“သာသနာေတြ႕က်ိဳးနပ္ပါေစ”

သာသနာ ဆုိတာ အဆံုးအမလို႔ အရိုးရွင္းဆံုး ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ဘယ္သူရဲ႕ အဆံုးအမလဲ ဆုိရင္ သမၼာသမၺဳဒၶ ဘုရားရွင္ရဲ႕ အဆံုးအမကို ဆုိရပါမယ္။ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ သုေမဓာရွင္ရေသ့ ဘ၀ကတည္းက နိဗၺာန္စံ၀င္ရင္ ရေပမဲ့ ငါတေယာက္တည္း နိဗၺာန္မ၀င္လို၊ ေ၀ေနယ် သတၱ၀ါေတြကိုပါ နိဗၺာန္ကုိ ပို႔ေဆာင္မယ္ ဆုိတဲ့ ေစတနာနဲ႔ ဒီပကၤရာ ျမတ္စြာဘုရား ေျခေတာ္ရင္းမွာ ဘုရားဆုပန္ခဲ့ပါတယ္။ ဘုရားျဖစ္ဖုိ႔ရန္ အတြက္ ေလးသေခ်ၤနဲ႔ ကမာၻတစ္သိန္း ပါရမီ ျဖည့္ခဲ့ရပါတယ္။ ဘုရားျဖစ္တဲ့ အခါမွာလဲ သက္တမ္းတုိေသာ ကာလမွာ ျဖစ္ရသျဖင့္ ေ၀ေနယ် သတၱ၀ါတုိ႔ကို ၄၅၀ါ ကာလပတ္လံုး ေခ်ခၽြတ္ေတာ္မူခဲ့ရပါတယ္။ မနက္ ဆြမ္းခံၾကြခ်ိန္မွာပင္ မဂ္ရထိုက္ သူမ်ားကို ေခ်ခၽြတ္ရပါတယ္။ ဆြမ္းခံျပန္လာရင္ ဒုလႅဘတရားငါးပါးကို ေဟာၾကားေတာ္မူပါတယ္။ ေန႔ဆြမ္းစားၿပီးခ်ိန္မွာ ရဟန္းေတာ္မ်ားက ကမၼ႒ာန္းေတာင္းၾက၊ တရားေမးၾကနဲ႔ ညေနပိုင္း ေရာက္သြားပါတယ္။ ထုိအခ်ိန္မွာပဲ ၿမိဳ႕သူ၊ ၿမိဳ႕သားမ်ားက တရားနာဖုိ႔ ေရာက္ႏွင့္ေနၾကပါၿပီ။ ထုိ႔ေနာက္ တရားေဟာေပးရာ တရားပြဲက ည ၁၁ နာရီခန္႔ ျဖစ္သြားပါတယ္။ သန္ေခါင္ယံ အခ်ိန္မွာ နတ္မ်ား တရားနာလာလို႔ ေဟာေပးရပါတယ္။ နတ္ေတြျပန္သြားခ်ိန္မွာ ျဗဟၼာေတြလာလို႔ တရားေဟာေပးရာ ၂နာရီခြဲ ၃ နာရီေလာက္ ေရာက္သြားပါတယ္။ ျဗဟၼာေတြျပန္သြားၿပီးမွ တေနကုန္ခိုင္းထားတဲ့ ခႏၶာႀကီးကို အနားေပးပါတယ္။ မနက္အာရံုတတ္ခ်ိန္မွာ မဟာက႐ုဏာ သမာပတ္၀င္စားကာ ကၽြတ္ထုိက္သူတုိ႔ကို ၾကည့္႐ႈေတာ္မူပါတယ္။ ေတြ႕ရွိရင္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေ၀းေ၀း အေရာက္သြားကာ တရားေဟာၿပီး ေခ်ခၽြတ္ေတာ္မူပါတယ္။


ဘုရားတစ္ဆူပြင့္ရင္ ေခ်ခၽြတ္ရမည့္၊ ကၽြတ္ရမည့္ ေ၀ေနယ်သတၱ၀ါေပါင္း ၂၄ သေခ်ၤ၊ ကုေဋ ၆၀၊ ဗိုလ္ေခ် တစ္သိန္းျဖစ္ပါတယ္။ ေဂါတမ ျမတ္စြာဘုရားသည္ သက္တမ္း တုိလြန္းေသာေၾကာင့္ ၁၆ သေခ်ၤ၊ ကုေဋ ၆၀၊ ဗိုလ္ေခ် တစ္သိန္းသာ ကၽြတ္လြတ္ရန္ တရားေဟာေပးႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ က်န္ရွိေနတဲ့ ရွစ္ သေခ်ၤကုိ ဘုရားရွင္ တပည့္သား သံဃာေတာ္မ်ား မွတဆင့္ တရားနာၾကားၿပီ ကၽြတ္တန္း၀င္ၾကပါေစ ဟူေသာ ဆႏၵျဖင့္ သာသနာေတာ္ ႏွစ္ငါးေထာင္ ထားခဲ့ပါတယ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ယေန႔အခ်ိန္မွာပင္ ၀ိပႆနာတရားမ်ား