ဗုဒၶဘုရား၊ ပြင့္ျငားေပၚလာ၊
ေဟာကာညႊန္ၾကား၊ တရားေဒသနာ၊
အကုသလ၊ ကုသလဓမၼာ၊
သိခြင့္ထူး၊ ေက်းဇူးႀကီးလွတာ။
~~~
ဘုရားဂုဏ္ထူး၊ ေက်းဇူးကိုရွာ၊
ဘယ္လိုနည္းနဲ႔၊ အၿပီးဆပ္မွာ၊
ပရိယတ္ႏွင့္၊ ပဋိပတ္ႏွစ္ျဖာ၊
မျပတ္ပြား၊ ဆပ္ျငားေက်းဇူးသာ။
~~~
သာသနာထဲ၊ ၾကံဳခဲၾကံဳလာ၊
ၾကံဳပါေသာ္လည္း၊ ျပဳခဲေပရွာ၊
သတိရလို႔၊ သိၾကေသာ္သာ၊
ခြင့္သာခိုက္၊ ျပဳလိုက္သာသနာ။
သာသနာျပဳသည္ဆုိရာမွာ ဘုရားတည္၊ ေက်ာင္းေဆာက္ၿပီး လွဴဒါန္းမႈျပဳေနျခင္းမဟုတ္ပါ။ ယေန႔လူအေတာ္မ်ားမ်ားက ထုိကုသိုလ္အလုပ္ကိုပင္ သာသနာျပဳသည္ဟု ထင္မွတ္ေနၾကသည္။ ထုိအလုပ္မ်ားကို အက်ိဳးမရွိဟု ေျပာျခင္းမဟုတ္ပါ။ သာသနာျပဳျခင္း အစစ္မဟုတ္ဟုသာ ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ တကယ့္သာသနာတည္ၿမဲေအာင၊္ ျပန္႔ပြားေအာင္၊ သန္႔ရွင္းေအာင္ လုပ္ဖုိ႔ဆုိတာ အေဆာက္အအံုႀကီးေတြက တက္ႏိုင္တာမဟုတ္ပါ။ ပရိယတၱိသာသနာႏွင့္ ပရိပတၱိကိုအေျခခံေသာ လမ္းမွန္သည့္ ပဋိပတၱိသာသနာကသာ သာသနာကို အရွည္တည္ၿမဲေအာင္ လုပ္ႏိုင္မွာျဖစ္ပါသည္။ ဥပမာ- ဒုတိယသဂၤါယနာတင္တဲ့အခ်ိန္တုန္းက ဘုရားႏွင့္တကြ ရဟႏၲာႀကီးမ်ား သီတင္းသံုးေနထုိင္သြားတဲ့ သာ၀တၳိေဇတ၀န္ ေက်ာင္းတုိက္ေတာ္ႀကီး၊ ပုဗၺာ႐ံု ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ရာဇၿဂိဳလ္ျပည္က ေ၀ဠဳ၀န္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမ်ားက ထင္ရွားစြာကိုယ္ စားျပဳတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ားပါတာ မေတြ႕ရပါဘူး။ အက်င့္သီလနဲ႔ေနတဲ့ အျခားေသာ သာသနာ့၀န္ေဆာင္ ရဟန္းေတြသာ ဦးေဆာင္ၿပီး သာသနာကို ေစာင့္ေရွာက္ေတာ္မူခဲ့ၾကတာ ေတြ႕ရပါသည္။ ယခုေခတ္ၾကည့္ရင္လည္း အင္ဒိုနီးရွားတုိ႔၊ အာဖဂန္နစၥတန္တုိ႔ အစရွိတဲ့ ႏိုင္ငံေတြက အိႏၵိယျပည္ႀကီး တစ္ျပည္လံုးအႏွံ႔၊ ပါကစၥတန္ အစရွိတဲ့ ျပည္မ်ားမွာ ေက်ာက္စာ သုေတသန႒ာန အသီးသီးက ရွာေဖြတူးေဖာ္ၾကရာ တစ္ျပည္လံုးအႏွံ႔ ဗုဒၶႏွင့္ဆုိင္ရာ ႐ုပ္ထုေတာ္မ်ား၊ ပစၥည္းမ်ား၊ အေဆာက္အအံုႀကီးမ်ား၊ ေစတီႀကီးမ်ားကိုေတြ႔ရေသာ္လည္း ျပည္သူအမ်ားမွာ ဗုဒၶဘာသာဟူ၍ တစ္ေယာက္မွ်ပင္ မေတြ႔ရေလာက္ေအာင္ ရွိေနၿပီမဟုတ္ပါလား။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သာသနာတည္ေဆာက္ဖုိ႔ဆုိတာ အေဆာက္အအံုေတြတုိးေအာင္၊ ခံ့ညားေအာင္ လွပေအာင္ ျပဳေနျခင္းသည္ အဓိကမဟုတ္ပါ။ အမ်ားနားလည္ႏိုင္ေသာ ပရိယတၱိစာေပမ်ား