ဘုရားရွင္၏ ၾသ၀ါဒေတာ္ႏွင့္ လိုက္နာဖြယ္ရာ

“ရဟန္းတုိ႔… သူတစ္ပါးတုိ႔သည္ ငါ၏ အျပစ္ကုိျဖစ္ေစ၊ တရား၏ အျပစ္ကုိျဖစ္ေစ၊ သံဃာ၏ အျပစ္ကုိ ျဖစ္ေစ ေျပာၾကလွ်င္ ထုိ(ေျပာၾကရာ)၌ သင္တုိ႔သည္ ရန္ၿငိဳးထားျခင္း၊ ႏွလံုးမသာျခင္း၊ စိတ္မေက်ခ်မ္းျခင္း မျဖစ္ေစသင့္”

“ရဟန္းတုိ႔… သူတစ္ပါးတုိ႔သည္ ငါ၏ အျပစ္ကုိျဖစ္ေစ၊ တရား၏ အျပစ္ကုိျဖစ္၊ သံဃာ၏ အျပစ္ကုိ ျဖစ္ေစ ေျပာၾကရာ၌ သင္တုိ႔သည္ အမ်က္ထြက္ၾကလွ်င္၊ ႏွလံုးမသာၾကလွ်င္ သင္တုိ႔ အားသာလွ်င္ အႏၲရာယ္ျဖစ္ရာ၏”

“ရဟန္းတုိ႔… သူတစ္ပါးတုိ႔သည္ ငါ၏ အျပစ္ကုိျဖစ္ေစ၊ တရား၏အျပစ္ကုိ ျဖစ္ေစ၊ သံဃာ၏ အျပစ္ကုိ ျဖစ္ေစ ေျပာၾကရာ၌ ဤစကားသည္ ဤအေၾကာင္းေၾကာင့္လည္း မဟုတ္၊ ဤအေၾကာင္းေၾကာင့္ေၾကာင္း မမွန္၊ စင္စစ္အားျဖင့္ ဤအျပစ္သည္ ငါတုိ႔၌ ထင္ရွားမရွိ ဟု မဟုတ္သည္ကုိ မဟုတ္သည့္ အတိုင္း သင္တုိ႔ ေျဖရွင္းရမည္” (ဒီ၊ ျမန္၊ ၁၊ ၁၁)။
အထက္ပါေကာက္ႏုတ္ခ်က္သည္ ဒိဃနိကာယ္ ျဗဟၼဇာလသုတ္ေတာ္လာ ျမတ္ဗုဒၶ၏ မိန္႔မွာေတာ္မူခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။


ဘုရား၊ တရား သံဃာ ရတနာျမတ္သံုးပါး၏ အျပစ္ကုိ ေျပာဆုိၾကသည္ကုိ ၾကားသိၾကလွ်င္ ရန္ၿငိဳးထားျခင္း၊ ႏွလံုးမသာယာျခင္း၊ စိတ္မေက်ခ်မ္းျခင္း မျဖစ္ၾကရန္ ျမတ္ဗုဒၶသည္ သတိေပးေတာ္မူပါတယ္။
အဘယ္ေၾကာင့္ သတိေပးေတာ္မူရသနည္းမူ- ထုိရန္ၿငိဳးထားျခင္း၊ ႏွလံုးမသာယာျခင္း ဟူေသာ ေဒါသ၊ ေဒါမနႆမ်ားသည္ မိမိတို႔၏ စိတ္ဓာတ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တရားရေရးကုိ အေႏွာင့္အယွက္ေပးႏုိင္ ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။

ထုိသုိ႔ဆုိလွ်င္ ရတနာသံုးပါးႏွင့္ စပ္၍ အျပစ္ေျပာဆုိၾကသည္ကုိ ေတြ႕ျမင္ၾကားသိရာ၌ ေဒါသ၊ ေဒါမနႆ မျဖစ္ေစဘဲ သည္းခံေန႐ံုမွ်ျဖင့္ သာသနာ့၀န္ထမ္း ရဟန္းတစ္ပါး၏ တာ၀န္ေက်ပြန္ပါၿပီေလာ… ဟု ေမးစရာရွိလာသျဖင့္ “ဤစကားသည္ ဤအေၾကာင္းေၾကာင့္လည္း မဟုတ္၊ ဤအေၾကာင္းေၾကာင့္လည္း မမွန္၊ စင္စစ္အားျဖင့္ ဤအျပစ္သည္ ငါတုိ႔၌ ထင္ရွားမရွိ” ဟု မဟုတ္သည္ကုိ မဟုတ္သည့္အတုိင္း ေျဖရွင္းရမည္ဟု ဆက္လက္ မိန္႔မွာေတာ္ မူခဲ့ပါတယ္။

“တုမာကံ သတၳာ န သဗၺညဴ ဓေမၼာ ဒုရကၡာေတာ္ သံေဃာ ဒုပၸဋိပေႏၷာတိ အာဒီနိ သုတြာ န တုဏွီ ဘ၀ိတဗၺံ”
“သင္တုိ႔၏ဆရာ ဘုရားျမတ္စြာသည္ သဗၺညဴ မဟုတ္၊ တရားကုိ မေကာင္းသျဖင့္ ေဟာေတာ္မူအပ္၏။ သံဃာသည္ ေကာင္းစြာမက်င့္၊ ဤသို႔ အစရွိေသာ စကားတုိ႔ကုိ ၾကားသိရသည္ရွိေသာ္ ဆိတ္ဆိတ္မေနအပ္”

