မုသာ၀ါဒ- မဟုတ္မမွန္ေျပာဆိုျခင္း၊ လိမ္လည္လွည့္ပတ္ျခင္း ဟု အနက္ရွိ၏။ မဟုတ္မမွန္ေသာစကားဟူရာ၌ ႏႈတ္ျဖင့္ေျပာ၍ လည္းေကာင္း၊ စာျဖင့္ေရး၍လည္းေကာင္း၊ ကိုယ္လက္ စသည္ ကို လႈပ္ျပ၍လည္းေကာင္း လိမ္သမွ် ညာျဖန္းသမွ် အားလံုးပါ
၀င္၏။
သူတစ္ပါးတို႔အက်ိဳးစီးပြား ပ်က္သြားေအာင္ လိမ္ညာလွည့္ျဖား ေသာ မုသားမ်ိဳး သည္ အပါယ္ေရာက္ေၾကာင္းျဖစ္ျပီး ကိုယ္အ က်ိဳးစီးပြား ပ်က္မွာစိုး၍၊ ျပက္ရယ္ျပဳ လို၍ လိမ္ညာျခင္းကား အျပစ္နည္း၏။ သို႔ေသာ္လည္း မည္သည့္လိမ္ညာျခင္းပင္ ျဖစ္ေစလိမ္ညာတတ္ေသာ အက်င့္မျဖစ္ေအာင္ သတိထားျပီး ေရွာင္ၾကဥ္သင့္ေပသည္။ “မုသားမပါ လကၤာမေခ်ာ” ဟု ေျပာေလ႔ရွိၾကသည္။ ယင္းစကားျဖင့္ အခ်ိဳ႕က ကဗ်ာလကၤာ စီကံုးေရးသားရာ၌ပင္ မုသားမပါက ေျပျပစ္မႈမရွိဟု ယူဆၾက သည္။ ထိုစကားသည္ မွားယြင္းေသာစကားသာ ျဖစ္ေပ၏။ ပညာရွိ သူေတာ္ ေကာင္းၾကီးမ်ားသည္ စကားေျပာရာ၌ လည္း ေကာင္း၊ ကဗ်ာလကၤာမ်ား သီကံုးေရး သားရာ၌လည္းေကာင္း မုသားကို ေျပာဆိုေရးသားမႈ မရွိၾကပါ။
မုသားစကား ေျပာဆိုရာ၌ အက်ိဳးစီးပြား ပ်က္စီးဆံုး႐ံႈးေအာင္ ေျပာဆိုလွ်င္ မုသာ ၀ါဒကံ ထိုက္၏။ အက်ိဳးစီးပြား အနည္းငယ္ ပ်က္စီးလွ်င္ အျပစ္နည္း၏။ မည္သည့္ အေၾကာင္းအရာကိုမဆို “မျမင္ပဲ ျမင္၏၊ မၾကားပဲၾကား၏၊ မေတြ႔ပဲ ေတြ႔၏၊ မသိပဲ သိ၏၊ ျမင္လ်က္ မျမင္၊ ၾကားလ်က္ မၾကား၊ ေတြ႔လ်က္ မေတြ႔၊ သိလ်က္ မသိ” ဟု ေျပာဆိုေသာ လူယုတ္မာတို႔၏ စကား(အန ရိယေ၀ါဟာရ) ရွစ္မ်ိဳးတို႔တြင္ တစ္မ်ိဳး မ်ိဳးကိုေျပာလွ်င္ အျပစ္ ၾကီး၏။ မဟုတ္မမွန္ေျပာ၍ သံဃာကို အသင္းခြဲေသာ (ရဟန္း အခ်င္းခ်င္း စိတ္၀မ္းကြဲေစေသာ) မုသာ၀ါဒသည္ ပို၍အျပစ္ၾကီး ေလး၏။ ေရွးဘုရားအေလာင္း သူေတာ္ေကာင္းၾကီးမ်ားသည္ သတ္မႈ၊ ခိုးမႈ၊ ကာမက်ဴးလြန္မႈ၊ အရက္ေသစာ ေသာက္စားမႈ တို႔ကို ျပဳလုပ္မိခဲ႔ၾကေသာ္လည္း သူတစ္ပါး အက်ိဳးစီးပြား ပ်က္စီးခၽြတ္ယြင္းေစလိုေသာ စိတ္ျဖင့္ မုသားကို လံုး၀မေျပာ မဆိုခဲ႔ၾကေပ။ သို႔ေသာ္ သူတစ္ပါး အက်ိဳးစီးပြား မထိခိုက္မ ပ်က္စီးေသာ မုသားမ်ိဳးကိုမူေျပာဆိုခဲ႔ ၾကဖူးပါသည္။
ဥပမာ- ဒုကနိပါတ္ သံသုမာရဇာတ္၌ သံသုမာရ မိေက်ာင္းက ဘုရားအေလာင္း၀ါနရိႏၵေမ်ာက္မင္း၏ အူအသည္းကို ေတာင္း ေသာအခါ အေလာင္းေတာ္က “ငါတို႔ ေမ်ာက္မ်ိဳး၏ အူအသည္း ကား ကိုယ္ထဲ၌ မရွိ” ဟုေျပာ၍ နီရဲေသာ ေရသဖန္းသီးကို လက္ညိႈးညႊန္ျပခဲ႔ဖူး၏။ ပရိယာယ္ျဖင့္ ေျပာေသာေၾကာင့္ မုသာ ၀ါဒကံမထိုက္။ ဧကနိပါတ္ ပဥၥာ၀ုဓဇာတ္၌လည္း အေလာင္း ေတာ္ ပဥၥာ၀ုဓမင္းသားက သိေလ သေလာမဘီလူးအား “ငါ့၀မ္း ထဲ၌ ၀ရဇိန္လက္နက္ရွိ၏၊ ငါ့ကို နင္စားေသာ္ ကိုယ္လက္မ ေက်ပဲ အူအသည္း အပိုင္းပိုင္းျပတ္၍ေသမည္” ဟု ေျပာခဲ႔ဖူး၏။ ဤကဲ႔သို႔ ဘုရားအေလာင္းေျပာဆိုခဲ႔ေသာ မုသားမ်ားမွာ မုသာ ၀ါဒကံ မထိုက္ေပ။ အဘယ္႔ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ပညာတည္းဟူ ေသာ ၀ရဇိန္လက္နက္ကို ရည္ရြယ္ရင္း ရွိေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။
မုသာ၀ါဒအရာ၌ အက်ိဳးစီးပြားပ်က္စီးမွ မုသာ၀ါဒကမၼပထ ေျမာက္၏။ အက်ိဳးစီးပြား မပ်က္စီးလွ်င္ မုသာ၀ါ ဒကံမွ်သာ ျဖစ္ သည္။ မုသားစကား ေျပာဆိုေသာ အဂၤါ(၄)ပါးရွိ၏။ ၎တို႔မွာ-
(၁) မဟုတ္မမွန္ေသာ အေၾကာင္းျဖစ္ျခင္း၊
(၂) လိမ္ညာလွည့္စားလိုစိတ္ရွိျခင္း၊
(၃) လံု႔လျပဳျခင္း၊
(၄) မိမိလွည့္စားသည့္ အဓိပၸာယ္ကို သူတစ္ပါးနားလည္ျခင္း တို႔ျဖစ္ၾကပါသည္။
မုသားေျပာဆိုျခင္းေၾကာင့္ရရွိေသာ အျပစ္(၉)မ်ိဳးရွိပါသည္။ ၎ တို႔မွာ-
(၁) ယခုဘ၀၌ စကားပီပီသသ မေျပာတတ္ျခင္း။
(၂) သြားမ်ား မညီမညြတ္ ရွိျခင္း။
(၃) ခံတြင္း ပါးစပ္ ပုပ္ညွီျခင္း။
(၄) ကိုယ္အေရးအသား ပူရွိန္ေျခာက္ကပ္ စိုစိုဖတ္ဖတ္မရွိျခင္း။
(၅) မ်က္စိ-နား စေသာ ဣေျႏၵမ်ား ေနာက္က်ဳက်ဳရွိျခင္း။
(၆) ပံုဟန္မလွပဲ ဆိုးရြားခြ်တ္ယြင္း ေဖာက္ျပန္ျခင္း။
(၇) သူတစ္ပါးအေပၚ၌ ၾသဇာမတည္ျခင္း။
(၈) အေျပာအဆို ႏႈတ္လွ်ာမ်ား ေထာ္ေလာ္ၾကမ္းတမ္းျခင္း။
(၉) စိတ္မတည္ပဲ လွ်ပ္ေပၚေလာ္လီတတ္ျခင္းတို႔ ျဖစ္ၾကပါ သည္။
လကၤာျဖင့္မွတ္ပါေလ-
“မုသားစကား၊ ေျပာဆိုျငားမူ၊ စကားမျပီ၊ သြားမျငီတည္း၊ ပုပ္ညွီပါးစပ္၊ ေျခာက္ ကပ္ကိုယ္ေရ၊ ဣေျႏၵယြင္းေနာက္၊ ပံုယြင္း ေဖာက္၍၊ မေရာက္ၾသဇာ၊ ႏႈတ္လွ်ာၾကမ္းေထာ္၊ လွ်ပ္ေပၚေလာ္ လည္၊ စိတ္ မတည္သည္၊ ေရွာင္မည္အျပန္ အက်ိဳးတည္း။”
ဤသို႔ စသည္ျဖင့္ အျပစ္မ်ားပါသည္။ မုသားေျပာဆိုသူသည္ ဘယ္ကိစၥ၌မွ် မယံုၾကည္ရေသာေၾကာင့္ အၾကီးအကဲ မျဖစ္ႏိုင္ ေပ။ ဤျပဆိုခဲ႔ေသာ အျပစ္တို႔ကား ၀ဋ္လိုက္ေသာအားျဖင့္ ေရာက္ေလရာဘ၀၌ ရတတ္ေသာအျပစ္မ်ားသာရွိေသး၏။ တ ခ်ိဳ႕ေသာ မုသားစကားမ်ားမွာ ငရဲေရာက္ေအာင္ပင္ အျပစ္ၾကီ ၏။ ကမၻာဦးတြင္ ေစတီယတိုင္းကို အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ႔ေသာ “ဥပ၀ရ” ေခၚ ေစတီယမင္းသည္ မုသားစကား ေျပာဆိုခဲ႔ျခင္းေၾကာင့္ ေျမမ်ိဳျပီး အ၀ီစိ၌ခံစားရသည္ကို သံေ၀ဂယူသင့္လွပါသည္။
ဤေစတီယ၀တၳဳ၌ မုသာ၀ါဒ၏အျပစ္ကား လြန္လြန္းလွ၏ဟု မွတ္ ထင္ၾကေပလိမ္႔မည္။ မလြန္လြန္းပါေပ။ ထိုေစတီယမင္း၏ မုသား ေျပာေသာအခ်ိန္ကား တစ္စံုတစ္ေယာက္မွ် မုသားေျပာ သူမရွိေသးေခ်။ အားလံုးသစၥာတည္ေသာအခါ ျဖစ္သည္။ ညစ္ စုတ္ေပေတေနေသာ လက္ႏွီး၌ အိုးမဲထိေသာ္လည္းမထူး၊ ျဖဴ စင္ေသာ ပ၀ါ၌ကား ျမဴမႈန္႔ေလာက္ အကြက္ကေလးပင္ ထင္ ရွားသကဲ႔သို႔ အားလံုး သစၥာတည္ၾကေသာကာလ၌ ပထမျဖစ္ ေသာ ထိုမုသားသည္ အလြန္ထင္ရွား၍ အျပစ္လည္းႀကီး မားေလသည္။ ယခုေခတ္ကား “မုသားမပါ လကၤာမေခ်ာ” ဟူ ေသာစကားကို လက္ကိုင္ျပဳလ်က္ မုသားကိုေရလဲႏွင့္ သံုးစြဲေန ၾကေသာေခတ္ ျဖစ္၏။
ထို႔ေၾကာင့္ မုသားေပါေသာေခတ္၌ မုသားေျပာသူတိုင္း ေျမမ်ိဳရ လွ်င္ ေျမၾကီးပင္ အားလပ္ခြင့္ရေတာ႔မည္ မဟုတ္ေခ်။ ထို႔ျပင္ ကမၻာဦး၌ မုသားေလာက္အျပစ္ၾကီးေသာ အျပစ္မ်ားလည္း မရွိေသးေပ။ ယခုေခတ္၌ကား မုသားေလာက္အျပစ္ကို အျပစ္ ဟု ဆိုဖြယ္မရွိ ေလာက္ေအာင္ ထို႔ထက္ဆိုးရြားေသာ အျပစ္ ႀကီးေတြက လႊမ္းမိုးေန ေသာကာလျဖစ္ေပသည္။ သို႔ရာတြင္ ေခတ္အေလ်ာက္ မုသားအျပစ္က မ်က္ေမွာက္ဘ၀၌ အက်ိဳးမ ထင္ရွားေစကာမူ သံသရာ၌ ၀ဋ္လိုက္ေသာအျပစ္မွာ ေစတီယ မင္း၏ အျဖစ္မ်ိဳးထက္ သက္သာလွမည္ မဟုတ္သည့္အျပင္ တကယ္႔သူေတာ္စင္ ပါရမီရွင္မွန္လွ်င္ သစၥာပါရမီကို လိုလိုခ်င္ ခ်င္ ျဖည့္ရမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မုသားမွန္သမွ်ကို အေသးအ ဖြဲကစ၍ ေရွာင္ၾကဥ္ကာ သစၥာပါရမီကိုသာ ႏွစ္ႏွစ္သက္သက္ ျဖည့္က်င့္ၾကပါလွ်င္ မိမိ၌တည္ေသာသစၥာေၾကာင့္ အလိုလိုအ ရွိန္အ၀ါတက္လာလိမ္႔မည္ ျဖစ္ပါသည္။
“မုသားမပါ၊ လကၤာမေခ်ာဟု၊ ဆိုး႐ိုးလိုက္ကာ၊ မမိုက္ပါပ၊ဲ သစၥာ စကား၊ ေျပာဆိုသြားကာ၊ ျငိမ္းရာဒုကၡ၊ လွမ္းကုန္ၾကဟု၊ ႏိႈးေဆာ္သမႈ၊ ေဆာင္းပါးျပဳသည္၊ မ်ားေထြသာဓု၊ ေခၚေစသတည္း။”
ေသရည္အရက္စီးပြားပ်က္ကို တစ္စက္ကယ္မွ်မေသာက္ၾကႏွင့္
သုရာေမရယ မဇၨပၸမာဒ႒ာနာ- ေသရည္အရက္တုိ႔သည္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ တုိ႔၌ ေမ့ေလွ်ာ့ျခင္း၏ အေၾကာင္းျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ေသရည္ အရက္ကုိ တစ္ စက္မွ်ပင္ မေသာက္သံုဘဲေနႏိုင္ရန္ က်င့္ၾကံသင့္ပါသည္။ ေသရည္ဟုဆုိရာတြင္ မူး
ရစ္ေစတက္ေသာအရာကုိ ထည့္၍ျပဳလုပ္စီရင္အပ္ေသာ အရည္ကိုပင္ ေခၚဆုိထုိက္ ပါသည္။ ေသရည္အရက္ သာမက ဘီယာ၊ ထန္းရည္၊ မူးရစ္ေဆး၊ ေဆးေျခာက္ စ ေသာအရာအားလံုးကိုလည္း ဤသိကၡာပုဒ္၌ မွတ္ယူၾကပါသည္။
ထုိေသရည္အရက္ကို ေသာက္စားမိလွ်င္ မူးရစ္၍ ေတြးခ်င္ရာေတြးကာ ကု သိုလ္ေကာင္းမႈႏွင့္ အလုပ္ကိစၥတုိ႔၌ ေမ့ေလ်ာ့တက္၏။ ထို႔အျပင္ အသိဉာဏ္ပညာ ထံုထိုင္းကာ အမွားအမွန္ကို မွန္ကန္စြာေ၀ဖန္ပိုင္းျခားႏုိင္မည္မဟုတ္ပါ။ ေသရည္အ ရက္ေသာက္စား ျခင္းသည္ မိမိကုိယ္တုိင္ေသာက္သံုးမွ အကုသိုလ္အက်ိဳးေပးခံ စားရမည္မဟုတ္ပါ။
(၁) ကိုယ္တုိင္ေသာက္စားျခင္း။
(၂) သူတပါးအားေသာက္စားခိုင္းျခင္း။
(၃) သူတပါး ေသာက္စားေနသည္ကို၀မ္းသာျခင္း။
(၄) အက်ိဳးကိုေျပာျပျခင္း စသည့္ ကံထုိက္ေစေသာအေၾကာင္းမ်ားကုိလည္း မွတ္သားထားရပါမည္။
ေသရည္အရက္ကို စတင္ေသာက္သံုးစဥ္က က်န္းမာေရးအရ နည္းနည္းပါး ပါးဆုိေသာ္လည္း မေကာင္းမႈဟူသည္ စတင္ျပဳလုပ္ၿပီးပါက ျဖတ္ေတာက္ ရန္ ခက္ ခဲတက္ပါသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ မျဖတ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ စြဲလန္းမူးရစ္ေစပါေတာ့သည္။ ေသရည္အရက္ ေသာက္စားၿပီးပါက မူးရစ္ကာ အျခားေသာ သီလမ်ားကိုလည္း ဆက္လက္ထိန္းသိမ္း ႏိုင္ရန္မလြယ္ေတာ့ပါ။ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ အလုပ္မ်ားလည္း လုပ္ေဆာင္ႏိုင္မည္မဟုတ္ ေတာ့ပါ။ ထိုသို႔ျဖင့္ ေသရည္အရက္ေသာက္စားျခင္း၏ အျပစ္မ်ားကို ေဖာ္ျပရပါမည္…
၁။ အေရးအခြင့္ သင့္၊ မသင့္ကို မသိတက္ျခင္း၊
၂။ ပ်င္းရိတက္ျခင္း၊
၃။ ေမ့ေလ်ာ့ မူးရစ္တက္ျခင္း၊ ( ေနာင္ဘ၀ အဆက္ဆက္၌ အ႐ူးအႏွမ္း ျဖစ္ တက္ ျခင္း)၊
၄။ သူမ်ားက ျပဳခဲ့ဖူးေသာ ေက်းဇူးကို မသိတက္ျခင္း၊
၅။ ဟိရီ ၾသတၱပ ဟူေသာ အရွက္အေၾကာက္မွ ကင္းျခင္း၊
၆။ မည္သည့္ အကုသိုလ္မွ မေရွာက္ၾကဥ္ဘဲ အလံုးစံုေသာ မေကာင္းမႈကို ျပဳမိ လြယ္ျခင္း၊ တုိ႔ျဖစ္ၾက၏။ လကၤာျဖင့္မွတ္ပါေလ…..
“ေသရည္ေသာက္လင့္ သင့္၊ မသင့္၌၊ ေရးခြင့္မသိ၊ ပ်င္းရိေမ့မူး၊ ေက်းဇူးမဆပ္၊ ဟိေရာတၱပ္ကင္း၊ ခပင္းမ်ားထို၊ အကုသိုလ္ကို၊ မၿငိဳလြယ္စြာ၊ ျပဳက်င့္ရာသည္… ေရွာင္ခါ အျပန္အက်ိဳးတည္း။”
ေရွာင္က်ဥ္ပါက အျပန္အက်ိဳးရွိသည္ဟု မွတ္ယူရပါမည္။ သုရာေမရယ သိကၡာပုဒ္၌ မလႊဲသာ၍ ေဆးအျဖစ္အနည္းအပါး ေသာက္သံုးရလွ်င္ အျပစ္ႀကီး လွမည္မဟုတ္ပါ။ အမွန္တကယ္ ေသာက္ခ်င္ေသာစိတ္ျဖင့္ ေသာက္ပါက မည္မွ် အထိအျပစ္ႀကီးသည္ကို ရွင္ေတာ္ဘုရားသာ သိျမင္ေတာ္မူပါလိမ့္မည္။ ဘုရားရွင္ လက္ထက္က အရွင္သာဂတ မည္ေသာ မေထရ္သည္ နဂါးႀကီးႏွင့္ တန္ခိုးၿပိဳင္ ေလရာ အႏိုင္ရေသာေၾကာင့္ ေကာသမၺီ ျပည္သူတုိ႔က ထုိမေထရ္ဆြမ္းခံလာေသာ အခါ ေသရည္ကို ကပ္လွဴၾက၏။ ထိုအခါက သိကၡာပုဒ္ ပညတ္ေတာ္မမူေသးေသာ ေၾကာင့္ ကပ္လွဴသမွ်ေသရည္မ်ားကို အရွင္သာဂတ ေသာက္ေလရာ ေသရည္မူး သျဖင့္ စ်ာန္အဘိညာဥ္ ကြယ္ပလွ်က္ ၿမိဳ႕ေပါက္၀တြင္လဲရွာေလ၏။ ဘုရားရွင္ေတြ႕ ျမင္ေတာ္မူ၍ တြဲေခၚဖို႔ရန္ အမိန္႔ေပးသျဖင့္ ရဟန္းမ်ားကတြဲေခၚလာၿပီး ဘုရားဘက္ သို႔ ဦးေခါင္းလွည့္၍ အခ်တြင္ ဦးေခါင္းကို ေျပာင္းျပန္ျပန္လ်က္ ဘုရားဘက္ သို႔ ေျခလွည့္ထားမိေလသည္။ ဤမွ်ေလာက္တန္ခိုးရွင္ကိုပင္ မရွက္တကြဲ အက်ိဳးနည္း ျဖစ္ ေအာင္ျပဳလုပ္တက္ေသာ ေသရည္အရက္သည္ ယခုေခတ္ သာမန္လူမ်ားကုိ အဘယ္မွာ အက်ိဳးမ်ားေအာင္ ျပဳလုပ္ေတာ့အံ့နည္း။
ေရွးအခါက ဘုရင္တစ္ပါးသည္ ေသရည္မူးခိုက္ အသားဟင္းမပါေသာ ပြဲေတာ္စာ ကိုကပ္လာသျဖင့္ ရင္ခြင္ထက္က သားငယ္ကုိ သတ္၍ခ်က္ ေစအပ္ ဖူးေလသည္။ ဘုရားရွင္က တိကအဂၤုတၳဳိရ္ပါဠိေတာ္၌ “ေသရည္အရက္ေသာက္မႈ၊ ေမထုန္မႈ၊ အိပ္မႈ၊ ဤသံုးခုကို မတင္းတိမ္ႏိုင္၊ အားမရႏိုင္၊ မ၀ႏိုင္ေသာ အမႈမ်ား”ဟု ေဟာေတာ္မူခဲ့သည္။ ထို႔ျပင္“ေသရည္အရက္မ်ားစြာ ေသာက္ေသာသူသည္ အပါယ္က်တက္၏၊ အပါယ္မွလြတ္၍ လူျဖစ္လာေသာ္ အ႐ူးအႏွမ္း ျဖစ္တက္၏” ဟုလည္းေဟာေတာ္မူခဲ့၏။ ထို႔မွ်ေလာက္ မေကာင္းမႈ ျဖစ္ေနေသာ ေသရည္ အရက္ေသာက္စားျခင္းကို အၿပီးတုိင္ေရွာင္းရွားသင့္ေပေတာ့သည္။ ေလာကီ အက်ိဳးစီးပြားကိုပင္ ပ်က္စီးဆံုး႐ႈံးေစသည့္ အျပင္၊ ေသလြန္ၿပီးေသာအခါတြင္ လည္း အပါယ္က်ေရာက္ မည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အေလးနက္ထား၍ေရးသားလိုက္ ရပါသည္။ ထိုအေၾကာင္းကို အရွင္မဟာရ႒သာရက …
“ေသႏွင့္အရက္၊ စီးပြားပ်က္ကုိ၊ တစ္စက္ကယ္မွ်၊ မေသာက္ၾကႏွင့္၊ ေရွာင္ၾကပါ ေလ၊ ရွင္ေတာ္ေဟာသည့္ အဆိပ္ေရ” ဟုေရးစပ္ကာ ဆံုးမေတာ္မူခဲ့ပါသည္။
ဤသို႔လွ်င္ သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔၏ ဆံုးမစကားအတုိင္း လိုက္နာက်င့္ၾကံကာ တစ္သံသရာလံုးက ပါလာခဲ့ေသာ အက်င့္ဆုိးႀကီးကို ပယ္သတ္၍ ေကာင္းက်ိဳး လိုရာ ဆႏၵျပည့္၀ႏိုင္ၾကပါေစ။…..။
ရစ္ေစတက္ေသာအရာကုိ ထည့္၍ျပဳလုပ္စီရင္အပ္ေသာ အရည္ကိုပင္ ေခၚဆုိထုိက္ ပါသည္။ ေသရည္အရက္ သာမက ဘီယာ၊ ထန္းရည္၊ မူးရစ္ေဆး၊ ေဆးေျခာက္ စ ေသာအရာအားလံုးကိုလည္း ဤသိကၡာပုဒ္၌ မွတ္ယူၾကပါသည္။
ထုိေသရည္အရက္ကို ေသာက္စားမိလွ်င္ မူးရစ္၍ ေတြးခ်င္ရာေတြးကာ ကု သိုလ္ေကာင္းမႈႏွင့္ အလုပ္ကိစၥတုိ႔၌ ေမ့ေလ်ာ့တက္၏။ ထို႔အျပင္ အသိဉာဏ္ပညာ ထံုထိုင္းကာ အမွားအမွန္ကို မွန္ကန္စြာေ၀ဖန္ပိုင္းျခားႏုိင္မည္မဟုတ္ပါ။ ေသရည္အ ရက္ေသာက္စား ျခင္းသည္ မိမိကုိယ္တုိင္ေသာက္သံုးမွ အကုသိုလ္အက်ိဳးေပးခံ စားရမည္မဟုတ္ပါ။
(၁) ကိုယ္တုိင္ေသာက္စားျခင္း။
(၂) သူတပါးအားေသာက္စားခိုင္းျခင္း။
(၃) သူတပါး ေသာက္စားေနသည္ကို၀မ္းသာျခင္း။
(၄) အက်ိဳးကိုေျပာျပျခင္း စသည့္ ကံထုိက္ေစေသာအေၾကာင္းမ်ားကုိလည္း မွတ္သားထားရပါမည္။
ေသရည္အရက္ကို စတင္ေသာက္သံုးစဥ္က က်န္းမာေရးအရ နည္းနည္းပါး ပါးဆုိေသာ္လည္း မေကာင္းမႈဟူသည္ စတင္ျပဳလုပ္ၿပီးပါက ျဖတ္ေတာက္ ရန္ ခက္ ခဲတက္ပါသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ မျဖတ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ စြဲလန္းမူးရစ္ေစပါေတာ့သည္။ ေသရည္အရက္ ေသာက္စားၿပီးပါက မူးရစ္ကာ အျခားေသာ သီလမ်ားကိုလည္း ဆက္လက္ထိန္းသိမ္း ႏိုင္ရန္မလြယ္ေတာ့ပါ။ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ အလုပ္မ်ားလည္း လုပ္ေဆာင္ႏိုင္မည္မဟုတ္ ေတာ့ပါ။ ထိုသို႔ျဖင့္ ေသရည္အရက္ေသာက္စားျခင္း၏ အျပစ္မ်ားကို ေဖာ္ျပရပါမည္…
၁။ အေရးအခြင့္ သင့္၊ မသင့္ကို မသိတက္ျခင္း၊
၂။ ပ်င္းရိတက္ျခင္း၊
၃။ ေမ့ေလ်ာ့ မူးရစ္တက္ျခင္း၊ ( ေနာင္ဘ၀ အဆက္ဆက္၌ အ႐ူးအႏွမ္း ျဖစ္ တက္ ျခင္း)၊
၄။ သူမ်ားက ျပဳခဲ့ဖူးေသာ ေက်းဇူးကို မသိတက္ျခင္း၊
၅။ ဟိရီ ၾသတၱပ ဟူေသာ အရွက္အေၾကာက္မွ ကင္းျခင္း၊
၆။ မည္သည့္ အကုသိုလ္မွ မေရွာက္ၾကဥ္ဘဲ အလံုးစံုေသာ မေကာင္းမႈကို ျပဳမိ လြယ္ျခင္း၊ တုိ႔ျဖစ္ၾက၏။ လကၤာျဖင့္မွတ္ပါေလ…..
