ေက်းဇူးႀကီးလွ ျမတ္ဓမၼ...

စာဖတ္သူ အစ္ကို တစ္ေယာက္မွ ေပးပို႔လာေသာ စာမူကို မူရင္းအတိုင္းေဖာ္ျပလိုက္ရပါသည္။





ဤကုိယ္ေတြ႔ျဖစ္ရပ္မွန္ စာစုကုိ ျမတ္စြာဘုရားအား ေက်းဇူးဆပ္သည့္အေနျဖင့္ ေရးပါသည္။

ဤစာေရးသူသည္ အာ႐ံုစူးစုိက္မႈ ေလ်ာ့နည္းက်ဆင္းျခင္းေရာဂါဟု ျမန္မာ အဓိပၸာယ္ရွိေသာ ADHD ေရာဂါကုိ ငယ္စဥ္ ကေလးဘ၀ကတည္းက ခံစားခဲ့ရသူ ျဖစ္ပါသည္။



ေရာဂါ၏ ထိုးႏွက္ျခင္းကုိ သိသိသာသာ ခံစားလာရသည္မွာ ၁၀ ႏွစ္အရြယ္ ကတည္းက ျဖစ္ပါသည္။ ရလဒ္မွာ အတန္းထဲတြင္ အမွတ္မ်ား က်ဆင္းလာျခင္း၊ ပညာရည္ခၽြန္ဆုမ်ား မရေတာ့ျခင္း၊ အာ႐ံုမစုိက္ႏုိင္သျဖင့္ ဆရာ စာသင္လွ်င္ ဘာသင္မွန္း လုိက္မမွတ္ႏုိင္ဘဲ စိတ္ျပန္႔လြင့္ေနျခင္းမ်ား ျဖစ္ပါသည္။
ငယ္စဥ္က မိဘမ်ားက အိ္မ္ျပင္ထြက္၍ အိမ္နီးခ်င္း ကေလးမ်ားႏွင့္ ေရာေႏွာ ေဆာ့ ကစားသည္ကုိ မႏွစ္သက္သျဖင့္ အိမ္ခန္းထဲမွာသာ ေနေစျခင္း၊ အိမ္ထဲတြင္လည္း ေဆာ့ကစားသည္ကုိ ခြင့္မျပဳျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ အထီးက်န္ကာ အိမ္ခန္းက်ဥ္းထဲတြင္ အခ်ိန္ျပည့္ ဟုိေငးဒီေငး လုပ္ေနရရင္း ထုိေရာဂါ ၾကီးထြားလာရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ၾကီးျပင္း၍ သိရွိလာေသာအခါ မိမိ ဘ၀ကံ ၀ဋ္ေၾကြးဟုသာ နားလည္လုိက္ရျပီး အက်ိဳးဆက္ကုိ မသိ၍ စည္းကမ္းခ်ဳပ္ခ်ယ္မိေသာ မိဘမ်ားကိုလည္း အျပစ္မတင္ ေတာ့ပါ။ သုိ႔ေသာ္ သားသမီးကုိ ခ်စ္လြန္း၍ အျခားကေလးမ်ားႏွင့္ ေပးမေရာေႏွာ ျခင္း၊ အိမ္ထဲမွာသာ ေနေစျခင္းတုိ႔ကုိ ျပဳမိသည့္ ငယ္ရြယ္သူ မိဘအခ်ိဳ႕ကုိ စာေရးသူ၏အျဖစ္ဆုိးျဖင့္ သတိျပဳေစလုိပါသည္။


၁၀ တန္းမွာေရာ တကၠသုိလ္မွာေရာ တဖုန္းဖုန္း က်ပါသည္။ စာက်က္မရေၾကာင္း၊ အာ႐ံုစုိက္မရေၾကာင္း မည္သူ႔ကုိ ေျပာျပ အကူအညီေတာင္းရမွန္းလည္း မသိ။ ေျပာျပစရာ လူလည္း မရွိပါ။ ကုိယ္စိတ္ဆင္းရဲ ၾကီးစြာ ခံခဲ့ရပါသည္။
အသက္ ၃၀ ေက်ာ္ေသာအခါ ADHD ေၾကာင့္ ၾကာေလ ဒုကၡေရာက္ေလ ျဖစ္လာပါ သည္။ အာ႐ံုစုိက္မႈ အားမေကာင္း၊ စိတ္အျမဲျပန္႔လြင့္ေနသျဖင့္ အလုပ္ေနာက္က် ျခင္း၊ ျပဳဖြယ္ကိစၥမ်ား အခ်ိန္မီ မျပီးျခင္းမ်ား ၾကံဳရပါသည္။
သံဃာေတာ္မ်ား၊ တရားဓမၼ တတ္ကၽြမ္းနားလည္သည့္ ဆရာၾကီးမ်ား ေရးသား ေသာ တရားစာအုပ္မ်ားကုိ ဖတ္႐ႈရ၊ တရားေခြမ်ားကုိ နာၾကားရသည့္ အခါ ကံ ကံ၏ အက်ိဳး ဆုိသည္ကုိ သိနားလည္လာပါသည္။ တရားစခန္း ရိပ္သာမ်ားသုိ႔ ၀င္ေရာက္၍ တရားထုိင္ေသာအခါ စိတ္ပုိၾကည္လင္သန္႔ရွင္းလာျပီး အေၾကာင္း အက်ိဳးကုိ ပုိ၍ ပုိင္းျခားဆင္ျခင္ႏုိင္လာပါသည္။ ဆရာ၀န္မ်ား သတ္မွတ္ထားေသာ ADHD ေရာဂါသည္ တရားဓမၼ နယ္ပယ္တြင္ သမာဓိအားနည္းျခင္းအျဖစ္ အက်ံဳး၀င္ ေၾကာင္း သိလာပါသည္။
ယခုလုိ နာတာရွည္ ADHD ေရာဂါသည္ ျဖစ္ရျခင္းမွာ ယခင္ဘ၀က သူတပါးကုိ သမာဓိပ်က္ေအာင္ လုပ္ခဲ့မိျခင္း၊ စိတ္ျပန္႔လြင့္ အာ႐ံုမစူးစုိက္ႏုိင္ေအာင္ ႏွိပ္စက္ခဲ့ မိျခင္း (အေႏွာင္အက်ဥ္း ထားမိျခင္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္)တုိ႔ေၾကာင့္ ကံကံ၏ အက်ိဳးကုိ ျပန္ခံစားရျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း သိျမင္လာပါသည္။


စာေရးသူ ဘာလုပ္ရပါမည္နည္း၊ အသက္ကလည္း ၃၀ ေက်ာ္လာပါျပီ။ ဒီေရာဂါ ဆုိးေၾကာင့္ ဘာမဆုိ ဖင့္ေႏွးေနာက္က်ေနသျဖင့္ ဒုကၡေတြ ေရာက္ရသည္မွာလည္း အၾကိမ္ၾကိမ္ ျဖစ္ပါသည္။
ျမတ္စြာဘုရား ခုိင္းသည့္အတုိင္း ဒါနသီလ ေကာင္းမႈမ်ားကုိ ျပဳခဲ့ျခင္းသည္ ဒီဘ၀ မွာပင္ ခ်က္ခ်င္း အက်ိဳးေပးခဲ့သည္မွာလည္း ကုိယ္ေတြ႔ျဖစ္ပါသည္။ စာေရးသူမွာ ေဆြမ်ိဳးအိမ္ (အေမြပုိင္ဆုိင္ခြင့္ရွိေသာအိမ္ ျဖစ္ပါသည္) တြင္ အျငိဳျငင္ အဆူေဆာင့္ ခံျပီး ေနထုိင္ရသည့္ ဘ၀မွ အခန္းေလးတခန္းျဖင့္ ကုိယ္ပုိင္ ေနထုိင္ရေသာ ဘ၀သုိ႔ မထင္မွတ္ဘဲ တုိးတက္ရရွိခဲ့ပါသည္။ နာမက်န္းလွ်င္ပင္ ေဆးခန္းသြားစရာ ေငြမရွိ၊ ဆရာ၀န္ ညႊန္ၾကားသည့္ ဓာတ္စာဖုိး မတတ္ႏုိင္သည့္ ဘ၀မွလည္း အေတာ္ ကေလးတုိးတက္ အဆင္ေျပလာျပီ ျဖစ္ပါသည္။ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးျခင္း၊ မ်က္ႏွာငယ္ ေအာက္က်ျခင္းမ်ားကုိ ဘုရားခုိင္းတုိင္း ျပဳခဲ့ေသာ ဒါနသီလ တန္ခုိးျဖင့္ ေခ်ဖ်က္ႏုိင္ ခဲ့သည္မွာ "အကာလိေကာ-ခ်က္ခ်င္း အက်ိဳးေပးေသာတရား" ဆုိတာ မွန္ကန္ ေၾကာင္း မိမိဘ၀က မိမိကုိ သက္ေသျပသည့္ႏွယ္ ရွိပါသည္။


