ပ႒ာန္းတရားေတာ္(၁)

ဆရာေတာ္ ေဒါက္တာအရွင္ေဆကိႏၵေဟာၾကားတဲ့ ပ႒ာန္းတရားေတာ္ ျဖစ္ပါတယ္။ တရားေတာ္ကုိ နာယူၾကည္ညိဳႏုိင္ၾက၍
တရားအသိတုိးၿပီး မိမိတုိ႔ အလိုရွိရာ ပန္းတုိင္ကုိ ရႏုိင္ ေရာက္ႏုိင္ၾကပါေစ...။


ပ႒ာန္းတရားေတာ္(၂)

တရားအားထုတ္တယ္ ဆုိရာ၀ယ္

ဗုဒၶျမတ္စြာေဟာၾကားခဲ့ တရားဓမၼမ်ားကုိ လိုက္နာက်င့္သံုးသူေတြသည္ ေလာကီ ေလာကုတ္ ႏွစ္ျဖာေသာ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာကုိ ရရွိေစႏုိင္ပါတယ္။ ဘ၀ေနထုိင္ရာမွာ ခ်မ္းသာ႐ံုမကပဲ သံသရာေဘးဒုကၡအေပါင္းမွ လြတ္ေျမာက္ႏုိင္ေအာင္လည္း ေက်းဇူးျပဳႏုိင္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ သူေတာ္စင္တုိ႔က အလံုးစံုေသာ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာကုိ ေဆာင္ယူႏုိင္တယ္ဆုိတာ သက္၀င္ယံုၾကည္ၾကတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ တရားနည္းလမ္းမ်ား အတုိင္း လိုက္နာအားထုတ္ ေနၾကတာပါ။ တရားဓမၼမ်ားကုိ ေမ့ေလ်ာ့ၿပီး ေနခ်င္သလိုေန၊ လုပ္ခ်င္တာကုိ ရမ္းလုပ္ေနၾကတယ္ဆုိရင္ေတာ့ တရားဓမၼေတြကုိ အမွန္တကယ္ပဲ မယံုၾကည္ ေသးဘူးလို႔ အ႐ုိးသားဆံုး ေျပာရမွာပါပဲ။ တခ်ိဳ႕က ေျပာၾကတယ္။ “ငါတုိ႔က တရားဆုိတာဘာလဲ သိတယ္၊ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ ဆုိတာ ဘယ္လိုလဲသိတယ္၊ မလုပ္ႏုိင္ေသးလို႔ မလုပ္ေသးတာ” စသျဖင့္ေပါ့။ လက္ရွိေန ေနတဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့လည္း တေန႔ထက္ တေန႔ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာန၊ အစရွိတဲ့ ကိေလသာေတြကလည္း ေလ်ာ့နည္းမသြားၾကဘူး။ အဲလို ျဖစ္ေနၾကတယ္ဆုိေတာ့ တရားနဲ႔ေနတယ္၊ တရားအားထုတ္ၾကတယ္ဆုိတာ ဘာအတြက္ေၾကာင့္လဲ? ဘယ္လိုေတြ က်င့္မွ တရားအားထုတ္ၾကတယ္။ တရားနဲ႔ ေနတယ္လို႔ ဆုိၾကမလဲ?။ ေတြးၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။

တရားအားထုတ္ၾကတယ္ ဆုိေတာ့လည္း လူေတြအမ်ားစုက တရားထုိင္ေနမွ အားထုတ္ေနတာလို႔ လက္ခံထား ၾကတယ္။ တရားမထုိင္ရင္ပဲ တရားအားထုတ္တာ မဟုတ္ေသးဘူးလို႔ ျမင္ၾကတယ္။ ထုိင္တုိင္းေရာ တရားရသြားလားလို႔ ျပန္ေတြးၾကည့္စရာ ရွိပါတယ္။ တရားထုိင္ရင္း ေလာဘ၊ ေဒါသ ျဖစ္ေနတာေတြ ရွိပါတယ္။ ထုိင္မွပဲ ေကာင္းတဲ့ အာ႐ံုေလးေတြ ပံုေဖာ္စိတ္ကူးလို႔ ေပ်ာ္ေနတာေတြလည္း ရွိတာပါပဲ။ မေက်နပ္တာေတြ ေတြးမိလို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေျခေထာက္က နာလို႔၊ က်င္လို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ငါ့စိတ္ေတြ တည္ၿငိမ္မႈ မရေသးဘူးဆုိၿပီး မေက်နပ္လို႔ ေဒါသျဖစ္ရတာေတြလည္း ရွိၾကတာပါပဲ။ တရားအားထုတ္တယ္ဆုိတာ အရွင္းဆံုးေျပာရရင္ ကိေလသာ နည္းပါးေအာင္၊ ကုန္ဆံုးသြားေအာင္ က်င့္ၾကံတာပါပဲ။ ေလာဘ၊ ေဒါသ ဆုိတာေတြ ျဖစ္ေနေသးတယ္ဆုိရင္ တရားမဟုတ္ေသးဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ထားရမယ္။ ဒါေၾကာင့္ တရားထုိင္ေနတုိင္း တရားမဟုတ္ေသးဘူးလို႔ နားလည္ဖုိ႔ လိုအပ္ပါတယ္။ တရားမထုိင္းတုိင္းလည္း တရားမရဘူးလို႔ ယံုၾကည္မထားရပါဘူး။ ဘုရာရွင္ ရွိစဥ္က သာ၀တၳိျပည္ လူ(၉)ကုေဋရွိရာမွာ (၇)ကုေဋသည္ အရိယာျဖစ္ပါတယ္။ ေန႔စဥ္ ေနစဥ္မွာ သီလေတြ ေစာင့္ထိန္းၿပီး ေလာဘ၊ ေဒါသနည္းေအာင္ က်င့္ၾကံၾကရင္းနဲ႔ တရားရသြားၾကတာပါပဲ။