“ေသရည္ေသာက္လင့္ သင့္၊ မသင့္၌၊ ေရးခြင့္မသိ၊ ပ်င္းရိေမ့မူး၊ ေက်းဇူးမဆပ္၊ ဟိေရာတၱပ္ကင္း၊ ခပင္းမ်ားထို၊ အကုသိုလ္ကို၊ မၿငိဳလြယ္စြာ၊ ျပဳက်င့္ရာသည္… ေရွာင္ခါ အျပန္အက်ိဳးတည္း။”
ေရွာင္က်ဥ္ပါက အျပန္အက်ိဳးရွိသည္ဟု မွတ္ယူရပါမည္။ သုရာေမရယ သိကၡာပုဒ္၌ မလႊဲသာ၍ ေဆးအျဖစ္အနည္းအပါး ေသာက္သံုးရလွ်င္ အျပစ္ႀကီး လွမည္မဟုတ္ပါ။ အမွန္တကယ္ ေသာက္ခ်င္ေသာစိတ္ျဖင့္ ေသာက္ပါက မည္မွ် အထိအျပစ္ႀကီးသည္ကို ရွင္ေတာ္ဘုရားသာ သိျမင္ေတာ္မူပါလိမ့္မည္။ ဘုရားရွင္ လက္ထက္က အရွင္သာဂတ မည္ေသာ မေထရ္သည္ နဂါးႀကီးႏွင့္ တန္ခိုးၿပိဳင္ ေလရာ အႏိုင္ရေသာေၾကာင့္ ေကာသမၺီ ျပည္သူတုိ႔က ထုိမေထရ္ဆြမ္းခံလာေသာ အခါ ေသရည္ကို ကပ္လွဴၾက၏။ ထိုအခါက သိကၡာပုဒ္ ပညတ္ေတာ္မမူေသးေသာ ေၾကာင့္ ကပ္လွဴသမွ်ေသရည္မ်ားကို အရွင္သာဂတ ေသာက္ေလရာ ေသရည္မူး သျဖင့္ စ်ာန္အဘိညာဥ္ ကြယ္ပလွ်က္ ၿမိဳ႕ေပါက္၀တြင္လဲရွာေလ၏။ ဘုရားရွင္ေတြ႕ ျမင္ေတာ္မူ၍ တြဲေခၚဖို႔ရန္ အမိန္႔ေပးသျဖင့္ ရဟန္းမ်ားကတြဲေခၚလာၿပီး ဘုရားဘက္ သို႔ ဦးေခါင္းလွည့္၍ အခ်တြင္ ဦးေခါင္းကို ေျပာင္းျပန္ျပန္လ်က္ ဘုရားဘက္ သို႔ ေျခလွည့္ထားမိေလသည္။ ဤမွ်ေလာက္တန္ခိုးရွင္ကိုပင္ မရွက္တကြဲ အက်ိဳးနည္း ျဖစ္ ေအာင္ျပဳလုပ္တက္ေသာ ေသရည္အရက္သည္ ယခုေခတ္ သာမန္လူမ်ားကုိ အဘယ္မွာ အက်ိဳးမ်ားေအာင္ ျပဳလုပ္ေတာ့အံ့နည္း။
ေရွးအခါက ဘုရင္တစ္ပါးသည္ ေသရည္မူးခိုက္ အသားဟင္းမပါေသာ ပြဲေတာ္စာ ကိုကပ္လာသျဖင့္ ရင္ခြင္ထက္က သားငယ္ကုိ သတ္၍ခ်က္ ေစအပ္ ဖူးေလသည္။ ဘုရားရွင္က တိကအဂၤုတၳဳိရ္ပါဠိေတာ္၌ “ေသရည္အရက္ေသာက္မႈ၊ ေမထုန္မႈ၊ အိပ္မႈ၊ ဤသံုးခုကို မတင္းတိမ္ႏိုင္၊ အားမရႏိုင္၊ မ၀ႏိုင္ေသာ အမႈမ်ား”ဟု ေဟာေတာ္မူခဲ့သည္။ ထို႔ျပင္“ေသရည္အရက္မ်ားစြာ ေသာက္ေသာသူသည္ အပါယ္က်တက္၏၊ အပါယ္မွလြတ္၍ လူျဖစ္လာေသာ္ အ႐ူးအႏွမ္း ျဖစ္တက္၏” ဟုလည္းေဟာေတာ္မူခဲ့၏။ ထို႔မွ်ေလာက္ မေကာင္းမႈ ျဖစ္ေနေသာ ေသရည္ အရက္ေသာက္စားျခင္းကို အၿပီးတုိင္ေရွာင္းရွားသင့္ေပေတာ့သည္။ ေလာကီ အက်ိဳးစီးပြားကိုပင္ ပ်က္စီးဆံုး႐ႈံးေစသည့္ အျပင္၊ ေသလြန္ၿပီးေသာအခါတြင္ လည္း အပါယ္က်ေရာက္ မည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အေလးနက္ထား၍ေရးသားလိုက္ ရပါသည္။ ထိုအေၾကာင္းကို အရွင္မဟာရ႒သာရက …
“ေသႏွင့္အရက္၊ စီးပြားပ်က္ကုိ၊ တစ္စက္ကယ္မွ်၊ မေသာက္ၾကႏွင့္၊ ေရွာင္ၾကပါ ေလ၊ ရွင္ေတာ္ေဟာသည့္ အဆိပ္ေရ” ဟုေရးစပ္ကာ ဆံုးမေတာ္မူခဲ့ပါသည္။
ဤသို႔လွ်င္ သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔၏ ဆံုးမစကားအတုိင္း လိုက္နာက်င့္ၾကံကာ တစ္သံသရာလံုးက ပါလာခဲ့ေသာ အက်င့္ဆုိးႀကီးကို ပယ္သတ္၍ ေကာင္းက်ိဳး လိုရာ ဆႏၵျပည့္၀ႏိုင္ၾကပါေစ။…..။
ဘ၀မီး႐ွဴးတိုင္
လူသည္မိမိ၏ ယံုၾကည္ခ်က္ႏွင့္အညီ က်င့္ၾကံေျပာဆိုျပဳမူသည္။ အယူ၀ါဒအမွားကို ယံုၾကည့္ထားလွ်င္အမွားကိုသာ က်င့္ၾကံ၊ ေျပာဆုိျပဳမူမည္ျဖစ္၍ ဤဘ၀၌အလြန္အက်ိဳးယုတ္
မည့္အျပင္ ေနာင္တမလြန္ဘ၀၌လည္း အပါယ္လားရမည္ျဖစ္သည္။ အယူ၀ါဒအမွန္ကို ယံုၾကည့္ထားလွ်င္မူ အမွန္ကိုသာ အမ်ားအားျဖင့္ က်င့္ၾကံ၊ ေျပာဆုိ၊ ျပဳမူမည္ျဖစ္၍ ဤဘ၀၌ မိမိ၏အက်ိဳးႏွင့္ သူတပါးတို႔၏ အက်ိဳးကိုလြန္စြာ သယ္ပိုးထမ္းရြက္္ႏိုင္မည့္ အျပင္ တမလြန္ဘ၀၌လည္းၾကီးက်ယ္သည့္ အက်ိဳးေက်းဇူးမ်ားကို ခံစားရမည္ျဖစ္သည္။
အေမွာင္ႏွင့္ အလင္းသည္လြန္စြာျခားနားသကဲ့သို႔ အမွားသိသူႏွင့္ အမွန္သိသူတုိ႔သည္လည္းလြန္စြာကြာျခားၾက၏။
ဗုဒၶ၏ တရားဓမၼတုိ႔သည္ကား ဒုကၡအားလံုးတို႔ ခ်ဳပ္ျငိမ္းရာ နိဗၺာန္လမ္း ကိုညႊန္ျပေပးသည့္ ဆီမီးတုိင္ပမာျဖစ္ေပသည္။
မည့္အျပင္ ေနာင္တမလြန္ဘ၀၌လည္း အပါယ္လားရမည္ျဖစ္သည္။ အယူ၀ါဒအမွန္ကို ယံုၾကည့္ထားလွ်င္မူ အမွန္ကိုသာ အမ်ားအားျဖင့္ က်င့္ၾကံ၊ ေျပာဆုိ၊ ျပဳမူမည္ျဖစ္၍ ဤဘ၀၌ မိမိ၏အက်ိဳးႏွင့္ သူတပါးတို႔၏ အက်ိဳးကိုလြန္စြာ သယ္ပိုးထမ္းရြက္္ႏိုင္မည့္ အျပင္ တမလြန္ဘ၀၌လည္းၾကီးက်ယ္သည့္ အက်ိဳးေက်းဇူးမ်ားကို ခံစားရမည္ျဖစ္သည္။
အေမွာင္ႏွင့္ အလင္းသည္လြန္စြာျခားနားသကဲ့သို႔ အမွားသိသူႏွင့္ အမွန္သိသူတုိ႔သည္လည္းလြန္စြာကြာျခားၾက၏။
ဗုဒၶ၏ တရားဓမၼတုိ႔သည္ကား ဒုကၡအားလံုးတို႔ ခ်ဳပ္ျငိမ္းရာ နိဗၺာန္လမ္း ကိုညႊန္ျပေပးသည့္ ဆီမီးတုိင္ပမာျဖစ္ေပသည္။
သင္...ေသသြားေသာ္…
ဪ.....လူ႔ျပည္ေလာက၊
လူ႔ဘဝကား၊ အိုရနာရ၊
ေသရဦးမည္၊ မွန္ေပသည္တည္း။
~~~
သို႔တၿပီးကား၊ သင္ေသသြားေသာ္၊
သင္ဖြားေသာေျမ၊ သင္တို႔ေျမသည္၊
အေျခတိုးျမင့္၊ က်န္ေကာင္းသင့္၏၊
သင္၏မ်ိဳးသား၊ စာစကားလည္း ႀကီးပြားတက္ျမင့္၊
က်န္ေကာင္းသင့္၏။
~~~
သင္...ဦးခ်၍၊
အမွ်ေဝရာ၊ ေစတီသာႏွင့္၊
သစၥာအေရာင္၊ ဥာဏ္တန္ေဆာင္လည္း၊
ေျပာင္လ်က္၊ ဝင္းခ်က္၊
က်န္ေစသတည္း။
ေဇာ္ဂ်ီ (၁၉၃၅)
အနိစၥ(မၿမဲမရွိျခင္း)
အနိစၥ(မၿမဲမရွိျခင္း)၊ ဒုကၡ(ဆင္းရဲျခင္း)၊ အနတၱ(ငါ၏ခႏၶာကိုယ္မဟုတ္)
အနိစၥဆိုတာ ပရမတၳ(တကယ့္အမွန္တရား)တရား ျဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ အေရးႀကီးတဲ့ ေဒသနာျဖစ္ေနေတာ့ နားလည္ဖို႔ ခက္ေပမယ့္ နားလည္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ့္တရားလည္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီတရားကိုနားလည္သေဘာေပါက္တယ္ဆို ရင္ နားလည္တဲ့အတိုင္းအတာနဲ႔ အညီအမွ် ခ်မ္းသာသုခ ရရွိႏိုင္ပါတယ္။ အနိစၥဆို
တဲ့ စကားဟာ အဓိပၸာယ္ ေလးနက္ေပမယ့္ ျမန္မာေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးၿပီးသား ျဖစ္ပါတယ္။ အနိစၥရဲ့ အေျခခံက်တဲ့ အဓိပၸာယ္ကို သက္ရွိသက္မဲ့ အရာအားလုံး အၿမဲမျပတ္ ျဖစ္လုိက္ခ်ဳပ္လိုက္ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ ေျပာင္းလဲေနျခင္းလို႔ဖြင့္ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ေဖာက္ျပန္ ေျပာင္းလဲ တတ္တဲ့သေဘာ၊ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လို႔ ျဖစ္ေပၚလာၿပီး အေၾကာင္း မညီညြတ္ ေတာ့ပ်က္သုဥ္းသြားတဲ့အခါ ဘာရယ္လို႔ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ ျပစရာမရွိ တဲ့သေဘာ၊ အခိုက္အတန္႔သာ တည္ၿမဲေနႏိုင္တဲ့သေဘာ၊ ျဖစ္ၿပီးပ်က္တတ္တဲ့ သေဘာ၊ အခ်ိန္ၾကာၾကာ ျဖစ္တည္မေနႏိုင္တဲ့သေဘာေတြကို အနိစၥလို႔ ေခၚပါ တယ္။ အသက္ရွင္ရာကေန ေသဆုံးသြားတာမ်ဳိး၊ ပစၥည္းတစ္ခု အေကာင္းပကတိ ကေနကြဲပ်က္သြားတာမ်ဳိး အေကာင္းဘက္ကေန အဆိုးဘက္ ေျပာင္းလဲသြားတာ တစ္ခုတည္းကိုပဲ အနိစၥလို႔ေခၚရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘ၀သစ္ တစ္ခု ေမြးဖြားျဖစ္ တည္လာတာမ်ဳိး၊ အပ်က္ အစီးကို ျပန္လည္ျပင္ဆင္ႏိုင္တာမ်ဳိး ေတြဟာလည္း ေ႐ြ႕ရွားေျပာင္းလဲမႈ အမ်ိဳးအစားေတြ ျဖစ္ေနေတာ့အနိစၥသေဘာေတြပါပဲ။ အရွင္းဆုံး ေျပာရရင္ သက္ရွိသက္မဲ့ အရာရာဟာ အနိစၥပါပဲ။ ဒီသေဘာကိုပဲ ဘုရားရွင္က သေဗၺ သခၤါရာ အနိစၥာ လို႔ ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ သခၤါရတရား အားလုံးဟာ အနိစၥ သေဘာေတြျဖစ္တယ္လို႔ဆိုလိုတာပါ။
သခၤါရဆိုတာကေတာ့ အျပဳျပင္ခံတရားေတြ၊ ဖန္တီးထားတဲ့ အရာေတြျဖစ္ ပါတယ္။ ကံတရားက ဖန္တီးလိုက္တဲ့ ဘ၀အမ်ိဳးမ်ဳိးနဲ႔ လူဖန္တီးတဲ့အရာ၊ ဥတုေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အရာေတြဟာ သခၤါရတရားေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေတြဟာ အနိစၥတရားေတြသာျဖစ္ပါတယ္။ ကံဖန္တီးတဲ့ ဘ၀ဟာ အၿမဲမျပတ္ ေျပာင္လဲေ႐ြ႕ ရွားေနပါတယ္။ ႏုပ်ိဳရာကေနအိုမင္းလာပါတယ္။ အဆင္ေျပရာကေန အဆင္မေျပ တဲ့ဘက္ ေျပာင္းလဲတာလဲ ရွိပါတယ္။ ငိုရာကေနၿပဳံးရတာလဲရွိပါတယ္။ ဆုံလိုက္ကြဲ လိုက္၊ ေပ်ာ္လိုက္ ငိုလိုက္၊ ေအာင္လိုက္ ႐ႈံးလိုက္ အျမဲပဲေျပာင္းလဲေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာစကားမွာေတာ့ ကြယ္လြန္အနိစၥေရာက္တယ္ဆိုၿပီး အနိစၥကို ေသျခင္းတရားအျဖစ္ပဲ အမ်ားအားျဖင့္ ရည္ညြန္းေလ့ရွိၾကပါတယ္။ (အားလံုကိုမ ေျပာဆုိပါဘူး)။ အနိစၥသေဘာ ကိစၥေခ်ာလို႔လည္း နေဘကာရန္နဲ႔ စာသံပါပါေျပာ ေလ့ရွိၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အနိစၥဆိုတာ ေသျခင္းတရား တစ္ခုတည္းကိုပဲ ဆိုလိုတာ မဟုတ္ဘူးလို႔နားလည္ၾကရပါမယ္။ မတည္ၿမဲတဲ့ အနိစၥ သေဘာကို သိထားတယ္ဆိုရင္ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ သက္သာရာ ရႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ္ဆင္းရဲ၊ စိတ္ဆင္းရဲ ျဖစ္ရတာဟာ အဆိုးေလာဓံ အဆင္မေျပမႈေတြနဲ႔ၾကံဳေတြ႔ရတဲ့အတြက္ ေၾကာင့္ျဖစ္ပါတယ္။ အဆိုးေလာကဓံ ဆိုတာဟာလည္း ဘ၀ဖြဲ႔စည္းမႈ အစိတ္ အပိုင္းမ်ားစြာထဲက တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းသာ ျဖစ္ေနေတာ့ သူလည္းအနိစၥပဲ၊ ၾကာရွည္ မတည္ႏိုင္ဘူးလို႔သေဘာပိုက္လိုက္ႏိုင္ရင္ သက္သာရာ ရႏိုင္ပါတယ္။ တစ္မ်ဳိးေျပာ ရရင္ ဒုကၡေရာက္ရတယ္၊ ကိုယ္စိတ္ ဆင္းရဲရတယ္ဆိုတဲ့ (ဒုကၡသစၥာ)ဟာ မသိမႈ (အ၀ိဇၨာ)ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာရတာပါ။
ထို႔ေၾကာင့္ သိမႈ(၀ိဇၨာ) ျဖစ္ေအာင္ေနထုိင္က်င့္ႀကံသြားရပါမယ္။ ယခုစာေရး ေနေသာသူသည္ အၿမဲတမ္း မျပတ္ေရးႏိုင္ေနမည္မဟုတ္ပါ။ စာဖတ္ေနေသာသူ သည္လည္း အၿမဲဖတ္ေနႏိုင္မည္မဟုတ္ေပ။ ထုိသို႔မၿမဲေသာ သေဘာကို ပင္သိေန ရပါမည္။ ထိုသေဘာသည္ပင္ အနိစၥျဖစ္ပါတယ္။ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုကိုတင္ျပ ပါရေစ။ မုန္တိုင္းဒဏ္ေၾကာင့္ ပ်က္စီးသြားရေသာ အရာမ်ား၊ သတၱ၀ါမ်ားသည္ လည္း အနိစၥတရားပင္ျဖစ္ပါတယ္။ ယခုအခ်ိန္မွာ မပ်က္စီးႏိုင္ဘူးဟု ထင္ထား ေသာ္လည္း ပ်က္စီးသြားၾကေသာအခါ မ်ားစြာပူးေဆြးေသာက ေရာက္ၾကရပါ တယ္။ (မိမိတုိ႔သည္လည္း အခ်ိန္မေရြး၊ ေနရာမေရြး ပ်က္စီးသြားႏိုင္သည္ကုိ သတိသံေ၀ဂရၾကပါေစ)။ တကယ္ေတာ့ မိမိသည္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ တရားတုိ႔ေပၚ တြင္ ဉာဏ္ႏွင့္ယွဥ္ေသာ အသိျဖင့္ သိၿပီး၊ ပ်က္စီးသြားေသာ အရာမ်ားေပၚတြင္ တဏွာႏွင့္ ယွဥ္ေသာစိတ္ႏွင့္ ပူေဆြးေသာက မျဖစ္ရန္ အနိစၥတရားကို သိေနဖို႔လို အပ္ပါတယ္။ ဤသို႔ျဖင့္ အနိစၥသဘာ၀ကို ဘာမွမသိလိုက္ဘဲ အနိစၥဒဏ္ခ်က္ကို ဘုမသိဘမသိေခါင္းငုံ႔ခံေနရတာမ်ဳိး၊ ဘ၀အဆက္ဆက္ ဒုကၡသံသရာ လည္ေနရ တာမ်ဳိး မျဖစ္ရေအာင္ဒုကၡဇာတ္သိမ္းသည္အထိ အနိစၥသဘာ၀ကို ကိုယ့္ဥာဏ္အ ေလ်ာက္ သုံးသပ္ဆင္ျခင္သင့္ပါတယ္။ “ဓမၼာသုညာ အေတၱန၀ါ အတၱနေယန၀ါ” ~~ ဓမၼာ= ဓမၼာ႐ံုျဖစ္ပ်က္တရားတုိ႔သည္၊ အေတၱန၀ါ= ငါဟုဆုိအပ္ေသာ အတၱဒိ႒ိမွ လည္းေကာင္း၊ အတၱနေယန၀ါ= ငါ႔ဥစၥာဟုဆုိအပ္ေသာ တဏွာမွ လည္းေကာင္း၊ သုညာ= ဆိတ္သုဥ္းကုန္၏။ (ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ဓမၼေစတီဆရာေတာ္ ဦးေကာသလႅ)
အနိစၥဆိုတာ ပရမတၳ(တကယ့္အမွန္တရား)တရား ျဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ အေရးႀကီးတဲ့ ေဒသနာျဖစ္ေနေတာ့ နားလည္ဖို႔ ခက္ေပမယ့္ နားလည္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ့္တရားလည္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီတရားကိုနားလည္သေဘာေပါက္တယ္ဆို ရင္ နားလည္တဲ့အတိုင္းအတာနဲ႔ အညီအမွ် ခ်မ္းသာသုခ ရရွိႏိုင္ပါတယ္။ အနိစၥဆို
တဲ့ စကားဟာ အဓိပၸာယ္ ေလးနက္ေပမယ့္ ျမန္မာေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးၿပီးသား ျဖစ္ပါတယ္။ အနိစၥရဲ့ အေျခခံက်တဲ့ အဓိပၸာယ္ကို သက္ရွိသက္မဲ့ အရာအားလုံး အၿမဲမျပတ္ ျဖစ္လုိက္ခ်ဳပ္လိုက္ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ ေျပာင္းလဲေနျခင္းလို႔ဖြင့္ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ေဖာက္ျပန္ ေျပာင္းလဲ တတ္တဲ့သေဘာ၊ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လို႔ ျဖစ္ေပၚလာၿပီး အေၾကာင္း မညီညြတ္ ေတာ့ပ်က္သုဥ္းသြားတဲ့အခါ ဘာရယ္လို႔ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ ျပစရာမရွိ တဲ့သေဘာ၊ အခိုက္အတန္႔သာ တည္ၿမဲေနႏိုင္တဲ့သေဘာ၊ ျဖစ္ၿပီးပ်က္တတ္တဲ့ သေဘာ၊ အခ်ိန္ၾကာၾကာ ျဖစ္တည္မေနႏိုင္တဲ့သေဘာေတြကို အနိစၥလို႔ ေခၚပါ တယ္။ အသက္ရွင္ရာကေန ေသဆုံးသြားတာမ်ဳိး၊ ပစၥည္းတစ္ခု အေကာင္းပကတိ ကေနကြဲပ်က္သြားတာမ်ဳိး အေကာင္းဘက္ကေန အဆိုးဘက္ ေျပာင္းလဲသြားတာ တစ္ခုတည္းကိုပဲ အနိစၥလို႔ေခၚရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘ၀သစ္ တစ္ခု ေမြးဖြားျဖစ္ တည္လာတာမ်ဳိး၊ အပ်က္ အစီးကို ျပန္လည္ျပင္ဆင္ႏိုင္တာမ်ဳိး ေတြဟာလည္း ေ႐ြ႕ရွားေျပာင္းလဲမႈ အမ်ိဳးအစားေတြ ျဖစ္ေနေတာ့အနိစၥသေဘာေတြပါပဲ။ အရွင္းဆုံး ေျပာရရင္ သက္ရွိသက္မဲ့ အရာရာဟာ အနိစၥပါပဲ။ ဒီသေဘာကိုပဲ ဘုရားရွင္က သေဗၺ သခၤါရာ အနိစၥာ လို႔ ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ သခၤါရတရား အားလုံးဟာ အနိစၥ သေဘာေတြျဖစ္တယ္လို႔ဆိုလိုတာပါ။
သခၤါရဆိုတာကေတာ့ အျပဳျပင္ခံတရားေတြ၊ ဖန္တီးထားတဲ့ အရာေတြျဖစ္ ပါတယ္။ ကံတရားက ဖန္တီးလိုက္တဲ့ ဘ၀အမ်ိဳးမ်ဳိးနဲ႔ လူဖန္တီးတဲ့အရာ၊ ဥတုေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အရာေတြဟာ သခၤါရတရားေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေတြဟာ အနိစၥတရားေတြသာျဖစ္ပါတယ္။ ကံဖန္တီးတဲ့ ဘ၀ဟာ အၿမဲမျပတ္ ေျပာင္လဲေ႐ြ႕ ရွားေနပါတယ္။ ႏုပ်ိဳရာကေနအိုမင္းလာပါတယ္။ အဆင္ေျပရာကေန အဆင္မေျပ တဲ့ဘက္ ေျပာင္းလဲတာလဲ ရွိပါတယ္။ ငိုရာကေနၿပဳံးရတာလဲရွိပါတယ္။ ဆုံလိုက္ကြဲ လိုက္၊ ေပ်ာ္လိုက္ ငိုလိုက္၊ ေအာင္လိုက္ ႐ႈံးလိုက္ အျမဲပဲေျပာင္းလဲေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာစကားမွာေတာ့ ကြယ္လြန္အနိစၥေရာက္တယ္ဆိုၿပီး အနိစၥကို ေသျခင္းတရားအျဖစ္ပဲ အမ်ားအားျဖင့္ ရည္ညြန္းေလ့ရွိၾကပါတယ္။ (အားလံုကိုမ ေျပာဆုိပါဘူး)။ အနိစၥသေဘာ ကိစၥေခ်ာလို႔လည္း နေဘကာရန္နဲ႔ စာသံပါပါေျပာ ေလ့ရွိၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အနိစၥဆိုတာ ေသျခင္းတရား တစ္ခုတည္းကိုပဲ ဆိုလိုတာ မဟုတ္ဘူးလို႔နားလည္ၾကရပါမယ္။ မတည္ၿမဲတဲ့ အနိစၥ သေဘာကို သိထားတယ္ဆိုရင္ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ သက္သာရာ ရႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ္ဆင္းရဲ၊ စိတ္ဆင္းရဲ ျဖစ္ရတာဟာ အဆိုးေလာဓံ အဆင္မေျပမႈေတြနဲ႔ၾကံဳေတြ႔ရတဲ့အတြက္ ေၾကာင့္ျဖစ္ပါတယ္။ အဆိုးေလာကဓံ ဆိုတာဟာလည္း ဘ၀ဖြဲ႔စည္းမႈ အစိတ္ အပိုင္းမ်ားစြာထဲက တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းသာ ျဖစ္ေနေတာ့ သူလည္းအနိစၥပဲ၊ ၾကာရွည္ မတည္ႏိုင္ဘူးလို႔သေဘာပိုက္လိုက္ႏိုင္ရင္ သက္သာရာ ရႏိုင္ပါတယ္။ တစ္မ်ဳိးေျပာ ရရင္ ဒုကၡေရာက္ရတယ္၊ ကိုယ္စိတ္ ဆင္းရဲရတယ္ဆိုတဲ့ (ဒုကၡသစၥာ)ဟာ မသိမႈ (အ၀ိဇၨာ)ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာရတာပါ။
