ရသေပါင္းစံု လ ကဆုန္




        နတ္လူ၊ ျဗဟၼာ သတၱ၀ါေတြ ၿငိမ္းခ်မ္းေစဖို႔ မယ္ေတာ္မာယာ၏ ၀မ္းၾကာတိုက္ခန္းမွာ ကိန္းခ့ဲသည့္ ျမတ္ဗုဒၶေလာင္းလ်ာ သည္ မဟာသကၠရာဇ္ ၆၈ ခုႏွစ္၊ ကဆုန္လျပည့္ေန႔ (ခရစ္ေတာ္ မေပၚမီ ၆၂၃ ခုႏွစ္၊ ေသာၾကာေန႔) တြင္ လုမၺိနီအင္ ၾကင္းေတာ၌ ဖြားျမင္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ဖြားစမွာပင္ မိမိ၏ပါရမီေတာ္အစြမ္းျဖင့္ ေျမ၌မတ္မတ္ရပ္ကာ ေျမာက္သို႔ ၇ လွမ္း လွမ္းႂကြေတာ္မူခဲ့ၿပီး ညာလက္ကိုေျမွာက္၍ ေလာကမွာ ငါ အျမတ္ဆံုး၊ ဤပဋိသေႏၶသည္ ေနာက္ဆံုးပဋိသေႏၶေနျခင္း ျဖစ္တယ္၊ ငါ့မွာ ေနာက္ထပ္တဖန္ ပဋိသေႏၶေနျခင္း အလ်င္းမရွိေပ… ဟူေသာ ရဲရဲေတာက္မိန္႔ခြန္းကို ေမြးစမွာပင္ ျမြက္ၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

        ေလာကမွာ ငါ အျမတ္ဆံုးလို႔ မိန္႔ၾကားေတာ္မူခဲ့ေသာ ဗုဒၶျမတ္စြာသည္ မိမိ၏ စကားေတာ္ႏွင့္အညီ အျမတ္ဆံုးေသာ လုပ္ငန္းမ်ားကို ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး တစ္စိုက္မတ္မတ္ ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ သည္ ေလာကမွာ ငါ အျမတ္ဆံုးဟု မိန္႔ခဲ့သည့္အတြက္ ျမတ္ေသာသူအျဖစ္ကို ရခဲ့သည္မဟုတ္ပဲ အျမတ္ဆံုးေသာ လုပ္ငန္းမ်ားကုိ မြန္ျမတ္စြာေဆာင္ရြက္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္သာ အျမတ္ဆံုးေသာ ဗုဒၶျဖစ္ခဲ့ရသည္လို႔ နားလည္မိပါတယ္။ 

        ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ေလာကသားတို႔အက်ိဳးစီးပြားအလို႔ငွာ က်င့္ျခင္း၊ ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္တို႔၏ အက်ိဳးစီးပြားအလို႔ငွာ က်င့္ျခင္း၊ ဘုရားျဖစ္ဖို႔ရာ က်င့္ျခင္းဆုိတဲ့ မြန္ျမတ္ေသာ အက်င့္မ်ားျဖင့္ ဘ၀ႀကီးကို တည္ေဆာက္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
       ျမတ္ဗုဒၶသည္ ဒါနပါရမီ၊ သီလပါရမီ၊ နိကၡမပါရမီ၊ ပညာပါရမီ၊ ၀ီရိယပါရမီ၊ ခႏၱီပါရမီ၊ သစၥာပါရမီ၊ အဓိ႒ာန္ပါရမီ၊ ေမတၱာပါရမီ၊ ဥေပကၡာပါရမီ တို႔ကို အစြမ္းကုန္ျဖည့္စည္းေတာ္မူခဲ့သည္မွာ ေလးအသေခ်ၤႏွင့္ ကမၻာတစ္သိန္းတိုင္ ေအာင္ပင္ျဖစ္ပါတယ္။ သူတစ္ပါးတို႔၏အက်ိဳးကို ေဆာင္ရြက္ခ်င္သူတို႔အဖို႔ မိမိတို႔မွာအစြမ္းရွိဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္။ ဒါနကိုလည္း ျပဳစြမ္းႏိုင္ရမယ္။ သီလကိုလည္း ေဆာက္တည္ႏိုင္စြမ္းရွိရမယ္။ စသျဖင့္ ၁၀ ပါးေသာ ပါရမီေတာ္တို႔ကို ျဖည့္စြမ္းႏိုင္ရပါမယ္။ သို႔မွသာလွ်င္ တစ္ပါးသူတို႔အက်ိဳးကို ေဆာင္ရြက္ေပးႏိုင္ေပေတာ့မွာျဖစ္ပါတယ္။ 

