“ေလာဘစ႐ုိက္အုိကုိ မလိုက္လို ေရွာင္ပစ္စုိ႔”

ေလာကမွာ အမ်ားစုေသာ ပုထုဇဥ္ေတြ ဘာလို႔ စိတ္ေအးခ်မ္းမႈ မရၾကလဲ ဆုိတာကို အေၾကာင္းရင္းရွာၾကည့္ရင္ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ အစရွိတဲ့ အကုသိုလ္ ေစတသိတ္ေတြရဲ႕ ျခယ္လွယ္မႈ ကိုခံစားေနရလို႔ ပဲျဖစ္ပါတယ္။ မူလက အၾကည္အတုိင္းရွိေနတဲ့ စိတ္ကေလးကို ေလာဘ ေစတသိတ္ ကပ္လိုက္ေတာ့ ေလာဘစိတ္ ျဖစ္ရ တယ္။ ေလာဘ ဆုိတာက လိုခ်င္မႈသေဘာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကာမဂုဏ္အာ႐ံုငါးပါး အေပၚလိုခ်င္တာ၊ (ရုပ္ပိုင္းဆုိင္ရာ တုိးတတ္မႈေတြကို တပ္မက္တာ) က ေလာဘ သေဘာပါ။ နိဗၺာန္ကိုလုိခ်င္တာ၊ တရားလိုခ်င္တာ၊ စာေပတတ္ခ်င္တာ၊ မရွိဆင္းရဲသူကို ေပးကမ္းလိုၿပီး ပစၥည္းဥစၥာလိုခ်င္တာေတြ ကေတာ့ ေလာဘမဟုတ္ပါဘူး။ ဆႏၵျဖစ္ပါတယ္။ ဆႏၵနဲ႔ ေလာဘသည္ မတူပါဘူး။ ဆႏၵက လိုခ်င္တာရၿပီးရင္ ေက်နပ္တတ္တဲ့ သေဘာရိွပါတယ္။ ေလာဘကေတာ့ ရေလ လိုေလ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ရေနပေစ လိုအပ္ေနမွာပါပဲ။ သစၥာေလးပါးမွာ ေလာဘဆုိတာ “သမုဒယ” သစၥာပါ။ သမုဒယ ဆုိတာက ဒုကၡျဖစ္ေၾကာင္း ဒုကၡေလာင္းေလးပါပဲ။ ဒီလိုဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႔ေတြ ေလာဘ (တဏွာ)ေၾကာင့္ ဒုကၡေတြရၿပီး သံသရာ တေၾကာမွာ ေမ်ာေနရတယ္ ဆုိတာ ေပၚလြင္ပါတယ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေလာဘႀကီးရင္ ဒုကၡႀကီးမယ္၊ ေလာဘငယ္ရင္ ဒုကၡငယ္မယ္၊ ေလာဘမရွိရင္ ဒုကၡမရွိ ေတာ့ၿပီလို႔ ဆုိၾကပါတယ္။


ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ဒါနျပဳဖို႔ တုိက္တြန္းတာဟာ ဘ၀အဆက္ဆက္ ခ်မ္းသာဖုိ႔ တခုတည္းမဟုတ္ပါဘူး။ ဘ၀အဆက္ဆက္က ပါလာခဲ့တဲ့ ေလာဘ တဏွာကို သတ္ႏုိင္ဖုိ႔ အဓိက ရည္ရြယ္ရင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါနျပဳတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ရဲ႕ စိတ္မွာ အေလာဘနဲ႔ အမစၧရိယ ျပဌာန္းပါတယ္။ တရားလုပ္တယ္ဆုိတာ အဓိကေတာ့ မေနာကံ အလုပ္ပါ။ စိတ္ေလးေကာင္းေအာင္ပဲ အရင္ဆံုးႀကိဳးစားဖုိ႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ မဟာဂႏၶာ႐ံု ဆရာေတာ္ႀကီးကလဲ စိတ္ေကာင္းရွိဖို႔ ပထမလို႔ ေရးသား ဆံုးမခဲ့ပါတယ္။ စိတ္ေကာင္းမေမြးႏုိင္ပဲ တရားထုိင္ေန႐ံုနဲ႔ေတာ့ တရားရဖုိ႔ မလြယ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္စိတ္သႏၲာန္မွာ ေလာဘအရင္းခံတဲ့ ကိေလသာေတြ မျဖစ္ရေအာင္ အၿမဲသတိရွိဖုိ႔ လိုအပ္ပါတယ္။ သတိမရွိရင္ေတာ့ ကိေလသာေတြရဲ႕ ထုိးနက္မႈကုိ ခံစားရၾကမွာပါပဲ။ သတိရွိဖုိ႔ သတိထားၾကစို႔ လို႔ ဆရာေတာ္အရွင္ေဆကိႏၵက မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ ကိုယ္က သတိထားမွ သတိရွိမွာပါ။ သတိ လက္လြတ္ေနရင္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ သတိျဖစ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ေလာဘကုိ “ေပမ”၊ “တဏွာ”၊ “ရာဂ”၊ “သမုဒယ” လို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး နာမည္တပ္ၿပီး ေျပာဆုိၾကပါတယ္။ “ေပမ” ဆုိတဲ့ စကားက “ခ်စ္ခင္ျခင္း” လို႔ အဓိပၸာယ္ ရပါတယ္။ ေလာဘသေဘာကို လိုက္ေနရင္ေတာ့ ဆင္းရဲဒုကၡေတြ႕ ရမွာမလြဲပါ။ အခ်စ္ေလာဘေၾကာင့္ အသက္ပါ ဆံုး႐ံႈးခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းကို အရွင္ဇ၀န ေရးသားတဲ့ “ျမန္မာတုိ႔၏ အသက္စာအုပ္” မွ ထုတ္ႏႈတ္ တင္ျပလိုက္ပါတယ္။

