ပ႒ာန္းေဒသနာေတာ္၊

အခါအားေလ်ာ္စြာ တရားနာၾကားျခင္းသည္
ေကာင္းျမတ္ေသာ မဂၤလာတရားျဖစ္၏။

ပရိတ္ႀကီး(၁၁)သုတ္၊

သိသင့္လို႔ ေျဖပါတယ္၊

ဒါဆို သာမညဆရာေတာ္ၾကီးကေရာ..... သိခ်င္လို႔ပါ..ကိုေအာင္ဦး ေျဖေပးပါ။
အမည္မသိ

က်ေနာ္ေရးလိုက္တဲ့ သက္သတ္လြတ္စားျခင္းဆုိရာ၀ယ္ ပိုစ့္ကုိ ညီေလးဗီလိန္က ထပ္မံျဖန္႔ေ၀ အသိေပးလိုၿပီး သူ႔ဘေလာ့မွာ ကူးယူေဖာ္ျပတဲ့ အခါမွာ ထပ္္ၿပီးေမးလာတဲ့ အခ်က္ေလးကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ သာမညေတာင္ ဆရာေတာ္ႀကီးကေရာ… ဆုိတဲ့ ေမးျခင္းပါ။ ဒီလုိေမးခြန္းမ်ိဳး ထပ္ၿပီးေမးလာႏုိင္မယ္လို႔ ႀကိဳေတြးမိခဲ့ပါတယ္။
က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ေမးလာတဲ့ အခ်က္ကုိ ေျဖေပးတာထက္ စာဖတ္သူေတြနဲ႔ ေမးတဲ့သူကိုယ္တုိင္ပဲ ဆရာေတာ္ အရွင္ေဆကိႏၵ ဖြင့္တဲ့ ပထမအႀကိမ္ သံဃာတရားစခန္းမွာ ေဟာၾကားတဲ့ တရားကုိ နာယူၾကပါလို႔ တိုက္တြန္းပါတယ္။ တုိက္ရိုက္နာလို႔ မရခဲ့ရင္ က်ေနာ္ေမလ္းက တဆင့္ဆက္သြယ္ေျပာပါ။ ေမလ္းက ပို႔ေပးပါမယ္။ တရားေတာ္ ၂၃မိနစ္ေလာက္မွာ သာမညေတာင္ ဆရာေတာ္ႀကီး သက္သတ္လြတ္စားတာနဲ႔ ပတ္သတ္လုိ႔ ေဟာထားပါတယ္။




သာမညေတာင္ ဆရာေတာ္ႀကီးဆီကုိ ဆရာေတာ္အရွင္ေဆကိႏၵနဲ႔ အျခားဆရာေတာ္တပါး ေရာက္သြားတဲ့ အခါမွာ အျခားဆရာေတာ္က “တပည့္ေတာ္ မုတၱမ ဘီလူးတစ္ရာ ေက်ာင္းကပါဘုရား၊ တပည့္ေတာ္အဲဒီမွာ သာသနာ ျပဳေနပါတယ္ ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္အဲဒီမွာ ဆယ့္ႏွစ္လ တစ္ႏွစ္ေနရင္ ဆယ့္သံုးလေလာက္ ဖ်ားပါတယ္ ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ ဘာအလုပ္မွ လုပ္လို႔ မရပါဘူးဘုရား၊ အဲဒီေတာ့ တပည့္ေတာ္က တျခားတေနရာကုိ ေျပာင္းၿပီး သာသနာေျပာင္းျပဳရ ေကာင္းမလား၊ အဲဒီေနရာမွာပဲ သက္သတ္လြတ္ စားၿပီးျပဳရေကာင္းမလား ဘုရား” လို႔ သာမညေတာင္ ဆရာေတာ္ၾကီးကို ေလ်ာက္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ သာမညေတာင္ ဆရာေတာ္ႀကီးက “ကိုယ္ေတာ္… ေက်ာင္းရွားသလား? မရွိရင္ေက်ာင္းေပးမယ္၊ သက္သတ္လြတ္ဆုိတာ ေဒ၀ဒတ္အယူ” လို႔ မိန္႔ပါတယ္။ “တပည့္ေတာ္ေတာင္ ဒီမွာေနလို႔ သက္သတ္လြတ္စားတာ၊ အျခားဆုိရင္ စားခ်င္မွ စားမွာလို႔” မိန္႔ပါေသးတယ္။ ဒီအခ်က္ေတြနဲ႔ပဲ သာမညေတာင္ ဆရာေတာ္ႀကီးကုိ ၾကည္ညိဳခဲ့တယ္လို႔ ဆရာေတာ္အရွင္ေဆကိႏၵက ဆက္လက္ ေဟာထားပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ေတြ သတိျပဳရမွာက သာမန္လူေတြ အေနနဲ႔ ကိုယ့္ထက္ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာဆုိတဲ့ သိကၡာအားျဖင့္ သာလြန္ျမင့္ျမတ္လွတဲ့ ရဟန္း၊ သံဃာေတြရဲ႕ အျပဳအမူေတြမွာ ေကာင္းဆုိး၊ မွားမွန္ဆုိတာကုိ သာမန္ အသိ၊ အျမင္အားျဖင့္ မေ၀ဖန္သင့္ဘူးလို႔ ခံယူမိပါတယ္။ ေသခ်ာသိရွိ ေတြ႕ျမင္မွ ေျပာဆုိတာက ပုိၿပီးသင့္ျမတ္မယ္လို႔ ခံယူပါတယ္။ မည္သို႔ပင္ဆုိေစ တရားေတြနာယူတာ၊ ၾသ၀ါဒေတြခံယူရာမွာလည္း မိမိကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္ႏွင့္ စဥ္းစားျခင္း၊ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြရဲ႕ ပိဋကတ္ေတာ္နဲ႔အညီ ေဟာၾကားတဲ့ တရားေတြကုိ နာယူၿပီးမွ လက္ခံက်င့္သံုးတာ သင့္ေတာ္ပါလိမ့္မယ္။
သာမညေတာင္ ဆရာေတာ္ႀကီးဆီကုိ က်ေနာ္တခါမွ မေရာက္ဖူးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ တဘ၀သာသနာ ဗြီစီဒီကုိ ၾကည့္တဲ့ အခါမွာ ဆရာေတာ္ႀကီး ေဟာၾကားတဲ့ တရားေတြ၊ အလွဴမွတ္တမ္းေတြ၊ ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေမြးတာ ေတြကုိ ေတြ႕ျမင္ရပါတယ္။ အဲဒီဗြီစီဒီမွာ တေန႔ကုိ ဆန္ တင္း(၁၀၀)ေက်ာ္ ခ်က္ၿပီး ပတ္၀န္က်င္းက လူဦးေရ တစ္ေသာင္းေက်ာ္နဲ႔ ဘုရားဖူးေတြကုိ ထမင္းေကၽြးတဲ့ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ေတြ ျပဳလုပ္တာကုိ မွတ္တမ္းတင္ထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒီမွာ သက္သတ္လြတ္ စားရတယ္ဆုိတာ အားလံုး သိမွာပါ။ ဆရာေတာ္ႀကီးကိုယ္တုိင္လည္း သက္သတ္လြတ္စားပါတယ္။ ဘုရားဖူးေတြလည္း သက္သတ္လြတ္ စားၾကရတယ္။ ေရာက္ဖူးတဲ့ သူေတြက ပိုသိမွာပါ။
က်ေနာ္တုိ႔ စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္။ တေန႔ကုိ တင္း(၁၀၀) ေက်ာ္ခ်က္ရတဲ့ ထမင္းေတြနဲ႔ လိုက္ဖက္ေအာင္ ဟင္းေတြခ်က္ျပဳတ္ရတာ မလြယ္ကူတဲ့ ကိစၥပဲ။ အသီးအရြက္ေတြ ခ်က္ရတာေတာင္ အေတာ္ခက္ခဲတဲ့ အေနအထားပါ။ အဲလို အေျခအေနမွာ တကယ္လို႔ အသားငါးစားခြင့္ျပဳၿပီး သားငါးပါ ေကြ်းလိုက္မယ္ဆိုရင္ အဲဒီနယ္တစ္ဝိုက္မွာရွိတဲ့ စားလို႔ရတဲ့ သတၱ၀ါေတြ ေတာ္ေတာ္ျပဳန္းတီးရလိမ့္မယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ဒီလူေတြကို ေကၽြးဖို႔ သားငါး မွာယူရတဲ့ သူကလည္း သတၱ၀ါေတြကုိ သတ္ဖို႔ တိုက္ရိုက္မေျပာဆုိေပမယ့္ သြယ္၀ိုက္တဲ့ နည္းနဲ႔ ေျပာဆုိရာ ေရာက္ပါလိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ ကုသုိလ္လည္း လုပ္ျဖစ္တယ္၊ အကုသိုလ္လည္း ျဖစ္ရတာေတြရွိၿပီး အျဖဴကံ၊ အမဲကံေတြ ေရာသြားႏုိင္တယ္။ ကုိယ္တုိင္သတ္ရတဲ့ သားသတ္သမားေတြလည္း အကုသုိလ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ႀကီးသြားႏုိင္မယ္။ ဒါေတြကုိ ဆရာေတာ္ႀကီးက ျမင္လို႔ သက္သတ္လြတ္ခ်က္ေကၽြးဖုိ႔ မိန္႔ၾကားတာ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါကုိ လူေတြက ခ်ဲ႕ၿပီး “ငါတုိ႔ သာမညကျပန္လာတာ၊ သက္သတ္လြတ္ လွဴခဲ့တယ္၊ ငါတုိ႔ ကုသုိလ္ေတြလုပ္လာတာ…” စသျဖင့္ ေျပာဆုိၾကြား၀ါတာနဲ႔ပဲ ေနာက္လူေတြ အမွတ္မွား၊ အသိမွားေတြ ျဖစ္လာတဲ့ သေဘာလို႔ ေတြးမိပါတယ္။ ဒါက က်ေနာ္ အေတြးသက္သက္ပါ။
အထက္က ပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔ စိတ္ကို ေအာက္ကလူေတြ မသိႏုိင္ပါ။ ဥပမာ… ေသာတပန္ရဲ႕စိတ္ကုိ ပုထုဇဥ္က မသိႏုိင္ဘူး။ သကဒါဂါမ္ရဲ႕ စိတ္ကို ေသာတပန္က မသိႏုိင္ဘူး။ အနာဂါမ္ရဲ႕ စိတ္ကုိ သကဒါဂါမ္က မသိႏုိင္ဘူး။ ရဟႏၲာရဲ႕ စိတ္ကုိ အနာဂါမ္က မသိႏုိင္ပါဘူး။ ဒါက ဓမၼနိယာမ အရပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔လူေတြ အေနနဲ႔ ကိုယ့္ထက္ သိကၡာသံုးရပ္အားျဖင့္ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ စိတ္သႏၲာန္ကို ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မသိႏုိင္ပါဘူး။ ဒါသည္ သတိျပဳစရာ အခ်က္ပါ။
ဒီေလာက္ဆုိရင္ ေမးတဲ့ ေမးခြန္းအေပၚမွာ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ႏိုင္မယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။

တရားႏွင့္ေမြ႕ေလ်ာ္ တရားႏွင့္ေပ်ာ္ႏိုင္ၾကပါေစ…


သက္သတ္လြတ္စားျခင္း ဆုိရာ၀ယ္၊

သက္သက္လြတ္ စားျခင္း ရဲ့အက်ိဳးသက္ေရာက္မွုကို ရွင္းျပေပးပါရွင့္။ စားျခင္း၊ မစားျခင္း ရဲ့ကြာျခားမွုေလးကို သိပါရေစ။
မခင္မာလာေအာင္

