“ကမာၻပ်က္သည္ဆုိရာ၀ယ္”

ကမာၻႀကီးပ်က္မယ္ ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းကုိ ၾကားသိၾကရေတာ့ အနည္းနဲ႔ အမ်ားေတာ့ တုန္လႈပ္ၾကတာေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ တခါတည္း ျဖစ္ႏုိ္င္၊ မျဖစ္ႏုိင္ ေ၀ဖန္ၿပီး ပံုမွန္အတုိင္းေနထုိင္ ေနတဲ့သူေတြလဲ အမ်ားႀကီးပါ။ ဒီအေၾကာင္းေတြက အဓိက မက်ေပမဲ့ လူအမ်ားစုေတာ့ စိတ္လႈပ္ရွားေစခဲ့တယ္။ ကမာၻပ်က္မယ္ဆုိေတာ့ အရိုးရွင္းဆံုးေျပာရရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ေသေတာ့မွာလို႔ ဆုိလိုတာပါပဲ။ ေသျခင္းတရားကို ပုထုဇဥ္ လူသားတုိင္း ေၾကာက္ၾကတာအမွန္ပါ။ အမွန္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ရွည္လ်ားလြန္းတဲ့ သံသရာခရီးမွာ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေသခဲ့ရပါတယ္။ ေသနည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ေသခဲ့ရပါတယ္။ ဒီလို ေမြးျခင္း၊ အုိျခင္း၊ နာျခင္း၊ ေသျခင္းေတြနဲ႔ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရတာ ဘ၀ေပါင္း မေရတြက္ေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ ဒါေတြက ခႏၶာရလာလို႔ျဖစ္ရတဲ့ ဒုကၡေတြပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ အဓိက လုပ္ေဆာင္ရမွာက ထုိ ဒုကၡအေပါင္းက လြတ္ေျမာက္ရာျဖစ္တဲ့ နိေရာဓ သစၥာကို ဆုိက္ေရာက္ေအာင္ ၾကိဳးစားဖုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ အဓိက နဲ႔ သာမည ကို ပိုင္းျခားသိရပါမယ္။ မိမိရဲ႕ေန႔စဥ္ ဘ၀မွာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ ေတြသာ လုပ္ေဆာင္ဖုိ႔၊ မေမ့မေလ်ာ့ဖုိ႔၊ အဓိက က်ပါတယ္။ ကမာၻပ်က္မွာ မပ်က္တာက မေသခ်ာဘူး။ မိမိ ခႏၶာ ပ်က္ရမွာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။