သီဟိုကၽြန္းရွိ စာသင္တုိက္ႀကီး တတုိက္မွာ အဘိညာဥ္ရ ေက်ာင္းထုိင္ စာခ် ဆရာေတာ္ႀကီး တပါးရွိပါတယ္။ တေန႔မွာ ဆရာေတာ္ႀကီးေက်ာင္းကို ရဟန္းပ်ိဳ တပါးက စာသင္သား အျဖစ္ေနဖုိ႔ ေလွ်ာက္တယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီက ထုိရဟန္းဟာ အမ်ိဳးသမီး တဦးေၾကာင့္ ရဟန္းသီလ ပ်က္မွာကို ႀကိဳျမင္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ေက်ာင္းမွာ သီတင္းသံုးဖုိ႔ ခြင့္မျပဳပါဘူး။ ေနာက္ဆံုး ရဟန္းက သံုးႀကိမ္ တုိင္ေအာင္ မ်က္ရည္၀ဲၿပီး ေတာင္းပန္တဲ့ အခ်ိန္က်မွ ဆရာေတာ္ႀကီးက ခြင့္ျပဳခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာေတာ္ ႀကီးက ေက်ာင္းအေနာက္ဘက္က ရြာထဲကို ဘယ္ေတာ့မွ မသြားဖုိ႔ ကတိေတာင္းပါတယ္။ ရဟန္းကလဲ မသြားပါဘူးလို႔ ကတိေပးခဲ့ပါတယ္။ ထုိရြာထဲမွာ အလြန္ေခ်ာေမာလွပတဲ့ အမ်ိဳးသမီး ရွိပါတယ္။ ထုိအမ်ိဳးသမီးက အ၀ါေရာင္ ၀တ္စံုနဲ႔ ပ၀ါကို အသံုးျပဳလို႔ ၀ါ၀ါ လို႔ပဲ ေခၚၾကတယ္။ ေခ်ာေမာလွပၿပီး သိကၡာရွိလြန္းတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ရြာမွာရွိတဲ့ ကာလသားမ်ားက သူတို႔နဲ႔ မတန္ဘူးဆုိတဲ့ သေဘာနဲ႔ အနားမကပ္ရဲေအာင္ ျဖစ္ၾကရတယ္။ ၀ါ၀ါ ကလဲ ဘယ္ေယာက်္ားေလးကိုမွ စိတ္မ၀င္စားပဲ ဘုရား၊ တရားဘက္ကုိသာ လိုက္စားပါတယ္။
သီတင္းကၽြတ္ၿပီး တေန႔က်ေတာ့ ရဟန္းက ဆရာေတာ္ႀကီးတားျမစ္ထားတဲ့ ၾကားက အေနာက္ဘက္ရြာထဲကုိ ဆြမ္းခံၾကြခ်င္စိတ္ေပၚတာနဲ႔ ၾကြသြားပါတယ္။ ရြာထဲရွိ အိမ္ေျခ တ၀က္ေက်ာ္ကို ဆြမ္းခံရာ ဘာမွ မထူးျခားေသးပါ။ ၀ါ၀ါ တုိ႔အိမ္ေရွ႕အေရာက္မွာ ရဟန္းတုိ႔ သိကၡာအတုိင္း မ်က္လႊာ ခ်ကာ ရပ္လိုက္ပါတယ္။ ဆြမ္းေလာင္းဖုိ႔ေစာင့္ေနတဲ့ ၀ါ၀ါက ဆြမ္းဇလံုကို မၿပီး ထြက္လာပါတယ္။ ဆြမ္းေလာင္းရမဲ့ ရဟန္း အနားေရာက္ေတာ့ မသိစိတ္က တုိက္တြန္းမႈေၾကာင့္ အေပၚေမာ့ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရဟန္းကလဲ အလိုလိုၾကည့္ခ်င္ စိတ္ျဖစ္လာတာေၾကာင့္ မ်က္လႊာကို ပင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အၾကည့္ႏွစ္ခု ဆံုသြားတာေပါ႔။ အၾကည့္ခ်င္းဆံုေတာ့ စကၡဳ႐ူေပန သံ၀ါသာ ရာဂပုတၱံ၀ိဇာယတိ (စကၡဳပသာဒ႐ုပ္ႏွင့္ အဆင္း႐ူပါ႐ံုတို႔၏ ေပါင္းေဖာ္မိျခင္းေၾကာင့္ တပ္မက္စြဲလမ္းျခင္းဟု ဆုိအပ္ေသာ ရာဂ ဟူေသာ သားကုိ ေမြးဖြား၏) ဟူေသာ ေဒသနာအတုိင္း တဦးႏွင့္ တဦး ခ်စ္မိခဲ့ပါတယ္။ ရဟန္းလည္း ဣၿႏၵိယသံ၀ရသီလကုိ ဖ်က္မိတဲ့ အတြက္ ႐ုတ္တရက္ပဲ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ လွည့္သြားပါတယ္။ (မ်က္စိ၊ နား၊ ႏွာ၊ လွ်ာ၊ ကိုယ္၊ စိတ္ျဖင့္ ျမင္ေသာအခါ၊ ၾကားေသာအခါ၊ နံေသာအခါ၊ စားေသာအခါ၊ ထိေသာအခါ၊ ေတြးၾကံသိေသာအခါတုိ႔တြင္ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ စေသာ ကိေလသာမ်ား ၀င္မလာေအာင္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ျခင္းကို ဣၿႏၵိယသံ၀ရသီလလို႔ ေခၚပါတယ္)။ ၀ါ၀ါမွာလည္း ဘာေျပာ ရမွန္း မသိေတာ့ပဲ ဆြမ္းဇလံုကို ေရွ႕ခ်ၿပီး အခန္းထဲ ၀င္ေျပးပါေတာ့တယ္။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့လဲ ရဟန္းရဲ႕ ႐ုပ္ပံုလႊာက မ်က္စိထဲက မထြက္ေတာ့ပဲ ေလာဘမီး စတင္ေလာင္ေတာ့တာေပါ႔။ သို႔ေသာ္ ၀ါ၀ါကေတာ့ ပူမွန္း မသိခဲ့။ ရဟန္းမွာလဲ ၀ါ၀ါ ပံုရိပ္ကို ေမ့မရ၊ စာလဲက်က္မရ၊ စိတ္ထဲလည္း စိတ္မပါ၊ ခဏျမင္ခဲ့ရတဲ့ အမ်ိဳးသမီး ကို ျပန္လည္ေတြ႔ခ်င္စိတ္ ျပင္းထန္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်မွ ဆရာေတာ္ႀကီးကို ေပးခဲ့တဲ့ ကတိကို ျပန္သတိရ ျဖစ္တယ္။ သို႔ေသာ္ လြန္ခဲ့ပါၿပီ။ ၃ ရက္ေလာက္ မသြားပဲေနႏုိင္ေသာ္လည္း ၄ ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ မေနႏုိင္ေတာ့။ သပိတ္ပိုက္ၿပီး ဆြမ္းခံထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ၀ါ၀ါတုိ႔အိမ္ေရွ႕အေရာက္မွာ ဆြမ္းခံ မရပ္ေတာ့ပဲ ဆက္ေလ်ာက္သြား ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ၀ါ၀ါရဲ႕ အေမက ေနာက္ကလိုက္သြားၿပီး တေနရာအေရာက္မွာ ရဟန္းကို ကြပ္ပ်စ္ေပၚၾကြေစၿပီး ေလွ်ာက္ၾကားပါတယ္။ ၀ါ၀ါက ရဟန္းကို စြဲလမ္းေနေၾကာင္း၊ အရွင္ဘုရားကို မရရင္ ေသႏုိင္ေၾကာင္း၊ အစားလဲ မစား၊ ေဆးလဲ မေသာက္ပဲေနေၾကာင္း စသျဖင့္ ေလ်ာက္ၿပီး ၀ါ၀ါ ကို လက္ထပ္ဖုိ႔ေျပာတာေပါ႔။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရဟန္းက စဥ္းစားၿပီး အၾကည့္တစ္ခုက ျဖစ္လာတဲ့ ဒုကၡက မနည္းပါလာလို႔ သံေ၀ဂျဖစ္မိပါတယ္။ ရဟန္းက လူ၀တ္လဲလိုက္ရင္ စာသင္တုိက္၊ ဆရာႏွင့္ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြ နာမည္ပ်က္ရေတာ့မယ္။ ေယာက်ာ္းေလးတ ေယာက္ကို မရလို႔ ေသမယ္ဆိုတာမျဖစ္ႏုိင္၊ ၾကာရင္ေမ့သြားမွာပဲ ဆုိၿပီး လူ၀တ္လဲဖုိ႔ မျဖစ္နုိင္ေၾကာင္း၊ စာသင္ဖုိ႔ စာသင္တုိက္ကို ေရာက္လာတာျဖစ္ေၾကာင္း၊ မိန္းမယူဖုိ႔ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ ဦးပဥၥင္း ကိုေမ့ၿပီး အျခားတေယာက္ ကို ယူလိုက္ပါ၊ ဦးပဥၥင္းကို ေမ့ဖုိ႔ေျပာလိုက္ပါလို႔ မိန္႔ၾကားခဲ့ပါတယ္။
ထုိျဖစ္ရပ္ေတြ ျဖစ္ၿပီး ရက္အတန္ၾကာေတာ့ စာခ်ဆရာေတာ္တပါးက ရဟန္းရဲ႕ အခန္းထဲကို ၀င္လာပါတယ္။ ရဟန္းလဲ ၀ါ၀ါနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး အျပင္သိပ္မထြက္၊ အစားလဲ ေကာင္းေကာင္းမစားပဲ ေနမေကာင္းတဲ့ ေ၀ဒနာ ခံစားေနရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ စာခ်ဆရာေတာ္ႀကီးက “ေအး… က်န္းမာေရးဂ႐ုစိုက္ကြာ၊ မင္းၾကည့္ရတာ သိပ္ ပိန္တာပဲ၊ အစားမ၀င္ဘူးထင္တယ္၊ မင္းစားခ်င္တာေျပာ၊ ငါ့ရဟန္း အမႀကီးကို ခုိင္းေပးမယ္၊ ေရာ့.. ေဟာဒီမွာ ဒီေန႔ရက္လည္ ဆြမ္းေကၽြးကရလာတဲ့ အ၀ါေရာင္ အေနကထိုင္ေလး၊ လွလိုက္တာ မင္းသံုးရေအာင္ လာစြန္႔တာ၊ ေသသြားတဲ့ မိန္းကေလးရဲ႕ ပု၀ါကုိ ခ်ဳပ္ထားတာတဲ့”။ အ၀ါေရာင္ ေနကထုိင္ေလးကို ျမင္လိုက္တာ နဲ႔ ရဟန္းက တုန္လႈပ္သြားပါတယ္။ ၀ါ၀ါ ကိုလည္း သတိရသြားတယ္။ ၀ါ၀ါျခံဳတဲ့ ပ၀ါေလးမ်ား ျဖစ္မလားဆုိတဲ့ အေတြးနဲ႔ အတူ ဆရာေတာ္ ဘယ္ရြာက ရခဲ့တာလဲ လို႔ေမးလိုက္ပါတယ္။ စာခ်ဆရာေတာ္ႀကီးက “အေနာက္ဘက္ရြာကေလ၊ သနားစရာပါကြာ၊ ေသတဲ့ မိန္းကေလးက အသက္ ၁၈ႏွစ္ေလာက္ ရွိေသးတာပဲ၊ အသုဘခ်တဲ့ေန႔က ငါတုိ႔ပါတယ္၊ ေသတာေတာင္ လွလိုက္တာကြာ၊ အသက္ရွင္စဥ္ကဆုိ ဘယ္ေလာက္လွမယ္ မသိဘူး၊ အင္း.. နာမည္ေလးကလဲ တမ်ိဳးေလးကြ၊ ၀ါ၀ါ တဲ့” လို႔ျပန္မိန္႔ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရဟန္းက ငါ့ေၾကာင့္ အျပစ္မဲ့တဲ့ မိန္းကေလးတေယာက္ ေသရၿပီ ဆုိတဲ့ အေတြးနဲ႔ မ်က္ရည္က် လာပါတယ္။ ၀ါ၀ါ ျခံဳခဲ့တဲ့ ပ၀ါမွျဖစ္တဲ့ ေနကထုိင္ေလးကို ရင္ဘက္ေပၚတင္ၿပီး မ်က္ရည္ကို ဆရာေတာ္ မျမင္ေအာင္ ေစာင္ျခံဳလိုက္ပါတယ္။ စာခ်ဆရာေတာ္က ဘာမ် မသိ၊ ၀ါ၀ါအေၾကာင့္ကိုသာ ဆက္ေျပာပါတယ္။
“ေအး.. မင္းခ်မ္းရင္ ေစာင့္ျခံဳထား၊ ေစာေစာက ၀ါ၀ါဆုိတဲ့ မိန္းကေလးဟာ ရဟန္းတပါးကို ျမင္ျမင္ခ်င္း စြဲလမ္း ခ်စ္သြားတာဆုိပဲကြ၊ ေနာက္ဆံုး မစားႏုိင္ မေသာက္ႏုိင္ထိ ျဖစ္လာလို႔ အဲဒီ ကိုယ္ေတာ္ေလးကို လူထြက္ဖုိ႔ သူ႔အေမက ေျပာေတာ့ ကုိယ္ေတာ္ေလးက မထြက္ႏုိင္ဘူးလို႔ ေျပာလိုက္သတဲ့ကြ၊ သနားစရာပဲကြာ၊ အဲဒီေန႔က စၿပီး ဘာမွ အစားမစားဘဲေနလိုက္တာ ခုႏွစ္ရက္၊ ရွစ္ရက္ေလာက္ရွိေတာ့ ေသတာပါပဲ”။
စာခ်ဆရာေတာ္ ေျပာေနတာကို ရဟန္းက တင္ပါ့၊ ဟုတ္လား စသျဖင့္ တစ္ခြန္းမွ ျပန္မေျပာလို႔ မသကၤာျဖစ္ၿပီး ျခံဳထားတဲ့ ေစာင္ကုိ ဆြဲလွပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စာခ်ဆရာေတာ္က “ဟင္” ဆုိတဲ့ အသံနဲ႔ အံ့ၾသသြားပါတယ္။ ေနကထုိင္အ၀ါေလးကို ရင္ဘက္ေပၚတင္ လက္ႏွစ္ဘက္က ဖိထားၿပီး အသက္ေပ်ာက္ေနတဲ့ ရဟန္း ကိုေတြ႔ရလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
သူတုိ႔ေတြသည္ ေသေလာက္ေအာင္ပင္ ေလာဘမီး အေလာင္ခံရတာပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ေတြသည္လည္း အေလာင္မခံရေအာင္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ဖုိ႔ လိုပါလိမ့္မယ္။ ေလာဘစ႐ိုက္ အားႀကီးတဲ့သူေတြက အသုဘကမၼ႒ာန္း ပြားမ်ားျခင္းန႔ဲ သင့္ေတာ္ပါတယ္။ “တစ္စတစ္စ စြန္႔၀ံ့မွလွ်င္၊ ဘ၀ေနာင္ေနာက္၊ ဆက္တုိင္းေကာင္း၏” ဆုိတဲ့ တရားစာစုေလးအတုိင္း ေလာဘနည္းနည္းစြန္႔ႏုိင္လွ်င္ နည္းနည္းခ်မ္းသာမယ္၊ မ်ားမ်ားစြန္႔ႏုိင္ရင္ မ်ားမ်ားခ်မ္းသာမယ္၊ အကုန္လံုးစြန္႔ႏုိင္ရင္ နိဗၺာန္ကုိပါ ရႏိုင္ပါတယ္။
တသံသရာလံုးက ပါလာခဲ့တဲ့ ေလာဘ စ႐ိုက္ဆုိးကို အၿပီးႏုိင္ပယ္သတ္ႏိုင္ၿပီး ဒုကၡခပ္သိမ္းၿငိမ္းရာ နိဗၺာန္သို႔ တုိင္ေအာင္ က်င့္ၾကံအားထုတ္ႏုိင္ၾကပါေစ…။


