ပညတ္နဲ႔ပရမတ္
“ပရမတ္အစစ္ မေပါက္ဘဲ ပညတ္ကုိ ေဖ်ာက္ရင္ ေခြးရူးထက္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတယ္”
(နတ္မွီေတာရဆရာေတာ္)
ေတာင္တြင္းႀကီးအပါအ၀င္ ေျမလတ္ပုိင္းၿမိဳ႕ေတြမွာ ငါးရက္တစ္ေစ်းေခၚၾကတယ္။ တျခားေန႔ေတြမွာလဲ ဆုိင္ႀကီးေတြ ဖြင့္ထားၾကေပမယ့္ ေစ်းေန႔အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ငါးရက္တစ္ေစ်းေန႔ေတြ ေရာက္မွပဲ ေတာရြာေတြက ေရာင္းသူ ၀ယ္သူေတြနဲ႔ စည္းကားတာ။
နတ္မွီေတာရဆုိတာ ၿမိဳ႕နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးလွမ္းတာမုိ႔ ေစ်းလြန္တစ္ရက္လို႔ ေခၚတဲ့ ေစ်းေန႔ၿပီး ေနာက္တစ္ရက္ ကုိ ဥပုသ္သီတင္းေဆာက္တည္တဲ့ ရက္အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားၾကတယ္။ ေစ်းေန႔မွာ ေရာင္းေရး ၀ယ္ေရး ကိစၥေတြၿပီးရင္ ခ်က္ျပဳတ္စရာ၀ယ္၊ ေနာက္ေန႔ မနက္ေစာေစာခ်က္ျပဳတ္ၿပီး ဆြမ္းခ်ိဳင့္မ်ား ဆြဲသူဆြဲ၊ ဆြမ္းအုပ္ရြက္သူရြက္နဲ႔ ေက်ာင္းတတ္ၾကတာ။ ဒကာတစ္ေယာက္က ၀က္သားေတာ္ေတာ္ၾကိဳက္တယ္။
သူ႔ဆြမ္းခ်ိဳင့္က အၿမဲတမ္း၀က္သားဟင္းခ်ည္းပဲ၊ နတ္မွီေတာရ ဆရာေတာ္ႀကီးက သက္သက္လြတ္စားတယ္။ အိႏၵိယမွာကတည္းက အသားမစားတဲ့ အက်င့္ပါလာလို႔ ေနာက္လည္း မစားေတာ့ဘူး။ တစ္ေန႔ ၀က္သားၾကိဳက္တဲ့ ဒကာႀကီး ေက်ာင္းတတ္အလာမွာ ဆရာေတာ္ႀကီးနဲ႔ ေတြ႔ေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးက... “ဘာဟင္းေတြမ်ား ခ်က္လာတံုး ဒကာႀကီး” လို႔ ေမးလိုက္တယ္။
ဒကာႀကီးက ဆရာေတာ္အသားမစားမွန္း သိေတာ့ ၀က္သားဟင္းပါလို႔ ေလွ်ာက္ထားဖို႔ခက္ေနပံုရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ... “ဆရာေတာ္ပဲ ေဟာထားတာပဲ၊ အားလံုးဟာဓါတ္ေလးပါးခ်ည္းဆုိ၊ ခုလဲ ဓါတ္ေလးပါးဟင္းေပါ့ဘုရား” တဲ့။
ဆရာေတာ္ႀကီးက ၿပံဳးၿပီး “ေအး... ေစ်းထဲမွာတုန္းက ေပါက္ေဖာ္ႀကီးဆုိင္မွာ ဓါတ္ေလးပါးငါးဆယ္သားေလာက္ ေပးပါလို႔ ေျပာၿပီး ၀ယ္လာတာဆုိရင္ေတာ့ ဒကာႀကီးဟာ ဓါတ္ေလးပါးဟင္းပဲေပါ့ေလ၊ ဘယ္လိုေျပာၿပီး တယ္လာတံုး” ဆုိေတာ့ ဒကာႀကီးက ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႔...