ADHD ေရာဂါမွာမူ သမာဓိ အားနည္းျခင္း ျဖစ္၍ သူ႔ကုိ တရားဘာ၀နာႏွင့္ ေခ်ဖ်က္ ျခင္းသည္ အထက္ျမက္ဆံုးလက္နက္ ျဖစ္ပါသည္။
စာေရးသူသည္ ဆရာၾကီး ေဒါက္တာဦးကံညြန္႔ ဘာသာျပန္ဆုိ ဓမၼဒါန ျဖန္႔ေ၀ေသာ ဓမၼစၾကာႏွင့္ အနတၱလကၡဏသုုတ္ တရားေတာ္ ျမန္မာျပန္ကုိ ဖတ္႐ႈ၊ မင္းကြန္း ဆရာေတာ္ၾကီး ေဟာၾကားအပ္ေသာ ခႏၶကမၼဌာန္း စီးျဖန္းပံုကုိ နာၾကားရျပီးေနာက္ ျမတ္စြာဘုရား ခုိင္းသည့္အတုိင္း "႐ုပ္၊ ေ၀ဒနာ၊ သညာ၊ သခၤါရ၊ ၀ိညာဥ္ ခႏၶာ ငါးပါ သည္ အနိစၥ-မျမဲပါတကား၊ ဒုကၡ-ဆင္းရဲစြတကား၊ အနတၱ-အစုိးမရ၊ ငါမဟုတ္၊ ငါ့ဟာမဟုတ္ပါတကား"ဟု စီးျဖန္းႏွလံုးသြင္းပါေတာ့သည္။ (ေက်းဇူးရွင္ ဆရာၾကီး ဦးကံညြန္႔ႏွင့္ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ၾကီးတုိ႔ကုိ ရွိခုိးကန္ေတာ့လုိက္ပါသည္။ အသက္ ၈၀ ေက်ာ္ ဆရာၾကီး ေဒါက္တာကံညြန္႔ကုိ လြႏ္ခဲ့သည့္ ၅ ႏွစ္ေက်ာ္က ေရႊတိဂံု ေစတီတြင္ တရားစာအုပ္မ်ား ဓမၼဒါန ေပးလွဴေနစဥ္ ေတြ႔ရသျဖင့္ ေရွ႔တြင္ ဦးခ်ရွိခုိး ကန္ေတာ့ ခဲ့ပါသည္။ မည္မွ် ေက်းဇူးၾကီးမွန္းေတာ့ ဆရာၾကီးကုိ ေျပာမျပခဲ့ရပါ။)


အလုပ္မွ တလခြဲခန္႔ အနားယူကာ တရားဘာ၀နာကုိ အိမ္တြင္ ၾကိဳးစားအား ထုတ္ပါေတာ့သည္။ စစခ်င္း လံုး၀ မလြယ္ကူပါ။ ADHD ေရာဂါသည္တုိ႔၏ဘာ၀ သမာဓိအား နည္းပါးျခင္းေၾကာင့္ တရားထုိင္ရ၊ တရားမွတ္ရျခင္းသည္ ဧရာမ အခက္အခဲၾကီး ျဖစ္ေနပါသည္။
တရက္ျပီးတရက္ သမာဓိမရဘဲ စိတ္ေတြျပန္႔လြင့္ျပီး အခ်ိန္ေတြ ကုန္သြားပါသည္။ တလ ေက်ာ္လာေသာအခါလည္း စိတ္ျပန္႔လြင့္မႈေတာင္ကုိ မေက်ာ္ႏုိင္ေသးပါ။ အခ်ိန္ေတြကုန္ျပီးရင္းသာ ကုန္ေနရပါေတာ့သည္။
အားမေလွ်ာ့ဘဲ ဆက္လုပ္ပါသည္။ ျမတ္စြာဘုရားမွာေရာ၊ တရားဓမၼမွာေရာ လံုး၀ အမွားမရွိ၊ အားနည္းခ်က္မရွိ၊ ငါ့ဘ၀ကံ၀ဋ္ေၾကြး ၾကီးလြန္းျခင္းႏွင့္ ၀ီရိယ နည္းပါး ျခင္းေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္ဟု အမွန္အတုိင္း ႏွလံုးသြင္းပါသည္။
ထုိ႔ေနာက္ သမာဓိ အားနည္းသည့္ၾကားမွ ဆက္အားထုတ္ပါသည္။ ငါ့သမာဓိ မေကာင္း၍ ငါ့မွာ ဒီေရာဂါဆုိးၾကီး ရွိေန၍ ခရီးေရာက္မည္မဟုတ္ဆုိျပီး အေလွ်ာ့ေပး လွ်င္ အက်ိဳးမရွိ၊ ဒီေတာ့ ရသေလာက္ အားထုတ္မည္ဟူေသာ စိတ္ျဖင့္ ဆက္လုပ္ ပါသည္။
ရွိသမွ် အကုန္ ဘုရားလွဴျပီး လူက တရားကုိ ၾကိဳးစားအားထုတ္ပါသည္။ အလုပ္ မလုပ္ဘဲ အိမ္မွာေန၍ တရားေနာက္ သဲသဲမဲမဲ လုိက္ေနျခင္းေၾကာင့္ ေငြေၾကး၊ ပညာေရး စသည္ နစ္နာေႏွးေကြးဖြယ္မ်ားကုိလည္း အခုိက္အတန္႔ ဥေပကၡာထား လုိက္ပါသည္။
႐ုပ္နာမ္တုိ႔သည္ အနတၱ-ငါမဟုတ္၊ ငါ့ဟာမဟုတ္ ဟု ႏွလံုးသြင္း စီးျဖန္းပါသည္။ အေသးစိတ္ အမူအရာမ်ားလည္း မွတ္ပါသည္။ ဤသုိ႔ ၾကိဳးစားလုိက္ေသာအခါ သမာဓိ မရႏုိင္၍ လက္ေလွ်ာ့ရမည့္ အေျခအေနမွ တရားတက္လာပါေတာ့သည္။
တရားျပ ဆရာေတာ္တပါးကုိ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထား၍ ဘယ္လုိ ဆက္ လက္ ရႈမွတ္သင့္သည္ကုိ နည္းနာခံယူပါသည္။ ႐ုပ္နာမ္တုိ႔၏ ျဖစ္ပ်က္ (အနိစၥသ ေဘာ)ကုိ ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္လာခ်ိန္တြင္ ထိတ္လန္႔ျခင္း၊ ေလာကီ ကာမဂုဏ္ မ်ားကုိ စိတ္ကုန္ညည္းေငြ႔ျခင္းမ်ား ျဖစ္တတ္သည္မွာ သဘာ၀ျဖစ္၍ တရားသာ ဆက္မွတ္ရန္ ဆရာေတာ္က ညႊန္ၾကားပါသည္။
တရားမွတ္ေသာအခါ အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱ လကၡဏာေရး သံုးပါးတြင္ ႐ႈမွတ္သူ တဦးႏွင့္တဦး ထင္ရွားသည့္ လကၡဏာ မတူေၾကာင္း မဟာျမိဳင္ဆရာေတာ္ ဦးေဇာ တိက ေဟာၾကားသည္ကုိ ဖတ္ဖူးပါသည္။ စာေရးသူမွာ အနတၱ လကၡဏာကုိ ႐ႈမွတ္ ရတာ ပုိအားသန္ျပီး အနတၱကုိ အဓိက အားစုိက္ ရႈျဖစ္ပါသည္။ (အနတၱ၏ အဓိပၸာယ္မွာ အစုိးမရ၊ ငါမဟုတ္၊ ငါ့ဟာမဟုတ္ ဟု ျဖစ္ပါသည္။ ဘာမွ မဟုတ္ဘူး၊ ဘာမွ မရွိဘူးဟူ၍ မမွတ္သင့္ပါ။ ဒီလုိမွတ္လွ်င္ အနတၱ မဟုတ္ဘဲ နတၱိက၀ါဒ ျဖစ္သြားပါမည္။ ႐ုပ္နာမ္တုိ႔သည္ ဧကန္ ရွိပါသည္။ ျဖစ္ျခင္းပ်က္ျခင္းမ်ားႏွင့္ ရွိေန တာ ျဖစ္ျပီး လံုး၀ မရွိျခင္း မဟုတ္ပါ။ ျမဲေသာရွိျခင္း မရွိတာကုိသာ ဆုိလုိပါသည္။ ႐ုပ္နာမ္သည္ အနိစၥ-မျမဲ၊ ဒုကၡ-ဆင္းရဲ၏၊ အနတၱ-အစုိးမရ၊ ငါမဟုတ္၊ ငါ့ဟာ မဟုတ္ဟုသာ မွတ္သင့္ပါသည္)။