ေမးသင့္တဲ့ ေမးခြန္းေလးပါပဲ။ လူအေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သက္သတ္လြတ္စားတာနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ မရွင္းပဲ ျဖစ္တတ္ၾကတယ္။ ဆရာေတာ္ အရွင္ဆႏၵာဓိကေရးတဲ့ သက္သတ္လြတ္နဲ႔ ကုသိုလ္စိတ္ စာအုပ္ကုိ ဖတ္ရတဲ့ သူေတြကေတာ့ ဒီအေၾကာင္းကုိ ရွင္းေအာင္း သိၾကမွာပါ။ စာအုပ္ကုိ ဒီေနရာက ကူးယူၿပီး ဖတ္ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။
ဆရာေတာ္ေရးထားတဲ့ စာအုပ္ထဲက အေၾကာင္းအရာေတြကုိပဲ ကိုးကားၿပီး ေျဖေပးလိုက္ပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ ဘုရားရွင္ ဘုရားျဖစ္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေဒ၀ဒတ္က ဘုရားရွင္ထံကုိ ဂ႐ုကအာပတ္ (ႀကီးေလးေသာ အျပစ္) အျဖစ္ ပညတ္ေတာ္မူဖုိ႔ ေလွ်ာက္ထားတဲ့ အခ်က္(၅) ခ်က္ရွိပါတယ္။
(၁) ရဟန္းတို႔ အသက္ရွင္သမွ်ကာလပတ္လံုး အရညကင္ဓူတင္ကိုသာ ေဆာင္ၾကရန္၊ ရြာနီးေက်ာင္း၌ေနက ဂ႐ုကအာပတ္သင့္ေစရန္။
(၂) ရဟန္းတို႔ ဆြမ္းခံ၍သာ အစဥ္သံုးေဆာင္ပါေစ၊ ဒါယကာတုိ႔ ပို႔လာေသာ၊ ဖိတ္ေသာ ဆြမ္းကုိစားက ဂ႐ုကအာပတ္သင့္ေစရန္။
(၃) ရဟန္းတုိ႔ သုသာန္ သခ်ၤဳိင္းကရေသာ ပံသုကူ သကၤန္းကုိသာ ၀တ္ဆင္ပါေစ၊ ဒါယကာတုိ႔ လွဴေသာ သကၤန္းကုိ၀တ္က ဂ႐ုကအာပတ္သင့္ေစရန္။
(၄) ရဟန္းတုိ႔ သစ္တစ္ပင္ရင္း ၀ါးတစ္ပင္ေအာက္၌သာ ေနပါေစ၊ ဒါယကာတုိ႔ လွဴေသာ ေက်ာင္း၌ေနက ဂ႐ုကအာပတ္သင့္ေစရန္။
(၅) ရဟန္းတို႔ ငါး၊ အမဲကုိ မသံုးေဆာင္ပဲ သက္သတ္လြတ္သာ စားပါေစ၊ ငါး အမဲစားက ဂ႐ုက အာပတ္သင့္ေစရန္။


ဒါေတြကုိၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ နံပါတ္(၅)မွာ သက္သတ္လြတ္စားျခင္း ဆုိတာ ေဒ၀ဒတ္ ေလွ်ာက္ၾကားခဲ့တဲ့ အခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ အခုလို အဆုိငါးခ်က္ကုိ တင္သြင္းေပမယ့္ ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္တုိင္ ဗီတုိအာဏာထက္ ျပင္းတဲ့ ဗုဒၶအာဏာနဲ႔ ပယ္ဖ်က္ခဲ့တာပဲ။ ငါးခ်က္လံုးကုိ ဘုရားရွင္က မတားျမစ္ပဲ။ ခြင့္ျပဳေတာ္မူခဲ့တယ္။
အခု ဗုဒၶဘာသာ၀င္ၾကားေတြမွာ ကိုးန၀င္းဆုိတဲ့ ပုတီးစိပ္နည္းေတြက ေခတ္စားပါတယ္။ ဘယ္ေန႔မွာ ဘယ္ဂုဏ္ေတာ္၊ ဘယ္နေခါက္ဆုိတာေတြသည္ ေထရ၀ါဒနဲ႔ေတာ့ မကုိက္ညီဘူးလို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ပုတီးစိပ္တာကုိ မေကာင္းဘူး ေျပာျခင္းမဟုတ္ပါ။ ေထရ၀ါဒမွာ အေခါက္ေရ၊ အခ်ိန္၊ ရက္ေတြ ကန္႔သတ္ခ်က္မရွိပါဘူး။ အဲဒီမွာလည္း သက္သတ္လြတ္ စားရမယ့္ရက္ သတ္မွတ္ထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဒါေတြကုိ ကုိယ္တုိင္ပဲ ေတြးၿပီး လုပ္သင့္၊ မလုပ္သင့္ ဆံုးျဖတ္ၾကပါ။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ရတနာ(၃)ပါးကို ဆည္းကပ္ကိုးကြယ္ေသာ လူ၀တ္ေၾကာင္ ဒကာ၊ ဒကာမေတြနဲ႔၊ သာသနာ တြင္း ရဟန္းေတြကိုပါ သတ္သတ္လြတ္စားဖို႔ လံုး၀ မိ္န္႔ၾကားေတာ္မမူခဲ႔ပါဘူး။ သတ္သတ္လြတ္စားရံုနဲ႔ ဘာကုသိုလ္မွ မရႏိုင္လို႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။

ပါးစပ္ထဲကို သြင္းလိုက္တဲ႔ အစားအစာကို ဟိုဟာပဲ၊ ဒီဟာပဲလို႔ ေရြးခ်ယ္ သတ္မွတ္လိုက္ရံုနဲ႔ အလိုလိုေနရင္း ကုသိုလ္စိတ္၊ အကုသိုလ္စိတ္ ျဖစ္မသြားႏိုင္ပါဘူး။ ဘာကိုပဲ စားစား ႏွလံုးသြင္း ဆင္ျခင္ျပီးစားရင္ ကုသိုလ္ ရပါတယ္။ အကုသိုလ္ျဖစ္ေအာင္ စဥ္းစားေတြးေတာျပီး စားရင္လည္း အကုသိုလ္ပဲ ရပါမယ္။ အစာစားေနခ်ိန္မွာ သတၱ၀ါရဲ႕ ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္ကို သူစားေနတဲ႔ အစာက မျပ႒ာန္းႏိုင္ပါဘူး။ သူ႔ သႏၲာန္မွာ ျဖစ္ေနတဲ႔ စိတ္၊ ႏွလံုးသြင္းမႈ၊ အေတြးေတြကပဲ ျပ႒ာန္းပါတယ္။
ဒီေတာ႔ အစားအစာ အမ်ိဳးအစားက အဓိကမဟုတ္၊ စိတ္သာ အဓိကျဖစ္တဲ႔ အတြက္ ကုသိုလ္ျဖစ္ေနဖို႔ အစာကို မေရြးခ်ယ္ဘဲ စိတ္ကို ျပဳျပင္ဖို႔သာလိုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သတ္သတ္လြတ္အစာကို ပါးစပ္ထဲ ထည္႔ရံုနဲ႔ ကုသိုလ္မရသလို၊ အသား၊ ငါးကို ထဲ႔လို႔လည္း အကုသိုလ္မျဖစ္ပါဘူး။
သတ္သတ္လြတ္စားရင္း ေလာဘ၊ ေဒါသျဖစ္စရာေတြ ေတြးေနမယ္၊ အကုသိုလ္ျဖစ္စရာေတြ ေျပာဆိုၾကံစည္ ေနမယ္ဆိုရင္ အကုသိုလ္ပဲ ျဖစ္ပါမယ္။ အသား၊ ငါးစားရင္း ေလာဘ၊ ေဒါသျငိမ္းေၾကာင္း ဘာ၀နာတစ္ခုခုကို ႏွလံုးသြင္းပြားမ်ားေနမယ္၊ ကုသို္လ္စိတ္ျဖစ္ေစမယ္၊ တဏွာကင္းစြာ သင္႔တင္႔ေအာင္စားေနတာ ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ ကုသိုလ္ပဲျဖစ္ပါမယ္။
အေတြးေၾကာင္႔ ျဖစ္တဲ႔ ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္က သက္သက္၊ အစားေၾကာင္႔ ရလာမဲ႔ ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္က သက္သက္ရယ္လို႔ မရွိပါဘူး။ သက္သက္လြတ္စားရံုနဲ႔ ကုသိုလ္ေတြရေနမယ္ဆိုရင္ ႏို႔စို႔ကေလးေတြ အေမႏို႔စို႔ေနခ်ိန္၊ ေကာင္မေလးေတြ သရက္ေပါင္း၊ ဇီးထုပ္၊ ေနၾကာေစ့ စားေနခ်ိန္၊ အရက္သမားေတြ ဘီယာသမားေတြ အရက္ဘီယာကို အာလူးေၾကာ္၊ ေျမပဲေလွာ္နဲ႔ ျမည္းေနခ်ိန္ေတြမွာ သူတို႔ အလကားေနရင္း ကုသိုလ္ရေနမွာေပါ႔။ ဘီယာ၊ အရက္ကလည္း သတ္သတ္လြတ္ပဲေလ။
ပြင္႔ေတာ္မူျပီးေသာ ဘုရား၊ ပေစၥကဗုဒၶါ၊ ရဟႏၲာ အားလံုးဟာ အသား၊ ငါးေရာ၊ အသီးအရြက္ေရာ၊ ၾကံဳရာကို တဏွာကင္းစြာ စားရင္းက်င္႔ၾကံ အားထုတ္ခဲ႔ၾကပါတယ္။ သတ္သတ္လြတ္စားတဲ့ ဘုရားရွင္ရယ္လို႔ မရွိခဲ႔ပါဘူး။
ကိုယ္႔ အတြက္ သီးသန္႔ရည္စူးၿပီး သတ္တာကို ျမင္ရင္၊ ၾကားရင္၊ ယံုမွားသံသယရွိရင္ လူ၀တ္ေၾကာင္ေတြ အေနနဲ႔ မစားသင့္ေတာ့ပါ။ ရဟန္းေတာ္ေတြကေတာ႔ လူ၊ ဆင္၊ ျမင္း၊ ေခြး၊ ေျမြ၊ ျခေသၤ႔၊ က်ား၊ က်ားသစ္၊ ၀က္၀ံ၊ ေအာင္း သား (တြင္းေအာင္းသား) ဆိုတဲ႔ အသားၾကီး (၁၀) မ်ိဳးကို ေရွာင္ရပါမယ္။ ဘာလို႔ေရွာင္ခိုင္းရတာလဲ၊ စားရင္ အာပတ္သင့္ေစလို႔ ဘာလို႔ မိန္႔ၾကားရတာလဲဆုိတာကုိ “သက္သတ္လြတ္နဲ႔ ကုသိုလ္စိတ္” စာအုပ္ရဲ႕ စာမ်က္ႏွာ ၃၁မွာ ဖတ္ၾကည့္ပါ။
က်န္တာကေတာ႔ ကုိယ္႔က်န္းမာေရးနဲ႔ အစဥ္ေျပရင္ အကုန္စားႏိုင္ပါတယ္။ ကုိယ့္ရဲက်န္းမာေရးနဲ႔ မတည္႔လို႔ ေရွာင္တာကလြဲရင္ အကုသိုလ္ျဖစ္မွာ ေၾကာက္လို႔၊ ကုသိုလ္လိုခ်င္လို႔ ဆိုျပီး ေရွာင္စရာ မလိုပါဘူး။ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ႔ ေကာင္းက်ိဳးေတြ မရမွာဆိုးလို႔၊ တစ္အိမ္လံုး ဘာအသား မစားရဆိုတာမ်ိဳးေတြ၊ ကိုယ္က်င္႔ေနတဲ႔ က်င္႔စဥ္ေတြ မေအာင္ျမင္မွာ ေၾကာက္လို႔ ေရွာင္ရတာေတြဟာ ေထရ၀ါဒ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘုရားေဟာကို ျပဳျပင္စီ ရင္ရာေရာက္ပါတယ္။ ကိုယ္႔ဟာကို မ၀ယ္ႏိုင္လို႔၊ ရြံလို႔၊ အညွီနံ႔ မခံႏိုင္လို႔ မစားရာကေန ဒါဟာမွ ကုသိုလ္ အလုပ္ လို႔ ေျပာလာရင္လည္း ေထရ၀ါဒ မဟုတ္ေတာ႔ဘူး … ဆိုတာ သိထားရပါမယ္။ ဘာမွ ထူးျပီး ခ်ီးမြမ္းစရာ မရွိပါဘူး။ သက္သတ္လြတ္စားလို႔ အက်ိဳး သက္ေရာက္မႈကေတာ့ ကုသုိလ္၊ အကုသိုလ္နဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ ဘာမွ မရွိပါ။ ေလာကီေနထုိင္ရာမွာ အသားငါးဖုိး အကုန္သက္သာတာရယ္၊ အဆီေတြ မစားတာျဖစ္လို႔ က်န္းမာေရး အတြက္ တဖက္တလမ္းက အက်ိဳးျပဳႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။ မရွင္းတဲ့ အခ်က္ေတြပါခဲ့ရင္ ထပ္ေမးပါခင္ဗ်ာ။