တရားက်င့္ရာမွာ ၀ိပႆနာယာနိက၊ သမထယာနိက ဆုိၿပီးရွိပါတယ္။ သမထယာဥ္ သပ္သပ္ စီးသြားရင္နိဗၺာန္ မေရာက္ႏုိင္ေသးပါဘူး။ သမထယာဥ္စီးၿပီး ၀ိပႆနာယာဥ္ကုိ ေျပာင္းစီးလိုက္တာနဲ႔ အဲဒီ ၀ိပႆနာယာဥ္က တဆင့္ အရိယာမဂၢင္ယာဥ္ကုိ ေရာက္သြားပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ပဲ နိဗၺာန္ေရာက္တာပါပဲ။ ဒီေတာ့ သမထပဲ အရင္ အားထုတ္ရမွာလား ေမးစရာရွိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က ၀ိပႆနာ သပ္သပ္ပဲ အားထုတ္ၾကတယ္။ စ်ာန္ေတြ၊ အဘိဉာဥ္ေတြ မရၾကဘူး။ ဒါေပမယ့္ နိဗၺာန္ေရာက္သြားပါတယ္။ စာေပေတြမွာေတာ့ အ႒ကထာ ဆရာေတာ္ ႀကီးေတြက သမာဓိဘာ၀နာ၊ ပညာဘာ၀နာ၊ သမာဓိ ပညာႏွစ္မ်ိဳးလံုး တြဲတဲ့ ဘာ၀နာလို႔ သံုးမ်ိဳးျပပါတယ္။ ရွင္းေအာင္ေျပာရရင္ သမထ အားထုတ္ၿပီးမွ ၀ိပႆနာ အားထုတ္လို႔ရတယ္။ သမထခ်ည္းပဲ အားထုတ္လို႔ ရတယ္။ ၀ိပႆနာခ်ည္းပဲ အားထုတ္လို႔ရတယ္။ ၀ိပႆနာ အားထုတ္ၿပီးမွ သမထ အားထုတ္လို႔လည္း ရတယ္။ သမထခ်ည္းပဲ အားထုတ္ရင္ေျမလွ်ိဳး၊ မိုးပ်ံတဲ့ အထိေတာ့ ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသာတပန္ေတာင္ မျဖစ္ဘူး။ ၀ိပႆနာခ်ည္းပဲ အားထုတ္ရင္ ရဟႏၲာေတာ့ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ စ်ာန္ေတြ အဘိဉာဥ္ေတြ မရဘူး။ ဒါကုိ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြက ေျမေလွ်ာက္ရဟႏၲာလို႔ သံုးၾကပါတယ္။

မိမိတုိ႔ကိုယ္တုိင္ ဘယ္လိုအားထုတ္ၾကမလဲ ဆုိတာေတာ့ ကုိယ္တုိင္ ေရြးခ်ယ္ထားၾကမွာပါ။ သမထ အားထုတ္ ရင္လည္း စ႐ုိက္ကုိ ၾကည့္ၿပီး အားထုတ္ရတဲ့ ကမၼဌာန္းေတြကုိ ေဟာခဲ့ပါတယ္။ (ေလာဘစ႐ုိက္မ်ားရင္ အသုဘကမၼဌာန္း႐ႈ။ ေဒါသစ႐ုိက္မ်ားရင္ ေမတၱာဘာ၀နာပြား။ ေမာဟစ႐ုိက္မ်ားရင္ မရဏႏုႆတိပြား။ သဒၶါစ႐ုိက္မ်ားရင္ ဗုဒၶါႏုႆတိပြား။ ၀ိတက္စ႐ုိက္မ်ားရင္ အာနာပါနကမၼဌာန္း။ ပညာစ႐ုိက္မ်ားရင္ ဓာတ္ႀကီး ေလးပါး႐ႈ)။ ၀ိပႆနာ ဆုိတာက်ေတာ့ ပညတ္ႏွင့္ ပရမတ္ ကြဲကြဲျပားျပား သိေအာင္ ၾကားနာမွတ္သားၿပီးမွ၊ ပရမတ္ရဲ႕ သဘာ၀ကုိ လက္ေတြ႕ျမင္ေအာင္ ႐ႈျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