ဤသုိ႔ ရႈမွတ္ရင္း တလခြဲ ေက်ာ္လာေသာအခါ ADHD ေရာဂါဆုိးကုိ ခံစားရစဥ္ ကာလမွာ လႏွင့္ ႏွစ္ႏွင့္ ခ်ီ၍ မလုပ္ႏုိင္ခ့ဲေသာ အမႈကိစၥမ်ားကုိ လုပ္ႏုိင္လာသည္ကုိ ၀မ္းေျမာက္ဖြယ္ ေတြ႔ရပါသည္။ ADHD ေရာဂါဆုိးေၾကာင့္ စိတ္ဆင္းရဲ စိတ္ဓာတ္ က်ကာ မရွင္းလင္းျဖစ္ခဲ့ေသာ အိမ္ခန္းမွာ အတန္ငယ္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျဖစ္လာပါ သည္။ ဟုိေတြးဒီေတြးျဖင့္ အက်ိဳးမဲ့ စိတ္ေတြ ျပန္႔လြင့္ရင္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အခ်ိန္ ေတြ ႏွေျမာဖြယ္ ဆံုးရႈံးခဲ့ရသည့္ ဘ၀မွ စိတ္ကုိ တရားထဲ ႏွလံုးသြင္းျပီး ေနႏုိင္သည့္ ဘ၀ ေရာက္လာပါသည္။ ျပန္႔လြင့္ေနက် အက်ိဳးမဲ့အာရံုတုိ႔ကုိလည္း သံေယာဇဥ္ ျဖတ္ႏုိင္လာပါသည္။
ADHD ေရာဂါ၏ သဘာ၀ ဘာမွ ျပီးေအာင္ မလုပ္ႏုိင္ဘဲ တုိ႔လုိ႔တန္းလန္း အဆံုးမ သတ္ ျဖစ္တတ္သည့္ စိတ္အေျခအေနမွ တခုခုဆုိ ျပီးေအာင္ လုပ္လုိက္ခ်င္စိတ္မ်ား ၀င္လာပါသည္။ (တရားအားထုတ္စဥ္ က်န္ကိစၥမ်ားကုိ ဥေပကၡာျပဳျပီး တရားကုိသာ ခရီးေရာက္ေအာင္ အားထုတ္ခ်င္စိတ္ကလည္း ျပန္အက်ိဳးေပးသြားျခင္း ျဖစ္ပါ သည္။)
ဤသုိ႔ ေျပာင္းလဲတုိးတက္လာေသာ စိတ္အေျခအေနမွာ သာမန္လူမ်ားအတြက္ "ဘာထူးဆန္းလုိ႔လဲ။ ဒီလုိ တခုခုဆုိ စြဲစြဲျမဲျမဲ ျပီးေအာင္ လုပ္ခ်င္စိတ္၊ ပစၥည္းအသံုး အေဆာင္ေတြကုိ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ထားခ်င္စိတ္၊ ဟုိေတြးဒီေတြး အခ်ိန္ျဖဳန္းမေနဘဲ တခုခုမွာ အာ႐ံုစူးစုိက္ခ်င္စိတ္ေတြ ငါတုိ႔မွာ ရွိျပီးသားပဲ"ဆုိလွ်င္ ထုိစိတ္မ်ားမွာ သာမန္လူမ်ားမွာ မထူးဆန္းဘူး ေျပာႏုိင္ေသာ္လည္း ADHD ေရာဂါေ၀ဒနာရွင္ မ်ားအတြက္ အလြန္ေတာင့္တေသာ၊ ရခ်င္ပါလ်က္ မရႏုိင္ ျဖစ္ရေသာ စိတ္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ဥပမာ က်န္းမာသူ တေယာက္သည္ အျမင့္တက္ႏုိင္၊ ေျပးလႊားႏုိင္ ေသာ္လည္း နာတာရွည္ ႏွလံုးေရာဂါသည္မွာမူ ထုိအလုပ္မ်ားကုိ လုပ္ႏုိင္စြမ္း မရွိ သည့္ႏွယ္ ျဖစ္ပါသည္။


ဤေရာဂါအတြက္ Ritalin လုိ အေနာက္တုိင္းေဆးမ်ား ရွိေသာ္လည္း ေဘးထြက္ ဆုိးက်ိဳးမ်ား အႏၱရာယ္ၾကီးေၾကာင္း အေနာက္တုိင္းတြင္လည္း ျငင္းခုန္ေ၀ဖန္ ေနၾက ပါသည္။ အလားတူ ေရာဂါသည္ တေယာက္က သူ ရီတာလင္ မေသာက္ရလွ်င္ စိတ္ဂဏွာမျငိမ္ ျဖစ္ရေၾကာင္း ေျပာျပဖူးပါသည္။
စာေရးသူ အျမင္မွာ တရားထုိင္ျခင္း၊ တရားဓမၼ ႐ႈမွတ္ပြားမ်ား အားထုတ္ျခင္းသည္ ထုိေရာဂါအတြက္ အေကာင္းဆံုး ေဆး ျဖစ္ပါသည္။
စာေရးသူသည္ တရားရႈမွတ္ရင္း တဖက္ကလည္း ADHD ေရာဂါ ကုသဖုိ႔ အေထာက္အကူျပဳ ေဆး၀ါး ျဖစ္သည့္ ငါးၾကီးဆီ၊ ဗီတာမင္ဘီ ေဆးျပားမ်ား၊ သံဓာတ္အားေဆးမ်ား ပံုမွန္ေေသာက္ပါသည္။
ဆုိးေဆးပါ အစားအေသာက္မ်ား၊ ဆုိဒီယမ္ဘန္ဇုတ္ (E211) ပါေသာ အစား အစာမ်ား (ကုိလာႏွင့္ ဂက္စ္ပါ အခ်ိဳရည္မ်ား၊ ေဖ်ာ္ရည္မ်ား)ကုိလည္း ေရွာင္လုိက္ ပါသည္။ ထုိအစားအစာမ်ား စားသူတုိင္း ADHD ျဖစ္ပြားျခင္း မဟုတ္ေသာ္လည္း ADHD စြဲကပ္လာသည့္ ကေလးငယ္မ်ားကုိ ထုိဓာတ္မ်ားပါသည့္ အစာမ်ား ျဖတ္လုိက္ေသာအခါ ေရာဂါအေျခအေန တုိးတက္ေကာင္းမြန္လာသည္ဟု အေမရိ ကန္ ေဆးသုေတသန တရပ္က ဆုိပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေသာက္ေနက် ကုိလာႏွင့္ အခ်ိဳရည္မ်ား၊ ဆုိးေဆးပါ ေဖ်ာ္ရည္မ်ားကုိ လံုး၀ ျဖတ္လုိက္ပါသည္။ ေ၀ဒနာ မရွိသူ အတြက္ အေၾကာင္းမဟုတ္ေသာ္လည္း ADHD သမားအတြက္ ေရွာင္လုိက္ျခင္းက အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ပါသည္။ ေသြးတုိးသမား အငံႏွင့္ အခ်ိဳအဆိမ့္ ေရွာင္သလုိ ျဖစ္ပါ သည္။
အစားစားရာတြင္လည္း ဆုိးေဆးႏွင့္ ဓာတုပစၥည္းပါေသာ အစာမ်ားကုိ တတ္ႏုိင္ သမွ် ေရွာင္၍ ေရာဂါမေပ်ာက္မခ်င္း သဘာ၀ အစားအစာႏွင့္ အသီးအရြက္သာ အားျပဳစားရန္ စီစဥ္ရပါသည္။ အသင့္လုပ္ အစားအစာမ်ားတြင္လည္း ပါ၀င္သည့္ အမယ္မ်ားထဲတြင္ ဆုိဒီယမ္ဘန္ဇုတ္ သုိ႔မဟုတ္ E-211 ဆုိေသာ ဓာတုပစၥည္း ပါ၊ မပါ ဖတ္ျပီး ပါလွ်င္ ေရွာင္ရပါသည္။
ADHD သမားမ်ားမွာ စိတ္ျပန္႔လြင့္တတ္သလုိ အိပ္ခ်ိန္ မ်ားလြန္းျခင္း၊ မအိပ္ဘဲ အိပ္ရာထဲ လဲေလ်ာင္းအခ်ိန္ျဖဳန္းေနျခင္းမ်ားလည္း ျဖစ္တတ္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ နိသဇၨိက ဓုတင္ေခၚ ေလ်ာင္းေသာ ဣရိယာပုဒ္ကုိ ေရွာင္ၾကဥ္သည့္ ဓုတင္ကုိ တရားမွတ္ရင္း အခ်ိန္ပုိင္းႏွင့္ သတ္မွတ္ေဆာက္တည္ရပါသည္။ ေတာင္ပုလု ဆရာ ေတာ္ၾကီး၊ အီတာလ်ံလူမ်ိဳးဆရာေတာ္ ဦးေလာကနာထတုိ႔ ေဆာက္တည္ၾက ေၾကာင္း ဖတ္ဖူးပါသည္။ စာေရးသူမွာ ထုိဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားေလာက္ စြမ္းႏုိင္ဖုိ႔ေ၀း စြ၊ ေန႔စဥ္ ၂၄ နာရီအျပည့္ပင္ မေဆာက္တည္ႏုိင္ပါ။ သုိ႔ေသာ္ အိပ္ခ်ိန္သာ လွဲအိပ္ျပီး က်န္သည့္အခ်ိန္ေတြမွာ ေလ်ာင္းစက္ျခင္းကုိ ေရွာင္ၾကဥ္ကာ ရပ္၊ ထုိင္၊ သြား ဣရိယာပုဒ္မ်ားျဖင့္သာ ေနျခင္းျဖင့္ အိပ္ရာထဲ အျမဲ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနတတ္သည့္ ADHD လကၡဏာကုိ တုိက္ဖ်က္ရပါသည္။
အစား၊ အအိပ္ ဂရုျပဳရသလုိ အေနအထုိင္တြင္လည္း ADHD ကုိ အားေပးသည့္ စိတ္ျပန္႔လြင့္ေစေသာ အမူအက်င့္ အားလံုးကုိ ေရွာင္ရပါသည္။ တရားကမၼဌာန္း တခုခုကုိ အျမဲ စီးျဖန္းမိေနေအာင္ စိတ္ကုိ အေလ့အက်င့္ လုပ္ရပါသည္။ ဥပုသ္ ေၾကာင့္ တီဗီမွ အကအခုန္ပြဲမ်ား ၾကည့္ျခင္း၊ သီခ်င္းနားေထာင္ျခင္းမ်ား မလုပ္ရ ေသာအခါ စိတ္ျပန္႔လြင့္စရာ ထြက္ေပါက္တခုကုိ ပိတ္ဆုိ႔လုိက္သလုိ ျဖစ္သြားပါ သည္။ ဆရာၾကီး ဦးဂုိအင္ကာသည္ ဦးေခါင္းတျခမ္းကုိက္ေသာ မုိင္ဂရိန္း ေ၀ဒနာ ကုိ ခံစားေနရသျဖင့္ မိတ္ေဆြတဦး၏ အၾကံေပးခ်က္အရ ဆရာၾကီး ဦးဘခင္၏ ရိပ္သာသုိ႔ သြားေရာက္ တရားအားထုတ္ရာ စြဲကပ္ေနေသာ မုိင္ဂရိန္း ေ၀ဒနာ ေပ်ာက္ကင္းသြား႐ံုမက တရားသိသြားသျဖင့္ ရတနာသံုးပါးအေပၚ အလြန္ သက္၀င္ ၾကည္ၫိဳျပီး ဗုဒၶဘာသာသုိ႔ ေျပာင္းလဲခံယူလုိက္ျခင္းေၾကာင္း၊ ထုိ႔ေနာက္ မိသားစု ကုိပါ ရိပ္သာသုိ႔ ေစလႊတ္တရားအားထုတ္ေစရာ မိသားစုပါ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား ျဖစ္ ကုန္ေၾကာင္း ဆရာၾကီး ျပန္လည္ ေဟာၾကားသည့္ တရားေခြ ျမန္မာျပန္ကုိ နာၾကား ရဖူးပါသည္။
စာေရးသူႏွင့္ ဘ၀တူ ADHD ေ၀ဒနာရွင္ အေနာက္တုိင္းသား လူငယ္မွာ တရား ထုိင္ျခင္း၊ တရားဓမၼ အားထုတ္ျခင္း မရွိသူ ျဖစ္သျဖင့္ သူ႔ေရာဂါအတြက္ ရီတာလင္ လုိ စားေဆးကုိသာ အားကုိးခဲ့ရပါသည္။ တရားဓမၼသည္ ေဆးစြမ္းေကာင္းျဖစ္ ေၾကာင္း လက္ေတြ႔ သိေသာ္လည္း မိမိဘာသာသုိ႔ ဆြယ္ရာ ေရာက္မည္စုိး၍ မေျပာ ျဖစ္ပါ။ ADHD ေ၀ဒနာရွင္တေယာက္အတြက္ စိတ္အာ႐ံု စုစည္းရေသာ တရားထုိင္ ျခင္းသည္ အခက္ခဲဆံုး အလုပ္တခု ျဖစ္ေၾကာင္း ကုိယ္ေတြ႔ သိထား၍လည္း လုပ္ႏုိင္ခဲေသာ အလုပ္ကုိ လြယ္လြယ္ ေျပာ၍ မသင့္သျဖင့္ မေျပာမိပါ။


