အာဠ၀ကႏွင့္ျမတ္ဗုဒၶ၊

အာဠ၀ီျပည္အနီးရွိ ေညာင္ပင္ႀကီး၌ အာဠ၀က အမည္ရွိေသာ အလြန္ၾကမ္း ၾကဳတ္ခက္ထန္ ေဒါသမာန္ႀကီးသည့္ နတ္ဘီလူးႀကီးေနထုိင္သည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ အာဠ၀က နတ္ဘီလူးအား ေျခခၽြတ္ရန္အတြက္ အာဠ၀ကဘီလူး၏ ဘံုဗိမာန္သို႔ ၾကြေရာက္ေတာ္မူ၍ အာဠ၀ကဘီလူး၏ ေနရာေပၚသို႔ သီတင္းသံုးစံေန


ေတာ္မူသည္။ ထိုသို႔ ၾကြေရာက္စံေနေတာ္မူသည္မွာ အာဠ၀က နတ္သဘင္အစည္းအေ၀းသြားခိုက္ျဖစ္ေပရာ အာဠ၀က ဘီလူး၏ ေမာင္းမမိႆံ အျခံအရံတုိ႔ သည္ ၾကြလာေတာ္မူသည့္ ျမတ္စြာဘုရားကို ရွိခိုးပူေဇာ္ၾကသည္။
ယင္းသို႔ အေျခအေနကို နတ္သဘင္အစည္းအေ၀းမွျပန္လာေသာ အာဠ၀က ေတြ႕ျမင္ေသာအခါ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ ယမ္းပံုမီးက် ေဒါသအၾကီးအက်ယ္ျဖစ္၍ လက္နက္မ်ိဳးစံု သံုးစြဲကာတုိက္ခိုက္သည္။ အာဠ၀ကဘီလူး အသံုးျပဳတုိက္ခိုက္ေသာ လက္နက္တုိ႔သည္ ျမတ္စြာဘုရားအား မည္သို႔မွ်မထိခိုက္ဘဲ ဖူးေျမာ္ပူေဇာ္ သကဲ့သို႔သာျဖစ္ေလသည္။ အာဠ၀ကဘီလူးသည္ ျမတ္စြာဘုရားအား အၾကမ္းနည္း ျဖင့္တုိက္ခိုက္၍ မရေသာအခါ အႏုနည္းျဖင့္တုိက္ခိုက္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ၿပီး ျမတ္စြာဘုရားအား ခက္ခဲေသာ ပုစာၦ(၁၃)ခ်က္ကုိ ေမးသည္။ “အမွန္ကို ေျဖႏိုင္လွ်င္ေျဖ၊ မေျဖႏိုင္လွ်င္ အ႐ူးအေသ ႏွစ္ေထြေသာ အျပစ္ကိုခံရမည္” ဟုခ်ိန္းေျခာက္သည္။
အာဠ၀က၏ ေမးေလွ်ာက္ေသာ ပုစာၦ(၁၃)ခ်က္တုိ႔မွာ-



(၁) ဤကမာၻေလာက၌ ေယာက်ာၤး၏ ျမတ္ေသာ ဥစၥာကား အဘယ္နည္း။




(၂) ေကာင္းေသာအေလ့အက်င့္တုိ႔တြင္ အဘယ္ေကာင္းေသာ အေလ့အက်င့္ သည္ ခ်မ္းသာကို ေဆာင္ႏုိင္သနည္း။




(၃) အရသာတုိ႔တြင္ အဘယ္အရသာသည္ အလြန္႔အလြန္ ခ်ိဳၿမိန္ေသာ အရသာျဖစ္သနည္း။




(၄) အသက္ေမြးမႈတုိ႔တြင္ အဘယ္သို႔ေသာ အသက္ေမြးမႈကုိ ျမတ္ေသာအသက္ ေမြးမႈဟုဆုိသနည္း။




(၅) အဘယ္ျဖင့္ သံသရာ၀ဲၾသဃကုိ ကူေျမာက္ႏိုင္သနည္း။




(၆) အဘယ္ျဖင့္ သံသရာပင္လယ္ကုိ ကူေျမာက္ႏိုင္သနည္း။




(၇) အဘယ္ျဖင့္ ဆင္းရဲကုိ လြန္ေျမာက္ႏိုင္သနည္း။




(၈) အဘယ္ျဖင့္ ထက္၀န္းက်င္ စင္ၾကယ္ႏိုင္သနည္း။




(၉) အဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္ ပညာကုိရႏိုင္သနည္း။




(၁၀) အဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္ ဥစၥာပစၥည္းကုိ ရႏိုင္သနည္း။




(၁၁) အဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္ ေက်ာ္ေဇာထင္ရွားျခင္းသို႔ ေရာက္ႏိုင္သနည္း။




(၁၂) အဘယ္အေၾကာင္းျဖင့္ မိတ္ေဆြကုိ ဖြဲ႔ႏိုင္သနည္း။




(၁၃) အဘယ္အေၾကာင္းျဖင့့္္ ေနာင္ဘ၀၌ မစိုးရိမ္ရသနည္း။




ဟူသည္ တုိ႔ျဖစ္ေပသည္။
ထုိအခါျမတ္စြာဘုရားက “ငါဘုရားအား သတ္ျဖတ္ႏုိင္သူ ဤေလာက၌မရွိ၊ သို႔ေသာ္ သင္သိလိုလွ်င္ သင္၏ပုစာၦမ်ားကို ေျဖဆုိေပအံ့” ဟုမိန္႔ေတာ္မူၿပီးလွ်င္ ေအာက္ပါအတုိင္း ေျဖၾကားေတာ္မူသည္။




(၁) ဤကမာၻေလာက၌ ေယာက်ာၤး၏ ျမတ္ေသာ ဥစၥာပစၥည္းကား ယံုၾကည္မႈ သဒၶါ တရားျဖစ္သည္။




(၂) ေကာင္းေသာ အေလ့အက်င့္ျဖစ္ေသာ ကုသိုလ္ကမၼပထတရားသည္ ခ်မ္းသာ ကိုေဆာင္ႏုိင္၏။




(၃) အရသာတုိ႔တြင္ မွန္ကန္စြာေျပာဆုိျခင္း သစၥာတရားသည္ အလြန္ခ်ိဳၿမိန္ေသာ အရသာျဖစ္၏။




(၄) ပညာျဖင့္ အသက္ေမြးျခင္းကို ျမတ္ေသာ အသက္ေမြးျခင္းဟု ဆုိကုန္၏။




(၅) ယံုၾကည္မႈ သဒၶါတရားျဖင့္ သံသရာ၀ဲၾသဃကို ကူေျမာက္ႏုိင္၏။




(၆) မေမ့ေလွ်ာ့မႈ အပၸမာဒ တရားျဖင့္ သံသရာပင္လယ္ကို ကူးေျမာက္ႏိုင္၏။




(၇) ထၾကြလုံ႕လျဖင့္ ဆင္းရဲကို လြန္ေျမာက္ႏိုင္၏။




(၈) ပညာျဖင့္ စင္ၾကယ္ႏိုင္၏။




(၉) ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္တုိ႔၏ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္းတရားကို ယုံၾကည္လ်က္ မေမ့ေလ်ာ့ ဆင္ျခင္သူ ပညာရွိသည္ ေကာင္းစြာနာၾကားေသာေၾကာင့္ ပညာကိုရယူႏိုင္၏။




(၁၀) သင့္ေလ်ာ္သည့္ အလုပ္အကိုင္ကို လုပ္လ်က္ တာ၀န္ကိုေက်ပြန္ေအာင္ ထမ္း ေဆာင္သူသည္ ထၾကြလံု႔လေၾကာင့္ ဥစၥာပစၥည္းကို ရႏိုင္၏။




(၁၁) မွန္ကန္စြာေျပာဆုိျခင္းေၾကာင့္ ေက်ာ္ေစာထင္ရွားမႈကို ရႏိုင္၏။




(၁၂) ေပးကမ္းျခင္းျဖင့္ အေဆြခင္ပြန္းကို ဖြဲ႔ႏိုင္၏။




(၁၃) ယံုၾကည္မႈရွိေသာ အိမ္၏ အစီးအပြားကို ရွာတက္ေသာသူအား မွန္ကန္ျခင္း သစၥာ၊ လိမၼာျခင္း ဒမ၊ ႀကိဳးစားမႈ ဓိတိဓ စြန္႔လႊတ္မႈ စာဂ၊ ဤတရားေလးပါး ရွိသျဖင့္ ေနာက္ဘ၀၌ မစိုးရိမ္ရေခ် ဟူ၍ မိန္႔ေတာ္မူခဲ့သည္။





သတိဉာဏ္ယွဥ္ကာ သူေတာ္ေကာင္းတရားမ်ား က်င့္ၾကံပြားမ်ား အားထုတ္ႏိုင္ၾကပါေစ။

အနတၱလကၡဏသုတ္ ေဒသနာေတာ္၊

ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ မဟာသကၠရာဇ္(၁၀၃)ခုႏွစ္၊ ကဆုန္လျပည့္ေန႔မွာ သစၥာေလးပါးကို ပိုင္းျခားထင္ထင္သိျမင္ၿပီး သဗၺညဳတဉာဏ္ပိုင္ရွင္ အျဖစ္သို႔ေရာက္ ရွိေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ထုိ႔ႏွစ္၀ါဆုိလျပည့္ (စေနေန႔)တြင္ ဗာရာဏသီျပည္ မိဂဒါ၀ုန္ေတာမွာ ေကာ႑ည၊ ၀ပၸ၊ ဘဒၵိယ၊ မဟာနာမ္၊ အႆဇိ ဆုိတဲ့ ပဥၥ၀ဂၢီ ငါးပါးအား ဓမၼစကၠပ၀တၱနသုတ္ေတာ္ကို ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ျမတ္ဗုဒၶ ဘုရားအျဖစ္


