“ကမာၻပ်က္သည္ဆုိရာ၀ယ္”

ကမာၻႀကီးပ်က္မယ္ ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းကုိ ၾကားသိၾကရေတာ့ အနည္းနဲ႔ အမ်ားေတာ့ တုန္လႈပ္ၾကတာေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ တခါတည္း ျဖစ္ႏုိ္င္၊ မျဖစ္ႏုိင္ ေ၀ဖန္ၿပီး ပံုမွန္အတုိင္းေနထုိင္ ေနတဲ့သူေတြလဲ အမ်ားႀကီးပါ။ ဒီအေၾကာင္းေတြက အဓိက မက်ေပမဲ့ လူအမ်ားစုေတာ့ စိတ္လႈပ္ရွားေစခဲ့တယ္။ ကမာၻပ်က္မယ္ဆုိေတာ့ အရိုးရွင္းဆံုးေျပာရရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ေသေတာ့မွာလို႔ ဆုိလိုတာပါပဲ။ ေသျခင္းတရားကို ပုထုဇဥ္ လူသားတုိင္း ေၾကာက္ၾကတာအမွန္ပါ။ အမွန္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ရွည္လ်ားလြန္းတဲ့ သံသရာခရီးမွာ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေသခဲ့ရပါတယ္။ ေသနည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ေသခဲ့ရပါတယ္။ ဒီလို ေမြးျခင္း၊ အုိျခင္း၊ နာျခင္း၊ ေသျခင္းေတြနဲ႔ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရတာ ဘ၀ေပါင္း မေရတြက္ေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ ဒါေတြက ခႏၶာရလာလို႔ျဖစ္ရတဲ့ ဒုကၡေတြပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ အဓိက လုပ္ေဆာင္ရမွာက ထုိ ဒုကၡအေပါင္းက လြတ္ေျမာက္ရာျဖစ္တဲ့ နိေရာဓ သစၥာကို ဆုိက္ေရာက္ေအာင္ ၾကိဳးစားဖုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ အဓိက နဲ႔ သာမည ကို ပိုင္းျခားသိရပါမယ္။ မိမိရဲ႕ေန႔စဥ္ ဘ၀မွာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ ေတြသာ လုပ္ေဆာင္ဖုိ႔၊ မေမ့မေလ်ာ့ဖုိ႔၊ အဓိက က်ပါတယ္။ ကမာၻပ်က္မွာ မပ်က္တာက မေသခ်ာဘူး။ မိမိ ခႏၶာ ပ်က္ရမွာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။


“သေဗၺသခၤါရာ အနိစၥာ” လို႔ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ အားလံုးေသာ ျဖစ္ျဖစ္သမွ် အရာ၀တၳဳတုိ႔သည္ ပ်က္စီးျခင္းသေဘာ ရွိၾကပါတယ္။ သတၱ၀ါေတြေနထုိင္တဲ့ ကမာၻႀကီးလဲ တေန႔က်ရင္ေတာ့ ပ်က္စီးရမွာပါ။ ကမာၻပ်က္ခါနီး ႏွစ္ တစ္သိန္းအလုိမွာ နတ္ေတြက “ကမာၻပ်က္လိမ့္မည္” လို႔ေၾကြးေၾကာ္ၾကပါတယ္။ နတ္ေတြ ေၾကြးေၾကာ္သံၾကားတဲ့ သတၱ၀ါေတြက အရင္ကလို မေမ့မေလ်ာ့ၾကပဲ ကုသိုလ္တရားေတြ ပြားမ်ားအားထုတ္ တာေၾကာင့္ ကမာၻပ်က္ခါနီးမွာ အားလံုးက ျဗဟၼာ့ဘံုေရာက္ဖုိ႔ စ်ာန္တရားေတြ ရရွိၾကပါတယ္။ ကမာၻပ်က္ဖုိ႔ အေၾကာင္းမွာ မီး၊ ေရ၊ ေလ စသျဖင့္ ၃ မ်ိဳးရွိပါတယ္။ မီးေၾကာင့္ပ်က္ရမဲ့ ကမာၻမွာ ပ်က္ခ်ိန္တန္ရင္ ေန ၂ စင္း ေပၚလာပါမယ္။ ေန အသစ္က ည အခါမွာ ဆက္လက္ တက္လာသျဖင့္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေန႔ အခါ၊ ညအခါ လို႔မရွိေတာ့ပါဘူး။ ထုိ႔ေနာက္ ၃ စင္းေျမာက္ ေနထြက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ျမစ္ႀကီးေတြမွာ ရွိတဲ့ ေရေတြ ခမ္းေျခာက္မယ္။ ၄ စင္းေျမာက္ ေနထြက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဟိမ၀ႏၲာေတာ အတြင္းမွာရွိတဲ့ အုိင္ႀကီး ၇ အိုင္လဲ ေျခာက္ခမ္းရမယ္။ ၅ စင္းေျမာက္ ေနထြက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ သမုဒၵရာေရေတြ ေျခာက္ခမ္းမယ္။ ၆ စင္းေျမာက္ ေနထြက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကမာၻေလာကမွာ အစုိအေစး ဓာတ္ေတြ လံုး၀မရွိေတာ့ဘူး။ ၇ စင္းေျမာက္ ေနထြက္ လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကမာၻေလာကမ်ိဳး တစ္သိန္းမွ် မီးဟုန္းဟုန္းထေတာက္ပါမယ္။ ကာလအတန္ၾကာ ေတာက္ေလာင္တဲ့ မီးဟာ ပထမစ်ာန္ ျဗဟၼာ့ဘံုအထိ ေတာက္ေလာင္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ နတ္ျပည္ ၆ ထပ္လဲ မီးေလာင္ ပ်က္ဆီးရပါတယ္။ မီးေလာင္စရာ မရွိတဲ့ ျပာမႈန္႔ အထိ မက်န္ေတာ့မွ ကမာၻပ်က္ျခင္း ၿပီးပါတယ္။ (ေရဖ်က္၊ ေလဖ်က္ဖုိ႔ အလွည့္မွာလဲ ဆားငန္ေရထိၿပီး ေဆြးျမည့္ေၾကရပံု၊ ေလမုန္တုိင္းက်၍ ေၾကမြၾကရပံု တုိ႔ကို သိၾကပါ)။ ထုိသို႔ ကမာၻပ်က္ေနတဲ့ အခ်ိန္ဟာ အႏၲရကပ္ ၆၄ ကပ္ ၾကာပါတယ္။ (၁၀ႏွစ္တမ္းမွ တျဖည္းျဖည္း တက္၍ အသက္ အသေခၤ်တမ္းသို႔ေရာက္၊ ထုိ အသေခၤ်တမ္းမွ ၁၀ႏွစ္တမ္းသို႔ေရာက္၊ ထုိသုိ႔ တက္ကပ္၊ ဆုတ္ကပ္ တစ္စံုကို အႏၲရကပ္ လို႔ေခၚပါတယ္)။
ကမာၻပ်က္မွာသည္ ေႏွာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လိုပါေသးတယ္။ ေနာက္ထပ္ အရိေမတၱယ် ဘုရားရွင္ ပြင့္ၿပီးမွ ကမာၻေလာက ပ်က္ဆီးျခင္းသို႔ ေရာက္ပါမယ္။ အရိေမတၱယ်ဘုရားရွင္ ပြင့္ဖုိ႔သည္ အခ်ိန္ကာလမ်ားစြာ လိုပါေသးတယ္။ ယခုေျပာေနၾကေသာ ကမာၻပ်က္ျခင္း ဆုိသည္မွာ ကမာၻၾကီး ဆိတ္သုန္းေလာက္ေအာင္ ပ်က္ဆီးျခင္းမ်ိဳး မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ အနည္းငယ္ပ်က္စီးခ်င္ ပ်က္စီးပါလိမ့္မယ္။ ပ်က္စီးခ်င္မွလဲ ပ်က္စီးမယ္။ ဒီအေၾကာင္းေတြေျပာၿပီး ဖန္ဆင္းရွင္၀ါဒ၊ ကယ္တင္ရွင္၀ါဒေတြက သူတုိ႔ေတြရဲ႕ ဘုရားက ကယ္ႏုိင္မယ္ဆုိၿပီး သိမ္းသြင္းတာမ်ိဳး ျဖစ္လာႏိုင္တယ္။ အရင္ကလဲ ဒီလို ျဖစ္စဥ္ေတြ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ အေနနဲ႔ ဒီအခ်က္ေတြကို သတိထားၾကေစခ်င္ပါတယ္။ ကမာၻ႕ေနရာ အသီးသီးမွာ စစ္ျဖစ္ေနတာေတြ၊ ငလ်င္လႈပ္တာေတြ၊ မုန္တုိင္းတုိက္တာေတြ၊ ဆူပူေသာင္းက်န္း ေနတာေတြသည္လဲ ပ်က္ဆီးျခင္းေတြပါပဲ။
မည္သို႔ပင္ ဆုိၾကပါေစ… က်ေနာ္တုိ႔ေတြက အခ်ိန္တုိင္း ေသျခင္းတရားကို ဆင္ျခင္ၿပီး မိမိမွာ ေကာင္းမႈေတြ လုပ္ေနရမယ္ ဆုိတာ သိၿပီးသားပါပဲ။ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈေတြမွာ ေမ့ေလ်ာ့ေနတဲ့သူကုိ ေသေနတဲ့ သူလို႔ ေခၚဆုိထုိက္ပါတယ္။ “ကုသိုလ္မယူ အသက္႐ွဴ၊ ထုိသူ ေသလို႔ေနေတာ့သည္၊ ကုသိုလ္လဲယူ အသက္ရွဴ ထုိသူမေသ၊ ရွင္ေတာ့သည္” လို႔ ဆုိပါတယ္။ ကုသိုလ္ဆုိတာ တကူးတက လုပ္ယူေနရတာမ်ိဳးမွ ဆုိႏုိင္တာမဟုတ္ပါဘူး။ မိမိတုိ႔ေန႔စဥ္ သြားလာေနထုိင္ေနတဲ့ အေပၚမွာ သတိေလးရွိၿပီး လုပ္ေဆာင္ေနမယ္၊ မိမိ စိတ္အစဥ္ရဲ႕ ျဖစ္မႈ၊ ပ်က္မႈ သေဘာတရားေလးေတြကို သိေပးေနမယ္၊ မိမိခႏၶာကျပတဲ့ ေဖာက္ျပန္မႈ သေဘာေလးေတြကို ေပၚလာတုိင္း အပ်က္သေဘာပဲ ရွိပါလား ဆုိတာ သိေပးေနရင္ မိမိအတြက္ အေကာင္းဆံုး ေနနည္းျဖစ္ပါ တယ္။ သာသနာတြင္း ကာလမွသာ ဒီသေဘာတရားေတြကုိ သိခြင့္ရၾကရတာပါ။ ယခုအခ်ိန္လို သာသနာနဲ႔ ၾကံဳေနစဥ္၊ မိမိတုိ႔မွာ အားထုတ္ႏုိင္တဲ့ ခႏၶာနဲ႔ တရားေတြကုိ သိႏုိင္တဲ့ ဉာဏ္ပညာရွိေနလ်က္နဲ႔ မက်င့္ၾကံၾက ရင္ေတာ့ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေသၾကရဦးမယ္ မွတ္ပါ။ ကမာၻေလာက ပ်က္မယ္ဆုိတာၾကားတာနဲ႔ ငါၾကားလိုက္တဲ့ ၾကားသိစိတ္ေလးက ျဖစ္ၿပီး ပ်က္သြားပါလား ဆုိတဲ့ အသိေလးရေအာင္ က်င့္လိုက္ၾကပါ။
တဆက္တည္းေျပာလိုသည္မွာ ဒီကမာၻပ်က္ၿပီးလို႔ ေနာက္ ျဖစ္လာမဲ့ ကမာၻသည္ သုညကမာၻ ျဖစ္ပါတယ္။ သုညကမာၻဆုိတာ ဘုရားမပြင့္တဲ့ ကမာၻပါ။ ေနာက္ဘုရားရွင္၏ သာသနာေတာ္ကုိ မမွီလိုက္ရင္ေတာ့ တရားနဲ႔က ပိုၿပီး ေ၀းရဦးမွာပါပဲ။ ထုိ႔အတူ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေသရဦးမွာပါပဲ။ အခုအခ်ိန္မွာ အားထုတ္က်င့္ၾကံမွသာ ယခုဘ၀မွာ တရားမရခဲ့ရင္ေတာင္ ေနာက္ဘုရားသာသနာနဲ႔ ေတြ႔ရဖုိ႔ အတြက္ ေက်းဇူးျပဳႏုိင္တယ္။ ယခုလဲ မေကာင္းမႈ ဒုစရိုက္ေတြနဲ႔သာ ေမြ႕ေလ်ာ္ၾကရင္ေတာ့ မေသခ်ာလွပါဘူး။

“က်န္ရွိေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ အဓိကႏွင့္ သာမည ခြဲျခားသိရွိၿပီး မိမိ ရုပ္၊ နာမ္ေတြရဲ႕ ျဖစ္ပ်က္ အစဥ္ကို ထုိးထြင္းသိျမင္ႏုိင္တဲ့၊ သူေတာ္ေကာင္းမ်ား ျဖစ္ႏိုင္ၾကပါေစ။”


“အသိတလံုး လက္ကိုင္သံုး အဆံုးနိဗၺာန္ျပည္”


“သံဃာ့ဂုဏ္ရည္ -၂” အပိုင္း (၁)

သံဃာ့ဂုဏ္ရည္ အပုိင္း(၂) တရားေတာ္ကို ဆက္လက္နာယူၾကပါ။ နာတဲ့ အတုိင္းလဲ သိၾကပါေစ။ သိတဲ့ အတိုင္းလဲ က်င့္ၾကံအားထုတ္ႏုိင္ၾကပါေစ။

“သံဃာ့ဂုဏ္ရည္ -၂” အပိုင္း (၂)

“သံဃာ့ဂုဏ္ရည္” အပိုင္း(၁)

သံဃာေတာ္ အရွင္သူျမတ္မ်ားသည္ ေထရ၀ါဒ သာသနာေတာ္ကို တည္တံ့ခိုင္ၿမဲေအာင္ ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ရပါတယ္။ ယေန႔အခ်ိန္ က်ေနာ္တုိ႔ေတြသည္ စစ္မွန္ေသာ တရားနည္းလမ္းေတြ ေလ့လာသိရွိခြင့္၊ နာၾကားခြင့္၊ က်င့္ၾကံအားထုတ္ႏုိင္ခြင့္ ရရွိေနျခင္းမွာ သံဃာေတာ္မ်ား၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ေဘးဒုကၡအားလံုးမွ လြတ္ေျမာက္ရာ တရားနည္းလမ္းမ်ားကို လမ္းညႊန္ေဟာၾကား ဆံုးမေတာ္မူခဲ့သလို၊ ေလာကအတြင္း ေနထုိင္နည္း၊ စီးပြားရွာနည္း၊ လူသားတုိ႔ တုိးတတ္နည္း စတဲ့ ေလာကႀကီး ေအးခ်မ္းသာယာေစမည့္ တရားနည္းလမ္းမ်ားကိုလဲ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ထုိတရားေတာ္မ်ားကို သံဃာေတာ္မ်ားကပင္ ျပန္လည္ေဟာၾကား ဆံုးမေတာ္မူၾကပါတယ္။ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ဓမၼေစတီဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၲေကာသလႅ ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ “သံဃာဂုဏ္ရည္ တရားေတာ္” ကုိ အားလံုးနာၾကားသိရွိ လိုက္နာေစခ်င္ပါတယ္။
ဓမၼေစတီဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၲေကာသလႅ ေဟာၾကားေသာတရားမ်ားကုိ ေအာက္ပါလင့္မွာ ကူးယူႏုိင္ပါတယ္။


“သံဃာ့ဂုဏ္ရည္” အပိုင္း(၂)

“ဘာေၾကာင့္ မၿငိမ္းခ်မ္းၾကပါသလဲ..?”

မၾကာခင္က ဘေလာ့တခုမွာ ထုိင္းႏုိင္ငံနဲ႔ အိႏိၵယႏုိင္ငံေတြရဲ႕ ဆူပူမႈေတြ အေၾကာင္းေရးထားတာ ဖတ္မိပါတယ္။ ထုိ႔အတူ ကမာၻအရပ္ရပ္မွာလဲ စစ္ေတြျဖစ္လိုက္၊ ဆူပူမႈေတြျဖစ္လိုက္နဲ႔ တကယ့္ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကို ခံစားခြင့္ရတာ နည္းပါးၾကပါတယ္။ ဘာလို႔ ဒီလိုေတြျဖစ္ေနၾကလဲ? လူေတြအသီးသီး မၿငိမ္းခ်မ္းရျခင္းဟာ လူတိုင္းေခတ္ပညာ မတတ္လို႔၊ စာ၊ ၀တ္၊ ေနေရး မဖူလံုလို႔၊ မခ်မ္းသာၾကလို႔ ဟုေျပာဆုိၾကသည္မွာ တစိတ္တေဒသ အားျဖင့္ မွန္ပါတယ္။ လံုး၀ မွန္ကန္တယ္လို႔ေတာ့ မဆုိႏိုင္ပါ။ စား၀တ္၊ ေနေရးျပည့္စံုေနတဲ့ သူေတြသည္လဲ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကို မရႏုိင္ၾကေသးပါဘူး။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ပူေလာင္ေနၾကတာပါပဲ။ သိပၸံပညာ တုိးတတ္မႈေတြသည္လဲ သြားလာ၊ ဆက္သြယ္ရာမွာ လြယ္ကူေစတဲ့ အေထာက္အပံ့ေတာ့ ျဖစ္ေစပါတယ္။ တကယ့္ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ အစစ္မွန္ကုိေတာ့ ေပးဆပ္ႏုိင္စြမ္းမရွိပါဘူး။


ထုိမျငိမ္းခ်မ္းရျခင္း၏ အရင္းအျမစ္ကေတာ့ “ကိေလသာ” ထူထပ္ၾကျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ထိုသို႔ ကိေလသာ ထူတဲ့သူေတြကိုပဲ “ပုထုဇဥ္” လို႔ေခၚပါတယ္။ အက်ယ္အားျဖင့္ ကိေလသာ ၁၅၀၀ ရွိပါတယ္။ (အခ်စ္ ၁၅၀၀ ဆုိသည္မွာ ကိေလသာ ၁၅၀၀ ကိုေျပာျခင္းပါ)။ အက်ဥ္းအားျဖင့္ေတာ့ ၁၀ပါး ရွိပါတယ္။
(၁) ေလာဘ = လိုခ်င္တပ္မက္ျခင္း။
(၂) ေဒါသ = အမ်က္ထြက္ျခင္း။
(၃) ေမာဟ = မိုက္မဲေတြေ၀ျခင္း၊ မသိျခင္း။
(၄) မာန = ေထာင္လႊား၊ ေမာ္ၾကြားျခင္း။
(၅) ဒိ႒ိ = အယူလြဲမွားျခင္း။
(၆) ၀ိစိကိစၧာ = ယံုမွားျခင္း၊ သံသယျဖစ္ျခင္း၊ မဆံုးျဖတ္ႏုိင္ျခင္း။
(၇) ထိန = ငိုက္မ်ဥ္းျခင္း၊ ပ်င္းရိျခင္း။
(၈) ဥဒၶစၥ = စိတ္ျပန္႔လြင့္ျခင္း၊ စိတ္မၿငိမ္သက္ျခင္း။
(၉) အ ဟီရိက = အကုသိုလ္ျပဳရန္ မရွက္ျခင္း။
(၁၀) အ ေနာတၱပၸ = အကုသိုလ္ျပဳရန္ မေၾကာက္ျခင္း တုိ႔ျဖစ္ၾကပါတယ္။
ပုထုဇဥ္ ဆုိရင္ လူပဲျဖစ္ျဖစ္၊ နတ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ျဗဟၼာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေျမလွ်ိဳး မုိးပ်ံႏိုင္တဲ့ သူပဲျဖစ္ျဖစ္ ယခု ေျပာခဲ့တဲ့ ကိေလသာ ၁၀ပါး ရွိေနပါတယ္။
ကိေလသာကို အမ်ိဳးအစားအားျဖင့္လည္း ခြဲလို႔ရပါေသးတယ္။
ကိေလသာ (၃)မ်ိုဳး၊
(၁) ၀ီတိကၠမ ကိေလသာ - အၾကမ္းစားကိေလသာ။ အာရံု (၅)ပါး ကို ႏွစ္သက္တြယ္တာ၍ ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံ တို႔ျဖင္႔ ေလာဘ၊ ေဒါသ အေလ်ာက္ ေဖာက္ျပန္က်ဴးလြန္ေစတတ္မႈ။ (သီလ ေစာင္႔ထိန္းျခင္းျဖင္႔ တားဆီရန္)။
(၂) ပရိယုဌာန ကိေလသာ - အလတ္စားကိေလသာ။ မေနာဒြါရ၌ ထၾကြေသာင္းက်န္းတတ္သည္႔ ကိေလသာ။ (သမထ ဘာ၀နာက်င္႔ၾကံ ျခင္းျဖင္႔ တားဆီးရန္)။
(၃) အႏုသယ ကိေလသာ - အႏုစားကိေလသာ။ သံသရာတေလွ်ာက္ အစဥ္ကိန္းေအာင္းေနခဲ႔ျပီး အခါအခြင္႔ သင္႔ေသာအခါ ေပၚထြက္လာျပီး ေဖာက္ျပန္က်ဳးလြန္တတ္ေသာ ကိေလသာ။ (၀ိပႆနာ ဘာ၀နာအားထုတ္ ျခင္းျဖင္႔ အျမစ္ျဖဳတ္ ပယ္သတ္ရန္)။
“မေနာဒြါရ” မွ အလြန္ၾကမ္းတမ္းစြာ ထၾကြေသာင္းက်န္း လႈပ္ရွားၾကတဲ့ “၀စီဒုစရိုက္” ေတြ၊ “ကာယဒြါရ” မွ အလြန္ၾကမ္းတမ္းစြာ လႈပ္ရွားထၾကြ ေသာင္းက်န္းၾကတဲ့ “ကာယဒုစရိုက္” ေတြကုိ “၀ီတိကၠမ ကိေလသာ” လို႔ေခၚပါတယ္။ အဲဒီကိေလသာေတြ ထၾကြျခင္းကို မ်က္ျမင္အားျဖင့္ လူတုိင္းပဲ သိႏုိင္ပါတယ္။
ကိုယ္အဂၤါ၊ ႏႈတ္အဂၤါ လႈပ္ရွားထၾကြျခင္း၊ ေသာင္းက်န္းျခင္း မရွိေသးပဲ စိတ္မွာသာ ထၾကြေနတဲ့ “ေဒါသ” စတဲ့ တရားေတြကို “ပရိယုဌာန ကိေလသာ” လို႔ေခၚပါတယ္။ အဲဒီကိေလသာမ်ိဳး ထၾကြျခင္းကိုေတာ့ အဘိညာဥ္ရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြသာ သိႏုိင္ၾကပါတယ္။
မေနာဒြါရမွာပင္ ထၾကြျခင္းမရွိေသးပဲ၊ စိတ္သႏၲာန္မွာ အၿမဲကိန္းေနတဲ့ ေလာဘ၊ ေဒါသ စတဲ့တရားေတြကုိ “အႏုသယ ကိေလသာ” လို႔ေခၚပါတယ္။ အဲဒီကိေလသာမ်ိဳးကုိေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားမွတပါး ဘယ္သူမွ မျမင္ႏိုင္၊ မသိႏုိင္ၾကပါ။
၀ီတိကၠမ ကိေလသာ နဲ႔ ပရိယုဌာန ကိေလသာကုိ သာသနာပ ကာလမွာလဲ ပယ္သတ္ႏုိင္ၾကပါတယ္။ အႏုသယ ကိေလသာ ပယ္သတ္နည္းကိုေတာ့ ဘုရားရွင္ ပြင့္ေတာ္မူမွာသာ သိၾကရပါတယ္။ ဗုဒၶ၏ သာသနာေတာ္ႏွင့္ ၾကံဳပါေသာ္လဲ၊ “မၾကိဳက္တဲ့ပုဂၢိဳလ္”၊ “မလိုက္နာတဲ့ပုဂၢိဳလ္”၊ “မထုိက္တဲ့ ပုဂိၢဳလ္” ေတြက ေတာ့၊ သိရိွလိုက္ က်င့္သံုးႏုိင္ျခင္း မျပဳၾကပါ။
ကိေလသာ ၁၀ပါး တုိရ႕ဲေခါင္းေဆာင္ကေတာ့ “ဒိ႒ိ” ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒိ႒ိဆုိတာလဲ “အတၱဒိ႒ိ” (ငါစြဲ) ကိုဆိုလိုပါတယ္။ သူရဲ႕ေနာက္မွာေတာ့ “တဏွာ” နဲ႔ “မာန” က ကပ္ၿပီးပါလာပါတယ္။ ထုိသံုးခု ေပါင္းလိုက္ ၿပီးေတာ့ “ပပဥၥတရား ၃ပါး” (သံသရာနယ္ခ်ဲ႕တရား) လို႔ ဆုိပါတယ္။ ယခုအခ်ိန္မွာ “အတၱဒိ႒ိ” (သို႔မဟုတ္) “သကၠာယဒိ႒ိ” ေခါင္းေဆာင္ၾကီးကို မႏွိမ္နင္းႏိုင္လို႔ သူရဲ႕တြဲဘက္၊ ရဲေဘာ္ျဖစ္ၾကတဲ့ “တဏွာ”၊ “မာန” တုိ႔ ထၾကြေသာင္းက်န္းတာကို ခံေနၾကရပါတယ္။ တကမာၻလံုး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမရျခင္းရဲ႕ အျမစ္ဟာ ထုိ ဒိ႒ိၾကီး ေၾကာင့္ျဖစ္တယ္ဆုိတာ ေကာင္းစြာသိထားဖုိ႔ လိုပါတယ္။ သံသရာတေလ်ာက္လံုးမွာလဲ ထုိ “အတၱဒိ႒ိ” ေခါင္းေဆာင္တဲ့ “ပပဥၥအဖြဲ႔ႀကီး”က ေအာက္အ၀ီစိ တိုင္ေအာင္ နယ္ခ်ဲ႕တတ္ပါတယ္။ ၃၁ ဘံုက မလြတ္သ၍ ဘယ္ပုထုဇဥ္မွာ လြတ္လပ္ေရးမရႏုိင္ၾကပါ။ အုိ၊ နာ၊ ေသ၊ မြဲ၊ ကြဲ ဆိုတဲ့ ေဘးႀကီးေတြနဲ႔ ေျပးမလြတ္ႏိုင္ေအာင္ ရင္ဆုိင္ေတြ႔ၾကရမွာပါပဲ။ (ဗုဒၶေဟာၾကားတဲ့ တရားေတြကုိ ကိုယ္တုိင္ က်င့္ၾကံအားထုတ္ၿပီး ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္နဲ႔ ထိုးထြင္းသိျမင္ထားမွသာ စိတ္ခ်ရပါမယ္)။ “မြဲ၊ ကြဲ” ဆုိတာကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာတဲ့ သူပဲျဖစ္ပေစ ေသတဲ့အခါက်ရင္ ပိုင္ဆုိင္သမွ်ထားခဲ့ရတာပါ။ လံုခ်ည္တစ္ထည္၊ အကၤ်ီတစ္ထည္နဲ႔သာ သြားရွာရပါေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ထက္ “မြဲ” တဲ့သူမရွိေတာ့ပါ။ မိမိခ်စ္ခင္ ျမတ္ႏိုးတဲ့ သား၊ မယား၊ ေဆြမ်ိဳး ေတြနဲ႔လဲ ခြဲခြာသြားရ တဲ့အတြက္ “ကြဲ” တယ္လို႔ ဆုိလိုပါတယ္။ ေသျခင္းတရားနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ေတာ့ ငါ့ကိုယ္၊ ငါ့ဟာ ဆုိတာ ေတြဟာ ဘာမွ သံုးလို႔မရေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ့္ရဲ႕သႏၲာန္မွာ သစၥာတရားေတြကုိ ထုိးထြင္းသိျမင္ထားပါမွ စိတ္ခ်ရပါမယ္။ ယခုအခ်ိန္မွာ လူသားအားလံုး ကိေလသာေတြ နည္းေအာင္က်င့္ၾကံ ၾကမွသာ ေလာကလဲ ၿငိမ္းခ်မ္းႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။ လူသားေတြရဲ႕ စိတ္သႏၲာန္မွာ ကိေလသာေတြ ထူပိန္းေနသ၍ ေလာကၾကီး မၿငိမ္းခ်မ္း ႏိုင္ပါဘူး။ ထုိ႔အတူပဲ မိမိကိုယ္ကိုႏွင့္ မိမိပတ္၀န္းက်င္ကို ေအးၿငိမ္းမႈ အရသာကုိ ေပးစြမ္းႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါ။ အနည္းဆံုး ဒိ႒ိကိေလသာႏွင့္ ၀ိစိကိစၧာကိေလသာ ႏွစ္ပါးကို ပယ္သတ္ျခင္း မျပဳႏိုင္သမွ် ဘယ္ေတာ့မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ မရႏိုင္ပါဘူး။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ကိေလသာေတြ နည္းပါးေအာင္ သီလေစာင့္ထိန္းမႈ၊ သမထဘာ၀နာ က်င့္ၾကံမႈ၊ ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာ အားထုတ္မႈတုိ႔ျဖင့္ ေမြ႔ေလ်ာ္ရပါမယ္။ သို႔မွ မိမိတုိ႔ ေလာကၾကီး ၿငိမ္းခ်မ္းႏုိင္သလို၊ မိမိရဲ႕ စိတ္သႏၲာန္ မွာလဲ ၾကည္လင္ႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။

