“ဘာသာ သာသနာကို သိပါေလ”

ျမန္မာလူမ်ိဳးတုိ႔၏ တုိးတတ္မႈမွန္သမွ်သည္ ဗုဒၶ၀ါဒ၌သာ အေျခခံ၍ ဗုဒၶသာသနာ ဆုတ္ယုတ္ျခင္းသည္ ျမန္မာလူမ်ိဳးတုိ႔၏ က်႐ႈံးျခင္းပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။
(ျမန္မာတုိ႔၏ အသက္စာအုပ္မွ-)
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ ေထရ၀ါဒ သာသနာ ယေန႔တုိင္ထြန္းလင္ေနတဲ့ ႏုိင္ငံျဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶသာသနာ ကုိ ျပန္ၾကည့္ရရင္ သာသနာသည္ အၿမဲတမ္း ထြန္းကားေနတာမဟုတ္သလို အၿမဲတမ္းလည္း နိမ့္က်ခဲ့တာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ေမွးမွိန္လိုက္၊ ေတာက္ေျပာင္လိုက္နဲ႔ သာသာေတာ္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၅၂ တုိင္ခဲ့ပါၿပီ။ အႏွစ္ခ်ဳပ္ေျပာရရင္ ေနာက္ဆံုး ေထရ၀ါဒ ငါးႏုိင္ငံ (ျမန္မာ၊ သိရိလကၤာ၊ ထုိင္း၊ လာအုိ၊ ကေမာၻဒီးယား) က်န္ရာမွာ အခုဆုိရင္ ျမန္မာ တႏိုင္ငံတည္းသာ ေထရ၀ါဒ သာသနာ ထြန္လင္းေနတာပါ။ သိရိလကၤာမွာေတာ့ သာသနာ က်န္ရွိေနပါ ေသးတယ္။ က်န္တဲ့ ႏုိင္ငံေတြမွာေတာ့ ေပ်ာက္ကြယ္လုနီးပါး ျဖစ္ေနပါၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာမွာ ရွိေနတဲ့၊ ဗုဒၶဘုရားရွင္ရဲ႕ သာသနာေတာ္ဟာ အင္မတန္မွ တန္ဖိုးႀကီးပါတယ္။ (လူတုိင္း ကိုယ္တုိင္ေလ့လာၿပီး သိေစခ်င္ ပါတယ္)။ ဘုရားရွင္ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ တရားဓမၼေတြကို ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားက ေဟာၾကား၊ ဆံုးမေပးတာေၾကာင့္ နာၾကားက်င့္ၾကံ ခြင့္ရေနတာပါ။ တရားဓမၼမ်ား နာၾကားၾကေသာ္လည္း နာတဲ့အတုိင္း မက်င့္ၾကံႏုိင္ရင္ေတာ့ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာကို ေဆာင္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

“ျမန္မာလူမ်ိဳးတုိ႔၏ တုိးတတ္မႈမွန္သမွ်သည္ ဗုဒၶ၀ါဒ၌သာ အေျခခံ၍ ဗုဒၶသာသနာ ဆုတ္ယုတ္ျခင္းသည္ ျမန္မာလူမ်ိဳးတုိ႔၏ က်႐ႈံးျခင္းပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္” ဆုိတဲ့ စကားကိုၾကည္ရင္ ျမန္မာတုိ႔ရဲ႕ အသက္သည္ ဗုဒၶဘာသာ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆုိလိုျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ လူမ်ိဳး= ျမန္မာ၊ ကုိးကြယ္သည့္ဘာသာ= ဗုဒၶဘာသာပါလို႔ မွတ္ပံုတင္မွာ ေရးၿပီးေတာ့ ဗုဒၶဘာသာ သာသနာကို မလိုက္နာပဲေနရင္ေတာ့ မသင့္ေတာ္ဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။ အခုအခါမွာ မူစလင္ ဘာသာအေၾကာင္းနဲ႔ သူတို႔ေတြ ေရွ႕ဆက္လုပ္မဲ့ အစီအစဥ္ေတြကုိ ေျပာျပတဲ့ ေမလ္းေတြ ဖတ္ရပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ သူ႔အကန္႔၊ ကိုယ့္အကန္႔ေလး ခြဲၿပီး လုပ္ေဆာင္သင့္တယ္လို႔ ေတြးမိပါတယ္။ သူတို႔က အစြန္းေရာက္ ၀ါဒျဖစ္တာေၾကာင့္ လုပ္ရင္လဲ လုပ္မယ္၊ ျဖစ္လာခ်င္မွလဲ ျဖစ္မယ္။ ကိုယ္က ကိုယ္လုပ္စရာရွိတာ လုပ္ဖုိ႔ အဓိက က်ပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ တရားဓမၼကို သိေအာင္လုပ္ရမယ္။ ဒါမွလဲ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ ေတြရဲ႕ ေက်းဇူးေတြကို သိလာမယ္။ ဒီလို သိလာရင္ သာသနာကို ခ်စ္တဲ့စိတ္၊ ေစာင့္ထိန္းခ်င္တဲ့ စိတ္ဆုိတာ အလိုလိုျဖစ္လာတာပါ။ ဘာသာ သာသနာရဲ႕ တန္ဖုိးကို မသိေတာ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ ကိုယ္တုိင္က မလုပ္သင့္တဲ့ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကို လုပ္ေနၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အျပစ္မဆုိသာပါ။ သူတုိ႔ေတြရဲ႕ စိတ္သႏၲာန္မွာ အ၀ိဇၨာ (မသိမႈ၊ သိသင့္တာ မသိျခင္း၊ မသိသင့္တာသိျခင္း) အားႀကီးတဲ့ အတြက္ ထင္ရာလုပ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ထင္ရာလုပ္ေတာ့ ဒုကၡျဖစ္ရတာေပါ႔။ ဘုရားရွင္ဟာ သတၱ၀ါေတြ ေကာင္းက်ိဳးအတြက္ ပါရမီေတာ္ေတြကို ျဖည့္က်င့္ရာမွာပင္ အသက္၊ ခႏၶာေပါင္းမ်ားစြာ၊ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာနဲ႔ ဘုရားျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္လာခဲ့ရတာပါ။ သာသနာကို ေစာင့္ေရွာက္ရမွာလဲ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ အားလံုးရဲ႕ တာ၀န္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဘာသာ သာသနာနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ အသိေလးေတြ ရွိထားၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းပါတယ္။ သိတယ္ဆိုတဲ့ ေနရာမွာလဲ ေလးေလးနက္နက္ သိဖုိ႔ လိုပါေသးတယ္။ ဒီေနရာမွာ တခု ရွင္းျပခ်င္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ လူမ်ိဳးလို႔ ေျပာတဲ့အတြက္ အဓိပၸါယ္ကို ေသခ်ာေအာင္ သိသင့္ပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္က ဗုဒၶဆုိတာကို ဘုရားလို႔ပဲ ေျပာတတ္ၾကတယ္။ မွားတယ္လို႔ မဆုိပါဘူး။ အမွန္ေတာ့ ဗုဒၶဆိုတာ ဘုရားဆိုတာထက္ ေလးနက္တဲ႔ အဓိပၸါယ္ ရွိပါတယ္။ မူရင္း အဓိပၸါယ္ကလဲ ဘုရားမဟုတ္ပါဘူး။ နာမ္စား အေနနဲ႔သာ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာ အခ်င္းခ်င္းမွာ ဘုရားလို႔သံုးတာ ျဖစ္တယ္။ ႏိုင္ငံတကာမွာဆိုရင္ ဗုဒၶလို႔ပဲသံုးတယ္။ ဗုဒၶဆိုတာ သစၥာ(၄)ပါး သိသူကိုမွ ေခၚတာျဖစ္တယ္။ ဗုဒၶဆုိတာ ဘုရားလို႔ ေပါ႔ေပါ႔ေလးေျပာရင္ ဟိုဘုရားသခင္ ဆိုတဲ႔ ဖန္တီးရွင္ေတြနဲ႔ ေရာေထြးသြားမယ္။ သစၥာ (၄)ပါး သိသူေတြကိုမွ ထပ္ျပီးခြဲထုတ္လိုက္ရင္-
(၁) သေဗၺညဳတဗုဒၶ ( ၄ / ၈ / ၁၆ သေခၤ်၊ ကမာၻတစ္သိန္း ပါရမီျဖည္႔ရမယ္)။
(၂) ပေစၥကဗုဒၶ ( ၂ - သေခၤ်၊ ကမာၻတစ္သိန္း ပါရမီျဖည္႔ရမယ္)။