ခ်မ္းသာသုချပည့္၀ႏုိင္ပါေစ…


“သိရွိလိုက္နာ လူမ်ားစြာ”

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္ စံလြန္ေတာ္မူျပီဆုိတဲ့ စကားကိုၾကားေသာအခါမွာ ကိေလသာ မကင္းေသးတဲ့ ရဟန္းတို႔က လူးလိမ္႔ငိုေၾကြးၾကတယ္။ ကိေလသာကင္းျပီးေသာ ရဟန္းတို႔က “သခၤါရတရား တို႔သည္ အျမဲ မရွိကုန္၊ ဤသခၤါရ တရား၌ ျမဲျခင္းသေဘာကိုဘယ္မွာ ျပဳအံနည္း” ဟု စိတ္ကို ေျဖၿပီး ဓမၼသံေ၀ဂ ယူၾကပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ သုဘဒၵဆုိတဲ့ ေတာထြက္ရဟန္းၾကီးက “ငါ႔ရွင္တို႔၊ မငိုၾကကုန္လင္႔။ အငိုတိတ္ၾကကုန္ေလာ႔။ ယခု အခါ ငါတို႔သည္ ရဟန္းၾကီးေဂါတမ၏ လက္ေအာက္မွေကာင္းစြာ လြတ္ေျမာက္ၾကေပျပီ။ ရဟန္းၾကီး ေဂါတမသည္ ငါတို႔ကို အရာရာခ်ဳပ္ျခယ္ခဲ႔၏။ ယခုမူကား ငါတို႔ျပဳလိုရာကို ျပဳၾကကုန္အံ့။ မျပဳလုပ္ အပ္သည္ကို မျပဳဘဲ ေနၾကကုန္အံ” ဟုဆိုပါတယ္။ ေတာထြက္ရဟန္းၾကီး သုဘဒၵရဲ႕ စကားေတြကုိ အရွင္ မဟာကႆဖ ၾကားရတဲ့ အခ်ိန္မွာ မ်ားစြာအံၾသတုန္လႈပ္ေတာ္မူမိပါတယ္။
“ေၾသာ္… ေျပာမွေျပာရက္ ပါေလ၊ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္စံသည္မွာ ခုႏွစ္ရက္မွ်သာရွိိေသး၏။ ျမတ္စြာဘုရားသခင္ ပင္ပန္းၾကီးစြာ ၾကိဳးစားအားထုတ္၍ တည္ေထာင္ခဲ႔ရေသာ သာသနာျဖစ္ပါလွ်က္ သာသနာ႔ ရန္ဆူး ရန္ေညွာင္႔ ေပၚေပါက္လာပံုမွာ ျမန္ဆန္လွေျခ၏ တကား။ သာသနာ႔ အေလွးအမႊား သာသနာ႔ အမွိုက္ သရိုက္တို႔သည္ အလြန္လွ်င္ျမန္စြာ ေပၚေပါက္လာေခ်ဘိ၏။ ဤရဟန္းယုတ္သည္ ကာလရွည္ ၾကာ၍ သေဘာ တူရာအေဖာ္အေပါင္းကို ရခဲ႔ေသာ္ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ကို ဆုတ္ယုတ္ႏိုင္ေစရာ၏” ဟုလည္း ဓမၼသံေ၀ဂ ျဖစ္ေတာ္မူပါတယ္။


အဲဒီေနာက္ အရွင္မဟာကႆဖ မေထရ္က ဤသို႔အၾကံျဖစ္ေတာ္မူပါတယ္။
“အကယ္၍ ငါသည္ ဤေတာထြက္ရဟန္းၾကီးကို သကၤန္းခၽြတ္၊ ပိတ္ျဖဴပတ္ကာ လူ၀တ္လဲေစ၍ သာသနာ႔ေဘာင္မွႏွင္ထုတ္ျငားအံ၊ ေဂါတမဘုရား၏ အေလာင္းေတာ္ပင္ မီးသျဂၤိဳဟ္မူ မျပဳရေသးပါဘဲလွ်က္ ေဂါတမဘုရား၏ တပည္႔မ်ားသည္ ျငင္းခံုခိုက္ရန္ျဖစ္ေနၾကကုန္ျပီဟု လူအမ်ားကဲ႔ရဲ႕စရာ ျဖစ္ခ်ိမ္႔မည္။ အခိုက္အတန္းအားျဖင္႔ ဆိုင္းငံထားဦးအံ။ ျမတ္စြာဘုရားေဟာေတာ္မူခဲ႔ေသာ တရားေဒသနာေတာ္တို႔သည္ မသီကံုး ရေသးေသာ ပန္းပံုၾကီးသဖြယ္ျဖစ္ေနေသး၏။ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာမွ ေလတိုက္ခတ္လာပါမူ ပန္းပြင္မ်ား ဖရိုဖရဲျပန္႔ၾကဲလြင္႔ပါ ေပ်ာက္ပ်က္ကုန္ေလရာ၏။ ထို႔နည္းတူ အခ်ိန္ကာလ ၾကာေညာင္းေသာအခါ ၀ိနည္း သိကၡာပုဒ္မ်ားမွ သိကၡာပုဒ္တခုခ်င္း၊ ႏွစ္ခုခ်င္း ေပ်ာက္ေလရာ၏။ သုတၱန္တရား၊ အဘိဓမၼာတရားတို႔သည္လည္း တေျဖးေျဖး ေပ်ာက္ေလရာ၏။ ထိုအခါ ဗုဒၶသာသနာကြယ္ပသည္ မည္၏။ ဤသို႔သာသနာမကြယ္ပေစရန္ ဓမၼႏွင္႔ ၀ိနယကို သဂၤါယနာတင္အံ။ ထိုသို႔ သဂၤါယနာ တင္ျပီးေသာအခါ၌မူ ဓမၼႏွင္႔၀ိနယ တို႔သည္ ခိုင္ခံေသာ ၾကိဳးျဖင္႔ သီကံုးထားေသာ ပန္းပြင္႔တို႔ကဲသို႔ ခိုင္ျမဲလတၱံ႔။ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ အဓြန္႔ရွည္စြာ ခိုင္ခံတည္ျမဲေစရန္ သဂၤါယနာတင္ျခင္းအမူ႔ကို မလြဲမေသြျပဳရေပမည္”။ အဲဒီေနာက္ အရွင္မဟာကႆပ ဦးေဆာင္ၿပီး ပထမဆံုး အႀကိမ္သဂၤါယနာတင္ပြဲကုိ ရာဇၿဂိဳလ္ျပည္မွာ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါသည္ ၀ိနည္းေတာ္ကုိ ထိခိုက္ေသာ စကားေတြ ေျပာၾကားခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာရတာပါ။
ဘုရားရွင္သတ္မွတ္ခဲ့ေသာ ၀ိနည္းေတာ္ဆုိသည္မွာ လူမႈ႔ေဘာင္အရၾကည့္ရင္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ စည္းကမ္းေတြလို႔ ဆုိလိုႏုိင္ပါတယ္။ စည္ကမ္းသည္ လူ၏တန္ဖိုး ဆုိသလို ၀ိနည္းသည္လည္းပဲ သာသနာ၏ အသက္ပင္ ျဖစ္ပါတယ္။ ၀ိနည္းေတာ္ကုိ ေဖာက္ဖ်က္ရင္ ရဟန္းမ်ား အျပစ္ျဖစ္ရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ လူေတြရဲ႕ မသိတတ္မႈေၾကာင့္ ရဟန္းမွာ အျပစ္ျဖစ္ရတာမ်ိဳးေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ လူေတြကုိယ္တုိင္ ၀ိနည္း ေတာ္ကုိသိၿပီး ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္တတ္မွသာ သင့္ေတာ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါ႔ေၾကာင့္ ၀ိနည္းကုိ လူေတြလည္း သိ သင့္ပါတယ္။ အဘိဓမၼာသင္တန္းေတြကုိ တတ္ၿပီး အဘိဓမၼာကုိ သိရွိႏ႔ွံစပ္တဲ့ လူေတြရွိပါတယ္။ အဘိဓမၼာ တရားသည္ ပိဋကတ္သံုးပံုမွာ သာမန္လူေတြ နားလည္ဖုိ႔ခက္တဲ့ တရားေတာ္ပါ။ အင္မတန္ ေလးနက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၀ိနည္းကုိေတာ့ မေက်ာ္ႏုိင္ပါ။ ၀ိနည္းကုိ စြန္႔ၿပီး အဘိဓမၼာပဲ သင္မယ္ဆုိလို႔ မရပါဘူး။ ဒါ့အျပင္ သုတၱန္ တရားေတြကုိလည္း သိဖုိ႔လိုပါတယ္။ တရားရဖုိ႔ အတြက္ ဘုရားရွင္သည္ တရားေတြကုိ နည္းလမ္းမ်ိဳးစံု နဲ႔ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့တာပါ။ ပိဋကတ္သံုးပံုကို အႏွစ္ခ်ဳပ္လိုက္ရင္ ဓမၼခႏၶာ ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ ရပါတယ္။ ဓမၼခႏၶာဆုိတာက တရားအစုေလး တခုပါ။ ဓမၼခႏၶာ တခုစီသည္ သစၥာထုိက္ပါတယ္။ အဲဒီ ဓမၼခႏၶာ တခုသည္ပင္ နိဗၺာန္ေရာက္ေအာင္ထိ ပို႔ေဆာင္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ နိဗၺာန္ေရာက္ေအာင္ အားထုတ္ဖုိ႔ အတြက္ မိမိတုိ႔နဲ႔ သင့္ေတာ္တဲ့ တရားနည္း တခုကုိ သိရွိက်င့္ၾကံတာနဲ႔ လံုေလာက္ပါတယ္။ ဥပမာ… ပရိတ္ႀကီး (၁၁)သုတ္ကုိ ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ရင္ ကုသုိလ္ရျခင္း၊ အႏၲရာယ္ကင္းျခင္း စတဲ့ အက်ိဳးေတြ ရရွိႏိုင္ပါတယ္။ ဒါသည္ သာမာန္ ရြတ္တဲ့ အဆင့္ပါ။ ပရိတ္ေတာ္ထဲကပါတဲ့ တရားနည္းေတြအတုိင္း လိုက္နာ က်င့္ၾကံရင္ နိဗၺာန္ေရာက္ေအာင္ပင္ ေက်းဇူး ျပဳနုိင္ပါတယ္။ ဒီအတြက္ေၾကာင့္ အခ်ိန္ရတာနဲ႔ တရားနာၾကဖို႔ အၾကံျပဳပါတယ္။ အခ်ိန္မရဘူး၊ အလုပ္ေတြရႈပ္တာလို႔ ႏွလံုးသြင္းေတာ့မယ္ဆုိရင္ တဆက္တည္းမွာပဲ “အားလို႔ ေသသြားတဲ့ မသာ မရွိေသး ပါ့လား” ဆုိတာ သတိသံေ၀ဂရၿပီး တေန႔ကုိ အနည္းဆံုး တရား ၁ပုဒ္ေတာ့ နာၾကားၾကပါ။ တရားနာေနတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ကုသိုလ္ စိတ္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ တရားအားထုတ္တယ္ဆုိတာ ကိေလသာေတြ နည္းပါးကုန္ဆံုးဖုိ႔ က်င့္ၾကံျခင္းလို႔ ဆုိႏုိင္ပါတယ္။ ႏွလံုးသြင္းမွန္စြာနဲ႔ တရားနာေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကုသိုလ္စိတ္ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ကိေလသာ မျဖစ္ပါ။ ကိေလသာ နည္းပါးေနတဲ့ အလုပ္ျဖစ္တာေၾကာင့္ တရားနာတာသည္ပင္ တရားအား ထုတ္ေနတာပါပဲ။ ဒီအခ်က္ကုိ သိေစခ်င္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က တရား ၁နာရီ နာဖုိ႔ထက္ ဗီဒီယုိဇာတ္ကား တစ္ကားကုိ ၾကည့္ခ်င္ၾကပါတယ္။ ေကာင္းမႈ အလုပ္ဆုိတာ မလုပ္ခ်င္လည္း လုပ္ရမယ္။ စိတ္မပါလည္း လုပ္ေနသင့္တယ္။ ၀ိရိယထားၿပီး ျပဳလုပ္ရင္းမွ ေကာင္းမႈနဲ႔ ေမြ႕ေလ်ာ္ေပ်ာ္လာတတ္တဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။ အစေတာ့ ၀ိရိယထားၿပီး တရားနာရမွာေပါ့။ ေနာက္ဆုိရင္ အက်င့္ျဖစ္လာၿပီး တရားပဲ နာခ်င္တဲ့ စိတ္မ်ိဳး ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။ တရားေတြနာရင္းနဲ႔မွ သိလာတဲ့ အသိအတုိင္း ေန႔စဥ္ ေနထုိင္စဥ္မွာ က်င့္ၾကံသြားရင္ ဘ၀မွာေန တတ္လာပါတယ္။
မိမိတုိ႔္က တရားေတာ္ေတြကုိ နာၾကား က်င့္ၾကံျခင္း မျပဳလုပ္ရင္ သာသနာေတာ္ရဲ႕ အႏွစ္သာရကုိ သိရွိခံစားႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ထုိ႔အတူ မိမိတုိ႔ ႏွလံုးသားမွာလည္း ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ ဆုိတဲ့ ရတနာျမတ္ သံုးပါးကုိ ပစ္ပယ္ထားရာ ေရာက္ေနတတ္ပါတယ္။ သတိ သံေ၀ဂရၾကပါေစ။
ဘုရားရွင္လက္ထက္က ေကာသမၺီၿမိဳ႕မွာ ဓမၼကထိကရဟန္းနဲ႔ စာခ်ရဟန္း၊ ရဟန္း ႏွစ္ပါး အာပတ္သင့္ရာက အျငင္းပြါးၾကၿပီး တပည့္ေတြပါ ပါလာၿပီးေနာက္ ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္တုိင္ တားျမစ္လို႔မရတာေၾကာင့္ ပါလိေလယ်က ေတာကုိၾကြၿပီး ၀ါကပ္ေတာ္မူရပါတယ္။ ၀ါကၽြတ္မွ သာ၀တၳိျပည္ကုိ ၾကြပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေကာသမၺြီျပည္ သားေတြက … ရဟန္းေတြ ေႏွာက္ယွက္လို႔ ဘုရားရွင္ အရပ္တစ္ပါးကုိ ေျပာင္းသြားရတယ္၊ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ဘုရားကုိ မဖူးေတြ႕ရေအာင္ ဒီကုိယ္ေတာ္ေတြ ျပဳလုပ္တယ္လို႔ ဆုိကာ ဆြမ္းေလာင္းျခင္း၊ အရိုအေသေပးျခင္း မျပဳလုပ္ ေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ ရဟန္းေတြ ဆြမ္းအခက္အခဲျဖစ္ရတယ္။ ထုိ႔အတြက္ေၾကာင့္ ဘုရားရွိတဲ့ သာ၀တၳိကုိ သြားၾကေလတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်မွ အာပတ္သင့္တဲ့ ရဟန္းလည္း အာပတ္သင့္တာ အမွန္ျဖစ္ေၾကာင္း ၀န္ခံၿပီး သံဃာေတြညီညြတ္စြာန႔ဲ ဗုဒၶထံမွာ အဖူးေျမာ္၀င္ၾကပါတယ္။
ထုိ၀တၳဳမွာ ဂိုဏ္းကြဲေနေသာ သံဃာေတြကုိ ဘုရားရွင္ကုိယ္တိုင္ ဆံုးမလို႔ မရေပမယ့္ လူအမ်ားက ညီညြတ္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္ရဲ႕ ခၽြင္းခ်က္ အခ်ိဳ႕ကုိလည္း လူဒကာမ်ားက နားလည္ဖုိ႔ လိုပါတယ္။ ထုိနည္းတူ ယခုအခ်ိန္မွာလည္း လူေတြဘက္က သိရွိလိုက္နာဖုိ႔ မ်ားစြာလိုအပ္ပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးေတြ႕ရင္ သာသနာနဲ႔ မသက္ဆုိင္တဲ့ ေလွ်ာက္ထားမႈေတြ (ဂဏန္းေတာင္းျခင္း၊ ေဗဒင္ေမးျခင္း စသျဖင့္) မလုပ္သင့္ပါ။
မိမိတုိ႔ကိုယ္တုိင္ တရားနာ၊ တရားအားထုတ္တဲ့ အလုပ္ေတြ လုပ္ေနၾကသလို ၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္ ေတြကုိ ေလ့လာၿပီး ၀ိနည္းေတာ္အတုိင္း ဒကာေတြဘက္က ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ သင့္တယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။ ဒါမွမွသာ ဆရာႏွင့္ဒကာ ႏွစ္ဦးလံုး အက်ိဳးေက်းဇူး ႀကီးမားပါလိမ့္မယ္။

