ဘုရားရွင္၏ ၾသ၀ါဒေတာ္ႏွင့္ လိုက္နာဖြယ္ရာ

“ရဟန္းတုိ႔… သူတစ္ပါးတုိ႔သည္ ငါ၏ အျပစ္ကုိျဖစ္ေစ၊ တရား၏ အျပစ္ကုိျဖစ္ေစ၊ သံဃာ၏ အျပစ္ကုိ ျဖစ္ေစ ေျပာၾကလွ်င္ ထုိ(ေျပာၾကရာ)၌ သင္တုိ႔သည္ ရန္ၿငိဳးထားျခင္း၊ ႏွလံုးမသာျခင္း၊ စိတ္မေက်ခ်မ္းျခင္း မျဖစ္ေစသင့္”

“ရဟန္းတုိ႔… သူတစ္ပါးတုိ႔သည္ ငါ၏ အျပစ္ကုိျဖစ္ေစ၊ တရား၏ အျပစ္ကုိျဖစ္၊ သံဃာ၏ အျပစ္ကုိ ျဖစ္ေစ ေျပာၾကရာ၌ သင္တုိ႔သည္ အမ်က္ထြက္ၾကလွ်င္၊ ႏွလံုးမသာၾကလွ်င္ သင္တုိ႔ အားသာလွ်င္ အႏၲရာယ္ျဖစ္ရာ၏”

“ရဟန္းတုိ႔… သူတစ္ပါးတုိ႔သည္ ငါ၏ အျပစ္ကုိျဖစ္ေစ၊ တရား၏အျပစ္ကုိ ျဖစ္ေစ၊ သံဃာ၏ အျပစ္ကုိ ျဖစ္ေစ ေျပာၾကရာ၌ ဤစကားသည္ ဤအေၾကာင္းေၾကာင့္လည္း မဟုတ္၊ ဤအေၾကာင္းေၾကာင့္ေၾကာင္း မမွန္၊ စင္စစ္အားျဖင့္ ဤအျပစ္သည္ ငါတုိ႔၌ ထင္ရွားမရွိ ဟု မဟုတ္သည္ကုိ မဟုတ္သည့္ အတိုင္း သင္တုိ႔ ေျဖရွင္းရမည္” (ဒီ၊ ျမန္၊ ၁၊ ၁၁)။
အထက္ပါေကာက္ႏုတ္ခ်က္သည္ ဒိဃနိကာယ္ ျဗဟၼဇာလသုတ္ေတာ္လာ ျမတ္ဗုဒၶ၏ မိန္႔မွာေတာ္မူခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။


ဘုရား၊ တရား သံဃာ ရတနာျမတ္သံုးပါး၏ အျပစ္ကုိ ေျပာဆုိၾကသည္ကုိ ၾကားသိၾကလွ်င္ ရန္ၿငိဳးထားျခင္း၊ ႏွလံုးမသာယာျခင္း၊ စိတ္မေက်ခ်မ္းျခင္း မျဖစ္ၾကရန္ ျမတ္ဗုဒၶသည္ သတိေပးေတာ္မူပါတယ္။
အဘယ္ေၾကာင့္ သတိေပးေတာ္မူရသနည္းမူ- ထုိရန္ၿငိဳးထားျခင္း၊ ႏွလံုးမသာယာျခင္း ဟူေသာ ေဒါသ၊ ေဒါမနႆမ်ားသည္ မိမိတို႔၏ စိတ္ဓာတ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တရားရေရးကုိ အေႏွာင့္အယွက္ေပးႏုိင္ ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။

ထုိသုိ႔ဆုိလွ်င္ ရတနာသံုးပါးႏွင့္ စပ္၍ အျပစ္ေျပာဆုိၾကသည္ကုိ ေတြ႕ျမင္ၾကားသိရာ၌ ေဒါသ၊ ေဒါမနႆ မျဖစ္ေစဘဲ သည္းခံေန႐ံုမွ်ျဖင့္ သာသနာ့၀န္ထမ္း ရဟန္းတစ္ပါး၏ တာ၀န္ေက်ပြန္ပါၿပီေလာ… ဟု ေမးစရာရွိလာသျဖင့္ “ဤစကားသည္ ဤအေၾကာင္းေၾကာင့္လည္း မဟုတ္၊ ဤအေၾကာင္းေၾကာင့္လည္း မမွန္၊ စင္စစ္အားျဖင့္ ဤအျပစ္သည္ ငါတုိ႔၌ ထင္ရွားမရွိ” ဟု မဟုတ္သည္ကုိ မဟုတ္သည့္အတုိင္း ေျဖရွင္းရမည္ဟု ဆက္လက္ မိန္႔မွာေတာ္ မူခဲ့ပါတယ္။

“တုမာကံ သတၳာ န သဗၺညဴ ဓေမၼာ ဒုရကၡာေတာ္ သံေဃာ ဒုပၸဋိပေႏၷာတိ အာဒီနိ သုတြာ န တုဏွီ ဘ၀ိတဗၺံ”
“သင္တုိ႔၏ဆရာ ဘုရားျမတ္စြာသည္ သဗၺညဴ မဟုတ္၊ တရားကုိ မေကာင္းသျဖင့္ ေဟာေတာ္မူအပ္၏။ သံဃာသည္ ေကာင္းစြာမက်င့္၊ ဤသို႔ အစရွိေသာ စကားတုိ႔ကုိ ၾကားသိရသည္ရွိေသာ္ ဆိတ္ဆိတ္မေနအပ္”

“ဧ၀ံ ပန ၀တၱဗၺံ ဣတိေပတံ အဘူတံ န သဗၺတၳ”
“ဤသုိ႔ ေျပာဆုိအပ္၏။ အၾကင္စကားကုိ သင္တုိ႔ ေျပာဆုိအပ္၏။ ထုိစကားသည္ ဤအေၾကာင္းလည္း မမွန္၊ ဤသုိ႔ သေဘာရွိေသာ အျပစ္သည္ ငါတုိ႔၌ ထင္ရွားမရွိ၊ ငါတုိ႔၏ ဆရာဘုရားသည္ အားလံုးကုိ သိေတာ္မူသည္သာတည္း၊ တရားေတာ္သည္လည္း ေကာင္းစြာ ေဟာၾကားေတာ္မူအပ္ေသာ တရားေတာ္ပင္ ျဖစ္၏။ ရွစ္ေယာက္အရိယာ ျမတ္သံဃာေတာ္ သည္လည္း ေကာင္းေသာ အက်င့္ကုိ က်င့္ေတာ္မူ အပ္ပါေပ၏။ ျမတ္ဗုဒၶ၏ သဗၺညဳအျဖစ္ တရားေတာ္ကုိ ေကာင္းစြာ ေဟာေတာ္မူအပ္သည္၏ အျဖစ္၊ အရိယာသံဃာေတာ္၏ သုပၸဋိပႏၷ၏ အျဖစ္ကုိ ဤအေၾကာင္း ဤအေၾကာင္းတုိ႔ကုိ ေထာက္၍ သိအပ္ပါ၏” ဟု ေျပာဆုိ ေျဖရွင္းအပ္၏။ သို႔ရာတြင္ ေနရာတကာတုိင္း လိုက္၍ ေျဖရွင္းမေနရ။

အဘယ္ကဲ့သုိ႔ေသာ ေနရာမ်ိဳး၌ မေျဖရွင္းဘဲ ေနရမည္နည္းမူ-
“သင္သည္ သီလမရွိ၊ သင္၏ဆရာသည္ အက်င့္မေကာင္း၊ သင္သည္ ဤမည္ေသာ အမႈကုိ ျပဳအပ္၏။ သင္၏ဆရာသည္ ဤအမႈကုိ ျပဳအပ္၏” ဟု ဆုိအပ္သည္ရွိေသာ ဆိတ္ဆိတ္ေနလ်က္ သည္းခံအပ္၏။ စိတ္ဆုိးေဒါသ မထြက္ၾကဘဲ ကဲ့ရဲ႕ စကားကုိ ေျဖရွင္းအပ္၏။ “သင္သည္ ျမည္းလိုေကာင္၊ ႏြားလိုလူ” စသည္ျဖင့္ ဆဲေရးေသာ ပုဂၢိဳလ္ကုိ လ်စ္လ်ဴ႐ႈ၍ သည္းခံ ျခင္းကုိသာ ျပဳအပ္၏။ (ဒီ၊ ႒၊ ၁၊ ၅၃)။

အထက္ပါ ပါဠိေတာ္၊ အ႒ကထာမ်ားအရ “သာသနာ့ ၀န္ထမ္း ရွင္ရဟန္းမ်ား အေနျဖင့္ ရတနာသံုးပါး၏ အျပစ္ျပ စကားတုိ႔ကုိ ေတြ႕ျမင္ၾကားသိရသည္ ရွိေသာ္ မဟုတ္လွ်င္ မဟုတ္သည့္ အတုိင္း ျပန္လည္ ေျဖရွင္းအပ္၏။ မိမိႏွင့္မိမိ၏ ဆရာသမား သိကၡာတရားႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အျပစ္ျပစကားတုိ႔ကုိ ေတြ႕ျမင္ၾကားသိရသည့္ အခါ အေရးလုပ္ကာ ေျဖရွင္း မေနဘဲ လ်စ္လ်ဴ႐ႈကာ သည္းခံအပ္၏” ဟု မွတ္သားရပါတယ္။

ယခုမူကား မိမိႏွင့္ မိမိဆရာသမားကုိ ထိပါးလာလွ်င္ ခ်က္ခ်င္း တံု႔ျပန္လိုၾကေသာ္လည္း ရတနာသံုးပါးႏွင့္ ပတ္သတ္လာ လွ်င္ ကုိယ္ႏွင့္ မဆုိင္သလို ဆိတ္ဆိတ္ေနၾကပါတယ္။ ထုိအေၾကာင္းတုိ႔ကုိ ေျဖရွင္းရန္မွာ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားသာ တာ၀န္ရွိသည္ဟု မခံယူသင့္ပါ။ သံဃာေတာ္မ်ားကုိ ဦးေဆာင္ဦးရြက္ျပဳ၍ (ဗုဒၶဘာသာ၀င္ အမည္ခံသူ) လူမ်ားသည္လည္း ေဆာင္ရြက္ရပါမယ္။ မဟာဂႏၶာ႐ံုဆရာေတာ္ႀကီး ေရးေသာ အနာဂတ္သာသနာေရး က်မ္းတြင္ လူမ်ားလည္း သာသနာျပဳႏုိင္ပံုကုိ အက်ယ္တ၀င့္ ေရသား ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ ထုိအခ်က္ကုိ ေထာက္႐ႈျခင္းအားျဖင့္ လူေတြ အေနျဖင့္ သာသနာႏွင့္ မေလ်ာ္ညီသည့္ အျပဳအမူမ်ားအေပၚ ေ၀ဖန္စမ္းစစ္၍ အမွန္တရားျဖစ္ေအာင္ ေဆာက္ရြက္ႏုိင္ပါတယ္။

ယေန႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္အမ်ားစုသည္ သူမ်ားပါးစပ္ႏွင့္သာ လမ္းဆံုးေနၿပီး အမွားအမွန္၊ ဘုရားေဟာႏွင့္ကုိက္ညီမႈ ရွိ၊ မရွိ မခ်င့္ခ်ိန္တတ္ၾကပါ။ သာသနာဆုိတာ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာဆုိသည့္ သိကၡာသံုးရပ္ျဖင့္ တည္ေဆာက္ထားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ယေန႔ အခ်ိန္မွာ သက္တမ္းအရွည္ၾကာဆံုး အဖြဲ႔အစည္းကုိ ျပပါဆုိလွ်င္ သံဃာ့ အဖြဲ႔အစည္းကုိ ျပရမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ထုိသို႔ျဖစ္ရေလေအာင္ ဘုရားရွင္သည္ ၀ိနည္းေတာ္မ်ား ပညတ္၍ ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ထုိ၀ိနည္းေတာ္ဆုိရာမွာ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ ၀ိနည္းေတာ္အျဖစ္ ပညတ္ခဲ့ျခင္းမဟုတ္ပဲ သာသနာေတာ္ကုိ ထိခိုက္၊ ပ်က္စီး ညႈိးႏြမ္းေစမည့္ အျပဳအမူမ်ား ေပၚေပါက္လာမွသာ လိုအပ္သလို ပညတ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

“၀ိနေယာ နာမ သာသနႆ အာယု= ၀ိနည္းသည္ သာသနာေတာ္၏ အသက္ျဖစ္၏” ဟူေသာ သဂၤါယနာတင္ ေရွး မေထရ္တုိ႔၏ က်ဴးရင့္ေတာ္မူခ်က္ကုိ ေထာက္႐ႈ၍ ၀ိနည္းသည္ သာသနာေတာ္အတြက္ မည္မွ် အေရးႀကီးလွသည္ကုိ နားလည္ သေဘာေပါက္သင့္ပါၿပီ။ သဂၤါယနာ ေျခာက္ႀကိမ္တင္ခဲ့သည္မွာ ပံုျပင္ေတြ မဟုတ္ပါ။

စာေပအရေျပာဆုိ ေန႐ံုသပ္သပ္ျဖင့္ အရာမေရာက္ဟု မဆုိသင့္ပါေပ။ ယေန႔ စာေပႏွင့္ ေျပာဆုိျခင္းကုိ လက္မခံႏုိင္ၾကပဲ ဘုရားရွင္ေဟာသည့္ ကာလာမသုတ္ေတာ္လာ အခ်က္မ်ားကို ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ အနည္းငယ္မွ် စဥ္းစားတတ္ေစခ်င္ ပါတယ္။ ထုိအခ်ိန္ကာလမွာ ဘာသာအယူ၀ါဒ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေပၚေပါက္ၿပီး လူေတြကုိ စည္း႐ံုးေဟာၾကား သျဖင့္ ဘုရားရွင္က ကာလာမသုတ္ အတုိင္း ေဟာၾကားခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ကာလာမ ပုဏၰားတုိ႔က ဗုဒၶ၀ါဒကုိ လက္ခံၾကတာ အမွန္ပါပဲ။ ယခုအခ်ိန္မွာ ျမတ္စြာဘုရားေဟာခဲ့တဲ့ ပိဋတ္ကတ္သံုးပံု၊ ဓမၼကၡႏၶာ ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ အထင္အရွားရွိပါ လွ်က္ ဗုဒၶဘာသာလို႔ ခံယူထားတဲ့ သူေတြက ဘုရားေဟာ ပိဋကတ္ကုိ မယံုၾကည္ေသး သလား? ပိဋကတ္ေတာ္မွာ ပါတဲ့ တရားေတြကုိပဲ ကုိယ္ေတြ႔မဟုတ္လို႔ စိတ္မခ်ရဘူးလို႔ ဆုိလိုခ်င္ၾကတာလား?

ဘုရားရွင္သည္ ကာလာမသုတ္ကုိ ေဟာစဥ္မွာ သူ႔ဘာသာ၊ ငါ့ဘာသာလို႔ အၿပိဳင္အဆုိင္ စည္းရံုးေနခ်ိန္ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ကာလာမပုဏၰားတုိ႔ကုိ တဆင့္ စကားဆုိလည္း မယံုဖုိ႔၊ စာေပက်မ္းဂန္ (ဗုဒၶစာေပကို မဆိုလို ဗုဒၶစာေပ အျပည့္အစံု မေပၚေပါက္ေသးေသာ ကာလ တျခားဘုရားတို႔၏ စာေပ၊ ႐ိုးရာစာေပကိုသာ ဆိုလိုသည္) ႏွင့္ကုိက္ညီတယ္ ဆုိၿပီးေတာ့လည္း မယံုဖုိ႔ စသျဖင့္ ေဟာၾကားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ထိုသုိ႔ဆုိရျခင္းမွာ ဘာသာ၀ါဒခ်င္း အျပိဳင္အဆုိင္ျဖစ္ ေနတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ လက္ေတြ႕ လိုက္နာၾကည့္ၿပီးမွ ယံုၾကည္ဖုိ႔ ေဟာၾကားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ယခုအခါမွာ ကုိးကြယ္အား ထားရာ အစစ္မွန္ျဖစ္တဲ့ ဘုရားေဟာတရားေတြ ရွိႏွင့္ေနၿပီဆုိတာ လူတုိင္း ယံုၾကည္ၾကမွာပါ။ ထုိတရားေတာ္ေတြသည္ ပိဋကတ္ေတာ္မွာပါတဲ့ အတုိင္းျဖစ္လို႔ စာေပပိဋကတ္ကုိ မယံုၾကည္ရင္ တရားကုိ မယံုၾကည္ရာ ေရာက္ပါလိမ့္မယ္။ ထုိနည္းတူ တရားဆုိရင္လည္း စာေပႏွင့္ပါ တုိက္ဆုိင္စစ္ေဆး ခံႏုိင္ရပါမယ္။

ထုိ႔သုိ႔ ဆုိရလွ်င္ စာေပသည္ သာသနာေတာ္ အတြက္ မည္မွ် အေရးပါသည္ကုိ မွန္းဆ သိျမင္ႏုိင္လိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။
“တရားမနာ၊ စာေပမသင္၊ ႏႈတ္တြင္ မေဆာင္၊ သိေအာင္ မမွတ္၊ ပဋိပတ္ကြာ၊ ဤငါးျဖာ ဘုရားသာသနာ ကြယ္ေၾကာင္းတည္း” ဆုိသည့္ အတုိင္း-
စာေပမသင္ၾကားျခင္းပင္လွ်င္ သာသနာကြယ္ေၾကာင္းဟု ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားဆံုးမခဲ့သည္ကုိ သတိျပဳေစလိုပါတယ္။

ထုိ႔အျပင္ ပရိယတၱိမူလကံ သာသနံ လို႔ ဋီကာ ဆရာတို႔မိန္႔ဆိုခဲ့ၾကပါတယ္။ သာသနာရဲ႕အေျခခံ ေရေသာက္ျမစ္ဟာ ပရိယတၱိပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ပရိယတ္မပါေသာ ပဋိပတ္သည္လည္း စနစ္မက်သလို ပရိယတ္ သပ္သပ္ႏွင့္ ပဋိပတ္ မပါလွ်င္လည္း အက်ိဳးမမ်ားႏုိင္ပါ။ ထုိသေဘာကုိ နားလည္ လက္ခံႏုိင္ၾကပါေစ…

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သာသနာသည္ တေန႔မွာ ကြယ္ရမယ္ဆုိတာ ယံုၾကည္လက္ခံပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ သာသနာ ထြန္းကာေနခ်ိန္ မွာေတာ့ စစ္မွန္သည့္ နည္းလမ္းအတုိင္းသာ ျဖစ္ေစခ်င္တာ မွန္ကန္ေသာ ဆႏၵပါ။ ငယ္စဥ္ဘ၀ကတည္းက စာေပေလ့လာ သင္ယူဆည္းပူးခဲ့ေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား၏ ေက်းဇူးဂုဏ္၊ သီလဂုဏ္၊ သမာဓိဂုဏ္၊ ပညာဂုဏ္တုိ႔ ေမ့ေလ်ာ့ထားလို႔ မသင့္ေတာ္ပါေပ။ မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္ သာသနာ အက်ိဳးကို စြမ္းစြမ္းတမံ မေဆာင္ရြက္ႏုိင္ခဲ့ရင္ေတာင္ မိမိတုိ႔ေၾကာင့္ သာသနာေတာ္၏ သိကၡာေတြကုိ မပ်က္စီး၊ မညိႈးႏြမ္းေစဖုိ႔ေတာ့ တာ၀န္ယူေပးၾကပါ။

စြမ္းႏုိင္သည့္ဘက္မွ ေဆာင္ရြက္မည္ ဆုိပါေသာ္ သီလသိကၡာ၊ သမာဓိသိကၡာ၊ ပညာသိကၡာႏွင့္ သင့္ေတာ္မွန္ကန္သည့္ တရားဓမၼမ်ားကုိသာ ေရြးခ်ယ္ ေဆာင္ရြက္တတ္ေစလိုပါတယ္။

စိတၱသုခ ကာယသုချဖင့္ ျပည့္စံုႏုိင္ၾကပါေစ…

သာသနာေတာ္ တည္ရာအုတ္ျမစ္ဟာ ဘာလဲ

ဒကာ။ ။သာသနာေတာ္ကို တည္ေထာင္တဲ႔ေနရာမွာ ျမတ္စြာဘုရားသခင္ဟာ အဓြန္႔ရွည္ၾကာတည္တံ႔ေအာင္ ဘာကို ဦးတည္လ်က္ အုတ္ျမစ္ခ် အေျခခံေတာ္မူတယ္ ဆိုတာ စာေပမွာ ပါပါသလားဆရာေတာ္။
ဆရာ။ ။ပါတယ္ ဒကာႀကီးတို႔၊ သုတ္သီလကၡန္ ဋီကာသစ္ဆရာက သာသနာေတာ္၏ ဦးတည္ခ်က္အေျခခံမူလကို...
ဒီဃ ဒႆီ စိရံကာလံ
ပတိ႒ာေပသိ သာသနံ။
အရွည္ကို ျမင္သိေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရားသခင္သည္ ၾကာျမင္႔စြာေသာ ကာလပတ္လံုးတည္တံ႔ ႏုိင္ေစရန္သာသနာေတာ္ျမတ္ကို ၀ိနည္းတရားျဖင္႔ သီလကိုဦးတည္ကာ အေျခခံအုတ္ျမစ္ခ်၍ တည္ေစေတာ္မူခဲ႔သည္ဟု ယခုလိုဆိုထားတာရိွတယ္။
လူေတြ၀ိနည္းတတ္ေအာင္သင္ပါ။
၀ိနေယ ဌိေတ သာသနံ ဌိတံ တဲ႔ ။
ဒါေၾကာင္႔ သာသနာေတာ္အရွည္ခံ၍ တည္တံ႔ေစခ်င္ရင္ လူေတြက ၀ိနည္းတရား သင္ၾကားကာ ၀ိနည္း သီလ သိကၡာႏွင္႔ ျပည္႔စံုေတာ္မူၾကတဲ႔ ရဟန္းသံဃာေတာ္တို႔ ကိုသာေရြးခ်ယ္စိစစ္ ကိုးကြယ္ၾကရမည္။ ၀ိနည္းတရားဟာ သာသနာေတာ္ရဲ႕ အုတ္ျမစ္အေျခခံ အသက္ပဲ။

၀န္ခံခ်က္။ ။အရွင္ၾသဘာသာဘိဝံသ ေရးသားေသာ သုေတသန သမၼာမဂၢဂၤပဉာႇက်မ္းမွ ထုတ္ႏႈတ္ေရးသားပါတယ္။

မိမိ အရိယာျဖစ္ေၾကာင္း မေျပာျပေကာင္းဘူးလား

ဒကာ။ ။သစၥာေလးပါးသိျမင္လို႔ အရိယာျဖစ္သြားတဲ႔သူဟာ မိမိအရိယာျဖစ္ေၾကာင္း သူတစ္ပါးအားမေျပာၾကား ေကာင္းဘူးလား ဆရာေတာ္။ ဗုဒၶစာေပက ဘယ္လိုပါသလဲ ကြဲျပားေအာင္ မိန္႔ၾကားပါဦးဘုရား။
ဆရာ။ ။ဒကာႀကီးအေမးရဲ႕ အေျဖနဲ႔ဆင္တူကို သုတ္မဟာ၀ါ အထာက႒ာ၂၇၀မွာ-
ပဋိလဒၶဘာ၀ံ ပန နိဓိလဒၶ ပုရိေသာ၀ိယ န အညႆ
အာေရာေစတု ကာေမာေဟာတိ။
ဘ၀တာမွာ သံုးစားလို႔မကုန္ႏိုင္ေအာင္ တန္ဖိုးရွိတဲ႔ ရတနာေရႊအိုးႀကီးကို ေတြ႔သိရယူထားတဲ႔သူဟာ သူတစ္ပါးအား ေမာ္ၾကြားလိုတဲ႔စိတ္နဲ႔ မေျပာၾကားလိုဘဲ သိုသိပ္စြာသံုးေဆာင္ေနသလို မိမိကိုယ္တုိင္ အဟုတ္အမွန္ရရွိထားလို႔ မဂ္ဖိုလ္ပိုင္ ေသာတာပန္၊ သကဒါဂါမ္၊ အနာဂါမ္၊ ရဟႏၲာအစစ္ၿဖစ္တဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာလည္း သူတို႔ရရွိထားတဲ႔ အတုိင္းမသိတန္ဖိုး ရွိလွေသာ မဂ္ဖိုလ္တရားကို မည္သူ႔အားမွ်မေျပာၾကားဘူးလို႔ ဒကာႀကီးတို႔ရ၊ ကဲ... ဘာေျပာခ်င္ေသးလဲ။
ဒကာ။ ။ဒီလိုဆိုရင္ ၀န္တို မေစၧရျဖစ္ရာ မက်ဘူးလား ဆရာေတာ္ ရွင္းျပပါဦးဘုရား။
ဆရာ။ ။၀န္တိုျခင္း မျဖစ္ပါဘူး၊ သူတို႔ရဲ႕အလိုစိတ္သေဘာ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္စြာျဖစ္ပံုကို သုတ္မဟာ၀ါ အ႒ကထာ ဆရာႀကီး ဆက္ၿပီးေတာ႔ ျပဆိုပံုက…
အေဟာ၀တ မယာ ပဋိလဒၶဂုဏံ သေဒ၀ေကာ ေလာေကာ ခိပၸေမ၀ ပဋိ၀ိေဇၥ်ယ်ာတီတိ စိတၱံ ဥပၸဇၨတိ။
ငါရသိၿပီးတဲ႔ မဂ္ဖိုလ္တရားထူးဂုဏ္ကို နတ္လူအေပါင္းတို႔လွ်င္ျမန္စြာ ထိုးထြင္းသိျမင္ၾကပါေစ ဟူေသာစိတ္အၾကံ အလိုေတာ္ျဖစ္၏ လို႔ဆိုထားတယ္။ သူမ်ားကို မေျပာျပခ်င္ဘူး၊ သူတို႔ရထားသလိုရေစခ်င္တယ္။ ဒါပဲ။
အဲဒါအတုိင္းမသိတန္ဖိုးရွိလွတဲ႔ တရားရတနာအစစ္ေတြမုိ႔လို႔ပဲ။
ဒကာ။ ။ရွင္းလင္းေကာင္းျမတ္ ေက်နပ္လွပါတယ္ဆရာေတာ္။

၀န္ခံခ်က္။ ။အရွင္ၾသဘာသာဘိဝံသ ေရးသားေသာ သုေတသန သမၼာမဂၢဂၤပဉာႇက်မ္းမွ ထုတ္ႏႈတ္ေရးသားပါတယ္။

တာ၀န္ကိုယ္စီ

ေလာကမွာ လူသားအားလံုး မိမိတုိ႔နဲ႔ ဆုိင္တဲ့ တာ၀န္ေတြ ကုိယ္စီ ရွိႏွင့္ၾကၿပီးသားပါ။ ေက်ာင္းသားက စာသင္တဲ့ အလုပ္ကုိ လုပ္ရသလို ဆရာက စာသင္ေပးတဲ့ အလုပ္ကုိ လုပ္ရပါတယ္။ အလုပ္သမားက အလုပ္လုပ္ေပးရသလို အလုပ္ရွင္က က်သင့္သေလာက္ အခေၾကးေငြ ေပးရပါတယ္။ ေစ်းေရာင္းသူက ပစၥည္းေပးရသလို ေစ်း၀ယ္သူက တန္ရာတန္ေၾကးေပးရပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ သာသနာအက်ိဳး၊ ႏုိင္ငံအက်ိဳး၊ အမ်ားအက်ိဳး၊ မိသားစုအက်ိဳး စသျဖင့္ လုပ္ေဆာင္ေနရတဲ့ ပုဂၢိုလ္ေတြမွာလည္း မိမိတုိ႔နဲ႔ ဆုိင္ရာ၀န္ေတြကုိ ထမ္းရြက္ေနရတာပါပဲ။ အဲလို ဆုိင္ရာ ၀န္ေတြကုိ ထမ္းရြက္ေနတဲ့ သူေတြကုိပဲ ၀န္ထမ္းလို႔ ေခၚဆုိၾကသလို မထမ္းရြက္ႏုိင္ရင္ေတာ့ ၀န္ထမ္းအျဖစ္ မေခၚဆုိႏုိင္ပါဘူး။ ၀န္ထမ္း မဟုတ္တဲ့ ၀န္ထုပ္လို႔ ဆုိရမွာပါပဲ။ ဒီေနရာမွာ တာ၀န္ဆိုတာကလည္း ေနရာယူလိုျခင္းသေဘာမဟုတ္ဘဲ ရရာ ေရာက္ရာမွာ ထမ္းရြက္ျခင္းသေဘာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္မွ တာ၀န္ရွိတာမ်ိဳးမဟုတ္။ လူတိုင္းမွာ ဆိုင္ရာတာ၀န္ ေတြ ရွိၾကပါတယ္။ တာ၀န္သိသူတိုင္းမွာ တာ၀န္ရွိၾကတာခ်ည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အသိဉာဏ္ရွိသူကမွ ေလာကတာ၀န္ကို မယူ၀ံ့လွ်င္ အသိဉာဏ္မဲ့သူတို႔၏ ေလာကကို ဖ်က္ဆီးျခင္းသည္ အျပစ္ဆိုဖြယ္ရာမျမင္လို႔ ဆိုရမွာပါပဲ။

ယေန႔အခါ ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာ အထြန္းကားဆံုး ႏုိင္ငံ ျဖစ္တယ္လို႔ အသိအမွတ္ျပဳ ခံထားရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ အမ်ားစုက သဒၶါတရား အားေကာင္းသေလာက္ အေကာင္းအဆုိး၊ အေၾကာင္းအက်ိဳး၊ ဟုတ္- မဟုတ္ ေ၀ဖန္စိစစ္တတ္တဲ့ ပညာဉာဏ္က အားနည္းၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အထူးအဆန္းဆုိရင္ သူ႔ထက္ငါ ဦးေအာင္ သြားတတ္ၾကတယ္။ ပုဂၢိဳလ္ထူးရင္ ခ်ည္းကပ္ၾကတယ္။ သိခ်င္တာေမးမယ္။ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ေျပာျပမယ္။ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆုိၾကမယ္။ ထုိ႔အတူ ဓမၼထူးရင္ ထုိဓမၼကုိ လက္ခံက်င့္သံုးဖုိ႔ ဆည္းကပ္ၾကပါတယ္။ ဓမၼဆုိရာမွာလည္း ကုသုိလ္ျဖစ္ေၾကာင္း ဓမၼနဲ႔ အကုသုိလ္ျဖစ္ေၾကာင္း အဓမၼဆိုၿပီး ရွိပါတယ္။ ဓမၼသည္ ကုသုိလ္ျဖစ္ေၾကာင္း ျဖစ္ၿပီး အဓမၼမွာ အကုသုိလ္ျဖစ္ေၾကာင္း ျဖစ္တယ္လို႔ မွတ္သားႏုိင္ပါတယ္။

