“ေလာဘစ႐ုိက္အုိကုိ မလိုက္လို ေရွာင္ပစ္စုိ႔”

ေလာကမွာ အမ်ားစုေသာ ပုထုဇဥ္ေတြ ဘာလို႔ စိတ္ေအးခ်မ္းမႈ မရၾကလဲ ဆုိတာကို အေၾကာင္းရင္းရွာၾကည့္ရင္ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ အစရွိတဲ့ အကုသိုလ္ ေစတသိတ္ေတြရဲ႕ ျခယ္လွယ္မႈ ကိုခံစားေနရလို႔ ပဲျဖစ္ပါတယ္။ မူလက အၾကည္အတုိင္းရွိေနတဲ့ စိတ္ကေလးကို ေလာဘ ေစတသိတ္ ကပ္လိုက္ေတာ့ ေလာဘစိတ္ ျဖစ္ရ တယ္။ ေလာဘ ဆုိတာက လိုခ်င္မႈသေဘာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကာမဂုဏ္အာ႐ံုငါးပါး အေပၚလိုခ်င္တာ၊ (ရုပ္ပိုင္းဆုိင္ရာ တုိးတတ္မႈေတြကို တပ္မက္တာ) က ေလာဘ သေဘာပါ။ နိဗၺာန္ကိုလုိခ်င္တာ၊ တရားလိုခ်င္တာ၊ စာေပတတ္ခ်င္တာ၊ မရွိဆင္းရဲသူကို ေပးကမ္းလိုၿပီး ပစၥည္းဥစၥာလိုခ်င္တာေတြ ကေတာ့ ေလာဘမဟုတ္ပါဘူး။ ဆႏၵျဖစ္ပါတယ္။ ဆႏၵနဲ႔ ေလာဘသည္ မတူပါဘူး။ ဆႏၵက လိုခ်င္တာရၿပီးရင္ ေက်နပ္တတ္တဲ့ သေဘာရိွပါတယ္။ ေလာဘကေတာ့ ရေလ လိုေလ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ရေနပေစ လိုအပ္ေနမွာပါပဲ။ သစၥာေလးပါးမွာ ေလာဘဆုိတာ “သမုဒယ” သစၥာပါ။ သမုဒယ ဆုိတာက ဒုကၡျဖစ္ေၾကာင္း ဒုကၡေလာင္းေလးပါပဲ။ ဒီလိုဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႔ေတြ ေလာဘ (တဏွာ)ေၾကာင့္ ဒုကၡေတြရၿပီး သံသရာ တေၾကာမွာ ေမ်ာေနရတယ္ ဆုိတာ ေပၚလြင္ပါတယ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေလာဘႀကီးရင္ ဒုကၡႀကီးမယ္၊ ေလာဘငယ္ရင္ ဒုကၡငယ္မယ္၊ ေလာဘမရွိရင္ ဒုကၡမရွိ ေတာ့ၿပီလို႔ ဆုိၾကပါတယ္။


ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ဒါနျပဳဖို႔ တုိက္တြန္းတာဟာ ဘ၀အဆက္ဆက္ ခ်မ္းသာဖုိ႔ တခုတည္းမဟုတ္ပါဘူး။ ဘ၀အဆက္ဆက္က ပါလာခဲ့တဲ့ ေလာဘ တဏွာကို သတ္ႏုိင္ဖုိ႔ အဓိက ရည္ရြယ္ရင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါနျပဳတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ရဲ႕ စိတ္မွာ အေလာဘနဲ႔ အမစၧရိယ ျပဌာန္းပါတယ္။ တရားလုပ္တယ္ဆုိတာ အဓိကေတာ့ မေနာကံ အလုပ္ပါ။ စိတ္ေလးေကာင္းေအာင္ပဲ အရင္ဆံုးႀကိဳးစားဖုိ႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ မဟာဂႏၶာ႐ံု ဆရာေတာ္ႀကီးကလဲ စိတ္ေကာင္းရွိဖို႔ ပထမလို႔ ေရးသား ဆံုးမခဲ့ပါတယ္။ စိတ္ေကာင္းမေမြးႏုိင္ပဲ တရားထုိင္ေန႐ံုနဲ႔ေတာ့ တရားရဖုိ႔ မလြယ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္စိတ္သႏၲာန္မွာ ေလာဘအရင္းခံတဲ့ ကိေလသာေတြ မျဖစ္ရေအာင္ အၿမဲသတိရွိဖုိ႔ လိုအပ္ပါတယ္။ သတိမရွိရင္ေတာ့ ကိေလသာေတြရဲ႕ ထုိးနက္မႈကုိ ခံစားရၾကမွာပါပဲ။ သတိရွိဖုိ႔ သတိထားၾကစို႔ လို႔ ဆရာေတာ္အရွင္ေဆကိႏၵက မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ ကိုယ္က သတိထားမွ သတိရွိမွာပါ။ သတိ လက္လြတ္ေနရင္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ သတိျဖစ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ေလာဘကုိ “ေပမ”၊ “တဏွာ”၊ “ရာဂ”၊ “သမုဒယ” လို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး နာမည္တပ္ၿပီး ေျပာဆုိၾကပါတယ္။ “ေပမ” ဆုိတဲ့ စကားက “ခ်စ္ခင္ျခင္း” လို႔ အဓိပၸာယ္ ရပါတယ္။ ေလာဘသေဘာကို လိုက္ေနရင္ေတာ့ ဆင္းရဲဒုကၡေတြ႕ ရမွာမလြဲပါ။ အခ်စ္ေလာဘေၾကာင့္ အသက္ပါ ဆံုး႐ံႈးခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းကို အရွင္ဇ၀န ေရးသားတဲ့ “ျမန္မာတုိ႔၏ အသက္စာအုပ္” မွ ထုတ္ႏႈတ္ တင္ျပလိုက္ပါတယ္။

သီဟိုကၽြန္းရွိ စာသင္တုိက္ႀကီး တတုိက္မွာ အဘိညာဥ္ရ ေက်ာင္းထုိင္ စာခ် ဆရာေတာ္ႀကီး တပါးရွိပါတယ္။ တေန႔မွာ ဆရာေတာ္ႀကီးေက်ာင္းကို ရဟန္းပ်ိဳ တပါးက စာသင္သား အျဖစ္ေနဖုိ႔ ေလွ်ာက္တယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီက ထုိရဟန္းဟာ အမ်ိဳးသမီး တဦးေၾကာင့္ ရဟန္းသီလ ပ်က္မွာကို ႀကိဳျမင္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ေက်ာင္းမွာ သီတင္းသံုးဖုိ႔ ခြင့္မျပဳပါဘူး။ ေနာက္ဆံုး ရဟန္းက သံုးႀကိမ္ တုိင္ေအာင္ မ်က္ရည္၀ဲၿပီး ေတာင္းပန္တဲ့ အခ်ိန္က်မွ ဆရာေတာ္ႀကီးက ခြင့္ျပဳခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာေတာ္ ႀကီးက ေက်ာင္းအေနာက္ဘက္က ရြာထဲကို ဘယ္ေတာ့မွ မသြားဖုိ႔ ကတိေတာင္းပါတယ္။ ရဟန္းကလဲ မသြားပါဘူးလို႔ ကတိေပးခဲ့ပါတယ္။ ထုိရြာထဲမွာ အလြန္ေခ်ာေမာလွပတဲ့ အမ်ိဳးသမီး ရွိပါတယ္။ ထုိအမ်ိဳးသမီးက အ၀ါေရာင္ ၀တ္စံုနဲ႔ ပ၀ါကို အသံုးျပဳလို႔ ၀ါ၀ါ လို႔ပဲ ေခၚၾကတယ္။ ေခ်ာေမာလွပၿပီး သိကၡာရွိလြန္းတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ရြာမွာရွိတဲ့ ကာလသားမ်ားက သူတို႔နဲ႔ မတန္ဘူးဆုိတဲ့ သေဘာနဲ႔ အနားမကပ္ရဲေအာင္ ျဖစ္ၾကရတယ္။ ၀ါ၀ါ ကလဲ ဘယ္ေယာက်္ားေလးကိုမွ စိတ္မ၀င္စားပဲ ဘုရား၊ တရားဘက္ကုိသာ လိုက္စားပါတယ္။
