုက္ ေပ။

သူတစ္ပါးဥစၥာကို ခိုးယူျခင္းအဂၤါငါးပါးရွိၾက၏။ ၎တို႔မွာ-
(၁) သူ႔ဥစၥာျဖစ္ျခင္း၊
(၂) သူ႔ဥစၥာဟုအမွတ္ရွိျခင္း၊
(၃) ခိုးယူလိုစိတ္ရွိျခင္း၊
(၄) ခိုးယူရန္ၾကိဳးစားျခင္း၊
(၅) ခိုးယူျခင္း တို႔ ျဖစ္ၾကပါသည္။


ခိုးျခင္း အမ်ိဳးအစား(၂၅) ပါးရွိ၏။ ထိုပေယာဂတို႔ျဖင့္ ခိုးျခင္းအမႈကို က်ဴးလြန္ေနၾကေပသည္။ သီလ၀ႏၲပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ လိုသူသည္ ထိုသို႔က်ဴးလြန္ျခင္း (၂၅) ပါးလံုးကို ေရွာင္ၾကဥ္္ျပီး မိမိ၏သီလကုိ အပ်က္မခံပဲ လံုျခံဳေအာင္ ေစာင့္ထိန္းသင့္ေပ သည္။ ခိုးျခင္း (၂၅) ပါးတို႔မွာ-

(၁) နာနာဘ႑ပဥၥက (သက္ရွိသက္မဲ႔ ပစၥည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးကို နည္းငါးမ်ိဳးျဖင့္ခိုးျခင္း)
(က) အာဒိယန- အိမ္၊ ေက်ာင္း၊ ျခံေျမ၊ ကၽြဲႏြားစသည္တို႔ကို တရားစြဲဆို၍ခိုးျခင္း၊
( ခ) ဟရဏ- သူတစ္ပါးဥစၥာကို ဦးေခါင္းျဖင့္ သယ္ေဆာင္လာ စဥ္ ခိုးလိုစိတ္ျဖင့္ ပခံုးသို႔ခ်၍ခိုးျခင္း၊
( ဂ) အ၀ဟရဏ- သူတစ္ပါးအပ္ႏွံထားသည္ကို ပိုင္ရွင္ျပန္ ေတာင္းစဥ္ ျငင္းဆို၍ခိုးျခင္း၊
(ဃ) ဣရိယာပထ၀ိေကာပန- ဘ႑ာကိုေဆာင္လာ သူႏွင့္တ ကြ ဥစၥာကိုပါခိုးအံ႔ဟု ေဆာင္လာသူကို ျခိမ္းေျခာက္ပုတ္ခတ္၍ ေဆာင္လာသူ၏သြားလာမႈကို ဖ်က္၍ခိုး ျခင္း၊
(င) ဌာနာစ၀န- ၾကည္းကုန္း၌ခ်ထားေသာ သူတစ္ပါးဥစၥာကို ေနရာေရြ႕၍ခိုးျခင္း၊

(၂) ဧကဘ႑ပဥၥက (သက္ရွိပစၥည္းတစ္မ်ိဳးကို နည္းငါးမ်ိဳးျဖင့္ ခိုးျခင္း)
(က) အာဒိယန- ကၽြဲႏြားစသည္ကို တရားစြဲဆို၍ခိုးျခင္း၊
( ခ) ဟရဏ- (နာနာဘ႑ပဥၥကႏွင့္တူ၏။။)
( ဂ) အ၀ဟရဏ- ။
(ဃ) ဣရိယာပထ၀ိေကာပန- ။
( င) ဌာနာစ၀န- ။

(၃) သာဟတၳိကပဥၥက (သက္မဲ႔ပစၥည္းကို နည္းငါးမ်ိဳး ျဖင့္ခိုး ျခင္း)
(က) သာဟတၳိက- ကိုယ္တိုင္ခိုးျခင္း၊
( ခ) အာဏတၱိက- သူတစ္ပါးကို ခိုးခိုင္းျခင္း၊
(ဂ) နိႆဂၢိယ- ကင္း၊ အေကာက္ခြန္ ေရွာင္လြဲ၍ခိုးျခင္း၊
(ဃ) မတၳသာဓက- အခြင့္သာသည့္အခါ ခိုးရန္ေစခိုင္းထား ျခင္း၊
( င) ဓုရနိေကၡပ- ပိုင္ရွင္က ငါ့ဥစၥာဆံုးျပီဟု ေအာက္ေမ႔သည္ ႏွင့္ ခိုးမႈေျမာက္ျခင္း၊

(၄) ပုဗၺပေယာဂပဥၥက (ေရွးဦး လံု႔လျပဳ၍ ခိုးျခင္းငါးမ်ိဳး)
(က) ပုဗၺပေယာဂပဥၥက- အခိုးခိုင္းစဥ္ကပင္ ခိုးမႈေျမာက္ျခင္း၊
( ခ) သဟပေယာဂ- ျခံေျမပိုင္းျခား စိုက္ထူထားေသာ မွတ္တိုင္ စသည္ကို ေျပာင္း ေရႊ႕စိုက္၍ ခိုးျခင္း၊
( ဂ) သံ၀ိဒါ၀ဟာရ- စုေပါင္းတိုင္ပင္၍ ခိုးျခင္း၊
(ဃ) သေကၤတကမၼ- အခ်ိန္၊ နာရီ အခ်ိန္းအခ်က္ျပဳ၍ ခိုးျခင္း၊
( င) နိမိတၱကမၼ- မ်က္စိမွိတ္ျပ၊ လက္ဟန္ေျခဟန္ျပ၍ ခိုးျခင္း၊

(၅) ေထယ်ာ၀ဟာရပဥၥက (ေဖာက္ထြင္း ခိုးျခင္းငါးပါး)
(က) ေထယ်ာ၀ဟာရ- နံရံစသည္ကို ေဖာက္ထြင္း၍ တင္း ေတာင္း၊ အေလး၊ စာရင္းဇယားစသည္ကို လိမ္၍ခိုးျခင္း၊
( ခ) ပသယွာ၀ဟာရ- တိုက္ခိုက္လုယက္ အႏိုင္အထက္ျပဳ၍ ခိုးျခင္း၊
( ဂ) ပရိကပၸာ၀ဟာရ- ဥစၥာႏွင့္ ဥစၥာထားရာ ေနရာကို ၾကံဆ၍ ခိုးျခင္း၊
(ဃ) ပဋိစၧႏၷာ၀ဟာရ- ေနာက္မွခိုးရန္ စိတ္အၾကံျဖင့္ ေရဆိပ္စ သည္၌ ခၽြတ္ခ်ထားေသာ သူ႔ဥစၥာကို ေျမ၊ ျမက္ စသည္ျဖင့္ ဖံုး ကြယ္၍ ခိုးျခင္း၊
( င) ကုသာ၀ဟာရ- အႏိုင္ရရန္၊ ပစၥည္းေကာင္းရရန္ မဲလိပ္ ကမၺည္း ေျပာင္းလိမ္၍ ခိုးျခင္း တို႔ျဖစ္ၾက၏။
ထိုသို႔ ခိုးယူျခင္း (၂၅) မ်ိဳးလံုးကို ေရွာင္ၾကဥ္ႏိုင္မွသာ ကိုယ္က်င့္သီလႏွင့္ ျပည့္စံု ေသာ သီလ၀ႏၲပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ေပမည္။

