တရားအားထုတ္တယ္ ဆုိရာ၀ယ္

ဗုဒၶျမတ္စြာေဟာၾကားခဲ့ တရားဓမၼမ်ားကုိ လိုက္နာက်င့္သံုးသူေတြသည္ ေလာကီ ေလာကုတ္ ႏွစ္ျဖာေသာ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာကုိ ရရွိေစႏုိင္ပါတယ္။ ဘ၀ေနထုိင္ရာမွာ ခ်မ္းသာ႐ံုမကပဲ သံသရာေဘးဒုကၡအေပါင္းမွ လြတ္ေျမာက္ႏုိင္ေအာင္လည္း ေက်းဇူးျပဳႏုိင္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ သူေတာ္စင္တုိ႔က အလံုးစံုေသာ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာကုိ ေဆာင္ယူႏုိင္တယ္ဆုိတာ သက္၀င္ယံုၾကည္ၾကတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ တရားနည္းလမ္းမ်ား အတုိင္း လိုက္နာအားထုတ္ ေနၾကတာပါ။ တရားဓမၼမ်ားကုိ ေမ့ေလ်ာ့ၿပီး ေနခ်င္သလိုေန၊ လုပ္ခ်င္တာကုိ ရမ္းလုပ္ေနၾကတယ္ဆုိရင္ေတာ့ တရားဓမၼေတြကုိ အမွန္တကယ္ပဲ မယံုၾကည္ ေသးဘူးလို႔ အ႐ုိးသားဆံုး ေျပာရမွာပါပဲ။ တခ်ိဳ႕က ေျပာၾကတယ္။ “ငါတုိ႔က တရားဆုိတာဘာလဲ သိတယ္၊ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ ဆုိတာ ဘယ္လိုလဲသိတယ္၊ မလုပ္ႏုိင္ေသးလို႔ မလုပ္ေသးတာ” စသျဖင့္ေပါ့။ လက္ရွိေန ေနတဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့လည္း တေန႔ထက္ တေန႔ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာန၊ အစရွိတဲ့ ကိေလသာေတြကလည္း ေလ်ာ့နည္းမသြားၾကဘူး။ အဲလို ျဖစ္ေနၾကတယ္ဆုိေတာ့ တရားနဲ႔ေနတယ္၊ တရားအားထုတ္ၾကတယ္ဆုိတာ ဘာအတြက္ေၾကာင့္လဲ? ဘယ္လိုေတြ က်င့္မွ တရားအားထုတ္ၾကတယ္။ တရားနဲ႔ ေနတယ္လို႔ ဆုိၾကမလဲ?။ ေတြးၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။

တရားအားထုတ္ၾကတယ္ ဆုိေတာ့လည္း လူေတြအမ်ားစုက တရားထုိင္ေနမွ အားထုတ္ေနတာလို႔ လက္ခံထား ၾကတယ္။ တရားမထုိင္ရင္ပဲ တရားအားထုတ္တာ မဟုတ္ေသးဘူးလို႔ ျမင္ၾကတယ္။ ထုိင္တုိင္းေရာ တရားရသြားလားလို႔ ျပန္ေတြးၾကည့္စရာ ရွိပါတယ္။ တရားထုိင္ရင္း ေလာဘ၊ ေဒါသ ျဖစ္ေနတာေတြ ရွိပါတယ္။ ထုိင္မွပဲ ေကာင္းတဲ့ အာ႐ံုေလးေတြ ပံုေဖာ္စိတ္ကူးလို႔ ေပ်ာ္ေနတာေတြလည္း ရွိတာပါပဲ။ မေက်နပ္တာေတြ ေတြးမိလို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေျခေထာက္က နာလို႔၊ က်င္လို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ငါ့စိတ္ေတြ တည္ၿငိမ္မႈ မရေသးဘူးဆုိၿပီး မေက်နပ္လို႔ ေဒါသျဖစ္ရတာေတြလည္း ရွိၾကတာပါပဲ။ တရားအားထုတ္တယ္ဆုိတာ အရွင္းဆံုးေျပာရရင္ ကိေလသာ နည္းပါးေအာင္၊ ကုန္ဆံုးသြားေအာင္ က်င့္ၾကံတာပါပဲ။ ေလာဘ၊ ေဒါသ ဆုိတာေတြ ျဖစ္ေနေသးတယ္ဆုိရင္ တရားမဟုတ္ေသးဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ထားရမယ္။ ဒါေၾကာင့္ တရားထုိင္ေနတုိင္း တရားမဟုတ္ေသးဘူးလို႔ နားလည္ဖုိ႔ လိုအပ္ပါတယ္။ တရားမထုိင္းတုိင္းလည္း တရားမရဘူးလို႔ ယံုၾကည္မထားရပါဘူး။ ဘုရာရွင္ ရွိစဥ္က သာ၀တၳိျပည္ လူ(၉)ကုေဋရွိရာမွာ (၇)ကုေဋသည္ အရိယာျဖစ္ပါတယ္။ ေန႔စဥ္ ေနစဥ္မွာ သီလေတြ ေစာင့္ထိန္းၿပီး ေလာဘ၊ ေဒါသနည္းေအာင္ က်င့္ၾကံၾကရင္းနဲ႔ တရားရသြားၾကတာပါပဲ။