သို႔ေရာက္ၿပီးေနာက္ အဦးဆံုး(အရင္ဆံုး) ေဟာၾကားခဲ့တဲ့တရားေတာ္ဟာ ဓမၼစကၠပ၀တၱနသုတ္ေတာ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္တရားဦး “ဓမၼစၾကာ” လို႔ေခၚေ၀ၚခဲ့ပါတယ္။
၀ါဆုိလျပည့္ေန႔ဟာ ဘုရားရွင္နဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး ထူးျမတ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာ (၃)မ်ိဳး တိုက္ဆုိင္ၾကံဳၾကိဳက္ေနတဲ့ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ျဖစ္ပါတယ္။
“သေႏၶ၊ ေတာထြက္၊ ဓမၼစက္ ေဟာျမြက္သံခ်ိဳ လ၀ါဆုိ” ဆုိတဲ့ ေရွးပညာရွင္ တုိ႔၏ လကၤာအရ…

(၁) ဘုရားေလာင္း ေသတေကတု နတ္သားဟာ စုေတၿပီး မဟာသကၠရာဇ္ (၆၇)ခုႏွစ္၊ ၀ါဆိုလျပည့္၊ ၾကာသပေတးေန႔မွာ မယ္ေတာ္မာဟာေဒ၀ီ၏၀မ္းမွာ ပဋိသေႏၶတည္ေနေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

(၂) ဘုရားေလာင္း သိဒၶတၱမင္းသားဟာ သက္ေတာ္(၂၉)ႏွစ္မွာ အျခံအရံမ်ား ျခံရံလွ်က္ မင္းဥယ်ာဥ္ေတာ္သို႔ ထြက္ေတာ္မူစဥ္ နတ္တုိ႔ ဖန္ဆင္းျပသတဲ့ သူအုိ၊ သူနာ၊ သူေသ၊ ရဟန္း ဆုိတဲ့ နိမိတ္ႀကီးေလးပါးကို ျမင္ေတာ္မူၿပီး သံေ၀ဂရကာ မဟာသကၠရာဇ္(၉၇)ခုႏွစ္၊ ၀ါ ဆုိလျပည့္၊ တနလာၤေန႔မွာ ေတာထြက္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

(၃) ဘုရားအျဖစ္သို႔ေရာက္ေတာ္မူၿပီး မဟာသကၠရာဇ္(၁၀၃)ခုႏွစ္၊ ၀ါဆုိလျပည့္၊ စေနေန႔မွာ တရားဦးဓမၼစကၠပ၀တၱနသုတ္ေတာ္ကို ဖြင့္ထုတ္ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ အနတၱလကၡဏသုတ္ကို မဟာသကၠရာဇ္(၁၀၃)ခုႏွစ္ ၀ါဆုိလျပည့္ေက်ာ္(၅)ရက္ေန႔၊ မိဂဒါ၀ုန္ေတာမွာ ေဟာၾကားခဲ့ပါတယ္။ ၀ါဆုိလျပည့္ ေက်ာ္(၄)ရက္ေန႔မွာ ပဥၥ၀ဂၢီငါးပါးလံုး ေသာတာပန္ အျဖစ္ေရာက္ရွိခဲ့ပါတယ္။ ထုိ႔သို႔ ေသာတပန္ အျဖစ္သို႔ေရာက္ရွိၿပီး ဉာဏ္ရည္ျပည့္၀၍ ခက္ခဲနက္နဲတဲ့ တရားကိုနာယူရန္ အသင့္ျဖစ္ၿပီလို႔ ဘုရားရွင္ သိျမင္ေတာ္မူတဲ့အတြက္ ၀ါဆိုလျပည့္ေက်ာ္(၅) ရက္ေန႔အေရာက္မွာ ပဥၥ၀ဂၢီငါးပါးလံုးစုရံုးေစၿပီး အနတၱလကၡဏသုတ္ကို ေဟာၾကားေတာ္မူရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ “အနတၱလကၡဏ” ဆုိတဲ့ စကားကို “အနတၱ” နဲ႔ “လကၡဏာ” လို႔ ၂ ပုဒ္ခြဲၿပီးၾကည့္ရပါမယ္။ “အနတၱ” ပုဒ္ရဲ႕လြယ္လြယ္ အနက္ အဓိပၸာယ္က “အတၱ မဟုတ္၊ အတၱ မရွိ၊ ငါမဟုတ္ ငါမရွိ” လို႔ျဖစ္ပါတယ္။ လကၡဏ (လကၡဏာ) ဆုိတာက မွတ္သားေၾကာင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ “အနတၱလကၡဏ” ဆုိတာ“အတၱ မဟုတ္၊ အတၱ မရွိ၊ ငါမဟုတ္၊ ငါမရွိဟု မွတ္သားေၾကာင္းလကၡဏာ” လို႔ အဓိပၸာယ္ရပါတယ္။
အနတၱလကၡဏသုတ္ကို အႏွစ္ခ်ဳပ္ၿပီးၾကည့္ရင္ ေအာက္ပါအတုိင္း ေတြ႕ရမွာျဖစ္ပါတယ္။

(၁) ရုပ္၊ ေ၀ဒနာ၊ သညာ၊ သခၤါ၊ ၀ိညာဥ္ ဆုိတဲ့ ခႏၶာငါးပါးတုိ႔ရဲ႕ အနတၱျဖစ္ပံု။

(၂) ခႏၶာငါးပါးကို “ငါ့ဥစၥာမဟုတ္၊ ငါမဟုတ္၊ ငါ့အတၱမဟုတ္လို႔ ဟုတ္တုိင္းမွန္စြာ ၀ိပႆနာပညာ၊ မဂ္ပညာနဲ႔ ႐ႈၾကည့္အပ္သိျမင္အပ္ပံု။

(၃) ထုိသို႔ၾကည့္႐ႈၾကည့္ျခင္း၊ သိျမင္ျခင္းေၾကာင့္ ၀ိပႆနာဉာဏ္ အဆင့္ဆင့္ျဖစ္ေပၚလာပံု။

(၄) အနတၱလကၡဏသုတ္ေဒသနာေတာ္ကို နာၾကားရျခင္းေၾကာင့္ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးတုိ႔ အာသေ၀ါတရားကင္းကြာ ရဟႏၲာျဖစ္သြားၾကပံု တုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။

ဘုရားရွင္က “ရဟန္းတုိ႔…ရုပ္ဟာ အတၱမဟုတ္ဘူး၊ ရုပ္ဟာတကယ္လို႔ အတၱျဖစ္ခဲ့ရင္ နာက်င္ျခင္းဆုိတာ မျဖစ္ရဘူး။ ငါ့ရဲ႕ရုပ္ဟာ ဒီလိုုျဖစ္ပါေစ၊ ဒီလိုမျဖစ္ ပါေစနဲ႔လို႔ ရုပ္အေပၚမွာ ေတာင့္တမႈကိုလည္း ရေကာင္းရပါတယ္။ အခုေတာ့ရုပ္ဟာ အတၱမဟုတ္တဲ့အတြက္ နာက်င္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ငါ့ရဲ႕ရုပ္ဟာဒီလိုျဖစ္ပါေစ၊ ဒီလိုမျဖစ္ပါေစနဲ႔လို႔ ရုပ္အေပၚမွာ ေတာင့္တမႈကိုလည္း မရပါဘူး။” ဟုေဟာေတာ္မူခဲ့ပါ တယ္။
အနတၱလကၡဏသုတ္ဟာ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးတုိ႔ကို သာမန္ပုထုစဥ္မ်ားနဲ႔ ထူးျခားေအာင္ ခြဲျခားေပးလိုက္တဲ့ သုတ္ေတာ္ျဖစ္ပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားသာသနာေတာ္မွာ ျမတ္စြာဘုရားၿပီးရင္ လူသားမ်ားထဲက ပထမဆံုး ထူးထူးျခားျခား ရဟႏၲာျဖစ္သြား သူမ်ားကို ညႊန္ျပပါဆုိရင္ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦး တုိ႔ကို ညႊန္ျပရမွာျဖစ္ပါတယ္။…။

• ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ျဖာ ငါးခႏၶာတုိ႔၊ ျဖစ္လာသမွ်၊ ကုန္ပ်က္ရ အနိစၥခ်ည္းပါတကား။

• ျဖစ္ပ်က္ႏွစ္တန္၊ ႏွိပ္စက္ဒဏ္ကို၊ တရံမစဲ၊ အၿမဲခံရ၊ သဘာ၀၊ ဒုကၡခ်ည္းတကား။

• ကိုယ့္အလိုမလုိက္၊ ကိုယ္ႀကိဳက္မျဖစ္၊ အႏွစ္သာရ၊ ရွာမရ၊ အနတၱခ်ည္းပါတကား။




“ဘုရားရွင္၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးေတာ္မ်ားကို ဦးေခါင္းညြတ္က်ိဳးလက္စံုမုိး၍၊ ရွိခိုးကန္ ေတာ့ လိုက္ပါ၏ အရွင္ဘုရား..”