“သေဗၺသခၤါရာ အနိစၥာ” လို႔ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ အားလံုးေသာ ျဖစ္ျဖစ္သမွ် အရာ၀တၳဳတုိ႔သည္ ပ်က္စီးျခင္းသေဘာ ရွိၾကပါတယ္။ သတၱ၀ါေတြေနထုိင္တဲ့ ကမာၻႀကီးလဲ တေန႔က်ရင္ေတာ့ ပ်က္စီးရမွာပါ။ ကမာၻပ်က္ခါနီး ႏွစ္ တစ္သိန္းအလုိမွာ နတ္ေတြက “ကမာၻပ်က္လိမ့္မည္” လို႔ေၾကြးေၾကာ္ၾကပါတယ္။ နတ္ေတြ ေၾကြးေၾကာ္သံၾကားတဲ့ သတၱ၀ါေတြက အရင္ကလို မေမ့မေလ်ာ့ၾကပဲ ကုသိုလ္တရားေတြ ပြားမ်ားအားထုတ္ တာေၾကာင့္ ကမာၻပ်က္ခါနီးမွာ အားလံုးက ျဗဟၼာ့ဘံုေရာက္ဖုိ႔ စ်ာန္တရားေတြ ရရွိၾကပါတယ္။ ကမာၻပ်က္ဖုိ႔ အေၾကာင္းမွာ မီး၊ ေရ၊ ေလ စသျဖင့္ ၃ မ်ိဳးရွိပါတယ္။ မီးေၾကာင့္ပ်က္ရမဲ့ ကမာၻမွာ ပ်က္ခ်ိန္တန္ရင္ ေန ၂ စင္း ေပၚလာပါမယ္။ ေန အသစ္က ည အခါမွာ ဆက္လက္ တက္လာသျဖင့္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေန႔ အခါ၊ ညအခါ လို႔မရွိေတာ့ပါဘူး။ ထုိ႔ေနာက္ ၃ စင္းေျမာက္ ေနထြက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ျမစ္ႀကီးေတြမွာ ရွိတဲ့ ေရေတြ ခမ္းေျခာက္မယ္။ ၄ စင္းေျမာက္ ေနထြက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဟိမ၀ႏၲာေတာ အတြင္းမွာရွိတဲ့ အုိင္ႀကီး ၇ အိုင္လဲ ေျခာက္ခမ္းရမယ္။ ၅ စင္းေျမာက္ ေနထြက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ သမုဒၵရာေရေတြ ေျခာက္ခမ္းမယ္။ ၆ စင္းေျမာက္ ေနထြက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကမာၻေလာကမွာ အစုိအေစး ဓာတ္ေတြ လံုး၀မရွိေတာ့ဘူး။ ၇ စင္းေျမာက္ ေနထြက္ လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကမာၻေလာကမ်ိဳး တစ္သိန္းမွ် မီးဟုန္းဟုန္းထေတာက္ပါမယ္။ ကာလအတန္ၾကာ ေတာက္ေလာင္တဲ့ မီးဟာ ပထမစ်ာန္ ျဗဟၼာ့ဘံုအထိ ေတာက္ေလာင္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ နတ္ျပည္ ၆ ထပ္လဲ မီးေလာင္ ပ်က္ဆီးရပါတယ္။ မီးေလာင္စရာ မရွိတဲ့ ျပာမႈန္႔ အထိ မက်န္ေတာ့မွ ကမာၻပ်က္ျခင္း ၿပီးပါတယ္။ (ေရဖ်က္၊ ေလဖ်က္ဖုိ႔ အလွည့္မွာလဲ ဆားငန္ေရထိၿပီး ေဆြးျမည့္ေၾကရပံု၊ ေလမုန္တုိင္းက်၍ ေၾကမြၾကရပံု တုိ႔ကို သိၾကပါ)။ ထုိသို႔ ကမာၻပ်က္ေနတဲ့ အခ်ိန္ဟာ အႏၲရကပ္ ၆၄ ကပ္ ၾကာပါတယ္။ (၁၀ႏွစ္တမ္းမွ တျဖည္းျဖည္း တက္၍ အသက္ အသေခၤ်တမ္းသို႔ေရာက္၊ ထုိ အသေခၤ်တမ္းမွ ၁၀ႏွစ္တမ္းသို႔ေရာက္၊ ထုိသုိ႔ တက္ကပ္၊ ဆုတ္ကပ္ တစ္စံုကို အႏၲရကပ္ လို႔ေခၚပါတယ္)။
