ဘဒၵကမာၻရဲ႕မ်ိဳးဆက္သစ္

ဘဒၵကမာၻရဲ႕မ်ိဳးဆက္သစ္

“အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခု ေအာင္ျမင္တည္တံ့ဖို႔အတြက္ အလိုအပ္ဆံုး အရင္းအႏွီးကေတာ့ အမ်ားက ယံုၾကည္ေလးစားလာဖုိ႔ပဲ”
(အမရပူရၿမိဳ႕၊ တူေမာင္းဆရာေတာ္)

အမရပူရၿမိဳ႕နယ္လံုးဆုိင္ရာ “သစၥာ လူမႈကူညီေရး အသင္း” ကုိ ၾသ၀ါဒဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားနဲ႔ ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖ နာယက လူႀကီးမ်ားကုိ ဦးထိပ္ထား၍ လူငယ္ လူလတ္မ်ားရဲ႕ အင္အားနဲ႔ (၂၅.၁၂.၀၂) ေန႔က ဖြဲ႔စည္းလိုက္ပါတယ္။

အဲဒီပြဲမွာ ၾသ၀ါဒစရိယျဖစ္တဲ့ တူေမာင္းတုိက္ နာယက ဆရာေတာ္ႀကီး ဘဒၵႏၲေမဓိယက ၾသ၀ါဒ ေပးရာမွာ-

အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ား ေအာင္ျမင္ဖို႔အတြက္ ေငြေၾကးဆုိတာ မျဖစ္မေနလိုအပ္တယ္။ ဒီလိုအပ္ခ်က္က လည္း အမ်ားက စုေပါင္းပါ၀င္လာမွ ျပည့္စံုမွာ။ ဒီလိုစုေပါင္း ပါ၀င္လာေစဖုိ႔ ဆုိတာကလည္း အမ်ားက ယံုၾကည္ေလးစား ေလာက္တဲ့ အဖြဲ႔အစည္းမ်ိဳး ျဖစ္ဖုိ႔လိုတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ သံဃာအဖြဲ႔အစည္းႀကီး အခုအထိတည္တံ့ လာရတာဟာ ညီညြတ္မႈသံုးပါးကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး အမ်ားက ေလးစားယံုၾကည္ၾကလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီ ညီညြတ္မႈသံုးပါးဆုိတာ မဟာနိေဒၵသပါဠိေတာ္ “ဇရာသုတ္” မွာ လာတဲ့အတုိင္း အဖြဲ႔၀င္ ပုဂၢိဳလ္အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ ေလးစားခ်စ္ၾကည္ ညီညြတ္မႈဆုိတဲ့ ဂဏသာမဂၢီ၊ စည္းကမ္းကုိ ေလးစားလိုက္နာမႈဆုိတဲ့ ဓမၼသာမဂၢီ၊ ရည္မွန္းခ်က္အေပၚမွာ တညီတညြတ္တည္း အာ႐ံုစူးစုိက္ ၾကိဳးစားမႈဆုိတဲ့ သစၥာသာမဂၢီ (စာမွာေတာ့ အနဘိ နိဗၺတၱိ သာမဂၢီ) ျဖစ္ဖို႔လိုတယ္။

သစၥသာမဂၢီ ျဖစ္ရမယ္ဆုိတာ အဖြဲ႔ရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္အတုိင္း အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္ရြက္တဲ့ ေနရာမွာ ကိုယ္က်ိဳးလံုး၀ မဖက္ဖို႔နဲ႔ ဆင္းရဲခ်မ္းသာမေရြး၊ လူမ်ိဳးမေရြး အားလံုးအေပၚမွာ တသေဘာတည္းထားၿပီး ေဆာက္ရြက္ၾကဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္။ ဒါမွ အားလံုးက ယံုၾကည္ေလးစားလာမယ္။ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခု ေအာင္ျမင္တည္တံ့ဖုိ႔အတြက္ အလိုအပ္ဆံုး အရင္းအႏွီးက အမ်ားယံုၾကည္ေလးစားေလာက္တဲ့ အဖြဲ႔အစည္း ျဖစ္ဖုိ႔ပဲ ဆုိတဲ့အေၾကာင္း မိန္႔ၾကားေတာ္မူ ပါတယ္။

ေနာက္ထပ္ၾသ၀ါဒစရိယ ဆရာေတာ္တစ္ပါးျဖစ္တဲ့ အခုလို လူမႈကူညီေရးအသင္းေတြ စတင္ေပၚေပါက္လာ ေအာင္ ကမကထ ဦးေဆာင္ခဲ့တဲ့ ဓမၼကထိက ၀ါခင္းကုန္းဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၲတိကၡအရွင္ျမတ္က ၾသ၀ါဒေပးရာမွာေတာ့... လူမႈဒုကၡကုိ ကူညီတယ္ဆုိတာ အေလာင္းေတာ္ႀကီးမ်ား ပါရမီျဖည့္စဥ္ ကာလက ေမ်ာက္ျဖစ္တဲ့ ဘ၀မွာေတာင္ လူေတြရဲ႕ ဒုကၡကုိ သက္စြန္႔ဆံဖ်ား ကူညီခဲ့တာဟာ မဟာကပိဇာတ္ေတာ္ကုိၾကည့္ရင္ သိႏုိင္ေၾကာင္း၊ ပါရမီျဖည့္တယ္ဆုိတာ ပရဟိတ ေဆာင္ရြက္မႈမပါဘဲ မျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္းနဲ႔ အထူးသျဖင့္ နာေရးကူညီေရး လုပ္ငန္းျဖစ္တဲ့ အသုဘအေလာင္းေကာင္ မ်ားကုိ သၿဂိဳဟ္တဲ့အလုပ္ဟာ လူအမ်ားထင္ေနၾကသလို ေအာက္တန္းက်တဲ့ အလုပ္မဟုတ္ေၾကာင္း၊ ယသသူေဌးသားနဲ႔ မိတ္ေဆြ(၅၅)ေယာက္တို႔ဟာ ဟုိးအရင့္အရင္ ကမာၻေတြမွာ ပါရမီျဖည့္စဥ္ကာလတုန္းက ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် လုပ္ကုိင္ခဲ့တဲ့ ေလာကရဲ႕ အလိုအပ္ဆံုး လုပ္ငန္းႀကီးတစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္း။

အခု ဒီေခတ္မွာ ခုလိုအဖြဲ႔အစည္းေတြ ေပၚေပါက္ေအာင္ ႀကိဳးစားေဖာ္ထုတ္ေဆာင္ရြက္ၾကတာဟာ ဟုိးကမာၻ႕ ကမာၻက ပါရမီရွင္ အမ်ိဳးေကာင္းသားတုိ႔ရဲ႕ အစဥ္အလာေကာင္းကုိ ဒီဘဒၵကမာၻက မ်ိဳးဆက္သစ္အျဖစ္ ခံယူလုပ္ကုိင္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္ရြက္တယ္ဆုိတာ အမ်ားစုရဲ႕ ဒုကၡအေရာက္ဆံုးနဲ႔ အခက္ခဲဆံုး အလိုအပ္ဆံုး ကိစၥကုိ ကူညီေဆာက္ရြက္ေပးရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း။

ဒီလုပ္ငန္းဟာ အမ်ားထင္ေနၾကသလို ေအာက္တန္းက်တဲ့ အလုပ္မဟုတ္သည့္ျပင္ စိတ္ေစတနာထားတတ္ရင္ ထားတတ္သေလာက္ မြန္ျမတ္တဲ့ အလုပ္လည္းျဖစ္၊ မဂ္ဖိုလ္ရမႈအတြက္ အေထာက္အကူလည္း အျဖစ္ဆံုးလုပ္ငန္း ျဖစ္ေၾကာင္း။