စာေရးသူမွာမူ ဗုဒၶျမတ္စြာကုိ သက္၀င္ၾကည္ၫုိသူ ျဖစ္သျဖင့္ ပြင့္လင္းစြာ ေျပာရ လွ်င္ ဘ၀တူ ထုိလူငယ္ထက္ တပန္းသာ အခြင့္အေရး ရွိေနပါသည္။ စာေရးသူ သည္ ေလာကတြင္ အေတာ္ဆံုး သမားေတာ္ၾကီး ျဖစ္ေသာ ဗုဒၶျမတ္စြာထံတြင္ ဤ ေရာဂါအတြက္ ေဆးကုသခြင့္ ရျပီ၊ ထုိသမားေတာ္ၾကီး တုိက္ေကၽြးေသာ တရား ေဆးကုိလည္း ေရာဂါႏွင့္ သင့္ေတာ္သည့္ ေဆးစြမ္းေကာင္းအျဖစ္ ယံုယံုၾကည္ ၾကည္ ေသာက္သံုးအပ္ျပီ။ အကယ္၍ မေပ်ာက္ကင္းခဲ့လွ်င္ပင္ ကုိယ္ ၾကိဳးစားအား ထုတ္မႈ အားနည္းျခင္းႏွင့္ ၀ဋ္ေၾကြးၾကီးမားျခင္း၊ ေရာဂါကၽြမ္းေနျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္သာ ျဖစ္ရမည္၊ ဘုရားရွင္ႏွင့္ တရားေတာ္ျမတ္မွာ ဘာအားနည္းခ်က္မွ မရွိဟုလည္း သိနားလည္ ယံုၾကည္အပ္ျပီ။ ကုသခံဖုိ႔သာ ကုိယ့္တာ၀န္ က်န္ပါေတာ့သည္။
စာေရးသူသည္ ႐ုပ္နာမ္တုိ႔၏ အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱကုိ ႐ႈမွတ္သည့္ ခႏၶကမၼဌာန္းကုိ ေန႔စဥ္ အားထုတ္ပါေတာ့သည္။ အခ်ိန္တန္၍ အလုပ္ျပန္၀င္ရေတာ့လည္း ရသမွ် အခ်ိန္မွာ ဆက္လက္ အားထုတ္ပါသည္။
မိမိ၏ ခႏၶာငါးပါးႏွင့္ အသက္၊ အရြယ္၊ ဘ၀၊ အခ်ိန္၊ ဥာဏ္ပညာ စသည္ အားလံုးကုိ ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား လွဴဒါန္းပါ၏ဟု အျပီး လွဴဒါန္းလုိက္ပါသည္။ အသက္ရွင္ ေနျခင္းသည္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကုိ လုပ္ေကၽြးေက်းဇူးဆပ္ဖုိ႔သာ ျဖစ္သည္ဟု ခံယူ လုိက္ပါသည္။ အလုပ္လုပ္ေနရျခင္းသည္လည္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ တပည့္သား သံဃာမ်ားကုိ ဘုရားကုိယ္စားမွတ္၍ လုပ္ေကၽြးလွဴဒါန္းဖုိ႔ ၀င္ေငြရွာေနရျခင္းဟု ခံယူထားလုိက္ပါသည္။


လစဥ္ ရသမွ် ၀င္ေငြကုိလည္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား အကုန္လွဴဒါန္းျပီး ထုိထဲမွ တလစာ မိမိစားစရိတ္ကုိသာ အနည္းငယ္ ျပန္လည္ ခြင့္ေတာင္းသံုးစြဲပါသည္။ ထုိ သုိ႔ သံုးစြဲရာတြင္လည္း ဆီ၊ ဆန္၊ ဟင္းခ်က္စရာ အေျခခံ စားေသာက္ကုန္ႏွင့္ ဆပ္ျပာ၊ သြားတုိက္ေဆးလုိ တကုိယ္ေရသံုး ပစၥည္းမ်ားအတြက္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ျမတ္စြာဘုရားကုိ ကပ္လွဴပူေဇာ္ဖုိ႔ ပန္းႏွင့္ ဆီမီးပူေဇာ္ဖုိ႔ ဖေယာင္းတိုင္ဖုိးကုိေတာ့ ထုိေငြထဲမွ ျပန္လည္သံုးစြဲရပါသည္။ ငါသည္ ဘ၀ကံ၀ဋ္ေၾကြး အလြန္ၾကီးေလးခဲ့သူ ျဖစ္သည္၊ ဘုရားစကားနားေထာင္၍ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ား ျပဳခဲ့သျဖင့္သာ ဒုကၡမ်ား ေလ်ာ့ပါး လြတ္ေျမာက္ရသည္ဟု နားလည္သျဖင့္ မိမိရသမွ် လာဘ္လာဘ အားလံုး ႏွင့္ မိမိခႏၶာကုိပါ ဘုရားရွင္သုိ႔ ျပန္လွဴလုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ျမတ္စြာဘုရားကုိ ျပန္လည္ ေက်းဇူးဆပ္ လုပ္ေကၽြးဖုိ႔ အသက္ရွင္ေနသည္ဟု ခံယူထားျခင္းႏွင့္ ျဗဟၼစရိယငါးပါးသီလ ေဆာက္တည္ထားျခင္း၊ ေမတၱာ ကမၼဌာန္း စီးျဖန္းျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳလုိစိတ္လည္း မရွိေတာ့ပါ။
ဤသုိ႔ က်င့္ၾကံအားထုတ္ေသာအခါ စိတ္ၾကည္လင္ သန္႔ရွင္းလာျခင္း၊ လူခ်စ္လူခင္ ခံစားရျခင္း အက်ိဳးမ်ား လက္ေတြ႔ ေပးလာပါေတာ့သည္။ စာေရးသူမွာ ကေလးဘ၀ ကတည္းက ADHD ေရာဂါေၾကာင့္ ေငးေငးငုိင္ငုိင္ ျဖစ္ေနတတ္သျဖင့္ မသြက္လက္ မခ်က္ခ်ာ၊ ႏံုအသည္ဆုိကာ အထီးက်န္၊ အပယ္ခံ ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။ ယခုမူ လူခ်စ္ လူခင္ တုိးလာျခင္း၊ လူေကာင္းမ်ား စိတ္ေကာင္းရွိသူမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ၾကံဳေပါင္းသင္း ရျခင္းမ်ား ဘ၀တြင္ ထူးျခားမႈအျဖစ္ ေတြ႔ၾကံဳလာရပါသည္။ ဒုကၡေရာက္လွ်င္ ယခင္ က ကယ္မည့္ကူမည့္သူ မရွိေသာ မ်က္ႏွာမြဲ ဘ၀မွ ယခု တစိမ္းတရံဆံကအစ ေစတနာထား ကူညီသြားျခင္းမ်ား ေတြ႔ၾကံဳခံစားရပါေေတာ့သည္။