        အတၱာနံ ရကၡေႏၱာ ပရံ ဒုကၡတိ နာမ… ဟုဆိုသည့္အတိုင္း မိမိကိုယ့္ကိုယ္ကို ေစာင့္ေရွာက္ျခင္းသည္ တစ္ေလာကလံုးကို ေစာင့္ေရွာက္ရာ ေရာက္ပါတယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ပရဟိတအလုပ္ကို လုပ္လိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ မိမိ၏ ပေရာဂေၾကာင့္ တစ္ပါးသူ၏ အသက္မဆံုးရႈံးေစျခင္းျဖင့္ ထိုသူကို သက္သာရာ ရေစပါတယ္။ မိမိ၏ အလိုဆႏၵ ေၾကာင့္ တစ္ပါးသူ၏ ဥစၥာပစၥည္းကို မယူျခင္းျဖင့္ တစ္ပါးသူအား ခ်မ္းသာရာ တရားကို ပြားစည္းေစေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္ပါတယ္။ မိမိသည္ တစ္ပါးသူ၏ ကာမပိုင္ႏွင့္ မေဖာက္ျပားျခင္းျဖင့္လည္းေကာင္း၊ မဟုတ္မမွန္လုပ္ၾကံေျပာဆိုျခင္း၊ ကုန္းေခ်ာ စကားေျပာဆိုျခင္း၊ အက်ိဳးမရွိေသာစကားေျပာဆိုျခင္မ်ားကို ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ အရက္ေသစာ မူးယစ္ေဆး၀ါး သံုးစြဲေသာက္စားျခင္းမ်ား မျပဳလုပ္ျခင္းျဖင့္ မိမိစြမ္းႏိုင္ရာ အမ်ား ေကာင္းက်ိဳး (တနည္း) ပရဟိတအလုပ္ကို ေဆာင္ရြက္သင့္လွပါတယ္။

        ပရံ ရကၡေႏၱာ အတၱာနံ ရကၡတိ နာမ- တစ္ေလာကလံုးကို ေစာင့္ေရွာက္ျခင္းဟာလည္း မိမိကိုယ္ကိုယ္ ေစာင့္ေရွာက္ျခင္း မည္ပါေပ၏ဟု မိန္ဆိုသည္ကို ၾကားနာဖူးပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္တို႔ ပဋိသေႏၶယူျခင္းသည္ အမ်ားသူငါတို႔ ခ်မ္းသာဖို႔ အေၾကာင္းသာျဖစ္ပါတယ္။ နတ္လူ ၿငိမ္းဖို႔ ကိန္းပါကို … ဆိုသည္ကို ၾကားဖူးၾကမည္ထင္ပါတယ္။ မိမိေမြးဖြားလာျခင္းေၾကာင့္ အားလံုးေသာ သတၱ၀ါေတြ ဆင္းရဲဒုကၡေတြ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းဖို႔ရန္ ျဖစ္ရပါမယ္။ တစ္ေလာကလံုး ေကာင္းက်ိဳးအတြက္ သာျဖစ္ရပါမယ္။ မိမိေမြးဖြားလာျခင္းသည္ တစ္ပါးသူတို႔ ဆင္းရဲဒုကၡပြားစည္းဖို႔ရန္အတြက္ မျဖစ္ေကာင္းေပ။ မိမိေၾကာင့္ တစ္ပါးသူတို႔ ခ်မ္းသာပြားဖို႔ကို သူေတာ္ေကာင္းတို႔ ႏွစ္သက္ၾကပါတယ္။ မိမိေၾကာင့္ သူတစ္ပါးတို႔ ဆင္းရဲမည့္အေရးကို သူေတာ္ေကာင္းတို႔ မႏွစ္သက္ၾကပါ။ 