“သူေတာ္ေကာင္းဓာတ္ တရားျမတ္ လႊမ္းပတ္ကမာၻ တည္ေစေသာ္”


“မုန္းရတဲ့ (၁၀)ခ်က္ ႏွင့္ ႏွစ္သက္မိတဲ့ ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္။”

အကုိပုလုေကြးက Tag ထားတာၾကာၿပီ။ က်ေနာ္အခုရက္ပိုင္း မအားတာနဲ႔ ေရးတာ ေနာက္က်သြားတယ္။ ေနာက္က်တဲ့ အတြက္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ အကုိ။ ကိုယ့္ကို မုန္းတဲ့ အခ်က္ေတြဆုိေတာ့…

(၁) ဘုရားေတြမွာေနရွိတဲ့ နတ္စင္ေတြ၊ ေစာင္းတန္းက ေဗဒင္၊ လကၡဏာ ခန္းေတြကို ေရြ႕ေျပာင္းခ်င္တာ။

(၂) စိတ္ျမန္တတ္တာ။ (တခုခု အလိုမက်ရင္ ခ်က္ခ်င္းေျပာတတ္တဲ့ အက်င့္)

(၃) မနက္အေစာၾကီး မထခ်င္တာ။ (ႏိုးရင္လဲ ျပန္အိပ္လိုက္ခ်င္တာ)

(၄) ဟင္းခ်က္ပ်င္းတာ။ (ျဖစ္သလိုစားတတ္တဲ့ အက်င့္ရွိတယ္။ ခ်က္ၿပီဆုိရင္လဲ ေကာင္းေကာင္း ခ်က္တတ္တယ္၊)



(၅) ဖတ္မွတ္ ေလ့လာ သေလာက္ မမွတ္မိတာ။ (လိုအပ္လို႔ က်က္ထားလဲ ရုတ္တရက္ ေမ့ေနတတ္တာ)

(၆) စကားမ်ားမ်ား ေျပာလာရင္ လက္ပါတတ္တာ၊ (အရင္က စကားမ်ားလာၿပီဆုိရင္ လက္ကအရင္ ေရာက္သြားတတ္တယ္။ အခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ သည္းခံတတ္လာပါတယ္)

(၇) မလိုပဲ စကားအမ်ားၾကီးေျပာေနတာကို မၾကိဳက္တတ္တာ။

(၈) စိတ္ခံစားမႈ လြယ္တတ္တာ။ (ခ်ိဳ႕တဲ့တာေတြ႔ရင္ အရမ္းသနားတတ္တယ္)

(၉) ကိုယ္သိသေလာက္ မလုပ္ႏုိင္ေသးတာ။ (ဒီအခ်က္ကေတာ့ အင္မတန္ ဆုိးတယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကိဳးစား ရမယ္)

(၁၀) ဘေလာ့ေတြ ဖတ္တုိင္း စီေဘာက္မွာ စာမေရးတတ္တာ။ (ဘာေရးရမွန္း မသိတာလဲ ပါပါတယ္)။

က်ေနာ့္ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ေတြ စဥ္းစားၿပီးေရးလိုက္တာပါ။ ခင္မင္လို႔ Tag လိုက္တဲ့ ေမြးေန႔တူ အကုိပုလုေကြး ကိုလဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။




မၾကာခင္ေလးကပဲ အစ္မမက္မက္က Tag လိုက္ပါၿပီတဲ့။ ကဗ်ာဆုိေတာ့ နဲနဲေတာ့ အေမာသက္သာသြားတယ္။ က်ေနာ္ ၈ တန္း ကတည္းက လက္ေရးနဲ႔ေရးၿပီး သိမ္းထားတဲ့ ကဗ်ာေလး တစ္ပုဒ္ရွိတယ္။ အခုလဲ အဲဒီ လက္ေရးေလးနဲ႔ သိမ္းထားတာရွိပါတယ္။ အေမ့ရဲ႕ ေက်းဇူးေတြကုိ ေပၚလြင္ေစလို႔ပါ။ ကဗ်ာေလးေရးျဖစ္ ေအာင္ Tag တဲ့ အစ္မမက္မက္ကိုလဲ ေက်းဇူးပါ။



“သား၊ သမီးတို႔ရဲ႕ အေမ”

မီးဖြားခန္းတြင္၊ ပင္ပန္ၾကီးစြာ၊

ေ၀ဒနာခံစား၊ အံၾကိတ္ထား၏၊

ေခၽြးေပါက္ေခၽြးသီး၊ ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္စီးလည္း၊

မၿငီးမၿငဴ၊ အားယူလႈပ္ရွား၊

စြမ္းအား အေမ စိုက္၊

တိုက္စၾကၤာ၀ဠာ၊ တုန္ခါေလာက္၏၊

ေသမင္းနဲ႕ၿပိဳင္၊ ရင္ဆိုင္ဆင္ႏႊဲ၊

သည္လြန္ပြဲမွ “အူ၀ဲ” သံသာ၊

ပ်ံ႕လြင့္လာေသာ္၊ မာတာမိခင္၊

ရင္မွာေအးျမ၊ ဒုကၡလြင့္စင္၊

ျပံဳးရႊင္မ်က္ႏွာ၊ ထိန္ထိန္သာေပါ႔၊

စႏၵာေငြလ ႐ႈံးၿပီထင့္….၊




မင္းကြန္းတိပိဋကဓရ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၊

သာသနာထြန္းကားရာ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ တစ္ပါးေသာ ဘာသာ၀င္တုိ႔ရဲ႕ သူ႔ကၽြန္ဘ၀ ေရာက္ခဲ့ရၿပီး ႏွစ္(၁၀၀)၀န္းက်င္ သာသနာေတာ္ ညွိဳးႏြမ္းခဲ့မႈအေပၚ အေၾကာင္းခံၿပီး သာသနာႏွစ္ (၂၄၉၈)တြင္ သဂၤါယနာ တင္ခဲ့ပါတယ္။ ထုိအခ်ိန္မွာ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ေမးခြန္းမ်ားကို မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီးက ေျဖဆိုေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ဆ႒မအၾကိမ္ သဂၤါယနာတင္ၿပီးမွ ပိဋကတ္ေတာ္မ်ားကို စာအုပ္မ်ားတြင္ ရိုက္ႏွိပ္ၿပီး သာသနာေတာ္ ျပန္႔ပြားေအာင္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဘုရားရွင္၏ ဘုရားေလာင္း ဘ၀မွ ေက်းဇူးေတာ္၊ ဘုရားျဖစ္ၿပီးေနာက္ သာသနာထူေထာင္ၿပီး သာသနာျပဳေပးခဲ့ေသာ ေက်းဇူးေတာ္၊ ဘုရားရွင္၏ သာ၀ကမ်ား၊ သားေတာ္မ်ားျဖစ္ေသာ၊ ေခတ္အဆက္ဆက္ သာသနာျပဳလာခဲ့ေသာ သံဃာေတာ္အရွင္သူျမတ္မ်ား၏ ေက်းဇူးေတာ္တုိ႔ကုိ က်ေနာ္တုိ႔ေတြ မေမ့အပ္ပါဘူး။ ထုိ႔အတြက္ေၾကာင့္ မင္းကြန္းတိပိဋကဓရ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ဘဒၵႏၲ၀ိစိတၱသာရာ ဘိ၀ံသ ၏ ျဖစ္ေတာ္စဥ္ ေထ႐ုပၸတၱိ အႏွစ္ခ်ဳပ္ တင္ျပလိုက္ရပါတယ္။

ေရာက္လာၾကတဲ့ ေမာင္ႏွမမ်ားအားလံုး ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာေတာ္တုိ႔၏ ေက်းဇူးတရားမ်ားကို ပိုမိုသိရွိကာ တရားေတာ္မ်ားကုိ လုိက္နာက်င့္ၾကံ အားထုတ္ႏိုင္ၾကပါေစ။


“ေသတတ္ၾကရေအာင္၊”

ယခုအခ်ိန္မွာ အတုအေယာင္ေတြ၊ ေထရ၀ါဒ မဟုတ္ေသာ အယူအဆမ်ားသည္ ေထရ၀ါဒကို တိုက္ရိုက္မတုိက္ခိုက္ေသာ္လည္း သာသနာကို သြယ္၀ိုက္တဲ့နည္းနဲ႔ တုိက္ခိုက္ေနၾကသည္ကို က်ေနာ္တုိ႔ေတြ သိရွိၿပီး လက္မခံၾကဖုိ႔ အရင္ဆံုးေျပာပါရေစ။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစကာမူ က်ေနာ္တုိ႔ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာ၏ ရည္မွန္းခ်က္သည္ မဂ္ဉာဏ္၊ ဖုိလ္ဉာဏ္ရရွိၿပီး နိဗၺာန္ကို ေရာက္ရွိရန္ တရားအားထုတ္ဖုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သာသနာ မဟုတ္ေသာ မည္သည့္ အယူအဆကို မဆို ဂရုစိုက္စရာ မလိုေတာ့ပါ။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔၏ ရည္မွန္းခ်က္ကို အနီးဆံုးေသာလမ္းနဲ႔ သြားၾကရပါမယ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သစၥာတရားမ်ား နာၾကားသိရွိေစရန္ႏွင့္ သိရွိၿပီးေသာ တရားကို က်င့္ၾကံအားထုတ္ဖုိ႔ သတိေပးပါရေစ။ တရားႏွင့္ ေသဆံုးေသာ မထက္ထက္ေအာင္၏ စ်ာပန ဗြီဒီယို ကို ၿပီးဆံုးေအာင္ၾကည့္ၾကပါ။ ၾကည့္ၿပီး မိမိတုိ႔သည္လည္း တေန႔ေတာ့ ေသရမယ္ ဆုိတာ သတိသံေ၀ဂရၾကပါ။ အသက္ငယ္ပါေသး ဆုိၿပီးေတာ့ တရားကို မ်က္ႏွာလြဲထားရင္ေတာ့ သံသရာ တေၾကာမွာ ေမ်ာရေပးဦးမယ္။ တရားေတာ္ကို နာယူမွတ္သားကာ က်င့္ၾကံအားထုတ္ႏုိင္ၾကပါေစ။ ဘေလာ့မွ ဓမၼေတးသီခ်င္းကို ညာဘက္အစြန္ဆံုးေကာ္လံ “ခ်မ္းသာကိုယ္စိတ္ၿမဲပါေစ” ေခါင္းစဥ္ေအာက္ရွိ ဘုရားခန္းပံုမွာပိတ္ၿပီးမွတရားဖြင့္ပါ။




“တို႔မ်ားဧည့္သည္ပါတကား၊”

ဧည့္သည္ဆုိတာကေတာ့ မိမိအိမ္ကို ခဏတာလာတဲ့သူ၊ အခ်ိန္တုိကာလမွ်သာ ေနထုိင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း၊ မိတ္ေဆြ အားလံုးကို ေျပာၾကတာပါ။ တုိ႔မ်ားဧည့္သည္ပါ ဆုိေတာ့… က်ေနာ္တုိ႔ေတြ အားလံုးက ဧည့္သည္ေတြ လို႔ ဆုိလိုျခင္းပါ။ လူ႔ေလာက ဆုိတဲ့ အိမ္ဆီကို လာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြပါပဲ။ အမွန္ေတာ့ လူ႔ဘ၀ဆုိတာ ခဏေလးပါ။ ကုန္ဆံုးခဲ့ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္ေတြကုိ ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ပဲ ထင္ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ ကုန္ဆံုးခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ မိမိတုိ႔ကိုယ္တုိင္ မည္သည့္အရာေတြနဲ႔ ေမြ႕ေလ်ာ္ခဲ့တယ္ဆုိတာ ျပန္ၿပီး သံုးသပ္သင့္ပါတယ္။ လူ႔သက္တမ္းအရ ၾကည့္ရင္ပဲ က်ေနာ္တုိ႔ ဒုတိယအရြယ္ကို ေရာက္လာပါၿပီ။ ဒီေနရာမွာ လူ႔သက္တမ္း တြက္ပံုေလး တင္ျပခ်င္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္လက္ထက္က လူ႔သက္တမ္းက (၁၀၀)ႏွစ္ ပါ။ သာသနာေတာ္ႏွစ္ ၁၀၀ ျပည့္တုိင္း


လူ႔သက္တမ္းက ၁ ႏွစ္ေလ်ာ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ယခု သာသနာေတာ္ႏွစ္ (၂၅၅၂) ျဖစ္တာေၾကာင့္ ၂၅ႏွစ္ေလ်ာ့ၿပီး ၇၅ ႏွစ္ျဖစ္တာပါ။ သက္တမ္းအရ အသက္ရွည္ခြင့္ရဦးမယ္လို႔ ပံုေသတြက္ထားလို႔ မရပါဘူး။ ေသျခင္းတရား ဆုိတာ အမွည့္လြန္တဲ့ အသီးလိုပဲ အခ်ိန္မေရြး ေၾကြက်သြားႏုိင္တယ္ ဆုိတာ ႏွလံုးသြင္းျဖစ္ၾကပါ။ (နာဂစ္မုန္တုိင္းေၾကာင့္ အခ်ိန္တုိအတြင္းမွာ အသက္မ်ားစြာ ေသခဲ့ရတာေတြဟာ သက္ေသေပါ့။ သံေ၀ဂ ရစရာပါပဲ။)။ ဒီလို ႏွလံုးသြင္းျဖစ္မွ သံေ၀ဂဉာဏ္ရပါမယ္။ သံေ၀ဂဉာဏ္ရမွ တရားအား ထုတ္ခ်င္စိတ္ျဖစ္ပါမယ္။ သံေ၀ဂဉာဏ္ မရပဲ လက္ရွိအေျခအေနကို ေရရွည္တည္တံ့မယ္ထင္ၿပီး ေပ်ာ္ပါးေနဦးမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ သံသရာ တေၾကာမွာ ေမ်ာရပါေတာ့မယ္။ ပုထုဇဥ္ဆိုတာ ကိေလသာ အင္မတန္ ထူထဲပါတယ္။ ဒီေန႔ေလာကမွာ ႐ုပ္ပိုင္းဆုိင္ရာ တုိးတတ္မႈေတြ မ်ားလာတာေတြ႕ရပါတယ္။ ႐ုပ္၀တၳဳေတြ တုိးတတ္လာတာဟာ စိတ္ဓာတ္ပိုင္းဆုိင္ရာေတြ ဆုတ္ယုတ္ေစပါတယ္။ ဥပမာ၊ ဖုန္းေတြ စေပၚေတာ့ လူတုိင္းကိုင္ခ်င္ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ႀကိဳးစားရၿပီ။ လူက မသိေပမဲ့ စိတ္ကိုေသခ်ာၾကည့္မယ္ဆုိရင္ ေလာဘက ဦးေဆာင္ၿပီး လုပ္ေနတာျဖစ္ပါတယ္။ (ေလာဘသည္ ကိေလသာ တရားပါ)။ ဖုန္းရၿပီးေတာ့လည္း ေနာက္ထပ္ရမယ္ ဆုိရင္ ထပ္လိုခ်င္ျပန္တာပဲ။ ဒီေတာ့ ေလာဘအလို လိုက္ရင္ေတာ့ လမ္းဆံုးကို ေရာက္မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါ။ ဒါေတြရဲ႕အေၾကာင္းက ရုပ္ပိုင္းဆုိင္ရာ တုိးတတ္မႈေတြေၾကာင့္ပါ။ တုိးတတ္လာမႈကို မေကာင္းေျပာျခင္း မဟုတ္ပါဘူး။ ကိေလသာနဲ႔ ယွဥ္ၿပီး ႀကိဳးစား မလုပ္မိေစရန္ အသိေပးတာပါ။ မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ဒကာထြန္းတင္ကို ေအာက္ပါအတုိင္း မိန္႔ၾကားခဲ့ပါတယ္။

“ေမာင္ထြန္းတင္ေရ… အခုလို သိပၸံပညာေတြ ထြန္းကားလာၿပီးေတာ့ အသံဖမ္းယူႏိုင္တာဟာ အသံုးခ်တတ္ရင္ နိဗၺာန္ေရာက္ဖုိ႔ပဲကြ၊ အသံုးမခ်တတ္ရင္လည္း အပါယ္ငရဲကို ေဇာက္ထုိးဆင္းဖုိ႔ပဲ၊ သတိရွိဖုိ႔လိုတယ္”

က်ေနာ္တုိ႔ေတြ တကယ့္ကို ေလးေလးနက္နက္ နာယူလိုက္နာသင့္ပါတယ္။ ယခု ကြန္ပ်ဴတာေတြရွိ ေနျခင္း ေၾကာင့္ သာသနာနဲ႔ေ၀းရာ ေရာက္ေနေသာ္လည္း ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးတုိ႔၏ တရားေတြ၊ စာအုပ္ေတြကို ဖတ္႐ႈ မွတ္သားႏိုင္ပါတယ္။ ဒါက သိပၸံပညာရဲ႕ ေက်းဇူးပါပဲ။ အသံုခ်မွ အသံုးက်တတ္တဲ့ သေဘာေလးပါ။ သတိရွိၿပီး ေကာင္းတဲ့ဘက္မွ အသံုးခ်ဖုိ႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ အမ္ပီသရီးေလးေတြနဲ႔ အသံဖုိင္ထဲ့ၿပီး တရားေတြ နာလို႔ရေနပါတယ္။ နားကို အလွဆင္တာဟာ နားကပ္မဟုတ္၊ တရားစကားနာၾကားျခင္း ဆုိတဲ့ စာသားေလး ကို မွတ္သားဖူးပါတယ္။ မိမိတုိ႔ ရလာတဲ့ ဧည့္သည္ဘ၀ေလးမွာ အသံုးက်က် ေနသြားတတ္ဖုိ႔ အင္မတန္ အေရးႀကီးပါတယ္။ အသံုးမခ်ရင္ေတာ့ အ႐ႈံးႀကီး ႐ႈံးရပါမယ္။ က်ေနာ္တို႔ေတြဟာ အခု ရေနတဲ့ ခႏၶာက ေသမင္းဆီက ခဏတာငွားထားရတာပါ။ အခ်ိန္တန္လို႔ ေသခ်ိန္ေရာက္ရင္ ဒီခႏၶာႀကီးကို ေသမင္းဆီ ျပန္အပ္ခဲ့ ရမယ္။ ဒီေတာ့ မေသခင္မွာ အသံုးခ်ဖုိ႔ လို႔ပါလိမ့္မယ္။ ႏြားပိုင္မရွ္ိတဲ့ လယ္သမားေတြဟာ သူမ်ားႏြားကို အခေၾကး ေငြေပးငွားၿပီးလယ္ထြန္ရပါတယ္၊ အဲလို အခေၾကးေငြေပးငွားၿပီး ခိုင္းရရင္ ကိုယ္ေပးတဲ့ ေငြန႔ဲတန္ ေအာင္ခိုင္းရပါတယ္၊ တန္ေအာင္မခိုင္းရင္ ကိုယ္႐ံႈးပါတယ္၊ ထိုနည္းတူ က်ေနာ္တုိ႔ ယခုရေနတဲ့ ခႏၶာႀကီးဟာ ကုသိုလ္ဆုိတဲ့ ေငြနဲ႔ ေသမင္းဆီက ခဏငွားထားရတာပါ၊ ေသမင္းကုိ ျပန္မအပ္ခင္မွာ ဒီခႏၶာႀကီးကို တန္ေအာင္ခိုင္းသင့္ပါတယ္။ ဒီခႏၶာကို က်န္းမာေအာင္ အာဟာရျဖည့္ဆည္း၊ ေဆးဝါးနဲ႔ျပဳျပင္ ေပးရတာရွိမယ္။ ၿပီးေတာ့ဝိပႆနာရႈဉာဏ္ကို ခႏၶာကို ေစလႊတ္ေပးရမယ္။ ဒီလို ခႏၶာကို ဝိပႆနာဉာဏ္ ေစလႊတ္ေပးျခင္းသည္ ဒီခႏၶာကုိ အသံုးခ်တာပဲ။

၀ိပႆနာ အားထုတ္ဖို႔သည္ အေရးႀကီးလို႔ အရင္ေျပာတာပါ။ ၀ိပႆအလုပ္ အားမထုတ္ ျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာင္မွ အိမ္ရွင္ ေလာကႀကီး ေက်းဇူးကို တဖန္ျပန္ဆပ္ဖုိ႔ လုပ္ေဆာင္သင့္ပါတယ္။ ဒီအလုပ္ကလည္း သူတပါးအက်ိဳးလုပ္ေဆာင္ရင္း မိမိအက်ိဳးအတြက္ လုပ္တာပါပဲ။ အသက္မဲ့တဲ့ ေညာင္ပင္က လူေတြ အတြက္ အရိပ္ရေအာင္ ေပးဆပ္ႏုိင္တယ္။ ေက်းငွက္ေတြစားဖုိ႔ အသီးေပးႏုိင္တယ္။ အသိဉာဏ္ မရွိတဲ့ ႏြားေတြက လူေတြရဲ႕ အလုပ္မွာ မ်ားစြာေက်းဇူးျပဳတယ္။ အဟာရရွိတဲ့ ႏြားႏို႔ေတြေပးဆပ္ႏုိင္တယ္။ အသိဉာဏ္ ေရာ အသက္ပါရွိတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ေလာကလူသား ဧည့္သည္ေတြက ေလာကႀကီး ေကာင္းက်ိဳးအတြက္ ေလးေတာ့ လုပ္ေဆာင္သင့္တယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။ ကိုယ့္အက်ိဳးစီးပြားအတြက္သာ ၾကည့္မေနပဲ အမ်ားအက်ိဳး ေဆာင္ရြက္တဲ့ ပရဟိတ လုပ္ငန္းေလးေတြပါ လုပ္ေဆာင္သင့္ပါတယ္။ ပရဟိတ လုပ္ေဆာင္ၿပီဆုိရင္ေတာ့ အတၱဟိတ ဆုိတဲ့ ငါ့အက်ိဳး၊ ငါ့အတြက္ဆုိတာကို စြန္႔သင့္ရင္ စြန္႔ရပါတယ္။ ဒီလို ကိုယ့္ရဲ႕ စိတ္မွာ ေလာဘေတြ ေလွ်ာ့ၿပီး ေမတၱာ၊ ဂ႐ုဏာနဲ႔ အမ်ားအက်ိဳး လုပ္ေဆာင္ရင္ပဲ ေလာဘပယ္ၿပီးသား ျဖစ္ပါတယ္။ ေမတၱာေရွ႕ထားလုပ္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ေဒါသလည္း မျဖစ္ရပါဘူး။ ဒီေတာ့ ေလာဘ၊ ေဒါသ စတဲ့ ကိေလသာ ေတြနည္းပါး ေပ်ာက္ကြယ္သြားေအာင္ သတ္ျခင္းျဖစ္တာေၾကာင့္ တရားအလုပ္ လုပ္ေနတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ (အႏုသယ ကိေလသာကိုေတာ့ ၀ိပႆနာဉာဏ္ႏွင့္မွသာ ပယ္ႏိုင္ပါမယ္)။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ရလာတဲ့ ခဏတာ အခ်ိန္အတြင္းမွာ ေလာကအက်ိဳး၊ မိမိအက်ိဳးကို ေဆာင္ရြက္ၾကတာဟာ ေလာက အတြက္ ဧည့္သည္ေကာင္းျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ေလာကီ အာ႐ံုေတြမွာပဲ အလိုက္မွားေနၾကရင္ေတာ့ ကံကုိ ထိုင္စားရာ ေရာက္ၿပီး ကိုယ့္သံသရာ သမုိင္းကို ကိုယ္တုိင္ေရးရပါမယ္။ အဲဒီ သမိုင္းကေတာ့ စာနဲ႔ ေရးျခင္း မဟုတ္ပဲ။ ခႏၶာေတြျဖစ္ၿပီး အၾကိမ္ၾကိမ္ ေမြးဖြားျခင္း၊ ေသဆံုးျခင္းေတြနဲ႔ လည္ပတ္ေနပါလိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ ဘုရားရွင္ ေနာက္ဆံုး မွာၾကားခဲ့တဲ့ “၀ယဓမၼာသခၤါရ အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ” (သခၤါရ- အဘိသခၤါရတရားတုိ႔သည္၊ ၀ယဓမၼာ- ပ်က္စီးျခင္းသေဘာရွိၾကပါေပကုန္၏၊ အပၸမာေဒန- မေမ့၊ မေလ်ာ့၊ မေပါ့၊ မဆ၊ ၿမဲၿမံတဲ့ သတိတရားျဖင့္၊ သမၸာေဒထ- ျပည့္စံုရစ္ၾကပါကုန္ေလာ့၊) ဆုိသည့္အတုိင္း ပ်က္စီးတတ္တဲ့ သေဘာကို ႏွလံုးသြင္း လိုက္နာက်င့္ၾကံဖုိ႔ တုိက္တြန္းပါရေစ။ မိသားစုေတြမွာ အမိ၊ အဖ ေသခါနီးရင္ မွာၾကားတဲ့ အတိုင္း သားသမီးေတြက လိုက္နာ လုပ္ေဆာင္ၾကပါတယ္။ မိဘဆုိတဲ့ ေက်းဇူးတရား အသိစိတ္ေလးနဲ႔ပဲ နားေထာင္လိုက္လုပ္ၾကတယ္ ဆုိရင္ မဟာက႐ုဏာနဲ႔ ဆံုးမေဟာၾကားခဲ့တဲ့ ဘုရားရွင္၏ တရားေတာ္ေတြသည္ ပုိၿပီးေတာ့ လိုက္နာသင့္ပါၿပီ။

မိမိတုိ႔ ခဏတာ ေနခြင့္ရတဲ့ ဧည့္သည္ကာလမွာ အခ်ိန္ကို အက်ိဳးရွိေအာင္ အသံုးခ်ၿပီး ေကာင္းက်ိဳးလိုရာ ဆႏၵမ်ား ျပည့္၀ ေအာင္ျမင္ႏုိင္ၾကပါေစ။



“ေမြးေန႔အလွဴ”

ဒီေန႔ (၁၈.၁၁.၂၀၀၈) ဟာ က်ေနာ္ရဲ႕ ၂၄ႏွစ္ ျပည့္တဲ့ေန႔ ျဖစ္ပါတယ္။ လာေရာက္ၾကတဲ့ ေမာင္ႏွမ၊ မိတ္ေဆြမ်ားအားလံုး စိတ္၏ခ်မ္းသာျခင္း၊ ကိုယ္၏ က်န္းမာျခင္းႏွင့္ ျပည့္စံုပါေစလို႔ အရင္ဆံုး က်ေနာ္ကပဲ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။

ေမြးေန႔အတြက္ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ဓမၼေစတီ ဆရာေတာ္ ဦးေကာသလႅ ေဟာၾကားတဲ့ ေမြးေန႔အလွဴတရားနဲ႔ ေကာင္းမႈျပဳပါတယ္။ တရားေတာ္ကို နာယူၾကည္ညိဳၾကပါ။ ဓမၼဒါန စာအုပ္မ်ားကိုလည္း ကူးယူၿပီး ေလ့လာမွတ္သား၊ က်င့္ၾကံ အားထုတ္ႏိုင္ၾကပါေစ။





(၁) ပိဋကတ္သံုးပံု ပါ။ (ပါဠိ ျမန္မာျပန္ ျဖစ္ပါတယ္)။ ကူးယူထားၾကပါ။

(၂) သမၼာသမၺဳဒၶ ဘုရားရွင္၏ ပံုေတာ္။ ဗုဒၶ၀င္အက်ဥ္း။ တရားဦး ဓမၼစၾကာေဒသနာေတာ္။ (ပါဠိ ျမန္မာျပန္)။ အနတၱလကၡဏသုတ္။ (ပါဠိ ျမန္မာျပန္)။ ပ႒ာန္းေဒသနာေတာ္ စာအုပ္မ်ား။ (ပါဠိ ျမန္မာျပန္ အက်ဥ္း)။ အဘိဓမၼာ အေျခခံစာအုပ္။ သုေတသန သ႐ုပ္ျပအဘိဓာန္။ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား၏ ၾသ၀ါဒစကား မွတ္စုမ်ား။ စာဖုိင္မ်ား။

http://www.mediafire.com/?oejwiaron0d (ပိဋကတ္သံုးပံု)

http://www.mediafire.com/?sharekey=fcc415443ce3111ad2db6fb9a8902bda (စာအုပ္မ်ား)


ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ လိုအပ္မယ္ထင္တဲ့ စာအုပ္ေလးေတြပါ။ ဖုိင္တခုထဲမွာ ဇစ္ဖုိင္ခ်ဳပ္ၿပီး တင္ထားပါတယ္။ မိမိတုိ႔ မိတ္ေဆြမ်ားကို ထပ္မံျဖန္႔ေ၀ေပးျခင္းျဖင့္ ဓမၼဒါန ျပဳၾကပါ။

တရားနာၾကားပါရန္။ ဘေလာ့မွ ဓမၼေတးသီခ်င္းကို ညာဘက္အစြန္ဆံုးေကာ္လံ “ခ်မ္းသာကိုယ္စိတ္ၿမဲပါေစ” ေခါင္းစဥ္ေအာက္ရွိ ဘုရားခန္းပံုမွာ ပိတ္ၿပီးမွ တရားဖြင့္ပါ။



အခ်ိန္ ၁ နာရီေလာက္သာ ၾကာပါတယ္။




“သားတုိ႔ရဲ႕ အေမ”

အေမ… ဒီေန႔ ၁၈.၁၁.၂၀၀၈ ရက္ေန႔ဟာ သားကုိ အေမ ေမြးဖြားေပးခဲ့တာ ၂၄ ႏွစ္ တုိင္ခဲ့ပါၿပီ။ ႐ုတ္တရက္ အေမ ေျပာဖူးတဲ့ စကားေလး တစ္ခြန္းကို အမွတ္ရမိတယ္။ “သားရယ္… သားကို မေမြးဖြားခင္ ညတုန္းကေတာ့ အလူးအလဲ ခံစားရတာေပါ့၊ ေနာက္ေန႔မနက္မွာ သားကို ေမြးလည္းၿပီးေရာ အေမ ခံစားခဲ့ရတာေတြက ဘယ္ေရာက္သြား မွန္းကို မသိဘူး”။ အဲဒီအခ်ိန္က အေမ ျပံဳးၿပီးေတာ့ ေျပာခဲ့တာပါ။ သားကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့အပ္ေစတဲ့ စကားေလး တစ္ခြန္းပါ အေမ။ သား ဒီေန႔အခ်ိန္မွာ ရပ္တည္ေနထုိင္ႏိုင္တာဟာ အေမ့ ေက်းဇူးေတြ ေၾကာင့္ပါပဲ အေမ။ အေမ အေၾကာင္းစာအုပ္ေတြဖတ္ရင္းနဲ႔ အရွင္အာစာရလကၤာရ ေရးသားတဲ့ “အသက္ေပးၿပီး ခ်စ္တဲ့ အေမ” စာအုပ္ထဲမွာ…



“ဗဟုပကာရ ဘိကၡေ၀ မာတာပိတေရာ ပုတၱာနံ၊”

“ခ်စ္သားတုိ႔… မိဘေတြဟာ သားသမီးေတြအတြက္ အလြန္ပင္ ေက်းဇူးႀကီးမားပါေပတယ္”

● ႏို႔ခ်ိဳတိုက္ေကၽြး၊ သက္ရွင္ေရး၊ ျပဳေပးတတ္တာ မိဘပါ။

● ေကာင္းက်ိဳးကိုေတြး၊ ေလာကေရး၊ သင္ေပးတတ္တာ မိဘပါ။

ဆုိတဲ့ စာေတြကို ဖတ္မိေတာ့ အေမ့မ်က္ႏွာကို ျမင္ေယာင္မိပါတယ္။ အေမဆုိတာ သားသမီး ေတြကုိ ျမတ္ႏိုးတတ္ေသာ စိတ္ဓာတ္ရွိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးကို ေခၚတာပါပဲ အေမ။ အဲဒီ ျမတ္ႏိုးတဲ့ စိတ္မွာ တစ္စံုတစ္ခုေသာ ကိေလသာ မပါ ပါဘူး။ ငယ္စဥ္က သားတုိ႔ အတြက္ရသမွ် အလုပ္ကို လုပ္ၿပီး သားတုိ႔ကုိ ေကၽြးေမြးခဲ့ရတာ သားမွတ္မိပါေသးတယ္။ အေမ ေရထမ္းေရာင္းလို႔ရတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ ခ်က္ေကၽြးခဲ့တဲ့ ဘဲဥဟင္းဟာ သားတုိ႔ အတြက္ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ သားေတြကို ပညာတတ္ျဖစ္ၿပီး တင့္တယ္ေစခ်င္ခဲ့တဲ့ အေမ့ရဲ႕ ေစတနာ၊ ေမတၱာကို အခုအခ်ိန္မွာ ပိုၿပီး နားလည္ခဲ့ရပါတယ္။ ေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင့္ရင္ ၀တ္ဖုိ႔ အက်ီ၊ ေဘာင္းဘီ၊ လြယ္အိတ္ ေတြကို ေႏြရာသီ ကတည္းက အေမ စီစဥ္ေပခဲ့ေပးတာေတြ၊ ေက်ာင္းသြားခါနီးရင္ ဦးေႏွာက္ရႊင္ေအာင္ဆုိၿပီး အုန္းဆီေတြ ရြဲေနေအာင္ လိမ္းေပးခဲ့တာေတြ၊ ၀တ္ထားတဲ့ ထမီလိပ္ၾကားထဲက ထုတ္ေပးခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းမုန္႔ဖုိးေတြ၊ သားတုိ႔ ပညာတတ္ေအာင္ ၾကိဳးစားၾက၊ ပညာမတတ္ရင္ ပင္ပန္းဆင္းရဲၾကလိမ့္မယ္လို႔ ေျပာခဲ့တဲ့ စကားသံေတြဟာ သားတုိ႔အေပၚထားတဲ့ ေမတၱာစိတ္ တစ္ခုတည္းေၾကာင့္ ဆုိတာ သား သိခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီပံုရိပ္ေလးေတြက သားတုိ႔ အတြက္ ေမ့ေဖ်ာက္ထားလို႔ မရခဲ့ပါဘူး အေမ။ အခုအခ်ိန္ထိ သား ဘ၀ရဲ႕ ရလာတဲ့ ေအာင္ျမင္မႈေတြဟာ အေမ့ ေက်းဇူးေတြေၾကာင့္ပါ။ သား အတြက္စိတ္ေအးရေပမဲ့ ညီေလး အတြက္ဆုိၿပီး အေမ အၿမဲ စိတ္ပူေနတာပဲေနာ္။ သား တုိ႔ကုိ ဘယ္ေတာ့မွမ်ား စိတ္ခ်ေတာ့မွာလဲ အေမ။ သားတုိ႔ အတြက္ ေလာကဓံေတြကို အန္တုခဲ့ရတာေတြ၊ မ်က္ရည္က်ခဲ့ရတာေတြဟာ သားတုိ႔ကို အေမ ေပးခဲ့တဲ့ ခြန္အားေတြပဲေပါ့။ အခုဆုိရင္ အေမ အသက္က ၅၀ ျပည့္ေတာ့မယ္။ သာမန္အျမင္ေလးနဲ႔ပဲ ၾကည့္ရင္ တတိယ အရြယ္ကို ေရာက္ေတာ့မယ္ အေမ။ ႐ုန္းကန္ခဲ့ရတဲ့ ဘ၀က ၾကမ္းတမ္းခဲ့တာေၾကာင့္ အေမ့မွာ ေ၀ဒနာေတြ မၾကာခဏ ခံစားေနရတာလည္း သားသိပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ သားတုိ႔ေတြက လူ႔ဘ၀ကို လာတဲ့ ဧည့္သည္ ေတြပါပဲ။ သားနဲ႔ အေမဆုိတာ သံသရာ ခရီးသြားခ်င္း လူ႔ဘ၀ ခဏတာမွာ ဆံုေတြ႕လာတဲ့ သူေတြပါ အေမ။ ဒီသေဘာေလးကိုေတာ့ အေမ့ရင္ထဲမွာ ႏွလံုးသြင္း မွန္မွန္ နားလည္ထားပါ။ သားတုိ႔က လက္ရွိ ဘ၀ျဖစ္ေနတဲ့ သမုဒိနယ္ကိုလဲ သိရမယ္ အေမ။ အေမက သားတုိ႔အေပၚျပဳခဲ့တဲ့ ေက်းဇူးေတြက မ်ားလွပါၿပီ။ အေမ့ရဲ႕ ေက်းဇူးေတြကုိ သား ဆပ္ခြင့္ရေနတာ အင္မတန္ ၀မ္းသာမိပါတယ္။ အေမရဲ႕ ေက်းဇူးတရားေတြကို ေငြေၾကးေတြနဲ႔ ဆပ္လို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေက်ႏိုင္ပါဘူး အေမ။ ဓမၼပူဇာ ဆုိတဲ့ တရားနဲ႔ ဆပ္မွာသာ ေက်ႏိုင္မွာပါ။ ဒီေတာ့ အေမေရ… သားပို႔ေပးတဲ့ တရားေခြေတြနာၿပီး တရားဓမၼနဲ႔ ေမြ႕ေလ်ာ္ေစခ်င္ပါၿပီ။ ငါ့သားတုိ႔ ေနာင္ေရး အတြက္ဆုိတဲ့ အေမ ျဖစ္ခ်င္ေနတဲ့ ဆႏၵေတြကုိ ေလ်ာ့ခ်ၿပီး အေမရဲ႕ သံသရာ ခရီးအတြက္ ျပင္ဆင္ပါေတာ့ အေမ။ ေသမင္းနဲ႔ ရင္ဆုိင္ဖုိ႔ အားေမြးပါ အေမ။ ေနာက္တခုက ဘ၀ဆုိတဲ့ ဒုကၡသစၥာ မွာျဖစ္ေနေတာ့ ဒုကၡတရားေတြနဲ႔ ေတြ႕ရတာဟာ မထူးဆန္းပါဘူး အေမ။ ဘ၀မွာ လူဆင္းရဲလို႔ အပါယ္မေရာက္ပါဘူး။ ဥစၥာမရွိလို႔လည္း အပါယ္ေရာက္ မသြားပါဘူး။ သဒၶါ၊ သီလ၊ သုတ၊ စာဂ၊ ပညာ၊ ဟိရိ၊ ၾသတပၸ ဆုိတဲ့ သူေတာ္ေကာင္း ဥစၥာ(၇)ျဖာ ရွိေနရင္ ခ်မ္းသာတာပါပဲ အေမ။ သားတုိ႔ေတြ ဇာတိ ဆုိတာ ျဖစ္ခဲ့ၿပီးမွေတာ့ ဇရာ(အုိျခင္း)၊ ဗ်ာတိ(နာျခင္း)၊ မရဏ(ေသျခင္း) ဆုိတဲ့ အရာေတြကုိ ေရွာင္လို႔မရဘူး အေမ။ ဒီေတာ့ သာတုိ႔ ျပင္ဆင္ထား ရေတာ့မယ္။ ခဏေလးနဲ႔ ျပင္ဆင္မႈဟာ ေအာင္ျမင္မႈ အတြက္ အခြင့္အေရးနည္းပါတယ္။ အခ်ိန္တုိင္းမွာ အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱဆုိတဲ့ လကၡဏာေရး သံုးပါးတင္ၿပီး ၀ိပႆနာ တရားေတြ အားမထုတ္ ႏိုင္ခဲ့ရင္ေတာင္ ကုသိုလ္စိတ္ေလးန႔ဲေတာ့ ေမြ႕ေလ်ာ္ေနပါေတာ့ အေမ။ ဒီအတြက္ ဘုရားရဲ႕ ဂုဏ္ေတာ္ေတြကုိ ဆင္ျခင္၊ သတိရတဲ့ ဗုဒၶႏုႆတိေလး ပြားေနတာ အေမ့အတြက္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္မယ္လို႔ သား ထင္မိတယ္။ သားတုိ႔ေတြဟာ အခ်ိန္နဲ႔ အမွ်ေသမင္းဆီကို သြားေနၾကရတာပါ။ ေသျခင္းဆီကို သြားေနတဲ့ သူေတြေပါ့။ ေသျခင္းဆီကို သြားေနတဲ့ သားတုိ႔က ေသျခင္းကင္းလြတ္ရာအမွန္ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း တရားေတြကို အားထုတ္ၾကရမယ္ေလ။ တရားအားထုတ္တဲ့ အလုပ္ကို ဘုရားရွင္ခ်ီးမြမ္းပါတယ္။ သိၿပီးေတာ့ ဘာမွမလုပ္ပဲ၊ ဘုရားကုိ ကန္ေတာ့ ေနသူကို ဘုရားရွင္ မလိုလားဘူး အေမ။ ဘုရားရဲ႕ တရားအတိုင္း က်င့္ၾကံတာကိုပဲ သားတုိ႔ ဘုရားက ခ်ီးမြမ္းတာပါ။ ဒီေတာ့ သားတို႕လည္း ဘုရားျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ အတိုင္း တရားက်င့္ရမယ္ အေမ။ တရားေတြနာၿပီး လက္ေတြ႕က်င့္ၾကံ အားထုတ္ႏိုင္ပါေစ။ တရားအားထုတ္ရာမွာလည္း မိမိ ခႏၶာ ေကာင္းစြာ ရပ္တည္ႏုိင္ဖုိ႔ အတြက္ ကံ၊ စိတ္၊ ဥတု၊ အဟာရ ေလးပါးလံုး ညီညြတ္ေအာင္ ေနရမယ္၊ လုပ္ေဆာင္ရမယ္။ အဲဒီေလးပါးထဲက တပါးပါး ခ်ိဳ႕ယြင္းရင္ ခႏၶာက ေကာင္းစြာ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ေန႔တုိင္း ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ ကံေတြနဲ႔ ထံုမြမ္းထားပါေတာ့။ စိတ္ကေလး တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းေအာင္ ထားၿပီး တရားအားထုတ္တဲ့ အလုပ္ကို ေန႔တုိင္း လုပ္ေဆာင္ပါ အေမ။ ေျပာင္းလြယ္၊ ေဖာက္ျပန္လြယ္ရွိတဲ့ ရာသီဥတုေတြမွာ က်န္းမာေရး အတြက္ မွ်တေအာင္ေနပါ။ လိုအပ္တဲ့ အစားအစာ၊ ေဆး၀ါးေတြ သံုးစြဲၿပီး က်န္းမာေအာင္ေနပါ အေမ။ အေမ အတြက္လည္း သား ျပဳသမွ် ေကာင္းမႈကုသိုလ္ေတြကုိ အၿမဲတမ္း အမွ်ေပးေ၀ပါတယ္။ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ သာဓု ေခၚဆုိပါ အေမ။


အေမ တရားေတာ္မ်ားကို ေန႔စဥ္၊ ေနစဥ္ႏွင့္အမွ် အားထုတ္ၾကိဳး စားေနႏိုင္ျပီး စိတ္၏ျငိမ္းေအးမႈကို ထာ၀ရပိုင္ဆိုင္ပါေစ။



“ေျဖၾကားျခင္း”

သ ဥပါဒိေသသ နိဗၺာန္ နဲ႔ သုညတနိဗၺာန္ ဆုိတာက လူပုဂၢိဳလ္ေတြ က်င့္ၾကံျပီး
ေရာက္ရွိႏုိင္တဲ့ နိဗၺာန္ ေခၚတာလား... ျပီးေတာ့ ဒိ႒ဓမၼနိဗၺာန္ အေၾကာင္းေလးကို ရွင္းျပ
ေပးပါေနာ့္.. ဘုရား၊ ရဟႏၱာတုိ႔ အသက္ထင္ရွားရွိစဥ္ ခံစားအပ္ေသာ နိဗၺာန္ တဲ့ အဲဒါကိုသိပ္နားမလည္ပါ။ အသက္ရွိစဥ္ခံစားအပ္တယ္ဆုိေတာ့ ဘယ္လုိမ်ိဳးကို ေျပာတာလဲဆုိ တာနားမလည္ပါဘူး။



သ ဥပါဒိေသသ နိဗၺာန္ နဲ႔ သုညတနိဗၺာန္ကို လူေတြက်င့္ၾကံၿပီး ေရာက္ရွိႏိုင္ပါတယ္။ က်င့္ဖုိ႔ နည္းလမ္းအတြက္ေတာ့ ဆရာေကာင္း အေရးႀကီးတာေပါ႔။ ကိုယ္တုိင္းလည္း တကယ္ကို နိဗၺာန္လိုခ်င္စိတ္ ရွိရမယ္။



ဒိ႒ဓမၼနိဗၺာန္ ဆုိတာက ဘုရားရွင္ နဲ႔ ရဟႏၲားတာေတြ ဖလသမာပတ္ ၀င္းစားတဲ့ အခါမွာ စိတ္ထဲမွာ မၾကာမၾကာ ထင္ေပၚေနတဲ့ နိဗၺာန္ကုိ ေခၚပါတယ္။ မ်က္ေမွာက္ ဘ၀မွာပဲ အားရံုျပဳ ရေသာေၾကာင့္ “ဒိ႒ဓမၼနိဗၺာန္” လို႔ေခၚပါတယ္။ ၀ိပါတ္စိတ္ (အက်ိဳးစိတ္) မ်ား နဲ႔ ကမၼဇရုပ္ (ကံေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ရုပ္) မ်ား ကို “ဥပါဒိ” လို႔ေခၚပါတယ္။ အဲဒီ ဥပါဒိ ရွိေနစဥ္မွာပဲ အားရံုျပဳရတာ ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ “သ ဥပါဒိေသသ” နိဗၺာန္လို႔ ေခၚဆုိျခင္းပါ။

ဒါေတြက က်ေနာ္ သိသေလာက္ အက်ဥ္းေလး ရွင္းျပလိုက္ရတာပါ။ ၀ိပတ္စိတ္နဲ႔ ကမၼဇရုပ္ အေၾကာင္းေတြက်ေတာ့ အဘိမၼာသင္ဖူးရင္ ပိုရွင္းမယ္ထင္တယ္။ အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ ေရးတဲ့ ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ စာအုပ္ စာမ်က္ႏွာ ၃၄၅ မွာ အဲဒီအေၾကာင္း ေရးထားပါတယ္။
နိဗၺာန္ အေၾကာင္းပတ္သတ္လို႔ လယ္တီနိဗၺာန္က်မ္းမွာေတာ့ စံုေအာင္ေရးထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ ေအာင္ကလင့္က တဆင့္သြားႏိုင္ပါတယ္။

http://dhammadownload.com/First-LeDiSayaDaw-eBook-Myanmar.htm

အစ္မမက္မက္.. လျပည့္ေန႔မွာ အလုပ္နဲနဲမ်ားေနလို႔ ခ်က္ခ်င္း မေျဖေပးႏိုင္ခဲ့တာပါ။ မရွင္းေသးတာရွိလည္း ထပ္ေမးပါ။ က်ေနာ္ သိသေလာက္ေတာ့ ေျဖပါမယ္။


“စိတ္ခ်မ္းသာပါေစ…”


“တရားနာၾကရေအာင္”

ဓမၼမိတၱအေပါင္း သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔ … ယေန႔ သာသနာေတာ္ႏွစ္ (၂၅၅၂)ခုႏွစ္၊ ေကာဇာ သကၠရာဇ္ (၁၃၇၀)ခုႏွစ္၊ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔၊ ၁၂.၁၁.၂၀၀၈ (ဗုဒၶဟူး)၊ “သာမညဖလ အခါေတာ္ေန႔” ျဖစ္ပါတယ္။

သာမညဖလ အခါေတာ္ေန႔ တရားေတာ္ကို www.shwepyithu.blogspot.com တြင္ နာၾကား ၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းပါရေစ။


“ကာေလန ဓမၼႆ၀နံ ဧတံ မဂၤလ မုတၱမံ” သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္တဲ့ အခါမွာ သူေတာ္ေကာင္း တုိ႔၏ တရားေတာ္ကို နာၾကားျခင္းသည္ ေကာင္းျမတ္ေသာ မဂၤလာတရားျဖစ္ေၾကာင္း ဘုရားရွင္က မဂၤလသုတ္မွာ ေဟာၾကားထားပါတယ္။ တရားနာၾကားတဲ့ အခါမွာလည္း ပုဂၢိဳလ္မေရြး၊



ဂိုဏ္းမေရြးပဲ တရားေတာ္ကို နားၾကားသင့္ပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ ျမတ္စြာဘုရား၏ တရားေတြကို နာၾကားရာမွာ ေဟာတဲ့ပုဂၢိဳလ္ အဆင့္အတန္းကို ေရြးခ်ယ္ေနဖုိ႔ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ “ခုဇၨဳတၱရာ” ကၽြန္မႀကီးရဲ႕ ေဟာေျပာခ်က္ကုိ သခင္မ “သာမာ၀ိတီ” နဲ႔ ရံေရႊေတာ္ေတြ ရိုေသ၊ ေလးစားမႈ အျပည့္နဲ႔ နာယူၾကတဲ့ အေၾကာင္းေတြကုိ အားလံုး သိရွိၿပီး ျဖစ္မွာပါ။ အခ်ိဳ႕က်ေတာ့လဲ တရားနာဖုိ႔ မလိုပါဘူး။ တရားဆုိတာ ရင္ထဲရွိရင္ ၿပီးေရာလို႔ ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ တရားအလုပ္ဆုိတာ တရားမရွိေသးလို႔ လုပ္ေနၾကတာ၊ တရားရွိၿပီးသား လူက လုပ္စရာ မလိုဘူး လို႔လဲ ေျပာၾကပါတယ္။ ဒါေတြက ပညာမရွိလို႔ ေျပာထြက္ၾကတာပါ။ အင္မတန္ မွားယြင္းပါတယ္။ တရားနာျခင္းေၾကာင့္ လက္ေတြ႕မွာပဲ အက်ိဳးေက်းဇူး ေတြရရွိပါတယ္။

(၁) အသုတံ သုဏာတိ = မၾကားဘူးတဲ့ စကားကို ၾကားရျခင္း။

(၂) သုတံ ပရိေယာဒါေပတိ = ၾကားဖူးတဲ့ စကားကုိလဲ ထပ္မံၾကား၍ ရွင္းလင္းစြာသိရျခင္း။

(၃) ကခၤ ံ၀ိဟနတိ = ယံုမွားသံသယကို ပယ္ေဖ်ာက္ႏိုင္ျခင္း။

(၄) ဒိ႒ိ ံဥဇံု ကေရာတိ = အယူေျဖာင့္မွန္ေအာင္ ျပဳျပင္ႏိုင္ျခင္း။

(၅) စိတၱံသီဒတိ = စိတ္ႏွလံုးၾကည္ျခင္း။

“သစ္ဆန္းၾကားနာ၊ စင္ၾကယ္စြာသား၊ ယံုမွားပယ္တက္၊ ေျဖာင့္မတ္ယူျမင္၊

စိတ္ၾကင္လင္ရိုး၊ ဤငါးမ်ိဳးသည္ တရားနာရာ အက်ိဳးတည္း။”

(ဓမၼေစတီဆရာေတာ္ အရွင္ေကာသလႅ )


နံပါတ္(၃) နဲ႔ နံပါတ္(၄)တုိ႔မွာ ျပဆုိထားတဲ့ စကားဟာ “ဒိ႒ိ” ႏွင့္ “၀ိစိကိစၧာ” ကို တရားနာျခင္း ျဖင့္ ေရွဦးစြာ အၾကမ္းပယ္ခြာ ႏုိင္တယ္ဆိုတဲ့ စကားမ်ိဳးႏွင့္ အဓိပၸါယ္တူပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရာႀကီးက “ဒိ႒ိ” ႏွင့္ “၀ိစိကိစၧာ”ကို တရားနာျခင္း၊ တရားေဆြးေႏြးျခင္း ဆုိတဲ့ “သိမႈ” ျဖင့္ ေရွးဦးစြာ ခြာထားရမယ္။ ဒုတိယအဆင့္ကေတာ့ “က်င့္မႈ” ျဖင့္ ခြာရမယ္။ တတိယအဆင့္ကေတာ့ မဂ္ဉာဏ္ဆုိတဲ့ “ပယ္မႈ” ျဖင့္ ခြာရမယ္လို႔ ေဟာၾကား သတိေပးေတာ္ မူခဲ့ပါတယ္။

နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း တရားကို ျမတ္စြာဘုရားေလာင္းႏွင့္ ပေစၥကဗုဒၶါ အေလာင္းတုိ႔မွ တပါး၊ အျခားေသာ အဂၢသာ၀ကအေလာင္း၊ မဟာသာ၀ကအေလာင္း ေတြဟာ တရားနာမႈႏွင့္ ကင္းၿပီး မဂ္ဉာဏ္၊ ဖုိလ္ဉာဏ္ကို မရႏိုင္ၾကပါ။
တရားနာေပမဲ့ တရားမရႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္း ငါးပါးရွိပါတယ္။

(၁) တရားေတာ္ကို မထီမဲ့ျမင္ျပဳျခင္း။

(၂) တရားေဟာ ပုဂၢိဳလ္အား မထီမဲ့ျမင္ျပဳျခင္း။

(၃) မိမိကိုယ္ကိုမိမိ မထီမဲ့ျမင္ျပဳျခင္း။ (ငါက ႏုပါေသးတယ္။ ငယ္ပါေသးတယ္။ စာလည္း ေကာင္းေကာင္းမတတ္၊ အိမ္ယာေထာင္တဲ့ လူ႔ေဘာင္ကိုလဲ မစြန္႔ႏိုင္… စသျဖင့္ မထီမဲ့ျပဳျခင္း ျဖစ္ပါတယ္)။

(၄) ပ်ံ႕လြင့္တဲ့ စိတ္၊ မတည္ၾကည္တဲ့ စိတ္ျဖင့္ တရားေတာ္ကို နာျခင္း။

(၅) မသင့္မတင့္တဲ့ အေၾကာင္းျဖင့္ ႏွလံုးသြင္းျခင္း။

အထက္ပါ ၅ ခ်က္ႏွင့္ တရားမနာမိၾကဖုိ႔ သတိေပးပါရေစ။ အထူးသတိေပးလိုသည္မွာ- တရားနာၾကားရံုႏွင့္ တရားမရႏိုင္ပါ။ တရားနာၾကားလို႔ ရရွိလိုက္တဲ့၊ သိလိုက္တဲ့ အသိေပၚမွာ လက္ေတြ႔က်င့္သံုး မွသာလွ်င္ မဂ္တရား၊ ဖုိလ္တရား ရႏုိင္မွာပါ။ ဘုရားရွင္က ကုိယ့္ေဘးနား မွာ ရွိေနေပေစ မိမိကိုယ္တိုင္ က်င့္ၾကံအားထုတ္မႈ မရွိသ၍ တရားမရႏိုင္ပါဘူး။


ထုိ႔ေၾကာင့္ တရားမွန္ကို ရွာေဖြျခင္း၊ တရားနာျခင္း၊ သူေတာ္ေကာင္းထံ ဆည္းကပ္ျခင္း၊ ေဆြးေႏြးျခင္း၊ တရားေတာ္ကို လက္ေတြ႕က်င့္ၾကံ အားထုတ္ျခင္း ျပဳလုပ္ၾကပါရန္ တိုက္းတြန္းအပ္ပါတယ္။

“ေျဖၾကာျခင္း (နိဗၺာန္အေၾကာင္း)။”

နိဗၺာန္ ၉ပါးကို အက်ယ္သိခ်င္ပါတယ္။ မသိလုိ႔ေမးတာပါေနာ္။ အဲဒါေလးကို ရွင္းျပေပးပါ
ေနာ္။ နိဗၺာန္ ၉ပါးဆိုတာ ဘာကိုေခၚတာလဲ သိခ်င္လို႔ပါ။



နိဗၺာန္နဲ႔ ပတ္သက္ျပီးေတာ႔ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ေဟာတာကိုက အနက္ေပါင္း၊ ပရိယာယ္ကြဲ ေပါင္း ၂၀၀၀ ေက်ာ္ရွိတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အမ်ိဳးအစားတူရာ သင္႔ရာကို ခြဲျပီး နိဗၺာန္(၃) မ်ိဳး၊ နိဗၺာန္ (၅) မ်ိဳး၊ နိဗၺာန္ (၇)မ်ိဳး စသည္ ခြဲျခားေျပာၾကပါတယ္။ (သုခမွတ္စု စာအုပ္မွာ (၅)မ်ိဳး၊ ဦးၾသဘာသ ေရးထားတဲ့ သုေတသနသရုပ္ျပ အဘိဓာန္မွာ (၇) မ်ိဳး ေတြ႕ ရပါတယ္)။