ဓမၼသည္ ဘုရားရွင္ သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိစဥ္ (၄၅)၀ါ ကာလပတ္လံုး ေဟာၾကားခဲ့သည့္အတြက လည္းေကာင္း၊ ပရိနိဗၺာန္ စံၿပီး ေနာက္ပုိင္းမွာလည္း ဘုရားရွင္ခ်မွတ္ ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ မူအတိုင္း ဒါနကထာ၊ သီလကထာ၊ သဂၢကထာ၊ မဂၢကထာ စသျဖင့္ ေဟာ႐ိုး ေဟာစဥ္သာ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ အထူးအဆန္လုိ႔ မဆုိသာပါဘူး။ အဓမၼသည္ ဘုရားေဟာေဒသနာေတာ္ တို႔ႏွင့္ ဆရာအစဥ္အဆက္ လက္ခံအားကုိးအားထား ျပဳခဲ့ေသာ အ႒ကထာ၊ ဋီကာတုိ႔ကုိ မ်က္ကြယ္ျပဳ ဆန္႔က်င္ကာ အဆန္းထြင္ေသာ ၀ါဒျဖစ္လို႔ အထူးအဆန္း ျဖစ္ေနပါတယ္။ ထုိအခါမွာ အထူးအဆန္းႀကိဳက္သူတုိ႔က မွန္၊ မမွန္၊ ဟုတ္၊ မဟုတ္ ေ၀ဖန္စီစစ္ျခင္းမရွိဘဲ ဆည္းကပ္ကာ နည္းနာနိႆယ ခံယူၾကပါေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ဒီပဲယင္း ဆရာေတာ္ႀကီးက “ဉာဏ္အျမင္နည္း၊ သဒၶါကဲ၊ အလြဲလြဲျဖစ္တတ္သည္” ဟု ဆံုးမထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ အရွင္ဇ၀န (ေမတၱာရွင္)က “အထူးအဆန္းကုိ ယံုလွ်င္ အရူးအႏွမ္း ျဖစ္တတ္သည္” ဟု ဆံုးမထားပါတယ္။

ေနရာတုိင္းမွာ ဆန္႔က်င္ဘက္ သေဘာရွိတတ္တာ သဘာ၀တရား တစ္ခုပါ။ အတုနဲ႔ အစစ္၊ အမွားနဲ႔ အမွန္၊ အေရွ႕နဲ႔ အေနာက္၊ အခ်စ္နဲ႔ အမုန္း၊ စသျဖင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ သေဘာတရားေတြကုိ လူတုိင္း ျမင္ေတြ႔ေနၾကမွာပါပဲ။ ထုိ ဆန္႔က်င္ဘက္ ေတြထဲမွာ ဓမၼနဲ႔ အဓမၼဆုိတဲ့ ဆန္႔က်င္ဘက္ တရားကုိေတာ့ လူတုိင္းပုိင္းျခား သိေစခ်င္ပါတယ္။ ျပဳသူရွိရင္ ဖ်က္သူဆုိတာ ရွိသလို ဖ်က္သူရွိရင္ ျပဳျပင္သူဆုိတာလည္း ရွိတတ္စၿမဲပါ။ ဖ်က္ဆီးသူဟာ ပ်က္ဆီးမႈကုိ ပုိင္ဆုိင္ၿပီး ျပဳျပင္ သူဟာ ေကာင္းမြန္မႈကုိ ပုိင္ဆုိင္ရပါတယ္။ ဖ်က္ဆီးသူမဟုတ္ဘဲ ျပဳျပင္သူေတြ ျဖစ္ေစခ်င္ပါတယ္။ ဘုရားေဟာၾကားခဲ့တဲ့ အဆံုးအမႏွင့္အညီ လိုက္နာက်င့္ၾကံျခင္း မရွိဘူးဆုိရင္ မိမိကုိယ္တုိင္ပဲ သာသနာကုိ ဖ်က္ဆီးသူျဖစ္မွန္း မသိ ျဖစ္ေနတတ္ ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ တရားေဒသနာေတာ္ေတြမွ တူရာ တရားအစုေတြကုိ စုးစည္းၿပီး ၀ိနည္းပိဋကတ္၊ သုတၱန္ပိဋကတ္၊ အဘိဓမၼာပိဋကတ္ စသျဖင့္ ပိဋကတ္ သံုးပံုသတ္မွတ္ခဲ့ပါတယ္။ ထုိပိဋကတ္သံုးခုေပါင္းကုိ ပရိယတၱိ သာသနာလို႔ ေခၚပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၀ိနည္းေတာ္အတုိင္း မလိုက္နာရင္ ၀ိနည္းပိဋကတ္ကုိ ပယ္ရာေရာက္ သလို သာသနာေတာ္ကုိ ပုတ္ခက္ရာ ေရာက္သြားပါတယ္။

ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳၿပီး ခုႏွစ္ရက္ၾကာတဲ့ အခါမွာ အရွင္မဟာကႆဖရဲ႕ ေနာက္လိုက္ရဟန္းေတြက ဘုရားရွင္ပရိနိဗၺာန္စံ ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သိရတဲ့ အတြက္ ငုိေၾကြးၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သုဘဒၵဆုိတဲ့ ရဟန္းတစ္ပါးကေတာ့ ငိုေၾကြးျခင္း မရွိပဲ ငုိေၾကြးေနတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြကုိ- “အရွင္ဘုရားတုိ႔… ၀မ္းမနည္းၾကပါနဲ႔၊ ဘုရားရွိတုန္းကဆုိရင္ ဘယ္ဟာ မအပ္ဘူး၊ ဘယ္ဟာ အပ္တာဆုိၿပီး တပည့္ေတာ္တုိ႔ကုိ ခ်ဳပ္ျခယ္ေနတာ၊ အခုေတာ့ ဘုရားမရွိေတာ့ဘူး။ တပည့္ေတာ္တုိ႔ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္လို႔ ရၿပီ၊ တပည့္ေတာ္တုိ႔ လြတ္လပ္ၿပီ” ဆုိၿပီး ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ေျပာခဲ့တယ္။ ဒီစကားေတြကုိ အရွင္မဟာကႆဖ ကုိယ္ေတာ္ႀကိး ၾကားေတာ့- “ဘုရားရွင္ရဲ႕ ႐ုပ္အေလာင္းေတာ္ ရွိစဥ္မွာပဲ ဒီလို ေစာ္ကားတဲ့ သာသနာ့ ဆူးေျငာင့္ရန္စြယ္ အႏၲရာယ္ေပၚလာရင္ ေနာင္အခါ ဒီလို လူစားေတြေၾကာင့္ သာသနာေတာ္ႀကီး ပ်က္စီးရေခ်ရဲ႕” လို႔ ဓမၼသံေ၀ဂ ျဖစ္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ အရွင္မဟာကႆဖ ကုိယ္ေတာ္ျမတ္သည္ ဘုရားရွင္ ၾကြင္းက်န္ခဲ့ေသာ ဓာတ္ေတာ္ေတြကုိ ခြဲေ၀ၿပီးခ်ိန္မွာ သံဃာ့ပရိတ္သတ္ကုိ အစည္းေ၀းေခၚကာ- “ငါ့ရွင္တုိ႔… ဘုရားေဟာထားတဲ့ တရားေတာ္ေတြဟာ မသီကံုးရေသးတဲ့ ပန္ေတြလိုပဲ အစီအစဥ္မရွိဘဲ ျဖစ္ေနတယ္၊ ပန္းေတြဟာ မသီကံုးဘဲ ထားရင္ ေလတုိက္တုိင္း လႊင့္တဲ့ အတြက္ မၾကာခင္မွာပဲ ကုန္သြားႏုိင္ပါတယ္။ ဒီလိုပါပဲ… ဘုရားေဟာေဖာ္ခဲ့တဲ့ တရားေတာ္ေတြကို စီကာစဥ္ကာ သေဘာတူ ေပါင္းစု မထားဘူးဆုိရင္ အဓမၼ၀ါဒ ေလမုန္တုိင္း တုိက္ခတ္လို႔ မၾကာခင္မွာဘဲ ဘုရားရွင္ရဲ႕ အစစ္အမွန္တရားေတာ္ေတြ ေပ်ာက္ ႏုိင္ပါတယ္။ ငါ့ရွင္တုိ႔… ဓမၼ၀ါဒပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အဓမၼ၀ါဒပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အားႀကီးဖုိ႔ အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္လာရင္ အားႀကီးလာတတ္တယ္၊ အကယ္၍မ်ား အဓမၼ၀ါဒေတြ အားႀကီးလာမယ္ဆုိရင္ တစ္သာသနာလံုး ထိန္းမရ၊ သိမ္းမရေအာင္ ခက္ကုန္ၾကလိမ့္္မယ္၊ ဒါ့ေၾကာင့္ အဓမၼေတြ မထြန္းကားခင္၊ ဓမၼေတြ မေပ်ာက္ကြယ္ခ်ိန္မွာ သဂၤါယနာ တင္ၾကပါစို႔” လို႔ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။

အရွင္မဟာကႆဖရဲ႕ သဂၤါယနာတင္ဖုိ႔ မိန္႔လိုက္တဲ့ ၾသ၀ါဒကုိ ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ အရွင္မဟာကႆဖဟာ သာသနာေတာ္ အတြက္ ေၾကာင့္ၾကမဲ့ မေနခဲ့ပါဘူး။ သာသနာ့ ရန္စြယ္ေတြကိုလည္း ဥေပကၡာျပဳလို႔ မထားဘူးဆုိတာ ထင္ရွားပါတယ္။ ဘုရားရွင္ပရိနိဗၺာန္စံ၀င္ၿပီး ႏွစ္တစ္ရာေက်ာ္ေလာက္ ၾကာတဲ့ အခါ ေ၀သာလီျပည္ ၀ဇၨီုတုိင္းသား ရဟန္းမ်ားက- “ရဟန္းမ်ား ေရႊ၊ ေငြ အလွဴခံအပ္တယ္။ ေနမြန္းလြဲၿပီး ေနရိပ္လက္ႏွစ္သစ္ လြန္တဲ့အထိ ခဲဖြယ္မ်ားကုိ စားႏုိင္တယ္။ ေသရည္အႏုစား၊ စိမ္ရည္အႏုစားကုိ ေသာက္သံုးႏုိင္တယ္”… အစရွိတဲ့ ၀ိနည္းေတာ္ (၁၀)ခ်က္ကုိ ျပင္ဆင္က်င့္ သံုးၾက တယ္။ ဒီသတင္းကုိ အရွင္မဟာယသ ၾကားသိရတဲ့ အတြက္- “ဗုဒၶသာသနာ ပ်က္စီးေၾကာင္းကုိ ၾကားသိရပါလ်က္ ေၾကာင့္ၾကမစုိက္ဘဲ ေနလို႔ မေတာ္ေပဘူး။ ယခုပဲ ငါသြားလို႔ အဓမၼ၀ါဒီမ်ားကုိ ႏွိမ္နင္းကာ ဓမၼအစစ္အမွန္ကုိ ျပမယ္” လို႔ အၾကံျဖစ္ကာ အဓမၼ၀ါဒီတို႔ရဲ႕ ေ၀သာလီျပည္ကုိ အေဖာ္မပါ တစ္ပါးတည္း ၾကြေတာ္မူကာ ရွင္းလင္းခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ အရွင္မဟာယသရဲ႕ သာသနာေတာ္ အေပၚမွာ ဥေပကၡာျပဳ မထားမႈပါပဲ။ သာသနာေတာ္ အေပၚမွာ လစ္လွ်ဴရႈမေနခဲ့ပါဘူး။

ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳၿပီး ႏွစ္ေပါင္း ၂၃၅ႏွစ္ေလာက္မွာ သာသနာေတာ္မွာ ပစၥည္းေလးပါး ေပါမ်ားသေလာက္ ရေသ့တိတၱိ တုိ႔မွာေတာ့ ပစၥည္းေလးပါးရွားပါးလို႔ သာသနာေတာ္ထဲကုိ တိတ္တိတ္ပုန္း ၀င္ေရာက္လာၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ရဲ႕ မိစာၧအယူေတြ ကုိ မစြန္႔ပဲ ယူၿမဲ ယူထားၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ သာသနာေတာ္ဟာ မသန္႔မရွင္း ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အရွင္မဟာ ေမာဂၢလိပုတၱတိႆမေထရ္ဟာ ဒီသာသနာ့ ရန္စြယ္ေတြကုိ ေျဖရွင္းဖုိ႔ အတြက္ အဓမၼ၀ါဒီရဟန္းမ်ားနဲ႔ အျပန္အလွန္ အေမးအေျဖ အေခ်အတင္ျပဳလုပ္ၿပီး ၀ါဒတစ္ခုခ်င္းကုိ အႏုစိတ္စီစစ္ကာ ဖယ္ထုတ္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ဒါကုိ ၾကည့္ျခင္းအား ျဖင့္ အရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱတိႆ မေထရ္သည္လည္း သာသနာေတာ္ရဲ႕ အဓမၼေတြကို ေၾကာင့္ၾကမဲ့ မေနခဲ့ဘူးဆုိတာ ျမင္သာပါတယ္။ အရွင္အရဟံနဲ႔ အေနာ္ရထာတုိ႔လည္း ဆရာဒကာ ညီညြတ္စြာနဲ႔ သာသနာ့ ဆူးေျငာင့္ေတြကုိ ရွင္းလင္း ခဲ့ၾကတာ အားလံုး သိႏွင့္ၿပီးသားပါ။ ယေန႔တုိင္ေအာင္ ေခတ္အဆက္ဆက္က သာသနာ့ တာ၀န္ကုိ ယေန႔တုိင္ေအာင္ သံဃာေတာ္ အရွင္သူျမတ္မ်ားက တာ၀န္သိၿပီး တာ၀န္ရွိသည့္ အားေလ်ာ္စြာ သာသနာ့၀န္ကုိ ထမ္းရြက္ေနၾကဆဲပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

လူမ်ားသည္လည္း နည္းလမ္းမွန္ကန္စြာႏွင့္ ဆရာေကာင္းတုိ႔ ထံမွာ ခ်ည္းကပ္ကာ နည္းနာခံယူ တတ္ေစခ်င္ပါတယ္။ ဒါထက္ပုိလို႔ ဆရာဒကာ ညီညြတ္စြာႏွင့္ သာသနာ့ တာ၀န္ကုိ ထမ္ေဆာင္ႏုိင္ၾကတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းေတြ ျဖစ္ေစခ်င္ပါ တယ္။ ဓမၼ၊ အဓမၼကုိ ေ၀ဖန္ုပုိင္းျခားႏုိင္ၿပီး ဓမၼအတြက္ တာ၀န္သိၿပီး တာ၀န္ေက်တဲ့ သူမ်ား ျဖစ္ေစခ်င္ပါတယ္။ ဒါသည္ သာသနာ့ တာ၀န္ကုိ ယူ၀ံ့ေသာ ကုိယ္စီတာ၀န္သိ စိတ္ပင္ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

ဓမၼခ်မ္းသာကုိ ေတြ႕ေအာင္ ရွာႏုိင္၍ ဓမၼက ေပးေသာ ခ်မ္းသာအစစ္ကုိ ရရွိခံစားႏုိင္ၾကပါေစ…


က်မ္းကုိး။ ။ ဥေပကၡာမရွိေသာ ႏွလံုးသား - အရွင္နာရဒ (ဟုိပင္)

ျဖဴးဆရာေတာ္ႀကီး၏ အႏိၲမစ်ာပနအခမ္းအနား အစီအစဥ္

ျဖဴးဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးအား ပူေဇာ္ေသာအေနျဖင့္ (၂၅-၁၁-၂၀၀၉)မွ စ၍ ငါးညတိုင္တိုင္ တရားပဲြမ်ားကို က်င္းပမည္ျဖစ္ပါသည္။ တစ္ညလွ်င္ ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးက်စီ တရားေဟာၾကမည္ျဖစ္ပါေၾကာင္း ဘုန္းဘုန္းဦးအဂၢဝရမွ မိန္႔ေတာ္မူပါသည္။

၂၅-၁၁-၂၀၀၉ - ပ်ဥ္းမနားဆရာေတာ္ ဦးဇဋိလႏွင့္ ဆရာေတာ္ဦးသုမဂၤလ (ဒယ္အိုးဆရာေတာ္)

၂၆-၁၁-၂၀၀၉ - ျမစ္သားဆရာေတာ္ဘဒၵႏၲဝါသဝႏွင့္ တိပိဋက စြန္းလြန္းဆရာေတာ္ ဦးသုႏၵရ

၂၇-၁၁-၂၀၀၉ - (၁၂)ဘဲြ႕ရ က်ိ္ဳက္ထိုဆရာေတာ္ ဘဒၵႏ ၱနေႏၵာဘာသာဘိ၀ံသ ႏွင့္
ဓမၼဒူတဆရာေတာ္ အရွင္ေဆကိႏၵ

၂၈-၁၁-၂၀၀၉ - ေဒါက္တာေကာဝိဒ ႏွင့္ ပဲႏြယ္ကုန္းဆရာေတာ္ ဦးစႏၵာဝရ

၂၉-၁၁-၂၀၀၉ - ေညာင္ကန္ေအးဆရာေတာ္ အရွင္ဣႏၵက ႏွင့္ ဝါးခင္းကုန္းဆရာေတာ္ ဦးတိကၡ
၃၀-၁၁-၂၀၀၉ - ယင္းေန႔တြင္ အႏိၲမစ်ာပနအခမ္းအနားကို ေန႔လည္ (၁၂)နာရီတိတိအခ်ိန္တြင္ စတင္က်င္းပ မည္ျဖစ္ၿပီး၊ ျဖဴးဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ေထရ္ဆရာအရွင္မ်ားျဖစ္ၾကေသာ ျမေတာင္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးႏွင့္ ေပါက္ျမိဳင္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးတို႔မွ သီလေပးၾသဝါဒခ်ီးျမႇင့္ေပးၾကမည္ျဖစ္ပါသည္။



ထို႔ေနာက္ သီတဂူဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး အရွင္ဥာဏိႆရမွ ေရစက္သြန္းခ် အမွ်ေပးေဝၿပီးေနာက္တြင္ ျဖဴးဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ရုပ္ကလပ္ေတာ္ကို ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးမ်ားႏွင့္ တပည့္သံဃာမ်ား၊ အစိုးရအဖဲြ႕ဝင္ လူႀကီးမင္းမ်ား၊ ေဂါပကအဖဲြ႕ဝင္လူႀကီးမ်ား၊ တပည့္ဒကာ ဒကာမမ်ားႏွင့္ ျဖဴးဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ေဆြေတာ္ မ်ိဳးေတာ္မ်ားမွ အဖဲြ႕သံုးဖဲြ႕ခဲြကာ မင္းခမ္းမင္းနားျဖင့္ ေရေဝးသုႆန္သို႔ ပင့္ေဆာင္ မီးသၿဂိဳလ္မည္ျဖစ္ပါသည္။

ျဖဴးဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ၾကြင္းက်န္ရစ္ေသာ အရုိးျပာကို စ်ာပနပဲြအၿပီး တစ္ပတ္ခန္႔အၾကာတြင္ ပဲခူးတိုင္း၊ ျဖဴးၿမိဳ႕နယ္ရွိ ျဖဴးမဟာစည္သာသနာ့ရိပ္သာ မူလေက်ာင္းတိုက္သို႔ ျမိဳ႕နယ္သံဃာနာယကအဖဲြ႕ ဆရာေတာ္မ်ား၊ တာဝန္ရွိလူႀကီးမင္းမ်ား၊ တပည့္သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ ဒကာ ဒကာမမ်ားမွ ပင့္ေဆာင္ၾကမည္ျဖစ္ၿပီး ရိပ္သာတြင္ သံုးညတိုင္တိုင္ တရားပဲြမ်ား ဆက္လက္က်င္းပမည္ ျဖစ္ပါသည္။

ထို႔ေနာက္ ျဖဴးဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ၾကြင္းက်န္ရစ္ေသာ အရုိးျပာကို ျဖဴးေခ်ာင္းတြင္ ေရေမွ်ာပူေဇာ္မည္ ျဖစ္ပါေၾကာင္းကို ကမာၻတစ္ဝန္းတြင္ ေရာက္ရွိေနၾကပါေသာ ဓမၼမိတ္ေဆြ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ားအားလံုးသို႔ ေစတနာေရွ႕ထား၍ အသိေပးေၾကညာအပ္ပါသည္။

------------------------------------------------------------------

ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ျဖဴးဆရာေတာ္ၾကီးအားရည္စူး၍ ေကာင္းမႈကုသုိလ္ ျပဳလုပ္ၾကပါမည္။
၂၄-၁၁-၂၀၀၉ အဂၤါေန႔ နံနက္ (၇)နာရီအခ်ိန္ ျမန္မာနိဳင္ငံ အာရွေတာ္၀င္ေဆးကုခန္းတြင္ ဘ၀နတ္ထံပ်ံလြန္ေတာ္မူေသာ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ နိဳင္ငံေက်ာ္ ဓမၼကထိက ျဖဴးဆရာေတာ္ၾကီးအား ရည္စူး၍ ဆရာေတာ္ၾကီး၏ တပည့္ေဒါက္တာ ဥတၱမသီရိ ဦးေဆာင္မႈျဖင့္ ဆရာေတာ္ၾကီး၏တပည့္သာ၀ကမ်ား ဓမၼေက်းဇူးတင္ရွိဖူးသူမ်ား စုေပါင္းကာ စကၤာပူနိဳင္ငံ ဓာတ္ေတာ္ေက်ာင္းတုိက္တြင္ သံဃာေတာ္မ်ားအား ေန႔ဆြမ္းဆက္ကပ္လွဴဒါနး္ျပီး ေရစက္ခ် အမွ်အတန္းေပးေ၀ ကုသုိလ္ျပဳမည္ ျဖစ္ပါ၍ ဆရာေတာ္ၾကီး၏ တပည့္ ဒါယကာ ဒါယိကာမမ်ားႏွင့္ ဓမၼေက်းဇူးရွိသူမ်ား မည္သည္မဆုိ ၾကြေရာက္ကုသုိလ္ယူနိဳင္ပါေၾကာင္း အသိေပးအပ္ပါသည္။

ကုသိုလ္အလွဴရွင္- ကုိရဲထြဋ္ + မေအးသီတာ ႏွင့္ ဆရာေတာ္ၾကီး၏ တပည့္ ဒကာ ဒကာမမ်ား။

ေန႔ရက္- ၂၇-၁၁-၂၀၀၉၊ ေသာၾကာေန႔
အခ်ိန္- နံနက္ ၁၀ နာရီမွ ၁၂ နာရီအထိ
ေနရာ- ဓာတ္ေတာ္ေက်ာင္းတုိ္က္
Lorong 4- Geylang- No-59
Near Kallang MRT
ဆက္သြယ္ရန္- +၆၅ ၈၃၁ ၉၈၀ ၄၂
ကလန္း MRT မွ ဘတ္စ္ကား ၃၂ ကုိစီးလာလွ်င္ ႏွစ္မွတ္တုိင္ေျမာက္တြင္ ဆင္းရပါမည္။



ပိဋကတ္ အစြယ္ေထာင္လွ်င္ ...

တစ္ပိုင္းေၾကာင္ က်က္စာရံုႏွင့္ ခက္ပါလွ သေဘာဉာဏ္
ထက္မာန အေျပာသန္တယ္၊ ေဒါသမာန္ထူပြားး။ ။
ေစာဒကတုဖက္လာလွ်င္ သူ႔ထက္ငါ ျငင္းတဲ့လူစား။ ။
ဘုရားေဟာ ျမတ္ဓမၼကၡခန္ကို တတ္ေလဟန္ေယာင္၀ါး
ပရမတ္ျပန္ အေၾကာင္သမားေတြတို႔ ေထာင္လႊားၾက သူ႔ထက္ငါ
အသိဉာဏ္တစ္ထြာေလာက္ကယ္ႏွင့္ ညာမေထာက္ ေဟာတတ္လွပါ။ ။
ပရိတ္သတ္ ေထာမနာေအာင္ ေစာဒနာဉာဏ္
အေထာက္ေတြႏွင့္ ကန္အေၾကာက္ အတင္းမေရွာင္ ျငင္းၾကလူ႔ေဘာင္၊
ပိဋကတ္အစြယ္ေထာင္လွ်င္၊ အပါယ္ေဘာင္ ဆင္းရလိမ့္ေလး။ ။

(လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး)

အေမ ေမြးဖြားေပးခဲ့ေသာေန႔

ေမြးဖြားျခင္းက အစတည္ခဲ့ရတဲ့ ဘ၀တခုကုိ ျဖစ္တည္လာတာဟာ ၂၅ႏွစ္ တုိင္ခဲ့ပါၿပီ။ အားလံုးကေတာ့ ေမြးေန႔လို႔ ေျပာၾကတာေပါ့။ ေမြးဖြားခဲ့တဲ့ ေမြးေန႔ဆုိကတည္းက ေသဆံုးရမယ့္ ေသေန႔လည္း ရွိတယ္ဆိုတဲ့ အသိပါ ရရွိလို္က္ပါတယ္။ တနည္း ေမြးဖြားျခင္း လက္မွတ္နဲ႔အတူ ေသဆံုးျခင္း လက္မွတ္ပါ တြဲပါလာတယ္လို႔ ဆုိရမွာပါပဲ။ ေမြးခဲ့ၿပီးေပမယ့္ မေသဆံုးခင္ ကံေကာင္းလို႔ က်န္ေနတဲ့ လက္ရွိအခ်ိန္မွာ ေလာကအက်ိဳး၊ မိဘေက်းဇူးႏွင့္ မိမိအက်ိဳးအတြက္ အေကာင္းဆံုး လုပ္ေဆာင္ခ်င္တာ က်ေနာ္ရဲ႕ ဆႏၵပါ။ ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ပါေစေလ… အခုလို ရပ္တည္ေနထုိင္ သြားလာ ႏုိင္ဖုိ႔ အတြက္ ဘယ္သူက ေထာက္ပံ့ေပးခဲ့သလဲ ဆုိရင္ မာတာမိခင္ကုိပဲ ျမင္မိပါတယ္။ ရင္ထဲကေန ကုိးလလြယ္ရံုသာ မကပဲ ဖ၀ါးလက္ႏွစ္လံုး ပခံုးလက္ႏွစ္သစ္ကေန အခ်ိန္တန္အရြယ္ေရာက္ၿပီး ေလာကအလယ္မွာ ရပ္တည္ႏုိင္ဖုိ႔ အထိ ျပဳစု ယုယခဲ့သူကလည္း အေမပါပဲ။ မိဘဆုိတာ အေမနဲ႔ အေဖ ႏွစ္ဦးလံုးကုိ ေျပာတာ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ အေမလို႔ ေရးလိုက္ေပ မယ့္ အေဖကုိလည္း ေျပာၿပီးသား ျဖစ္တယ္လို႔ ေအာင့္ေမ့မိပါတယ္။ သားတုိ႔ကုိ ေမြးဖြားခဲ့တဲ့ အေမႏွင့္ အေဖ… က်န္းမာခ်မ္းသာစြာနဲ႔ သူေတာ္ေကာင္းတရားမ်ားကုိ လိုက္နာ က်င့္သံုး ေနထုိင္ႏုိင္၍ သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔ ေရာက္ရွိရာ ပန္းတုိင္ကို ရရွိခံစားႏုိင္ပါေစ…လို႔ ေတာင္းဆုျပဳရင္း ရွိခိုးဦးခ်လိုက္ပါတယ္။

အေမ… လူရယ္လို႔ ျဖစ္လာရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ပထမဆံုး ထိေတြ႕ခြင့္ရတာက အေမပါပဲ။ ဆက္လက္ရွင္သန္ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ ႏို႔ခ်ိဳ တုိက္ေကၽြးၿပီး ျပဳစုခဲ့သူလည္း အေမပါ။ သားတုိ႔ကုိ ျပဳစုလုပ္ေကၽြးခဲ့ရလို႔ ဘယ္ေလာက္ကုန္တယ္၊ ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္း တယ္၊ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ သားတုိ႔ဆီက ဘာေတြ ျပန္ၿပီး ယူရမယ္လို႔ အေၾကြးသေဘာမ်ိဳးနဲ႔ သတ္မွတ္ထားျခင္းလည္း အေမ့မွာ မရွိပါဘူး။ သားတုိ႔ အတြက္ဆုိရင္ မရွိဘူး၊ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဆုိတာကုိ မေျပာပဲ ရေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး ျဖည့္ဆည္းေပးတတ္တဲ့ အေမ့ရဲ႕ ေမတၱာေတြကုိလည္း ေလးစားတန္ဖုိးထားမိပါတယ္။ ေလာကမွာ တန္ဖုိးသတ္မွတ္ျခင္းမရွိပဲ စြန္႔လႊတ္မႈ သပ္သပ္နဲ႔ ေပးတဲ့ အရာတုိင္းဟာ ဘာနဲ႔မွ တန္ဖုိးျဖတ္လို႔လည္း မရပါဘူး။ တန္ဖုိးကန္႔သတ္လို႔လည္း မရပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အေမ့ရဲ႕ ေမတၱာနဲ႔ ဂုဏ္ေက်းဇူးဆုိတာ “အနႏၲ= အတုိင္းအဆမရွိ ႀကီးမားတယ္” လို႔ ဆုိရတာပါ အေမ…။

အေမ… တခါတေလ သား စဥ္းစားမိပါတယ္။ မိဘေတြဟာ ငယ္စဥ္ကတည္းက သားသမီးေတြကုိ ေကာင္းကင္က လမင္းနဲ႔ ပမာႏိႈင္းဆုိ ေျပာတတ္ၾကတယ္။ အေမတုိ႔ကုိယ္တုိင္က ကုမုျဒာၾကာေတြ ပမာျဖစ္ေနတာကုိေတာ့ ေမ့ေနတယ္ေလ။ သားသမီး ဆုိတဲ့ လမင္းႀကီး အျပစ္ကင္းစင္ ၾကည္လင္၀င္းပေနၿပီ ဆုိရင္ အေမတုိ႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာ ကုမုျဒာေတြလည္း ျပံဳးရႊင္ ပြင့္လန္းေန ရတာပါပဲ။ ဟုတ္ပါတယ္ အေမ။ သားတုိ႔ဘ၀မွာ မပင္းမပန္ပဲ ေနထုိင္ႏုိင္ဖုိ႔ဆုိၿပီး ပညာေတြၾကိဳးစားဖုိ႔ အၿမဲ တုိက္တြန္းခဲ့ရင္း အေမကုိယ္တုိင္ အညာေဒသရဲ႕ ေနပူထဲမွာ ေလာကဓံကုိ ရင္ဆုိင္ခဲ့တာ ျမင္ေယာင္မိပါတယ္။ နထင္ကေန စီးက်လာတဲ့ ေခၽြးစီးေၾကာင္းေၾကာင့္ ပ်က္စီးခဲ့ရတဲ့ ပါးကြက္ၾကားနဲ႔ အေမ့မ်က္ႏွာဟာ ကမာၻမွာ အလွပဆံုးလို႔ေျပာရင္ လြန္မယ္မထင္ပါဘူး အေမ။ အခုဆုိရင္ ဇရာတရားေၾကာင့္ အေမလည္း တေန႔ထက္ တေန႔ အုိမင္းလာသလို ႐ုပ္အလွေတြလည္း မလွႏုိင္ေတာ့ ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အေမ့စိတ္ ႏွလံုးသားမွာေတာ့ ထာ၀ရ လွပ သန္႔ရွင္းေနတယ္ဆုိတာ သား ယံုၾကည္မိပါတယ္။