ျမတ္စြာဘုရား စကား နားေထာင္သျဖင့္ ကံကေတာ့ တက္လာပါျပီ။ စာေရးသူမွာ ADHD ေရာဂါေၾကာင့္ ဘြဲ႕တခုသာ အႏုိင္ႏုိင္ ရခဲ့ျပီး ပညာေရးဆက္မတုိးႏုိင္ခဲ့သည့္ ဘ၀မွ ယခု ဘြဲ႕လြန္ပညာမ်ား ဆည္းပူးသင္ၾကားလုိစိတ္ ၀င္လာပါသည္။ ထုိအခါ ႏုိင္ငံျခား ဘာသာစကားမ်ား သင္ယူရန္ ေစတနာထား သင္ၾကားေပးသည့္ ဆရာေကာင္းကုိေရာ၊ ဆက္သြယ္စီစဥ္ေပးသည့္ ေစတနာရွင္မ်ားေရာ ရရွိျပန္ပါ သည္။ အလုပ္တဖက္ႏွင့္ ပညာသင္ၾကားရာတြင္လည္း အခက္အခဲမရွိဘဲ အလုပ္ခ်ိန္အတြင္း လစာျပည့္ သင္ၾကားရန္ အခြင့္ရျပန္ပါသည္။ ေနာက္မွ သိရသည္မွာ စာေရးသူ၏ ပင္ပန္းဆင္းရဲစြာ ႐ုန္းကန္ခဲ့ရသည့္ ဘ၀ႏွင့္ ADHD ေ၀ဒ နာခံစားရသည့္ အျဖစ္ကုိ သိနားလည္သည့္ လူၾကီးသူမ တဦးက စာေရးသူကုိ မေျပာဘဲ အဆင္ေျပေအာင္ ေနာက္ကြယ္္မွ ပံ့ပုိးေထာက္ခံေပးေနသည့္ အျဖစ္ကုိ သိရပါေတာ့သည္။ တခ်ိန္က အလုပ္အကုိင္ အဆင္မေျပ၊ ေနစရာမရွိ စားစရာ ဆင္းရဲလွသည့္ မ်က္ႏွာမြဲ လူငယ္တဦးသည္ ဘုရားခုိင္းတုိင္း လုပ္ခဲ့သည့္ ဒါန စ ေသာ ေကာင္းမႈမ်ားေၾကာင့္ ကံၾကမၼာ ေျပာင္းလဲခဲ့ပါျပီ။
ယခု စာေရးေနခ်ိန္တြင္ စာေရးသူသည္ မိမိေနရာ အခန္းကေလးကုိ ၾကည့္လုိက္ရာ တခ်ိန္က ADHD ေရာဂါသည္တုိ႔၏ဘာ၀ (သမာဓိအားနည္း စိတ္မစူးစုိက္ႏုိင္ျခင္း ေၾကာင့္) သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ရွင္းလင္းႏုိင္ျခင္း မရွိဘဲ ႏွစ္ႏွင့္ခ်ီ၍ ေပေရရႈပ္ပြေနေသာ အခန္းသည္ ၾကမ္းလည္း ေျပာင္ေအာင္ တုိက္လ်က္၊ ယခင္ကထက္ စာလွ်င္ အတန္ငယ္ ၾကည့္ေပ်ာ္႐ႈေပ်ာ္ ေတြ႔ရပါသည္။ ေ၀ဒနာ သက္သာလာျပီဆုိသည့္ သေကၤတ ျဖစ္ပါသည္။


သဒၶါတရားမ်ား တက္လာေသာ စာေရးသူသည္ ေနထုိင္ရာ အခန္းကုိပါ "ဘုရား အမွဴးရွိေသာ သံဃာအား ေက်ာင္းအျဖစ္ လွဴဒါန္းပါ၏"ဟု လွဴဒါန္းလုိက္ပါသည္။ စိတ္တြင္လည္း သံဃိကေက်ာင္းတြင္ ေနထုိင္ေစာင့္ေရွာက္ေပးေနသည့္ အလုပ္ အေကၽြးအျဖစ္သာ မိမိကုိယ္မိမိ သေဘာပုိက္လုိက္ပါသည္။ ထုိအခါ အခန္း သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ရာတြင္လည္း ဘုရားေက်ာင္း၊ သံဃာ့ေက်ာင္းကုိ ရွင္းလင္းေပး ေနရသည့္ အျဖစ္ျဖင့္ ကုသုိလ္စိတ္မ်ား ျဖစ္လာပါသည္။ ကုိယ့္အခန္းကုိယ္ သန္႔ရွင္း ေရး လုပ္တာပဲဆုိသည့္ စိတ္ထက္ သာသြားပါသည္။
ျမတ္စြာဘုရားအား ရည္စူးလွဴဒါန္းထားေသာ စုေဆာင္းေငြမ်ားကုိ ေရတြက္လုိက္ ေသာအခါ သိန္း ၂၀၀ ေက်ာ္ ရွိေနျပီကုိ ၀မ္းေျမာက္ဖြယ္ သိလုိက္ရပါေတာ့သည္။ တခ်ိန္က ေနထုိင္မေကာင္း ျဖစ္ခ်ိန္မွာ ကုစရာ ေဆးဖုိးလည္းမရွိ၊ ေသသြားလွ်င္ပင္ အသုဘစရိတ္ မရွိသည့္ အျဖစ္ကုိ ေတြးေတာ စိတ္ဆင္းရဲခဲ့ရေသာ ဘ၀ကုိျပန္ သတိရမိသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထူးဆန္းသည္မွာ ထုိေငြမ်ားကုိ စကတည္းက ဘုရားလွဴ ထားျပီး ျဖစ္သျဖင့္ မိမိပုိင္ဟု တပ္မက္ျခင္း လံုး၀ မရွိေတာ့ပါ။ "ေက်ာင္းေလး တေက်ာင္းေတာ့ ေဆာက္လွဴလုိ႔ ရေလာက္ပါျပီ၊ သီလရွိတဲ့ သံဃာေတြအတြက္ တရားရိပ္သာေက်ာင္း ေဆာက္လွဴမွပဲ။ စာသင္သား ကုိယ္ေတာ္ေတြအတြက္ စာသင္တုိက္ လွဴရရင္လဲ ေကာင္းမယ္" စသည္ျဖင့္ စိတ္ထဲက ေတြးေတာၾကံစည္ ကုသုိလ္စိတ္ ျဖစ္ေနမိပါသည္။ "ရွိသမွ်အကုန္ ဘုရားလွဴေတာ့ မင္းက အေရးဆုိ ဘာနဲ႔ သြားစားမလဲ"ဟု ေမးလာလွ်င္ လံုး၀ကုိ ေခါင္းထဲ ထည့္မစဥ္းစားမိပါ။ ေနစရာ မရွိ သည့္ဘ၀မွ ဘုရားေက်းဇူးေၾကာင့္ ေက်ာခ်စရာေလး တေနရာ ရလာျခင္း၊ စား ဖုိ႔ ရွိေနျခင္းသည္ပင္ ေက်းဇူးၾကီးလွပါျပီ။ ထုိေက်းဇူးကုိ ဆပ္ဖုိ႔သာ အဓိက ျဖစ္ပါ သည္။


ေက်ာင္းေဆာက္လွဴဖုိ႔ သိန္း ၂၀၀ ေက်ာ္ စုေဆာင္းလွဴဒါန္းျပီးေသာ စာေရးသူမွာ ျခဴးတျပားမွ လက္၀ယ္အပုိင္မရွိေတာ့ပါ။ ဒါကုိပင္ သေဘာက်ျပီး ေပ်ာ္ေနမိပါသည္။ လကုန္ထိ စားဖုိ႔ အစားအေသာက္ ရွိေနျပီ၊ လမ္းစရိတ္က ဒီလအတြက္ေရာ ေနာက္ႏွစ္လစာပါ သီးျခား စီစဥ္ျပီးျပီ။ လူမွာ ၀တ္စရာ အ၀တ္ အတန္အသင့္ရွိ သည္၊ ဒါဆုိ လံုေလာက္ျပီ၊ ဘာမွ မလုိေတာ့ပါ။ မိတ္ေဆြမ်ားကုိ ေကၽြးေမြးရန္မွတပါး လက္ဖက္ရည္ဆုိင္၊ စားေသာက္ဆုိင္ သြားတတ္သူ မဟုတ္၍လည္း အပုိကုန္စရာ မရွိပါ။ မိတ္သဂၤဟမ်ားကုိ ေကၽြးေမြးရန္၊ ဧည့္သည္ ဧည့္၀တ္ျပဳရန္ စသည္တုိ႔ အတြက္ ေငြ ေျခာက္ေသာင္းခြဲခန္႔ ဖယ္ထားျပီး ရွိပါသည္။ ကုိယ္ သံုးဖုိ႔အတြက္ ေတာ့ တျပားမွ မရွိေတာ့ပါ။ သုိ႔ေသာ္ ဘုရားရွင္ကုိ ဆြမ္းလွဴဒါန္းခြင့္ မဲက်သည့္ ဆင္းရဲသား မဟာဒုက္လုိ စိတ္အလြန္္ၾကည္ႏူးခ်မ္းသာေနပါသည္။
ဤသုိ႔ႏွင့္ တရားဓမၼကုိ ၾကိဳးစားအားထုတ္ရာ အခ်ိဳ႕ရက္မ်ားတြင္ သမာဓိအား ျပန္က်လာျပီး အခ်ိန္ေတြ အလဟႆ ဆံုးရႈံးသြာျခင္းလည္း ၾကံဳရပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ အေလွ်ာ့မေပးဘဲ ဆက္ၾကိဳးစားပါသည္။ တရားထုိင္ရာမွ ဗုဒၶဘာသာသုိ႔ ကူးေျပာင္း လာေသာ အေနာက္တုိင္းသား မိတ္ေဆြတဦးကလည္း အားေပးပါသည္။
ဦးစီးလုပ္ကုိင္ေနသည့္ လုပ္ငန္းတခုကုိ လံုး၀နီးပါး ပစ္ထားသျဖင့္ ေဖာက္သည္မ်ား ပ်က္လာျခင္း၊ လုပ္ငန္းရပ္တန္႔ေနေၾကာင္း သတိေပး ေ၀ဖန္ျခင္းမ်ား ၾကံဳရပါသည္။ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားထားသည့္ မဇၥ်ိမပဋိပဒါ အလယ္္အလတ္ လမ္းစဥ္ဆုိ ေသာ စကားကုိ ႏွလံုးသြင္းကာ အစြန္းမေရာက္ရန္ မိမိကုိယ္မိမိ ျပန္ဆန္းစစ္ပါ သည္။