“ကိုယ္တုိင္ေတြးလို႔ သိပါေလ”

“ဂါမဏိ… လြန္ေလၿပီးေသာ အခါက သတၱ၀ါတုိ႔သည္ မကင္းေသာ ရာဂ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ ရွိကုန္၏။ ယင္းတုိ႔ျဖင့္ ေႏွာင္ဖြဲ႔ကုန္၏။ ကေခ်သည္ သည္ ထုိသတၱ၀ါတုိ႔ အလယ္သို႔ ၀င္၍ ထုိသတၱ၀ါတုိ႔အား လြန္စြာႏွစ္သက္ျခင္း၊ အမ်က္ထြက္ျခင္း၊ မုိက္မဲေတြေ၀ျခင္းငွာ တပ္မက္ႏွစ္သက္ေစတတ္ေသာ အာ႐ံု၊ မုိက္မဲေတြေ၀ ေစတတ္ေသာ အာ႐ံုတုိ႔ကို အနီးသို႔ေဆာင္၏။ ထုိကေခ်သည္ သည္ မိမိလည္း လြန္စြာေမ့ေလ်ာ့လ်က္ သူတစ္ပါးတုိ႔ကုိလည္း လြန္စြာေမ့ေလ်ာ့ ေစတတ္ေသာေၾကာင့္ ေသသည္မွ ေနာက္၌ ပဟာသ အမည္ရွိေသာ ငရဲ၌ ျဖစ္ရ၏”
(သံယုတ္ပါဠိေတာ္)
သတၱ၀ါေတြ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ေနၾကတာကို ကယ္တင္မယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ရင္းေစတနာေၾကာင့္ ဘုရားရွင္သည္ ပါရမီျဖည့္က်င့္ၿပီး ဘုရားျဖစ္ေအာင္ က်င့္ၾကံအားထုတ္ ခဲ့ရတယ္ဆုိတာ အားလံုးသိၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားေသာ တရားေတာ္ေတြကို အႏွစ္ခ်ဳပ္္ရင္ ပိဋကတ္သံုပံု ရပါတယ္။ ထုိ ပိဋကတ္သံုးပံုကို အႏွစ္ခ်ဳပ္ရင္ ေဗာဓိပကၡိယတရား (၃၇)ပါး ရပါတယ္။ ထုိ ေဗာဓိပကၡိယတရား (၃၇)ပါးကို အႏွစ္ခ်ဳပ္ရင္ မဂၢင္ (၈)ပါး ရပါတယ္။ ထုိ မဂၢင္ (၈) ပါးကုိ ခ်ဳံ႕လိုက္ရင္ (သီလမဂၢင္ (၃)ပါး၊ သမာဓိမဂၢင္ (၃)ပါး၊ ပညာမဂၢင္ (၂)ပါး) သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ ျဖစ္ပါတယ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာ သာသနာသည္ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ တည္းဟူ ေသာ သိကၡာေတာ္သံုးရပ္ ႏွင့္ျပည့္စံုတယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ ထုိအေၾကာင္းေတြကိုေတာ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိင္း သိသင့္တယ္လို႔ ခံယူမိပါတယ္။


