အကဲ့ရဲ႕မလြတ္ေသာေလာက

လူေလာက သေဘာကိုၾကည့္ရလွ်င္ ေလာကၾကီးအတြင္းျဖစ္တည္က်င္လည္ေနၾကမႈ၊ ရုန္းကန္ေနရမႈ၊ ၾကိဳးစား ေဆာက္တည္ေနရမႈ စေသာ ဘ၀ေနထိုင္ေရးအတြက္ ျပဳလုပ္ေနၾကရသည္ကို ေတြးၾကည့္လွ်င္ပင္ ေတြ႔ျမင္ႏုိင္ ေပသည္။ ဘ၀တစ္ခုရလာရျခင္းသည္ အေၾကာင္းတရားမ်ားရွိခဲ့ေသာေၾကာင့္ အက်ိဳးတရားခႏၶာကိုရလာျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အေၾကာင္းတရားမရွိလွ်င္ အက်ိဳးတရားခႏၶာလည္း မျဖစ္ေပၚလာႏုိင္ပါ။ ထို႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၊ စာဖတ္သူတုိ႔ ရရွိေနေသာအက်ိဳးတရား ခႏၶာမွလြတ္ေျမာက္ရာလမ္းကိုရွာ ရပါမည္။ အတိတ္ကာလက သမုဒယသစၥာ (ဆင္းရဲျဖစ္ေၾကာင္းအမွန္တရား။) တဏွာ၊ ေလာဘ(ပယ္သတ္ရမည့္တရား) မ်ားကိုျပဳလုပ္ခဲ့၍ ယခုကာလတြင္ ဒုကၡသစၥာ(ဆင္းရဲျခင္းအမွန္တရား။) ျဖစ္-ဒုကၡ၊ ပ်က္-ဒုကၡ(ပိုင္းျခားသိရမည့္တရား) ကိုရရွိ လာျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အတိတ္က မသိမႈ(အ၀ိဇၨာ)၊ လိုခ်င္တမ္းမက္မႈ(တဏွာ) ဦးေဆာင္ခဲ့သျဖင့္ယခုတိုင္ သံသ ရာရွည္ေနပါေတာ့သည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ သံသရာမွလြတ္ေျမာက္ေၾကာင္းတရားမ်ားကို သာက်င့္ၾကံသင့္ပါ သည္။ ေလာကတြင္ေနထုိင္ရသ၍ ေလာကဓံရွစ္ပါး( ေငြရွိျခင္း၊ မရွိျခင္း။ အေျခြရံရွိျခင္း၊ မရွိျခင္း။ ကဲ့ရဲ႕ျခင္း၊ ခ်ီးမြမ္း ျခင္း။ ေကာင္က်ိဳးခ်မ္းသာခံစားရျခင္း၊ မေကာင္းက်ိဳးခံစားရျခင္း) ႏွင့္လည္းၾကံဳေတြ႕ ေနရမည္မွာမ လြဲ ေပ။ေလာကၾကီးမွာ မည္သည့္အေၾကာင္းႏွင့္ျဖစ္ေစအကဲ့ရဲ႕မလြတ္ႏုိင္ဟု ဘုရွားရွင္ကေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါ သည္။ ထုိေၾကာင့္မိမိကိုကဲ့ရဲ႕ျခင္းဆုိသည့္ ေလာကဓံႏွင့္ၾကံဳးလာရသည္ ရွိခဲ့ေသာ္ရန္တံု႔မျပန္မိေစရန္သတိရွိရ ပါမည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္တြင္ သီတင္းသုံးေတာ္မူစဥ္ တစ္ေန႔၌ အတုလဥပါသကာ ေခါင္းေဆာင္ေသာ သူ၏အေပါင္းအေဖာ္ ငါးရာတုိ႔သည္ တရားနာရန္ေရာက္လာၾက၏။ ေရွးဦးစြာ အရွင္ေရ၀တ ထံခ်ဥ္းကပ္ၾက၏။ အရွင္ေရ၀တသည္ အနည္းငယ္ႏႈတ္ဆက္စကားေျပာၿပီး တိတ္ဆိတ္စြာတရားထိုင္ေနေလ ရာအရွင္သာရိပုတၱရာထံ သြားၾက၏။ အရွင္သာရိပုတၱရာက ခက္ခဲနက္နဲေသာအဘိဓမၼာတရားသေဘာမ်ားကို က်ယ္၀န္းစြာေဟာေျပာရာၿငီးေငြ႔လာၾက၏။ သင့္ေတာ္ေသာတရားကို နာယူမည္ဟုဆံုးျဖတ္၍ အရွင္အာနႏၵာထံ သြားၾကျပန္သည္။ အရွင္အာနႏၵာ ကအေျခခံတရားမ်ား၏လိုရင္းသေဘာတုိ႔ကို တိုတိုတုတ္တုတ္ေဟာေျပာရာ နားမရွင္းျဖစ္ၾကျပန္၏။ ထုိ႔ေနာက္ျမတ္စြာဘုရား၏ေရွ႕ေမွာက္သို႔သြားၾကေရာက္ၿပီး ေလွ်ာက္ထားၾက၏။“အရွင္ ဘုရား အရွင္ေရ၀တ ကတရားမေဟာပါ၊ သူ႔ဘာသာ ႏႈတ္ဆိတ္ေနပါသည္။ အရွင္သာရိပုတၱရာက က်ယ္၀န္း စြာေဟာ၍ ၿငီးေငြ႔ၾကပါသည္။ အရွင္အာနႏၵာ တရားေဟာပံုမွာ တုိတိုက်ဥ္းက်ဥ္းျဖစ္၍နား လည္ရန္ခက္ပါသည္။ ဘယ္တရားႏွင့္မွ အဆင္မေျပ၍ အရွင္ဘုရားထံ တရားနာရန္ လာေရာက္ၾကပါသည္” ဟုေလွ်ာက္ထားရာဘု ရားရွင္က ေအာက္ပါအတုိင္း ေဟာေတာ္မူပါသည္။