နိဗၺာန္နဲ႔ သံသရာဟာ တဆက္တည္းမွာ ရွိပါတယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ခုဟာ ကမ္းပါး ႏွစ္ခုလိုပါပဲ။ အဲဒီ ႏွစ္ခုၾကားထဲမွာ ကိေလသာဆုိတဲ့ ေရက ၾကားခံေနတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ကမ္းႏွစ္ခုဟာ မနီးစပ္ႏုိင္ပဲ ျဖစ္ေနတာပါ။ ကိေလသာက ေခ်ာင္းေရ ပမာဏ ေလာက္ရွိရင္ ကမ္းႏွစ္ခုက နီးမယ္။ ျမစ္ေလာက္ရွိရင္ ပုိေ၀းမယ္။ ပင္လယ္ႀကီးေလာက္ရွိ ရင္ေတာ့ ကမ္းႏွစ္ခုက ပုိၿပီးေ၀းမွာေပါ့။ ေရလံုး၀မရွိေတာ့ရင္ ကမ္းႏွစ္ခုက တဆက္တည္းျဖစ္သြားမယ္။ ေရဆုိတာက ကိေလသာကုိ ဆုိလိုတာပါ။ ဒီေတာ့ ေရေတြကုန္မွ ကမ္းႏွစ္ခု ထိစပ္ရမွာ ျဖစ္သလို ကိေလသာကုန္မွလည္း သံသရာကေန နိဗၺာန္ကုိ ထိေတြ႔ခြင့္ရမွာပါ။ တရားအလုပ္ အားထုတ္ၾကတယ္ဆုိတာ ေရနဲ႔တူတဲ့ ကိေလသာေတြကုိ ကုန္ဆံုးေအာင္ လုပ္ေနၾကရတာပါ။ တေန႔ထက္ တေန႔ ကိေလသာေတြ ပါးလာမယ္ဆုိရင္ပဲ တရားလုပ္ေနတာပါ။ ကိေလသာ မျဖစ္ေတာ့ပဲ ကုသုိလ္ေတြျဖစ္ေနရင္ တရားလုပ္ေနတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေလ်ာင္း၊ ထုိင္၊ ရပ္၊ သြား စတဲ့ အမူအယာတုိင္းမွာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ မျဖစ္ဖုိ႔ ေနသြားဖုိ႔ အဓိကက်ပါတယ္။

ဓမၼေတြကုိ အားထုတ္ရာမွာလည္း သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ အစဥ္အတုိင္းသြားရပါတယ္။ သီလဆုိတာလည္း လူ႔ရဲ႕ ခါး၀တ္ပုဆုိးလို ဥပမာေပးၾကပါတယ္။ အေျခခံအားျဖင့္ ငါးပါးသီလကုိ လူတုိင္းေစာင့္ထိန္းရပါမယ္။ တရားအား ထုတ္မယ္ဆုိေတာ့ တရားထုိင္မွပဲလို႔ စဥ္းစားၾကတာမ်ားပါတယ္။ အေျခခံ သီလတရားကုိမွ လံုေအာင္ မေစာင့္ ထိန္းေသးပဲ တရားအားထုတ္ရင္ တရားရႏုိင္ဖုိ႔ ခက္ခဲပါလိမ့္မယ္။ ဒီေနရာမွာက ဓမၼနည္းလမ္းတက် ေျပာျခင္း ပါ။ ဘုရားရွင္လက္ထပ္က သႏၲတိအမတ္၊ အဂၤုလိမာလတုိ႔လို သီလေတြ ေဖာက္ဖ်က္ၿပီးေတာ့မွ တရားရသြားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြလည္း ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲလို ပါရမီရွင္ေတြ ျဖစ္ဖုိ႔ဆုိတာေတာ့ အင္မတန္ ခက္ခဲပါတယ္။ ၀ိပႆနာ၊ သမထ ေတြလုပ္ေနတယ္ဆုိၿပီး သီလမရွိေသးရင္ ပုဆုိးမႏုိင္ပဲ အျမင့္ကုိ ခုန္လွမ္းေနတာနဲ႔ တူပါလိမ့္မယ္။ ၀ိပႆနာသာ အဓိက ဒါန၊ သီလေတြ မလိုပါဘူးလို႔ ဆုိၾကရင္လည္း ဘုရားရွင္ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ ဒါန၊ သီလ တရားေတြကုိ သြယ္၀ုိက္တဲ့နည္းနဲ႔ မလိုအပ္ပဲ ေဟာခဲ့တယ္လို႔ ေျပာရာေရာက္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ (၄၅)၀ါ ကာလပတ္လံုးမွာ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း တရားေတြပဲ ေဟာတာျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ တရားတုိင္းဟာ သစၥာထုိက္ ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒါန၊ သီလ အလုပ္ေတြသည္လည္းပဲ နိဗၺာန္ေရာက္ေအာင္ ပုိ႔ေဆာင္ေပးႏုိင္ပါတယ္။ ဒီအမႈ ေတြ အေပၚမွာ ဒိ႒ိ၊ တဏွာ၊ မာန ဆုိတဲ့ သံသရာ နယ္ခ်ဲ႕တဲ့ ပပဥၥတရားေတြ မကပ္ၿငိဖုိ႔ လိုတာပါ။ မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးကလည္း ဒါန၊ သီလ လုပ္ရမွာ ရမ္းၿပီး မလုပ္ၾကဖုိ႔ သတိေပးတာပါ။ သစၥာသိၿပီး လုပ္မယ္ ဆုိရင္ ခႏၶာကုိ ေရာင္းၿပီး ဒါန ျပဳပါလို႔ မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