ယသသူေဌးသားနဲ႔ မိတ္ေဆြ(၅၅)ေယာက္တို႔ ျမတ္စြာဘုရား ပြင့္ေတာ္မူတဲ့ ပထမ၀ါအတြင္းမွာပင္ ရဟႏၲာအျဖစ္နဲ႔ နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳႏုိင္ၾကတာဟာ ဒီလုပ္ငန္းက ပါရမီလည္းျဖစ္၊ အသုဘသညာ ကမၼ႒ာန္းအျဖစ္နဲ႔ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ရဲ႕ အေထာက္အပံ့လည္း ရခဲ့ၾကလို႔ ျဖစ္ေၾကာင္း အက်ယ္တ၀င့္ မိန္႔ၾကားၿပီး ရန္ပံုေငြအတြက္ န၀ကမၼ ငါးေသာင္းကုိလည္း ကပၸိယကာရယနဲ႔ လႊဲေျပာင္းလွဴဒါန္းသြားပါတယ္။

ဒီအစည္းအေ၀းမွာပဲ မဟာဂႏၶာ႐ံုဆရာေတာ္မ်ားနဲ႔ မဂၤလာတုိက္ ဆရာေတာ္မ်ားရဲ႕ တုိက္တြန္းခြင့္ျပဳခ်က္အရ မိမိအေနနဲ႔ အၾကံျပဳစကား ေျပာခြင့္ရတဲ့အခါ-

ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြမွာ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ အဆံုးအမနဲ႔ ဆန္႔က်င္သေလာက္ အယူသီးအစြဲျပင္းတဲ့ အစဥ္အလာဆုိး အမွားႀကီးတစ္ခုကေတာ့ နာေရးကိစၥျဖစ္ေၾကာင္း၊ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က အဘိဏွသုတ္မွာ “ေသျခင္းတရားနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ မျပတ္ပြားမ်ား ႏွလံုးသြင္းေနရမယ္” လုိ႔ မိန္႔ၾကားခဲ့ေပမယ့္ ဒီေန႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြဟာ နာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ရပ္ထဲ ရြာထဲ အသုဘယာဥ္ ျဖတ္သြားတာ၊ ထားရွိတာကုိ အတိတ္ဆုိး၊ နိမိတ္ဆုိးႀကီးတစ္ခုအျဖစ္ အယူသီးေနၾကလို႔ တစ္ခ်ိဳ႕ၿမိဳ႕နယ္ေတြမွာ အသုဘယာဥ္ထားေရးအတြက္ ေနရာကိစၥအလြန္ အခက္အခဲ ႀကံဳရေနေၾကာင္း။

လူ႔ေလာကရဲ႕ တကယ့္အညစ္အေၾကးလို႔ ဆုိရမယ့္ ေလာဘ ေဒါသ မာန္မာနေတြ ကင္းစင္ေရးမွာ အသုဘ တရားဟာ အလြန္အေရးပါတာျဖစ္လို႔ ေရွးလူႀကီးမ်ားက “မသာတစ္ေခါက္ ေက်ာင္းဆယ္ေခါက္” လို႔ပင္ ဆုိ႐ိုးစကား ထားခဲ့ၾကေၾကာင္း၊ ဒီစကားမွာ ေဖာ္ျပတဲ့ အခ်ိဳးအစားအရ တြက္ၾကည့္ရင္ အသုဘယာဥ္တစ္ေခါက္ မိမိတို႔ အရပ္ထဲအတုိင္း ျဖတ္သြားျခင္းဟာ သံဃာေတြ ဆယ္ေခါက္ေလာက္ ျဖတ္သြားျခင္းထက္ သံေ၀ဂဉာဏ္ကုိ ရင့္ေစတာမို႔ နိမိတ္ဆုိး မဟုတ္ဘဲ နိမိတ္ေကာင္းလို႔ ဆုိရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း။

ဘုရားအေလာင္းေတာ္ သိဒၶတၱမင္းသား ဥယ်ာဥ္ေတာ္ထဲ ထြက္တဲ့အခါ ဒီလို နိမိတ္ေကာင္းေတြ ခ်ိဳ႕တဲ့ေနတဲ့ အတြက္ နတ္ျဗဟၼာမ်ားက သူအုိ၊ သူနာ၊ သူေသအျဖစ္ ဖန္ဆင္းၿပီး ျပခဲ့ရေၾကာင္း၊ ဒီနိမိတ္ေကာင္းေတြရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ သိဒၶတၱမင္းသားဟာ ေတာထြက္ တရားက်င့္ၿပီး ျမတ္ဗုဒၶအျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ရခဲ့တဲ့အတြက္ ဒီေန႔ဗုဒၶသာသနာေတာ္ႀကီးရယ္ လို႔ တင့္တင့္တယ္တယ္ က်က္သေရရွိတာျဖစ္ေၾကာင္း။

“မသာစေဆာင္၊ ေက်ာင္းစေရွာင္၊ အုိေအာင္မဆင္းရဲ” ဆုိတဲ့ ျမန္မာဆံုးမစကားကုိ ေထာက္ရင္ အသုဘလို႔ ေခၚတဲ့ မသာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အစအနမ်ားပင္ ေလာကုတၱရာေရးအတြက္သာမက ေလာကီေရးအတြက္လည္း နိမိတ္ေကာင္းမ်ားအျဖစ္ ခံယူခဲ့ၾကေၾကာင္း၊ မသာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ပစၥည္းမ်ားဟာ မတြယ္မတာ လြတ္လြတ္စြန္႔က်ဲထားတဲ့ ပစၥည္းမ်ားျဖစ္လို႔ ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္တုိင္ ပံ့သကူသကၤန္းအတြက္ အသန္႔စင္ဆံုးအျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့တာျဖစ္ေၾကာင္း။ ဒါေၾကာင့္ အသုဘယာဥ္မ်ား မိမိတို႔ရပ္ကြက္မွာထားျခင္း၊ ျဖတ္သန္းသြားလာျခင္းမ်ားအေပၚ အမွန္အတုိင္း အက်ိဳးရွိရွိ ႐ႈျမင္လက္ခံၾကဖို႔၊ ျမန္မာမ်ား ေသသူအေပၚမွာသာမက ရွင္သူအေပၚကုိလည္း က႐ုဏာထားၾကၿပီး အနာသိ ေဆးရွိလွ်က္ မကုသႏုိင္သူမ်ားကိုလည္း စာနာသနား ကူညီၾကဖို႔ တုိက္တြန္းအၾကံျပဳခဲ့ပါတယ္။

ဘဒၵကမာၻရဲ႕ မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ား အရပ္ေဒသတုိင္းမွာ ေပၚေပါက္ၿပီး အမ်ိဳးေကာင္း သားသမီးအားလံု ပူးေပါင္းပါ၀င္ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ၾကပါေစ။


ဓမၼေဘရီ အရွင္၀ိရိယ (ေတာင္စြန္း)