        ဗုေဒၶါ ေဗာေဓယ်ံ- ငါကိုယ္တိုင္ သစၥာေလးပါးတရားကို သိသလို သတၱ၀ါေတြသိေစရမယ္၊ မုေတၱာ ေမာေစယ်ံ- ငါကိုယ္တိုင္ သံသရာ ၀ဲၾသဃက လြတ္ေျမာက္သလို သတၱ၀ါေတြ လြတ္ေျမာက္ေစရမယ္၊ သေႏၱာ သေမယ်ံ- ငါကိုယ္တိုင္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေနႏိုင္သလို သတၱ၀ါေတြလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေစရမယ္ဆိုတဲ့ ျမတ္စြာဘုရားအေလာင္းေတာ္၏ စိတ္ဓာတ္ေတာ္သည္ အမ်ားအက်ိဳးကို ေဆာင္ရြက္ရန္ အထူးလိုလားပံုအား ေဖာ္ျပေနပါတယ္။ အမ်ားအက်ိဳး ေဆာင္ရြက္လိုေသာ စိတ္ဓာတ္သည္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္တုိ႔၏ စိတ္ဓာတ္ (၀ါ) သူေတာ္ေကာင္းတို႔၏ စိတ္ထားပင္ျဖစ္ပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ သံသရာ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ျပဳလုပ္ခဲ့သမွ် ဒါန၊ သီလ အစျဖာေသာ အလုပ္တို႔တြင္ ငါ့ေကာင္းက်ိဳး အတြက္ဆိုသည္၊ ငါဆိုသည္ကို ေရွ႕တန္းတင္၍ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္မဟုတ္ပဲ သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္အရာအတြက္သာ (၀ါ) အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္ရြက္ရန္ အတြက္သာ ပါရမီေတာ္တို႔ကုိ ျဖည့္က်င့္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

       ဘုရားအေလာင္းေတာ္ ယုန္မင္းျဖစ္စဥ္က မိမိအသက္ကိုစြန္႔၍ အသားကိုေပးလွဴခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီယုန္မင္းက ဘုရားအ ေလာင္းေတာ္ ယုန္မင္း။ ဒီေတာ့ ဘုရားအေလာင္းေတာ္မို႔သာ ဒီအလုပ္ကိုလုပ္ႏိုင္တယ္။ တစ္ျခားယုန္ဆိုရင္ လုပ္မွာ မဟုတ္ပါဘူးလို႔ စိတ္မွ မေတြးမိေစလိုပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ထိုစဥ္က ထိုယုန္ကေလးဟာ မိမိသည္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ပဲဟု မိမိကိုယ္ မိမိ မသိရွိခဲ့ပါ။ သူလိုငါလို ယုန္ကေလးပါပဲ။ သုိ႔ေသာ္ ဒီယုန္သည္ စိတ္ေကာင္းရွိေသာ ယုန္၊ ေပးကမ္းရတာကို ၀ါသနာပါေသာ ယုန္၊ အမ်ားကိုကူညီခ်င္စိတ္ရွိေသာ ယုန္သာလွ်င္ ျဖစ္တယ္။ ထိုစိတ္ဓာတ္ေကာင္း ေၾကာင့္ပင္ လွဴျခင္းျဖစ္တယ္။ မိမိသည္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ မလွဴလွ်င္မေကာင္း၍ (၀ါ) မေကာင္းတတ္ ၍ လွဴျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ပါ။