အရွင္မုနိႏၵာဘိ၀ံသ ေရးသားေသာ “ျမတ္ဗုဒၶ၏ တရားဦးႏွင့္တရားထူး” စာအုပ္ကို မွီျငမ္းေရးသားလိုက္ရပါသည္။




ပ႒ာန္းေဒသနာေတာ္၊

အခါအားေလ်ာ္စြာ တရားနာၾကားျခင္းသည္
ေကာင္းျမတ္ေသာ မဂၤလာတရားျဖစ္၏။

ပ႒ာန္းေဒသနာေတာ္...

ျမတ္စြာဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ မဟာသကၠရာဇ္ ၁၀၃ ခု၊ ကဆုန္လျပည့္ေန႔၌ သဗၺညဳျမတ္စြာဘုရားအျဖစ္ ေရာက္ရွိခဲ့ၿပီးေနာက္ သတၱဌာန စံေတာ္မူရာ နယုန္လဆန္း ၇-ရက္ေန႔မွ ၁၃ ရက္ေန႔ထိတြင္ ေဗာဓိပင္ႏွင့္ ေရႊပလႅင္၏ အေနာက္ ေျမာက္အရပ္၌ နတ္တို႔ဖန္ဆင္း လွဴဒါန္းအပ္ေသာ ရတနာေရႊအိမ္ (ရတနာဃရ) တြင္ သီတင္းသံုးေတာ္မူၿပီး အဘိဓမၼာ ၇-က်မ္းကို သံုးသပ္ဆင္ျခင္ေတာ္မူသည္။


ျမတ္စြာဘုရားသည္ ပထမ၀ါကို မိဂဒါ၀ုန္မွာ ၀ါ ကပ္ေတာ္မူၿပီး ဒုတိယ၀ါ၊ တတိယ၀ါ၊ စတုတၳ၀ါတို႔ကို ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္ ေ၀ဠဳ၀န္ေက်ာင္း၊ ပဥၥမ၀ါကို ေ၀သာလီျပည္၊ ဆ႒၀ါကို မကုဠေတာင္ စသည့္ ေနရာဌာနမ်ား၌ ၀ါကပ္ေတာ္မူသည္။ သတၱမ၀ါကို တာ၀တိံသာ နတ္ျပည္၌ ၀ါကပ္ေတာ္မူၿပီး မယ္ေတာ္ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည့္ သႏၱဳႆိတနတ္သားကို အမွဴးထား၍ အဘိဓမၼာေဒသနာေတာ္ကို ၀ါတြင္းသံုးလပတ္လံုး အသံမစဲ ေဟာ ေတာ္မူသည္။

အက်ယ္နည္း


မယ္ေတာ္ကို ေက်းဇူးဆပ္လိုျခင္း၊ မိဘေက်းဇူးကို သတၱ၀ါတို႔နားလည္ေစလိုျခင္း၊ အဘိဓမၼာတရားကို အစအဆံုး တထိုင္တည္း ေဟာၾကားလိုျခင္း၊ အစအဆံုး တထိုင္တည္းေဟာမွ နာၾကားရေသာ တရားနာတို႔ အက်ဳိးထူးရႏိုင္ျခင္း၊ အဘိဓမၼာေဒသနာေတာ္၏ က်ယ္၀န္းနက္နဲမႈကို သိေစလိုျခင္း၊ လူတို႔သက္တမ္းႏွင့္ သံုးလ ေလာက္ေဟာမွကုန္ႏိုင္မည့္ တရားျဖစ္သည့္အတြက္ လူတို႔႔ဣရိယာပုထ္ျဖင့္ ေဟာသူေရာ နာသူပါ မေနႏိုင္ျခင္း တို႔ေၾကာင့္အဘိဓမၼာအက်ယ္နည္း (၀ိတၳာရနယ)ကို တာ၀တိ ံသာနတ္ျပည္၌ ေဟာရျခင္းျဖစ္သည္။


အက်ဥ္းနည္း


ျမတ္စြာဘုရားသည္ လူသားျဖစ္ေတာ္မူသည့္အတြက္ ဆြမ္းခံျခင္း၊ ဆြမ္းစားျခင္း၊ ေရခ်ဳိး၊ သန္႔စင္ျခင္း စသည္ ျပဳလုပ္ရန္ နိမၼိတ႐ုပ္ပြားေတာ္ကို အဓိ႒ာန္ျဖင့္ ဖန္ဆင္းၿပီး လူ႔ျပည္သို႔ ၾကြေတာ္မူရာတြင္ ဟိမ၀ႏၱာစႏၵကူးေတာ၌ ေန႔သန္႔စင္ (အနားယူ) ေတာ္ မူသည္။ ထိုစႏၵကူး ေတာတြင္ အရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္သည္ ျမတ္စြာဘုရားအား ၀တ္ႀကီး၀တ္ငယ္ ျပဳစုခစားခိုက္ ျမတ္စြာဘုရားက ရွင္သာရိပုတၱရာအား အက်ဥ္းခ်ဳပ္နည္း (သေခၤပနယ) ကို ေဟာေတာ္မူသည္။


မက်ဥ္းမက်ယ္နည္း


ရွင္သာရိပုတၱရာက ျမတ္စြာဘုရား ေဟာခဲ့သည့္ အက်ဥ္းနည္းကို တပည့္ရဟန္းငါးရာတို႔အား မက်ဥ္းမက်ယ္နည္း (နာတိ၀တၳာရ-နာတိသေခၤပနယ)ျဖင့္ ျပန္လည္ပို႔ခ်ေတာ္မူသည္။ ေနာက္တေန႔တြင္ ထိုပို႔ခ်ခ်က္အား ျမတ္စြာဘုရားထံေမွာက္၌ ျပန္လည္တင္ျပ အစစ္ေဆးခံရာ ျမတ္စြာဘုရားက နားေထာင္၍ လက္ခံအတည္ျပဳေတာ္မူခဲ့သည္။
ဤသို႔ျဖင့္ အဘိဓမၼာေဒသနာေတာ္ႀကီးသည္ ခုနစ္၀ါေျမာက္ျဖစ္ေသာ မဟာသကၠရာဇ္ ၁၀၉ ခု ၀ါဆိုလျပည့္ေက်ာ္ ၁-ရက္မွ သီတင္းကြၽတ္လျပည့္ေန႔ထိ ၃-လအတြင္း နည္း ၃-နည္းျဖင့္ လူ႔ျပည္-နတ္ၿပည္ တျပိဳင္တည္း ေပၚထြန္းခဲ့ေလသည္။ ပ႒ာန္း က်မ္းႀကီးကို ေဟာၾကားေတာ္မူရာ၌ ဥေဒၵသ (အက်ဥ္း)၊ နိေဒၵသ (အက်ယ္)၊ ပဋိနိေဒၵသ(ထပ္ဆင့္အက်ယ္)တို႔ျဖင့္ အဆင့္ဆင့္ေဟာၾကားေတာ္မူသည္။



ဘုရားရွင္ ရဲ႔ အဘိဓမၼာ တရားကို ၀ါတြင္း ( ၃ ) လ မွာ -


၁။ ဓမၼသဂၤဏီက်မ္းကို ( ၁၂ ) ရက္၊


၂။ ၀ိဘဂၤ (၀ိဘင္းက်မ္း)ကို ( ၁၂ ) ရက္၊


၃။ ဓာတုကထာက်မ္းကို ( ၆ ) ရက္၊


၄။ ပုဂၢလပညတၱိ (ပုဂၢလပညတ္က်မ္း)ကို ( ၇ ) ရက္၊


၅။ ကထာ၀တၳဳက်မ္းကို ( ၈ ) ရက္၊


၆။ ယမက (ယမိုက္က်မ္း)ကို ( ၂၀ ) ရက္၊


၇။ ပ႒ာန (ပ႒ာန္းက်မ္း)ကို ( ၂၅ ) ရက္ ေဟာေတာ္မူခဲ႔သည္။ (ရက္အမ်ားဆံုးေဟာတာပါ။)




ပ႒ာန္း = ပ + ဌာန


ပ = အမ်ိဳးမ်ိဳးအစားစား မ်ားျပားေသာ၊


ဌာန = အေၾကာင္းအရာမ်ား၊


(ဒီေနရာမွာ စာလံုးေပါင္းမူကြဲေနတာ သတိထားမိပါတယ္။ ႒ နဲ႔ ဌ ျဖစ္ပါတယ္။ စာအုပ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ပ႒ာန္း ကို ႒ နဲ႔ ေဖာ္ျပျပီးေတာ႔ ဌာန လို႔ ျပန္ခြဲတာ ကိုေတာ႔ ဌ နဲ႔ပဲ ေဖာ္ျပထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။