ဆည္ေပၚငါးေက်ာ္ရင္ ဟင္းအုိးထဲေရာက္တတ္တယ္

ဆည္ေပၚငါးေက်ာ္ရင္ ဟင္းအုိးထဲေရာက္တတ္တယ္

ေပ်ာ္ဘြယ္အေနာက္လက္က ေက်ာင္းရြာ မက်ီးကုန္းဆိုတာ ေရွးက အလြန္ထင္ရွားခဲ့တဲ့ ေတာရြာစာသင္တုိက္ ႀကီး တစ္ခုေပါ့။ ဆရာေတာ္ႀကီးက ေမာ္လၿမိဳင္ ေတာင္ေလးလံုး ဆရာေတာ္ႀကီးနဲ႔ အျပန္အလွန္ စာသင္ေပးခဲ့ဖူးၾကတဲ့ ပါဠိနဲ႔ သကၠဋ အလြန္ေတာ္တဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီး။ အဲဒီနယ္တစ္၀ုိက္မွာ အေလ့အထတစ္ခုက သာေရး နာေရး အေၾကာင္းႀကီး ငယ္ရွိလို႔ ပတ္၀န္းက်င္ ဆရာေတာ္ေတြကို ပင့္တဲ့အခါ အလွဴပြဲအႀကိဳေန႔ညေန အေရာက္ၾကြၾကတယ္။ ညမွာ ဟုိေက်ာင္း ဒီေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ေတြ ဆံုမိၾကၿပီဆုိရင္လဲ စာေၾကာင္း ေပေၾကာင္း ေျပာၾကတာပဲ။ အထူးသျဖင့္ ေက်ာင္းရြာမက်ီး ကုန္းေက်ာင္းမွာ ဆုံျဖစ္ၾကၿပီဆုိရင္ေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ အရွိန္အ၀ါေၾကာင့္ စာေပအေၾကာင္းကလဲြၿပီး ရပ္ေရးရြာေရးနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ အေၾကာင္းကုိ မေျပာ၀ံ့ၾကဘူး။

တစ္ညမွာေတာ့ စာေပစကား၀ုိင္းမွာ “စန္းေတာ” ဆရာေတာ္ႀကီးေျပာေနတဲ့ အယူအဆေတြဟာ တျခားပုဂၢိဳလ္ မ်ားရဲ႕ အျမင္နဲ႔ မကုိက္ညီတဲ့ အတြက္ ပိဋကတ္ေဘာင္ကုိ ေက်ာ္လြန္ေနတယ္လုိ႔ ထင္ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ “႐ံုးကုန္း” ဆရာေတာ္ႀကီးက...
“စန္းေတာဆရာေတာ္... ဆည္ေပၚကုိ ငါးေက်ာ္ရင္ ဟင္းအုိးထဲေရာက္တတ္သေနာ္။ ဆရာေတာ္ေျပာေနတာေတြ ဟာ ဆည္ေပၚငါးေက်ာ္ေနတယ္ထင္တယ္” လို႔ ၀င္ေထာက္လိုက္တယ္။ အဲဒီအခါမွာ မက်ီးကုန္း ဆရာေတာ္ႀကီးက...

“ဆည္ေပၚငါးေက်ာ္တာ ဒီအတုိင္းဖမ္းလို႔ ဘယ္ရမလဲ၊ ေတာင္းနဲ႔ အုပ္ဖမ္းမွေပါ့” လို႔ မိန္႔ၾကားလိုက္ပါတယ္။ ဒီစကား၀ုိင္းမွာေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားရဲ႕ စကားက အခ်င္းခ်င္း ပညာရွင္ဆန္ၾကလို႔ နံေဘးက ၾကးရသူေတြ လႊတ္ခနဲ နားမလည္ႏုိင္ၾကဘူး။

ဆည္ေပၚငါးေက်ာ္တယ္ဆုိတာက ေျပာတဲ့စကားဟာ ပါဠိေတာ္၊ အ႒ကထာ၊ ဋီကာတုိ႔မွာ မိန္႔ဆုိထားတဲ့ ေဘာင္ကုိ ေက်ာ္လြန္ေနတယ္လို႔ ဆုိတာပါ။
ဟင္းအုိးထဲ ေရာက္တတ္တယ္ဆုိတာ အပါယ္ငရဲက်ေရာက္တတ္တယ္လို႔ ဆုိလိုတာ။

ေတာင္းဆုိတာ ပိဋကတ္သံုးပံုကုိ ေျပာတာ။ ပါဠိဘာသာနဲ႔ ပိဋကတ္သဒၵါက ေတာင္းလို႔ အဓိပၸါယ္ရတယ္။ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ ဓမၼခႏၶာေတြကုိ အုပ္စုတူရာ တူရာေပါင္းၿပီး ၀ိနည္းအုပ္စု၊ သုတၱန္အုပ္စု၊ အဘိဓမၼာအုပ္စု အျဖစ္နဲ႔ စုေပါင္း သဂၤါယနာတင္တာဟာ ပစၥည္း၀တၳဳေတြကုိ ဖ႐ိုဖရဲ မျဖစ္ေအာင္ ေတာင္းထဲမွာ စုထည့္ထားတာနဲ႔ တူလို႔ အဲဒီဓမၼခႏၶာအုပ္စု သံုးမ်ိဳးကုိ ပိဋကတ္သံုးပံုလို႔ ေခၚၾကတာပါ။

ဆရာေတာ္ႀကီး အမိန္႔ရွိတဲ့ “ဆည္ေပၚငါးေက်ာ္တာ ဒီအတုိင္းဖမ္းလို႔ ဘယ္ရမလဲ” ဆုိတာက ပိဋကတ္စာေပ အေထာက္အထားမပါဘဲ ဒီအတုိင္း အလြတ္ေျပာလို႔ ေဘာင္မ၀င္ဘူးလို႔ ဆုိလိုက္တာ။ “ေတာင္းနဲ႔ အုပ္ဖမ္းမွေပါ့” ဆုိတာ ကေတာ့ ပိဋကတ္ အေထာက္အထားနဲ႔ ဘာေၾကာင့္ ဘယ္အခ်က္ဟာ မွားတယ္လို႔ တိတိက်က်ေျပာမွေပါ့လို႔ ဆုိလိုပါတယ္။

ေရွးမေထရ္ျမတ္တို႔ရဲ႕ ေလးနက္တဲ့ စကား၀ုိင္းတစ္ခုကုိ အာ႐ံုျပဳၾကည္ညိဳႏုိင္ဖုိ႔ တင္ျပလိုက္ရတာပါ။

ဆည္ေပၚငါးမေက်ာ္ေစဖုိ႔နဲ႔။

ေက်ာ္လာရင္ ေတာင္းနဲ႔ အုပ္ဖမ္းႏုိင္ဖုိ႔ အတုယူအားက် ေစခ်င္တာလဲ တစ္ေၾကာင္းေပါ့။

ဓမၼေဘရီ အရွင္၀ိရိယ (ေတာင္စြန္း)


သာသနာျပဳလုပ္ငန္းနဲ႔ ေဒသဓေလ့

သာသနာျပဳလုပ္ငန္းနဲ႔ ေဒသဓေလ့

“ကိုယ့္၀ါဒက်ယ္ျပန္႔ထြန္းကားေစခ်င္ရင္ သူ႔၀ါဒ သူ႔ဓေလ့ကုိ မထိပါးမပုတ္ခတ္ရဘူး”
ဆရာေတာ္အရွင္ေသ႒ိလ

ေဒးဒရဲမွာျပဳလုပ္တဲ့ အရွင္အာဒိစၥ၀ံသ အထိမ္းအမွတ္ပြဲမွာ ေန႔ခင္းပုိင္းစကား၀ုိင္းျပန္စေတာ့...
ေဒးဒရဲ ကြင္းေက်ာင္းဆရာေတာ္က ဆရာေတာ္ အရွင္ေသ႒ိလကုိ...
“ဆရာေတာ္... ဒီမွာအခုေရာက္လာၾကတဲ့ ရဟန္းငယ္ေတြထဲမွာ တခိ်ဳ႕က ျပည္တြင္းမွာ ကုိယ္စြမ္းႏုိင္ရာရာက သာသနာျပဳေနၾကတာလဲ ရွိတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလဲ ဆရာေတာ္လိုပဲ တစ္ခ်ိန္မွာ ႏုိင္ငံျခားတုိင္းျပည္ေတြအထိ သာသနာျပဳၾကဖုိ႔ ရည္ရြယ္ႀကိဳးစားေနၾကတာလဲ ရွိတယ္။ သူတုိ႔ေတြ မွတ္သားနည္းယူဖုိ႔ ဆရာေတာ္ရဲ႕ ကမာၻသာသနာျပဳ အေတြ႕အၾကံဳကုိလဲ မိန္႔ၾကားပါဦး” လို႔ ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။