        အလွဴတစ္ခုျပဳလုပ္ရာတြင္ သူတစ္ပါးတိုက္တြန္းလို႔လွဴတာရွိတယ္။ လွဴခ်င္လို႔လွဴတာရွိတယ္။ မလွဴပဲကို မေနႏိုင္လို႔ လွဴတာရွိတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ အစရွိတဲ့သူေတာ္ေကာင္းတို႔ကေတာ့ မလွဴပဲကို မေနႏိုင္၍ လွဴျခင္းျဖစ္ပါ တယ္။ ဆဒၵန္ ဆင္မင္းျဖစ္ခ့ဲစဥ္က အစြယ္ျဖတ္၍ လွဴခဲ့ဖူးၿပီ။ သိ၀ိမင္းႀကီးဘ၀က မ်က္လံုးကိုထုတ္၍ လွဴခ့ဲဖူးၿပီ။ ေလာကသံုးပါးရွိ သတၱ၀ါတို႔ ျပဳလုပ္ခဲ့သမွ် ေကာင္းမႈတို႔ကို ခ်ိန္ခြင္တစ္ဖက္မွာထည့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ေကာင္းမႈေတာ္တို႔ကို တစ္ဖက္မွာ ထည့္၍ ခ်ိန္ထိုးၾကည့္ဦးေတာ့။ သတၱ၀ါအနႏၱတို႔၏ ကုသိုလ္သည္ ျမဴမႈန္မွ်သာ ျဖစ္ရေခ်ေတာ့မယ္။ ဘုရားရွင္သည္ ထိုမွ်ေလာက္ ျဖည့္ဆည္းေတာ္မူခ့ဲပါတယ္။ 

        ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ဒႆပါရမီ၊ ဥပပါရမီ၊ ပရမတၳပါရမီ စေသာ ပါရမီ (၁၀) ပါး အျပား (၃၀) တို႔ကို ျဖည့္က်င့္ေတာ္မူၿပီး ခရစ္ေတာ္မေပၚမီ ၅၈၈ ခုႏွစ္၊ ေမလ ဗုဒၶဟူးေန႔၊ မဟာသကၠရာဇ္ ၁၀၃ ခုႏွစ္ ကဆုန္လျပည့္ေန႔တြင္ ေဗာဓိပင္ေရႊပလႅင္ထက္၌ မာန္(၅)ပါးကို ေအာင္ျမင္ေတာ္မူၿပီး ဘုရားအျဖစ္သို႔ ေရာက္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ဤပဋိသေႏၶသည္ ေနာက္ဆံုး ပဋိသေႏၶေနျခင္း ျဖစ္တယ္ဆိုသည္အား သက္ေသထူေသာေန႔ ဆုိလွ်င္လည္း မွားမည္မထင္ေပ။ ကိေလသာမီးတို႔၏ ေလာင္ၿမိဳက္ျခင္းေဘးမွ လြတ္ကင္းၿပီး ၿငိမ္းေအးေသာ ဘ၀ပိုင္ရွင္အျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ 

        လူတိုင္းလူတိုင္းမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့သူျဖစ္ဖို႔ အခြင့္အေရးလည္း ရွိပါတယ္။ တာ၀န္းလည္းရွိပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ ေမြးရာပါအခြင့္ အေရးျဖစ္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့သူျဖစ္ေအာင္လုပ္ဖို႔ တာ၀န္လည္း ယူသင့္ပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေနတဲ့စိတ္မွာ မွ်တတ့ဲသေဘာထားရွိတယ္၊ မွန္ကန္တ့ဲ အျမင္ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အမ်ားအက်ိဳးကိုလည္း ထိထိေရာက္ေရာက္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္တယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့လူေတြမ်ားရင္ ေလာကႀကီးဟာ ဘယ္ေလာက္မ်ား သာယာဖြံ႕ၿဖိဳးလိုက္မလဲ …. ဟု မဟာၿမိဳင္ေတာရဆရာ ေတာ္ ဦးေဇာတိက၏ မိန္႔ဆိုခ်က္ကို သတိရမိပါတယ္။ 

  ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ဘုရားျဖစ္ၿပီးသည့္ေနာက္ကာလ၀ယ္ ေ၀ေနယ်မ်ားစြားစြာတို႔ကို ၿငိမ္းေအးေၾကာင္းတရားမ်ား ေဟာ ၾကားဆံုးမေတာ္မူခ့ဲပါတယ္။ လူေတြ ၀ိသမေလာဘေတြေၾကာင့္ ဆင္းရဲဒုကၡေတြမ်ားေနၾကတယ္။ သူ႔ဥစၥာကို ကိုယ္ပိုင္ဖို႔ အတြက္၊ ကိုယ့္မွာ ရွိသထက္ရွိဖို႔အတြက္ ေလာဘေဇာတိုက္ၿပီး ရွာေဖြေနၾကတယ္။ ရွာရသမွ်ေတြနဲ႔ ပူေလာင္ေနၾကတယ္။ မရွိေတာင့္တ၊ ရွိေၾကာင့္ၾက ဆိုတာေတြနဲ႔အခ်ိန္ကုန္ေနၾကတယ္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ျမတ္စြာဘုရားရွင္က တရားဦး ေဟာေတာ္မူရာတြင္ ေလာဘေတြမျဖစ္ရေအာင္ ကာမသုခလႅိကာႏုေယာဂကိုပယ္ခိုင္းတယ္။ ေဒါသအစြန္း ကေနလြတ္ေအာင္ အတၳကိလမထာႏုေယာဂကို ပယ္ခိုင္းတယ္။ ေမာဟတရား တို႔မျဖစ္ပြားေအာင္ သမၼာဒိ႒ိအစျဖာေသာ မဂၢင္ရွစ္ပါး ျမတ္တရားကို ေဟာၾကားဆံုးမေတာ္ မူခဲ့ပါတယ္။ 

       သို႔ေသာ္ ေလာကမွာ မေကာင္းတ့ဲလမ္းက ႏွစ္လမ္းရွိၿပီး၊ ေကာင္းတဲ့လမ္းက တစ္လမ္းပဲရွိတယ္။ အတၳကိလ သည္လည္း မေကာင္းတဲ့လမ္း၊ ကာမသုခလႅိကာသည္လည္း မေကာင္းသည့္လမ္း၊ မဇၩိမပဋိပဒါအက်င့္ျမတ္သည္သာ ေကာင္းမြန္ေသာ လမ္းျဖစ္၍ တစ္လမ္းသာလွ်င္ ရွိပါတယ္။ ထိုေၾကာင့္ပင္လွ်င္ ေလာက၌ မေကာင္းတဲ့လမ္း၌ အသြားအလားမ်ား၍ ေကာင္း တဲ့လမ္း၌ အသြားအလာနည္းေနသလားဟုပင္ ထင္မိပါတယ္။ ျမတ္ဘုရားသာသနာႏွင့္ ၾကံဳႀကိဳက္တုန္းမွာ လမ္းမွားမလိုက္မိဖို႔ အထူးလိုအပ္လွပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ အဆံုးအမကိုခံယူ၍ လမ္းမွန္ကို ေလွ်ာက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္သင့္ပါတယ္။ ေလာကီလူသားေတြအတြက္ ကာမဂုဏ္ခ်မ္းသာကို ေရွာင္ခြာႏိုင္ရင္ ခ်မ္းသာေၾကာင္းပင္ျဖစ္ပါတယ္။ 

        ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ၄၅ ၀ါကာလပတ္လံုး ေ၀ေနယ်မ်ားစြာ သတၱ၀ါတို႔အား တရားေရေအး အၿမိဳက္ေဆးကို တိုက္ေကၽြး ေတာ္မူၿပီးေနာက္ သက္ေတာ္ (၈၀)အရြယ္တြင္ မလႅာမင္းတို႔၏ အင္ၾကင္းဥယ်ာဥ္၌ ပရိနိဗၺာန္စံ၀င္ ရုပ္သိမ္း ခႏၶာဇာတ္ခ်ဳပ္ ၿငိမ္းေတာ္မူခဲ့ပါတယ္္။ ထိုအခ်ိန္ မလႅာမင္းတို႔ရဲ႕ အင္ၾကင္းဥယ်ာဥ္မွာလည္း အင္ၾကင္းပန္းေတြအစံု အစံုပြင့္လို႔ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကို ေနာက္ဆံုး ပူေဇာ္ေနၾကပါတယ္။ စၾကာ၀ဠာတုိက္အေပါင္းက စုေ၀းေရာက္ရွိလာၾကတ့ဲ နတ္ျဗဟၼာ အေပါင္းကလည္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ အႏၱိမပူဇာကို ေနာက္ဆံုးပူေဇာ္ေနၾကပါတယ္။ စုေ၀းလို႔ ေရာက္ရွိေနတ့ဲ သံဃာ ၇ သိန္းေက်ာ္ကို ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ မိမိတစ္သက္တာ ေဟာၾကားခဲ့သမွ် သုတ္၊ ၀ိနည္း၊ အဘိဓမၼာ တရားတို႔ကို စုေပါင္းကာ တစ္လံုးတည္း မိန္႔ၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ 