“ဧ၀ံ ပန ၀တၱဗၺံ ဣတိေပတံ အဘူတံ န သဗၺတၳ”
“ဤသုိ႔ ေျပာဆုိအပ္၏။ အၾကင္စကားကုိ သင္တုိ႔ ေျပာဆုိအပ္၏။ ထုိစကားသည္ ဤအေၾကာင္းလည္း မမွန္၊ ဤသုိ႔ သေဘာရွိေသာ အျပစ္သည္ ငါတုိ႔၌ ထင္ရွားမရွိ၊ ငါတုိ႔၏ ဆရာဘုရားသည္ အားလံုးကုိ သိေတာ္မူသည္သာတည္း၊ တရားေတာ္သည္လည္း ေကာင္းစြာ ေဟာၾကားေတာ္မူအပ္ေသာ တရားေတာ္ပင္ ျဖစ္၏။ ရွစ္ေယာက္အရိယာ ျမတ္သံဃာေတာ္ သည္လည္း ေကာင္းေသာ အက်င့္ကုိ က်င့္ေတာ္မူ အပ္ပါေပ၏။ ျမတ္ဗုဒၶ၏ သဗၺညဳအျဖစ္ တရားေတာ္ကုိ ေကာင္းစြာ ေဟာေတာ္မူအပ္သည္၏ အျဖစ္၊ အရိယာသံဃာေတာ္၏ သုပၸဋိပႏၷ၏ အျဖစ္ကုိ ဤအေၾကာင္း ဤအေၾကာင္းတုိ႔ကုိ ေထာက္၍ သိအပ္ပါ၏” ဟု ေျပာဆုိ ေျဖရွင္းအပ္၏။ သို႔ရာတြင္ ေနရာတကာတုိင္း လိုက္၍ ေျဖရွင္းမေနရ။

အဘယ္ကဲ့သုိ႔ေသာ ေနရာမ်ိဳး၌ မေျဖရွင္းဘဲ ေနရမည္နည္းမူ-
“သင္သည္ သီလမရွိ၊ သင္၏ဆရာသည္ အက်င့္မေကာင္း၊ သင္သည္ ဤမည္ေသာ အမႈကုိ ျပဳအပ္၏။ သင္၏ဆရာသည္ ဤအမႈကုိ ျပဳအပ္၏” ဟု ဆုိအပ္သည္ရွိေသာ ဆိတ္ဆိတ္ေနလ်က္ သည္းခံအပ္၏။ စိတ္ဆုိးေဒါသ မထြက္ၾကဘဲ ကဲ့ရဲ႕ စကားကုိ ေျဖရွင္းအပ္၏။ “သင္သည္ ျမည္းလိုေကာင္၊ ႏြားလိုလူ” စသည္ျဖင့္ ဆဲေရးေသာ ပုဂၢိဳလ္ကုိ လ်စ္လ်ဴ႐ႈ၍ သည္းခံ ျခင္းကုိသာ ျပဳအပ္၏။ (ဒီ၊ ႒၊ ၁၊ ၅၃)။

အထက္ပါ ပါဠိေတာ္၊ အ႒ကထာမ်ားအရ “သာသနာ့ ၀န္ထမ္း ရွင္ရဟန္းမ်ား အေနျဖင့္ ရတနာသံုးပါး၏ အျပစ္ျပ စကားတုိ႔ကုိ ေတြ႕ျမင္ၾကားသိရသည္ ရွိေသာ္ မဟုတ္လွ်င္ မဟုတ္သည့္ အတုိင္း ျပန္လည္ ေျဖရွင္းအပ္၏။ မိမိႏွင့္မိမိ၏ ဆရာသမား သိကၡာတရားႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အျပစ္ျပစကားတုိ႔ကုိ ေတြ႕ျမင္ၾကားသိရသည့္ အခါ အေရးလုပ္ကာ ေျဖရွင္း မေနဘဲ လ်စ္လ်ဴ႐ႈကာ သည္းခံအပ္၏” ဟု မွတ္သားရပါတယ္။

ယခုမူကား မိမိႏွင့္ မိမိဆရာသမားကုိ ထိပါးလာလွ်င္ ခ်က္ခ်င္း တံု႔ျပန္လိုၾကေသာ္လည္း ရတနာသံုးပါးႏွင့္ ပတ္သတ္လာ လွ်င္ ကုိယ္ႏွင့္ မဆုိင္သလို ဆိတ္ဆိတ္ေနၾကပါတယ္။ ထုိအေၾကာင္းတုိ႔ကုိ ေျဖရွင္းရန္မွာ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားသာ တာ၀န္ရွိသည္ဟု မခံယူသင့္ပါ။ သံဃာေတာ္မ်ားကုိ ဦးေဆာင္ဦးရြက္ျပဳ၍ (ဗုဒၶဘာသာ၀င္ အမည္ခံသူ) လူမ်ားသည္လည္း ေဆာင္ရြက္ရပါမယ္။ မဟာဂႏၶာ႐ံုဆရာေတာ္ႀကီး ေရးေသာ အနာဂတ္သာသနာေရး က်မ္းတြင္ လူမ်ားလည္း သာသနာျပဳႏုိင္ပံုကုိ အက်ယ္တ၀င့္ ေရသား ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ ထုိအခ်က္ကုိ ေထာက္႐ႈျခင္းအားျဖင့္ လူေတြ အေနျဖင့္ သာသနာႏွင့္ မေလ်ာ္ညီသည့္ အျပဳအမူမ်ားအေပၚ ေ၀ဖန္စမ္းစစ္၍ အမွန္တရားျဖစ္ေအာင္ ေဆာက္ရြက္ႏုိင္ပါတယ္။

ယေန႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္အမ်ားစုသည္ သူမ်ားပါးစပ္ႏွင့္သာ လမ္းဆံုးေနၿပီး အမွားအမွန္၊ ဘုရားေဟာႏွင့္ကုိက္ညီမႈ ရွိ၊ မရွိ မခ်င့္ခ်ိန္တတ္ၾကပါ။ သာသနာဆုိတာ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာဆုိသည့္ သိကၡာသံုးရပ္ျဖင့္ တည္ေဆာက္ထားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ယေန႔ အခ်ိန္မွာ သက္တမ္းအရွည္ၾကာဆံုး အဖြဲ႔အစည္းကုိ ျပပါဆုိလွ်င္ သံဃာ့ အဖြဲ႔အစည္းကုိ ျပရမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ထုိသို႔ျဖစ္ရေလေအာင္ ဘုရားရွင္သည္ ၀ိနည္းေတာ္မ်ား ပညတ္၍ ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ထုိ၀ိနည္းေတာ္ဆုိရာမွာ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ ၀ိနည္းေတာ္အျဖစ္ ပညတ္ခဲ့ျခင္းမဟုတ္ပဲ သာသနာေတာ္ကုိ ထိခိုက္၊ ပ်က္စီး ညႈိးႏြမ္းေစမည့္ အျပဳအမူမ်ား ေပၚေပါက္လာမွသာ လိုအပ္သလို ပညတ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