တရားက်င့္ရာမွာ ၀ိပႆနာယာနိက၊ သမထယာနိက ဆုိၿပီးရွိပါတယ္။ သမထယာဥ္ သပ္သပ္ စီးသြားရင္နိဗၺာန္ မေရာက္ႏုိင္ေသးပါဘူး။ သမထယာဥ္စီးၿပီး ၀ိပႆနာယာဥ္ကုိ ေျပာင္းစီးလိုက္တာနဲ႔ အဲဒီ ၀ိပႆနာယာဥ္က တဆင့္ အရိယာမဂၢင္ယာဥ္ကုိ ေရာက္သြားပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ပဲ နိဗၺာန္ေရာက္တာပါပဲ။ ဒီေတာ့ သမထပဲ အရင္ အားထုတ္ရမွာလား ေမးစရာရွိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က ၀ိပႆနာ သပ္သပ္ပဲ အားထုတ္ၾကတယ္။ စ်ာန္ေတြ၊ အဘိဉာဥ္ေတြ မရၾကဘူး။ ဒါေပမယ့္ နိဗၺာန္ေရာက္သြားပါတယ္။ စာေပေတြမွာေတာ့ အ႒ကထာ ဆရာေတာ္ ႀကီးေတြက သမာဓိဘာ၀နာ၊ ပညာဘာ၀နာ၊ သမာဓိ ပညာႏွစ္မ်ိဳးလံုး တြဲတဲ့ ဘာ၀နာလို႔ သံုးမ်ိဳးျပပါတယ္။ ရွင္းေအာင္ေျပာရရင္ သမထ အားထုတ္ၿပီးမွ ၀ိပႆနာ အားထုတ္လို႔ရတယ္။ သမထခ်ည္းပဲ အားထုတ္လို႔ ရတယ္။ ၀ိပႆနာခ်ည္းပဲ အားထုတ္လို႔ရတယ္။ ၀ိပႆနာ အားထုတ္ၿပီးမွ သမထ အားထုတ္လို႔လည္း ရတယ္။ သမထခ်ည္းပဲ အားထုတ္ရင္ေျမလွ်ိဳး၊ မိုးပ်ံတဲ့ အထိေတာ့ ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသာတပန္ေတာင္ မျဖစ္ဘူး။ ၀ိပႆနာခ်ည္းပဲ အားထုတ္ရင္ ရဟႏၲာေတာ့ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ စ်ာန္ေတြ အဘိဉာဥ္ေတြ မရဘူး။ ဒါကုိ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြက ေျမေလွ်ာက္ရဟႏၲာလို႔ သံုးၾကပါတယ္။

မိမိတုိ႔ကိုယ္တုိင္ ဘယ္လိုအားထုတ္ၾကမလဲ ဆုိတာေတာ့ ကုိယ္တုိင္ ေရြးခ်ယ္ထားၾကမွာပါ။ သမထ အားထုတ္ ရင္လည္း စ႐ုိက္ကုိ ၾကည့္ၿပီး အားထုတ္ရတဲ့ ကမၼဌာန္းေတြကုိ ေဟာခဲ့ပါတယ္။ (ေလာဘစ႐ုိက္မ်ားရင္ အသုဘကမၼဌာန္း႐ႈ။ ေဒါသစ႐ုိက္မ်ားရင္ ေမတၱာဘာ၀နာပြား။ ေမာဟစ႐ုိက္မ်ားရင္ မရဏႏုႆတိပြား။ သဒၶါစ႐ုိက္မ်ားရင္ ဗုဒၶါႏုႆတိပြား။ ၀ိတက္စ႐ုိက္မ်ားရင္ အာနာပါနကမၼဌာန္း။ ပညာစ႐ုိက္မ်ားရင္ ဓာတ္ႀကီး ေလးပါး႐ႈ)။ ၀ိပႆနာ ဆုိတာက်ေတာ့ ပညတ္ႏွင့္ ပရမတ္ ကြဲကြဲျပားျပား သိေအာင္ ၾကားနာမွတ္သားၿပီးမွ၊ ပရမတ္ရဲ႕ သဘာ၀ကုိ လက္ေတြ႕ျမင္ေအာင္ ႐ႈျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