ေမးထားတဲ့ နိဗၺာန္ ၉ပါးဆုိတာေတာ့ မေတြ႕ရေသးပါဘူး။ အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ ေရးသားထားတဲ့ ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ စာအုပ္မွာေတာ့ နိဗၺာန္၏ ဂုဏ္ေတာ္အခ်ိဳ႕လို႔ ေရးထားတာေတြ႕ ရပါတယ္။ အဲဒီမွာ နိဗၺာန္၏ ဂုဏ္ေတာ္ ၉ပါးကို ထုတ္ေဖာ္ေရးထားပါတယ္။



ပထမဆံုး နိဗၺာန္ရဲ႕ ေ၀ါဟာရေတြ မ်ားေနေပမယ္႔ နိဗၺာန္ဆိုတာ အလံုးစံုေသာ ဒုကၡမွ လြတ္ေျမာက္ျခင္း ဆိုတာကို အၾကမ္းအားျဖင္႔ နားလည္ထားရင္ လံုေလာက္ပါတယ္။


(၁) သ ဥပါဒိေသသ နိဗၺာန္ = ခႏၶာကိုယ္အၾကြင္းရွိေသာ နိဗၺာန္၊ အရိယာေတြ အသက္ရွင္လ်က္နဲ႔ အခု ၀ိပႆနာလုပ္ရင္း အခု ခံစားရရွိလိုက္တဲ႔ နိဗၺာန္၊ မေသဘဲရတဲ႔ နိဗၺာန္ေပါ႔။ ဒါကို ဒိ႒ြဓမၼ နိဗၺာန္လို႔လဲ ေခၚတယ္။ (ဒါကို ရဖို႔အေရးၾကီးတယ္။ ဒါမွ ျပံဳးျပီးေသႏိုင္မယ္)။

(၂) အႏုပါဒိေသသ နိဗၺာန္ = ရဟႏၲာေတြ၊ ဘုရားရွင္ေတြ ေနာက္ဆံုး ပရိနိဗၺာန္ ျပဳျခင္းကို ေျပာတာ။ ေနာက္ထပ္ ခႏၶာ အသစ္လဲ မျဖစ္ေတာ႔ဘူး။ အလံုးစံုေသာ ေမြး၊ ေသ၊ ဒုကၡ၊ သံသရာ၀ဋ္ေတြကေန လြတ္ေျမာက္သြားတာကို ေျပာတာပါ။ ဘုရားရွင္တို႔လို၊ မိုးကုတ္ ဆရာေတာ္ၾကီးတို႔လို အသက္ေသသြားျပီးမွ ခံစားရရွိေသာ နိဗၺာန္။ (သမၸရာယိက နိဗၺာန္္္ လို႔ လဲ ေခၚတယ္)။


(၃) သုညတ နိဗၺာန္ = ကိေလသာေတြ ဆိတ္သုဥ္းေနေသာ နိဗၺာန္။ သခၤါရ တို႔မွ ကင္းလြတ္သြားေသာ နိဗၺာန္။ ဒီမွာ နိဗၺာန္ကို သုညနဲ႔ ယွဥ္ရင္ ရုပ္နာမ္ေတြ အလံုးစံု သုည ျဖစ္သြားတာလို႔ မယူဆရဘဲ ကိေလသာေတြ သုညျဖစ္သြားတာလို႔ သိရပါမယ္။

(၄) အနိမိတၱ နိဗၺာန္ = သခၤါရ နိမိတ္တို႔မွ ကင္းလြတ္သြားေသာ နိဗၺာန္။ ဒါကေတာ႔ ဒါနျပဳလို႔လဲ ေနာက္ဘ၀ ဘယ္လိုေကာင္းသြားမယ္ ဆိုတာမ်ိဳး မရွိေတာ႔တာေပါ႔။ ဒီအခ်က္မွာ ဆရာေတာ္ေတြ သေဘာထားမတူတာေတြ ရွိတယ္။ ဥပမာ၊ ဘုရားရွင္ တရားေဟာျပတာ ကုသိုလ္ရတယ္၊ ဒါေပမယ္႔ ဒီကုသိုလ္က ေနာက္ပဋိသေႏၶကို အက်ိဳးမေပးေတာ႔တဲ႔ ကုသိုလ္လို႔ ယူဆတဲ႔ ဆရာေတာ္ေတြ ရွိတယ္။ ေနာက္တစ္မ်ိဳးကေတာ႔ ကုသိုလ္ဆိုတာကိုက ပါဠိမွာ အျပစ္ကင္းေသာ ခ်မ္းသာျခင္း ျဖစ္ျပီးေနာင္အက်ိဳးေပး ေကာင္းမႈကို ရည္ရြယ္ အနက္ဖြင္႔တာမို႔လို႔ ဘုရား၊ ရဟႏၱာေတြ ေကာင္းမႈေတြ ဆက္လုပ္တာဟာ ကုသိုလ္အေနနဲ႔ မရတာ႔ဘူး။ ၾကိယာသာ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ျပဳျပင္စီရင္ျခင္း သခၤါရ နိ္မိတ္ေတြကေန ကင္းသြားတာေပါ႔။ ပဋိသေႏၶ သခၤါရ ကင္းသြားျပီး အပဋိသေႏၶ နိဗၺာနံ ျဖစ္သြားတာလို႔ စာလိုေျပာၾကတယ္။

(၅) အပၸဏိဟိတ နိဗၺာန္ = တဏွာ တို႔မွ ကင္းလြတ္သြားေသာ နိဗၺာန္။ ဒါကေတာ႔ ရွင္းပါတယ္။ အားလံုးအေပၚ လိုခ်င္ေတာင္႔တျခင္း ကင္းသြားတဲ႔ သေဘာပါပဲ။


နိဗၺာန္ (၇)မ်ိဳး ကုိ ေအာက္ပါအတုိင္း မွတ္သားခဲ့ရပါတယ္။ (၉မ်ိဳး ဆုိတာ အခုေတာ့ မေတြ႕ရ ေသးပါဘူး)။

(၁) ဒိ႒ဓမၼနိဗၺာန္ = ဘုရား၊ ရဟန္းတာတုိ႔ အသက္ထင္ရွားရွိစဥ္ ခံစားအပ္ေသာ နိဗၺာန္။

(၂) သမၸရာယိက နိဗၺာန္ = ပရိနိဗၺာန္ စံၿပီးေနာက္ နိဗၺာန္။

(၃) သ ဥပါဒိေသ နိဗၺာန္ = ခႏၶာကိုယ္ အၾကြင္းရွိေသာ နိဗၺာန္။

(၄) အႏုပါဒိေသသနိဗၺာန္ =ခႏၶာကုိယ္ အၾကြင္းမရွိေသာ နိဗၺာန္။

(၅) သုညတနိဗၺာန္= ကိေလသာ ကင္းစင္ေသာ နိဗၺာန္။

(၆) အနိမိတၱနိဗၺာန္ = သခၤါရ နယ္နိမိတ္ ကင္းစင္ေသာ နိဗၺာန္။

(၇) အပၸဏိဟိတ နိဗၺာန္= တဏွာ ေတာင့္တျခင္း ကင္းစင္ေသာ နိဗၺာန္။


လယ္တီဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီးက “နိဗၺာန္၏ အေၾကာင္းကို ခ်ဲ႕ထြင္ၿပီး အေသစိတ္ မသိခ်င္ေနပါေစ။ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း လမ္းမွန္ကိုသိရွိ က်င့္ၾကံဖုိ႔က သာ၍ အေရးႀကီးေၾကာင္း၊ လိုးရင္း ျဖစ္ေၾကာင္း” မိန္႔ဆုိေတာ္ မူခဲ့ဖူးပါတယ္။

နိဗၺာန္ဟူသည္ ျပဳျပင္ျခင္း၊ ေျပာင္းလဲျခင္း မရွိတဲ့ အသခၤတနယ္ လို႔လည္း ေျပာၾကပါတယ္။ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ အရဆုိရင္ နိဗၺာန္ဟာ အက်ိဳး၊ အေၾကာင္းမွ ကင္းလြတ္ပါတယ္။ ဥပမာ၊ အကုသိုလ္ အေၾကာင္းတရား ၅က်ပ္ဖုိး လုပ္မိရင္၊ ကုသိုလ္ အေၾကာင္းတရား ၅၀ဖုိးေလာက္ ျပဳလုပ္ၿပီးေတာ့ ေရွ႕ကျပဳခဲ့တဲ့ အကုသိုလ္ အက်ိဳးနည္းေအာင္ လုပ္လို႔၊ ျပင္လို႔ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အကုသိုလ္က အက်ိဳးမေပးတာ မဟုတ္ဘူး။ ကုသိုလ္မ်ားေတာ့ အကုသိုလ္ အက်ိဳးက မသိသာသလို ျဖစ္တဲ့သေဘာပါ။ ( ဆား တဇြန္းဟာ ဖန္ခြက္အေသးေလးထဲ ထဲ့ရင္ ငန္တဲ့ အရသာက သိသာမယ္။ ေရကန္ထဲ ထဲ့လိုက္ရင္ ငန္တာက မသိသာ သလိုပဲေပါ့)။ နိဗၺာန္မွာက ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲမႈက လြတ္ပါတယ္။ မဂ္တရား၊ ဖုိလ္တရား ေတြရရင္ အားလံုးက တန္းတူျဖစ္သြားတာပါ။ (သုပၸဗုဒၶႏူနာသည္ရဲ႕ ေသာတပတၱိမဂ္နဲ႔ အနာထပိဏ္သူေ႒းရဲ႕ ေသာတပတၱိမဂ္က အတူတူပါပဲ)။

ဇာတိစတဲ့ ဆင္းရဲ ဒုကၡအမ်ိဳးအမ်ိဳး၊ ကိေလသာ အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ဒုကၡ အမ်ိဳးမ်ိဳးတုိ႔ တည္ရာ ခႏၶာငါးပါး မရွိျခင္းကို နိဗၺာန္ လို႔ဆုိပါတယ္။ “ဥပဓိ ၄ပါး” မွကင္းလြတ္ရင္လည္း နိဗၺာန္လို႔ ေခၚမွတ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဥပဓိ ေလးပါးကေတာ့…

(၁) ကာမုပဓိ = ၀တၳဳကာမလို႔ ဆုိတဲ့ ကာမဂုဏ္ ငါးပါးကို အစြဲဟုၿပီး သုခေ၀ဒနာ၊ ေသာမ နႆေ၀ဒနာ၊ တုိ႔ျဖစ္တယ္။ ထို၀တၳဳကာမ တုိ႔ဟာ သုခေ၀ဒနာ၊ ေသာမနႆေ၀ဒနာ တုိ႔ရဲ႕ တည္ရာျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ “ကာမုပဓိ” လို႔ေခၚပါတယ္။

(၂) ခႏၶဳပဓိ = ခႏၶာငါးပါးတုိ႔ဟာ ဇာတိစတဲ့ ဆင္းရဲတုိ႔ရဲ႕ တည္ရာ၊ မွီရာျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ “ခႏၶဳပတိ” လို႔ေခၚပါတယ္။

(၃) ကိေလသုပဓိ = ကိေလသာတုိ႔ဟာ အပါယ္ဆင္းရဲေတြရဲ႕ တည္ရာ၊ မွီရာ ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ “ကိေလသုပဓိ” လို႔ေခၚပါတယ္။

(၄) အဘိသခၤါ႐ုပဓိ = ၀ဋ္ဆင္းရဲ ဘ၀အမ်ိဳးမ်ိဳး တုိရဲ႕ တည္ရာ၊ မွီရာ ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္၊ ပုညာဘိ သခၤါရ၊ အပုညာဘိသခၤါရ၊ အနဥၨာဘိသခၤါရ တုိ႔ကို “အဘိသခၤါ႐ုပဓိ” လို႔ေခၚပါတယ္။


မေဖာက္မျပန္ အလြန္မွန္တဲ့ ပရမတၳသစၥာေလးပါးမွာ “နိဗၺာန္” ကုိ “နိေရာဓသစၥာ” လို႔ဆုိပါ တယ္။ “နိေရာဓသစၥာ” ဆုိတဲ့ စကားကို ပုဒ္ခြဲလိုက္ေတာ့၊ “နိ + ေရာဓ + သစၥာ” လို႔ သံုးမ်ိဳး ထြက္လာပါတယ္။ “နိ” ဆုိတာက “မရွိ”၊ “ေရာဓ” ဆုိတာက သံသရာ၀ဋ္ဒုကၡေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္၊ အဖန္ဖန္ျဖစ္ရျခင္း၊ “သစၥာ” ဆုိတာက မေဖာက္မျပန္၊ အလြန္မွန္ကန္ ျခင္း လို႔အဓိပၸာယ္ သက္ေရာက္ပါတယ္။


ဓမၼေစတီဆရာေတာ္ ဦးေကာသလႅ ေဟာၾကားထားတဲ့ တရားေတာ္မွာေတာ့ မွတ္သားမိစရာ လကၤာေလးေတြနဲ႔ မွတ္သားခဲ့ရပါတယ္။


နိဗၺာန္ဆုိတာ ဘယ္ဟာလဲလုိ ဘယ္ဟာလဲလုိ႔ သဘာ၀သိေအာင္ ရွာလုိက္စမ္းပါ။

ငါးပါးအာရုံ ကာမဂုဏ္တရားႏွင္႔ အာရုံမမ်ားတဲ႔ နိဗၺာန္ႀကီးပါ။



နိဗၺာန္ဆုိတာ ဘယ္ဟာလဲလုိ႔ သဘာ၀သိေအာင္ ရွာလုိက္စမ္းပါ။

ကိေလၿငိေပြ ဒုကၡေဘးတုိ႔ အလြန္ေအးတဲ႔ နိဗၺာန္ႀကီးပါ။



နိဗၺာန္ဆုိတာ ဘယ္ဟာလဲလုိ႔ သဘာ၀သိေအာင္ ရွာလုိက္စမ္းပါ။

ေမြးေသ - ေမြးေသ ဒုကၡေဘးတုိ႔ အလြန္ေအးတဲ႔ နိဗၺာန္ႀကီးပါ။



နိဗၺာန္ဆုိတာ ဘယ္ဟာလဲလုိ႔ သဘာ၀သိေအာင္ ရွာလုိက္စမ္းပါ။

ရုပ္နာမ္ခႏၶာ ခ်ဳပ္ျပတ္ၿငိမ္း၍ အရွဳပ္ဇာတ္သိမ္းတဲ႔ နိဗၺာန္ႀကီးပါ။



ေမးထားတဲ့ ေမးခြန္းရဲ႕ အေျဖကိုေတာ့ တိက်စြာ မေျဖေပးႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီအတြက္လည္း အားနာမိပါတယ္။ က်ေနာ္ေရးတာနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ မရွင္းတာရွိရင္ က်ေနာ့္ကို ျပန္ေျပာေပးပါ။ အျခားသိခ်င္တဲ့ အခ်က္ေတြ ရွိရင္လည္း ေျပာပါ။ နိဗၺာန္ဆုိင္ရာ အေတြးအျမင္ ဗဟုသုတ ေတြကို စံုေအာင္ ဒီေနရာမွာ ထပ္မံ ဖတ္႐ႈမွတ္သားႏိုင္ပါတယ္။
http://pyayzaw.phpnet.us/?cat=7



“ရုပ္၊ နာမ္ ႏွစ္ပါးလံုး က်န္းမာ ခ်မ္းသာၾကပါေစ…”


`ဘာကိစၥႏွင့္ လာၾကပါသလဲ..?´

က်ေနာ္တုိ႔ေတြသည္ အသိဉာဏ္ပညာ ရွိေသာ၊ ေ၀ဖန္စဥ္းစားႏိုင္စြမ္းရွိေသာ လူ႔ဘ၀၊ လူ႔ေလာကႀကီးမွာ ေနထုိုင္က်င္လည္ ေနၾကသူေတြပါ။ ဒီလို လူ႔ဘ၀ကို ဘာေတြလုပ္ဖုိ႔ လာၾကသလဲ..? ဘာကိစၥနဲ႔လာၾကသလဲ..? ငါကေတာ့ အင္မတန္ ရခဲလွတဲ့ လူ႔ဘ၀ကို ေရာက္လာခဲ့ၿပီ ငါ ဘာေတြလုပ္ရမလဲ..? ငါ ဘာေတြလုပ္သင့္လဲ..? စသျဖင့္ မိမိတုိ႔ ကိုယ္တုိင္ စမ္းစစ္သင့္တယ္ လို႔ ထင္မိပါတယ္။ `ဤလူ႔ေလာကကို က်ေနာ္တုိ႔ ဘာကိစၥႏွင့္ လာၾကပါသလဲ´လို႔ေမးလွ်င္၊ ေအာက္ပါအတုိင္း အေျဖ(၄)မ်ိဳး ရရွိပါလိမ့္မယ္။


(၁) ယခုပစၥဳပၸန္ကာလမွာ စား၊ ၀တ္၊ ေနေရး အတြက္ လူခ်င္းတူ၊ သူခ်င္းမွ်ေအာင္ ဥစၥာစီးပြား ရွာေဖြရန္ လာၾကပါတယ္လို႔ အေျဖထြက္ပါမယ္။

(၂) နိဗၺာန္မရခင္စပ္ၾကား သံသရာမွာ က်င္လည္ၾကရဦးမယ္။ က်င္လည္ေနစဥ္ အထက္တန္း က်က်ႏွင့္ မ်က္ႏွာပန္းလွလွျဖစ္တဲ့ သူေ႒း၊ လူခ်မ္းသာ၊ ဘုရင္၊ တုိ႔၏ စည္းစိမ္ေတြကို လိုခ်င္ပါေသးတယ္။ အဲသည္လို `တမလြန္ လူ႔စီးပြား´ေတြကို ရွာဖုိ႔လာၾကပါတယ္လို႔ အေျဖထြက္ပါမယ္။

(၃) လူထက္သာလြန္တဲ့ နတ္ျပည္ ၆ထပ္က ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာမ်ိဳးကို ရွာေဖြရန္ လာၾကပါတယ္လို႔ အေျဖထြက္ပါမယ္။

(၄) လူစည္းစိမ္၊ နတ္စည္းစိမ္တုိ႔ထက္ ထူးကဲသာလြန္တဲ့ ျဗဟၼာ့စည္းစိမ္ကို ရွာေဖြဖုိ႔ ေရာက္လာ ၾကပါတယ္လို႔ ေျဖၾကပါလိမ့္မယ္။

ယခုပစၥဳပၸန္ ေလာကီစီးပြားအတြက္..

၁။ ဥ႒ာနသမၸဒါ = ထၾကြလံု႔လ ၀ိရိယရွိျခင္း။

၂။ အာရကၡသမၸဒါ = ရွာေဖြလို႔ ရရွိသမွ် ဥစၥာပစၥည္းတုိ႔ုိကို ေကာင္းစြာ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ ျခင္း။

၃။ ကလ်ာဏမိတၱ = မိတ္ေကာင္း၊ ေဆြေကာင္းမ်ားရွိျခင္း။

၄။ သမဇီ၀ိတာ = အ၀င္ႏွင့္ အထြက္ မွ်တေအာင္သံုးစြဲျခင္း၊ ဆုိတဲ့ သမၸဒါတရား ေလးပါးႏွင့္ ျပည့္စံုေအာင္ တရားသျဖင့္ လုပ္ရပါတယ္။

တမလြန္ေလာကမွာ လူ႔စီးပြား၊ နတ္စီးပြားေတြကို ရရွိေရးအတြက္ `ဒါန´`သီလ´ေတြႏွင့္ ရင္းႏွီးရပါလိမ့္မယ္။

ျဗဟၼာ့စည္းစိမ္အတြက္ `မဟဂၢဳတ္´ ကုသိုလ္ဆုိတဲ့ သမထတရားေတြႏွင့္ ရင္းႏွီးရပါလိမ့္မယ္။

လူ၊ နတ္စည္းစိမ္ကုိ ရေစတဲ့ ဒါန၊ သီလႏွင့္ ျဗဟၼာ႔စည္းစိမ္ကုိ ရေစတတ္တဲ့ `သမထ´ တရားေတြကုိ `စရဏမ်ိဳးေစ့´ လို႔ေခၚပါတယ္။
စရဏမ်ိဳးေစ့ ေတြဟာ ၃၁ဘံုဆုိတဲ့ သံသရာမွ ထြက္ေျမာက္ေအာင္ တုိက္ရိုက္ အက်ိဳးမျပဳႏိုင္ၾကပါ။ အေထာက္အပံ့သာျဖစ္လို႔ `ေလာကီကုသိုလ္´ လို႔ေခၚရပါတယ္။ ထုိေလာကီတရား ဆုိတဲ့ `စရဏ´ မ်ိဳးေစ့ေတြဟာ ေလာကဓံ မုန္တုိင္းမွာ ေျပးလႊားေနၾကရတဲ့ သံသရာခရီးသည္မ်ား အဖုိ႔ ျဖစ္ေလရာရာဘ၀မွာ မ်က္ႏွာပန္းလွလွ အထက္တန္းက်က် စား၊ ၀တ္၊ ေနေရးအတြက္ မ်ားစြာပင္ ေက်းဇူးျပဳၾကပါတယ္။ ဥပမာ။ ရထားစီးရာမွာ ရိုးရိုးတန္းစီးတဲ့ လူဆင္းရဲတုိ႔မွာ ၾကပ္တည္းၿငိဳျငင္စြာနဲ႔ ခရီးသြားၾကရပါတယ္။ အထက္တန္းစီးႏိုင္တဲ့ လူခ်မ္းသာေတြကေတာ့ သက္သာေခ်ာင္ခ်ိစြာ ခရီးသြားႏိုင္ၾကပါတယ္။ ထုိနည္းတူ `စရဏမ်ိဳးေစ့´နည္းတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြမွာ အဆင့္အတန္း နိမ့္ၿပီး၊ ဆင္းရဲမြဲေတလ်က္ ဘ၀သံသရာကို လည္ၾကရပါတယ္။

`စရဏမ်ိဳးေစ့´ဖြံ႕ၿဖိဳးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြက်ေတာ့ ျဖစ္ေလရာ ဘ၀မွာ အဆင့္အတန္းျမင့္စြာ သြား၊ လာ၊ ေနထုိင္ႏိုင္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ `ဒိ႒ိ´ (မွားယြင္းစြာသိျမင္မႈ) ႏွင့္ `၀ိစိကိစၧာ´ (ဘုရား၊ တရား တုိ႔၌ ယံုမွား သံသယရွိမႈ) မျပဳတ္ေသးတဲ့ ေလာကီကုသိုလ္ပိုင္ရွင္ ပုထုဇဥ္ေတြဟာ ကုသိုလ္အရွိန္ကုန္တာနဲ႔ အပါယ္ဘံုေတြကို ေလ်ာက်ၾကရပါတယ္။ ထို႔ေၾကာင့္ `ငရဲ၊ တိရစာၧန္၊ ၿပိႆာ၊ အသူရကာယ္ဆုိတဲ့ အပါယ္ေလးဘံု တုိ႔ဟာ ဒိ႒ိႏွင့္ ၀ိစိကိစၧာ မျပဳတ္ေသးတဲ့ ပုထုဇဥ္ တုိ႔၏ ဇာတိခ်က္ေၾကြ၊ အၿမဲေနထိုင္ရာ အိမ္ႏွင့္တူပါတယ္´ လို႔ ဆုိၾကပါတယ္။

ထုိ႔အတြက္ေၾကာင့္ ေလာကသို႔ က်ေနာ္တုိ႔ ဘာကိစၥႏွင့္လာၾကပါသလဲ..? ဆုိတဲ့ ေမးခြန္း ေျဖရာမွာ `ဒါန၊ သီလ၊ သမထ ဆုိတဲ့ စရဏ ကုသိုလ္ကို ရွာဖုိ႔လာၾကပါတယ္´ လို႔ေျဖရင္ မျပည့္စံုေသးပါဘူး။ `၀ိဇၨာဆုိတဲ့ ေလာကုတၱရာ ကုသိုလ္ကို အဓိကထားၿပီး ရွာရန္ လာၾကပါတယ္´ လို႔ ေျဖဆုိမွသာ မွန္ကန္ျပည့္စံုပါလိမ့္မယ္။ `ေလာကုတၱရာ´ ဆုိတဲ့ စကားကို `ေလာက+ ဥတၱရ´ လို႔ပုဒ္ခြဲရပါတယ္။ ေလာကဆုိတာ `ကာမဘံု (လူ၊ နတ္ျပည္ ၆ထပ္)၊ ရူပဘံု (ရုပ္နာမ္ရွိေသာ ျဗဟၼာဘံု (၁၆) ဘံု)၊ အရူပ (ရုပ္မရွိေသာ ျဗဟၼာဘံု (၄) ဘံု)၊ စတဲ့ေလာက သံုးပါးကို ဆုိလိုပါတယ္။ ဥတၱရ ဆုိတာက `ထြက္ေျမာက္ျခင္း´ လို႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ ထုိစကားႏွစ္လံုး ေပါင္းစပ္လိုက္ေတာ့ `ေလာကသံုးပါး´မွ ကၽြတ္လြတ္ ထြက္ေျမာက္ျခင္းလို႔ ဆုိလိုပါတယ္။ ထုိေလာကမွ ထြက္ေျမာက္ ကၽြတ္လြတ္တဲ့ ေလာကုတၱရာ တရားတုိ႔မွာ.. မဂ္ေလးပါ၊ ဖုိလ္ေလးပါ၊ နိဗၺာန္ ဆုိၿပီး (၉) ပါးရွိပါတယ္။ ထုိတရား (၉)ပါးကို ႏႈတ္ပယ္ၿပီး က်န္တဲ့ တရားဟူသမွ်က ေလာကီတရားေတြသာ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ေလာကုတၱရာ တရားတုိ႔ကိုလည္း ဗုဒၶ၏ သာသနာေတာ္တြင္းႏွင့္ ၾကံဳၾကိဳက္မွသာ ရွာေဖြႏိုင္ပါတယ္။ ယခု သာသနာေတာ္ႏွင့္ ၾကံဳေနပါၿပီ `ၾကိဳက္ဖုိ႔သာ´ လိုပါေတာ့တယ္။
ပ်မ္းမွ်အားျဖင့္ ယခုေခတ္သက္တမ္း ၇၅ႏွစ္ ထားၾကပါစုိ႔။ ၂၅ ႏွစ္ေက်ာ္ရင္ ဒုတိယအရြယ္ထဲ ေရာက္ေနၾကပါၿပီ။ ဘယ္လိုတရားေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးၿပီးေတာ့ ကုန္လြန္ခဲ့တယ္ ဆုိတာ မိမိတို႔ ကိုယ္တိုင္ အသိဆံုးပါ။ ဘာလိုပင္ ျဖစ္ေနပါေစ.. လြန္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြဟာ ယခုစာဖတ္ေနသူႏွင့္ ဘာမွ မသက္ဆုိင္ေတာ့ပါ။ ေသမည့္ဘက္ကို တစ တစ နီးကပ္လာၿပီျဖစ္လို႔ အသက္သည္ `ၾကီးလာၿပီ´ လို႔မဆုိထုိက္ပဲ၊ `ငယ္၍ ငယ္၍၊ ေလ်ာ့ေလ်ာ့ လာၿပီ´၊ ေသဘက္သို႔ နီးကပ္၍ လာၿပီလို႔ ဆုိလွ်င္ ပိုၿပီးမွန္ပါလိမ့္မယ္။ တုိေတာင္းလွတဲ့ အခ်ိန္အတြင္းမွာ `၀ိဇၨာ´ဆုိတဲ့ ေလာကုတၱရာ ကုသိုလ္ကို မရွာၾကပဲ၊ စရဏ ဆုိတဲ့ ေလာကီ ကုသိုလ္ေတြႏွင့္သာ တင္းတိမ္၊ ေရာင့္ရဲ ေနခဲ့ၾကရင္ေတာ့ ဇာတိခ်က္ေၾကြ အပါယ္ေလးဘံုသို႔ ျပန္ၾကရပါလိမ့္မယ္။

ဤသို႔ျဖင့္ `၀ိသာခါ၊ သာမာ၀တီ၊ ခုဇၨဳတၱရာ၊ အနာထပိဏ္´စတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြလို လူ၀တ္ႏွင့္ပင္ `၀ိဇၨာမ်ိဳး´ ကုသိုလ္လို႔ ဆုိတဲ့ `၀ိပႆနာ´တရား ကုိ အိုျခင္း၊ နာျခင္း၊ ေသျခင္းေဘးေတြက မဦးခင္ ႀကိဳတင္ ၾကိဳးစား အားထုတ္ၾကပါရန္ ေရးသား ဒါနျပဳလိုက္ရပါတယ္။



“ဗုဒၶဘာသာ ႏွင့္ ေဗဒင္၊ နကၡတ္”

“နကၡတၱံ ပဋိမာေနႏၲံ၊ အေတၳာ ဗာလံ ဥပစၥဂါ။

အေတၳာ အတၳႆ နကၡတၱံ၊ ကိ ံ ကရိႆႏိၲ တာရကာတိ။”