ထို႔ေၾကာင့္ သိမႈ(၀ိဇၨာ) ျဖစ္ေအာင္ေနထုိင္က်င့္ႀကံသြားရပါမယ္။ ယခုစာေရး ေနေသာသူသည္ အၿမဲတမ္း မျပတ္ေရးႏိုင္ေနမည္မဟုတ္ပါ။ စာဖတ္ေနေသာသူ သည္လည္း အၿမဲဖတ္ေနႏိုင္မည္မဟုတ္ေပ။ ထုိသို႔မၿမဲေသာ သေဘာကို ပင္သိေန ရပါမည္။ ထိုသေဘာသည္ပင္ အနိစၥျဖစ္ပါတယ္။ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုကိုတင္ျပ ပါရေစ။ မုန္တိုင္းဒဏ္ေၾကာင့္ ပ်က္စီးသြားရေသာ အရာမ်ား၊ သတၱ၀ါမ်ားသည္ လည္း အနိစၥတရားပင္ျဖစ္ပါတယ္။ ယခုအခ်ိန္မွာ မပ်က္စီးႏိုင္ဘူးဟု ထင္ထား ေသာ္လည္း ပ်က္စီးသြားၾကေသာအခါ မ်ားစြာပူးေဆြးေသာက ေရာက္ၾကရပါ တယ္။ (မိမိတုိ႔သည္လည္း အခ်ိန္မေရြး၊ ေနရာမေရြး ပ်က္စီးသြားႏိုင္သည္ကုိ သတိသံေ၀ဂရၾကပါေစ)။ တကယ္ေတာ့ မိမိသည္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ တရားတုိ႔ေပၚ တြင္ ဉာဏ္ႏွင့္ယွဥ္ေသာ အသိျဖင့္ သိၿပီး၊ ပ်က္စီးသြားေသာ အရာမ်ားေပၚတြင္ တဏွာႏွင့္ ယွဥ္ေသာစိတ္ႏွင့္ ပူေဆြးေသာက မျဖစ္ရန္ အနိစၥတရားကို သိေနဖို႔လို အပ္ပါတယ္။ ဤသို႔ျဖင့္ အနိစၥသဘာ၀ကို ဘာမွမသိလိုက္ဘဲ အနိစၥဒဏ္ခ်က္ကို ဘုမသိဘမသိေခါင္းငုံ႔ခံေနရတာမ်ဳိး၊ ဘ၀အဆက္ဆက္ ဒုကၡသံသရာ လည္ေနရ တာမ်ဳိး မျဖစ္ရေအာင္ဒုကၡဇာတ္သိမ္းသည္အထိ အနိစၥသဘာ၀ကို ကိုယ့္ဥာဏ္အ ေလ်ာက္ သုံးသပ္ဆင္ျခင္သင့္ပါတယ္။ “ဓမၼာသုညာ အေတၱန၀ါ အတၱနေယန၀ါ” ~~ ဓမၼာ= ဓမၼာ႐ံုျဖစ္ပ်က္တရားတုိ႔သည္၊ အေတၱန၀ါ= ငါဟုဆုိအပ္ေသာ အတၱဒိ႒ိမွ လည္းေကာင္း၊ အတၱနေယန၀ါ= ငါ႔ဥစၥာဟုဆုိအပ္ေသာ တဏွာမွ လည္းေကာင္း၊ သုညာ= ဆိတ္သုဥ္းကုန္၏။ (ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ဓမၼေစတီဆရာေတာ္ ဦးေကာသလႅ)
သူေတာ္စင္တုိ႔၏ စိတ္ဓာတ္(၂)
“သဒၶမၼေဒသနာကာေလ၊ သာဓု သာဓူတိ ဘာသေတာ၊ မုခေတာ ဇာယေတ ဂေႏၶာ ဥပၸလံ၀ ယေထာဒေက ”
သူေတာ္ေကာင္းတရားကို ေဟာေတာ္မူေသာအခါ သာဓု ေခၚေသာေကာင္းမႈသည္ ေနာက္သံသရာ၀ယ္ အာခံတြင္းမွ ၾကာညိဳပန္းန႔႔ံ သင္း၏။
“ပါပသၼႎ ရမတိ မေနာ” ဆိုသလို စိတ္ကမေကာင္းေသာေနရာတြင္ ေမြ႔ေလ်ာ္သည့္ အတြက္ သတိရွိရန္အလြန္ပင္အေရးႀကီးပါတယ္။ ထိုမေကာင္းေသာ စိတ္ကို ေကာင္းမြန္ေအာင္ ထိန္းေက်ာင္းသင့္ပါတယ္။ လူသားေတြသည္္ ေန႔စဥ္မနက္မိုး လင္း အိပ္ယာထေသာအခ်ိန္မွစ၍ ညအိပ္ယာ၀င္ေသာအခ်ိန္ထိတိုင္ေအာင္ မ်ားစြာ ေသာ မိမိတို႔ႏွင့္ ဆိုင္ရာအလုပ္မ်ားကိုလုပ္ၾကပါတယ္။ မည္သို႔ုိိပင္ အလုပ္မ်ား လုပ္ၾကေနပါေစ လုပ္ေသာအလုပ္ကေတာ့ျဖင့္ (၃)ခုပဲရွိပါတယ္။ ကိုယ္အလုပ္၊ ပါးစပ္အလုပ္၊ စိတ္အၾကံေတြပါပဲ။ ထိုအလုပ္(၃)မ်ိဳးကို ကံဟု ေခၚပါတယ္။ ဒီ(၃)ခု ကလြဲျပီး မည္သည့္လူသား တျခားလုပ္စရာ ဘာမွမွရွိပါဘူး။ လူတိုင္းက မိမိကိုယ္ မိမိေကာင္းမြန္ေသာ လူသားမ်ားအျဖစ္ရပ္တည္ခ်င္ၾကတယ္္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေကာင္း မြန္ေသာ လူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ဘို႔ဆုိရင္ ကိုယ္အမူအယာေကာင္း၊ ႏႈတ္အမူ အယာေကာင္း၊ စိတ္အၾကံေတြေကာင္းမွ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ႏိုင္ပါမယ္။ ထို သို႔ ကံသံုပါး အေပၚတြင္ မေကာင္းမႈ ဒုစ႐ိုက္မ်ားကင္းေအာင္ ဒုစ႐ိုက္အမႈမ်ားကို မက်ဴးလြန္ၾကဖို႔ရန္ ဘုရားရွင္တိုင္း ဆံုးမခဲ့ပါတယ္။ မေကာင္းမွဳေရွာင္ ေကာင္းမွဳ ေဆာင္ ျဖဴေအာင္စိတ္ကိုထား ဆိုေသာစကားကို ဗုဒၶဘာသာ၀င္တိုင္း ၾကားဖူးၾကပါ တယ္္။ ထုိသို႔ဆုိရလွ်င္ သူေတာ္စင္တုိ႔၏ စိတ္ဓာတ္အတိုင္း အတုယူက်င့္ၾကံၾကရပါ မယ္။ သူေတာ္ေကာင္းဟူသည္ မိမိ အက်ိဳးထက္ သူတပါးေကာင္းက်ိဳးအတြက္သာ အၿမဲအားေဆာင္ရြက္ၾကပါတယ္။ ထိုသူေတာ္ေကာင္းမ်ားသည္လည္း ဘုရားရွင္၏ နည္းလမ္းအတိုင္းက်င့္ၾကံၾကျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
ဘုရားရွင္သည္ သတၱ၀ါေတြ အက်ိဳးအတြက္ ေလးသေခ်ၤႏွင့္ ကမာၻတစ္သိန္း ကာလပတ္လံု ပါရမီျဖည့္ဆည္းေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ထို႔ေနာက္သတၱ၀ါအားလံု အတြက္ (၄၅)၀ါ ကာလပတ္လံုး တရားေတာ္မ်ား ေဟာၾကားကာဆံုးမေတာ္မူခဲ့ပါ တယ္။ ထုိ႔သို႔ သတၱ၀ါေတြအတြက္ ပင္ပန္းဆင္းရဲခံကာ ဘုရားအျဖစ္ေရာက္က်င့္ၾကံ အားထုတ္ခဲ့ေသာ ဘုရားရွင္ကုိ ဘုရားျဖစ္ၿပီးေသာ အခါမွာပင္ မာရ္နတ္က စတင္ ေႏွာက္ယွက္ပါေတာ့တယ္။ ဘုရားရွင္ကို သတၱ၀ါအတြက္ တရားမေဟာဘဲ ပရိ နိဗၺာန္ျပဳေစရန္ ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။ ထိုအခါဘုရားရွင္က “ငါဘုရားရဲ႕ ပရိသတ္ ေလးပါး (ရဟန္းေယာက်ၤား၊ ရဟန္းမိန္းမ၊ ဒါယကာ၊ ဒါယိကာမ) ေတြက ငါဘုရား ရဲ႕ တရားေတြကို ေကာင္းစြာသေဘာမေပါက္ နားမလည္ေသးသ၍ ကာလပတ္လံုး၊ မက်င့္ႏိုင္ေသးသမွ် ကာလပတ္လံုး၊ တရားေတြကို သိတက္ၿပီး လိုက္က်င့္ႏိုင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကလည္း ေလာကမွာရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို ေကာင္းေကာင္း မေဖာ္ျပ၊ မေဟာၾကားႏိုင္ေသးသမွ် ကာလပတ္လံုး၊ ဆန္႔က်င္ဘက္ ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ ဆန္႔က်င့္ ဘက္၀ါဒေတြကို မႏွိမ္နင္းႏိုင္ေသးသမွ် ကာလပတ္လံုး ငါဘုရား ပရိနိဗၺာန္မစံ ေသးေပ၊ အသင္မေလွ်ာက္ၾကားနဲ႔” ဟု မိန္႔ၾကားခဲ့ပါတယ္။ ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာ
လူမ်ိဳးမ်ားအားလံုးသည္လည္း ဘုရားရွင္ သီလဂုဏ္၊ သမာဓိဂုဏ္၊ ပညာဂုဏ္ စတဲ့ သိကၡာပုဒ္သံုးရပ္ ႏွင့္ အညီလိုက္ပါ က်င့္ေဆာင္သင့္ေပသည္။ မိမိတုိ႔ျပဳလုပ္ေန ေသာ အလုပ္တစ္ခုသည္ “ဘုရားကသာ ေထာက္ခံ၊ ေလွခြက္ခ်ည္းက်န္၊ အလံမလွဲ ဘူး” ဆုိေသာစိတ္ဓာတ္မ်ိဳး ျဖစ္ေနရပါမယ္။ သို႔မွသာ ဗုဒၶ၏ အဆံုအမကို အျပည့္အ ၀ လိုက္နာေသာ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားျဖစ္ေပေတာ့မည္။ မိမိတို႔ ေကာင္းတာလုပ္ ေဆာင္ေနပါက မည္သည့္အေၾကာင့္ႏွင့္မွ အားမာန္မ ေလွ်ာ့ၾကပါရန္၊ သဒၶါတရား မ်ား ေလွ်ာ့နည္းေပ်ာက္ပ်ယ္ မသြားေစရန္ ထပ္မံ၍ သတိတရားေပးပါရေစ။
“လူမိုက္တစ္ေသာင္းခ်ီးမြမ္းေရွာင္းလည္း လူေကာင္းတစ္ေယာက္ျပစ္တင္ ေၾကာက္ေလာ့” .. လူမိုက္တစ္ေသာင္းက မခ်ီးမြမ္းခ်င္ေနပါေစ၊ သူေတာ္ေကာင္း တစ္ေယာက္က ျပစ္တင္မည္ကိုသာေၾကာက္ရြံ႕ရပါမယ္။
ေရွးအခါတုန္းက လူတစ္ေယာက္သည္ အိုးမ်ားကို ရပ္တကာလွည့္လည္ ေရာင္းခ်ပါတယ္္။ တစ္ေန႔ေသာ ညသန္းေခါင္ေက်ာ္အခ်ိန္မွာ ထိုလူဟာ သူ႔ရဲ႕ လွည္းနဲ႔ အိုးမ်ားကိုတင္ျပီး အိုးေရာင္းထြက္ဘို႔ အျခားရြာကို သြားပါတယ္။ သူက ရြာထဲကို သန္းေခါင္ေက်ာ္ၾကီး ထသြားတာဆိုေတာ့ လူေျခတိတ္ခ်ိန္ျဖစ္ေနပါတယ္။ လူေျခတိတ္ခ်ိန္ဆိုေတာ့ လူမ်ားေခြးမ်ားလည္း အိပ္ကုန္ၾကပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ရြာလယ္ လမ္းမၾကီး အတိုင္းသူ႔ရဲ႕အိုးလွည္းႀကီးနဲ႔ ျဖတ္ေမာင္းတဲ့အခါ ရြာထဲမွာရွိေသာ ေခြးမ်ားကထၿပီးေဟာင္ၾကပါတယ္။ ေဟာင္လိုက္ၾကတာ ရြာလမ္းဆံုးတဲ့အထိ ေအာင္ပါပဲ။ ဘယ္လိုပင္ေဟာင္ေနၾကပါေစ အိုးလွည္းႀကီးကေတာ့ ေဟာင္တယ္လို႔ လည္းမထင္၊ ၾကားတယ္လို႔လည္းမထင္ သူ႔ဦးတည္ရာ ပန္းတိုင္ျဖစ္တဲ့ အျခားရြာကို ပဲ ဦးတည္သြားေနပါေတာ့တယ္။ ထိုကဲ့သို႔ပင္ စာဖတ္သူတုိ႔သည္လည္း ကဲ့ရဲ႕၊ ခ်ီးမြမ္း ေတြဘယ္လိုပဲ ရွိေနရွိေန ကိုယ္လုပ္ရမဲ့ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ အလုပ္မ်ားကုိ လုပ္ၾကရပါမယ္။ မိမိကိုယ္တုိင္သြားေရာက္ လွဴဒါန္း၍မျပဳစုႏိုင္ေသာ္လည္း အေ၀းမွ ေမတၱာပို႔သေပးေသာ ေကာင္းမႈအလုပ္ကိုေတာ့ မေမ့မေလ်ာ့ဘဲ ျပဳလုပ္ႏိုင္ၾကပါရန္ တိုက္တြန္းပါရေစ။
“အပၸမာေဒါ အမတံ ပဒံ” ဟုဆုိအပ္ေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈတို႔၌ မေမ့မေလ်ာ့ျခင္းသည္ မေသျခင္း၏ အေၾကာင္းပင္ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ “ဤမွ်ရွည္ၾကာ၊ သံသရာ၀ယ္၊ ဆရာမိဘ၊ ေမာင္ႏွမႏွင့္၊ သားလွသမီး၊ ေဒၚ ဘႀကီးဟု၊ မၿငီးဆင့္ကဲ၊ ျပန္လွန္တြဲခဲ့၊ မလြဲဧကန္၊ ခြဲရျပန္မည္၊ သိုိ႔သည္ျဖစ္ျခင္း၊ သံေ၀ျပင္းရ၊ ေဆြခ်င္းေက်းဇူး၊ ရွိခဲ့ဘူးကုိ၊ အထူးဆပ္ရန္၊ စိတ္အားသန္ျဖင့္၊ က်င့္ရန္မွန္စြ၊ ျမတ္ဓမၼကို၊ ေ၀ငွေပ၏၊ သမာဓိမွန္၊ မေဖာက္ျပန္မွ၊ နိဗၺာန္ထုိးထြင္း၊ ဉာဏ္အလင္းကို၊ ရွင္းရွင္းပိုင္ပိုင္၊ သိျမင္ႏိုင္မည္၊ လက္ကိုင္သတိ၊ မလႊတ္ဘိႏွင့္..”
စာေရးသူ- ေအာင္ေဆြဦး
သူေတာ္ေကာင္းတရားကို ေဟာေတာ္မူေသာအခါ သာဓု ေခၚေသာေကာင္းမႈသည္ ေနာက္သံသရာ၀ယ္ အာခံတြင္းမွ ၾကာညိဳပန္းန႔႔ံ သင္း၏။
“ပါပသၼႎ ရမတိ မေနာ” ဆိုသလို စိတ္ကမေကာင္းေသာေနရာတြင္ ေမြ႔ေလ်ာ္သည့္ အတြက္ သတိရွိရန္အလြန္ပင္အေရးႀကီးပါတယ္။ ထိုမေကာင္းေသာ စိတ္ကို ေကာင္းမြန္ေအာင္ ထိန္းေက်ာင္းသင့္ပါတယ္။ လူသားေတြသည္္ ေန႔စဥ္မနက္မိုး လင္း အိပ္ယာထေသာအခ်ိန္မွစ၍ ညအိပ္ယာ၀င္ေသာအခ်ိန္ထိတိုင္ေအာင္ မ်ားစြာ ေသာ မိမိတို႔ႏွင့္ ဆိုင္ရာအလုပ္မ်ားကိုလုပ္ၾကပါတယ္။ မည္သို႔ုိိပင္ အလုပ္မ်ား လုပ္ၾကေနပါေစ လုပ္ေသာအလုပ္ကေတာ့ျဖင့္ (၃)ခုပဲရွိပါတယ္။ ကိုယ္အလုပ္၊ ပါးစပ္အလုပ္၊ စိတ္အၾကံေတြပါပဲ။ ထိုအလုပ္(၃)မ်ိဳးကို ကံဟု ေခၚပါတယ္။ ဒီ(၃)ခု ကလြဲျပီး မည္သည့္လူသား တျခားလုပ္စရာ ဘာမွမွရွိပါဘူး။ လူတိုင္းက မိမိကိုယ္ မိမိေကာင္းမြန္ေသာ လူသားမ်ားအျဖစ္ရပ္တည္ခ်င္ၾကတယ္္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေကာင္း မြန္ေသာ လူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ဘို႔ဆုိရင္ ကိုယ္အမူအယာေကာင္း၊ ႏႈတ္အမူ အယာေကာင္း၊ စိတ္အၾကံေတြေကာင္းမွ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ႏိုင္ပါမယ္။ ထို သို႔ ကံသံုပါး အေပၚတြင္ မေကာင္းမႈ ဒုစ႐ိုက္မ်ားကင္းေအာင္ ဒုစ႐ိုက္အမႈမ်ားကို မက်ဴးလြန္ၾကဖို႔ရန္ ဘုရားရွင္တိုင္း ဆံုးမခဲ့ပါတယ္။ မေကာင္းမွဳေရွာင္ ေကာင္းမွဳ ေဆာင္ ျဖဴေအာင္စိတ္ကိုထား ဆိုေသာစကားကို ဗုဒၶဘာသာ၀င္တိုင္း ၾကားဖူးၾကပါ တယ္္။ ထုိသို႔ဆုိရလွ်င္ သူေတာ္စင္တုိ႔၏ စိတ္ဓာတ္အတိုင္း အတုယူက်င့္ၾကံၾကရပါ မယ္။ သူေတာ္ေကာင္းဟူသည္ မိမိ အက်ိဳးထက္ သူတပါးေကာင္းက်ိဳးအတြက္သာ အၿမဲအားေဆာင္ရြက္ၾကပါတယ္။ ထိုသူေတာ္ေကာင္းမ်ားသည္လည္း ဘုရားရွင္၏ နည္းလမ္းအတိုင္းက်င့္ၾကံၾကျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
ဘုရားရွင္သည္ သတၱ၀ါေတြ အက်ိဳးအတြက္ ေလးသေခ်ၤႏွင့္ ကမာၻတစ္သိန္း ကာလပတ္လံု ပါရမီျဖည့္ဆည္းေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ထို႔ေနာက္သတၱ၀ါအားလံု အတြက္ (၄၅)၀ါ ကာလပတ္လံုး တရားေတာ္မ်ား ေဟာၾကားကာဆံုးမေတာ္မူခဲ့ပါ တယ္။ ထုိ႔သို႔ သတၱ၀ါေတြအတြက္ ပင္ပန္းဆင္းရဲခံကာ ဘုရားအျဖစ္ေရာက္က်င့္ၾကံ အားထုတ္ခဲ့ေသာ ဘုရားရွင္ကုိ ဘုရားျဖစ္ၿပီးေသာ အခါမွာပင္ မာရ္နတ္က စတင္ ေႏွာက္ယွက္ပါေတာ့တယ္။ ဘုရားရွင္ကို သတၱ၀ါအတြက္ တရားမေဟာဘဲ ပရိ နိဗၺာန္ျပဳေစရန္ ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။ ထိုအခါဘုရားရွင္က “ငါဘုရားရဲ႕ ပရိသတ္ ေလးပါး (ရဟန္းေယာက်ၤား၊ ရဟန္းမိန္းမ၊ ဒါယကာ၊ ဒါယိကာမ) ေတြက ငါဘုရား ရဲ႕ တရားေတြကို ေကာင္းစြာသေဘာမေပါက္ နားမလည္ေသးသ၍ ကာလပတ္လံုး၊ မက်င့္ႏိုင္ေသးသမွ် ကာလပတ္လံုး၊ တရားေတြကို သိတက္ၿပီး လိုက္က်င့္ႏိုင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကလည္း ေလာကမွာရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို ေကာင္းေကာင္း မေဖာ္ျပ၊ မေဟာၾကားႏိုင္ေသးသမွ် ကာလပတ္လံုး၊ ဆန္႔က်င္ဘက္ ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ ဆန္႔က်င့္ ဘက္၀ါဒေတြကို မႏွိမ္နင္းႏိုင္ေသးသမွ် ကာလပတ္လံုး ငါဘုရား ပရိနိဗၺာန္မစံ ေသးေပ၊ အသင္မေလွ်ာက္ၾကားနဲ႔” ဟု မိန္႔ၾကားခဲ့ပါတယ္။ ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာ
လူမ်ိဳးမ်ားအားလံုးသည္လည္း ဘုရားရွင္ သီလဂုဏ္၊ သမာဓိဂုဏ္၊ ပညာဂုဏ္ စတဲ့ သိကၡာပုဒ္သံုးရပ္ ႏွင့္ အညီလိုက္ပါ က်င့္ေဆာင္သင့္ေပသည္။ မိမိတုိ႔ျပဳလုပ္ေန ေသာ အလုပ္တစ္ခုသည္ “ဘုရားကသာ ေထာက္ခံ၊ ေလွခြက္ခ်ည္းက်န္၊ အလံမလွဲ ဘူး” ဆုိေသာစိတ္ဓာတ္မ်ိဳး ျဖစ္ေနရပါမယ္။ သို႔မွသာ ဗုဒၶ၏ အဆံုအမကို အျပည့္အ ၀ လိုက္နာေသာ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားျဖစ္ေပေတာ့မည္။ မိမိတို႔ ေကာင္းတာလုပ္ ေဆာင္ေနပါက မည္သည့္အေၾကာင့္ႏွင့္မွ အားမာန္မ ေလွ်ာ့ၾကပါရန္၊ သဒၶါတရား မ်ား ေလွ်ာ့နည္းေပ်ာက္ပ်ယ္ မသြားေစရန္ ထပ္မံ၍ သတိတရားေပးပါရေစ။
“လူမိုက္တစ္ေသာင္းခ်ီးမြမ္းေရွာင္းလည္း လူေကာင္းတစ္ေယာက္ျပစ္တင္ ေၾကာက္ေလာ့” .. လူမိုက္တစ္ေသာင္းက မခ်ီးမြမ္းခ်င္ေနပါေစ၊ သူေတာ္ေကာင္း တစ္ေယာက္က ျပစ္တင္မည္ကိုသာေၾကာက္ရြံ႕ရပါမယ္။
ေရွးအခါတုန္းက လူတစ္ေယာက္သည္ အိုးမ်ားကို ရပ္တကာလွည့္လည္ ေရာင္းခ်ပါတယ္္။ တစ္ေန႔ေသာ ညသန္းေခါင္ေက်ာ္အခ်ိန္မွာ ထိုလူဟာ သူ႔ရဲ႕ လွည္းနဲ႔ အိုးမ်ားကိုတင္ျပီး အိုးေရာင္းထြက္ဘို႔ အျခားရြာကို သြားပါတယ္။ သူက ရြာထဲကို သန္းေခါင္ေက်ာ္ၾကီး ထသြားတာဆိုေတာ့ လူေျခတိတ္ခ်ိန္ျဖစ္ေနပါတယ္။ လူေျခတိတ္ခ်ိန္ဆိုေတာ့ လူမ်ားေခြးမ်ားလည္း အိပ္ကုန္ၾကပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ရြာလယ္ လမ္းမၾကီး အတိုင္းသူ႔ရဲ႕အိုးလွည္းႀကီးနဲ႔ ျဖတ္ေမာင္းတဲ့အခါ ရြာထဲမွာရွိေသာ ေခြးမ်ားကထၿပီးေဟာင္ၾကပါတယ္။ ေဟာင္လိုက္ၾကတာ ရြာလမ္းဆံုးတဲ့အထိ ေအာင္ပါပဲ။ ဘယ္လိုပင္ေဟာင္ေနၾကပါေစ အိုးလွည္းႀကီးကေတာ့ ေဟာင္တယ္လို႔ လည္းမထင္၊ ၾကားတယ္လို႔လည္းမထင္ သူ႔ဦးတည္ရာ ပန္းတိုင္ျဖစ္တဲ့ အျခားရြာကို ပဲ ဦးတည္သြားေနပါေတာ့တယ္။ ထိုကဲ့သို႔ပင္ စာဖတ္သူတုိ႔သည္လည္း ကဲ့ရဲ႕၊ ခ်ီးမြမ္း ေတြဘယ္လိုပဲ ရွိေနရွိေန ကိုယ္လုပ္ရမဲ့ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ အလုပ္မ်ားကုိ လုပ္ၾကရပါမယ္။ မိမိကိုယ္တုိင္သြားေရာက္ လွဴဒါန္း၍မျပဳစုႏိုင္ေသာ္လည္း အေ၀းမွ ေမတၱာပို႔သေပးေသာ ေကာင္းမႈအလုပ္ကိုေတာ့ မေမ့မေလ်ာ့ဘဲ ျပဳလုပ္ႏိုင္ၾကပါရန္ တိုက္တြန္းပါရေစ။
“အပၸမာေဒါ အမတံ ပဒံ” ဟုဆုိအပ္ေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈတို႔၌ မေမ့မေလ်ာ့ျခင္းသည္ မေသျခင္း၏ အေၾကာင္းပင္ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ “ဤမွ်ရွည္ၾကာ၊ သံသရာ၀ယ္၊ ဆရာမိဘ၊ ေမာင္ႏွမႏွင့္၊ သားလွသမီး၊ ေဒၚ ဘႀကီးဟု၊ မၿငီးဆင့္ကဲ၊ ျပန္လွန္တြဲခဲ့၊ မလြဲဧကန္၊ ခြဲရျပန္မည္၊ သိုိ႔သည္ျဖစ္ျခင္း၊ သံေ၀ျပင္းရ၊ ေဆြခ်င္းေက်းဇူး၊ ရွိခဲ့ဘူးကုိ၊ အထူးဆပ္ရန္၊ စိတ္အားသန္ျဖင့္၊ က်င့္ရန္မွန္စြ၊ ျမတ္ဓမၼကို၊ ေ၀ငွေပ၏၊ သမာဓိမွန္၊ မေဖာက္ျပန္မွ၊ နိဗၺာန္ထုိးထြင္း၊ ဉာဏ္အလင္းကို၊ ရွင္းရွင္းပိုင္ပိုင္၊ သိျမင္ႏိုင္မည္၊ လက္ကိုင္သတိ၊ မလႊတ္ဘိႏွင့္..”