ဘုရားရွင္ေဟာၾကားခဲ့ေသာ တရားေတာ္မ်ားကို ယေန႔တုိင္ နာၾကား၊ အားထုတ္ခြင့္ ရေနျခင္းမွာလဲ သာသနာကို အခက္အခဲေပါင္း မ်ားစြာၾကားမွ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ေသာ သံဃာေတာ္ အရွင္သူျမတ္မ်ား၏ ေက်းဇူး ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ယေန႔တုိင္လည္း ေနရာ အႏွံ႔အျပားမွာ တရားပြဲမ်ား ျပဳလုပ္နာၾကားေနဆဲပါ။ ကမာၻ႔ႏိုင္ငံ အမ်ားစုမွာလဲ ဆရာေတာ္မ်ားမွ သာသနာအက်ိဳး၊ လူသားေတြ ေကာင္းက်ိဳးအတြက္ တရားဓမၼမ်ား ေဟာၾကားဆံုးမ ေနၾကပါတယ္။ ထုိတရားေတြသည္ တုိင္းသားျပည္သူတုိ႔၏ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာ အတြက္ပင္ ျဖစ္ပါတယ္။ မိမိတုိ႔ ကိုယ္တုိင္ပင္ စဥ္းစားၾကည့္ၾကပါ။ တရားဓမၼေတြ မည္သို႔ပင္ ေဟာၾကားဆံုးမ ေနေသာ္လည္း လိုက္နာက်င့္ၾကံျခင္း မရွိရင္ေတာ့ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာကို ေဆာင္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူတဦးနဲ႔ တဦးရဲ႕ အထံု ပါရမီ မတူတာေၾကာင့္ အားလံုး မလိုက္နာႏုိင္တာကို အျပစ္မဆုိသာပါ။ သို႔ေသာ္ တရားဓမၼကုိေတာ့ တန္ဖိုးထားတတ္ဖုိ႔၊ ႐ိုေသေလစားဖုိ႔ လိုအပ္မယ္လို႔ ေတြးမိပါတယ္။
ယေန႔အခ်ိန္အခါမွာ အေနာက္တုိင္း ယဥ္ေက်းမႈမ်ား၊ ဂီတပညာမ်ား၊ ေနထုိင္မႈ စရိုက္မ်ား စတဲ့ ေလာကီ အသြင္အျပင္ေတြကို အတုယူလာၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ လူတုိင္းမွာ ကိုယ္ေက်နပ္တဲ့ အာရံုနဲ႔ ေနတာ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ အားလံုးကုိ ၀င္ေရာက္ မေျပာလိုပါဘူး။ သာသနာႏွင့္ ေလာကီ အလုပ္ေတြ ေရာေႏွာၿပီး လုပ္ေဆာင္တာေတာ့ မျဖစ္သင့္တဲ့ ကိစၥတခု လို႔ခံယူမိပါတယ္။ ဂီတ၊ အႏုပညာ နဲ႔ပတ္သတ္လို႔ သိျမင္လာတာ ေတြကို ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဂီတ၊ အႏုပညာဆုိတာ လူသားေတြရဲ႕ အသိေတြ၊ ေနထုိင္မႈ စ႐ိုက္ေတြကုိ ေျပာင္းလဲ ႏုိင္စြမ္းရွိပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ငယ္စဥ္က မိခင္ေမတၱာဖြဲ႔ သီခ်င္း တပုဒ္ထဲမွာ “ျမတ္စြာဘုရားေတာင္မွ ႏုိ႔တလံုး ဖိုးသာ ေက်တယ္ အေမ” လို႔နားေထာင္ခဲ့ရပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားေတာင္ ႏုိ႔တလံုးဖိုးပဲ ေက်တယ္ဆုိေတာ့ ငါတုိ႔ ဆုိရင္ ဘယ္ေလာက္ဆပ္ဆပ္ ေက်မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ အမွတ္မွားခဲ့ပါတယ္။ (မိဘေမတၱာကို ပံုေဖာ္တာ မွန္ေသာ္လည္း အသိမွား၊ အမွတ္မွားျဖစ္ေအာင္ေတာ့ မလုပ္မိဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္)။ အရွင္ဆႏၵာဓိက ေရးတဲ့ “ႏို႔ႏွစ္လံုးဖိုး ေက်ပါတယ္” ဆုိတဲ့ စာအုပ္ဖတ္တဲ့ အခ်ိန္က်မွ အမွန္ကို သိခဲ့ရတာပါ။ ဒီေနရာမွာ သီခ်င္းစာသားေတြကုိ သတိထားေစခ်င္ပါတယ္။ ေတဘံုမာ၊ ဘ၀သံသရာ စတဲ့ သီခ်င္းေတြကေတာ့ နားေထာင္ရင္းနဲ႔ပဲ တရားအသိ ရသြားႏုိင္ပါတယ္။
“ပထမ အရြယ္မွာ ပညာရွာ၊ ဒုတိယ အရြယ္မွာ ဥစၥာ၊ တတိယ အရြယ္မွာ ဘာ၀နာ တရားပြားၾကစို႔” လို႔ ဆုိၾကပါတယ္။ ႐ုတ္တရက္ၾကည့္လိုက္ရင္ မွန္တယ္ထင္ရတယ္။ ေသခ်ာေတြးၾကည့္ပါစို႔။ တတိယ အရြယ္ေရာက္မွ ဘာ၀နာ တရားပြားမယ္ဆုိေတာ့ ဘာ၀နာပြားမယ့္ အလုပ္ကို ေနာက္ဆံုးမွ လုပ္ရမယ္ထင္တဲ့ သေဘာ သက္ေရာက္ေနပါတယ္။ တတိယ အရြယ္ မေရာက္ခင္ မေသဘူးလို႔ ဘယ္သူက အာမခံေပးႏုိင္မလဲ။ လူဆုိတာ အသက္ႀကီးလာရင္ ဦးေႏွာက္ရဲ႕ အလုပ္လုပ္ေဆာင္ႏုိင္မႈက အားနည္းလာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွ တရားအားထုတ္ရင္ တရားရဖုိ႔ ခဲယဥ္းပါမယ္။ ငယ္စဥ္က တရားအသိမရွိေတာ့ နတ္ေတြ၊ ဘုိးေတာ္ေတြ၊ မယ္ေတာ္ေတြ၊ ဘိုးဘုိးႀကီး၊ သူရသတီ စတဲ့ ကိုးကြယ္မႈ အစစ္မဟုတ္တဲ့ ဒိ႒ိအယူေတြကို ေသခ်ာမသိျဖစ္မယ္။ အဲဒီ အစြဲေတြကို အသက္ႀကီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေဖ်ာက္လို႔ ခက္ပါလိမ့္မယ္။ ဒိ႒ိအယူနဲ႔ ေသရင္ေတာ့ ယမမင္းနဲ႔ စစ္တမ္း ၀င္စရာ မလိုပဲ ငရဲကို တုိက္ရိုက္သြားရပါမယ္။ ဒီေတာ့ ပထမ အရြယ္မွာ ပညာနဲ႔ တရားရွာ၊ ဒုတိယ အရြယ္မွာ ဥစၥာနဲ႔ တရားရွာ၊ တတိယ အရြယ္မွာ အလံုးစံုေသာ တရားရွာ သင့္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ စာဖတ္သူမ်ားလဲ စဥ္းစားပါ။ က်ေနာ္ ေရးတာကိုပဲ ယံုရမယ္လို႔ မဆုိလိုပါဘူး။
ရိုးရာ အၿငိမ့္ပြဲေတြမွာ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ နဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ ပ်က္လံုးေတြလဲ မလုပ္သင့္ဘူးလို႔ ခံယူပါတယ္။ ဘာလို႔လဲ ဆုိေတာ့ ရတနာသံုးပါးရဲ႕ ေက်းဇူးဂုဏ္ေတြကို ေရးသားခဲ့ၿပီးလဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ပ်က္လံုး လုပ္တယ္ ဆုိရာမွာ ရယ္စရာေျပာတာ ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ မရိုေသရာ ေရာက္ပါတယ္။ (စာဖတ္သူမ်ားလဲ ေတြးၾကည့္ပါ)။ သာဓု ေခၚသံကိုလဲ အေလးမထားပဲ ပ်က္လံုး လုပ္ၾကတာေတြလဲ ေတြ႕ရပါတယ္။ သာဓု တလံုးေခၚဆုိမႈသည္ ဘယ္ေလာက္ အက်ိဳးရွိတယ္ ဆိုတာ သိေစခ်င္ပါတယ္။ အသိတလံုးသည္ အင္မတန္ အေရးႀကီးပါတယ္။
အခုအခ်ိန္က ႐ိုး႐ိုးသံစဥ္ မဟုတ္ေတာ့ပဲ DJ ဆိုတဲ့ တီးလံုးနဲ႔ သီဆုိေနၾကပါၿပီ။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ သံစဥ္ေတြလဲ ဒီေဂ် ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ၁၀ ႏွစ္၀န္းက်င္ ကေလးေတြက အစ ဒီလို အသံေတြကို နားေထာင္တတ္ ေနတာလဲ အျပစ္မဆုိသာပါဘူး။ ဆုတ္ေခတ္ကာလ ဆုိတာ ေပၚလြင္လာတာပါ။ ဆုိခ်င္တဲ့သူ ဆုိပါ။ နားေထာင္ခ်င္ တဲ့သူလဲ နားေထာင္လို႔ရပါတယ္။ (အားေပးတာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ပါ)။ သို႔ေသာ္ အဲဒီ အေနာက္တုိင္း တီးလံုး (DJ) နဲ႔ ေမတၱာပို႔ စာသားေတြကုိ ဖန္တီးျပဳျပင္တာေတာ့ မသင့္ေတာ္ဘူးလို႔ ခံယူပါတယ္။ ေမတၱာပို႔တယ္ဆုိတာ ကိုယ္ပို႔မယ့္ သတၱ၀ါေတြ၊ နတ္ေတြ၊ ျဗဟၼာေတြအားလံုးကုိ စိတ္ထဲမွာ ပံုေပၚလာေအာင္ အာရံုျပဳၿပီးမွ ေမတၱာပို႔လြတ္ ရတာပါ။ ဒါမွလဲ ေမတၱာအက်ိဳးက ထိေရာက္ပါတယ္။ ကိုယ္တုိင္ မပုိ႔သျဖစ္ရင္ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြရဲ႕ ေမတၱာပို႔ တရားေတြ ဖြင့္ၿပီး ကိုယ့္စိတ္က သတၱ၀ါေတြ တရားေတာ္ကုိ နာႏုိင္ပါေစ၊ ေမတၱာပို႔ အမွ်ေ၀သံေတြ ရပါေစလို႔ ႏွလံုးသြင္းထားမယ္ဆုိရင္လဲ ရပါတယ္။ အခုေတာ့ DJ ဆုိတဲ့ အသံနဲ႔ လုပ္ထားေတာ့ ဘယ္လိုမ်ား အာရံုရႏုိင္ မလဲ။ နာၾကားရတဲ့သူကေရာ ေမတၱာပို႔စာသား မၾကားပဲ တီးလံုးသံၾကားလို႔ နားၿငီးေနမယ္။ သတိျပဳၾကရမွာက ယခုလို အေသးဖြဲ႔က စလို႔ ႀကီးမားတဲ့ ျပဳျပင္မႈအထိ လုပ္လာႏုိင္ပါတယ္။ ဒီလုပ္လုပ္ေဆာင္တာသည္ အျခားဘာ သာ၀င္ေတြလဲ ျဖစ္ႏုိင္သလို ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြလဲ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ တဦးခ်င္ဆီက ကိုယ္သိတဲ့ အသိေလးေတြနဲ႔ ဘာသာ သာသနာ အတြက္ အေသးစိတ္က အစ လိုက္နာ ေစာင့္ထိန္းေစခ်င္ပါတယ္။ သူတို႔ ေနရာနဲ႔ သူေတာ့ အျပစ္ မဆုိပါ။ ႏို႔စားႏြားမ တေကာင္ဟာ လယ္ကြက္ထဲမွာေတာ့ တင့္တယ္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ၿမိဳ႕ထဲက ပန္းျခံထဲ ၀င္လာရင္ေတာ့ ေမာင္းထုတ္ရပါမယ္။ ထုိ႔အတူ ဂီတေတြ၊ သံစဥ္ေတြသည္ သူ႔ေနရာႏွင့္ သူေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ဘာသာ သာသနာကို ထိပါးလာရင္ေတာ့ ေျပာရပါလိမ့္မယ္။
ထိုေျပာဆုိမႈသည္ စိတ္ရင္းေစတနာ အမွန္နဲ႔ တရားဓမၼကို လူတုိင္း သိရွိ၊ ၾကည္ညိဳေလးစား၊ လိုက္နာ တတ္ေစဖုိ႔ တစ္ခုတည္းေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပုထုဇဥ္ လူသားေတြ ျဖစ္တာေၾကာင့္ မည္သူမွ အမွားမကင္းတာ သဘာ၀ပါ။ အမွားကို သိၿပီး အမွန္ကုိ ျပဳျပင္ႏုိင္ျခင္းသည္ သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔ အက်င့္ပါ။ စာဖတ္သူမ်ား အမွား၊ အမွန္ကို ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္နဲ႔ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ၿပီး သူေတာ္ေကာင္းတရားမ်ား က်င့္ၾကံအားထုတ္ႏုိင္ၾကပါေစ…။
သေဗၺသတၱာ၊ ........... အလံုးစံုေသာ သတၱ၀ါေတြ၊
အေ၀ရာ ေဟာႏၲဳ၊ ...... ေဘးရန္ကင္းၾကပါေစ၊
အဗ်ာပဇၨာ ေဟာႏၲဳ၊ .... စိတ္ဆင္းရဲျခင္း ကင္းၾကပါေစ၊
အနီဃာ ေဟာႏၲဳ၊ ...... ကိုယ္ဆင္းရဲျခင္း ကင္းၾကပါေစ၊
သုခီ အတၱာနံ ပရိဟရႏၲဳ၊ .. မိမိတုိ႔ ခႏၶာ၀န္ကုိ ခ်မ္းသာစြာျဖင့္ ရြက္ေဆာင္ႏုိင္ၾကပါေစ။