မိမိတုိ႔ေတြ အတြက္ အားကုိးစရာ တရားလက္မဲ့ မျဖစ္ဖုိ႔၊ တရားရွိထားဖုိ႔ အတြက္ တရားေတာ္ေတြကုိ အရင္ဆံုး နာယူ၊ ဖတ္မွတ္ေလ့လာ သင့္ပါတယ္။ တရားေတာ္ကုိ နာယူေနတာလည္းပဲ တရားအားထုတ္တာပါပဲ။ ႏွလံုးသြင္းမွန္ဖုိ႔ေတာ့ အဓိက က်တာေပါ့။ တရားကုိ အျပစ္ရွာတဲ့ ပံုစံနဲ႔ ဆုိရင္ေတာ့ ဘုရားရွင္ ေဟာေနလည္း တရားရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ႐ုိေသၾကည္ညိဳစြာနဲ႔ နာမယ္ဆုိရင္ တရားေတာ္ကုိ လုိက္ၿပီးေတြးေတာ စဥ္းစားေနတာ ျဖစ္လို႔ ေဒသနာဉာဏ္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ မိမိသႏၲာန္မွာ စိတ္ေအးခ်မ္းမႈ ျဖစ္ေနတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ကုသုိလ္ စိတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ကာေလန ဓမၼႆ၀နံ ဧတံ မဂၤလ မုတၱမံ ဆုိတဲ့ အတုိင္း မဂၤလာရွိတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ေနပါတယ္။ ပုညကိရိယာ ၀တၳဳဆယ္ပါးမွာ ဓမၼသ၀န ဆုိတဲ့ တရားနာျခင္း ပါပါတယ္။ ဘုရားရွင္ ေဟာခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကုိ အက်ိဳးရွိစြာ အသံုးခ်နည္း ေလးမ်ိဳးမွာ ကာေလနဓမၼသာ၀နာ ဆုိတဲ့ အခ်ိန္အားေလ်ာ္စြာ တရားနာျခင္းသည္လည္း တစ္ပါး ပါ၀င္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တရားနာေနတာသည္ ဘုရားရွင္ရဲ႕ အဆံုးအမကုိ လိုက္နာေနရာ ေရာက္ပါတယ္။ ကုသိုလ္ ျဖစ္ျခင္း၊ ဘုရားဆံုးမတဲ့အတုိင္း ေနထုိင္ျခင္းကုိ တရားအားထုတ္တယ္လို႔ သိရွိနားလည္ေစခ်င္ပါတယ္။

အဖုိးတန္တဲ့ လူ႔ဘ၀ ကာလတုိတုိေလးမွာ အဖုိးအတန္ုဆံုးေသာ သာသနာရဲ႕ အႏွစ္သာရကုိ ရရွိခံစားႏုိင္ၿပီး ဒုကၡခပ္သိမ္း ခ်ဳပ္ၿငိမ္းရာကုိ ရႏုိင္ ေရာက္ႏုိင္ၾကပါေစ…


ေမတၱာႏွလုံး အလွဆံုး

ဓမၼမိတ္ေဆြ သူေတာ္စင္တုိ႔ …
ယေန႔ သာသနာေတာ္ႏွစ္ ၂၅၅၃ ခုႏွစ္၊ ေကာဇာသကၠရာဇ္ ၁၃၇၁ ခုႏွစ္၊ ၀ါေခါင္လျပည့္၊ ဗုဒၶဟူးေန႔၊ ခရစ္ႏွစ္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ(၅)ရက္ေန႔သည္ ေမတၱာအခါေတာ္ေန႔ ျဖစ္ပါတယ္။

ေမတၱာနဲ႔သာ ျပဳမူပါ သူငါ ေအာင္ျမင္မွာ၊
ေမတၱာနဲ႔သာ ေျပာဆုိပါ သူငါ နား၀င္မွာ၊
ေမတၱာနဲ႔သာ ႀကံစည္ပါ သူငါ စိတ္ခ်မ္းသာ၊