“ဆရာေတာ္ကလည္း ကတ္သီးကတ္သတ္ ဘယ္ ဒီလိုေတာ့ ေျပာ၀ယ္လို႔ရမလဲ ဘုရား၊ ၀က္သားလို႔ ေျပာ၀ယ္ရတာေပါ့” ဆိုေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးက... “၀က္သားလို႔ ေျပာ၀ယ္လာရင္ေတာ့ ၀က္သားဟင္းပဲ ျဖစ္မွာေပါ့ ဒကာႀကီးရဲ႕၊ ဓါတ္ေလးပါးလို႔ ေျပာ၀ယ္မွ ဓါတ္ေလးပါးဟင္း ျဖစ္မွာေပါ့” လို႔ မိန္႔လိုက္ပါတယ္။
ေန႔ဆြမ္းစားအၿပီး အခ်ိဳပြဲ၀ုိင္းမွာ ရပ္ေ၀းကေရာက္လာတဲ့ အာဂႏၲဳဆရာေတာ္မ်ားပါ ၀ုိင္းဖြဲ႔ၿပီး ဒီအေၾကာင္း စပ္မိၾကေတာ့... ဆရာေတာ္တစ္ပါးက “ဒကာႀကီးေျပာတာလဲ ဟုတ္သားပဲ၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သက္ရွိေကာ သက္မဲ့ေကာ အေျခခံက ဓါတ္ေလးပါးခ်ည္းပဲ မဟုတ္လား” လို႔ ေလွ်ာက္ထားလိုက္တယ္။
ဆရာေတာ္ႀကီး အဲဒီဆရာေတာ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာကုိ တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္ၿပီးမွ... “ပရမတ္ အစစ္မေပါက္ဘဲ ပညတ္ကုိ ေဖ်ာက္ရင္ ေခြး႐ူးထက္ ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္” လို႔ ခပ္ေလးေလး မိန္႔လိုက္ပါတယ္။
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆရာေတာ္” ဆုိေတာ့မွ...
“ဘုရားတုိ႔ ရဟန္းသံဃာေတာ္တို႔နဲ႔ လူ၀တ္ေၾကာင္၊ အမိ၊ အဘေတြနဲ႔ တျခားေယာက္်ား မိန္းမစတဲ့ သူ႔ဂုဏ္သူ႔ အမည္ ပညတ္နဲ႔ သီးျခားစီရွိၾကတာကုိ အတူတူဓါတ္ေလးပါး အေျခခံေတြ ခ်ည္းပဲလို႔ ယူၾကည့္ပါ့လား၊ ေလာကမွာ သည့္ထက္ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့လူ ရွိပါဦးမလား”
“တကယ့္ပရမတ္ အစစ္ကုိ ေပါက္ၿပီး သစၥာေလးပါး ထုိးထြင္းသိၿပီးလို႔ ငါ၊ သူတစ္ပါး၊ ေယာက်ာ္း၊ မိန္းမရယ္လို႔ မရွိဘူးလို႔ သိတာက တစ္မ်ိဳးပါ၊ ဒါက ၀ိပႆနာဉာဏ္အျမင္နဲ႔ ႐ႈၾကည့္တဲ့ အခိုက္ေျပာတာ၊ ေလာကထဲမွာ ေျပာတာ သိမွတ္တာက်ေတာ့ သူ႔ပညတ္နဲ႔သူ ခြဲၿပီးေတာ့ပဲ သံုးရတယ္၊ အားလံုးကုိ အတူတူလို႔ သိမွတ္မယ္ဆုိရင္ ကုိယ့္မိခင္နဲ႔ ကုိယ့္ အိမ္သူကုိ အတူတူပဲလို႔ သေဘာထားၾကည့္ပါလား၊ ေခြး႐ူးထက္ ေၾကာက္စရာ မေကာင္းဘူးလား၊ ေလာကီနယ္မွာ ပညတ္ဟာ သူ႔တန္ဖိုးနဲ႔သူ၊ သူ႔အဆင့္အတန္းနဲ႔သူ တန္ဖုိးခ်င္းဂုဏ္ခ်င္း ျခားနားတယ္၊ ဒါကုိ ျခားျခားနားနားပဲ သိမွတ္ရတယ္။ ၀ိပႆနာနယ္ ေလာကုတၱရာနယ္မွာက်ေတာ့လည္း ပရမတ္က သူ႔တန္ဖုိးနဲ႔ သူေပါ့” လို႔ မိန္႔လိုက္ပါတယ္။
ေလာကစည္းနဲ႔ ဓမၼစည္း မေရာေထြးၾကဖုိ႔ပါ။
ဓမၼေဘရီ အရွင္၀ိရိယ (ေတာင္စြန္း)