စာေရးသူ- ေအာင္ေဆြဦး
သူေတာ္စင္တုိ႔၏ စိတ္ဓာတ္
“သဒၶါဓာတ္ႀကီးမားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြအတြက္ လွဴခ်င္စရာပစၥည္းေတြဟာ အၿမဲပိုေန တက္တယ္၊ ေလာဘဓာတ္ႀကီးမားတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြအတြက္ ယူခ်င္စရာပစၥည္းေတြဟာ အၿမဲလိုေနတက္တယ္”
( အရွင္ဇ၀န )
ဒုလႅဘတရား(၅)ပါး၌ မႏုႆတၱဘာေ၀ါ ဒုလႅေဘာ ဆိုသည့္အတိုင္း လူဘ၀ ရရန္အလြန္ပင္ခက္ခဲလွပါတယ္္။ ထိုၾကံဳေတာင့္ၾကံဳခဲ ရခဲလွေသာ ဘ၀၌ သူေတာ္ ေကာင္းပီသစြာ ေနထိုင္က်င့္ၾကံရန္ သာ၍ပင္ ခက္ခဲပါတယ္။ “သူေတာ္ေကာင္းကို ၾကည္ညိဳတက္မွ သူေတာ္ေကာင္းျဖစ္ပါမယ္”။ ဤေနရာ၌လယ္တီ ဆရာေတာ္ဘု ရားႀကီး၏ အတုယူဖြယ္ အက်င့္ကိုေျပာျပလိုပါတယ္။ လယ္တီဆရာေတာ္ႀကီးသည္ စာေရး၊ စာခ်၊ တရားေဟာအလုပ္မ်ားျဖင့္ မနားမေန သာသနာျပဳေတာ္ မူခဲ့ပါတယ္။ (စာဖတ္သူမ်ားသိႏွင့္ ၿပီးျဖစ္ပါလိိမ့္မည္)။ သာသနာေတာ္အတြက္ အလုပ္ေတြ လုပ္ ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာဘဲ ဆရာေတာ္ႀကီးက ေက်ာင္းတုိက္အတြင္းမွာ စာသင္ေနတဲ့ စာသင္သား သံဃာေတာ္ မ်ားသံုးရန္အတြက္ ခ်ိဳေရ၊ ေသာက္ေရ၊ ကုဋီ(အိမ္သာ) သံုးေရမ်ားကိုညပိုင္မွာေရးခပ္၍ ျဖည့္ထားေလ့ရွိပါတယ္။ သံဃာေတာ္မ်ားက ဆရာေတာ္ႀကီး ေရေတြထမ္းျဖည့္ေနတာကို မသိပါဘူး။ တစ္ညမွ ကိုယ္ေတာ္တပါး က အေပါ့ အပါးထသြားမွ ဆရာေတာ္ႀကီး ေရထမ္းျဖည့္ေနတာကို ေတြ႔ပါတယ္။ ထို႔အျပင္ မံုရြာၿမိဳ႕ေပၚက ဘုန္ႀကီးေက်ာင္း(၂၀)မွာ ေသာက္ေရအခက္အခဲ ျဖစ္တာ ေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ႀကီးကိုယ္တုိင္ ေသာက္ေရအုိးထမ္းၿပီး တစ္ေက်ာင္းကို တစ္အိုး ေန႔စဥ္လွဴခဲ့ပါတယ္။ ထိုသို႔ သံဃာေတာ္မ်ားသံုးရန္ေရထမ္းမႈ၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း မ်ားကို ေသာက္ေရထမ္းလွဴတာဟာ တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္၊ တစ္ႏွစ္၊ မဟုတ္ပါဘူး။ အႏွစ္(၂၀)လံုး တစ္ရက္မွ်မပ်က္ဘဲေရးထမ္းလွဴခဲ့ပါတယ္။ ဆရာေတာ္မ်ားက လယ္ တီဆရာေတာ္ႀကီးအား “သက္ေတာ္၊ ၀ါ ေတာ္ႀကီးၿပီျဖစ္လို႔ တပည့္ေတာ္တို႔ကို ေရ ထမ္းၿပီးမလွဴပါန႔ဲေတာ့ အရွင္ဘုရား” ဟုေလွ်ာက္ပါတယ္။
ထိုအခါ ဆရာေတာ္ႀကီး“အရွင္ဘုရားတုိ႔…တပည့္ေတာ္က ခႏၶာကိုယ္ကို အငွား ႏြားလိုသေဘာထားတာပါ၊ ႏြားပိုင္မရွ္ိတဲ့ လယ္သမားေတြဟာ သူမ်ားႏြားကို အခေၾကး ေငြေပးငွားၿပီးလယ္ထြန္ရပါတယ္၊ အဲလို အခေၾကးေငြေပးငွားၿပီး ခိုင္းရရင္ ကိုယ္ေပးတဲ့ ေငြန႔ဲတန္ေအာင္ခိုင္းရပါတယ္၊ တန္ေအာင္မခိုင္းရင္ ကိုယ္႐ံႈးပါတယ္၊ ထိုနည္းတူ တပည့္ေတာ္တုိ႔ ယခုရေနတဲ့ ခႏၶာႀကီးဟာ ကုသိုလ္ဆုိတဲ့ ေငြနဲ႔ေသမင္း ဆီက ခဏငွားထားရတာပါ၊ ေသမင္းကုိ ျပန္မအပ္ခင္မွာ တပည့္ေတာ္သည္ ဒီခႏၶာ ႀကီးကိုတန္ေအာင္ခိုင္းရပါလိမ့္မည္၊ တပည့္ေတာ္သည္ ဘ၀အဆက္ဆက္က သား ကၽြန္၊ မယားကၽြန္ အျဖစ္နဲ႔ေသခဲ့တာ မ်ားပါၿပီဘုရား၊ ဒီဘ၀မွာေတာ့ ဘုရားကၽြန္၊ တရားကၽြန္၊ သံဃာကၽြန္၊ သာသနာ့ကၽြန္ အျဖစ္နဲ႔ေသပါရေစ” ဟုျပန္လည္မိန္႔ ၾကားကာ အႏွစ္(၂၀) လံုးလွဴဒါန္းေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ထုိသို႔ေရလွဴခဲ့ေသာ အက်ိဳး သည္ ယခုဘ၀မွာပင္ရရွိပါတယ္။ ဟသာၤတၿမိဳ႕မွာ မိုးေခါင္ေသာအခါ ဆရာေတာ္ ႀကီးကို တရားေဟာဖိတ္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီး ဟသာၤတ ေျမေပၚ ေျခတစ္လွမ္းခ် လိုက္တာႏွင့္ မုိးရြာခ်ပါေတာ့တယ္။
စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕ ၀က္ခ်ပ္မင္းေက်ာင္းဆရာေတာ္ႀကီးသည္လည္း လယ္တီဆရာ ေတာ္ႀကီးကဲ့သို႔ပင္ သာသနာအက်ိဳးေဆာင္ရြတ္ေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီး ဧရာ၀တီ ျမစ္ထဲေရခ်ိဳးၿပီး ျပန္လာေသာအခါ ေဆာင္းတြင္းျဖစ္ပါက ျမစ္ထဲကေမ်ာ ပါလာတဲ့ သစ္ကိုင္း မ်ား၊ ထင္မ်ားကို သံဃာေတာ္ေတြ မီးလွႈံဖိုို႔ ယူလာပါတယ္။ ေႏြအခါျဖစ္ပါက သဲေတြကို ထုပ္ၿပီး ထမ္းလာပါတယ္။ သံဃာေတာ္ေတြ သဲႏုႏု ေလးေပၚမွာ ေျခနင္း၍ေကာင္းပါေစဟူ၍ေက်ာင္း၀န္း အတြင္းသဲေတြျဖန္႔ျဖဴးေပးပါ တယ္။ ဆရာေတာ္ ႀကီးေက်ာင္းမွာ ရဟန္းတပါး ၀မ္းေရာဂါျဖစ္ေသာအခါ ေဘးမွ မျပဳစုရဲပါဘူး။ ဆရာေတာ္ႀကီးက ငါျပဳစုမယ္ ဟုဆုိကာျပဳစုေသာ္လည္း ထိုရဟန္း မွာ ေသဆံုးခဲ့ပါတယ္။ ထုိအခါ ဆရာေတာ္ႀကီးက တျခားသံဃာေတြေျပာရင္ အ အိပ္ပ်က္၊ စာေပ၊ တရား အလုပ္ပ်က္ ျဖစ္မယ္၊ အဲဒီေတာ့ ငါတစ္ ေယာက္ဘဲ အလုပ္ပ်က္ခံမည္ဟုဆုိကာ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားေသာ ရဟန္းကို သူပခံုးမွာ ထမ္းၿပီး သခ်ၤိဳင္းသြား သၿဂိဳလ္ခဲ့ပါတယ္။ သူေတာ္စင္တုိ႔၏ စိတ္ဓာတ္ မည္မွ်ျမင့္ျမတ္ ပါသ လဲဆုိတာ သိရွိႏိုင္ပါတယ္။ သူမ်ားမလုပ္ ခ်င္တဲ့ကုသိုလ္လုပ္မွ သူမ်ားမရတဲ့ေကာင္း က်ိဳးကိုရတက္ပါတယ္။ လူေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ သူမ်ားမရႏုိင္တဲ့ ေကာင္း က်ိဳးခ်မ္း သာကို က်လိုခ်င္ၾကပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ သူမ်ားမလုပ္ခ်င္တဲ့ ေ၀ယာ၀စၥကု သိုလ္အလုပ္က်ေတာ့ မလုပ္ၾကပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆုိေတာ့ မာနကိေလသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ငါက ရာထူးရွိတယ္၊ ငါက ပိုက္ဆံရွိတယ္၊ ငါက နာမည္ေက်ာ္ ဒီအလုပ္ ငါမလုပ္သင့္ဘူး ဆုိၿပီး မာနစိတ္ေတြ မထားသင့္ပါဘူး။ မိမိသည္ ကုိယ္က်ိဳး မဖက္ ဘဲ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ ေဆာင္ရြက္ေနတာဟာ မာနကိေလသာ ကိုသတ္ေနတာ ပါဘဲ။ မိမိ တုိ႔ရဲ႕ရွိႏွင့္ၿပီးေသာ သဒၶါတရားကို ပိုမိုေကာင္းမြန္လာေအာင္က်င့္ၾကံ အားထုတ္ဖို႔လိုပါတယ္။ ဘ၀အဆက္ဆက္က ေလာဘရဲ႕ ေက်းကၽြန္ျဖစ္လာခဲ့တာ ၾကပါၿပီ။ ေလာဘရဲ႕ ေက်းကၽြန္ျဖစ္ေနသ၍ သံသရာက မလြတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒီဘ၀မွာ ေတာ့ ေလာဘကိုကိုယ့္ရဲ႕ေက်းကၽြန္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရပါမယ္။
မိမိတုိ႔ရဲ႕ေကာင္းမြန္တဲ့ စိတ္အစဥ္ကို တည္ၿငိမ္ေအာင္ထိန္းသိမ္းထားၾကရပါ မယ္။ စာဖတ္သူတုိ႔ရဲ႕ရင္ထဲက သဒၶါပန္းေတြကို မညႈိးႏြမ္းပါေစနဲ႔လို႔ တုိက္တြန္းပါရ ေစ။ ယခုအခ်ိန္မွာ လိုအပ္ေနေသာ အရာမ်ားစြာရွိပါတယ္။ မုန္တုိင္းဒဏ္ကို ခံလိုက္ ရေသာ ေနရာမ်ားကို အဖြဲ႔အစည္းလိုက္၊ ေနရာေဒသ အလိုက္စုေဆာင္း လွဴဒါန္း ေနတာဟာ အင္မတန္ မြန္ျမတ္လွတဲ့ ပရဟိတ လုပ္ငန္းဘဲျဖစ္ပါတယ္။ ထိုသို႔ လွဴဒါန္းရာတြင္လည္း အထက္တြင္ေရးသားခဲ့ေသာ သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔ရဲ႕ စိတ္ ဓာတ္ကို အတုယူေစခ်င္ပါတယ္။ မိမိတုိ႔လွဴဒါန္းေသာ ေငြေၾကး၊ ပစၥည္းေတြသည္ စင္ၾကယ္ပါတယ္။ ေစတနာအျပည့္ရွိၾကပါတယ္။ ေကာင္းမႈလုပ္တဲ့အခါ အကုသိုလ္ မ၀င္ရေအာင္ သတိတရားရွိၾကပါေစ။ မိမိတုိ႔လွဴလိုက္တာကို အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ ထံေရာက္ေစခ်င္တာ မလွဴခင္ေစတနာပါ။ ထိုေစတနာသည္ ပင္ကုသိုလ္ျဖစ္ေနပါ ၿပီ။ လွဴၿပီးေသာ မိမိရဲ႕အလွဴဒါန ကိုလည္းမေမ့သင့္ပါဘူး။ မိမိအလွဴ အေပၚမွာ လိုခ်င္တမ္းမတ္မႈ (တဏွာ)ႏွင့္ယွဥ္ေသာစိတ္ နဲ႔မဟုတ္ဘဲ ေမတၱာ၊ ေစတနာနဲ႔ ယွဥ္ေသာစိတ္ျဖင့္ျပန္လည္ သတိရေနၾကပါ။ ထိုေစတနာသည္ လွဴၿပီးေနာက္ ျဖစ္ေသာ ေစတနာျဖစ္ပါသည္။ ထိုေစတနာသည္ လည္းကုသိုလ္စိတ္ပင္ျဖစ္ပါ တယ္။ လွဴဒါန္းမႈျပဳ ၾကရာတြင္လည္း ႏွလံုးသြင္းမွန္ဖို႔အေရးၾကီးပါတယ္။ မိမိသည္ ဘာ့ေၾကာင့္ လွဴရသလဲဆုိ ေသာရည္မွန္းခ်က္လည္းရွိရပါမယ္။ မိမိသည္ ေမြးဖြား ျခင္း၊ အိုျခင္း၊ နာျခင္း၊ ေသျခင္း စတဲ့ဒုကၡအားလံုးမွ လြတ္ေျမာက္ရာ နိဗၺာန္ကိုသာ ရည္မွန္း၍လွဴဒါန္းသင့္ပါတယ္။ မိမိတုိ႔မရ ဘူးေသး သည္မွာ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာ သာ က်န္ရွိပါေတာ့တယ္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိမိတုိ႔ လွဴဒါန္းမႈ သည္လည္း ဒုကၡသစၥာ (ဆင္းရဲျခင္းအမွန္) ကိုသိ၍ ထိုဒုကၡအေပါင္းမွ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ရည္မွန္း၍ လွဴဒါန္းၾကေစခ်င္ပါသည္။ ဘုရားတည္၊ ေက်ာင္းေဆာက္လုပ္ေသာ ကုသိုလ္သာ လူအမ်ားလုပ္ခ်င္ၾကပါတယ္။ မရွိ၊ ႏြမ္းပါး သူတုိ႔ကိုေပးကမ္းေသာ ကုသိုလ္အလုပ္ ကိုလုပ္ေသာသူကနဲပါတယ္။ တကယ့္ သူေတာ္ေကာင္းတို႔သည္ မိမိအက်ိဳး၊ မိမိရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကို မငဲ့ဘဲ အမ်ားအက်ိဳးကိုသာေဆာင္ရြက္ၾကသည္ကို အတုယူသင့္ပါ တယ္။
“သူေတာ္ေကာင္းဓာတ္ တရားျမတ္ လႊမ္းပတ္ကမာၻတည္ေစေသာ္…”
စာေရးသူ- ေအာင္ေဆြဦး
( အရွင္ဇ၀န )
သူေတာ္စင္ဟူသည္ မိမိကိုယ္က်ိဳးထက္ အမ်ားအကိိ်ဳး၊ သာသနာအက်ိဳးကို အားမာန္အျပည့္ႏွင့္ ေဆာင္ရြက္မႈ႔၊ မိမိ၏ စိတ္သ႑ာန္တြင္လည္း သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ တည္းဟူေသာ သိကၡာပုဒ္တို႔၏ ျပည့္စံုေသာ သူကိုေခၚဆုိထိုက္ပါသည္။ “သူေတာ္ေကာင္းမွန္ ေကာင္းမႈကံျပဳရန္လြယ္ေပသည္”ဆုိသည့္ အေလွ်ာက္ သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔သည္ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ေဆာင္ရြက္ရန္သာ အၿမဲၾကံစည္ ေနၾကပါတယ္။ အေျခခံအားျဖင့္ သဒၶါ၊ သီလ အစရွိေသာ သူေတာ္ေကာင္းတရား မ်ားကို မေဖာက္မျပန္ေစာင့္ထိန္းေနပါလိမ့္မည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သဒၶါ(ယံုၾကည္မႈ) တရားသည္ အလြန္အေရးႀကီးပါတယ္။ မိမိကိုယ္ ကို ယံုၾကည္မႈ မရွိေသာသူသည္ မည္သည့္အေၾကာင့္းႏွင့္မွ် ေအာင္ျမင္မႈရႏိုင္မည္မဟုတ္ပါ။ ထို႔အတူ ေထရ၀ါဒသာ သနာျပဳမည္ဆုိရင္ “သဒၶါတရားကို အေဖာ္ျပဳ၍ ပညာကုိဆရာတင္”ရပါမည္။ သဒၶါႏွင့္ပညာသည္ အတြဲညီေနရပါမည္။ ပညာမရွိပါက အလြဲယံုၾကည္မႈမ်ားျဖစ္ လာပါတယ္္။ “ကံသာလွ်င္အမိ၊ ကံသာလွ်င္အဖ ဆုိတာကေတာ့ေလာကစကား” မွ်သာျဖစ္ပါတယ္။ “ဥာဏ္သာလွ်င္အမိ၊ ဥာဏ္သာလွ်င္အဖ ဆုိတာကေတာ့ ေဂါတမဘုရားရွင္၏တရား” ပင္ျဖစ္ပါသည္။
ဒုလႅဘတရား(၅)ပါး၌ မႏုႆတၱဘာေ၀ါ ဒုလႅေဘာ ဆိုသည့္အတိုင္း လူဘ၀ ရရန္အလြန္ပင္ခက္ခဲလွပါတယ္္။ ထိုၾကံဳေတာင့္ၾကံဳခဲ ရခဲလွေသာ ဘ၀၌ သူေတာ္ ေကာင္းပီသစြာ ေနထိုင္က်င့္ၾကံရန္ သာ၍ပင္ ခက္ခဲပါတယ္။ “သူေတာ္ေကာင္းကို ၾကည္ညိဳတက္မွ သူေတာ္ေကာင္းျဖစ္ပါမယ္”။ ဤေနရာ၌လယ္တီ ဆရာေတာ္ဘု ရားႀကီး၏ အတုယူဖြယ္ အက်င့္ကိုေျပာျပလိုပါတယ္။ လယ္တီဆရာေတာ္ႀကီးသည္ စာေရး၊ စာခ်၊ တရားေဟာအလုပ္မ်ားျဖင့္ မနားမေန သာသနာျပဳေတာ္ မူခဲ့ပါတယ္။ (စာဖတ္သူမ်ားသိႏွင့္ ၿပီးျဖစ္ပါလိိမ့္မည္)။ သာသနာေတာ္အတြက္ အလုပ္ေတြ လုပ္ ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာဘဲ ဆရာေတာ္ႀကီးက ေက်ာင္းတုိက္အတြင္းမွာ စာသင္ေနတဲ့ စာသင္သား သံဃာေတာ္ မ်ားသံုးရန္အတြက္ ခ်ိဳေရ၊ ေသာက္ေရ၊ ကုဋီ(အိမ္သာ) သံုးေရမ်ားကိုညပိုင္မွာေရးခပ္၍ ျဖည့္ထားေလ့ရွိပါတယ္။ သံဃာေတာ္မ်ားက ဆရာေတာ္ႀကီး ေရေတြထမ္းျဖည့္ေနတာကို မသိပါဘူး။ တစ္ညမွ ကိုယ္ေတာ္တပါး က အေပါ့ အပါးထသြားမွ ဆရာေတာ္ႀကီး ေရထမ္းျဖည့္ေနတာကို ေတြ႔ပါတယ္။ ထို႔အျပင္ မံုရြာၿမိဳ႕ေပၚက ဘုန္ႀကီးေက်ာင္း(၂၀)မွာ ေသာက္ေရအခက္အခဲ ျဖစ္တာ ေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ႀကီးကိုယ္တုိင္ ေသာက္ေရအုိးထမ္းၿပီး တစ္ေက်ာင္းကို တစ္အိုး ေန႔စဥ္လွဴခဲ့ပါတယ္။ ထိုသို႔ သံဃာေတာ္မ်ားသံုးရန္ေရထမ္းမႈ၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း မ်ားကို ေသာက္ေရထမ္းလွဴတာဟာ တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္၊ တစ္ႏွစ္၊ မဟုတ္ပါဘူး။ အႏွစ္(၂၀)လံုး တစ္ရက္မွ်မပ်က္ဘဲေရးထမ္းလွဴခဲ့ပါတယ္။ ဆရာေတာ္မ်ားက လယ္ တီဆရာေတာ္ႀကီးအား “သက္ေတာ္၊ ၀ါ ေတာ္ႀကီးၿပီျဖစ္လို႔ တပည့္ေတာ္တို႔ကို ေရ ထမ္းၿပီးမလွဴပါန႔ဲေတာ့ အရွင္ဘုရား” ဟုေလွ်ာက္ပါတယ္။
ထိုအခါ ဆရာေတာ္ႀကီး“အရွင္ဘုရားတုိ႔…တပည့္ေတာ္က ခႏၶာကိုယ္ကို အငွား ႏြားလိုသေဘာထားတာပါ၊ ႏြားပိုင္မရွ္ိတဲ့ လယ္သမားေတြဟာ သူမ်ားႏြားကို အခေၾကး ေငြေပးငွားၿပီးလယ္ထြန္ရပါတယ္၊ အဲလို အခေၾကးေငြေပးငွားၿပီး ခိုင္းရရင္ ကိုယ္ေပးတဲ့ ေငြန႔ဲတန္ေအာင္ခိုင္းရပါတယ္၊ တန္ေအာင္မခိုင္းရင္ ကိုယ္႐ံႈးပါတယ္၊ ထိုနည္းတူ တပည့္ေတာ္တုိ႔ ယခုရေနတဲ့ ခႏၶာႀကီးဟာ ကုသိုလ္ဆုိတဲ့ ေငြနဲ႔ေသမင္း ဆီက ခဏငွားထားရတာပါ၊ ေသမင္းကုိ ျပန္မအပ္ခင္မွာ တပည့္ေတာ္သည္ ဒီခႏၶာ ႀကီးကိုတန္ေအာင္ခိုင္းရပါလိမ့္မည္၊ တပည့္ေတာ္သည္ ဘ၀အဆက္ဆက္က သား ကၽြန္၊ မယားကၽြန္ အျဖစ္နဲ႔ေသခဲ့တာ မ်ားပါၿပီဘုရား၊ ဒီဘ၀မွာေတာ့ ဘုရားကၽြန္၊ တရားကၽြန္၊ သံဃာကၽြန္၊ သာသနာ့ကၽြန္ အျဖစ္နဲ႔ေသပါရေစ” ဟုျပန္လည္မိန္႔ ၾကားကာ အႏွစ္(၂၀) လံုးလွဴဒါန္းေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ထုိသို႔ေရလွဴခဲ့ေသာ အက်ိဳး သည္ ယခုဘ၀မွာပင္ရရွိပါတယ္။ ဟသာၤတၿမိဳ႕မွာ မိုးေခါင္ေသာအခါ ဆရာေတာ္ ႀကီးကို တရားေဟာဖိတ္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီး ဟသာၤတ ေျမေပၚ ေျခတစ္လွမ္းခ် လိုက္တာႏွင့္ မုိးရြာခ်ပါေတာ့တယ္။
စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕ ၀က္ခ်ပ္မင္းေက်ာင္းဆရာေတာ္ႀကီးသည္လည္း လယ္တီဆရာ ေတာ္ႀကီးကဲ့သို႔ပင္ သာသနာအက်ိဳးေဆာင္ရြတ္ေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီး ဧရာ၀တီ ျမစ္ထဲေရခ်ိဳးၿပီး ျပန္လာေသာအခါ ေဆာင္းတြင္းျဖစ္ပါက ျမစ္ထဲကေမ်ာ ပါလာတဲ့ သစ္ကိုင္း မ်ား၊ ထင္မ်ားကို သံဃာေတာ္ေတြ မီးလွႈံဖိုို႔ ယူလာပါတယ္။ ေႏြအခါျဖစ္ပါက သဲေတြကို ထုပ္ၿပီး ထမ္းလာပါတယ္။ သံဃာေတာ္ေတြ သဲႏုႏု ေလးေပၚမွာ ေျခနင္း၍ေကာင္းပါေစဟူ၍ေက်ာင္း၀န္း အတြင္းသဲေတြျဖန္႔ျဖဴးေပးပါ တယ္။ ဆရာေတာ္ ႀကီးေက်ာင္းမွာ ရဟန္းတပါး ၀မ္းေရာဂါျဖစ္ေသာအခါ ေဘးမွ မျပဳစုရဲပါဘူး။ ဆရာေတာ္ႀကီးက ငါျပဳစုမယ္ ဟုဆုိကာျပဳစုေသာ္လည္း ထိုရဟန္း မွာ ေသဆံုးခဲ့ပါတယ္။ ထုိအခါ ဆရာေတာ္ႀကီးက တျခားသံဃာေတြေျပာရင္ အ အိပ္ပ်က္၊ စာေပ၊ တရား အလုပ္ပ်က္ ျဖစ္မယ္၊ အဲဒီေတာ့ ငါတစ္ ေယာက္ဘဲ အလုပ္ပ်က္ခံမည္ဟုဆုိကာ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားေသာ ရဟန္းကို သူပခံုးမွာ ထမ္းၿပီး သခ်ၤိဳင္းသြား သၿဂိဳလ္ခဲ့ပါတယ္။ သူေတာ္စင္တုိ႔၏ စိတ္ဓာတ္ မည္မွ်ျမင့္ျမတ္ ပါသ လဲဆုိတာ သိရွိႏိုင္ပါတယ္။ သူမ်ားမလုပ္ ခ်င္တဲ့ကုသိုလ္လုပ္မွ သူမ်ားမရတဲ့ေကာင္း က်ိဳးကိုရတက္ပါတယ္။ လူေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ သူမ်ားမရႏုိင္တဲ့ ေကာင္း က်ိဳးခ်မ္း သာကို က်လိုခ်င္ၾကပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ သူမ်ားမလုပ္ခ်င္တဲ့ ေ၀ယာ၀စၥကု သိုလ္အလုပ္က်ေတာ့ မလုပ္ၾကပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆုိေတာ့ မာနကိေလသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ငါက ရာထူးရွိတယ္၊ ငါက ပိုက္ဆံရွိတယ္၊ ငါက နာမည္ေက်ာ္ ဒီအလုပ္ ငါမလုပ္သင့္ဘူး ဆုိၿပီး မာနစိတ္ေတြ မထားသင့္ပါဘူး။ မိမိသည္ ကုိယ္က်ိဳး မဖက္ ဘဲ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ ေဆာင္ရြက္ေနတာဟာ မာနကိေလသာ ကိုသတ္ေနတာ ပါဘဲ။ မိမိ တုိ႔ရဲ႕ရွိႏွင့္ၿပီးေသာ သဒၶါတရားကို ပိုမိုေကာင္းမြန္လာေအာင္က်င့္ၾကံ အားထုတ္ဖို႔လိုပါတယ္။ ဘ၀အဆက္ဆက္က ေလာဘရဲ႕ ေက်းကၽြန္ျဖစ္လာခဲ့တာ ၾကပါၿပီ။ ေလာဘရဲ႕ ေက်းကၽြန္ျဖစ္ေနသ၍ သံသရာက မလြတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒီဘ၀မွာ ေတာ့ ေလာဘကိုကိုယ့္ရဲ႕ေက်းကၽြန္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရပါမယ္။