“၀ိနေယာ နာမ သာသနႆ အာယု= ၀ိနည္းသည္ သာသနာေတာ္၏ အသက္ျဖစ္၏” ဟူေသာ သဂၤါယနာတင္ ေရွး မေထရ္တုိ႔၏ က်ဴးရင့္ေတာ္မူခ်က္ကုိ ေထာက္႐ႈ၍ ၀ိနည္းသည္ သာသနာေတာ္အတြက္ မည္မွ် အေရးႀကီးလွသည္ကုိ နားလည္ သေဘာေပါက္သင့္ပါၿပီ။ သဂၤါယနာ ေျခာက္ႀကိမ္တင္ခဲ့သည္မွာ ပံုျပင္ေတြ မဟုတ္ပါ။

စာေပအရေျပာဆုိ ေန႐ံုသပ္သပ္ျဖင့္ အရာမေရာက္ဟု မဆုိသင့္ပါေပ။ ယေန႔ စာေပႏွင့္ ေျပာဆုိျခင္းကုိ လက္မခံႏုိင္ၾကပဲ ဘုရားရွင္ေဟာသည့္ ကာလာမသုတ္ေတာ္လာ အခ်က္မ်ားကို ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ အနည္းငယ္မွ် စဥ္းစားတတ္ေစခ်င္ ပါတယ္။ ထုိအခ်ိန္ကာလမွာ ဘာသာအယူ၀ါဒ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေပၚေပါက္ၿပီး လူေတြကုိ စည္း႐ံုးေဟာၾကား သျဖင့္ ဘုရားရွင္က ကာလာမသုတ္ အတုိင္း ေဟာၾကားခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ကာလာမ ပုဏၰားတုိ႔က ဗုဒၶ၀ါဒကုိ လက္ခံၾကတာ အမွန္ပါပဲ။ ယခုအခ်ိန္မွာ ျမတ္စြာဘုရားေဟာခဲ့တဲ့ ပိဋတ္ကတ္သံုးပံု၊ ဓမၼကၡႏၶာ ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ အထင္အရွားရွိပါ လွ်က္ ဗုဒၶဘာသာလို႔ ခံယူထားတဲ့ သူေတြက ဘုရားေဟာ ပိဋကတ္ကုိ မယံုၾကည္ေသး သလား? ပိဋကတ္ေတာ္မွာ ပါတဲ့ တရားေတြကုိပဲ ကုိယ္ေတြ႔မဟုတ္လို႔ စိတ္မခ်ရဘူးလို႔ ဆုိလိုခ်င္ၾကတာလား?

ဘုရားရွင္သည္ ကာလာမသုတ္ကုိ ေဟာစဥ္မွာ သူ႔ဘာသာ၊ ငါ့ဘာသာလို႔ အၿပိဳင္အဆုိင္ စည္းရံုးေနခ်ိန္ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ကာလာမပုဏၰားတုိ႔ကုိ တဆင့္ စကားဆုိလည္း မယံုဖုိ႔၊ စာေပက်မ္းဂန္ (ဗုဒၶစာေပကို မဆိုလို ဗုဒၶစာေပ အျပည့္အစံု မေပၚေပါက္ေသးေသာ ကာလ တျခားဘုရားတို႔၏ စာေပ၊ ႐ိုးရာစာေပကိုသာ ဆိုလိုသည္) ႏွင့္ကုိက္ညီတယ္ ဆုိၿပီးေတာ့လည္း မယံုဖုိ႔ စသျဖင့္ ေဟာၾကားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ထိုသုိ႔ဆုိရျခင္းမွာ ဘာသာ၀ါဒခ်င္း အျပိဳင္အဆုိင္ျဖစ္ ေနတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ လက္ေတြ႕ လိုက္နာၾကည့္ၿပီးမွ ယံုၾကည္ဖုိ႔ ေဟာၾကားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ယခုအခါမွာ ကုိးကြယ္အား ထားရာ အစစ္မွန္ျဖစ္တဲ့ ဘုရားေဟာတရားေတြ ရွိႏွင့္ေနၿပီဆုိတာ လူတုိင္း ယံုၾကည္ၾကမွာပါ။ ထုိတရားေတာ္ေတြသည္ ပိဋကတ္ေတာ္မွာပါတဲ့ အတုိင္းျဖစ္လို႔ စာေပပိဋကတ္ကုိ မယံုၾကည္ရင္ တရားကုိ မယံုၾကည္ရာ ေရာက္ပါလိမ့္မယ္။ ထုိနည္းတူ တရားဆုိရင္လည္း စာေပႏွင့္ပါ တုိက္ဆုိင္စစ္ေဆး ခံႏုိင္ရပါမယ္။

ထုိ႔သုိ႔ ဆုိရလွ်င္ စာေပသည္ သာသနာေတာ္ အတြက္ မည္မွ် အေရးပါသည္ကုိ မွန္းဆ သိျမင္ႏုိင္လိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။
“တရားမနာ၊ စာေပမသင္၊ ႏႈတ္တြင္ မေဆာင္၊ သိေအာင္ မမွတ္၊ ပဋိပတ္ကြာ၊ ဤငါးျဖာ ဘုရားသာသနာ ကြယ္ေၾကာင္းတည္း” ဆုိသည့္ အတုိင္း-
စာေပမသင္ၾကားျခင္းပင္လွ်င္ သာသနာကြယ္ေၾကာင္းဟု ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားဆံုးမခဲ့သည္ကုိ သတိျပဳေစလိုပါတယ္။