တရားစစ္ တရားမွန္ျဖင့္ ခ်မ္းသာႏုိင္ၾကပါေစ…

ဆရာေတာ္ဦးေလာကနာထ ေပးပို႔ေသာ ၀ိနည္းအက်ဥ္း (၂၂၇သြယ္) ကုိ ကူးယူႏိုင္ပါတယ္။ သၾကၤန္ရက္မွာ ရဟန္း၀တ္လိုသူမ်ားလည္း ယခုအခ်ိန္မွာ ဖတ္ထားသင့္ပါတယ္။

က်မ္းကုိး။ ။အနာဂတ္သာသနာေရး (အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ)

“ဒါယကာမ်ား သိမွတ္ဖြယ္ရာ သံဃာေတာ္ႏွင့္ ေရႊေငြ”

သာသနာေတာ္၏ အသက္
“၀ိနေယာ နာမ သာသနႆ အာယု = ၀ိနည္းသည္ သာသနာေတာ္၏ အသက္ျဖစ္၏” ဟူေသာ သဂၤါယနာတင္ ေရွးေထရ္ရွင္တုိ႔၏ က်ဴးရင့္ေတာ္မူခ်က္ကုိ ေထာက္႐ႈ၍ ၀ိနည္းသည္ သာသနာေတာ္အတြက္ မည္မွ်အေရး ႀကီး လွသည္ကုိ နားလည္ သေဘာေပါက္ၾကရေပသည္။ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ေရႊေငြကုိ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် အလွွွွွဴမခံေကာင္းေပ။ သို႔ေသာ္လည္း ေရႊေငြမွ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ပစၥည္းမ်ားကုိမူကာ ခံယူခြင့္၊ သာယာခြင့္ကုိ ဘုရားရွင္ ခြင့္ျပဳေတာ္မူခဲ့သည္။

ဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္က ၀တၳဳသာဓက
မဏိစူဠက မည္ေသာ လူႀကီးလူေကာင္းတစ္ဦးက ဘုရားရွင္အား "ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ေရႊေငြကုိ မခံယူေကာင္း" ဟု အစည္းအေ၀း တစ္ခု၌ မိမိ၏ ေျပာဆုိခဲ့မႈ မွန္၊ မမွန္ ေမးေလွ်ာက္ေလရာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က "ဂါမဏိ… သင္ေျပာေသာ စကားသည္ မွန္၏။ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ေရႊေငြကုိ မခံယူေကာင္း၊ ေရႊေငြသည္ အပ္လွ်င္ ကာမဂုဏ္ငါးပါးလံုး (သားမယားပါ) သံုးစြဲေကာင္းလိမ့္မည္။ ထုိေရႊေငြခံယူသူကုိ သမဏဓမၼ (ရဟန္းတရား) ရွိသူမဟုတ္။ သက်ပုတၱိယဓမၼ ရွိသူမဟုတ္ဟု စင္စစ္ မွတ္ေလေလာ့" ဟု မိန္႔ေတာ္မူခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ ေက်ာင္းအမိုး မလံုျခင္း စေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျမက္၊ သက္ကယ္ စသည္ အလိုရွိေသာ္ သကၤန္းရံုကာ ၿမိဳ႕ရြာတြင္းသို႔ ၀င္၍ ဆြမ္းခံရပ္ သကဲ့သုိ႔ ရပ္ရမည္။ ထုိအခါ ဒါယကာတုိ႔က သိနားလည္၍ မည္သည့္ အရာကုိ အလိုရွိပါသနည္း ဘုရားဟု ေမးေလွ်ာက္လာလွ်င္မူကား ျမက္၊ သက္ကယ္စသည္ မိမိအလိုရွိရာ ေျပာေကာင္းသည္။ ေရႊေငြကုိကား မည္သည့္နည္းပရိယာယ္ႏွင့္မွ် ခံယူခြင့္ မျပဳႏုိင္ေၾကာင္း ဘုရားရွင္ မိန္႔ေတာ္မူေလသည္။ (ဂါမဏိသံယုတ္ ပါဠိေတာ္၊ ၅၀၉-၅၁၀)။


(ထုိသို႔ရပ္စဥ္ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားက တစ္စံုတစ္ရာ မေမးေလွ်ာက္ပါက ရဟန္းေတာ္ဘက္က စတင္၍ မည္သည့္ အရာကုိမွ် (ဂိလာနပုဂိၢဳလ္ျဖစ္က ေရာဂါႏွင့္ သင့္ျမတ္ေသာ ေဆးမွ အပ) အလွဴမခံေကာင္းေပ။ ေနာက္တစ္အိမ္သုိ႔ ဆက္ၾကြ၍ ရပ္ရမည္)။

အလွဴမခံ ပယ္လွန္ရမည္
ထုိ႔ေၾကာင့္ ဒါယကာမ်ားက မသိနားမလည္၍ ေရႊေငြကုိ လွဴလာခဲ့ေသာ္ ကိုယ္၊ ႏႈတ္ႏွစ္ပါး တစ္ပါးပါးျဖင့္ ျငင္းပယ္ရမည္မွာ ရဟန္းေတာ္တုိင္း၏ တာ၀န္ပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။ ထုိ႔ထက္ပုိ၍ လံုျခံဳရာ အရပ္ကုိ ညႊန္ျပခြင့္ မရိွ၊ ကပၸိယကိုလည္း မညႊန္ေကာင္း၊ ကပၸိယကုိလည္း မခံယူေစေကာင္းေပ။ (လာလွဴစဥ္ ထုိေရႊေငြကုိ စိတ္က မသာယာေသာ္လည္း ကိုယ္၊ ႏႈတ္ႏွစ္ပါး တစ္ပါးပါးျဖင့္ မပယ္မိပါက ဒုကၠဋ္အာပတ္မွ မလြတ္ေပ)။

မအပ္စပ္ေသာ ေလွ်ာက္ထားနည္းမ်ား
အပ္စပ္ပစၥည္း (၁၀၀၀)လွဴလိုပါသည္။ ေငြ(၁၀၀၀)လွဴလိုပါသည္။ ၀တၳဳ(၁၀၀၀)လွဴလိုပါသည္။ န၀ကမၼ လွဴလိုပါသည္။ စေသာ ေလွ်ာက္ထားမႈမ်ိဳးမ်ားသည္ မအပ္စပ္ေသာ ေလွ်ာက္ထားနည္းမ်ား ျဖစ္၏။ (အပ္စပ္ပစၥည္း စေသာေ၀ါဟာရ ပါေသာ္လည္း “…တန္” ဟူေသာ ေ၀ါဟာရ မပါေသာေၾကာင့္ ေငြကုိတုိက္႐ုိက္ ရည္ညႊန္းသည့္ အဓိပၸာယ္ပင္ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္တည္း)။