~ ဤသာသနာ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ၊
ကမၻာႀကီးကို လွေစသည္။

~ ျမန္မာ၌သာ၊ သာသနာ၊
ခိုင္မာျပည့္စံုသည္။

~ ဗုဒၶ၀ါဒ၊ ျမတ္ဓမၼေၾကာင့္၊
ကမၻာ့အလယ္၊ ဂုဏ္ရည္ၾကြယ္၊
ခန္႔ထည္(ထယ္) ျမန္မာျပည္။



~ ေမတၱာႏွလံုး၊ အလွဆံုးေၾကာင့္၊
ရႊင္ျပံဳးၾကည္သာ၊ တို႕ျမန္မာ၊
ကမၻာကပင္ ေမာ္ၾကည့္သည္။

~ ဗုဒၶျမတ္စြာ၊ သာသနာေၾကာင့္၊
ကမၻာလည္းလွ၊ လူလည္းလွ၊
ေအးျမခ်မ္းသာသည္။

~ စိတ္ဓာတ္ၾကည္လင္၊ ေကာင္းတာျမင္၍၊
မိခင္စိတ္ထား၊ ေမတၱာပြား၊
ထူးျခားလူ႕စြမ္းရည္။

~ က်ယ္ျပန္႔ျမင့္ျမတ္၊ မကန္႔သတ္ဘဲ၊
ေဒါသစဲ၊ ဆင္းရဲေဘးရန္ကင္းေ၀းသည္။

~ ဒါန သီလာ ဘာ၀နာ၊
ေမတၱာပါမွခိုင္မာသည္။

~ ေမတၱာႏွလံုး၊ အလွဆံုး၊
ရႊင္ၿပံဳးေအးခ်မ္းသည္။

မိမိတို႕အားလံုး စိတ္ဓာတ္ရႊင္လန္း လူ႕စြမ္းရည္ထုတ္ ကုသိုလ္လုပ္ႏိုင္ၾကတာဟာ တကယ္ေတာ့ ဗုဒၶသာသနာႏွင့္ ေတြ႕ၾကံဳခြင့္ရေနလို႔ပါ။ ဗုဒၶသာသနာဟာ ကမၻာေလာကႀကီးကို ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အလွဆင္ေပးဖို႕ ေပၚေပါက္လာတာျဖစ္တယ္၊ သာသနာဟာ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ေမတၱာႏွလံုးသားမွ ေပၚထြက္လာခဲ့ၿပီး ယေန႔ထိ ေမတၱာ ရွင္တို႔ရဲ႕ ေမတၱာႏွလံုးသားအဆက္ဆက္ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရတဲ့ ေမတၱာလမ္းစဥ္ပါ။ ေမတၱာႏွလံုးဟာ အလွဆံုးပါ။ အျပန္အားျဖင့္ ေဒါသႏွလံုးဟာ အဆိုးဆံုးပါ။ ေဒါသဟာ အႀကီးမားဆံုးခြဲအား၊ ၂-ေယာက္တည္းေတာင္ခြဲ ပစ္တယ္၊ ေမတၱာက အႀကီးမားဆံုးဆြဲအား၊ အမ်ားႀကီးကို စုစည္းႏိုင္တယ္။ ေမတၱာသာသနာဟာ ကမၻာကို ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အလွဆင္ေပးတယ္၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွ တာ၀န္အပို မတက္ေစပါဘူး၊ သာသနာႏွင့္ ထိေတြ႕ခြင့္ရသူ အားလံုးကို ၿငိမ္းခ်မ္းသြားေစတာခ်ည္းပဲ၊ လူတစ္ေယာက္ထံ သာသနာျပန္႕သြားရင္ လူတစ္ေယာက္ ၿငိမ္းခ်မ္း တယ္၊ မိသားတစ္စုထံ သာသနာျပန္႕သြားရင္ မိသားတစ္စု ၿငိမ္းခ်မ္းသြားမယ္၊ သာသနာျပန္႔ပြားသေလာက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး နယ္ပယ္ က်ယ္၀န္းသြားႏိုင္တယ္။ တစ္ကမၻာလံုးၿခံဳၾကည့္ရင္ ေထရ၀ါဒ သက္သက္ သန္႔သန္႔ရွင္း ရွင္း ျပည့္ျပည့္စံုစံု သာသနာကို ထိန္းသိမ္းထားႏိုင္တာဟာ ျမန္မာ တစ္ႏိုင္ငံတည္းပဲရွိပါတယ္၊ သဒၶါ ေမတၱာ ပညာ ဆိုတဲ့ သာသနာျပဳခြန္အား ၃-ခု နဲ႕ ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္မႈ ေကာင္းေနတဲ့ေၾကာင့္ပါ၊ အခ်ဳိ႕ ေထရ၀ါဒႏိုင္ငံေတြမွာ သာသနာထဲ ေလာကီေတြ အမ်ားႀကီး ေရာေႏွာကုန္ၾကၿပီ။ ေမတၱာတရားနဲ႕ ေပါင္းစုေစာင့္ေရွာက္မႈေၾကာင့္ တစ္ကမၻာလံုး ျမန္မာမွာသာ သာသနာ အျပည့္စံုဆံုး အခိုင္မာဆံုးပါ။ တရားငတ္ေနတဲ့ ကမၻာသူ ကမၻာသားေတြအတြက္ ျဖန္႕ေ၀ေပးရေလာက္ေအာင္ ျပည့္စံုပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသား ေတြက ေျပာၾကတယ္၊ “တရားဟာ ျမန္မာ့ထြက္ကုန္” တဲ့၊ သတိပ႒ာန္ ၀ိပႆနာတရားဟာ ျမန္မာ့ ထြက္ကုန္ပစၥည္းတဲ့၊ ဒီထြက္ကုန္ေတြ အဆက္ မျပတ္ဖုိ႕ စာခ်-စာသင္-ခ်ီးေျမႇာက္သူ သံဃာ-လူ-အုပ္ခ်ဳပ္သူ ဆိုတဲ့ ေမတၱာပန္း ၃-ပြင့္ပံုစံနဲ႕ စာသင္တိုက္ႀကီးေတြ ရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္ အားေပးခ်ီးေျမႇာက္ ေစာင့္ေရွာက္ ေနၾကရတာ ျဖစ္တယ္။