“သာသနာေတြ႕က်ိဳးနပ္ပါေစ”

သာသနာ ဆုိတာ အဆံုးအမလို႔ အရိုးရွင္းဆံုး ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ဘယ္သူရဲ႕ အဆံုးအမလဲ ဆုိရင္ သမၼာသမၺဳဒၶ ဘုရားရွင္ရဲ႕ အဆံုးအမကို ဆုိရပါမယ္။ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ သုေမဓာရွင္ရေသ့ ဘ၀ကတည္းက နိဗၺာန္စံ၀င္ရင္ ရေပမဲ့ ငါတေယာက္တည္း နိဗၺာန္မ၀င္လို၊ ေ၀ေနယ် သတၱ၀ါေတြကိုပါ နိဗၺာန္ကုိ ပို႔ေဆာင္မယ္ ဆုိတဲ့ ေစတနာနဲ႔ ဒီပကၤရာ ျမတ္စြာဘုရား ေျခေတာ္ရင္းမွာ ဘုရားဆုပန္ခဲ့ပါတယ္။ ဘုရားျဖစ္ဖုိ႔ရန္ အတြက္ ေလးသေခ်ၤနဲ႔ ကမာၻတစ္သိန္း ပါရမီ ျဖည့္ခဲ့ရပါတယ္။ ဘုရားျဖစ္တဲ့ အခါမွာလဲ သက္တမ္းတုိေသာ ကာလမွာ ျဖစ္ရသျဖင့္ ေ၀ေနယ် သတၱ၀ါတုိ႔ကို ၄၅၀ါ ကာလပတ္လံုး ေခ်ခၽြတ္ေတာ္မူခဲ့ရပါတယ္။ မနက္ ဆြမ္းခံၾကြခ်ိန္မွာပင္ မဂ္ရထိုက္ သူမ်ားကို ေခ်ခၽြတ္ရပါတယ္။ ဆြမ္းခံျပန္လာရင္ ဒုလႅဘတရားငါးပါးကို ေဟာၾကားေတာ္မူပါတယ္။ ေန႔ဆြမ္းစားၿပီးခ်ိန္မွာ ရဟန္းေတာ္မ်ားက ကမၼ႒ာန္းေတာင္းၾက၊ တရားေမးၾကနဲ႔ ညေနပိုင္း ေရာက္သြားပါတယ္။ ထုိအခ်ိန္မွာပဲ ၿမိဳ႕သူ၊ ၿမိဳ႕သားမ်ားက တရားနာဖုိ႔ ေရာက္ႏွင့္ေနၾကပါၿပီ။ ထုိ႔ေနာက္ တရားေဟာေပးရာ တရားပြဲက ည ၁၁ နာရီခန္႔ ျဖစ္သြားပါတယ္။ သန္ေခါင္ယံ အခ်ိန္မွာ နတ္မ်ား တရားနာလာလို႔ ေဟာေပးရပါတယ္။ နတ္ေတြျပန္သြားခ်ိန္မွာ ျဗဟၼာေတြလာလို႔ တရားေဟာေပးရာ ၂နာရီခြဲ ၃ နာရီေလာက္ ေရာက္သြားပါတယ္။ ျဗဟၼာေတြျပန္သြားၿပီးမွ တေနကုန္ခိုင္းထားတဲ့ ခႏၶာႀကီးကို အနားေပးပါတယ္။ မနက္အာရံုတတ္ခ်ိန္မွာ မဟာက႐ုဏာ သမာပတ္၀င္စားကာ ကၽြတ္ထုိက္သူတုိ႔ကို ၾကည့္႐ႈေတာ္မူပါတယ္။ ေတြ႕ရွိရင္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေ၀းေ၀း အေရာက္သြားကာ တရားေဟာၿပီး ေခ်ခၽြတ္ေတာ္မူပါတယ္။


ဘုရားတစ္ဆူပြင့္ရင္ ေခ်ခၽြတ္ရမည့္၊ ကၽြတ္ရမည့္ ေ၀ေနယ်သတၱ၀ါေပါင္း ၂၄ သေခ်ၤ၊ ကုေဋ ၆၀၊ ဗိုလ္ေခ် တစ္သိန္းျဖစ္ပါတယ္။ ေဂါတမ ျမတ္စြာဘုရားသည္ သက္တမ္း တုိလြန္းေသာေၾကာင့္ ၁၆ သေခ်ၤ၊ ကုေဋ ၆၀၊ ဗိုလ္ေခ် တစ္သိန္းသာ ကၽြတ္လြတ္ရန္ တရားေဟာေပးႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ က်န္ရွိေနတဲ့ ရွစ္ သေခ်ၤကုိ ဘုရားရွင္ တပည့္သား သံဃာေတာ္မ်ား မွတဆင့္ တရားနာၾကားၿပီ ကၽြတ္တန္း၀င္ၾကပါေစ ဟူေသာ ဆႏၵျဖင့္ သာသနာေတာ္ ႏွစ္ငါးေထာင္ ထားခဲ့ပါတယ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ယေန႔အခ်ိန္မွာပင္ ၀ိပႆနာတရားမ်ား နာၾကားက်င့္ၾကံခြင့္ ရေနျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ယခု သာသနာေတာ္ႏွစ္ ၂၅၅၂ ျဖစ္တာေၾကာင့္၊ ေနာက္ထပ္ သာသနာေတာ္ ၂၄၄၈ ႏွစ္ သာက်န္ပါေတာ့တယ္။ (သာသနာေတာ္ ႏွစ္ ၅၀၀၀ ျပည့္ေသာ္လည္း ဘုရားရွင္၏ တရားေတာ္ကို လုိက္နာ က်င့္ၾကံသူေတြ ရွိေနသ၍ သာသနာေတာ္ ရွိေနဦးမွာ ျဖစ္ပါတယ္ )။ သာသနာႏွစ္ ဘယ္ေလာက္က်န္တယ္ ဆုိတာ မစဥ္းစားသင့္ပါဘူး။ အမွန္မွာ မိမိတုိ႔ မေသခင္သာ သက္ဆုိင္ပါတယ္။ မိမိတုိ႔ အတြက္က ေသတဲ့ အခ်ိန္သည္ သာသနာကြယ္တာပါပဲ။ ေသသြားလို႔ အပါယ္ဘံု ေရာက္သြားခဲ့ရင္ေတာ့ သာသနာေတာ္နဲ႔ ထပ္ေတြ႔ဖုိ႔ မလြယ္ပါဘူး။
ထို႔ေၾကာင့္ အေသမဦးခင္ ဉာဏ္ဦးဖုိ႔ လိုပါတယ္။ ဉာဏ္ဦးဖုိ႔သည္ ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာတရားကို ပြားမ်ားအား ထုတ္ထားဖုိ႔ အေရးၾကီးပါတယ္။ ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္စံ၀င္ခါနီးမွာပင္ မဟာကရုဏာေတာ္ျဖင့္…
ဟႏၵဒါနိ ဘိကၡေ၀ အာမႏၲာယာမိေ၀ါ၊
၀ယဓမၼာ သခၤါရာ အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ။
ခ်စ္သားတုိ႔ ႐ုပ္နာမ္ ခႏၶာ သခၤါရ တရားတုိ႔သည္ ပ်က္စီးျခင္း သေဘာရွိၾကတယ္။ မေမ့မေလ်ာ့ ၿမဲၿမံတဲ့ သတိတရားနဲ႔ ေနထုိင္ၾကပါကုန္ေလာ့၊… ဟု ေနာက္ဆုံးမွာ မွာၾကားခဲ့ပါတယ္။ မိဘတုိ႔သည္ သားသမီးတို႔ကို တသက္သာ ခ်မ္းသာေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ တဘ၀တာ ေက်းဇူးရွင္လို႔ ေခၚပါတယ္။ ဗုဒၶဘုရားရွင္သည္ကာ သံသရာ တေလွ်ာက္လံုး အပါယ္ေဘးမွ ကင္းၿပီး ခ်မ္းသာေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ေသာေၾကာင့္ သံသရာ တေလွ်ာက္ ေက်းဇူးရွင္လို႔ ေခၚဆုိထိုက္ပါတယ္။ တဘ၀ ေက်းဇူးရွင္ မိဘမ်ား ေသခါနီး မွာၾကားေသာ စကားကိုပင္ သားသမီးမ်ားက လိုက္နာတတ္ၾကပါတယ္။ ထုိသုိ႔ဆုိရလွ်င္ တသံသရာလံုး ေက်းဇူးရွင္ျဖစ္ေသာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ တရားကုိ ပိုၿပီးနားေထာင္ သင့္ပါတယ္။ ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာ ပြားမ်ားျခင္းသည္ပင္ ဘုရား၏ တရားကို အျပည့္အ၀ နားေထာင္ရာ ေရာက္ပါမယ္။ ဒါန၊ သီလ၊ သမထ တရားေတြသည္ ဘုရား မပြင့္ခင္ ကာလ ကတည္းက ရွိခဲ့ၿပီးသားပါ။ သစၥာတရားေတြကေတာ့ ဘုရားပြင့္မွသာ သိခြင့္ရတာပါ။ ထုိ အသိေလး တခုသည္ ေလာကီ၊ ေလာကုတ္ ႏွစ္ျဖာေသာ အက်ိဳးအတြက္ မ်ားစြာပင္ အက်ိဳးႀကီးလွပါတယ္။ တကယ့္ ေသေဘးကို ရင္ဆုိင္ရေတာ့မယ္ဆုိရင္ ၀ိပႆနာဘာ၀နာ သစၥာအသိသည္သာ အားထား ႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။ ထုိ႔အတူ ေလာကမွာေနထုိင္ၾကတဲ့ လူေတြျဖစ္တာေၾကာင့္ ေလာကဓံတရား ( လာဘ္ရျခင္း၊ မရျခင္း၊ အေျခြအရံေပါျခင္း၊ အေျခြအရံမရွိျခင္း၊ ကဲ့ရဲ႕ခံရျခင္း၊ ခ်ီးမြမ္းခံရျခင္း၊ ကုိယ္စိတ္ဆင္းရဲျခင္း၊ ကိုယ္စိတ္ ခ်မ္းသာျခင္း) ေတြကိုလဲ သစၥာအသိ ျဖင့္သာ ရင္ဆုိင္ႏုိင္ပါတယ္။ သစၥာမသိရင္ေတာ့ ထုိအဆင္မေျပမႈကို အေၾကာင္းျပဳၿပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ အကုသုိလ္ျဖစ္ရပါမယ္။ ေကာင္းတဲ့ ေလာကဓံ ေတြ႔ရင္ ေလာဘ ျဖစ္မယ္၊ မာန တတ္မိမယ္၊ ဆုိးတဲ့ ေလာကဓံ ေတြ႕ရင္ ေဒါသျဖစ္မိမယ္။ ထုိ ကိေလသာ တရားေတြ မျဖစ္ရေအာင္သည္ သစၥာအသိေလး သိထားမွ စိတ္ခ်ရပါမယ္။ ဘုရားရွိခိုး၊ ပရိတ္တရားနာျခင္း စတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ တဦးလုပ္သင့္တဲ့ တေန႔တာ အလုပ္ကို လူတုိင္းနီးပါး လုပ္ေဆာင္ၾကပါတယ္။ စိတ္ေကာင္းရွိရင္ ၿပီးတာပဲ တရားနာဖို႔မလိုဘူး၊ တရားအားထုတ္ဖုိ႔ မလိုဘူးဆုိလို႔လဲ မသင့္ေတာ္ပါဘူး။ တရားအလုပ္ဆုိတာ တရားမရွိေသးလို႔ လုပ္ၾကတယ္လို႔ ေျပာတာလဲ ၾကားဖူးပါတယ္။ ဘာ၀နာ ဆုိတာ ဘ၀ နာလို႔ လုပ္တာလို႔လဲ ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ မည္သို႔ပင္ ဆုိေစ အေျခခံ သဒၶါတရားမရွိရင္ေတာ့ ဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္တုိင္ ေဟာေနရင္ေတာင္ ကန္႔လန္႔တုိက္ၾကမွာပဲ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မန္လည္ဆရာေတာ္ႀကီးက ေအာက္ပါ အတုိင္းေရးခဲ့ပါတယ္။
“ပါရမီ နဂို၊ မရွိလိုက၊
ကုသိုလ္စ႐ိုက္၊ မေဟာထိုက္တည့္၊
လူမုိက္တိရစာၧန္၊ နိဗၺာန္စကား၊ အလြန္ခါး၏”
(မဃေဒ၀ လကၤာ)
ယခုအခ်ိန္မွာေတာ့ တသံသရာလံုးက ပါလာခဲ့ေသာ အ၀ိဇၨာ (မသိမႈ၊ သစၥာေလးပါးကုိ မသိျခင္း၊ သိသင့္တာ မသိျခင္း၊ မသိသင့္တာ သိျခင္း) အေမွာင္ႀကီးကို ဒီဘ၀မွာေတာ့ ဉာဏ္အလင္းနဲ႔ ပယ္ခြင္းသင့္ပါၿပီ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သစၥာတရားမ်ား နာၾကားက်င့္ၾကံၾကဖို႔ အေလးနက္ထား တုိက္တြန္းပါရေစ။ ဒါမွလဲ သာသနာနဲ႔ေတြ႕ရက်ိဳး နပ္ပါလိမ့္မယ္။ သာသနာတြင္းသား ပီသေအာင္ လုပ္ေဆာင္ၾကပါေစ။ သစၥာတရားေတာ္မ်ားကို ယခုအခ်ိန္မွာပဲ နာၾကား လိုက္နာၾကပါ။