အပ္စပ္ေသာ ေလွ်ာက္ထားနည္းမ်ား
ဒါယကာကုိယ္တုိင္က “အရွင္ဘုရား … တပည့္ေတာ္ထံ၌ ရဟန္းတုိ႔ႏွင့္ အပ္စပ္ေသာ (၁၀၀၀)တန္ ပစၥည္းကုိ အရွင္ဘုရား အလိုရွိေသာ အခါ အလွဴခံေတာ္မူပါ”။ သုိ႔မဟုတ္ “အရွင္ဘုရား၏ ကပၸိယထံ၌ ရဟန္းတုိ႔ႏွင့္ အပ္စပ္ေသာ (၁၀၀၀)တန္ ပစၥည္းကုိ အပ္ႏွံထားပါသည္၊ အရွင္ဘုရား အလိုရွိေသာအခါ ရဟန္းတုိ႔ႏွင့္ အပ္စပ္ေသာ ပစၥည္းကုိ အလွဴခံေတာ္မူပါ” ဟု ေလွ်ာက္ထားလာပါက ဒါယကာေလွ်ာက္ထားေသာ တန္ဖိုးအထိ အလွဴခံေကာင္း၊ ေတာင္းေကာင္း၏။ ေလွ်ာက္ထားေသာ တန္ဖိုးထက္ကား ပုိ၍ မေတာင္းေကာင္းေပ။
“ဤေရႊေငြမွ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ရဟန္းတုိ႔ႏွင့္ အပ္စပ္ေသာ ပစၥည္းမ်ားကုိ လွဴလိုပါသည္၊ သုိ႔မဟုတ္ န၀ကမၼ အလို႔ငွာ လွဴလိုပါသည္၊ ကပၸိယကုိ ညႊန္ျပေတာ္မူပါ။ လံုျခံဳရာ အရပ္ကုိလည္း ညႊန္ျပေတာ္မူပါ” ဟု ေလွ်ာက္ထားလာလွ်င္လည္း ကပၸိယကုိ ညႊန္ျပႏုိင္သည္၊ လံုျခံဳရာအရပ္ကုိလည္း ညႊန္ျပႏုိင္သည္။ ထုိသို႔ ညႊန္ျပရာ၌လည္း “မည္သူကား ကပၸိယ ျဖစ္၏”၊ “မည္သည့္ေနရာ၌ လံုျခံဳ၏” ဟုသာ ေျပာေကာင္း၏။ “မည္သူ႔ကုိ ေပးလိုက္၊ မည္သူ႔ကုိ အပ္ထားလိုက္”၊ “မည္သည့္ေနရာ၌ သိမ္းထားလိုက္” ဟုကား မေျပာေကာင္းေပ။
ဒါယကာက “တပည့္ေတာ္ကုိ အရွင္ဘုရား၏ ပစၥည္းေလးပါး ဒါယကာ အျဖစ္ မွတ္ေတာ္မူပါ” ဟု ေလွ်ာက္ထား လာပါက ပစၥည္းေလးပါး ဒါယကာ အျဖစ္ မွတ္ရံုသာ မွတ္ရမည္။ အလွဴမခံေကာင္း၊ မေတာင္းေကာင္းေပ။
“တပည့္ေတာ္ကုိ အရွင္ဘုရား၏ ပစၥည္းေလးပါး ဒါယကာအျဖစ္ မွတ္ေတာ္မူပါ၊ အရွင္ဘုရား အလိုရွိေသာအခါ ရဟန္းတုိ႔ႏွင့္ အပ္စပ္ေသာ ပစၥည္းကုိလည္း အလွဴခံေတာ္မူပါ” ဟု ေလွ်ာက္ထားလာမွသာလွ်င္ အလွဴခံေကာင္း၊ ေတာင္းေကာင္း၏။

သတိေဆာင္သင့္
ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ သာသနာေတာ္ကုိ ဓမၼ၀ိနယႏွင့္အညီ ခ်ီးေျမွာက္ေထာက္ပံ့ခြင့္ကုိ အလိုရွိၾကကုန္ေသာ သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔သည္ ေရႊေငြႏွင့္ ပတ္သတ္၍ ေလွ်ာက္ထားတတ္ေအာင္ ေလ့လာသင့္ၾကေပသည္။ မအပ္ေသာ ေ၀ါဟာရ အသံုးအႏႈံးတုိ႔ျဖင့္ ေလွ်ာက္ထား လွဴဒါန္းမိခဲ့ေသာ္ ထုိေရႊေငြမွ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ပစၥည္းမ်ားကုိ အပ္သည္ထင္၍ သံုးစြဲမိေသာ ထုိရဟန္းမွာ သံုးစြဲတုိင္း အာပတ္သင့္ရ၏။ ထုိအာပတ္ႏွင့္တကြ စုေတခဲ့ေသာ္ အပါယ္ေလးပါးသုိ႔ လားေရာက္ရႏုိင္ေပသည္။ (သာရတၳ၊ ၃၊ ၃၇၉)။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ဒါယကာမ်ား အေနျဖင့္ ေရႊေငြႏွင့္ ပတ္သက္လာပါက သတိေဆာင္၍ အပ္အပ္စပ္စပ္ျဖစ္ေအာင္ ေလွ်ာက္ထား လွဴဒါန္းၾကျခင္းသည္ ရဟန္းေတာ္မ်ားကုိ အာပတ္မသင့္ေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ၿပီး ျဖစ္ရံုသာမက မိမိတုိ႔ အတြက္လည္း ပစၥဳပၸန္သံသရာ ႏွစ္ျဖာ အက်ိဳးမ်ားေၾကာင္း ျဖစ္ေပေတာ့သည္။
(ဖားေအာက္ေတာရ ဗုဒၶသာသနာ့ရိပ္သာ)

ယေန႔အခ်ိန္အခါမွာ ၀တၳဳေငြ လွဴဒါန္းမႈနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ လူေတြဘက္က မ်ားစြာမွားယြင္းေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ထုိ႔အတြက္ေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ဦးဥကၠံသ (စကၤာပူ) မွ ေပးပို႔ခ်ီးျမွင့္ေသာ စာေစာင္ကုိ မူရင္းအတုိင္း ေရးသားလိုက္ရပါတယ္။
မည္သည့္ေနရာမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သံဃာေတာ္၏ လက္ထဲကုိ ၀တၳဳေငြ တုိက္ရိုက္ကပ္ေနတာမ်ိဳးေတြ မလုပ္သင့္ေတာ့ပါဘူး။ မိမိတုိ႔အတြက္ေၾကာင့္ သံဃာေတာ္မ်ားမွာ အျပစ္ျဖစ္ရရင္ မသင့္ေလ်ာ္ပါ။ လူေတြဘက္က သိရွိၿပီး လိုက္နာ က်င့္သံုးဖုိ႔ လိုပါတယ္။
၀ိနည္းသည္ သာသနာေတာ္၏ အသက္ျဖစ္သလို ဘုရားရွင္သည္လည္း တရားႏွင့္၀ိနည္းကုိ အေလးအျမတ္ျပဳဖို႔ ဆံုးမေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ တရားစခန္း၀င္၊ တရားထုိင္၊ ပရိတ္ရြတ္၊ ဘုရားရွိခိုး၊ ဆြမ္း၊ ေရခ်မ္း၊ ပန္း၊ ဆီမီးကပ္ လွဴျခင္း စသျဖင့္ တရားဘာ၀နာ အလုပ္ကုိေတာ့ အမ်ားစု လုပ္ေဆာင္ၾကပါတယ္။ ထုိ႔အျပင္ ၀ိနည္းေတာ္ အတုိင္း ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ပူေဇာ္ သင့္တယ္လို႔ ထင္ျမင္မိပါတယ္။ မသိတဲ့အခါမွာ မိမိတုိ႔ ထင္ရာအတုိင္း လုပ္ေဆာင္ေတာ့ မသင့္ေတာ္တာေတြ ျဖစ္ရပါတယ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္ပဲ တရားဓမၼေတြနာယူၾကပါ။ စာဖတ္ၾကပါ။ က်င့္ၾကံအားထုတ္ၾကပါ လို႔တိုက္တြန္းပါရေစ။

“သံဃာရတနာကုိ အမြန္ျမတ္ဆံုး ကုိးကြယ္ဆည္းကပ္တတ္သည့္ သူေတာ္ေကာင္းမ်ား ျဖစ္ႏုိင္ၾကပါေစ…”


"အေမး အေျဖ(၆)"

ေက်းဇူးျပဳၿပီး ေျဖၾကားေပးပါ။ တရားေဟာရာတြင္ မလုပ္ရေသာ အရာငါးခ်က္ ဘုရားသတ္မွတ္ထားတာ ရွိပါတယ္။ ဘာသာေရးလုိက္စားသူမ်ား အားလုံး ဗဟုသုတတုိးတာေပါ့ အထူးသျဖင့္ သဒၶါနဲ့ပညာ ပုိမုိၿပီးညီမွ်တာေပါ့့။ အသံကုိ အဓိက ေျပာတာေပါ့ေနာ္။

ကုိေဇာ္ခ…
အကုိေျပာတာက ဓမၼကထိကတုိ႔ အသံဆြဲခၽြဲ၊ ရွည္ငင္ေဟာျခင္း အျပစ္(၅)ပါးကို ေျပာတာထင္တယ္။ လြဲေနတာ ဆုိရင္လည္း က်ေနာ့္ကုိ ေျပာျပပါ။ က်ေနာ္ မသိေသးတာျဖစ္မွာပါ။ အခု ဖ်ာပံုတုိက္သစ္ဆရာေတာ္ အဂၢမဟာပ႑ိတ အရွင္ၾသဘာဘိ၀ံသ စီစဥ္ေရးသားေသာ သုေတသနသ႐ုပ္ျပ အဘိဓာန္စာအုပ္မွာ ေတြ႕ရွိတဲ့ အခ်က္ေလးေတြ ေရးေပးလိုက္ပါတယ္။


ဓမၼကထိကတုိ႔ အသံဆြဲခၽြဲ၊ ရွည္ငင္ေဟာျခင္း အျပစ္(၅)ပါး။
(၁) မိမိအသံ၌ မိမိသာယာႏွစ္သက္ျခင္း။
(၂) သူတပါးတုိ႔ကလည္း တရားမမက္ အသံကုိသာ သာယာတပ္မက္ၾကျခင္း။
(၃) ပညာရွိသူတုိ႔ ကဲ့ရဲ႕ျပစ္တင္မႈကုိ ခံရတတ္ျခင္း။
(၄) အသံေကာင္းမႈ လံု႔လျပဳရ၍ သမာဓိပ်က္စီးျခင္း။
(၅) ေနာက္ေနာက္ပုဂၢိဳလ္တုိ႔ အတုလိုက္ ေဟာၾကားမႈေၾကာင့္ သာသနာ
ပ်က္လြယ္ျခင္း။

ပဥၥဂုၤတၱရပါဠိေတာ္။ ၂၁၉၊ ႒။ ၇၈။


တရားေဟာရာ အဂၤါ(၅)ပါး။
(၁) ဓမၼကုေလသန = တရား၌လိမၼာျခင္း။
(၂) အတၱကုသေလန = အနက္သေဘာ၌ လိမၼာျခင္း။
(၃) ပုဗၺာပရကုသေလန = စကားအစဥ္ေရွ႕ေနာက္ ညီညြတ္ျခင္း။
(၄) ကာလညဴ = တရားေဟာသင့္ေသာ အခါကာလကုိ သိျခင္း။
(၅) ပရိသညဴ = ပရိသတ္၏ အလိုကုိ သိျခင္း။
(သုခမွတ္စု စာအုပ္မွ-)
အကုိေဇာ္ခ… က်ေနာ္လည္း အခ်ိန္မရလို႔ စာအုပ္ေတြမွာ ေတြ႕တဲ့ အခ်က္ေလးေတြပဲ ေရးေပးလိုက္ပါတယ္။ အကုိလိုခ်င္တဲ့ အခ်က္ေတြ ျဖစ္ခ်င္မွလည္း ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အကုိရဲ႕ စာဖတ္သူေတြကုိ သိေစခ်င္တဲ့ ေစတနာကုိ အေလးအျမတ္ျပဳပါတယ္။


“ယေန႔ေထရ၀ါဒ”

ဓမၼေစတီ ဆရာေတာ္ေဟာၾကားတဲ့ “ယေန႔ေထရ၀ါဒ” တရားေတာ္ပါ။ အခ်ိန္အားျဖင့္ ၂ နာရီေက်ာ္ၾကာပါတယ္။ မဟာျမတ္မုနိရုပ္ပြားေတာ္ အေၾကာင္းႏွင့္ အရွင္ဥပဂုတၱ အေၾကာင္းမ်ားကုိ ေဟာၾကားထားပါတယ္။ ႏွလံုးသြင္းမွန္မွန္နဲ႔ တရားနာတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ကုသိုလ္စိတ္ေတြ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ တရားေတာ္ကုိ ၿပီးဆံုးေအာင္ နာၾကားၾကဖုိ႔ တိုက္တြန္းပါရေစ။
အျခားေသာတရားေတာ္မ်ားကုိလည္း နာယူႏိုင္ပါတယ္။ ကူးယူႏိုင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။
http://www.dhammaceti.org/tayartaw.htm