သီတင္းကၽြတ္ၿပီး တေန႔က်ေတာ့ ရဟန္းက ဆရာေတာ္ႀကီးတားျမစ္ထားတဲ့ ၾကားက အေနာက္ဘက္ရြာထဲကုိ ဆြမ္းခံၾကြခ်င္စိတ္ေပၚတာနဲ႔ ၾကြသြားပါတယ္။ ရြာထဲရွိ အိမ္ေျခ တ၀က္ေက်ာ္ကို ဆြမ္းခံရာ ဘာမွ မထူးျခားေသးပါ။ ၀ါ၀ါ တုိ႔အိမ္ေရွ႕အေရာက္မွာ ရဟန္းတုိ႔ သိကၡာအတုိင္း မ်က္လႊာ ခ်ကာ ရပ္လိုက္ပါတယ္။ ဆြမ္းေလာင္းဖုိ႔ေစာင့္ေနတဲ့ ၀ါ၀ါက ဆြမ္းဇလံုကို မၿပီး ထြက္လာပါတယ္။ ဆြမ္းေလာင္းရမဲ့ ရဟန္း အနားေရာက္ေတာ့ မသိစိတ္က တုိက္တြန္းမႈေၾကာင့္ အေပၚေမာ့ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရဟန္းကလဲ အလိုလိုၾကည့္ခ်င္ စိတ္ျဖစ္လာတာေၾကာင့္ မ်က္လႊာကို ပင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အၾကည့္ႏွစ္ခု ဆံုသြားတာေပါ႔။ အၾကည့္ခ်င္းဆံုေတာ့ စကၡဳ႐ူေပန သံ၀ါသာ ရာဂပုတၱံ၀ိဇာယတိ (စကၡဳပသာဒ႐ုပ္ႏွင့္ အဆင္း႐ူပါ႐ံုတို႔၏ ေပါင္းေဖာ္မိျခင္းေၾကာင့္ တပ္မက္စြဲလမ္းျခင္းဟု ဆုိအပ္ေသာ ရာဂ ဟူေသာ သားကုိ ေမြးဖြား၏) ဟူေသာ ေဒသနာအတုိင္း တဦးႏွင့္ တဦး ခ်စ္မိခဲ့ပါတယ္။ ရဟန္းလည္း ဣၿႏၵိယသံ၀ရသီလကုိ ဖ်က္မိတဲ့ အတြက္ ႐ုတ္တရက္ပဲ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ လွည့္သြားပါတယ္။ (မ်က္စိ၊ နား၊ ႏွာ၊ လွ်ာ၊ ကိုယ္၊ စိတ္ျဖင့္ ျမင္ေသာအခါ၊ ၾကားေသာအခါ၊ နံေသာအခါ၊ စားေသာအခါ၊ ထိေသာအခါ၊ ေတြးၾကံသိေသာအခါတုိ႔တြင္ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ စေသာ ကိေလသာမ်ား ၀င္မလာေအာင္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ျခင္းကို ဣၿႏၵိယသံ၀ရသီလလို႔ ေခၚပါတယ္)။ ၀ါ၀ါမွာလည္း ဘာေျပာ ရမွန္း မသိေတာ့ပဲ ဆြမ္းဇလံုကို ေရွ႕ခ်ၿပီး အခန္းထဲ ၀င္ေျပးပါေတာ့တယ္။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့လဲ ရဟန္းရဲ႕ ႐ုပ္ပံုလႊာက မ်က္စိထဲက မထြက္ေတာ့ပဲ ေလာဘမီး စတင္ေလာင္ေတာ့တာေပါ႔။ သို႔ေသာ္ ၀ါ၀ါကေတာ့ ပူမွန္း မသိခဲ့။ ရဟန္းမွာလဲ ၀ါ၀ါ ပံုရိပ္ကို ေမ့မရ၊ စာလဲက်က္မရ၊ စိတ္ထဲလည္း စိတ္မပါ၊ ခဏျမင္ခဲ့ရတဲ့ အမ်ိဳးသမီး ကို ျပန္လည္ေတြ႔ခ်င္စိတ္ ျပင္းထန္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်မွ ဆရာေတာ္ႀကီးကို ေပးခဲ့တဲ့ ကတိကို ျပန္သတိရ ျဖစ္တယ္။ သို႔ေသာ္ လြန္ခဲ့ပါၿပီ။ ၃ ရက္ေလာက္ မသြားပဲေနႏုိင္ေသာ္လည္း ၄ ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ မေနႏုိင္ေတာ့။ သပိတ္ပိုက္ၿပီး ဆြမ္းခံထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ၀ါ၀ါတုိ႔အိမ္ေရွ႕အေရာက္မွာ ဆြမ္းခံ မရပ္ေတာ့ပဲ ဆက္ေလ်ာက္သြား ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ၀ါ၀ါရဲ႕ အေမက ေနာက္ကလိုက္သြားၿပီး တေနရာအေရာက္မွာ ရဟန္းကို ကြပ္ပ်စ္ေပၚၾကြေစၿပီး ေလွ်ာက္ၾကားပါတယ္။ ၀ါ၀ါက ရဟန္းကို စြဲလမ္းေနေၾကာင္း၊ အရွင္ဘုရားကို မရရင္ ေသႏုိင္ေၾကာင္း၊ အစားလဲ မစား၊ ေဆးလဲ မေသာက္ပဲေနေၾကာင္း စသျဖင့္ ေလ်ာက္ၿပီး ၀ါ၀ါ ကို လက္ထပ္ဖုိ႔ေျပာတာေပါ႔။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရဟန္းက စဥ္းစားၿပီး အၾကည့္တစ္ခုက ျဖစ္လာတဲ့ ဒုကၡက မနည္းပါလာလို႔ သံေ၀ဂျဖစ္မိပါတယ္။ ရဟန္းက လူ၀တ္လဲလိုက္ရင္ စာသင္တုိက္၊ ဆရာႏွင့္ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြ နာမည္ပ်က္ရေတာ့မယ္။ ေယာက်ာ္းေလးတ ေယာက္ကို မရလို႔ ေသမယ္ဆိုတာမျဖစ္ႏုိင္၊ ၾကာရင္ေမ့သြားမွာပဲ ဆုိၿပီး လူ၀တ္လဲဖုိ႔ မျဖစ္နုိင္ေၾကာင္း၊ စာသင္ဖုိ႔ စာသင္တုိက္ကို ေရာက္လာတာျဖစ္ေၾကာင္း၊ မိန္းမယူဖုိ႔ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ ဦးပဥၥင္း ကိုေမ့ၿပီး အျခားတေယာက္ ကို ယူလိုက္ပါ၊ ဦးပဥၥင္းကို ေမ့ဖုိ႔ေျပာလိုက္ပါလို႔ မိန္႔ၾကားခဲ့ပါတယ္။
ထုိျဖစ္ရပ္ေတြ ျဖစ္ၿပီး ရက္အတန္ၾကာေတာ့ စာခ်ဆရာေတာ္တပါးက ရဟန္းရဲ႕ အခန္းထဲကို ၀င္လာပါတယ္။ ရဟန္းလဲ ၀ါ၀ါနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး အျပင္သိပ္မထြက္၊ အစားလဲ ေကာင္းေကာင္းမစားပဲ ေနမေကာင္းတဲ့ ေ၀ဒနာ ခံစားေနရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ စာခ်ဆရာေတာ္ႀကီးက “ေအး… က်န္းမာေရးဂ႐ုစိုက္ကြာ၊ မင္းၾကည့္ရတာ သိပ္ ပိန္တာပဲ၊ အစားမ၀င္ဘူးထင္တယ္၊ မင္းစားခ်င္တာေျပာ၊ ငါ့ရဟန္း အမႀကီးကို ခုိင္းေပးမယ္၊ ေရာ့.. ေဟာဒီမွာ ဒီေန႔ရက္လည္ ဆြမ္းေကၽြးကရလာတဲ့ အ၀ါေရာင္ အေနကထိုင္ေလး၊ လွလိုက္တာ မင္းသံုးရေအာင္ လာစြန္႔တာ၊ ေသသြားတဲ့ မိန္းကေလးရဲ႕ ပု၀ါကုိ ခ်ဳပ္ထားတာတဲ့”။ အ၀ါေရာင္ ေနကထုိင္ေလးကို ျမင္လိုက္တာ နဲ႔ ရဟန္းက တုန္လႈပ္သြားပါတယ္။ ၀ါ၀ါ ကိုလည္း သတိရသြားတယ္။ ၀ါ၀ါျခံဳတဲ့ ပ၀ါေလးမ်ား ျဖစ္မလားဆုိတဲ့ အေတြးနဲ႔ အတူ ဆရာေတာ္ ဘယ္ရြာက ရခဲ့တာလဲ လို႔ေမးလိုက္ပါတယ္။ စာခ်ဆရာေတာ္ႀကီးက “အေနာက္ဘက္ရြာကေလ၊ သနားစရာပါကြာ၊ ေသတဲ့ မိန္းကေလးက