နာၾကားတဲ့ အတုိင္းလဲ သိၾကပါေစ၊ သိတဲ့ အတုိင္းလဲ က်င့္ၾကပါေစ၊ က်င့္တဲ့ အတုိင္းလဲ ရၾကပါေစ။


“အေမမ်ားေန႔”

သာသနာေတာ္ႏွစ္ ၂၅၅၂ ခုႏွစ္၊ ျမန္မာႏွစ္ ၁၃၇၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ျပာသိုလျပည့္ေန႔၊ ခရစ္ႏွစ္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ (၁၀) ရက္ေန႔၊ စေနေန႔သည္ “အေမမ်ားေန႔” ျဖစ္ပါတယ္။ ကမာၻမွာေတာ့ ေမလ ဒုတိယပတ္ တနဂၤေႏြေန႔ကို အေမမ်ားေန႔လို႔ ႏုိင္ငံအမ်ားစုက သတ္မွတ္ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာမွာေတာ့ ျပာသုိလျပည့္ေန႔ကုိ သတ္မွတ္ပါတယ္။
“ဗဟုပကာရာ ဘိကၡေ၀ မာတာမိတေရာ ပုတၱာနံ၊
အာပါဒကာ၊ ေပါသကာ၊ ဣမႆ ေလာကႆ ဒေႆတာေရာ”
“ခ်စ္သားတုိ႔… မိဘႏွစ္ပါးဆုိတာဟာ သားသမီေတြအတြက္ အလြန္ေက်းဇူးမ်ားၾကပါတယ္၊ ႏို႔ခ်ိဳတုိက္ေကြၽးၿပီးေတာ့လဲ ေမြးျမဴတတ္ၾကတယ္၊ အစားအစာေကြၽးၿပီးေတာ့လဲ ေမြးျမဴတတ္ၾကတယ္၊ ေဟာဒီ ေလာက သံုးပါးထဲမွာ သိစရာ တတ္စရာေတြ မွန္သမွ်ကို သိေအာင္ တတ္ေအာင္ နားလည္ေအာင္ သြန္သင္ညႊန္ျပ သင္ၾကားေပးတတ္ၾကပါတယ္၊ ဒါ႔ေၾကာင့္ မိဘေတြဟာ အလြန္ေက်းဇူးမ်ား ၾကပါတယ္”
“သားလွခ်စ္စြာ မိမာတာ၏၊၊ နီတ်ာအေတြးေတြး ႏွလံုးေသြးသည္၊
သက္ခ်သူ႔သား ႏို႔စို႔ျငားေသာ္၊ သားျမတ္အဖ်ား ေရာက္လာျငား၍၊
ေဘာ္သာခြာေသြး ျဖဴျဖဴေဖြးသည္၊ ခ်စ္သားလူလွ ခ်စ္ေသာေၾကာင့္”
သီတာခုႏွစ္တန္ အိုင္ႀကီးခုႏွစ္အိုင္ အတြင္းမွာရွိတဲ႔ေရထက္ မိခင္တို႔၏ ႏို႔ေရသည္ ပို၍ေအးျမပါတယ္။ တန္းဖိုးလည္း ထုိက္တန္ပါတယ္။ ဆာေလာင္မႈကိုလည္း ေျပေပ်ာက္ေစပါတယ္။ မိခင္တို႔၏ ႏို႔ေရထက္ တရားဓမၼ ႏို႔ေရသည္ ပို၍ေအးျမပါတယ္။ ထုိ႔အတြက္ေၾကာင့္ ေမတၱာေအးဆရာေတာ္ အရွင္သုဇာတ ေဟာၾကား ဆံုးမေတာ္မူေသာ “အေမမ်ားအတြက္ တရားတပုဒ္” အမည္ေပးထားေသာ တရားေတာ္ကုိ နာယူၾကည္ညိဳျခင္းျဖင့္ ဓမၼႏို႔ရည္ကုိ ေသာက္စို႔ၾကပါ။
မဂၤလာရွိေသာ အခ်ိန္အခါမွာ စာဖတ္သူမ်ား၊ တရားနာသူမ်ား ကိုယ္စိတ္ႏွလံုးမွာ ေအးခ်မ္းသာယာ ႏုိင္ၾကပါေစ။ ေကာင္းက်ိဳးလိုရာ ဆႏၵမ်ား ျပည့္၀ နုိင္ၾကပါေစ…။

“ႏွစ္သစ္မဂၤလာ”

“စႏၵကူးရနံ႔သည္ လည္းေကာင္း၊ ေတာင္ဇလပ္ပန္းရနံ႔သည္ လည္းေကာင္း၊ ၾကာညိဳပန္းရနံ႔သည္ လည္းေကာင္းရွိ၏။ ထုိရနံ႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးထက္ သီလရနံ႔သည္ အတုမရွိျမတ္၏။”
(ဓမၼပဒ)
ယေန႔အခ်ိန္အခါသည္ ကမာၻ႔ေနရာ အသီးသီးမွာ ႏွစ္သစ္ကူးပြဲေတာ္ က်င္းပတဲ့ အခါသမယ ျဖစ္ပါတယ္။ ပြဲေတာ္ျပဳလုပ္ၾကသည္မွာ အထိမ္းအမွတ္ပင္ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာမွာေတာ့ ေရွးရိုးအစဥ္ အလာအရ သၾကၤန္ပြဲေတာ္ က်င္းပၿပီး ႏွစ္ကူးပြဲေတာ္လို႔ သတ္မွတ္ၾကပါတယ္။ ျမန္မာအယူ၊ အေနာက္တုိင္း အယူ စသျဖင့္ ကြဲျပားမႈေတာ့ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဘာလို႔ကြဲျပားၾကလဲ ဆုိေတာ့ ရက္ေတြ၊ အခ်ိန္ေတြ စတဲ့ ပညတ္တရားေတြ အေပၚမွာ ပြဲေတာ္ရက္ေတြ သတ္မွတ္ၾကတာေၾကာင့့္ ျဖစ္ပါတယ္။ အမွန္မွာ ႏွစ္ေဟာင္းကုန္လို႔ ႏွစ္သစ္ ကူးေျပာင္းတုိင္း က်ေနာ္တုိ႔ ဘ၀ သက္တမ္းသည္ “ဇရာ၊ မရဏ ဘက္သို႔ တႏွစ္ထက္ တႏွစ္ နီးကပ္လာၿပီလို႔” မၿမဲတဲ့ အနိစၥသေဘာ၊ အစိုးမရတဲ့ အနတၱသေဘာ ေလးေတြကို ႏွလံုးသြင္းၾက ေစခ်င္ပါတယ္။ ႐ံုးလုပ္ငန္းမ်ား၊ ကုမၼဏီမ်ား၊ ဘဏ္မ်ား စတဲ့ စာရင္းဇယားနဲ႔ လုပ္ရတဲ့ အလုပ္မွန္သမွ် ႏွစ္စဥ္ စာရင္းခ်ဳပ္၊ ရွင္းတမ္းထုတ္ၾက ပါတယ္။ ထုိနည္းတူ က်ေနာ္တုိ႔ ဗုဒၶဘာသာေတြ အေနနဲ႔လဲ ႏွစ္ခ်ဳပ္စာရင္းေလး လုပ္ၾကည့္လိုက္ပါ။ အဲဒီ စာရင္းကေတာ့ ၀င္ေငြ၊ ထြက္ေငြ စာရင္းမ်ိဳးမဟုတ္ပါ။ တႏွစ္တာအတြင္း ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္ စာရင္း မ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။


