`ဘာကိစၥႏွင့္ လာၾကပါသလဲ..?´

က်ေနာ္တုိ႔ေတြသည္ အသိဉာဏ္ပညာ ရွိေသာ၊ ေ၀ဖန္စဥ္းစားႏိုင္စြမ္းရွိေသာ လူ႔ဘ၀၊ လူ႔ေလာကႀကီးမွာ ေနထုိုင္က်င္လည္ ေနၾကသူေတြပါ။ ဒီလို လူ႔ဘ၀ကို ဘာေတြလုပ္ဖုိ႔ လာၾကသလဲ..? ဘာကိစၥနဲ႔လာၾကသလဲ..? ငါကေတာ့ အင္မတန္ ရခဲလွတဲ့ လူ႔ဘ၀ကို ေရာက္လာခဲ့ၿပီ ငါ ဘာေတြလုပ္ရမလဲ..? ငါ ဘာေတြလုပ္သင့္လဲ..? စသျဖင့္ မိမိတုိ႔ ကိုယ္တုိင္ စမ္းစစ္သင့္တယ္ လို႔ ထင္မိပါတယ္။ `ဤလူ႔ေလာကကို က်ေနာ္တုိ႔ ဘာကိစၥႏွင့္ လာၾကပါသလဲ´လို႔ေမးလွ်င္၊ ေအာက္ပါအတုိင္း အေျဖ(၄)မ်ိဳး ရရွိပါလိမ့္မယ္။


(၁) ယခုပစၥဳပၸန္ကာလမွာ စား၊ ၀တ္၊ ေနေရး အတြက္ လူခ်င္းတူ၊ သူခ်င္းမွ်ေအာင္ ဥစၥာစီးပြား ရွာေဖြရန္ လာၾကပါတယ္လို႔ အေျဖထြက္ပါမယ္။

(၂) နိဗၺာန္မရခင္စပ္ၾကား သံသရာမွာ က်င္လည္ၾကရဦးမယ္။ က်င္လည္ေနစဥ္ အထက္တန္း က်က်ႏွင့္ မ်က္ႏွာပန္းလွလွျဖစ္တဲ့ သူေ႒း၊ လူခ်မ္းသာ၊ ဘုရင္၊ တုိ႔၏ စည္းစိမ္ေတြကို လိုခ်င္ပါေသးတယ္။ အဲသည္လို `တမလြန္ လူ႔စီးပြား´ေတြကို ရွာဖုိ႔လာၾကပါတယ္လို႔ အေျဖထြက္ပါမယ္။

(၃) လူထက္သာလြန္တဲ့ နတ္ျပည္ ၆ထပ္က ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာမ်ိဳးကို ရွာေဖြရန္ လာၾကပါတယ္လို႔ အေျဖထြက္ပါမယ္။

(၄) လူစည္းစိမ္၊ နတ္စည္းစိမ္တုိ႔ထက္ ထူးကဲသာလြန္တဲ့ ျဗဟၼာ့စည္းစိမ္ကို ရွာေဖြဖုိ႔ ေရာက္လာ ၾကပါတယ္လို႔ ေျဖၾကပါလိမ့္မယ္။

ယခုပစၥဳပၸန္ ေလာကီစီးပြားအတြက္..

၁။ ဥ႒ာနသမၸဒါ = ထၾကြလံု႔လ ၀ိရိယရွိျခင္း။

၂။ အာရကၡသမၸဒါ = ရွာေဖြလို႔ ရရွိသမွ် ဥစၥာပစၥည္းတုိ႔ုိကို ေကာင္းစြာ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ ျခင္း။

၃။ ကလ်ာဏမိတၱ = မိတ္ေကာင္း၊ ေဆြေကာင္းမ်ားရွိျခင္း။

၄။ သမဇီ၀ိတာ = အ၀င္ႏွင့္ အထြက္ မွ်တေအာင္သံုးစြဲျခင္း၊ ဆုိတဲ့ သမၸဒါတရား ေလးပါးႏွင့္ ျပည့္စံုေအာင္ တရားသျဖင့္ လုပ္ရပါတယ္။

တမလြန္ေလာကမွာ လူ႔စီးပြား၊ နတ္စီးပြားေတြကို ရရွိေရးအတြက္ `ဒါန´`သီလ´ေတြႏွင့္ ရင္းႏွီးရပါလိမ့္မယ္။

