ေနေရးမခင္ ေသေရးျပင္ေလာ့

ဘ၀တစ္ခုရလာျပီဆုိလွ်င္ေမြးဖြားျခင္းမွအစျပဳ၍ေသဆံုးျခင္းမွာအဆံုးသတ္ရပါတယ္။ ေသဆံုးျခင္းကိုမည္သူမွ လြန္ဆန္ႏုိင္ျခင္းမရွိပါဘူး။ ထို႔သို႔ဆုိရလွ်င္ေသဆံုးဖို႔အတြက္ျပင္ ဆင္ဖို႔လိုအပ္ပါမည္။ ဘ၀ျဖစ္တည္လာတာႏွင့္ အိုျခင္း၊ နာျခင္းတုိ႔သည္လည္းၾကံဳဆံုရမည္ မွာမလြဲေပ။ အို၊ နာ၊ ေသျခင္းတရားတုိ႔သည္ ဆင္းရဲေၾကာင္းအမွန္ ပင္ျဖစ္ပါသည္။ ေရွးေရွး ဘ၀မ်ားက မုိက္အားၾကီးခဲ့၍ ယခုအခ်ိန္တုိင္ေအာင္ ဒုကၡပင္လယ္ေ၀ေနရသည္ကို သတိသံေ၀ဂရၾကပါေစ။ ေရွးကဘုရားအဆူဆူပြင့္ခဲ့ေသာ္လည္း ဘုရားမျမင္ တရားမခင္ေသာေၾကာင့္ယခုတုိင္ ေအာင္သံသရာခရီးသည္ရွည္လ်ားေနရပါေတာ့သည္။ ယေန႔အခ်ိန္ မွာေနေရးအတြက္ၾကိဳးစားေနရသလိုေသး ေရးအတြက္လည္းျပင္ဆင္သင့္ပါၿပီ။ လက္ရွိဘ၀ခႏၶာကို သံသရာေကာင္းက်ိဳးအတြက္အသံုးခ်တက္ဖို႔အၾကံေပး ပါရေစ။

စေလဦးပုညကေအာက္ပါအတုိင္းေရးစပ္ခဲ့သည္ကို သတိသံေ၀ရၾကပါကုန္…

“ယခုခါမူ၊ လူလည္းၿဖစ္လာ

သာသနာလည္းထြန္းခိုက္၊ အၿမိဳက္တရား

ေဟာၾကားမည့္သူ၊ လူလည္းမရွား

သို႔ပါလ်က္သားႏွင့္မွ

တရားမလိုက္၊ အမွားကိုႀကိဳက္ၾကလွ်င္

အမိုက္တကာ့ဗိုလ္မင္း၊ အဖ်င္းတကာ့ဗိုလ္ခ်ဳပ္

အပါယ္ေလးလီ ၊ ၿမစ္နဒီတြင္ ၊ ပလံုစီၿမဳပ္လို႕

လူယုတ္ၾကီးေတြၿဖစ္ခ်ိမ္႔မည္”

ထိုအခ်က္မ်ားကိုေတြးၾကည့္လွ်င္ လူလည္းၿဖစ္လာရၿပီ၊ သာသနာႏွင့္လည္းၾကံဳၿပီ၊ ေဟာၾကားေနေသာရဟန္း သာ၀ကမ်ားလည္းေပါမ်ားလွ၏။ ဤကဲ႔သို႔ ၾကံဳလ်က္နဲ႔မွ အက်င့္ပ်က္၊ တရားပ်က္၊ စရိုက္ပ်က္၊ မူပ်က္ေနရင္ ေတာ့လူၿဖစ္ရက်ိဳးနပ္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ေနာက္ ထပ္သံသရာခရီးလည္းရွည္ရပါမည္။ မိမိသည္တေန႔ထက္တ ေန႔ေသးမင္းဆီကိုဦးတည္သြားေနသည္ကိုလူတိုင္းသိၿပီးျဖစ္ပါမည္။ မိမိသည္ခရီးသြားမည္ဆုိလွ်င္မသြားခင္ၾကိဳ တင္ျပင္ဆင္ၾကရပါသည္။ ထို႔အတူေသမင္းဆီသို႔သြားရမည့္ ခရီးကိုမည္သို႔ေသာအရာမ်ားႏွင့္ျပင္ဆင္ၾကပါမည္ နည္း။ မိမိကိုယ္ ကိုျပန္ေမးၾကည့္ပါ။ သရဏဂံုတည္၍ေသမည္လား၊ သမထ အားထုတ္၍ေသမည္လား၊ ၀ိပႆ နာတရားအားထုတ္၍ေသမည္လား ဆိုသည္ကိုစဥ္းစားျပင္ဆင္ၾကသင့့္ပါၿပီ။ ပုထုဇဥ္ေတြဟာမိမိတုိ႔ဘယ္ဘ၀က လာတယ္ဆိုတာကိုမသိၾကပါဘူး။ ေသရင္ဘယ္္ကို သြားမယ္လို႔လည္းမ သိၾကဘူး။ ဘယ္ေန႔ေသရမယ္ဆိုတာ ကိုလည္းမသိၾကဘူး။ ေနသာေန ေနၾကတယ္ဘာမွလည္း ေရေရရာရာမရွိလွဘူး။ ဒါေၾကာင့္ေနရတဲ့အခိုက္ တန္႔ကာလေလးမွာ ေမတၱာ၊ ဂရုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥေပကၡာ စတဲ့ျဗဟၼစိုတရား မ်ားႏွင့္ေနထိုင္သင့္ပါသည္။ လူေတြ ရဲ႕သက္တမ္းမ်ားတိုလာျခင္းမွာ ထိုတရားမ်ားေခါင္းပါးလာေသာေၾကာင့့္ျဖစ္ပါသည္။ စာဖတ္သူမ်ားသည္လည္း အေနလွဖို႔ အတြက္သာမျပင္ဆင္ေတာ့ဘဲ အေသလွေၾကာင္းတရားမ်ားကိုလည္း သိရွိကာေနေရးမခင္ ေသေရး လည္းျပင္သင့္ပါၿပီဟုအၾကံျပဳလိုပါသည္။

အေသလွေၾကာင္းတရား(၄)ပါး..