မိမိတုိ႔ရဲ႕ေကာင္းမြန္တဲ့ စိတ္အစဥ္ကို တည္ၿငိမ္ေအာင္ထိန္းသိမ္းထားၾကရပါ မယ္။ စာဖတ္သူတုိ႔ရဲ႕ရင္ထဲက သဒၶါပန္းေတြကို မညႈိးႏြမ္းပါေစနဲ႔လို႔ တုိက္တြန္းပါရ ေစ။ ယခုအခ်ိန္မွာ လိုအပ္ေနေသာ အရာမ်ားစြာရွိပါတယ္။ မုန္တုိင္းဒဏ္ကို ခံလိုက္ ရေသာ ေနရာမ်ားကို အဖြဲ႔အစည္းလိုက္၊ ေနရာေဒသ အလိုက္စုေဆာင္း လွဴဒါန္း ေနတာဟာ အင္မတန္ မြန္ျမတ္လွတဲ့ ပရဟိတ လုပ္ငန္းဘဲျဖစ္ပါတယ္။ ထိုသို႔ လွဴဒါန္းရာတြင္လည္း အထက္တြင္ေရးသားခဲ့ေသာ သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔ရဲ႕ စိတ္ ဓာတ္ကို အတုယူေစခ်င္ပါတယ္။ မိမိတုိ႔လွဴဒါန္းေသာ ေငြေၾကး၊ ပစၥည္းေတြသည္ စင္ၾကယ္ပါတယ္။ ေစတနာအျပည့္ရွိၾကပါတယ္။ ေကာင္းမႈလုပ္တဲ့အခါ အကုသိုလ္ မ၀င္ရေအာင္ သတိတရားရွိၾကပါေစ။ မိမိတုိ႔လွဴလိုက္တာကို အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ ထံေရာက္ေစခ်င္တာ မလွဴခင္ေစတနာပါ။ ထိုေစတနာသည္ ပင္ကုသိုလ္ျဖစ္ေနပါ ၿပီ။ လွဴၿပီးေသာ မိမိရဲ႕အလွဴဒါန ကိုလည္းမေမ့သင့္ပါဘူး။ မိမိအလွဴ အေပၚမွာ လိုခ်င္တမ္းမတ္မႈ (တဏွာ)ႏွင့္ယွဥ္ေသာစိတ္ နဲ႔မဟုတ္ဘဲ ေမတၱာ၊ ေစတနာနဲ႔ ယွဥ္ေသာစိတ္ျဖင့္ျပန္လည္ သတိရေနၾကပါ။ ထိုေစတနာသည္ လွဴၿပီးေနာက္ ျဖစ္ေသာ ေစတနာျဖစ္ပါသည္။ ထိုေစတနာသည္ လည္းကုသိုလ္စိတ္ပင္ျဖစ္ပါ တယ္။ လွဴဒါန္းမႈျပဳ ၾကရာတြင္လည္း ႏွလံုးသြင္းမွန္ဖို႔အေရးၾကီးပါတယ္။ မိမိသည္ ဘာ့ေၾကာင့္ လွဴရသလဲဆုိ ေသာရည္မွန္းခ်က္လည္းရွိရပါမယ္။ မိမိသည္ ေမြးဖြား ျခင္း၊ အိုျခင္း၊ နာျခင္း၊ ေသျခင္း စတဲ့ဒုကၡအားလံုးမွ လြတ္ေျမာက္ရာ နိဗၺာန္ကိုသာ ရည္မွန္း၍လွဴဒါန္းသင့္ပါတယ္။ မိမိတုိ႔မရ ဘူးေသး သည္မွာ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာ သာ က်န္ရွိပါေတာ့တယ္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိမိတုိ႔ လွဴဒါန္းမႈ သည္လည္း ဒုကၡသစၥာ (ဆင္းရဲျခင္းအမွန္) ကိုသိ၍ ထိုဒုကၡအေပါင္းမွ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ရည္မွန္း၍ လွဴဒါန္းၾကေစခ်င္ပါသည္။ ဘုရားတည္၊ ေက်ာင္းေဆာက္လုပ္ေသာ ကုသိုလ္သာ လူအမ်ားလုပ္ခ်င္ၾကပါတယ္။ မရွိ၊ ႏြမ္းပါး သူတုိ႔ကိုေပးကမ္းေသာ ကုသိုလ္အလုပ္ ကိုလုပ္ေသာသူကနဲပါတယ္။ တကယ့္ သူေတာ္ေကာင္းတို႔သည္ မိမိအက်ိဳး၊ မိမိရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကို မငဲ့ဘဲ အမ်ားအက်ိဳးကိုသာေဆာင္ရြက္ၾကသည္ကို အတုယူသင့္ပါ တယ္။
စားဖတ္သူမ်ားလည္း သူေတာ္ေကာင္းတရားမ်ား က်င့္ၾကံပြားမ်ား၍ သူေတာ္ ေကာင္းတုိ႔သြားရာ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳႏုိင္ၾကပါေစ။…။
“သူေတာ္ေကာင္းဓာတ္ တရားျမတ္ လႊမ္းပတ္ကမာၻတည္ေစေသာ္…”
စာေရးသူ- ေအာင္ေဆြဦး
မိဘေက်းဇူး
အနာေရာဂါကင္းျခင္းသည္ အၾကီးဆုံးလာဘ္ျဖစ္၏။ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲျခင္းသည္ အေကာင္းဆုံးဥစၥာျဖစ္၏။ အကၽြမ္းတ၀င္ခ်စ္ခင္ေသာသူသည္ အေကာင္းဆုံးေဆြ မ်ိဳးျဖစ္၏။ နိဗၺာန္သည္ အျမတ္ဆုံးခ်မ္းသာျဖစ္၏။
(ဓမၼပဒ-၂၀၄)
လာဘ္တကာလာဘ္ထဲမွာ က်န္းမာေရးေကာင္းမြန္ျခင္းဆုိတဲ့ လာဘ္ဟာအ ေကာင္းဆုံးလာဘ္ျဖစ္သည္ဟုျမတ္ဗုဒၶက မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ အဲဒီမိန္႔ၾကားခ်က္ ဟာတျခားအခ်ိန္မွာ မသိသာေပမဲ့ က်န္းမာေရးမေကာင္းျဖစ္တဲ့အခါမွာပိုမိုသိလာ ရပါသည္။ သာမန္ႏွာေစးေခ်ာင္းဆုိးျဖစ္တာကိုအခုေလာက္ေလးေလးနက္နက္မ ေတြးမိတတ္ခဲ့ပါဘူး။ သုိ႔ေပမယ့္ ေသးေသးငယ္ငယ္ေရာဂါျဖစ္လာ တယ္ဆုိလ်င္ ျဖင့္ေနရထုိင္ရတာ အဆင္မေျပလာတာကုိေတာ့ထင္ထင္ရွားရွားပဲ သိႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ လူတုိင္းနီးပါးေလာက္လည္း ဒီအေနမ်ိဳးကုိျဖင့္ ခံစားသိရွိဖူးၾကမွာပါ။ ၾကီးမားတဲ့ေရာ ဂါ ေ၀ဒနာခံစားေနရသူမ်ားအဖုိ႔ေတာ့ စိတ္လက္ၾကည္သာျဖစ္ႏုိင္ဖုိ႔ရာပုိၿပီးခက္ခဲ ေပမည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္။ ဘ၀မွာက ဇာတိ-ဆုိတဲ့ျဖစ္ေပၚမႈကုိ လက္ခံလုိက္တာနဲ႔ သူနဲ႔ ဘယ္လုိမွ ခြဲျခားလုိ႔မျဖစ္ႏုိင္တဲ့ ဇရာဆုိတဲ့ရင့္ေရာ္အုိေဆြးမႈ။ ဗ်ာဓိ(နာက်င္မႈ) နဲ႔ မရ ဏ-ဆုိတဲ့(ပ်က္စီးေသေၾကမႈ)သေဘာတရားက တြဲၿပီးပါလာစၿမဲပါပဲ။ အဲဒီလုိ အုိ၊ နာ၊ ေသမႈေတြနဲ႔ ေတြ႔ၾကဳံရတဲ့အခါတုိင္းမွာလည္း ခံစားရသူကာယကံရွင္ကုိယ္တုိင္ ပဲျဖစ္ျဖစ္။ ဒီအုိနာေသမႈေတြနဲ႔ တစ္နည္းနည္းအားျဖင့္ ႏွီးႏြယ္ဆက္စပ္ေနတဲ့သူ ေတြမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ စုိးရိမ္ေၾကာင့္ၾကျဖစ္ရမႈေတြ။ ငုိေၾကြးျမည္တမ္းရမႈေတြဆုိတာက အနည္းနဲ႔အမ်ားဆုိသလုိ ခံစားေတြ႔ၾကဳံၾကရေတာ့တာပါ။ ဒီလိုအို၊ နာ၊ ေသမႈေတြ။ စုိးရိမ္ငုိေၾကြးရမႈေတြဆုိတာကလည္း သူသူကုိယ္ကုိယ္ ဘယ္ပုဂၢိဳလ္မွ လက္ခံခ်င္တဲ့ အရာ၊ေတာင့္တလုိလားတဲ့အရာမ်ိဳးေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္လုိပင္ မလုိခ်င္။ မ ေတာင့္တေပမယ့္လည္း ဒီအရာေတြက မဖိတ္ေခၚပဲ ေရာက္လာတတ္တဲ့အရာ ေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။ ၾကိဳဆုိလက္ခံသည္ပဲျဖစ္ေစ။ ၾကိဳဆုိလက္မခံလုိသည္ပဲျဖစ္ေစ သူ႔အခ်ိန္တန္လ်င္ေတာ့ ဆုိက္ဆုိက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္လာမွာကေတာ့ မလြဲမေသြ ပါ။ ဒါဟာ သတၱ၀ါတုိင္းနဲ႔ သက္ဆုိင္တဲ့အရာ။ ၾကီးၾကီးငယ္ငယ္ ရြယ္ရြယ္၊ လတ္ လတ္အေပၚ အမွတ္မထင္ အခ်ိန္မေရြး က်ေရာက္လာႏုိင္တဲ့ အရာလည္းပဲျဖစ္ပါ တယ္။ ေရာဂါရမွ ေဆးကုိေသာက္သုံးတာထက္ အလြယ္တကူနဲ႔ ေရာဂါမျဖစ္ရ ေအာင္ ေနထုိင္တတ္ဖုိ႔နဲ႔။ ေရာဂါ မျဖစ္မီကပင္ေသာက္သုံးသင့္တဲ့ၾကိဳတင္ကာ ကြယ္ေဆးကုိ ႀကိဳတင္ေသာက္သုံးႏုိင္ဖုိ႔က ပို၍အေရးႀကီးပါသည္။ အုိ၊ နာ၊ ေသမႈ ဆုိတဲ့ ေဘးမ်ိဳးေတြနဲ႔ ေလာဘ။ ေဒါသ။ ေမာဟ။ အတၱ၊ မာနနဲ႔ ပူေဆြး ေသာက၊ ဗ်ာ ပါဒစတဲ့ ကိေလသာအနာေရာဂါဆုိးက ပကတိအနာေရာဂါမ်ိဳး ထက္ပုိၿပီးခံစားခ်က္ ဆုိးရြားေစတယ္မဟုတ္လား။
လူမႈဘ၀ထုံးစံအတုိင္း မိဘအမ်ားစုအေနနဲ႕ အစားအေသာက္ အေနအထုိင္ ကစလုိ႔ အစစအရာရာခ်ိဳ႕ငဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္အစား အေသာက္ကေန မရႏုိင္မဲ့ အားျဖစ္ ဖြယ္ရာဓာတ္စာကုိ ေဆးကေနအေထာက္အကူေပးႏုိင္ပါေစေတာ့ဆုိတဲ့အ ေနနဲ႔ ေဆး၀ါးမ်ားကုိ အထူးတလည္ ေထာက္ပံ့ၾကျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ သုိ႔ေပမယ့္ခုလို ခႏၶာ ကုိယ္အတြက္အားျဖစ္ေအာင္ အားေဆးမ်ားကိုသာ ေသာက္သံုးေစျခင္းျဖင့္ မ လံုေလာက္ႏိုင္ေသးပါ။ နာမ္၊ ရုပ္အေပၚက် ေရာက္လာႏုိင္တဲ့ ပကတိေရာဂါထက္ပုိ ဆုိးတဲ့အုိနာေသေဘးမ်ိဳးေတြ။ ခ်စ္ခင္သူေတြနဲ႔ေ၀းကြာေကြကြင္းရျခင္းဆုိတဲ့ ဒုကၡ ဆင္းရဲေတြ။ အဲဒီလုိ အုိ၊ နာ၊ ေသးေဘးစတာ ေတြကုိအမွီျပဳၿပီးျဖစ္ေပၚလာႏုိင္တဲ့ ေသာက(ပူေဆြး၀မ္းနည္းမႈ)၊ ပရိေဒ၀(ငိုေၾကြးမႈ) ေရာဂါမ်ိဳးေတြကုိခုခံရင္ဆုိင္ႏုိင္ေစ ဖုိ႔ႀကိဳတင္ၿပီး ေဆးေသာက္ႏုိင္ေစဖုိ႔ကိုေတာ့ ေလးေလးနက္နက္ မျပတ္တမ္းပဲတုိက္ တြန္းအားေပးေနရေပလိမ့္ဦးမည္။ ေနထုိင္မႈပတ္၀န္းက်င္ေၾကာင့္၊ အေျခအေနအ ရပ္ရပ္ေၾကာင့္ ရိပ္သာမွာမေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္ခဲ့တာကုိ နားလည္သင့္ပါသည္။ သုိ႔ေပမယ့္ အစား၊ အေသာက္စတဲ့ ရုပ္၀တၳဳေတြနဲ႔ ေထာက္ပံ့တာထက္-
(ဓမၼပဒ-၂၀၄)
လာဘ္တကာလာဘ္ထဲမွာ က်န္းမာေရးေကာင္းမြန္ျခင္းဆုိတဲ့ လာဘ္ဟာအ ေကာင္းဆုံးလာဘ္ျဖစ္သည္ဟုျမတ္ဗုဒၶက မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ အဲဒီမိန္႔ၾကားခ်က္ ဟာတျခားအခ်ိန္မွာ မသိသာေပမဲ့ က်န္းမာေရးမေကာင္းျဖစ္တဲ့အခါမွာပိုမိုသိလာ ရပါသည္။ သာမန္ႏွာေစးေခ်ာင္းဆုိးျဖစ္တာကိုအခုေလာက္ေလးေလးနက္နက္မ ေတြးမိတတ္ခဲ့ပါဘူး။ သုိ႔ေပမယ့္ ေသးေသးငယ္ငယ္ေရာဂါျဖစ္လာ တယ္ဆုိလ်င္ ျဖင့္ေနရထုိင္ရတာ အဆင္မေျပလာတာကုိေတာ့ထင္ထင္ရွားရွားပဲ သိႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ လူတုိင္းနီးပါးေလာက္လည္း ဒီအေနမ်ိဳးကုိျဖင့္ ခံစားသိရွိဖူးၾကမွာပါ။ ၾကီးမားတဲ့ေရာ ဂါ ေ၀ဒနာခံစားေနရသူမ်ားအဖုိ႔ေတာ့ စိတ္လက္ၾကည္သာျဖစ္ႏုိင္ဖုိ႔ရာပုိၿပီးခက္ခဲ ေပမည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္။ ဘ၀မွာက ဇာတိ-ဆုိတဲ့ျဖစ္ေပၚမႈကုိ လက္ခံလုိက္တာနဲ႔ သူနဲ႔ ဘယ္လုိမွ ခြဲျခားလုိ႔မျဖစ္ႏုိင္တဲ့ ဇရာဆုိတဲ့ရင့္ေရာ္အုိေဆြးမႈ။ ဗ်ာဓိ(နာက်င္မႈ) နဲ႔ မရ ဏ-ဆုိတဲ့(ပ်က္စီးေသေၾကမႈ)သေဘာတရားက တြဲၿပီးပါလာစၿမဲပါပဲ။ အဲဒီလုိ အုိ၊ နာ၊ ေသမႈေတြနဲ႔ ေတြ႔ၾကဳံရတဲ့အခါတုိင္းမွာလည္း ခံစားရသူကာယကံရွင္ကုိယ္တုိင္ ပဲျဖစ္ျဖစ္။ ဒီအုိနာေသမႈေတြနဲ႔ တစ္နည္းနည္းအားျဖင့္ ႏွီးႏြယ္ဆက္စပ္ေနတဲ့သူ ေတြမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ စုိးရိမ္ေၾကာင့္ၾကျဖစ္ရမႈေတြ။ ငုိေၾကြးျမည္တမ္းရမႈေတြဆုိတာက အနည္းနဲ႔အမ်ားဆုိသလုိ ခံစားေတြ႔ၾကဳံၾကရေတာ့တာပါ။ ဒီလိုအို၊ နာ၊ ေသမႈေတြ။ စုိးရိမ္ငုိေၾကြးရမႈေတြဆုိတာကလည္း သူသူကုိယ္ကုိယ္ ဘယ္ပုဂၢိဳလ္မွ လက္ခံခ်င္တဲ့ အရာ၊ေတာင့္တလုိလားတဲ့အရာမ်ိဳးေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္လုိပင္ မလုိခ်င္။ မ ေတာင့္တေပမယ့္လည္း ဒီအရာေတြက မဖိတ္ေခၚပဲ ေရာက္လာတတ္တဲ့အရာ ေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။ ၾကိဳဆုိလက္ခံသည္ပဲျဖစ္ေစ။ ၾကိဳဆုိလက္မခံလုိသည္ပဲျဖစ္ေစ သူ႔အခ်ိန္တန္လ်င္ေတာ့ ဆုိက္ဆုိက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္လာမွာကေတာ့ မလြဲမေသြ ပါ။ ဒါဟာ သတၱ၀ါတုိင္းနဲ႔ သက္ဆုိင္တဲ့အရာ။ ၾကီးၾကီးငယ္ငယ္ ရြယ္ရြယ္၊ လတ္ လတ္အေပၚ အမွတ္မထင္ အခ်ိန္မေရြး က်ေရာက္လာႏုိင္တဲ့ အရာလည္းပဲျဖစ္ပါ တယ္။ ေရာဂါရမွ ေဆးကုိေသာက္သုံးတာထက္ အလြယ္တကူနဲ႔ ေရာဂါမျဖစ္ရ ေအာင္ ေနထုိင္တတ္ဖုိ႔နဲ႔။ ေရာဂါ မျဖစ္မီကပင္ေသာက္သုံးသင့္တဲ့ၾကိဳတင္ကာ ကြယ္ေဆးကုိ ႀကိဳတင္ေသာက္သုံးႏုိင္ဖုိ႔က ပို၍အေရးႀကီးပါသည္။ အုိ၊ နာ၊ ေသမႈ ဆုိတဲ့ ေဘးမ်ိဳးေတြနဲ႔ ေလာဘ။ ေဒါသ။ ေမာဟ။ အတၱ၊ မာနနဲ႔ ပူေဆြး ေသာက၊ ဗ်ာ ပါဒစတဲ့ ကိေလသာအနာေရာဂါဆုိးက ပကတိအနာေရာဂါမ်ိဳး ထက္ပုိၿပီးခံစားခ်က္ ဆုိးရြားေစတယ္မဟုတ္လား။
လူမႈဘ၀ထုံးစံအတုိင္း မိဘအမ်ားစုအေနနဲ႕ အစားအေသာက္ အေနအထုိင္ ကစလုိ႔ အစစအရာရာခ်ိဳ႕ငဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္အစား အေသာက္ကေန မရႏုိင္မဲ့ အားျဖစ္ ဖြယ္ရာဓာတ္စာကုိ ေဆးကေနအေထာက္အကူေပးႏုိင္ပါေစေတာ့ဆုိတဲ့အ ေနနဲ႔ ေဆး၀ါးမ်ားကုိ အထူးတလည္ ေထာက္ပံ့ၾကျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ သုိ႔ေပမယ့္ခုလို ခႏၶာ ကုိယ္အတြက္အားျဖစ္ေအာင္ အားေဆးမ်ားကိုသာ ေသာက္သံုးေစျခင္းျဖင့္ မ လံုေလာက္ႏိုင္ေသးပါ။ နာမ္၊ ရုပ္အေပၚက် ေရာက္လာႏုိင္တဲ့ ပကတိေရာဂါထက္ပုိ ဆုိးတဲ့အုိနာေသေဘးမ်ိဳးေတြ။ ခ်စ္ခင္သူေတြနဲ႔ေ၀းကြာေကြကြင္းရျခင္းဆုိတဲ့ ဒုကၡ ဆင္းရဲေတြ။ အဲဒီလုိ အုိ၊ နာ၊ ေသးေဘးစတာ ေတြကုိအမွီျပဳၿပီးျဖစ္ေပၚလာႏုိင္တဲ့ ေသာက(ပူေဆြး၀မ္းနည္းမႈ)၊ ပရိေဒ၀(ငိုေၾကြးမႈ) ေရာဂါမ်ိဳးေတြကုိခုခံရင္ဆုိင္ႏုိင္ေစ ဖုိ႔ႀကိဳတင္ၿပီး ေဆးေသာက္ႏုိင္ေစဖုိ႔ကိုေတာ့ ေလးေလးနက္နက္ မျပတ္တမ္းပဲတုိက္ တြန္းအားေပးေနရေပလိမ့္ဦးမည္။ ေနထုိင္မႈပတ္၀န္းက်င္ေၾကာင့္၊ အေျခအေနအ ရပ္ရပ္ေၾကာင့္ ရိပ္သာမွာမေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္ခဲ့တာကုိ နားလည္သင့္ပါသည္။ သုိ႔ေပမယ့္ အစား၊ အေသာက္စတဲ့ ရုပ္၀တၳဳေတြနဲ႔ ေထာက္ပံ့တာထက္-
(၁)သဒၶါတရားမရွိတဲ့ မိဘမ်ားဆုိလ်င္ သဒၶါတရားရွိဖုိ႔။
(၂)သီလမရွိတဲ့ မိဘမ်ိဳးျဖစ္ေနလ်င္လည္း သီလရွိသူျဖစ္လာေအာင္ တုိက္တြန္း အားေပး။
(၃)မေပးရက္မလွဴရက္နဲ႔ ႏွေမ်ာတြန္႔တုိ ေနတဲ့ မိဘကိုေပးကမ္း စြန္႔ႀကဲျခင္း ႏွင့္ျပည့္ စံုေအာင္ေျပာေပး၊
(၄)ပညာနည္းပါး ေနတဲ့မိဘမ်ား ဆုိလ်င္လည္း ပညာတရားတုိးပြားေအာင္ပံ့ပုိးေပး ျခင္း
မ်ိဳးကပုိမုိအက်ိဳးႀကီးေၾကာင္း ကုိလည္းဘုရားရွင္ ကမိန္႔ေတာ္မူခဲ့့ပါတယ္။
(ပညာဆိုသည္ မွာအတန္းပညာကိုေျပာျခင္းမဟုတ္ပါ။ ၀ိပႆသနာဉာဏ္ပညာကို ေျပာတာျဖစ္ပါတယ္)။ အထက္ပါေလးနည္းထဲမွ တခုခုကို မိမိေၾကာင့္လိုက္နာ က်င့္ၾကံသြားမယ္၊ သက္၀င္ယံုၾကည္ခဲ့မယ္ဆုိရင္္ မိဘေက်းဇူးေက်ေအာင္ဆပ္ၿပီး သားျဖစ္ပါတယ္။ သုိ႔ေပမယ့္ ဒီအရာဟာတျခား ရုပ္ပစၥည္းေတြ လုိ “ေရာ့ အင္”့ ဆုိ ၿပီးေပးလုိ႔ရႏုိင္တဲ့ အရာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ ကာယကံ ရွင္မ်ားကုိယ္တုိင္ ပါ၀င္ပါမွျဖစ္ႏုိင္ တာပါ။ သုိ႔အတြက္ သူတုိ႔ကုိယ္ တုိင္ပါ၀င္ဖုိ႔ကုိတြန္း အားေပးရပါမည္။ ဒီအတြက္မိ မိ ကိုယ္တိုင္လည္းသိေအာင္၊ မိဘေတြကုိလည္းေျပာႏိုင္ေအာင္္ အမွန္ပင္ႀကိဳးစား ေလ့လာက်င့္ၾကံေနသင့္ပါၿပီ။ မိဘေက်းဇူးကိုမည္သည့္ နည္းႏွင့္မွ်ေက်ေအာင္မ ဆပ္ႏိုင္ပါ။ ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားခဲ့ေသာတရားႏွင့္သာ ဆပ္၍ေက်ႏိုင္ပါသည္။ စာ ဖတ္သူမ်ားလည္းအသိဉာဏ္ပညာ တိုးပြားကာ မိဘေက်းဇူးေက်ေအာင္ ဆပ္၍ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာရရွိႏိုင္ၾကပါေစ။…။
သူ႔ဘုန္းကံႏွင့္သူ
ဘုန္းကံဆိုရာ၌ ျပဳခဲ႔ဘူးေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈရွိျခင္းေၾကာင့္ ရရွိ ေသာအက်ိဳးတရားကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈအားၾကီးခဲ႔လွ်င္ ဘုန္းကံၾကီးမည္။ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈနည္း ခဲ႔လွ်င္ ဘုန္းကံနည္းမည္ကို သိထားရ ေပမည္။ သတၱ၀ါတို႔၏စိတ္ သည္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး မတူၾကျခင္းေၾကာင့္ ျပဳလုပ္ၾကေသာ အလုပ္တို႔လည္း တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ တူၾကမည္ မဟုတ္ ေပ။ ထိုအေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ ရရွိၾကေသာ အက်ိဳးတရားတို႔လည္း မတူညီၾကျခင္းျဖစ္၏။
တခ်ိဳ႕က ဥပဓိ႐ုပ္ အင္မတန္ဆိုးၾကေသာ္လည္း တခ်ိဳ႕က အင္ မတန္ေကာင္းၾက၏။ တခ်ိဳ႕က စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ျပင္းစြာ႐ုန္း ကန္လႈပ္ရွားျပီးမွ ရၾကေသာ္လည္း တခ်ိဳ႕က လြယ္ကူစြာရၾကေပ သည္။ ထိုသို႔ ကြာျခားေနတာကေတာ႔ မတူညီေသာ ကံတရားတို႔ ေၾကာင့္ပင္ျဖစ္၏။
ထိုသို႔ မတူညီၾကေသာ အက်ိဳးတရားမ်ားသည္ မတူညီေသာ ျပဳခဲ႔ဘူး သည့္ကံတရားတို႔ မတူညီျခင္းေၾကာင့္ပင္ျဖစ္၏။ အကုသိုလ္တရား တို႔ကို ျပဳလုပ္ေနတုန္းမွာပင္ ေရွးကံ၏ အေထာက္ အပံ႔ေကာင္း ျခင္းေၾကာင့္ ေကာင္းက်ိဳးသုခတရားတို႔ ေတြ႔ေနရတတ္ေပသည္။ ယခု ေကာင္းမႈတရားတို႔ကို ျပဳလုပ္ေနေသာ္လည္း ေရွးကံ၏ အေထာက္အပံ႔ဆိုးျခင္းေၾကာင့္ ဆိုးက်ိဳးတရား တို႔လည္း ေတြ႔ေနရ တတ္ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယခုျဖစ္ဆဲ၌ ေကာင္းမႈတရားတို႔ကိုသာ မ်ားမ်ားျပဳလုပ္ၾကပါေလ။ ေကာင္းမႈ ျပဳျခင္းေၾကာင့္ ေကာင္းက်ိဳး တရားတို႔ ခ်က္ခ်င္းရေနသလို မရ တာလည္း ရွိေနတတ္ေပသည္။ ဗုဒၶ၀ါဒသည္ အက်ိဳးကိုလိုက္ေသာ ၀ါဒမဟုတ္၊ အေၾကာင္းကိုသာ ေကာင္းေအာင္ျပဳေသာ ၀ါဒျဖစ္သည္ကို သတိျပဳရေပမည္။
တခါတရံ၌လည္း ေကာင္းမႈတို႔ကုိ ျပဳလုပ္ေနျခင္း၊ ေရွးကံ၏ အေထာက္အပံ႔ ေကာင္းျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ေကာင္က်ိဳးတရားတို႔ သည္ တဟုန္ထိုးက်ေရာက္လာတတ္ေပရာ ထိုအခါ၌ ရရိွေသာ အက်ိဳးတရားတို႔ကို အေၾကာင္းျပဳျပီး တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ ေယာက္ ဂုဏ္တုဂုဏ္ၿပိဳင္လုပ္ျခင္း(မာန)၊ မနာလိုျခင္း (ဣႆာ)၊ ၀န္တိုျခင္း (မစၧရိယ) တရားတို႔ျဖစ္ေနလွ်င္ကား မသင့္ေလ်ာ္လွေပ။ ထို မာန၊ ဣႆာ၊ မစၧရိယတို႔ကို ေမြးျမဴတားၾကလွ်င္ ေနာင္သံသရာဆင္းရဲ၊ ယခုဘ၀မ်က္ေမွာက္ဆင္းရဲတို႔သည္ ေနာက္ကထပ္ၾကပ္မကြာလိုက္ ေနဦးမည္ကို သတိျပဳရေပမည္။
သူဘုန္းကံႏွင့္သူရွိေသာသေဘာကို သာဓက၀တၳဳ ထုတ္ျပပါအ႔ံ။ ဤ ၀တၳဳမွာ ဗုဒၶက သတၱ၀ါတို႔ ဣႆာတရားကင္းရွင္းစြာ ေနထိုင္တတ္ ေအာင္ႏွင့္ သူ႔ဘုန္းကံႏွင့္သူ အက်ိဳးေပးတတ္ပံုကို ဆံုးမလိုျခင္းျဖစ္ သည္ဟု သိျမင္ႏိုင္ပါသည္။
တစ္ေန႔ေသာအခါ၌ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီးႏွင့္ ရဟန္း သံဃာ ေတာ္တို႔ ဆြမ္းခံႂကြလာၾကရာ ဘုရားရွင္က ေပ်ာ္ပြဲစား ထြက္လာၾက ေသာ ကေလးငယ္တို႔ကိုျမင္ေလေသာ္ ဆြမ္းခံ ဆက္မႂကြေတာ႔ဘဲ ရဟန္းတို႔ကို သစ္ပင္ရိပ္ေတြမွာ အနားယူ ေစေတာ္မူ၏။ ထိုအခါ ရဟန္းေတာ္တို႔က ဘုရားရွင္အား ဤသို႔ ေလွ်ာက္ထားေမးျမန္းၾက၍ ဘုရားရွင္ကေျဖၾကားေတာ္မူေလ၏-
ေမး - အရွင္ဘုရား၊ ဆြမ္းခံမႂကြေတာ႔ဘူးလားဘုရား။
ေျဖ - မႂကြေတာ႔ဘူး ခ်စ္သားတို႔၊ ေတာထဲမွာဘဲဘုန္းေပးမယ္။
ေမး - အရွင္ဘုရား၊ ဆြမ္းဘုန္းမေပးလွ်င္ ဘယ္အရာကို ဘုန္း
ေပးေတာ္မူပါမလဲဘုရား။
ေျဖ - ခ်စ္သားတို႔…၊ မုန္႔ခဲဖြယ္တို႔ကို ဘုန္းေပးမယ္။
ေမး - အလွဴရွင္က ဘယ္သူေတြရွိလို႔ပါလဲဘုရား။
ေျဖ - အလွဴရွင္ေတြကေတာ ေ႔ရွမွာျမင္ေနရတဲ႔ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္
လာတဲ႔ ကေလးငယ္တို႔ဘဲ။ အလွဴခံက ေနာက္မွာလာလိမ္႔
မယ္ ခ်စ္သားတို႔…။
ရဟန္းေတာ္တို႔သည္ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ မည္သူျဖစ္သည္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ ေနခ်ိန္ ေနာက္၌ အရွင္မဟာကႆပကိုယ္ေတာ္ၾကီး ႂကြလာရာ ကေလးတို႔သည္ “တို႔ အရွင္ဘုရားၾကီးႂကြလာျပီ” ဟူ၍ အရွင္မဟာ ကႆပကိုယ္ေတာ္ၾကီးထံသို႔ ေျပးလာၾကျပီး မုန္႔ခဲဖြယ္ တို႔ကို ဆက္ ကပ္ၾကေလ၏။ ထို႔ေနာက္ အရွင္မဟာ ကႆပကိုယ္ ေတာ္ၾကီးက ဘုရားရွင္ႏွင့္ ရဟန္းေတာ္တို႔ကို ျပန္လည္ဆက္ကပ္ခဲ႔ေလ၏။
ဤေနရာ၌ စာဖတ္သူတို႔အေနျဖင့္ အဘယ္ကဲ႔သို႔ သံုးသပ္ၾကမည္ နည္း။ ဘုရားရွင္ႏွင့္ အရွင္မဟာကႆပကိုယ္ေတာ္ၾကီး တို႔တြင္ အဘယ္သူက ဘုန္းကံၾကီးမားပါသလဲ။ ဘုန္းကံတရား တို႔ကေတာ႔ ဘုရားကိုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီးအား အဘယ္သူမွ ယွဥ္ျခင္းငွါ မတတ္ ေကာင္းပါေပ။ သတၱ၀ါအားလံုးတို႔၏ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈႏွင့္ ယွဥ္လွ်င္ ပင္ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီးက သာပါသည္။ ထို္သာဓက၌ သူ႔ကုသိုလ္ကံႏွင့္သူ ဘုန္းကံ အေလ်ာက္ အက်ိဳးေပးျခင္း သာျဖစ္ပါ သည္။