ကမာၻပ်က္မွာသည္ ေႏွာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လိုပါေသးတယ္။ ေနာက္ထပ္ အရိေမတၱယ် ဘုရားရွင္ ပြင့္ၿပီးမွ ကမာၻေလာက ပ်က္ဆီးျခင္းသို႔ ေရာက္ပါမယ္။ အရိေမတၱယ်ဘုရားရွင္ ပြင့္ဖုိ႔သည္ အခ်ိန္ကာလမ်ားစြာ လိုပါေသးတယ္။ ယခုေျပာေနၾကေသာ ကမာၻပ်က္ျခင္း ဆုိသည္မွာ ကမာၻၾကီး ဆိတ္သုန္းေလာက္ေအာင္ ပ်က္ဆီးျခင္းမ်ိဳး မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ အနည္းငယ္ပ်က္စီးခ်င္ ပ်က္စီးပါလိမ့္မယ္။ ပ်က္စီးခ်င္မွလဲ ပ်က္စီးမယ္။ ဒီအေၾကာင္းေတြေျပာၿပီး ဖန္ဆင္းရွင္၀ါဒ၊ ကယ္တင္ရွင္၀ါဒေတြက သူတုိ႔ေတြရဲ႕ ဘုရားက ကယ္ႏုိင္မယ္ဆုိၿပီး သိမ္းသြင္းတာမ်ိဳး ျဖစ္လာႏိုင္တယ္။ အရင္ကလဲ ဒီလို ျဖစ္စဥ္ေတြ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ အေနနဲ႔ ဒီအခ်က္ေတြကို သတိထားၾကေစခ်င္ပါတယ္။ ကမာၻ႕ေနရာ အသီးသီးမွာ စစ္ျဖစ္ေနတာေတြ၊ ငလ်င္လႈပ္တာေတြ၊ မုန္တုိင္းတုိက္တာေတြ၊ ဆူပူေသာင္းက်န္း ေနတာေတြသည္လဲ ပ်က္ဆီးျခင္းေတြပါပဲ။
မည္သို႔ပင္ ဆုိၾကပါေစ… က်ေနာ္တုိ႔ေတြက အခ်ိန္တုိင္း ေသျခင္းတရားကို ဆင္ျခင္ၿပီး မိမိမွာ ေကာင္းမႈေတြ လုပ္ေနရမယ္ ဆုိတာ သိၿပီးသားပါပဲ။ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈေတြမွာ ေမ့ေလ်ာ့ေနတဲ့သူကုိ ေသေနတဲ့ သူလို႔ ေခၚဆုိထုိက္ပါတယ္။ “ကုသိုလ္မယူ အသက္႐ွဴ၊ ထုိသူ ေသလို႔ေနေတာ့သည္၊ ကုသိုလ္လဲယူ အသက္ရွဴ ထုိသူမေသ၊ ရွင္ေတာ့သည္” လို႔ ဆုိပါတယ္။ ကုသိုလ္ဆုိတာ တကူးတက လုပ္ယူေနရတာမ်ိဳးမွ ဆုိႏုိင္တာမဟုတ္ပါဘူး။ မိမိတုိ႔ေန႔စဥ္ သြားလာေနထုိင္ေနတဲ့ အေပၚမွာ သတိေလးရွိၿပီး လုပ္ေဆာင္ေနမယ္၊ မိမိ စိတ္အစဥ္ရဲ႕ ျဖစ္မႈ၊ ပ်က္မႈ သေဘာတရားေလးေတြကို သိေပးေနမယ္၊ မိမိခႏၶာကျပတဲ့ ေဖာက္ျပန္မႈ သေဘာေလးေတြကို ေပၚလာတုိင္း အပ်က္သေဘာပဲ ရွိပါလား ဆုိတာ သိေပးေနရင္ မိမိအတြက္ အေကာင္းဆံုး ေနနည္းျဖစ္ပါ တယ္။ သာသနာတြင္း ကာလမွသာ ဒီသေဘာတရားေတြကုိ သိခြင့္ရၾကရတာပါ။ ယခုအခ်ိန္လို သာသနာနဲ႔ ၾကံဳေနစဥ္၊ မိမိတုိ႔မွာ အားထုတ္ႏုိင္တဲ့ ခႏၶာနဲ႔ တရားေတြကုိ သိႏုိင္တဲ့ ဉာဏ္ပညာရွိေနလ်က္နဲ႔ မက်င့္ၾကံၾက ရင္ေတာ့ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေသၾကရဦးမယ္ မွတ္ပါ။ ကမာၻေလာက ပ်က္မယ္ဆုိတာၾကားတာနဲ႔ ငါၾကားလိုက္တဲ့ ၾကားသိစိတ္ေလးက ျဖစ္ၿပီး ပ်က္သြားပါလား ဆုိတဲ့ အသိေလးရေအာင္ က်င့္လိုက္ၾကပါ။
တဆက္တည္းေျပာလိုသည္မွာ ဒီကမာၻပ်က္ၿပီးလို႔ ေနာက္ ျဖစ္လာမဲ့ ကမာၻသည္ သုညကမာၻ ျဖစ္ပါတယ္။ သုညကမာၻဆုိတာ ဘုရားမပြင့္တဲ့ ကမာၻပါ။ ေနာက္ဘုရားရွင္၏ သာသနာေတာ္ကုိ မမွီလိုက္ရင္ေတာ့ တရားနဲ႔က ပိုၿပီး ေ၀းရဦးမွာပါပဲ။ ထုိ႔အတူ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေသရဦးမွာပါပဲ။ အခုအခ်ိန္မွာ အားထုတ္က်င့္ၾကံမွသာ ယခုဘ၀မွာ တရားမရခဲ့ရင္ေတာင္ ေနာက္ဘုရားသာသနာနဲ႔ ေတြ႔ရဖုိ႔ အတြက္ ေက်းဇူးျပဳႏုိင္တယ္။ ယခုလဲ မေကာင္းမႈ ဒုစရိုက္ေတြနဲ႔သာ ေမြ႕ေလ်ာ္ၾကရင္ေတာ့ မေသခ်ာလွပါဘူး။