ဒီေတာ႔ ပ႒ာန္း ဆိုတာ အမ်ိဳးမ်ိဳးအစားစား မ်ားျပားေသာ အေၾကာင္းတရားမ်ားကို ေလ႔လာေဟာၾကားတဲ႔တရားေတာ္ျဖစ္ပါတယ္။
ေလာကၾကီးမွာ ပညတ္သေဘာအရ သတၱေလာက၊ ၾသကာသ ေလာက၊ သခၤါရေလာက ရယ္လို႔ (၃)မ်ိဳးရွိပါမယ္။ ဒီေလာကေတြကို ပရမတ္အားျဖင္႔ ခြဲစိတ္ရင္ေတာ႔ ရုပ္ နဲ႔ နာမ္ (၂) ပါးပဲ ရွိပါမယ္။ ဒီအထဲမွာမွ အၾကမ္းအားျဖင္႔ နာမ္ ကို ထပ္ခြဲေတာ႔ စိတ္ နဲ႔ေစတသိတ္ (၂) မ်ိဳးထပ္ရွိမယ္။ ဒီေတာ႔ သက္ရွိမွန္သမွ်မွာ ရုပ္နဲ႔ နာမ္ (တနည္း) ရုပ္၊ စိတ္၊ ေစတသိတ္ တို႔ ရွိေနျပီး၊ သက္မဲ႔မွာေတာ႔ ရုပ္သာလွ်င္ ရွိပါမယ္။ ေလာကၾကီးမွာရွိတဲ႔ နိယာမတရား (၅) ပါးနဲ႔ ထိေတြ႔တဲ႔ အခါ အခ်ိဳ႔ေသာ သက္မဲ႔မ်ားဟာ သက္ရွိအလား ထင္မွတ္မွားရပါတယ္။ ေမြးဖြားတယ္၊ ၾကီးရင္႔တယ္၊ အိုေဟာင္းလာတယ္၊ မ်ိဳးပြားတယ္၊ ေသေၾကပ်က္စီးတယ္ သေဘာေတြ တူေနၾက လို႔ သက္မဲ႔ကို သက္ရွိအျဖစ္ အယူမွားတာေတြ ရွိခဲ႔၊ ရွိေနၾကတယ္။ အထင္ရွားဆံုးကေတာ႔ သစ္ပင္ေတြပါ။



ပ႒ာန္းကို္(၃)မ်ိဳးခြဲေလ႔လာၾကပါတယ္။


(၁) အမ်ိဳးမ်ိဳးအစားစား မ်ားျပားေသာ အေၾကာင္းတရားမ်ား၊


(၂) ကုသိုလ္တရား ၊ အကုသိုလ္တရားမ်ား ကိုဖန္တီးျခင္း၊


(၃) ကုသိုလ္တရား ၊ အကုသိုလ္တရားမ်ားမွ ေနာက္ဆက္တြဲ ျဖစ္စဥ္မ်ား ဖန္တီးျခင္း ။



အေၾကာင္းတရားေပါင္းမ်ားစြာထဲက အထင္ရွားဆံုး ေရြးထုတ္တဲ႔အခါ (၂၄)ပါးထြက္ လာပါတယ္။ အျခားေသာ အေၾကာင္းတရားမ်ားကိုပါေပါင္းရင္ အမ်ားၾကီး ရွိပါေသး တယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ပ႒ာန္းတရားေတာ္ဟာ သဗၺညဳတဥာဏ္ေတာ္နဲ႔သာ ျပီးျပည္႔စံု ေအာင္ သိႏိုင္ပါမယ္။



ဒီေတာ႔ ေလးနက္က်ယ္ျပန္႔မႈ အရ ပ႒ာန္းက်မ္းကို္(၃)မ်ိဳးခြဲၾကပါတယ္ ။


(၁) အတိ၀ိတၳာရ ေဒသနာ၊


(၂) အတိသေခၤပ ေဒသနာ၊


(၃) နာတိ ၀ိတၳာရ နာတိသေခၤပ ေဒသနာ ဆိုျပီး ခြဲပါတယ္။




(၁) အတိ၀ိတၳာရ ေဒသနာ ဆိုတာက က်ယ္ျပန္႔လြန္းတယ္၊ ျမတ္စြာဘုရား တာ၀တိ သာမွာ ေဟာတဲ႔ အျပည္႔အစံုပ႒ာန္း ျဖစ္တယ္။



(၂) အတိသေခၤပေဒသနာ ဆိုတာ အလြန္က်ဥ္းတဲ႔ေဒသနာ နတ္ျပည္မွာ အသံမစဲ တရား ေဟာေနရာကေန နိမၼိတရုပ္ပြားေတာ္ကို တရားဆက္ေဟာေနေစျပီး လူသား စစ္စစ္ဘုရားရွင္ ခႏၵာ၀န္ေဆာင္ဖို႔ လူျပည္ကိုဆင္းျပီး ၀တ္ျပဳတဲ႔ အရွင္သာရိပုတၱရာ ကိုေဟာတဲ႔ ေဒသနာေတာ္ ျဖစ္ပါတယ္။



(၃) နာတိ ၀ိတၳာရ နာတိသေခၤပ ေဒသနာ ကေတာ႔ မက်ဥ္းလြန္း၊ မက်ယ္လြန္း ေသာ တရားေတာ္လို႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ ဒါကေတာ႔ အရွင္သာရိပုတၱရာက မိမိတ ပည္႔ရဟန္း (၅၀၀)ကို့ျပန္ေဟာတဲ႔ တရားျဖစ္ပါတယ္။ လက္ရွိ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာ မွာ သင္ၾကားေဟာေျပာေနတဲ႔ ပ႒ာန္းဟာ အရွင္သာရိပုတၱရာက ျပန္ေဟာတဲ႔ မက်ဥ္းလြန္း၊ မက်ယ္ လြန္းေသာ ပ႒ာန္းတရားေတာ္ ျဖစ္ပါတယ္။



အမ်ိဳးစား (၃)မ်ိဳးအားျဖင္႔ ခြဲျခားေျပာၾကပါတယ္။


ပစၥယုေဒၵသ = ပစၥယ + ဥေဒသ = ပစၥည္း + အက်ဥ္း ေ၀ဖန္ျခင္း၊


ပစၥယနိေဒၵသ = ပစၥယ + နိေဒၵသ = ပစၥည္း + အက်ယ္ ေ၀ဖန္ျခင္း၊


ပရိ နိေဒၵသ = ပ႒ာန္းကို အက်ယ္ ေ၀ဖန္ျခင္း။



ပ႒ာန္းေဒသနာေတာ္ ကိုနာၾကားျပီးခ်ိန္မွာေတာ႔ နတ္၊ ျဗဟၼာ၊ ကုေဋ (၈၀၀၀၀) ကြ်တ္တမ္း၀င္၊ လူျပည္က ရဟန္း ၅၀၀ - ရဟႏၱာ ျဖစ္တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ အျခား သာဓကေတြနဲ႔ ပ႒ာန္းဘာလို႔ တန္ခိုးၾကီးရေၾကာင္းကိုေတာ႔ ဆရာေတာ္ အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသရဲ႔ အေျချပဳပ႒ာန္းစာအုပ္မွာ ဖတ္ရႈႏိုင္ပါတယ္။ ရြတ္ဆိုျခင္းမွာေတာ႔ အသံကို အမ်ားနဲ႔ဆိုရင္လဲ အားလံုး ညီ ေအာင္၊ ပီ ေအာင္၊ ၾကည္ေအာင္ ရြတ္ဆိုမွ အက်ိဳးပိုမ်ားမယ္ လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဆရာေတာ္အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ နဲ႔ အရွင္ေဆကိႏၵတုိ႔ ပ႒ာန္းကို ရွင္းလင္းေဟာၾကားထားတာ စာအုပ္နဲ႔ တရားေတာ္ေတြရွိတယ္၊ ဓမၼဗ်ဴဟာ ေဒၚခင္လွတင္၊ ေဒါက္တာမင္းတင္မြန္ တို႔ရဲ႔တရားေတြလည္း ရွိပါတယ္္။



အသိေပးမႈ...၊

ပရိတ္ႀကီး(၁၁)သုတ္၊ ဓမၼစၾကာႏွင့္အနတၱလကၡဏာသုတ္တရားေတာ္မ်ား၊ ကို အ နက္အဓိပၸာယ္ ႏွင့္တကြပူေဇာ္ႏိုင္ပါရန္ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဓမၼစၾကာ ႏွင့္ အနတၱလကၡာသုတ္ တရားေတာ္မ်ား ကိုစာအုပ္တြင္ ဖတ္ၾကည့္ပါက အေသးစိတ္ပို မို သိရွိႏိုင္ပါတယ္။ ကူးယူၾကပါရန္။

ပရိတ္ႀကီး(၁၁)သုတ္၊ ဓမၼစၾကာႏွင့္အနတၱလကၡဏာသုတ္တရားေတာ္မ်ား၊

စာဖတ္သူမ်ား ပရိတ္တရားေတာ္၊ ဓမၼစၾကာတရားေတာ္ႏွင့္အနတၱလကၡဏာသုတ္ တရားေတာ္မ်ား ၾကည္ညိဳပူေဇာ္ႏိုင္ရန္တင္ျပခဲ့ပါတယ္။ ဖြင့္ၿပီးပူေဇာ္ပါက ၿပီးဆံုးေအာင္ နာၾကားၾကပါရန္ အသိေပးအပ္ပါတယ္။ နတ္မ်ားပင့္ေဆာင္၍ ရြတ္ဖတ္တာျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ နတ္ပို႔ၿပီးသည္အထိဖြင့္ၿပီး နာၾကားၾကပါရန္ ျဖစ္ပါတယ္။

ပညာဓိကဗုဒၶဘာသာ...