အာဒိႏၷာဒါနကံ က်ဴးလြန္မိျခင္းေၾကာင့္ ရရွိေသာအျပစ္တို႔မွာ (၆) မ်ိဳးရွိၾကပါသည္။ အာဒိႏၷာဒါနကံ က်ဴးလြန္ခဲ႔သူတို႔မွာ-

(၁) ဥစၥာပစၥည္း မြဲတတ္ျခင္း၊
(၂) ဆင္းရဲတတ္ျခင္း၊
(၃) ငတ္မြတ္ျခင္း၊
(၄) အလိုရွိေသာအရာကို မရႏိုင္ျခင္း၊
(၅) ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္မႈ မတတ္ျခင္းေၾကာင့္ စည္းစိမ္ပ်က္စီး တတ္ျခင္း၊
(၆) ေရ၊ မီး၊ သူခိုး၊ အေမြခံ သားဆိုးသမီးဆိုး၊ မင္းဆိုး ဟူေသာ ရန္သူမ်ိဳးငါးပါး၏ ဖ်က္ဆီးမႈေၾကာင့္ ဥစၥာပ်က္ျပားရျခင္း၊
ဤ မေကာင္းက်ိဳးမ်ားကို ေတြ႔ၾကံဳခံစားၾကရေပသည္။

လကၤာျဖင့္ မွတ္ပါေလ-

“အဒိႏၷာဒါ၊ ခိုးမိပါမူ၊ ဥစၥာနည္းမြဲ၊ ဆင္းရဲငတ္ဘိ၊ လိုရွိမရ၊ ေဘာဂပ်က္စီး၊ ေရ-မီး-သူခိုး၊ ေမြခံဆိုးႏွင့္၊ မင္းဆိုးအျပား၊ ရန္မ်ိဳးငါးေၾကာင့္၊ ပ်က္ျပားဥစၥာ၊ ျပစ္မ်ားစြာသည္၊ ေရွာင္ကာ အျပန္အက်ိဳးတည္း။”

ဤ ျပဆိုခဲ႔ေသာ အျပစ္တို႔မွာ ျဖစ္ေလရာဘ၀တိုင္း၌ ၀ဋ္လိုက္ သည့္အေနအားျဖင့္ ရတတ္ေသာ အျပစ္မ်ားသာရွိေသး၏။ ထို အျပစ္မ်ားထက္ ၾကီးေလးစြာေသာ ငရဲ၊ ျပိတၱာတို႔၌လည္း ဆင္းရဲဒုကၡကို ခံစားၾကရေပသည္။ ေရွးတုန္းက ေစ်းသည္မိန္းမ (၄) ေယာက္တို႔သည္ အေလးခ်ိန္ခြင္ စဥ္းလဲျခင္းစသည္ျဖင့္ ပစၥည္းမ်ားကို စုေဆာင္းျပီးေနာက္ အရြယ္ေကာင္းတုန္းမွာပင္ ေသၾက၍ ျပိတၱာမ်ားျဖစ္ၾကေလေသာ္ မိမိတို႔၏ ေရွးေဟာင္း ေႏွာင္းျဖစ္ေတြကို ျမင္ၾက႐ံုသာမက က်န္ရစ္ေသာ ေယာက်္ား တို႔က ေနာက္မယားယူၾကျပီး မိမိတို႔ စုေဆာင္းထားခဲ႔ေသာ ပစၥည္းေတြ သံုးျဖဳန္းေနၾကသည္ကို ျမင္ရသျဖင့္ မခံႏိုင္ၾကေသာ ေၾကာင့္ “တရားေရာ မတရား ေရာ ငါတို႔စုေဆာင္းထားခဲ႔တဲ႔ ပစၥည္းေတြကို ေနာက္သား၊ ေနာက္မယားေတြက အပင္းဆို႔ေန ၾကသဟဲ႔၊ ငါတို႔ေတာ႔ ဒုကၡေရာက္ကုန္ပါျပီ” ဟု ျမိဳ႕႐ိုးေပၚက ေနျပီး ဟစ္ေအာ္ေနၾကရွာေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ မိမိတို႔၏ မိသားစု အတြက္ မတရားေသာ နည္းတို႔ျဖင့္ စီးပြားမရွာသင့္ေပ။ အိမ္ေထာင္ဦးစီး၏လုပ္စာကို တစ္မိသားစုလံုး စားၾကျငားေသာ္လည္း အကုသိုလ္အမႈျဖင့္ ရွာေဖြေကၽြးေမြးမိသူ မိမိသာလွ်င္ ဆိုးက်ိဳးအျပစ္တို႔ကို ခံစားရမည္ကို သတိျပဳသင့္ေပသည္။

အတိတ္၌ သူတစ္ပါးတို႔အား လွည့္ပတ္ျဖားေယာင္းျပီး သူ႔ဥစၥာကို ခိုးယူ၍ စီးပြားရွာခဲ႔ျခင္း၊ ဒါနကုသိုလ္နည္းခဲ႔ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ယခုဘ၀၌ ဆင္းရဲျခင္း၊ လာဘ္တိတ္ျခင္းေဘးတို႔ႏွင့္ ေတြ႔ၾကံဳ ၾကရျခင္းျဖစ္၏။ ထိုသို႔ အက်င့္သီလတို႔ ပ်က္ျခင္းသည္ ဆိုးက်ိဳး တရားတို႔ ေနာက္၌ရွိသည္ဟု ပညာဥာဏ္ျဖင့္ မဆင္ျခင္ႏိုင္ခဲ႔မႈ ေၾကာင့္ ဆင္းရဲတို႔ျဖင့္သာ အဖန္ဖန္က်င္လည္ေနၾကရ ျခင္းဟူေသာ သံသရာေဘးဒုကၡတို႔ကို ေတြ႔ၾကံဳခံစားၾကရျခင္းျဖစ္သည္ ကို ယခု၌ ဥာဏ္ျဖင့္ဆင္ျခင္သင့္၏။ ကုသိုလ္ တရားတို႔ကို ပြားမ်ားသင့္၏။ ဘုရားရွင္သာသနာေတာ္ၾကီိးႏွင့္ ေတြ႔ၾကံဳေနတုန္းမွ အျမတ္ဆံုး ကုသိုလ္ပါရမီတို႔ကို မျဖည့္က်င့္မဆည္းပူးႏိုင္ပဲ တစ္ဘ၀ တစ္နပ္စာ ယခုဘ၀ ခ်မ္းသာေရးအတြက္တစ္ခုသာ ၾကည့္ေနၾကလွ်င္ျဖင့္၊ သီလပ်က္ေနၾက လွ်င္ျဖင့္ မိမိေလာက္ ဥာဏ္ဆင္းရဲသူ အဘယ္မွာလွ်င္ရွိေတာ႔အံ႔နည္း။ ထိုသို႔ မိမိကိုယ္ကို သတိေပးဆင္ျခင္ျပီး ကုသိုလ္တရားတို႔ကုိ အထပ္ထပ္ပြားမ်ား၍ ၀ိပႆနာတရား အားထားကာ ပညာဥာဏ္ခ်င့္ ေထာက္ သံသရာမွ လွ်င္ျမန္စြာထြက္ေျမာက္ႏိုင္ၾကပါကုန္။

စာဖတ္သူတို႔အားလံုး ေဘးဘယာ ေ၀းကြာ၍ ခ်မ္းသာစြာ တရားအားထုတ္ႏိုင္ၾကပါေစ။




ကာမေဖာက္ျပား မေမွာက္မွားႏွင့္…

ကာေမသု- ကာမဂုဏ္ကို၊ မိစၧာ- မွားယြင္းစြာ၊ အာစာရ- က်ဴးလြန္ ျခင္းဟူ၍ အနက္ အဓိပၸာယ္ရတာျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ သူတစ္ပါးမယား ျပစ္မွားေစာ္ကားမိျခင္းေလာက္ျဖင့္ မွတ္ယူ မထားသင့္ေပ။ “ႏွမခ်င္း စာနာေထာက္ထားပါ” ဟူေသာ ျမန္မာတို႔၏ ယဥ္ေက်းမႈ စကားျဖင့္