ျဗဟၼာ့စည္းစိမ္အတြက္ `မဟဂၢဳတ္´ ကုသိုလ္ဆုိတဲ့ သမထတရားေတြႏွင့္ ရင္းႏွီးရပါလိမ့္မယ္။

လူ၊ နတ္စည္းစိမ္ကုိ ရေစတဲ့ ဒါန၊ သီလႏွင့္ ျဗဟၼာ႔စည္းစိမ္ကုိ ရေစတတ္တဲ့ `သမထ´ တရားေတြကုိ `စရဏမ်ိဳးေစ့´ လို႔ေခၚပါတယ္။
စရဏမ်ိဳးေစ့ ေတြဟာ ၃၁ဘံုဆုိတဲ့ သံသရာမွ ထြက္ေျမာက္ေအာင္ တုိက္ရိုက္ အက်ိဳးမျပဳႏိုင္ၾကပါ။ အေထာက္အပံ့သာျဖစ္လို႔ `ေလာကီကုသိုလ္´ လို႔ေခၚရပါတယ္။ ထုိေလာကီတရား ဆုိတဲ့ `စရဏ´ မ်ိဳးေစ့ေတြဟာ ေလာကဓံ မုန္တုိင္းမွာ ေျပးလႊားေနၾကရတဲ့ သံသရာခရီးသည္မ်ား အဖုိ႔ ျဖစ္ေလရာရာဘ၀မွာ မ်က္ႏွာပန္းလွလွ အထက္တန္းက်က် စား၊ ၀တ္၊ ေနေရးအတြက္ မ်ားစြာပင္ ေက်းဇူးျပဳၾကပါတယ္။ ဥပမာ။ ရထားစီးရာမွာ ရိုးရိုးတန္းစီးတဲ့ လူဆင္းရဲတုိ႔မွာ ၾကပ္တည္းၿငိဳျငင္စြာနဲ႔ ခရီးသြားၾကရပါတယ္။ အထက္တန္းစီးႏိုင္တဲ့ လူခ်မ္းသာေတြကေတာ့ သက္သာေခ်ာင္ခ်ိစြာ ခရီးသြားႏိုင္ၾကပါတယ္။ ထုိနည္းတူ `စရဏမ်ိဳးေစ့´နည္းတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြမွာ အဆင့္အတန္း နိမ့္ၿပီး၊ ဆင္းရဲမြဲေတလ်က္ ဘ၀သံသရာကို လည္ၾကရပါတယ္။

`စရဏမ်ိဳးေစ့´ဖြံ႕ၿဖိဳးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြက်ေတာ့ ျဖစ္ေလရာ ဘ၀မွာ အဆင့္အတန္းျမင့္စြာ သြား၊ လာ၊ ေနထုိင္ႏိုင္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ `ဒိ႒ိ´ (မွားယြင္းစြာသိျမင္မႈ) ႏွင့္ `၀ိစိကိစၧာ´ (ဘုရား၊ တရား တုိ႔၌ ယံုမွား သံသယရွိမႈ) မျပဳတ္ေသးတဲ့ ေလာကီကုသိုလ္ပိုင္ရွင္ ပုထုဇဥ္ေတြဟာ ကုသိုလ္အရွိန္ကုန္တာနဲ႔ အပါယ္ဘံုေတြကို ေလ်ာက်ၾကရပါတယ္။ ထို႔ေၾကာင့္ `ငရဲ၊ တိရစာၧန္၊ ၿပိႆာ၊ အသူရကာယ္ဆုိတဲ့ အပါယ္ေလးဘံု တုိ႔ဟာ ဒိ႒ိႏွင့္ ၀ိစိကိစၧာ မျပဳတ္ေသးတဲ့ ပုထုဇဥ္ တုိ႔၏ ဇာတိခ်က္ေၾကြ၊ အၿမဲေနထိုင္ရာ အိမ္ႏွင့္တူပါတယ္´ လို႔ ဆုိၾကပါတယ္။

