“အေနျမတ္ အေသတတ္ေစဖို႔”

လူသားမွန္သမွ် ပုခက္နဲ႔ ေ၀းေ၀းလာၿပီး အသက္ေတြ ႀကီးျပင္းလာတာနဲ႔အမွ် သုႆန္ႏွင့္ နီးနီးလာၿပီ ဆုိတဲ့ အသိေလးကို အရင္ဆံုး စြဲၿမဲၾကပါ။ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ဆံုးေနတာမဟုတ္ သက္တမ္းေတြ ကုန္ဆံုးေနတယ္ဆုိတာ ကိုယ္ပုိင္ဉာဏ္နဲ႔ပဲ စဥ္းစားသံုးသပ္ၾကည့္ပါ။ ေနေရးအတြက္ပဲ အခ်ိန္ေတြကုိ အသံုးခ် မေနသင့္ေတာ့ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်သင့္ပါၿပီ။ ေလာကီလူသားေတြ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ေနေရးလဲ ျပင္ပါ။ ေသေရးကိုလဲ စဥ္းစားၾကပါလို႔ အေလးနက္ထားၿပီး တုိက္တြန္းပါတယ္။ မိမိမွာ ဘာေတြျပင္ဆင္ၿပီးၿပီလဲ၊ ဘယ္တရားကို အားကိုးၿပီးေတာ့ ေသမွာလဲ။ ေနာက္ဆံုး ေသခါနီးမွာ ဘယ္လို ႏွလံုးသြင္းႏုိင္ေအာင္ ျပင္ထားမလဲ၊ ဒါနေတြ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းခဲ့သလဲ၊ သီလေတြ ဘယ္ေလာက္ ေစာင့္ထိန္းခဲ့သလဲ၊ ဘာ၀နာေတြ ဘယ္ေလာက္ပြားမ်ား က်င့္ၾကံေနလဲ ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းေလးေတြကို အေလးထား စဥ္းစားသင့္ပါၿပီ။ ယခုအခါမွာ ဘာသာေရး ျပႆနာမ်ား၊ အျခားေသာ အယူ၀ါဒမ်ားသည္ ေထရ၀ါဒ သာသနာအတြက္ ၿခိမ္းေျခာက္သလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေတြအျပင္ ေထရ၀ါဒ မဟုတ္ေသာ အယူ၀ါဒမ်ား၊ ေဗဒင္၊ လကၡဏာ၊ နကၡတ္၊ နတ္၊ ဘုိးေတာ္၊ စတဲ့ အယူအဆေတြကုိ လူအမ်ား လက္ခံေနၾကသည္မွာ သာသနာေတာ္ကုိ သြယ္၀ိုက္တဲ့ နည္းလမ္းနဲ႔ ေက်ာခိုင္းေနျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ သတိရွိၾကဖုိ႔ သတိေပးျခင္းပါ။


ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြသည္ (၇)ရက္ (၇)လီ မုိးေမွာင္က်ေနတဲ့ ေတာႀကီးထဲမွာ မ်က္စိလည္ လမ္းေပ်ာက္ေနတဲ့ သတၱ၀ါေတြနဲ႔ တူပါတယ္။ မုိးေမွာင္ကလဲက် အလင္းေရာင္ဆုိတာလဲ မရွိတဲ့ ေတာႀကီးထဲမွာ ထြက္လမ္းကို ရွာၾကရမွာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္ပါ။ ေမွာင္ေနတဲ့ အတြက္ လမ္းေတြ႔ဖုိ႔ဆုိတာ အင္မတန္မွ ခဲယဥ္းပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လွ်ပ္စီးေလးတခ်က္ လက္လိုက္တာသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အတြက္ ေတာထဲက လြတ္ေျမာက္ႏုိင္မဲ့ လမ္းကို ေတြ႔လိုက္တာပါပဲ။ ဒါကို မေတြ႔လိုက္တဲ့ သူရွိေနရင္ ခရီးသြားျဖစ္တဲ့ သူေတြက အခ်င္းခ်င္းေဖးမ ေခၚယူမႈေၾကာင့္ ခရီးသြားေဖာ္ေတြ အားလံုး ေတာထဲက လြတ္ေျမာက္သြားႏုိင္ပါတယ္။ ဒီသေဘာတရားေလး အတုိင္းပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာဖတ္သူတို႔ေတြသည္ ၃၁ ဘံုဆုိတဲ့ ေတာႀကီးထဲမွာ မ်က္စိလည္ လမ္းေပ်ာက္ေနတဲ့ သူေတြနဲ႔ တူပါတယ္။ ဘုရားအဆူဆူ ပြင့္ခဲ့ေသာ္လည္း သာသနာနဲ႔ မေတြ႕ႀကံဳခဲ့တာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေတြ႕ၾကံဳခဲ့ ေသာ္လည္း သာသနာကို ေက်ာခိုင္းခဲ့သူေတြ ျဖစ္ခဲ့တာေၾကာင့္ ယေန႔တုိင္ ဘ၀ေတြရၿပီး ဒုကၡေတြနဲ႔ ေတြ႔ႀကံဳေနရတာပါ။ ဓမၼအလင္းေရာင္နဲ႔ ေ၀းခဲ့ရတာေပါ႔။ ဒါေၾကာင့္ မုိးေမွာင္က်ေနတဲ့ ညအခ်ိန္ႀကီးက ရွည္လ်ားခဲ့ပါၿပီ။ ယခုလုိ သာသနာေတာ္နဲ႔ ေတြ႕ၾကံဳလိုက္တာသည္ လွ်ပ္စီးလက္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္ပမာဏ မွ်သာ ရွိပါတယ္။ က်န္တဲ့အခ်ိန္က သာသနာကြယ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြနဲ႔ တူပါတယ္။ လ်ပ္စီးလက္တာကို ျမင္လိုက္တဲ့ သူက ေတာထဲမွာရွိတဲ့ ေခ်ာက္၊ သစ္ပင္၊ ခ်ံဳ၊ ထြက္လမ္း စသျဖင့္ သိလိုက္သလို၊ သာသနာကို သိျမင္လိုက္တဲ့ သူကလဲ ဒါေတြက ကုသိုလ္၊ ဒါေတြက အကုသုိလ္၊ ဒါေတြက အပါယ္လမ္း၊ ဒါေတြက သံသရာက လြတ္လမ္း ဆုိတာကို သိျမင္လိုက္တာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ လမ္းသိတဲ့ သူက ခရီးသြားေတြကုိ ႏိႈးေဆာ္ေျပာျပသလို တရားဓမၼကို သိျမင္သူေတြကလဲ သံသရာခရီးသြားေတြကုိ သတိေပး တုိက္တြန္းျခင္းပါ။ အတင္းဆြဲေခၚလို႔ရတဲ့ ခရီးစဥ္မ်ိဳး မဟုတ္တာေၾကာင့္ ခရီးသြားေတြ ကုိယ္တုိင္ စိတ္ပါ၀င္းစားစြာ လိုက္မွရမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကိုယ္တုိင္ လွ်ပ္စီးအလင္းေရာင္နဲ႔ တူေသာ ဘုရွားရွင္ ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ တရားဓမၼေတြကုိ နာၾကားလုိက္နာၿပီး ေတာထဲက ထြက္ရမဲ့ လမ္းကို ေလွ်ာက္လွမ္းၾကရမွာပါ။ အဲဒီလမ္းကေတာ့ မဂၢင္လမ္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ႔ေၾကာင့္ ကိုယ္တုိင္ပဲ သတိထား၊ ၀ိရိယစိုက္၊ ဉာဏ္နဲ႔ၾကည့္ၿပီး ေလွ်ာက္လွမ္းၾကဖုိ႔ အသိေပးပါတယ္။
သာသနာနဲ႔ ေတြၾကံဳေနရတာသည္ အခုအခ်ိန္ေလးပဲလို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ အရင္က သာသနာ ထြန္းလင္းခဲ့ေပမဲ့ ကိုယ့္သႏၲာန္မွာ မည္းေမွာင္ခဲ့ေတာ့ ကုိယ္က သာသနာနဲ႔ မေတြ႕သလိုပါပဲ။ အခုလဲ သာသနာနဲ႔ ၾကံဳေပမဲ့ မလိုက္နာ မက်င့္သံုးရင္ေတာ့ သာသနာ ကြယ္တဲ့ကာလမွာ ျဖစ္တဲ့သူနဲ႔ ထူးမျခားနားပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ေနာင္ဆုိတာလဲ မေသခ်ာတဲ့ အလုပ္ပါ။ လက္ရွိ ဘဒၵကမာၻမွာ ေနာက္ထပ္ပြင့္မည့္ အရိေမတၱယ ဘုရားရွင္ က်န္ပါေသးတယ္။ ထုိဘုရားရွင္ရဲ႕ သာသနာကြယ္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္က်မွ ယခုကမာၻႀကီးက ပ်က္စီးမွာပါ။ ဒီကမာၻ ပ်က္ၿပီးေတာ့ ျဖစ္လာမယ့္ ကမာၻသည္ သုညကမာၻ ျဖစ္ပါတယ္။ သုညကမာၻဆုိတာ သတၱ၀ါေတြ မရွိလို႔ ေခၚတာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူေတြ၊ နတ္ေတြ၊ ျဗဟၼာေတြ၊ အပါယ္ေလးဘံုသားေတြ အျပည့္ရွိပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားလဲ မပြင့္၊ ဘုရားရွင္၏ သာသနာေတာ္လဲ မရွိပဲ ဆိတ္သုန္းေနတဲ့ ကမာၻႀကီးကို ေခၚပါတယ္။ အဲဒီလို ကမာၻမွာလဲ လူေတြ၊ နတ္ေတြ၊ ျဗဟၼာေတြ၊ အပါယ္ေလးဘံုသားေတြ ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ ဘာလို႔လဲ ဆုိေတာ့ အပါယ္ေရာက္ ေၾကာင္း အကုသိုလ္တရားေတြ၊ လူ႔ျပည္၊ နတ္ျပည္ေရာက္ေၾကာင္း ဒါန၊ သီလေတြ၊ ျဗဟၼာျပည္ေရာက္ေၾကာင္း သမထ တရားေတြ က်င့္သံုးေနၾကလို႔ပဲ ဆုိရပါမယ္။ ထို ဒါန၊ သီလ၊ သမထ တရားေတြဟာ ကမာၻ႔နိယာမ တရားမ်ားျဖစ္ၾကလုိ႔ ကမၼ၀ါဒီ ျဖစ္ၾကတဲ့ ရေသ့သူေတာ္ေကာင္း၊ လူသူေတာ္ေကာင္းေတြက ဆရာအဆက္ဆက္၊ တပည့္ အဆက္ဆက္ အစဥ္အလာ ေဟာၾကားခဲ့ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သမထ ဘာ၀နာသည္ပင္ သာသနာပ တရားျဖစ္ပါတယ္။
ဘုရားရွင္ မေမြးဖြားမီကပင္ ခမည္းေတာ္ သုေဒၶါဓန မင္းႀကီး ကိုးကိုယ္တဲ့ ကာဠေဒ၀ီလ ရေသ့ႀကီးဆုိတာ ရွိပါတယ္။ ေလာကီအဘိညာဥ္ရၿပီး ေရွ႕ကမာၻ(၄၀)၊ ေနာက္ကမာၻ(၄၀) ျမင္ႏုိင္စြမ္းရွိတယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ ကာဠေဒ၀ီလကို မည္သူမွ တရားေဟာေပးျခင္းမရွိပဲ ဆရာအဆက္ဆက္က ေဟာျပခဲ့ၿပီး တပည့္အဆက္ဆက္က လိုက္နာက်င့္သံုးတာ ျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွားပါတယ္။ ကာဠေဒ၀ီလ ရေသ့က စ်ာန္အဘိညာဥ္ရ ျဖစ္လုိ႔ တာ၀တႎသာ တတ္ၿပီး ဆြမ္းခံေလ့ရွိပါတယ္။ ဘုရားေလာင္းဖြားျမင္ေၾကာင္းကို ၾကားၾကားခ်င္း သုေဒၶါဓန မင္ႀကီး၏ နန္းေတာ္ကို ခ်ာန္နဲ႔ ၾကြလာပါတယ္။ မင္းႀကီးက သားေတာ္ကို ရွိခိုးခိုင္းပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ဘုရားေလာင္းရဲ႕ ေျခေတာ္အစံုဟာ ရေသ့ႀကီးေခါင္းေပၚမွာ တည္လ်က္ရွိေနပါတယ္။ သည္ေတာ့ ရေသ့ႀကီးက ဘုရားေလာင္းကို ရွိခိုးၿပီး ရယ္လဲ ရယ္ပါတယ္၊ ငိုလဲ ငိုပါတယ္။ ရယ္ရတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ သတၱ၀ါေတြ ဘုရားကို ဖူးေတြ႕ရလို႔ အကၽြတ္တရားရၾကေတာ့မယ္လို႔ ေတြးဆၿပီး ၀မ္းသာ အားရရွိတဲ့ အတြက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ငုိရတဲ့ အေၾကာင္း ကေတာ့ ဘုရားမျဖစ္ခင္မွာ မိမိေသဆံုးၿပီး အ႐ူပျဗဟၼာဘံု (ရုပ္မရွိပဲ နာမ္ပဲရွိေသာ ျဗဟၼာဘံု) မွာ ျဖစ္ရေတာ့ မယ္၊ ဘုရား၏ တရားေတာ္ကို မနာၾကားရေတာ့ပဲ တမဂ္၊ တဖုိလ္ မရႏုိင္ေတာ့ၿပီလို႔ သိျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ (ဒီေနရာမွ စဥ္းစားစရာရွိပါတယ္။ ေရွ႕ကမာၻ(၄၀)၊ ေနာက္ကမာၻ(၄၀) ျမင္ႏုိင္စြမ္းရွိတဲ့ စ်ာန္အဘိညာဥ္ရ ရေသ့ႀကီးသည္ပင္ ဘုရားပြင့္ေတာ့မယ့္ အခ်ိန္တုိကာလေလးကို မေစာင့္ႏုိင္ပဲ ေသဆံုးရရင္၊ အခုအခ်ိန္မွာ အသက္ကို ရွည္ေအာင္ဆြဲဆန္႔ၿပီး ေနာက္ဘုရားကို ေစာင့္ေနတယ္ ဆုိတာေတြသည္ သဘာ၀ မက်ပါဘူး)။