နကၡတ္ေကာင္းကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနေသာ လူမိုက္ကို ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာမ်ားက လြန္ေျမာက္သြားၾကသည္။ ေကာင္းေသာအလုပ္ကို စလုပ္ေသာေန႔သည္ပင္ ေကာင္းေသာ နကၡတ္ျဖစ္၏။ ေကာင္းကင္မွာ သြားေနေသာ နကၡတ္မ်ားသည္ အဘယ္အက်ိဳးစီးပြားမွ ၿပီးေျမာက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးႏိုင္မည္ မဟုတ္။

(ဧကနိပါတ္၊ နကၡတၱဇာတက၊ န၀မဇာတက (၁)၊ စာမ်က္ႏွာ(၁၂) )။


က်ေနာ္တုိ႔ေတြသည္ ဘာသာတရားအရေျပာရရင္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ဆုိတာ ျမတ္ဗုဒၶ၏ အဆံုးအမေတြကို လိုက္နာက်င့္ၾကံတဲ့သူလို႔ အ႐ိုးရွင္းဆံုး ေျပာလို႔ရပါ တယ္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ တစ္ေယာက္သည္ အေျခခံအားျဖင့္ ကံႏွင့္ ကံ၏ အက်ိဳးကို ယံုၾကည္ရပါမယ္။ အဲဒီလို ယံုၾကည္လိုက္တာကို ကမၼႆကတ သမာဒိ႒ိဉာဏ္ ရွိတယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။



ဗုဒၶဘာသာ၀င္ တစ္ေယာက္ဟာ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာသည္သာ ကိုးကြယ္အားထားရာ အမွန္လို႔ ရြတ္ဆုိေနၿပီးေတာ့ အျခားေသာ ေလာကီပညာရပ္ေတြ အေပၚမွာ အားထားရာအေနျဖင့္ လုပ္ေဆာင္လာၾကသည္မွာ မသင့္ေတာ္ပါ။ ဘာလို႔ဒီလိုေတြ ျဖစ္လာၾကလဲ စမ္းစစ္ၾကည့္ရင္ ကံ၊ ကံ၏ အက်ိဳးအေပၚမွာ ယံုၾကည္ခ်က္ အားနည္မႈ၊ ေလာကီေရးရာ လတ္တေလာ အဆင္ေျပခ်င္မႈ ေတြကိုေတာင့္တ၊ မက္ေမာတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္လို႔ သံုးသပ္မိပါတယ္။ လူဆိုတာ ကိုယ့္ယံုၾကည္ ခ်က္နဲ႔ ကိုယ္လုပ္ေဆာင္တာျဖစ္လို႔ မိမိတုိ႔ အားထားခ်င္ရာေတြကုိ လုပ္ေဆာင္ၾကတာ အျပစ္ဆုိျခင္း မဟုတ္ပါဘူး။ အမွား၊ အမွန္ေသခ်ာ ခြဲျခား သိေစခ်င္တာပါ။ ေဗဒင္၊ နတ္၊ ဘိုးေတာ္၊ မယ္ေတာ္၊ နကၡတ္ေတြ အေပၚမွာ ယံုၾကည္မႈ၊ အားထားရာတစ္ခုလို႔ ထင္မွတ္ေနျခင္းေတြသည္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ လံုး၀ မသင့္ေတာ္ပါဘူး။ ထုိအရာေတြကို ကိုးကြယ္အားထားလို႔ လက္ရွိအေျခမွာ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး အဆင္ေျပေကာင္း ေျပပါလိမ့္မယ္။ သို႔ေသာ္ အပါယ္သံသရာကို မက်ဘူးလို႔ ဗုဒၶ၊ ဓမၼ၊ သံဃ မွတပါး အျခားေသာ ကိုးကြယ္မႈမ်ားသည္ အာမခံခ်က္ မရွိပါဘူး။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ သာသနာေတာ္ႏွင့္ ေတြ႕ၾကံဳၿပီး တရားေတြနာၾကား က်င့္ၾကံႏိုင္တဲ့ ယခုလို အခ်ိန္အခါမွာမွ တရားေတြ မက်င့္ၾကံ၊ မလိုက္နာၾကဘူးရွိရင္ လူျဖစ္႐ႈံး ရပါမယ္။ သံသရာ တေလ်ာက္လံုးက ပါလာတဲ့ အမွားေတြကို စြန္႔လြတ္ဖုိ႔ အခ်ိန္တန္ပါၿပီ။ ေလာကသတၱ၀ါေတြ ေကာင္းက်ိဳးအတြက္ ပါရမီေတြ ျဖည့္က်င့္ခဲ့ရတဲ့ ဘုရားရွင္၏ ေက်းဇူးတရားေတြ၊ ဘုရားရွင္ ေဖာ္ထုတ္ေဟာခဲ့တဲ့ တရားေတြ၏ ေက်းဇူးေတြ၊ ထုိတရားေတြကုိ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ ေဟာၾကားဆံုးမခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ၾကီးေတြ၏ ေက်းဇူးတရားေတြကို သိတတ္ၾကရပါမယ္။ အခ်ိဳ႕ေသာသူေတြ လုပ္တတ္တာေလးေတြ ေျပာပါမယ္။ မိမိတုိ႔ ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္ႏွင့္ စဥ္းစားဆံုး ျဖတ္ျဖစ္ၿပီးမွ လက္ခံၾကပါ။ ေဗဒင္ဆရာက ယၾတာေခ်ခိုင္းလို႔ ဘုရားမွာ အေမြးတုိင္၊ ဆီမီးပူေဇာ္ ၾကတယ္။ ဘုရားကို ကိုးကြယ္ပူေဇာ္မႈသည္ သက္ရွိထင္ရွား ရွိသလို ႏွလံုးသြင္းၿပီး ကိုးကြယ္ရတယ္ဆုိတာ သိႏွင့္ၿပီးသားပါ။ ဘုရားေရွ႕မွာ အေမြးတုိင္ေတြ၊ ဖေယာင္း တိုင္ေတြ စုၿပီး ထြန္းညွိပူေဇာ္တာ မသင့္ေတာ္ပါဘူး။ ကုိယ့္ေရွ႕မွာေတာင္ အေမႊးတုိင္ ၅တုိင္ေလာက္ထြန္းၿပီး ေနၾကည့္ႏိုင္ပါ႔မလား။ ဆရာေတာ္အရွင္ဆႏၵာဓိက စာအုပ္မွာေတာ့ ဘုရားကို ေညွာ္တိုက္ေနၾကတာပါ လို႔ေရးထားပါတယ္။ ေဗဒင္ဆရာက သက္ေစ့ ေရသပၸါယ္ရမယ္ ဆုိေတာ့ ဘုရားရွင္ကို ေဆာင္းတြင္းျဖစ္ေနပေစ ေခါင္းကေန ေရေလာင္းတတ္ၾကပါတယ္။ ေပါက္ေျမာက္ေအာင္လို႔ ေပါက္ပန္းလွဴခိုင္းတယ္။ အၾကံအစည္ ေအာင္ဖို႔ ၾကံစည္းလွဴခိုင္းတယ္။ အရာရာေအာင္ဖုိ႔ အေ၀ရာညႊန္႔ လွဴခိုင္းပါတယ္။ ဒီလိုခိုင္းတုိင္း လုပ္ရင္ေတာ့ မသင့္ေတာ္ပါ။ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ ပုတီးစိပ္ရာမွာလည္း မိမိႏွစ္သက္တဲ့ အေခါက္ေရကို စိပ္လို႔ရပါတယ္။ ဘယ္ႏွေခါက္စိပ္ရမယ္၊ ဘယ္ဂုဏ္ေတာ္ပြားရမယ္ ဆုိတာ ေထရ၀ါဒမွာ ကန္႔သတ္ခ်က္မရွိပါ။ လူေတြက က်ဥ္းၾကပ္ေအာင္ ကန္႔သတ္ေနၾကတာပါ။ ရက္ရာဇာေန႔မွာ သူတပါးအသက္ သတ္လည္း အကုသိုလ္ျဖစ္တယ္။ ျပႆဒါးေန႔မွာ ဥပုသ္ေစာင့္လည္း သီလကုသိုလ္ရတာပါပဲ။ ဒီေတာ့ အခ်ိန္ေတြ၊ ေန႔ရက္ေတြက ပဓာန မက်ဘူးဆုိတာ သိသာပါတယ္။ ဘုရားရွင္ေဟာခဲ့တဲ့ ပုဗၺာဏွသုတ္ဟာ ကိုယ္၊ ႏႈတ္၊ စိတ္ (၃)ပါးကို ေကာင္းမြန္ျမင္႔ျမတ္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနထိုင္လွ်င္ အခ်ိန္တိုင္းဟာ ေကာင္းေသာနကၡတ္၊ ေကာင္းေသာ နိမိတ္မ်ားသာ ျဖစ္ေနမည္႔အေၾကာင္း ရတနာ (၃)ပါးကို အေျခခံတိုင္တည္ သစၥာ တရားကို ေဖာ္က်ဴးတဲ႔ သုတ္ေတာ္ ျဖစ္ပါတယ္။

ေဗဒင္ပညာဆုိတာ တုိက္ရိုက္ေတာ့ သာသနာကို မထိခိုက္သလိုပါ။ မည္သည့္ ေဗဒင္ဆရာမွ သူမ်ားအသက္သတ္ရမယ္လို႔ ယၾတာမေပးပါဘူး။ သူတပါး ပစၥည္းခိုးၿပီး စားရမယ္လို႔လည္း မေျပာၾကပါဘူး။ ဘုရားကုိ ဘယ္လိုပူေဇာ္ရမယ္။ ဘာေတြလွဴရမယ္ စသျဖင့္သာ ေျပာၾကတာပါ။ ေဗဒင္နဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီးေတာ့ ကခ်င္ျပည္နယ္၊ နမၼားၿမိဳ႕၊ မဂၤလာရာမေက်ာင္း ဆရာေတာ္ဦးဉာဏ က ယခုလို ေရးသားထားပါတယ္။ “ေဗဒင္က ရက္ရာဇာႏွင့္ ျပႆဒါးကို ပဓာန ထားသကြဲ႔။ ျမတ္စြာဘုရားက ကုသိုလ္ႏွင့္ အကုသိုလ္ကို ပဓာန ထားသကြဲ႔။ ေဗဒင္က မဟာဘုတ္ေလးပါး ပဓာနထား၍ ထူသကြဲ႔။ ျမတ္စြာဘုရားက သမၸတၱိေလးပါးကို အဓိကထား၍ ထူသကြဲ႔။ ျမတ္စြာ ဘုရားနဲ႔ဆန္႔က်င္တာကို ယုံလွ်င္ ဘုရား၊ တရား မယံုရာ က်တာေပါ႔။” အင္မတန္ သတိျပဳ သင့္ပါတယ္။


က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္လည္း မဟာဘုတ္ထူတာ၊ နာမည္ေပးနည္း ( ယခင္က ခင္ႀကီးေဖ်ာ္နည္း၊ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ မင္းသိခၤတုိ႔ သံုးၾကတယ္)၊ လက္မွတ္ထုိးတာ၊ လကၡဏာပညာ၊ အိမ္ေထာင္ဖက္ေရြးနည္း၊ ( ဓမၼေသာက အင္း၀ရာဇာ။ ဥႆာစိန္ပန္း ဒန္းလွကိုရွာ စတဲ့ လကၤာ ေလးေတြနဲ႔ပါ) စသျဖင့္ ေလ့လာခဲ့ဖူးပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီပညာေတြဆုိတာ ေဟာသူက မကြ်မ္းက်င္လို႔ ျဖစ္ေစ၊ က်က္မွတ္ထားတာ၊ တြက္ခ်က္တာေတြ၊ ဆံုးျဖတ္တာေတြ မွားလို႔ျဖစ္ေစ လြဲႏိုင္ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခ်က္က အေဟာခံရသူကိုယ္တိုင္ရဲ႕ ျပဳမူေဆာင္ရြက္ခ်က္ ေတြေၾကာင္႔လဲ လြဲႏိုင္ပါတယ္။ ေဗဒင္ေမးတဲ့သူက ေကာင္းမႈ ေတြလုပ္ျပီး မေကာင္းကံေတြကို တားႏိုင္တာေၾကာင္႔လဲ မွားသြားတတ္ပါတယ္။ ဤေနရာမွာ ဆရာေတာ္အရွင္ဇ၀န ေရးသားေသာ စာအုပ္ထဲမွ ထုတ္ႏႈတ္ တင္ျပပါမယ္။ နာမည္ႀကီး ေဗဒင္ဆရာတစ္ေယာက္က စာခ်ဘုန္းႀကီးတပါး၏ ဇာတာကို ၾကည့္ၿပီး အရွင္ဘုရားမွာ ခႏၶာပ်က္ကိန္းရွိေနပါတယ္။ ယၾတာမေခ်လို႔ မရပါဘူးလို႔ ေလွ်ာက္ထားရာ တပည့္စာသင္သား သံဃာေတြက တုန္လႈပ္ေသာ္လည္း စာခ်ဘုန္းႀကီးကေတာ့ တုန္လႈပ္ေျခာက္ခ်ားျခင္း မရွိပါဘူး။ ေအးျမၾကည္လင္တဲ့ မ်က္ႏွာက တစ္ခ်က္ေလးမွ ပ်က္သြားျခင္းမရွိ၊ ပကတိအတုိင္းပါပဲ။ တပည့္မ်ားေရာ၊ ေဗဒင္ဆရာေရာ ဆရာေတာ္ေျပာမည့္ စကားကို နားေထာင္ေနၾကပါတယ္။ စာခ် ဘုန္းၾကီးထံမွ စကားသံအခ်ိဳ႕ ထြက္လာပါတယ္။ “ဒကာႀကီး အခုလိုေဟာၾကားသတိေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဦးပဥၥင္းအတြက္ေတာ့ ကိစၥမရွိပါဘူး”။ ထုိစကားကို ေဗဒင္ဆရာ က မၾကိဳက္ပါ။ သူ႔ပညာကို မယံုၾကည္ေသာေၾကာင့္လို႔ ယူဆပါတယ္။ ထုိမေက်နပ္တဲ့စိတ္က မေျပျပစ္တဲ့ စကားေတြေျပာပါတယ္။ “အရွင္ဘုရား.. တပည့္ေတာ္ေျပာတဲ့အတုိင္း ယၾတာမေခ်ဘဲ ေနရဲေနၾကည့္ပါ။ အခုႏွစ္ ၁၃၅၃ ခုႏွစ္၊ တန္ေဆာင္မုန္း၊ နတ္ေတာ္၊ ျပာသို၊ တပိုတြဲေလးလ အတြင္းမွာ ခႏၶာပ်က္ရင္ပ်က္၊ မပ်က္ရင္လည္း ေသေလာက္နီးပါး ေရာဂါကို ခံစားရမယ္၊ အကယ္၍ တပည့္ေတာ္ ေျပာတဲ့အတိုင္း မျဖစ္ဘူးဆုိရင္ တပည့္ေတာ္တုိ႔ ေဗဒင္က်မ္းေတြ အကုန္မီး႐ိႈ႕ပစ္မယ္”။ လူတစ္ေယာက္၏ ေကာင္းက်ိဳးဆုိးက်ိဳးကို ကံတရားထက္ ဂဏန္းသခ်ၤာမ်ားက ပို၍ ဖန္တီးႏိုင္သည္ဟု ယူဆလိုက္လွ်င္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ မပီသႏိုင္ေတာ့ပါ။ ေဗဒင္ဆရာက သူေျပာခ်င္တာ ေျပာၿပီး ျပန္သြားပါတယ္။ ေဗဒင္ဆရာ၏ အတိအက်ေဟာခ်က္ေၾကာင့္ တပည့္မ်ားက စိုးရိမ္သျဖင့္ ယၾတာေခ်ဖုိ႔ အတင္းအၾကပ္ေလွ်ာက္ထားရာ စာခ်ဘုန္းႀကီးက “ငါအၿမဲတမ္း ယၾတာ ေခ်ေနတာ မင္းတုိ႔ မေတြ႕ၾကဖူးလား” ျပန္ေမးေတာ့ တပည့္မ်ားက “ေတြ႕ပါတယ္ဘုရား” ဟု ေလွ်ာက္ကာ ျပန္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အခ်ိန္ေတြကုန္လြန္ၿပီး ဆရာေတာ္ကား ဘာေရာဂါ အသက္ေဘးမွ မျဖစ္ပဲ၊ စာခ်ဘုန္းႀကီးဘ၀မွ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီး ဘ၀သို႔ပင္ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ထုိအခါမွ ေဗဒင္ဆရာ ေဟာခဲ့သလို အဘယ့္ေၾကာင့္ အသက္အႏၲရာယ္ မျဖစ္ရေၾကာင္း ေဟာၾကားပါတယ္။ အတုိခ်ံဳ႕ ေျပာရရင္ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ ကုသိုလ္ကံေတြကို ဆရာေတာ္က ယခင္ကတည္းက ေန႔စဥ္ျပဳလုပ္ခဲ့ျခင္း၊ ေကာင္းမႈေတြနဲ႔ ထံုမႊမ္းေနလာခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဗဒင္ပညာရွင္ေတြဆုိတာ ပုထုဇဥ္ေတြပဲ။ အဲဒီေတာ့ အမွားဆုိတာ ဘယ္ကင္းပါ႔မလဲ။ ေဗဒင္၊ နကၡတ္ပညာဆိုတာ ေကာင္းက်ိဳးဆုိးက်ိဳးကုိ ၾကိဳတင္သိႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ ေလာကီပညာ တစ္ခုပါ။ ဒါေပမဲ့ လိမ္းေဆးကို စားေဆးအျဖစ္ သံုးလိုက္ရင္ အသက္အႏၲရာယ္ ျဖစ္ႏိုင္သလို ဒီၿဂိဳလ္ထဲေရာက္ေနလို႔သာ ဒီလိုျဖစ္ရတာ၊ အတိတ္ကံ ပစၥဳပၸန္ကံနဲ႔ ဘာမွမဆုိင္ဘူးလို႔ ယူဆလိုက္ ရင္ေတာ့ ဗုဒၶ၀ါဒကို ဖ်က္ဆီးတဲ့ အဓိကအႏၲရာယ္ႀကီး ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။ ဘုရားေလာင္း ေမြးဖြားစဥ္က ဘုရားျဖစ္မယ္ဆုိၿပီး လက္ညိဳးတစ္ေခ်ာင္းတည္း ေထာင္ခဲ့တဲ့ ေကာ႑ညပုဏၰားေတာင္ ဘုရားေလာင္းက ဒုကၠရစရိယ မက်င္႔ေတာ႔ဘဲ အစားအစာလဲ ျပန္စားေရာ ဘုရားမျဖစ္ေတာ႔ပါဘူးလို႔ ျပန္ျပီး ယံုၾကည္သြားလို႔ ပဥၥ၀ဂၢီ (၅)ပါးလံုး ဘုရားေလာင္းကို စြန္႔ခဲ႔ၾကတာပဲ။ ဘုရားျဖစ္ျပီး ဓမၼစၾကာတရား ျပန္လာေဟာေတာ႔မွ ဘုရားျဖစ္ၿပီဆုိတာ သိၾကတာပါ။ ဒီေတာ့ သာမန္ လကၡဏာ၊ ေဗဒင္ ပညာမွာ မုခ်မွန္ပါမယ္လို႔ ေျပာလို႔မရႏိုင္ပါဘူး။

ဤသို႔ျဖင့္ ဒီပညာေတြဟာ ေလးစားစရာ၊ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ တိတိက်က် ေဟာႏိုင္၊ ေျပာႏိုင္တာေတြ ရွိသလို၊ ကာယကံရွင္ကလဲ ျပန္ျပီးျပဳျပင္ႏိုင္ေၾကာင္း ေသခ်ာေနပါ တယ္။ ဒီေတာ႔ ဆရာေတာ္ အရွင္ဇ၀န ေျပာသလို ေျပာရရင္ လိမ္းေဆးအျဖစ္ပဲ သံုးသင္႔တဲ႔ ေဆး ကို ေသာက္ရင္ ျပႆနာ အၾကီးအက်ယ္တတ္ပါမယ္။

ဒါ႔ေၾကာင္႔ ပညာတစ္ရပ္အေနနဲ႔ သံုးခ်င္သံုးႏိုင္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ကိုးကြယ္အားထားရာ အစစ္ျဖစ္တဲ့ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ တုိ႔ထက္ ပိုၿပီး အေလးျမတ္ျပဳရင္ေတာ့ မသင့္ေတာ္ပါ။ အမွားႏွင့္ အမွန္၊ အတုႏွင့္ အစစ္ ကြဲျပားဟန္ကို ပိုင္းျခားသိျမင္ၿပီး စစ္မွန္ေသာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား ျဖစ္ၾကပါေစ။


“ဆရာေကာင္းဆုိရာ၀ယ္...”

နဖူးစြန္းႏွင့္၊ ဒူးပြန္းခံကာ၊

ကိုးကြယ္ပါလည္း၊ ဆရာလြဲက၊

ငရဲအပါယ္၊ အျမစ္တြယ္၊

၀ဋ္ႏြယ္ရွည္လ်ားရာ၊

(ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး)


က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးအမ်ားစုဟာ သာမန္အားျဖင့္ သဒၶါတရား(ယံုၾကည္မႈ႔) ေကာင္းၾကပါတယ္။ ဘာသာ၀ါဒတိုင္းဟာ ယံုၾကည္မႈ (မ်က္စိမွိတ္ယံုၾကည္မႈ)ကို အေျခခံၾကပါတယ္။ အျခားဘာ သာ၀င္ေတြ နားလည္ၾကတဲ့ သက္၀င္မႈ၊ ယံုၾကည္မႈမ်ားက ဗုဒၶ၀ါဒႏွင့္ ပတ္သတ္ျခင္း မရွိပါဘူး။ ဗုဒၶ၀ါဒမွာ သဒၶါတရားဆိုတာ ယံုၾကည္မႈ သက္သက္မဟုတ္၊ ကုိယ္တိုင္ ေက်ေက်နပ္နပ္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိရွိနားလည္ၿပီးမွ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ စိတ္ခ်ယံုၾကည္မႈမ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။ ထုိယံု ၾကည္မႈက ရတနာသံုးပါးအေပၚမွာ ျဖစ္တည္မွသာ သံသရာ၀ဲဂယက္မွ ရုန္းထြက္ႏိုင္မွာပါ။



ထို႔ေၾကာင့္ပင္ သဒၶါယ တရတိ ၾသဃံ (အခက္အခဲမွန္သမွ်ကို ယံုၾကည္ခ်က္ျဖင့္ လြန္ေျမာက္၏) ဟုဗုဒၶျမတ္စြာ မိန္႕ဆိုခဲ႔ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ သဒၶါတရားႏွင့္ ၿပီးျပည့္စံု၍ မိမိတုိ႔အမွန္တကယ္ မဂ္ဖုိလ္ ရဖို႔ ဆည္းကပ္ကိုးကြယ္ရာမွာ ဆရာေရြးမွန္ကန္ဖုိ႔ အင္မတန္အေရးႀကီးပါတယ္။ ယခုအခါမွာ အျခားေသာ အတုအေယာင္မ်ားစြာက ေနရာယူလာၾကပါတယ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ စတုတၱအႀကိမ္ ႏိုင္ငံေတာ္ဗဟို သံဃာ့၀န္ေဆာင္အဖြဲ႔ သဒၶမၼအစည္းအေ၀းမွာ သဘာပတိ ဥကၠ႒ အဘိဓဇမဟာ ရ႒ဂုရု၊ အဘိဓဇအဂၢမဟာ သဒၶမၼေဇာတိက ျမင္းျခံၿမိဳ႔႕ ကိုးေဆာင္တိုက္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ဘဒၵႏၲေသာဘိတ မွ ေအာက္ပါအစည္းအေ၀းဖြင့္ ၾသ၀ါဒကထာကို မိန္႔ၾကားခဲ့ပါတယ္။ “ဆရာေတာ္ဘုရားမ်ား အထူးသတိေပးေလ်ာက္ထားလိုေသာ အခ်က္မွာ ယခုအခါ တပည့္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ နတ္၊ ေမွာ္၊ ၀ိဇၨာ၊ ဂါထာ၊ မႏၲယား စေသာ တႏၲရ၊ မႏၲရ ၀ါဒမ်ား ေၾကာက္မတ္ဖြယ္ေကာင္းေအာင္ တိုးပြားေနသည္ကို ဆရာေတာ္ဘုရားမ်ား သတိျပဳေစခ်င္ပါ သည္ ဘုရား၊ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ဒါယကာ၊ ဒါယိကာမ အမ်ားစုဟာ ေထရ၀ါဒသာသနာ စစ္စစ္ကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ သက္၀င္ယံုၾကည္မႈနည္းပါးၿပီး ထုိတႏၲရ၊ မႏၲရ၀ါဒမ်ားဘက္သို႔သာ လိုက္ပါေနၾကပါသည္။ ဤအခ်က္ကို အခြင့္ေကာင္းယူ၍ အခ်ိဳ႕ရဟန္းမ်ားသည္ ဂႏၴဓူရ (စာေပသင္ျခင္း)၊ ၀ိပႆနာဓူရ (တရားအားထုတ္ျခင္း) ဟူေသာ ရဟန္းေတာ္တုိ႔၏ တာ၀န္ကို ပစ္ပယ္၍ တႏၲရ၊ မႏၲရအလုပ္ကို ရဟန္းေတာ္တုိ႔ တာ၀န္အလား ႀကိဳးစားအားထုတ္ ျပဳလုပ္ေနၾကသည္မွာ သာသနာေတာ္အတြက္ ေၾကာက္မတ္ဖြယ္ေကာင္းေသာ ေဘးရန္တစ္မ်ိဳးျဖစ္ပါသည္ ဘုရား...”။ ဤအခ်က္ေတြကို နာယူျခင္းျဖင့္ ေထရ၀ါဒသာသနာအေပၚ အေရာင္ဆုိးေသာ အရာမ်ားကို ေပၚလြင္ေစပါတယ္။ လူေတြသည္လည္း ေန၊ ထုိင္၊ ေျပာဆုိတက္ဖုိ႔လိုပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ေသာ လူမ်ားက ဘုရားႀကီးေက်ာင္းေရာက္ရင္ မဂ္ဖုိလ္ေရာက္ေၾကာင္းတရား၊ ဒါန၊ သီလစတဲ့ တရားအေၾကာင္းမ်ားကို ေမးျမန္းျခင္းမရွိပဲ၊ ဘာဂဏန္းေကာင္းလဲ၊ ဘာထိုးရမလဲ စတဲ့ ၂လံုး၊ ၃ လံုးဂဏန္းမ်ားေတာင္းဖုိ႔သာ စဥ္းစားၾကပါတယ္။ ဤေနရာ ကိုယ္ေတြ႔ေလးတစ္ခု ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ ဂ်ီေတာ့မွာ တင္ထားတဲ့ ကိုရင္ပံုေလးကိုေတြ႕ေတာ့...“ဦးဇင္းေလးလား၊ တပည့္ေတာ္ကို ၂လံုးဂဏန္းေပးပါတဲ့..”။ ဒါနဲ႔ သံဃာကို အေလးအျမတ္ျပဳတတ္ဖုိ႔ ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။ အဓိက ဆုိလိုခ်င္တာက လူေတြကိုကလည္း ရတနာျမတ္သံုးပါး အေပၚမွာ အေလးအျမတ္ ျပဳတက္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ေလာကီေကာင္းက်ိဳးတစ္ခုပဲ ၾကည့္ၿပီးေတာ့ အျခားေသာ အတုအေယာင္ မ်ားအေပၚ အားထားခ်င္ၾကေတာ့ လိမ္တဲ့သူက ပိုၿပီးၾကိဳက္တာေပါ႔။ က်ေနာ္တုိ႔ အိမ္နားမွာ ဘိုးေတာ္ဆုိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ ဘယ္လိုျဖစ္လာလဲဆုိေတာ့ သာသနာပြဲထုိးတာက ကန္ေတာ့ပြဲမွာ ၀လံုးေတြ ေပၚလာတယ္ဆုိၿပီးေတာ့ ၀လံုးဘိုးေတာ္လို႔ နာမည္ႀကီးပါတယ္။ (အမွန္ေတာ့ ဘုရားေရွ႕မွာ အုန္းစိမ္း၊ ငွက္ေပ်ာစိမ္းေတြနဲ႔ ကန္ေတာ့ပြဲလုပ္တာ မသင့္ေတာ္ပါ။ သာသနာပြဲဆုိတာ မိသားစုေတြလိုက္ ကိုယ့္အိမ္မွာ တရားေဆြးေႏြး၊ တရားနာ၊ ဘုရားဆြမ္းေတာ္ ကပ္တဲ့ ပြဲေလးလို႔ နားလည္ပါတယ္)။ တေန႔ေတာ့ က်ေနာ္လည္း ဦေလးနဲ႔ ဘိုးေတာ္ဆီကိုသြားၿပီး ၀လံုးေပၚတယ္ ဆုိတာသြားၾကည့္တယ္။ က်ေနာ့္ အျမင္ေတာ့ ဘာမွကို မေတြ႕ခဲ့ပါဘူး။ သူ႔အိမ္မွာလည္း ကန္ေတာ့ပြဲေတြရႈပ္ေနတာပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီဘိုးေတာ္က ၂လံုး၊ ၃လံုးေတြ ေပးတာမွန္တယ္ဆုိၿပီး အေတာ္မ်ားမ်ား ကိုးကြယ္ လာၾကပါတယ္။ ဘိုးေတာ္က နတ္ပြဲလည္း ေပးပါတယ္။ သူကိုယ္တုိင္လည္း နတ္၀င္ကတယ္။ လူေတြလာရင္ ငါ႔သမီးၾကီး၊ ငါ႔သားၾကီးဆုိၿပီး ဓာတ္ေပးတယ္ဆုိတာလည္း လုပ္ပါေသးတယ္။ လူေတြကလည္း အဲလိုဆုိရင္ အေတာ္ကိုသေဘာ က်တာပါ။ ေနာက္ေတာ့သူ႔ကို ယံုစားကိုးကြယ္တဲ့ သူေတြ စီးပြားပ်က္တာပါပဲ။ သူလည္း အရင္လို မဟုတ္ေတာ့ပဲ၊ သာမန္လူတစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အတုအေယာင္ဆုိတာ ဘယ္ေတာ့မွ ၾကာရွည္မခံပါဘူး။ သတိဉာဏ္ယွဥ္ၿပီးမွ ယံုၾကည္တတ္ဖုိ႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ ဓမၼေစတီဆရာ ေတာ္ဘုရား၏ “ႏွလံုးသား၀ယ္ဘုရားတည္” တရားမွ ယခုလို မွတ္သားခဲ့ဘူးပါတယ္။