နာၾကားက်င့္ၾကံခြင့္ ရေနျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ယခု သာသနာေတာ္ႏွစ္ ၂၅၅၂ ျဖစ္တာေၾကာင့္၊ ေနာက္ထပ္ သာသနာေတာ္ ၂၄၄၈ ႏွစ္ သာက်န္ပါေတာ့တယ္။ (သာသနာေတာ္ ႏွစ္ ၅၀၀၀ ျပည့္ေသာ္လည္း ဘုရားရွင္၏ တရားေတာ္ကို လုိက္နာ က်င့္ၾကံသူေတြ ရွိေနသ၍ သာသနာေတာ္ ရွိေနဦးမွာ ျဖစ္ပါတယ္ )။ သာသနာႏွစ္ ဘယ္ေလာက္က်န္တယ္ ဆုိတာ မစဥ္းစားသင့္ပါဘူး။ အမွန္မွာ မိမိတုိ႔ မေသခင္သာ သက္ဆုိင္ပါတယ္။ မိမိတုိ႔ အတြက္က ေသတဲ့ အခ်ိန္သည္ သာသနာကြယ္တာပါပဲ။ ေသသြားလို႔ အပါယ္ဘံု ေရာက္သြားခဲ့ရင္ေတာ့ သာသနာေတာ္နဲ႔ ထပ္ေတြ႔ဖုိ႔ မလြယ္ပါဘူး။
ထို႔ေၾကာင့္ အေသမဦးခင္ ဉာဏ္ဦးဖုိ႔ လိုပါတယ္။ ဉာဏ္ဦးဖုိ႔သည္ ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာတရားကို ပြားမ်ားအား ထုတ္ထားဖုိ႔ အေရးၾကီးပါတယ္။ ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္စံ၀င္ခါနီးမွာပင္ မဟာကရုဏာေတာ္ျဖင့္…
ဟႏၵဒါနိ ဘိကၡေ၀ အာမႏၲာယာမိေ၀ါ၊
၀ယဓမၼာ သခၤါရာ အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ။
ခ်စ္သားတုိ႔ ႐ုပ္နာမ္ ခႏၶာ သခၤါရ တရားတုိ႔သည္ ပ်က္စီးျခင္း သေဘာရွိၾကတယ္။ မေမ့မေလ်ာ့ ၿမဲၿမံတဲ့ သတိတရားနဲ႔ ေနထုိင္ၾကပါကုန္ေလာ့၊… ဟု ေနာက္ဆုံးမွာ မွာၾကားခဲ့ပါတယ္။ မိဘတုိ႔သည္ သားသမီးတို႔ကို တသက္သာ ခ်မ္းသာေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ တဘ၀တာ ေက်းဇူးရွင္လို႔ ေခၚပါတယ္။ ဗုဒၶဘုရားရွင္သည္ကာ သံသရာ တေလွ်ာက္လံုး အပါယ္ေဘးမွ ကင္းၿပီး ခ်မ္းသာေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ေသာေၾကာင့္ သံသရာ တေလွ်ာက္ ေက်းဇူးရွင္လို႔ ေခၚဆုိထိုက္ပါတယ္။ တဘ၀ ေက်းဇူးရွင္ မိဘမ်ား ေသခါနီး မွာၾကားေသာ စကားကိုပင္ သားသမီးမ်ားက လိုက္နာတတ္ၾကပါတယ္။ ထုိသုိ႔ဆုိရလွ်င္ တသံသရာလံုး ေက်းဇူးရွင္ျဖစ္ေသာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ တရားကုိ ပိုၿပီးနားေထာင္ သင့္ပါတယ္။ ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာ ပြားမ်ားျခင္းသည္ပင္ ဘုရား၏ တရားကို အျပည့္အ၀ နားေထာင္ရာ ေရာက္ပါမယ္။ ဒါန၊ သီလ၊ သမထ တရားေတြသည္ ဘုရား မပြင့္ခင္ ကာလ ကတည္းက ရွိခဲ့ၿပီးသားပါ။ သစၥာတရားေတြကေတာ့ ဘုရားပြင့္မွသာ သိခြင့္ရတာပါ။ ထုိ အသိေလး တခုသည္ ေလာကီ၊ ေလာကုတ္ ႏွစ္ျဖာေသာ အက်ိဳးအတြက္ မ်ားစြာပင္ အက်ိဳးႀကီးလွပါတယ္။ တကယ့္ ေသေဘးကို