ဆရာေတာ္ႀကီးက...
“သာသနာျပဳတယ္ဆုိတာ ကုိယ့္၀ါဒ က်ယ္ျပန္႔ထြန္းကားေအာင္ လုပ္တာပဲ၊ အေရးႀကီးတာက ကုိယ့္၀ါဒ က်ယ္ျပန္႔ထြန္းကား ေစခ်င္ရင္ သူ႔၀ါဒ သူ႔ဓေလ့ကုိ မထိပါး မပုတ္ခတ္ရဘူး။ ဘယ္ႏုိင္ငံ ဘယ္ေဒသ ဘယ္လူမ်ိဳးမွာ မဆုိ သူတုိ႔ရဲ႕ မိ႐ိုးဖလာ အယူ၀ါဒ ဓေလ့ထံုးစံဆုိတာရွိတယ္။ ဒါေတြကုိ အလကား မိစၧာ၀ါဒေတြ ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္အလုပ္ေတြ ဆုိတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ မေစာ္ကားမိဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားပြင့္ေတာ္မူလာတဲ့ အခ်ိန္က မဇၥ်ိမေဒသဆုိတဲ့ အိႏၵိယမွာ ၀ါဒစြဲ၊ အမ်ိဳးဇာတ္စြဲ၊ ဓေလ့ထံုးစံစြဲေတြ ႐ႈပ္ေထြးေနတာေပါ့။ ဒီၾကားထဲမွာ ဘုရားရွင္ ဘယ္လိုသာသနာျပဳေတာ္မူသြား တယ္ဆုိတာ မ်က္ေျခမျပတ္ေစနဲ႔၊ ေလ့လာရတယ္။ အတုယူရတယ္၊ ဘုရားသာသနာျပဳမယ့္ ပုဂၢိဳလ္က ဘုရားကို အတုယူက်င့္သံုးမွေပါ့။ အရွင္ဘုရားတုိ႔ ၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္ေတြထဲမွာ ျမတ္မႏႈတ္ရ၊ သစ္ပင္မခုတ္ရဆုိတာမ်ိဳးေတြ ေတြ႔တယ္ မုိ႔လား၊ ဒါေတြဟာ ေလာကအေနနဲ႔ ၾကည့္ၾကည့္၊ ဓမၼအေနနဲ႔ ၾကည့္ၾကည့္ အကုသုိလ္လို႔ ေျပာစရာ ဘာရွိလို႔တုန္း၊ ဒါေပမယ့္ ျမတ္စြာဘုရားက ‘အဲဒါေတြကို မလုပ္ရ’ လို႔ ဘာလို႔ ပညတ္ထားသလဲ၊ အက်ိဳးမရွိဘဲနဲ႔ မပညတ္ဘူး၊ အက်ိဳးရွိလို႔ ပညတ္တာ”

“အဲဒီေခတ္မွာ တခ်ိဳ႕လက္ခံစြဲလမ္းထားတဲ့ ဓေလ့စြဲ တစ္ခုက သစ္ပင္ကုိ ခုတ္ထစ္တာဟာလဲ ဣေျႏၵတစ္ခုရွိတဲ့ သတၱ၀ါကုိ ညွင္းဆဲတာပဲ လို႔ မွတ္ယူထားၾကတာ။ အဟႎသာ ပရေမာဓမၼာ၊ မညွင္းဆဲျခင္းသာ အျမတ္ဆံုးတရား ဆုိတာ ဒီလို အယူအစြဲရွိသူေတြရဲ႕ လက္သံုးစကားေပါ့။ ဒါကုိ ေဖာက္ဖ်က္က်ဴးလြန္ရင္ လူယဥ္ေက်းလို႔ေတာင္ စာရင္းမသြင္းဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားက ကုိယ့္၀ါဒ မက်ယ္ျပန္႔ မထိေရာက္ေသးဘဲ သူ႔၀ါဒနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ လုပ္လိုက္ရင္ ကုိယ့္စကားကုိ နားေထာင္မယ့္သူေတာင္ ရွိမွာမဟုတ္လို႔ သူ႔၀ါဒနဲ႔ မဆန္႔က်င္ေအာင္ ဒီသိကၡာပုဒ္ေတြကို ပညတ္တာ။ ဒါကုိ ပညတ္လိုက္လို႔ ကုိယ့္၀ါဒမွာလဲ ဘာမွ ထိခိုက္နစ္နာစရာ အေၾကာင္းမရွိဘူး။ ဒါကုိ သေဘာေပါက္ဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္” လို႔ မိန္႔ၾကားပါတယ္။

နတ္မွီေတာရ ဆရာေတာ္ႀကီးကေတာ့...
“အယူ၀ါဒ ဓေလ့ထံုးတမ္းဆုိတာ မွန္တာ မွားတာ အပထား။ သူတုိ႔က ဦးထိပ္မွာထားၿပီး ေလးစားကုိးကြယ္ေနၾက တာ ဆုိေတာ့ ဒါကုိ ထိပါးပုတ္ခတ္လိုက္ရင္ ဦးေခါင္းကုိ ထိပါးပုတ္ခတ္တာထက္ နာၾကဥ္းတတ္တယ္။ ဒါဟာ ဘာသာ၀ါဒ တုိင္းမွာ ျဖစ္တတ္တဲ့ သဘာ၀ပဲ။ ဘယ္၀ါဒနဲ႔မွ ထိပ္တုိက္မတုိးရဘူး။ ပိဋကတ္ေတာ္ေတြထဲမွာ ျမတ္စြာဘုရားက... အဲဒီေခတ္က ဂိုဏ္းဆရာႀကီးေတြအေပၚ ေျပာဆုိသံုးစြဲတဲ့ ေ၀ါဟာရေတြကုိ ၾကည့္ပါလား။ တိတၳိႀကီးေတြ၊ မိစာၦ၀ါဒီႀကီးေတြလို႔ ဒီလို ရင့္ရင့္သီးသီး မသံုးဘူး။ သာမညဖလသုတ္မွာ ပါတယ္မုိ႔လား၊ ဂိုဏ္းဆရာႀကီးေတြကို ေခၚဆုိတဲ့ ေ၀ါဟာရေတြေလ။ ‘သဃႌ= အေပါင္းအစုေခါင္းေဆာင္။ ဂဏီ= ဂိုဏ္းရဲ႕ေခါင္းေဆာင္။ ဂဏာစရိေယာ= ဂိုဏ္းဆရာ။ ဉာေတာ= ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားသူ။ ယသႆီ= အျခံအရံအသိုင္း၀ုိင္းရွိသူ။ တိတၳကေရာ= အယူ၀ါဒကို ျပဳတတ္သူ။ သာဓုသမၼေတာဗဟုဇနႆ= လူအမ်ားက သူေတာ္ေကာင္းလို႔ သတ္မွတ္ထားသူ’ ဆုိတာေတြဟာ ဘုရားလက္ခံ သံုးစြဲတဲ့ ေ၀ါဟာရေတြ ျဖစ္လို႔ ပိဋကတ္မွာ ထည့္သြင္းၿပီး သဂၤါယနာတင္ထားတာေတြေပါ့။ ဒါေတြဟာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ သူေတာ္ေကာင္း စိတ္ထားကုိ ေဖာ္ျပတဲ့ စကားေတြပဲ။ သူေတာ္ေကာင္းဆုိတာ ဘယ္ေတာ့မွ သူတစ္ပါးကုိ ထိပါးပုတ္ခတ္ မေျပာဘူး” လို႔ ျဖည့္စြက္ေျပာပါတယ္။