တရားစစ္ တရားမွန္ျဖင့္ ခ်မ္းသာသုခ ျပည့္၀ႏုိင္ၾကပါေစ…








ကူးယူႏိုင္ပါရန္။
http://www.sendspace.com/file/d7v2ot

"အေမး အေျဖ(၅)"

ကုိေအာင္ဦးေရ တစ္ခုေလာက္ေမးခ်င္လို႔ပါ... ဘုရားေတြေပၚမွာ ဥပမာ ေရႊတိဂုံတုိ႔ေပၚမွာေပါ႔... ဘုရားကုိ ေရခ်မ္းကပ္ဖုိ႔အတြက္ လူေတြက စိတ္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ဆုေတာင္းၿပီးေတာ႔ ဘုရားကုိ ေရခြက္ေလး ေတြနဲ႔ေလာင္း ၿပီးေတာ႔ ေရသပ္ပယ္ၾကပါတယ္.. ဘုရားကုိ ဒီလို ေရေအးနဲ႔ ေလာင္းရတဲ႔အတြက္ ဘ၀ေအးခ်မ္းတယ္လို႔ လူေတြအမ်ားစုက ယူဆၾကတယ္.. ဒါကုိ ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးက ဒီလိုသာ ေအးခ်မ္းမယ္ဆုိရင္ ဘုရားဆင္းတုေတာ္ ေတြကုိ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ေန႔တုိင္း ေရစိမ္ေပးပါတယ္တဲ႔... ဒီလိုဆိုရင္ ဘာအတြက္ ဘုရားေတြေပၚမွာ ေရခ်မ္းကပ္လွဴဖုိ႔အတြက္ ေရစဥ္ေလးေတြထားရပါသလဲဆုိတာ သိေစခ်င္လို႔ပါ... တစ္ခါတစ္ေလမွာ ဘုန္းၾကီးေတြက တစ္ပါးနဲတစ္ပါးဟာ အၿမင္မတူတာေလးေတြ အယူဆေလးေတြက ကြဲေနတယ္ဗ်.. ဒီလိုအယူဆေလးေတြကြဲေနရင္ က်န္တဲ႔ ဗုဒၵဘာသာ၀င္ေတြက ဘယ္ဟာက အမွန္ဆိုတာကုိ ေရြးခ်ယ္ရမလဲ မသိဘူးၿဖစ္ေနတယ္.. ဒါေၾကာင္႔ ဗုဒၵဘာသာ လူမ်ိဳးေတြအတြက္ တစ္မ်ိဳးတည္းေသာ အယူအဆနဲ႔ မွန္ကန္တဲ႔အယူဆ မ်ိဳးရွိသင္႔တယ္လို႔ထင္ပါတယ္.. ေနာက္ၿပီးေတာ႔ ဘုန္းဘုန္းေတြက ဘာလုိ႔အဲဒီလုိ အနည္းငယ္ေသာ အယူဆေလးေတြ ကြဲလြဲေနတာေလးေတြကုိလည္း သိၿခင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ…။


က်ေနာ္တို႔ လူေတြအေနနဲ႔ သီလသိကၡာ၊ သမာဓိသိကၡာ၊ ပညာသိကၡာအားျဖင့္ ႀကီးမားလွတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ေတြကုိ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မေ၀ဖန္အပ္ပါ။ က်ေနာ္ ခံယူမိတဲ့ အတုိင္းေလးပဲ ေရးလိုက္ပါတယ္။ လိုအပ္တာေတြ႕ရွိခဲ့ရင္ ေ၀ဖန္ အၾကံျပဳေရးသားခဲ့ပါ။

အနည္းငယ္ေသာ အလြဲအမွားဆုိတာ ပုထုဇဥ္တုိင္း မကင္းပါဘူး။ ဘုရားရွင္ေဟာခဲ့ တရားေတြကုိလည္း နာယူမႈ၊ ႏွလံုးသြင္းမႈ အေပၚမူတည္ၿပီး ကြဲလြဲၾကတယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။ ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳၿပီး ေနာက္ပုိင္းမွာ သံဃာေတြလည္း ဂိုဏ္ကြဲခဲ့တာပဲ။ ေထရ၀ါဒနဲ႔ မဟာယန ေပါ့။
မဟာယနက ပိဋကတ္ေတာ္အတုိင္း မဟုတ္ေတာ့ပဲ ျဖည့္စြက္တာ၊ ထုတ္ႏႈတ္တာ၊ ျပင္ဆင္တာ၊ ေျပာင္းလဲတာေတြ ျပဳလုပ္ၾကတယ္။ စာေတြေရးတဲ့ အခါမွာလည္း ပိဋကတ္ေတာ္အတုိင္း မဟုတ္ပဲ ေရးတာမ်ိဳးေတြ ရွိတယ္။ အခုေနာက္ပုိင္းမွာ တခ်ိဳ႕စာအုပ္ေတြက မဟာယနက က်မ္းေတြကုိ ကုိးကား လိုက္တာမ်ိဳးေတြ ရွိတယ္။ ဒီေတာ့ ေထရ၀ါဒနဲ႔ ကြဲလြဲတာေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ ဒါေတြသည္ ေရွးယခင္ကတည္းက ဗုဒၶတရားေတြ အေပၚမွာ နားလည္မႈ လြဲခဲ့ၾကလို႔ပါ။

ပုထုဇဥ္ေတြပဲ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ အယူအဆ မတူပဲ ကြဲလြဲၾက ရတာပါ။ အရိယာျဖစ္ရင္ေတာ့ အယူတူသြားပါၿပီ။ ဥပမာ… ေသာတပတၱိမဂ္က်ၿပီးရင္ ဒိ႒ိနဲ႔ ၀ိစိကိစၧာကုိ အၿပီးတုိင္ ပယ္သတ္ၿပီး ျဖစ္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ တရားဓမၼအေပၚမွာ အျမင္တူသြားၿပီ ဆုိတဲ့ သေဘာပါ။

ေရသပၸါယ္တာနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔လည္း ကိုယ္တုိင္ေတြးၾကည့္ပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ ဘုရားရွင္က ကာလမသုတ္ေတာ္မွာ ေရွးရိုးအစဥ္ ဆင္သက္လာတဲ့ စကားကုိလဲ အမွန္လို႔ မယူဆၾကနဲ႔။ မိမိတုိ႔ ယံုၾကည္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ ေဟာေျပာခ်က္ တုိ႔ကုိလဲ အမွန္လို႔ မယူဆၾကနဲ႔။ မိမိတို႔ကုိးကြယ္ ဆည္းကပ္ အေလးအျမတ္ျပဳထားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးရဲ႕ စကားကုိလဲ မွန္လွၿပီလို႔ မယူဆၾကနဲ႔ လို႔ ဆံုးမေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္လိုယံုၾကည္ရမလဲ ဆုိေတာ့ ဘုရားေဟာက်မ္းဂန္ဆုိတဲ့ “အာဂမယုတၱိ”၊ အလြန္ထင္ရွားလွတဲ့ “သာဓကယုတၱိ”၊ သိပၸံနည္းဆုိတဲ့ “သဘာ၀ ယုတၱိ”၊ ေၾကာင္းက်ိဳး ဆက္သြယ္တဲ့ “ကာရဏယုတၱိ” ေတြနဲ႔ ခ်င့္ခ်ိန္စဥ္းစားၿပီးမွ ယံုၾကည္ထုိက္ပါတယ္။
ဘုရားရွင္ကုိ သက္ေတာ္ထင္ရွား ရွိသလို ႏွလံုးသြင္းၿပီး ပူေဇာ္ရမယ္ဆုိတာ သိပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကုိယ္တုိင္ပဲ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ၿပီး လုပ္ေဆာင္တာ အသင့္ေတာ္ဆံုးျဖစ္မယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။

တရားစစ္တရားမွန္ျဖင့္ ခ်မ္းသာသုချပည့္၀ ႏုိင္ၾကပါေစ…




"အေမး အေျဖ(၄)"

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ ရင္ေငြ႕ေတာ္ခုိလႈံျပီး ကုိယ္စားေတာ္ တည္ထားခဲ့ပါေသာ မဟာျမတ္မုနိ ရုပ္ပြားေတာ္သည္ အထက္ျမန္မာျပည္ နာမည္ၾကီးျမဳိ႕ေတာ္မွာလား၊ ရခုိင္ျပည္နယ္မွာလားဆုိတာကုိ ဗဟုသုတအေနနဲ႕ ေျပာၾကားေပးပါအုံး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ေမာင္ေမာင္ထုိက္


ဒီေမးခြန္းအေၾကာင္းက သမိုင္းမွာ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာၾကတာေတြ ရွိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ စာေတြက အေထာက္အထား မခိုင္လံုပဲ စာေရးသူေတြရဲ႕ ကိုယ္ပုိင္ သေဘာထားေၾကာင့္ ကြဲလြဲတာမ်ိဳးလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ အခု စာဖတ္သူေမးထားတဲ့ အေၾကာင္းကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာေနၾကတဲ့ ရာဇ၀င္ပါ။ ဗဟုသုတ ဆုိေပမယ့္လည္း တကယ့္လက္ေတြ႕မွာ အမွန္ကုိသိျမင္ထားဖုိ႔ အေရးႀကီးတာေၾကာင့္ က်ေနာ့္ အေနနဲ႔ အတတ္ႏုိင္ဆံုး လြဲမွားမႈ မျဖစ္ရေအာင္ ေရးလိုက္ရပါတယ္။ က်ေနာ့္ထက္ အခ်က္အလက္ ပိုမိုစံုလင္ေအာင္သိတဲ့ စာဖတ္သူရွိခဲ့ရင္ ေ၀ဖန္ အၾကံျပဳ ေရးသားေပးခဲ့ဖို႔ ေတာင္းဆုိပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။

ေမးလာတဲ့ ေမးခြန္းေတြကုိ ေျဖဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ အျခား အေၾကာင္းအရာေတြပါ ေရးသားရင္ ပိုေကာင္းမယ္လို႔ စဥ္းစားမိပါတယ္။ စာဖတ္သူ ေမးထားတဲ့ မဟာျမတ္မုနိ ရုပ္ပြားေတာ္သည္ ဘယ္ေနရာမွာ ရွိတယ္ ဆုိတာထက္ တကယ္ပဲ ရင္ေငြ႕ေတာ္လံႈၿပီး ဘုရားရင္ သက္ရွိထင္ရွားရွိစဥ္က ထုလုပ္ခဲ့တာ မွန္ရဲ႕လား ဆုိတာ စဥ္းစားစရာျဖစ္လာတယ္။ ရခိုင္ျပည္နယ္ဘက္ က်ေတာ့လည္း သူတုိ႔ဆီက တကယ့္ အစစ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ မႏၲေလးမွာက်ေတာ့လည္း သူတုိ႔က အစစ္လို႔ေျပာျပန္တယ္။ ဒါကေတာ့ လူေတြအေျပာေပါ့။