ပညာဓိကဗုဒၶဘာသာဆိုသည္မွာ ပညာဉာဏ္ႏွင့္ယွဥ္တြဲ၍ကိုးကြယ္ေသာ ဗုဒၶဘာ သာျဖစ္ပါတယ္။ အတက္တန္းစားဗုဒၶဘာသာျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဘုရားသည္ ဉာဏ္ပညာကုိ အဓိကအားထား၍ ပါရမီျဖည့္က်င့္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ေလးသေခ်ၤႏွင့္ ကမာၻတစ္သိန္းသာ ပါရမီျဖည့္က်င့္ခဲ့ရပါတယ္။ ဘုရားရွင္ကလည္း “ဉာဏ္သာလွ်င္ အမိဉာဏ္သာလွ်င္အဖ” ဟုေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ပညာဆုိသည္မွာ မိမိျပဳ


လုပ္ေသာ အလုပ္တစ္ခုသည္ မွား၊ မွန္ခြဲျခားကာ အမွန္ကုိျပဳလုပ္ႏိုင္စြမ္းရွိေသာ ဉာဏ္ကုိေခၚရပါမည္။ လူဘ၀ေရာက္လာလို႔မွ မိမိက အဓိကႏွင့္ အဓိကမဟုတ္တာကို မခဲြျခားတတ္ပါက လူျဖစ္က်ိဳးနပ္မည္မဟုတ္ပါ။ အေရးမႀကီးတာကို အေရးတႀကီးမလုပ္မိဖုိ႕က အေရးႀကီးပါတယ္။ ေရွ႕ကေရးခဲ့ေသာ ေအာက္တန္းစားဗုဒၶ ဘာသာ၀င္မ်ားႏွင့္ သဒၶါဓိက ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔မွာ မိမိကိုယ္တုိင္ ဘာျဖစ္လို႔ျဖစ္ ေနမွန္းကိုပင္ သိၾကမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဉာဏ္ကို ခြဲျခားလိုက္မည္ဆုိပါက သာသနာတြင္း ဉာဏ္ႏွင့္သာသာနာပဉာဏ္ ဟုခြဲျခားသိရပါမယ္။ သာသနာပဉာဏ္ဆုိ သည္မွာ ကမၼႆကတဉာဏ္(ကံႏွင့္ ကံ၏အက်ိဳးေပးကိုယံုၾကည္ေသာဉာဏ္)၊ သာသနာတြင္း ဉာဏ္ဆုိသည္မွာသစၥာႏုေလာမိကဉာဏ္(သစၥာေလးပါးကို ပိုင္းျခားထင္ထင္ သိျမင္ေသာဉာဏ္) ျဖစ္ပါတယ္။ သာသနာဆုိသည္မွာ ဘုရားရွင္က ခႏၶာဉာဏ္ ေရာက္ၾကဖုိ႔၊ နိဗၺာန္ ေရာက္ႏိုင္ၾကဖို႔၊ သစၥာသိဖို႔၊ ယဥ္ေက်းၾကဖုိ႔၊ လိမၼာၾကဖုိ႔ဆံုးမ ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ အဆံုးအမ တရားဟူသမွ်ကို ေခၚပါတယ္။ ဘုရားရွင္၏ အဆံုးအမေတြကို ရင္ထဲမွာကိန္းေနၿပီးေတာ့ ေလာကဓံတရားေတြနဲ႔ ေတြ႕ၾကံဳလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆင္ျခင္ႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားတယ္၊ သိေအာင္ႀကိဳးစားတယ္၊ သိၿပီးရင္လည္း လက္ေတြ႕က်င့္သံုးေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္သည္ သာသနာတြင္း တရားကိန္းတယ္လို႔ေျပာရပါမယ္။ ဘုရားရွင္ေတာ္ေပၚလာမွသာ သစၥာတရားေတြက သိခြင့္ရတာပါ။ သာမာန္ ဒါန၊ သီလ၊ သမထ အလုပ္ေတြက ဘုရားမပြင့္လည္း ျပဳလုပ္ၾကပါတယ္။ ဘုရားေလာင္း ေ၀သံသရာမင္းသည္ ဆင္ျဖဴေတာ္ကို လွဴဒါန္းေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က သာသနာပကာလ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္သူကမွ လွဴဖုိ႔တုိက္တြန္းတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ သားနဲ႔သမီးကို ကၽြန္အျဖစ္ခိုင္းဖုိ႔ အလွဴခံေတာ့လည္း လွဴဒါန္းခဲ့ပါတယ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘုရားမပြင့္ေသာ္လည္း ရွိေနတဲ့တရားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သာသနာပတရား ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါန၊ သီလ၊ သမထ အလုပ္ေတြကို ဘာသာ၀င္တုိင္းလုပ္ၾကပါတယ္။ ေဆးရံုေတြ၊ မ်က္မျမင္ေက်ာင္းေတြ ဆုိလည္း ခရစ္ယာန္ေတြ စလုပ္ခဲ့တာေတြပါ။ သူတုိ႔ လုပ္ေနတာေတြက သစၥာသိၿပီးလုပ္တာလည္းမဟုတ္ပါဘူး။ အက်ိဳးအေၾကာင္း နာလည္း၍ ခႏၶာဉာဏ္ေရာက္ ဆင္ျခင္ၿပီးလုပ္တာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဗုဒၶဘာသာမွသာ ထုိတရားေတြကို သိရတာပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိကဒါနေတြလုပ္ ေနေသာ္လည္း ဘာမွမသိပါက အျခားဘာသာေတြႏွင့္ အလားတူပင္ျဖစ္ေနပါမယ္။ ဘုရားရွင္က သစၥာတရားကိုသိခဲ့ၿပီး သတၱ၀ါေတြကိုလည္း သစၥာသိၿပီး လုပ္ေသာအ လုပ္၊ က်င့္ေသာတရား မ်ားျဖစ္ရန္ေဟာၾကားခဲ့ပါတယ္။ အတိတ္တုန္းက မိမိတုိ႕က ဘာမွမသိဘဲလုပ္ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကလို႔ သံသရာလည္ေနရတာပါ။ မသိတာက (အ၀ိဇၨာ)၊ မသိေတာ့ဘံု၊ ဘ၀ေတြလိုခ်င္ၿပီး ဆုေတာင္းခဲ့တာက(တဏွာ)၊ ငါ့အလွဴ၊ ငါလုပ္ တာလို႔ စြဲတာက(ဒိ႒ိ)၊ ဒါေတြေၾကာင့္ လက္ရွိခႏၶာႀကီးရေနရတာပါ။ အေၾကာင္းရင္းကိုၾကည့္ရင္ သစၥာမသိ၊ ဉာဏ္မရွိဘဲလုပ္ခဲ့တာေၾကာင့္ပါ။ ဒီတရားေတြကလည္း ဘုရားရွင္ပြင့္မွ သိရတာပါ။