(၃) သုတဗုဒၶ ဆိုတာရွိပါေသးတယ္။
(ပိဋကတ္ (၃)ပံု အာဂံုေဆာင္ႏိုင္သူ (ရဟန္း၊ လူ)နဲ႔ ပရိယတၱိ သာသနာအတြက္ စြမ္းစြမ္းတမံ ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ ရြက္ေနသူေတြကို ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္က သုတဗုဒၶ လို႔ု ခ်ီးက်ဴးေခၚဆိုပါတယ္။ ျမန္မာ႔သမိုင္းမွာေတာ႔ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဘုရားကို ေ၀ဘူဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီးက သုတဗုဒၶလို႔ ဂုဏ္ျပဳေခၚဆိုပါတယ္။)
ေထရ၀ါဒ ဆုိတာက အရွင္မဟာကႆဖ၊ အရွင္အာနႏၵာ အစရွိေသာ ရဟႏၲာအရွင္ျမတ္တို႔ရဲ႕ ခိုင္ျမဲတဲ့ အယူ ၀ါဒကို ေခၚပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ အလြန္ခိုင္ခ့ံမာေၾကာ က်စ္လစ္တဲ့ ေက်ာက္စာတိုင္ဟာ အရပ္ေလး မ်က္ႏွာက တိုက္ခတ္လာတဲ့ ေလပူ၊ ေလေအး၊ ေလႏု၊ ေလၾကမ္း မုန္တိုင္းမ်ားဒဏ္ေၾကာင္႔ ေရြ႕လ်ားယိမ္းယိုင္မႈ မရွိသလို ေထရ ဆုိရာမွာလည္း သံဃာေတာ္မ်ားရဲ႕ အယူသည္ သီလသိကၡာျဖင္႔ ခိုင္ၿမဲၿခင္း၊ သမာဓိသိကၡာျဖင္႔ ခိုင္ၿမဲၿခင္း၊ ပညာသိကၡာျဖင္႔ ခိုင္ၿမဲျခင္းလို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီလိုအသိေတြကုိေတာ့ လူတုိင္း ရွိထားသင့္ပါတယ္။
ဗုဒၶရဲ႕ အဆံုးအမေတြ အတုိင္း လိုက္နာေနထုိင္ က်င့္ၾကံေနသူေတြ ရွိေနသ၍ သာသနာက တည္တံ့ေနဦးမွာပါ။ အျခား၀ါဒေတြဟာ အတၱကို အေျခခံတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ဘယ္လိုမွ အျမင္မွန္ရမွာမဟုတ္ပဲ မိစာၧဒိ႒ိ အယူနဲ႔သာ သူတို႔ သံသရာကုိ သူတို႔ ကိုယ္တုိင္ ေရးဆြဲသြားပါလိမ့္မယ္။ သူတုိ႔က ေနာက္ထပ္ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာၾကာမွ သူတုိ႔၀ါဒ ႀကီးစိုးခ်င္တာေတြ လုပ္ေနတာပဲ ထားပါဦး။ ကိုယ္က ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ ၅၀ ဆုိရင္ပဲ ေသရေတာ့မယ္။ (အလြန္ဆံုးေနခဲ့ ရရင္ ဆုိတဲ့သေဘာပါ)။ သူတို႔ကို ဂရုစိုက္ေနတာထက္ ကိုယ့္ အေရးကိုပဲ ဂရုစိုက္ရမွာပါ။ ကိုယ္က သူတုိ႔ သေဘာကို မသိပဲ ေဒါသ၊ မာန ေတြ ျဖစ္မိရင္ ကိုယ့္အျပစ္ ျဖစ္ပါမယ္။ ကိုယ့္အေၾကာင္းကုိ သိေအာင္ လုပ္ဖို႔က အေရးအႀကီးဆံုးပါပဲ။ ကိုယ္ဆိုတာက ငါဆုိတဲ့ အတၱဒိ႒ိကို ေျပာတာမဟုတ္ပါ။ ရုပ္၊ နာမ္ေတြရဲ႕ ေျပာင္းလဲ ေဖာက္ျပန္ ပ်က္ဆီးေနတဲ့ သေဘာကို သိဖုိ႔ပါ။ တရားအလုပ္ဆုိတာ တကူးတက လုပ္ေနရတာလို႔ ထင္တာကိုက လြဲေနၾကတာပါ။ ခက္သလားဆိုေတာ့ မခက္ဘူးလို႔ ေျဖလည္းရတယ္။ သေဘာ အသြားကို မသိဘူးဆိုရင္ေတာ့ ခက္တယ္လို႔လည္း ေျဖလို႔ရပါတယ္။ ေလာကီေနဖုိ႔ ပညာရွာရ၊ စီးပြားရွာရ ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ရိပ္သာ၀င္ၿပီး အားထုတ္ဖို႔လဲ မျဖစ္ႏုိင္တာ မ်ားၾကတယ္။ အခ်ိဳ႕ကလဲ ရိပ္သာ၀င္မွ တရားအားထုတ္ျဖစ္တယ္။ ရိပ္သာကလဲ ျပန္လာေရာ နဂိုအတုိင္းပဲ ျပန္ျဖစ္တာပါပဲ။ ဒီေတာ့ ပံုမွန္ေနတာ ထက္ေတာ့ အက်ိဳးရွိတယ္လို႔ ေျပာရမွာပါ။ အက်ိဳးေတာ့ မမ်ားေသးဘူး။ ကိုယ္သိခဲ့တဲ့ အသိေလးေတြကုိ အခ်ိန္တုိင္း ႏွလံုးသြင္း ေနထုိင္ႏုိင္ဖို႔က အေရးႀကီးပါတယ္။ ႏွလံုးသြင္းမွန္မွလဲ နိဗၺာန္ရႏုိင္တာပါ။ ႏွလံုးသြင္း မေကာင္းရင္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ အားထုတ္ေနပေစ မရႏုိင္ပါဘူး။ မိမိတို႔ေတြရဲ႕ တေန႔တာ အလုပ္ေလးေတြမွာ သတိေလးထားၿပီး လုပ္ေဆာင္ၾကည့္ပါ။ သတိထားပါမ်ားရင္ သတိရွိလာပါတယ္။ သတိျဖစ္လာရင္ ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ေတြ (တေန႔တာ အလုပ္အားလံုး) အေပၚမွာ ျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္ကေလးကို အကဲခက္ သံုးသပ္ၾကည့္ပါ။ အဲဒီစိတ္က သူရဲ႕ သဘာ၀ျဖစ္တဲ့ မၿမဲျခင္း သေဘာကို ျပမွာပဲ။ ေန႔စဥ္လုပ္ ေနတဲ့ အလုပ္တုိင္းမွာ သတိေလးထားၿပီး ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ စိတ္ကုိ အကဲခက္ သံုးသပ္ၿပီးေနတာကိုပဲ ၀ိပႆနာ အသိေလးနဲ႔ လုပ္တယ္လို႔ ေခၚပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိေလသာက ျဖစ္ခြင့္မသာေတာ့ပဲ စိတ္စင္ၾကယ္ ေနမွာပါ။ စင္ၾကယ္တဲ့ စိတ္က စင္ၾကယ္သထက္ စင္ၾကယ္လာၿပီဆုိရင္ နိဗၺာန္ဆုိတဲ့ အာ႐ံုးအေပၚကို ကိုင္းညြတ္ သြားတာပါပဲ။ ဒါက ဓမၼနိယာမ အလုပ္ပါ။ တရားက သူ႔အလုပ္ကို သူလုပ္ပါလိမ့္မယ္။
ဒါေၾကာင့္ တရားအလုပ္ဆုိတာ လုပ္ေနဖုိ႔ပဲ အေရးအႀကီးဆံုးပါပဲ။ အခ်ိန္ေတြ ေရြးေနေသးရင္ေတာ့ ေသတြင္းကို လက္ယက္တူးေနသလို ျဖစ္ေနဦးမယ္။ ၀ါးလံုး ၂လံုး ပြတ္ရင္ မီးေတာက္မယ္ဆုိတာ လူတိုင္းသိတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ေတာက္မယ္ ဆိုတာေတာ့ မသိႏုိင္ဘူး။ မီးေတာက္မွာကေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ပြတ္ေနဖို႔ပဲ လိုတာပါ။ မပြတ္ရင္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွကို ေတာက္လာမွာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီလိုပဲ တရားဆုိတာ အၿမဲမျပတ္ ျဖည့္ေနဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။ ျပည့္ခ်ိန္ေရာက္ရင္ ျပည့္သြားမွာပါ။

ဒီလို သံသရာလြတ္ေၾကာင္းတရားေတြသည္ ဘုရားရွင္ ပြင့္ထြန္းမွသာ သိခြင့္ရတာပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ သာသနာနဲ႔ ၾကံဳတုန္းမွာ ႀကိဳက္ၿပီးေတာ့ တရားအလုပ္ကို ယခုအခ်ိန္မွာပဲ ျဖည့္က်င့္လုပ္ေဆာင္ဖုိ႔ တုိက္တြန္းေရးသား လိုက္ရပါတယ္။

စာဖတ္သူမ်ား အသိဉာဏ္ပညာတုိးပြားကာ ျဖည့္က်င့္လုပ္ေဆာင္ႏုိင္သည္ ျဖစ္၍ ဒုကၡခပ္သိမ္း လြတ္ၿငိမ္းရာမွန္ ျမတ္နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳႏုိင္ၾကပါေစ…

ဓမၼခ်မ္းသာ ေတြ႕ေအာင္ရွာ အုိ၊ နာ၊ ေသျခင္းကင္းေစေသာ္…