မဟာျမတ္မုနိ ရုပ္ပြားေတာ္ သမုိင္း ဗီြစီဒီမွာ ရခိုင္ျပည္နယ္ကုိ ဒုတိယတည္ေထာင္တဲ့ စႏၵသူရိယဘုရင္ လက္ထက္မွာ သြန္းလုပ္ခဲ့တယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ ဘုရားရွင္ကိုယ္တုိင္က မိမိရင္ေငြ႕ေတာ္ကုိ (၇)လက္ခုပ္ထည့္ ေတာ္မူကာ ညီေတာ္မဟာမုနိလို႕ အမည္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ဘုိးေတာ္ပဒံုမင္း လက္ထက္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ေရွ႕မင္းႏွင့္ အတူ သားေတာ္စကုမင္း၊ ကာမမင္းတို႔ကုိ (၁၆.၁၀.၁၇၈၄) ရက္ေန႔မွာ အမရပူရၿမိဳ႕ကေန ထြက္ခြာေစၿပီ မဟာျမတ္မုနိ ရုပ္ပြားေတာ္ကုိ ရခိုင္ကေန မႏၲေလးကို ပင့္ေဆာင္ခဲ့တယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ ဒီေတာ့ မႏၲေလးက အစစ္လို႔ ဆုိၾကတာျဖစ္မွာေပါ့။ က်ေနာ့္ အေနနဲ႔ေတာ့ ဘယ္ရုပ္ပြားေတာ္က အတုအစစ္ ဆုိတာကုိ မဆံုးျဖတ္တတ္ပါဘူး။ ဘယ္ဟာက ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ရုပ္ပြားေတာ္လို႔ ျမင္လိုက္တာနဲ႔ ကိုယ္ရဲ႕ ႏွလံုးသားမွာ ဘုရားရွင္ကုိ သက္ရွိထင္ရွားရွိသလို ႏွလံုးသြင္းၿပီး ေျခမေတာ္ကုိ နဖူးဦးတုိက္ ရွိခိုးသလို စိတ္ထဲမွာထားၿပီး ၾကည္ညိဳပါတယ္။
ဓမၼေစတီ ဆရာေတာ္ေဟာတဲ့ တရားေတြနာၾကည့္တဲ့ အခါမွာ အဲဒီအေၾကာင္း ရွင္းထားတာကုိ မွတ္သားခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကမာၻေပၚမွာ ဘုရားရုပ္ပြားေတာ္မ်ားကုိ AD-57 နဲ႔ AD-100 ၾကားမွာ ေပၚခဲ့တာပါ။ ၂၉ ဆက္ေျမာက္ စႏၵာသူရိယဘုရင္သည္ AD-149 မွာ မဟာျမတ္မုနိ ရုပ္ပြားေတာ္ သြန္းလုပ္ခဲ့တယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ ဒီေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္လို႔ ရပါတယ္။ ဘုရားရွင္ သက္ရွိထင္ရွားရွိစဥ္က သြန္းလုပ္ခဲ့ျခင္းဆုိတာ မျဖစ္ႏုိင္တဲ့ အခ်က္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ရင္ေငြ႕ေတာ္ လံႈတယ္ဆုိတာလည္း မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဘုရားရွင္က BC-543 မွာ ပရိနိဗၺာန္ စံ၀င္ခဲ့တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ရုပ္ပြားေတာ္ ေပၚလာတဲ့ အခ်ိန္သည္ ေနာက္က်ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ ရင္ေငြ႕ေတာ္လႈံတယ္ ဆိုတဲ့ေနရာမွာ က်ေနာ္တို႔ သိထားရမွာက ဘုရားရွင္သည္ သတၱ၀ါေတြအေပၚမွာ မဟာက႐ုဏာနဲ႔ ၾကည့္႐ႈ ဆံုးမေတာ္မူပါတယ္။ ရင္ေငြ႕ေတာ္ မလံႈလဲ ပင္ကိုယ္ က႐ုဏာဓာတ္က ႀကီးမားၿပီးသားပါ။
သုေတသနနယ္ပယ္က ႀကိဳးစားရွာေဖြစံုစမ္းတဲ႔အခါ ခရစ္ႏွစ္ (၇၆) ထက္ေစာၿပီး ျမန္မာျပည္မွာ ဘယ္ဘုရား ရုပ္ထုမွ မရွိပါ။ အဲဒီလိုပဲ သီရိဓမၼာေသာက (အေသာကမင္း၊ BC-274-232) ထက္ေစာၿပီး ဘယ္ေစတီ၊ ပုထိုးမွ မရွိဘူးပါ။ (ေဒါက္တာသန္းထြန္း ေရးတဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံကို ေထရ၀ါဒ သာသနာ ေရာက္ရွိျပန္႔ပြားလာပံု စာအုပ္မွာ ဖတ္ၾကည့္ရင္ သိႏုိင္ပါတယ္)။ ဒါဆုိရင္ မဟာျမတ္မုနိ ရုပ္ပြားေတာ္နဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ သံသယ ျဖစ္စရာ မလိုေလာက္ေတာ့ဘူး ထင္ပါတယ္။
ေနာက္တခု စဥ္းစားၾကည့္ရမွာက အခု မဟာျမတ္မုနိ ရုပ္ပြားေတာ္မွာ ရွိေနတဲ့ မင္း၀တ္တန္စာေတြကုိ မင္းတုန္းမင္း လက္ထက္မွာ တပ္ဆင္ခဲ့တယ္လို႔ မွတ္သားရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က ဘုရားရွင္သည္ ထီးနန္းစည္းစိမ္ အားလံုးကုိေတာင္ စြန္႔ၿပီး ေတာထြက္ခဲ့တာပဲ ဒါေတြ လွဴေနဖို႔ မလိုဘူးလို႔ ဆုိၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ဘုရင္ကလည္း ဘုရင္ရဲ႕ ျမင့္ျမတ္တဲ့ မင္း၀တ္တန္ဆာနဲ႔ ပူေဇာ္တယ္လို႔ ဆုိၾကတယ္။ ဒါေတြသည္လည္း အျမင္နဲ႔ ခံယူခ်က္ မတူတဲ့ လူေတြၾကားမွာ အျငင္းပြားစရာ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။
ေမးခြန္းနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ က်ေနာ္ေျဖေပးထားတာကုိ မရွင္းတာရွိလည္း ျပန္ေမးပါ။
ဘုရားရွင္ ေနာက္ဆံုး သုဘဒၵပရိဗိုဇ္ကို တရားေဟာအၿပီး ေညာင္ေစာင္းထက္မွာ ေလ်ာင္းလ်က္ တပည့္ သံဃာ၀င္ေတြကုိ မိမိအေပၚ အျပစ္ျမင္ရင္ ေျပာၾကဖုိ႔၊ တရားေတာ္ေတြမွာ ယုံမွား သံသရာ ရွိရင္ ေမးၾကဖို႔ အခြင္႔ေပးပါတယ္။ တပည့္သံဃာ၀င္တစ္ဦး တစ္ေယာက္ကမွ ဘုရားအေပၚ အျပစ္စိုးစဥ္းမွ် မျမင္ၾကေၾကာင္း၊ တရား၌ ယုံမွား သကၤာ မ႐ွိၾကေၾကာင္း ျပန္ေလွ်ာက္ၾကတယ္။ အဲဒီေနာက္မွ ဘုရားရွင္က မွတ္သားဖြယ္ စကားေလးခြန္း ေျပာခဲ႔ပါတယ္။
(၁) ဘုရားကို ဆြမ္း၊ သကၤန္း၊ ပန္း၊ ဆီမီး၊ ေရခ်မ္း အစ႐ွိေသာ အာမိသပူဇာျဖင္႔ ပူေဇာ္သကၠာရ ျပဳျခင္းထက္ တရားကို ျမတ္ႏိုးမႈကသာလြန္ေကာင္းမြန္ေၾကာင္း၊
(၂) ေျပာဆိုဆုံးမ၍ မရသူအား ေကာင္းမေကာင္း လမ္းညႊန္ဆုံးမမႈ မျပဳေတာ႔ဘဲ လ်စ္လ်ဴ႐ႈထားျခင္း ျဗဟၼဒဏ္ ထားရန္၊
(၃) ဘုရားအစား တရားႏွင္႔၀ိနည္းကို ဆရာအျဖစ္ ကိုးကြယ္ရန္၊
(၄) ၀ိနည္းအငယ္မ်ားကို ျပင္ဆင္ခြင္႔အာဏာကို သံဃာ႔ထံ ေပးအပ္ေၾကာင္း တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
ဘုရားရဲ႕ စကားအတုိင္း လုိက္နာက်င့္ၾကံတဲ့ သူသည္ ဘုရားကို အမြန္ျမတ္ဆံုး နည္းနဲ႔ ပူေဇာ္ေနတာပါလို႔ ဆုိႏုိင္ပါတယ္။ ဘုရားကုိ ရွိခိုး၊ ေရႊသကၤန္းကပ္၊ အလွဴေငြ ထဲ့၀င္ေနၾကာတာေတြသည္ ကုသုိလ္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘုရားအၾကိဳက္ ပူေဇာ္ျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ေသးပါ။ မိမိအၾကိဳက္ ကုသုိလ္ လိုခ်င္လို႔ လုပ္ေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ကို အၿမဲတမ္း ကန္ေတာ့ေနတဲ့ ၀ကၠလိ မေထရ္ကုိ ဘုရားက တရားအားမထုတ္လို႔ ႏွင္ထုတ္လိုက္တယ္။ ဘုရားရွင္ အၾကိဳက္ပူေဇာ္ဖို႔က ေနာက္ဆံုးမွာၾကားခဲ့ စကားတခြန္းနဲ႔ပဲ လံုေလာက္ပါတယ္။
“ခ်စ္သားတုိ႔ … ႐ုပ္နာမ္ ခႏၶာ သခၤါရ တရားတုိ႔သည္ ပ်က္စီးျခင္း သေဘာရွိၾကတယ္။ မေမ့မေလ်ာ့ ၿမဲၿမံတဲ့ သတိတရားနဲ႔ ေနထုိင္ၾကပါကုန္ေလာ့ …”
အ႐ိုးရွင္းဆံုးေျပာရရင္ ပ်က္ဆီးေနတဲ့ သခၤါရ တရားေတြကုိ သတိနဲ႔ေစာင့္ၾကည့္ လို႔ဆုိခဲ့တာပါ။ ဒါသည္ ၀ိပႆနာ အားထုတ္ခိုင္းတာပါပဲ။ ဒါမွလည္း ဘုရားရွင္ကုိ အျမင့္ျမတ္ဆံုး ပူေဇာ္ရာ ေရာက္ပါတယ္။ တရားအားမထုတ္ပဲ မည္သည့္ ရုပ္ပြားေတာ္၊ ေစတီေတာ္မွာပဲ ပူေဇာ္ရွိခို္းေနပေစ ဘုရား မႏွစ္သက္ပါ။ သက္ရွိထင္ရွား ရွိေနတာေတာင္ တရားအားမထုတ္တဲ့ သူကုိ ဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္တုိင္ ႏွင္ထုတ္ခဲ့တာပဲ။ ဒီေတာ့ မိမိတို႔ေတြက အဓိက အလုပ္ကုိ အရင္ဆံုး လုပ္ဖို႔ပဲ လိုပါလိမ့္မယ္။

ေကာင္းက်ိဳလိုရာ ဆႏၵ ျပည့္၀ႏုိင္ၾကပါေစ…
ေလးစားစြာျဖင့္…
ေအာင္ဦး


“ေစာင့္ေလမ်ိဳးႏြယ္ လူတိုင္း၀ယ္”

ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာႏွင့္ မကိုက္ညီေသာ က်င့္ထံုးမ်ားကို က်င့္သံုး၍ေနမိပါက မိမိသည္ပင္လွ်င္ သာသနာကြယ္ေပ်ာက္ေအာင္ ဖန္တီးေနသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ေနတတ္ပါသည္။
အရွင္ဇ၀န (ေမတၱာရွင္)

