“ကမာၻပ်က္သည္ဆုိရာ၀ယ္”

ကမာၻႀကီးပ်က္မယ္ ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းကုိ ၾကားသိၾကရေတာ့ အနည္းနဲ႔ အမ်ားေတာ့ တုန္လႈပ္ၾကတာေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ တခါတည္း ျဖစ္ႏုိ္င္၊ မျဖစ္ႏုိင္ ေ၀ဖန္ၿပီး ပံုမွန္အတုိင္းေနထုိင္ ေနတဲ့သူေတြလဲ အမ်ားႀကီးပါ။ ဒီအေၾကာင္းေတြက အဓိက မက်ေပမဲ့ လူအမ်ားစုေတာ့ စိတ္လႈပ္ရွားေစခဲ့တယ္။ ကမာၻပ်က္မယ္ဆုိေတာ့ အရိုးရွင္းဆံုးေျပာရရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ေသေတာ့မွာလို႔ ဆုိလိုတာပါပဲ။ ေသျခင္းတရားကို ပုထုဇဥ္ လူသားတုိင္း ေၾကာက္ၾကတာအမွန္ပါ။ အမွန္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ရွည္လ်ားလြန္းတဲ့ သံသရာခရီးမွာ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေသခဲ့ရပါတယ္။ ေသနည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ေသခဲ့ရပါတယ္။ ဒီလို ေမြးျခင္း၊ အုိျခင္း၊ နာျခင္း၊ ေသျခင္းေတြနဲ႔ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရတာ ဘ၀ေပါင္း မေရတြက္ေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ ဒါေတြက ခႏၶာရလာလို႔ျဖစ္ရတဲ့ ဒုကၡေတြပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ အဓိက လုပ္ေဆာင္ရမွာက ထုိ ဒုကၡအေပါင္းက လြတ္ေျမာက္ရာျဖစ္တဲ့ နိေရာဓ သစၥာကို ဆုိက္ေရာက္ေအာင္ ၾကိဳးစားဖုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ အဓိက နဲ႔ သာမည ကို ပိုင္းျခားသိရပါမယ္။ မိမိရဲ႕ေန႔စဥ္ ဘ၀မွာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ ေတြသာ လုပ္ေဆာင္ဖုိ႔၊ မေမ့မေလ်ာ့ဖုိ႔၊ အဓိက က်ပါတယ္။ ကမာၻပ်က္မွာ မပ်က္တာက မေသခ်ာဘူး။ မိမိ ခႏၶာ ပ်က္ရမွာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။


“သေဗၺသခၤါရာ အနိစၥာ” လို႔ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ အားလံုးေသာ ျဖစ္ျဖစ္သမွ် အရာ၀တၳဳတုိ႔သည္ ပ်က္စီးျခင္းသေဘာ ရွိၾကပါတယ္။ သတၱ၀ါေတြေနထုိင္တဲ့ ကမာၻႀကီးလဲ တေန႔က်ရင္ေတာ့ ပ်က္စီးရမွာပါ။ ကမာၻပ်က္ခါနီး ႏွစ္ တစ္သိန္းအလုိမွာ နတ္ေတြက “ကမာၻပ်က္လိမ့္မည္” လို႔ေၾကြးေၾကာ္ၾကပါတယ္။ နတ္ေတြ ေၾကြးေၾကာ္သံၾကားတဲ့ သတၱ၀ါေတြက အရင္ကလို မေမ့မေလ်ာ့ၾကပဲ ကုသိုလ္တရားေတြ ပြားမ်ားအားထုတ္ တာေၾကာင့္ ကမာၻပ်က္ခါနီးမွာ အားလံုးက ျဗဟၼာ့ဘံုေရာက္ဖုိ႔ စ်ာန္တရားေတြ ရရွိၾကပါတယ္။ ကမာၻပ်က္ဖုိ႔ အေၾကာင္းမွာ မီး၊ ေရ၊ ေလ စသျဖင့္ ၃ မ်ိဳးရွိပါတယ္။ မီးေၾကာင့္ပ်က္ရမဲ့ ကမာၻမွာ ပ်က္ခ်ိန္တန္ရင္ ေန ၂ စင္း ေပၚလာပါမယ္။ ေန အသစ္က ည အခါမွာ ဆက္လက္ တက္လာသျဖင့္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေန႔ အခါ၊ ညအခါ လို႔မရွိေတာ့ပါဘူး။ ထုိ႔ေနာက္ ၃ စင္းေျမာက္ ေနထြက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ျမစ္ႀကီးေတြမွာ ရွိတဲ့ ေရေတြ ခမ္းေျခာက္မယ္။ ၄ စင္းေျမာက္ ေနထြက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဟိမ၀ႏၲာေတာ အတြင္းမွာရွိတဲ့ အုိင္ႀကီး ၇ အိုင္လဲ ေျခာက္ခမ္းရမယ္။ ၅ စင္းေျမာက္ ေနထြက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ သမုဒၵရာေရေတြ ေျခာက္ခမ္းမယ္။ ၆ စင္းေျမာက္ ေနထြက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကမာၻေလာကမွာ အစုိအေစး ဓာတ္ေတြ လံုး၀မရွိေတာ့ဘူး။ ၇ စင္းေျမာက္ ေနထြက္ လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကမာၻေလာကမ်ိဳး တစ္သိန္းမွ် မီးဟုန္းဟုန္းထေတာက္ပါမယ္။ ကာလအတန္ၾကာ ေတာက္ေလာင္တဲ့ မီးဟာ ပထမစ်ာန္ ျဗဟၼာ့ဘံုအထိ ေတာက္ေလာင္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ နတ္ျပည္ ၆ ထပ္လဲ မီးေလာင္ ပ်က္ဆီးရပါတယ္။ မီးေလာင္စရာ မရွိတဲ့ ျပာမႈန္႔ အထိ မက်န္ေတာ့မွ ကမာၻပ်က္ျခင္း ၿပီးပါတယ္။ (ေရဖ်က္၊ ေလဖ်က္ဖုိ႔ အလွည့္မွာလဲ ဆားငန္ေရထိၿပီး ေဆြးျမည့္ေၾကရပံု၊ ေလမုန္တုိင္းက်၍ ေၾကမြၾကရပံု တုိ႔ကို သိၾကပါ)။ ထုိသို႔ ကမာၻပ်က္ေနတဲ့ အခ်ိန္ဟာ အႏၲရကပ္ ၆၄ ကပ္ ၾကာပါတယ္။ (၁၀ႏွစ္တမ္းမွ တျဖည္းျဖည္း တက္၍ အသက္ အသေခၤ်တမ္းသို႔ေရာက္၊ ထုိ အသေခၤ်တမ္းမွ ၁၀ႏွစ္တမ္းသို႔ေရာက္၊ ထုိသုိ႔ တက္ကပ္၊ ဆုတ္ကပ္ တစ္စံုကို အႏၲရကပ္ လို႔ေခၚပါတယ္)။
ကမာၻပ်က္မွာသည္ ေႏွာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လိုပါေသးတယ္။ ေနာက္ထပ္ အရိေမတၱယ် ဘုရားရွင္ ပြင့္ၿပီးမွ ကမာၻေလာက ပ်က္ဆီးျခင္းသို႔ ေရာက္ပါမယ္။ အရိေမတၱယ်ဘုရားရွင္ ပြင့္ဖုိ႔သည္ အခ်ိန္ကာလမ်ားစြာ လိုပါေသးတယ္။ ယခုေျပာေနၾကေသာ ကမာၻပ်က္ျခင္း ဆုိသည္မွာ ကမာၻၾကီး ဆိတ္သုန္းေလာက္ေအာင္ ပ်က္ဆီးျခင္းမ်ိဳး မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ အနည္းငယ္ပ်က္စီးခ်င္ ပ်က္စီးပါလိမ့္မယ္။ ပ်က္စီးခ်င္မွလဲ ပ်က္စီးမယ္။ ဒီအေၾကာင္းေတြေျပာၿပီး ဖန္ဆင္းရွင္၀ါဒ၊ ကယ္တင္ရွင္၀ါဒေတြက သူတုိ႔ေတြရဲ႕ ဘုရားက ကယ္ႏုိင္မယ္ဆုိၿပီး သိမ္းသြင္းတာမ်ိဳး ျဖစ္လာႏိုင္တယ္။ အရင္ကလဲ ဒီလို ျဖစ္စဥ္ေတြ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ အေနနဲ႔ ဒီအခ်က္ေတြကို သတိထားၾကေစခ်င္ပါတယ္။ ကမာၻ႕ေနရာ အသီးသီးမွာ စစ္ျဖစ္ေနတာေတြ၊ ငလ်င္လႈပ္တာေတြ၊ မုန္တုိင္းတုိက္တာေတြ၊ ဆူပူေသာင္းက်န္း ေနတာေတြသည္လဲ ပ်က္ဆီးျခင္းေတြပါပဲ။