၁. သရဏဂုံတည္ေစေသာဆရာ = ဆရာေကာင္း၊ မိတ္ေဆြေကာင္း (Good Teachers)။

၂. သစၥာ ၄-ပါး သိေစတဲ႔ဆရာ = ဆရာမွန္၊ မိတ္ေဆြမွန္ (Right Teachers)။

၃. အာသေ၀ါတရား ၄-ပါး ကုန္ေစတဲ႔ဆရာ = ဆရာျမတ္၊ မိတ္ေဆြျမတ္ (Nobel Teachers)။





“ကုန္ရံႈးေတာ့ တစ္ေခါက္”၊ “လင္ကုန္ရံႈးေတာ့ တစ္သက္လံုး ေမွာက္”၊ “ဆရာကုန္ရႈံးေတာ့ တစ္သံသရာလံုးေမွာက္..” ဟူေသာစကားအတိုင္း ဘာသာေရးမွာ ဆရာေရြးမွားရင္ ယခုပစၥဳပၸန္၊ သံသရာႏွစ္ျဖာလံုး ဒုကၡေရာက္တတ္ပါတယ္။ ဆရာေရြးမွန္ရင္လည္း မိမိေကာင္းက်ိဳးအားလံုး ၿပီးစီးတတ္ေၾကာင္းကို ဗုဒၶျမတ္စြာက အရွင္အာနႏၵာကို မိန္႔ၾကားခဲ့ဖူးပါတယ္။ မိမိတုိ႔မဂ္ဖုိလ္ရဖုိ႔ အတြက္ ဆည္းကပ္ကိုးကြယ္သင့္ေသာ ဆရာေကာင္းမ်ား၏ အဂၤါလကၡဏမ်ားကို သတၱတ အဂၤုတၱိဳရ္ ပါဠိေတာ္တြင္ ဘုရားရွင္က ေဟာၾကားထားပါတယ္။ ထုိအခ်က္ေတြကို ေႏွာင္းလူမ်ား အလြယ္တကူ မွတ္မိေစရန္ မန္လည္ဆရာေတာ္က မဃေဒ၀လကၤာသစ္တြင္ ယခုလိုဖြဲ႔ဆုိခဲ့ပါ တယ္။

“ ရိုေသခ်စ္ထုိက္၊ ခ်ီးမြမ္းထိုက္ႏွင့္၊

လြဲမိုက္ဆံုးမ၊ ေမးသမွ်ခံ၊

ဓမၼံနက္နဲ၊ ေဟာႏိုင္ၿမဲ၍၊

က်ိဳးနည္းမတန္း၊ ခုႏွစ္ခန္းႏွင့္၊

ျပည့္လွ်မ္းညီညာ၊ ဤဆရာ၊

ေဖြရွာတပည့္ခံ”။

အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆုိရမည္ဆုိေသာ္..၊

၁။ ရိုေသထုိက္ေသာ ဂုဏ္ေလးပါးႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္း၊

၂။ ခ်စ္ခင္ထုိက္ေသာ ဂုဏ္ေလးပါးႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္း၊

၃။ ခ်ီးမြမ္းထုိက္ေသာ ဂုဏ္ေလးပါးႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္း၊

၄။ မိမိ၏လြဲမွားမႈ၊ မုိက္မဲမႈကို ဆံုးမျခင္း၊

၅။ မိမိေမးသမွ်ကို ေျဖဆုိႏိုင္ျခင္း၊

၆။ နက္နဲေသာ ဓာတ္၊ ပရမတ္၊ သစၥာတရားမ်ားကို ေဟာၾကားႏုိင္ျခင္း၊

၇။ အက်ိဳးနည္းေသာ အလုပ္မ်ားကို တားျမစ္၍ အက်ိဳးရွိေသာ အလုပ္မ်ားကို ညႊန္ျပႏိုင္ျခင္း၊

ဤေနရာမွာ.. ရိုေသထုိက္၊ ခ်စ္ခင္ထုိက္၊ ခ်ီးမြမ္းထိုက္ေသာ ဂုဏ္ေလးပါးမွာ အတူတူျဖစ္ပါတယ္။ ထုိအခ်က္ေတြကေတာ့...

၁။ ဒါန = ေလာဘမႀကီးဘဲ ေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲသူ ျဖစ္ရမယ္။

၂။ ပိယ၀ါစာ = ေဒါသမႀကီးဘဲ ေမတၱာႏွင့္ယွဥ္သည့္ ခ်စ္ခင္ဖြယ္ရာ စကားရွိရမယ္။

၃။ အတၱစရိယာ = တပည့္တုိ႔၏ ေကာင္းက်ိဳးကို က်င့္ေဆာင္ရမယ္။

၄။ သမာနတၳတာ = မႏွိမ့္ခ်ဘဲ ပံုမွန္တန္းတူ ဆက္ဆံရမယ္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိတုိ႔ေတြသည္ အေျပာ၊ အေဟာ၊ အေရးေကာင္းတုိင္း ဆရာေကာင္း မဟုတ္ႏိုင္ေၾကာင္း သတိျပဳသင့္ပါတယ္။

“ၾကည္ညိဳရာမွာ၊ အမ်ားသံဃာ၊

ကိုးကြယ္ရာမွာ၊ ေရြးခ်ယ္ပါ၊” ဟူေသာ စာဆုိေလးအတိုင္း ရဟန္သံဃာမွန္သမွ် ၾကည္ညိဳပါ။ တက္ႏိုင္သမွ်လွဴဒါန္းပါ။ ၾကည္ညိဳလွဴဒါန္းေသာ မိမိ၏ ေကာင္းမႈ အက်ိဳးကို မလြဲမေသြ ရရွိမွာျဖစ္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ဆရာအျဖစ္ ကိုးကြယ္ေတာ့မည္ဆုိရင္ေတာ့ ေရြးခ်ယ္ရပါမည္။

ဤသို႔ျဖင့္ ဆရာေကာင္းတပည့္၊ ပန္းေကာင္းပန္ုဆုိတဲ့ စကားေလးအတုိင္း စာဖတ္သူမ်ားသည္ ဆရာေကာင္း၊ ဆရာျမတ္မ်ားထံ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ကာ နိဗၺာန္မဂ္ဖုိလ္သို႔ မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ၾကပါေစ။



“ဟီရိႏွင့္ၾသတၱပၸ”

မေကာင္းမႈ ဒုစရိုက္ကို ျပဳလုပ္ရမွာ ရွက္ျခင္းက ဟိရီျဖစ္ၿပီးေတာ့၊ ေၾကာက္လန္႔ျခင္းက ၾသတၱပၸ ျဖစ္ပါတယ္။ ထုိတရားႏွစ္ပါးမွာ မိမိဂုဏ္သိကၡာကို ေစာင့္ေရွာက္တဲ့သူတုိ႔မွာ ဟီရိတရားက ထင္ရွားၿပီး ဆရာ၊ မိဘ ေဆြမ်ိဳးစသူႏွင့္ အျခားသူမ်ားကို ေလးစာသူတုိ႔မွာ ၾသတၱပၸတရား ထင္ရွားပါတယ္။ ဥပမာ.. “ငါသည္ အမ်ိဳးေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္၊ ငါ႔လိုအမ်ိဳးေကာင္းသူ မေကာင္းမႈျပဳေနလွ်င္ (ဥပမာ..တံငါလုပ္ရင္၊ ၾကက္တုိက္၊ ဖဲရိုက္၊ အရက္ေသာက္ေနရင္) ရွက္စရာျဖစ္လိမ့္မယ္” ဆုိၿပီး ကိုယ့္ရဲ႕အမ်ိဳးဂုဏ္ကုိ ေစာင့္ထိန္းေသာအေနနဲ႔ မေကာင္းမႈျပဳရ


မွာရွက္တာပါ။ ပညာတက္တဲ့သူကလည္း “ငါ႔လိုပညာရွိ တစ္ေယာက္က ေအာက္က်ေသာ မေကာင္းမႈျပဳလုပ္ရင္ (သူ႔ဥစၥာ မတရားယူရင္) ရွက္စရာေကာင္းတယ္။” အသက္ႀကီးသူကလည္း “ငါလို အဘုိးႀကီးက မေကာင္းမႈကို ျပဳရင္ေတာ့ (လိမ္ေနရင္၊ ဆဲေနရင္၊ ေပါက္တတ္ ကရေတြေျပာေနရင္) ရွက္စရာေကာင္းတယ္” ဆုိၿပီး ကိုယ့္မွာရွိေနတဲ့ ဂုဏ္တစ္ခုခုကို ေလးစားသူက ဟိရိတရားကို ထင္ထင္ရွားရွားျဖစ္ေစပါတယ္။ ငါက မေကာင္းမႈျပဳလိုက္ရင္ ငါ႔မိဘ၊ ငါ႔ေရႊမ်ိဳး၊ ငါ႔ဆရာသမားေတြ ကဲ့ရဲ႕ခံရမွာစိုးရိမ္လို႔ ဒုစရိုက္တရားေတြလုပ္ရမွာကို ေၾကာက္လန္႔တတ္တာက ၾသတၱပၸတရားျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ဂုဏ္သိကၡာ၊ မိဘ၊ ဆရာသမား ေတြရဲ႕ဂုဏ္သိကၡာကို မၾကည့္ပဲ ရြဲ႕ခ်င္တုိင္းရြဲ႕၊ လုပ္ခ်င္တာလုပ္ေနသူေတြမွာေတာ့ ဟီရိ၊ ၾသတၱပၸတရားႏွစ္ပါးလံုး မရွိပဲ ဒုစရိုက္တရားေတြနဲ႔သာ ျပည့္နက္ေနပါမယ္။ ဟီရိနဲ႔ၾသတၱပၸ တရားႏွစ္ပါးက ေလာကလူသားအမ်ားကို သားႏွင့္အမိ၊ ေမာင္ႏွင့္ႏွမ စသျဖင့္ ျခားနားေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္တက္ေသာေၾကာင့္ “ေလာကပါလ=ကမာၻေစာင့္တရား” လို႔လည္း ေခၚပါတယ္။ ျဖဴစင္သန္႔ရွင္း အျပစ္ကင္းေအာင္ ျပဳတတ္တာေၾကာင့္ “သုကၠဓမၼ=ျဖဴစင္ေသာတရား” လို႔ လည္းနာမည္ရပါတယ္။ ေလာကမွာ ဒီတရားႏွစ္ပါးမရွိရင္ တိရစာၦန္နဲ႔ မျခားပဲ မွားခ်င္တုိင္း မွားၿပီး မၾကား၀ံ့မနာသာ ေတြျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။ ယေန႔ေခတ္မွာေတာ့ ဟီရိၾသတၱပၸတရားမရွိသူေတြ မ်ားလာပါၿပီ။ မလံုျခံဳေသာအ၀တ္စားေတြ၊ ေခတ္စတုိင္ဆုိၿပီး ၀တ္ေနတာေတြက ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ သူတို႔ေတြမွာ ေလာကပါလ တရားဆုိတာလည္းသိမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ မသိလို႔လည္း လုပ္ေနၾကတာပါ။ ေျပာရင္ေတာ့ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္း စကားကုိ လက္ကိုင္ထား ၾကမွာေပါ႔။ ဒီအတုိင္းသြားရင္ေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈေတြ ပ်က္စီးပါမယ္။ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံ၊ လူမ်ိဳးတခု ဆုိတာက ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈ၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဓေလ့စရိုက္ေတြနဲ႔ ဖြဲ႕စည္းထားရတာပါ။ ယဥ္ေက်းမႈေတြ၊ ဓေလ့စရိုက္ေတြ ပ်က္စီးလာရင္ေတာ့ မေကာင္းေတာ့ပါဘူး။ ဒီအခ်က္ေတြက တစ္ဦးခ်င္း ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ၾကရမွာပါ။ ရွက္မႈ၊ ေၾကာက္မႈကို ဟီရိၾသတၱပၸတရားလို႔ ေျပာေပမဲ့ ေနရာတုိင္း၊ ေတြ႕ကရာ ရွက္ေၾကာက္မႈေတြကို ေျပာလို႔မရပါဘူး။ ဒုစရိုက္တရားေတြ ျပဳလုပ္ရမွာ ရွက္ျခင္း၊ ေၾကာက္ျခင္းကိုသာ ဟီရိၾသတၱပၸတရား လို႔မွတ္ယူရပါမယ္။ ဥပမာ.. ဥပုသ္ေစာင့္ရမွာ၊ တရားနာရမွာ၊ ဘုရားသြားရမွာ၊ ပရိသတ္အလယ္မွာ စာဖတ္၊ စကားေျပာ ရမွာကို ရွက္တာ၊ အလုပ္လက္မဲ့နဲ႔ လူေပလုပ္ရမွာကို မရွက္ပဲ ေအာက္က်တယ္ထင္တဲ့ အလုပ္တစ္ခုကို လုပ္ရမွာ ရွက္တာ၊ ေကာင္ေလးနဲ႔ ေကာင္မေလးေတြ႔တဲ့ အခါမွာ ရွက္တာ ေတြက ဟီရိမဟုတ္ပါဘူး။ ပရိယာယ္၊ မာယာမ်ားတာ၊ ဟန္ပန္ၾကီးတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေလာကီ အက်ိဳးစီးပြားကိုျပတဲ့ နီတိက်မ္းေတြမွာေတာ့…

(၁) ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကား အတုိးပြားေပးေသာအခါ။

(၂) ဆရာ့ထံ ခ်ဥ္းကပ္၍ အတက္ပညာသင္ေသာအခါ။

(၃) အစာစားေသာအခါ။

(၄) ဇနီးခင္ပြန္းအခ်င္းခ်င္း ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေပ်ာ္ေမြ႕ေသာအခါ။

အဲဒီအခါေတြမွာ အရွက္တရားကုိ ဖယ္ထားရမယ္လို႔ေရးထားပါတယ္။ (ထုိအရွက္မရွိမႈမွာ ကုသိုလ္ျဖစ္၊ မျဖစ္ကို ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး၊ မိမိအက်ိဳးရွိမည့္ အရာမွာ မရွက္ရလို႔ ေျပာျခင္းျဖစ္ပါတယ္)။ တရားရံုးမွာ တရားသူႀကီးကိုေၾကာက္ျခင္း၊ ရထား၊ သေဘၤာေပၚေတြမွာ ေတာသားေတြ အိမ္သာမသြားရဲပဲ ေၾကာက္ျခင္း၊ လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ကိုေၾကာက္ျခင္း၊ ၿပိႆာေတြကိုေၾကာက္ျခင္း၊ မေရာက္ဖူးေသာေနရာကို ခရီးသြားရမွာကိုေၾကာက္ျခင္း၊ ဆရာ၊ မိဘတုိ႔ေရွ႕မွာ စကားမေျပာတက္ေအာင္ေၾကာက္ျခင္းေတြဟာ ၾသတၱပၸတရားအစစ္ မဟုတ္ပါဘူး။ သတၱိညံ့ဖ်င္းျခင္း (တရားသေဘာအရဆုိရင္) ေဒါမနႆျပ႒ာန္းေသာ အကုသိုလ္စုပင္ ျဖစ္ပါတယ္။ အထက္မွာေရးခဲ့သေလာက္ဆုိရင္ အကုသိုလ္မျဖစ္တဲ့ ကိစၥမွာ မရွက္သင့္၊ မေၾကာက္သင့္ဘူူးလို႔သိၾကပါ။ ဒါေပမဲ့ မရွက္မေၾကာက္ပဲ လူမိုက္အားကိုး ရဲရမယ္ မေျပာပါဘူး။ လူမိုက္ကို အားကိုးတဲ့ ရဲစိတ္မ်ိဳးဟာ တဖက္သားကို မေလးစားတဲ့ အဂါရ၀ ေဒါသ၊ မာနတရားေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ေလာကမွာ လူအမ်ားစုက မေၾကာက္ရမယ့္ေနရာမွာ ေၾကာက္ၾကတယ္။ ေၾကာက္ရမယ့္ေနရာက်ေတာ့ မေၾကာက္တက္ၾကဘူး။ ဒါ႔ေၾကာင့္ မရွက္သင့္၊ မေၾကာက္သင့္ေသာ ကိစၥမွာမရွက္၊ မေၾကာက္ပဲ၊ အမွန္တကယ္ရွက္ေၾကာက္ရမယ့္ ဒုစရိုက္တရားေတြကုိ ေရွာင္ၾကဥ္ၿပီး ကိုယ္၊ ႏႈတ္၊ စိတ္သံုးပါးလံုး ညီညြတ္စြာ ေနထုိင္က်င့္ၾကံႏိုင္ၾကပါေစ။



က်မ္းကိုး။ ။ ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ (အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ)


“ခ်စ္တတ္ၾကရေအာင္”

“သဒၶါ၊ ေမတၱာေရွ႕႐ႈကာ ခ်စ္တာျမင့္ျမတ္သည္။ သတိဉာဏ္ယွဥ္ မုန္းတက္လ်င္ ၀ဋ္ခြင္လြတ္ေျမာက္သည္။ ဘ၀တုိင္းမွာ ေစာင္းေျမာင္းကာ မဲ့တာကင္းပါေစ။ ဘ၀တုိင္းမွာ မူးယစ္ကာ ေသာက္တာကင္းပါေစ”

ဆရာေတာ္အရွင္ဆႏၵာဓိက


အခ်စ္ဆုိတဲ့ စကားလံုးကို က်ေနာ္တုိ႔ လူမွန္းသိတက္စအရြယ္ထဲက ၾကားသိခဲ့ရတာပါ။ “ကေလးေလးက ခ်စ္စရာေလး၊ ငါ့သားေလးက ခ်စ္စရာေလး၊ အဖိုးကလည္း အဘြားကို ခ်စ္တယ္ေျပာမွာဘဲ..စသျဖင့္ေပါ႔”။ ေနာက္ပိုင္းသိလာျပန္ေတာ့လည္း “အခ်စ္ဆုိတာ ပကတိ အေနအထားအတုိင္းရွိေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ဆုိးသည္ျဖစ္ေစ၊ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ



စိတ္ရဲ႕အမွန္အတိုင္း ခ်စ္တက္ဖုိ႔ပဲလိုတယ္။ ဘာလုပ္ေပးမွ ဘယ္လိုျဖစ္မွ ခ်စ္မယ္ဆုိတဲ့ အတၱကိုေစခိုင္းတာမ်ိဳးက်ေတာ့ အခ်စ္လို႔မေခၚေတာ့ဘူး”တဲ့။ “အခ်စ္ဆုိတာ ပူေလာင္တဲ့ မီးေတာက္ငယ္တစ္ခု ေမတၱာဟာေအးျမတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းငယ္တစ္ခု” စတဲ့ သီခ်င္းစာသားလည္း ၾကားဖူးပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူေတြက အခ်စ္ကို အမ်ိဳးမ်ိဳး အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆုိၾကတယ္။ ဓမၼအျမင္နဲ႔ၾကည္ရင္ အခ်စ္ဆုိတာက ေလာဘပါပဲ။ ေလာကမွာ ခ်စ္ျခင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိပါတယ္။ သားခ်စ္၊ သမီးခ်စ္၊ ဇနီးခ်စ္၊ ညီအကို ေမာင္ႏွမခ်စ္ စသျဖင့္ေပါ႔။ သစၥာေလးပါးမွာ ေလာဘဆုိတဲ့ ခ်စ္ျခင္းတရားကို သမုဒယ လို႔သံုးပါတယ္။ သမုဒယဆုိတာကေတာ့ ဒုကၡျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒုကၡေလာင္းလို႔ မဟာဂႏၶာ႐ံုဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာစာအုပ္မွာ ေရးသား ထားပါတယ္။ အခ်စ္ဆိုတဲ့ ေလာဘေၾကာင့္ပဲ သံသရာတစ္ေလွ်ာက္ ဒုကၡနဲ႔မိတ္ဖြဲ႕ၿပီး တ၀ဲလည္လည္ ျဖစ္ေနရတာပါ။ အခ်စ္ႀကီးရင္ ဒုကၡၾကီးမယ္၊ အခ်စ္နည္းရင္ ဒုကၡနည္းမယ္၊ အခ်စ္မရွိရင္ေတာ့ ဒုကၡလည္း မရွိေတာ့ဘူးေပါ႔။ (ဒါက အခ်စ္ေၾကာင့္ျဖစ္လာရမဲ့ ဒုကၡေတြကို ေျပာတာပါ)။ ခ်စ္မိၾကၿပီဆုိရင္ အခ်စ္ႏြံ႔က ႐ုန္းႏိုင္ဖုိ႔ဆုိတာ ေတာ္ေတာ္ကို ခက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ “အခ်စ္အခ်စ္၊ ခ်စ္တုိင္းခ်စ္၍၊ ခ်စ္ေလခ်စ္ေလ၊ ခ်စ္မေျပတည္း။ ဆားငန္ေရေနာက္၊ ငတ္တုိင္းေသာက္က၊ ေသာက္ေလေသာက္ေလ၊ ငတ္မေျပသို႔၊ ေပမအရာ တဏွာဖြဲ႕ရစ္၊ ထုိအခ်စ္လည္း အျပစ္မျမင္ မဆင္ျခင္ပဲ၊ ခ်စ္လွ်င္ေပ်ာ္ႏိုး၊ ခ်စ္စပ်ိဳးသည္၊ ခ်စ္႐ိုး ခ်စ္စဥ္ ခ်စ္လမ္းတည္း” လို႔ ေရးစပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေသခါနီးအခ်ိန္ေတြမွာလည္း သားသမီး၊ ဇနီးမယားအေပၚမွာ ခ်စ္ခင္စြဲလန္းမႈ၊ ပစၥည္းဥစၥာမ်ားကို ခ်စ္ခင္စြဲလန္းမႈေတြေၾကာင့္ ၿပိတၱာဘ၀ ေရာက္သြားရတာေတြလည္း မနည္းေတာ့ပါဘူး။ ဘုရားရွင္လက္ထက္က ရဟန္းတစ္ပါး မိမိရဲ႕ သကၤန္းအသစ္ေလး အေပၚစြဲလန္းမိတဲ့အတြက္ အဲဒီသကၤန္းေပၚမွာ (၇)ရက္ “သန္း” ျဖစ္ခဲ့ရပါ တယ္။ ခ်စ္ခင္စြဲလန္းမႈေတြဟာ အပါယ္လမ္းအတြက္ ၀င္ေပါက္တံခါးတစ္ခုန႔ဲ တူေနသလိုပါပဲ။ ပံုေသေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ အခ်စ္ေၾကာင့္ သီလေစာင့္ထိန္းသြားတဲ့ သူေတြကိုလည္း ေတြ႕ဘူးပါတယ္။ (ခ်စ္သူက ဘီယာမေသာက္ပါနဲ႔ေျပာလို႔ လံုး၀ မေသာက္ ေတာ့တာမ်ိဳးပါ)။ ျမတ္စြာဘုရားက တရားဦး ဓမၼစၾကာေဒသနာေတာ္မွာ “ပိေယဟိ ၀ိပၸေယာေဂါ ဒုေကၡာ” (ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္သူမ်ားနဲ႔ ေ၀းကြာရျခင္းသည္ ဒုကၡ)၊ “အပၸိေယဟိ သမၸေယာေဂါ ဒုေကၡာ” (မခ်စ္မႏွစ္သက္သူမ်ားနဲ႔ အတူေနရျခင္းသည္ ဒုကၡ)၊ လို႔ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ သူနဲ႔ ဘယ္သူမွ ေကြကြင္းမေနခ်င္ၾကပါဘူး။ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူေတြနဲ႔ ဘ၀သံသရာမွာ ပါရမီျဖည့္ဖက္အျဖစ္ လက္တြဲသြားခ်င္ရင္လည္း ဘုရားရွင္ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ နည္းလမ္းေလး ေျပာျပပါမယ္။ ယခုဘ၀မွာ စိတ္တူကိုယ္တူျဖစ္ၾကေသာ သူႏွစ္ေယာက္က ေနာင္ဘ၀မွာလည္း အၿမဲမကြဲ၊ မကြာ ျဖစ္ခ်င္ရင္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ သဒၶါ၊ သီလ၊ စာဂ ပညာအရာတုိ႔ တူေစရပါမယ္။ တစ္ေယာက္က သဒၶါေကာင္းရင္ က်န္တစ္ေယာက္ကလည္း သဒၶါေကာင္းရပါမယ္။ တစ္ေယာက္က သီလစင္ၾကယ္ရင္ က်န္တစ္ေယာက္ကလည္း သီလစင္ၾကယ္ရပါမယ္။ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ကုသိုလ္လုပ္ငန္းကို တစ္ေယာက္က မတားျမစ္ရဘူး။ မယ္ကလွဴတာကို ေမာင္ကၾကည္ျဖဴတာမ်ိဳး ျဖစ္ရပါမယ္။ ဒါ႔ေၾကာင့္ သံသရာတစ္ေလွ်ာက္ စမ္းေရေတြအတူေသာက္ ပန္းေတြအတူေကာက္ၿပီး ပါရမီျဖည့္ဖက္ဘ၀ ဟန္းနီးမြန္းခရီးသည္မ်ား ျဖစ္ခ်င္ရင္ေတာ့ ျမတ္ဗုဒၶေပးတဲ့ အခ်က္ေတြကို ခိုင္ၿမဲစြာက်င့္သံုးရပါမယ္။ အမွန္ေျပာရရင္ သူတစ္ပါးခ်စ္ ေနဖုိ႔ထက္ မိမိကိုယ္ကို ခ်စ္ေနဖုိ႔က ပိုအေရးႀကီးပါတယ္။ ပေသနဒီေကာသလမင္းႀကီးက ဘုရားရွင္အား “အဘယ္သူသည္ မိမိကုိယ္ကို ခ်စ္ရာေရာက္၍ အဘယ္သူသည္ မိမိကိုယ္ကို မခ်စ္ရာေရာက္ပါသနည္း” လို႔ေမးပါတယ္။ ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားက “အၾကင္သူသည္ ကိုယ္ႏႈတ္ႏွလံုးသံုးပါးတုိ႔ျဖင့္ မေကာင္းမႈဒုစ႐ိုက္တုိ႔ကို ျပဳလုပ္ေျပာဆုိၾကံစည္ေနလ်င္ မိမိကုိယ္ကို မခ်စ္ရာေရာက္၏၊ ကိုယ္ႏႈတ္ႏွလံုး သံုးပါးလံုးျဖင့္ ဒုစ႐ိုက္တရားတုိ႔ကိုေရွာင္၍ သုစ႐ိုက္တရား တို႔ကိုျပဳေနလ်င္ မိမိကိုယ္ကို ခ်စ္ရာေရာက္၏”လို႔ ျပန္လည္ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ခ်စ္သူ၊ သားသမီး၊ ဇနီးမယား၊ ပစၥည္းဥစၥာမ်ားအေပၚ အခ်စ္ေလ်ာ့ၿပီး သုစ႐ိုက္ တရားမ်ားလိုက္နာက်င့္သံုးကာ ကိုယ့္ကိုကုိယ္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသင့္ပါတယ္။