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ေဟာၾကားခဲ့ေသာတရား ေဒသနာေတာ္မ်ားကုိ ျပဳျပင္ျခင္း၊ ေျပာင္းလဲျခင္း၊ ျဖည့္စြက္ျခင္း၊ ထုတ္ႏႈတ္ျခင္း မရွိဘဲ မူရင္းအတုိင္း အဆင့္ဆင့္ ထိန္းသိမ္းကာ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ ေသာ အဆံုးအမ တရားဓမၼမ်ားကုိ ဗုဒၶ၏ သာသနာေတာ္လို႔ ေခၚဆုိၾကပါတယ္။ ထုိတရားဓမၼေတြ အတုိင္း လိုက္နာ က်င့္ၾကံေနထုိင္ေသာ သူေတြကုိ ဗုဒၶဘာသာ၀င္လို႔ ေခၚဆုိထုိက္ပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္လို႔ ခံယူထားၾကတဲ့ လူေတြအားလံုး ဗုဒၶရဲ႕ အဆံုးအမ အတုိင္း လိုက္နာ ေနထုိင္ရပါတယ္။ ကိေလသာ အမ်ားအျပားရွိေနၾကတဲ့ ပုထုဇဥ္ေတြ အေနနဲ႔ ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားခဲ့ေသာ တရားဓမၼမ်ား အတုိင္း အလံုးစံု လိုက္နာ မက်င့္ေဆာင္ႏိုင္တာကုိ ႀကီးမားတဲ့ အျပစ္လို႔ မဆုိသာပါ။ ဒါေပမယ့္ မိမိအတြက္ေၾကာင့္ အမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ သာသနာကုိ ႏွိမ့္က်ေစမယ့္ အျဖစ္မ်ိဳးေတြ မလုပ္မိဖုိ႔ေတာ့ လူတုိင္းသိေစခ်င္ပါတယ္။ သတၱ၀ါေတြဟာ မိမိတုိ႔ ကံအတုိင္း ေလ်ာက္လွမ္းေနၾကရတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘယ္သူကုိမွ အျပစ္တင္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါ။ ဘာသာ သာသနာကုိ ထိခိုက္ ေမွးမွိန္ေစမယ့္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြနဲ႔ ေနာင္လူငယ္မ်ား အတြက္ ေရွ႕ေဆာင္ လမ္းျပမႈ အမွားေတြ မျဖစ္ရေလေအာင္ ေနထုိင္လိုက္နာရမွာသည္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျမန္မာလူမ်ိဳး တုိင္း သိထားရမယ့္ အခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ေတြသည္ မိဘတုိင္းက ေမြးဖြားလိုက္တဲ့ သားသမီးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ မိဘမရွိတဲ့ သားသမီးလို႔ မရွိပါဘူး။ သားသမီး မရွိတဲ့ မိဘေတြပဲ ရွိတာပါ။ သားသမီးေတြ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ သားသမီး က်င့္၀တ္ေတြ အတိုင္းလိုက္နာ သင့္ပါတယ္။ ဘယ္လိုေတြ လိုက္နာက်င့္ၾကံ ရမယ္ဆုိတာကုိ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ေဟာၾကား ဆံုးမခဲ့ၿပီးသားပါ။ ဘုရားရွင္ေဟာခဲ့တဲ့ တရားေတြ ကုိ ေနာင္လူေတြ မွတ္မိလြယ္ေအာင္ သဂၤဇာ ဆရာေတာ္ႀကီးက ေအာက္ပါ အတုိင္း ေရးစပ္ခဲ့ပါ တယ္။
ေကၽြးေမြးမပ်က္၊ ေဆာင္ရြက္စီမံ၊
ေမြခံထုိက္ေစ၊ လွဴမွ်ေ၀၍၊
ေစာင့္ေလမ်ိဳးႏြယ္၊ ၀တ္ငါးသြယ္၊
က်င့္ဖြယ္သားတုိ႔တာ။
(သဂၤဇာ ဆရာေတာ္ႀကီး)

အထက္က လကၤာေလးကို က်ေနာ္တုိ႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက က်က္မွတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ငယ္စဥ္ကေတာ့ စာသိနဲ႔ပဲ သိလာခဲ့ရတာပါ။ တကယ္တမ္း ေလးေလးနက္နက္ ေတြးၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါမွာ ကိုယ္တုိင္ လိုက္နာရေတာ့မွာဆိုတဲ့ အသိေလး ရခဲ့ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေစာင့္ေလမ်ိဳးႏြယ္ ဆုိတဲ့ အခ်က္ကုိ အဓိက ရည္ရြယ္ၿပီး ေျပာလိုပါတယ္။
ေကၽြးေမြးမပ်က္ ဆုိတာက အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္သြားေသာ မိဘတုိ႔အား သား၊ သမီးတုိ႔က တံု႔လွည့္တစ္ဖန္ေကၽြးေမြး၊ ေစာင့္ေရွာက္ရမယ္လို႔ ဆုိလိုပါတယ္။
ေဆာင္ရြက္စီမံ ဆုိတာက အသက္အရြယ္ႀကီးသြားေသာ မိဘႏွစ္ပါးတုိ႔ရဲ႕ ကိုယ္စား စီးပြားေရး၊ လူမႈ႕ေရး၊ သာသနာေရး စေသာ ကိစၥႀကီးငယ္အသြယ္သြယ္ တုိ႔ကို သားသမီးတုိ႔က စီမံေဆာင္ရြက္ တာ၀န္ယူရမယ္လို႔ ဆုိလိုပါတယ္။
ေမြခံထုိက္ေစ ဆုိတာက မိဘတုိ႔ရဲ႕ ေကာင္းမြန္ေသာ အေမြအႏွစ္တုိ႔ကို ဆက္လက္ ခံယူႏိူင္ေအာင္ အရည္အခ်င္းႏွင့္ ျပည့္စံုရမယ္လို႔ ဆုိလိုပါတယ္။
လွဴမွ်ေ၀၍ ဆုိတာက တမလြန္ဘ၀ကုိ ကြယ္လြန္ေျပာင္းေရႊ႕သြားၾကတဲ့ မိဘတုိ႔ကုိ ရည္စူးၿပီး ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ ျပဳလုပ္ကာ သတိတရ အမွ်အတန္း ေပးေ၀ရမယ္လို႔ ဆုိလိုပါတယ္။
ေစာင့္ေလမ်ိဳးႏြယ္ ဆုိတာက မိမိတုိ႔၏ မ်ိဳး႐ိုးစဥ္လာတို႔ကို ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ရမယ္လို႔ ဆုိလို ပါတယ္။ ထုိထက္ပိုၿပီး ေစာင့္ေလမ်ိဳးႏြယ္ဆုိရာမွာ မိမိတုိ႔ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း အစဥ္အလာ၊ မ်ိဳးရိုးဂုဏ္ထက္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ဆုိတဲ့ မ်ိဳးရိုးဂုဏ္ကို ေစာင့္ထိန္းရပါမယ္။ ယေန႔ အခ်ိန္အခါမွာ ဒီအခ်က္ကုိ ေမ့ေလ်ာ့ေနၿပီး ထင္ရာစုိင္း ေနၾကတဲ့ ျဖစ္စဥ္ေတြ၊ လုပ္ရပ္ေတြကုိ ၾကားသိေနရပါတယ္။ ဒါေတြသည္ အခုအခ်ိန္မွာ မသိသာေပမယ့္ ၾကာလာရင္ေတာ့ ဘာသာနဲ႔ လူမ်ိဳးအတြက္ စိုးရိမ္ရပါတယ္။
“လူမွာအမ်ိဳး ၾကက္မွာအ႐ိုး” ဆုိတဲ့ ဆုိ႐ိုးစကားအတုိင္း လူတုိင္းမွာ အမ်ိဳးအႏြယ္က အေရးႀကီး ပါတယ္။ ဘာသာေရးအရဆုိရင္ မိမိတုိ႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ိဳး႐ိုးကို ေစာင့္ထိန္းရပါမယ္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ မ်ိဳး႐ိုးကုိ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတတ္၊ တန္ဖိုးထားတတ္ရပါမယ္။

“ေျမၿမိဳေသာ္ လူမ်ိဳးမကုန္၊ လူလူခ်င္း မ်ိဳပါမွ လူမ်ိဳးတုန္း လိမ့္မည္” ဆုိတဲ့ စကားအရ ျမန္မာအမ်ိဳး သား၊ အမ်ိဳးသမီးမ်ားအေနျဖင့္ အိမ္ေထာင္ဘက္ေရြးရာတြင္ ဘာသာတူ ျဖစ္ေသာ ဗုဒၶဘာသာ ၀င္မ်ိဳးရိုးကုိ ေရြးခ်ယ္သင့္ပါတယ္။ ဒီအခ်က္သည္ အလြန္အေရး ႀကီးပါတယ္။ တခ်ိဳ႕လူငယ္ေတြက အခ်စ္သည္သာ ပဓာနဆုိတဲ့စကားကုိ အားက်အဟုတ္ထင္ၿပီး အိမ္ေထာင္ဖက္ ေရြးခ်ယ္မွား တတ္ၾကတယ္။ အိမ္ေထာင္ ဖက္ေရြးခ်ယ္ရာမွာ ေယာက်္ားေလးထက္ မိန္းကေလးက ပုိၿပီး အေရး ႀကီးပါတယ္။ ဘာသာျခားနဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳမိရင္ သားစဥ္ေျမးဆက္ ရင္ေသြးေတြပါ ဘာသာျခား ျဖစ္သြားတက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေစာင့္ေလမ်ိဳးႏြယ္ ဆုိတဲ့ တာ၀န္ကိုလည္း ဖ်က္စီးလိုက္ရာ ေရာက္ပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ မိရိုးဖလာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ ဘာသာေရးခံယူခ်က္နဲ႔ လူမ်ိဳးေရးစိတ္ဓာတ္ ေပ်ာ့ညံ့တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ဘာသာျခားနဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳလို႔ ဘာသာေရာလူမ်ိဳးပါ ဆံုး႐ႈံးနစ္နာ ရပါတယ္။ မိမိတုိ႔အမ်ိဳးဂုဏ္ကို မိမိကိုယ္တိုင္ ထိန္းသိမ္းရမယ္ဆုိတဲ့ လူမ်ိဳးေရး၊ ဘာသာေရး အသိကုိ လူတုိင္းမွာ ရွိေစခ်င္ပါတယ္။
အေနာက္တုိင္း ယဥ္ေက်းမႈေတြ၊ ေနထုိင္မႈ ပံုစံေတြဟာ ယေန႔အခ်ိန္မွာ ျမန္မာလူမ်ိဳးတုိ႔ ၾကားမွာ ေနရာယူလာၾကပါၿပီ။ ဒါသည္ ေခတ္မွီတယ္၊ ကမာၻနဲ႔ ရင္ေပါင္းတန္းႏုိင္တယ္လို႔ ထင္တဲ့သူက ထင္ပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ လူမ်ိဳးက ဘာသာ၊ သာသနာကုိ အေျခခံၿပီး ဖြဲ႔စည္းထားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္သည္ပင္ နိဗၺာန္ကိုေရာက္ဖို႔ ဆုိတဲ့ အသိေလး ရွိေစခ်င္ပါတယ္။ ေခတ္မွီ၊ တုိးတတ္တယ္ဆုိတဲ့ ေလာကီစိတ္ခ်မ္းသာမႈ အျမင္ဟာ ရင္ထဲက ကိေလသာ နည္းသြားတဲ့ ခ်မ္းသာမႈနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္လို႔ မရႏုိင္ပါဘူး။
တကယ့္ စစ္မွန္မႈေတြကုိ ဖံုးကြယ္၀ါးၿမိဳသြားႏုိင္မယ့္ အခ်က္ေတြကို ေဖာ္ျပေရးသား ရျခင္းဟာ ဘာသာ၊ သာသနာကုိ လူတုိင္းသိေစခ်င္တဲ့ အတြက္ မေျပာပေလာက္တဲ့ အသိေလးျဖင့္ အသိေပးျခင္းပါ။ ဒါ့အျပင္ ေလာက အလုပ္ေတြ လုပ္ေနရေပမယ့္ ဓမၼအလုပ္ကိုလည္း ၾကိဳးစားလုပ္ကိုင္ရင္း သံသရာ အတြက္ ရိကၡာထုပ္ ျပင္ၾကဖုိ႔ ႏိႈးေဆာ္အပ္ပါတယ္။
အႏွစ္ခ်ဳပ္ ဆုိရရင္… ေထရ၀ါဒ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား အေနနဲ႔ သစၥာတရားမ်ား၊ စစ္မွန္ေသာ တရားဓမၼမ်ားကုိ နာယူက်င့္ၾကံႏုိင္ဖုိ႔ အတြက္ အရင္ဆံုး မိမိတုိ႔ကိုယ္တုိင္ ဘာသာေရးအသိ၊ လူမ်ိဳးေရး အသိေတြပါ ရရွိေစခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ္တုိင္ ဘာသာျခားလူမ်ိဳးတေယာက္နဲ႔ ေနထုိင္ၿပီးေတာ့ တကယ့္တရားစစ္ကုိ က်င့္ၾကံႏုိင္ဖို႔ ဆုိတာ ခက္ခဲပါလိမ့္မယ္။ ေလာကနည္းအရ ၾကည့္ရင္လည္း ဘယ္လိုမွ လက္ခံမရေသာ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ိဳး ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ခဏတာ ေနရတဲ့ အခ်ိန္ေလးမွာ မိမိရဲ႕ မ်ိဳးရိုးဂုဏ္ကို ေစာင့္ထိန္းႏုိင္ေသာ၊ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ မ်ိဳးရိုးကုိပါ ေစာင့္ထိန္းႏုိင္ၾက ေသာ သူေတာ္ေကာင္းမ်ား ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားက်င့္ၾကံ ေနႏိုင္ၾကပါေစ။


“သူေတာ္ေကာင္းဓာတ္ တရားျမတ္ လႊမ္းပတ္ကမာၻ တည္ေစေသာ္”