နိဗၺာန္နဲ႔ သံသရာဟာ တဆက္တည္းမွာ ရွိပါတယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ခုဟာ ကမ္းပါး ႏွစ္ခုလိုပါပဲ။ အဲဒီ ႏွစ္ခုၾကားထဲမွာ ကိေလသာဆုိတဲ့ ေရက ၾကားခံေနတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ကမ္းႏွစ္ခုဟာ မနီးစပ္ႏုိင္ပဲ ျဖစ္ေနတာပါ။ ကိေလသာက ေခ်ာင္းေရ ပမာဏ ေလာက္ရွိရင္ ကမ္းႏွစ္ခုက နီးမယ္။ ျမစ္ေလာက္ရွိရင္ ပုိေ၀းမယ္။ ပင္လယ္ႀကီးေလာက္ရွိ ရင္ေတာ့ ကမ္းႏွစ္ခုက ပုိၿပီးေ၀းမွာေပါ့။ ေရလံုး၀မရွိေတာ့ရင္ ကမ္းႏွစ္ခုက တဆက္တည္းျဖစ္သြားမယ္။ ေရဆုိတာက ကိေလသာကုိ ဆုိလိုတာပါ။ ဒီေတာ့ ေရေတြကုန္မွ ကမ္းႏွစ္ခု ထိစပ္ရမွာ ျဖစ္သလို ကိေလသာကုန္မွလည္း သံသရာကေန နိဗၺာန္ကုိ ထိေတြ႔ခြင့္ရမွာပါ။ တရားအလုပ္ အားထုတ္ၾကတယ္ဆုိတာ ေရနဲ႔တူတဲ့ ကိေလသာေတြကုိ ကုန္ဆံုးေအာင္ လုပ္ေနၾကရတာပါ။ တေန႔ထက္ တေန႔ ကိေလသာေတြ ပါးလာမယ္ဆုိရင္ပဲ တရားလုပ္ေနတာပါ။ ကိေလသာ မျဖစ္ေတာ့ပဲ ကုသုိလ္ေတြျဖစ္ေနရင္ တရားလုပ္ေနတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေလ်ာင္း၊ ထုိင္၊ ရပ္၊ သြား စတဲ့ အမူအယာတုိင္းမွာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ မျဖစ္ဖုိ႔ ေနသြားဖုိ႔ အဓိကက်ပါတယ္။

ဓမၼေတြကုိ အားထုတ္ရာမွာလည္း သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ အစဥ္အတုိင္းသြားရပါတယ္။ သီလဆုိတာလည္း လူ႔ရဲ႕ ခါး၀တ္ပုဆုိးလို ဥပမာေပးၾကပါတယ္။ အေျခခံအားျဖင့္ ငါးပါးသီလကုိ လူတုိင္းေစာင့္ထိန္းရပါမယ္။ တရားအား ထုတ္မယ္ဆုိေတာ့ တရားထုိင္မွပဲလို႔ စဥ္းစားၾကတာမ်ားပါတယ္။ အေျခခံ သီလတရားကုိမွ လံုေအာင္ မေစာင့္ ထိန္းေသးပဲ တရားအားထုတ္ရင္ တရားရႏုိင္ဖုိ႔ ခက္ခဲပါလိမ့္မယ္။ ဒီေနရာမွာက ဓမၼနည္းလမ္းတက် ေျပာျခင္း ပါ။ ဘုရားရွင္လက္ထပ္က သႏၲတိအမတ္၊ အဂၤုလိမာလတုိ႔လို သီလေတြ ေဖာက္ဖ်က္ၿပီးေတာ့မွ တရားရသြားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြလည္း ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲလို ပါရမီရွင္ေတြ ျဖစ္ဖုိ႔ဆုိတာေတာ့ အင္မတန္ ခက္ခဲပါတယ္။ ၀ိပႆနာ၊ သမထ ေတြလုပ္ေနတယ္ဆုိၿပီး သီလမရွိေသးရင္ ပုဆုိးမႏုိင္ပဲ အျမင့္ကုိ ခုန္လွမ္းေနတာနဲ႔ တူပါလိမ့္မယ္။ ၀ိပႆနာသာ အဓိက ဒါန၊ သီလေတြ မလိုပါဘူးလို႔ ဆုိၾကရင္လည္း ဘုရားရွင္ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ ဒါန၊ သီလ တရားေတြကုိ သြယ္၀ုိက္တဲ့နည္းနဲ႔ မလိုအပ္ပဲ ေဟာခဲ့တယ္လို႔ ေျပာရာေရာက္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ (၄၅)၀ါ ကာလပတ္လံုးမွာ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း တရားေတြပဲ ေဟာတာျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ တရားတုိင္းဟာ သစၥာထုိက္ ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒါန၊ သီလ အလုပ္ေတြသည္လည္းပဲ နိဗၺာန္ေရာက္ေအာင္ ပုိ႔ေဆာင္ေပးႏုိင္ပါတယ္။ ဒီအမႈ ေတြ အေပၚမွာ ဒိ႒ိ၊ တဏွာ၊ မာန ဆုိတဲ့ သံသရာ နယ္ခ်ဲ႕တဲ့ ပပဥၥတရားေတြ မကပ္ၿငိဖုိ႔ လိုတာပါ။ မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးကလည္း ဒါန၊ သီလ လုပ္ရမွာ ရမ္းၿပီး မလုပ္ၾကဖုိ႔ သတိေပးတာပါ။ သစၥာသိၿပီး လုပ္မယ္ ဆုိရင္ ခႏၶာကုိ ေရာင္းၿပီး ဒါန ျပဳပါလို႔ မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