အေမ… စြန္႔လႊတ္သူဆိုတာ စြန္လႊတ္သူနဲ႔ အတူတူပါပဲ။ စြန္လႊတ္သူဆုိတာ သူ႔ကုိ ဘယ္သူကမွ မၾကည့္ခ်င္ေနပါေစ၊ သူလႊတ္တဲ့စြန္ တက္ေနတာကုိၾကည့္ၿပီး ပီတိနဲ႔ ေက်နပ္ေနတတ္သူမ်ိဳးပါ… တဲ့။ ဒါေပမယ့္လည္း ပတ္၀န္းက်င္ဆုိတာ တက္ေနတဲ့ စြန္ကုိသာ ၾကည့္ၾကၿပီး စြန္လႊတ္သူကုိ ၾကည့္လိုတဲ့သူက ရွားပါတယ္။ ဒီလိုပါပဲ… မိဘေတြဆုိတာ ပတ္၀န္း က်င္က ျဖစ္ေစ၊ သားသမီးေတြ ကုိယ္တုိင္က ျဖစ္ေစ သူတုိ႔ကုိ အသိအမွတ္ျပဳသည္ ျဖစ္ေစ၊ မျပဳသည္ျဖစ္ေစ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ သားသမီးဆုိတ့ဲ စြန္ကေလးေတြ အႏၲရာယ္ကင္းကင္းနဲ႔ တက္ေနတာကုိ ၾကည့္ၿပီး ပီတိနဲ႔ ေက်နပ္ေနသူေတြပါပဲ။ သက္မဲ့ျဖစ္တဲ့ စြန္ကေတာ့… ငါအခုလို ေကာင္းကင္မွာ ၀ဲပ်ံေနႏိုင္တာဟာ စြန္လႊတ္သူက ၾကိဳးနဲ႔ဆြဲခ်ည္ လႊတ္တင္ေပးေန လို႔ပဲ ဆုိတာ မသိေပမယ့္ သားအတြက္ေတာ့ အခုလို ေလာကမွာ ရပ္တည္ေနႏုိင္တာဟာ အေမ့ ေက်းဇူးေတြနဲ႔ အေမ့ေပးတဲ့ ခြန္အား ေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္ အေမ…။

အေမ… သားတုိ႔အေနနဲ႔ ေက်းဇူးတရားေတြကုိ သိၿပီးရင္ သိတဲ့ အတုိင္းလည္း တုန္႔ျပန္ရမွာပါ။ သားလည္း အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ အေ၀းကေနပဲ အာမိသပူဇာအေနနဲ႔ ေက်းဇူးဆပ္ႏုိင္သလို ဓမၼပူဇာ အေနနဲ႔လည္း သားသိထားတဲ့ အသိတရားေတြ ကုိ ေက်းဇူးဆပ္စကားေတြ အျဖစ္ ေျပာခြင့္ရလို႔ ၀မ္းသာပါတယ္ အေမ…။ သက္မဲ့ စြန္ကုိ မ်က္စိနဲ႔ ျမင္ႏုိင္တဲ့ ၾကိဳးနဲ႔ ခ်ည္ၿပီး လႊတ္တာျဖစ္လို႔ ရာသီဥတု၊ အေျခအေန အခ်ိန္အခါကုိ ၾကည့္ၿပီး ကုိယ္လိုအပ္သလို တင္ႏုိင္ ခ်ႏုိင္ခြင့္ရွိပါတယ္။ မိဘေတြ ကေတာ့ သာမန္မ်က္စိနဲ႔ မျမင္ႏုိင္တဲ့ ေမတၱာႀကိဳး၊ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးနဲ႔ ခ်ည္ဖြဲ႔ထားတာ ျဖစ္လို႔ မိဘတုိ႔ လိုသလို ဆြဲမယူႏုိင္ပဲ သားတုိ႔ အလိုဆႏၵေနာက္ကုိ ေမတၱာၾကိဳးေတြ ေလ်ာ့ၿပီး ေနေပးၾကတာကုိလည္း ျမင္ေယာင္မိပါတယ္ အေမ။ ေမတၱာပံုရိပ္ ကုိ ေမတၱာမ်က္၀န္းရွိသူတုိ႔သာ ျမင္ႏုိင္ပါတယ္ေလ။ သားတုိ႔ အတြက္ ေပးဆပ္မႈ သပ္သပ္နဲ႕သာ အၿမဲေျပာခဲ့တဲ့၊ ေနခဲ့တဲ့ အေမ့ ေမတၱာေတြ၊ ေက်းဇူးတရားေတြကုိ ေက်ေအာင္ဆပ္ႏိုင္ဖုိ႔ သား ၾကိဳးစားပါမယ္ အေမ။

အေမ… ဗုဒၶျမတ္စြာ ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ တရားဓမၼေတြဟာ အစမထင္ သံသရာထဲမွာ တ၀ဲလည္လည္ ခံစားေနရတဲ့ သံသရာ ၀ဋ္ ဒုကၡအားလံုးတုိ႔ကုိ အၾကြင္းမဲ့ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းရာ နိဗၺာန္ဆုိတဲ့ တကယ့္ခ်မ္းသာ အစစ္ကုိ ရရွိေစႏုိင္တဲ့ နည္းလမ္းမွန္ျဖစ္လို႔ အနႏၲ ေက်းဇူးဂုဏ္နဲ႔ ျပည့္စံုတယ္လို႔ ဆုိရတာပါ။ ဘုရားရွင္က ဘုရားျဖစ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ကုိးလေလာက္ ၾကာတဲ့အခါမွာ လက္ယာရံ၊ လက္၀ဲရံ မေထရ္ျမတ္ႏွစ္ပါးတုိ႔ ရဟႏၲာအျဖစ္ေရာက္ရွိၿပီး ျဖစ္လို႔ တပည့္သာ၀က ပရိသတ္အဂၤါရပ္ စံုညီၿပီ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ သာ၀ကစံုညီ ၾသ၀ါဒ ခံယူပြဲႀကီး ျပဳလုပ္ပါတယ္။ အဲဒီ သာ၀ကစံုညီပြဲရဲ႕ ၾသ၀ါဒအျဖစ္ ေဟာညႊန္ဆံုးမေတာ္မူတဲ့ အခါမွာေတာ့ ပြင့္ေတာ္မူၿပီးသမွ် သမၼာသမၺဳဒၶဘုရားရွင္ အားလံုးတုိ႔ တူညီစြာ ခ်မွတ္ၿမဲျဖစ္တဲ့ …

(၁) သဗၺပါပႆ အကရဏံ = မေကာင္းမႈ မွန္သမွ် လံုး၀ မျပဳလုပ္ရ။
(၂) ကုသလႆ ဥပသမၸဒါ = ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ားကုိ ျပည့္စံု ေစရမည္။
(၃) သစိတၱပရိေယာဒပနံ = မိမိစိတ္ကုိ စင္ၾကယ္ေစရမည္။ ဆုိတဲ့ သာသနာ့ အေျခခံမႈ သံုးရပ္ကုိ လမ္းညႊန္ခ် မွတ္ခဲ့ပါတယ္။

တနည္းေျပာရရင္ အထက္က ဆုိလိုတဲ့ သံုးခ်က္ဟာ သာသနာေတာ္ရဲ႕ အႏွစ္ခ်ဳပ္ပါပဲ အေမ။ မိမိရဲ႕ ကုိယ္ႏႈတ္စိတ္ စတဲ့ ကံသံုးပါးလံုးမွာ မေကာင္းဘူးဆိုတဲ့ အရာမွန္သမွ်ကုိ မလုပ္ဖုိ႔၊ ေကာင္းတယ္ဆုိတဲ့ အရာမွန္သမွ်ကုိ ျပဳလုပ္ဖုိ႔နဲ႔ မိမိရဲ႕ စိတ္ကုိ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ေအာင္ ထားဖုိ႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ အေမ့မွာ စိတ္ဓာတ္ေကာင္းေတြ ရွိေနၿပီး ျဖစ္လို႔လည္း ၀မ္းသာပီတိ ျဖစ္မိပါတယ္။ အဲဒီ စိတ္ဓာတ္ေကာင္းကုိလည္း ဘယ္လို အေၾကာင္းေၾကာင္းနဲ႔မွ မပ်က္စီးေစဖုိ႔ သတိေပးခ်င္ ပါတယ္။ သတိဆုိရာမွာ သတိထားလို႔ သတိရွိေနတာထက္ အခ်ိန္တုိင္း သတိရွိရွိေနတတ္ေအာင္ ၾကိဳးစားေစခ်င္တာပါ။

အေမ… အခုဆုိရင္ အေမလည္း အသက္အရြယ္အားျဖင့္ ဒုတိယ အရြယ္ကုိ ျပည့္လုနီးပါး ရွိေနပါၿပီ။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ေနာက္ဆံုး ေန၀င္ခ်ိန္မွာ အၿပံဳးနဲ႔ ေလာကကုိ ႏႈတ္ဆက္ႏုိင္တဲ့ သူျဖစ္ေစခ်င္တာ သား ဆႏၵပါ။ အေမ့ ႏွလံုးသား ဇာတ္ညႊန္းဆရာ ဆုိတဲ့ မေနာကံက ညႊန္ၾကားတဲ့ အတုိင္း ၀စီကံနဲ႔ ကာယကံတုိ႔ ကျပခဲ့တဲ့ အေမ့ရဲ႕ တဘ၀ ဇာတ္လမ္းမွာ ဇာတ္သိမ္းလွေစခ်င္ပါတယ္။ ငိုေၾကႊးျခင္းနဲ႔ အဆုံးသတ္ရတဲ့ ဇာတ္လမ္းကုိ ဘယ္သူမွ မႏွစ္သက္ၾကပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ လြမ္းတေျမ႕ေျမ႕နဲ႔ ေဆြးေျမ႕က်န္ခဲ့ရတာကုိ ႏွစ္သက္တာရွိပါတယ္။ ဘ၀ဇာတ္ခံုမွာေတာ့ ကုိယ္တုိင္ ဇာတ္ညႊန္းေရးၿပီး ကုိယ္တုိင္ ကျပရတာျဖစ္တဲ့ အတြက္ အငုိနဲ႔ ဇာတ္သိမ္းရမယ္ဆုိရင္ သံသရာမွာလည္း ဆက္၍ ဆက္၍ ငိုေနရဦးမွာပဲေပါ့။

အေမ… သံသရာ တစ္ေလွ်ာက္မွာ သားတုိ႔ ငိုခဲ့ရတဲ့ မ်က္ရည္ဆုိတာ သမုဒၵရာ ေလးစင္းထဲက ေရေတြထက္ ပုိမ်ားပါတယ္ တဲ့။ ေဆာင္းရာသီေရာက္ရင္ ျမဴႏွင္းေတြေ၀ရသလို သမုဒယ မကင္းသမွ်ေတာ့ သတၱ၀ါတိုင္း လူသားတုိင္း မ်က္ရည္ႏွင္းေတြ ေ၀ေနရဦးမွာေပါ႔။ တနည္းေျပာရရင္ သမုဒယ မကင္ေသးရင္ေတာ့ ဒုကၡရေနဦးမွာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီဘ၀ဇာတ္သိမ္း ရမွာခ်င္း အတူတူ ဘ၀ကူးေကာင္းေအာင္ မလုပ္ပါႏွင့္၊ ဘ၀ခ်ဳပ္ၿငိမ္း ရုပ္ဇာတ္သိမ္းေအာင္ လုပ္ပါလို႔ မုိးကုတ္ဆရာ ေတာ္ႀကီးက ဆံုးမခဲ့ပါတယ္။ အခ်ိန္ေတြ တစ္ေန႔၊ တစ္ရက္၊ တစ္မိနစ္၊ တစ္စကၠန္႔ကုန္ဆံုးသြားတာနဲ႔ ေသဖုိ႔ နီးသထက္ နီးလာၿပီ ဆုိတဲ့ အသိကုိ အၿမဲ ရွိေစခ်င္ပါတယ္။ လူဆုိတာက မေသေတာ့ဘူးထင္၊ အခုျဖစ္တည္ေနတာေတြ အားလံုးက ေရရွည္ တည္တံ့မယ္ ထင္ၿပီးေတာ့ ေလာဘအလိုကုိ လိုက္ေနတတ္ၾကတယ္။ ဂုဏ္ပကာသနေတြ အလယ္မွာ ရစ္မူးေနတတ္ၾကပါ တယ္။ လူတိုင္းဟာ အသက္ရွင္ဖို႔အတြက္သာ ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ ထင္မွတ္ေနၾကေပမယ့္ အသက္ရွင္ရတာဟာ ဘာလုပ္ဖို႔ လဲဆိုတာ အထိေတာ့ဆက္ၿပီး မစဥ္းစားတတ္ၾကဘူး။ အေမကုိယ္တိုင္ပဲ စဥ္းစားသိရွိေစခ်င္ပါတယ္။

အေမ… ေသျခင္းဆီကုိ သြားေနတဲ့ သားတုိ႔က ေသျခင္းက လႊတ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္ရမယ္။ သားေမြးေန႔မွာ ေမြးဖြားျခင္း တဖန္ မျဖစ္ေတာ့တဲ့၊ ေမြးေန႔ ကင္းသူျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ ရမယ္လို႔ အသိေတြ ရရွိပါတယ္။ ေသရမွာကလည္း မလြဲမေသြ ျဖစ္ေနေတာ့ ကုိယ့္ေသျခင္းတရားကုိ စဥ္းစားၿပီး … မအုိမီ၊ မနာမီ၊ အခုလို က်န္းမာေနတုန္း၊ ဉာဏ္ရႊင္တုန္း၊ အဆင္ေျပေနတုန္းမွာ ငါတုိ႔ အတြက္ အားကုိးရာ အစစ္အမွန္ကေတာ့ တရားအားထုတ္ထားမွပဲ လို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ထား ရမယ္ အေမ။ အျခား အားကုိးရာ အစစ္အမွန္ မဟုတ္တာေတြနဲ႔ အခ်ိန္မျဖဳန္းပါနဲ႔ေတာ့။ အမွားတကာ အမွားထဲမွာ ကုိးကြယ္အားထားရာ မွားျခင္းဟာ အဆုိးဆံုးပါပဲ အေမ။ တရားစစ္ တရားမွန္ႏွင့္ ေမြ႕ေလ်ာ္ေပ်ာ္ႏုိင္ပါေစ…

အေမ.. သားလည္း ကံေကာင္းလို႔ က်န္ေနတဲ့ လက္ရွိအခ်ိန္ကုိ အက်ိဳးရွိေအာင္ အသံုးခ်ၿပီး အသံုးက်တဲ့ သူတေယာက္ျဖစ္ ေအာင္ ၾကိဳးစားေနပါတယ္။ ေန႔စဥ္ မိဘတုိ႔ ေက်းဇူးဂုဏ္ကုိလည္း ေအာင့္ေမ့ သတိရလ်က္ပါ။ သားျပဳသမွ် ကုသုိလ္ ေကာင္းမႈ အစုစုတုိ႔ကုိလည္း အမွ်ေပးေ၀ပါတယ္ အေမ။

အေမ… ေန႔စဥ္ ေနစဥ္ တရားအသိႏွင့္ ေနထုိင္ႏုိင္သျဖင့္ တရားေၾကာင့္ ရရွိတဲ့ ခ်မ္းသာသုခကုိ ရရွိခံစား ႏုိင္ပါေစ…


၁၈.၁၁.၂၀၀၉ ရက္၊ ဗုဒၶဟူးေန႔တြင္ က်ေရာက္ေသာ ၂၅ ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔မွာ ယခုဘ၀ ေက်းဇူးရွင္မိဘႏွင့္ သံသရာ အဆက္ဆက္က ေတာ္စပ္ခဲ့ဖူးေသာ မိဘမ်ားအားလံုးကုိ ယခုစာျဖင့္ ဂါ၀ရ ျပဳအပ္ပါတယ္။


အေမမ်ားအတြက္ တရားတပုဒ္

“သားလွခ်စ္စြာ မိမာတာ၏၊ နီတ်ာအေတြးေတြး ႏွလံုးေသြးသည္၊
သက္ခ်သူ႔သား ႏို႔စို႔ျငားေသာ္၊ သားျမတ္အဖ်ား ေရာက္လာျငား၍၊
ေဘာ္သာခြာေသြး ျဖဴျဖဴေဖြးသည္၊ ခ်စ္သားလူလွ ခ်စ္ေသာေၾကာင့္”
သီတာခုႏွစ္တန္ အိုင္ႀကီးခုႏွစ္အိုင္ အတြင္းမွာရွိတဲ႔ေရထက္ မိခင္တို႔၏ ႏို႔ေရသည္ ပို၍ေအးျမပါတယ္။ တန္းဖိုးလည္း ထုိက္တန္ပါတယ္။ ဆာေလာင္မႈကိုလည္း ေျပေပ်ာက္ေစပါတယ္။ မိခင္တို႔၏ ႏို႔ေရထက္ တရားဓမၼ ႏို႔ေရသည္ ပို၍ေအးျမပါတယ္။ ထုိ႔အတြက္ေၾကာင့္ ေမတၱာေအးဆရာေတာ္ အရွင္သုဇာတ ေဟာၾကား ဆံုးမေတာ္မူေသာ “အေမမ်ားအတြက္ တရားတပုဒ္” အမည္ေပးထားေသာ တရားေတာ္ကုိ နာယူၾကည္ညိဳျခင္းျဖင့္ ဓမၼႏို႔ရည္ကုိ ေသာက္စို႔ၾကပါ။
မဂၤလာရွိေသာ အခ်ိန္အခါမွာ စာဖတ္သူမ်ား၊ တရားနာသူမ်ား ကိုယ္စိတ္ႏွလံုးမွာ ေအးခ်မ္းသာယာ ႏုိင္ၾကပါေစ။ ေကာင္းက်ိဳးလိုရာ ဆႏၵမ်ား ျပည့္၀ နုိင္ၾကပါေစ…။


မိဘေမတၱာသားလိမၼာ

ဆရာေတာ္ အရွင္သုဇာတ ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ “မိဘေမတၱာ သားလိမၼာ” တရားေတာ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ား နာၾကားကုသိုလ္ယူႏိုင္ေစရန္ ဓမၼဒါနျပဳအပ္ပါတယ္။ ဘေလာ့မွ ဓမၼေတးသီခ်င္းကို ညာဘက္အစြန္ဆံုးေကာ္လံ “ခ်မ္းသာကိုယ္စိတ္ၿမဲပါေစ” ေခါင္းစဥ္ေအာက္ရွိ Player မွ ပိတ္ထားႏိုင္ပါတယ္

အသိရွိေလ ခ်မ္းသာေလ

ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ဓမၼဒူတ အရွင္ေဆကိႏၵ ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ အသိရွိေလ ခ်မ္းသာေလ အမည္ရွိတဲ့ တရားေတာ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအားလံုး တရားေတာ္ကုိ နာယူၾကည္ညိဳႏုိင္၍ တရားအသိတုိးၿပီး ေကာင္းက်ိဳးလိုရာ ဆႏၵမ်ားျပည့္စံုႏုိင္ၾကပါေစ…

သာမညဖလ အခါေတာ္ေန႔

ဓမၼမိတ္ေဆြအေပါင္း သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔…

အျပစ္ကုိ အျပစ္လို႔ ႐ႈျမင္၊ တရားနဲ႔ အညီကုစား၊
ေနာင္ဘယ္ေသာအခါမွ မျဖစ္ေစရဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ေစာင့္စည္း။
ဒါဆုိရင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ တရားသျဖင့္
ဆံုးမရာ သာသနာေတာ္မွာ
ႀကီးပြားခ်မ္းသာေၾကာင္းသာ ျဖစ္တယ္။
(သာမညဖလသုတ္၊ ဒီဃနိကာယ္)
သာသနာေတာ္ႏွစ္ (၂၅၅၃)၊ ေကာဇာသကၠရာဇ္ (၁၃၇၁)ခုႏွစ္၊ ခရစ္ႏွစ္ (၁.၁၁.၂၀၀၉)ခုႏွစ္၊ တနဂၤေႏြေန႔ သည္ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ထုိေန႔တြင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ သာမညဖလသုတ္ ေဒသနာေတာ္ကုိ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ေသာေၾကာင့္ သာမညဖလ အခါေတာ္ေန႔ ဟု ေခၚဆုိခဲ့ၾကပါတယ္။ ထိုအေၾကာင္းကုိ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ သီတဂူဆရာေတာ္ႀကီး ေဒါက္တာ အရွင္ဉာဏိႆရ က ကုမုျဒာေတြ ပြင့္တဲ့ည ဆုိတဲ့ တရားေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ေဟာၾကားခဲ့ပါ တယ္။
ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ား အားလံုး ကုိယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ က်န္းမာခ်မ္းသာစြာႏွင့္ နာယူႏုိင္ၾကပါေစ…

သာမညဖလ အခါေတာ္ေန႔ (သုိ႔မဟုတ္) သံဃာ့ေက်းဇူး မေမ့ဘူး အထူးပူေဇာ္မယ္… ဓမၼေဆာင္းပါးကုိ သစၥာအလင္း မွာ ဖတ္ရႈ၍ တရားအသိမ်ားတုိးပြား ႏုိင္ၾကပါေစ…


ကုမုျဒာေတြ ပြင့္တဲ့ည(၂)

သာသနာ႔ အံ႔ဖြယ္ရွစ္ျဖာ

အစ္ကိုေရ.. သိခ်င္တာေလးေမးခြင့္ ျပဳပါဦး။ သိရင္လည္း ေျဖၾကားညြွန္ျပေပးပါဦး။ အံ႕ဖြယ္သာသနာ ရွစ္ျဖာအေၾကာင္းကို သိခ်င္လို႕ပါ။ အဓိပၸါယ္ေလးလည္း ရွင္းျပေပးပါခင္ဗ်ာ။
ကုိထုိက္

သာသနာ႔ အံ႔ဖြယ္ရွစ္ျဖာ

အစဥ္နက္၀ွမ္း၊ ကမ္းကုိမလြန္
ရြံဖြယ္ဆယ္ပစ္၊ တမည္ျဖစ္ျခင္း
မယြင္းမတုိး၊ ၁၀မ်ိဳးရတနာ
ရသာဆားတူ၊ ၾကီးသူေနရာ
ဤ ၈-ျဖာ၊ မွတ္ဖြယ္ အ႔ံဖြယ္ သာသနာ။



အစဥ္နက္၀ွမ္း = သမုဒၵရာႀကီးသည္ ကမ္းစပ္မွွ အလယ္သို႔ တျဖည္းျဖည္း နက္သြားသလုိ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ ဟူ၍ အစဥ္အတုိင္း နက္သြားတယ္။

ကမ္းကုိမလြန္ = သမုဒၵရာထဲက ေရေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ကမ္းကုိမလြန္လာသကဲ႔သုိ႔ ဘယ္ပုဂၢိဳလ္မဆုိ ျမတ္စြာဘုရားေဟာထားေသာ က်င္႔စဥ္မ်ားထက္ ပုိက်င္႔လုိ႔ မရဘူး။

ရြံဖြယ္ဆယ္ပစ္ = သမုဒၵရာထဲက အညစ္အေၾကးေတြက ကမ္းစပ္မွာ အလုိလုိတင္ေနသကဲ႔သုိ႔ သာသနာမွာ အညစ္အေၾကးေတြ ျဖစ္လာရင္လည္း သူ႔ဘာသာ ဆယ္ထုတ္ သြားပါလိမ္႔မယ္။

တမည္ျဖစ္ျခင္း = ျမစ္၊ ေခ်ာင္း၊ အင္းအုိင္ထဲက ေရေတြ သမုဒၵရာထဲေရာက္လွ်င္ သမုဒၵရာေရလုိ႔ ေခၚသလုိ ဘယ္သူမဆုိ သာသနာ႔ ေဘာင္ထဲေရာက္လွ်င္ ဘိကၡဳသမဏ လုိ႔ တမည္ပဲေခၚပါတယ္။

မယြင္းမတုိး = သမုဒၵရာၾကီးသည္ ေလ်ာ႔ျခင္း၊ တုိးျခင္းမရွိ ပုံမွန္ရွိေနသလုိဘဲ နိဗၺာန္ဆုိတာလည္း မက်င္႔လုိ႔ ေလ်ာ႔သြား၊ ေပ်ာက္သြားတာ မရွိသလုိ က်င္႔သူရွိလုိ႔ တုိးလာတာလည္း မရွိဘူး။

(၁၀)မ်ိဳးရတနာ = သမုဒၵရာၾကမ္းျပင္မွာ ပုလဲေတြ၊ ရတနာေတြ၊ ေက်ာက္သံေတြ ရွိေနသလုိ သာသနာမွာလည္း ေဗာဓိပကိၡယ တရားရတနာေတြရွိပါတယ္။
(ေဗာဓိပကိၡယရတနာ= ၃၇ပါးေသာ တရားရတနာ)

ရသာဆားတူ = သမုဒၵရာထဲက ေရေတြသည္ ငန္တဲ႔အရသာတစ္ခုတည္း ရွိသလုိ သာသနာ မွာလည္း ဘယ္တရားကုိပဲ လိုက္နာက်င့္သံုးပါေစ ၀ိမုတၱိရႆ ဆုိတဲ႔ ကိေလသာက လြတ္ေျမာက္တဲ့ အရသာတစ္မ်ိဳးဘဲ ရိွပါတယ္။

ၾကီးသူေနရာ = သမုဒၵရာထဲမွာ အလြန္ၾကီးတဲ႔ သတၱ၀ါေတြ ေနသလုိဘဲ သာသနာမွာလည္း ေထရ္ၾကီး ၀ါၾကီးေတြ၊ ရဟႏၲာ အရွင္ျမတ္ေတြ၊ သီလ၀ံသ မေထရ္ေတြ ေပ်ာ္ပါးတဲ႔၊ ေပ်ာ္ေမြ႔တဲ႔ေနရာျဖစ္ပါတယ္။


အကုိသိတာ ေျဖေပးလိုက္တယ္ ညီ။ သုေတသန သ႐ုပ္ျပ အဘိဓာန္မွာလည္း ရွင္းထားတာရွိပါတယ္။ အကုိ စာေရးခ်ိန္မရ ေတာ့လို႔ ဒီေလာက္ပဲ တင္လိုက္တယ္။ နားလည္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။

စိတ္ခ်မ္းသာပါေစ...


မဂၤလာတရား၁၂ပါး

ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ သတ္မွတ္ေသာမဂၤလာတရား၁၂ပါးကို သိခ်င္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ... သိရင္ေျပာျပေပးပါ။
kohtike

အကုိေျပာတာ ေလာကီမဂၤလာ ၁၂ပါးကုိ ေျပာတာထင္ပါတယ္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ သတ္မွတ္ထားတဲ့ မဂၤလာဆုိတာေတာ့ သီးသန္႔ မေတြ႕ဖူးပါဘူး။ ေလာကီမဂၤလာကုိပဲ မဂၤလာလို႔ ယူဆထားၾကတာပါ။

ေလာကီမဂၤလာ ၁၂-ပါး
(၁) ပဋိသေႏၶ အခ်ိန္ အခါ၊ လ၊ ရက္ ေစ့ေရာက္သျဖင့္ ဖြားေျမာက္ေအာင္ျမင္ျခင္း ၀ိဇာတ မဂၤလာမ်ား။
(၂) ဖြားသည္မွေနာက္ ၃-ရက္ ေျမာက္ေသာေန႔၌ ရတနာသံုးပါးဘိုးဘြားဟူေသာ နႏၵိမုခနတ္တို႔အား ရွိခိုးပူေဇာ္ေစျခင္းမုခ ဒႆနမဂၤလာ။
(၃) ဖြားသည္မွေနာက္ ၇-ရက္ ေျမာက္ေသာေန႔၌ ဆံရိတ္ျခင္းဟူေသာ ေကသေစၧဒန မဂၤလာ။
(၄) ကမာၻဦးပညတ္ ေရွးသူေဟာင္းတို႔အမွတ္ျဖင့္ ေကာင္းျမတ္တင့္တယ္ေသာ ေန႔ရက္၌ ပုခက္ ဧယာဥ္ တင္ျခင္း ဟူေသာ ေဒါလာ ကရဏမဂၤလာ။
(၅) ဖြားသည္မွေနာက္ ၇၅-ရက္ ေျမာက္ေသာေန႔၌ ကြမ္းဦးခြန္႔ျခင္းဟူေသာ တမၺဳလ ပတၱမဂၤလာ။


(၆) ဖြားသည္မွေနာက္ ၃-လ ေျမာက္ေသာေန႔၌ ေန လ တို႔ကို ျပသၾကည့္ရႈ ေစျခင္း ဟူေသာ ရ၀ိႏၵဳ ဒႆန မဂၤလာ။
(၇) ဖြားသည္မွေနာက္ ရက္ေပါင္း ၁၀၀-ေျမာက္၌ အမည္သညာမွည့္ျခင္း ဟူေသာ နာမ ကရဏမဂၤလာ။
(၈) ဖြားသည္မွေနာက္ ၆-လ ေျမာက္၍ ထမင္းဦး ခြန္႔ျခင္း ဟူေသာ ပဌမ ဘတၱ မဂၤလာ။
(၉) သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္ ခ်ိန္ရြယ္ ေရာက္လတ္ေသာအခါ ဆံထံုးဥေသွ်ာင္ ဖြဲ႔ထံုးျခင္း ဟူေသာ ေကသ ဗႏၶန မဂၤလာ။
(၁၀) သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္ ခ်ိန္အရြယ္ က်ေရာက္လတ္ေသာအခါ နားထြင္းျခင္း ဟူေသာ ကဏၰစိၦဒၵ မဂၤလာ။
(၁၁) သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္ အခ်ိန္အရြယ္ က်ေရာက္ေသာအခါ သာသနာေတာ္ တြင္းသို႔ သြတ္သြင္း ခ်ီးျမႇင့္ျခင္းဟူေသာသာသနာ ႏုဂၢဟ မဂၤလာ။ ပဗၺဇၨမဂၤလာ လည္း ဟူ၏။
(၁၂) သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္ အခ်ိန္အရြယ္ က်ေရာက္ေသာအခါ မ်ိဳးႏြယ္ဇာတ္ ဂုဏ္ လံုးစံုတူေသာ သတို႔သား သတို႔သမီးႏွင့္ စုလ်ားရစ္ပတ္ လက္ထပ္ ထိမ္းျမား ရျခင္း ဟူေသာ အာ၀ါဟ ၀ိ၀ါဟမဂၤလာ။
သုေတသန သ႐ုပ္ျပအဘိဓာန္စာအုပ္မွ...။

မဂၤလာတရားနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ အနည္းက်ဥ္းထပ္ျဖည့္ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ မဂၤလာမွာ ေဆာင္ရမယ့္ မဂၤလာနဲ႔၊ ပယ္ရမယ့္ မဂၤလာ ဆုိၿပီးရွိပါတယ္။ ေဆာင္ရမယ့္ မဂၤလာက ဘုရားေဟာ မဂၤလာသုတ္မွာပါတဲ့ ၃၈ျဖာ မဂၤလာတရားေတာ္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ (ဒီေနရာမွာ မဂၤလာေဆာင္(လက္ထပ္) ေတာ့မယ့္ မိတ္ေဆြေတြကုိ မဂၤလာေဆာင္တယ္ဆုိၿပီး လက္ထပ္ၾက သလို ၃၈ျဖာ မဂၤလာတရားေတြကုိလည္း ေဆာင္ၾကပါလို႔ အသိေပးလို႔ ရပါတယ္)။
ပယ္ရမည့္ မဂၤလာမ်ား ဆိုတာက တရားနဲ႔ စပ္တဲ့ ၃၈-ျဖာ မဂၤလာအစစ္ေတြ မဟုတ္ပါဘူး၊ ေလာကသားေတြက မဂၤလာလို႔ ယူဆစြဲလမ္းအပ္တဲ့ မဂၤလာ အတုေတြကိုသာ ဆိုလိုပါတယ္၊ အဲဒါေတြက ဒိ႒မဂၤလာ၊ သုတမဂၤလာ၊ မုတမဂၤလာလို႔ သံုးမ်ိဳးရွိပါတယ္။

ဒိ႒မဂၤလာ
ဒိ႒မဂၤလာဆိုတာ အေကာင္းအျမတ္ကို ျမင္ေတြ႕ရရင္ ေကာင္းက်ိဳးကိုရတယ္၊ မေကာင္းတာ ဆိုးတာကို ျမင္ရရင္ မေကာင္းက်ိဳးကို ရတယ္လို႔ ယူဆခ်က္ပါပဲ။ ဘယ္လိုဟာလဲဆိုေတာ့ နံနက္ အိပ္ရာမွ ထခါစမွာ ပ်ံလႊားငွက္၊ မိုးစာငွက္ လူ႔စကားေျပာတတ္တဲ့ ငွက္ကို ျမင္ရရင္္၊ ကိုယ္၀န္ေဆာင္၊ အပ်ိဳ၊ လူပ်ိဳကို၊ ေရျပည့္အိုး၊ အာဇာနည္ျမင္း၊ ႏြားလားဥႆဖ စတဲ့ ႏွစ္သက္ဖြယ္အဆင္းကို ျမင္ရရင္ ေကာင္းျခင္းမဂၤလာ ျဖစ္တယ္လို႔ ယူဆၾကတယ္။ ေရွးတုန္းက အိႏၵိယမွာ ယူဆပံု ေတြပါပဲ။ ယခုေခတ္ ျမန္မာျပည္မွာလဲ ထိုက္သည့္အားေလ်ာ္စြာ ယူဆစြဲလမ္းခ်က္ဟာ အေတာ္အတန္ေတာ့ ရွိတာပါပဲ။ သူေတာင္းစား ဒြန္းစ႑ားကိုျမင္ရရင္ အမဂၤလာျဖစ္တယ္လို႔ ေရွးေခတ္က အယူအဆရွိခဲ့တယ္။

သုတမဂၤလာ
သုတမဂၤလာဆိုတာကေတာ့ အၾကားေကာင္းကို မဂၤလာလို႔ယူၿပီး အၾကားဆိုးကို အမဂၤလာလို႔ ယံုၾကည္စြဲလမ္းတာပါပဲ။ ၀မ္းေျမာက္ေပ်ာ္႐ြင္ဖြယ္ အသံေကာင္း အဆိုေကာင္းကို ၾကားရရင္ မဂၤလာလို႔ ထင္မွတ္တယ္။ မသာ(လူေသ) အေၾကာင္း၊ လြမ္းဆြတ္ငိုေၾကြးသံ တို႔ကို ၾကားရရင္ အမဂၤလာလို႔ ယူဆတယ္။ ဇီးကြက္ျမည္သံၾကားရရင္ မဂၤလာရွိတယ္လို႔ ယူဆတယ္၊ ငွက္ဆိုးသံ ၾကားရရင္ အမဂၤလာျဖစ္တယ္လို႔ ယူဆတယ္၊ ဒါမ်ိဳးေတြပါပဲ။

မုတမဂၤလာ
မုတမဂၤလာ ဆိုတာကေတာ့ အနံ႕ေကာင္းကို နံရတာ၊ အရသာအထူးကို စားရတာ၊ အေတြ႕ေကာင္းကို ေတြ႕ထိရတာ ဒါမ်ိဳးေတြကို မဂၤလာလို႔ ယူဆတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ဆန္႔က်င္တဲ့ အနံ႔အရသာ အေတြ႔မ်ိဳးကို အမဂၤလာလို႔ ယူဆတယ္။ အိႏၵိယက
ဇာတ္အယူ၀ါဒအရဆိုရင္ ဇာတ္နိမ့္ ဒြန္းစ႑ားကိုယ္နဲ႔ ထိတာကို အမဂၤလာလို႔ ယူဆတယ္။

အမွန္တကယ္ပဲ တရားအလုပ္ အားထုတ္တဲ့ သူေတြအေနနဲ႔ အထက္က ေျပာခဲ့တဲ့ မဂၤလာတရားေတြကုိလည္း ပယ္ရပါမယ္။ ေလာကီမဂၤလာေတြကုိလည္း ပယ္ရမယ္။ တရားအားထုတ္ေနၿပီး ဒီလို အယူေတြ စြဲေနေသးတယ္ဆုိရင္ မဟုတ္ ေသးဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လို႔ ရပါတယ္။ ဒါေတြက ျမန္မာအေတာ္မ်ားမ်ား စြဲေနၾကတဲ့ အယူေတြလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အားလံုးကုိလည္း ဒီအေၾကာင္းေတြ သိေစခ်င္ပါတယ္။ ေရးသားျဖစ္ေအာင္ ေမးလိုက္တဲ့ ကုိထုိက္ ကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။


သူေတာ္ေကာင္းဓာတ္ တရားျမတ္ လႊမ္းပတ္ကမာၻတည္ေစေသာ္…


သညာသိႏွင့္ ပညာသိ

ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ အရွင္ဇ၀န (ေမတၱာရွင္) ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ သညာသိႏွင့္ ပညာသိ တရားေတာ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအားလံုး တရားေတာ္ကုိ နာယူၾကည္ညိဳႏုိင္၍ တရားအသိတုိးၿပီး ေကာင္းက်ိဳးလိုရာ ဆႏၵမ်ားျပည့္စံုႏုိင္ၾကပါေစ…

၀ဲမစုပ္ပုပ္ေဆြးေ၀းရၿပီ

ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ဓမၼဒူတ အရွင္ေဆကိႏၵ ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ ၀ဲမစုပ္ပုပ္ေဆြးေ၀းရၿပီ ဆုိတဲ့ တရားေတာ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအားလံုး တရားေတာ္ကုိ နာယူၾကည္ညိဳႏုိင္၍ တရားအသိတုိးၿပီး ေကာင္းက်ိဳးလိုရာ ဆႏၵမ်ားျပည့္စံုႏုိင္ၾကပါေစ…

အဘိဓမၼာ ေန႔ျမတ္ခါ

သာသနာေတာ္ႏွစ္ ၂၅၅၃၊ ေကာဇာသကၠရာဇ္ ၁၃၇၁ ခုႏွစ္၊ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔၊ ခရစ္ႏွစ္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တုိဘာလ (၃)ရက္၊ စေနေန႔သည္ အဘိဓမၼာအခါေတာ္ေန႔ ျဖစ္ပါတယ္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ အေလာင္းေတာ္ကုိ မဟာသကၠရာဇ္ ၆၈ ခု၊ ကဆုန္လျပည့္ေန႔တြင္ မိခင္မာယာေဒ၀ီမွ ဖြားျမင္ေတာ္မူခဲ့ပါ တယ္။ ဖြားျမင္ေတာ္မူၿပီးသည့္ေနာက္ (၁၆)ႏွစ္ အရြယ္မွာ ယေသာ္ဓရာႏွင့္ ထိမ္းျမား လက္ထပ္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ အသက္ (၂၉)ႏွစ္မွာ သားရာဟုလာ ဖြားျမင္ေသာ ညမွာပင္ ကာမဂုဏ္ရဲ႕ အျပစ္တုိ႔ကုိေတြ႕ၿပီး ၿငီးေငြ႕ေတာ္မူသျဖင့္ နန္းစည္စိမ္ ႏွင့္တကြ အားလံုးကုိ စြန္႔လႊတ္ၿပီး ဥ႐ုေ၀လ ေတာကုိ ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ ဥ႐ုေ၀လမွာ ပင္ပန္းဆင္းရဲတဲ့ ဒုကၠရစရိယ အက်င့္ကုိ ၆ႏွစ္ ကာလပတ္လံုး က်င့္ခဲ့ပါတယ္။ ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ မဂ္ဉာဏ္ဖုိလ္ဉာဏ္ႏွင့္ သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ အတြက္ မည္သုိ႔မွ် အေထာက္အကူ မျပဳတဲ့ ထုိအက်င့္မ်ားကုိ စြန္႔လႊတ္ၿပီး မဇၥ်ိမပဋိပဒါ ဆုိတဲ့ မဂၢင္ရွစ္ပါး အက်င့္ကုိ ကိုယ္ေတာ္ တုိင္ က်င့္သံုးေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ထုိမဂၢင္ရွစ္ပါး အက်င့္ျဖင့္ ေဂါတမ ဘုရားရွင္သည္ မဟာသကၠရာဇ္ (၁၀၃)ခုႏွစ္၊ ကဆုန္လ ျပည့္ေန႔မွာ သမၼာသမၺဳဒၶ ဘုရားအျဖစ္ကုိ ေရာက္ရွိေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ဘုရားျဖစ္ၿပီးေနာက္-


(၁) ပလႅကၤသတၱာဟ။ ။ဘုရားျဖစ္တဲ႔ ေဗာဓိပင္ရင္းေနရာ (ပလႅင္)ထက္မွာပဲ ကဆုန္လျပည္႔ေက်ာ္ (၁) ရက္ေန႔မွ (၇) ရက္ေန႔အထိ ၀ိမုတၱိသုခ (သံသရာမွ လြတ္ေျမာက္ျခင္းခ်မ္းသာ) ကုိ ခံစားလွ်က္ သီတင္းသံုးေတာ္မူပါတယ္။
(၂) အနိမိသ သတၱာဟ။ ။ေဗာဓိပင္ရဲ႕အနီး အေရွ.ေျမာက္အရပ္ တည့္တည့္ (၁၄)လံအကြာ ေနရာမွာ ကဆုန္လျပည္႔ ေက်ာ္ (၈)ရက္ေန႔မွ (၁၄) ရက္ေန႔အထိ (၇)ရက္ ထပ္မံ သီတင္းသံုးေတာ္မူပါတယ္။ ငါသည္ ပါရမီမ်ား ျဖည္႔ခဲ႔ေသာေၾကာင့္ ဤပလႅင္ထက္မွာ မာရ္(၅)ပါးကိုေအာင္ျမင္ျပီး ဘုရားျဖစ္ခဲ႔ျပီ ဟုဆင္ျခင္ကာ ေျဖာင္႔ေျဖာင္႔မတ္မတ္ ရပ္ေနေတာ္မူကာ အပရာဇိတပလႅင္ကို မမွိတ္ေသာ မ်က္စိျဖင္႔ (၇)ရက္လံုး ၾကည္႔ရႈ ၀မ္းေျမာက္ေနေတာ္မူပါတယ္။ (အ= မ။ နိမိသ= မ်က္စိမွိတ္သည္။ အနိမိသ = မ်က္စိမမွိတ္ပဲ)
(၃) စကၤမ သတၱာဟ။ ။ကဆုန္လကြယ္ေန႔မွ နယုန္လဆန္း (၆)ရက္ေန႔အထိ (၇)ရက္တြင္ ေဗာဓိပင္ပလႅင္နဲ႔ အနိမိသ သတၱာဟ အၾကား စၾကၤံေလွ်ာက္ေတာ္မူကာ (၇)ရက္ ထပ္မံသီတင္းသံုးေတာ္မူပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ နတ္ေတြက “ရွင္ေဂါတမသည္ ေဗာဓိပလႅင္၌ တပ္မက္ေနေသးတယ္၊ ဘုရားစင္စစ္မျဖစ္ေသး” ယံုမွားသံသယျဖစ္ၾကတယ္။ ထိုယံုမွားေပ်ာက္ေစရန္ ေရအစံု၊ မီးအစံု ယမကျပာဋိဟာ ျပေတာ္မူပါတယ္။ စၾကၤံၾကြရင္း တရားဆင္ျခင္၊ ဖလသမပတ္ ၀င္စားေသာေၾကာင္႔ စကၤမ သတၱာဟ ဟုေခၚပါတယ္။
(၄) ရတနာဃရ သတၱာဟ။ ။ေဗာဓိပင္၏ အေနာက္ေျမာက္ (၁၀)လံ အကြာတြင္ နတ္မ်ားဖန္ဆင္းပူေဇာ္ေသာ ရတနာ ေရႊအိမ္ထက္၌ နယုန္လဆန္း (၇) ရက္ေန႔မွ (၁၃)ရက္အထိ အဘိဓမၼာတရားေတာ္ကို ဆင္ျခင္ေတာ္မူပါတယ္။ အဘိဓမၼာ ေရွးဦး (၆)က်မ္းကို ဆင္ျခင္ရာတြင္ ေရာင္ျခည္ေတာ္ ကြန္႔ျမဴးျခင္း မရွိေသးပါ။ ေနာက္ဆံုး ပဌာန္းေဒသနာ ေတာ္ၾကီးကို ဆင္ျခင္သံုးသပ္ေတာ္မူေသာ အခါမွသာ ေရာင္ျခည္ေတာ္ (၆)သြယ္ ကြန္႔ျမဴး ထြက္ေပၚလာခဲ့ပါတယ္။
(၅) အဇပါလသတၱာဟ။ ။ဒီေနရာကုိ ဆိတ္ေက်ာင္းသမားေတြ ေနတဲ့ ေညာင္ပင္လို႔ ဆုိပါတယ္။ ေဗာဓိပင္ရဲ. အေရွ.ဘက္ (၃၂)လံ အကြာမွာ နယုန္လဆန္း (၁၄)ရက္ေန႔မွ နယုန္လျပည္႔ေက်ာ္ (၅)ရက္အထိ (၇)ရက္ သီတင္းသံုးေတာ္ မူပါတယ္။ ဒီေနရာမွာပဲ မာရ္နတ္ရဲ. သမီး (၃) ေယာက္ ျဖစ္တဲ့ (တဏွာ၊ အရတီ၊ ရာဂါ) တုိ႔က ဘုရားရွင္ကို မိန္းမမာယာျဖင္႔ ျဖားေယာင္းဖို႔ ၾကိဳးစားခဲ႔ၾကပါတယ္။ သို႔ေပးမယ့္ ဘုရားရွင္က တုန္လႈပ္ျခင္း မရွိခဲ့ပါဘူး။
(၆) မုစလိႏၵ သတၱာဟ။ ။ေဗာဓိပင္ရဲ. အေရွ.ေတာင္ဘက္ (၁၅)လံ အကြာ၊ မုစလိႏၵာအိုင္ အနီး က်ဥ္းပင္ေအာက္မွာ နယုန္လျပည္႔ေက်ာ္ (၆)ရက္ေန႔မွ နယုန္လျပည္႔ေက်ာ္ (၁၂)ရက္ေန႔ထိ (၇)ရက္ သီတင္းသံုးေတာ္ မူပါတယ္။ ထိုေနရာကုိ သီတင္းသံုးစဥ္မွာ အခါမဲ႔ မိုးရြာခဲ႔ေသာေၾကာင့္ မုစလိႏၵာအိုင္ နဂါးမင္းဟာ တန္ခိုးနဲ႔ လိုတာကို ဖန္ဆင္းႏိုင္ေပမယ္္႔ သူရဲ. ပကတိ ကိုယ္ေတာ္နဲ႔သာ ပါးျပင္းမိုးျပီး ရာသီဥတုဒဏ္ကေန ကာကြယ္ပူေဇာ္ခဲ႔ပါတယ္။
(၇) ရာဇာယတန သတၱာဟ။ ။ေဗာဓိပင္ရဲ.ေတာင္ဘက္ (၄၀)လံ အကြာ လင္းလြန္းပင္ရင္းမွာ နယုန္လျပည္႔ေက်ာ္ (၁၃)ရက္မွ ၀ါဆိုလဆန္း (၄)ရက္ေန႔ အထိ (၇)ရက္ ပတ္လံုး ဖလသမာပတ္ ၀င္စားပါတယ္။
(၇) ရက္ျပည့္တဲ့ေန႔ ဘုရားရွင္ အစာအာဟာရမွီ၀ဲရန္ လိုအပ္ေနခ်ိန္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံ၊ ရာမညတိုင္း၊ ဥကၠလာ ဇနပုဒ္၊ ေပါကၠရ၀တၱီ ဇနပုဒ္မွ ကုန္သည္ညီေနာင္ တဖုႆ၊ ဘလႅိက တုိ႔ကေန ဘုရားရွင္ကုိ မုန္႔က်စ္ဆုပ္ ဆပ္ကပ္ပါတယ္။ အဲဒီ ကုန္သည္ညီေနာင္ကို သံဃာမရွိေသးတဲ႔ အတြက္ ေဒြ၀ါစိက သရဏဂံု (၂)ပါးပဲ ေပးပါတယ္။ ဆံေတာ္ (၈)ဆူ စြန္.ေတာ္မူပါတယ္။ အဲဒီဆံေတာ္ေတြကို ေရႊတိဂံုေစတီမွာ ဌာပနာျပဳပါတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားသည္ ပထမ၀ါကို မိဂဒါ၀ုန္မွာ ၀ါကပ္ေတာ္မူၿပီး ဒုတိယ၀ါ၊ တတိယ၀ါ၊ စတုတၳ၀ါတို႔ကို ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္ ေ၀ဠဳ၀န္ေက်ာင္း၊ ပဥၥမ၀ါကို ေ၀သာလီျပည္၊ ဆ႒မ၀ါကို မကုဠေတာင္ စတဲ့ ေနရာဌာနမ်ားမွာ ၀ါကပ္ေတာ္မူပါတယ္။ သတၱမ၀ါကို တာ၀တႎသာနတ္ျပည္မွာ ၀ါကပ္ေတာ္မူၿပီး မယ္ေတာ္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ သႏၲဳႆိတ နတ္သားကို အမွဴးထားကာ တာ၀တႎတာနတ္ျပည္ရွိ ပင္လယ္ကသစ္ပင္ရင္း ပ႑ဳကမၺလာ ျမေက်ာက္ျဖာထက္တြင္ အဘိဓမၼာ ေဒသနာေတာ္ကို ၀ါတြင္းသံုးလပတ္လံုး အသံမစဲ ေဟာေတာ္မူပါတယ္။
မယ္ေတာ္မိနတ္၊ ေက်းဇူးဆပ္၊ ေဟာလတ္ဘိဓမၼာ။
၀ါဆုိလျပည့္ေက်ာ္ (၁)ရက္ေန႔မွ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔ အထိ ရက္ေပါင္း(၉၀)၊ ၀ါတြင္း ( ၃ ) လ မွာ -
၁။ ဓမၼသဂၤဏီက်မ္း ကို ( ၁၂ ) ရက္
၂။ ၀ိဘင္းက်မ္းကို ( ၁၂ ) ရက္
၃။ ဓာတုကထာက်မ္းကို ( ၆ ) ရက္
၄။ ပုဂၢလပညတ္က်မ္းကို ( ၇ ) ရက္
၅။ ကထာ၀တၳဳက်မ္းကို ( ၈ ) ရက္
၆။ ယမိုက္က်မ္းကို ( ၂၀ ) ရက္
၇။ ပ႒ာန္းက်မ္းကို ( ၂၅ ) ရက္ ေဟာေတာ္မူခဲ႔ပါတယ္။
အဘိဓမၼာတရား ေဒသနာေတာ္ကုိ နည္း(၃)နည္း ျဖင့္ ေဟာၾကားခဲ့ပါတယ္။
(၁) အတိ၀ိတၳာရ ေဒသနာ (အက်ယ္နည္း)
ဗုဒၶျမတ္စြာသည္ မယ္ေတာ္ကို ေက်းဇူးဆပ္လိုျခင္း၊ မိဘေက်းဇူးကို သတၱ၀ါတို႔နားလည္ေစလိုျခင္း၊ အဘိဓမၼာတရားကို အစအဆံုး တထိုင္တည္း ေဟာၾကားလိုျခင္း၊ အစ အဆံုး တထိုင္တည္းေဟာမွ နာၾကားရေသာ တရားနာသူတို႔ အက်ဳိးထူး ရႏိုင္ျခင္း၊ အဘိဓမၼာေဒသနာေတာ္၏ က်ယ္၀န္းနက္နဲမႈကို သိေစလိုျခင္း၊ လူတို႔သက္တမ္းႏွင့္ သံုးလေလာက္ေဟာမွ ကုန္ႏိုင္မည့္ တရားျဖစ္သည့္အတြက္ လူတို႔႔ ဣရိယာပုထ္ျဖင့္ ေဟာသူေရာ နာသူပါ မေနႏိုင္ျခင္း တို႔ေၾကာင့္ အဘိဓမၼာ အက်ယ္နည္းကို တာ၀တိ ံသာနတ္ျပည္၌ ေဟာရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

(၂) အတိသေခၤပေဒသနာ (အက်ဥ္းနည္း)
ျမတ္စြာဘုရားသည္ လူသားျဖစ္ေတာ္မူသည့္အတြက္ ဆြမ္းခံျခင္း ဆြမ္းစားျခင္း ေရခ်ဳိးသန္႔စင္ျခင္း စသည္ ျပဳလုပ္ရန္ နိမၼိတ႐ုပ္ပြားေတာ္ကို အဓိ႒ာန္ျဖင့္ ဖန္ဆင္းၿပီး လူ႔ျပည္သို႔ ၾကြေတာ္မူရာတြင္ ဟိမ၀ႏၱာစႏၵကူးေတာ၌ ေန႔သန္႔စင္ (အနားယူ) ေတာ္မူပါတယ္္။ ထို စႏၵကူးေတာတြင္ အရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္သည္ ျမတ္စြာဘုရားအား ၀တ္ႀကီး၀တ္ငယ္ ျပဳစုခစားခိုက္ ျမတ္စြာဘုရားက ရွင္သာရိပုတၱရာအား အဘိဓမၼာ တရားကုိ အက်ဥ္းခ်ဳပ္နည္းျဖင့္ ေဟာေတာ္မူပါတယ္။

(၃) နာတိ ၀ိတၳာရ နာတိသေခၤပ ေဒသနာ (မက်ဥ္းမက်ယ္နည္း)
အရွင္သာရိပုတၱရာက ျမတ္စြာဘုရား ေဟာခဲ့သည့္ အက်ဥ္းနည္းကို တပည့္ ရဟန္းငါးရာတို႔အား မက်ဥ္းမက်ယ္နည္းျဖင့္ ျပန္လည္ ေဟာေတာ္မူပါတယ္။ ေနာက္တေန႔တြင္ အရွင္သာရိပုတၱရာက တပည့္ရဟန္း ငါးရားကုိ ေဟာၾကားတဲ့ အဘိဓမၼာ ေဒသနာေတာ္အား ျမတ္စြာဘုရားထံေမွာက္၌ ျပန္လည္တင္ျပ အစစ္ေဆးခံရာ ျမတ္စြာဘုရားက နားေထာင္၍ လက္ခံအ တည္ျပဳ ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္္။
ဤသို႔ျဖင့္ အဘိဓမၼာ ေဒသနာေတာ္ႀကီးသည္ ခုနစ္၀ါေျမာက္ျဖစ္ေသာ မဟာသကၠရာဇ္ ၁၀၉ ခု ၀ါဆိုလျပည့္ေက်ာ္ (၁)ရက္ မွ သီတင္းကြၽတ္လျပည့္ေန႔အထိ (၃)လအတြင္း နည္း(၃)နည္းျဖင့္ လူ႔ျပည္၊ နတ္ျပည္ တျပိဳင္တည္း ေပၚထြန္းခဲ့ပါတယ္။

ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ အဘိဓမၼာေဒသနာေတာ္ကုိ ေဟာၾကားၿပီး တာ၀တႎသာနတ္ျပည္မွ သကၤႆနဂိုရ္ျပည္သို႔ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔တြင္ ဆင္းသက္ေတာ္မူခဲ့သျဖင့္ ထူးျမတ္ေသာေန႔ အျဖစ္သတ္မွတ္ၾကပါတယ္။ ဘုရားရွင္ ဆင္းသက္ၾကြျမန္းလာသည္ကို ရည္စူးၿပီး ဘုရားရွင္အား ပူေဇာ္ေသာအားျဖင့္ ဆီမီးထြန္းကာ မီးထြန္းပြဲက်င္းပေသာ အစဥ္အလာသည္ ေရွးဘိုးေဘမ်ားလက္ထက္ကပင္ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ဘုရားရွင္သည္ မယ္ေတာ္ျဖစ္ခဲ့ဖူးေသာ နတ္သားကို တာ၀တႎသာနတ္္ျပည္၌ အဘိဓမၼာခုႏွစ္က်မ္းကို ေဟာၾကားေတာ္မူၿပီးေနာက္ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔တြင္ လူျပည္သို႔ သက္ဆင္းေတာ္မူသည္ကုိ အေၾကာင္းျပဳလွ်က္ ဤေန႔ကို “အဘိဓမၼာအခါေတာ္ေန႔” ဟု သမုတ္ကာ အဘိဓမၼာ ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ပြဲမ်ားလည္း က်င္းပၾကပါတယ္။

တစ္နည္းဆုိလွ်င္ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔ကုိ “ဘုရားဆုပန္ေန႔” ဟူ၍လည္း ေခၚဆုိႏိုင္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ တာ၀တႎသာမွ ဆင္းသက္ေတာ္မူေသာအခါ လက်ာၤဘက္ေရႊေစာင္းတန္းက နတ္ေဒ၀တာမ်ား၊ လက္၀ဲဘက္ ေငြေစာင္းတန္းက ျဗဟၼာမ်ားျခံရံလိုက္ပါကာ ကိုယ္ေတာ္တုိင္ အလယ္က ပတၱျမားေစာင္း တန္းျဖင့္ ဆင္းသက္ေတာ္မူပါတယ္။ ထုိသို႔ နတ္ျဗဟၼာမ်ားျခံရံလိုက္ပါ၍ ဆင္းသက္ေတာ္မူလာသည့္ ဘုရားရွင္၏ တုႏႈိင္းဖြယ္မရွိ တင့္တယ္ျပည့္စံုေသာ အသေရ ေတာ္ကို ဖူးျမင္ၾကရေသာအခါ (၃၆)ယူဇနာ အတြင္းရွိေသာ ပရိသတ္အားလံုး ဘုရားကိုအားက်၊ ဘုရားျဖစ္ခ်င္ စိတ္ေတြ ေပၚလာကာ ဘုရားဆုကို ေတာင္းၾကပါတယ္။ ထုိ႔အတြက္ေၾကာင့္ “ဘုရားဆုပန္ေန႔” ဟုေခၚဆုိထုိက္ပါတယ္။

သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔တြင္ ၀ါတြင္းသံုးလကုန္ဆံုး ကၽြတ္လြတ္ေသာေန႔ျဖစ္သျဖင့္ ၀ါဆုိေတာ္မူၾကကုန္ေသာ သံဃာေတာ္ အရွင္ျမတ္တုိ႔ လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္သြားလာ သီတင္းသံုးႏိုင္သည့္ အခြင့္အေရးကို ရရွိၾကပါတယ္။ ထုိေန႔ အထိ၀ါဆိုၾက သည့္ သံဃာမ်ားသည္ အလြန္အက်ိဳးထူးေသာ ကထိန္အလွဴကို ခံယူထုိက္ေသာ အခြင့္အေရး လည္းရရွိၾက ပါတယ္္။
အခ်ဳပ္အားျဖင့္ဆုိရေသာ္.. သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔သည္ ရဟန္းေတာ္မ်ား ၀ါကၽြတ္ေသာေန႔၊ အျပစ္ရွိက ေျပာၾကားပါရန္ အခ်င္းခ်င္း ဖိတ္ပန္အမႈျပဳၾကေသာ ပ၀ါရဏာေန႔၊ ဘုရားရွင္တာ၀တႎသာနတ္ျပည္၌ အဘိဓမၼာတရားေတာ္ကို ေဟာၾကား ၿပီးေျမာက္ ေအာင္ျမင္ေတာ္မူေသာ အဘိဓမၼာအခါေတာ္ေန႔၊ နတ္ျဗဟၼာအေပါင္းျခံရံလ်က္ တာ၀တႎသာမွ သကၤႆနဂိုလ္ ျပည္သို႔ ဆင္းသက္ေတာ္မူေသာေန႔၊ ထုိသို႔ဘုရားရွင္ ဆင္းသက္ ေတာ္မူသည္ကုိ ရည္စူးပူေဇာ္ေသာအားျဖင့္ ဆီးမီးစသည့္ ထြန္းညွိပူေဇာ္ေသာေန႔၊ ျဗဟၼာနတ္ လူ သံုးဘံုသူတုိ႔ ဘုရားရွင္အား အတူတကြၾကည္ျဖဴပူေဇာ္ေသာေန႔၊ နတ္လူအမ်ား ဘုရားဆု ပန္ေသာေန႔ စေသာ ဂုဏ္ထူး၀ိေသသ အဖံုဖံုႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ ေန႔ထူးေန႔ ျမတ္ပင္ ျဖစ္ပါတယ္။
ဤကဲ့သို႔ေန႔ထူး၊ ေန႔ျမတ္မွာ ဓမၼမိတ္ေဆြ သူေတာ္ေကာင္း အားလံုး တရားေတာ္မ်ားကုိ နာယူက်င့္ၾကံ အားထုတ္ႏုိင္ၾက သျဖင့္ ဒုကၡခပ္သိမ္း ကင္းၿငိမ္းရာ အၿမိဳက္နိဗၺာန္ကုိ ရႏုိင္၊ ေရာက္ႏုိင္ၾကပါေစ…

www.live.dhammathukha.com တြင္ စကၤာပူ စံေတာ္ခ်ိန္ ည (၈း၁၅)နာရီမွာ တရားေတာ္ကုိ ထုတ္လႊင့္မွာ ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ား အားလံုးကုိ တရားနာ ဖိတ္ပါတယ္။
www.shwepyithu.com တြင္လည္း တရားေတာ္ကုိ နာယူႏုိင္ပါတယ္။

ကုိးကား။ ။ပ႒ာန္း (အဘိဓမၼာသင္တန္း) ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္။
သီတဂူဆရာေတာ္ႀကီးေဟာၾကားေသာ သတၱဌာန ခုႏွစ္ပတ္ျဖစ္စဥ္ ဗုဒၶ၀င္။
ဓမၼပိယဆရာေတာ္ အရွင္သံ၀ရာလကၤာရ ေရးသားေသာ “သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔ သို႔မဟုတ္” ေဆာင္းပါး။