        ဟႏၵဒါနိ ဘိကၡေ၀ အမႏၱယာမိေ၀ါ၊ ၀ယဓမၼာသခၤါရ အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ။
        ဘိကၡေ၀- ရဟန္းေတာ္မ်ား အိုခ်စ္သားတို႔၊ ဟႏၵ- ဟင္ ပင္ပန္းေလစြတကား။ ဒါနိ- ယခုအခါကာလ၌ ငါဘုရားရွင္ကို္ယ္ ေတာ္ျမတ္သည္၊ အမႏၱယာမိ- ေနာက္ဆံုးစကား မွာၾကားေပအ့ံ။ သခၤါရ- သခၤါရတရားတို႔မွာ၊ ၀ယဓမၼာ- ပ်က္စီးတတ္ေသာ သေဘာရွိၾကေလ၏။ အပၸမာေဒန- မေမ့မေလ်ာ့ေသာတရားျဖင့္ မိမိတို႔၏ ကိစၥတို႔ကို၊ သမၸာေဒထ- ျပည့္စံုေစၾကကုန္ေလာ့။ ဟူ၍ ေနာက္ဆံုးေသာစကားကို မိန္႔ၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

        ထုိေန႔သည္ကား မဟာသကၠရာဇ္ ၁၄၈ ခုႏွစ္ ကဆုန္လျပည့္ အဂၤါေန႔ (ခရစ္ေတာ္မေပၚမီ ၅၄၃ ခုႏွစ္ ေမလ) ပင္ျဖစ္ပါေပတယ္။ 

        အတိခိပၸံ စကၡဳံ ေလာေက အႏၱရဟိေတာ- ေလာကမ်က္လံုးကြယ္သြားတာ ျမန္လြန္းလွေခ်တကားဟု သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ နတ္ျဗဟၼာမ်ားက ရုတ္တရက္ ႏႈတ္မွ ႁမြက္ဆိုမိၾကပါတယ္။ ေလာကမ်က္လံုးကြယ္သြားခဲ့ေပမယ့္ ျမတ္ဘုရားထြန္းညွိခဲ့တဲ့ ဓမၼဆီမီးတိုင္ကေတာ့ ထိန္လ်က္လင္းလ်က္ ရွိေနပါေသးတယ္။ ဓမၼအလင္းေရာင္ မရၾကတဲ့ ေလာကလူသားတို႔အဖို႔ ရံခါ အေမွာင္ထဲမွာ စမ္းတ၀ါး၀ါး ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကရပါတယ္။ ရံခါဘ၀ပင္လယ္ျပင္မွာ လြင့္ေျမာ ေနၾကရပါတယ္။ ရံခါ ဘ၀ကႏၱာရ ခရီးၾကမ္းမွာ ေလွ်ာက္လွမ္းၾကရပါတယ္။ ဓမၼဆီမီးေရာင္ျဖင့္သာ ေလာကႀကီးမွ လြန္ေျမာက္ႏိုင္ၾကပါတယ္။ ထိုဓမၼဆီမီးတိုင္ကို ေပ်ာက္ကြယ္မသြားေအာင္ ထိန္းသိမ္းရမည့္တာ၀န္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးရဲ႕ တာ၀န္ပင္ျဖစ္ပါေပတယ္။

        ျမတ္ဗုဒၶ၏ ဓမၼဆီမီးေရာင္ျဖင့္ အားလံုးေသာ ဓမၼမိတ္ေဆြအေပါင္း မိမိဘ၀ခရီးလမ္းကို ေျဖာင့္တန္းစြာ ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ၾက ပါေစေသာ္။