တရားအားထုတ္ရာတြင္ ျဖစ္ပ်က္ကုိ ျမင္၍ အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱ လကၡဏာမ်ား ထင္ရွားလာခ်ိန္တြင္ ေလာကီကုိ စိတ္ကုန္ညည္းေငြ႔ျခင္း၊ ေလာကီကိစၥမ်ားကုိ စိတ္၀င္စားမႈ မရွိျခင္းမ်ား ျဖစ္တတ္ပါသည္။ ဘယဥာဏ္ (အပ်က္ကုိသာ ျမင္ေန႐၍ ထိတ္လန္႔ျခင္း)၊ အာဒီန၀ဥာဏ္ (မွတ္တုိင္း အပ်က္ကုိသာ သတိျပဳမိေန၍ မေကာင္းမွန္း သိျမင္ျခင္း)၊ နိဗၺိဒါဥာဏ္ (အပ်က္ကုိ ျမင္ေနရ၍ ပ်င္းရိေျခာက္ေသြ႔ ညည္းေငြ႔ျခင္း)၊ မုဥၥိတုကမၼတာဥာဏ္ (အပ်က္ႏွင့္ ဆင္းရဲကုိ မွတ္ဆဲမွာ ေတြ႔ရ၍ လြတ္ေျမာက္လုိျခင္း)မ်ား ေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ ရိပ္သာ၀င္ တရားအားထုတ္ရာမွ တခါတည္း ရဟန္းျပဳ၊ သီလရွင္၀တ္သြားေသာ စာေရးသူတုိ႔ထက္ သာလြန္ပါရမီ ထူးသည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားမွာ ထုိဥာဏ္မ်ား ထင္ရွားအားေကာင္းလာျခင္းေၾကာင့္ ေလာကီ ကုိ တခါတည္း စြန္႔သြားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
တရားအားထုတ္ရာတြင္ ထိုုဥာဏ္မ်ား တက္ေနခုိက္တြင္ ေလာကီကိစၥမ်ားကုိ စိတ္ကုန္ညည္းေငြ႔ေနတတ္ပါသည္။ ထုိအခါ မိမိမွာ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း လုပ္ငန္းမ်ားကိုလည္း လ်စ္လ်ဴျပဳ၍ မရေသးသျဖင့္ မွ်မွ်တတ ႏွလံုးသြင္းရန္၊ အလုပ္ကုိလည္း သည္းခံျပီး လုပ္ရန္ ဦးပဥၥင္းတပါးက ညႊန္ၾကားပါသည္။ ထုိဦးပဥၥင္း မွာလည္း တရားထုိင္ရင္း တရားကုိ သိျမင္ကာ လူ၀တ္ေၾကာင္ကုိ စြန္႔လႊတ္သြားသူ ျဖစ္ပါသည္။


စာေရးသူသည္ တရားမွာ ေလာကီစည္းစိမ္ဥစၥာ ဂုဏ္သိမ္မ်ားထက္ တုႏႈိင္းမရ တန္ဖုိးၾကီးသျဖင့္ တရားတက္ေနခုိက္ တရားေနာက္ ဦးစားေပးလုိက္ရန္ ဆံုးျဖတ္ လုိက္ပါသည္။ ၀ိသာခါ ေက်ာင္းအစ္မၾကီး၏ ေျမးတစ္ဦးသည္ ၀ါတြင္းကာလမွာ သဒၶါတရားမ်ား ထက္သန္ေနခုိက္ ရဟန္းျပဳရန္ ခြင့္ပန္ေသာ္လည္း သံဃာေတာ္ မ်ားက ၀တ္မေပးသျဖင့္ မ၀တ္လုိက္ရပါ။ ၀ါတြင္းေက်ာ္လြန္၍ ရဟန္းျပဳေပးရန္ အေၾကာင္းၾကားလာေသာအခါ ထက္သန္ေနေသာ သဒၶါတရား က်ဆင္းသြားျပီ ျဖစ္ သျဖင့္ ရဟန္းျပဳလုိစိတ္ မရွိေတာ့ေၾကာင္း တံု႕ျပန္သည္ဟု ဖတ္ရဖူးပါသည္။ ထုိအ ခါ ၀ိသာခါ ေက်ာင္းအစ္မၾကီး၏ ေလွ်ာက္ထားခ်က္အရ ျမတ္စြာဘုရားက ၀ါတြင္း ကာလတြင္ ရဟန္းျပဳေပးရန္ မျငင္းဆန္ရဟု ပညတ္ခဲ့ရပါသည္။
စာေရးသူသည္ တရားတက္ေနခုိက္ က်န္တာေတြ ယာယီ အနာခံ၍ တရားကုိ ဦးစားေပး အားထုတ္လုိက္မည္၊ ခုလုိ တရားတက္ေနသည့္ အခြင့္ေကာင္းကုိ လြတ္သြားလွ်င္ ေနာက္ေနာင္ ၁၀ ႏွစ္ဆက္တုိက္ ေန႔စဥ္ အားထုတ္ေသာ္လည္း အျခား ေလာကီအာ႐ံုမ်ားေၾကာင့္ ယခုလုိ တရားတက္သည့္အခ်ိန္ တရက္ေတာင္ ရခ်င္မွ ရမည္ဟု ႏွလံုးပုိက္ကာ ဦးစီးလုပ္ကုိင္ေနရသည့္ လုပ္ငန္းကုိပါ ယာယီ ပစ္ထားျပီး တရားသာ အားထုတ္ပါသည္။ အတုိင္းအတာ တခုထိ တရားရရွိ ပုိင္ဆုိင္သြားျပီး စိတ္တည္ၾကည္သန္႔ရွင္းသြားလွ်င္ ထုိသမာဓိ၊ ပညာစြမ္းျဖင့္ လုပ္ငန္းကုိလည္း ပုိေကာင္းေအာင္ ဥာဏ္အေျမာ္အျမင္ျဖင့္ လုပ္ႏုိင္မည္ဟူေသာ အသိလည္း ပါပါသည္။


တရားကုိ က်င့္ၾကံအားထုတ္လွ်င္ တရားတန္ခုုိးေၾကာင့္ လုိသမွ် ျပည့္စံုသည္ဟု သီလရွင္ ဆရာေလးတပါး အမိန္႔ရွိဖူးပါသည္။ တရားကိစၥ သိလုိသည္မ်ားကုိ တရား ျပ သံဃာေတာ္တပါးအား ေမးျမန္းေလွ်ာက္ထားေသာအခါ ထုိသံဃာေတာ္က လည္း အလားတူ အမိန္႔ရွိပါသည္။ ဦးဇင္းလည္း ပုိင္ဆုိင္မႈအားလံုးစြန္႔ျပီး ရဟန္းျပဳ လာခဲ့ေၾကာင္း၊ တရားတန္ခုိးေၾကာင့္ ယခုလုိ ျပည့္စံုလာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း အမိန္႔ရွိပါ သည္။ ထုိဦးဇင္းမွာ တရားျပရိပ္သာ တခု ဖြင့္လွစ္ျပီး ဒကာဒကာမမ်ားကုိ တရားျပ ေပးေနပါသည္။ ဦးဇင္းမွာ န၀ကမၼ ၀တၳဳပင္ မကုိင္ေသာ္လည္း ရိပ္သာမွာ ေယာဂီ မ်ားအတြက္ ဆြမ္းေဆးကအစ မပူပန္ရပါ။
စာေရးသူလည္း မိမိကုိယ္ကုိယ္ ျပန္ၾကည့္ရာ အလားတူပင္ လွဴဒါန္းဖုိ႔ သတ္မွတ္စြန္႔ လႊတ္ထားျပီး ေငြမ်ားသာမက ေနစရာ အာ၀ါသေလးတခု (ေရရွည္ မေရရာေသာ္ လည္း) ရွိေနျခင္း၊ ေန႔စဥ္ စားစရာ ဖူလံုေနျခင္းမ်ား ေတြ႔ရပါသည္။ လူ႔ဘ၀မွာ ေနဖုိ႔ႏွင့္ စားဖုိ႔မွာ လုိအပ္ခ်က္တခုျဖစ္ျပီး ဒါေလးမွ အဆင္မေျပ ဒုကၡေရာက္ ေနရသူေတြ ဒုႏွင့္ေဒး၊ ကုိယ္လည္း အပါအ၀င္ ျဖစ္ခဲ့သူမုိ႔ ယခု အေရးၾကီးသည့္ လုိအပ္ခ်က္တခု ျပည့္စံုေနျပီ ဆုိရပါမည္။ တေန႔ ၁၃ နာရီ၊ ၁၄ နာရီ ပိတ္ရက္မရွိ ညလံုးေပါက္ပါ အလုပ္ဆင္း၍ ပင္ပင္ပန္းပန္း ႐ုန္းကန္ရွာေဖြေသာ္လည္း ဆင္းရဲ တြင္းနက္ခဲ့သည့္ ဘ၀မွ ယခု လစာျပည့္ ခြင့္ရျပီး ေန႔စဥ္ တရားအားထုတ္ ေနႏုိင္ျခင္းမွာလည္း ကုသုိလ္ေကာင္းမႈက ေပးလာသည့္ အျမတ္တခု ျဖစ္ပါသည္။