“က်န္ရွိေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ အဓိကႏွင့္ သာမည ခြဲျခားသိရွိၿပီး မိမိ ရုပ္၊ နာမ္ေတြရဲ႕ ျဖစ္ပ်က္ အစဥ္ကို ထုိးထြင္းသိျမင္ႏုိင္တဲ့၊ သူေတာ္ေကာင္းမ်ား ျဖစ္ႏိုင္ၾကပါေစ။”


“အသိတလံုး လက္ကိုင္သံုး အဆံုးနိဗၺာန္ျပည္”


“သံဃာ့ဂုဏ္ရည္ -၂” အပိုင္း (၁)

သံဃာ့ဂုဏ္ရည္ အပုိင္း(၂) တရားေတာ္ကို ဆက္လက္နာယူၾကပါ။ နာတဲ့ အတုိင္းလဲ သိၾကပါေစ။ သိတဲ့ အတိုင္းလဲ က်င့္ၾကံအားထုတ္ႏုိင္ၾကပါေစ။

“သံဃာ့ဂုဏ္ရည္ -၂” အပိုင္း (၂)

“သံဃာ့ဂုဏ္ရည္” အပိုင္း(၁)

သံဃာေတာ္ အရွင္သူျမတ္မ်ားသည္ ေထရ၀ါဒ သာသနာေတာ္ကို တည္တံ့ခိုင္ၿမဲေအာင္ ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ရပါတယ္။ ယေန႔အခ်ိန္ က်ေနာ္တုိ႔ေတြသည္ စစ္မွန္ေသာ တရားနည္းလမ္းေတြ ေလ့လာသိရွိခြင့္၊ နာၾကားခြင့္၊ က်င့္ၾကံအားထုတ္ႏုိင္ခြင့္ ရရွိေနျခင္းမွာ သံဃာေတာ္မ်ား၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ေဘးဒုကၡအားလံုးမွ လြတ္ေျမာက္ရာ တရားနည္းလမ္းမ်ားကို လမ္းညႊန္ေဟာၾကား ဆံုးမေတာ္မူခဲ့သလို၊ ေလာကအတြင္း ေနထုိင္နည္း၊ စီးပြားရွာနည္း၊ လူသားတုိ႔ တုိးတတ္နည္း စတဲ့ ေလာကႀကီး ေအးခ်မ္းသာယာေစမည့္ တရားနည္းလမ္းမ်ားကိုလဲ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ထုိတရားေတာ္မ်ားကို သံဃာေတာ္မ်ားကပင္ ျပန္လည္ေဟာၾကား ဆံုးမေတာ္မူၾကပါတယ္။ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ဓမၼေစတီဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၲေကာသလႅ ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ “သံဃာဂုဏ္ရည္ တရားေတာ္” ကုိ အားလံုးနာၾကားသိရွိ လိုက္နာေစခ်င္ပါတယ္။
ဓမၼေစတီဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၲေကာသလႅ ေဟာၾကားေသာတရားမ်ားကုိ ေအာက္ပါလင့္မွာ ကူးယူႏုိင္ပါတယ္။


“သံဃာ့ဂုဏ္ရည္” အပိုင္း(၂)

“ဘာေၾကာင့္ မၿငိမ္းခ်မ္းၾကပါသလဲ..?”

မၾကာခင္က ဘေလာ့တခုမွာ ထုိင္းႏုိင္ငံနဲ႔ အိႏိၵယႏုိင္ငံေတြရဲ႕ ဆူပူမႈေတြ အေၾကာင္းေရးထားတာ ဖတ္မိပါတယ္။ ထုိ႔အတူ ကမာၻအရပ္ရပ္မွာလဲ စစ္ေတြျဖစ္လိုက္၊ ဆူပူမႈေတြျဖစ္လိုက္နဲ႔ တကယ့္ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကို ခံစားခြင့္ရတာ နည္းပါးၾကပါတယ္။ ဘာလို႔ ဒီလိုေတြျဖစ္ေနၾကလဲ? လူေတြအသီးသီး မၿငိမ္းခ်မ္းရျခင္းဟာ လူတိုင္းေခတ္ပညာ မတတ္လို႔၊ စာ၊ ၀တ္၊ ေနေရး မဖူလံုလို႔၊ မခ်မ္းသာၾကလို႔ ဟုေျပာဆုိၾကသည္မွာ တစိတ္တေဒသ အားျဖင့္ မွန္ပါတယ္။ လံုး၀ မွန္ကန္တယ္လို႔ေတာ့ မဆုိႏိုင္ပါ။ စား၀တ္၊ ေနေရးျပည့္စံုေနတဲ့ သူေတြသည္လဲ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကို မရႏုိင္ၾကေသးပါဘူး။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ပူေလာင္ေနၾကတာပါပဲ။ သိပၸံပညာ တုိးတတ္မႈေတြသည္လဲ သြားလာ၊ ဆက္သြယ္ရာမွာ လြယ္ကူေစတဲ့ အေထာက္အပံ့ေတာ့ ျဖစ္ေစပါတယ္။ တကယ့္ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ အစစ္မွန္ကုိေတာ့ ေပးဆပ္ႏုိင္စြမ္းမရွိပါဘူး။