အသက္ ၁၈ႏွစ္ေလာက္ ရွိေသးတာပဲ၊ အသုဘခ်တဲ့ေန႔က ငါတုိ႔ပါတယ္၊ ေသတာေတာင္ လွလိုက္တာကြာ၊ အသက္ရွင္စဥ္ကဆုိ ဘယ္ေလာက္လွမယ္ မသိဘူး၊ အင္း.. နာမည္ေလးကလဲ တမ်ိဳးေလးကြ၊ ၀ါ၀ါ တဲ့” လို႔ျပန္မိန္႔ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရဟန္းက ငါ့ေၾကာင့္ အျပစ္မဲ့တဲ့ မိန္းကေလးတေယာက္ ေသရၿပီ ဆုိတဲ့ အေတြးနဲ႔ မ်က္ရည္က် လာပါတယ္။ ၀ါ၀ါ ျခံဳခဲ့တဲ့ ပ၀ါမွျဖစ္တဲ့ ေနကထုိင္ေလးကို ရင္ဘက္ေပၚတင္ၿပီး မ်က္ရည္ကို ဆရာေတာ္ မျမင္ေအာင္ ေစာင္ျခံဳလိုက္ပါတယ္။ စာခ်ဆရာေတာ္က ဘာမ် မသိ၊ ၀ါ၀ါအေၾကာင့္ကိုသာ ဆက္ေျပာပါတယ္။
“ေအး.. မင္းခ်မ္းရင္ ေစာင့္ျခံဳထား၊ ေစာေစာက ၀ါ၀ါဆုိတဲ့ မိန္းကေလးဟာ ရဟန္းတပါးကို ျမင္ျမင္ခ်င္း စြဲလမ္း ခ်စ္သြားတာဆုိပဲကြ၊ ေနာက္ဆံုး မစားႏုိင္ မေသာက္ႏုိင္ထိ ျဖစ္လာလို႔ အဲဒီ ကိုယ္ေတာ္ေလးကို လူထြက္ဖုိ႔ သူ႔အေမက ေျပာေတာ့ ကုိယ္ေတာ္ေလးက မထြက္ႏုိင္ဘူးလို႔ ေျပာလိုက္သတဲ့ကြ၊ သနားစရာပဲကြာ၊ အဲဒီေန႔က စၿပီး ဘာမွ အစားမစားဘဲေနလိုက္တာ ခုႏွစ္ရက္၊ ရွစ္ရက္ေလာက္ရွိေတာ့ ေသတာပါပဲ”။
စာခ်ဆရာေတာ္ ေျပာေနတာကို ရဟန္းက တင္ပါ့၊ ဟုတ္လား စသျဖင့္ တစ္ခြန္းမွ ျပန္မေျပာလို႔ မသကၤာျဖစ္ၿပီး ျခံဳထားတဲ့ ေစာင္ကုိ ဆြဲလွပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စာခ်ဆရာေတာ္က “ဟင္” ဆုိတဲ့ အသံနဲ႔ အံ့ၾသသြားပါတယ္။ ေနကထုိင္အ၀ါေလးကို ရင္ဘက္ေပၚတင္ လက္ႏွစ္ဘက္က ဖိထားၿပီး အသက္ေပ်ာက္ေနတဲ့ ရဟန္း ကိုေတြ႔ရလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
သူတုိ႔ေတြသည္ ေသေလာက္ေအာင္ပင္ ေလာဘမီး အေလာင္ခံရတာပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ေတြသည္လည္း အေလာင္မခံရေအာင္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ဖုိ႔ လိုပါလိမ့္မယ္။ ေလာဘစ႐ိုက္ အားႀကီးတဲ့သူေတြက အသုဘကမၼ႒ာန္း ပြားမ်ားျခင္းန႔ဲ သင့္ေတာ္ပါတယ္။ “တစ္စတစ္စ စြန္႔၀ံ့မွလွ်င္၊ ဘ၀ေနာင္ေနာက္၊ ဆက္တုိင္းေကာင္း၏” ဆုိတဲ့ တရားစာစုေလးအတုိင္း ေလာဘနည္းနည္းစြန္႔ႏုိင္လွ်င္ နည္းနည္းခ်မ္းသာမယ္၊ မ်ားမ်ားစြန္႔ႏုိင္ရင္ မ်ားမ်ားခ်မ္းသာမယ္၊ အကုန္လံုးစြန္႔ႏုိင္ရင္ နိဗၺာန္ကုိပါ ရႏိုင္ပါတယ္။
တသံသရာလံုးက ပါလာခဲ့တဲ့ ေလာဘ စ႐ိုက္ဆုိးကို အၿပီးႏုိင္ပယ္သတ္ႏိုင္ၿပီး ဒုကၡခပ္သိမ္းၿငိမ္းရာ နိဗၺာန္သို႔ တုိင္ေအာင္ က်င့္ၾကံအားထုတ္ႏုိင္ၾကပါေစ…။