“တို႔မ်ားဧည့္သည္ပါတကား၊”

ဧည့္သည္ဆုိတာကေတာ့ မိမိအိမ္ကို ခဏတာလာတဲ့သူ၊ အခ်ိန္တုိကာလမွ်သာ ေနထုိင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း၊ မိတ္ေဆြ အားလံုးကို ေျပာၾကတာပါ။ တုိ႔မ်ားဧည့္သည္ပါ ဆုိေတာ့… က်ေနာ္တုိ႔ေတြ အားလံုးက ဧည့္သည္ေတြ လို႔ ဆုိလိုျခင္းပါ။ လူ႔ေလာက ဆုိတဲ့ အိမ္ဆီကို လာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြပါပဲ။ အမွန္ေတာ့ လူ႔ဘ၀ဆုိတာ ခဏေလးပါ။ ကုန္ဆံုးခဲ့ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္ေတြကုိ ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ပဲ ထင္ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ ကုန္ဆံုးခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ မိမိတုိ႔ကိုယ္တုိင္ မည္သည့္အရာေတြနဲ႔ ေမြ႕ေလ်ာ္ခဲ့တယ္ဆုိတာ ျပန္ၿပီး သံုးသပ္သင့္ပါတယ္။ လူ႔သက္တမ္းအရ ၾကည့္ရင္ပဲ က်ေနာ္တုိ႔ ဒုတိယအရြယ္ကို ေရာက္လာပါၿပီ။ ဒီေနရာမွာ လူ႔သက္တမ္း တြက္ပံုေလး တင္ျပခ်င္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္လက္ထက္က လူ႔သက္တမ္းက (၁၀၀)ႏွစ္ ပါ။ သာသနာေတာ္ႏွစ္ ၁၀၀ ျပည့္တုိင္း


လူ႔သက္တမ္းက ၁ ႏွစ္ေလ်ာ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ယခု သာသနာေတာ္ႏွစ္ (၂၅၅၂) ျဖစ္တာေၾကာင့္ ၂၅ႏွစ္ေလ်ာ့ၿပီး ၇၅ ႏွစ္ျဖစ္တာပါ။ သက္တမ္းအရ အသက္ရွည္ခြင့္ရဦးမယ္လို႔ ပံုေသတြက္ထားလို႔ မရပါဘူး။ ေသျခင္းတရား ဆုိတာ အမွည့္လြန္တဲ့ အသီးလိုပဲ အခ်ိန္မေရြး ေၾကြက်သြားႏုိင္တယ္ ဆုိတာ ႏွလံုးသြင္းျဖစ္ၾကပါ။ (နာဂစ္မုန္တုိင္းေၾကာင့္ အခ်ိန္တုိအတြင္းမွာ အသက္မ်ားစြာ ေသခဲ့ရတာေတြဟာ သက္ေသေပါ့။ သံေ၀ဂ ရစရာပါပဲ။)။ ဒီလို ႏွလံုးသြင္းျဖစ္မွ သံေ၀ဂဉာဏ္ရပါမယ္။ သံေ၀ဂဉာဏ္ရမွ တရားအား ထုတ္ခ်င္စိတ္ျဖစ္ပါမယ္။ သံေ၀ဂဉာဏ္ မရပဲ လက္ရွိအေျခအေနကို ေရရွည္တည္တံ့မယ္ထင္ၿပီး ေပ်ာ္ပါးေနဦးမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ သံသရာ တေၾကာမွာ ေမ်ာရပါေတာ့မယ္။ ပုထုဇဥ္ဆိုတာ ကိေလသာ အင္မတန္ ထူထဲပါတယ္။ ဒီေန႔ေလာကမွာ ႐ုပ္ပိုင္းဆုိင္ရာ တုိးတတ္မႈေတြ မ်ားလာတာေတြ႕ရပါတယ္။ ႐ုပ္၀တၳဳေတြ တုိးတတ္လာတာဟာ စိတ္ဓာတ္ပိုင္းဆုိင္ရာေတြ ဆုတ္ယုတ္ေစပါတယ္။ ဥပမာ၊ ဖုန္းေတြ စေပၚေတာ့ လူတုိင္းကိုင္ခ်င္ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ႀကိဳးစားရၿပီ။ လူက မသိေပမဲ့ စိတ္ကိုေသခ်ာၾကည့္မယ္ဆုိရင္ ေလာဘက ဦးေဆာင္ၿပီး လုပ္ေနတာျဖစ္ပါတယ္။ (ေလာဘသည္ ကိေလသာ တရားပါ)။ ဖုန္းရၿပီးေတာ့လည္း ေနာက္ထပ္ရမယ္ ဆုိရင္ ထပ္လိုခ်င္ျပန္တာပဲ။ ဒီေတာ့ ေလာဘအလို လိုက္ရင္ေတာ့ လမ္းဆံုးကို ေရာက္မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါ။ ဒါေတြရဲ႕အေၾကာင္းက ရုပ္ပိုင္းဆုိင္ရာ တုိးတတ္မႈေတြေၾကာင့္ပါ။ တုိးတတ္လာမႈကို မေကာင္းေျပာျခင္း မဟုတ္ပါဘူး။ ကိေလသာနဲ႔ ယွဥ္ၿပီး ႀကိဳးစား မလုပ္မိေစရန္ အသိေပးတာပါ။ မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ဒကာထြန္းတင္ကို ေအာက္ပါအတုိင္း မိန္႔ၾကားခဲ့ပါတယ္။

“ေမာင္ထြန္းတင္ေရ… အခုလို သိပၸံပညာေတြ ထြန္းကားလာၿပီးေတာ့ အသံဖမ္းယူႏိုင္တာဟာ အသံုးခ်တတ္ရင္ နိဗၺာန္ေရာက္ဖုိ႔ပဲကြ၊ အသံုးမခ်တတ္ရင္လည္း အပါယ္ငရဲကို ေဇာက္ထုိးဆင္းဖုိ႔ပဲ၊ သတိရွိဖုိ႔လိုတယ္”

က်ေနာ္တုိ႔ေတြ တကယ့္ကို ေလးေလးနက္နက္ နာယူလိုက္နာသင့္ပါတယ္။ ယခု ကြန္ပ်ဴတာေတြရွိ ေနျခင္း ေၾကာင့္ သာသနာနဲ႔ေ၀းရာ ေရာက္ေနေသာ္လည္း ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးတုိ႔၏ တရားေတြ၊ စာအုပ္ေတြကို ဖတ္႐ႈ မွတ္သားႏိုင္ပါတယ္။ ဒါက သိပၸံပညာရဲ႕ ေက်းဇူးပါပဲ။ အသံုခ်မွ အသံုးက်တတ္တဲ့ သေဘာေလးပါ။ သတိရွိၿပီး ေကာင္းတဲ့ဘက္မွ အသံုးခ်ဖုိ႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ အမ္ပီသရီးေလးေတြနဲ႔ အသံဖုိင္ထဲ့ၿပီး တရားေတြ နာလို႔ရေနပါတယ္။ နားကို အလွဆင္တာဟာ နားကပ္မဟုတ္၊ တရားစကားနာၾကားျခင္း ဆုိတဲ့ စာသားေလး ကို မွတ္သားဖူးပါတယ္။ မိမိတုိ႔ ရလာတဲ့ ဧည့္သည္ဘ၀ေလးမွာ အသံုးက်က် ေနသြားတတ္ဖုိ႔ အင္မတန္ အေရးႀကီးပါတယ္။ အသံုးမခ်ရင္ေတာ့ အ႐ႈံးႀကီး ႐ႈံးရပါမယ္။ က်ေနာ္တို႔ေတြဟာ အခု ရေနတဲ့ ခႏၶာက ေသမင္းဆီက ခဏတာငွားထားရတာပါ။ အခ်ိန္တန္လို႔ ေသခ်ိန္ေရာက္ရင္ ဒီခႏၶာႀကီးကို ေသမင္းဆီ ျပန္အပ္ခဲ့ ရမယ္။ ဒီေတာ့ မေသခင္မွာ အသံုးခ်ဖုိ႔ လို႔ပါလိမ့္မယ္။ ႏြားပိုင္မရွ္ိတဲ့ လယ္သမားေတြဟာ သူမ်ားႏြားကို အခေၾကး ေငြေပးငွားၿပီးလယ္ထြန္ရပါတယ္၊ အဲလို အခေၾကးေငြေပးငွားၿပီး ခိုင္းရရင္ ကိုယ္ေပးတဲ့ ေငြန႔ဲတန္ ေအာင္ခိုင္းရပါတယ္၊ တန္ေအာင္မခိုင္းရင္ ကိုယ္႐ံႈးပါတယ္၊ ထိုနည္းတူ က်ေနာ္တုိ႔ ယခုရေနတဲ့ ခႏၶာႀကီးဟာ ကုသိုလ္ဆုိတဲ့ ေငြနဲ႔ ေသမင္းဆီက ခဏငွားထားရတာပါ၊ ေသမင္းကုိ ျပန္မအပ္ခင္မွာ ဒီခႏၶာႀကီးကို တန္ေအာင္ခိုင္းသင့္ပါတယ္။ ဒီခႏၶာကို က်န္းမာေအာင္ အာဟာရျဖည့္ဆည္း၊ ေဆးဝါးနဲ႔ျပဳျပင္ ေပးရတာရွိမယ္။ ၿပီးေတာ့ဝိပႆနာရႈဉာဏ္ကို ခႏၶာကို ေစလႊတ္ေပးရမယ္။ ဒီလို ခႏၶာကို ဝိပႆနာဉာဏ္ ေစလႊတ္ေပးျခင္းသည္ ဒီခႏၶာကုိ အသံုးခ်တာပဲ။

၀ိပႆနာ အားထုတ္ဖို႔သည္ အေရးႀကီးလို႔ အရင္ေျပာတာပါ။ ၀ိပႆအလုပ္ အားမထုတ္ ျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာင္မွ အိမ္ရွင္ ေလာကႀကီး ေက်းဇူးကို တဖန္ျပန္ဆပ္ဖုိ႔ လုပ္ေဆာင္သင့္ပါတယ္။ ဒီအလုပ္ကလည္း သူတပါးအက်ိဳးလုပ္ေဆာင္ရင္း မိမိအက်ိဳးအတြက္ လုပ္တာပါပဲ။ အသက္မဲ့တဲ့ ေညာင္ပင္က လူေတြ အတြက္ အရိပ္ရေအာင္ ေပးဆပ္ႏုိင္တယ္။ ေက်းငွက္ေတြစားဖုိ႔ အသီးေပးႏုိင္တယ္။ အသိဉာဏ္ မရွိတဲ့ ႏြားေတြက လူေတြရဲ႕ အလုပ္မွာ မ်ားစြာေက်းဇူးျပဳတယ္။ အဟာရရွိတဲ့ ႏြားႏို႔ေတြေပးဆပ္ႏုိင္တယ္။ အသိဉာဏ္ ေရာ အသက္ပါရွိတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ေလာကလူသား ဧည့္သည္ေတြက ေလာကႀကီး ေကာင္းက်ိဳးအတြက္ ေလးေတာ့ လုပ္ေဆာင္သင့္တယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။ ကိုယ့္အက်ိဳးစီးပြားအတြက္သာ ၾကည့္မေနပဲ အမ်ားအက်ိဳး ေဆာင္ရြက္တဲ့ ပရဟိတ လုပ္ငန္းေလးေတြပါ လုပ္ေဆာင္သင့္ပါတယ္။ ပရဟိတ လုပ္ေဆာင္ၿပီဆုိရင္ေတာ့ အတၱဟိတ ဆုိတဲ့ ငါ့အက်ိဳး၊ ငါ့အတြက္ဆုိတာကို စြန္႔သင့္ရင္ စြန္႔ရပါတယ္။ ဒီလို ကိုယ့္ရဲ႕ စိတ္မွာ ေလာဘေတြ ေလွ်ာ့ၿပီး ေမတၱာ၊ ဂ႐ုဏာနဲ႔ အမ်ားအက်ိဳး လုပ္ေဆာင္ရင္ပဲ ေလာဘပယ္ၿပီးသား ျဖစ္ပါတယ္။ ေမတၱာေရွ႕ထားလုပ္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ေဒါသလည္း မျဖစ္ရပါဘူး။ ဒီေတာ့ ေလာဘ၊ ေဒါသ စတဲ့ ကိေလသာ ေတြနည္းပါး ေပ်ာက္ကြယ္သြားေအာင္ သတ္ျခင္းျဖစ္တာေၾကာင့္ တရားအလုပ္ လုပ္ေနတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ (အႏုသယ ကိေလသာကိုေတာ့ ၀ိပႆနာဉာဏ္ႏွင့္မွသာ ပယ္ႏိုင္ပါမယ္)။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ရလာတဲ့ ခဏတာ အခ်ိန္အတြင္းမွာ ေလာကအက်ိဳး၊ မိမိအက်ိဳးကို ေဆာင္ရြက္ၾကတာဟာ ေလာက အတြက္ ဧည့္သည္ေကာင္းျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ေလာကီ အာ႐ံုေတြမွာပဲ အလိုက္မွားေနၾကရင္ေတာ့ ကံကုိ ထိုင္စားရာ ေရာက္ၿပီး ကိုယ့္သံသရာ သမုိင္းကို ကိုယ္တုိင္ေရးရပါမယ္။ အဲဒီ သမိုင္းကေတာ့ စာနဲ႔ ေရးျခင္း မဟုတ္ပဲ။ ခႏၶာေတြျဖစ္ၿပီး အၾကိမ္ၾကိမ္ ေမြးဖြားျခင္း၊ ေသဆံုးျခင္းေတြနဲ႔ လည္ပတ္ေနပါလိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ ဘုရားရွင္ ေနာက္ဆံုး မွာၾကားခဲ့တဲ့ “၀ယဓမၼာသခၤါရ အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ” (သခၤါရ- အဘိသခၤါရတရားတုိ႔သည္၊ ၀ယဓမၼာ- ပ်က္စီးျခင္းသေဘာရွိၾကပါေပကုန္၏၊ အပၸမာေဒန- မေမ့၊ မေလ်ာ့၊ မေပါ့၊ မဆ၊ ၿမဲၿမံတဲ့ သတိတရားျဖင့္၊ သမၸာေဒထ- ျပည့္စံုရစ္ၾကပါကုန္ေလာ့၊) ဆုိသည့္အတုိင္း ပ်က္စီးတတ္တဲ့ သေဘာကို ႏွလံုးသြင္း လိုက္နာက်င့္ၾကံဖုိ႔ တုိက္တြန္းပါရေစ။ မိသားစုေတြမွာ အမိ၊ အဖ ေသခါနီးရင္ မွာၾကားတဲ့ အတိုင္း သားသမီးေတြက လိုက္နာ လုပ္ေဆာင္ၾကပါတယ္။ မိဘဆုိတဲ့ ေက်းဇူးတရား အသိစိတ္ေလးနဲ႔ပဲ နားေထာင္လိုက္လုပ္ၾကတယ္ ဆုိရင္ မဟာက႐ုဏာနဲ႔ ဆံုးမေဟာၾကားခဲ့တဲ့ ဘုရားရွင္၏ တရားေတာ္ေတြသည္ ပုိၿပီးေတာ့ လိုက္နာသင့္ပါၿပီ။

မိမိတုိ႔ ခဏတာ ေနခြင့္ရတဲ့ ဧည့္သည္ကာလမွာ အခ်ိန္ကို အက်ိဳးရွိေအာင္ အသံုးခ်ၿပီး ေကာင္းက်ိဳးလိုရာ ဆႏၵမ်ား ျပည့္၀ ေအာင္ျမင္ႏုိင္ၾကပါေစ။