ထုိမျငိမ္းခ်မ္းရျခင္း၏ အရင္းအျမစ္ကေတာ့ “ကိေလသာ” ထူထပ္ၾကျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ထိုသို႔ ကိေလသာ ထူတဲ့သူေတြကိုပဲ “ပုထုဇဥ္” လို႔ေခၚပါတယ္။ အက်ယ္အားျဖင့္ ကိေလသာ ၁၅၀၀ ရွိပါတယ္။ (အခ်စ္ ၁၅၀၀ ဆုိသည္မွာ ကိေလသာ ၁၅၀၀ ကိုေျပာျခင္းပါ)။ အက်ဥ္းအားျဖင့္ေတာ့ ၁၀ပါး ရွိပါတယ္။
(၁) ေလာဘ = လိုခ်င္တပ္မက္ျခင္း။
(၂) ေဒါသ = အမ်က္ထြက္ျခင္း။
(၃) ေမာဟ = မိုက္မဲေတြေ၀ျခင္း၊ မသိျခင္း။
(၄) မာန = ေထာင္လႊား၊ ေမာ္ၾကြားျခင္း။
(၅) ဒိ႒ိ = အယူလြဲမွားျခင္း။
(၆) ၀ိစိကိစၧာ = ယံုမွားျခင္း၊ သံသယျဖစ္ျခင္း၊ မဆံုးျဖတ္ႏုိင္ျခင္း။
(၇) ထိန = ငိုက္မ်ဥ္းျခင္း၊ ပ်င္းရိျခင္း။
(၈) ဥဒၶစၥ = စိတ္ျပန္႔လြင့္ျခင္း၊ စိတ္မၿငိမ္သက္ျခင္း။
(၉) အ ဟီရိက = အကုသိုလ္ျပဳရန္ မရွက္ျခင္း။
(၁၀) အ ေနာတၱပၸ = အကုသိုလ္ျပဳရန္ မေၾကာက္ျခင္း တုိ႔ျဖစ္ၾကပါတယ္။
ပုထုဇဥ္ ဆုိရင္ လူပဲျဖစ္ျဖစ္၊ နတ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ျဗဟၼာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေျမလွ်ိဳး မုိးပ်ံႏိုင္တဲ့ သူပဲျဖစ္ျဖစ္ ယခု ေျပာခဲ့တဲ့ ကိေလသာ ၁၀ပါး ရွိေနပါတယ္။
ကိေလသာကို အမ်ိဳးအစားအားျဖင့္လည္း ခြဲလို႔ရပါေသးတယ္။
ကိေလသာ (၃)မ်ိုဳး၊
(၁) ၀ီတိကၠမ ကိေလသာ - အၾကမ္းစားကိေလသာ။ အာရံု (၅)ပါး ကို ႏွစ္သက္တြယ္တာ၍ ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံ တို႔ျဖင္႔ ေလာဘ၊ ေဒါသ အေလ်ာက္ ေဖာက္ျပန္က်ဴးလြန္ေစတတ္မႈ။ (သီလ ေစာင္႔ထိန္းျခင္းျဖင္႔ တားဆီရန္)။
(၂) ပရိယုဌာန ကိေလသာ - အလတ္စားကိေလသာ။ မေနာဒြါရ၌ ထၾကြေသာင္းက်န္းတတ္သည္႔ ကိေလသာ။ (သမထ ဘာ၀နာက်င္႔ၾကံ ျခင္းျဖင္႔ တားဆီးရန္)။
(၃) အႏုသယ ကိေလသာ - အႏုစားကိေလသာ။ သံသရာတေလွ်ာက္ အစဥ္ကိန္းေအာင္းေနခဲ႔ျပီး အခါအခြင္႔ သင္႔ေသာအခါ ေပၚထြက္လာျပီး ေဖာက္ျပန္က်ဳးလြန္တတ္ေသာ ကိေလသာ။ (၀ိပႆနာ ဘာ၀နာအားထုတ္ ျခင္းျဖင္႔ အျမစ္ျဖဳတ္ ပယ္သတ္ရန္)။
“မေနာဒြါရ” မွ အလြန္ၾကမ္းတမ္းစြာ ထၾကြေသာင္းက်န္း လႈပ္ရွားၾကတဲ့ “၀စီဒုစရိုက္” ေတြ၊ “ကာယဒြါရ” မွ အလြန္ၾကမ္းတမ္းစြာ လႈပ္ရွားထၾကြ ေသာင္းက်န္းၾကတဲ့ “ကာယဒုစရိုက္” ေတြကုိ “၀ီတိကၠမ ကိေလသာ” လို႔ေခၚပါတယ္။ အဲဒီကိေလသာေတြ ထၾကြျခင္းကို မ်က္ျမင္အားျဖင့္ လူတုိင္းပဲ သိႏုိင္ပါတယ္။
ကိုယ္အဂၤါ၊ ႏႈတ္အဂၤါ လႈပ္ရွားထၾကြျခင္း၊ ေသာင္းက်န္းျခင္း မရွိေသးပဲ စိတ္မွာသာ ထၾကြေနတဲ့ “ေဒါသ” စတဲ့ တရားေတြကို “ပရိယုဌာန ကိေလသာ” လို႔ေခၚပါတယ္။ အဲဒီကိေလသာမ်ိဳး ထၾကြျခင္းကိုေတာ့ အဘိညာဥ္ရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြသာ သိႏုိင္ၾကပါတယ္။
မေနာဒြါရမွာပင္ ထၾကြျခင္းမရွိေသးပဲ၊ စိတ္သႏၲာန္မွာ အၿမဲကိန္းေနတဲ့ ေလာဘ၊ ေဒါသ စတဲ့တရားေတြကုိ “အႏုသယ ကိေလသာ” လို႔ေခၚပါတယ္။ အဲဒီကိေလသာမ်ိဳးကုိေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားမွတပါး ဘယ္သူမွ မျမင္ႏိုင္၊ မသိႏုိင္ၾကပါ။
၀ီတိကၠမ ကိေလသာ နဲ႔ ပရိယုဌာန ကိေလသာကုိ သာသနာပ ကာလမွာလဲ ပယ္သတ္ႏုိင္ၾကပါတယ္။ အႏုသယ ကိေလသာ ပယ္သတ္နည္းကိုေတာ့ ဘုရားရွင္ ပြင့္ေတာ္မူမွာသာ သိၾကရပါတယ္။ ဗုဒၶ၏ သာသနာေတာ္ႏွင့္ ၾကံဳပါေသာ္လဲ၊ “မၾကိဳက္တဲ့ပုဂၢိဳလ္”၊ “မလိုက္နာတဲ့ပုဂၢိဳလ္”၊ “မထုိက္တဲ့ ပုဂိၢဳလ္” ေတြက ေတာ့၊ သိရိွလိုက္ က်င့္သံုးႏုိင္ျခင္း မျပဳၾကပါ။