ထုိ႔အျပင္ ပရိယတၱိမူလကံ သာသနံ လို႔ ဋီကာ ဆရာတို႔မိန္႔ဆိုခဲ့ၾကပါတယ္။ သာသနာရဲ႕အေျခခံ ေရေသာက္ျမစ္ဟာ ပရိယတၱိပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ပရိယတ္မပါေသာ ပဋိပတ္သည္လည္း စနစ္မက်သလို ပရိယတ္ သပ္သပ္ႏွင့္ ပဋိပတ္ မပါလွ်င္လည္း အက်ိဳးမမ်ားႏုိင္ပါ။ ထုိသေဘာကုိ နားလည္ လက္ခံႏုိင္ၾကပါေစ…

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သာသနာသည္ တေန႔မွာ ကြယ္ရမယ္ဆုိတာ ယံုၾကည္လက္ခံပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ သာသနာ ထြန္းကာေနခ်ိန္ မွာေတာ့ စစ္မွန္သည့္ နည္းလမ္းအတုိင္းသာ ျဖစ္ေစခ်င္တာ မွန္ကန္ေသာ ဆႏၵပါ။ ငယ္စဥ္ဘ၀ကတည္းက စာေပေလ့လာ သင္ယူဆည္းပူးခဲ့ေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား၏ ေက်းဇူးဂုဏ္၊ သီလဂုဏ္၊ သမာဓိဂုဏ္၊ ပညာဂုဏ္တုိ႔ ေမ့ေလ်ာ့ထားလို႔ မသင့္ေတာ္ပါေပ။ မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္ သာသနာ အက်ိဳးကို စြမ္းစြမ္းတမံ မေဆာင္ရြက္ႏုိင္ခဲ့ရင္ေတာင္ မိမိတုိ႔ေၾကာင့္ သာသနာေတာ္၏ သိကၡာေတြကုိ မပ်က္စီး၊ မညိႈးႏြမ္းေစဖုိ႔ေတာ့ တာ၀န္ယူေပးၾကပါ။

စြမ္းႏုိင္သည့္ဘက္မွ ေဆာင္ရြက္မည္ ဆုိပါေသာ္ သီလသိကၡာ၊ သမာဓိသိကၡာ၊ ပညာသိကၡာႏွင့္ သင့္ေတာ္မွန္ကန္သည့္ တရားဓမၼမ်ားကုိသာ ေရြးခ်ယ္ ေဆာင္ရြက္တတ္ေစလိုပါတယ္။

စိတၱသုခ ကာယသုချဖင့္ ျပည့္စံုႏုိင္ၾကပါေစ…

သာသနာေတာ္ တည္ရာအုတ္ျမစ္ဟာ ဘာလဲ

ဒကာ။ ။သာသနာေတာ္ကို တည္ေထာင္တဲ႔ေနရာမွာ ျမတ္စြာဘုရားသခင္ဟာ အဓြန္႔ရွည္ၾကာတည္တံ႔ေအာင္ ဘာကို ဦးတည္လ်က္ အုတ္ျမစ္ခ် အေျခခံေတာ္မူတယ္ ဆိုတာ စာေပမွာ ပါပါသလားဆရာေတာ္။
ဆရာ။ ။ပါတယ္ ဒကာႀကီးတို႔၊ သုတ္သီလကၡန္ ဋီကာသစ္ဆရာက သာသနာေတာ္၏ ဦးတည္ခ်က္အေျခခံမူလကို...
ဒီဃ ဒႆီ စိရံကာလံ
ပတိ႒ာေပသိ သာသနံ။
အရွည္ကို ျမင္သိေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရားသခင္သည္ ၾကာျမင္႔စြာေသာ ကာလပတ္လံုးတည္တံ႔ ႏုိင္ေစရန္သာသနာေတာ္ျမတ္ကို ၀ိနည္းတရားျဖင္႔ သီလကိုဦးတည္ကာ အေျခခံအုတ္ျမစ္ခ်၍ တည္ေစေတာ္မူခဲ႔သည္ဟု ယခုလိုဆိုထားတာရိွတယ္။
လူေတြ၀ိနည္းတတ္ေအာင္သင္ပါ။
၀ိနေယ ဌိေတ သာသနံ ဌိတံ တဲ႔ ။
ဒါေၾကာင္႔ သာသနာေတာ္အရွည္ခံ၍ တည္တံ႔ေစခ်င္ရင္ လူေတြက ၀ိနည္းတရား သင္ၾကားကာ ၀ိနည္း သီလ သိကၡာႏွင္႔ ျပည္႔စံုေတာ္မူၾကတဲ႔ ရဟန္းသံဃာေတာ္တို႔ ကိုသာေရြးခ်ယ္စိစစ္ ကိုးကြယ္ၾကရမည္။ ၀ိနည္းတရားဟာ သာသနာေတာ္ရဲ႕ အုတ္ျမစ္အေျခခံ အသက္ပဲ။

၀န္ခံခ်က္။ ။အရွင္ၾသဘာသာဘိဝံသ ေရးသားေသာ သုေတသန သမၼာမဂၢဂၤပဉာႇက်မ္းမွ ထုတ္ႏႈတ္ေရးသားပါတယ္။