ထုိ႔အတြက္ေၾကာင့္ ေလာကသို႔ က်ေနာ္တုိ႔ ဘာကိစၥႏွင့္လာၾကပါသလဲ..? ဆုိတဲ့ ေမးခြန္း ေျဖရာမွာ `ဒါန၊ သီလ၊ သမထ ဆုိတဲ့ စရဏ ကုသိုလ္ကို ရွာဖုိ႔လာၾကပါတယ္´ လို႔ေျဖရင္ မျပည့္စံုေသးပါဘူး။ `၀ိဇၨာဆုိတဲ့ ေလာကုတၱရာ ကုသိုလ္ကို အဓိကထားၿပီး ရွာရန္ လာၾကပါတယ္´ လို႔ ေျဖဆုိမွသာ မွန္ကန္ျပည့္စံုပါလိမ့္မယ္။ `ေလာကုတၱရာ´ ဆုိတဲ့ စကားကို `ေလာက+ ဥတၱရ´ လို႔ပုဒ္ခြဲရပါတယ္။ ေလာကဆုိတာ `ကာမဘံု (လူ၊ နတ္ျပည္ ၆ထပ္)၊ ရူပဘံု (ရုပ္နာမ္ရွိေသာ ျဗဟၼာဘံု (၁၆) ဘံု)၊ အရူပ (ရုပ္မရွိေသာ ျဗဟၼာဘံု (၄) ဘံု)၊ စတဲ့ေလာက သံုးပါးကို ဆုိလိုပါတယ္။ ဥတၱရ ဆုိတာက `ထြက္ေျမာက္ျခင္း´ လို႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ ထုိစကားႏွစ္လံုး ေပါင္းစပ္လိုက္ေတာ့ `ေလာကသံုးပါး´မွ ကၽြတ္လြတ္ ထြက္ေျမာက္ျခင္းလို႔ ဆုိလိုပါတယ္။ ထုိေလာကမွ ထြက္ေျမာက္ ကၽြတ္လြတ္တဲ့ ေလာကုတၱရာ တရားတုိ႔မွာ.. မဂ္ေလးပါ၊ ဖုိလ္ေလးပါ၊ နိဗၺာန္ ဆုိၿပီး (၉) ပါးရွိပါတယ္။ ထုိတရား (၉)ပါးကို ႏႈတ္ပယ္ၿပီး က်န္တဲ့ တရားဟူသမွ်က ေလာကီတရားေတြသာ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ေလာကုတၱရာ တရားတုိ႔ကိုလည္း ဗုဒၶ၏ သာသနာေတာ္တြင္းႏွင့္ ၾကံဳၾကိဳက္မွသာ ရွာေဖြႏိုင္ပါတယ္။ ယခု သာသနာေတာ္ႏွင့္ ၾကံဳေနပါၿပီ `ၾကိဳက္ဖုိ႔သာ´ လိုပါေတာ့တယ္။
ပ်မ္းမွ်အားျဖင့္ ယခုေခတ္သက္တမ္း ၇၅ႏွစ္ ထားၾကပါစုိ႔။ ၂၅ ႏွစ္ေက်ာ္ရင္ ဒုတိယအရြယ္ထဲ ေရာက္ေနၾကပါၿပီ။ ဘယ္လိုတရားေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးၿပီးေတာ့ ကုန္လြန္ခဲ့တယ္ ဆုိတာ မိမိတို႔ ကိုယ္တိုင္ အသိဆံုးပါ။ ဘာလိုပင္ ျဖစ္ေနပါေစ.. လြန္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြဟာ ယခုစာဖတ္ေနသူႏွင့္ ဘာမွ မသက္ဆုိင္ေတာ့ပါ။ ေသမည့္ဘက္ကို တစ တစ နီးကပ္လာၿပီျဖစ္လို႔ အသက္သည္ `ၾကီးလာၿပီ´ လို႔မဆုိထုိက္ပဲ၊ `ငယ္၍ ငယ္၍၊ ေလ်ာ့ေလ်ာ့ လာၿပီ´၊ ေသဘက္သို႔ နီးကပ္၍ လာၿပီလို႔ ဆုိလွ်င္ ပိုၿပီးမွန္ပါလိမ့္မယ္။ တုိေတာင္းလွတဲ့ အခ်ိန္အတြင္းမွာ `၀ိဇၨာ´ဆုိတဲ့ ေလာကုတၱရာ ကုသိုလ္ကို မရွာၾကပဲ၊ စရဏ ဆုိတဲ့ ေလာကီ ကုသိုလ္ေတြႏွင့္သာ တင္းတိမ္၊ ေရာင့္ရဲ ေနခဲ့ၾကရင္ေတာ့ ဇာတိခ်က္ေၾကြ အပါယ္ေလးဘံုသို႔ ျပန္ၾကရပါလိမ့္မယ္။

ဤသို႔ျဖင့္ `၀ိသာခါ၊ သာမာ၀တီ၊ ခုဇၨဳတၱရာ၊ အနာထပိဏ္´စတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြလို လူ၀တ္ႏွင့္ပင္ `၀ိဇၨာမ်ိဳး´ ကုသိုလ္လို႔ ဆုိတဲ့ `၀ိပႆနာ´တရား ကုိ အိုျခင္း၊ နာျခင္း၊ ေသျခင္းေဘးေတြက မဦးခင္ ႀကိဳတင္ ၾကိဳးစား အားထုတ္ၾကပါရန္ ေရးသား ဒါနျပဳလိုက္ရပါတယ္။