က်ေနာ့္ရဲ႕ဓမၼမိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္က Tag လိုက္လို႔ ဒီပို႔ေလး ေရးျဖစ္သြားတာပါ။ ဒါမ်ိဳးက လူတေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္အျမင္၊ ခံစားခ်က္ေတြက မတူၾကေတာ့ ေရးရလို႔ ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္။ က်ေနာ့္ကို Tag လိုက္ေသာ အစ္မႏွင့္အတူ စာဖတ္သူမ်ား ေက်နပ္ႏွစ္ သိမ့္ႏိုင္ပါေစ။ အျမင္ေလးေတြလည္း ေရးထားေပးခဲ့ပါ။



ေျဖၾကားျခင္း၊

ဘုန္းၾကီးကုိ သိကၡာထပ္ေပးျခင္းျဖင္႔ သိကၡာအထပ္ခံရတဲ႔ ဘုန္းၾကီးေရာ၊ သိကၡာထပ္ေပးတဲ႔ ဒါယကာ၊ ဒါယိကာမမွာ ဘာအက်ိဳးရလဲ သိခ်င္ပါတယ္။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ Post ေရးေပးပါလုိ႔ Request လုပ္ပါတယ္။


ရဟန္းတစ္ပါးဟာ ရဟန္းဘ၀ကိုေရာက္ၿပီး ကတည္းကရဟန္း သိကၡာအက်ဥ္း(၂၂၇)သြယ္၊ အက်ယ္ကုေဋကိုးေထာင္ေက်ာ္ရၿပီး၊ ရွိၿပီးသားပါ။ သိမ္ထပ္တယ္ဆိုတာ အဲဒီရွိၿပီး၊ ရၿပီးသားကိုဘဲ ပိုၿပီးစင္ၾကယ္ေအာင္၊ မြန္ျမတ္ေအာင္၊ သကၤန္းပရိကၡရာ လွဴဒါန္းၿပီး သိမ္ထဲမွာထပ္ၿပီး ရဟန္းခံေပး၊ ရဟန္းျပဳေပးတာကုိေခၚပါတယ္။ ပိုမိုျပည့္စံုရွင္းလင္းေအာင္ ဘံုေဘမွာ သာသနာ့ တကၠသိုလ္တက္ေရာက္ေနေသာ ဘုန္းဘုန္း ဦးသာဓိန (ေခတၱ၊ ဘုံေဘ)ထံ ေလ်ာက္ၾကား လိုက္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ ျပန္လည္ မိန္႔ၾကားတဲ့ အတိုင္းေရးသားတင္ျပလိုက္ပါတယ္။



ေရွးဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားရဲ့ မိန္႔ၾကားခ်က္ေတြနဲ႔ကုိးမွ ပိုျပည့္စုံမွာ၊ သုိ႔ေသာ္ ဘုန္းဘုန္း လက္လွမ္းမီသေလာက္ေတာ့ရွင္းပါမယ္။


ပုေနာပသမၸဒကံဆုိတဲ့ သိကၡာထပ္တဲ့အလုပ္ကို ဘုရားရွင္ေဟာၾကားထားတဲ့ စာေပေတြထဲမွာ ဘုန္းဘုန္း သိသေလာက္ကေတာ့ မေတြ႔ခဲ့ဘူးပါဘူး၊ ဒါဟာ ရဟန္းျဖစ္ၿပီးသား ရဟန္းတစ္ပါးကို သိကၡာထပ္တင္တဲ့အမႈ၊ မျပည့္စုံတဲ့ ရဟန္းခံျခင္း ကိစၥတစ္ခုသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီရဟန္းဟာ ပထမဦးဆုံး သိမ္ထဲမွာ သိမ္၀င္ကမၼ၀ါတစ္ႀကိမ္ ဖတ္ၿပီးထဲက ရဟန္းျဖစ္ခဲ့ပါၿပီ၊ တစ္ခ်ဳိ႔ ပရိတ္သတ္မသန္႔လုိ႔ ရဟန္းျဖစ္ခဲ့ခ်င္မွျဖစ္ခဲ့မယ္ အဲလိုသာျဖစ္ခဲ့မယ္ဆုိရင္ေတာ့ေနာက္ သိကၡာထပ္သူ ပိုအက်ဳိးမ်ားတာေပါ့။


ေရွးတုန္းက အေၾကာင္းေလး တစ္ခုေျပာျပမယ္၊ ေညာင္ရမ္းေခတ္ ဒုတိယအင္း၀ေခတ္က ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးဆုိတာ ၾကားဘူးၾကလိမ့္မယ္၊ အဲဒီဆရာေတာ္ႀကီးဟာ ပထမရဟန္းျဖစ္ခဲ့ၿပီးေပမယ့္ ေနာက္တစ္ခါ ကလ်ာဏီသိမ္မွာ သိကၡာထပ္ခဲ့တယ္၊ အဲဒီအခါကစၿပီးမွ သူ႔ရဲ႕ရဟန္း၀ါကိုေရတြက္တယ္လို႔ ဘုန္းဘုန္းမွတ္ခဲ့ဘူးတယ္။ အက်ဥ္းခ်ုဳပ္ကိုေကာက္ ခ်က္ခ်ရရင္ေတာ့…၊


၁။ ရဟန္းျဖစ္ၿပီးသား ရဟန္းစစ္ခဲ့တဲ့ ပုဂၢဳိလ္ကုိသိမ္ထပ္ျခင္းသည္ အက်ဳိးမမ်ားလွ၊ သို႔ေသာ္ ဒါယကာ ဒါယကာမတုိ႔ဟာ သူတုိ႔ရဟန္းရွိခဲ့ၿပီဆုိၿပီး ပစၥည္းေလးပါး မျပတ္လွဴဒါန္း၊ သာသနာနဲ႔ ေဆြမ်ဳိးျဖစ္ၿပီးဆုိတဲ့ အသိနဲ႔ကုသုိလ္ေတြ အမ်ားႀကီးျဖစ္တယ္။


၂။ ရဟန္းမျဖစ္ခဲ့ဘူး၊ ကိုယ္တုိင္လည္း မသိသူအတြက္ ေနာက္သိကၡာထပ္တဲ့အခါမွ ရဟန္းျဖစ္ သြားမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ အဲဒီပုဂၢဳိလ္ႏွစ္ဦးလုံး အက်ဳိးပိုမ်ားၾကတာေပါ့။ ထပ္ေျပာရရင္ သိကၡာထပ္တဲ့အလုပ္ဟာ အလွဴတစ္ခုကေတာ့ မလြဲမေသြျဖစ္တယ္၊ သို႔ေသာ္ ရဟန္းခံတဲ့အလုပ္ အစစ္ကေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ေရွးလူရဲ့ အလုပ္ေလာက္ အက်ဳိးမမ်ားဘူး၊ ဘုန္းႀကီးေတြ ဘုန္းႀကီးေတာ့ ဒကာ၊ ဒကာမေတြကပိုၿပီး သာသနာ့ေဆြမ်ဳိးေတြအျဖစ္နဲ႔ အလွဴအတန္းလုပ္တဲ့ အခါမွာေတာ့ သာသနာေတာ္အတြက္ အက်ဳိးမ်ား၊ လွဴသူမွာလည္း အက်ဳိးမ်ားပါေၾကာင္း ဘုန္းဘုန္း ေျဖလုိက္ရပါတယ္။



SMNTL မရွင္းတာရွိရင္ ထပ္ေမးပါ။ က်ေနာ္ ဆရာေတာ္ကို ထပ္ေလ်ာက္ေပးပါမယ္။

က်ေနာ္အေနနဲ႔ အားလံုးကို အၾကံျပဳခ်င္တာက ဘာေကာင္းမႈကိုဘဲ လုပ္လုပ္ အက်ိဳးတရားကို ေမွ်ာ္ကိုးလုပ္တာ အက်ိဳးမႀကီးလွပါဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ေတြ မေရာက္ဖူးတဲ့ေနရာဆုိလို႔ အနာဂါမ္ေတြ ေသရင္ေရာက္တဲ့ ျဗဟၼာဘံု ငါးဘံုဘဲ က်န္ပါေတာ့တယ္၊ သူတုိ႔က အဲဒီဘံုမွာဘဲ ေနၿပီး နိဗၺာန္ကို ေရာက္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔ေတြ မေရာက္ခဲ့ဖူး ဘူးလို႔ေျပာရတာပါ။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ရည္မွန္းခ်က္က သံသရာက လြတ္ေျမာက္ဖုိ႔ပါဘဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဘာကုသိုလ္ဘဲ လုပ္လုပ္ နိဗၺာန္ကိုဘဲ ရည္စူးထားသင့္ပါတယ္။ လူခ်မ္းသာ၊ နတ္ခ်မ္းသာေလာက္နဲ႕ မတင္းတိမ္သင့္ပါ။ ဘာသာျခားလူခ်မ္းသာ နတ္ခ်မ္းသာေတြ အမ်ားႀကီးပါဘဲ။ သာသနာနဲ႕လြဲသြားရင္ ကိုယ္က်ိဳးႀကီးနည္းပါေပါ့လား။ နိဗၺာန္ကို ရည္မွတ္၍ ကုသိုလ္ျပဳၾကဖို႕သာ တိုက္တြန္းလိုက္ပါတယ္။


“အသိတလံုး လက္ကိုင္သံုး အဆံုးနိဗၺာန္ျပည္”


သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔၊

ျမန္မာလ ၁၂လရွိရာ သီတင္းကၽြတ္လသည္ ခုႏွစ္ခုေျမာက္လျဖစ္သည္။ ဥတုသံုးပါးရွိရာ မိုးဥတုတြင္ပါ၀င္သည္။ သီတင္းကၽြတ္လကို ေရွးအခါက သန္တူလဟုေခၚေ၀ၚၾကသည္။ သံတူလ အဓိပၸာယ္မွာ ၀ႆာနမုိးဥတုကို “သန္”ဟူ ၍ေရွးကေခၚေ၀ၚေၾကာင္း ေ၀ါဟာရလီနတၳဒီပနီ က်မ္း၌ဆုိသည္။ အခ်ိဳ႕ပညာရွင္တုိ႔က “သန္” ဟူေသာပုဒ္သည္ တိဗက္စေသာ ဘာသာတုိ႔မွလာေသာ ေ၀ါဟာရျဖစ္သည္။ “ေကာက္စပါး” ဟုအဓိပၸာယ္ရသည္။ “တူ”ပုဒ္သည္ အနီးစပ္ ဆံုး“ထူ”ပုဒ္ႏွင့္တဲြယူရမည္ဟုဆုိသည္။ ေထာင္သည္၊ မတ္သည္ ဟုအဓိပၸာယ္ေဆာင္သည္။


ထုိ႔ေၾကာင့္သန္တူလသည္ ေကာက္စပါးပင္မ်ား ေထာင္မတ္လာေသာကာလဟု အဓိပၸာယ္ ဟုယူဆၾကသည္။ ေ၀ါဟာရလီနတၳဒီပနီက်မ္း၌ သီတင္းကၽြတ္လေခၚသည္မွာ ၀ါဆုိလျပည့္ေန႔ မွစ၍ ၀ါတြင္းသံုးလ၊ ရက္ေပါင္း(၉၀)၊ သီတင္းသံုးရာ ကၽြတ္ေသာေၾကာင့္ “သီတင္းကၽြတ္လ” ဟူ၍ေခၚဆုိသည္ဟုဆုိ၏။ ေရွးျမန္မာဘိုးဘြားမ်ားလက္ထက္ကတည္းက သီတင္းကၽြတ္ လျပည့္ေန႔တြင္ ဆီမီးထြန္းျခင္း၊ ဘုရားေစတီမ်ားကို မီးပူေဇာ္ျခင္း၊ မိဘဘိုးဘြားဆရာသမားတုိ႔ကို အာမိသ၀တၳဳျဖင့္ ကန္ေတာ့ျခင္းစေသာ ပူဇာစ ပူဇေနယ်ာနံ မဂၤလာ၊ ဂါရ၀၊ နိ၀ါတ မဂၤလာ အမႈတုိ႔ကို ႏွစ္စဥ္ျပဳလုပ္ၾကပါသည္။


သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေနသည္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔အတြက္ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ တစ္ေန႔လည္းျဖစ္သည္။ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ တာ၀တႎသာနတ္ျပည္မွ သကၤႆနဂိုရ္ျပည္သို႔ ၾကြျမန္းဆင္းသက္ေတာ္မူသည့္ ေန႔ျဖစ္သျဖင့္ ထူးျမတ္ေသာေန႔အျဖစ္ သတ္မွတ္ၾကပါသည္။ ဘုရားရွင္ ဆင္းသက္ၾကြျမန္းလာသည္ကိုရည္စူး၍ ဘုရားရွင္အား ပူေဇာ္ေသာအားျဖင့္ ဆီမီးထြန္းကာ မီးထြန္းပြဲ က်င္းပေသာ အစဥ္အလာသည္ ေရွးဘိုးေဘမ်ားလက္ထက္ကပင္ ရွိခဲ့ပါသည္။ ထုိ႔အျပင္ဘုရားရွင္သည္ မယ္ေတာ္ျဖစ္ခဲ့ဖူးေသာနတ္သားကို တာ၀တႎသာနတ္္ျပည္၌ အဘိဓမၼာခုႏွစ္က်မ္းကို ေဟာၾကားေတာ္မူၿပီးေနာက္ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔တြင္ လူျပည္သို႔ သက္ဆင္းေတာ္မူသည္ကုိ အေၾကာင္းျပဳလွ်က္ ဤေန႔ကို “အဘိဓမၼာအခါေတာ္ေန႔”ဟု သမုတ္ကာ အဘိဓမၼာ ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ပြဲမ်ား လည္းက်င္းပၾကသည္။ တစ္နည္းဆုိလွ်င္ သီတင္းကၽြတ္ လျပည့္ေန႔ကုိ “ဘုရားဆုပန္ေန႔” ဟူ၍လည္း ေခၚဆုိႏိုင္ပါသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ဘုရားရွင္ တာ၀တႎသာမွ ဆင္းသက္ေတာ္မူေသာအခါ လက်ာၤဘက္ေရႊေစာင္းတန္းက နတ္ေဒ၀တာမ်ား၊ လက္၀ဲဘက္ ေငြေစာင္းတန္းက ျဗဟၼာမ်ားျခံရံလိုက္ပါကာ ကိုယ္ေတာ္တုိင္ အလယ္က ပတၱျမားေစာင္းတန္းျဖင့္ ဆင္းသက္ေတာ္မူသည္။ ထုိသို႔နတ္ျဗဟၼာမ်ားျခံရံလိုက္ပါ ၍ ဆင္းသက္ေတာ္မူလာသည့္ ဘုရားရွင္၏ တုႏႈိင္းဖြယ္မရွိတင့္တယ္ျပည့္စံုေသာ အသေရေတာ္ကို ဖူးျမင္ၾကရေသာအခါ ၃၆ ယူဇနာအတြင္းရွိေသာ ပရိသတ္အားလံုး ဘုရားကိုအားက်၊ ဘုရားျဖစ္ခ်င္စိတ္ေတြေပၚလာကာ ဘုရားဆုကို ေတာင္းၾကပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ “ဘုရားဆုပန္ေန႔” ဟုေခၚဆုိထုိက္ေပသည္။ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔သည္ ၀ါတြင္းသံုးလကုန္ဆံုး ကၽြတ္လြတ္ေသာေန႔ျဖစ္သျဖင့္ ၀ါဆုိေတာ္မူၾကကုန္ေသာ သံဃာေတာ္အရွင္ျမတ္တုိ႔ လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္သြားလာ သီတင္းသံုးႏိုင္သည့္ အခြင့္အေရးကို ရရွိၾကပါသည္။ ထုိေန႔ အထိ၀ါဆိုၾကသည့္ သံဃာမ်ားသည္ အလြန္အက်ိဳးထူးေသာ ကထိန္အလွဴကို ခံယူထုိက္ေသာ အခြင့္အေရးလည္းရရွိၾကသည္။

အခ်ဳပ္အားျဖင့္ဆုိရေသာ္.. သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔သည္ ရဟန္းေတာ္မ်ား ၀ါကၽြတ္ေသာေန႔၊ အျပစ္ရွိက ေျပာၾကားပါရန္ အခ်င္းခ်င္းဖိတ္ပန္အမႈျပဳၾကေသာ ပ၀ါရဏာေန႔၊ ဘုရားရွင္တာ၀တႎသာနတ္ျပည္၌ အဘိဓမၼာ တရားေတာ္ကို ေဟာၾကားၿပီးေျမာက္ ေအာင္ျမင္ေတာ္မူေသာ အဘိဓမၼာအခါေတာ္ေန႔၊ နတ္ျဗဟၼာအေပါင္းျခံရံလ်က္ တာ၀တႎသာမွ သကၤႆနဂိုလ္ျပည္သို႔ ဆင္းသက္ေတာ္မူေသာေန႔၊ ထုိသို႔ဘုရားရွင္ ဆင္းသက္ေတာ္မူသည္ကုိ ရည္စူးပူေဇာ္ေသာအားျဖင့္ ဆီးမီးစသည့္ ထြန္းညွိပူေဇာ္ေသာေန႔၊ ျဗဟၼာ၊ နတ္၊ လူ သံုးဘံုသူတုိ႔ ဘုရားရွင္အား အတူတကြၾကည္ျဖဴပူေဇာ္ေသာေန႔၊ နတ္လူအမ်ား ဘုရားဆုပန္ ေသာေန႔စေသာ ဂုဏ္ထူး၀ိေသသအဖံုဖံုႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ ေန႔ထူးေန႔ ျမတ္ပင္ျဖစ္ပါသည္။


ဤကဲ့သို႔ေန႔ထူး၊ ေန႔ျမတ္မွာ တရားခ်စ္ခင္ သူေတာ္စင္အေပါင္းတုိ႔အား တရားေတာ္မ်ားနာယူ ၾကည္ညိဳႏိုင္ၾကပါရန္ တုိက္တြန္းႏိႈးေဆာ္အပ္ပါသည္။



ဘေလာ့မွာ ဖြင့္၍ နားၾကားမရပါက တုိက္ရိုက္ေဒါင္းလုပ္ခ်၍ နာၾကားၾကပါ။


ပ႒ာန္းေဒသနာေတာ္၊

၀ါကၽြတ္ေလတုိင္း မ်က္ရည္၀ိုင္း၊

မိဘေမတၱာ သားလိမၼာ၊


သာသနာေတာ္ႏွစ္(၂၅၅၂) ခုႏွစ္၊ ေကာဇာသကၠရာဇ္(၁၃၇၀)ခုႏွစ္၊ သတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔၊
၁၄.၁၀.၂၀၀၈ (အဂၤါ) ေန႔တြင္က်ေရာက္ေသာ “အဘိဓမၼာအခါေတာ္ေန႔” အတြက္ ဓမၼဒါနျပဳ ေရးသားလိုက္ရပါသည္။


ကိုးကားခ်က္။ ။ဓမၼပိယဆရာေတာ္အရွင္သံ၀ရာလကၤာရ (“သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔ သို႔မဟုတ္” စာေစာင္မွ)၊

ပ႒ာန္းေဒသနာေတာ္၊

အခါအားေလ်ာ္စြာ တရားနာၾကားျခင္းသည္
ေကာင္းျမတ္ေသာ မဂၤလာတရားျဖစ္၏။

“၀ါကၽြတ္ေလတုိင္း မ်က္ရည္၀ိုင္း”

အရွင္အာစာရလကၤာရ ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ “၀ါကၽြတ္ေလတုိင္း မ်က္ရည္၀ိုင္း” တရားေတာ္ျဖစ္ပါတယ္။

မိဘေမတၱာ သားလိမၼာ၊

အရွင္သုဇာတ ေဟာၾကားေသာ “မိဘေမတၱာ သားလိမၼာ” တရားေတာ္ျဖစ္ပါတယ္။ အခ်ိန္ ၁ နာရီပဲ ေဟာၾကားထားတာပါ။ စာဖတ္သူမ်ား နာၾကားကုသိုလ္ယူႏိုင္ေစရန္ ဓမၼဒါနျပဳအပ္ပါတယ္။ ဘေလာ့မွ ဓမၼေတးသီခ်င္းကို ညာဘက္အစြန္ဆံုးေကာ္လံ “ခ်မ္းသာကိုယ္စိတ္ၿမဲပါေစ” ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွ ဘုရားခန္းပံုမွာ ပိတ္ထားႏိုင္ပါတယ္။

“မိဘဟူသည္…”

မိကိုညာက၊ ဖကိုလက္၀ဲ၊ ကိုင္ဆြဲခ်ီလ်က္၊ ပခံုးထက္၀ယ္၊ အသက္ဆံုးေအာင္၊ ျမတ္ႏိုးေဆာင္၍၊ အေခါင္အဖ်ား၊ လုပ္ေကၽြးျငားလည္း၊ ေမြးဖြားပိုက္က်ိဳး၊ ေရွ႕တင္ပိုးသည္၊ ေက်းဇူးလက္ၿပိဳင္၊ မဆပ္ႏိုင္ခဲ့။

(မဃေဒ၀)

မိဘႏွစ္ပါးသည္ မိမိတုိ႔၏ သားသမီးမ်ားကုိ ကာလလေရၾကည္ သေႏၶတည္စကတည္းက စတင္ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည္မွာ မိမိတစ္ဘ၀အတြက္ ခႏၶာခ်ဳပ္ၿငိမ္းသည့္ တုိင္ေအာင္ျဖစ္သည္။ မိဘတုိ႔၏ ေမတၱာ၊ က႐ုဏာ၊ ေစတနာတရားသည္ သားသမီးမ်ား အတြက္ အနႏၲေက်းဇူးတရားမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ သားသမီးမ်ားအေပၚ မိဘ၏ ေအးျမသန္႔စင္ၾကည္လင္



ေသာ ေမတၱာတရားမည္သည္ ေလ်ာ့နည္းသြားျခင္းမရွိေပ။ ျဗဟၼာမ်ား၌ ေမတၱာ၊ ဂ႐ုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥေပကၡာတည္း ဟူေသာ ဘာ၀နာတရားေလးပါး မကင္းမကြာ အၿမဲရွိေန သကဲ့သို႔ ထုိနည္းတူ မိဘမ်ားမွာလည္း သားသမီးမ်ားအေပၚ၌ ထုိဘာ၀နာတရားေလးပါး မစြန္႔ခြာဘဲ အၿမဲျဖစ္ပြားလ်က္ ရွိေနျခင္းေၾကာင့္(တစ္နည္း) ျဗဟၼ၀ိဟာရတရားေလးပါး အစဥ္ျဖစ္ပြား လ်က္ရွိေသာေၾကာင့္ “ျဗဟၼာတိ၊ မာတာ၊ ပီတေရာ” အမိအဖတုိ႔မွာ ျဗဟၼာမ်ားပင္ဟု ဘုရားရွင္ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ မိဘတုိ႔သည္သားသမီးမ်ားကို ကေလးဘ၀၌ပင္ စကားတတ္ေအာင္၊ ၀တ္တတ္ေအာင္၊ စားတက္ေအာင္၊ လိမၼာယဥ္ေက်းေအာင္၊ ဘုရားရွိခိုးတတ္ေအာင္၊ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ စကားေျပာတတ္ေအာင္ သင္ေပးၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မိဘတုိ႔မွာ သားသမီးတုိ႔၏ ပုဗၺါစရိယ (လက္ဦးဆရာ)လည္းမည္သည္။ ေလာကတြင္ ႐ုပ္ပမာဏအားျဖင့္ အႀကီးဆံုးဟု ယူဆၾကေသာ ေျမႀကီး၊ စၾက၀ဠာ၊ ျမင့္မုိရ္ေတာင္ႏွင့္ သမုဒၵရာစသည္တုိ႔သည္ မိဘတုိ႔၏ ေက်းဇူးတရားပမာဏႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ေသာ္ ၀ါးရြက္၊ အပ္နဖါး၊ ႏြားခ်ိဳ၊ မုိးေရေပါက္စသည့္ ပမာဏသာျဖစ္ေခ်ေတာ့သည္။ သို႔ျဖစ္၍ မိဘတုိ႔၏ ေက်းဇူးဂုဏ္ ကားဆပ္၍ပင္ မကုန္ႏိုင္ပါ။
မိဘတုိ႔၏ေက်းဇူး၊ ေမတၱာတုိ႔ကို အဖန္ဖန္ပြားမ်ား သတိတရားရွိေနဖုိ႔ လိုပါသည္။ မိဘတုိ႔ရွိစဥ္ အခါတြင္ ေမတၱာစိတ္၊ ၾကင္နာစိတ္၊ က႐ုဏာ၊ ေစတနာတုိ႔ျဖင့္ ျပန္လည္ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ၾကရမည္။ မိမိတုိ႔အေပၚ၌တင္ရွိေသာ မိဘတုိ႔၏ဂုဏ္ေက်းဇူးမွာ လြန္စြာမ်ားျပား ေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ေက်းဇူးဂုဏ္ႀကီးမားလွေသာ မိဘတုိ႔ကုိ လုပ္ေကၽြးျပဳစုျခင္းျဖင့္ အလြန္အက်ိဳးႀကီး ျမတ္ေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ မိဘတုိ႔သည္ အမွန္တကယ္လုပ္ ေကၽြးျပဳစုထုိက္ေသာ ေက်းဇူးရွင္ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ဤမွ်ေက်းဇူးဂုဏ္ႀကီးမားလွေသာ မိဘမ်ားကို ေလာကီနည္းျဖင့္ ဆပ္မည္ဆုိလွ်င္ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ်ဆပ္၍မေက်ႏုိင္ေၾကာင္း ျမတ္ဗုဒၶေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ လူ႔သက္တမ္းတစ္ရာတမ္းတြင္ အသက္တစ္ရာရွည္သူသည္ မိဘေက်းဇူးေက်ေအာင္ဆပ္မည္ဟု လက္ယာပခံုးေပၚ၌ အမိကုိတင္၊ လက္၀ဲပုခံုးေပၚ၌ အဘကိုတင္လ်က္ ထုိအႏွစ္တစ္ရာပတ္လံုး ျပဳစုလုပ္ေကၽြးေသာ္လည္း မေက်ႏိုင္ေၾကာင္း၊ သဒၶါ၊ သီလ၊ စာဂ စေသာ သူေတာ္ေကာင္းတရားမ်ား မရွိေသးသည့္ မိဘတုိ႔ကို သဒၶါ၊ သီလ၊ စာဂ၊ ပညာတို႔ျဖင့္ ျပည့္စံုေစရန္ ေလာကုတၱရာ အက်ိဳးအတြက္ ျပဳလုပ္ေပးျခင္းျဖင့္သာ ေက်းဇူးဆပ္ရာေရာက္ေၾကာင္း ျမတ္ဗုဒၶက မိဘေက်းဇူးဆပ္နည္းကို ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါသည္။
ဥစၥာေတြ ဘယ္ေလာက္ေပါေပါ၊ ႐ုပ္ေတြဘယ္ေလာက္ေခ်ာေခ်ာ၊ ပညာေတြဘယ္ ေလာက္တက္တက္၊ ေဆြမ်ိဳး အသိုင္းအ၀န္းေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင့္ေတာင့္၊ ရာထူးေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲႀကီးႀကီး… ဒါေတြအားလံုးဟာ မိဘႏွစ္ပါးက ေပးခဲ့တဲ့ အေမြေတြပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စကား တစ္ရပ္ရွိခဲ့ဖူးပါသည္။

~ မိဘရဲ႕ေမတၱာကို ေကာင္းကင္က လမင္းၾကီးနဲ႔ မႏိႈင္းပါနဲ႔။ မိဘရဲ႕ေမတၱာဟာ လမင္းၾကီးနဲ႔ မတူႏိုင္ပါဘူး။

~ လမင္းၾကီးမွာေတာ့ လသာရက္၊ လမိုက္ရက္ဆိုတာ ရွိေပမယ့္ မိဘႏွစ္ပါးမွာေတာ့ ေမတၱာ ကင္းတဲ႔ ရက္ဆိုတာ မရွိႏိုင္လို႔ပါပဲ။

~ မိဘရဲ႕ေမတၱာကို ေတာေတာင္လွ်ိဳေျမာင္ၾကားက စမ္းေရနဲ႔ မႏႈိင္းပါနဲ႔၊ မိဘရဲ႕ေမတၱာဟာ စမ္းေရနဲ႔ မတူႏိုင္ပါဘူး။

~ စမ္းေရဟာ တစ္ခါတစ္ရံမွာ ခမ္းေျခာက္သြားတတ္ေပမယ့္ မိဘရဲ႕ေမတၱာဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ခန္းေျခာက္မသြားလို႔ပါပဲ။

~ မိဘရဲ႕ေမတၱာကို သိပ္လွတဲ႔ပန္းပြင့္ေတြနဲ႔ မႏႈိင္းပါနဲ႔၊ မိဘရဲ႕ေမတၱာဟာ ပန္းပြင့္ေလးေတြနဲ႔ မတူႏိုင္ပါဘူး။