ပ႒ာန္းေဒသနာေတာ္

ပ႒ာန္းေဒသနာေတာ္ကုိ နာယူၾကည္ညိဳ ႏုိင္ၾကပါေစ။

ေလာကဇာတ္ခံု

လူတိုင္းလိုလိုပဲ ေလာကဇာတ္ခံုဆုိတဲ့ စကားလံုးကုိ ေျပာဖူးၾက၊ ၾကားဖူးၾကမွာပါ။ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္လည္း ငယ္ငယ္ ကတည္းက ၾကားဖူးခဲ့ပါတယ္။ မွန္ပါတယ္။ ေလာကဟာ ဇာတ္စံု ကေနတဲ့ ဇာတ္ခံုႀကီးလိုပါပဲ။ ေလာကႀကီးဟာ ဇာတ္ခံု ဆုိရင္ ဒီေလာကမွာ ျဖစ္တည္ေနထုိင္ၾကတဲ့ အမ်ားသူငါ သတၱ၀ါေတြဟာ ဘာေတြျဖစ္မလဲ?။ ႐ုတ္တရက္ေတြးလိုက္ရင္ ေတာ့ သရုပ္ေဆာင္ဇာတ္ေကာင္ေလး တစ္ေကာင္လို႔ ထင္လိုက္ၾကမွာပါ။ အမွန္ကေတာ့- မိမိကုိယ္တုိင္လွ်င္ မိမိရဲ႕ ကုိးကြယ္အားထားရာ ျဖစ္တယ္လို႔ ဘုရားရွင္ေဟာေတာ္မူခဲ့တဲ့ အတုိင္း လူတစ္ကုိယ္ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္အျဖစ္နဲ႔ ကိုယ္တိုင္ ထုတ္လုပ္၊ ကုိယ္တုိင္သ႐ုပ္ေဆာင္ ေနၾကရတာပါ။ လူတိုင္းဟာ ေမြးဖြားလာခ်ိန္မွစလို႔ ေသတဲ့ အထိ ကုိယ့္ဇာတ္ထုပ္ကုိ ေနရာေပါင္းစံုက သရုပ္ေဆာင္ေနရတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အခ်ိဳ႕က ကုိယ့္ဇာတ္ကုိ ႏုိင္ေအာင္ သိမ္းၾကေနာ္လို႔ ေျပာတာျဖစ္ ႏုိင္ပါတယ္။ ဘ၀ဇာတ္ထုပ္ကုိ ကျပသ႐ုပ္ေဆာင္ရာမွာ တခ်ိဳ႕က ႀကီးက်ယ္မႈကုိ ရည္မွန္းၿပီး တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ျမင့္ျမတ္မႈကုိ ရည္မွန္း သ႐ုပ္ေဆာင္ၾကပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဗုဒၶျမတ္စြာ ဘုရားမျဖစ္မွီ သိဒၶတၳမင္းသားရဲ႕ အေတြးေလးေတြဟာ စိတ္၀င္ စားဖုိ႔ေကာင္းပါတယ္။

ဘုရားအေလာင္း ေတာမထြက္ခင္ ကာလမွာ ဖခင္သုေဒၶါသနမင္းႀကီး အပါအ၀င္ ေဆြးေတာ္ မ်ိဳးေတာ္အားလံုးတုိ႔က ေလာကမွာ အႀကီးက်ယ္ဆံုးဆုိတဲ့ စၾက၀ေတးမင္း ျဖစ္ဖုိ႔ ၀ုိင္းၿပီး တြန္းအားေပးေနခ်ိန္မွာ သိဒၶတၳ မင္းသားက- “သူတုိ႔က ငါ့ကုိ အႀကီးက်ယ္ဆံုး ျဖစ္ဖုိ႔အတြက္ အနိမ့္က်ဆံုးေတြကုိ လုပ္ေစလိုၾကတယ္၊ ငါက အျမင့္ျမတ္ဆံုး ျဖစ္ဖုိ႔အတြက္ အႀကီး က်ယ္ဆံုးေတြကုိ စြန္႔လႊတ္ရမယ္၊ ၾကီးက်ယ္မႈကုိသာ ေမွ်ာ္မွန္းသူဟာ အနိမ့္က်ဆံုးကုိပင္ လုပ္ရဲၾကတယ္၊ ႀကီးက်ယ္ျခင္းနဲ႔ ျမင့္ျမတ္ျခင္းတုိ႔ရဲ႕ တန္ဖိုးကုိ နားမလည္ၾကဘူး၊ ႀကီးက်ယ္မႈဟာ အျမင္ခမ္းနားသေလာက္ အႏွစ္အခိုင္အမာမရွိတဲ့ တစ္ဘ ၀ တစ္နပ္စာသာျဖစ္တယ္၊ ျမင့္ျမတ္မႈဟာ အျမင္မခမ္းနားေပမယ့္ အႏွစ္သာရ ျပည့္၀ခုိင္မာတယ္” လို႔ ဆင္ျခင္သံုးသပ္ၿပီး သစၥာတရားရွာဖို႔ ေတာထြက္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

ေတာထြက္ခါနီးမွာ အေလာင္းေတာ္မင္းသားရဲ႕ ယေသာ္ဓရာကုိ သတိေပး၊ ကတိေပး စကားမ်ားျဖစ္တဲ့…
“ေက်နပ္မႈ အတြက္ ေတာင့္တတဲ့ ခ်စ္စိတ္ဟာ ဆႏၵျပင္းထန္သေလာက္ ခံႏုိင္ရည္ ခ်ည့္နဲ႔လွတယ္။ ႀကီးျမတ္လိုမႈ အတြက္ ဘုရင္တကာတုိ႔ရဲ႕ ဘုရင္အျဖစ္ကုိ လက္ခံမိရင္ ျမင့္ျမတ္ျခင္းနဲ႔ ေအးၿငိမ္းမႈတုိ႔ကုိ လက္လႊတ္ဆံုး ႐ံႈးရလိမ့္မယ္။ ေက်နပ္မႈတုိင္းဟာ ငိုေၾကြးမႈနဲ႔ နိဂံုးခ်ဳပ္ရၿမဲ ျဖစ္တယ္ဆုိတာ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ျဖစ္ရပ္ေပါင္းမ်ားစြာက သက္ေသျပခဲ့ၿပီး တစ္ေလာကလံုး မ်က္ရည္စဲေစဖို႔ အတြက္ အခ်စ္ဆံုး တုိ႔မ်က္ရည္ကုိ ေက်ာခုိင္းရေပဦးမယ္” ဆုိကာ ျမင္းျမတ္မႈအတြက္ ႀကီးျမတ္မႈေတြကုိ ေက်ာခိုင္းခဲ့တာလည္း အတုယူစရာပါ။

ေလာကဇာတ္ခံုမွ ႀကီးျမတ္မႈအတြက္ သ႐ုပ္ေဆာင္သြားၾကတဲ့ နပုိလီယံ၊ ဟစ္တလာ တုိ႔ကုိၾကည့္မယ္ဆုိရင္ အျမင္မွာ ႀကီးက်ယ္သေလာက္ လုပ္ရက္ေတြက အနိမ့္က်ဆံုးလို႔ ဆုိရေလာင္ေအာင္ အသက္ေပါင္းမ်ားစြာကုိ မညွာမတာ သတ္ခဲ့တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ မာသာထရီဇာ (Mother Theresa) ဆုိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးကေတာ့ သူပုိင္တဲ့ ႀကီးက်ယ္မႈေတြကုိ စြန္႔လႊတ္ၿပီး အိႏၵိယႏုိင္ငံမွာ အပယ္ခံ ခိုကုိးရာမဲ့ ျဖစ္ေနၾကသူေတြ အတြက္ အျမင့္ျမတ္ဆံုး က႐ုဏာလုပ္ငန္းကုိ သ႐ုပ္ ေဆာင္သြားတာဟာ ရင္သပ္႐ႈေမာၿပီး သာဓု ေခၚၾကရမွာပါ။ သူ႔ဘ၀ဇာတ္လမ္းဟာ အျမင္မွာ ခမ္းနားထည္၀ါတယ္လို႔ မထင္ရေပမယ့္ တကယ့္ကုိ ျမင့္ျမတ္တဲ့ သ႐ုပ္ေဆာင္မႈေတြပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူ႔ရဲ႕ တဘ၀တာ ဇာတ္သိမ္းခန္းကုိ အိႏၵိယႏိုင္ငံ သာမက တကမာၻလံုး အျမင့္ဆံုး ဆုိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားနဲ႔ လူသားစိတ္ရွိသူ အားလံုးက တေလးတစား ဂါရ၀ျပဳ ေကာင္းခ်ီး ေပးၾကတာေပါ့။

ယေန႔အခ်ိန္မွာလည္း သူေ႒းအေတာ္မ်ားမ်ား အျမင့္ျမတ္ဆံုး ျဖစ္တဲ့ ပရဟိတ လုပ္ငန္းအတြက္ သူတို႔ရဲ႕ ပုိင္ဆုိင္မႈေတြကုိ စြန္႔လႊတ္ေနၾကတဲ့ သတင္းကုိ မၾကာခဏ ၾကားသိရပါတယ္။ ေလာကႀကီး က်က္သေရရွိဖုိ႔ အတြက္ ဒီလို သ႐ုပ္ေဆာင္ ေကာင္းေတြ အမ်ားႀကီးလိုပါတယ္။ (အခုစာဖတ္ေနသူ ကုိယ္တုိင္ ျဖစ္ခဲ့ရင္ အတုိင္းထက္ အလြန္ေပါ့)။ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ အလိုအရ ဘ၀ဇာတ္လမ္းတခုကုိ လုပ္ကုိင္ၾကတာဟာ ႏွလံုးသားကုိ တည္မွီတဲ့ အေတြးအၾကံ (မေနာကံ)၊ ႏႈတ္က ေျပာဆုိတဲ့ (၀စီကံ)၊ ကိုယ္နဲ႔ လႈပ္ရွားလုပ္ကိုင္ရတဲ့ (ကာယကံ) စသျဖင့္ သံုးမ်ိဳးပဲရွိပါတယ္။ ဒီသံုးမ်ိဳးထဲမွာလည္း မေနာ ပုဗၺဂၤမာ ဓမၼာ= သက္ရွိတို႔ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္မႈ(ဓမၼ) အားလံုးကုိ မေနာကံက ေရွ႕သြားဦးေဆာင္ ျပဳတယ္ ဆုိတဲ့ ျမတ္ဗုဒၶ မိန္႔ၾကားခဲ့တဲ့ တရားေတာ္အရ ဘ၀ဇာတ္လမ္းမွာ ႏွလံုးသား (မေနာကံ)က ဒါ႐ုိက္တာျဖစ္ၿပီး၊ အေျပာ(၀စီကံ)နဲ႔ အျပဳအမူ (ကာယကံ) တုိ႔က သရုပ္ေဆာင္ေတြ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆုိရမွာေပါ့။

မိမိတုိ႔ က်င္လည္ေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ သိသာျမင္ေစတာက အေျပာနဲ႔ အျပဳအမူဆုိတဲ့ သ႐ုပ္ေဆာင္ကံ ႏွစ္မ်ိဳးပါပဲ။ ဒီကံ ႏွစ္ခုဟာ ေကာင္းရင္ ေကာင္းသေလာက္ မိမိအတြက္ေရာ ပတ္၀န္းက်င့္အတြက္ပါ ေကာင္းက်ိဳးရေစတဲ့ ဘ၀ဇာတ္လမ္း ေကာင္းျဖစ္ၿပီး ဆုိးရင္ေတာ့ ဇာတ္လမ္းဆုိးႀကီး ျဖစ္သြားမွာပါ။ ဒီကံႏွစ္မ်ိဳး သရုပ္ေဆာင္တာကုိ ညႊန္ၾကားေနတာက မေနာကံ (ႏွလံုးသား) ျဖစ္တာမုိ႔ ဘုရားရွင္ကေတာ့ ႏွလံုးေကာင္းစိတ္ျမတ္ ဒါရုိက္တာျဖစ္ေရးဟာ ဘ၀ဇာတ္လမ္း အတြက္ အေရးအပါဆံုး ျဖစ္တယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ ႏွလံုးေကာင္း ဒါ႐ိုက္တာရဲ႕ ဇာတ္ညႊန္းအတုိင္း ကုိယ္နဲ႔ ႏႈတ္က သရုပ္ေဆာင္ လိုက္ရင္ အျမင့္ျမတ္ဆံုး ဇာတ္လမ္းျဖစ္မွာ မလြဲပါပဲ။

ႏွလံုးေကာင္းစိတ္ျမတ္ ဒါ႐ုိက္တာျဖစ္ဖုိ႔ အတြက္ အရည္အခ်င္း ေလးခ်က္လိုအပ္တယ္လို႔ အဂၤုတၳိဳရ္၊ စတုကၠနိပါတ္၊ အပဏၰကသုတ္ အရ သိရပါတယ္။ အဲဒီေလးခ်က္ကေတာ့-
၁။ အမ်ားအတြက္ ကုိယ္က်ိဳးစြန္႔ အနစ္နာခံ စြန္႔လႊတ္ရဲတဲ့ စိတ္ဓာတ္ (ေနကၡမၼ၀ိတတ္)။
၂။ ရန္ၿငိဳးအာဃာတ လံုး၀ကင္းရွင္းၿပီး ခြင့္လႊတ္သည္းခံ တတ္တဲ့စိတ္ဓာတ္ (အဗ်ာပါဒ၀ိတတ္)။
၃။ သူတစ္ပါးအေပၚ သတ္ျဖတ္ျငွင္းဆဲလိုမႈ၊ မထီမဲ့ျမင္ျပဳမႈ၊ ႏုိင္ထက္စီးနင္းျပဳလိုမႈ ကင္းရွင္းၿပီး ကုိယ္ခ်င္းစာနာတတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ (အ၀ိဟႎသ ၀ိတတ္)။
၄။ အေကာင္းအဆုိး အေၾကာင္းအက်ိဳးမွန္ကုိ ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားႏုိင္စြမ္းတဲ့ အသိမွန္ (သမၼာဒိ႒ိ) တုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။
ဘယ္သူမဆုိ ဒီစိတ္ဓာတ္ေကာင္းေလးခုကုိ ႏွလံုးအိမ္မွာတည္ရွိၿပီး ႏွလံုးေကာင္းစိတ္ျမတ္ရဲ႕ ဦးေဆာင္ညႊန္ျပတဲ့ အတုိင္း ကာယကံ၊ ၀စီကံ တုိ႔နဲ႔ သ႐ုပ္ေဆာင္ ေျပာဆုိ ျပဳမူေနထုိင္မယ္ဆုိရင္ သူတို႔ရဲ႕ ဇာတ္လမ္းဟာ ေလာကနဲ႔လည္း အံ၀င္ သာသနာနဲ႔လည္း မဆန္႔က်င္တဲ့ အတြက္ ေလာကအေနနဲ႔လည္း အျမတ္ဆံုး ဆုလာဘ္နဲ႔ ထုိက္တန္သလို သာသနာေတာ္ (ဓမၼ)အရ ၾကည့္ရင္လည္း အာသေ၀ါ ကုန္ခမ္းတဲ့ ရဟႏၲာ အျဖစ္ထိ အျမင့္ဆံုး ဆုလာဘ္နဲ႔ ထုိက္တန္ေအာင္ က်င့္ေဆာင္ ေနထုိင္သူလို႔ ဆုိႏုိင္ပါတယ္။

မိမိတုိ႔ေတြ ေမြးဖြားျခင္းကေန စခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ဇာတ္လမ္းမွာ ဇာတ္ညႊန္းေကာင္း သ႐ုပ္ေဆာင္ေကာင္းစြာနဲ႔ ေလာကဇာတ္ခံုမွာ ဇာတ္သိမ္းႏုိင္သလို ဇာတိ အစ မရဏအဆံုးဆုိတဲ့ ဘ၀တုိတုိမွာ စိတ္ေကာင္းႏွလံုးျမတ္ ရွိၿပီး ခႏၶာဇာတ္သိမ္း ၿငိမ္းႏုိင္ၾကပါေစ။


ကုိးကား။ ။ဓမၼေဘရီ အရွင္၀ီရိယ ေရးေသာ ေလာကက်က္သေရ စာအုပ္။


တကယ္ေရာ သံုးေဆာင္ပါသလား?

အခ်ိန္ရမယ္ဆိုရင္ ကြ်န္မရဲ႕ အကူအညီေတာင္းခံေသာ စာေလးအား ျပန္ၾကားေပးေစလိုပါသည္။ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က သူ႕စိတ္ထဲမွာ မရွင္းတဲ့အခ်က္ေလးအျဖစ္ တေန႕က ကြ်န္မကို ေမးပါတယ္။ သူကို နားလည္းေအာင္ ရွင္းျပေပမယ့္ သူ႕စိတ္ထဲ့မွာ ရွင္းလင္းၾကည္လင္ပံုမရပါဘူး။ ေမးသူ သူငယ္ခ်င္းသည္ ဘာသာေရးကို အေလးထားအျမဲ အားထုတ္သူျဖစ္သည္။ ကြ်န္မတို႕ အျပန္အလွန္ ဘာသာေရး ဗဟုသုမ်ား မွ်ေ၀ၾကပါသည္။ အေၾကာင္းအရာက ကြ်န္မ ေန႕စဥ္အိမ္မွ ဘုရားပံုေတာ္အား ဆြမ္း၊ ေရခ်မ္း၊ သစ္သီးမ်ားကပ္လွဴပါသည္။ သူအား အနည္းဆံုး ေရခ်မ္းေတာ့ အိမ္မွ ဘုရားအား ကပ္လွဴရန္ တိုက္တြန္းမိပါသည္။ သူက အဲဒါဘာမ်ား ထူးျခားလဲ။ ဘုရားက တကယ္ေရာ သံုးေဆာင္ပါသလား ဟု ေမးပါသည္။ ကြ်န္မက သက္ရွိထင္ရွား ျမတ္စြာဘုရားကဲ့သုိ႔ ကိုယ္ကြယ္ျခင္းျဖစ္သည္။ သံုးေဆာင္ပါသည္၊ ကပ္ဖို႕လိုအပ္ပါသည္၊ ဟု တခ်ုဳိ႕ ဥမာမ်ားျဖင့္ ေျဖၾကားခဲ့ပါသည္။ သို႕ေသာ္ ပိုမိုဗဟုသုတမ်ားေသာ ဆရာေတာ္မ်ားထံတြင္ ေမးျမန္းပါဟု သူအား အၾကံဥာဏ္ေပးခဲ့ပါသည္။ အဲဒါေလးကို ကိုေအာင္ဦးကို တဖန္ျပန္ျပီး ေမးခ်င္ပါတယ္။ သူ႕ေက်နပ္ေလာက္မယ့္အေျဖ ေပးႏိုင္မယ့္လို႕ ယံုၾကည္ပါတယ္။ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုျဖစ္ေစ။ တရားတစ္ပုဒ္ျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ အဆင္ေျပသလို႕ အနည္းငယ္ အက်ဥ္းမွ်သာ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ကိုေအာင္ဦး နားလည္းခံယူသလို လက္ဆင့္ကမ္းမွ်ေ၀ ေျဖၾကားေပးေစလိုပါတယ္။
ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင့္
ေက်းဇူးတင္လွ်က္...
LLM


ေမးထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ နားလည္ခံယူထားတဲ့ ပံုစံခ်င္း တူခ်င္မွ တူပါလိမ့္မယ္။ လူအေတာ္မ်ားမ်ား လည္း ဒီအေၾကာင္းေတြနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ ကုိယ္နားလည္ ခံယူထားသလို ပူေဇာ္ကုိးကြယ္ေနၾကတာပါပဲ။
ဒီေနရာမွာ ေမးတဲ့ေမးခြန္းကုိလည္း သေဘာေပါက္ဖုိ႔ အဓိက က်ပါတယ္။ သူေမးတာက ဘုရားရွင္ကုိ ေရခ်မ္း၊ ဆြမ္း၊ သစ္သီး စတာေတြကုိ ကပ္လွဴပူေဇာ္တာက တကယ္သံုေဆာင္ႏုိင္ရဲ႕လား၊ ဘာထူးျခားလို႔လဲလို႔ ေမးတဲ့ အတြက္ ေျဖရမွာ က တမ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကက်ေတာ့ ကပ္လွဴေနျခင္း အေပၚမွာ နားမလည္လို႔ ေမးလိုက္တာပါ။
တခ်ိဳ႕က ကပ္လွဴပူေဇာ္တာကုိ လက္ခံတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လို ႏွလံုးသြင္းၿပီး ကပ္လွဴရမယ္ဆုိတာကို မသိတဲ့ အတြက္ ေမးၾကပါတယ္။ အဲဒီအတြက္က အေျဖတမ်ိဳးျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါကေတာ့ ကပ္လွဴရမယ္ဆုိတာ သိတယ္။ ႏွလံုးသြင္းနည္း မသိတာပါ။
ဘုရားရွင္က တကယ္သံုးေဆာင္ပါသလား ဆုိတဲ့ အတြက္ ဘုရားက အခုခ်ိန္မွာ သက္ရွိမဟုတ္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ တကယ္ မသံုးေဆာင္ဘူးလို႔ ျမင္ေနလို႔ ထင္ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ သာမန္ အျမင္ေပါ့။ ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္ မျပဳခင္မွာ ဘုရားရွင္ အျဖစ္ကုိးကြယ္ ပူေဇာ္ထုိက္တဲ့ ေစတီ(၄)မ်ိဳးကုိ ေဟာခဲ့ပါတယ္။ ေစတီေတြကေတာ့ အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္း ၄-မ်ိဳးရွိပါတယ္။
၁။ ဓာတုေစတီ- ဘုရား၊ ရဟႏၲာမ်ား၏ ဓာတ္ေတာ္မ်ား။
၂။ ဓမၼေစတီ- ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားခဲ့ေသာတရားေတာ္မ်ား။
၃။ ပရိေဘာဂေစတီ- ဘုရားရွင္ သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိစဥ္က သံုးေဆာင္ခဲ့ေသာ အသံုးအေဆာင္မ်ား။
၄။ ဥဒၵိႆကေစတီ- ဘုရားရွင္ကို ရည္မွန္းၿပီး ထုလုပ္ထားေသာ ရုပ္ပြား ဆင္းတုေတာ္မ်ား။
အထက္ပါ ေစတီေလးခုကုိ ကုိးကြယ္ပူေဇာ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘုရားရွင္သက္ရွိထင္ရွား ရွိသလို အာရံုျပဳၿပီး ပူေဇာ္ရပါတယ္။ ဂုဏ္ေတာ္ေတြကုိ အာရံုျပဳၿပီး ပူေဇာ္ရပါတယ္။ ဘုရားကုိ ဆြမ္း၊ ေရခ်မ္းကပ္လွဴတယ္ဆုိတာ ဥဒၵိႆေစတီကုိ ကပ္လွဴေန တာ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ကုိ ကပ္လွဴရာ ေရာက္ပါတယ္။
ဘုရားရွင္က ၀ိမာန ၀တၳဳ ပါဠိေတာ္ မွာ-
တိ႒ေႏၲ နိဗၺဴေတ စာ ပိ၊ သေမ စိေတၱ သမံ ဖလံ။ ေစေတာပဏိဓိ ေဟတု ဟိ၊ သတၱာ ဂစၧႏၲိ သုဂတႎ။
လို႔ ေဟာေတာ္ မူခဲ့ပါတယ္။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့-
တိ႒ေႏၲ စ- သက္ေတာ္ထင္ရွား ျမတ္စြာဘုရား၌လည္းေကာင္း၊ နိဗၺဴေတ စ- ပရိနိဗၺာန္စံၾကြသြားေသာ ျမတ္စြာဘုရား၏ ေလးပါးေသာ ေစတီေတာ္၌ လည္းေကာင္း၊ စိေတၱ- ၾကည္ညိဳေသာစိတ္၊ ျပစ္မွားလိုေသာ စိတ္သည္၊ သေမ- တူမွ်သည္ ရွိေသာ္၊ ဖလံ- ေကာင္းက်ိဳးဆုိးက်ိဳးသည္၊ သမံ- တူမွ်ေလ၏။ တသၼာ- အဘယ့္ေၾကာင့္နည္းမူကား၊ ဟိယသၼာ- အၾကင္ေၾကာင့္၊ ေစေတာပဏိဓိေဟတု ဟိ- စိတ္ထားေကာင္းေသာ ေၾကာင့္သာလွ်င္၊ သတၱာ- သတၱ၀ါတုိ႔သည္၊ သုဂတႎ- သုဂတိဘ၀သုိ႔၊ ဂစၧႏၲိ- လားၾကရကုန္၏။ တသၼာ- ထုိ႔ေၾကာင့္၊ ဖလံ- ေကာင္းက်ိဳး ဆုိးက်ိဳးသည္၊ သမံ- တူမွ်ေလ၏။
ဒါေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိသလို စိတ္ထဲမွာ ၾကည္ညိဳႏွလံုးသြင္းၿပီး ပူေဇာ္ကုိးကြယ္မယ္ဆုိရင္ ဘုရားရွင္သက္ေတာ္ ထင္ရွားရွိစဥ္က ပူေဇာ္ရသလိုပဲ အက်ိဳးရပါတယ္။

ဘုရားရွင္ကုိ သက္ရွိထင္ရွားရွိသလို ႏွလံုးသြင္းၿပီး ကုိးကြယ္းဆည္းကပ္ရမွာေၾကာင့္- အိမ္မွာ ဘုန္းႀကီးတပါး ၾကြလာရင္ ဘယ္လို ဆြမ္းကပ္လဲ၊ သစ္သီး၊ ေရခ်မ္း ေတြလည္း ဘယ္လိုကပ္လဲ ဆုိတာပဲ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ဆြမ္းကပ္တယ္ဆုိရင္ သာမန္ အိမ္မွာ စားေနတာထက္ ပုိေကာင္းတဲ့ ဟင္း၊ ထမင္း၊ လက္သုတ္ပ၀ါ အားလံုးျပည့္စံုေအာင္ စီစဥ္ ကပ္လွဴရတယ္။ သစ္သီးဆုိလည္း ခြဲၿပီးကပ္ရတယ္၊ ေရခ်မ္းဆုိလည္း ခြက္နဲ႔ ေသခ်ာကပ္လွဴၾကရတယ္။ ဘုန္းၾကီးကုိေတာင္ အဲလို ပူေဇာ္ရတယ္ဆုိရင္ ဘုရားရွင္လည္း သက္ရွိလို ပူေဇာ္ရမွာ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ဆြမ္းေတာ္ကပ္တာ၊ သစ္သီးကပ္တာ၊ ေရခ်မ္းကပ္လွဴတာလည္း သက္ရွိလူတေယာက္ကုိ ကပ္လွဴတဲ့(ေကၽြးတဲ့) ပံုစံနဲ႔ ကပ္ၾကရမွာပါ။

ဒီလိုကပ္လွဴတာ ဘယ္လိုအက်ိဳးရွိမွာလဲ ဆုိေတာ့- ဗုဒၶျမတ္စြာက "ေစတနာ ဟံ ဘိကၡေ၀ ကမၼံ ဝဒါမိ၊" လို႔ေဟာၾကား ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့... ရဟန္းတို႔ ေစတနာကို ကံလို႔ ငါဘုရား ေဟာေတာ္မူတယ္...။ ဒါေၾကာင့္ မိမိကပ္ လိုက္တဲ့ ဆြမ္း၊ ေရခ်မ္း၊ သစ္သီးကုိ သံုးေဆာင္တာ မသံုးေဆာင္တာက အဓိက မဟုတ္ပါ။ မိမိ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္တဲ့ ေစတနာ က ကံျဖစ္တာေၾကာင့္ ေကာင္းမႈအလုပ္ေတြ လုပ္တဲ့ ေစတနာျဖစ္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ေကာင္းတဲ့ အက်ိဳးကုိ ရရွိပါတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ ဘုရားကုိ ပူေဇာ္ ကပ္လွဴတာဟာ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ အလုပ္ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ေကာင္းမႈရဲ႕ အက်ိဳးေက်းဇူး အမွန္တကယ္ ရွိတယ္ဆုိတာေတာ့ ယံုၾကည္ဖုိ႔ လိုပါတယ္။ ကုသုိလ္သေဘာက မိမိနဲ႔ သူတပါးမွာ အျပစ္ကင္းတယ္။ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္။ “အျပစ္ကင္းကြာ စိတ္ခ်မ္းသာ၊ မွတ္ပါကုသုိလ္ သေဘာတည္း” လို႔ ဆုိပါတယ္။

ဒါဆုိရင္ ဘုရားမွာ ဆြမ္းေတာ္တင္၊ ေရခ်မ္းကပ္လို႔ ရွိရင္ ဘယ္သူမွလည္း အျပစ္မရွိဘူး။ ကုိယ္တုိင္လည္း စိတ္ခ်မ္းသာရ တယ္။ ဒါက ကုသုိလ္ျဖစ္ေနၿပီေပါ့။ ကုသုိလ္က ေကာင္းတဲ့ အက်ိဳးကို ေပးစြမ္းႏုိင္တယ္ဆုိတာ ယံုရင္ ဆြမ္းေတာ္တင္၊ ေရခ်မ္းကပ္တာလည္း အဓိပၸါယ္ရွိတဲ့ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ အလုပ္ျဖစ္တယ္ဆုိတာ လက္ခံသင့္ၿပီလို႔ ထင္ပါတယ္။

က်ေနာ္နားလည္ သလို အတုိခ်ံဳ႕ေျဖေပးလိုက္ပါတယ္။ မရွင္းတာပါခဲ့ရင္ ထပ္ေမးပါ။

စိတ္ခ်မ္းသာၾကပါေစ…၊



ယေသာ္ပမာ ခ်စ္တတ္ပါေစ

ေမြးဖြားျခင္းနဲ႔ ေသဆံုးျခင္းဆုိတဲ့ ဘ၀တသက္တာကာလမွာ ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္းဆုိတဲ့ သေဘာကုိ လူတုိင္းမကင္း ႏုိင္ၾကပါဘူး။ မခ်စ္တတ္၊ မမုန္းတတ္တဲ့ သူျဖစ္ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးေပါ့။ ဒါေပမယ့္လည္း လူတုိင္းက အခ်စ္န႔ဲမွ မကင္းႏိုင္ေသးပဲေလ။ အခ်စ္ဆုိတာကုိ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာဆုိၾကတာရွိပါတယ္။ အခ်စ္ဆုိတာ ပကတိ အေနအထား အတုိင္းရွိေနတဲ့ လူတေယာက္ကုိ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ ဆုိးသည္ျဖစ္ေစ စိတ္ရဲ႕ အမွန္အတုိင္း ခ်စ္ေနဖုိ႔ပဲ လိုတယ္။ ဘာလုပ္ေပးမွ၊ ဘယ္လိုေနမွ၊ ဘာျဖစ္ရမွ ဆုိတဲ့ အတၱကုိ ေစခုိင္းတာမ်ိဳးက်ေတာ့လည္း အခ်စ္လို႔ မေခၚႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အမွန္ေတာ့ အခ်စ္စစ္ဆုိတာ ရယူလိုျခင္းမဟုတ္၊ ေပးဆပ္ျခင္းသာ၊ ပုိင္ဆုိင္ လိုျခင္း မဟုတ္၊ ပုိင္ဆုိင္ေစလိုျခင္းသာ၊ သိမ္းပုိက္လိုျခင္းမဟုတ္၊ စြန္႔လႊတ္ျခင္းသာ၊ အသာစံျခင္း မဟုတ္၊ အနာ ခံျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကမာၻဦးကတည္းက စခဲ့တဲ့ အခ်စ္ဟာ ကမာၻဆံုးလည္း မဆံုးႏုိင္ပါ။ သံသရာ မဆံုးေသး သေရြ႕ အခ်စ္မဆံုးႏုိင္၊ သံသရာ ဆံုးမွသာ အခ်စ္ဆံုးပါမယ္။