ယခုလက္ရွိဘ၀၌ ရရွိေသာအက်ိဳးတရားတို႔သည္ အတိတ္က အေၾကာင္းတရားမ်ားေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ တခ်ိဳ႕ဥာဏ္ေကာင္းသည္၊ တခ်ိဳ႕ဥာဏ္မေကာင္းၾက။ တခ်ိဳ႕ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာေနႏိုင္ၾကသည္၊ တခ်ိဳ႕ ဆင္းရဲမြဲေတၾကသည္။ ကိုယ္ထက္သာလို႔ မနာလို မျဖစ္ၾက ႏွင့္။ ျပဳခဲ႔ေသာကံတရားတို႔ မတူညီၾကတာ ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ရရွိေသာအက်ိဳးျခင္းလည္း မတူညီၾကျခင္းျဖစ္ေပသည္။ အတိတ္က ျပဳခဲ႔ေသာ ကံတရားတို႔ေၾကာင့္ ယခုရရွိခံ စားရေပသည္။ ယခုျပဳ ေသာကံတရားတို႔သည္ ေနာင္ခံစားရေပမည္။ ေနာင္ဆိုရာ၌ ေနာက္ ဘ၀တစ္ခုတည္းကိုဘဲ မမွတ္ယူ သင့္ေပ။ ထိုသို႔ တစ္ခုတည္းကိုသာ မွတ္ယူလိုက္လွ်င္ ေနာက္ ဘ၀ေကာင္းစားဘို႔အေရး ယခုဘ၀ ကုသိုလ္လုပ္ ဆိုသလို ျဖစ္ေနေပမည္။ ေနာင္ဘ၀ေတြတပ္မက္ျပီး ကုသိုလ္လုပ္ေနျပန္ လွ်င္လည္း ကိုယ္ခႏၶာကိုယ္ကို ေရာင္းစားေန သလို ျဖစ္ေနေပမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဗုဒၶ၏အဆံုးအမအတိုင္း ဘ၀ေတြကို မတပ္မက္ဘဲ ဘ၀ကုန္ရာ၊ ဒုကၡေတြခ်ဳပ္ျငိမ္းရာ နိဗၺာန္ သို႔သာ အလိုရွိေသာဆႏၵျဖင့္ ကုသိုလ္တရားတို႔ကို ျပဳလုပ္ၾကပါကုန္။ ကိုယ္ျပဳေသာ ကံတရားတို႔သည္ အရိပ္ကဲ႔သို႔ ထပ္ခ်ပ္မကြာ လိုက္ပါ ေနမွာျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ဆုေတာင္းတာ မေတာင္းတာက အဓိကမက် ဘဲ ပါရမီအလုပ္တို႔ကို ျပဳလုပ္ေနဘို႔ကသာ အဓိက က်တာျဖစ္ျခင္း ေၾကာင့္ ပါရမီအလုပ္ ေန႔စဥ္ျပဳလုပ္ၾကပါကုန္။
စာဖတ္သူတို႔အားလံုး ကိုယ္က်န္းမာ၊ စိတ္ခ်မ္းသာျပီး ေကာင္းက်ိဳးလိုရာဆႏၵ ျပည့္၀ႏိုင္ၾကပါေစ။
တခ်ိဳ႕က ဥပဓိ႐ုပ္ အင္မတန္ဆိုးၾကေသာ္လည္း တခ်ိဳ႕က အင္ မတန္ေကာင္းၾက၏။ တခ်ိဳ႕က စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ျပင္းစြာ႐ုန္း ကန္လႈပ္ရွားျပီးမွ ရၾကေသာ္လည္း တခ်ိဳ႕က လြယ္ကူစြာရၾကေပ သည္။ ထိုသို႔ ကြာျခားေနတာကေတာ႔ မတူညီေသာ ကံတရားတို႔ ေၾကာင့္ပင္ျဖစ္၏။
ထိုသို႔ မတူညီၾကေသာ အက်ိဳးတရားမ်ားသည္ မတူညီေသာ ျပဳခဲ႔ဘူး သည့္ကံတရားတို႔ မတူညီျခင္းေၾကာင့္ပင္ျဖစ္၏။ အကုသိုလ္တရား တို႔ကို ျပဳလုပ္ေနတုန္းမွာပင္ ေရွးကံ၏ အေထာက္ အပံ႔ေကာင္း ျခင္းေၾကာင့္ ေကာင္းက်ိဳးသုခတရားတို႔ ေတြ႔ေနရတတ္ေပသည္။ ယခု ေကာင္းမႈတရားတို႔ကို ျပဳလုပ္ေနေသာ္လည္း ေရွးကံ၏ အေထာက္အပံ႔ဆိုးျခင္းေၾကာင့္ ဆိုးက်ိဳးတရား တို႔လည္း ေတြ႔ေနရ တတ္ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယခုျဖစ္ဆဲ၌ ေကာင္းမႈတရားတို႔ကိုသာ မ်ားမ်ားျပဳလုပ္ၾကပါေလ။ ေကာင္းမႈ ျပဳျခင္းေၾကာင့္ ေကာင္းက်ိဳး တရားတို႔ ခ်က္ခ်င္းရေနသလို မရ တာလည္း ရွိေနတတ္ေပသည္။ ဗုဒၶ၀ါဒသည္ အက်ိဳးကိုလိုက္ေသာ ၀ါဒမဟုတ္၊ အေၾကာင္းကိုသာ ေကာင္းေအာင္ျပဳေသာ ၀ါဒျဖစ္သည္ကို သတိျပဳရေပမည္။
တခါတရံ၌လည္း ေကာင္းမႈတို႔ကုိ ျပဳလုပ္ေနျခင္း၊ ေရွးကံ၏ အေထာက္အပံ႔ ေကာင္းျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ေကာင္က်ိဳးတရားတို႔ သည္ တဟုန္ထိုးက်ေရာက္လာတတ္ေပရာ ထိုအခါ၌ ရရိွေသာ အက်ိဳးတရားတို႔ကို အေၾကာင္းျပဳျပီး တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ ေယာက္ ဂုဏ္တုဂုဏ္ၿပိဳင္လုပ္ျခင္း(မာန)၊ မနာလိုျခင္း (ဣႆာ)၊ ၀န္တိုျခင္း (မစၧရိယ) တရားတို႔ျဖစ္ေနလွ်င္ကား မသင့္ေလ်ာ္လွေပ။ ထို မာန၊ ဣႆာ၊ မစၧရိယတို႔ကို ေမြးျမဴတားၾကလွ်င္ ေနာင္သံသရာဆင္းရဲ၊ ယခုဘ၀မ်က္ေမွာက္ဆင္းရဲတို႔သည္ ေနာက္ကထပ္ၾကပ္မကြာလိုက္ ေနဦးမည္ကို သတိျပဳရေပမည္။
သူဘုန္းကံႏွင့္သူရွိေသာသေဘာကို သာဓက၀တၳဳ ထုတ္ျပပါအ႔ံ။ ဤ ၀တၳဳမွာ ဗုဒၶက သတၱ၀ါတို႔ ဣႆာတရားကင္းရွင္းစြာ ေနထိုင္တတ္ ေအာင္ႏွင့္ သူ႔ဘုန္းကံႏွင့္သူ အက်ိဳးေပးတတ္ပံုကို ဆံုးမလိုျခင္းျဖစ္ သည္ဟု သိျမင္ႏိုင္ပါသည္။
တစ္ေန႔ေသာအခါ၌ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီးႏွင့္ ရဟန္း သံဃာ ေတာ္တို႔ ဆြမ္းခံႂကြလာၾကရာ ဘုရားရွင္က ေပ်ာ္ပြဲစား ထြက္လာၾက ေသာ ကေလးငယ္တို႔ကိုျမင္ေလေသာ္ ဆြမ္းခံ ဆက္မႂကြေတာ႔ဘဲ ရဟန္းတို႔ကို သစ္ပင္ရိပ္ေတြမွာ အနားယူ ေစေတာ္မူ၏။ ထိုအခါ ရဟန္းေတာ္တို႔က ဘုရားရွင္အား ဤသို႔ ေလွ်ာက္ထားေမးျမန္းၾက၍ ဘုရားရွင္ကေျဖၾကားေတာ္မူေလ၏-
ေမး - အရွင္ဘုရား၊ ဆြမ္းခံမႂကြေတာ႔ဘူးလားဘုရား။
ေျဖ - မႂကြေတာ႔ဘူး ခ်စ္သားတို႔၊ ေတာထဲမွာဘဲဘုန္းေပးမယ္။
ေမး - အရွင္ဘုရား၊ ဆြမ္းဘုန္းမေပးလွ်င္ ဘယ္အရာကို ဘုန္း
ေပးေတာ္မူပါမလဲဘုရား။
ေျဖ - ခ်စ္သားတို႔…၊ မုန္႔ခဲဖြယ္တို႔ကို ဘုန္းေပးမယ္။
ေမး - အလွဴရွင္က ဘယ္သူေတြရွိလို႔ပါလဲဘုရား။
ေျဖ - အလွဴရွင္ေတြကေတာ ေ႔ရွမွာျမင္ေနရတဲ႔ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္
လာတဲ႔ ကေလးငယ္တို႔ဘဲ။ အလွဴခံက ေနာက္မွာလာလိမ္႔
မယ္ ခ်စ္သားတို႔…။
ရဟန္းေတာ္တို႔သည္ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ မည္သူျဖစ္သည္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ ေနခ်ိန္ ေနာက္၌ အရွင္မဟာကႆပကိုယ္ေတာ္ၾကီး ႂကြလာရာ ကေလးတို႔သည္ “တို႔ အရွင္ဘုရားၾကီးႂကြလာျပီ” ဟူ၍ အရွင္မဟာ ကႆပကိုယ္ေတာ္ၾကီးထံသို႔ ေျပးလာၾကျပီး မုန္႔ခဲဖြယ္ တို႔ကို ဆက္ ကပ္ၾကေလ၏။ ထို႔ေနာက္ အရွင္မဟာ ကႆပကိုယ္ ေတာ္ၾကီးက ဘုရားရွင္ႏွင့္ ရဟန္းေတာ္တို႔ကို ျပန္လည္ဆက္ကပ္ခဲ႔ေလ၏။
ဤေနရာ၌ စာဖတ္သူတို႔အေနျဖင့္ အဘယ္ကဲ႔သို႔ သံုးသပ္ၾကမည္ နည္း။ ဘုရားရွင္ႏွင့္ အရွင္မဟာကႆပကိုယ္ေတာ္ၾကီး တို႔တြင္ အဘယ္သူက ဘုန္းကံၾကီးမားပါသလဲ။ ဘုန္းကံတရား တို႔ကေတာ႔ ဘုရားကိုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီးအား အဘယ္သူမွ ယွဥ္ျခင္းငွါ မတတ္ ေကာင္းပါေပ။ သတၱ၀ါအားလံုးတို႔၏ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈႏွင့္ ယွဥ္လွ်င္ ပင္ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီးက သာပါသည္။ ထို္သာဓက၌ သူ႔ကုသိုလ္ကံႏွင့္သူ ဘုန္းကံ အေလ်ာက္ အက်ိဳးေပးျခင္း သာျဖစ္ပါ သည္။
ယခုလက္ရွိဘ၀၌ ရရွိေသာအက်ိဳးတရားတို႔သည္ အတိတ္က အေၾကာင္းတရားမ်ားေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ တခ်ိဳ႕ဥာဏ္ေကာင္းသည္၊ တခ်ိဳ႕ဥာဏ္မေကာင္းၾက။ တခ်ိဳ႕ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာေနႏိုင္ၾကသည္၊ တခ်ိဳ႕ ဆင္းရဲမြဲေတၾကသည္။ ကိုယ္ထက္သာလို႔ မနာလို မျဖစ္ၾက ႏွင့္။ ျပဳခဲ႔ေသာကံတရားတို႔ မတူညီၾကတာ ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ရရွိေသာအက်ိဳးျခင္းလည္း မတူညီၾကျခင္းျဖစ္ေပသည္။ အတိတ္က ျပဳခဲ႔ေသာ ကံတရားတို႔ေၾကာင့္ ယခုရရွိခံ စားရေပသည္။ ယခုျပဳ ေသာကံတရားတို႔သည္ ေနာင္ခံစားရေပမည္။ ေနာင္ဆိုရာ၌ ေနာက္ ဘ၀တစ္ခုတည္းကိုဘဲ မမွတ္ယူ သင့္ေပ။ ထိုသို႔ တစ္ခုတည္းကိုသာ မွတ္ယူလိုက္လွ်င္ ေနာက္ ဘ၀ေကာင္းစားဘို႔အေရး ယခုဘ၀ ကုသိုလ္လုပ္ ဆိုသလို ျဖစ္ေနေပမည္။ ေနာင္ဘ၀ေတြတပ္မက္ျပီး ကုသိုလ္လုပ္ေနျပန္ လွ်င္လည္း ကိုယ္ခႏၶာကိုယ္ကို ေရာင္းစားေန သလို ျဖစ္ေနေပမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဗုဒၶ၏အဆံုးအမအတိုင္း ဘ၀ေတြကို မတပ္မက္ဘဲ ဘ၀ကုန္ရာ၊ ဒုကၡေတြခ်ဳပ္ျငိမ္းရာ နိဗၺာန္ သို႔သာ အလိုရွိေသာဆႏၵျဖင့္ ကုသိုလ္တရားတို႔ကို ျပဳလုပ္ၾကပါကုန္။ ကိုယ္ျပဳေသာ ကံတရားတို႔သည္ အရိပ္ကဲ႔သို႔ ထပ္ခ်ပ္မကြာ လိုက္ပါ ေနမွာျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ဆုေတာင္းတာ မေတာင္းတာက အဓိကမက် ဘဲ ပါရမီအလုပ္တို႔ကို ျပဳလုပ္ေနဘို႔ကသာ အဓိက က်တာျဖစ္ျခင္း ေၾကာင့္ ပါရမီအလုပ္ ေန႔စဥ္ျပဳလုပ္ၾကပါကုန္။
စာဖတ္သူတို႔အားလံုး ကိုယ္က်န္းမာ၊ စိတ္ခ်မ္းသာျပီး ေကာင္းက်ိဳးလိုရာဆႏၵ ျပည့္၀ႏိုင္ၾကပါေစ။
ျမင့္ျမတ္ျပည့္စံု သရဏဂံု
ျမန္မာဗုဒၶဘာသာတုိင္းရင္းသားအားလံုးနီးပါး၏ ကေလးမ်ားသိတတ္စအရြယ္မွစ၍ ဘုရားမွန္း၊ တရားမွန္း၊ သံဃာမွန္းသိေအာင္အစဦး ဆံုးသင္ၾကားေလ့က်င့္ ေပးၾကပါသည္။ အိမ္ သုိ႔ဆြမ္းခံၾကြသည့္ ရဟန္းသံဃာ ကုိျဖစ္ေစ၊ အဘိုးအဘြား သက္ႀကီးမ်ားကုိျဖစ္ေစ “ဦးေတာ္” “ဦးေတာ္” ဟုဆုိခိုင္းကာဦး တင္ရွိခုိး႐ိုေသသမႈျပဳ ေစၾကပါသည္။ တျဖည္းျဖည္း အရြယ္ေလးႀကီးလာေသာအခါ “ဗုဒၶံ သရဏံဂစၦာမိ၊ ဓမၼံ သရဏံဂစၦာမိ၊ သံဃံ သရဏံဂစၦာ မိ” ဆိုတတ္ေအာင္သားသမီးေလးေတြ ကုိႏႈတ္တုိက္သင္ေပးၾကသည္။ ထုိသုိ႔ႏွင့္ေမြးဖြားႀကီးျပင္းကာအုိမင္းရင့္ ေရာ္ေသဆံုး သြားၾကေလသည္။ ေသဆံုး သည္ဆုိလွ်င္ သရဏဂံုတင္ရမည့္ကိစၥကုိေနာက္ဆံုး အေရးတႀကီးကိစၥအျဖစ္ဖုတ္ပူမီးတုိက္ေဆာင္ရြက္ၾကပါေတာ့သည္။ သရဏဂံုတင္ သည္ဆုိေသာ ကိစၥသည္ျမန္မာဗုဒၶဘာသာအား လံုးအတြက္ေနာက္ဆံုး ခရီးထြက္ ေတာ့မွပ်ာပ်ာသလဲေဆာင္ရြက္ရသည့္ကိစၥျဖစ္ေနရသည္မွာ အလြန္၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းလွပါသည္။ သရဏဂံုဆုိသည္မွာျမန္မာစကားမဟုတ္ေပ။ (သရဏ+ ဂမန) ဟူေသာမဂဓတုိင္းဘာ သာစကားမွဆင္းသက္ေျပာင္းလဲလာသည့္္စကားျဖစ္ပါ သည္။ သရဏဆုိသည္မွာကုိးကြယ္ထုိက္ေသာ၀တၳဳ၊ ကုိးကြယ္ထုိက္ေသာပုဂၢိဳလ္ဟု အဓိပၸါယ္ရွိေပ သည္။ ဂမနဆုိသည္မွာေရာက္ျခင္းဟုအဓိပၸါယ္ရွိသည္။ သုိ႔ျဖစ္၍ ေပါင္းစပ္ၿပီး တုိက္႐ိုက္အဓိပၸါယ္ျပန္ေသာအခါ ကုိးကြယ္ရာအျဖစ္သုိ႔ေရာက္သည္ ဟုအနက္အဓိပၸါယ္သက္ေရာက္ျခင္းကုိသရဏဂံုဟုေခၚသည္။ ကုိးကြယ္ဆုိေသာစ ကားမွာျမန္မာစကား ျဖစ္ပါသည္။ ကုိး-ဆုိ သည္ကအားကုိးျခင္း၊ ကြယ္-ဆုိသည္က ကာကြယ္ေပးျခင္းဟုအ ဓိပၸါယ္ရွိသည္။ မည္သည့္ကိစၥမ်ားအတြက္အား ကုိးၿပီး၊ မည္သည့္ကိစၥမ်ားအတြက္အကာ အကြယ္ေပးပါ သလဲဟုေတြးေတာဆင္ ျခင္ၾကည့္ ရပါမည္။ အပါယ္ ေလးပါး၊ ကပ္သံုးပါး၊ ရပ္ျပစ္ရွစ္ပါးအစရွိသည္တုိ႔မွကာကြယ္ကင္း လြတ္ၿပီး မဂ္တရား၊ ဖုိလ္တရား၊ နိဗၺာန္တရားကုိရမည္ဟုယံုၾကည္စိတ္ခ်အား ကုိး ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ကုိးကြယ္ထုိက္၊ ကုိးကြယ္သင့္ေသာသရဏ၀တၳဳသံုးမ်ဳိးရွိပါ သည္။ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ ဟူ၍ျဖစ္ေပသည္။ ထုိသရဏ ၀တၳဳသံုးမ်ဳိးကုိအ ဘယ္ေၾကာင့္ကုိးကြယ္ ထုိက္သလဲဟုဆုိေသာ္ ျဖဴစင္ေသာ၊ သီလ၊ သမာ ဓိ၊ ပညာ အစရွိသည့္ ဂုဏ္ေတြေၾကာင့္ကုိးကြယ္ဆည္းကပ္ ထုိက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ကုိးကြယ္ ျခင္းဟူ ေသာသရဏဂံုတြင္ႏွစ္မ်ဳိးရွိသည္။ တစ္ဆင့့္ၾကားသုတသရဏဂံုႏွင့္ကို္ယ္ ေတြ႕သရဏဂံုဟူ၍ျဖစ္သည္။ ျမတ္စြာဘုရား၏ဂုဏ္ေက်းဇူး၊ တရားေတာ္၏ဂုဏ္ ေက်းဇူး၊ သံဃာေတာ္၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးမ်ားကုိ ၾကားဖူး၊နာဖူး၊ မွတ္သားဖူး၍ ဗုဒၶံသရ ဏံဂစၦာမိ စ သည္ျဖင့္ရြတ္ဆုိေဆာက္တည္ေသာသရဏဂံုမ်ဳိးကုိတစ္ဆင့္ၾကား သ ရဏဂုံဟုေခၚပါ သည္။ သိတတ္ခါစကေလးအရြယ္တုန္းကလူႀကီးမိဘမ်ားသင္ေပး သျဖင့္မိဘ႐ိုးရာရြတ္ဆုိ မႈမ်ဳိးသာျဖစ္သည္။ ကုိယ္ေတြ႕သရ ဏဂံုဆုိသည္မွာ သကၠာ ယဒိ႒ိ(ငါစြဲ၊ ငါ့ဟာ၊ ငါပိုင္ဟုစြဲ ေသာအယူ)ႏွင့္ ၀ိစိကိစာၦ(မရွင္းလင္းျခင္၊ ယံုမွားသံသ ယျဖစ္ျခင္း)တုိ႔၏ ၿငိမ္းေပ်ာက္ရာ ျဖစ္ေသာ အာယတနဓာတ္(ျမင္စိတ္၊ ၾကားစိတ္၊ နံ စိတ္၊ စားစိတ္၊ ယားနာ စိတ္၊ ေတြးေတာ စိတ္)တရားမ်ား၏ျဖစ္ပ်က္ပံုကုိျမင္ႏုိင္ ေသာသမၼာဒိ႒ိဥာဏ္(အျမင္မွန္)ႏွင့္ျပည့္စံုေသာ သရဏဂံု မ်ဳိးကုိေခၚသည္။ ရဟန္း သံဃာေတာ္မ်ားထံမွ သီလယူေဆာက္တည္ဖူးသူတုိင္း ၾကားဖူးနား၀ရွိသည့္ပါဠိစ ကားေလးေတြရွိပါသည္။ ယမဟံ ၀ဒါမိ တံ၀ေဒထ (ကြၽႏ္ုပ္ဆုိသ လုိလုိက္ဆုိၾက၊) ထုိအခါ လူအမ်ားက အာမ ဘေႏၲပါ (အရွင္ဘုရားေကာင္းပါၿပီ ။လုိက္ဆုိပါမည္အ ရွင္ဘုရား)ဟု၀န္ခံၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ “နေမာ တႆ ဘဂ၀ေတာ အရဟ ေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ” (အရဟံ ဂုဏ္၊ သမၼာသမၺဳဒၶဂုဏ္ႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူေသာထုိျမတ္စြာ ဘုရားကိုရွိခုိးပါ၏။) ဗုဒၶံသရဏံ ဂစာၦမိ၊ ဓမၼံ သရဏံ ဂစာၦမိ၊ သံဃံ သရဏံ ဂစာၦမိ (ဘုရားကုိဆည္းကပ္ကုိးကြယ္ပါ၏။ တရားကိုဆည္းကပ္ကုိးကြယ္ပါ၏။ သံဃာကုိ ဆည္းကပ္ကုိး ကြယ္ပါ၏)ဟုသုံးႀကိမ္ဆုိခုိင္းပါသည္။ သံုးႀကိမ္ျပည့္ေသာအခါ ရဟန္းသံဃာက တိသရဏ ဂမနံ ပရိပုဏၰံ သရဏဂံု (ခံယူေဆာက္တည္မႈ ကိစၥၿပီး ျပည့္စံုၿပီ ဟုဆုိ၏။) လူေတြက အာမ ဘေႏၲ(ေကာင္းပါၿပီအရွင္ ဘုရား)ဟုလုိက္ဆုိ ၾက၏။ ထုိသုိ႔ရ ဟန္းႏွင့္သီလယူသူ လူအမ်ား ပါဠိလုိအျပန္အလွန္တုိင္ေပး၊ လုိက္ ဆုိၾကေသာ ကိစၥကုိလူအေတာ္မ်ားမ်ားက ဘာကုိဆုိလုိ႔ဆုိမွန္းအဓိပၸါယ္မသိစြာႏွင့္ ဆုိ႐ုိးထံုးစံရွိ၍သာ လုိက္ဆုိ ေနၾကသည္။ ထုိသုိ႔ပါဠိစကားျဖင့္အတုိင္အေဖာက္ ရြတ္ဆုိေနၾကသည္္မွာသရဏဂံုတည္ေဆာက္ေနျခင္း၊ သရဏဂံုတင္ေနျခင္းျဖစ္ သည္ကုိသိမွသိပါေလစဟုေတြးမိပါသည္။ သရဏဂံု တည္ေဆာက္ျခင္းကုိျပဳၿပီးပါ ေသာ္လည္းဘုိးေတာ္၊ ဘြားေတာ္၊ မင္းႀကီး၊ မင္းေလး၊ ေပ်ာက္ေစဆရာ၊ ေပါက္ေစ ဆရာ မ်ားအားလုံးကုိလက္ေတြ႕၊ မ်က္ေတြ႕ကုိး ကြယ္အားထားၾကကုန္ေလ၏။ မိမိ တုိ႔၏ႏႈတ္ဖ်ား မွရြတ္ဆုိတည္ေဆာက္ခဲ့ေသာသရဏဂံုသံုးပါးကုိဘာမွန္းမသိိေမ့ ေလ်ာ့ကုန္ၾကေလသည္။ ကုိးကြယ္ရာေတြသံုးပါးမကကုိးကြယ္ၾကေလ၏။ ထုိ႔ျပင္ ေသေသာသူ၏႐ုပ္အေလာင္းအား ျမန္မာ့႐ိုးရာအတုိင္းသရဏဂံုတင္ေလ့ရွိပါသည္။ ေသေသာသူကိုသရဏဂံုတည္ေပး၍ထို သူမွာသရဏဂံုအက်ိဳးကုိမရ ေတာ့ပါ။
တဆက္တည္းေျပာလိုသည္မွာ ယေန႔အခ်ိန္ခါမွာေတာ့အတုေယာင္မ်ားကအေတာ္ ေနရာယူလာၾကပါၿပီ။ အနည္းငယ္ေျပာျပလုိပါသည္။ လူေတြကိုက အားကိုးစရာဟု ထင္မွတ္ ကာနတ္မ်ား၊ မယ္ေတာ္၊ ဘုိးေတာ္မ်ားကိုပို၍အေလးထားျပဳလုပ္ ေနၾကပါ သည္။ ကိုၾကီး ေက်ာ္ဆုိေသာ အမူးသမားနတ္ကိုကိုယ္ကြယ္ရာအဟုတ္မွတ္ကာ သြားေရာက္ဆက္သေန ၾကပါသည္။ ဘုရားရွင္က ေသေသရည္ စီးပြားပ်က္ကို တစက္ကယ္မွ်မေသာက္ၾက ႏွင့္ဟု ဆံုးမေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ ေမာင္ေက်ာ္ကအုိး လိုက္ေသာက္ကာ အံဖတ္ဆုိ႔ေသခဲ့ပါတယ္။ စာဖတ္သူမ်ားပင္ ေတြးၾကည့္ၾကပါ။ အေမဂ်မ္း ဆုိေသာနတ္ကိုၾကည့္ပါ။ အဲဒီနတ္၀င္လာ တဲ့အခါမွာဆဲဆုိကာမုိက္ရိုင္း ေသာစကားမ်ားနဲ႕ေဟာေလ့ရွိပါတယ္။ ဘုရားက၀ဇီဒုစရိုက္ ေလးပါးကိုမလုပ္ၾက ရန္ဆံုးမေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ အေမဂ်မ္းဆုိ သူကဘုရားႏွင့္ဆန္႕က်င္ကာေျပာဆုိေန ပါသည္။ မႏွဲေလးဆုိေသာ ကေလးနတ္ကိုၾကည့္ပါ။ သူသည္ယေန႕တုိင္ေအာင္စ ကားမပီေသးပါ။ မူၾကိဳေက်ာင္းကိုေတာင္ပို႔ထားသင့္ပါေတာ့သည္္။ အဲဒီကေလးနတ္ ၀င္ ေသာအခါ ယေန႔ေပၚသီခ်င္းမ်ားသီဆုိကာနတ္ကၾကပါသည္။ အဲဒီကေလးက ယေန႔ထြက္ ေသာသီခ်င္းမ်ားကိုလည္းလုိက္ဆုိတက္ေနပါတယ္။ စဥ္းစားတာၾကည့္ ပါ။ အိမ္တြင္းအေဖ ၾကီးဟုေခၚေနၾကေသာ ေမာင္တင့္တယ္သည္မီးရႈိ႕အသက္ခံရ ၍ေသရခဲ့ပါတယ္။ သူကို လည္းအိမ္မွာဘာေၾကာင့္ေခၚကာတင္ထားၾကပါသလဲ။ အစြဲေၾကာင့္နတ္စိမ္းျဖစ္ေနသည္ဘဲထားပါဦး။ သူတုိ႕ကိုေပးကမ္းေကၽြး တဲ့အေနနဲ႕ ေတာ့ျပဳလုပ္လို႔ရပါတယ္။ ဘုရားစင္နားရွိေနေသာဘိုးေတာ္ရုပ္မ်ားမွာအေတာ္ပင္ ရုပ္ပ်က္လွပါတယ္။ ဘုရားနား ေနၿပီး ဒူးေပၚ၊ ေပါင္ေပၚျဖင့္ထိုင္ကာေနပါ သည္။ ထုိသို႔ရိုင္းဆိုင္းေသာသူမ်ားကိုဘာေၾကာင့္မ်ားအိမ္မွာ ထားေနၾကသည္ကိုမသိ ေတာ့ပါ။ ထိုအေၾကာင္း မ်ားေျပာရင္ ဆံုးမွာမဟုတ္ေတာ့ပါ။ စာ ဖတ္သူမ်ား ဥာဏ္ ျဖင့္စဥ္းစားၾကည့္ပါေတာ့။ (လူတုိင္း။ အိမ္ တိုင္းကိုး ကြယ္ေနၾကသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ မေျပာပါဘူး)။ ထုိနတ္မ်ားကို ကိုကြယ္ၿပီးေသပါက အန္ဖတ္စားၿပိႆာျဖစ္ရပါ တယ္။ ေပးကမ္းေကၽြးေမြးမႈအေနနဲ႕ေတာ့ ျပဳလုပ္လို႔ရပါသည္။ ထုိနတ္မ်ားကိုကိုး ကြယ္ ရာဟူ၍အားထားမိပါက သရဏဂံုပ်က္ပါတယ္။ ထိုသို႕မျဖစ္ရေလေအာင္အ ေလးနက္ ထား၍ေရးသားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ သုိ႔မွသာသရဏ ဂံုတည္ေသာ၊ ၿမဲေသာ၊ ခုိင္ေသာ ျမန္မာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားအျဖစ္ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားႏုိင္မည္ ျဖစ္ေပသည္။ ေျပာေတာ့ဗုဒၶဘာသာဆုိၿပီး တျခားအလုပ္ေတြလုပ္ေနသည္မွာ အရွက္မရွိေသာ သူမ်ားပမာျဖစ္ေနပါေတာ့မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာသာလ်င္ကိုးကြယ္ ရာအစစ္မွန္ဟုသိလိုက္ပါက ေနာက္ေန႔မွ စ၍နတ္မ်ား။ မယ္ေတာ္၊ ဘိုးေတာ္မ်ားကို ဘာအေၾကာင္းႏွင့္မွ်ကန္ ေတာ့မေနသင့္ပါ။ ဗုဒၶ ဘာသာတို္င္ ကံ၊ ကံ၏ အက်ိဳးကို ယံုၾကည္ၾကသူမ်ားျဖစ္ပါတယ္။ မိမိေကာင္းတာလုပ္ရင္ ဆုေတာင္းစရာမလိုဘဲ ေကာင္းက်ိဳးရမွာအမွန္ပင္ျဖစ္ပါသည္။ မေကာင္းတာလုပ္၍ေျပ ေပ်ာက္ပါရေစဟု ဆုေတာင္းေန၍လည္းမရေတာ့ပါ။ ေစတနာသည္ကံျဖစ္ပါ သည္။ မိမိျပဳေသာကံ သည္မိမိအတြက္ျပန္ခံစားရေၾကာင္း ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိင္းသိၿပီးျဖစ္ မည္ဟုထင္မိ ပါသည္။ မိမိအတြက္ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာသည္သာကိုးကြယ္ အားထားရာအစစ္ မွန္ျဖစ္ ေၾကာင္းသိရွိၾကမည္ဟုယံုၾကည္ရပါမည္။ ထို႔ေၾကာင့္မည္သည့္ေနရာ ေရာက္ေရာက္ သရဏဂံုသံုးပါးကိုအၿမဲ တည္ေနၾကပါ။ နံနက္အိပ္ရာထသည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ ဗုဒၶ သရဏံ ဂစာၧ မိ၊ ဓမၼံ သရဏံဂစာၧမိ၊ သံဃံ သရဏံဂစာၧမိ၊ ဟုရြတ္ ဆုိၿပီးျဖစ္ေနပါကအလြန္ေကာင္းပါ သည္။ ေရေသာက္ေနစဥ္၊ ကားစီးေနစဥ္၊ စား ေသာက္ေနခ်ိန္မည္သည့္ေနရာ၊ အခ်ိန္မဆို ရြတ္ဆုိပြားမ်ား ေနႏုိင္ပါသည္။ သတိ တရားရွိဖို႔ အဓိကသတိ ေပးပါရေစ။ သတိလြတ္ တာႏွင့္ပြားမ်ားျဖစ္မည္မဟုတ္ ေတာ့ပါ။