ပင္ အသိအလိမၼာရွိသူတို႔အဖို႔ ထိုကံကို က်ဴးလြန္လိမ္႔မည္မဟုတ္ပါ။ ကာေမသုမိစၧာစာရ ဟူေသာအမႈကို ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔ သည္ပင္လွ်င္ အခ်ိဳ႕ေသာသူတို႔ ရွင္းလင္းစြာ နားမလည္ၾကေပ။ အေနာက္တိုင္းသားတို႔အေနျဖင့္မူ နားလည္ဘို႔ ပို၍ပင္ေ၀းကြာ လွေပသည္။ ကာေမသုမိစၧာစာရက်ဴးလြန္ျခင္းဟူေသာအမႈကို ရွင္းလင္းစြာ နားလည္ထားဘို႔ လိုအပ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္၏ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမတို႔အတြက္ ကၽြႏ္ုပ္ဖတ္မွတ္ခဲ႔ေသာ တရားစာ အုပ္တို႔မွ ေဖာ္ျပလိုက္ျခင္းျဖစ္၏။

ကာမဂုဏ္တို႔၌ ေဖာက္ျပန္မွားယြင္း ျပဳက်င့္ျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ပါ၏ ဟု သီလေဆာက္ တည္ထားသူအမ်ိဳးေကာင္းသားသည္ မိမိ၏သီလ မက်ိဳးမေပါက္ေစရန္ ေအာက္ပါ အာဂမနီယ၀တၳဳ မသြားမလာ အပ္ေသာ မိန္းမ(၂၀)ကို ေရွာင္ၾကဥ္ရပါမယ္။
(၁) မာတုရကၡိတ - မိခင္ ေစာင့္ထိန္းေသာ မိန္းမ၊
(၂) ပိတုရကၡိတ - ဖခင္ ေစာင့္ထိန္းေသာ မိန္းမ၊
(၃) မာတုပိတုရကၡိတ - မိဘႏွစ္ပါး ေစာင့္ထိန္းေသာ မိန္းမ၊
(၄) ဘာတုရကၡိတ - ေမာင္ၾကီးေမာင္ငယ္ ေစာင့္ထိန္းေသာ မိန္းမ၊
(၅) ဘဂိနီရကၡိတ - အစ္မ၊ ညီမ ေစာင့္ထိန္းေသာ မိန္းမ၊
(၆) ဉာတိရကၡိတ - ေသြးသားေတာ္စပ္သူ ေဆြမ်ိဳး ေစာင့္ထိန္းေသာ မိန္းမ၊
(၇) ေဂါတၱရကၡိတ - အမိ်ဳးအႏြယ္ ေစာင့္ထိန္းေသာ မိန္းမ၊
(၈) ဓမၼရကၡိတ - တရားက်င့္ေဖာ္ခ်င္း ေစာင့္ထိန္းေသာ မိန္းမ၊
(၉) သာရကၡ - ကိုယ္၀န္ကတည္းက မွတ္သားသိန္ဆည္းခံရေသာ မိန္းမ၊
(၁၀) သပရိဒ႑ - ဤမိန္းမကို သြားလာလွ်င္ ဒဏ္သင့္ေစဟုမင္း မိန္႔ထုတ္ခံရေသာ မိန္းမ(ေတာ္ေကာက္ထားသည့္ မိန္းမ)။

မာတုရကၡိတမွ ဓမၼရကၡိတအထိ မိန္းမရွစ္မ်ိဳးတို႔ကို မိဘစသူတို႔က ေစာင့္ထိန္းသည္ ဆိုရာ၌ မိဘစသူတို႔သည္ ထိုမိန္းမတို႔၏ အထိအ ေတြ႔(ဖႆ)ကို အစိုးလည္းမရ၊ ပိုင္ဆိုင္မႈလည္းမရွိသျဖင့္ မေစာင့္ ေရွာက္ႏိုင္။ ဖႆကို ေစာင့္ေရွာက္ၾကသည္မဟုတ္။ အမွန္မွာ ယုတ္ မာေသာအက်င့္ႏွင့္ ေယာက်္ားတစ္ပါးႏွင့္ သြားလာေနထိုင္မႈကိုသာ တားျမစ္ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထို မိန္းမရွစ္မ်ိဳးတို႔မွာ ေယာက်္ားတစ္ပါးႏွင့္ ကာမေဖာက္ျပန္လၽွင္ ကာေမသုမိစာၦစာရကံ မ ထိုက္၊ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကာမပိုင္လင္မရွိေသာေၾကာင့္ တည္း။ သာရကၡ၊ သပရိဒ႑မိန္းမႏွစ္မ်ိဳးတို႔မွာ ရည္စူးသတ္ မွတ္ ထားသူရွိျခင္းေၾကာင့္ ေယာက်္ားတစ္ပါးႏွင့့္ ကာမေဖာက္ျပန္လၽွင္ ကာေမသုမိစ ၦာ စာရကံထိုက္၏။
(၁၁) ဓနကၠီတ - ဥစၥာျဖင့္ ၀ယ္ယူေပါင္းသင္းေသာ မိန္းမ၊
(၁၂) ဆႏၵ၀ါသိနီ - အလိုတူ၍ ေပါင္းသင္းေသာ မိန္းမ၊
(၁၃) ေဘာဂ၀ါသိနီ - ပစၥည္းအသံုးအေဆာင္ေပး၍ ေပါင္းသင္းေသာ မိန္းမ၊
(၁၄) ပဋ၀ါသိနီ - အ၀တ္အထည္ေပး၍ ေပါင္းသင္းေသာ မိန္းမ၊
(၁၅) ၾသဒပတၱကိနီ - ေရခြက္၌ လက္ဆံုႏိႈက္၍ လက္ထပ္ေပါင္း သင္းေသာ မန္းမ ၊
(၁၆) ၾသဘဋစုမၺဋာ- ထင္းေခြေရခတ္ လုပ္ကိုင္ရေသာ အမ်ိဳးသမီး အား ယင္းအလုပ္တို႔ကို မလုပ္ေစေတာ႔ဘဲ ေခါင္းမွေခါင္းခုကိုခ်ေစ ၍ ေပါင္းသင္းေသာမိန္းမ၊
(၁၇) ဒါသီ - ကၽြန္လည္းဟုတ္ ၊ မယားလည္းဟုတ္ေသာ မိန္းမ၊
(၁၈) ကမၼကာရီ - အလုပ္သမားလည္းဟုတ္၊ မယားလည္းဟုတ္ ေသာ မိန္းမ၊
(၁၉) ဓဇာဟဋာ - သုဥ့္ပန္းအမ်ိဳးသမီးအား မယားအျဖစ္သို႔ေပါင္း သင္းေသာ မိန္းမ၊
(၂၀) မုဟုတၱိကာ - ေခတၱငွားရမ္း ေပါင္းသင္းေသာ မိန္းမ။