သာသနာနဲ႕ပတ္သက္လုိ႕ ဂုဏ္ယူစရာ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ျမန္မာပါ။ ဗုဒၶသာသနာေၾကာင့္ ျမန္မာကို ကမၻာကေမာ္ၾကည့္ေနတာ၊ သာသနာေၾကာင့္ ျမန္မာလွတာပါ။ ျမန္မာေတြ အားလံုး ဗုဒၶသာသနာ ရတနာ ေၾကာေပၚ ေရာက္ေနၾကတယ္၊ အလုပ္လုပ္ဖို႕ပဲလိုတယ္၊ နိဗၺာန္ မဂ္ဖိုလ္ထိေတာင္ အာမခံတာ၀န္ယူထားတဲ့ သာသနာပဲ။ ေလာကီေကာင္းက်ဳိးရဖို႕ေလာက္ေတာ့ အသာေလးေပါ့၊ သီလဆိုတဲ့ ကိုယ္ ႏႈတ္ စည္းကမ္း သမာဓိဆုိတဲ့ စိတ္စည္းကမ္း၊ ၀ိပႆနာပညာဆိုတဲ့ အသိစည္းကမ္း၊ ၃-ခ်က္ အတိုင္းသာ လိုက္နာေဆာင္ရြက္ လုပ္ကိုင္ႏိုင္ၾကရင္ ေလာကုတ္ေလာကီ ေကာင္းက်ဳိးအစံု ရဖို႕ ေသခ်ာေပါက္ပါ။ ပင္ကိုယ္အက်ည္းတန္ အ႐ုပ္ဆိုးသူေတြေတာင္ သာသနာနဲ႔ေတြ႕သြားရင္ လွပထည္၀ါ က်က္သေရရွိသြားတာခ်ည္းပဲ။ ဗုဒၶသာသနာဟာ ကမၻာကိုေရာ လူကိုပါအလွဆင္ၿပီး ေအးျမ သာယာ ခ်မ္းသာေစပါတယ္၊ လူလွမွလဲ ကမၻာက လွမွာပါ။

ေမတၱာသာသနာထဲကေနၿပီး အသိနည္း အက်င့္နည္းေတြနဲ႕ ေမတၱာဓာတ္ေတြ ကူးယူေနၾကရမွာပါ။ ကိုယ့္ႏွလံုး သားမွာ ေမတၱာထံုေနေအာင္ ေလ့က်င့္ဖို႔လိုမယ္။ လူဆိုတာ အေကာင္းဓာတ္နဲ႕တကယ္ေတြ႕သြားရင္ သူက်ဳိး ကိုယ္က်ဳိး အစံုတိုးေအာင္ စြမ္းေဆာင္ေပးႏိုင္သည္ထိ တကယ္စြမ္းပါတယ္။ သတိ၊ ဉာဏ္ အၿမဲလိုအပ္မယ္ေပါ့။
ေမတၱာဆိုတာ တစ္ေယာက္တည္းေသာ သားရင္းအေပၚ အသက္ႏွင့္ထပ္တူ ခ်စ္ခင္ ေစာင့္ေရွာက္ေနတဲ့ မိခင္ရဲ႕စိတ္မ်ဳိး ကိုယ့္မွာ ျဖစ္ေပၚတိုးပြားေအာင္ ထပ္တစ္လဲလဲ ေလ့က်င့္ ေနရတဲ့အလုပ္ပါ။ ခြင့္လႊတ္မႈနဲ႕ ေကာင္းကြက္ကို ႐ႈျမင္တတ္မႈကလဲ အားေကာင္းမွ စိတ္ထဲမွာ ေမတၱာ ေနရာရႏိုင္ပါတယ္။ မိခင္ကိုပဲ ၾကည့္ပါ။ သားသမီးအေပၚ အားလံုးခြင့္လႊတ္တယ္၊ ေကာင္းကြက္ကိုရွာၿပီး အၿမဲခ်စ္တယ္၊ ရင္ခြင္ေပၚမွာ ခ်ီထား သိပ္ထားတုန္း သားသမီးငယ္က အညစ္အေၾကးေတြ စြန္႕ပစ္လိုက္တာေတာင္ မိခင္အၿပံဳး မပ်က္ဘူး။ နည္းနည္းမွ အခ်စ္ျပယ္မသြားဘူး။ ခါတိုင္းထက္ အခ်စ္သာတိုးေနတတ္တယ္၊ ကိုယ္လဲဒီလိုအရည္အေသြးပါတဲ့ ေမတၱာစိတ္နဲ႕ သတၱ၀ါေတြကို ခ်စ္တတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ရမယ္၊ တစ္သံသရာလံုး ၿခံဳၾကည့္ရင္ သတၱ၀ါအားလံုး
ဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ သားသမီးေဟာင္းေတြခ်ည္းပဲ။