တဆက္တည္းေျပာလိုသည္မွာ ယေန႔အခ်ိန္ခါမွာေတာ့အတုေယာင္မ်ားကအေတာ္ ေနရာယူလာၾကပါၿပီ။ အနည္းငယ္ေျပာျပလုိပါသည္။ လူေတြကိုက အားကိုးစရာဟု ထင္မွတ္ ကာနတ္မ်ား၊ မယ္ေတာ္၊ ဘုိးေတာ္မ်ားကိုပို၍အေလးထားျပဳလုပ္ ေနၾကပါ သည္။ ကိုၾကီး ေက်ာ္ဆုိေသာ အမူးသမားနတ္ကိုကိုယ္ကြယ္ရာအဟုတ္မွတ္ကာ သြားေရာက္ဆက္သေန ၾကပါသည္။ ဘုရားရွင္က ေသေသရည္ စီးပြားပ်က္ကို တစက္ကယ္မွ်မေသာက္ၾက ႏွင့္ဟု ဆံုးမေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ ေမာင္ေက်ာ္ကအုိး လိုက္ေသာက္ကာ အံဖတ္ဆုိ႔ေသခဲ့ပါတယ္။ စာဖတ္သူမ်ားပင္ ေတြးၾကည့္ၾကပါ။ အေမဂ်မ္း ဆုိေသာနတ္ကိုၾကည့္ပါ။ အဲဒီနတ္၀င္လာ တဲ့အခါမွာဆဲဆုိကာမုိက္ရိုင္း ေသာစကားမ်ားနဲ႕ေဟာေလ့ရွိပါတယ္။ ဘုရားက၀ဇီဒုစရိုက္ ေလးပါးကိုမလုပ္ၾက ရန္ဆံုးမေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ အေမဂ်မ္းဆုိ သူကဘုရားႏွင့္ဆန္႕က်င္ကာေျပာဆုိေန ပါသည္။ မႏွဲေလးဆုိေသာ ကေလးနတ္ကိုၾကည့္ပါ။ သူသည္ယေန႕တုိင္ေအာင္စ ကားမပီေသးပါ။ မူၾကိဳေက်ာင္းကိုေတာင္ပို႔ထားသင့္ပါေတာ့သည္္။ အဲဒီကေလးနတ္ ၀င္ ေသာအခါ ယေန႔ေပၚသီခ်င္းမ်ားသီဆုိကာနတ္ကၾကပါသည္။ အဲဒီကေလးက ယေန႔ထြက္ ေသာသီခ်င္းမ်ားကိုလည္းလုိက္ဆုိတက္ေနပါတယ္။ စဥ္းစားတာၾကည့္ ပါ။ အိမ္တြင္းအေဖ ၾကီးဟုေခၚေနၾကေသာ ေမာင္တင့္တယ္သည္မီးရႈိ႕အသက္ခံရ ၍ေသရခဲ့ပါတယ္။ သူကို လည္းအိမ္မွာဘာေၾကာင့္ေခၚကာတင္ထားၾကပါသလဲ။ အစြဲေၾကာင့္နတ္စိမ္းျဖစ္ေနသည္ဘဲထားပါဦး။ သူတုိ႕ကိုေပးကမ္းေကၽြး တဲ့အေနနဲ႕ ေတာ့ျပဳလုပ္လို႔ရပါတယ္။ ဘုရားစင္နားရွိေနေသာဘိုးေတာ္ရုပ္မ်ားမွာအေတာ္ပင္ ရုပ္ပ်က္လွပါတယ္။ ဘုရားနား ေနၿပီး ဒူးေပၚ၊ ေပါင္ေပၚျဖင့္ထိုင္ကာေနပါ သည္။ ထုိသို႔ရိုင္းဆိုင္းေသာသူမ်ားကိုဘာေၾကာင့္မ်ားအိမ္မွာ ထားေနၾကသည္ကိုမသိ ေတာ့ပါ။ ထိုအေၾကာင္း မ်ားေျပာရင္ ဆံုးမွာမဟုတ္ေတာ့ပါ။ စာ ဖတ္သူမ်ား ဥာဏ္ ျဖင့္စဥ္းစားၾကည့္ပါေတာ့။ (လူတုိင္း။ အိမ္ တိုင္းကိုး ကြယ္ေနၾကသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ မေျပာပါဘူး)။ ထုိနတ္မ်ားကို ကိုကြယ္ၿပီးေသပါက အန္ဖတ္စားၿပိႆာျဖစ္ရပါ တယ္။ ေပးကမ္းေကၽြးေမြးမႈအေနနဲ႕ေတာ့ ျပဳလုပ္လို႔ရပါသည္။ ထုိနတ္မ်ားကိုကိုး ကြယ္ ရာဟူ၍အားထားမိပါက သရဏဂံုပ်က္ပါတယ္။ ထိုသို႕မျဖစ္ရေလေအာင္အ ေလးနက္ ထား၍ေရးသားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ သုိ႔မွသာသရဏ ဂံုတည္ေသာ၊ ၿမဲေသာ၊ ခုိင္ေသာ ျမန္မာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားအျဖစ္ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားႏုိင္မည္ ျဖစ္ေပသည္။ ေျပာေတာ့ဗုဒၶဘာသာဆုိၿပီး တျခားအလုပ္ေတြလုပ္ေနသည္မွာ အရွက္မရွိေသာ သူမ်ားပမာျဖစ္ေနပါေတာ့မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာသာလ်င္ကိုးကြယ္ ရာအစစ္မွန္ဟုသိလိုက္ပါက ေနာက္ေန႔မွ စ၍နတ္မ်ား။ မယ္ေတာ္၊ ဘိုးေတာ္မ်ားကို ဘာအေၾကာင္းႏွင့္မွ်ကန္ ေတာ့မေနသင့္ပါ။ ဗုဒၶ ဘာသာတို္င္ ကံ၊ ကံ၏ အက်ိဳးကို ယံုၾကည္ၾကသူမ်ားျဖစ္ပါတယ္။ မိမိေကာင္းတာလုပ္ရင္ ဆုေတာင္းစရာမလိုဘဲ ေကာင္းက်ိဳးရမွာအမွန္ပင္ျဖစ္ပါသည္။ မေကာင္းတာလုပ္၍ေျပ ေပ်ာက္ပါရေစဟု ဆုေတာင္းေန၍လည္းမရေတာ့ပါ။ ေစတနာသည္ကံျဖစ္ပါ သည္။ မိမိျပဳေသာကံ သည္မိမိအတြက္ျပန္ခံစားရေၾကာင္း ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိင္းသိၿပီးျဖစ္ မည္ဟုထင္မိ ပါသည္။ မိမိအတြက္ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာသည္သာကိုးကြယ္ အားထားရာအစစ္ မွန္ျဖစ္ ေၾကာင္းသိရွိၾကမည္ဟုယံုၾကည္ရပါမည္။ ထို႔ေၾကာင့္မည္သည့္ေနရာ ေရာက္ေရာက္ သရဏဂံုသံုးပါးကိုအၿမဲ တည္ေနၾကပါ။ နံနက္အိပ္ရာထသည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ ဗုဒၶ သရဏံ ဂစာၧ မိ၊ ဓမၼံ သရဏံဂစာၧမိ၊ သံဃံ သရဏံဂစာၧမိ၊ ဟုရြတ္ ဆုိၿပီးျဖစ္ေနပါကအလြန္ေကာင္းပါ သည္။ ေရေသာက္ေနစဥ္၊ ကားစီးေနစဥ္၊ စား ေသာက္ေနခ်ိန္မည္သည့္ေနရာ၊ အခ်ိန္မဆို ရြတ္ဆုိပြားမ်ား ေနႏုိင္ပါသည္။ သတိ တရားရွိဖို႔ အဓိကသတိ ေပးပါရေစ။ သတိလြတ္ တာႏွင့္ပြားမ်ားျဖစ္မည္မဟုတ္ ေတာ့ပါ။
သရဏဂံုတည္ေနစဥ္ “ငါ” ကရြတ္ေနတာမဟုတ္ဘူး၊ သဒၶါတရားကရြတ္ေန တာျဖစ္ သည္ ဟု“ငါ”ႏွင့္ခြာ၍ ၾကိဳးစားတည္ၾကပါ။ သတိတရားမလြတ္ၾကေစရန္ထပ္မံ၍ သတိေပးပါရေစ။ ဤသို႔ိုမိမိသိေနေသာအသိမ်ားအတုိင္း လိုက္က်င့္ကာဒုကၡအ ေပါင္းမွလြတ္ၿငိမ္းရာအမွန္ ျမတ္နိဗၺာန္ကိုလ်င္ျမန္စြာေရာက္ရွိႏိုင္ၾကပါေစ။…။
“ဓမၼခ်မ္းသာေတြ႕ေအာင္ရွာ အုိ၊ နာ၊ ေသျခင္းကင္းေစေသာ္”
စာေရသူ- ေအာင္ေဆြဦး
ကံအက်ိဳးေပး မတူညီျခင္းအေၾကာင္း
ေလာက၌ သတၱ၀ါတို႔၏စိတ္သည္ အင္မတန္ ဆန္းၾကယ္လွေပ၏။ ထိုသို႔ ဆန္း ၾကယ္လွေသာ စိတ္တို႔၏ျပဳျပဳဖန္တီးခဲ႔သည့္အတိုင္းပင္ ရရွိေနၾကေပျပီ။ ယခုရရွိ ေနေသာ မိမိတို႔၏ အခြင့္အေရး၊ လာဘ္လာဘတို႔သည္ အတိတ္၌ျပဳလုပ္ခဲ႔ေသာ ကံအေၾကာင္းတရားမ်ားေၾကာင့္ပင္ျဖစ္ေပသည္။ အတိတ္ဆိုရာ၌ ျပီးဆံုးခဲ႔ေသာ အခ်ိန္အားလံုးကို ယူရေပမည္။ အေၾကာင္းေၾကာင့္ အက်ိဳးျဖစ္ရေသာ ပဋိစၥ သမုပၸါဒ္ေဒသနာေတာ္အရ အတိတ္က အ၀ိဇၨာႏွင့္တဏွာတို႔ေၾကာင့္ ယခုလက္ရွိ၌ ဒုကၡသစၥာၾကီးကို ရရွိေနေပသည္။ အ၀ိဇၨာဆိုရာ၌ သိသင့္သည္တို႔ကို မသိျခင္း၊ မသိသင့္သည္တို႔ကို သိေနျခင္းကို ဆိုလို၏။ တဏွာကေတာ႔ ေတြ႕ၾကံဳေနသမွ် ကာမဂုဏ္တို႔အေပၚ၌ လိုခ်င္တပ္မက္ေနျခင္းပင္ျဖစ္၏။
ထိုသို႔ အ၀ိဇၨာ-မသိမႈႏွင့္ တဏွာ-လိုခ်င္မႈ တို႔ေၾကာင့္ ယခုဒုကၡသစၥာခႏၶာကိုယ္ၾကီး ကို ရရိွေနသလို ယခုလက္ရွိ အ၀ိဇၨာ-မသိမႈႏွင့္ တဏွာ-လိုခ်င္မႈတို႔ အေတာ မသတ္ အထပ္ထပ္ ျဖစ္ေနျပန္လွ်င္လည္း ေနာက္ထပ္ ဒုကၡသစၥာခႏၶာကိုယ္ၾကီးကို ရရွိၾကေပဦးမည္ဆိုတာ သတိျပဳသင့္လွေပသည္။ ထိုဒုကၡသစၥာခႏၶာတို႔ကို ဘံုအား ျဖင့္ ခြဲျပရလွ်င္ လူ၊ နတ္၊ ျဗဟၼာ၊ အပါယ္ေလးဘံုဟူ၍ရွိ၏။ ဤ မတူညီေသာ ဘံုဘ၀တို႔သည္လည္း မိမိျပဳမူခဲ႔ေသာ ကံတရားတို႔ေၾကာင့္ပင္ျဖစ္၏။ တဖန္လည္း ထိုဘံုဘ၀ေတြမွာပင္ ရရွိေသာဆင္းရဲခ်မ္းသာတို႔သည္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး မတူညီၾကေပ။ လူတို႔၌ လူခ်မ္းသာ၊ လူဆင္းရဲတို႔ရွိသလို နတ္၌လည္း နတ္ခ်မ္း သာ၊ နတ္ဆင္းရဲဟူ၍ ကြာျခားေနေပေသးသည္။ တိရစၧာန္တို႔မွာလည္း ဤသို႔ပင္ ျဖစ္ေနၾကေပသည္။ ထိုသို႔ ကံ ကံ၏အက်ိဳးေၾကာင့္ မတူညီေသာအခ်က္တို႔ကို ၾကည့္ျပီး မိမိရသမွ်ႏွင့္ ေရာင့္ရဲသင့္လွေပသည္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ ဂဂၤါ၀ါဠဳ သဲစုမက ပြင့္ေတာ္မူျပီးကုန္ေသာဘုရားရွင္တို႔ႏွင့္ ေတြ႔ၾကံဳခဲ႔သည္ထားဦး မြန္ျမတ္ေသာ တရားေတာ္ႏွင့္ကား လြဲေသြခဲ႔ရေလျပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ စာဖတ္သူတို႔အား ကၽြႏ္ုပ္အၾကံေေပးလိုသည္မွာ က်န္ရွိေသာအခ်ိန္တို႔ကုိ ေမ႔ေလ်ာ႔ေနမႈတို႔ျဖင့္ ျဖဳန္းတီးမေနေတာ႔ဘဲ တန္ဘိုးရွိေသာလူ႔ဘ၀မွာ တန္ဘိုးရွိေသာ ဗုဒၶေဟာၾကား ခဲ႔သည့္ တရားေတာမ်ားအတိုင္း က်င့္ၾကံေနထိုင္ၾကမွ ေတာ္ေပမည္။
ထိုသို႔ စကားခ်ီး ဆိုျပီးေနာက္ လူတို႔၏ကံအက်ိဳးေပး တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ မတူညီေသာအေၾကာင္းတို႔ကို ေျပာျပပါအံ႔။ ထိုအေၾကာင္းတို႔ကို မေျပာေသးခင္ မတူညီေသာအခ်က္တို႔ကို အရင္ဦးဆံုး ဆိုရေပဦးမည္။
ထိုသို႔ အ၀ိဇၨာ-မသိမႈႏွင့္ တဏွာ-လိုခ်င္မႈ တို႔ေၾကာင့္ ယခုဒုကၡသစၥာခႏၶာကိုယ္ၾကီး ကို ရရိွေနသလို ယခုလက္ရွိ အ၀ိဇၨာ-မသိမႈႏွင့္ တဏွာ-လိုခ်င္မႈတို႔ အေတာ မသတ္ အထပ္ထပ္ ျဖစ္ေနျပန္လွ်င္လည္း ေနာက္ထပ္ ဒုကၡသစၥာခႏၶာကိုယ္ၾကီးကို ရရွိၾကေပဦးမည္ဆိုတာ သတိျပဳသင့္လွေပသည္။ ထိုဒုကၡသစၥာခႏၶာတို႔ကို ဘံုအား ျဖင့္ ခြဲျပရလွ်င္ လူ၊ နတ္၊ ျဗဟၼာ၊ အပါယ္ေလးဘံုဟူ၍ရွိ၏။ ဤ မတူညီေသာ ဘံုဘ၀တို႔သည္လည္း မိမိျပဳမူခဲ႔ေသာ ကံတရားတို႔ေၾကာင့္ပင္ျဖစ္၏။ တဖန္လည္း ထိုဘံုဘ၀ေတြမွာပင္ ရရွိေသာဆင္းရဲခ်မ္းသာတို႔သည္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး မတူညီၾကေပ။ လူတို႔၌ လူခ်မ္းသာ၊ လူဆင္းရဲတို႔ရွိသလို နတ္၌လည္း နတ္ခ်မ္း သာ၊ နတ္ဆင္းရဲဟူ၍ ကြာျခားေနေပေသးသည္။ တိရစၧာန္တို႔မွာလည္း ဤသို႔ပင္ ျဖစ္ေနၾကေပသည္။ ထိုသို႔ ကံ ကံ၏အက်ိဳးေၾကာင့္ မတူညီေသာအခ်က္တို႔ကို ၾကည့္ျပီး မိမိရသမွ်ႏွင့္ ေရာင့္ရဲသင့္လွေပသည္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ ဂဂၤါ၀ါဠဳ သဲစုမက ပြင့္ေတာ္မူျပီးကုန္ေသာဘုရားရွင္တို႔ႏွင့္ ေတြ႔ၾကံဳခဲ႔သည္ထားဦး မြန္ျမတ္ေသာ တရားေတာ္ႏွင့္ကား လြဲေသြခဲ႔ရေလျပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ စာဖတ္သူတို႔အား ကၽြႏ္ုပ္အၾကံေေပးလိုသည္မွာ က်န္ရွိေသာအခ်ိန္တို႔ကုိ ေမ႔ေလ်ာ႔ေနမႈတို႔ျဖင့္ ျဖဳန္းတီးမေနေတာ႔ဘဲ တန္ဘိုးရွိေသာလူ႔ဘ၀မွာ တန္ဘိုးရွိေသာ ဗုဒၶေဟာၾကား ခဲ႔သည့္ တရားေတာမ်ားအတိုင္း က်င့္ၾကံေနထိုင္ၾကမွ ေတာ္ေပမည္။
ထိုသို႔ စကားခ်ီး ဆိုျပီးေနာက္ လူတို႔၏ကံအက်ိဳးေပး တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ မတူညီေသာအေၾကာင္းတို႔ကို ေျပာျပပါအံ႔။ ထိုအေၾကာင္းတို႔ကို မေျပာေသးခင္ မတူညီေသာအခ်က္တို႔ကို အရင္ဦးဆံုး ဆိုရေပဦးမည္။
(၁) တခ်ိဳ႕ အသက္ရွည္၏၊ တခ်ိဳ႕အသက္တိုၾက၏။
(၂) တခ်ိဳ႕ ေ၀ဒနာမ်ား၏၊ တခ်ိဳ႕ေ၀ဒနာမမ်ားၾက။
(၃) တခ်ိဳ႕ ႐ုပ္အဆင္းလွပ၏၊ တခ်ိဳ႕ ႐ုပ္ဆိုးၾက၏။
(၄) တခ်ိဳ႕ ဘုန္းကံၾကီး၏၊ တခ်ိဳ႕ ဘုန္းကံနည္းၾက၏။
(၅) တခ်ိဳ႕ စီပြားေရးေအာင္ျမင္ၾက၏၊ တခ်ိဳ႕ စီပြားေရးမေအာင္ျမင္ၾက။
(၆) တခ်ိဳ႕ အမ်ိဳးျမတ္၏၊ တခ်ိဳ႕ အမ်ိဳးမျမတ္ၾက။
(၇) တခ်ိဳ႕ ဥာဏ္ပညာထက္မ်က္ၾက၏၊ တခ်ိဳ႕ ဥာဏ္ပညာမထက္မ်က္ၾက။
ဤ ျပဆိုခဲ႔ေသာ ကံအက်ိဳးေပး မတူညီၾကျခင္းမွာ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။ အတိတ္ ကံတို႔၏အေၾကာင္းမ်ား မတူညီခဲ႔ျခင္းေၾကာင့္ပင္ျဖစ္၏။ (၁) အၾကင္သူသည္ ထိုထို ဘ၀တို႔၌ သူတစ္ပါးတို႔၏အသက္ကို သတ္ျဖတ္ျခင္းအမႈကို ျပဳလုပ္ခဲ႔ျခင္းေၾကာင့္ ယခုဘ၀၌ အသက္တိုရ၏။ ထိုသို႔မျပဳဘဲ တစ္ပါးေသာသူတို႔၏အသက္တို႔ကို ၾကင္နာသနားတတ္ျပီး မသတ္မျဖတ္ခဲ႔သူူတို႔မွာကား အသက္ရွည္ၾကေပ၏။ (၂) သူတစ္ပါးတို႔အား ညွင္းဆဲခဲ႔သူတို႔မွာ ယခုဘ၀၌ ေရာဂါေ၀ဒနာ ထူေျပာ ၾကျပီး မညွင္းဆဲဘဲ ၾကင္နာတတ္သူတို႔မွာကား အနာေရာဂါမထူေျပာဘဲ ကိုယ္ခ်မ္း သာျခင္းႏွင့္ ျပည့္စံုၾကရေပသည္။ (၃) သူတစ္ပါးတို႔အား ေမတၱာတရားထားခဲ႔ၾက သူတို႔မွာ ႐ုပ္အဆင္းလွၾကျပီး ေဒါသစ႐ိုက္ၾကီးခဲ႔သူတို႔မွာကား ႐ုပ္အဆင္းဆိုးၾက ေပသည္။ (၄) ကုသိုလ္ေကာင္းမႈတို႔ကို မေမ႔မေလ်ာ႔ ျပဳလုပ္ခဲ႔ၾကသူတို႔မွာ ယခု ဘ၀ ဘုန္းကံၾကီးမားၾကျပီး ကုသိုလ္ေကာင္းမႈတို႔၌ ေမ႔ေလ်ာ႔ေနခဲ႔ၾကသူတို႔မွာကား ဘုန္းကံနည္းပါးၾကရေပသည္။ (၅) ႏွေမ်ာတြန္႔တိုျခင္း(မစၧရိယ)ကို ႏွင္ထုတ္ျပီး သူတစ္ပါးတို႔အား ေပးကမ္းလွဴဒါန္းျခင္းအမႈကို ျပဳလုပ္ခဲ႔ၾကသူတို႔မွာ စီပြားေရး ေအာင္ျမင္တိုးတက္ၾကျပီး မိမိရွိတဲ႔ဥစၥာပစၥည္းတို႔ကို မေပးရက္မလွဴရက္ ႏွေမွ်ာ တြန္႔တိုသူတို႔မွာကား စီးပြားေရး မေအာင္ျမင္၊ မတိုးတက္ျခင္းျဖစ္ရေပသည္။ (၆) မာန္မာန ေထာင္လႊားတက္ႂကြျပီး သူတစ္ပါးတို႔အား ႏွိမ္႔ခ်ဆက္ဆံတတ္သူတို႔မွာ နိမ္႔က်ေသာအမ်ိဳး၌ လူလာျဖစ္ၾကရျပီး ထိုသို႔ မျပဳမူခဲ႔သူတို႔မွာကား ျမင့္ျမတ္ေသာ အမ်ိဳး၌ လူလာျဖစ္ၾကရေပသည္။ (၇) တစ္ပါးေသာသူတို႔အား ေကာင္းမြန္ေသာ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာေတြ ျဖန္႔ေ၀ေပးျခင္း၊ သင္ၾကားေပးျခင္း၊ ကိုယ္ကိုယ္ တိုင္ေလ႔လာသင္ယူျခင္းစေသာ ပညာပါရမီတို႔ကို ျပဳလုပ္ခဲ႔ၾကသူတို႔မွာ ယခုဘ၀ ပညာဥာဏ္ထက္မ်က္ၾကျပီး မိမိ၏အတတ္ပညာ၊ အသိပညာတို႔ကို အေၾကာင္းျပဳ ၍ သူတစ္ပါးတို႔အား ႏွိမ္႔ခ်ဆက္ဆံခဲ႔ျခင္း၊ မိမိကိုယ္တိုင္ ပညာဆည္းပူးေလ႔လာမႈ မျပဳခဲ႔ၾကသူတို႔မွာကား ယခုဘ၀ ဥာဏ္နည္းၾကရေပသည္။
ထိုသို႔ေသာ အေၾကာင္းတရားမ်ားေၾကာင့္ ရရွိေနၾကေသာ အက်ိဳးတရားတို႔မွာ မတူေနၾကျခင္းျဖစ္ေပ၏။ မိမိျပဳလုပ္ခဲ႔ေသာ ကံအေၾကာင္းတရားမ်ားအတိုင္း ရရွိ ေနၾကသည္ကို လက္ရွိကိုယ္ပိုင္ဆိုင္ထားေေသာ အခြင့္အေရးအား မေက်မနပ္ ျဖစ္ျပီး မေရာင့္မရဲမရွိၾကေလႏွင့္။ ရရွိထားေသာအခြင့္အေရးကို မေက်နပ္၍လည္း လမ္းမွားကို မက်င့္ၾကေလႏွင့္။ က်င့္ၾကံေနၾကမည္ဆိုလွ်င္ အကုသိုလ္ကံအသစ္ တို႔ကိုသာ ျပဳလုပ္ေနသလိုျဖစ္ေပမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးသည္ ယခုဘ၀၌ ေကာင္းမႈတို႔ကိုသာ မ်ားမ်ားျပဳလုပ္ၾကဘို႔ လိုအပ္ပါသည္။ ေနာက္ဘ၀ ေကာင္းစားဘို႔အေရး ဆိုလိုေနျခင္းလည္း မဟုတ္ပါေပ။ ယခုရရွိထားေသာ ခႏၶာငါး ပါး ဒုကၡသစၥာၾကီးမရွိရာ နိဗၺာန္ကိုသာေမွ်ာ္မွန္း၍ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာတရားမ်ား က်င့္ၾကံၾကိဳးကုတ္ အားထုတ္ၾကပါကုန္။...။
စားဖတ္သူတို႔အားလံုး စိတ္ဆင္းရဲျခင္း ကင္းျငိမ္းၾကပါေစ။
စာေရးသူ - ထြန္းထြန္းလိႈင္
ေနေရးမခင္ ေသေရးျပင္ေလာ့
ဘ၀တစ္ခုရလာျပီဆုိလွ်င္ေမြးဖြားျခင္းမွအစျပဳ၍ေသဆံုးျခင္းမွာအဆံုးသတ္ရပါတယ္။ ေသဆံုးျခင္းကိုမည္သူမွ လြန္ဆန္ႏုိင္ျခင္းမရွိပါဘူး။ ထို႔သို႔ဆုိရလွ်င္ေသဆံုးဖို႔အတြက္ျပင္ ဆင္ဖို႔လိုအပ္ပါမည္။ ဘ၀ျဖစ္တည္လာတာႏွင့္ အိုျခင္း၊ နာျခင္းတုိ႔သည္လည္းၾကံဳဆံုရမည္ မွာမလြဲေပ။ အို၊ နာ၊ ေသျခင္းတရားတုိ႔သည္ ဆင္းရဲေၾကာင္းအမွန္ ပင္ျဖစ္ပါသည္။ ေရွးေရွး ဘ၀မ်ားက မုိက္အားၾကီးခဲ့၍ ယခုအခ်ိန္တုိင္ေအာင္ ဒုကၡပင္လယ္ေ၀ေနရသည္ကို သတိသံေ၀ဂရၾကပါေစ။ ေရွးကဘုရားအဆူဆူပြင့္ခဲ့ေသာ္လည္း ဘုရားမျမင္ တရားမခင္ေသာေၾကာင့္ယခုတုိင္ ေအာင္သံသရာခရီးသည္ရွည္လ်ားေနရပါေတာ့သည္။ ယေန႔အခ်ိန္ မွာေနေရးအတြက္ၾကိဳးစားေနရသလိုေသး ေရးအတြက္လည္းျပင္ဆင္သင့္ပါၿပီ။ လက္ရွိဘ၀ခႏၶာကို သံသရာေကာင္းက်ိဳးအတြက္အသံုးခ်တက္ဖို႔အၾကံေပး ပါရေစ။
စေလဦးပုညကေအာက္ပါအတုိင္းေရးစပ္ခဲ့သည္ကို သတိသံေ၀ရၾကပါကုန္…
“ယခုခါမူ၊ လူလည္းၿဖစ္လာ
သာသနာလည္းထြန္းခိုက္၊ အၿမိဳက္တရား
ေဟာၾကားမည့္သူ၊ လူလည္းမရွား
သို႔ပါလ်က္သားႏွင့္မွ
တရားမလိုက္၊ အမွားကိုႀကိဳက္ၾကလွ်င္
အမိုက္တကာ့ဗိုလ္မင္း၊ အဖ်င္းတကာ့ဗိုလ္ခ်ဳပ္
အပါယ္ေလးလီ ၊ ၿမစ္နဒီတြင္ ၊ ပလံုစီၿမဳပ္လို႕
လူယုတ္ၾကီးေတြၿဖစ္ခ်ိမ္႔မည္”
ထိုအခ်က္မ်ားကိုေတြးၾကည့္လွ်င္ လူလည္းၿဖစ္လာရၿပီ၊ သာသနာႏွင့္လည္းၾကံဳၿပီ၊ ေဟာၾကားေနေသာရဟန္း သာ၀ကမ်ားလည္းေပါမ်ားလွ၏။ ဤကဲ႔သို႔ ၾကံဳလ်က္နဲ႔မွ အက်င့္ပ်က္၊ တရားပ်က္၊ စရိုက္ပ်က္၊ မူပ်က္ေနရင္ ေတာ့လူၿဖစ္ရက်ိဳးနပ္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ေနာက္ ထပ္သံသရာခရီးလည္းရွည္ရပါမည္။ မိမိသည္တေန႔ထက္တ ေန႔ေသးမင္းဆီကိုဦးတည္သြားေနသည္ကိုလူတိုင္းသိၿပီးျဖစ္ပါမည္။ မိမိသည္ခရီးသြားမည္ဆုိလွ်င္မသြားခင္ၾကိဳ တင္ျပင္ဆင္ၾကရပါသည္။ ထို႔အတူေသမင္းဆီသို႔သြားရမည့္ ခရီးကိုမည္သို႔ေသာအရာမ်ားႏွင့္ျပင္ဆင္ၾကပါမည္ နည္း။ မိမိကိုယ္ ကိုျပန္ေမးၾကည့္ပါ။ သရဏဂံုတည္၍ေသမည္လား၊ သမထ အားထုတ္၍ေသမည္လား၊ ၀ိပႆ နာတရားအားထုတ္၍ေသမည္လား ဆိုသည္ကိုစဥ္းစားျပင္ဆင္ၾကသင့့္ပါၿပီ။ ပုထုဇဥ္ေတြဟာမိမိတုိ႔ဘယ္ဘ၀က လာတယ္ဆိုတာကိုမသိၾကပါဘူး။ ေသရင္ဘယ္္ကို သြားမယ္လို႔လည္းမ သိၾကဘူး။ ဘယ္ေန႔ေသရမယ္ဆိုတာ ကိုလည္းမသိၾကဘူး။ ေနသာေန ေနၾကတယ္ဘာမွလည္း ေရေရရာရာမရွိလွဘူး။ ဒါေၾကာင့္ေနရတဲ့အခိုက္ တန္႔ကာလေလးမွာ ေမတၱာ၊ ဂရုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥေပကၡာ စတဲ့ျဗဟၼစိုတရား မ်ားႏွင့္ေနထိုင္သင့္ပါသည္။ လူေတြ ရဲ႕သက္တမ္းမ်ားတိုလာျခင္းမွာ ထိုတရားမ်ားေခါင္းပါးလာေသာေၾကာင့့္ျဖစ္ပါသည္။ စာဖတ္သူမ်ားသည္လည္း အေနလွဖို႔ အတြက္သာမျပင္ဆင္ေတာ့ဘဲ အေသလွေၾကာင္းတရားမ်ားကိုလည္း သိရွိကာေနေရးမခင္ ေသေရး လည္းျပင္သင့္ပါၿပီဟုအၾကံျပဳလိုပါသည္။
အေသလွေၾကာင္းတရား(၄)ပါး..