~ ပန္းေတြဟာ မၾကာမီႏြမ္းေျခာက္သြားတတ္ေပမယ့္ မိဘႏွစ္ပါးရဲ႕ ရင္တြင္းက ေမတၱာပန္းပြင့္ ေတြကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ႏြမ္းေျခာက္မသြားလို႔ပါပဲ။

~ မိဘရဲ႕ေမတၱာကို သိပ္လံုျခံဳတဲ႔ အိမ္ကေလးေတြနဲ႔လည္း မႏႈိင္းပါနဲ႔၊ မိဘရဲ႕ေမတၱာဟာ အိမ္ကေလးေတြနဲ႔ မတူႏိုင္ပါဘူး။

~ အိမ္ကေလးေတြဟာ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် အိုမင္းယိုင္နဲ႔သြား တတ္ၾကေပမယ့္ မိဘႏွစ္ ပါးရဲ႕ေမတၱာကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ အိုမင္းမသြားၾကလို႔ပါပဲ။

ဤသို႔ျဖင့္ မိဘမ်ားအေပၚ စားေရး၊ ၀တ္ေရး၊ ေနေရး၊ က်န္းမာေရးအတြက္ အတက္ႏိုင္ဆံုး စီမံေဆာင္ရြက္ကာ ေက်းဇူးဆပ္သင့္သလို သဒၶါ၊ သီလ၊ စာဂ၊ ပညာ တရားေလးျဖာႏွင့္လည္း ျပည့္စံုေအာင္ေဆာင္ရြက္ေပးၿပီး အေမ၏ ႏို႔ႏွစ္လံုးဖုိးႏွင့္ အေဖ၏ ေခၽြးဖုိးေက်ေအာင္ ဆပ္ႏိုင္သည့္ သားေကာင္းသမီးမ်ား ျဖစ္ၾကရေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါစို႔။…..။


“ေမတၱာစိတ္ျမတ္၊ အေအးဓာတ္ လႊမ္းပတ္္ကမာၻၿခံဳပါေစ…”



ကိုးကားခ်က္။ ။ “အသက္ေပးၿပီးခ်စ္တဲ့ အေမ” ( အရွင္အာစာရလကၤာရ )။

“သာသနာ့အေျခခံ” ( ဦးသက္စိန္ )။


အျပဳ၊ အဖ်က္ဤႏွစ္ရပ္ကို ပိုင္းျခားထင္ထင္သိျမင္ပါေလာ့..၊

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြသည္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ဟုခံယူလိုက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ မိမိတုိ႔သည္ အမွန္တရားကိုသာ ခြန္အားသတၱိျဖစ္ေၾကာင္း ယံုၾကည္လက္ခံလ်က္ အမွန္တရားကိုသိျမင္ေရး အတြက္ တက္စြမ္းသမွ်ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္မည္ဟု စိတ္ဆံုးျဖတ္ျခင္းျဖစ္သည္။ အမွန္တရား (သစၥာတရား)မ်ား၊ ထုိတရားမ်ားကို ေဖာ္ထုတ္ေဟာၾကားသြားေသာ ျမတ္ဗုဒၶႏွင့္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ေဟာၾကားေသာ သံဃာေတာ္မ်ားသည္သာ ကိုးကြယ္ရာ အစစ္ျဖစ္သည္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိင္းလက္ခံၾကပါသည္။ ထုိသုိ႔ဆုိလ်င္ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ


ကလြဲၿပီး အျခားေသာ အယူမ်ားကို အားထားေနစရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ လူေတြက လတ္တေလာ အဆင္ေျပမႈကို လုိလားေသာေၾကာင့္ အျခားအယူအဆမ်ားလုပ္ေဆာင္ေန ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ျမင္မိပါသည္။ ထုိသူမ်ိဳးမွာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ တစ္ေယာက္၏ အေျခခံျဖစ္ေသာ ကမၼႆကတသမာဒိ႒ိ ကိုပင္မရွိတာ ျဖစ္သြားပါမည္။ ဗုဒၶျမတ္စြာ၏ တရားေတြကို မိမိတုိ႔လုပ္ ေဆာင္ခ်က္ႏွင့္ပင္ မိမိ၏တန္ဖုိးကုိ ျဖတ္ရာေရာက္ပါသည္။ လူေတြ၏ ယံုၾကည္မႈေတြမွာ အတုေယာင္ေတြ လြမ္းမိုးမႈေၾကာင့္ အမွားမ်ားစြာျဖစ္ၾကရသည္။ အားလံုးကိုအေသးစိတ္ေျပာရရင္ ေျပာလို႔မဆံုးျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ဆရာ၀င္းသိန္းဦး ေရးသားေသာ “ေရွးဘ၀ ေနာက္ဘ၀ ဗုဒၶမေ၀ဖန္” စာအုပ္မွ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္႐ႈသိေသာ အသိအနည္းငယ္ကိုသာ ေရးသားလုိက္ရပါသည္။

ယခုတြင္ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားအားရွည္စူး၍ တည္ထားကိုးကြယ္ေသာ ေစတီေတာ္ရင္ျပင္ေပၚတြင္ ဘုိးေတာ္၊ ဘေတာ္၊ မယ္ေတာ္၊ အစ္မေတာ္ အမည္ခံ ၀ိဇၨာဓိုလ္ႏွင့္ နတ္မ်ားက ဘုရား ႏွင့္စင္ၿပိဳင္ အကုိးကြယ္ခံေနၾကသည္မွာ အျမင္မေတာ္မလွပါဘူး။ သူတုိ႔အားကိုးကြယ္သူအခ်ိဳ႕ ကေျပာၾကသည္။ ဤပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ားသည္ ယခုဘ၀မွာပင္ ၀ိပႆနာလမ္းကိုလုိက္၍ က်င့္ၾကံ အားထုတ္ပါက မဂ္ဉာဏ္၊ ဖုိလ္ဉာဏ္ကို လ်င္ျမန္စြာရၿပီး နိဗၺာန္အားမ်က္ေမွာက္ ျပဳႏိုင္ၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အ၀ိဇၨာလႊမ္း၍ မသိနားမလည္ မုိက္မဲၾကကုန္ေသာ သတၱ၀ါအေပါင္းကို သနားသက္ညွာလွသျဖင့္ ထုိက္သင့္သူတုိ႔အား ကယ္တင္ေစာင္မရင္း သာသနာျပဳေနၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ သတၱ၀ါတုိ႔အေပၚ မိဘ၊ ဆရာသမားသဖြယ္ ေစာင့္မၾကည့္႐ႈေနသူမ်ားျဖစ္၍ အနေႏၲာအနႏၲဂိုဏ္း၀င္ ေက်းဇူးရွင္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္သူုတို႔အား ကိုးကြယ္ ဆည္းကပ္ထုိက္သည္ဟု ဆုိၾကပါသည္။ (ဤေနတြင္သတိျပဳရန္မွာ ရတနာျမတ္သံုးပါးႏွင့္ အနေႏၲာ အနႏၲငါးပါးတုိ႔၏ ကြဲျပာျခားနားမႈ ျဖစ္သည္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔အေနႏွင့္ ကိုးကြယ္ရာဟူ၍ ဆည္းကပ္ထုိက္သည္မွာ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာတည္းဟူေသာ ရတနာျမတ္သံုးပါးသာ လွ်င္ျဖစ္သည္။ ေနာက္လူတုိ႔က မိဘႏွင့္ဆရာေပါင္းထည့္ကာ အနေႏၲာအနႏၲငါးပါးအျဖစ္ သတ္မွတ္လုိက္ေသာ္လည္း ရတနာသံုးပါးႏွင့္တန္းတူထား ကိုးကြယ္ရန္မဟုတ္ေပ)။

မိဘႏွင့္ဆရာသမားတုိ႔အား ေက်းဇူးရွင္မ်ားအျဖစ္ သတ္မွတ္ကာ ဗုဒၶေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့သည့္ သားသမီးက်င့္၀တ္၊ တပည့္က်င့္၀တ္တုိ႔ႏွင့္အညီ အရိုအေသေပး၊ အလုပ္အေကၽြးျပဳျခင္းျဖင့္ ေက်းဇူးဆပ္ရန္သာျဖစ္သည္။ ရတနာျမတ္သံုးပါးႏွင့္တန္းတူထား၍ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္ဆည္းကပ္ရန္ကား မဟုတ္ေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္၄င္းတုိ႔ေျပာသလို သတၱ၀ါမ်ားအေပၚ အမွန္တကယ္ကယ္ တင္ေစာင့္ေရွာက္ေနသည္ပဲ ထားဦးေတာ့၊ စစ္မွန္ေသာ ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာ၀င္ တစ္ဦးအေနျဖင့္ကား ရတနာျမတ္သံုးပါးႏွင့္ တန္းတူထား၍ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ရန္ မလိုေၾကာင္း ထင္ရွားလွပါသည္။

တရံေရာအခါက ဗာရာဏသီျပည္တြင္ ၀ိဇၨာဓိုလ္တစ္ဦးသည္ ညဥ့္သန္းေခါင္ယံအခ်ိန္၌ မိဖုရားႀကီးအေဆာင္ေတာ္သို႔ တန္ခိုးဣဒၶိပါဒ္ျဖင့္၀င္ေရာက္ကာ ကာမဂုဏ္က်ဴးလြန္ခဲ့သည္။ ထုိကိစၥကုိ မင္းႀကီးသိရွိသြားသျဖင့္ ၄င္းအားလိုက္လံဖမ္းဆီးေစခဲ့ရာ ၀ိဇၨာဓိုလ္သည္ ရဟန္းအသြင္ေဆာင္၍ သုသာန္အတြင္း၌ ညာေျခတစ္ဖက္တည္းႏွင့္ရပ္ကာ မႏၲာန္ရြတ္ဖတ္သရဇၥ်ာယ္ရင္း ေနကိုရွိခိုးဟန္ျပဳေနေလသည္။ ထုိရဟန္းတုအား မင္းခ်င္းမ်ားက လိုက္လံဖမ္းဆီးရာ ၀ိဇၨာဓိုလ္ တန္ခိုးျဖင့္ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္သြားေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ရဟန္းစစ္ႏွင့္ ရဟန္းတုမခြဲျခားတက္ေသာ ျဗဟၼဒတ္မင္းသည္ ရဟန္းမွန္သမွ် မင္းျပစ္မင္းဒဏ္သင့္ေစသျဖင့္ ရဟန္စစ္မ်ားပါ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ခဲ့ရရာ ကိုးကြယ္ရာမဲ့ဘ၀ ေရာက္ခဲ့ရဖူးသည္။ (၀ိဇၨာဓရဇာတ္၊ ဆကၠ နိပါတ္၊ ဇာတက၀တၳဳ။)

ဤသည္ကား ၀ိဇၨာဓိုလ္ဆုိတိုင္း ကုိးကြယ္ဆည္းကပ္လိုသူမ်ားအတြက္ သတိျပဳစရာ သာဓက တစ္ရပ္ပင္ျဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႕ကလည္း ၀ိဇၨာဓိုလ္ဆုိသူမ်ားသည္ သတၱ၀ါအေပါင္းကို ကယ္တင္ရင္း ေနာင္ပြင့္မည့္ အရိေမေတၱယ် ျမတ္စြာဘုရားကိုဖူးေျမာ္ရန္ ေစာင့္ဆုိင္းေနၾကသည္ဟုဆုိသည္။ ထုိသုိ႔ကာလရွည္ၾကာစြာ ေစာင့္ဆုိင္းႏိုင္ရန္အတြက္ ၄င္းတုိ႔၏ သက္တမ္းကိုရွည္သည္ထက္ ရွည္ေအာင္က်င့္ၾကံအားထုတ္ ေနၾကသည္ဟုလည္း ဆိုၾကျပန္သည္။ ဤသည္မွာလည္း ပညာဉာဏ္ရွိသူတုိ႔ လက္ခံႏိုင္စရာ အေၾကာင္းမရွိေသာ ဆင္ေျခတစ္ရပ္သာျဖစ္သည္။ ဗုဒၶျမတ္စြာ၏ အလိုအရမူ မတည္ၿမဲေသာ၊ ဆင္းရဲေသာ၊ အစုိးမရေသာ ဤေလာကမွ တစ္စကၠန္႔ေစာ၍ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္လွ်င္ပင္ တစ္စကၠန္႔ေစာ၍ ခ်မ္းသာသုခရၿပီဟု မွတ္ယူရမည္သာျဖစ္သည္။ မိမိတုိ႔မ်က္ေမွာက္၌ပင္ ဆင္းရဲျခင္းအေပါင္းမွ လြတ္ေျမာက္ရာ တရားစစ္တရားမွန္တုိ႔ ရွင္သန္ထြန္းကားေနပါလ်က္ မလိုက္နာမက်င့္ၾကံေသးဘဲ ေနာက္ဘုရားအပြင့္ကိုေစာင့္ဆုိင္းမည္ဆုိျခင္းမွာ ဉာဏ္ပညာနည္းေသာလုပ္ရပ္သာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ထုိပုဂၢိဳလ္မ်ားကုိ သာသာသနာျပဳေနၾကသည္ဟု ေျပာေနၾကသူမ်ားသည္လည္း လူ“အ” မ်ားပင္ျဖစ္ေပမည္။

ဆရာေတာ္အရွင္သုမဂၤလက တရားထဲတြင္ ဘုိးဘုိးေအာင္၊ ဘိုးမင္ေခါင္တုိ႔ အပါယ္ေရာက္ေၾကာင္း ေဟာၾကားတဲ့အခါ၊ ထုိပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕တပည့္က သူတုိ႔ဆရာေတြဟာ ဗုဒၶါႏုႆတိပြား ေနတာျဖစ္တယ္၊ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ေတြကို အပါယ္ေရာက္တယ္လို႔ ေျပာႏိုင္မလားဟု ေလ်ာက္ၾကားသည္။ ထုိအခ်ိန္မွာ ဆရာေတာ္က သူတုိ႔ ဗုဒၶါႏုႆတိကို ႏွလံုးသြင္းၿပီးေသတယ္လို႔ အာမခံမလားေမးပါတယ္။ သူတုိ႔ယူဆထားတဲ့အယူကိုက မၿမဲတဲ့သေဘာ(အနိစၥ)ကို ၿမဲတယ္(နိစၥ) လို႔ယူဆထားတဲ့အတြက္ မိစာၦဒိ႒ိျဖစ္ေနေၾကာင္း၊ မိစာၦဒိ႒ိတုိ႔၏ သြားရာသည္ အပါယ္ျဖစ္ေၾကာင္း ျပန္လည္ေဟာၾကားခဲ့ပါသည္။

ဤသို႔ျဖင့္ ကိုးကြယ္အားထားရာ မဟုတ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားေပၚတြင္ မည္သည့္အေၾကာင္းႏွင့္မွ် အားထားမႈမလုပ္သင့္ပါ။ မိမိတုိ႔ကုိ လြမ္းမိုးေနေသာ အ၀ိဇၨာ အမိုက္ေမွာင္ကို ဉာဏ္အလင္းျဖင့္ခြင္း၍ သာသနာကို ေစာင့္ေရွာက္သင့္ပါသည္။ သာသနာကို ေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႔သည္လည္း အားလံုး၏ အက်င့္ေပၚမွာ မူတည္သည္။ ဗုဒၶျမတ္စြာ ေဟာၾကားခဲ့ေသာ တရားမ်ားကို လုိက္နာ က်င့္သံုးေနၾကသ၍ သာသနာသည္လည္း တည္တံ့ေနမည္ျဖစ္ပါသည္။

ေထရ၀ါဒဗုဒၶသာသနာဆုိင္ရာ သာသနိကအေဆာက္အအံုတခ်ိဳ႕တြင္ ၀င္ေရာက္ေနရာယူလာၾကသည့္ ဘုိးေတာ္၊ ဘေတာ္၊ မယ္ေတာ္ မ်ားကိုဤအတိုင္းလက္ပိုက္ၾကည့္ေနပါက မသင့္ေတာ္ပါ။ လူတုိင္းကိုသိေစခ်င္ပါသည္။ အသိတရားကိုလည္း က်င့္ေစခ်င္ပါသည္။


“စာဖတ္သူမ်ား အသိအျမင္တုိးပြားကာ သာသနာအက်ိဳး၊ မိမိအက်ိဳး ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ၾကပါေစ”


“သူေတာ္ေကာင္းဓာတ္တရားျမတ္ လႊမ္းပတ္ကမာၻတည္ေစေသာ္..”

အရိပ္မဲ့ပန္း မႏြမ္းေစခ်င္…၊

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြသည္ ဒုကၡေရာက္ေနေသာသူမ်ား၊ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးေနေသာ ကေလးသူငယ္မ်ားႏွင့္ သက္ႀကီးရြယ္အုိ ဘုိးဘြားမိဘမ်ားကို ျမင္သိ၊ ၾကားသိရေသာအခါ..“ေၾသာ္..သနားစရာေကာင္းလိုက္တာ၊ စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ..” စသျဖင့္ ၀ဇီကံမႈ၊ မေနာကံမႈတုိ႔ျဖင့္ က႐ုဏာျဖစ္ေန႐ံုႏွင့္ ရပ္ေနလုိ႔မသင့္ေတာ္ပါဘူး။ သူတုိ႔အတြက္ မိမိတုိ႔ေတြ တက္ႏိုင္သေလာက္ ေထာက္ပံ့ေပးႏိုင္မႈ ကာယကံ က႐ုဏာေျမာက္ေအာင္ လုပ္မွသာလွ်င္ သူတုိ႔အတြက္လည္း အက်ိဳးရွိပါလိမ့္မယ္။ လွဴဒါန္းမႈနည္းသည္၊ မ်ားသည္ကေတာ့ မိမိတို႔ ၀င္ေငြႏွင့္မိမိအတိုင္းအတာေၾကာင့္ ကြဲျခားမႈေတာ့ရွိပါလိမ့္မယ္။ သို႔ေသာ္ မိမိတုိ႔စိတ္မွာ


ေမတၱာ၊ က႐ုဏာ သက္၀င္လွဴဒါန္းမႈ၊ ေစတနာထက္သန္မႈကသာ ပဓာန ျဖစ္ပါတယ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္လည္း တက္ႏိုင္တဲ့ဘက္မွ၊ တက္စြမ္းသေလာက္ ပါ၀င္လွဴဒါန္း ေနျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ မုိးစက္ေပါင္းမ်ားစြာ စုေပါင္းရာမွ ျမစ္၊ ေခ်ာင္းေတြျဖစ္လာရသလို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြအားလံုး အနည္းငယ္မွ်ပင္ ျဖစ္ပါေစ တေထာင့္တေနရာမွ လွဴဒါန္းမႈ၊ ေစာင့္ေရွာက္မႈေတြလုပ္သြားၾကမည္ဆုိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြရဲ႕ ညီ၊ အကုိ၊ ေမာင္ႏွမ၊ ဘုိးဘြား၊ မိဘေတြမွာ အႏိႈင္းမရတဲ့ ပီတိအၿပံဳးနဲ႔ စားသံုး ႏိုင္ၾကမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ နည္းသည္၊ မ်ားသည္ ပဓာန မထားဘဲ၊ အသင္းလိုက္ျဖစ္ေစ၊ အဖြဲ႕လို္က္ျဖစ္ေစ၊ လစဥ္စုေပါင္း၍ ျဖစ္ေစ အမိေျမမွ သားခ်င္းမ်ားကို တက္စြမ္းသမွ် ေဖးကူရေအာင္လို႔ တုိက္တြန္းပါရေစ။

အရိပ္မဲ႔ပန္း ၊မႏြမ္းေစခ်င္၊

ကရုဏာ၀င္၍၊

တတ္စြမ္းသမွ်၊ လွဴဒါနျဖင္႔၊

ကူညီေဖးမ၊ ပရဟိတ…….။

ကၽြန္ေတာ္တို႔လူမ်ိဳးေတြဟာ အလွဴအတန္းမွာေတာ့ အင္မတန္ ရက္ေရာၾကတယ္ဆိုတာ အားလံုးသိေနၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ဆြမ္းတစ္နပ္မရေသးတဲ႔ ဆရာေတာ္ကို လွဴလိုက္ရမွာ၊ ဒုကၡအတိေရာက္ေနတဲ႔ ကေလးသူငယ္တို႔ကို ေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္ရမွာ ၀န္ေလးတတ္ၾကတယ္။ ပါးစပ္ကပဲ သနားလြယ္ၾကပါတယ္။ ကာယကံေျမာက္ကရုဏာ မျဖစ္ၾကပါဘူး။ မလိုအပ္တဲ႔ ေနရာေတြမွာ ဘုရားတည္၊ ေက်ာင္းေဆာက္ၿပီး ဘုရားဒကာျဖစ္ခ်င္ၾကပါတယ္။ လိုအပ္တဲ႔ ေနရာမွာ အိမ္သာေတာင္ မေဆာက္ေပးခ်င္ၾကပါဘူး။ ယခုပစၥဳပၸန္အခ်ိန္မွာ လိုအပ္ေနတာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေနတယ္။ ဒါေလးေတြကို သိေစခ်င္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ေဟာေတာ္မူခဲ႔တာေလး ရွိပါတယ္။ “ဒါနအေၾကာင္းကို ငါဘုရားေလာက္သာ သိမယ္ဆိုရင္ ကိုယ္စားမယ့္ ထမင္း လုပ္ကိုေတာင္ မစားဘဲ လွဴဒါန္းၾကလိမ္႔မယ္လို႔” မိန္႔ဆိုခဲ႔ပါတယ္။ တစ္ကယ္သာသနာျပဳ တယ္ဆိုတာကလည္း ဘုရားတည္ ေက်ာင္းေဆာက္တာမွ သာသနာျပဳတယ္မေခၚဆိုပါဘူး။ သာသနာသည္လည္းဘဲ အေဆာက္အဦး မဟုတ္ပါဘူး။ သာသနာျပဳတယ္ဆိုတာ ဗုဒၶအဆံုး အမေတြကို ကိုယ့္ႏွလံုးသားနဲ႔ အျခားသူေတြရဲ႕ႏွလံုးသားမွာ တည္ေအာင္ႀကိဳးစားတာကမွ တကယ့္သာသနာျပဳတာပါ။ ဗုဒၶအဆံုးအမေတြက ဘာလဲဆိုတာ ျပန္လည္သံုးသပ္ၾကည့္ ေစခ်င္ပါတယ္။ အတုိဆံုးျခံဳေျပာရရင္.. ေကာင္းမႈမွန္တာမွ်အကုန္လုပ္၊ မေကာင္းတာမွန္သမွ် ဘာမွ မလုပ္နဲ႔၊ စိတ္ကိုျဖဴေအာင္ထားဖုိ႔ပါ။ ဒါ႕ေၾကာင့္ ေကာင္းမႈဒါနလုပ္ရာမွာလည္း “မေရြးခ်ယ္ဘဲ ရမ္းလွဴေသာဒါနသည္ ျဖစ္ရာဘ၀တြင္ ပစၥည္းဥစၥာေပါမ်ားၾကြယ္၀ေသာ္လည္း ဉာဏ္ထုိင္းသူ မဂ္ဖုိလ္မရႏိုင္သူျဖစ္ရသည္။ ေလာကအတြက္၊ သာသနာအတြက္ ဉာဏ္ယွဥ္ၿပီး ေရြးခ်ယ္လွဴဒါန္းသူမ်ားသည္ ျဖစ္ရာဘ၀တြင္ ပစၥည္းဥစၥာေပါမ်ား ခ်မ္းသာရသလို ဉာဏ္လည္းေကာင္းသည္။ တရားတစ္ႀကိမ္နာ႐ံုႏွင့္ မဂ္ဖုိလ္ရႏိုင္သည္။ ပညာမဲ့သူသည္ ဘ၀ကို ကာမဂုဏ္ ခံစားဖုိ႔အတြက္ အသံုးခ်၍ အပယ္ေလးပါးသို႔သြားသည္။ ပညာရွိသည္ လူ႔ဘ၀ ကုသိုလ္ရဖုိ႔အတြက္အသံုးခ်၍ နိဗၺာန္သို႔သြားသည္” ဟု ဆရာေတာ္ အရွင္ဇ၀န (ေမတၱာရွင္)က ဆံုမတရားေရးေပးခဲ့ပါတယ္။

ယခုလက္ရွိအခ်ိန္မွာ အမွန္တကယ္လိုအပ္ေနေသာ ေနရာေလးတစ္ခုကို ညႊန္ျပလိုပါတယ္။ လူမ်ိဳးစံု၊ ဘာသာစံု မိဘမဲ့ကေလးငယ္မ်ားႏွင့္ နာဂစ္မုန္တုိင္းဒဏ္ေၾကာင့္ ခိုလႈံ ေရာက္ရွိလာရေသာ မိဘမဲ့ကေလးေပါင္း(၆၀၀)ေက်ာ္ကုိ ဆရာေတာ္ဘုရား၏ ႀကီးမားေသာ က႐ုဏာႏွင့္ ေစာင့္ေရွာက္ထားလ်က္ရွိပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ကေလးငယ္မ်ား၏ ေနထုိ္င္စားေသာက္ေရးႏွင့္ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရးအတြက္ ဘက္စံုျပည့္စံုရန္မွာ အင္မတန္ ခက္ခဲလ်က္ရွိပါတယ္။ လိုအပ္တဲ့ေနရာ၊ လိုအပ္တဲ့အခ်ိန္၊ လိုအပ္တာေလးေတြကို လွဴရတာဟာ အင္မတန္ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဉာဏ္ႏွင့္ယွဥ္ေသာ ဒါနမ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။ ယခုသူတုိ႔ေလးေတြဟာ…

ဂ်င္းတစ္တက္နဲ႔ ဟင္းခ်က္ေနၾကရရွာတယ္။

ဗလာတစ္အုပ္နဲ႔ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ရြတ္ေနၾကတယ္။

တီရွပ္တစ္ထည္နဲ႔ ရယ္တတ္ေနၾကတယ္။

ဆားတစ္ဆုပ္နဲ႔ တအားတုတ္ ေနၾကတယ္။

ေဂၚရခါးသီးနဲ႔ အေပ်ာ္တအားၾကီးေနၾကတယ္။

အ၀တ္တစ္ထည္နဲ႔ ခ်စ္စဖြယ္ ျဖစ္ေနၾကတယ္။

အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္တတ္ ေနတတ္ စိုးရိမ္တတ္ၾကတယ္။


“အပင္ရွင္သန္ ပန္းတိုင္းပြင္႔ဖို႔ ေျမဆီ၊ ေရေန လိုအပ္သလို ထမင္းနွစ္နွပ္နဲ႔ ေရရွည္ ရပ္တည္ဖုိ႔ သူတို႔ ထူးခၽြန္ေျပာင္ေျမာက္ လူလားေျမာက္ဖို႔ သူတို႔ အနာဂါတ္ေလးေတြ လွပရွင္သန္ေစဖို႔
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၊ ကၽြန္မတို႔ ေမတၱာ၊ ဂရုဏာ ေစတနာနဲ႔ ျပဳစုေစာင္႔ေရွာက္ၾကပါစို႔……………၊”




ဦးပ႑၀ (ဦးစီးပဓာန နာယကဆရာေတာ္)

ဒုိး၀င္ေအာင္ကံသာ ပရဟိတလူငယ္ဖြံ႔ျဖဳိးေရးေက်ာင္း၊

လူမ်ဳိးစုံျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေရးဌာန၊

ျပင္ဦးလြင္ၿမဳိ႔၊

မႏၲေလးတုိင္း၊

၃၃မုိင္ ၇ဖာလုံ၊ မႏၲေလး+ျပင္ဦးလြင္ လမ္းေဘးအတက္လမ္း။



ဒိုးပင္သုိ႔ ပါ၀င္လွဴဒါန္းလိုလွ်င္….. ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ပရဟိတ လုပ္ေဆာင္ေနသူမ်ားႏွင့္ တုိက္႐ိုက္ဆက္သြယ္ႏိုင္ပါသည္။

ေမာင္သစ္လြင္ထြန္း (starfalls.nazy@gmail.com) ph 02-80211, 02-80322

မသန္းသန္းႏု (wgwhitegirl@gmail.com) ph 09-2018506

ကို၀င္းေက်ာ္သူ (wkthu2006@gmail.com)

Global Net ,Room 1,building 7,Hlaing tsp (01-652232,652324,507054)
ရုံးခ်ိန္(မနက္၉း၀၀ မွညေန ၅း၃၀ ထိ)(တနလၤာေန႕မွ စေနေန႕အထိ)


စကၤာပူ မွာဆက္သြယ္ႏိုင္ရန္...

ပိစိ - ၀၆၅-၉၂၃၉၂၄၄၁ (moethu.may@gmail.com)

မၿငိမ္း - ၀၆၅-၈၁၅၂၆၈၁၁ (khinchothet@gmail.com)

ကိုသက္ - ၀၆၅-၉၃၃၉၂၂၇၀ (kothetsince1986@gmail.com)


ေရးသားတင္ျပသူ- ေအာင္ဦး