ေမတၱာပြားဖန္မ်ားရင္-
(၁) စိတ္ထားက်ယ္ျပန္႔လာရတယ္။
(၂) ျမင့္ျမတ္တဲ့စိတ္ ျဖစ္ေပၚတိုးပြားလာရတယ္။
(၃) ခြဲျခမ္းခြဲျခမ္းမလုပ္ပဲ ကန္႕သတ္ခ်က္ေဘာင္ တစ္စ တစ္စ ကင္းသြားရတယ္။
(၄) သူမ်ားအေပၚ ေဒါသရန္စိတ္ေတြ မုန္းတီး စိတ္ေတြ ကင္းစင္သြားတယ္။
(၅) စိတ္ဆင္းရဲမႈေတြလဲ ကင္းသြားတယ္။
သူမ်ားေတြကကိုယ့္ကို ရန္မလုပ္ႏိုင္ေအာင္ အရည္အေသြးေတြလဲ တက္လာတယ္။
အဲဒါ ေမတၱာဂုဏ္ရည္ပဲ။

ေမတၱာပါမွ ဒါနလဲ စြမ္းအားတိုးတက္ ေလးနက္တယ္။ ကိုယ့္ပစၥည္းေၾကာင့္ သူခ်မ္းသာပါေစဆိုတဲ့ စိတ္ေကာင္း ေတြ မႊမ္းထံုေပးႏိုင္ရင္ ဒါနအက်ဳိးေပး သိပ္ထက္သန္သြားမယ္ေပါ့။ သီလလဲခိုင္ၿမဲတယ္၊ ကိုယ့္ေၾကာင့္ ဘယ္သူ မွ ဒုကၡမေရာက္ေစရဘူး၊ အားလံုးခ်မ္းသာေစရမယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္ေကာင္းရွိေနရင္ သီလဟာ အလိုအေလ်ာက္ ျပည့္စံုလံုၿခံဳေနၿပီေပါ့။ ေမတၱာ ႀကိဳတင္ပို႕ထားမွပဲ ဘာ၀နာလဲ အေႏွာင့္အယွက္ကင္းၿပီး တိုးတက္ေအာင္ျမင္ တယ္။ ဘာမဆို ေမတၱာပါမွပဲ အဆင္ေျပပါတယ္။ လူဆိုတာ တစ္ေယာက္တည္း ခ်ည္းေန ရတာ မဟုတ္ပဲ အမ်ားနဲ႕လဲ တြဲတြဲေနရတာျဖစ္လို႔ ေမတၱာကိုင္မွ အမ်ားနဲ႕အဆင္ေျပၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ေအးခ်မ္းမွာပါ။ တစ္ေယာက္ တည္း တည့္ေအာင္ သတိကိုသံုးေပါ့၊ အမ်ားနဲ႔တည့္ဖို႔ ေမတၱာကို ကိုင္႐ံုေပါ့၊ ဒါဆိုေနေပ်ာ္ပါတယ္။ ေမတၱာလို ခ်င္ရင္ ခႏၲီနဲ႕ အမာခံတည္ေဆာက္ရတယ္၊ ဥေပကၡာ နဲ႕လဲ ေဘာင္ခတ္တတ္ရတယ္၊ ဒါမွတိုးတက္ မွာပဲ။

စာဖတ္သူမ်ားအားလံုး ေမတၱာဓာတ္ေတြ တုိးပြားၿပီး တုိေတာင္းလွတဲ့ လူ႔ဘ၀မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာေနႏုိင္ သျဖင့္ ဒုကၡခပ္သိမ္း ခ်ဳပ္ၿငိမ္းရာ နိဗၺာန္တုိင္ေအာင္ ရႏုိင္ ေရာက္ႏုိင္ၾကပါေစ…