ေဂါတမဘုရားရွင္ နိယတဗ်ာဒိတ္ပန္း ဆင္ျမန္းခဲ့တဲ့ သုေမဓာ ရေသ့ဘ၀ကုိ မွန္းဆၾကည့္မိပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ တုန္းက ရမၼာ၀တီၿမိဳ႕ကုိ သုမဓာရေသ့ ေရာက္သြားတဲ့ အခါမွ ဒီပကၤရာ ဘုရားရွင္နဲ႔ သံဃာေတာ္ေတြ ၾကြလာမွာ ျဖစ္လို႔ လမ္းမ်ားကုိ သန္႔ရွင္း ျပင္ဆင္ေနတဲ့ လူေတြကုိ ေတြ႕လိုက္တယ္။ ဘုရားၾကြလာမယ္ ဆုိတာကုိ သိလိုက္ ရတဲ့ သုေမဓာရေသ့ဟာ သူလည္းပဲ ဒီလို လမ္းေတြ သန္႔ရွင္းျပင္ဆင္ေနတဲ့ ကုသုိလ္ပြဲမွာ ပါ၀င္လိုက္ပါတယ္။ သူတာ၀န္ယူၿပီး ေျမဖုိ႔တဲ့ ညြန္ဗြက္မၿပီးခင္ ခႏၶာကုိယ္တလ်ားေလာက္ က်န္ေနခ်ိန္မွာပဲ ဒီပကၤရာ ဘုရားရွင္နဲ႔ သံဃာေတာ္ေတြ ၾကြလာတာေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕ ခႏၶာကုိ အလ်ားစင္းၿပီး တံတားခင္းေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒီပကၤရာ ဘုရားရွင္နဲ႔ သံဃာေတာ္ေတြက သုေမဓာရေသ့နားကို ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ တံတားသဖြယ္ခင္းထားတဲ့ ခႏၶာ ကုိယ္ေပၚကုိ နင္းၾကြျခင္းမျပဳပဲ သုေမဓာရေသ့ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ကုိ ဆင္ျခင္ ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ တကိုယ္တည္း လြတ္ေျမာက္ရာကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳလိုရင္ ဂါထာ၀က္ (အကၡရာ ၁၆လံုး) ေဟာလိုက္တာနဲ႔ နိဗၺာန္ ေရာက္သြားႏုိင္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ေလးသေခ်ၤနဲ႔ ကမာၻတသိန္းၾကာေအာင္ ပါရမီျဖည့္ရင္ သဗၺညဳတ ဘုရားရွင္ အျဖစ္ သတၱ၀ါေတြကုိ ကယ္တင္ႏုိင္မယ့္ ဘုရားျဖစ္ႏုိင္တဲ့ အစြမ္းရွိတယ္လို႔ သိျမင္ေတာ္မူတဲ့ အတြက္ သုေမဓာရေသ့ကုိ အေၾကာင္းစံု ရွင္းျပၿပီး ႀကိဳက္ရာေရြးႏုိင္ေၾကာင္း မိန္႔ၾကားလိုက္ပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သုမိတၱာဆုိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလးက အနီးမွာ ရွိတဲ့ ေရကန္ထဲက ၾကာပန္းရွစ္ခိုင္ကုိ ယူၿပီး သုေမဓာ လက္ထဲကုိ ၾကာပန္းငါးခိုင္ လွမ္းေပးလိုက္တယ္။ သူကုိယ္တိုင္လည္း ၾကာပန္းသံုးခုိင္ကုိ ကုိင္ၿပီး သုေမဓာရေသ့ ေျခရင္းမွာ ထုိင္ဖူးေျမာ္ရင္း ဒီပကၤရာ ဘုရားရွင္ မိန္းၾကားတဲ့ စကားေတာ္ကုိ နာယူေနပါတယ္။ သုေမဓာရေသ့က ငါကုိယ္တုိင္ ကိေလသာ အေႏွာက္အယွက္ အပူအပင္ေတြ ကင္းေ၀းၿငိမ္းေအးၿပီး ငုိေၾကြးျခင္း မ်ား ရပ္သြားသလို သူတပါးတုိ႔လည္း ကိေလသာ ကင္းျပတ္ ငုိေၾကြးျခင္းေတြ ရပ္ေစရမယ္ ဆိုကာ ကုိယ္တုိင္ အရဟတၱမဂ္ဉာဏ္ သဗၺညဳတဉာဏ္ကုိ ထုိးထြင္းသိလိုတဲ့ ဆႏၵ၊ သတၱ၀ါတုိ႔ရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားခ်မ္းသာကုိ ေဆာင္ရြက္လိုတဲ့ ဆႏၵမ်ားနဲ႔ သဗၺညဳတဉာဏ္ဆီ စြဲၿမဲစူးစုိက္ ေရွးရႈေဆာင္မႈ အဘိနီဟာရ (ဘုရားဆုကုိ ပန္ဆင္ ျခင္း) ျပဳလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေျခေတာ္ရင္းမွာ ထုိင္ေနတဲ့ သုမိတၱာက ပီတိအဟုန္ တုန္ခါသြားၿပီး “ဒီ ရွင္ရေသ့ ပါရမီေတာ္ေတြကုိ ျဖည့္က်င့္ေနစဥ္ ကာလတေလ်ာက္ သူလည္း လိုအပ္သမွ်ကုိ ျဖည့္ဆည္း ေပးတဲ့ ပါရမီ ျဖည့္ဘက္ ျဖစ္ပါရေစ” လို႔ ဆုပန္လိုက္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ႏွစ္ဦးလံုး ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ အျပည့္ရွိသူေတြပါပဲ။ သုမိတၱာက ဘုရားအေလာင္းေတာ္ အလိုျပည့္ဖုိ႔ ခ်စ္တတ္သူ၊ သုေမဓာကေတာ့ သတၱ၀ါေတြ အားလံုးအေပၚမွာ ခ်စ္တတ္သူလို႔ ဆုိရမွာေပါ့။ ဘုရားဆုပန္ၿပီး ခ်ိန္မွ စလို႔ ပါရမီ ျဖည့္က်င့္ရမွာ ပါရမီ ဆယ္ပါးကုိ မိမိရဲ႕ ပစၥည္းဥစၥာ၊ စည္းစိမ္အာဏာ၊ သားမယား အပါအ၀င္ သက္ရွိ သက္မဲ့ တြယ္တာစရာမွန္သမွ်ကုိ စြန္႔လႊတ္ၿပီး ျဖည့္က်င့္ရတဲ့ ႐ိုး႐ိိုးပါရမီ။ ေျခ၊ လက္၊ မ်က္စိ စတဲ့ ကုိယ္အဂၤါ အစိတ္အပိုင္းေတြကုိ စြန္႔လႊတ္ျဖည့္က်င့္ရတဲ့ ဥပပါရမီ။ မိမိအသက္ကုိ စြန္႔လႊတ္ျဖည့္က်င့္ရတဲ့ ပရမတၳပါရမီ စသျဖင့္ ပါရမီ ဆယ္ပါးလံုးကုိ သံုးဆင့္ျပည့္ေအာင္ ျဖည့္ရပါတယ္။ ဒါကုိ ပါရမီဆယ္ပါး အျပားသံုး ဆယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ အဲလိုနဲ႔ ပါရမီေတာ္ေတြကုိ ေလးသေခ်ၤနဲ႔ ကမာၻတစ္သိန္းတုိင္ေအာင္ ျဖည့္က်င့္ခဲ့ရပါတယ္။
ေနာက္ဆံုး ဘုရားျဖစ္မယ့္ ဘ၀မွာ ဘုရားေလာင္းေမြးဖြား ၿပီးတာနဲ႔ ဖခင္ သုေဒၶါဓနမင္းႀကီးက ဘုရားမျဖစ္ေစလို ပဲ စၾက၀ေတးမင္း ျဖစ္ေစလိုတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ေတာမထြက္ႏုိင္ေအာင္ အခုိင္ၿမဲဆံုးဆုိတဲ့ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးနဲ႔ ခ်ည္ေႏွာင္ဖုိ႔ သိဒၶတၱမင္းသားကုိ အသက္ ၁၆ႏွစ္ မွာပဲ ယေသာ္ဓရာနဲ႔ လက္ဆက္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ယေသာ္ဓရာ ဆုိတာ ဒီပကၤရာ ဘုရားလက္ထက္မွာ နိယတဗ်ာဒိတ္ကုိ ခံယူစဥ္ကတည္းက ပါရမီျဖည့္ဖက္အျဖစ္ ဆုပန္ခဲ့ၿပီး ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာ မေရတြက္ႏုိင္ေအာင္ ဆင္ရဲခ်မ္းသာကို မွ်ေ၀ခံစားဖက္အျဖစ္ အတူေနခဲ့ဖူးတဲ့ သံေယာဇဥ္ ဓာတ္ခံအားၾကီးသူ ျဖစ္လို႔ အခုေတြ႕ေတာ့လည္း သံေယာဇဥ္ဓာတ္ခံခ်င္း ေပါင္းစပ္မိၿပီး ျငင္းဆန္ဖုိ႔ ခြန္းအား ရပ္တန္႔ေစခဲ့ပါတယ္။

ဘုရားေလာင္း ၂၉ႏွစ္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ အုိသူ၊ နာသူ၊ ေသသူ တုိ႔ကုိ ျမင္ေတြ႕ၿပီး သတၱ၀ါအားလံုးကုိ ကယ္တင္မယ္ဆုိတဲ့ က႐ုဏာဓာတ္ေတြ ျပန္လည္ႏုိးထလာသလို ဒုကၡလြတ္လပ္ေရးအတြက္ တရားက်င့္ေနတဲ့ ရဟန္းတပါးကုိ ေတြ႕ျမင္လိုက္ရတဲ့ အခါမွာ ေတာထြက္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ အဲလိုဆံုးျဖတ္တဲ့ ေန႔မွာပဲ တိုက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ သားဦးရတနာေလးဖြားျမင္ေၾကာင္း သိလိုက္ရတဲ့အခါ “ငါ့ရဲ႕ဘ၀လမင္းကုိ ဖမ္းခ်ဳပ္မယ့္ ရာဟုၿဂိလ္တခု တုိးလာျပန္ပါေပါ့” လို႔ သံေ၀ဂနဲ႔ ညဥ္းညဴေရရြတ္ လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီညရဲ႕ သန္းေခါင္ယံမွာပဲ ႀကီးမားတဲ့ စည္စိမ္မ်ားနဲ႔ အတူ ႏွလံုးသားရဲ႕ ကုိယ္ပြားပမာ တြယ္တာရတဲ့ ဇနီးနဲ႔ သားဦးေလး ကုိပါ စြန္႔ခြာၿပီး ေတာထြက္ခဲ့ပါတယ္။

သားဦးေလးဖြားျမင္တဲ့ ေန႔မွာပဲ ဇနီးနဲ႔ သားကုိ စြန္႔ခြာသြားတာဟာ ခင္ပြန္းတဦးအေနနဲ႔ေကာ ဖခင္တေယာက္ အေနနဲ႔ပါ တရားမွ်တမႈ ရွိပါရဲ႕လားလို႔ ေစာဒကတတ္ခ်င္ရင္ “ဒါေတြကုိ သံသရာအဆက္ဆက္ ပါရမီ ျဖည့္လာခဲ့ရတဲ့ ယေသာ္ဓရာသာ အသိဆံုးပါ” လို႔ ေျဖရပါလိမ့္မယ္။ နိယတဗ်ာဒိတ္ကုိ ခံယူၿပီးတဲ့ သဗၺညဳတ ဗုဒၶေလာင္းလ်ာ တစ္ေယာက္ ပါရမီ ျဖည့္တယ္ဆုိတာ ဇနီးမယားကုိ သာမက အဂၤါေျခလက္ အသက္ကုိပါ စႊန္႔လႊတ္ၿပီး ျဖည့္ရတယ္ဆုိတာ ဒီပကၤရာ ဘုရားရွင္ထံ ေတာ္ေမွာက္ကတည္းက သုေမဓာေကာ သုမိတၱာပါ ၾကားသိၾကပါတယ္။ သုေမဓာက ဒါေတြအားလံုးကုိ ျဖည့္ က်င့္မယ္လို႔ ခံယူတာကို ၾကားသိရတဲ့အခါ သုမိတၱာအမ်ိဳးသမီးေလးက ေယာက်ာ္းသားတစ္ေယာက္တည္း ပါရမီျဖည့္ရမယ္ ဆုိရင္ ဇနီးမယားနဲ႔ သားသမီးတုိ႔ကုိ စႊန္႔လႊတ္စရာ ဘယ္မွာ ရွိေတာ့မလဲ။ လစ္လပ္ေနတဲ့ ဒီကြက္လပ္ကုိ သူျဖည့္စြက္မယ္လို႔ အခုိင္အမာဆံုးျဖတ္ၿပီးမွ “ပါရမီျဖည့္ဖက္” အျဖစ္ ခံယူခဲ့တာမို႔ အစြန္႔လွဴခံ ဇနီးမယား တစ္ေယာက္ရဲ႕ ရုတ္တရက္ ငုိေၾကြးရျခင္းနဲ႔ ေနာက္ဆက္တြဲ ဂုဏ္ယူၾကည္ႏူးရျခင္း ဆုိတဲ့ ဆန္႔က်င္ ဘက္ရသ ႏွစ္ခုကုိ သုမိတၱာဘ၀ကေန ယေသာ္ဓရာ ဘ၀အထိ ဘ၀ေပါင္းအသေခ်ၤေတြမွာ အတူယွဥ္တြဲ သ႐ုပ္ေဆာင္ခဲ့ဖူးတာက လႊဲလို႔ ဘယ္သူမွ မွ်ေ၀ခံစား နားလည္ႏုိင္စြမ္းရွိမည္ မဟုတ္ပါ။

ေနာက္ဆံုး ယေသာ္ဓရာ ေထရီမႀကီးကုိယ္တုိင္ ဘုရားရွင္ကုိ ေလွ်ာက္ထားရာမွာေတာ့ ဒီလိုပါရမီျဖည့္ဖက္ ျဖစ္ရဖုိ႔ ဘုရားပေစၥကဗုဒၶါနဲ႔ ရဟႏၲာမေထရ္ မေရမတြက္ႏုိင္တုိ႔ ထံမွာ ဆုေတာင္းခဲ့ရတယ္။ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာမွာ ဇနီးအျဖစ္သိမ္းပုိက္ရန္ အတြက္သာမက အစားအစာအျဖစ္ အသံုးျပဳရန္ပါ သူတပါးကို ေပးလွဴခဲ့ေပမယ့္ စိတ္ကြက္ခဲ့ျခင္း မရွိခဲ့ပါ။ အရွင္ဘုရား သဗၺညဳတဉာဏ္ကုိ ရရွိေရးအတြက္ ပါရမီျဖည့္စြက္ရာမွာ ခ်မ္းသားျခင္းနဲ႔ ၾကံဳတဲ့အခါ ၀မ္းေျမာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဆင္းရဲမႈတုိ႔နဲ႔ ၾကံဳရတဲ့ အခါမွာလည္း စိတ္မခ်မ္းမသာ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ေရွးဆုေတာင္မ်ားေၾကာင့္ ဒီပကၤရာ ျမတ္စြာဘုရားေျခေတာ္ရင္းမွာ ဘ၀မ်ားစြာ ခ်စ္ၾကင္နာခဲ့ၿပီး ႏွစ္လိုဖြယ္ရာ စြဲေဆာင္ႏုိင္စြမ္းရွိတဲ့ အရွင္ဘုရားအေလာင္းအလ်ာ သုေမဓာရွင္ရေသ့ရဲ႕ မ်က္ႏွာကုိ ဖူးျမင္လိုက္ရ ကတည္းက “ငါ့ရဲ႕ အသက္ရွင္ျခင္းဟာ ရက်ိဳးနပ္လိုက္ေလ” ေအာက္ေမ့မွတ္ထင္ ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကတည္းက ပါရမီ ျဖည့္ဖက္ အျဖစ္ ေက်နပ္စြာဆုပန္ခဲ့သလို ဒီအခြင့္ကုိ လက္မလြတ္ေစဖုိ႔လည္း ဘုရားပေစၥကဗုဒၶါ ရဟႏၲာအဆူ ဆူတုိ႔ ထံမွာ အႀကိမ္မ်ားစြာ ဆုေတာင္းခဲ့ရပါေၾကာင္း ေက်နပ္ပီတိ အဟုန္နဲ႔ ေလွ်ာက္ထားခဲ့တာေတြကုိ ၾကည့္မယ္ ဆုိရင္ ယေသာ္ဓရာရဲ႕ရင္မွာ ဘယ္လိုခံစားမႈရွိတယ္ဆုိတာ အကဲခတ္ႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။

ေတာထြက္ခါနီးမွ အေလာင္းေတာ္မင္းသားရဲ႕ သတိေပး၊ ကတိေပးစကားမ်ားျဖစ္တဲ့…
“ေက်နပ္မႈ အတြက္ ေတာင့္တတဲ့ ခ်စ္စိတ္ဟာ ဆႏၵျပင္းထန္သေလာက္ ခံႏုိင္ရည္ ခ်ည့္နဲ႔လွတယ္။ ႀကီးျမတ္ လိုမႈ အတြက္ ဘုရင္တကာတုိ႔ရဲ႕ ဘုရင္အျဖစ္ကုိ လက္ခံမိရင္ ျမင့္ျမတ္ျခင္းနဲ႔ ေအးၿငိမ္းမႈတုိ႔ကုိ လက္လႊတ္ဆံုး ႐ံႈးရလိမ့္မယ္။ ေက်နပ္မႈတုိင္းဟာ ငိုေၾကြးမႈနဲ႔ နိဂံုးခ်ဳပ္ရၿမဲ ျဖစ္တယ္ဆုိတာ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ျဖစ္ရပ္ေပါင္းမ်ားစြာက သက္ေသျပခဲ့ၿပီး တစ္ေလာကလံုး မ်က္ရည္စဲေစဖို႔ အတြက္ အခ်စ္ဆံုး တုိ႔မ်က္ရည္ကုိ ေက်ာခုိင္းရေပဦးမယ္”။

“ေသာကေၾကာင့္ က်ခဲ့ရတဲ့ မ်က္ရည္ေတြဟာ ေလာကရဲ႕မ်က္ရည္ေတြကုိ ေဆးေၾကာေပးမယ့္ ကမာၻၿပိဳမုိးႀကီး ျဖစ္လာမယ္ဆုိတာ ယံုၾကည္ၿပီး မင္း ေျဖရစ္ေလဦး” ဆုိတဲ့ သိဒၶတၳရဲ႕ ရင္တြင္းစကားကုိလည္း သားငယ္ကုိ ေခ်ာ့ျမဴသိပ္ရင္း ႏိုးတ၀က္ အိပ္တ၀က္နဲ႔ မ်က္ရည္စက္လက္ ျဖစ္ေနတဲ့ ယေသာ္ဓရာ သိလိုက္ပါတယ္။ မုိးျဖစ္မယ့္ မ်က္ရည္ေတြကုိ မုိးျဖစ္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္မယ့္လက္နဲ႔ မသုတ္ေစလိုလို႔သာ မတားခဲ့ေလသလား ဆုိတာလည္း ယေသာ္ဓရာပဲ အသိဆံုးျဖစ္မွာပါ။ ဒီေနရာမွာ ဘ၀အဆက္ဆက္ ပါရမီ ျဖည့္ဖက္တေယာက္မုိ႔ သာ ယေသာ္ဓရာႏွလံုးသားမွာ ခြဲခြာျခင္းခံႏုိင္ခဲ့ရတာပါ။ သာမန္ ခ်စ္တတ္လြန္းတဲ့ မိန္းမသားတေယာက္ အတြက္ဆုိရင္ စိတ္ႏွလံုးမွာ တုန္လႈပ္ ၀မ္းနည္းသြားေစမယ္လို႔ ေတြးမိပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ဘုရားေလာင္းဟာ ဆႏၵအမတ္၊ စီးေတာ္ျမင္း တုိ႔ကုိ ေခၚၿပီး ယေသာ္ဓရာကုိ ေက်ာခုိင္းလို႔ သစၥာရွာဖုိ႔ အတြက္ လွမ္းခဲ့ပါေတာ့တယ္။ သန္းေခါင္ယံအခ်ိန္ရဲ႕ တိတ္ဆိတ္မႈနဲ႔ အတူ နန္းေဆာင္ကုိ ေက်ာခုိင္းလို႔ ေျခလွမ္းေတြကုိ လွမ္းထြက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ခ်စ္တာသိေပမယ့္ သစၥာရွာရမွာမုိ႔ ခြဲခြာခဲ့တာကုိ ယေသာ္ဓရာ ကုိယ္တုိင္ သိခဲ့ပါတယ္ေလ။ ဘုရားအျဖစ္ကို ေရာက္ေတာ္မူၿပီးတဲ့ေနာက္ ကပၸိလ၀တ္ျပည္ ျပန္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ယေသာ္ဓရာ ရွိတဲ့ နန္းေဆာင္ကို အေရာက္သြားလို႔ တရားေရေအးနဲ႔ ေသာကေတြကုိ ၿငိမ္းေအးရေအာင္ ေက်းဇူးဆပ္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ပါရမီျဖည့္ဖက္ အျဖစ္နဲ႔ ရွည္လ်ားတဲ့ ကာလတေလ်ာက္ မိမိအေပၚမွာ တန္ဖုိး ထား ေပးဆပ္ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့တဲ့ ယေသာ္ဓရာကုိ ဘုရားရွင္ကုိယ္တုိင္ “ယေသာ္ဓရာသည္ မိမိအေပၚမွာ ေက်းဇူးႀကီးမားခဲ့ပါေပတယ္” လို႔ ဖြင့္ဟ ၀န္ခံခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ခ်စ္လွ်င္ျမတ္ႏုိး ခ်စ္ပင္ပ်ိဳးၾကသူတုိင္း ေကာင္းေသာခ်စ္ျခင္းႏွင့္ ထာ၀ရခ်စ္ႏုိင္ၾကၿပီး ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာကုိ အတူရရွိ ခံစားႏုိင္ၾကပါေစ…


ကိုးကားခ်က္။ ။ဓမၼေဘရီ ဆရာေတာ္ႀကီး ေရးသားေသာ ဘုန္းရယ္ ကံရယ္ ကုသိုလ္ရယ္ စာအုပ္။

ဒႆနသမၸဒါ ဟူသည္

သာသနာေတာ္ႏွစ္ ၂၅၅၃၊ ေကာဇာသကၠရာဇ္ ၁၃၇၁ ခုႏွစ္၊ ေတာ္သလင္းလဆန္း (၁၁)ရက္၊ ခရစ္ႏွစ္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၃၀ ရက္ေန႔၊ အေမရိကန္ ႏုိင္ငံ၊ ေအာ္စတင္ ၿမိဳ႕တြင္ ဓမၼေစတီဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၲေကာသလႅ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ေသာ တရားေတာ္ ျဖစ္ပါတယ္။
တရားခ်စ္ခင္ သူေတာ္စင္မ်ား အားလံုး ကုိယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ က်န္းမာခ်မ္းသာစြာျဖင့္ တရားေတာ္ကုိ နာယူၾကည္ညိဳ ႏုိင္ၾကပါေစ…


ပ႒ာန္းတရားေတာ္(၁)

ဆရာေတာ္ ေဒါက္တာအရွင္ေဆကိႏၵေဟာၾကားတဲ့ ပ႒ာန္းတရားေတာ္ ျဖစ္ပါတယ္။ တရားေတာ္ကုိ နာယူၾကည္ညိဳႏုိင္ၾက၍
တရားအသိတုိးၿပီး မိမိတုိ႔ အလိုရွိရာ ပန္းတုိင္ကုိ ရႏုိင္ ေရာက္ႏုိင္ၾကပါေစ...။


ပ႒ာန္းတရားေတာ္(၂)

တရားအားထုတ္တယ္ ဆုိရာ၀ယ္

ဗုဒၶျမတ္စြာေဟာၾကားခဲ့ တရားဓမၼမ်ားကုိ လိုက္နာက်င့္သံုးသူေတြသည္ ေလာကီ ေလာကုတ္ ႏွစ္ျဖာေသာ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာကုိ ရရွိေစႏုိင္ပါတယ္။ ဘ၀ေနထုိင္ရာမွာ ခ်မ္းသာ႐ံုမကပဲ သံသရာေဘးဒုကၡအေပါင္းမွ လြတ္ေျမာက္ႏုိင္ေအာင္လည္း ေက်းဇူးျပဳႏုိင္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ သူေတာ္စင္တုိ႔က အလံုးစံုေသာ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာကုိ ေဆာင္ယူႏုိင္တယ္ဆုိတာ သက္၀င္ယံုၾကည္ၾကတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ တရားနည္းလမ္းမ်ား အတုိင္း လိုက္နာအားထုတ္ ေနၾကတာပါ။ တရားဓမၼမ်ားကုိ ေမ့ေလ်ာ့ၿပီး ေနခ်င္သလိုေန၊ လုပ္ခ်င္တာကုိ ရမ္းလုပ္ေနၾကတယ္ဆုိရင္ေတာ့ တရားဓမၼေတြကုိ အမွန္တကယ္ပဲ မယံုၾကည္ ေသးဘူးလို႔ အ႐ုိးသားဆံုး ေျပာရမွာပါပဲ။ တခ်ိဳ႕က ေျပာၾကတယ္။ “ငါတုိ႔က တရားဆုိတာဘာလဲ သိတယ္၊ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ ဆုိတာ ဘယ္လိုလဲသိတယ္၊ မလုပ္ႏုိင္ေသးလို႔ မလုပ္ေသးတာ” စသျဖင့္ေပါ့။ လက္ရွိေန ေနတဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့လည္း တေန႔ထက္ တေန႔ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာန၊ အစရွိတဲ့ ကိေလသာေတြကလည္း ေလ်ာ့နည္းမသြားၾကဘူး။ အဲလို ျဖစ္ေနၾကတယ္ဆုိေတာ့ တရားနဲ႔ေနတယ္၊ တရားအားထုတ္ၾကတယ္ဆုိတာ ဘာအတြက္ေၾကာင့္လဲ? ဘယ္လိုေတြ က်င့္မွ တရားအားထုတ္ၾကတယ္။ တရားနဲ႔ ေနတယ္လို႔ ဆုိၾကမလဲ?။ ေတြးၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။

တရားအားထုတ္ၾကတယ္ ဆုိေတာ့လည္း လူေတြအမ်ားစုက တရားထုိင္ေနမွ အားထုတ္ေနတာလို႔ လက္ခံထား ၾကတယ္။ တရားမထုိင္ရင္ပဲ တရားအားထုတ္တာ မဟုတ္ေသးဘူးလို႔ ျမင္ၾကတယ္။ ထုိင္တုိင္းေရာ တရားရသြားလားလို႔ ျပန္ေတြးၾကည့္စရာ ရွိပါတယ္။ တရားထုိင္ရင္း ေလာဘ၊ ေဒါသ ျဖစ္ေနတာေတြ ရွိပါတယ္။ ထုိင္မွပဲ ေကာင္းတဲ့ အာ႐ံုေလးေတြ ပံုေဖာ္စိတ္ကူးလို႔ ေပ်ာ္ေနတာေတြလည္း ရွိတာပါပဲ။ မေက်နပ္တာေတြ ေတြးမိလို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေျခေထာက္က နာလို႔၊ က်င္လို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ငါ့စိတ္ေတြ တည္ၿငိမ္မႈ မရေသးဘူးဆုိၿပီး မေက်နပ္လို႔ ေဒါသျဖစ္ရတာေတြလည္း ရွိၾကတာပါပဲ။ တရားအားထုတ္တယ္ဆုိတာ အရွင္းဆံုးေျပာရရင္ ကိေလသာ နည္းပါးေအာင္၊ ကုန္ဆံုးသြားေအာင္ က်င့္ၾကံတာပါပဲ။ ေလာဘ၊ ေဒါသ ဆုိတာေတြ ျဖစ္ေနေသးတယ္ဆုိရင္ တရားမဟုတ္ေသးဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ထားရမယ္။ ဒါေၾကာင့္ တရားထုိင္ေနတုိင္း တရားမဟုတ္ေသးဘူးလို႔ နားလည္ဖုိ႔ လိုအပ္ပါတယ္။ တရားမထုိင္းတုိင္းလည္း တရားမရဘူးလို႔ ယံုၾကည္မထားရပါဘူး။ ဘုရာရွင္ ရွိစဥ္က သာ၀တၳိျပည္ လူ(၉)ကုေဋရွိရာမွာ (၇)ကုေဋသည္ အရိယာျဖစ္ပါတယ္။ ေန႔စဥ္ ေနစဥ္မွာ သီလေတြ ေစာင့္ထိန္းၿပီး ေလာဘ၊ ေဒါသနည္းေအာင္ က်င့္ၾကံၾကရင္းနဲ႔ တရားရသြားၾကတာပါပဲ။

တရားက်င့္ရာမွာ ၀ိပႆနာယာနိက၊ သမထယာနိက ဆုိၿပီးရွိပါတယ္။ သမထယာဥ္ သပ္သပ္ စီးသြားရင္နိဗၺာန္ မေရာက္ႏုိင္ေသးပါဘူး။ သမထယာဥ္စီးၿပီး ၀ိပႆနာယာဥ္ကုိ ေျပာင္းစီးလိုက္တာနဲ႔ အဲဒီ ၀ိပႆနာယာဥ္က တဆင့္ အရိယာမဂၢင္ယာဥ္ကုိ ေရာက္သြားပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ပဲ နိဗၺာန္ေရာက္တာပါပဲ။ ဒီေတာ့ သမထပဲ အရင္ အားထုတ္ရမွာလား ေမးစရာရွိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က ၀ိပႆနာ သပ္သပ္ပဲ အားထုတ္ၾကတယ္။ စ်ာန္ေတြ၊ အဘိဉာဥ္ေတြ မရၾကဘူး။ ဒါေပမယ့္ နိဗၺာန္ေရာက္သြားပါတယ္။ စာေပေတြမွာေတာ့ အ႒ကထာ ဆရာေတာ္ ႀကီးေတြက သမာဓိဘာ၀နာ၊ ပညာဘာ၀နာ၊ သမာဓိ ပညာႏွစ္မ်ိဳးလံုး တြဲတဲ့ ဘာ၀နာလို႔ သံုးမ်ိဳးျပပါတယ္။ ရွင္းေအာင္ေျပာရရင္ သမထ အားထုတ္ၿပီးမွ ၀ိပႆနာ အားထုတ္လို႔ရတယ္။ သမထခ်ည္းပဲ အားထုတ္လို႔ ရတယ္။ ၀ိပႆနာခ်ည္းပဲ အားထုတ္လို႔ရတယ္။ ၀ိပႆနာ အားထုတ္ၿပီးမွ သမထ အားထုတ္လို႔လည္း ရတယ္။ သမထခ်ည္းပဲ အားထုတ္ရင္ေျမလွ်ိဳး၊ မိုးပ်ံတဲ့ အထိေတာ့ ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသာတပန္ေတာင္ မျဖစ္ဘူး။ ၀ိပႆနာခ်ည္းပဲ အားထုတ္ရင္ ရဟႏၲာေတာ့ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ စ်ာန္ေတြ အဘိဉာဥ္ေတြ မရဘူး။ ဒါကုိ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြက ေျမေလွ်ာက္ရဟႏၲာလို႔ သံုးၾကပါတယ္။