ကိေလသာ ၁၀ပါး တုိရ႕ဲေခါင္းေဆာင္ကေတာ့ “ဒိ႒ိ” ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒိ႒ိဆုိတာလဲ “အတၱဒိ႒ိ” (ငါစြဲ) ကိုဆိုလိုပါတယ္။ သူရဲ႕ေနာက္မွာေတာ့ “တဏွာ” နဲ႔ “မာန” က ကပ္ၿပီးပါလာပါတယ္။ ထုိသံုးခု ေပါင္းလိုက္ ၿပီးေတာ့ “ပပဥၥတရား ၃ပါး” (သံသရာနယ္ခ်ဲ႕တရား) လို႔ ဆုိပါတယ္။ ယခုအခ်ိန္မွာ “အတၱဒိ႒ိ” (သို႔မဟုတ္) “သကၠာယဒိ႒ိ” ေခါင္းေဆာင္ၾကီးကို မႏွိမ္နင္းႏိုင္လို႔ သူရဲ႕တြဲဘက္၊ ရဲေဘာ္ျဖစ္ၾကတဲ့ “တဏွာ”၊ “မာန” တုိ႔ ထၾကြေသာင္းက်န္းတာကို ခံေနၾကရပါတယ္။ တကမာၻလံုး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမရျခင္းရဲ႕ အျမစ္ဟာ ထုိ ဒိ႒ိၾကီး ေၾကာင့္ျဖစ္တယ္ဆုိတာ ေကာင္းစြာသိထားဖုိ႔ လိုပါတယ္။ သံသရာတေလ်ာက္လံုးမွာလဲ ထုိ “အတၱဒိ႒ိ” ေခါင္းေဆာင္တဲ့ “ပပဥၥအဖြဲ႔ႀကီး”က ေအာက္အ၀ီစိ တိုင္ေအာင္ နယ္ခ်ဲ႕တတ္ပါတယ္။ ၃၁ ဘံုက မလြတ္သ၍ ဘယ္ပုထုဇဥ္မွာ လြတ္လပ္ေရးမရႏုိင္ၾကပါ။ အုိ၊ နာ၊ ေသ၊ မြဲ၊ ကြဲ ဆိုတဲ့ ေဘးႀကီးေတြနဲ႔ ေျပးမလြတ္ႏိုင္ေအာင္ ရင္ဆုိင္ေတြ႔ၾကရမွာပါပဲ။ (ဗုဒၶေဟာၾကားတဲ့ တရားေတြကုိ ကိုယ္တုိင္ က်င့္ၾကံအားထုတ္ၿပီး ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္နဲ႔ ထိုးထြင္းသိျမင္ထားမွသာ စိတ္ခ်ရပါမယ္)။ “မြဲ၊ ကြဲ” ဆုိတာကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာတဲ့ သူပဲျဖစ္ပေစ ေသတဲ့အခါက်ရင္ ပိုင္ဆုိင္သမွ်ထားခဲ့ရတာပါ။ လံုခ်ည္တစ္ထည္၊ အကၤ်ီတစ္ထည္နဲ႔သာ သြားရွာရပါေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ထက္ “မြဲ” တဲ့သူမရွိေတာ့ပါ။ မိမိခ်စ္ခင္ ျမတ္ႏိုးတဲ့ သား၊ မယား၊ ေဆြမ်ိဳး ေတြနဲ႔လဲ ခြဲခြာသြားရ တဲ့အတြက္ “ကြဲ” တယ္လို႔ ဆုိလိုပါတယ္။ ေသျခင္းတရားနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ေတာ့ ငါ့ကိုယ္၊ ငါ့ဟာ ဆုိတာ ေတြဟာ ဘာမွ သံုးလို႔မရေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ့္ရဲ႕သႏၲာန္မွာ သစၥာတရားေတြကုိ ထုိးထြင္းသိျမင္ထားပါမွ စိတ္ခ်ရပါမယ္။ ယခုအခ်ိန္မွာ လူသားအားလံုး ကိေလသာေတြ နည္းေအာင္က်င့္ၾကံ ၾကမွသာ ေလာကလဲ ၿငိမ္းခ်မ္းႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။ လူသားေတြရဲ႕ စိတ္သႏၲာန္မွာ ကိေလသာေတြ ထူပိန္းေနသ၍ ေလာကၾကီး မၿငိမ္းခ်မ္း ႏိုင္ပါဘူး။ ထုိ႔အတူပဲ မိမိကိုယ္ကိုႏွင့္ မိမိပတ္၀န္းက်င္ကို ေအးၿငိမ္းမႈ အရသာကုိ ေပးစြမ္းႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါ။ အနည္းဆံုး ဒိ႒ိကိေလသာႏွင့္ ၀ိစိကိစၧာကိေလသာ ႏွစ္ပါးကို ပယ္သတ္ျခင္း မျပဳႏိုင္သမွ် ဘယ္ေတာ့မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ မရႏိုင္ပါဘူး။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ကိေလသာေတြ နည္းပါးေအာင္ သီလေစာင့္ထိန္းမႈ၊ သမထဘာ၀နာ က်င့္ၾကံမႈ၊ ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာ အားထုတ္မႈတုိ႔ျဖင့္ ေမြ႔ေလ်ာ္ရပါမယ္။ သို႔မွ မိမိတုိ႔ ေလာကၾကီး ၿငိမ္းခ်မ္းႏုိင္သလို၊ မိမိရဲ႕ စိတ္သႏၲာန္ မွာလဲ ၾကည္လင္ႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။