ျပန္႔ပြားျခင္း၊ စာေပပရိယတၱိ မွန္ကန္ေသာ တရားေတာ္မ်ားကို ေလ့လာႏိုင္ခြင့္ရျခင္း၊ က်င့္သံုးေနၾကျခင္းသည္သာ ပဓာန ျဖစ္သည္။ ဤသို႔ဆုိလွ်င္ ပရိယတၱိ၊ ပဋိပတၱိသာသနာသည္သာ လွ်င္ ဗုဒၶျမတ္စြာသာသနာေတာ္ အဓြန္႔ရွည္ၾကာ ျပန္႔ပြားေစမည့္ အဓိကအေၾကာင္းျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပရိယတၱိစာေပမ်ားကို မိမိတုိ႔ကိုယ္တုိင္ ေလ့လာသိရွိထားဖုိ႔ လိုအပ္ပါလိမ့္မည္။ ထုိ႔အျပင္ ပရိယတ္၊ ပဋိပတ္ သင္ယူေနၾကေသာ သံဃာေတာ္အရွင္ျမတ္မ်ားကို မိမိတုိ႔တက္အားသ၍ လွဴဒါန္းမႈျပဳလုပ္ျခင္း၊ လူအမ်ားတရားသိေစဖုိ႔ တရားပြဲမ်ားျပဳလုပ္ျခင္းသည္သာ သာသနာအတြက္ ပိုမိုအေရးပါမည္ ထင္မိပါသည္။
“စာဖတ္သူမ်ား အသိအျမင္မွန္ရရွိကာ သာသနာအက်ိဳး၊ မိမိအက်ိဳးသယ္ပုိးႏိုင္ပါေစ”
“သူေတာ္ေကာင္းဓာတ္ တရားျမတ္ လႊမ္းပတ္ကမာၻတည္ေစေသာ္…။”
က်မ္းကိုး။ ။ ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ (ေက်းဇူးေတာ္ရွင္မဟာဂႏၶာ႐ံုဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး)
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
သာသနာတည္ေဆာက္ဖုိ႔ဆုိတာ အေဆာက္အအံုေတြတုိးေအာင္၊ခံ့ညားေအာင္ လွပေအာင္ ျပဳေနျခင္းသည္ အဓိကမဟုတ္ပါ။ အမ်ားနားလည္ႏိုင္ေသာ ပရိယတၱိစာေပမ်ား ျပန္႔ပြားျခင္း၊ စာေပပရိယတၱိ မွန္ကန္ေသာ တရားေတာ္မ်ားကို ေလ့လာႏိုင္ခြင့္ရျခင္း၊ က်င့္သံုးေနၾကျခင္းသည္သာ ပဓာန ျဖစ္သည္။
မွန္တယ္ေနာ္ဦးဦးေအာင္.....
အင္မတန္တန္ဖိုးရွိတဲ့ပို႔စ္ေလးပါ။
သာသနာေတာ္ တိုးတက္ရွည္ၾကာ ခိုင္ၿမဲဖို႔ ဆိုတာက
သာသနာေတာ္ႀကီးကို ေစာင္႔ေရွာက္ ကာကြယ္မယ္႔
ရဟန္းေတာ္ေတြ စဥ္ဆက္မျပတ္ ထြက္ေပၚလာေရး
စာေပပရိယတၱိ ျပန္႔ပြားေရး ဆိုသည္မွာလည္း
ရဟန္းေတာ္မ်ား စိတ္ေအးခ်မ္းစြာ သီတင္းသံုး
ေနထိုင္ႏိုင္ေရး မွာလည္း အထူးအဓိက ၾကပါတယ္။
ပစၥည္းေလးပါး ျပည့္စံုေတာ္မူမွသာ ရဟန္းကိစၥကို
ေအးခ်မ္းစြာ က်င္႔ႀကံႏိုင္မယ္ မဟုတ္ပါေလာ။
ပစၥည္းေလးပါး လွဴဒါန္းမယ္႔ ပုဂၢိဳလ္ က်င္႔မယ္႔ရဟန္း
ဗုဒၶရဲ႕ စစ္မွန္တဲ႔ တရားေတာ္ ကိုနာယူရရွိမယ္႔
လူပုဂၢိဳလ္ အားလံုးဟာ ကြင္းဆက္တစ္ခုလို ခ်ိတ္ဆက္
ေနႏိုင္မွသာလ်င္ ဗုဒၶရဲ႕ စစ္မွန္တဲ႔ သာသနာေတာ္ဟာ
အဓြန္႔ရွည္ၾကာ ခိုင္ၿမဲႏိုင္လိမ္႔မယ္လို႔ က်ေနာ္ ဒီေနရာကေန ထင္ျမင္ခ်က္ေလး ေရးသားပါရေစ။
ကိုေအာင္ဦးလည္း ဗုဒၶရဲ႕ အႏွစ္သာရ ကို ကိုတိုင္ရွာေဖြ
စားသံုးႏိုင္ပါေစ။
Post a Comment