မိမိတုိ႔ကိုယ္တုိင္ ဘယ္လိုအားထုတ္ၾကမလဲ ဆုိတာေတာ့ ကုိယ္တုိင္ ေရြးခ်ယ္ထားၾကမွာပါ။ သမထ အားထုတ္ ရင္လည္း စ႐ုိက္ကုိ ၾကည့္ၿပီး အားထုတ္ရတဲ့ ကမၼဌာန္းေတြကုိ ေဟာခဲ့ပါတယ္။ (ေလာဘစ႐ုိက္မ်ားရင္ အသုဘကမၼဌာန္း႐ႈ။ ေဒါသစ႐ုိက္မ်ားရင္ ေမတၱာဘာ၀နာပြား။ ေမာဟစ႐ုိက္မ်ားရင္ မရဏႏုႆတိပြား။ သဒၶါစ႐ုိက္မ်ားရင္ ဗုဒၶါႏုႆတိပြား။ ၀ိတက္စ႐ုိက္မ်ားရင္ အာနာပါနကမၼဌာန္း။ ပညာစ႐ုိက္မ်ားရင္ ဓာတ္ႀကီး ေလးပါး႐ႈ)။ ၀ိပႆနာ ဆုိတာက်ေတာ့ ပညတ္ႏွင့္ ပရမတ္ ကြဲကြဲျပားျပား သိေအာင္ ၾကားနာမွတ္သားၿပီးမွ၊ ပရမတ္ရဲ႕ သဘာ၀ကုိ လက္ေတြ႕ျမင္ေအာင္ ႐ႈျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

နိဗၺာန္နဲ႔ သံသရာဟာ တဆက္တည္းမွာ ရွိပါတယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ခုဟာ ကမ္းပါး ႏွစ္ခုလိုပါပဲ။ အဲဒီ ႏွစ္ခုၾကားထဲမွာ ကိေလသာဆုိတဲ့ ေရက ၾကားခံေနတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ကမ္းႏွစ္ခုဟာ မနီးစပ္ႏုိင္ပဲ ျဖစ္ေနတာပါ။ ကိေလသာက ေခ်ာင္းေရ ပမာဏ ေလာက္ရွိရင္ ကမ္းႏွစ္ခုက နီးမယ္။ ျမစ္ေလာက္ရွိရင္ ပုိေ၀းမယ္။ ပင္လယ္ႀကီးေလာက္ရွိ ရင္ေတာ့ ကမ္းႏွစ္ခုက ပုိၿပီးေ၀းမွာေပါ့။ ေရလံုး၀မရွိေတာ့ရင္ ကမ္းႏွစ္ခုက တဆက္တည္းျဖစ္သြားမယ္။ ေရဆုိတာက ကိေလသာကုိ ဆုိလိုတာပါ။ ဒီေတာ့ ေရေတြကုန္မွ ကမ္းႏွစ္ခု ထိစပ္ရမွာ ျဖစ္သလို ကိေလသာကုန္မွလည္း သံသရာကေန နိဗၺာန္ကုိ ထိေတြ႔ခြင့္ရမွာပါ။ တရားအလုပ္ အားထုတ္ၾကတယ္ဆုိတာ ေရနဲ႔တူတဲ့ ကိေလသာေတြကုိ ကုန္ဆံုးေအာင္ လုပ္ေနၾကရတာပါ။ တေန႔ထက္ တေန႔ ကိေလသာေတြ ပါးလာမယ္ဆုိရင္ပဲ တရားလုပ္ေနတာပါ။ ကိေလသာ မျဖစ္ေတာ့ပဲ ကုသုိလ္ေတြျဖစ္ေနရင္ တရားလုပ္ေနတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေလ်ာင္း၊ ထုိင္၊ ရပ္၊ သြား စတဲ့ အမူအယာတုိင္းမွာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ မျဖစ္ဖုိ႔ ေနသြားဖုိ႔ အဓိကက်ပါတယ္။

ဓမၼေတြကုိ အားထုတ္ရာမွာလည္း သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ အစဥ္အတုိင္းသြားရပါတယ္။ သီလဆုိတာလည္း လူ႔ရဲ႕ ခါး၀တ္ပုဆုိးလို ဥပမာေပးၾကပါတယ္။ အေျခခံအားျဖင့္ ငါးပါးသီလကုိ လူတုိင္းေစာင့္ထိန္းရပါမယ္။ တရားအား ထုတ္မယ္ဆုိေတာ့ တရားထုိင္မွပဲလို႔ စဥ္းစားၾကတာမ်ားပါတယ္။ အေျခခံ သီလတရားကုိမွ လံုေအာင္ မေစာင့္ ထိန္းေသးပဲ တရားအားထုတ္ရင္ တရားရႏုိင္ဖုိ႔ ခက္ခဲပါလိမ့္မယ္။ ဒီေနရာမွာက ဓမၼနည္းလမ္းတက် ေျပာျခင္း ပါ။ ဘုရားရွင္လက္ထပ္က သႏၲတိအမတ္၊ အဂၤုလိမာလတုိ႔လို သီလေတြ ေဖာက္ဖ်က္ၿပီးေတာ့မွ တရားရသြားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြလည္း ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲလို ပါရမီရွင္ေတြ ျဖစ္ဖုိ႔ဆုိတာေတာ့ အင္မတန္ ခက္ခဲပါတယ္။ ၀ိပႆနာ၊ သမထ ေတြလုပ္ေနတယ္ဆုိၿပီး သီလမရွိေသးရင္ ပုဆုိးမႏုိင္ပဲ အျမင့္ကုိ ခုန္လွမ္းေနတာနဲ႔ တူပါလိမ့္မယ္။ ၀ိပႆနာသာ အဓိက ဒါန၊ သီလေတြ မလိုပါဘူးလို႔ ဆုိၾကရင္လည္း ဘုရားရွင္ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ ဒါန၊ သီလ တရားေတြကုိ သြယ္၀ုိက္တဲ့နည္းနဲ႔ မလိုအပ္ပဲ ေဟာခဲ့တယ္လို႔ ေျပာရာေရာက္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ (၄၅)၀ါ ကာလပတ္လံုးမွာ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း တရားေတြပဲ ေဟာတာျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ တရားတုိင္းဟာ သစၥာထုိက္ ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒါန၊ သီလ အလုပ္ေတြသည္လည္းပဲ နိဗၺာန္ေရာက္ေအာင္ ပုိ႔ေဆာင္ေပးႏုိင္ပါတယ္။ ဒီအမႈ ေတြ အေပၚမွာ ဒိ႒ိ၊ တဏွာ၊ မာန ဆုိတဲ့ သံသရာ နယ္ခ်ဲ႕တဲ့ ပပဥၥတရားေတြ မကပ္ၿငိဖုိ႔ လိုတာပါ။ မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးကလည္း ဒါန၊ သီလ လုပ္ရမွာ ရမ္းၿပီး မလုပ္ၾကဖုိ႔ သတိေပးတာပါ။ သစၥာသိၿပီး လုပ္မယ္ ဆုိရင္ ခႏၶာကုိ ေရာင္းၿပီး ဒါန ျပဳပါလို႔ မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

မိမိတုိ႔ေတြ အတြက္ အားကုိးစရာ တရားလက္မဲ့ မျဖစ္ဖုိ႔၊ တရားရွိထားဖုိ႔ အတြက္ တရားေတာ္ေတြကုိ အရင္ဆံုး နာယူ၊ ဖတ္မွတ္ေလ့လာ သင့္ပါတယ္။ တရားေတာ္ကုိ နာယူေနတာလည္းပဲ တရားအားထုတ္တာပါပဲ။ ႏွလံုးသြင္းမွန္ဖုိ႔ေတာ့ အဓိက က်တာေပါ့။ တရားကုိ အျပစ္ရွာတဲ့ ပံုစံနဲ႔ ဆုိရင္ေတာ့ ဘုရားရွင္ ေဟာေနလည္း တရားရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ႐ုိေသၾကည္ညိဳစြာနဲ႔ နာမယ္ဆုိရင္ တရားေတာ္ကုိ လုိက္ၿပီးေတြးေတာ စဥ္းစားေနတာ ျဖစ္လို႔ ေဒသနာဉာဏ္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ မိမိသႏၲာန္မွာ စိတ္ေအးခ်မ္းမႈ ျဖစ္ေနတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ကုသုိလ္ စိတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ကာေလန ဓမၼႆ၀နံ ဧတံ မဂၤလ မုတၱမံ ဆုိတဲ့ အတုိင္း မဂၤလာရွိတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ေနပါတယ္။ ပုညကိရိယာ ၀တၳဳဆယ္ပါးမွာ ဓမၼသ၀န ဆုိတဲ့ တရားနာျခင္း ပါပါတယ္။ ဘုရားရွင္ ေဟာခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကုိ အက်ိဳးရွိစြာ အသံုးခ်နည္း ေလးမ်ိဳးမွာ ကာေလနဓမၼသာ၀နာ ဆုိတဲ့ အခ်ိန္အားေလ်ာ္စြာ တရားနာျခင္းသည္လည္း တစ္ပါး ပါ၀င္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တရားနာေနတာသည္ ဘုရားရွင္ရဲ႕ အဆံုးအမကုိ လိုက္နာေနရာ ေရာက္ပါတယ္။ ကုသိုလ္ ျဖစ္ျခင္း၊ ဘုရားဆံုးမတဲ့အတုိင္း ေနထုိင္ျခင္းကုိ တရားအားထုတ္တယ္လို႔ သိရွိနားလည္ေစခ်င္ပါတယ္။

အဖုိးတန္တဲ့ လူ႔ဘ၀ ကာလတုိတုိေလးမွာ အဖုိးအတန္ုဆံုးေသာ သာသနာရဲ႕ အႏွစ္သာရကုိ ရရွိခံစားႏုိင္ၿပီး ဒုကၡခပ္သိမ္း ခ်ဳပ္ၿငိမ္းရာကုိ ရႏုိင္ ေရာက္ႏုိင္ၾကပါေစ…


ေမတၱာႏွလုံး အလွဆံုး

ဓမၼမိတ္ေဆြ သူေတာ္စင္တုိ႔ …
ယေန႔ သာသနာေတာ္ႏွစ္ ၂၅၅၃ ခုႏွစ္၊ ေကာဇာသကၠရာဇ္ ၁၃၇၁ ခုႏွစ္၊ ၀ါေခါင္လျပည့္၊ ဗုဒၶဟူးေန႔၊ ခရစ္ႏွစ္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ(၅)ရက္ေန႔သည္ ေမတၱာအခါေတာ္ေန႔ ျဖစ္ပါတယ္။

ေမတၱာနဲ႔သာ ျပဳမူပါ သူငါ ေအာင္ျမင္မွာ၊
ေမတၱာနဲ႔သာ ေျပာဆုိပါ သူငါ နား၀င္မွာ၊
ေမတၱာနဲ႔သာ ႀကံစည္ပါ သူငါ စိတ္ခ်မ္းသာ၊

~ ဤသာသနာ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ၊
ကမၻာႀကီးကို လွေစသည္။

~ ျမန္မာ၌သာ၊ သာသနာ၊
ခိုင္မာျပည့္စံုသည္။

~ ဗုဒၶ၀ါဒ၊ ျမတ္ဓမၼေၾကာင့္၊
ကမၻာ့အလယ္၊ ဂုဏ္ရည္ၾကြယ္၊
ခန္႔ထည္(ထယ္) ျမန္မာျပည္။



~ ေမတၱာႏွလံုး၊ အလွဆံုးေၾကာင့္၊
ရႊင္ျပံဳးၾကည္သာ၊ တို႕ျမန္မာ၊
ကမၻာကပင္ ေမာ္ၾကည့္သည္။

~ ဗုဒၶျမတ္စြာ၊ သာသနာေၾကာင့္၊
ကမၻာလည္းလွ၊ လူလည္းလွ၊
ေအးျမခ်မ္းသာသည္။

~ စိတ္ဓာတ္ၾကည္လင္၊ ေကာင္းတာျမင္၍၊
မိခင္စိတ္ထား၊ ေမတၱာပြား၊
ထူးျခားလူ႕စြမ္းရည္။

~ က်ယ္ျပန္႔ျမင့္ျမတ္၊ မကန္႔သတ္ဘဲ၊
ေဒါသစဲ၊ ဆင္းရဲေဘးရန္ကင္းေ၀းသည္။

~ ဒါန သီလာ ဘာ၀နာ၊
ေမတၱာပါမွခိုင္မာသည္။

~ ေမတၱာႏွလံုး၊ အလွဆံုး၊
ရႊင္ၿပံဳးေအးခ်မ္းသည္။

မိမိတို႕အားလံုး စိတ္ဓာတ္ရႊင္လန္း လူ႕စြမ္းရည္ထုတ္ ကုသိုလ္လုပ္ႏိုင္ၾကတာဟာ တကယ္ေတာ့ ဗုဒၶသာသနာႏွင့္ ေတြ႕ၾကံဳခြင့္ရေနလို႔ပါ။ ဗုဒၶသာသနာဟာ ကမၻာေလာကႀကီးကို ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အလွဆင္ေပးဖို႕ ေပၚေပါက္လာတာျဖစ္တယ္၊ သာသနာဟာ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ေမတၱာႏွလံုးသားမွ ေပၚထြက္လာခဲ့ၿပီး ယေန႔ထိ ေမတၱာ ရွင္တို႔ရဲ႕ ေမတၱာႏွလံုးသားအဆက္ဆက္ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရတဲ့ ေမတၱာလမ္းစဥ္ပါ။ ေမတၱာႏွလံုးဟာ အလွဆံုးပါ။ အျပန္အားျဖင့္ ေဒါသႏွလံုးဟာ အဆိုးဆံုးပါ။ ေဒါသဟာ အႀကီးမားဆံုးခြဲအား၊ ၂-ေယာက္တည္းေတာင္ခြဲ ပစ္တယ္၊ ေမတၱာက အႀကီးမားဆံုးဆြဲအား၊ အမ်ားႀကီးကို စုစည္းႏိုင္တယ္။ ေမတၱာသာသနာဟာ ကမၻာကို ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အလွဆင္ေပးတယ္၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွ တာ၀န္အပို မတက္ေစပါဘူး၊ သာသနာႏွင့္ ထိေတြ႕ခြင့္ရသူ အားလံုးကို ၿငိမ္းခ်မ္းသြားေစတာခ်ည္းပဲ၊ လူတစ္ေယာက္ထံ သာသနာျပန္႕သြားရင္ လူတစ္ေယာက္ ၿငိမ္းခ်မ္း တယ္၊ မိသားတစ္စုထံ သာသနာျပန္႕သြားရင္ မိသားတစ္စု ၿငိမ္းခ်မ္းသြားမယ္၊ သာသနာျပန္႔ပြားသေလာက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး နယ္ပယ္ က်ယ္၀န္းသြားႏိုင္တယ္။ တစ္ကမၻာလံုးၿခံဳၾကည့္ရင္ ေထရ၀ါဒ သက္သက္ သန္႔သန္႔ရွင္း ရွင္း ျပည့္ျပည့္စံုစံု သာသနာကို ထိန္းသိမ္းထားႏိုင္တာဟာ ျမန္မာ တစ္ႏိုင္ငံတည္းပဲရွိပါတယ္၊ သဒၶါ ေမတၱာ ပညာ ဆိုတဲ့ သာသနာျပဳခြန္အား ၃-ခု နဲ႕ ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္မႈ ေကာင္းေနတဲ့ေၾကာင့္ပါ၊ အခ်ဳိ႕ ေထရ၀ါဒႏိုင္ငံေတြမွာ သာသနာထဲ ေလာကီေတြ အမ်ားႀကီး ေရာေႏွာကုန္ၾကၿပီ။ ေမတၱာတရားနဲ႕ ေပါင္းစုေစာင့္ေရွာက္မႈေၾကာင့္ တစ္ကမၻာလံုး ျမန္မာမွာသာ သာသနာ အျပည့္စံုဆံုး အခိုင္မာဆံုးပါ။ တရားငတ္ေနတဲ့ ကမၻာသူ ကမၻာသားေတြအတြက္ ျဖန္႕ေ၀ေပးရေလာက္ေအာင္ ျပည့္စံုပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသား ေတြက ေျပာၾကတယ္၊ “တရားဟာ ျမန္မာ့ထြက္ကုန္” တဲ့၊ သတိပ႒ာန္ ၀ိပႆနာတရားဟာ ျမန္မာ့ ထြက္ကုန္ပစၥည္းတဲ့၊ ဒီထြက္ကုန္ေတြ အဆက္ မျပတ္ဖုိ႕ စာခ်-စာသင္-ခ်ီးေျမႇာက္သူ သံဃာ-လူ-အုပ္ခ်ဳပ္သူ ဆိုတဲ့ ေမတၱာပန္း ၃-ပြင့္ပံုစံနဲ႕ စာသင္တိုက္ႀကီးေတြ ရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္ အားေပးခ်ီးေျမႇာက္ ေစာင့္ေရွာက္ ေနၾကရတာ ျဖစ္တယ္။

သာသနာနဲ႕ပတ္သက္လုိ႕ ဂုဏ္ယူစရာ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ျမန္မာပါ။ ဗုဒၶသာသနာေၾကာင့္ ျမန္မာကို ကမၻာကေမာ္ၾကည့္ေနတာ၊ သာသနာေၾကာင့္ ျမန္မာလွတာပါ။ ျမန္မာေတြ အားလံုး ဗုဒၶသာသနာ ရတနာ ေၾကာေပၚ ေရာက္ေနၾကတယ္၊ အလုပ္လုပ္ဖို႕ပဲလိုတယ္၊ နိဗၺာန္ မဂ္ဖိုလ္ထိေတာင္ အာမခံတာ၀န္ယူထားတဲ့ သာသနာပဲ။ ေလာကီေကာင္းက်ဳိးရဖို႕ေလာက္ေတာ့ အသာေလးေပါ့၊ သီလဆိုတဲ့ ကိုယ္ ႏႈတ္ စည္းကမ္း သမာဓိဆုိတဲ့ စိတ္စည္းကမ္း၊ ၀ိပႆနာပညာဆိုတဲ့ အသိစည္းကမ္း၊ ၃-ခ်က္ အတိုင္းသာ လိုက္နာေဆာင္ရြက္ လုပ္ကိုင္ႏိုင္ၾကရင္ ေလာကုတ္ေလာကီ ေကာင္းက်ဳိးအစံု ရဖို႕ ေသခ်ာေပါက္ပါ။ ပင္ကိုယ္အက်ည္းတန္ အ႐ုပ္ဆိုးသူေတြေတာင္ သာသနာနဲ႔ေတြ႕သြားရင္ လွပထည္၀ါ က်က္သေရရွိသြားတာခ်ည္းပဲ။ ဗုဒၶသာသနာဟာ ကမၻာကိုေရာ လူကိုပါအလွဆင္ၿပီး ေအးျမ သာယာ ခ်မ္းသာေစပါတယ္၊ လူလွမွလဲ ကမၻာက လွမွာပါ။

ေမတၱာသာသနာထဲကေနၿပီး အသိနည္း အက်င့္နည္းေတြနဲ႕ ေမတၱာဓာတ္ေတြ ကူးယူေနၾကရမွာပါ။ ကိုယ့္ႏွလံုး သားမွာ ေမတၱာထံုေနေအာင္ ေလ့က်င့္ဖို႔လိုမယ္။ လူဆိုတာ အေကာင္းဓာတ္နဲ႕တကယ္ေတြ႕သြားရင္ သူက်ဳိး ကိုယ္က်ဳိး အစံုတိုးေအာင္ စြမ္းေဆာင္ေပးႏိုင္သည္ထိ တကယ္စြမ္းပါတယ္။ သတိ၊ ဉာဏ္ အၿမဲလိုအပ္မယ္ေပါ့။
ေမတၱာဆိုတာ တစ္ေယာက္တည္းေသာ သားရင္းအေပၚ အသက္ႏွင့္ထပ္တူ ခ်စ္ခင္ ေစာင့္ေရွာက္ေနတဲ့ မိခင္ရဲ႕စိတ္မ်ဳိး ကိုယ့္မွာ ျဖစ္ေပၚတိုးပြားေအာင္ ထပ္တစ္လဲလဲ ေလ့က်င့္ ေနရတဲ့အလုပ္ပါ။ ခြင့္လႊတ္မႈနဲ႕ ေကာင္းကြက္ကို ႐ႈျမင္တတ္မႈကလဲ အားေကာင္းမွ စိတ္ထဲမွာ ေမတၱာ ေနရာရႏိုင္ပါတယ္။ မိခင္ကိုပဲ ၾကည့္ပါ။ သားသမီးအေပၚ အားလံုးခြင့္လႊတ္တယ္၊ ေကာင္းကြက္ကိုရွာၿပီး အၿမဲခ်စ္တယ္၊ ရင္ခြင္ေပၚမွာ ခ်ီထား သိပ္ထားတုန္း သားသမီးငယ္က အညစ္အေၾကးေတြ စြန္႕ပစ္လိုက္တာေတာင္ မိခင္အၿပံဳး မပ်က္ဘူး။ နည္းနည္းမွ အခ်စ္ျပယ္မသြားဘူး။ ခါတိုင္းထက္ အခ်စ္သာတိုးေနတတ္တယ္၊ ကိုယ္လဲဒီလိုအရည္အေသြးပါတဲ့ ေမတၱာစိတ္နဲ႕ သတၱ၀ါေတြကို ခ်စ္တတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ရမယ္၊ တစ္သံသရာလံုး ၿခံဳၾကည့္ရင္ သတၱ၀ါအားလံုး
ဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ သားသမီးေဟာင္းေတြခ်ည္းပဲ။

ေမတၱာပြားဖန္မ်ားရင္-
(၁) စိတ္ထားက်ယ္ျပန္႔လာရတယ္။
(၂) ျမင့္ျမတ္တဲ့စိတ္ ျဖစ္ေပၚတိုးပြားလာရတယ္။
(၃) ခြဲျခမ္းခြဲျခမ္းမလုပ္ပဲ ကန္႕သတ္ခ်က္ေဘာင္ တစ္စ တစ္စ ကင္းသြားရတယ္။
(၄) သူမ်ားအေပၚ ေဒါသရန္စိတ္ေတြ မုန္းတီး စိတ္ေတြ ကင္းစင္သြားတယ္။
(၅) စိတ္ဆင္းရဲမႈေတြလဲ ကင္းသြားတယ္။
သူမ်ားေတြကကိုယ့္ကို ရန္မလုပ္ႏိုင္ေအာင္ အရည္အေသြးေတြလဲ တက္လာတယ္။
အဲဒါ ေမတၱာဂုဏ္ရည္ပဲ။

ေမတၱာပါမွ ဒါနလဲ စြမ္းအားတိုးတက္ ေလးနက္တယ္။ ကိုယ့္ပစၥည္းေၾကာင့္ သူခ်မ္းသာပါေစဆိုတဲ့ စိတ္ေကာင္း ေတြ မႊမ္းထံုေပးႏိုင္ရင္ ဒါနအက်ဳိးေပး သိပ္ထက္သန္သြားမယ္ေပါ့။ သီလလဲခိုင္ၿမဲတယ္၊ ကိုယ့္ေၾကာင့္ ဘယ္သူ မွ ဒုကၡမေရာက္ေစရဘူး၊ အားလံုးခ်မ္းသာေစရမယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္ေကာင္းရွိေနရင္ သီလဟာ အလိုအေလ်ာက္ ျပည့္စံုလံုၿခံဳေနၿပီေပါ့။ ေမတၱာ ႀကိဳတင္ပို႕ထားမွပဲ ဘာ၀နာလဲ အေႏွာင့္အယွက္ကင္းၿပီး တိုးတက္ေအာင္ျမင္ တယ္။ ဘာမဆို ေမတၱာပါမွပဲ အဆင္ေျပပါတယ္။ လူဆိုတာ တစ္ေယာက္တည္း ခ်ည္းေန ရတာ မဟုတ္ပဲ အမ်ားနဲ႕လဲ တြဲတြဲေနရတာျဖစ္လို႔ ေမတၱာကိုင္မွ အမ်ားနဲ႕အဆင္ေျပၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ေအးခ်မ္းမွာပါ။ တစ္ေယာက္ တည္း တည့္ေအာင္ သတိကိုသံုးေပါ့၊ အမ်ားနဲ႔တည့္ဖို႔ ေမတၱာကို ကိုင္႐ံုေပါ့၊ ဒါဆိုေနေပ်ာ္ပါတယ္။ ေမတၱာလို ခ်င္ရင္ ခႏၲီနဲ႕ အမာခံတည္ေဆာက္ရတယ္၊ ဥေပကၡာ နဲ႕လဲ ေဘာင္ခတ္တတ္ရတယ္၊ ဒါမွတိုးတက္ မွာပဲ။

စာဖတ္သူမ်ားအားလံုး ေမတၱာဓာတ္ေတြ တုိးပြားၿပီး တုိေတာင္းလွတဲ့ လူ႔ဘ၀မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာေနႏုိင္ သျဖင့္ ဒုကၡခပ္သိမ္း ခ်ဳပ္ၿငိမ္းရာ နိဗၺာန္တုိင္ေအာင္ ရႏုိင္ ေရာက္ႏုိင္ၾကပါေစ…

တိပိဋက ေယာဆရာေတာ္ေရးေသာ
ေမတၱာႏွလုံး အလွဆံုး စာအုပ္မွ ထုတ္ႏႈတ္ေရးသားပါသည္။


သာသနာ့အလံ

သာသနာ့ အလံအေၾကာင္း အျပည့္အစံုကုိ အစ္မေရႊျပည္သူ ဘေလာ့မွာ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဖတ္လိုက္ရင္ ပုိမုိ ျပည့္စံုစြာ သိရမွာပါ။
သာသနာ့အလံအေရာင္ နဲ႔ပတ္သတ္လို႔ ဓမၼေစတီဆရာေတာ္က မွတ္သားရ လြယ္ကူေအာင္ လကၤာနဲ႔ ေဟာၾကားခဲ့ပါတယ္။
ေျခာက္ေရာင္ ကြန္႔ျမဴး၊ တင့္ထူးေပဟန္၊
သာသနာ့အလံ၏၊ ဓိပၸါရံကို၊ ဖြင့္ဆိုရန္မွာ၊
အျပာသဒၶါ၊ အ၀ါျမင့္ျမတ္၊
နီမွာပညာ၊ ျဖဴေရာင္၀င္း၀င္း စင္ၾကယ္ျခင္းတည္း
တဏွာကင္းေျပာင္ လိေမၼာ္ေရာင္ႏွင့္
ေရာင္စဥ္ျဖာျဖာ သေကၤတာမွာ
အရိယာ၏ ေဖာ္ညႊန္းဂုဏ္ရည္
စာသြန္းစီသည္ လ၀န္းေရာင္ျခည္
ဓမၼေစတီ။


အေရာင္မ်ား
အလံေတာ္မွာပါဝင္တဲ့ အေရာင္ငါးမ်ိဳးဟာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ သဗၺညဳတဥာဏ္ေတာ္ကို ရရွိခ်ိန္ ကိုယ္ေတာ္ကေန ကြန္႔ျမဴးထြက္ေပၚတဲ့ ေရာင္ျခည္ေတာ္ ေျခာက္သြယ္ကို ကိုယ္စားျပဳပါတယ္။
ျပာေသာေရာင္ျခည္ (နီလ) = ကရုဏာ၊ ျငိမ္းခ်မ္းမႈ ႏွင့္ စၾကာဝဠာသို႔ ျဖန္႔က်က္ေသာ ေမတၱာေတာ္။
ဝါေသာေရာင္ျခည္ (ပီတ) = အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္ ~ အစြန္းေရာက္ျခင္း၊ သတိလက္လြတ္ေနျခင္းမ်ားကို ေရွာင္က်ဥ္ျခင္း။
နီေမာင္းေသာေရာင္ျခည္(ေလာဟိတ)= လက္ေတြ႕က်င့္ၾကံျခင္း၏ အက်ိဳးေက်းဇူးမ်ား ~ ေအာင္ျမင္ျခင္း၊ အသိဥာဏ္၊ သီလ၊ ကံႏွင့္ ေစာင့္စည္းမႈ။
ျဖဴေသာေရာင္ျခည္ (ၾသဒါတ)= တရားဓမၼ၏ စင္ၾကယ္ျခင္း ~ အခ်ိန္၊ ေနရာ အကန္႔အသတ္တို႔ကို လြန္ေျမာက္၍ သံသရာဝဋ္ဆင္းရဲမွာ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ လမ္းျပျခင္း၊
လိေမၼာ္ေရာင္ျခည္ (မဥၹိ႒)= ဗုဒၶ၏ေဟာၾကားဆံုးမမႈမ်ား ~ အသိဥာဏ္ပညာ။
အလံေတာ္ေပၚက ေျခာက္ခုေျမာက္ ေဒါင္လိုက္လိုင္းကို က်န္တဲ့အေရာင္ငါးမ်ိဳးရဲ႕ ေလးေထာင့္လိုင္းေလးနဲ႔ေတြ ေပါင္းစပ္ျပဳလုပ္ထားၿပီး အဲဒီလိုင္းဟာ ေရာင္ျခည္ေတာ္ထဲက အေရာင္ငါးမ်ိဳးေပါင္းစံုမႈကို ကိုယ္စားျပဳပါတယ္။ အဲဒီ ေပါင္းစပ္မႈအေရာင္ဟာ “ပဘႆရ” (အလင္းရဲ႕အဓိက အႏွစ္ခ်ဳပ္) ကို ရည္ညႊန္းပါတယ္။
သာသနာ့ အလံႏွင့္ ပတ္သတ္လို႔ ယခုေလာက္သိခြင့္ရၾကရင္ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ႏုိင္ၾကပါေစ။

သာသနာကုိ ေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္တဲ့ သူေတာင္ေကာင္းမ်ား ျဖစ္ၾကပါေစ…



ဗုဒၶါႏုႆတိ ဘာ၀နာ

ဂုဏ္ေတာ္ပြားမ်ားႀကတဲ့အခါ ဂုဏ္ေတာ္ေတြကို အာရံုျပဳရာမွာ ဘယ္လို အာရံုျပဳရမယ္ဆိုတာကို ေက်းဇူးျပဳျပီး ေျပာႀကားေပးေစလိုပါတယ္။ ဥပမာ… အႏုတၱေရာပုရိသ ဓမၼသာရထိ ဆိုတဲ့ နံပါတ္(၆)ဂုဏ္ေတာ္ကို အာရံုျပဳ လိုက္ရင္ ေအာင္ျခင္းရွစ္ပါး သရုပ္ေဖၚပံုေတာ္ေတြကိုဘဲ စိတ္ထဲမွာျမင္ေယာင္ေနမိတာကို အာရံုျပဳ မွန္တယ္ ဆိုနိုင္မလားဗ်ာ။ ဂုဏ္ေတာ္ပြားမ်ားတယ္ဆိုရာမွာ အမ်ားအားျဖင့္ ဗုဒြါႏုႆတိဂုဏ္ေတာ္ဘဲပြားမ်ားႀကတာမို႔ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္၉ပါးကို ညြွန္းဆိုခ်င္တာပါ။ ျဖစ္နုိင္ရင္ ေက်းဇူးျပဳျပီး ေဆာင္းပါးတပုဒ္အေနနဲ႔ တင္ျပေပးေစလို ပါတယ္။
ဦးစုိးသိန္း