အထက္ပါ မိန္းမ (၂၀) တို႔တြင္ နံပါတ္ (၉) သာရကၡမွ နံပါတ္ (၂၀) မုဟုတၱိကာ အထိ မိန္းမ (၁၂) မ်ိဳးတို႔သည္ ပိုင္ဆိုင္သူရွိေသာ ေၾကာင့္ မိမိအားပိုင္ဆိုင္သူမွတစ္ပါး အျခားေယာက်္ားမ်ားႏွင့္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ တိရစာၦန္အထီးမ်ားႏွင့္ ေသာ္လည္းေကာင္း ကာမေဖာက္ျပန္လွ်င္ ကာေမသုမိစာၦစာရကံထိုက္၏။ အဘယ္ ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ လင္ပိုင္ဆိုင္ေသာ ကာမအေတြ႔အထိကို ခိုး၍ သူတစ္ပါးအား ေပ်ာ္ေမြ႔ေစေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ေယာက်္ားမ်ား မွာမူ မိန္းမ (၂၀) အနက္ တစ္ေယာက္ေယာက္ႏွင့္ ေဖာက္ျပန္ လွ်င္ ကာေမသုမိစာၦရကံ ထိုက္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရွးဆရာၾကီးမ်ား က“မိန္းမ ႏွစ္က်ိပ္၊ ေပ်ာ္ေၾကာင္းသိပ္လည္း၊ မအိပ္ေလရာ” ဟု ဆံုးမ ခဲ႔ၾက၏။

ဤသိကၡာပုဒ္၌လည္း သီလမရွိသူ၌ က်ဴးလြန္လွ်င္ အျပစ္နည္း၏။ သီလရွိသူ၌ က်ဴးလြန္လွ်င္ အျပစ္ၾကီး၏။ သီလမရွိသူအေပၚ၌လည္း အႏိုင္က်င့္ က်ဴးလြန္လွ်င္ အျပစ္ၾကီး၏။ ႏွစ္ေယာက္အလိုဆႏၵတူ၍ က်ဴးလြန္လွ်င္ အျပစ္နည္း၏။ မွားယြင္းလိုေသာ ေစတနာလည္း မရွိ အလိုလည္းမတူဘဲ အႏိုင္အထက္က်ဴးလြန္ခံရသူအား ကာေမသု မိစာၦစာရမျဖစ္၊ က်ဴးလြန္သူ၌သာျဖစ္၏။ အေမွာင္ခန္းထဲ၌ အိပ္ေနစဥ္ မသူေတာ္ လာေရာက္ေနထိုင္သည္ကို မိမိလင္မွတ္၍ သာယာေသာမိန္းမအားလည္းေကာင္း၊ မိမိ မယားႏွင့္ ယွဥ္အိပ္ေန သူ အမ်ိဳးသမီးအား မိမိမယားမွတ္၍ မွားမိေသာေယာက်္ားအား လည္းေကာင္း ကာေမသုမိစာၦစာရကံ မထိုက္ေပ။

မဂ္ႏွင့္ပတ္သက္၍လည္း သိဘို႔လိုအပ္၏။ မဂၢ=မဂ္=လမ္းေၾကာင္း။ လူတို႔ခႏၶာကိုယ္တြင္ ကာမက်ဴးလြန္၍ ေဖာက္ျပန္ႏိုင္ေသာလမ္း ေၾကာင္းသံုးမ်ိဳးရွိသည္။ ၎တို႔မွာ-
(၁) ၀စၥမဂ္ - က်င္ၾကီးစြန္႔ရာ လမ္းေၾကာင္း၊
(၂) ပႆာ၀မဂ္ - က်င္ငယ္စြန္႔ရာ လမ္းေၾကာင္း၊
(၃) မုခမဂ္ - စကားေျပာရာလမ္းေၾကာင္း၊
တို႔ျဖစ္ၾကသည္။ ယင္းတို႔အနက္ မိန္းမတို႔၏ မဂ္သံုးမ်ိဳး၌ ေယာက်္ား ၏ ပႆာ၀မဂ္ျဖင့္ က်ဴးလြန္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေယာက်္ားအခ်င္း ခ်င္း၀စၥမဂ္၊ မုခမဂ္တို႔၌ က်ဴးလြန္ေသာ္လည္းေကာင္း ကာေမသုမိစာၦ စာရကံ ထိုက္၏။ မိန္းမအခ်င္းခ်င္း၊ မဂ္တူအခ်င္းခ်င္း ထိေတြ႔ဆက္ စပ္လွ်င္မူ ကာေမသုမိစာၦစာရကံ မျဖစ္ပါ။

ကာေမသုမိစာၦစာရကံ ေျမာက္ေစေသာ အဂၤါေလးပါရွိ၏။ ၄င္းအဂၤါ မ်ားမွာလည္း ေယာက်္ားမ်ားအတြက္သာရည္ရြယ္ေပသည္။ ထိုအဂၤါ (၄)ပါးတို႔ကေတာ႔-
(၁) မသြားလာအပ္ေသာ အဂမနီယ၀တၳဳ ျဖစ္ျခင္း၊
(၂) အဂမနီယ၀တၳဳ၌ မွိ၀ဲလိုစိတ္ရွိျခင္း၊
(၃) လံု႔လျပဳျခင္း၊
(၄) သာယာျခင္း တို႔ျဖစ္ၾက၏။

မိမိ၏ မယား၌ ကာေမသုမိစ ၦာစာရကံ ထိုက္ျခင္း အဂၤါ (၄) ပါးလည္း ရွိေသး၏။ ၎တို႔မွာ-
(၁) အကာလ - ေရာဂါ ၊ ကိုယ္၀န္ အလြန္ရင့္ေသာအခါ၊
(၂) အာေဒေသ - မိဘဆရာ သူတကာတို႔ ျမင္သျဖင့္ မသင့္ေနရာ၊
(၃) အဓေမၼန - က်င့္႐ိုးမဟုတ္က်င့္ျခင္း၊
(၄) အနေဂၤန - ေဆး၀ါးမွီ၀ဲ ရွိျမဲအဂၤါထက္ လြန္ေသာအခါ
ဟူ၍ ရွိၾကေလ၏။