ေဒးဒရဲကြင္းေက်ာင္းဆရာေတာ္ႀကီးကေတာ့ ေဆးပညာလဲ နားလည္ကၽြမ္းက်င္တာဆုိေတာ့...
“လူမမာေဆးကုရသလိုေပါ့ ဘုရား၊ အပူလြန္တယ္ဆုိၿပီး ဆန္႔က်င္ဘက္ေဆးေအးေတြ တြန္းတုိက္လိုက္ရင္ တစ္ခါတည္း လူမမာငန္းဖမ္းၿပီး ေသသြားတတ္တယ္။ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေဆးခ်က္သြင္းရတယ္။ ကိသာေဂါတမီကုိ ျမတ္စြာဘုရားက... တရားေဆးနဲ႔ ကုသလိုက္ပံုၾကည့္ပါလား။ သားေသကုိ ေဆးကုေပးဖုိ႔ ဆုိတာဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏုိင္တဲ့ ကိစၥပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဟုိက အားကုိးတႀကီးနဲ႔ လာတာ။ ေသာကမီးကလဲ ေတာက္ေနတာ။ တရားေဟာလိုက္ရင္လဲ ေသာကပူနဲ႔ တရားအေအးနဲ႔ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ဆန္႔က်င္ေနေတာ့ အက်ိဳးမရွိတဲ့အျပင္ တရားကုိ ကလန္ကဆန္ လုပ္မိလို႔ ဓမၼႏၲရာယ္ ျဖစ္ဦးမယ္။ ေသသူဆုိတာ ကုလို႔ ရတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး လို႔ တုိက္ရုိက္ႀကီး ေျပာလိုက္ျပန္လဲ အပူမီးေတာက္ေနသူ အတြက္ ေနပူကလာသူကို အရိပ္ကေန ဆီးကန္လႊတ္သလို ျဖစ္သြားမွာ။ ဒီေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက သူ႔အပူသူ ၿငိမ္းႏုိင္ေအာင္ ပရိယာယ္နဲ႔ အိမ္က မုန္ညင္းေစ့ ရွာခိုင္းတယ္။ မရေတာ့ ‘ေသတယ္ဆုိတာ အိမ္တုိင္းနဲ႔ ဆုိင္တဲ့ တရားပဲ’ လို႔ သေဘာေပါက္ၿပီး ေသာကအပူေအးသြားေတာ့မွ တရားေရေအးတုိက္ ေကၽြးလိုက္ေတာ့ အနာနဲ႔ေဆး တစ္ခါတည္းကုိက္ၿပီး အရိယာ ျဖစ္သြားသလိုေပါ့။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ ဒီလို နည္းပရိယာယ္မ်ိဳးကုိ ေလ့လာအတုယူရမွာေပါ့” လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ျပၿပီး စကား၀ုိင္းကုိ ရပ္နားလိုက္ပါတယ္။

“နာတိမေညထ ကတၳစိ နကိဥၥိ= ဘယ္အရပ္မွာ မဆုိ ဘယ္လို ပုဂၢိဳလ္တစ္စံု တစ္ေယာက္ကုိမွ် မထီမဲ့ျမင္ မျပဳပါေစလင့္”


ဓမၼေဘရီ အရွင္၀ိရိယ

သက္မဲ့တုိ႔ရဲ႕လြတ္လပ္ခြင့္

သက္မဲ့တုိ႔ရဲ႕လြတ္လပ္ခြင့္
မႏၲေလးၿမိဳ႕ မုိးေကာင္းတုိက္က သက္ေတာ္ရွည္ေဒး၀န္းဆရာေတာ္ႀကီးဆုိတာ မႏၲေလးၿမိဳ႕မွာ ရွိတဲ့ ရဟန္း ရွင္လူ တို႔သာမ က ျမန္မာျပည္အရပ္ရပ္မွာ ရွိၾကတဲ့ ပရိယတၱိ သာသနာေတာ္ကုိ မ်က္ျခည္မျပတ္ၾကတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိင္းလိုလို ၾကားသိေလးစားၾကရတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးပါ။

ဆရာေတာ္ႀကီး ၀ိနည္းေတာ္ကုိ အလြန္ေလးစားတာ၊ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာဂုဏ္ႀကီးမားတာတုိ႔ အျပင္ ပရိယတၱိ သာသနာေတာ္ရဲ႕ အဆင့္အျမင့္ဆံုး စာေမးပြဲႀကီးျဖစ္တဲ့ တိပိဋကဓရေရြးခ်ယ္ေရး စာေမးပြဲႀကီးမွာ မိမိရဲ႕ခႏၶာကုိယ္လႈပ္ရွား ႏုိင္သမွ် ဦးေဆာင္နာယကအျဖစ္ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူခဲ့တာျဖစ္လို႔ ပရိယတၱိနယ္မွာ ေလးစားစံထားျခင္းခံရတဲ့ ဆရာေတာ္ တစ္ပါးျဖစ္ပါတယ္။ ဒကာ၊ ဒကာမတုိ႔ကုိ ဆံုးမ ၾသ၀ါဒေပးရာမွာလဲ လိုရင္းတုိရွင္းနဲ႔ မွတ္ေလာက္သားေလာက္ေအာင္၊ မျဖစ္မေန လိုက္နာခ်င္လာေအာင္ ဆံုးမညႊန္ၾကားေလ့ရွိတာမို႔ မႏၲေလးမွာ ရွိၾကတဲ့ သာသနာေရး၊ လူမႈေရး စတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြအားလံုးေလာက္ဟာ ဆရာေတာ္ႀကီးထံမွာ ဆံုးမၾသ၀ါဒခံယူေလ့ရွိၾကပါတယ္။

တစ္ခါက လူႀကီးလူငယ္ အေတာ္စံုလင္တဲ့ အဖြဲ႔တစ္စု ဆရာေတာ္ႀကီးထံ ဆံုးမၾသ၀ါဒခံယူဖို႔ ေရာက္လာၾကတယ္။ ဦးေဆာင္ဦးရြက္ျပဳတဲ့ ဒကာႀကီးက “တပည့္ေတာ္တုိ႔ ဒကာ ဒကာမမ်ားအတြက္ ဘ၀ဒုကၡ၊ လူမႈဒုကၡေတြက လြတ္ေျမာက္ႏုိင္ဖုိ႔ အတြက္ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ လမ္းညႊန္ဆံုးမၾသ၀ါဒကုိ ခံယူဖို႔ ေရာက္လာၾကတာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း” ေလွ်ာက္ထားတဲ့အခါ ဆရာေတာ္ႀကီးက...

“ေအး... ဒကာတုိ႔ သက္ရွိျဖစ္တဲ့ လူေတြ ဒုကၡအားလံုးက လြတ္ေျမာက္လိုၾကတယ္ဆုိရင္ အဲ့ဒီလူေတြက သက္မဲ့ေတြကုိ အရင္ဆံုးလြတ္လပ္ခြင့္ ေပးၾကဦးကြယ့္” လို႔ မိန္႔ၾကားလိုက္ပါတယ္။ “သက္မဲ့ေတြ လြတ္လပ္ေရးေပးၾက” ဆုိတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ စကားက အထူးအဆန္းျဖစ္ေနတဲ့ အတြက္ အံ့ၾသထူးဆန္းတဲ့ အမူအယာနဲ႔ ဆရာေတာ္ႀကီးကုိ ေမာ့ၾကည့္ၾကၿပီး...

“ဆရာေတာ္ သက္မဲ့ေတြကုိ ဘယ္လိုမ်ားလြတ္လပ္ခြင့္ ေပးစရာလိုေနပါသလဲ ဘုရား” လို႔ ေလွ်ာက္ထားၾကပါ တယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးက...