“အုိ…အတုလ...ကဲ့ရဲ႕ျခင္းသည္ေရွးရိုးအစဥ္လာေပတည္း။ ဤကဲ့ရဲ႕ျခင္းသည္ယခုမွျဖစ္သည္မဟုတ္။ ဆိတ္ ဆိတ္ေနသူကိုလည္း ကဲ့ရဲ႕ကုန္၏။ မ်ားစြာေျပာေဟာသူကုိလည္းကဲ့ရဲ႕ကုန္၏။ ႏိႈင္းခ်ိန္၍ ေျပာေသာသူကိုလည္း ကဲ့ရဲ႕ကုန္၏။ ေလာက၌အကဲ့ရဲ႕လြတ္ေသာသူမည္သည္ မရွိေပ”

ေဆာင္ပုဒ္။...။

ေလာကလူမ်ား၊ စိတ္အထာကား၊ စကားမ်ားလွ်င္ အျပစ္တင္၏။ နည္းလွ်င္ကဲ့ရဲ႕၊ ရွုံ႕ခ်မဲ့၏။ မခ်ဲ႕လိုရင္းသင့္ရံုရွင္းလည္း၊ စိတ္တြင္မၾကိဳက္၊ ကဲ့ရဲ႕လိုက္၏။ ႏွစ္ၿခိဳက္မႈကြာ၊ ဘာပဲျမင္ျမင္၊
အျပစ္တင္သည္၊ ဤလွ်င္လူ႔သေဘာေပတည္း။...။

( ေကာဓ၀ဂ္၊ အတုလဥပါသကာ၀တၳဳ )၊

မိမိကို ကဲ့ရဲ႕ျခင္းေလာကဓံႏွင့္ၾကံဳလာခဲ့ရေသာ္ အထက္တြင္ေရးသားထားေသာ ဘုရားရွင္၏ ေဟာၾကားသည့္ တရားကို သတိရ၍ ရန္ႏွင့္မတုန္႔ျပန္မိေစရန္ အသိေပးေရးသားလိုက္ရပါသည္။ ၾကံဳလာေသာ ေလာကဓံတရား ကိုဒုကၡသစၥာဟု သိ၍မိမိမွ သမုဒယသစၥာထပ္မံ မလုပ္မိရန္သတိတရားရွိပါမည္။ စာဖတ္သူမ်ား အသိတရား မ်ားတိုးပြား၍ အက်င့္တရားလိုက္ကာ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳႏုိင္ၾကပါေစ။…။

“အသိတလံုး လက္ကိုင္သံုး အဆံုးနိဗၺာန္ျပည္္”

စာေရးသူ- ေအာင္ေဆြဦး