ကာေမသုမိစၧာစာရကံ က်ဴးလြန္ျခင္းေၾကာင့္ရရွိေသာအျပစ္(၁၁) ခ်က္ရွိပါသည္။ ၎တို႔ ကေတာ႔-
(၁) ကာေမသုမိစာၦစာရအားၾကီးေသာ လူသည္ မလိုမုန္းထားသူ ေပါ မ်ားျခင္း၊
(၂) မုန္း႐ံုမက ရန္သူလည္း မ်ားျခင္း၊
(၃) လာဘ္ပစၥည္းမ်ား ရွားပါးတိတ္ဆိတ္ျခင္း၊
(၄) ခ်မ္းသာမႈ ကင္းဆိတ္ျခင္း၊
(၅) မိန္းမ ျဖစ္ရျခင္း၊
(၆) မိန္းမမဟုတ္ ၊ ေယာက်္ားမဟုတ္ ပ႑ဳတ္ျဖစ္ရျခင္း၊
(၇) ေယာက်္ားျဖစ္လွ်င္လည္း အမ်ိဳးယုတ္၌ ျဖစ္ရျခင္း၊
(၈) မ်က္ႏွာပ်က္၍ အရွက္ကြဲရတတ္ျခင္း၊
(၉) အဂၤါလကၡဏာ ဣေႁႏၵတို႔ယြင္းခ်ိဳ ႔ေသးသိမ္ျခင္း၊
(၁၀) စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾက အားၾကီးရျခင္း၊
(၁၁) ခ်စ္သူႏွင့္ ေကြကြင္းကြဲကြာရျခင္း တို႔ ျဖစ္ၾက၏။
လကၤာျဖင့္မွတ္ပါေလ-
“မိစာၦစာရ၊ က်ဴးလြန္ကလည္း၊ မုန္းၾကအမ်ား၊ ရန္သူပြား၍၊ ရွားပါး လာဘ္တိ္တ္၊ ခ်မ္းသာဆိတ္၏၊ ဣတၳိပ႑ဳက္၊ မ်ိဳးယုတ္ခါခါ၊ မ်က္ႏွာမလွ၊ အရွက္ရလ်က္၊ လကၡဏဣေႁႏၵ၊ ယြင္းေသြခ်ိဳ႔သိမ္၊ စိုးရိမ္မ်ားစြာ၊ ခ်စ္သူကြာသည္၊ ေရွာက္ကအျပန္ အက်ိဳးတည္း။”
ဤ ျပဆိုခဲ႔ေသာ အျပစ္တို႔သည္ ၀ဋ္လိုက္ေသာအားျဖင့္ ျဖစ္ရာဘ၀၌ ၾကံဳေတြ ႔ရ တတ္ေသာ အျပစ္မ်ားသာတည္း။ ထိုအျပစ္မ်ားအျပင္ ငရဲ၌လည္း ျဖစ္ၾကရေသး၏။ ကာေမသုမိစၦာစာရကံ အားၾကီးေသာ သူေဌးသားေလးေယာက္တို႔၏ “ေလာဟကုမီၻ” ေခၚသံရည္ပူငရဲမွ “ဒု၊ သ၊ န၊ ေသာ” ဟု ဟစ္ေအာ္ၾကပံုကိုလည္း လူအမ်ားပင္ၾကား ဖူးၾက ေလျပီ။ အထူး ဆင္ျခင္ဖြယ္ေကာင္းေသာ အရွင္အာနႏၵာအေလာင္း ၏ ျဖစ္ပံုလည္း ရွိေသး၏။ အရွင္အာနႏၵာအေလာင္းသည္ ကမာၻတစ္ သိန္းမွ် ပါရမီျဖည့္ျပီးေနာက္ ကၽြတ္တမ္း၀င္ေတာ႔မည့္ ဤကမာၻမွာ ပင္ တစ္ခုေသာဘ၀၌ ေရႊပန္းတိမ္သည္သားျဖစ္၏။ ထိုဘ၀တုန္းက လူေလ၊ လူလယ္္တို႔ႏွင့္ ေပါင္းမိ၍ ကာေမသုမိစာၦစာ ရအမႈကို ျပဳေလ သည္။(လူမိုက္ႏွင့္ ေပါင္းျခင္းကား ဤမွ်ေလာက္ အျပစ္မ်ား၏။)
ထို အကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ ေရာ႐ု၀ငရဲ၌လည္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ခံစားခဲ႔ရျပီးေနာက္ လြတ္ေျမာက္လာေသာအခါ ေမ်ာက္ျဖစ္၍ ေ၀ွးေစ႔ကိုက္ေဖာက္ခံရ၏။ ထို႔ေနာက္ တစ္ဘ၀၌ ႏြားျဖစ္၍ သင္းကြပ္ (ေ၀ွးေစ႔အထုတ္) ခံရ၏။ ထို႔ေနာက္ မိန္းမ မဟုတ္၊ ေယာက်္ားမ ဟုတ္ပ႑ဳပ္ျဖစ္ရ၏။ ထို႔ေနာက္ (၅) ဘ၀ေျမာက္၌ အကုသိုလ္ကံ အခြင့္ရ၍ နတ္ျပည္၌ ျဖစ္ရေသာ္လည္း ထိုကာေမသုမိစာၦစာရကံ ေႏွာင့္ယွက္မႈေၾကာင့္ နတ္သားမျဖစ္ဘဲ နတ္သမီးခ်ည္း ငါးဘ၀လံုး လံုး ျဖစ္ရေသး၏။ ထိုဘ၀တို႔ေနာက္၌ လူ႔ျပည္မွာ ဘုရင့္သမီးျဖစ္ရ ျပန္၏။ ထို ဘ၀ေနာက္မွ ေယာက်္ားဘ၀ကိုရေလည္။ ဤသို႔လွ်င္ ကာေမသုမိစာၦစာရကံအတြက္ ပါရမီရွင္ၾကီးေသာ္မွ ငရဲက်ရ၊ ဘ၀ မ်ားစြာပင္ ေအာက္က်ေနာက္က် ျဖစ္ရေသးသည္ကို သတိျပဳလ်က္ တစ္သံသရာလံုးက ပါလာခဲ႔ေသာစိတ္ဆိုး၊ ၀ါသနာဆိုးၾကီးကို တရား ျဖင့္ ေစာင့္ေရွာက္ၾကပါကုန္။

စာဖတ္သူတို႔အားလံုး ေဘးရန္ခပ္သိမ္းကင္းျငိမ္းၾကပါေစ။ ႏွလံုးစိတ္ ၀မ္းျငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ။


မုသားမပါ လကၤာမေခ်ာဟု ဆို႐ိုးလိုက္ကာ မမိုက္ပါႏွင့္

မုသာ၀ါဒ- မဟုတ္မမွန္ေျပာဆိုျခင္း၊ လိမ္လည္လွည့္ပတ္ျခင္း ဟု အနက္ရွိ၏။ မဟုတ္မမွန္ေသာစကားဟူရာ၌ ႏႈတ္ျဖင့္ေျပာ၍ လည္းေကာင္း၊ စာျဖင့္ေရး၍လည္းေကာင္း၊ ကိုယ္လက္ စသည္ ကို လႈပ္ျပ၍လည္းေကာင္း လိမ္သမွ် ညာျဖန္းသမွ် အားလံုးပါ


၀င္၏။
သူတစ္ပါးတို႔အက်ိဳးစီးပြား ပ်က္သြားေအာင္ လိမ္ညာလွည့္ျဖား ေသာ မုသားမ်ိဳး သည္ အပါယ္ေရာက္ေၾကာင္းျဖစ္ျပီး ကိုယ္အ က်ိဳးစီးပြား ပ်က္မွာစိုး၍၊ ျပက္ရယ္ျပဳ လို၍ လိမ္ညာျခင္းကား အျပစ္နည္း၏။ သို႔ေသာ္လည္း မည္သည့္လိမ္ညာျခင္းပင္ ျဖစ္ေစလိမ္ညာတတ္ေသာ အက်င့္မျဖစ္ေအာင္ သတိထားျပီး ေရွာင္ၾကဥ္သင့္ေပသည္။ “မုသားမပါ လကၤာမေခ်ာ” ဟု ေျပာေလ႔ရွိၾကသည္။ ယင္းစကားျဖင့္ အခ်ိဳ႕က ကဗ်ာလကၤာ စီကံုးေရးသားရာ၌ပင္ မုသားမပါက ေျပျပစ္မႈမရွိဟု ယူဆၾက သည္။ ထိုစကားသည္ မွားယြင္းေသာစကားသာ ျဖစ္ေပ၏။ ပညာရွိ သူေတာ္ ေကာင္းၾကီးမ်ားသည္ စကားေျပာရာ၌ လည္း ေကာင္း၊ ကဗ်ာလကၤာမ်ား သီကံုးေရး သားရာ၌လည္းေကာင္း မုသားကို ေျပာဆိုေရးသားမႈ မရွိၾကပါ။

မုသားစကား ေျပာဆိုရာ၌ အက်ိဳးစီးပြား ပ်က္စီးဆံုး႐ံႈးေအာင္ ေျပာဆိုလွ်င္ မုသာ ၀ါဒကံ ထိုက္၏။ အက်ိဳးစီးပြား အနည္းငယ္ ပ်က္စီးလွ်င္ အျပစ္နည္း၏။ မည္သည့္ အေၾကာင္းအရာကိုမဆို “မျမင္ပဲ ျမင္၏၊ မၾကားပဲၾကား၏၊ မေတြ႔ပဲ ေတြ႔၏၊ မသိပဲ သိ၏၊ ျမင္လ်က္ မျမင္၊ ၾကားလ်က္ မၾကား၊ ေတြ႔လ်က္ မေတြ႔၊ သိလ်က္ မသိ” ဟု ေျပာဆိုေသာ လူယုတ္မာတို႔၏ စကား(အန ရိယေ၀ါဟာရ) ရွစ္မ်ိဳးတို႔တြင္ တစ္မ်ိဳး မ်ိဳးကိုေျပာလွ်င္ အျပစ္ ၾကီး၏။ မဟုတ္မမွန္ေျပာ၍ သံဃာကို အသင္းခြဲေသာ (ရဟန္း အခ်င္းခ်င္း စိတ္၀မ္းကြဲေစေသာ) မုသာ၀ါဒသည္ ပို၍အျပစ္ၾကီး ေလး၏။ ေရွးဘုရားအေလာင္း သူေတာ္ေကာင္းၾကီးမ်ားသည္ သတ္မႈ၊ ခိုးမႈ၊ ကာမက်ဴးလြန္မႈ၊ အရက္ေသစာ ေသာက္စားမႈ တို႔ကို ျပဳလုပ္မိခဲ႔ၾကေသာ္လည္း သူတစ္ပါး အက်ိဳးစီးပြား ပ်က္စီးခၽြတ္ယြင္းေစလိုေသာ စိတ္ျဖင့္ မုသားကို လံုး၀မေျပာ မဆိုခဲ႔ၾကေပ။ သို႔ေသာ္ သူတစ္ပါး အက်ိဳးစီးပြား မထိခိုက္မ ပ်က္စီးေသာ မုသားမ်ိဳးကိုမူေျပာဆိုခဲ႔ ၾကဖူးပါသည္။
ဥပမာ- ဒုကနိပါတ္ သံသုမာရဇာတ္၌ သံသုမာရ မိေက်ာင္းက ဘုရားအေလာင္း၀ါနရိႏၵေမ်ာက္မင္း၏ အူအသည္းကို ေတာင္း ေသာအခါ အေလာင္းေတာ္က “ငါတို႔ ေမ်ာက္မ်ိဳး၏ အူအသည္း ကား ကိုယ္ထဲ၌ မရွိ” ဟုေျပာ၍ နီရဲေသာ ေရသဖန္းသီးကို လက္ညိႈးညႊန္ျပခဲ႔ဖူး၏။ ပရိယာယ္ျဖင့္ ေျပာေသာေၾကာင့္ မုသာ ၀ါဒကံမထိုက္။ ဧကနိပါတ္ ပဥၥာ၀ုဓဇာတ္၌လည္း အေလာင္း ေတာ္ ပဥၥာ၀ုဓမင္းသားက သိေလ သေလာမဘီလူးအား “ငါ့၀မ္း ထဲ၌ ၀ရဇိန္လက္နက္ရွိ၏၊ ငါ့ကို နင္စားေသာ္ ကိုယ္လက္မ ေက်ပဲ အူအသည္း အပိုင္းပိုင္းျပတ္၍ေသမည္” ဟု ေျပာခဲ႔ဖူး၏။ ဤကဲ႔သို႔ ဘုရားအေလာင္းေျပာဆိုခဲ႔ေသာ မုသားမ်ားမွာ မုသာ ၀ါဒကံ မထိုက္ေပ။ အဘယ္႔ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ပညာတည္းဟူ ေသာ ၀ရဇိန္လက္နက္ကို ရည္ရြယ္ရင္း ရွိေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။

မုသာ၀ါဒအရာ၌ အက်ိဳးစီးပြားပ်က္စီးမွ မုသာ၀ါဒကမၼပထ ေျမာက္၏။ အက်ိဳးစီးပြား မပ်က္စီးလွ်င္ မုသာ၀ါ ဒကံမွ်သာ ျဖစ္ သည္။ မုသားစကား ေျပာဆိုေသာ အဂၤါ(၄)ပါးရွိ၏။ ၎တို႔မွာ-
(၁) မဟုတ္မမွန္ေသာ အေၾကာင္းျဖစ္ျခင္း၊
(၂) လိမ္ညာလွည့္စားလိုစိတ္ရွိျခင္း၊
(၃) လံု႔လျပဳျခင္း၊
(၄) မိမိလွည့္စားသည့္ အဓိပၸာယ္ကို သူတစ္ပါးနားလည္ျခင္း
တို႔ျဖစ္ၾကပါသည္။

မုသားေျပာဆိုျခင္းေၾကာင့္ရရွိေသာ အျပစ္(၉)မ်ိဳးရွိပါသည္။ ၎ တို႔မွာ-
(၁) ယခုဘ၀၌ စကားပီပီသသ မေျပာတတ္ျခင္း။
(၂) သြားမ်ား မညီမညြတ္ ရွိျခင္း။
(၃) ခံတြင္း ပါးစပ္ ပုပ္ညွီျခင္း။
(၄) ကိုယ္အေရးအသား ပူရွိန္ေျခာက္ကပ္ စိုစိုဖတ္ဖတ္မရွိျခင္း။
(၅) မ်က္စိ-နား စေသာ ဣေျႏၵမ်ား ေနာက္က်ဳက်ဳရွိျခင္း။
(၆) ပံုဟန္မလွပဲ ဆိုးရြားခြ်တ္ယြင္း ေဖာက္ျပန္ျခင္း။
(၇) သူတစ္ပါးအေပၚ၌ ၾသဇာမတည္ျခင္း။
(၈) အေျပာအဆို ႏႈတ္လွ်ာမ်ား ေထာ္ေလာ္ၾကမ္းတမ္းျခင္း။
(၉) စိတ္မတည္ပဲ လွ်ပ္ေပၚေလာ္လီတတ္ျခင္းတို႔ ျဖစ္ၾကပါ သည္။


လကၤာျဖင့္မွတ္ပါေလ-

“မုသားစကား၊ ေျပာဆိုျငားမူ၊ စကားမျပီ၊ သြားမျငီတည္း၊ ပုပ္ညွီပါးစပ္၊ ေျခာက္ ကပ္ကိုယ္ေရ၊ ဣေျႏၵယြင္းေနာက္၊ ပံုယြင္း ေဖာက္၍၊ မေရာက္ၾသဇာ၊ ႏႈတ္လွ်ာၾကမ္းေထာ္၊ လွ်ပ္ေပၚေလာ္ လည္၊ စိတ္ မတည္သည္၊ ေရွာင္မည္အျပန္ အက်ိဳးတည္း။”