အႏွစ္ခ်ဳပ္ရေသာ္.. သဗၺညဳတဉာဏ္ရွင္ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္တုိင္ မယ္ေတာ္မာယာ ၀မ္းမွာ ဇာတိႏွင့္ စခဲ့ရသျဖင့္ မလႅာမင္းတုိ႔၏ အင္းၾကင္းဥယ်ာဥ္တြင္ သက္ေတာ္ရွစ္ဆယ္၌ ပရိနိဗၺာန္စံခံရေလၿပီ။ သို႔အတြက္ မျဖစ္မေနရင္ဆုိင္ရမဲ ေသျခင္းအတြက္ ျပင္ဆင္ဖုိ႔ လိုပါၿပီ။ ေသတာ၊ ေနတာ၊ အားထုတ္တာသည္ အတူတူပါပဲလို႔ သေဘာေပါက္ထားပါ။ အားထုတ္တာကတမ်ိဳး ေနတာက တမ်ိဳးျဖစ္ေနရင္ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ (ကိုယ္တုိင္ စဥ္းစားၾကည့္ပါ)။ ေနတတ္၊ ေသတတ္တယ္ဆိုတာ အားထုတ္တတ္လို႔ပါ။ ေျပာင္းျပန္ဆုိရရင္ အားထုတ္တတ္ ရင္ ေနတတ္၊ ေသတတ္ပါတယ္။ ေနစဥ္၊ ေန႔စဥ္မွာ သာသနာန႔ဲ ၾကံဳမွသာ သိခြင့္ရတဲ့ ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာ အလုပ္ကို က်င့္ၾကံအားထုတ္ၾကပါ။ သုိ႔မွသာ သာသနာတြင္းသား ပီသပါမယ္။
ယခုလို တရားဓမၼမ်ား လြယ္ကူစြာ နာယူ ေလ့လာႏုိင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ရရွိထားေသာ အခြင့္အေရးကုိ အက်ိဳးရွိ ေအာင္ အသံုးခ်တတ္ၾကပါေစ။ မိမိလုပ္ရမယ့္ အလုပ္ကို ေကာင္းစြာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ႏုိင္ျခင္းသည္ ၃၁ဘံု ဆုိတဲ့ မိုးေမွာင္က်ေနတဲ့ ေတာႀကီးထဲက ထြက္မယ့္လမ္းကို သြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ျခင္းပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ တရားေတာ္မ်ားကို ယခုအခ်ိန္မွာပဲ နာယူၾကပါ။
မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး၏ ဆံုးမၾသ၀ါဒမ်ားကို နာယူႏွလံုးသြင္းၾကပါ။
~ ငါသည္ မုခ်ေသရမည္၊ အခ်ိန္ပိုင္းသာ လိုေတာ့သည္။
~ အေသမဦးခင္ ဉာဏ္ဦးစီးၿပီး ၀ိပႆနာ အားထုတ္ပါ။
~ ရခဲလွတဲ့ လူ႔ဘ၀ကို အလြဲသံုးစား အခ်ိန္ေတြ မျဖဳန္းပါနဲ႔။
~ မေန႔ကထက္ ကေန႔ ေသဖုိ႔ တစ္ရက္နီးသြားၿပီ။
~ ရက္ရာဇာ၊ ျပႆဒါးမေရြးနဲ႔၊ သူေတာ္ေကာင္း အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ဟာ မဂၤလာ အခ်ိန္လို႔ မွတ္ပါ။
~ တဏွာေလာဘခိုင္းတာ လုပ္ေနလွ်င္၊ ေသရင္ အပါယ္ေရာက္မယ္။
~ ကိစၥဟူသ၍ မဂ္တား၊ ဖိုလ္တားလို႔ မွတ္ပါ။
~ တရားနာေနတဲ့ အခ်ိန္ဟာ မတရားအလုပ္ မလုပ္တဲ့ အခ်ိန္ပဲ။
တရားေတာ္မ်ား နာယူႏိုင္ၾကပါရန္…
http://thitsartayar.dhammathukha.com/
http://www.dhammathukha.com

စာဖတ္သူမ်ား ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါးလံုး က်န္းမာခ်မ္းသာ၍ အေနတတ္၊ အေသတတ္၊ အားထုတ္တတ္တဲ့ သူေတာ္ေကာင္းမ်ား ျဖစ္ႏုိင္ၾကပါေစ…။