မိမိ အရိယာျဖစ္ေၾကာင္း မေျပာျပေကာင္းဘူးလား

ဒကာ။ ။သစၥာေလးပါးသိျမင္လို႔ အရိယာျဖစ္သြားတဲ႔သူဟာ မိမိအရိယာျဖစ္ေၾကာင္း သူတစ္ပါးအားမေျပာၾကား ေကာင္းဘူးလား ဆရာေတာ္။ ဗုဒၶစာေပက ဘယ္လိုပါသလဲ ကြဲျပားေအာင္ မိန္႔ၾကားပါဦးဘုရား။
ဆရာ။ ။ဒကာႀကီးအေမးရဲ႕ အေျဖနဲ႔ဆင္တူကို သုတ္မဟာ၀ါ အထာက႒ာ၂၇၀မွာ-
ပဋိလဒၶဘာ၀ံ ပန နိဓိလဒၶ ပုရိေသာ၀ိယ န အညႆ
အာေရာေစတု ကာေမာေဟာတိ။
ဘ၀တာမွာ သံုးစားလို႔မကုန္ႏိုင္ေအာင္ တန္ဖိုးရွိတဲ႔ ရတနာေရႊအိုးႀကီးကို ေတြ႔သိရယူထားတဲ႔သူဟာ သူတစ္ပါးအား ေမာ္ၾကြားလိုတဲ႔စိတ္နဲ႔ မေျပာၾကားလိုဘဲ သိုသိပ္စြာသံုးေဆာင္ေနသလို မိမိကိုယ္တုိင္ အဟုတ္အမွန္ရရွိထားလို႔ မဂ္ဖိုလ္ပိုင္ ေသာတာပန္၊ သကဒါဂါမ္၊ အနာဂါမ္၊ ရဟႏၲာအစစ္ၿဖစ္တဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာလည္း သူတို႔ရရွိထားတဲ႔ အတုိင္းမသိတန္ဖိုး ရွိလွေသာ မဂ္ဖိုလ္တရားကို မည္သူ႔အားမွ်မေျပာၾကားဘူးလို႔ ဒကာႀကီးတို႔ရ၊ ကဲ... ဘာေျပာခ်င္ေသးလဲ။
ဒကာ။ ။ဒီလိုဆိုရင္ ၀န္တို မေစၧရျဖစ္ရာ မက်ဘူးလား ဆရာေတာ္ ရွင္းျပပါဦးဘုရား။
ဆရာ။ ။၀န္တိုျခင္း မျဖစ္ပါဘူး၊ သူတို႔ရဲ႕အလိုစိတ္သေဘာ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္စြာျဖစ္ပံုကို သုတ္မဟာ၀ါ အ႒ကထာ ဆရာႀကီး ဆက္ၿပီးေတာ႔ ျပဆိုပံုက…
အေဟာ၀တ မယာ ပဋိလဒၶဂုဏံ သေဒ၀ေကာ ေလာေကာ ခိပၸေမ၀ ပဋိ၀ိေဇၥ်ယ်ာတီတိ စိတၱံ ဥပၸဇၨတိ။
ငါရသိၿပီးတဲ႔ မဂ္ဖိုလ္တရားထူးဂုဏ္ကို နတ္လူအေပါင္းတို႔လွ်င္ျမန္စြာ ထိုးထြင္းသိျမင္ၾကပါေစ ဟူေသာစိတ္အၾကံ အလိုေတာ္ျဖစ္၏ လို႔ဆိုထားတယ္။ သူမ်ားကို မေျပာျပခ်င္ဘူး၊ သူတို႔ရထားသလိုရေစခ်င္တယ္။ ဒါပဲ။
အဲဒါအတုိင္းမသိတန္ဖိုးရွိလွတဲ႔ တရားရတနာအစစ္ေတြမုိ႔လို႔ပဲ။
ဒကာ။ ။ရွင္းလင္းေကာင္းျမတ္ ေက်နပ္လွပါတယ္ဆရာေတာ္။

၀န္ခံခ်က္။ ။အရွင္ၾသဘာသာဘိဝံသ ေရးသားေသာ သုေတသန သမၼာမဂၢဂၤပဉာႇက်မ္းမွ ထုတ္ႏႈတ္ေရးသားပါတယ္။

တာ၀န္ကိုယ္စီ

ေလာကမွာ လူသားအားလံုး မိမိတုိ႔နဲ႔ ဆုိင္တဲ့ တာ၀န္ေတြ ကုိယ္စီ ရွိႏွင့္ၾကၿပီးသားပါ။ ေက်ာင္းသားက စာသင္တဲ့ အလုပ္ကုိ လုပ္ရသလို ဆရာက စာသင္ေပးတဲ့ အလုပ္ကုိ လုပ္ရပါတယ္။ အလုပ္သမားက အလုပ္လုပ္ေပးရသလို အလုပ္ရွင္က က်သင့္သေလာက္ အခေၾကးေငြ ေပးရပါတယ္။ ေစ်းေရာင္းသူက ပစၥည္းေပးရသလို ေစ်း၀ယ္သူက တန္ရာတန္ေၾကးေပးရပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ သာသနာအက်ိဳး၊ ႏုိင္ငံအက်ိဳး၊ အမ်ားအက်ိဳး၊ မိသားစုအက်ိဳး စသျဖင့္ လုပ္ေဆာင္ေနရတဲ့ ပုဂၢိုလ္ေတြမွာလည္း မိမိတုိ႔နဲ႔ ဆုိင္ရာ၀န္ေတြကုိ ထမ္းရြက္ေနရတာပါပဲ။ အဲလို ဆုိင္ရာ ၀န္ေတြကုိ ထမ္းရြက္ေနတဲ့ သူေတြကုိပဲ ၀န္ထမ္းလို႔ ေခၚဆုိၾကသလို မထမ္းရြက္ႏုိင္ရင္ေတာ့ ၀န္ထမ္းအျဖစ္ မေခၚဆုိႏုိင္ပါဘူး။ ၀န္ထမ္း မဟုတ္တဲ့ ၀န္ထုပ္လို႔ ဆုိရမွာပါပဲ။ ဒီေနရာမွာ တာ၀န္ဆိုတာကလည္း ေနရာယူလိုျခင္းသေဘာမဟုတ္ဘဲ ရရာ ေရာက္ရာမွာ ထမ္းရြက္ျခင္းသေဘာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္မွ တာ၀န္ရွိတာမ်ိဳးမဟုတ္။ လူတိုင္းမွာ ဆိုင္ရာတာ၀န္ ေတြ ရွိၾကပါတယ္။ တာ၀န္သိသူတိုင္းမွာ တာ၀န္ရွိၾကတာခ်ည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အသိဉာဏ္ရွိသူကမွ ေလာကတာ၀န္ကို မယူ၀ံ့လွ်င္ အသိဉာဏ္မဲ့သူတို႔၏ ေလာကကို ဖ်က္ဆီးျခင္းသည္ အျပစ္ဆိုဖြယ္ရာမျမင္လို႔ ဆိုရမွာပါပဲ။