ဤသို႔ စသည္ျဖင့္ အျပစ္မ်ားပါသည္။ မုသားေျပာဆိုသူသည္ ဘယ္ကိစၥ၌မွ် မယံုၾကည္ရေသာေၾကာင့္ အၾကီးအကဲ မျဖစ္ႏိုင္ ေပ။ ဤျပဆိုခဲ႔ေသာ အျပစ္တို႔ကား ၀ဋ္လိုက္ေသာအားျဖင့္ ေရာက္ေလရာဘ၀၌ ရတတ္ေသာအျပစ္မ်ားသာရွိေသး၏။ တ ခ်ိဳ႕ေသာ မုသားစကားမ်ားမွာ ငရဲေရာက္ေအာင္ပင္ အျပစ္ၾကီ ၏။ ကမၻာဦးတြင္ ေစတီယတိုင္းကို အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ႔ေသာ “ဥပ၀ရ” ေခၚ ေစတီယမင္းသည္ မုသားစကား ေျပာဆိုခဲ႔ျခင္းေၾကာင့္ ေျမမ်ိဳျပီး အ၀ီစိ၌ခံစားရသည္ကို သံေ၀ဂယူသင့္လွပါသည္။

ဤေစတီယ၀တၳဳ၌ မုသာ၀ါဒ၏အျပစ္ကား လြန္လြန္းလွ၏ဟု မွတ္ ထင္ၾကေပလိမ္႔မည္။ မလြန္လြန္းပါေပ။ ထိုေစတီယမင္း၏ မုသား ေျပာေသာအခ်ိန္ကား တစ္စံုတစ္ေယာက္မွ် မုသားေျပာ သူမရွိေသးေခ်။ အားလံုးသစၥာတည္ေသာအခါ ျဖစ္သည္။ ညစ္ စုတ္ေပေတေနေသာ လက္ႏွီး၌ အိုးမဲထိေသာ္လည္းမထူး၊ ျဖဴ စင္ေသာ ပ၀ါ၌ကား ျမဴမႈန္႔ေလာက္ အကြက္ကေလးပင္ ထင္ ရွားသကဲ႔သို႔ အားလံုး သစၥာတည္ၾကေသာကာလ၌ ပထမျဖစ္ ေသာ ထိုမုသားသည္ အလြန္ထင္ရွား၍ အျပစ္လည္းႀကီး မားေလသည္။ ယခုေခတ္ကား “မုသားမပါ လကၤာမေခ်ာ” ဟူ ေသာစကားကို လက္ကိုင္ျပဳလ်က္ မုသားကိုေရလဲႏွင့္ သံုးစြဲေန ၾကေသာေခတ္ ျဖစ္၏။

ထို႔ေၾကာင့္ မုသားေပါေသာေခတ္၌ မုသားေျပာသူတိုင္း ေျမမ်ိဳရ လွ်င္ ေျမၾကီးပင္ အားလပ္ခြင့္ရေတာ႔မည္ မဟုတ္ေခ်။ ထို႔ျပင္ ကမၻာဦး၌ မုသားေလာက္အျပစ္ၾကီးေသာ အျပစ္မ်ားလည္း မရွိေသးေပ။ ယခုေခတ္၌ကား မုသားေလာက္အျပစ္ကို အျပစ္ ဟု ဆိုဖြယ္မရွိ ေလာက္ေအာင္ ထို႔ထက္ဆိုးရြားေသာ အျပစ္ ႀကီးေတြက လႊမ္းမိုးေန ေသာကာလျဖစ္ေပသည္။ သို႔ရာတြင္ ေခတ္အေလ်ာက္ မုသားအျပစ္က မ်က္ေမွာက္ဘ၀၌ အက်ိဳးမ ထင္ရွားေစကာမူ သံသရာ၌ ၀ဋ္လိုက္ေသာအျပစ္မွာ ေစတီယ မင္း၏ အျဖစ္မ်ိဳးထက္ သက္သာလွမည္ မဟုတ္သည့္အျပင္ တကယ္႔သူေတာ္စင္ ပါရမီရွင္မွန္လွ်င္ သစၥာပါရမီကို လိုလိုခ်င္ ခ်င္ ျဖည့္ရမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မုသားမွန္သမွ်ကို အေသးအ ဖြဲကစ၍ ေရွာင္ၾကဥ္ကာ သစၥာပါရမီကိုသာ ႏွစ္ႏွစ္သက္သက္ ျဖည့္က်င့္ၾကပါလွ်င္ မိမိ၌တည္ေသာသစၥာေၾကာင့္ အလိုလိုအ ရွိန္အ၀ါတက္လာလိမ္႔မည္ ျဖစ္ပါသည္။

“မုသားမပါ၊ လကၤာမေခ်ာဟု၊ ဆိုး႐ိုးလိုက္ကာ၊ မမိုက္ပါပ၊ဲ သစၥာ စကား၊ ေျပာဆိုသြားကာ၊ ျငိမ္းရာဒုကၡ၊ လွမ္းကုန္ၾကဟု၊ ႏိႈးေဆာ္သမႈ၊ ေဆာင္းပါးျပဳသည္၊ မ်ားေထြသာဓု၊ ေခၚေစသတည္း။”


ေသရည္အရက္စီးပြားပ်က္ကို တစ္စက္ကယ္မွ်မေသာက္ၾကႏွင့္

သုရာေမရယ မဇၨပၸမာဒ႒ာနာ- ေသရည္အရက္တုိ႔သည္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ တုိ႔၌ ေမ့ေလွ်ာ့ျခင္း၏ အေၾကာင္းျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ေသရည္ အရက္ကုိ တစ္ စက္မွ်ပင္ မေသာက္သံုဘဲေနႏိုင္ရန္ က်င့္ၾကံသင့္ပါသည္။ ေသရည္ဟုဆုိရာတြင္ မူး


ရစ္ေစတက္ေသာအရာကုိ ထည့္၍ျပဳလုပ္စီရင္အပ္ေသာ အရည္ကိုပင္ ေခၚဆုိထုိက္ ပါသည္။ ေသရည္အရက္ သာမက ဘီယာ၊ ထန္းရည္၊ မူးရစ္ေဆး၊ ေဆးေျခာက္ စ ေသာအရာအားလံုးကိုလည္း ဤသိကၡာပုဒ္၌ မွတ္ယူၾကပါသည္။
ထုိေသရည္အရက္ကို ေသာက္စားမိလွ်င္ မူးရစ္၍ ေတြးခ်င္ရာေတြးကာ ကု သိုလ္ေကာင္းမႈႏွင့္ အလုပ္ကိစၥတုိ႔၌ ေမ့ေလ်ာ့တက္၏။ ထို႔အျပင္ အသိဉာဏ္ပညာ ထံုထိုင္းကာ အမွားအမွန္ကို မွန္ကန္စြာေ၀ဖန္ပိုင္းျခားႏုိင္မည္မဟုတ္ပါ။ ေသရည္အ ရက္ေသာက္စား ျခင္းသည္ မိမိကုိယ္တုိင္ေသာက္သံုးမွ အကုသိုလ္အက်ိဳးေပးခံ စားရမည္မဟုတ္ပါ။

(၁) ကိုယ္တုိင္ေသာက္စားျခင္း။
(၂) သူတပါးအားေသာက္စားခိုင္းျခင္း။
(၃) သူတပါး ေသာက္စားေနသည္ကို၀မ္းသာျခင္း။
(၄) အက်ိဳးကိုေျပာျပျခင္း
စသည့္ ကံထုိက္ေစေသာအေၾကာင္းမ်ားကုိလည္း မွတ္သားထားရပါမည္။