“ဘုရားရွင္ေတာ္ မပြင့္ေပၚလွ်င္၊

လူေတာ္အမ်ား၊ စိတ္ေကာင္းထားလည္း၊

ဤကားကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္ႏွင့္၊

ထိုထိုဘံုဘ၀ မသိရ၊

မ်ားလွအျပစ္ေတြ”…၊


အမ်ားအားျဖင့္ သိေနတာက သူမ်ားအသက္သတ္မွ၊ သူတပါးပစၥည္းခိုးမွ၊ သူတပါးအိမ္ယာကို ျပစ္မွားမွ၊ လိမ္ညာေနမွ၊ မူးရစ္ေနမွ အကုသိုလ္လုိ႕သိၾကပါ တယ္။ ဒါေတြက အၾကမ္းစားအကုသိုလ္ေတြပါ။ ဘုရားေရွ႕မွာ အ၀ိဇၨာ၊ တဏွာ၊ ဒိ႒ိ ေတြနဲ႔ ဘံု၊ ဘ၀ေတြ၊ လိုခ်င္တာေတြေတာင္းေနတာကို အကုသိုလ္ဆုိတာ မသိၾကပါဘူး။ ဒါမ်ိဳးကေတာ့ ႏူးညံတဲ့ အကုသိုလ္ျဖစ္ပါတယ္။ အကုသိုလ္က လုပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာလည္း အျပစ္ရွိပါတယ္။ အက်ိဳးေပးရင္လည္း မေကာင္းက်ိဳးဘဲရပါတယ္။ မိမိတုိ႕ေတြက အတိတ္ကအ၀ိဇၨာဦးေဆာင္ၿပီး ျပဳလုပ္ခဲ့တာက သမုဒယသစၥာပါ။ သမုဒယေၾကာင့္ ယခုဒုကၡသစၥာရေနတာပါ။ ဒုကၡသစၥာ ဆုိတာေတာ့ ဆင္းရဲျခင္း တရားျဖစ္ပါတယ္။ လက္ရွိခႏၶာႀကီးက သက္ေသျပေနပါတယ္။ အတိတ္တုန္းက မိမိတုိ႔ရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ဘုရားမပြင့္ခဲ့လို႔၊ သစၥာမသိခဲ့လို႔၊ ယခုခ်ိန္ထိ ဆင္းရဲက်ိဳးခႏၶာႀကီးရေနတာပါ။ ထုိ႔အတြက္ မိမိတုိ႔ေတြသည္ ဓမၼအရသာကိုသိေအာင္လုပ္ၿပီး ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားခဲ့ေသာတရားေတာ္မ်ား အတိုင္းလိုက္က်င့္ရပါမယ္။ ေယာင္းမသည္ဟင္း၏ အရသာကိုမသိရသလို အသိဉာဏ္မရွိေသာသူသည္လည္း တရားအရသာကို သိရမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြျပဳလုပ္တဲ့အခါမွာ နိဗၺာန္ ကိုသာ ရည္စူး၍ျပဳလုပ္ရပါမယ္။ အလွဴဒါန ပစၥည္းအနဲ၊ အမ်ားက အဓိကမဟုတ္ ပါဘူး။ မိမိရဲ႕လွဴ ဖြယ္ပစၥည္း၏ စင္ၾကယ္မႈ၊ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္၊ မိမိရဲ႕စိတ္ထားေပၚမူတည္ၿပီး အက်ိဳးေပးရလဒ္ လည္းကြားျခားရပါတယ္။ မိမိတုိ႕ရဲ႕ေကာင္းမြန္တဲ့ သဒၶါတရား၊ သီလေစာင့္တည္ႏိုင္မႈ၊ ဉာဏ္ပညာတုိ႔ကို ေကာင္းစြာအသံုးခ်၍ သံသရာ လြတ္ေၾကာင္းတရားမ်ားကိုသိရွိ၊ က်င့္ၾကံ ႏိုင္မွသာ ပညာဓိကဗုဒၶဘာသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ မိမိသိရွိလိုက္ရတဲ့ သံေ၀ဂတရား၊ အသိတရားကို လိုက္နာက်င့္ၾကံဖုိ႕က အေရးၾကီးပါတယ္။ အသိကို လုိက္မက်င့္ေတာ့၊ သိသလို မသိသလိုနဲ႕ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မသိတာဘဲျဖစ္သြားတက္ပါတယ္။ ဉာဏ္ပညာ ႏွင့္ယွဥ္ဖက္ ကိုးကြယ္ေသာ၊ ဆုေတာင္းေသာ သူမ်ားျဖစ္ၾကရေအာင္ က်င့္ၾကံႏိုင္မွသာလွ်င္ မိမိသည္ သံသရာေဘးမွ လြတ္ေျမာင္ႏုိင္ပါလိမ့္မည္။

“ဘုရားရွင္ေတာ္၊ ပြင့္ထြန္းေပၚ၍၊

ေဟာေဖာ္ေျပာၾကား၊ ျမတ္တရားေၾကာင့္၊

ဤကားကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္ႏွင့္၊

ထိုထိုဘံုဘ၀ သိၾကရ၊

မ်ားလွေက်းဇူးေတြ”…။






သဒၶါဓိက ဗုဒၶဘာသာ...

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြသည္ ဘာသာ၀င္အရေျပာရရင္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ျဖစ္လာခဲ့ရင္ ဘုရားသာသနာေတာ္နဲ႔ၾကံဳေနတဲ့ ကာလမွာ ကမၼႆကတ (ကံ၊ ကံ၏အက်ိဳးကို ယံုၾကည္ေသာဉာဏ္) ႏွင့္ သစၥာႏုေလာမိကဉာဏ္(သစၥာသိတဲ့ဉာဏ္) ရေအာင္ႀကိဳးစားႏုိင္မွသာလွ်င္ အထက္တန္းစားဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျဖစ္ပါမယ္။ သဒၶါဓိကဗုဒၶ


ဘာသာ ဆုိသည္မွာ သဒၶါတရားကိုအရင္းခံၿပီး ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာရတနာျမတ္သံုးပါး ကိုယံုၾကည္တဲ့ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ပါတယ္။ ကိုးကြယ္ရာမွာ သဒၶါတရားႏွင့္ပညာဉာဏ္ အတြဲညီ ရပါမယ္။ သဒၶါးတရားလြန္ကဲ ပညာနည္းကအလြဲယံုၾကည္မႈ ျဖစ္တက္ပါတယ္။ ပညာမပါေတာ့ အရာရာတုိင္းကို ယံုၾကည္လြယ္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ ဘုရားရွင္၏ ၀ါဒက ၀ိဘဇၨ၀ါဒ ျဖစ္ပါတယ္။ (ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္ႏွင့္ေ၀ဖန္ပုိင္းျခားရသည့္၀ါဒ ျဖစ္ ပါတယ္)။ ယံုၾကည္မႈလြန္ကဲ ၿပီး ဘိုးေတာ္၊ ဘြားေတာ္၊ နတ္ေတြကုိယံုၾကည္မိရင္ ဒိ႒ိျဖစ္ပါမယ္။ မိမိကအမွားလုပ္ေနရင္ထုိအမွားကို ျပင္ႏိုင္ရပါမယ္။ သိၿပီးေတာ့ျပင္ႏုိင္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ကုိ တိဟိတ္ပုဂၢိဳလ္ဟု ေခၚပါ တယ္။ တိဟိတ္ဆုိတာက အေမာဟ(ပညာ) ျပ႒ာန္းပါတယ္။ တိဟိတ္ပုဂၢိဳလ္က ဒီဘ၀မွာ ဘဲ တရားရႏိုင္ပါတယ္။ မိမိသည္ တိဟိတ္လား၊ ဒိြဟိတ္လားဆုိတာ ကုိယ့္ကိုကုိယ္ျပန္ၿပီး ေမးၾကည့္ရင္ သိႏိုင္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။ တစ္ေယာက္ကႏြားလိုက်င့္တယ္၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က ေခြးလိုက်င့္ၾကံၾက တယ္။ ထုိအက်င့္ေတြဟာ တရားမရႏိုင္ပါဘူး။ သူတုိ႔ေတြက်င့္တာ ႏွစ္ေပါင္း(၃၃)ႏွစ္ ၾကာလာေသာ္လည္း ဘာတရားမွမရၾကဘူး။ သူတုိ႔ဆရာႀကီးေတြေျပာသလိုတစ္ခုမွ ျဖစ္မလာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္တုိင္ပင္ၿပီး ဘုရားထံေလွ်ာက္ၾကားပါတယ္။ ဘုရားက ႏြားလိုက်င့္ၿပီးေသရင္ ႏြားျဖစ္မယ္။ ႏြားလိုက်င့္တာက ပစၥဳပၸန္မွာလည္း စီးပြားတက္မယ္၊ သံသရာမွလည္းလြတ္ေျမာက္မယ္ ဆုိတဲ့အယူကို မစြန္႔ဘဲန႔ဲဆုိရင္ ႏြားဘ၀ကေသရင္ အ၀ီဇိငရဲ က်မယ္လို႔ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပညာမြဲေတာ့ လြဲတက္ပါတယ္။ သဒၶါႏွင့္ ပညာညွိႏိႈင္းၿပီးမွ ယံုၾကည္ၾကဖို႔လိုပါတယ္။ သဒၶါေနာက္က ပညာပါရင္ အဲဒီသဒၶါတရား သည္ နိဗၺာန္ထိပို႔ေဆာင္ႏိုင္ပါတယ္။ ယခုလည္း မိမိယံုၾကည္ခ်က္ကို ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ အေပၚမွာသာ မထားဘဲ နတ္ေတြအေပၚမွာ လည္းထားရွိေနၾကပါတယ္။ ေသခ်ာစဥ္းစာၾကည့္ရင္ (၃၇)မင္းနတ္ အားလံုးဟာအေသဆုိးနဲ႔ေသခဲ့ၾကတာပါ။ အစြဲႀကီးၿပီးေတာ့ ၿပိႆာေတြျဖစ္ေနတဲ့သူေတြဘဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေတြကို ယံုၾကည္ေနမယ္ဦး ဆုိရင္ေတာ့ မိမိဘယ္လိုျဖစ္မယ္ဆုိတာ မိမိကို္ယ္တုိင္သိသင့္ပါၿပီ။ နတ္နဲ႔မဂၤလာေဆာင္တယ္ဆုိတာက ရွိပါေသးတယ္။ အဲဒီနတ္ကေတာ္အမ်ိဳးသမီးမွာလည္း အမ်ိဳးသားရွိကရွိၿပီးသားပါ။ ဘယ္လို ျဖစ္မယ္ဆုိတာ စဥ္းစားၾကည့္ရင္သိႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေတြကအင္မတန္ကို မွားေနၾကတာေတြ ပါ။ ေျပာမယ္ဆုိရင္ ေရးလို႔ပင္ကုန္မွာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီလိုအယူမွားေတြ၊ အေမြဆုိးေတြကို ေနာက္ပိုင္းလူငယ္ေတြမွာ မျဖစ္ၾကရန္ မိမိတုိ႔က ေျပာျပေပးႏိုင္ရပါမယ္။ မိမိတို႔ယံုၾကည္မႈေတြရဲ႕ေနာက္မွာ ပညာမပါေတာ့ အလြဲလြဲ၊ အမွားမွားေတြျဖစ္ၾကရပါ တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေရးသားထားသည္ကိုပင္ မိမိဉာဏ္ႏွင့္ ဆံုးျဖတ္ၿပီးမွ ယံုပါ။ ကံႏွင့္ ကံ၏ အက်ိဳးေပးကို ယံုၾကည္ရင္ ဘိုးေတာ္ေတြ၊ နတ္ေတြကုိ ပူေဇာ္ေနစရာမလိုေတာ့ပါဘူး။ ဘုရားကိုးဆူပူေဇာ္တာ ေတြလည္းရွိၾကပါတယ္။ ဘုရားကိုပူေဇာ္တာျဖစ္လို႔ ကုသိုလ္ေတာ့ ျဖစ္ပါတယ္္။ သို႔ေပမယ့္ မသန္႔ရွင္းပါဘူး။ ဘုရားကိုးဆူပူေဇာ္တာဟာ ေထရ၀ါဒမွက်င့္စဥ္ တစ္ရပ္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဘုရားကိုပဲ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း ပူေဇာ္လိုက္ပါ။ ဘယ္ကစသလဲ ဆိုေတာ့။ ေ၀သာလီျပည္ ကပ္ဆိုက္ေတာ့ ျပည္သူေတြက နတ္မင္းႀကီးကုိးပါးက လုပ္ထား တာဆုိၿပီး နတ္မင္း ႀကီးကုိးပါးကုိပူေဇာ္ဖို႔အတြက္ ဗလိနတ္စာပူေဇာ္ပြဲဆိုျပီး သတၱ၀ါကိုးေကာင္၊ ကုိးမ်ိဳးနဲ႔ပူေဇာ္ၾကတာပါပဲ။ ဘုရားကိုး ဆူစင္မွာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က အလယ္က၊ ေဘးမွာ ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္မ်ား။ ထပ္ၿပီးေတာ့ ၀န္းရံထားတာက နတ္မင္းႀကီးကိုးပါး။ ထက္ၿပီးပါပါေသးတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ကိုယ္စားလွယ္ေတာ္မ်ားျဖစ္တဲ႔ တိရိစာၦန္ကိုးေကာင္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကို ေရာေႏွာျပီး စင္တစ္ခုတည္းမွာ ျဗဟၼဏေတြနဲ႔ေရာျပီး ကိုးကြယ္တာ မ ျဖစ္သင့္ပါဘူး။ ဘယ္ဘုရားေလးက ဘယ္မွာေနဆုိတာမ်ိဳး စသျဖင့္ဘုရားကိုးဆူဆရာက ဘုရားဆရာလိုလို ဆရာလုပ္ေနပါတယ္။ ရြတ္ဖတ္ေနတာကလည္း ေဘးကင္းေအာင္ႀကီးပဲ။ ပုဏၰားေတြရဲ႕ေလသံနဲ႔ေျပာတာပါ။ ဒါေတြက ပညာမပါလုိ႔ ျဖစ္ေနရတာပါ။ ကိုးန၀င္းမိုးလင္းမွ သိမယ္ဆိုတာလည္း အေတာ္ကုိစြဲေနၾကပါတယ္။ ကိုးန၀င္းစိတ္တာကို မေကာင္းဘူး၊ ကုသိုလ္မရဘူး ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ န၀င္းေတြ၊ ဥဳံ၊ ေၾသာင္းေတြဆုိတာ ေထရ၀ါဒမွာ မရွိပါဘူး။ ျမန္မာေတြက ကိုးဂဏန္းကုိၾကိဳက္ေတာ့ လူ႕အႀကိဳက္လိုက္လုပ္ ေနၾကသလိုပါဘဲ။ ဗုဒၶဂုဏ္ေတာ္ကို တစ္ေခါက္ပဲရရ စိတ္ထဲမွာ သန္႔သန္႔ေလးပြားလိုက္ပါ။ ဗုဒၶႏုႆတိျဖစ္ေအာင္ ပြားမ်ားၾကပါ။ မိမိႏွစ္သက္တဲ့ ဂုဏ္ေတာ္ကို အခ်ိန္ေနရာ မေရြးပြားမ်ားႏိုင္ပါတယ္။ ျပႆဒါး၊ ရက္ရာဇာေရြးစရာမလိုပါဘူး။ ဘုရားရွင္က ပုဗၺာဏွသုတ္မွာ ကိုယ္၊ ႏႈတ္၊ စိတ္ (၃)ပါးကို ေကာင္းမြန္ျမင္႔ျမတ္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနထိုင္လွ်င္ အခ်ိန္တိုင္းဟာ ေကာင္းေသာနကၡတ္၊ ေကာင္းေသာနိမိတ္မ်ားသာ ျဖစ္ေနမည္႔ အေၾကာင္း ရတနာ (၃)ပါးကို အေျခခံတိုင္တည္ သစၥာတရားကို ေဖာ္က်ဴးေဟာၾကားခဲ့ျဖစ္ပါတယ္။ ထို႕ေၾကာင့္မိမိတုိ႔ ရွိႏွင့္ထားေသာ သဒါၶတရားကုိ ပညာဉာဏ္ႏွင့္ အတြဲညီစြာ ကုိးကြယ္၊ အားထုတ္ႏိုင္မွသာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျဖစ္ရက်ိဳးနပ္ပါလိမ့္မည္။