မည္သို႔ပင္ ဆုိၾကပါေစ… က်ေနာ္တုိ႔ေတြက အခ်ိန္တုိင္း ေသျခင္းတရားကို ဆင္ျခင္ၿပီး မိမိမွာ ေကာင္းမႈေတြ လုပ္ေနရမယ္ ဆုိတာ သိၿပီးသားပါပဲ။ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈေတြမွာ ေမ့ေလ်ာ့ေနတဲ့သူကုိ ေသေနတဲ့ သူလို႔ ေခၚဆုိထုိက္ပါတယ္။ “ကုသိုလ္မယူ အသက္႐ွဴ၊ ထုိသူ ေသလို႔ေနေတာ့သည္၊ ကုသိုလ္လဲယူ အသက္ရွဴ ထုိသူမေသ၊ ရွင္ေတာ့သည္” လို႔ ဆုိပါတယ္။ ကုသိုလ္ဆုိတာ တကူးတက လုပ္ယူေနရတာမ်ိဳးမွ ဆုိႏုိင္တာမဟုတ္ပါဘူး။ မိမိတုိ႔ေန႔စဥ္ သြားလာေနထုိင္ေနတဲ့ အေပၚမွာ သတိေလးရွိၿပီး လုပ္ေဆာင္ေနမယ္၊ မိမိ စိတ္အစဥ္ရဲ႕ ျဖစ္မႈ၊ ပ်က္မႈ သေဘာတရားေလးေတြကို သိေပးေနမယ္၊ မိမိခႏၶာကျပတဲ့ ေဖာက္ျပန္မႈ သေဘာေလးေတြကို ေပၚလာတုိင္း အပ်က္သေဘာပဲ ရွိပါလား ဆုိတာ သိေပးေနရင္ မိမိအတြက္ အေကာင္းဆံုး ေနနည္းျဖစ္ပါ တယ္။ သာသနာတြင္း ကာလမွသာ ဒီသေဘာတရားေတြကုိ သိခြင့္ရၾကရတာပါ။ ယခုအခ်ိန္လို သာသနာနဲ႔ ၾကံဳေနစဥ္၊ မိမိတုိ႔မွာ အားထုတ္ႏုိင္တဲ့ ခႏၶာနဲ႔ တရားေတြကုိ သိႏုိင္တဲ့ ဉာဏ္ပညာရွိေနလ်က္နဲ႔ မက်င့္ၾကံၾက ရင္ေတာ့ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေသၾကရဦးမယ္ မွတ္ပါ။ ကမာၻေလာက ပ်က္မယ္ဆုိတာၾကားတာနဲ႔ ငါၾကားလိုက္တဲ့ ၾကားသိစိတ္ေလးက ျဖစ္ၿပီး ပ်က္သြားပါလား ဆုိတဲ့ အသိေလးရေအာင္ က်င့္လိုက္ၾကပါ။
တဆက္တည္းေျပာလိုသည္မွာ ဒီကမာၻပ်က္ၿပီးလို႔ ေနာက္ ျဖစ္လာမဲ့ ကမာၻသည္ သုညကမာၻ ျဖစ္ပါတယ္။ သုညကမာၻဆုိတာ ဘုရားမပြင့္တဲ့ ကမာၻပါ။ ေနာက္ဘုရားရွင္၏ သာသနာေတာ္ကုိ မမွီလိုက္ရင္ေတာ့ တရားနဲ႔က ပိုၿပီး ေ၀းရဦးမွာပါပဲ။ ထုိ႔အတူ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေသရဦးမွာပါပဲ။ အခုအခ်ိန္မွာ အားထုတ္က်င့္ၾကံမွသာ ယခုဘ၀မွာ တရားမရခဲ့ရင္ေတာင္ ေနာက္ဘုရားသာသနာနဲ႔ ေတြ႔ရဖုိ႔ အတြက္ ေက်းဇူးျပဳႏုိင္တယ္။ ယခုလဲ မေကာင္းမႈ ဒုစရိုက္ေတြနဲ႔သာ ေမြ႕ေလ်ာ္ၾကရင္ေတာ့ မေသခ်ာလွပါဘူး။

“က်န္ရွိေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ အဓိကႏွင့္ သာမည ခြဲျခားသိရွိၿပီး မိမိ ရုပ္၊ နာမ္ေတြရဲ႕ ျဖစ္ပ်က္ အစဥ္ကို ထုိးထြင္းသိျမင္ႏုိင္တဲ့၊ သူေတာ္ေကာင္းမ်ား ျဖစ္ႏိုင္ၾကပါေစ။”


“အသိတလံုး လက္ကိုင္သံုး အဆံုးနိဗၺာန္ျပည္”