ေသရည္အရက္ကို စတင္ေသာက္သံုးစဥ္က က်န္းမာေရးအရ နည္းနည္းပါး ပါးဆုိေသာ္လည္း မေကာင္းမႈဟူသည္ စတင္ျပဳလုပ္ၿပီးပါက ျဖတ္ေတာက္ ရန္ ခက္ ခဲတက္ပါသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ မျဖတ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ စြဲလန္းမူးရစ္ေစပါေတာ့သည္။ ေသရည္အရက္ ေသာက္စားၿပီးပါက မူးရစ္ကာ အျခားေသာ သီလမ်ားကိုလည္း ဆက္လက္ထိန္းသိမ္း ႏိုင္ရန္မလြယ္ေတာ့ပါ။ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ အလုပ္မ်ားလည္း လုပ္ေဆာင္ႏိုင္မည္မဟုတ္ ေတာ့ပါ။ ထိုသို႔ျဖင့္ ေသရည္အရက္ေသာက္စားျခင္း၏ အျပစ္မ်ားကို ေဖာ္ျပရပါမည္…

၁။ အေရးအခြင့္ သင့္၊ မသင့္ကို မသိတက္ျခင္း၊
၂။ ပ်င္းရိတက္ျခင္း၊
၃။ ေမ့ေလ်ာ့ မူးရစ္တက္ျခင္း၊ ( ေနာင္ဘ၀ အဆက္ဆက္၌ အ႐ူးအႏွမ္း ျဖစ္ တက္ ျခင္း)၊
၄။ သူမ်ားက ျပဳခဲ့ဖူးေသာ ေက်းဇူးကို မသိတက္ျခင္း၊
၅။ ဟိရီ ၾသတၱပ ဟူေသာ အရွက္အေၾကာက္မွ ကင္းျခင္း၊
၆။ မည္သည့္ အကုသိုလ္မွ မေရွာက္ၾကဥ္ဘဲ အလံုးစံုေသာ မေကာင္းမႈကို ျပဳမိ လြယ္ျခင္း၊
တုိ႔ျဖစ္ၾက၏။ လကၤာျဖင့္မွတ္ပါေလ…..

“ေသရည္ေသာက္လင့္ သင့္၊ မသင့္၌၊ ေရးခြင့္မသိ၊ ပ်င္းရိေမ့မူး၊ ေက်းဇူးမဆပ္၊ ဟိေရာတၱပ္ကင္း၊ ခပင္းမ်ားထို၊ အကုသိုလ္ကို၊ မၿငိဳလြယ္စြာ၊ ျပဳက်င့္ရာသည္… ေရွာင္ခါ အျပန္အက်ိဳးတည္း။”
ေရွာင္က်ဥ္ပါက အျပန္အက်ိဳးရွိသည္ဟု မွတ္ယူရပါမည္။ သုရာေမရယ သိကၡာပုဒ္၌ မလႊဲသာ၍ ေဆးအျဖစ္အနည္းအပါး ေသာက္သံုးရလွ်င္ အျပစ္ႀကီး လွမည္မဟုတ္ပါ။ အမွန္တကယ္ ေသာက္ခ်င္ေသာစိတ္ျဖင့္ ေသာက္ပါက မည္မွ် အထိအျပစ္ႀကီးသည္ကို ရွင္ေတာ္ဘုရားသာ သိျမင္ေတာ္မူပါလိမ့္မည္။ ဘုရားရွင္ လက္ထက္က အရွင္သာဂတ မည္ေသာ မေထရ္သည္ နဂါးႀကီးႏွင့္ တန္ခိုးၿပိဳင္ ေလရာ အႏိုင္ရေသာေၾကာင့္ ေကာသမၺီ ျပည္သူတုိ႔က ထုိမေထရ္ဆြမ္းခံလာေသာ အခါ ေသရည္ကို ကပ္လွဴၾက၏။ ထိုအခါက သိကၡာပုဒ္ ပညတ္ေတာ္မမူေသးေသာ ေၾကာင့္ ကပ္လွဴသမွ်ေသရည္မ်ားကို အရွင္သာဂတ ေသာက္ေလရာ ေသရည္မူး သျဖင့္ စ်ာန္အဘိညာဥ္ ကြယ္ပလွ်က္ ၿမိဳ႕ေပါက္၀တြင္လဲရွာေလ၏။ ဘုရားရွင္ေတြ႕ ျမင္ေတာ္မူ၍ တြဲေခၚဖို႔ရန္ အမိန္႔ေပးသျဖင့္ ရဟန္းမ်ားကတြဲေခၚလာၿပီး ဘုရားဘက္ သို႔ ဦးေခါင္းလွည့္၍ အခ်တြင္ ဦးေခါင္းကို ေျပာင္းျပန္ျပန္လ်က္ ဘုရားဘက္ သို႔ ေျခလွည့္ထားမိေလသည္။ ဤမွ်ေလာက္တန္ခိုးရွင္ကိုပင္ မရွက္တကြဲ အက်ိဳးနည္း ျဖစ္ ေအာင္ျပဳလုပ္တက္ေသာ ေသရည္အရက္သည္ ယခုေခတ္ သာမန္လူမ်ားကုိ အဘယ္မွာ အက်ိဳးမ်ားေအာင္ ျပဳလုပ္ေတာ့အံ့နည္း။
ေရွးအခါက ဘုရင္တစ္ပါးသည္ ေသရည္မူးခိုက္ အသားဟင္းမပါေသာ ပြဲေတာ္စာ ကိုကပ္လာသျဖင့္ ရင္ခြင္ထက္က သားငယ္ကုိ သတ္၍ခ်က္ ေစအပ္ ဖူးေလသည္။ ဘုရားရွင္က တိကအဂၤုတၳဳိရ္ပါဠိေတာ္၌ “ေသရည္အရက္ေသာက္မႈ၊ ေမထုန္မႈ၊ အိပ္မႈ၊ ဤသံုးခုကို မတင္းတိမ္ႏိုင္၊ အားမရႏိုင္၊ မ၀ႏိုင္ေသာ အမႈမ်ား”ဟု ေဟာေတာ္မူခဲ့သည္။ ထို႔ျပင္“ေသရည္အရက္မ်ားစြာ ေသာက္ေသာသူသည္ အပါယ္က်တက္၏၊ အပါယ္မွလြတ္၍ လူျဖစ္လာေသာ္ အ႐ူးအႏွမ္း ျဖစ္တက္၏” ဟုလည္းေဟာေတာ္မူခဲ့၏။ ထို႔မွ်ေလာက္ မေကာင္းမႈ ျဖစ္ေနေသာ ေသရည္ အရက္ေသာက္စားျခင္းကို အၿပီးတုိင္ေရွာင္းရွားသင့္ေပေတာ့သည္။ ေလာကီ အက်ိဳးစီးပြားကိုပင္ ပ်က္စီးဆံုး႐ႈံးေစသည့္ အျပင္၊ ေသလြန္ၿပီးေသာအခါတြင္ လည္း အပါယ္က်ေရာက္ မည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အေလးနက္ထား၍ေရးသားလိုက္ ရပါသည္။ ထိုအေၾကာင္းကို အရွင္မဟာရ႒သာရက …
“ေသႏွင့္အရက္၊ စီးပြားပ်က္ကုိ၊ တစ္စက္ကယ္မွ်၊ မေသာက္ၾကႏွင့္၊ ေရွာင္ၾကပါ ေလ၊ ရွင္ေတာ္ေဟာသည့္ အဆိပ္ေရ” ဟုေရးစပ္ကာ ဆံုးမေတာ္မူခဲ့ပါသည္။
ဤသို႔လွ်င္ သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔၏ ဆံုးမစကားအတုိင္း လိုက္နာက်င့္ၾကံကာ တစ္သံသရာလံုးက ပါလာခဲ့ေသာ အက်င့္ဆုိးႀကီးကို ပယ္သတ္၍ ေကာင္းက်ိဳး လိုရာ ဆႏၵျပည့္၀ႏိုင္ၾကပါေစ။…..။