“သူေတာ္ေကာင္းဓာတ္ တရားျမတ္ လႊမ္းပတ္ကမာၻ တည္ေစေသာ္”


“မုန္းရတဲ့ (၁၀)ခ်က္ ႏွင့္ ႏွစ္သက္မိတဲ့ ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္။”

အကုိပုလုေကြးက Tag ထားတာၾကာၿပီ။ က်ေနာ္အခုရက္ပိုင္း မအားတာနဲ႔ ေရးတာ ေနာက္က်သြားတယ္။ ေနာက္က်တဲ့ အတြက္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ အကုိ။ ကိုယ့္ကို မုန္းတဲ့ အခ်က္ေတြဆုိေတာ့…

(၁) ဘုရားေတြမွာေနရွိတဲ့ နတ္စင္ေတြ၊ ေစာင္းတန္းက ေဗဒင္၊ လကၡဏာ ခန္းေတြကို ေရြ႕ေျပာင္းခ်င္တာ။

(၂) စိတ္ျမန္တတ္တာ။ (တခုခု အလိုမက်ရင္ ခ်က္ခ်င္းေျပာတတ္တဲ့ အက်င့္)

(၃) မနက္အေစာၾကီး မထခ်င္တာ။ (ႏိုးရင္လဲ ျပန္အိပ္လိုက္ခ်င္တာ)

(၄) ဟင္းခ်က္ပ်င္းတာ။ (ျဖစ္သလိုစားတတ္တဲ့ အက်င့္ရွိတယ္။ ခ်က္ၿပီဆုိရင္လဲ ေကာင္းေကာင္း ခ်က္တတ္တယ္၊)



(၅) ဖတ္မွတ္ ေလ့လာ သေလာက္ မမွတ္မိတာ။ (လိုအပ္လို႔ က်က္ထားလဲ ရုတ္တရက္ ေမ့ေနတတ္တာ)

(၆) စကားမ်ားမ်ား ေျပာလာရင္ လက္ပါတတ္တာ၊ (အရင္က စကားမ်ားလာၿပီဆုိရင္ လက္ကအရင္ ေရာက္သြားတတ္တယ္။ အခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ သည္းခံတတ္လာပါတယ္)

(၇) မလိုပဲ စကားအမ်ားၾကီးေျပာေနတာကို မၾကိဳက္တတ္တာ။

(၈) စိတ္ခံစားမႈ လြယ္တတ္တာ။ (ခ်ိဳ႕တဲ့တာေတြ႔ရင္ အရမ္းသနားတတ္တယ္)

(၉) ကိုယ္သိသေလာက္ မလုပ္ႏုိင္ေသးတာ။ (ဒီအခ်က္ကေတာ့ အင္မတန္ ဆုိးတယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကိဳးစား ရမယ္)

(၁၀) ဘေလာ့ေတြ ဖတ္တုိင္း စီေဘာက္မွာ စာမေရးတတ္တာ။ (ဘာေရးရမွန္း မသိတာလဲ ပါပါတယ္)။

က်ေနာ့္ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ေတြ စဥ္းစားၿပီးေရးလိုက္တာပါ။ ခင္မင္လို႔ Tag လိုက္တဲ့ ေမြးေန႔တူ အကုိပုလုေကြး ကိုလဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။