(၁) တစ္ကိုယ္ေကာင္းမဆန္ျခင္း။
(၂) ကုသိုလ္ပူေႏြးျခင္း။
(၃) အစြဲကင္းျခင္း။
(၄) ယံုမွားကင္းျခင္း။
မိမိသည္ အရာရာတုိင္းကို ငါ့ပစၥည္း၊ ငါ့ပိုင္၊ ငါဆုိင္တယ္ဆုိတဲ့ ငါစြဲတရားမ်ားမရွိျခင္း ေၾကာင့္မိမိရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ေလာဘ၊ ေဒါသ မ်ားနည္းပါးကာ ကုသိုလ္တရားမ်ား ပိုမုိျပဳလုပ္ ၾကပါမည္။ မိမိျပဳလုပ္ထားတဲ့ ကုသိုလ္တရား မ်ားကို မေမ့မေလ်ာ့ေနဘဲျပန္လည္စဥ္းစား ကာပီတိျဖစ္ရပါမည္။ မိမိ၏ ပိုင္ဆုိင္မႈ၊ ေဆြမ်ိဳးအစရွိေသာအရာ မ်ားကို အစြဲမထားရပါဘူး။ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာအေပၚမွာ ယံုမွားသံသယ မျဖစ္ရပါဘူး။ သက္၀င္ယံုၾကည္တဲ့ သဒၶါတရားမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ ကိုးကြယ္တက္ရပါမည္။ မိမိသည္ကုသိုုလ္တရားမ်ားကိုျပန္လည္သတိရခ်ိန္တြင္သတိ ရစိတ္သည္အျမဲမရွိသည္ကို ပိုင္းျခားသိျမင္ႏိုင္ပါက ၀ိိပႆသနာဥာဏ္ ျဖစ္ပါသည္။ (၀ိပႆနာဥာဏ္ျဖင့္တ ရားအားထုတ္၍ေသျခင္းသည္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ပါတယ္)။ ေသခါနီးအခ်ိန္မွာ နာတဲ့ေ၀ဒနာကိုခံစားၾကရမွာပါ။ ထိုေ၀ဒနာကို ငါ ခံစားေနတယ္လို႔ ႏွလံုးမသြင္းရပါဘူး။ ေ၀ဒနာသည္ငါမဟုတ္။ ေ၀ဒနာ အနိစၥ(အၿမဲမရွိ) ဟူ၍ ေ၀ဒနာႏွင့္ ငါခြာ၍ေသတက္လွ်င္အေကာင္းဆံုးေသနည္းျဖစ္ပါမည္။ ထုိသို႔ေသျခင္းသည္ေသခါးနီးအခ်ိန္မွာပင္ ေသာတပန္တည္ႏိုင္ပါသည္။
“လူ႔သက္၊ လူ႔အိမ္၊ လူ႔စည္းစိမ္က
မိုးတိမ္လွ်ပ္ႏွယ္၊ ပ်ံေသာ္ၾကယ္မွ်
ၾကာႏြယ္ေရေၿခာက္၊ ေသမီးေတာက္သို႔
ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ခႏၷာ ကြယ္ရရွာသည္
မွန္စြာဒုကၡပါတကား။”
လူ႔အသက္၊ လူ႔အိမ္၊ လူ႔စည္းစိမ္ဆိုတာ မိုးေပၚကမိုးတိမ္တိုက္ေတြလိုပါပဲ အခုေမာ့ၾကည့္ လိုက္ရင္ဒီေနရာဆို ေပမယ့္ ေနာက္တႀကိမ္ၾကည့္လိုက္ရင္ လွ်င္ၿမန္စြာေနရာေၿပာင္းလႊဲသြားတာေတြ႔ပါလိမ့္မယ္။ ေရထဲကၾကာပန္း ကိုခူးၿပီး ေနပူပူမွာပစ္တင္ၾကည့္ပါကခဏအတြင္း ေၿခာက္ကပ္သြားမွာ ေတြ႕ပါလိမ့္မယ္။ မီးေတာက္အရက္ကို ေလာင္းၿပီး မီးရိႈ႕ၾကည့္ပါက ဟုတ္ခနဲေလာင္ၿပီ ၿငိမ္းသြားတာေတြ႔ပါလိမ့္မယ္။ ဒီလိုပါပဲအသက္တစ္ခု၊ ဘ၀တစ္ခု လို႔ ေၿပာေနၾကတဲ့ ဒီခႏၶာဟာအုိျခင္း၊ နာျခင္း၊ ေသျခင္းေဘးသုိ႔အလွ်င္အၿမန္သြားေနတယ္ဆိုသည္ကို သတိ သံေ၀ဂရကာ ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာကို အစဥ္ပြားမ်ားေနသင့္ပါသည္။ စာဖတ္သူမ်ား ေဒသနာဥာဏ္မ်ားတုိးပြား ကာအသိတရားကို အက်င့္လိုက္၍ နိဗၺာန္သို႔မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ၾကပါေစ။…။
“ဓမၼခ်မ္းသာေတြ႕ေအာင္ရွာ အို၊ နာ၊ ေသျခင္းကင္းေစေသာ္”
ဗုဒၶကိုယ္ေတာ္တိုင္ တရားနာၾကားျခင္း
အခါတစ္ပါး၌ ဘုရားရွင္သည္ နႏၵမေထရ္တရားေဟာေနေသာ ေနရာသို႔ေရာက္ရွိရာ ရပ္လွ်က္ပင္တရားကိုနာ ၾကားေတာ္မူေလ၏။ ညဥ့္သံုး ရံကာလပတ္လံုး တရားနာၾကားျပီးေသာအခါ သာဓုေခၚဆိုေတာ္မူ၏။ နႏၵမေထရ္္ သည္ထိုသို႔ရပ္လ်က္တရားနာၾကားေနေသာ ဘုရားရွင္အားျမင္ေသာ္ လာေရာက္ကာလက္အုပ္ခ်ီမိုးရွိခိုးလ်က္ ဘုရားရွင္အား ဤသို႔ေလွ်ာက္ထား၏။ “ဘုန္းေတာ္ၾကီးေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား… အရွင္ဘုရားသည္အလြန္ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ျခင္းရွိေတာ္မူပါလ်က္ လြန္စြာျပဳႏိုင္ခဲဲေသာအမႈကိုျပဳေတာ္မူပါေပစြ။” ဟူ၍ျဖစ္၏။ ထိုအခါဘုရား ရွင္က နႏၵမေထရ္အားမိန္႔ၾကားေတာ္မူသည္မွာ- “အို ခ်စ္သားနႏၵ… သင္သည္တစ္ကမာၻပတ္ လံုးတရားေဟာ ျခင္းငွာစြမ္းႏိုင္အံ႔။ ငါဘုရားသည္လည္း ရပ္လ်က္ပင္တစ္ကမာၻ ပတ္လံုးတရားနာေတာ္မူအံ႔။” ဟူ၍ မိန္႔ေတာ္မူ ခဲ႔ေလ၏။ တရားအလံုးစံုကို ကိုယ္ေတာ္တိုင္ သိျမင္ေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရားသည္ပင္တရားနာၾကားျခင္း အမႈကို ဤမွ် အေလးအနက္ ထားေသာ္ ပုထုဇဥ္တို႔မွာမူ အဘယ္္မွာလွ်င္ အေလးအနက္ မထားဘဲေနသင့္ပါ မည္နည္း။ နားကိုအဘယ္သို႔ေသာ သဒၵါ႐ံု(အသံ) ျဖင့္အလွဆင္ပါမည္နည္း။ နားကို အလွဆင္ရာ၌ ဓမၼအသံျဖင့္ သာအလွဆင္သင့္ေပ၏။ စာဖတ္သူ ပရိတ္သတ္တို႔အား ကၽြန္ေတာ္႔အေနျဖင့္ အၾကံေပးလုိျခင္းျဖစ္၏။
ဘုရားရွင္လက္ထက္က ဖားနတ္သား၀တၳဳကို လူတိုင္ၾကားဖူးၾကပါမည္။ ဖာကေလးသည္ဗုဒၶ၏ အသံေတာ္ ကိုသာယာေသာစိတ္ျဖင့္ နာၾကားေနခ်ိန္ ႏြားေက်ာင္းသား၏တုတ္ျဖင့္ေသဆံုးျပီး နတ္ျပည္၌နတ္သားျဖစ္ရေပ သည္။ ထို႔ေနာက္နတ္ျပည္မွ မိမိ၏ဘ၀ေဟာင္းကို ျပန္ၾကည့္ျပီး ဗုဒၶ၏တရားသံ မဆံုးေသးခင္လူျပည္သို႔ဆင္း ကာဆက္လတ္တရား နာၾကားျခင္းေၾကာင့္ေသာတာပန္တည္ခဲ႔ေလ၏။
တဖန္ လက္ယာေတာ္ရံ အရွင္သာရိပုတၱရာကိုယ္ေတာ္ၾကီး၏ တပည့္ရဟန္းငါးရာတို႔သည္လည္းတစ္ခုေသာ ဘ၀မွာလင္းႏို႔ငါးရာျဖစ္ခဲ႔ၾကရာ ပ႒ာန္းရြတ္ဆိုေသာအသံကို ၾကည္ႏူး၀မ္းေျမာက္မႈျဖင့္ နာၾကားခဲ႔ဘူးေသာ အထံုေၾကာင့္ကၽြႏ္ုပ္တို႔ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္၌ အဘိဓမၼာေဆာင္ရဟႏၲာငါးရာျဖစ္ခဲ႔ၾကေပသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အေနျဖင့္ ယခုအခ်ိန္အခါမွာဆရားေတာ္ၾကီးမ်ားေဟာၾကားေနေသာတရားေတာ္မ်ားအလြယ္တ ကူရရွိ နာၾကားေနႏိုင္သည္မွာအလြန္ပင္ ကံေကာင္းပါသည္။ တရားကိုအရင္ဆံုးနာၾကားမွသာ မိမိသည္အမွား၊ အမွန္ကို ခြဲျခားသိျမင္ႏိုင္ပါသည္။ တရားနာရျခင္းေၾကာင့္...
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အေနျဖင့္ ယခုအခ်ိန္အခါမွာဆရားေတာ္ၾကီးမ်ားေဟာၾကားေနေသာတရားေတာ္မ်ားအလြယ္တ ကူရရွိ နာၾကားေနႏိုင္သည္မွာအလြန္ပင္ ကံေကာင္းပါသည္။ တရားကိုအရင္ဆံုးနာၾကားမွသာ မိမိသည္အမွား၊ အမွန္ကို ခြဲျခားသိျမင္ႏိုင္ပါသည္။ တရားနာရျခင္းေၾကာင့္...
၁။မၾကားဘူးေသာအေၾကာင္းအရာမ်ားကိုၾကားရျခင္း၊
၂။ ၾကားဘူးေသာအေၾကာင္းအရာမ်ားကို ထပ္၍ရွင္းလင္းစြာ နားလည္ရျခင္၊
၃။ ယံုးမွားသံသယျဖစ္ေနေသာ အခ်က္မ်ား၌ ယံုးမွားကင္းရျခင္း၊
၄။ အယူမွန္သမၼာဒိ႒ိကိုရျခင္း၊
၅။ သဒၶါပညာတိုးပြား၍ စိတ္ၾကည္လင္ျခင္း။
စေသာအက်ိဳးတရားမ်ားကို လက္ေတြ႕ရရွိႏိုင္ပါသည္။ စာဖတ္သူမ်ားသည္လည္းတရားေတာ္မ်ားကို နာၾကားကာ တရားေတာ္မ်ားအတိုင္း က်င့္ၾကံပြားမ်ား၍ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ၾကပါေစ။....။
“ဓမၼခ်မ္းသာေတြ႕ေအာင္ရွာ အုိ၊ နာ၊ ေသျခင္းကင္းေစေသာ္”
အတုလ် ပုဂၢိဳလ္အား ဘုရားရွင္က...
“မုိက္မဲသူေတြရဲ႕ ခ်ီးမြမ္းျခင္း၊ ကဲ့ရဲ႕ျခင္း ကပဓာနမဟုတ္။
ပညာရွိတုိ႔ရဲ႕ခ်ီးမြမ္းျခင္းသာ ခ်ီမြမ္းျခင္းအမွန္။
ပညာရွိတုိ႔ရဲ႕ ကဲ့ရဲ႕ျခင္းသာ ကဲ့ရဲ႕ျခင္းအမွန္။
လူမိုက္တုိ႔ရဲ႕အားက ျပစ္တင္ကဲ့ရဲ႕ျခင္း” ဟု ဘုရားရွင္က ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါ၏။
နႏၵာသိန္းဇံ ( မိတ္ေဆြေကာင္းႏွင့္ ခရီးသြားျခင္းစာအုပ္မွ-)
ခႏၲီတာ၀န္
~ ဆဲဆုိတာ သူ႔အလုပ္ သည္းခံရမွာ ကိုယ့္တာ၀န္၊
~ ခ်စ္စရာေကာင္းတာ သူ႔အလုပ္ မခ်စ္မိေအာင္သည္းခံတာ ကိုယ့္တာ၀န္၊
~ မုန္းစရာေကာင္းတာ သူ႔အလုပ္ မမုန္းမိေအာင္သည္းခံတာ ကိုယ့္တာ၀န္၊
~ အာ႐ံုေတြေပၚတာ သူ႔အလုပ္ ကိေလသာေတြမျဖစ္ေအာင္သည္းခံတာ ကိုယ့္တာ၀န္။
အရွင္ဆႏၵာဓိက (စိတ္အားျဖည့္ဓမၼသံစဥ္မ်ား စာအုပ္မွ)
မိတ္ေဆြေကာင္း
အေသ၀နာစ ဗာလာနံ=လူမိုက္တို႕ကို မဆည္းကပ္ျခင္းသည္ ေကာင္းျမတ္ေသာ မဂၤလာျဖစ္ပါေပသည္။ ထုိ႔အ တြက္လူမုိက္ကိုေရွာင္ရွားရမည္ကို လူတိုင္းသိႏွင့္ေနၾကပါသည္။ လူမုိက္ကိုေေရွာင္လိုက္တာႏွင့္တျပိဳင္နက္လူ လိမၼာကိုေေပါင္းရမည္ဟုသိထားရပါမည္။ အေပါင္းအသင္းသည္ ေလာကတြင္အလြန္ပင္ အေရးၾကီးလွ ပါသည္။ မိမိေပါင္းေန ေေသာသူသည္ မိမိအတြက္ မိတ္ေဆြေကာင္းလား၊ မိတ္ေဆြတုလား ဆုိသည္ကိုသိရပါ မည္။ အ ေပါင္းအသင္းေၾကာင့္ပ်က္စီးသြားေသာ လူေကာင္းမ်ားကိုလည္း စာဖတ္သူမ်ား ျမင္ေတြ႕ဖူးမည္ထင္ပါသည္။ မိမိကိုယ္တိုုင္လည္း မိတ္ေဆြေကာင္း ျဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစား ေနထိုင္သင့္ေပသည္။ အပယ္ေဖာ္မိတ္ေဆြတုေလး မ်ိဳးကိုဘုရားရွင္က ေဟာၾကားေတာ္ မူခဲ့ပါသည္။
(၁) အရက္ေသစာေသာက္စားရာ၌အေဖာ္ျပဳသူ။
(၂) ညအခါ အခါမဲ႔လည္ပတ္သြားလာရာ၌ အေဖာ္ျပဳသူ။
(၃) ပြဲလမ္းသဘင္၊ ဗြီဒီယို၊ ႐ုပ္ရွင္္ ၾကည့္႐ႈရာ၌ အေဖာ္ျပဳသူ။
(၄) ေလာင္းကစားရာ၌ အေဖာ္ျပဳသူ။ ဤအဂၤါ (၄) ပါးႏွင့္ ျပည့္စံုသူကို အပါယသဟာယ မိတ္ေဆြတု၊ အပါယ္ေဖာ္ မိတ္ေဆြတု ဟု ေခၚပါသည္။
(သိဂၤါေလာ၀ါဒသုတ္ေတာ္)
မိမိကိုယ္တုိင္လည္းမိတ္ေဆြေကာင္းျဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစာေနရသိလို၊ မိမိေပါင္းေသာ သူသည္လည္းမိတ္ေဆြ ေကာင္းသာျဖစ္သင့္ပါသည္။ အေျခအေန အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ေပါင္းသင္းေနရေသာ္ လူေပါင္းစိတ္ခြာ အေနျဖင့္ အက်ိဳးမရွိေသာအလုပ္မ်ားကို လိုက္မလုပ္မိေစရန္ေစာင့္ထိန္းသင့္ေပသည္။ ထုိ႔အတူတရားဓမၼမ်ား ကိုရွာေဖြေလ့လာရာတြင္လည္းဆရာေကာင္းလိုအပ္ပါသည္။ ဘုရားရွင္ကတရားရဖို႔ဆရာေကာင္းလိုသည္ဟု ဆိုေသာစကားကို ၁၇၉၂ ၾကိမ္မွာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ မိမိသည္ “ပူေဇာ္ရာတြင္အ မ်ားသံဃား၊ ကိုးကြယ္ရာ တြင္ေရြးခ်ယ္ပါ” သူေသာစကားကို ႏွလံုးသြင္းထားသင့္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ျမန္မာ လူမ်ိဳးမ်ားသည္အမ်ား အားျဖင့္ သဒၶါတရား(ယံုၾကည္မႈ) ေကာင္းၾကပါသည္။ ထုိယံုၾကည္မႈ အားလံုးသည္ ဘု ရား၊ တရား၊ သံဃာ အေပၚတြင္သာျဖစ္ရပါမည္။ သို႔မွမိမိကိုးကြယ္မႈ အမွန္ျဖစ္ပါမည္။ ေထရ၀ါဒစစ္မွန္ပါမည္။ အျခားေသာနတ္္မ်ား၊ ဘိုးေတာ္၊ မယ္ေတာ္မ်ား ကိုပိုမို၍အားကိုးေနသည္မွာ အလြန္ ေအာက္တန္းက်ပါသည္။ ေျပာေတာ့ဗုဒၶဘာသာ၊ လုပ္ေနၾကသည္ကေတာ့ ဘုရားရွင္၏တရားႏွင့္ ဆန္႔က်င္ေသာအလုပ္မ်ားျဖစ္ေနၾကပါသည္။ ထုိသို႔မွား ေနေသာအယူအဆမ်ားကို မိမိပတ္၀န္းက်င္မွာ ေတြ႕ရွိခဲ့ေသာ္ အမွန္္ကိုေျပာေပးသင့္ပါသည္။ အမွားတကာ အမွားထဲတြင္ ကိုးကြယ္ မႈမွားျခင္းသည္အဆိုးဆံုးျဖစ္ပါသည္။ အမွန္ကိုေျပာေပးရမည္မွာမိမိတာ၀န္ျဖစ္ပါသည္။ လိုက္နာမႈ႔ ရွိ၊ မရွိသည္မိမိႏွင့္မဆိုင္ေတာ့ပါ။ မေျပာေပးပါက မိမိသည္မိတ္ေဆြေကာင္းမဟုတ္ပါ။ ေျပာမရ သည့္ေနာက္ဆံုးမွဥေပကၡာျပဳရပါမည္။
စာဖတ္သူတုိ႔သိႏွင့္ေနၿပီးေသာ(သတၱိဂုမၺဇာတ) ဇာတ္ကိုအနည္းငယ္ေျပာလိုပါသည္။
ဤေနရာတြင္ ဓားျပလူမိုက္တို႔ႏွင့္ေပါင္းမိ၍ ေက်းမိုက္ျဖစ္ရေသာ သတၱိဂုမေက်းႏွင့္ သူေတာ္ေကာင္းႏွင့္ေပါင္း မိ၍ေက်းလိမၼာျဖစ္ရေသာ ပုပၹသူ၀ေက်းတို႔ကို ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ သင့္ပါသည္။ ေရွးအခါက ပၪၥာလတိုင္းမွပၪၥာလ ဘုရင္ႀကီးသည္ ေတာကစားထြက္ရာမွခရီးလြန္ကာရြာတစ္ရြာသို႔ေရာက္ သြား၏။ ရြာတံခါးကို ၀င္မိလ်င္ “ဒီဘုရင္ႀကီးကို ဖမ္းၾက၊ ဆီးၾက၊ သတ္ၾက” စေသာရက္စက္ ၾကမ္းၾကဳတ္လွသည့္အသံကိုၾကားရ၍ အသံလာရာ သို႔ၾကည့္လိုက္ရာေက်းသားတစ္ေကာင္ ေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုေနသည္ကိုေတြ႕လိုက္ရ၏။ ထိုရြာသည္ဓားျပရြာ ျဖစ္၍ေက်းသားသည္လည္း ဓားျပမ်ားႏွင့္အတူအေနၾကာလာသျဖင့္ရက္ စက္ၾကမ္းၾကဳတ္ေသာစိတ္ဆိုးစိတ္ ယုတ္မ်ား၀င္ေနသည့္ သတၱိဂုမေက်းမိုက္ျဖစ္၏။ ဘုရင္ႀကီးသည္ေၾကာက္ ရြံ႔ံ႔စိတ္ျဖစ္ေပၚလာသျဖင့္ခ်က္ ခ်င္းထို ေနရာမွထြက္ခြာလာရာ မၾကာမီပင္ရေသ့ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းသို႔ေရာက္ သြား၏။ ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္းပင္ “အရွင္မင္းႀကီး ႂကြေတာ္မူပါ၊ ထိုင္ေတာ္မူပါ၊ စမ္းေရေအးေအးေသာက္ေတာ္မူပါ၊ ခ်ိဳၿမိန္ေသာသစ္သီးမ်ားကို လည္းသံုးေဆာင္ေတာ္မူပါ၊ ရွင္ရေသ့မ်ား သစ္သီးရွာ သြားေနခိုက္ျဖစ္ လို႔အရွင္မင္းႀကီးကို ဧည့္၀တ္ျပဳမည့္ သူမရွိ၍ စိတ္မေကာင္းပါ၊ အကၽြႏ္ုပ္မွာ လက္မရွိ၍ ကိုယ္တိုင္ဧည့္၀တ္မျပဳ ႏိုင္ဘဲျဖစ္ေနပါသည္၊ အရွင္မင္းႀကီး ကိုယ္တိုင္သာ အလိုရွိသလိုသံုးေဆာင္ေတာ္မူပါေတာ့”စေသာ သာယာသည့္ ဧည့္ခံစကားကိုၾကား ရ၍အသံ လာရာသို႔ၾကည့္လိုက္ရာေက်းသားတစ္ေကာင္ ကိုပင္ေတြ႔ရျပန္သည္။ ေက်းသား၏သာယာလွေသာ ဧည့္ခံစ ကားေၾကာင့္မင္းႀကီး၏ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မႈတို႔သည္ ခ်က္ခ်င္းေပ်ာက္ၿငိမ္းသြားၾကကာၾကည္သာရႊင္လန္းအပန္းေျပ သြားေတာ့၏။ ဤေက်းသားကားရေသ့သူေတာ္စင္မ်ားႏွင့္ အေနၾကာသျဖင့္ သူေတာ္ေကာင္းဓါတ္အရွိန္ဟပ္၍ သူျမတ္စိတ္၀င္ကာယဥ္ေက်းလိမၼာေနေသာ ပုပၹသူ၀ေက်းလိမၼာျဖစ္၏။ မင္းႀကီးကယခင္ေတြ႕ခဲ့ေသာ ေက်းသားႏွင့္ ယခုေက်းသားတို႔ကြားျခားပံုကို ေျပာျပေစရာေက်းသားႏွစ္ေကာင္မွာတစ္အူထံု႔ဆင္းညီရင္းအစ္ ကိုမ်ားျဖစ္ၾကေၾကာင္း၊ ေလျပင္းတိုက္သျဖင့္ အသိုက္မွလြင့္ကာတကြဲ တျပားစီက်ရာတြင္ ယခင္ေက်းသားက ဓားျပမ်ားထံ ေရာက္သြား၍ ယခုေက်းသားကရေသ့တို႔ထံေရာက္လာ ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ပုပၹသူ၀ ေက်းလိမၼာက ရွင္းျပသျဖင့္ မင္းႀကီးသိရ၏။
ထုိေက်းညီအကိုႏွစ္ေကာင္ကို ဥပမာျပဳကာ သတိတရားရၾကပါေစ။ မိမိေရာက္ေနေသာအရပ္ေဒသ၊ ပတ္၀န္း က်င္၊ ေပါင္းသင္းေနေသာ မိတ္ေဆြသည္ မိမိအတြက္ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာျဖစ္ေစသလား၊ မေကာင္းမႈျဖစ္ေန သလား ဆုိတာကိုသတိဥာဏ္ယွဥ္ကာေနထုိင္ တက္ၾကပါေစ။ မိမိအတြက္ေကာင္းက်ိဳး ဆုိသည္မွာ ေလာကီ စည္းစိမ္ေကာင္းက်ိဳးသည္ အဓိကမဟုတ္ေပ။ မိမိရဲ႕စိတ္တြင္ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ တည္းဟူေသာ အကု သုိလ္တရားမ်ားမွကင္းေ၀းေစၿပီး၊ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာတုိးပြားေအာင္ လမ္းျပေပးႏုိင္ေသာ မိတ္ေဆြေကာင္း သာလွ်င္ပို၍ အေရးၾကီးပါသည္။ မိမိကိုယ္တုိင္လည္းမိတ္ေဆြ ေကာင္းျဖစ္ေအာင္ေနရ ပါမည္။
ေဒ၀ဒတ္။.....။ လူဆိုးလူမိုက္ႀကီး ေဒ၀ဒတ္ႏွင့္ ေပါင္းသင္းမိ၍ အဇာတသတ္ဘုရင္သည္ ဖခင္ကိုသတ္မိသျဖင့္ ရႏိုင္ခြင့္ရွိသည့္ မဂ္ဥာဏ္၊ ဖိုလ္ဥာဏ္ကိုဆံုးရံူးရရံုမွ်မက အ၀ီစိငရဲ၏ အရံျဖစ္ေသာ ဥႆဒငရဲသို႔ပင္ က်ေရာက္ရ၏။
အဂုၤလိမာလ။.....။ လူတစ္ေထာင္မက သတ္ျဖတ္ခဲ့ေသာ လူဆိုးႀကီး အဂုၤလိမာလသည္ ျမတ္စြာဘုရား တည္းဟူေသာ သူေတာ္သူျမတ္ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုဆည္းကပ္ခြင့္ရ၍ လူဆိုး ဘ၀မွ လြတ္ေျမာက္ရံုမွ်မက အာသေ၀ါ ကုန္ခန္း၍ ရဟႏၲာ ျဖစ္သည္အထိ အက်ိဳးရသြား၏။
“သူေတာ္ေကာင္းဓာတ္တရားျမတ္၊ လႊမ္းပတ္ကမာၻတည္ေစေသာ္…”
စာေရးသူ- ေအာင္ေဆြဦး
အကဲ့ရဲ႕မလြတ္ေသာေလာက
လူေလာက သေဘာကိုၾကည့္ရလွ်င္ ေလာကၾကီးအတြင္းျဖစ္တည္က်င္လည္ေနၾကမႈ၊ ရုန္းကန္ေနရမႈ၊ ၾကိဳးစား ေဆာက္တည္ေနရမႈ စေသာ ဘ၀ေနထိုင္ေရးအတြက္ ျပဳလုပ္ေနၾကရသည္ကို ေတြးၾကည့္လွ်င္ပင္ ေတြ႔ျမင္ႏုိင္ ေပသည္။ ဘ၀တစ္ခုရလာရျခင္းသည္ အေၾကာင္းတရားမ်ားရွိခဲ့ေသာေၾကာင့္ အက်ိဳးတရားခႏၶာကိုရလာျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အေၾကာင္းတရားမရွိလွ်င္ အက်ိဳးတရားခႏၶာလည္း မျဖစ္ေပၚလာႏုိင္ပါ။ ထို႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၊ စာဖတ္သူတုိ႔ ရရွိေနေသာအက်ိဳးတရား ခႏၶာမွလြတ္ေျမာက္ရာလမ္းကိုရွာ ရပါမည္။ အတိတ္ကာလက သမုဒယသစၥာ (ဆင္းရဲျဖစ္ေၾကာင္းအမွန္တရား။) တဏွာ၊ ေလာဘ(ပယ္သတ္ရမည့္တရား) မ်ားကိုျပဳလုပ္ခဲ့၍ ယခုကာလတြင္ ဒုကၡသစၥာ(ဆင္းရဲျခင္းအမွန္တရား။) ျဖစ္-ဒုကၡ၊ ပ်က္-ဒုကၡ(ပိုင္းျခားသိရမည့္တရား) ကိုရရွိ လာျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အတိတ္က မသိမႈ(အ၀ိဇၨာ)၊ လိုခ်င္တမ္းမက္မႈ(တဏွာ) ဦးေဆာင္ခဲ့သျဖင့္ယခုတိုင္ သံသ ရာရွည္ေနပါေတာ့သည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ သံသရာမွလြတ္ေျမာက္ေၾကာင္းတရားမ်ားကို သာက်င့္ၾကံသင့္ပါ သည္။ ေလာကတြင္ေနထုိင္ရသ၍ ေလာကဓံရွစ္ပါး( ေငြရွိျခင္း၊ မရွိျခင္း။ အေျခြရံရွိျခင္း၊ မရွိျခင္း။ ကဲ့ရဲ႕ျခင္း၊ ခ်ီးမြမ္း ျခင္း။ ေကာင္က်ိဳးခ်မ္းသာခံစားရျခင္း၊ မေကာင္းက်ိဳးခံစားရျခင္း) ႏွင့္လည္းၾကံဳေတြ႕ ေနရမည္မွာမ လြဲ ေပ။ေလာကၾကီးမွာ မည္သည့္အေၾကာင္းႏွင့္ျဖစ္ေစအကဲ့ရဲ႕မလြတ္ႏုိင္ဟု ဘုရွားရွင္ကေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါ သည္။ ထုိေၾကာင့္မိမိကိုကဲ့ရဲ႕ျခင္းဆုိသည့္ ေလာကဓံႏွင့္ၾကံဳးလာရသည္ ရွိခဲ့ေသာ္ရန္တံု႔မျပန္မိေစရန္သတိရွိရ ပါမည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္တြင္ သီတင္းသုံးေတာ္မူစဥ္ တစ္ေန႔၌ အတုလဥပါသကာ ေခါင္းေဆာင္ေသာ သူ၏အေပါင္းအေဖာ္ ငါးရာတုိ႔သည္ တရားနာရန္ေရာက္လာၾက၏။ ေရွးဦးစြာ အရွင္ေရ၀တ ထံခ်ဥ္းကပ္ၾက၏။ အရွင္ေရ၀တသည္ အနည္းငယ္ႏႈတ္ဆက္စကားေျပာၿပီး တိတ္ဆိတ္စြာတရားထိုင္ေနေလ ရာအရွင္သာရိပုတၱရာထံ သြားၾက၏။ အရွင္သာရိပုတၱရာက ခက္ခဲနက္နဲေသာအဘိဓမၼာတရားသေဘာမ်ားကို က်ယ္၀န္းစြာေဟာေျပာရာၿငီးေငြ႔လာၾက၏။ သင့္ေတာ္ေသာတရားကို နာယူမည္ဟုဆံုးျဖတ္၍ အရွင္အာနႏၵာထံ သြားၾကျပန္သည္။ အရွင္အာနႏၵာ ကအေျခခံတရားမ်ား၏လိုရင္းသေဘာတုိ႔ကို တိုတိုတုတ္တုတ္ေဟာေျပာရာ နားမရွင္းျဖစ္ၾကျပန္၏။ ထုိ႔ေနာက္ျမတ္စြာဘုရား၏ေရွ႕ေမွာက္သို႔သြားၾကေရာက္ၿပီး ေလွ်ာက္ထားၾက၏။“အရွင္ ဘုရား အရွင္ေရ၀တ ကတရားမေဟာပါ၊ သူ႔ဘာသာ ႏႈတ္ဆိတ္ေနပါသည္။ အရွင္သာရိပုတၱရာက က်ယ္၀န္း စြာေဟာ၍ ၿငီးေငြ႔ၾကပါသည္။ အရွင္အာနႏၵာ တရားေဟာပံုမွာ တုိတိုက်ဥ္းက်ဥ္းျဖစ္၍နား လည္ရန္ခက္ပါသည္။ ဘယ္တရားႏွင့္မွ အဆင္မေျပ၍ အရွင္ဘုရားထံ တရားနာရန္ လာေရာက္ၾကပါသည္” ဟုေလွ်ာက္ထားရာဘု ရားရွင္က ေအာက္ပါအတုိင္း ေဟာေတာ္မူပါသည္။
“အုိ…အတုလ...ကဲ့ရဲ႕ျခင္းသည္ေရွးရိုးအစဥ္လာေပတည္း။ ဤကဲ့ရဲ႕ျခင္းသည္ယခုမွျဖစ္သည္မဟုတ္။ ဆိတ္ ဆိတ္ေနသူကိုလည္း ကဲ့ရဲ႕ကုန္၏။ မ်ားစြာေျပာေဟာသူကုိလည္းကဲ့ရဲ႕ကုန္၏။ ႏိႈင္းခ်ိန္၍ ေျပာေသာသူကိုလည္း ကဲ့ရဲ႕ကုန္၏။ ေလာက၌အကဲ့ရဲ႕လြတ္ေသာသူမည္သည္ မရွိေပ”
ေဆာင္ပုဒ္။...။
ေလာကလူမ်ား၊ စိတ္အထာကား၊ စကားမ်ားလွ်င္ အျပစ္တင္၏။ နည္းလွ်င္ကဲ့ရဲ႕၊ ရွုံ႕ခ်မဲ့၏။ မခ်ဲ႕လိုရင္းသင့္ရံုရွင္းလည္း၊ စိတ္တြင္မၾကိဳက္၊ ကဲ့ရဲ႕လိုက္၏။ ႏွစ္ၿခိဳက္မႈကြာ၊ ဘာပဲျမင္ျမင္၊
အျပစ္တင္သည္၊ ဤလွ်င္လူ႔သေဘာေပတည္း။...။
( ေကာဓ၀ဂ္၊ အတုလဥပါသကာ၀တၳဳ )၊
မိမိကို ကဲ့ရဲ႕ျခင္းေလာကဓံႏွင့္ၾကံဳလာခဲ့ရေသာ္ အထက္တြင္ေရးသားထားေသာ ဘုရားရွင္၏ ေဟာၾကားသည့္ တရားကို သတိရ၍ ရန္ႏွင့္မတုန္႔ျပန္မိေစရန္ အသိေပးေရးသားလိုက္ရပါသည္။ ၾကံဳလာေသာ ေလာကဓံတရား ကိုဒုကၡသစၥာဟု သိ၍မိမိမွ သမုဒယသစၥာထပ္မံ မလုပ္မိရန္သတိတရားရွိပါမည္။ စာဖတ္သူမ်ား အသိတရား မ်ားတိုးပြား၍ အက်င့္တရားလိုက္ကာ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳႏုိင္ၾကပါေစ။…။
“အသိတလံုး လက္ကိုင္သံုး အဆံုးနိဗၺာန္ျပည္္”
စာေရးသူ- ေအာင္ေဆြဦး
Subscribe to:
Posts (Atom)