တိပိဋက ေယာဆရာေတာ္ေရးေသာ
ေမတၱာႏွလုံး အလွဆံုး စာအုပ္မွ ထုတ္ႏႈတ္ေရးသားပါသည္။


သာသနာ့အလံ

သာသနာ့ အလံအေၾကာင္း အျပည့္အစံုကုိ အစ္မေရႊျပည္သူ ဘေလာ့မွာ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဖတ္လိုက္ရင္ ပုိမုိ ျပည့္စံုစြာ သိရမွာပါ။
သာသနာ့အလံအေရာင္ နဲ႔ပတ္သတ္လို႔ ဓမၼေစတီဆရာေတာ္က မွတ္သားရ လြယ္ကူေအာင္ လကၤာနဲ႔ ေဟာၾကားခဲ့ပါတယ္။
ေျခာက္ေရာင္ ကြန္႔ျမဴး၊ တင့္ထူးေပဟန္၊
သာသနာ့အလံ၏၊ ဓိပၸါရံကို၊ ဖြင့္ဆိုရန္မွာ၊
အျပာသဒၶါ၊ အ၀ါျမင့္ျမတ္၊
နီမွာပညာ၊ ျဖဴေရာင္၀င္း၀င္း စင္ၾကယ္ျခင္းတည္း
တဏွာကင္းေျပာင္ လိေမၼာ္ေရာင္ႏွင့္
ေရာင္စဥ္ျဖာျဖာ သေကၤတာမွာ
အရိယာ၏ ေဖာ္ညႊန္းဂုဏ္ရည္
စာသြန္းစီသည္ လ၀န္းေရာင္ျခည္
ဓမၼေစတီ။


အေရာင္မ်ား
အလံေတာ္မွာပါဝင္တဲ့ အေရာင္ငါးမ်ိဳးဟာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ သဗၺညဳတဥာဏ္ေတာ္ကို ရရွိခ်ိန္ ကိုယ္ေတာ္ကေန ကြန္႔ျမဴးထြက္ေပၚတဲ့ ေရာင္ျခည္ေတာ္ ေျခာက္သြယ္ကို ကိုယ္စားျပဳပါတယ္။
ျပာေသာေရာင္ျခည္ (နီလ) = ကရုဏာ၊ ျငိမ္းခ်မ္းမႈ ႏွင့္ စၾကာဝဠာသို႔ ျဖန္႔က်က္ေသာ ေမတၱာေတာ္။
ဝါေသာေရာင္ျခည္ (ပီတ) = အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္ ~ အစြန္းေရာက္ျခင္း၊ သတိလက္လြတ္ေနျခင္းမ်ားကို ေရွာင္က်ဥ္ျခင္း။
နီေမာင္းေသာေရာင္ျခည္(ေလာဟိတ)= လက္ေတြ႕က်င့္ၾကံျခင္း၏ အက်ိဳးေက်းဇူးမ်ား ~ ေအာင္ျမင္ျခင္း၊ အသိဥာဏ္၊ သီလ၊ ကံႏွင့္ ေစာင့္စည္းမႈ။
ျဖဴေသာေရာင္ျခည္ (ၾသဒါတ)= တရားဓမၼ၏ စင္ၾကယ္ျခင္း ~ အခ်ိန္၊ ေနရာ အကန္႔အသတ္တို႔ကို လြန္ေျမာက္၍ သံသရာဝဋ္ဆင္းရဲမွာ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ လမ္းျပျခင္း၊
လိေမၼာ္ေရာင္ျခည္ (မဥၹိ႒)= ဗုဒၶ၏ေဟာၾကားဆံုးမမႈမ်ား ~ အသိဥာဏ္ပညာ။
အလံေတာ္ေပၚက ေျခာက္ခုေျမာက္ ေဒါင္လိုက္လိုင္းကို က်န္တဲ့အေရာင္ငါးမ်ိဳးရဲ႕ ေလးေထာင့္လိုင္းေလးနဲ႔ေတြ ေပါင္းစပ္ျပဳလုပ္ထားၿပီး အဲဒီလိုင္းဟာ ေရာင္ျခည္ေတာ္ထဲက အေရာင္ငါးမ်ိဳးေပါင္းစံုမႈကို ကိုယ္စားျပဳပါတယ္။ အဲဒီ ေပါင္းစပ္မႈအေရာင္ဟာ “ပဘႆရ” (အလင္းရဲ႕အဓိက အႏွစ္ခ်ဳပ္) ကို ရည္ညႊန္းပါတယ္။
သာသနာ့ အလံႏွင့္ ပတ္သတ္လို႔ ယခုေလာက္သိခြင့္ရၾကရင္ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ႏုိင္ၾကပါေစ။

သာသနာကုိ ေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္တဲ့ သူေတာင္ေကာင္းမ်ား ျဖစ္ၾကပါေစ…