“ဒကာတုိ႔... တုိ႔ ႏုိင္ငံဟာ ဗုဒၶဘာသာထြန္းကားတဲ့ ႏုိင္ငံႀကီးပဲ၊ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ အမ်ားစုႀကီးေနတဲ့ ႏုိင္ငံလဲ ဟုတ္တယ္။ ဒီလိုႏုိင္ငံမ်ိဳးမွာ ဒကာတုိ႔ စဥ္းစားၾကည့္စမ္း၊ လမ္းေဘးမွာ ရွိၾကတဲ့ ေသာက္ေရအုိးစင္ေတြမွာ ေရမႈတ္၊ ေရခြက္ေတြ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနခြင့္ရရဲ႕လား၊ သံႀကိဳးနဲ႔ကုိ အခ်ည္ခံေနရတယ္ဗ်။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းကန္ ဘုရားတုိ႔ အလွဴအတန္းတုိ႔ကုိ သြားၾကတဲ့အခါမွာေကာ ဖိနပ္ေတြဟာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ခၽြတ္ထားလို႔ရသလား၊ သံဆန္ခါ အကန္႔အကန္႔ေလးေတြထဲမွာ ထည့္ထားခံရတယ္မုိ႔လား၊ အဲဒီသက္မဲ့ေရမႈတ္ ေရခြက္ေတြ ဖိနပ္ေတြ လြတ္လပ္ခြင့္မရ တာဟာ ဘယ္သူေတြေၾကာင့္လဲ။ သက္ရွိလူေတြေၾကာင့္ မဟုတ္လား။ လူေတြဆုိတာ တျခားဘာသာ၀င္ေတြ မမွတ္လိုက္ နဲ႔။ တုိ႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ သူေတာ္စင္ေတြခ်ည္းသြားၾကတဲ့ အလွဴပြဲေတြ ဘုရားတန္ေဆာင္းေတြမွာကုိ ဖိနပ္ေတြ ဒီအတုိင္းထားလို႔ မရၾကေသးဘူးမုိ႔လား။ အဲဒါေတြ လြတ္လပ္ခြင့္ရေအာင္ အရင္လုပ္ရဦးမွာဗ်။”

“ဒုကၡဆုိတာ ဘယ္လိုဒုကၡမ်ိဳးကပဲ လြတ္ခ်င္လြတ္ခ်င္ အေျခခံအက်ဆံုးက ကိုယ္က်င့္သီလပဲ၊ ကုိယ္က်င့္သီလ မလံုျခံဳရင္ ဘ၀ဒုကၡေတြက လြတ္ေျမာက္ဖုိ႔ မေျပာနဲ႔ ဘ၀လံုျခံဳမႈကုိေတာင္ မရႏုိင္ဘူး။ ဒီလိုအေျခခံက်တဲ့ ကုိယ္က်င့္တရား အရာမွာ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ ထြန္းကားတဲ့ ႏုိင္ငံႀကီးတစ္ႏုိင္ငံ အေနနဲ႔ တျခားတန္ဖုိးရွိတဲ့ ပစၥည္းေတြ မဆုိထားနဲ႔။ ေသာက္ေရအုိးစင္က ေရမႈတ္ ေရခြက္လို ပစၥည္းေလးတစ္ခုေတာင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ထားလို႔ မရေသးဘူးဆုိတာ တျခားတုိင္း တစ္ပါးသားေတြ ျမင္ရေတြ႔ရရင္ ဘယ္ေလာက္ရွက္စရာေကာင္းလဲ။ ႏုိင္ငံႀကီးသား ျဖစ္ဖို႔ဆုိတာ တုိက္ႀကီး တာႀကီးေတြ ရွိေနရံုနဲ႔ ကမာၻေက်ာ္တဲ့ သူေဌးႀကီးေတြရွိေန႐ံုနဲ႔ ႏုိင္ငံႀကီးလို႔ မေခၚႏုိင္ဘူး။ ကိုယ္က်င့္တရားႀကီးမားတဲ့ လူေတြ ေနမွျဖစ္တာ။ အဲဒီလိုႏုိင္ငံသားကုိမွ ႏုိင္ငံႀကီးသားလို႔ ဆုိႏုိင္မွာဗ်။ ကဲ... ဘယ္ႏွယ္လဲ” လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ အားလံုးပဲ ေခါင္းငုိက္စုိက္က်သြားၾကပါေတာ့တယ္။

အမွန္ကေတာ့ ဒီအျဖစ္ေတြကုိ ေတြ႔ျမင္ေနၾကရတာ ၾကာလဲ ၾကာပါၿပီ။ တစ္ေနရာတည္းမွာလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ အရပ္ေဒသတုိင္း ေနရာတုိင္းလိုလိုမွာ ျဖစ္ေနၾကတာပါ။ လူတို႔ရဲ႕ ကိုယ္က်င့္တရား ခၽြတ္ယြင္းမႈနဲ႔ လူ႔တန္ဖုိးကုိ အေလးမထားမႈေၾကာင့္ သက္မဲ့အရာေတြမွာ လြတ္လပ္မႈမရွိ႐ံုမွ်မက လံုျခံဳမႈကင္းမဲ့တဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးေတြ႕ၾကံဳေနရတာေတြလဲ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ လူအမ်ား တည္ခိုးနားေနဖုိ႔ ေဆာက္လုပ္ထားတဲ့ ဇရပ္၊ တန္ေဆာင္းေတြမွာ ကြက္လပ္မက်န္ေအာင္ အယုတၱ အနတၱ (မသင့္ေလ်ာ္၊ အက်ိဳးမရွိ)တဲ့ စာေတြ ေရးသားၾကတာ၊ အုတ္ေရအုိးစင္ေတြမွာ ကြမ္းေသြးမ်ား ေပက်ံေနတာ။ အမ်ားေသာက္တဲ့ ေရအုိးစင္နားမွာ ရြံ႕ရွာဖြယ္ အညစ္အေၾကးႏွပ္၊ သလိပ္ေတြ ေထြးထားၾကတာ၊ စတာ စတာေတြ။

ၿပီးေတာ့ သက္ရွိလူတုိ႔ရဲ႕ စည္းကမ္းမဲ့မႈေၾကာင့္ သက္မဲ့ေတြ အဆဲခံရတာလဲ ရွိေသးတယ္။ လမ္းသြား လမ္းလာ မလြတ္လပ္တဲ့ ေနရာမွာ ရပ္ထားတဲ့ ကား၊ စက္ဘီး၊ လွည္းေတြ အဆဲခံရတာမ်ိဳး။ ရန္အျပဳခံရတာမ်ိဳးလဲ ရွိေသးတယ္။ အိမ္ေရွ႕လမ္းမမွာ ရပ္ထားတဲ့ ၀ါးလွည္းကုိ ညေမွာင္ေမွာင္ ၀င္တုိက္မိလို႔ ၀ါးေတြနဲ႔ လွည္းကုိ ဓါးနဲ႔ လာခုတ္သြားတာမ်ိဳး ေတြ၊ တစ္ခုခုနဲ႔ ၀င္အတုိက္ခံရတာေတြ တျခားအရာ ကိစၥေတြလဲ အမ်ားႀကီးရွိေနၾကဦးမွာပါ။

ဒါေတြအားလံုးဟာ သက္ရွိေတြထဲမွာ အသိဉာဏ္ အႀကီးဆံုးနဲ႔ အယဥ္ေက်းဆံုးျဖစ္တဲ့ လူတုိ႔ရဲ႕ စည္းကမ္းမဲ့မႈ ေၾကာင့္ သက္မဲ့ေတြမွာ ႀကံဳေတြ႕ရတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြပါပဲ။

ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ ဆုိလိုရင္းကေတာ့ သက္မဲ့ေတြမွာ သက္ရွိ(အထူးသျဖင့္ လူ) ေတြေၾကာင့္ ၾကံဳေတြ႕ရတဲ့ ဒီမႏွစ္ၿမိဳ႕စရာေတြ ပေပ်ာက္ေအာင္ လူေတြရဲ႕ ကုိယ္က်င့္တရားေတြကုိ ပထမဦးဆံုး ျပဳျပင္ဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္။ လူေတြမွာ ဒီလို ကုိယ္က်င့္တရားေတြနဲ႔ ျပည့္စံုၾကမယ္။ ယဥ္ေက်းၾကမယ္ဆုိရင္ လူမႈဒုကၡနဲ႔ ဘ၀ဒုကၡအမ်ိဳးမ်ိဳးက လြတ္လပ္ဖုိ႔ အတြက္ အေျခခံ (သီလသိကၡာ) ျပည့္စံုၿပီးျဖစ္လို႔ ရည္မွန္းသမွ် မုခ်ရနုိင္မယ္လို႔ ဆုိလိုတာပါပဲ။

မိမိတို႔ကုိယ္တုိင္ ဆရာေတာ္ႀကီး မိန္႔ၾကားတဲ့ “သက္မဲ့တုိ႔ကို မလြတ္လပ္ေအာင္၊ လံုျခံဳမႈကင္းမဲ့ေအာင္၊ ရန္ျပဳခံရေအာင္ ျပဳလုပ္ေနၾကသူမ်ား” စာရင္းထဲက ကင္းလြတ္ၾကပါရဲ႕လား။ တကယ္လို႔မ်ား ဒီစာရင္းထဲ ပါ၀င္ေနေသးတယ္ ဆုိရင္ ဘာကုိ အရင္လုပ္ၾကမလဲဆုိတာ စဥ္းစားၿပီး အမွန္အကန္ သံုးသက္ဆံုးျဖတ္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏုိင္ၾကပါေစ...။



ဓမၼေဘရီ အရွင္၀ိရိယ (ေတာင္စြန္း)


အေစာင့္အေရွာက္နဲ႔ အေႏွာင့္အယွက္

အေစာင့္အေရွာက္နဲ႔ အေႏွာင့္အယွက္

“၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္တုိ႔ စည္းကမ္းဥပေဒတုိ႔ ဆုိတာ ေအးေအးေနခ်င္သူအတြက္ အေကာင္းဆံုး အေစာင့္အေရွာက္ပဲ၊ ထုိးထြက္ခ်င္သူ အတြက္ေတာ့ အေႏွာင့္အယွက္ေပါ့”

ေတာင္ၿမိဳ႕ည၀ါအေက်ာ္ တူေမာင္းဆရာေတာ္ ေတာင္ၿမိဳ႕လို႔ ေခၚတဲ့ အမရပူရၿမိဳ႕ တူေမာင္းတုိက္ နာယက၊ ည၀ါအေက်ာ္ ဆရာေတာ္ႀကီး ဘဒၵႏၲနႏၵိယ ရွိစဥ္က သံဃာ့ဥပုသ္ျပဳအၿပီးမွာ ေပးေလ့ရွိတဲ့ ၾသ၀ါဒ စကားပါ။ ဆရာေတာ္ႀကီး ဆက္လက္မိန္႔ၾကားတာက-

“သစ္ပင္ေတြမွာ မလိုအပ္တဲ့ ကုိင္းေသး ကုိင္းမႊား အရႈပ္အေထြးေတြ ရွင္းပစ္မွ ပင္လံုးေပၚလာတယ္။ ဒီအပင္မ်ိဳးမွ ပင္စည္လဲ ေျဖာင့္ အႏွစ္လဲ ျပည့္လာတာ၊ မလုပ္သင့္ မလုပ္ထုိက္တာေတြကုိ မလုပ္ရဘူးလို႔ ပညတ္ထားတဲ့ သီလ သိကၡာပုဒ္ေတြ ဆုိတာလဲ “လူရုပ္” ေပၚလာေအာင္လို႔ လူ႔အ႐ႈပ္ေတြကုိ ရွင္းေပးေနတာ၊ လူကို ခ်ဳပ္ခ်ယ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီလိုရွင္းပစ္မွ စိတ္ထားလဲ ေျဖာင့္မတ္မွန္ကန္မယ္။ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာဆုိတဲ့ အႏွစ္ေတြလဲ ျပည့္လာမယ္၊ ဒါကို ၾကပ္ၾကပ္သတိထားၿပီး ေလးစားေစာင့္ထိန္းၾကပါ” တဲ့။

အေသးအမႊားအခြင့္အေရးကုိ အခြင့္ထူးႀကီး ထင္မွတ္ခဲ့လို႔ တကယ့္အခြင့္အထူးႀကီးေတြ လက္လႊတ္ခဲ့ရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္အမ်ားႀကီး ရွိၾကတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားလက္ထပ္ေတာ္က ေဒ၀ဒတ္ဟာ ဒီလိုပုဂိၢဳလ္မ်ိဳးေပါ့။ တစ္ဘ၀စာ လာဘ္လာဘကုိ အခြင့္ထူးမွတ္ၿပီး တပ္မက္ခဲ့ရာက သံဃာသင္းခြဲတဲ့ ကံႀကီးေတြ၊ ဘုရားရွင္ကုိ သတ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားခဲ့တာေတြေၾကာင့္ ရၿပီးသား အသိဉာဏ္မ်ားလဲ ဆံုး႐ံႈး၊ မဂ္ဖိုလ္နဲ႔လဲ ေ၀းခဲ့႐ံုမက အ၀ီစိအထိ နစ္ခဲ့ရတယ္။

သာတာဂီရိတုိ႔ ေဟမ၀တတို႔လဲ ကႆဖဘုရားရွင္ လက္ထက္က အဓမၼ၀ါဒီရဟန္းေပးတဲ့ လာဘ္ကုိ တပ္မက္မိခဲ့လို႔ ဓမၼ၀ါဒီဘက္က ရပ္တည္မေပးခဲ့တဲ့ အတြက္ မဂ္ဖုိလ္နဲ႔ လြဲၿပီး နတ္ဘီလူးဘ၀ ေရာက္ခဲ့ၾကတာေပါ့။

ကုိယ္က်င့္သီလ ေဖာက္ျပားျခင္း ဆုိတဲ့ လူ႔အ႐ႈပ္အေထြးေတြ ရစ္ပတ္ဖံုးအုပ္ထားလို႔ လူ႐ုပ္ေတာင္ မေပၚၾကသူေတြလဲ ဒုနဲ႔ ေဒးပါပဲ။ ဒီလို ပုဂၢိဳလ္ေတြအတြက္ ဆရာေတာ္ႀကီး မိန္႔ၾကားတဲ့ “လူူ႐ုပ္ေပၚေဆး” ကုိ အသံုးျပဳၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။ လူ႐ုပ္ေပၚလာရံု မကဘူး၊ လူ႔အႏွစ္ပါ ျပည့္၀လာမယ္လို႔ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ကုိယ္တုိင္က အာမခံခ်က္ အျပည့္ေပးထားတဲ့ ေဆးေတာ္ႀကီးပါ။

လူ႐ုပ္ေပၚၿပီး လူ႔အႏွစ္ျပည့္၀ၾကပါေစ...။

ဓမၼေဘရီ အရွင္၀ိရိယ (ေတာင္စြန္း)


ပညတ္နဲ႔ပရမတ္


ပညတ္နဲ႔ပရမတ္

“ပရမတ္အစစ္ မေပါက္ဘဲ ပညတ္ကုိ ေဖ်ာက္ရင္ ေခြးရူးထက္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတယ္”
(နတ္မွီေတာရဆရာေတာ္)

ေတာင္တြင္းႀကီးအပါအ၀င္ ေျမလတ္ပုိင္းၿမိဳ႕ေတြမွာ ငါးရက္တစ္ေစ်းေခၚၾကတယ္။ တျခားေန႔ေတြမွာလဲ ဆုိင္ႀကီးေတြ ဖြင့္ထားၾကေပမယ့္ ေစ်းေန႔အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ငါးရက္တစ္ေစ်းေန႔ေတြ ေရာက္မွပဲ ေတာရြာေတြက ေရာင္းသူ ၀ယ္သူေတြနဲ႔ စည္းကားတာ။