စာေရးသူမွာ ကေလးဘ၀က ဘာသာေရးကုိ အလုိမရွိသူ လူၾကီးမိဘမ်ား မႏွစ္ျမိဳ႕သည့္ၾကားမွ ျမတ္စြာဘုရားကုိ ဖေယာင္းတုိင္ အတုိအစမ်ားႏွင့္ မီးပူေဇာ္ခဲ့ဖူး ပါသည္။ အိမ္မွာ ဘုရားစင္ မရွိပါ။ သူငယ္ခ်င္းတဦး ဆြဲေပးသည့္ ဘုရားပံုကုိ အိပ္ရာေခါင္းရင္းမွာ ထား၍ ကုိးကြယ္ခဲ့ရပါသည္။ ထုိသုိ႔ အဆူပူခံျပီး ဘုရားကုိ မီးပူေဇာ္ခဲ့သည့္ အက်ိဳးေပးေၾကာင့္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္၊ ၾကီးျပင္းေသာအခါ ဥာဏ္ရည္ အားေကာင္းလာပါသည္။ ADHD ေရာဂါေၾကာင့္ သမာဓိအား နည္းေနေေသာ္လည္း ဥာဏ္ထက္သန္ေစသည့္ ေကာင္းမႈကုိ အခက္အခဲၾကားမွ ျပဳခဲ့ျခင္းက ကံအက်ိဳးေပး သျဖင့္ ပညာေရး၊ အလုပ္အကုိင္စေသာ ေလာကီေရးမ်ားမွာလည္း ADHD ေရာဂါ ဆုိး ႏွိပ္စက္သည့္ၾကားမွ အတန္အသင့္ ခံသာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
၁၀ ႏွစ္၀န္းက်င္ ကေလးဘ၀ကတည္းက စြဲကပ္ႏွိပ္စက္ခဲ့ေသာ ေရာဂါဆုိးသည္ ယခုအခါ ႏွစ္အစိတ္္ေက်ာ္ သက္တမ္းရွိျပီ ျဖစ္ပါသည္။ ႏွလံုးေရာဂါ၊ ပန္းနာ၊ ရင္က်ပ္ ေရာဂါ စေသာ လူသိမ်ားသည့္ နာတာရွည္ ေရာဂါဆုိးမ်ား ခံစားရသူမ်ားကုိ ၾကည့္ပါ။ ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ ေရာဂါသက္တမ္း ရင့္လာေသာအခါ လူစဥ္မမီ ႐ွဴနာရႈိက္ ကုန္း ျဖစ္လာျခင္း၊ အသက္ဆံုးရႈံးရျခင္းမ်ား ေတြ႔ပါလိမ့္မည္။
ယခုမူ စာေရးသူမွာ ဘုရားေက်းဇူး၊ သံဃာ့ေက်းဇူး၊ တရားဓမၼ ျဖန္႔ေ၀ေပးလွဴသည့္ လူဆရာၾကီးမ်ား ေက်းဇူးေၾကာင့္ တရားေဆးကုိ မွီ၀ဲရသျဖင့္ ေရာဂါသက္တမ္း ႏွစ္ အစိတ္ေက်ာ္ျပီး လက္ေျမွာက္ရမလုိ အျဖစ္ဆုိးမွ လြတ္ေျမာက္ရပါျပီ။ တရားကုိ ဖိဖိ စီးစီး အားထုတ္လုိက္ရာမွ အလုပ္တခုကုိ ဖိဖိစီးစီး လုပ္ခ်င္ေသာ စိတ္မ်ား ျဖစ္ထြန္း လာျပီး ADHD ေရာဂါသည္တုိ႔မွာ ျဖစ္တတ္သည့္ ဘာဆုိဘာမွ မျပီးစီး အလုပ္ေတြ တပုိင္းတစ တုိးလုိ႔တန္းလန္း အက်င့္ဆုိးကုိလည္း ထိန္းကြပ္ႏုိင္ခဲ့ပါျပီ။
ေန႔စဥ္ ျပဳဖြယ္ရွိေသာ အမႈကိစၥမ်ားကုိလည္း ယခင္လုိ လႏွင့္ႏွစ္ႏွင့္ခ်ီ၍ မလုပ္ႏုိင္ဘဲ ပစ္ထားျခင္း မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ပံုမွန္ထမ္းေဆာင္လာႏုိင္ပါျပီ။ ADHD သမားမ်ား၏ အာ႐ံုမ်ားတတ္သည့္ အက်င့္ဆိုးကုိလည္း တရားသမားမ်ား၏ အာ႐ံုမေထြျပား လုပ္သင့္တာကုိသာ ေရြးလုပ္ေသာ အက်င့္ေကာင္းက ျပန္လည္တုိက္ဖ်က္ေနပါျပီ။
အေပ်ာ္အပါးျဖင့္ အခ်ိန္ျဖဳန္းျခင္း မရွိေတာ့သည့္အတြက္လည္း အသက္ေမြး၀မ္း ေက်ာင္း အလုပ္အျပင္ တရားထုိင္ဖုိ႔ အခ်ိန္ပါ ပုိထြက္လာပါသည္။ အလုပ္သြား အလုပ္ျပန္ ဘတ္စ္ကားေပၚတြင္ျဖစ္ေစ၊ အိမ္ေနရင္း ပန္းကန္ေဆး အစားစား ခ်ိန္ျဖစ္ေစ၊ လဲေလ်ာင္းရင္း ႏုိးေနစဥ္ျဖစ္ေစ ေမတၱာပုိ႔လွ်င္ပုိ႔၊ မဟုတ္လွ်င္ တရားရႈ မွတ္ေနတတ္သည့္ အက်င့္ေကာင္း ျဖစ္လာသျဖင့္ ADHD ေရာဂါသည္တုိ႔ဘာ၀ ေရာက္တတ္ရာရာ စိတ္ျပန္႔လြင့္တတ္ေသာ အက်င့္ဆုိးကုိ တရားျဖင့္ ခုခံႏုိင္ခဲ့ပါျပီ။
႐ုပ္နာမ္တုိ႔၏ လကၡဏာေရး သံုးပါးကုိ ႐ႈမွတ္ရင္း သတိျပဳမိသည္မွာ အာ႐ံုစူးစုိက္မႈ အားနည္းေသာ ေရာဂါဆုိး၏ ႏိွပ္္စက္မႈေအာက္တြင္ စြမ္းေဆာင္ဖုိ႔ ခက္ခဲလွေသာ ကိစၥျဖစ္သည့္ အာ႐ံုတခုတြင္ စိတ္ကုိ စူးစုိက္တည္ၾကည္ေစျခင္း တရားဘာ၀နာ မႈကုိ လုပ္ႏုိင္လာျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ေျပာင္းလဲတုိးတက္လာေသာ အေျခအေနထူး အတြက္ ၀မ္းသာေက်းဇူးတင္လွသျဖင့္ တရားရႈမွတ္ရင္း ျမတ္စြာဘုရားကုိ ရွိခုိးဦး ခုိက္မိသည္အထိ ျဖစ္ပါသည္။