(၁) တစ္ကိုယ္ေကာင္းမဆန္ျခင္း။

(၂) ကုသိုလ္ပူေႏြးျခင္း။

(၃) အစြဲကင္းျခင္း။

(၄) ယံုမွားကင္းျခင္း။

မိမိသည္ အရာရာတုိင္းကို ငါ့ပစၥည္း၊ ငါ့ပိုင္၊ ငါဆုိင္တယ္ဆုိတဲ့ ငါစြဲတရားမ်ားမရွိျခင္း ေၾကာင့္မိမိရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ေလာဘ၊ ေဒါသ မ်ားနည္းပါးကာ ကုသိုလ္တရားမ်ား ပိုမုိျပဳလုပ္ ၾကပါမည္။ မိမိျပဳလုပ္ထားတဲ့ ကုသိုလ္တရား မ်ားကို မေမ့မေလ်ာ့ေနဘဲျပန္လည္စဥ္းစား ကာပီတိျဖစ္ရပါမည္။ မိမိ၏ ပိုင္ဆုိင္မႈ၊ ေဆြမ်ိဳးအစရွိေသာအရာ မ်ားကို အစြဲမထားရပါဘူး။ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာအေပၚမွာ ယံုမွားသံသယ မျဖစ္ရပါဘူး။ သက္၀င္ယံုၾကည္တဲ့ သဒၶါတရားမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ ကိုးကြယ္တက္ရပါမည္။ မိမိသည္ကုသိုုလ္တရားမ်ားကိုျပန္လည္သတိရခ်ိန္တြင္သတိ ရစိတ္သည္အျမဲမရွိသည္ကို ပိုင္းျခားသိျမင္ႏိုင္ပါက ၀ိိပႆသနာဥာဏ္ ျဖစ္ပါသည္။ (၀ိပႆနာဥာဏ္ျဖင့္တ ရားအားထုတ္၍ေသျခင္းသည္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ပါတယ္)။ ေသခါနီးအခ်ိန္မွာ နာတဲ့ေ၀ဒနာကိုခံစားၾကရမွာပါ။ ထိုေ၀ဒနာကို ငါ ခံစားေနတယ္လို႔ ႏွလံုးမသြင္းရပါဘူး။ ေ၀ဒနာသည္ငါမဟုတ္။ ေ၀ဒနာ အနိစၥ(အၿမဲမရွိ) ဟူ၍ ေ၀ဒနာႏွင့္ ငါခြာ၍ေသတက္လွ်င္အေကာင္းဆံုးေသနည္းျဖစ္ပါမည္။ ထုိသို႔ေသျခင္းသည္ေသခါးနီးအခ်ိန္မွာပင္ ေသာတပန္တည္ႏိုင္ပါသည္။

“လူ႔သက္၊ လူ႔အိမ္၊ လူ႔စည္းစိမ္က

မိုးတိမ္လွ်ပ္ႏွယ္၊ ပ်ံေသာ္ၾကယ္မွ်

ၾကာႏြယ္ေရေၿခာက္၊ ေသမီးေတာက္သို႔

ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ခႏၷာ ကြယ္ရရွာသည္

မွန္စြာဒုကၡပါတကား။”

လူ႔အသက္၊ လူ႔အိမ္၊ လူ႔စည္းစိမ္ဆိုတာ မိုးေပၚကမိုးတိမ္တိုက္ေတြလိုပါပဲ အခုေမာ့ၾကည့္ လိုက္ရင္ဒီေနရာဆို ေပမယ့္ ေနာက္တႀကိမ္ၾကည့္လိုက္ရင္ လွ်င္ၿမန္စြာေနရာေၿပာင္းလႊဲသြားတာေတြ႔ပါလိမ့္မယ္။ ေရထဲကၾကာပန္း ကိုခူးၿပီး ေနပူပူမွာပစ္တင္ၾကည့္ပါကခဏအတြင္း ေၿခာက္ကပ္သြားမွာ ေတြ႕ပါလိမ့္မယ္။ မီးေတာက္အရက္ကို ေလာင္းၿပီး မီးရိႈ႕ၾကည့္ပါက ဟုတ္ခနဲေလာင္ၿပီ ၿငိမ္းသြားတာေတြ႔ပါလိမ့္မယ္။ ဒီလိုပါပဲအသက္တစ္ခု၊ ဘ၀တစ္ခု လို႔ ေၿပာေနၾကတဲ့ ဒီခႏၶာဟာအုိျခင္း၊ နာျခင္း၊ ေသျခင္းေဘးသုိ႔အလွ်င္အၿမန္သြားေနတယ္ဆိုသည္ကို သတိ သံေ၀ဂရကာ ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာကို အစဥ္ပြားမ်ားေနသင့္ပါသည္။ စာဖတ္သူမ်ား ေဒသနာဥာဏ္မ်ားတုိးပြား ကာအသိတရားကို အက်င့္လိုက္၍ နိဗၺာန္သို႔မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ၾကပါေစ။…။

“ဓမၼခ်မ္းသာေတြ႕ေအာင္ရွာ အို၊ နာ၊ ေသျခင္းကင္းေစေသာ္”