မၾကာခင္ေလးကပဲ အစ္မမက္မက္က Tag လိုက္ပါၿပီတဲ့။ ကဗ်ာဆုိေတာ့ နဲနဲေတာ့ အေမာသက္သာသြားတယ္။ က်ေနာ္ ၈ တန္း ကတည္းက လက္ေရးနဲ႔ေရးၿပီး သိမ္းထားတဲ့ ကဗ်ာေလး တစ္ပုဒ္ရွိတယ္။ အခုလဲ အဲဒီ လက္ေရးေလးနဲ႔ သိမ္းထားတာရွိပါတယ္။ အေမ့ရဲ႕ ေက်းဇူးေတြကုိ ေပၚလြင္ေစလို႔ပါ။ ကဗ်ာေလးေရးျဖစ္ ေအာင္ Tag တဲ့ အစ္မမက္မက္ကိုလဲ ေက်းဇူးပါ။



“သား၊ သမီးတို႔ရဲ႕ အေမ”

မီးဖြားခန္းတြင္၊ ပင္ပန္ၾကီးစြာ၊

ေ၀ဒနာခံစား၊ အံၾကိတ္ထား၏၊

ေခၽြးေပါက္ေခၽြးသီး၊ ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္စီးလည္း၊

မၿငီးမၿငဴ၊ အားယူလႈပ္ရွား၊

စြမ္းအား အေမ စိုက္၊

တိုက္စၾကၤာ၀ဠာ၊ တုန္ခါေလာက္၏၊

ေသမင္းနဲ႕ၿပိဳင္၊ ရင္ဆိုင္ဆင္ႏႊဲ၊

သည္လြန္ပြဲမွ “အူ၀ဲ” သံသာ၊

ပ်ံ႕လြင့္လာေသာ္၊ မာတာမိခင္၊

ရင္မွာေအးျမ၊ ဒုကၡလြင့္စင္၊

ျပံဳးရႊင္မ်က္ႏွာ၊ ထိန္ထိန္သာေပါ႔၊

စႏၵာေငြလ ႐ႈံးၿပီထင့္….၊




မင္းကြန္းတိပိဋကဓရ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၊

သာသနာထြန္းကားရာ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ တစ္ပါးေသာ ဘာသာ၀င္တုိ႔ရဲ႕ သူ႔ကၽြန္ဘ၀ ေရာက္ခဲ့ရၿပီး ႏွစ္(၁၀၀)၀န္းက်င္ သာသနာေတာ္ ညွိဳးႏြမ္းခဲ့မႈအေပၚ အေၾကာင္းခံၿပီး သာသနာႏွစ္ (၂၄၉၈)တြင္ သဂၤါယနာ တင္ခဲ့ပါတယ္။ ထုိအခ်ိန္မွာ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ေမးခြန္းမ်ားကို မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီးက ေျဖဆိုေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ဆ႒မအၾကိမ္ သဂၤါယနာတင္ၿပီးမွ ပိဋကတ္ေတာ္မ်ားကို စာအုပ္မ်ားတြင္ ရိုက္ႏွိပ္ၿပီး သာသနာေတာ္ ျပန္႔ပြားေအာင္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဘုရားရွင္၏ ဘုရားေလာင္း ဘ၀မွ ေက်းဇူးေတာ္၊ ဘုရားျဖစ္ၿပီးေနာက္ သာသနာထူေထာင္ၿပီး သာသနာျပဳေပးခဲ့ေသာ ေက်းဇူးေတာ္၊ ဘုရားရွင္၏ သာ၀ကမ်ား၊ သားေတာ္မ်ားျဖစ္ေသာ၊ ေခတ္အဆက္ဆက္ သာသနာျပဳလာခဲ့ေသာ သံဃာေတာ္အရွင္သူျမတ္မ်ား၏ ေက်းဇူးေတာ္တုိ႔ကုိ က်ေနာ္တုိ႔ေတြ မေမ့အပ္ပါဘူး။ ထုိ႔အတြက္ေၾကာင့္ မင္းကြန္းတိပိဋကဓရ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ဘဒၵႏၲ၀ိစိတၱသာရာ ဘိ၀ံသ ၏ ျဖစ္ေတာ္စဥ္ ေထ႐ုပၸတၱိ အႏွစ္ခ်ဳပ္ တင္ျပလိုက္ရပါတယ္။

ေရာက္လာၾကတဲ့ ေမာင္ႏွမမ်ားအားလံုး ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာေတာ္တုိ႔၏ ေက်းဇူးတရားမ်ားကို ပိုမိုသိရွိကာ တရားေတာ္မ်ားကုိ လုိက္နာက်င့္ၾကံ အားထုတ္ႏိုင္ၾကပါေစ။