ငယ္တုန္း တရားကုိ ဦးစားေပးအဆင့္တစ္ ထားျပီး အားထုတ္ျဖစ္ေနျခင္းကုိလည္း ကုိယ့္မွာ ရွိဆဲ အေကာင္းဆံုး အခ်ိန္ႏွင့္ အရြယ္ကုိ ျမတ္စြာဘုရားကုိ ေပးလွဴျခင္း ျဖစ္သည္ဟု သတ္မွတ္ခံယူလုိက္သျဖင့္ သဒၶါပီတိ ပုိအားေကာင္းလာပါသည္။ ႐ုပ္နာမ္တုိ႔၏ သဘာ၀ျဖစ္ေသာ မျမဲျခင္းကုိ ရႈမွတ္ပါမ်ားေသာအခါ ခ်မ္းသာသုခ ေတြလည္းမျမဲ၊ ဆင္းရဲဒုကၡေတြလည္း မျမဲဟု အသိ၀င္လာပါသည္။ ဆင္းရဲျခင္းကုိ ရႈမွတ္ပါမ်ားေသာအခါ ႐ုပ္နာမ္တုိ႔၏ တရားကုိယ္ကုိက ဒုကၡမွန္း သိနားလည္လာ၍ အပရိက ဒုကၡမ်ားကုိ သည္းခံႏုိင္လာပါသည္။ ေနေရးစားေရးကုိ ဇာမခ်ဲ႕ဘဲ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္႐ံုျဖင့္ ေရာင့္ရဲႏုိင္လာျခင္း၊ ဗာဟီရ မမ်ားဘဲ အပုိကိစၥမ်ားကုိ လ်စ္လ်ဴျပဳျပီး အေရးအၾကီးဆံုး အလုပ္တုိ႔ကုိသာ ဦးစားေပး လုပ္ရမွန္း သိလာျခင္း၊ အေသးအဖြဲ အဆင္မေျပမႈဒုကၡမ်ားကုိ ညည္းတြားအခ်ိန္ျဖဳန္းမေနဘဲ ၾကံ႕ၾကံ႕ခံျပီး လုပ္စရာရွိတာ လုပ္ႏုိင္လာျခင္း စသည့္ အက်ိဳးထူးမ်ား ခံစားလာရပါသည္။
အခ်ိဳ႕မိတ္ေဆြမ်ား ပညာေရး၊ အလုပ္အကုိင္၊ တရားဓမၼေရး စသည့္ အေရးတၾကီး လုပ္သင့္ေသာ ကိစၥမ်ားကုိ မၾကိဳးစားဘဲ အျပိဳင္အဆုိင္ ကိစၥမ်ား၊ ေနေရးစားေရး ဇိမ္ခံႏုိင္ဖုိ႔ အခ်ိန္ေပးလြန္းျခင္းမ်ား၊ အေပ်ာ္အပါးမ်ားေၾကာင့္ ဘ၀မွွာ အခ်ိန္ေတြ အလကားျဖစ္ေနရသည္ကုိ ေတြ႔ေသာအခါ တရားအားထုတ္မိျခင္း၏ အက်ိဳးကုိ ျမင္လာပါသည္။ ငါ့မွာ တရားႏွင့္ေတြ႔၍ ဒီလုိ အေရးမၾကီးတာေတြႏွင့္ အခ်ိန္ျဖဳန္းမိ ေနမည့္ အျဖစ္မွလြတ္္ရသည္၊ ဤမိတ္ေဆြမ်ားလည္း တရားအားထုတ္မိလွ်င္ ဒီလုိ အက်င့္မ်ိဳး ေပ်ာက္ျပီး သူတုိ႔ဘ၀ေတြ ပညာေရး၊ လူမႈေရးကအစ ပုိမုိတုိးတက္ ေအာင္ျမင္ဖြယ္ရွိသည္ဟု ေတြးမိပါသည္။ တရားဟူသည္ မလုိသူကုိ ဇြတ္တုိက္ တြန္း၍ အရာထင္မည္ မဟုတ္၍သာ ေစတနာ ရွိေသာ္လည္း မေျပာျဖစ္ပါ။


မိဘအသုိင္းအ၀ုိင္းမဲ့ အထီးက်န္ ဘ၀ကုိ တခ်က္တခ်က္ အားငယ္မိရာမွ ယခုမူ ဘုရားကုိ မိဘျပဳ၍ တရားကုိ အေဆြခင္ပြန္းဖြဲ႕ကာ ေနမည္ဟူေသာ စိတ္ခြန္အား မ်ား ၀င္လာပါေတာ့သည္။ အျခံအရံ ၁၀၀၀ ရွိေသာ္လည္း တရားမရွိသည့္ အျဖစ္ ထက္ ေဆြမ်ိဳးမရွိ မိတ္ေဆြတဦးမွ မရွိေသာ္လည္း တရားဓမၼ ရွိသည့္ အျဖစ္က ျမတ္ သည္ဟု အသိ၀င္လာပါသည္။ မိဘေဆြမ်ိဳး အသုိင္းအ၀န္းအျခံအရံ အားနည္းျခင္း ကုိလည္း ေရွးအတိတ္က အကုသုိလ္၏ အက်ိဳးဆက္ ၀ဋ္ေၾကြးအျဖစ္ တရားႏွလံုး သြင္းကာ ၾကံ႕ၾကံ႕ခံႏုိင္လာပါသည္။ ေမတၱာကမၼဌာန္း စီးျဖန္းမိေသာအခါ ငါဘယ္ အေျခပဲ ေရာက္ေနေန၊ ငါ့ကုိ ဘယ္သူဘာပဲ လုပ္လုပ္ေျပာေျပာ ငါက အားလံုး အေပၚ ေမတၱာထားမည္ဟူေသာ စိတ္မ်ား ၀င္လာပါသည္။ အထီးက်န္ဘ၀ကုိ အားငယ္၀မ္းနည္းေနစိတ္ကုိ တေလာကလံုး ကုိယ့္ကုိ ေဆးေဖာ္ေၾကာဖက္ မလုပ္ရင္ေန၊ ကုိယ္က တေလာကလံုးအေပၚ ေမတၱာပြားေနမည္ဟူေသာစိတ္က လႊမ္းမုိးလာပါသည္။
အေမရိကန္တြင္ သုေတသန ျပဳခ်က္မ်ားအရ ADHD ေ၀ဒနာရွင္လူငယ္ တ၀က္နီး ပါး၏ ပညာေရးမွာ အထက္တန္းေက်ာင္းပင္ မျပီးဆံုးေၾကာင္း ေတြ႔ရပါသည္။ အေမရိကန္တြင္ ပ်မ္းမွ်လူ ၁၀၀ လွ်င္ ၂၈ ဦးသည္ တကၠသုိလ္ဘြဲ႕ ရၾကေသာ္လည္း ADHD ေ၀ဒနာသည္မ်ားထဲမွ တကၠသုိလ္ဘြဲ႔ ရသူမွာ ၁၀၀ လွ်င္ ၅ ဦးႏႈန္းထက္ ေလ်ာ့နည္းပါသည္။


ဥာဏ္ရည္ ပံုမွန္ႏွင့္ ပံုမွန္အထက္ ရွိေနေသာ္လည္း အိမ္စာမ်ား ျပီးေအာင္ မလုပ္ႏုိင္ ျခင္း၊ ဘာမဆုိ အခ်ိန္မီ မျပီးစီးျခင္းမ်ားမွာ ADHD ေ၀ဒနာသည္ ကေလးမ်ား၏ သေကၤတ ျဖစ္ပါသည္။ ၾကီးျပင္းလာေသာအခါတြင္လည္း ထုိ္ေရာဂါေၾကာင့္ ဘ၀ တြင္ အခက္အခဲမ်ား ေတြ႔ရပါသည္။ စာေရးသူထက္ ေလးႏွစ္ငယ္ေသာ ADHD ေ၀ဒနာရွင္ အေမရိကန္ လူငယ္တဦးမွာ မူးယစ္ေဆးပါ သံုးတတ္လာျပီး ဘ၀အေျခ အေနေကာင္းမ်ား ရပါလ်က္ ပညာေရးေရာ လူမႈေရးပါ မထူးခၽြန္ေတာ့ပါ။
ထုိသုိ႔ ဘ၀၏ ေအာင္ျမင္မႈမ်ားကုိ အလွမ္းေ၀းေစသည့္ ေၾကာက္စရာ ေရာဂါဆုိးကုိ ျမတ္စြာဘုရား တုိက္ေကၽြးသည့္ ဓမၼေရေအး အျမိဳက္ေဆးျဖင့္ ကုစားႏုိင္ခဲ့ပါျပီ။ ယခု စာေရးရင္း ခဏရပ္ျပီး တရားရႈမွတ္ၾကည့္ေသာအခါ ADHD ေရာဂါ၏ စိတ္မတည္ ျငိမ္ျပန္႔လြင့္ေအာင္ ႏွိပ္စက္မႈမွ ကင္းလြတ္၍ စိတ္ၾကည္လင္တည္ျငိမ္စြာ တရားမွတ္ ႏုိင္ေနသည္ကုိ ၀မ္းေျမာက္ဖြယ္ ေတြ႔ရပါသည္။ ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္ မဟုတ္ေသးသျဖင့္ နိ၀ရဏ တရားမ်ားကေတာ့ လူမွာ ကုန္ဦးမည္ မဟုတ္ပါ။ သုိ႔ေသာ္ ADHD ေရာဂါ သည္ အျဖစ္မွ လြတ္ေျမာက္၍ က်န္းမာလာျခင္းကပင္ အံ့ဖြယ္အက်ိဳးရလဒ္ ျဖစ္ပါ သည္။


ဆႏၵ၊ ၀ီရိယ၊ စိတ္ဓာတ္၊ ပညာ အဓိပတိတပ္၍ ၾကိဳးစားလွ်င္ အမႈကိစၥတုိ႔ ျပီးစီးေအာင္ျမင္သည္ဟူေသာ ျမတ္စြာဘုရား၏ အဆံုးအမႏွင့္ ေဟာၾကားေသာ တရားေတာ္ျမတ္ကုိ ႐ုိေသစြာ ရွိခုိးဦးခုိက္လုိက္ပါသည္။