ရင္ဆုိင္ရေတာ့မယ္ဆုိရင္ ၀ိပႆနာဘာ၀နာ သစၥာအသိသည္သာ အားထား ႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။ ထုိ႔အတူ ေလာကမွာေနထုိင္ၾကတဲ့ လူေတြျဖစ္တာေၾကာင့္ ေလာကဓံတရား ( လာဘ္ရျခင္း၊ မရျခင္း၊ အေျခြအရံေပါျခင္း၊ အေျခြအရံမရွိျခင္း၊ ကဲ့ရဲ႕ခံရျခင္း၊ ခ်ီးမြမ္းခံရျခင္း၊ ကုိယ္စိတ္ဆင္းရဲျခင္း၊ ကိုယ္စိတ္ ခ်မ္းသာျခင္း) ေတြကိုလဲ သစၥာအသိ ျဖင့္သာ ရင္ဆုိင္ႏုိင္ပါတယ္။ သစၥာမသိရင္ေတာ့ ထုိအဆင္မေျပမႈကို အေၾကာင္းျပဳၿပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ အကုသုိလ္ျဖစ္ရပါမယ္။ ေကာင္းတဲ့ ေလာကဓံ ေတြ႔ရင္ ေလာဘ ျဖစ္မယ္၊ မာန တတ္မိမယ္၊ ဆုိးတဲ့ ေလာကဓံ ေတြ႕ရင္ ေဒါသျဖစ္မိမယ္။ ထုိ ကိေလသာ တရားေတြ မျဖစ္ရေအာင္သည္ သစၥာအသိေလး သိထားမွ စိတ္ခ်ရပါမယ္။ ဘုရားရွိခိုး၊ ပရိတ္တရားနာျခင္း စတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ တဦးလုပ္သင့္တဲ့ တေန႔တာ အလုပ္ကို လူတုိင္းနီးပါး လုပ္ေဆာင္ၾကပါတယ္။ စိတ္ေကာင္းရွိရင္ ၿပီးတာပဲ တရားနာဖို႔မလိုဘူး၊ တရားအားထုတ္ဖုိ႔ မလိုဘူးဆုိလို႔လဲ မသင့္ေတာ္ပါဘူး။ တရားအလုပ္ဆုိတာ တရားမရွိေသးလို႔ လုပ္ၾကတယ္လို႔ ေျပာတာလဲ ၾကားဖူးပါတယ္။ ဘာ၀နာ ဆုိတာ ဘ၀ နာလို႔ လုပ္တာလို႔လဲ ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ မည္သို႔ပင္ ဆုိေစ အေျခခံ သဒၶါတရားမရွိရင္ေတာ့ ဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္တုိင္ ေဟာေနရင္ေတာင္ ကန္႔လန္႔တုိက္ၾကမွာပဲ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မန္လည္ဆရာေတာ္ႀကီးက ေအာက္ပါ အတုိင္းေရးခဲ့ပါတယ္။
“ပါရမီ နဂို၊ မရွိလိုက၊
ကုသိုလ္စ႐ိုက္၊ မေဟာထိုက္တည့္၊
လူမုိက္တိရစာၧန္၊ နိဗၺာန္စကား၊ အလြန္ခါး၏”
(မဃေဒ၀ လကၤာ)
ယခုအခ်ိန္မွာေတာ့ တသံသရာလံုးက ပါလာခဲ့ေသာ အ၀ိဇၨာ (မသိမႈ၊ သစၥာေလးပါးကုိ မသိျခင္း၊ သိသင့္တာ မသိျခင္း၊ မသိသင့္တာ သိျခင္း) အေမွာင္ႀကီးကို ဒီဘ၀မွာေတာ့ ဉာဏ္အလင္းနဲ႔ ပယ္ခြင္းသင့္ပါၿပီ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သစၥာတရားမ်ား နာၾကားက်င့္ၾကံၾကဖို႔ အေလးနက္ထား တုိက္တြန္းပါရေစ။ ဒါမွလဲ သာသနာနဲ႔ေတြ႕ရက်ိဳး နပ္ပါလိမ့္မယ္။ သာသနာတြင္းသား ပီသေအာင္ လုပ္ေဆာင္ၾကပါေစ။ သစၥာတရားေတာ္မ်ားကို ယခုအခ်ိန္မွာပဲ နာၾကား လိုက္နာၾကပါ။

နာၾကားတဲ့ အတုိင္းလဲ သိၾကပါေစ၊ သိတဲ့ အတုိင္းလဲ က်င့္ၾကပါေစ၊ က်င့္တဲ့ အတုိင္းလဲ ရၾကပါေစ။