နတ္မွီေတာရဆုိတာ ၿမိဳ႕နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးလွမ္းတာမုိ႔ ေစ်းလြန္တစ္ရက္လို႔ ေခၚတဲ့ ေစ်းေန႔ၿပီး ေနာက္တစ္ရက္ ကုိ ဥပုသ္သီတင္းေဆာက္တည္တဲ့ ရက္အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားၾကတယ္။ ေစ်းေန႔မွာ ေရာင္းေရး ၀ယ္ေရး ကိစၥေတြၿပီးရင္ ခ်က္ျပဳတ္စရာ၀ယ္၊ ေနာက္ေန႔ မနက္ေစာေစာခ်က္ျပဳတ္ၿပီး ဆြမ္းခ်ိဳင့္မ်ား ဆြဲသူဆြဲ၊ ဆြမ္းအုပ္ရြက္သူရြက္နဲ႔ ေက်ာင္းတတ္ၾကတာ။ ဒကာတစ္ေယာက္က ၀က္သားေတာ္ေတာ္ၾကိဳက္တယ္။

သူ႔ဆြမ္းခ်ိဳင့္က အၿမဲတမ္း၀က္သားဟင္းခ်ည္းပဲ၊ နတ္မွီေတာရ ဆရာေတာ္ႀကီးက သက္သက္လြတ္စားတယ္။ အိႏၵိယမွာကတည္းက အသားမစားတဲ့ အက်င့္ပါလာလို႔ ေနာက္လည္း မစားေတာ့ဘူး။ တစ္ေန႔ ၀က္သားၾကိဳက္တဲ့ ဒကာႀကီး ေက်ာင္းတတ္အလာမွာ ဆရာေတာ္ႀကီးနဲ႔ ေတြ႔ေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးက... “ဘာဟင္းေတြမ်ား ခ်က္လာတံုး ဒကာႀကီး” လို႔ ေမးလိုက္တယ္။

ဒကာႀကီးက ဆရာေတာ္အသားမစားမွန္း သိေတာ့ ၀က္သားဟင္းပါလို႔ ေလွ်ာက္ထားဖို႔ခက္ေနပံုရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ... “ဆရာေတာ္ပဲ ေဟာထားတာပဲ၊ အားလံုးဟာဓါတ္ေလးပါးခ်ည္းဆုိ၊ ခုလဲ ဓါတ္ေလးပါးဟင္းေပါ့ဘုရား” တဲ့။

ဆရာေတာ္ႀကီးက ၿပံဳးၿပီး “ေအး... ေစ်းထဲမွာတုန္းက ေပါက္ေဖာ္ႀကီးဆုိင္မွာ ဓါတ္ေလးပါးငါးဆယ္သားေလာက္ ေပးပါလို႔ ေျပာၿပီး ၀ယ္လာတာဆုိရင္ေတာ့ ဒကာႀကီးဟာ ဓါတ္ေလးပါးဟင္းပဲေပါ့ေလ၊ ဘယ္လိုေျပာၿပီး တယ္လာတံုး” ဆုိေတာ့ ဒကာႀကီးက ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႔...

“ဆရာေတာ္ကလည္း ကတ္သီးကတ္သတ္ ဘယ္ ဒီလိုေတာ့ ေျပာ၀ယ္လို႔ရမလဲ ဘုရား၊ ၀က္သားလို႔ ေျပာ၀ယ္ရတာေပါ့” ဆိုေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးက... “၀က္သားလို႔ ေျပာ၀ယ္လာရင္ေတာ့ ၀က္သားဟင္းပဲ ျဖစ္မွာေပါ့ ဒကာႀကီးရဲ႕၊ ဓါတ္ေလးပါးလို႔ ေျပာ၀ယ္မွ ဓါတ္ေလးပါးဟင္း ျဖစ္မွာေပါ့” လို႔ မိန္႔လိုက္ပါတယ္။

ေန႔ဆြမ္းစားအၿပီး အခ်ိဳပြဲ၀ုိင္းမွာ ရပ္ေ၀းကေရာက္လာတဲ့ အာဂႏၲဳဆရာေတာ္မ်ားပါ ၀ုိင္းဖြဲ႔ၿပီး ဒီအေၾကာင္း စပ္မိၾကေတာ့... ဆရာေတာ္တစ္ပါးက “ဒကာႀကီးေျပာတာလဲ ဟုတ္သားပဲ၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သက္ရွိေကာ သက္မဲ့ေကာ အေျခခံက ဓါတ္ေလးပါးခ်ည္းပဲ မဟုတ္လား” လို႔ ေလွ်ာက္ထားလိုက္တယ္။

ဆရာေတာ္ႀကီး အဲဒီဆရာေတာ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာကုိ တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္ၿပီးမွ... “ပရမတ္ အစစ္မေပါက္ဘဲ ပညတ္ကုိ ေဖ်ာက္ရင္ ေခြး႐ူးထက္ ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္” လို႔ ခပ္ေလးေလး မိန္႔လိုက္ပါတယ္။

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆရာေတာ္” ဆုိေတာ့မွ...

“ဘုရားတုိ႔ ရဟန္းသံဃာေတာ္တို႔နဲ႔ လူ၀တ္ေၾကာင္၊ အမိ၊ အဘေတြနဲ႔ တျခားေယာက္်ား မိန္းမစတဲ့ သူ႔ဂုဏ္သူ႔ အမည္ ပညတ္နဲ႔ သီးျခားစီရွိၾကတာကုိ အတူတူဓါတ္ေလးပါး အေျခခံေတြ ခ်ည္းပဲလို႔ ယူၾကည့္ပါ့လား၊ ေလာကမွာ သည့္ထက္ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့လူ ရွိပါဦးမလား”

“တကယ့္ပရမတ္ အစစ္ကုိ ေပါက္ၿပီး သစၥာေလးပါး ထုိးထြင္းသိၿပီးလို႔ ငါ၊ သူတစ္ပါး၊ ေယာက်ာ္း၊ မိန္းမရယ္လို႔ မရွိဘူးလို႔ သိတာက တစ္မ်ိဳးပါ၊ ဒါက ၀ိပႆနာဉာဏ္အျမင္နဲ႔ ႐ႈၾကည့္တဲ့ အခိုက္ေျပာတာ၊ ေလာကထဲမွာ ေျပာတာ သိမွတ္တာက်ေတာ့ သူ႔ပညတ္နဲ႔သူ ခြဲၿပီးေတာ့ပဲ သံုးရတယ္၊ အားလံုးကုိ အတူတူလို႔ သိမွတ္မယ္ဆုိရင္ ကုိယ့္မိခင္နဲ႔ ကုိယ့္ အိမ္သူကုိ အတူတူပဲလို႔ သေဘာထားၾကည့္ပါလား၊ ေခြး႐ူးထက္ ေၾကာက္စရာ မေကာင္းဘူးလား၊ ေလာကီနယ္မွာ ပညတ္ဟာ သူ႔တန္ဖိုးနဲ႔သူ၊ သူ႔အဆင့္အတန္းနဲ႔သူ တန္ဖုိးခ်င္းဂုဏ္ခ်င္း ျခားနားတယ္၊ ဒါကုိ ျခားျခားနားနားပဲ သိမွတ္ရတယ္။ ၀ိပႆနာနယ္ ေလာကုတၱရာနယ္မွာက်ေတာ့လည္း ပရမတ္က သူ႔တန္ဖုိးနဲ႔ သူေပါ့” လို႔ မိန္႔လိုက္ပါတယ္။

ေလာကစည္းနဲ႔ ဓမၼစည္း မေရာေထြးၾကဖုိ႔ပါ။

ဓမၼေဘရီ အရွင္၀ိရိယ (ေတာင္စြန္း)