ယေန႔အခါ ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာ အထြန္းကားဆံုး ႏုိင္ငံ ျဖစ္တယ္လို႔ အသိအမွတ္ျပဳ ခံထားရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ အမ်ားစုက သဒၶါတရား အားေကာင္းသေလာက္ အေကာင္းအဆုိး၊ အေၾကာင္းအက်ိဳး၊ ဟုတ္- မဟုတ္ ေ၀ဖန္စိစစ္တတ္တဲ့ ပညာဉာဏ္က အားနည္းၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အထူးအဆန္းဆုိရင္ သူ႔ထက္ငါ ဦးေအာင္ သြားတတ္ၾကတယ္။ ပုဂၢိဳလ္ထူးရင္ ခ်ည္းကပ္ၾကတယ္။ သိခ်င္တာေမးမယ္။ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ေျပာျပမယ္။ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆုိၾကမယ္။ ထုိ႔အတူ ဓမၼထူးရင္ ထုိဓမၼကုိ လက္ခံက်င့္သံုးဖုိ႔ ဆည္းကပ္ၾကပါတယ္။ ဓမၼဆုိရာမွာလည္း ကုသုိလ္ျဖစ္ေၾကာင္း ဓမၼနဲ႔ အကုသုိလ္ျဖစ္ေၾကာင္း အဓမၼဆိုၿပီး ရွိပါတယ္။ ဓမၼသည္ ကုသုိလ္ျဖစ္ေၾကာင္း ျဖစ္ၿပီး အဓမၼမွာ အကုသုိလ္ျဖစ္ေၾကာင္း ျဖစ္တယ္လို႔ မွတ္သားႏုိင္ပါတယ္။

ဓမၼသည္ ဘုရားရွင္ သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိစဥ္ (၄၅)၀ါ ကာလပတ္လံုး ေဟာၾကားခဲ့သည့္အတြက လည္းေကာင္း၊ ပရိနိဗၺာန္ စံၿပီး ေနာက္ပုိင္းမွာလည္း ဘုရားရွင္ခ်မွတ္ ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ မူအတိုင္း ဒါနကထာ၊ သီလကထာ၊ သဂၢကထာ၊ မဂၢကထာ စသျဖင့္ ေဟာ႐ိုး ေဟာစဥ္သာ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ အထူးအဆန္လုိ႔ မဆုိသာပါဘူး။ အဓမၼသည္ ဘုရားေဟာေဒသနာေတာ္ တို႔ႏွင့္ ဆရာအစဥ္အဆက္ လက္ခံအားကုိးအားထား ျပဳခဲ့ေသာ အ႒ကထာ၊ ဋီကာတုိ႔ကုိ မ်က္ကြယ္ျပဳ ဆန္႔က်င္ကာ အဆန္းထြင္ေသာ ၀ါဒျဖစ္လို႔ အထူးအဆန္း ျဖစ္ေနပါတယ္။ ထုိအခါမွာ အထူးအဆန္းႀကိဳက္သူတုိ႔က မွန္၊ မမွန္၊ ဟုတ္၊ မဟုတ္ ေ၀ဖန္စီစစ္ျခင္းမရွိဘဲ ဆည္းကပ္ကာ နည္းနာနိႆယ ခံယူၾကပါေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ဒီပဲယင္း ဆရာေတာ္ႀကီးက “ဉာဏ္အျမင္နည္း၊ သဒၶါကဲ၊ အလြဲလြဲျဖစ္တတ္သည္” ဟု ဆံုးမထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ အရွင္ဇ၀န (ေမတၱာရွင္)က “အထူးအဆန္းကုိ ယံုလွ်င္ အရူးအႏွမ္း ျဖစ္တတ္သည္” ဟု ဆံုးမထားပါတယ္။

ေနရာတုိင္းမွာ ဆန္႔က်င္ဘက္ သေဘာရွိတတ္တာ သဘာ၀တရား တစ္ခုပါ။ အတုနဲ႔ အစစ္၊ အမွားနဲ႔ အမွန္၊ အေရွ႕နဲ႔ အေနာက္၊ အခ်စ္နဲ႔ အမုန္း၊ စသျဖင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ သေဘာတရားေတြကုိ လူတုိင္း ျမင္ေတြ႔ေနၾကမွာပါပဲ။ ထုိ ဆန္႔က်င္ဘက္ ေတြထဲမွာ ဓမၼနဲ႔ အဓမၼဆုိတဲ့ ဆန္႔က်င္ဘက္ တရားကုိေတာ့ လူတုိင္းပုိင္းျခား သိေစခ်င္ပါတယ္။ ျပဳသူရွိရင္ ဖ်က္သူဆုိတာ ရွိသလို ဖ်က္သူရွိရင္ ျပဳျပင္သူဆုိတာလည္း ရွိတတ္စၿမဲပါ။ ဖ်က္ဆီးသူဟာ ပ်က္ဆီးမႈကုိ ပုိင္ဆုိင္ၿပီး ျပဳျပင္ သူဟာ ေကာင္းမြန္မႈကုိ ပုိင္ဆုိင္ရပါတယ္။ ဖ်က္ဆီးသူမဟုတ္ဘဲ ျပဳျပင္သူေတြ ျဖစ္ေစခ်င္ပါတယ္။ ဘုရားေဟာၾကားခဲ့တဲ့ အဆံုးအမႏွင့္အညီ လိုက္နာက်င့္ၾကံျခင္း မရွိဘူးဆုိရင္ မိမိကုိယ္တုိင္ပဲ သာသနာကုိ ဖ်က္ဆီးသူျဖစ္မွန္း မသိ ျဖစ္ေနတတ္ ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ တရားေဒသနာေတာ္ေတြမွ တူရာ တရားအစုေတြကုိ စုးစည္းၿပီး ၀ိနည္းပိဋကတ္၊ သုတၱန္ပိဋကတ္၊ အဘိဓမၼာပိဋကတ္ စသျဖင့္ ပိဋကတ္ သံုးပံုသတ္မွတ္ခဲ့ပါတယ္။ ထုိပိဋကတ္သံုးခုေပါင္းကုိ ပရိယတၱိ သာသနာလို႔ ေခၚပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၀ိနည္းေတာ္အတုိင္း မလိုက္နာရင္ ၀ိနည္းပိဋကတ္ကုိ ပယ္ရာေရာက္ သလို သာသနာေတာ္ကုိ ပုတ္ခက္ရာ ေရာက္သြားပါတယ္။

ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳၿပီး ခုႏွစ္ရက္ၾကာတဲ့ အခါမွာ အရွင္မဟာကႆဖရဲ႕ ေနာက္လိုက္ရဟန္းေတြက ဘုရားရွင္ပရိနိဗၺာန္စံ ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သိရတဲ့ အတြက္ ငုိေၾကြးၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သုဘဒၵဆုိတဲ့ ရဟန္းတစ္ပါးကေတာ့ ငိုေၾကြးျခင္း မရွိပဲ ငုိေၾကြးေနတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြကုိ- “အရွင္ဘုရားတုိ႔… ၀မ္းမနည္းၾကပါနဲ႔၊ ဘုရားရွိတုန္းကဆုိရင္ ဘယ္ဟာ မအပ္ဘူး၊ ဘယ္ဟာ အပ္တာဆုိၿပီး တပည့္ေတာ္တုိ႔ကုိ ခ်ဳပ္ျခယ္ေနတာ၊ အခုေတာ့ ဘုရားမရွိေတာ့ဘူး။ တပည့္ေတာ္တုိ႔ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္လို႔ ရၿပီ၊ တပည့္ေတာ္တုိ႔ လြတ္လပ္ၿပီ” ဆုိၿပီး ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ေျပာခဲ့တယ္။ ဒီစကားေတြကုိ အရွင္မဟာကႆဖ ကုိယ္ေတာ္ႀကိး ၾကားေတာ့- “ဘုရားရွင္ရဲ႕ ႐ုပ္အေလာင္းေတာ္ ရွိစဥ္မွာပဲ ဒီလို ေစာ္ကားတဲ့ သာသနာ့ ဆူးေျငာင့္ရန္စြယ္ အႏၲရာယ္ေပၚလာရင္ ေနာင္အခါ ဒီလို လူစားေတြေၾကာင့္ သာသနာေတာ္ႀကီး ပ်က္စီးရေခ်ရဲ႕” လို႔ ဓမၼသံေ၀ဂ ျဖစ္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ အရွင္မဟာကႆဖ ကုိယ္ေတာ္ျမတ္သည္ ဘုရားရွင္ ၾကြင္းက်န္ခဲ့ေသာ ဓာတ္ေတာ္ေတြကုိ ခြဲေ၀ၿပီးခ်ိန္မွာ သံဃာ့ပရိတ္သတ္ကုိ အစည္းေ၀းေခၚကာ- “ငါ့ရွင္တုိ႔… ဘုရားေဟာထားတဲ့ တရားေတာ္ေတြဟာ မသီကံုးရေသးတဲ့ ပန္ေတြလိုပဲ အစီအစဥ္မရွိဘဲ ျဖစ္ေနတယ္၊ ပန္းေတြဟာ မသီကံုးဘဲ ထားရင္ ေလတုိက္တုိင္း လႊင့္တဲ့ အတြက္ မၾကာခင္မွာပဲ ကုန္သြားႏုိင္ပါတယ္။ ဒီလိုပါပဲ… ဘုရားေဟာေဖာ္ခဲ့တဲ့ တရားေတာ္ေတြကို စီကာစဥ္ကာ သေဘာတူ ေပါင္းစု မထားဘူးဆုိရင္ အဓမၼ၀ါဒ ေလမုန္တုိင္း တုိက္ခတ္လို႔ မၾကာခင္မွာဘဲ ဘုရားရွင္ရဲ႕ အစစ္အမွန္တရားေတာ္ေတြ ေပ်ာက္ ႏုိင္ပါတယ္။ ငါ့ရွင္တုိ႔… ဓမၼ၀ါဒပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အဓမၼ၀ါဒပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အားႀကီးဖုိ႔ အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္လာရင္ အားႀကီးလာတတ္တယ္၊ အကယ္၍မ်ား အဓမၼ၀ါဒေတြ အားႀကီးလာမယ္ဆုိရင္ တစ္သာသနာလံုး ထိန္းမရ၊ သိမ္းမရေအာင္ ခက္ကုန္ၾကလိမ့္္မယ္၊ ဒါ့ေၾကာင့္ အဓမၼေတြ မထြန္းကားခင္၊ ဓမၼေတြ မေပ်ာက္ကြယ္ခ်ိန္မွာ သဂၤါယနာ တင္ၾကပါစို႔” လို႔ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။