စာဖတ္သူမ်ား အသိဉာဏ္ ပညာတိုးပြားကာ၊ အက်င့္တရားလိုက္ပါ၍ နိဗၺာန္သို႔ မ်က္ ေမွာက္ျပဳႏိုင္ၾကပါေစ။

ဘယဗုဒၶဘာသာ...

ဘယဗုဒၶဘာသာဆုိသည္မွာ ေဘးအႏၱရာယ္ေၾကာက္၍ကိုးကြယ္ရေသာ ဗုဒၶဘာသာမ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဗုဒၶဘုရားရွင္က ေဘးႏၲရာယ္မွ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ကယ္တင္ႏိုင္ တာမဟုတ္ပါဘူး။ ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားခဲ့ေသာ တရားေတာ္မ်ားသည္သာလွ်င္ အုိ၊ နာ၊ ေသေဘး စတဲ့ဆင္းရဲအေပါင္းမွ ကယ္တင္ႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ “အဆင္းသာရွိ၍


အနံ႔မရွိေသာ တင့္တယ္လွပေသာ(ေပါက္ပန္းပြင့္စေသာ)ပန္းသည္ ပန္ဆင္သူအားလံုးအား အနံ႔တည္းဟူေသာ အက်ိဳးကို မေဆာင္ႏိုင္သကဲ့သို႔ ေကာင္းစြာေဟာၾကားေတာ္မူအပ္ေသာ တရားေတာ္သည္မလုိုက္နာ၊ မက်င့္ၾကံသူအား အက်ိဳးကိုမေဆာင္ႏိုင္”ဟူ၍ ဓမၼပဒ မွာေရးဖြဲ႔ထားပါတယ္။ ဘုရားရွင္ကို မိမိတုိ႔အတြက္ က်ေရာက္လာမည္ထင္ေသာ ေလာကီ ေဘးအႏၲရာယ္အေပါင္းမွ လြတ္ေျမာက္ရာအတြက္သာ ကိုးကြယ္မည္ ဆုိပါက ဘယဗုဒၶ ဘာသာပင္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ အဆင္မေျပမႈေတြမ်ားေသာ အခါမွာ မိမိတုိ႔အတြက္ ကယ္တင္ ေပးႏုိင္မည္ထင္၍ အျခားေသာကိုးကြယ္မႈေတြကို ပို၍ပင္လုပ္ေဆာင္ေနၾကတာရွိပါတယ္။ ဒါေတြဟာ မသိမႈ(အ၀ိဇၨာ)ေၾကာင့္ျဖစ္ပါတယ္။ ထုိသို႔ အျခားအရာေတြကို ယံုၾကည္မႈျပဳၾကတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ သရဏဂံုညႈိးႏြမ္းရပါ တယ္။ ပ်က္ဆီးရပါတယ္။ ဘုရားရွင္ကျဖစ္လာ သမွ်အက်ိဳးတရားတို႔သည္ ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာအေၾကာင္းတရား ေၾကာင့္ သာျဖစ္တယ္ဆုိတာ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ အေၾကာင္းအက်ိဳးကို နားမလည္လွ်င္ ထိုအယူမွား မ်ားကို လုပ္ေဆာင္ေနၾကမည္သာျဖစ္ပါတယ္။ စစ္မွန္ေသာဗုဒၶဘာသာ၀င္ဆုိသည္မွာ ဘုရား တရားကို နား ေထာင္၊ လိုက္နာေသာသူမ်ားကိုသာ ေခၚဆုိထိုက္ပါတယ္။ ထိုအေၾကာင္းကို မသိဘဲ ထင္ရာလုပ္ေနၾကေတာ့ ဒုကၡေရာက္ၾကရတာပါ။ နတ္ျပည္၊ ျဗဟၼာျပည္တုိ႔သည္ လည္း ဒုကၡတိဘံုမ်ားပင္ျဖစ္ပါတယ္။ မိမိတုိ႔လုပ္ေဆာင္ ေနေသာ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ အစုစုတုိ႔သည္ ဒုကၡခပ္သိမ္းကင္းျငိမ္းရာအမွန္ နိဗၺာန္ကိုသာ ရည္စူးထားရပါမယ္။ ဆုေတာင္းတုိင္းျပည့္မည္မဟုတ္ပါ။ မိမိျပဳလုပ္ေသာ ေကာင္းမႈ၊ မေကာင္းမႈသည္သာ မိမိ အတြက္ ေကာင္းက်ိဳး၊ မေကာင္းက်ိဳးကိုေပးေနတာျဖစ္ပါတယ္။ သစၥာစကား ႏွင့္ေျပာရလွ်င္ သမုဒယ(ပယ္သတ္ ရမည့္တရား)ေၾကာင့္ ဒုကၡ(ဆင္းရဲျခင္း)ျဖစ္ရတာပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေၾကာင္းတရား သမုဒယကို မျပဳလုပ္ဘဲ ပယ္သတ္ရပါမည္။ ထုိသို႔သိေနၿပီး လုပ္ေဆာင္ေနျခင္းသည္ပင္ မဂၢသစၥာ(ပြားမ်ားရမည့္၊ က်င့္ၾကံရမည့္တရား)ကို က်င့္ေနျခင္းျဖစ္ေနပါတယ္။ ယခုလိုသာသနာေတာ္ႏွင့္ၾကံဳေနေသာအခ်ိန္၊ တရားေတာ္မ်ားကိုနာၾကား နားလည္ႏိုင္ေသာ လူဘ၀ရေနတဲ့အခ်ိန္ မွာမွစစ္မွန္ေသာတရားနည္းလမ္းမ်ား အတိုင္း မလိုက္နာႏိုင္လွ်င္ လူျဖစ္ရက်ိဳးနပ္မည္မဟုတ္ပါ။ မိမိလုပ္ေဆာင္ေနတာသည္ ဘာေတြျဖစ္ေနလဲဆုိတာသိဖုိ႔ေတာ့လို အပ္ပါလိမ့္ မယ္။ မိမိတုိ႔အခက္ခဲျဖစ္လာၿပီဆုိလွ်င္ ေဗဒင္ေမး၊ နတ္ေတြေမးကာ ယၾတာေခ်တက္ၾကပါတယ္။ ဒီပညာေတြ မွာ လြဲမွားႏိုင္တဲ႔ အခ်က္(၂)ခ်က္ရွိပါတယ္။ (က) ေဟာသူက မကြ်မ္းက်င္လို႔ျဖစ္ေစ၊ ရႊီးေနလို႔ျဖစ္ေစ၊ က်က္ မွတ္ထားတာ၊ တြက္ခ်က္ တာေတြ ဆံုျဖတ္တာေတြ မွားလို႔ျဖစ္ေစ လြဲႏိုင္ပါတယ္။ (ခ) ေနာက္တစ္ခ်က္က အေဟာခံရသူကိုယ္တိုင္ရဲ႔ ျပဳမူေဆာင္ရြက္ခ်က္ေတြေၾကာင္႔လဲ လြဲႏိုင္ပါတယ္။ ျဖစ္ပံုကေတာ႔ ကိုယ္ေဟာေန တာ ဆံုးျဖတ္တာမွန္ရဲ႕သားနဲ႔ လာေမးသူက မမွန္သလို အမူအရာျပတာေၾကာင္႔ ပုထုဇဥ္ေဗဒင္ဆရာလဲ စိုးရြံ႔ျပီး မွန္ေနရာကေန အမွား ေတြ ေဟာမိတတ္တယ္။ ဒါအျပင္႔ အားလံုးမွန္ေနေပမယ္႔ လာေမးသူက ေကာင္းမႈေတြ လုပ္ျပီးမေကာင္းကံေတြကို တားႏိုင္တာေၾကာင္႔လဲ မွားသြားတတ္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ရွိစဥ္ကပဲ ပုဏၰားတစ္ ေယာက္ဟာ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို တြက္ၾကည္႔ေတာ႔မေ၀းေတာ႔တဲ႔ တစ္ခုေသာ လျပည္႔ညသန္းေခါင္မွာ ေသမယ္လို႔ အေျဖရပါတယ္။ သူ႔မိန္းမကလဲ တြက္ၾကည္႔ေတာ႔လဲ ဒီလိုပဲ။ ဒီေတာ႔ ဘုရားရွင္ကိုလာေမးပါတယ္။ ဘုရားရွင္ကလည္း ေသမယ္ လို႔ပဲေဟာပါတယ္။ အဲဒီအခါ ပုဏၰားလန္႔ျပီး ငါသာေမ်ာက္ျဖစ္ရင္စားဖို႔ ငွက္ေပ်ာ သီးပင္ေတြစိုက္မယ္၊ ငွက္ျဖစ္ရင္ေနဖို႔ ေညာင္ပင္စိုက္မယ္၊ ငါးျဖစ္ရင္ေနဖို႔ ေရကန္တူးမယ္ စသျဖင္႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး စဥ္းစားျပီး စိုက္ပ်ိဳးလိုက္တာ အမ်ားၾကီးပါပဲ။ ေနာက္ေတာ႔ လမ္းေဖာက္တာ ေတြပါ ပါလာတယ္။ သူက ကုသိုလ္ရဖို႔ေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ သူေသျပီး ဘာေကာင္ျပန္ျဖစ္ ျဖစ္ ေနရတာ အစဥ္ေျပေအာင္ လုပ္တာပါပဲ၊ ဒါေပမယ္႔ သူစိုက္ပ်ိဳးထားတာေတြ ၾကီးလာေတာ႔ ေမ်ာက္ေတြ၊ ငွက္ေတြ၊ ငါးေတြ စသည္ျဖင္႔ စားၾက၊ ေသာက္ ၾက၊ ေနၾက၊ နားၾကျဖစ္ ေနပါတယ္။ အဲဒီညမွာေတာ႔ သူက အားလံုးကို ႏႈတ္ဆက္ျပီး အိပ္ယာေပၚမွာ ေသမယ္႔ အခ်ိန္ကို ေစာင္႔ေနပါတယ္။ အာရုဏ္တက္ခ်ိန္အထိလဲ မေသေရာ၊ သူ႔ကို စိတ္ဆင္းရဲ ေအာင္ လုပ္ရမလားလို႔ ဘုရားရွင္ကို စိတ္ဆိုးျပီး ရန္ေတြ႔ဖို႔ ထြက္လာပါတယ္။ ဘုရားရွင္က ေဟာအျပီးေနာက္ပိုင္း ဘာေတြလုပ္လဲဆို တာေမးျပီး ဒါေတြဟာ အသက္ ရွည္ရာေကာင္းမႈေတြ ျဖစ္ေၾကာင္းေဟာပါတယ္။ ဒီေတာ႔သာမာန္ေဗဒင္လို သက္သက္မွာ မမွန္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ သိသာပါတယ္။ ကံ နဲ႔ ကံ ရဲ႔ အက်ိဳးကိုယံုရပါမယ္။ ဒီလိုမဟုတ္ဘဲ ျဂိဳလ္စီး၊ ျဂိဳလ္နင္း၊ နကၡတ္၊ ရာသီ နဂါးေခါင္းလွည္႔၊ လက္၀ါးမွ လမ္းေၾကာင္းမ်ား ညႊန္ရာ ေတြကိုပဲ ယံုေနမယ္ဆိုရင္ ကံ နဲ႔ ကံ၏အက်ိဳးကို ပယ္ရာက်ျပီး ကမၼႆကတ သမာဒိ႒ိ မျဖစ္ေတာ႔ဘဲ မိစၧာဒိ႒ိေတာင္ျဖစ္သြားပါမယ္။ ထိုအ ေၾကာင္းေတြမသိဘဲ မိမိတုိ႔ေဘးျဖစ္မွာ ေၾကာက္ၿပီးဘုရားမွာ ယၾတာေခ်တဲ့ အေနနဲ႔ကိုးကြယ္ေနတာကေတာ့ ဘယဗုဒၶဘာသာျဖစ္ ပါတယ္။ ဘုရားေဟာတဲ့ ပ႒ာန္းတရား(၂၄ ပစၥည္း) ကိုလည္း စည္းခ်တယ္ဆုိၿပီး ရြတ္ဖတ္ တာရွိၾကပါတယ္။ စဥ္းစာၾကည့္ရင္ ဘုရားရဲ႕တရားကို အေစာင့္ခ်သလိုျဖစ္ေနပါတယ္။ မလုပ္သင့္ပါဘူး။ အသက္ငယ္စဥ္အခါထဲက အမွတ္မမွားၾကရေအာင္ သတိရွိၾကရပါမယ္။ အမွတ္မွား၊ အသိမွား၊ အယူမွားၿပီး သံသရာကလြတ္ႏုိင္မွာမဟုတ္ေတာ့ပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိတုိ႔ေဘးကိုေၾကာက္လို႔၊ လာဘ္လိုခ်င္လို႔၊ မိ႐ိုးဖလာအရ စသည္ျဖင့္ မကိုးကြယ္ၾကပါရန္ သတိေပးေရးသားအပ္ပါတယ္။ ထုိသို႔ျဖစ္ေနပါကလည္း စိတ္ဓာတ္က်စရာမလို ပါဘူး။ “ပညာဟူသည္ အုိသည္မရွိ”တဲ့။ မိမိတုိ႔သိရွိၿပီးတာနဲ႔ ျပင္လိုက္ရင္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္မွာပါ။ အသိတရား ကိုလုိုက္က်င့္ ႏိုင္မွသာ တရား၏အႏွစ္သာရကို ခံစားရမွာျဖစ္ပါတယ္။



သဒၶါကိုအေဖာ္ျပဳ၍ ဉာဏ္ႏွင့္ယွဥ္ေသာ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားျဖစ္ၾကပါေစ။