မိမိတုိ႔ေတြ အတြက္ အားကုိးစရာ တရားလက္မဲ့ မျဖစ္ဖုိ႔၊ တရားရွိထားဖုိ႔ အတြက္ တရားေတာ္ေတြကုိ အရင္ဆံုး နာယူ၊ ဖတ္မွတ္ေလ့လာ သင့္ပါတယ္။ တရားေတာ္ကုိ နာယူေနတာလည္းပဲ တရားအားထုတ္တာပါပဲ။ ႏွလံုးသြင္းမွန္ဖုိ႔ေတာ့ အဓိက က်တာေပါ့။ တရားကုိ အျပစ္ရွာတဲ့ ပံုစံနဲ႔ ဆုိရင္ေတာ့ ဘုရားရွင္ ေဟာေနလည္း တရားရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ႐ုိေသၾကည္ညိဳစြာနဲ႔ နာမယ္ဆုိရင္ တရားေတာ္ကုိ လုိက္ၿပီးေတြးေတာ စဥ္းစားေနတာ ျဖစ္လို႔ ေဒသနာဉာဏ္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ မိမိသႏၲာန္မွာ စိတ္ေအးခ်မ္းမႈ ျဖစ္ေနတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ကုသုိလ္ စိတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ကာေလန ဓမၼႆ၀နံ ဧတံ မဂၤလ မုတၱမံ ဆုိတဲ့ အတုိင္း မဂၤလာရွိတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ေနပါတယ္။ ပုညကိရိယာ ၀တၳဳဆယ္ပါးမွာ ဓမၼသ၀န ဆုိတဲ့ တရားနာျခင္း ပါပါတယ္။ ဘုရားရွင္ ေဟာခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကုိ အက်ိဳးရွိစြာ အသံုးခ်နည္း ေလးမ်ိဳးမွာ ကာေလနဓမၼသာ၀နာ ဆုိတဲ့ အခ်ိန္အားေလ်ာ္စြာ တရားနာျခင္းသည္လည္း တစ္ပါး ပါ၀င္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တရားနာေနတာသည္ ဘုရားရွင္ရဲ႕ အဆံုးအမကုိ လိုက္နာေနရာ ေရာက္ပါတယ္။ ကုသိုလ္ ျဖစ္ျခင္း၊ ဘုရားဆံုးမတဲ့အတုိင္း ေနထုိင္ျခင္းကုိ တရားအားထုတ္တယ္လို႔ သိရွိနားလည္ေစခ်င္ပါတယ္။

အဖုိးတန္တဲ့ လူ႔ဘ၀ ကာလတုိတုိေလးမွာ အဖုိးအတန္ုဆံုးေသာ သာသနာရဲ႕ အႏွစ္သာရကုိ ရရွိခံစားႏုိင္ၿပီး ဒုကၡခပ္သိမ္း ခ်ဳပ္ၿငိမ္းရာကုိ ရႏုိင္ ေရာက္ႏုိင္ၾကပါေစ…