အရွင္မဟာကႆဖရဲ႕ သဂၤါယနာတင္ဖုိ႔ မိန္႔လိုက္တဲ့ ၾသ၀ါဒကုိ ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ အရွင္မဟာကႆဖဟာ သာသနာေတာ္ အတြက္ ေၾကာင့္ၾကမဲ့ မေနခဲ့ပါဘူး။ သာသနာ့ ရန္စြယ္ေတြကိုလည္း ဥေပကၡာျပဳလို႔ မထားဘူးဆုိတာ ထင္ရွားပါတယ္။ ဘုရားရွင္ပရိနိဗၺာန္စံ၀င္ၿပီး ႏွစ္တစ္ရာေက်ာ္ေလာက္ ၾကာတဲ့ အခါ ေ၀သာလီျပည္ ၀ဇၨီုတုိင္းသား ရဟန္းမ်ားက- “ရဟန္းမ်ား ေရႊ၊ ေငြ အလွဴခံအပ္တယ္။ ေနမြန္းလြဲၿပီး ေနရိပ္လက္ႏွစ္သစ္ လြန္တဲ့အထိ ခဲဖြယ္မ်ားကုိ စားႏုိင္တယ္။ ေသရည္အႏုစား၊ စိမ္ရည္အႏုစားကုိ ေသာက္သံုးႏုိင္တယ္”… အစရွိတဲ့ ၀ိနည္းေတာ္ (၁၀)ခ်က္ကုိ ျပင္ဆင္က်င့္ သံုးၾက တယ္။ ဒီသတင္းကုိ အရွင္မဟာယသ ၾကားသိရတဲ့ အတြက္- “ဗုဒၶသာသနာ ပ်က္စီးေၾကာင္းကုိ ၾကားသိရပါလ်က္ ေၾကာင့္ၾကမစုိက္ဘဲ ေနလို႔ မေတာ္ေပဘူး။ ယခုပဲ ငါသြားလို႔ အဓမၼ၀ါဒီမ်ားကုိ ႏွိမ္နင္းကာ ဓမၼအစစ္အမွန္ကုိ ျပမယ္” လို႔ အၾကံျဖစ္ကာ အဓမၼ၀ါဒီတို႔ရဲ႕ ေ၀သာလီျပည္ကုိ အေဖာ္မပါ တစ္ပါးတည္း ၾကြေတာ္မူကာ ရွင္းလင္းခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ အရွင္မဟာယသရဲ႕ သာသနာေတာ္ အေပၚမွာ ဥေပကၡာျပဳ မထားမႈပါပဲ။ သာသနာေတာ္ အေပၚမွာ လစ္လွ်ဴရႈမေနခဲ့ပါဘူး။

ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳၿပီး ႏွစ္ေပါင္း ၂၃၅ႏွစ္ေလာက္မွာ သာသနာေတာ္မွာ ပစၥည္းေလးပါး ေပါမ်ားသေလာက္ ရေသ့တိတၱိ တုိ႔မွာေတာ့ ပစၥည္းေလးပါးရွားပါးလို႔ သာသနာေတာ္ထဲကုိ တိတ္တိတ္ပုန္း ၀င္ေရာက္လာၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ရဲ႕ မိစာၧအယူေတြ ကုိ မစြန္႔ပဲ ယူၿမဲ ယူထားၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ သာသနာေတာ္ဟာ မသန္႔မရွင္း ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အရွင္မဟာ ေမာဂၢလိပုတၱတိႆမေထရ္ဟာ ဒီသာသနာ့ ရန္စြယ္ေတြကုိ ေျဖရွင္းဖုိ႔ အတြက္ အဓမၼ၀ါဒီရဟန္းမ်ားနဲ႔ အျပန္အလွန္ အေမးအေျဖ အေခ်အတင္ျပဳလုပ္ၿပီး ၀ါဒတစ္ခုခ်င္းကုိ အႏုစိတ္စီစစ္ကာ ဖယ္ထုတ္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ဒါကုိ ၾကည့္ျခင္းအား ျဖင့္ အရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱတိႆ မေထရ္သည္လည္း သာသနာေတာ္ရဲ႕ အဓမၼေတြကို ေၾကာင့္ၾကမဲ့ မေနခဲ့ဘူးဆုိတာ ျမင္သာပါတယ္။ အရွင္အရဟံနဲ႔ အေနာ္ရထာတုိ႔လည္း ဆရာဒကာ ညီညြတ္စြာနဲ႔ သာသနာ့ ဆူးေျငာင့္ေတြကုိ ရွင္းလင္း ခဲ့ၾကတာ အားလံုး သိႏွင့္ၿပီးသားပါ။ ယေန႔တုိင္ေအာင္ ေခတ္အဆက္ဆက္က သာသနာ့ တာ၀န္ကုိ ယေန႔တုိင္ေအာင္ သံဃာေတာ္ အရွင္သူျမတ္မ်ားက တာ၀န္သိၿပီး တာ၀န္ရွိသည့္ အားေလ်ာ္စြာ သာသနာ့၀န္ကုိ ထမ္းရြက္ေနၾကဆဲပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

လူမ်ားသည္လည္း နည္းလမ္းမွန္ကန္စြာႏွင့္ ဆရာေကာင္းတုိ႔ ထံမွာ ခ်ည္းကပ္ကာ နည္းနာခံယူ တတ္ေစခ်င္ပါတယ္။ ဒါထက္ပုိလို႔ ဆရာဒကာ ညီညြတ္စြာႏွင့္ သာသနာ့ တာ၀န္ကုိ ထမ္ေဆာင္ႏုိင္ၾကတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းေတြ ျဖစ္ေစခ်င္ပါ တယ္။ ဓမၼ၊ အဓမၼကုိ ေ၀ဖန္ုပုိင္းျခားႏုိင္ၿပီး ဓမၼအတြက္ တာ၀န္သိၿပီး တာ၀န္ေက်တဲ့ သူမ်ား ျဖစ္ေစခ်င္ပါတယ္။ ဒါသည္ သာသနာ့ တာ၀န္ကုိ ယူ၀ံ့ေသာ ကုိယ္စီတာ၀န္သိ စိတ္ပင္ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

ဓမၼခ်မ္းသာကုိ ေတြ႕ေအာင္ ရွာႏုိင္၍ ဓမၼက ေပးေသာ ခ်မ္းသာအစစ္ကုိ ရရွိခံစားႏုိင္ၾကပါေစ…


က်မ္းကုိး။ ။ ဥေပကၡာမရွိေသာ ႏွလံုးသား - အရွင္နာရဒ (ဟုိပင္)