စာဖတ္သူ ဦးစုိးသိန္းမွ အထက္ေဖာ္ျပပါအတုိင္း ေရးသားခဲ့တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ယခုပုိစ့္ကုိ ေရးသား လိုက္ရပါတယ္။

နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း တရားကုိ အားထုတ္ၾကရမွာ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ စသျဖင့္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈေတြ ျပဳလုပ္ၿပီး က်င့္ၾကံၾကရပါတယ္။ ဘာ၀နာဆုိရာမွာ သမထဘာ၀နာနဲ႔ ၀ိပႆနာဘာ၀နာလို႔ ႏွစ္မ်ိဳးရွိပါတယ္။ ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာက နိဗၺာန္ကို တိုက္ရိုက္ျမင္ႏိုင္တဲ့ မဂ္ဥာဏ္ရဲ႕ အနီးကပ္ဆံုး ဘာ၀နာပါ။ သမထဘာ၀နာ အားလံုး (ကမၼ႒ာန္း ၄၀) ထဲမွာေတာ့ ဗုဒၶါႏုႆတိ ဘာ၀နာဟာ အဆင့္ျမင့္ဆံုး၊ အျမတ္ဆံုးျဖစ္ပါတယ္။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ဗုဒၶါႏုႆတိရဲ႕ အာရံုက ဘုရားအာရံု ျဖစ္ၿပီး ဘုရားအာရံုဟာ တစ္ေလာကလံုးမွာ ရွိရွိသမွ် ေလာကီအာရံုေတြထဲမွာ အျမတ္ဆံုးအာရံု ျဖစ္ေနလို႕ပါပဲ။ အျမတ္ဆံုးအာရံုကို သတိရေနသူရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ အျမတ္ဆံုးဓါတ္ေတြ ကူးစက္ၿပီး အျမတ္ဆံုး ကုသိုလ္ေတြ ရရွိႏိုင္တာမို႕ အျမတ္ဆံုးအာရံုကို ေအာက္ေမ့ ဆင္ျခင္ရတဲ့ ဗုဒၶါႏုႆတိဟာ အျမတ္ဆံုး ဘာ၀နာျဖစ္ရပါတယ္။



“ဘာ၀နာ” ဆိုတဲ့ ပါဠိစကားလံုးက “ျဖစ္ေစျခင္း၊ တိုးပြားေစျခင္း” လို႕ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ စိတ္ေကာင္း စိတ္ျမတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚလာေအာင္၊ ဓါတ္ေကာင္းဓါတ္ျမတ္ေတြ တိုးပြားလာေအာင္ ျပဳလုပ္အားထုတ္တာကို ဘာ၀နာလို႔ ေခၚပါတယ္။ ဘာ၀နာကို ထိထိမိမိပြားသူတိုင္းရဲ႕ ကိုယ္ႏႈတ္စိတ္ အမူအရာ သံုးမ်ိဳးလံုးမွာ ေကာင္းျမတ္တဲ့ ဓါတ္သေဘာေတြ ေပၚလြင္ထင္ရွားေနပါတယ္။ ဘာ၀နာပြားေနပါလ်က္ ကိုယ္ႏႈတ္စိတ္ အမူအရာ ဆိုးယုတ္ေနတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဘာ၀နာကို ႏွလံုးသားထဲ အထိ ေရာက္ေအာင္ မပြားဘဲ အေပၚယံ သာမန္ ပြားေနလို႕၊ ဒါမွ မဟုတ္ လူအထင္ႀကီးခံရရံုပြားေနလို႕၊ ဒါမွမဟုတ္ နည္းမွန္လမ္းမွန္ မပြားဘဲ နည္းမွားလမ္းမွား ပြားေနလို႕ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

ဗုဒၶ ဆုိတာ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္၊ အႏု ဆုိတာ ထပ္တလဲလဲ၊ သတိ ဆုိတာ အမွတ္ရတာ၊ ဗုဒၶါႏုႆတိ ဆုိေတာ့ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ကုိ ထပ္တလဲလဲ အမွတ္ရတာေပါ့။ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ဆုိတာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ အရည္အခ်င္း၊ အစြမ္းသတၱိပါပဲ။ ဘုရားရဲ႕ အရည္အခ်င္း၊ ဘုရားရဲ႕ အစြမ္းသတၱိေတြကို ထပ္တလဲလဲ အမွတ္ရေနတာ၊ ထပ္တလဲလဲ ႏွလံုးသြင္း ဆင္ျခင္ ေနတာကိုပဲ ဂုဏ္ေတာ္ပြားတယ္၊ ဗုုဒၶါႏုႆတိပြားတယ္လို႕ ေခၚပါတယ္။
ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ပြားျခင္းရဲ႕ အႏွစ္သာရက အႏၲရယ္ကင္းဖုိ႔၊ လာဘ္ရႊင္ဖုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ေန႔စဥ္ဘ၀ထဲက ကုိယ့္ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ လုပ္ရက္ေတြကုိ ဂုဏ္ေတာ္သဘာ၀နဲ႔အညီ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ျပဳျပင္ဖုိ႔ အတြက္ပါ။ ဂုဏ္ေတာ္ဟာ ဘ၀ရဲ႕စည္းကမ္း၊ လမ္းညႊန္ခ်က္လို႔ ဆုိႏုိင္ပါတယ္။

ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ ဂုဏ္ေတာ္ေတြက မေရမတြက္ႏုိင္ေအာင္ရွိပါတယ္။ ဂုဏ္ေတာ္အားလံုးရဲ႕ အႏွစ္ခ်ဳပ္ကေတာ့ ဂုဏ္ေတာ္ကုိးပါးေပါ့။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိင္းနီးပါး ဂုဏ္ေတာ္ပြားၾကလို႔ ဂုဏ္ေတာ္ကုိးပါးရဲ႕ လိုရင္း အဓိပၸါယ္ကုိ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ေျပာျပပါရေစ။

အရဟံဂုဏ္ေတာ္
အရဟံ ကိေလသာ ကင္းစင္ေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား။
- စိတ္ကို ပူေလာင္ေစတတ္တဲ့ သေဘာေတြ၊ စိတ္ကိုညစ္ႏြမ္းေစတတ္တဲ့ ဓါတ္ေတြကို ကိေလသာလုိ႔ ေခၚပါ တယ္။
ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ မာန၊ မစၦရိယ အစရွိတဲ့ ဓါတ္ဆိုးဓါတ္ယုတ္ ဓါတ္ပုပ္ ဓါတ္ညံ့ေတြဟာ ကိေလသာေတြပါ။
ျမတ္စြာ ဘုရားရွင္မွာ အဲ့ဒိ ကိေလသာ အညစ္အေၾကးေတြ လံုးဝမရွိ၊ ကင္းစင္ေတာ္မူတယ္ ဆိုတာကို ထပ္တလဲလဲ အာရံုျပဳေနရင္ ကိုယ့္စိတ္လည္း အပူေတြ ကင္းရွင္းၿပီး စိတ္ေအးသန္႕ရွင္းကာ ျငိမ္းခ်မ္းမႈ ရေစႏိုင္ပါတယ္။

အရဟံ ဆိတ္ကြယ္ရာအရပ္ပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း မေကာင္းမႈ တရားတို႕ကို ျပဳေတာ္မူ၊ ေျပာေတာ္မမူ၊ စိတ္ေတာ္ကပင္ ၾကံစည္ေတာ္မမူေသာ ျမတ္စြာဘုရား။
- မေကာင္းမႈျပဳတယ္ဆိုတာ စိတ္မွာ ကိေလသာရွိလို႕ျပဳတာပါ။ ကိေလသာမွန္သမွ် လံုးဝ မရွိေတာ့တဲ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ ဆိတ္ကြယ္ရာအရပ္မွာေတာင္ မေကာင္းမႈကိုမျပဳ၊ မေျပာ၊ မၾကံစည္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီဂုဏ္ကို အျမဲသတိရေနတဲ့ သူဟာ မေကာင္းမႈျပဳမယ္ၾကံတိုင္း အလိုလို စိတ္တြန္႕ဆုတ္ၿပီး မေကာင္းမႈ အေတာ္မ်ားမ်ား ကို ေရွာင္ၾကဥ္ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။
အရဟံ ပူေဇာ္အထူးကို ခံယူေတာ္မူထိုက္ေသာျမတ္စြာဘုရား။
- ထိုကဲ့သို႕ ကိေလသာေတြ ကင္းစင္ေတာ္မႈ၍ ပူေဇာ္ထိုက္တဲ့ အရည္အခ်င္းေတြ ရွိလို႕ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ လူ၊ နတ္၊ ျဗဟၼာ၊ သတၱဝါအားလံုးရဲ႕ ပူေဇာ္ျခင္းအထူးကို ခံယူထိုက္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ဓါတ္စင္ၾကယ္တာ၊ အသိဥာဏ္ေတြႀကီးက်ယ္တာ၊ အမ်ားအက်ိဳး သယ္ပိုးတာေတြဟာ ပူေဇာ္ထိုက္တဲ့ အရည္အခ်င္းေတြပဲေပါ့။
ဒီဂုဏ္ကို ပြားရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ပူေဇာ္ထုိက္တဲ့့သူ၊ ကူညီထိုက္တဲ့သူ၊ ခ်ီးေျမွာက္ထိုက္တဲ့သူ၊ အမ်ားအက်ိဳး သယ္ပိုးတတ္သူျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားျဖည့္ဆည့္ေနလွ်င္ သူတကာ ပူေဇာ္ထိုက္တဲ့ အရည္အခ်င္းေကာင္းေတြ ရေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

သမၼာသမၺဳေဒါၶဂုဏ္ေတာ္
သစၥာေလးပါး ျမတ္တရားႏွင့္ အလံုးစံုေသာ တရားေတာ္ျမတ္တို႕ကို ဆရာမကူ သယမဴၻဥာဏ္ျမတ္ျဖင့္ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ တတ္အပ္ထင္ထင္ သိျမင္ေတာ္မူထိုက္ပါေပေသာ ျမတ္စြာဘုရား။
အမ်ားက သတ္မွတ္ထားတဲ့ ပညတ္အရွိ သိစရာေတြ မွန္သမွ်ကိုေရာ၊ သဘာဝအတိုင္း အျမဲမွန္ေနတဲ့ ပရမတ္အရွိ သိစရာေတြကိုေရာ၊ သိစရာ တရားအားလံုးကို ျမတ္စြာဘုရား သိေတာ္မူပါတယ္။ မွားမွားယြင္းယြင္း သိတာမဟုတ္ပါဘူး။ အမွန္အတိုင္းကို ထိုးထြင္းသိတာပါ။ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ကိုယ္ပိုင္ဥာဏ္နဲ႕ သိေတာ္မူတာပါ။
ဒီဂုဏ္ေတာ္ကို အျမဲပြားရင္ ဥာဏ္ဓါတ္ေတြ ကူးၿပီး ဥာဏ္ေကာင္းလာပါလိမ့္မယ္။ သိစရာမွန္သမွ် အမွန္အတိုင္း သိေအာင္၊ ကိုယ္ပိုင္ဥာဏ္နဲ႕ သိေအာင္ ေလ့လာခ်င္တဲ့ စိတ္လည္း ထက္သန္လာပါလိမ့္မယ္။

ဝိဇၨာစရဏသမၸေႏၷာ ဂုဏ္ေတာ္
ဝိဇၨာ - အသိဥာဏ္ေရာ၊ စရဏ - အက်င့္ပါ ျပည့္စံုေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ သိသာသိၿပီး မက်င့္တဲ့သူ၊ က်င့္သာက်င့္ၿပီး မသိတဲ့သူ မဟုတ္ပါဘူး။ သိလည္းသိ၊ က်င့္လည္းက်င့္တဲ့သူပါ။ အသိေရာ အက်င့္ပါ စံုလင္ေတာ္မူပါတယ္။ ဒီဂုဏ္ေတာ္ကိုပြားၿပီး လိုက္နာတဲ့သူဟာ အသိအက်င့္ ဘက္စံုျမင္တဲ့သူ ျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။

သုဂေတာ ဂုဏ္ေတာ္
ေကာင္းေသာစကား (မွန္ကန္၍ အက်ိဳးရွိေသာ စကား) ကိုသာ ဆိုေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ မွန္လည္းမမွန္၊ အက်ိဳးလည္း မရွိတဲ့ စကားမ်ိဳး လံုးဝ မေျပာပါဘူး။ မွန္ေပမယ့္ အက်ိဳး မရွိရင္လည္း လံုးဝ မေျပာပါဘူး။ မွန္လည္းမွန္၊ အက်ိဳးလည္း ရွိတဲ့ စကားမ်ိဳးကုိသာ .. အေျခအေန အခ်ိန္အခါ ၾကည့္ၿပီး ေျပာေတာ္မူျခင္းဟာ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ သုဂေတာ ဂုဏ္ေတာ္ျမတ္ ျဖစ္ပါတယ္။

ေလာကဝိဒူ ဂုဏ္ေတာ္
ေလာက သံုးပါးကို သိေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား။
သက္ရွိ သတၱဝါဆိုတဲ့ သတၱေလာက၊ သက္မဲ့ ဘံုဌာန ဆိုတဲ့ ၾသကာသေလာက၊ ရုပ္နာမ္ ပရမတ္ ဆိုတဲ့ သခၤါရေလာက၊ ေလာက သံုးပါးနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာမွန္သမွ်ကို ျမတ္စြာဘုရား ႏွံ႕ႏွံ႕ စပ္စပ္ အေသးစိပ္ သိျမင္ေတာ္မူတယ္။ ဒီဂုဏ္ေတာ္ကုိ ပြားရင္ ေလာကအေၾကာင္းကုိ ေကာင္းေကာင္းသိလာမွာေပါ့။

အႏုတၱေရာပုရိသ ဒမၼသာရထိ ဂုဏ္ေတာ္
ဆံုးမထိုက္ေသာ သတၱဝါတို႕ကို အတုမရွိ ဆံုးမေတာ္မူတတ္ေသာ ျမတ္စြာဘုရား။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ အဆံုးအမ ခံယူမယ့္ ပုဂိၢဳလ္ရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္နဲ႕ ကြက္တိျဖစ္ေအာင္ အတိအက် ဆံုးမေတာ္မူတတ္ပါတယ္။ မေကာင္းမႈ ကင္းရံုပဲ ဆံုးမသင့္တဲ့သူကို မေကာင္းမႈကင္းရံုပဲ ဆံုးမၿပီး ေကာင္းမႈ တိုးရံုပဲ ဆံုးမသင့္တဲ့သူကို ေကာင္းမႈတိုးရံုပဲ ဆံုးမပါတယ္။ တရားထူးရတဲ့ အထိ ဆံုးမသင့္တဲ့ သူကိုသာ တရားထူးရတဲ့အထိ ဆံုးမေတာ္မူတာပါ။ လူတကာကို တရားထူး မရရေအာင္ အတင္းအဓမၼဆံုးမေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ စရိုက္လကၡဏာနဲ႕ အညီ တရားကိုလည္း ေပးတတ္ပါတယ္။ ဒီဂုဏ္ေတာ္ကုိ ပြားရင္ သူ႔ေနရာ၊ သူ႔အဆင့္နဲ႔ ေနရာခြင္က် ေျပာဆုိတတ္ပါလိမ့္မယ္။

ဒီေနရာမွာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ မဟာက႐ုဏာေတာ္နဲ႔ မိမိကုိရန္မူလာသူ၊ စြပ္စြဲလာသူ၊ အတုိက္ခံျပဳသူတုိ႔ကုိ အသိအျမင္မွန္ရေအာင္ဆံုးမ ႏုိင္ခဲ့တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ဒီဂုဏ္ေတာ္ကုိ အာ႐ံုျပဳတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေအာင္ျခင္း ရွစ္ပါးပံု ေတြက ျမင္ေယာင္ေနတာသည္ အျမင္မွန္၊ အသိမွန္ပါ။ ဒီလိုပံုရိပ္ေတြ ေဖာ္ၿပီး မိမိကုိယ္တုိင္ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ဂုဏ္ေတာ္ကုိ မိမိႏွလံုးသားမွာ အၿမဲကိန္းလာအာင္ ထပ္ဖန္တလဲလဲ ပြားယူေနရမွာပါ။

သတၱာေဒဝမႏုႆနံ ဂုဏ္ေတာ္
နတ္လူတို႕၏ ဆရာတစ္ဆူ ျဖစ္ေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား။
နတ္လူသတၱဝါတို႕ကို ေကာင္းရာေကာင္းေၾကာင္းနည္းလမ္းေကာင္းေတြ ညႊန္ၾကားျပသတဲ့ အတြက္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ နတ္လူသတၱဝါအားလံုးရဲ႕ အားအကိုးထိုက္ဆံုး ဆရာတစ္ဆူ ျဖစ္ေတာ္မူပါတယ္။
ဒီဂုဏ္ရဲ႕ အစြမ္း သတၱိေၾကာင့္ အမ်ားအက်ိဳးကို ေရွ႕တန္းကေန ဦးေဆာင္သယ္ပိုးႏိုင္တဲ့ သူျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။

ဗုေဒၶါ ဂုဏ္ေတာ္
သစၥာေလးပါးႏွင့္ အလံုးစံုေသာ တရားေတြကို ကိုယ္တိုင္လည္း သိေတာ္မူ၊ သူတစ္ပါးတို႕ကိုလည္း သိေအာင္ေဟာေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား။
ဆင္းရဲအမွန္ဆိုတဲ့ ဒုကၡသစၥာ၊
ဆင္းရဲေၾကာင္းအမွန္ဆိုတဲ့ သမုဒယသစၥာ၊
ဆင္းရဲခ်ဳပ္ရာအမွန္ဆိုတဲ့ နိေရာဓသစၥာ၊
ဆင္းရဲခ်ဳပ္ရာ ေရာက္ေၾကာင္း လမ္းမွန္ဆိုတဲ့ မဂၢသစၥာ၊
သစၥာေလးပါးကို ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ ကိုယ္တိုင္သိရံုမက သူတစ္ပါးကိုလည္း သိေအာင္ ေဟာစြမ္းႏိုင္ပါတယ္။
ဒီဂုဏ္ေတာ္ကို ပြားမ်ားရင္း အမွန္တရားကို သိၿပီး အမွန္တရားကို ျဖန္႕ေဝတတ္လာတဲ့ သူတစ္ဦးျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။

ဘဂ၀ါဂုဏ္ေတာ္
ဘုန္းေတာ္ေျခာက္ပါးႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား။
မိမိစိတ္ကုိေရာ တေလာကလံုးကုိပါ အစုိးရတဲ့ ဣႆရိယ ဘုန္းေတာ္၊ မဂ္ဖုိလ္နိဗၺာန္ တရားန႔ဲ ျပည့္စံုတဲ့ ဓမၼဘုန္းေတာ္၊ မ်ားျပားေသာ အျခံအရံ၊ ပ်႕ံႏ႔ွံေသာ အေက်ာ္ အေစာနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့ ယသဘုန္းေတာ္၊ အတုမရွိေသာ က်က္သေရေတာ္ႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ သိရီဘုန္းေတာ္၊ လိုအင္ဆႏၵ ေတာင့္တမႈ မွန္သမွ် ခဏခ်က္ခ်င္း ျပည့္၀တဲ့ ကာမဘုန္းေတာ္၊ အတုမရွိေသာ လံု႔လ၀ိရိယနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့ ပယတၱဘုန္းေတာ္၊ စတဲ့ ဘုန္းေတာ္ေျခာက္ပါးနဲ႔ ျပည့္စံုေတာ္မူပါတယ္။
ဂုဏ္ေတာ္ပြားသူရဲ႕ စိတ္ဟာ အၿမဲ ၾကည္လင္ေအးခ်မ္းေနတာေၾကာင့္ သတိပ႒ာန္နည္းလမ္းနဲ႔ အညီ ၀ိပႆနာ ဆက္႐ႈသြားမယ္ဆုိရင္လည္း တရားထူး တရာျမတ္ ရရွိႏုိင္ပါတယ္။

တခါတုန္းက သီဟုိဠ္ကၽြန္း (သိရိလကၤာႏုိင္ငံ)မွာ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ကုိ စြဲစြဲၿမဲၿမဲပြားမ်ားတဲ့ ဖုႆေဒ၀ ဆုိတဲ့ မေထရ္တစ္ပါး ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ မေထရ္ျမတ္အတြက္ ေစတီရင္ျပင္မွာ တံျမက္လွည္းၿပီးတဲ့ အခ်ိန္ဟာ ဂုဏ္ေတာ္ ပြားလို႔ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ တံျမက္စည္းလွည္းလိုက္လို႔ အမိႈက္သရုိက္၊ အညစ္အေၾကး ေျပာင္စင္သြားတဲ့ ေစတီရင္ျပင္ကုိ တစိမ့္စိမ့္ျပန္ၾကည့္ရင္း …

အမိႈက္သရိုက္ အညစ္အေၾကး ကင္းရွင္းသြားတဲ့ ေစတီရင္ျပင္ဟာ သန္႔ရွင္းၾကင္လင္ေနသလို ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ရဲ႕ ကိေလသာ အမိႈက္သရုိက္၊ ကိေလသာ အညစ္အေၾကး ကင္းရွင္းတဲ့ စိတ္အစဥ္ဟာလည္း သန္႔စင္ၾကည္ လင္ေနမွာပါပဲ။

အရဟံ- ကိေလသာ အရႈပ္ကင္း၍ စိတ္ရွင္းေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား၊
အရဟံ- ကိေလသာ အညစ္တန္႔၍ စိတ္သန္႔ေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား၊
အရဟံ- ကိေလသာ အပူေ၀း၍ စိတ္ေအးေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား၊
အရဟံ- ကိေလသာ အေနာက္မသီ၍ စိတ္ၾကည္ေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား၊
အရဟံ- ကိေလသာကင္း စိတ္သန္႔ရွင္းတဲ့အတြက္ လူမင္း၊ နတ္မင္း၊ ျဗဟၼာမင္းတုိ႔ရဲ႕ ပူေဇာ္အထူးကုိ ခံယူေတာ္ မူထုိက္ေသာ ျမတ္စြာဘုရား၊

ေစတီရင္ျပင္မွာ တံျမက္စည္း လွည္းၿပီးတုိင္း ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ ပြားမ်ားေနတဲ့ ဖုႆေဒ၀ မေထရ္ျမတ္ကုိ မာရ္နတ္က သံုးႀကိမ္တုိင္တုိင္ လာေရာက္ေႏွာက္ယွက္ပါတယ္။ ပထမေန႔မွာ ေမ်ာက္ညိဳအသြင္ ဖန္ဆင္းၿပီး ေစတီရင္ျပင္မွာ ႏြားေခ်းေတြ ႀကဲခ်တယ္။ ဒုတိယေန႔မွာ ႏြားအုိအသြင္ဖန္ဆင္းၿပီး ေစတီရင္ျပင္မွာ ႏြားေခ်းစုိေတြ စြန္႔ခ်။ တတိယေန႔မွာ အ႐ုပ္ဆုိးၿပီး ေျခဆြံေနတဲ့ လူသားအသြင္ ဖန္ဆင္းၿပီး ေစတီရင္ျပင္မွာ အစင္းအေၾကာင္းထင္ေအာင္ တရြတ္တုိက္ ဆြဲသြားနဲ႔ မေထရ္ျမတ္ကုိ ဂုဏ္ေတာ္အာ႐ံုပ်က္ေအာင္ တေန႔တမ်ိဳး အေႏွာက္ယွက္ေပးပါတယ္။ ဒီပတ္၀န္းက်င္မွာ ဒီေလာက္ ရုပ္ဆုိးတဲ့သူ မရွိမွန္း သတိထားမိသြားတဲ့ ဖုႆေဒ၀ မေထရ္ျမတ္က .. မာရ္နတ္ျဖစ္ေၾကာင္းသိ၍ ဘုရားရွင္ အသြင္ ဖန္ဆင္းျပခိုင္းပါတယ္။ မာရ္နတ္ဖန္ဆင္း ျပတဲ့ ဘုရားရွင္ ပံုေတာ္ကုိ ဖူးေမွ်ာ္ရင္း မေထရ္ျမတ္ရဲ႕ စိတ္အစဥ္မွာ ႏွစ္သက္၀မ္းေျမာက္မႈ ပီတိေသာမနႆေတြ တဖြားဖြား ေပၚေပါက္လာပါတယ္။ ပံုေတာ္အတြင္း ဂုဏ္ေတာ္သြင္းၿပီး ဗုဒၶါႏုႆတိဘာ၀နာ ပြားမ်ားလိုက္လို႔ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ႏွစ္သက္၀မ္းေျမာက္မႈ ပီတိေသာမနႆ၊ တည္ၾကည္ေအးခ်မ္းမႈ သမာဓိ ပႆဒၶိႏွင့္ တကြ ထင္ရွားရာ ႐ုပ္တရား နာမ္တရားေတြကုိ သတိပ႒ာန္နည္းအတုိင္ ၀ိပႆနာ ဆက္႐ႈတဲ့အတြက္ ဖုႆေဒ၀မ ေထရ္ျမတ္ မတ္တပ္ရပ္လ်က္နဲ႔ ရဟႏၲာျဖစ္သြားပါတယ္။

ပံုေတာ္ကို ၾကည္ညိဳတာဟာ သဒၶါအလုပ္ျဖစ္ၿပီး ဂုဏ္ေတာ္ကုိၾကည္ညိဳတာက ပညာရဲ႕အလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ပံုေတာ္ေရာ၊ ဂုဏ္ေတာ္ေရာ ႏွစ္မ်ိဳးလံုးၾကည္ညိဳတတ္မွ သဒၶါနဲ႔ပညာ ညီမွ်ျပည့္စံုတဲ့ အတြက္ အဆင့္အတန္း ျမင့္ပါတယ္။
ဗုဒၶႏုႆတိပြားတယ္ဆုိတာ အထက္က ေရးခဲ့သလို ဘုရားရဲ႕ အရည္အခ်င္း၊ ဘုရားရဲ႕ အစြမ္းသတၱိေတြကို ထပ္တလဲလဲ အမွတ္ရေနတာ၊ ထပ္တလဲလဲ ႏွလံုးသြင္းဆင္ျခင္ ေနတာကိုပဲ ဂုဏ္ေတာ္ပြားတယ္၊ ဗုုဒၶါႏုႆတိပြားတယ္လို႕ ေခၚပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဘုရားျဖစ္မွ ဂုဏ္ေတာ္ေတြရွိလို႔ ၾကည္ညိဳကိုးကြယ္ အတုယူစရာ ေကာင္းတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဘုရားမျဖစ္ခင္ ကတည္းက ဘုရားရွင္ဟာ ၾကည္ညိဳစရာ ေကာင္းေနပါၿပီ။ ေလးသေခ်ၤနဲ႔ ကမာၻတစ္သိန္းကာလလံုး ပါရမီ ျဖည့္ခဲ့ရတာေတြကုိ ျပန္လည္စဥ္းစားၿပီး မိမိတုိ႔ ရင္ထဲမွာ ဘုရားကုိ ၾကည္ညိဳတဲ့စိတ္ေတြ တဖြားဖြားျဖစ္ေနတာလည္း ဗုဒၶါႏုႆတိ ဘာ၀နာပါပဲ။

ေနာက္ဆံုး ဘုရားေလာင္း သိဒၶတၳမင္းသား ဘ၀မွာ ပါရမီေတြျဖည့္က်င့္ဖုိ႔ ေတာထြက္ေတာ္မူခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကုိ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ေနာက္ထပ္ ၇ ရက္ ျပည့္ရင္ စၾကၤာရတနာ ဆုိက္ေရာက္မယ္ဆုိတာလည္း သိတယ္။ သားေတာ္ရာဟုလာ ေမြးတဲ့ေန႔ လည္းျဖစ္တဲ့ ညသန္းေခါင္ယံ အခ်ိန္မွာ ေတာထြက္ခဲ့တာပါ။ ေတာထြက္ဖုိ႔ အလာမွာ ယေသာဓရာ အိပ္ေနတဲ့ အခန္းက ၾကာခ်ည္ (အခန္းစီး)ကုိ အသာေလး ဖယ္ၿပီးေတာ့ အေ၀းက ၾကည့္႐ံုသာ ၾကည့္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ယေသာဓရာနဲ႔ အတူ သားေတာ္ေလးလည္း ရွိေနၿပီပဲ။ ေနာက္ဆံုး အေနနဲ႔ သားေတာ္မ်က္ႏွာကုိေတာင္ အနီးကပ္ မၾကည့္ခဲ့ပါဘူး။ ဘာလို႔ ဒီလိုမလုပ္လဲ ဆုိရင္ အနားနား တုိးၿပီး ေတာ့ သားေတာ္ေလးကို ၾကည့္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ယေသာဓရာႏိုးသြားရင္ ေတာထြက္မယ့္ အေရးအတြက္ အေႏွာက္ယွက္ ျဖစ္သြားမွာ စုိးရိမ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုး အခန္းစီးေလးကုိဖယ္ကာ အေ၀းက ၾကည့္ၿပီး သားနဲ႔ဇနီးကုိ စြန္႔လြတ္လို႔ သစၥာေလးပါး ျမတ္တရားကုိ သတၱ၀ါေတြ ေကာင္းက်ိဳး အတြက္ ရွာေဖြအား ထုတ္ဖုိ႔ ေတာထြက္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

ဒီလုိ အခ်က္ေလးေတြ စဥ္းစားေတြးေတာၿပီး ဘုရားရွင္ကုိ ၾကည္ညိဳေနတာသည္လည္း ဗုဒၶါႏုႆတိ ဘာ၀နာပါပဲ။ စဥ္းစားရင္ မိမိကုိယ္တုိင္လည္း ျပန္ေမးသင့္ပါတယ္။ ငါဆုိရင္ေရာ ဘုရားရွင္လို စြန္႔လြတ္ႏုိင္ပါ့ မလားဆုိတဲ့ အေတြးေလးေတြေပါ့။
တေလာကလံုးရဲ႕ အႏႈိင္းမဲ့ ေက်းဇူးရွင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ ေက်းဇူးေတာ္၊ ဂုဏ္ေတာ္ေတြကုိ ပြားမ်ားရတဲ့ ဗုဒၶါႏုႆတိ ဘာ၀နာကုိ အခ်ိန္တိုင္း၊ ေနရာတုိင္း အၿမဲမျပတ္ ပြားမ်ားအားထုတ္ႏုိင္ၾကပါေစ။

စာဖတ္သူအားလံုး ေကာင္းက်ိဳးလိုရာ ဆႏၵမ်ားျပည့္၀ၾကပါေစ…

က်မ္းကုိး။ ။ပုိင္းေလာ့ဆရာေတာ္ႀကီး ေဟာၾကားဆံုးမေသာ တရားေတာ္မ်ား။
အႏိႈင္းမဲ့ ဘာ၀နာ (အရွင္ဆႏၵာဓိက)။