မိမိတုိ႔ေတြ နံနက္ အိပ္ယာ ထတဲ့ အခ်ိန္ကေန အိပ္ယာ၀င္တဲ့ အခ်ိန္အထိ၊ ကုသိုလ္စိတ္ေပၚတုိင္း ကုသိုလ္လို႔ သတ္မွတ္ၿပီး၊ အကုသိုလ္ စိတ္ေပၚတုိင္း အကုသိုလ္လို႔ သတ္မွတ္လိုက္ရင္ မည္သည့္ ဘက္က အားသာတယ္ ဆုိတာ ကိုယ္တုိင္သိၾကပါလိမ့္မယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ အိပ္ရာ၀င္တုိင္း ဘုရားရွိခိုးျခင္း၊ ပရိတ္ရြတ္ျခင္း၊ ပုတီးစိပ္ျခင္း၊ ေမတၱာပို႔ျခင္းစတဲ့ ေကာင္းမႈေတြကုိ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိင္းလိုပင္ ျပဳလုပ္ၾကပါတယ္။ ထုိ ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈေတြက တူေသာအက်ိဳးေပး ရွိၿပီးသားပါ။ သို႔ေသာ္ ထုိအလုပ္ေတြေပၚမွာ ၀ိပႆနာဉာဏ္ ဦးစီးၿပီး မလုပ္ရင္ေတာ့ သံသရာလည္ေၾကာင္း ကုသိုလ္ေတြသာ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ မိမိက သမာဓိမႈ၊ မခိုင္ၿမဲမႈေၾကာင့္ တရားနာျခင္း၊ ဘုရားရွိခိုးျခင္း၊ စတဲ့ အလုပ္မ်ားမွာပင္ မေကာင္းတဲ့ အာရံုေတြက ၀င္ေရာက္ ေႏွာက္ယွက္တတ္ ပါတယ္။
ထို႔အျပင္ ပုထုဇဥ္ မွန္သမွ် “ဣႆာ၊ မစၧရိယ” (မနာလိုျခင္း၊ ၀န္တုိျခင္း)ေတြ မကင္းႏုိင္ၾကပါဘူး။ မိမိထက္သာ ေနတဲ့ သူအေပၚမွာ “မုဒိတာ” မပြားႏုိင္ပဲ မနာလိုျခင္း ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ မိမိဂုဏ္ အေျခအေန အဆင့္အတန္းမ်ိဳး တူေအာင္ သူတပါး ျဖစ္လာမွာစိုးတယ္၊ မၾကည့္ခ်င္၊ မၾကားခ်င္နဲ႔ ၀န္တုိျခင္း ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဤအခ်က္ေတြကို ေထာက္ၿပီးေတာ့ တေန႔တာ အဖုိ႔မွာ ကုသိုလ္ကနည္းၿပီး အကုသိုလ္က မ်ားျပားေၾကာင္း ထင္ရွားစြာသိႏုိင္ ပါတယ္။ (ပုထုဇဥ္ လူသား အမ်ားစုကို ဆုိလိုျခင္းပါ၊ လူတုိင္းကို မဆုိလိုပါ)။ တသက္တာဆုိရင္ မွန္းဆလို႔ပင္ သိႏုိင္ပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ ေန႔စဥ္မွာ လုပ္ေနတဲ့ “ကုသိုလ္ေတြ၊ အကုသိုလ္ေတြ” ကုိ “အာစိဏၰကံ” လို႔ ေခၚပါတယ္။ ဘ၀သက္ တမ္းမွာ အကုသိုလ္ အာစိဏၰကံ ေတြကသာ မ်ားေနတာ သိၾကမွာပါ။ အရင္က “အကုသုိလ္ အာစိဏၰကံ” ေတြ မ်ားမ်ားလုပ္ထားခဲ့ရင္ေတာ့ ေသခါနီးမွာ “အကုသိုလ္ အာသႏၷကံ” က အက်ိဳးေပးမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ အဲဒီလို “အကုသိုလ္ အာသႏၷကံ” ေၾကာင့္ ေရတြင္း၊ ေရကန္၊ ေစတီ၊ ပုထုိးေပါင္း ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ လွဴဒါန္းခဲ့တဲ့ “သီရိ ဓမၼာေသာက မင္းၾကီး” ပင္ စပါးက်ီးေျမြ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ၿပီးတဲ့ အကုသိုလ္ေတြကုိ ပယ္ဖ်က္ရန္၊ မျဖစ္ေသးတဲ့ အကုသိုလ္ကံေတြကို ေနာက္ထပ္မျဖစ္ရန္၊ တားဆီးခုတ္ထြင္း ႏိုင္တဲ့ ကုသုိလ္ကံ ကေတာ့ “ေလာကုတၱရာ” ဆုိတဲ့ “မဂ္တရား” ပင္ျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာ.. ရာဇၿဂိဳလ္ျပည္မွာ ၅၅ ႏွစ္တုိင္ ရာဇ၀တ္ သင့္သူေတြကုိ သတ္ျဖစ္ၿပီး အမႈထမ္းခဲ့တဲ့ “တမၸဒါ႒ိက” ဟာ အျငိမ္းစားယူတဲ့ ေန႔မွာပဲ အရွင္သာရိပုတၱရာ၏ ေလာကုတၱရာ တရားေတာ္ကို အနည္းငယ္ၾကားရၿပီး ေသာတပတၱိမဂ္ အနီး “အႏုေလာမခႏၲီ (စူဠေသာတပန္) ျဖစ္သြားပါတယ္။ထုိ႔ျပင္ လူေပါင္း ၉၉၉ ေယာက္ကို သတ္ခဲ့တဲ့ “အဂၤုလိမာလ” အား ေလာကုတၱရာမဂ္ျဖင့္ အကုသိုလ္တရားေတြကုိ သုတ္သင္၊ ခုတ္ထြင္၊ ဖ်က္ဆီး ၿပီးေနာက္ အရဟတၱဖုိလ္သို႔ ေရာက္ရွိခဲ့တာ အားလံုး သိၿပီး ျဖစ္ၾကပါတယ္။
မိမိတို႔ေတြရဲ႕ ႏွစ္ခ်ဳပ္စာရင္းမွာ “အကုသိုလ္ အာစိဏၰကံ” မ်ားျပားေနရင္၊ ေသခါနီးအခါမွာေတာ့ “အကုသိုလ္ အာသႏၷကံ” ၏ ႏွိပ္စက္ျခင္းက ကင္းလြတ္ဖုိ႔ေတာ့ မလြယ္ကူပါဘူး။ စိတ္ခ်၊ လက္ခ် တကယ္အားကုိး ေလာက္တဲ့ တရားကေတာ့ မျဖစ္ဘူးေသးတဲ့၊ မလုပ္ဘူးေသးတဲ့ “၀ိပႆနာ” တရားပါပဲ။ ၀ိပႆနာ တရားကို ၾကိဳးစားအားထုတ္ရင္ျဖင့္ ယခုဘ၀မွာ တမဂ္၊ တဖုိလ္ မရႏုိင္၊ မေရာက္ႏုိင္ခဲ့ရင္ပင္၊ ေကာင္းရာ သုဂတိဘံုးဘ၀ သို႔ ေရာက္ရမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိတုိ႔ေတြရဲ႕ ႏွစ္ခ်ဳပ္စာရင္းမွာ ရွိေနတဲ့ အကုသိုလ္ေတြကုိ ပယ္ဖ်က္၊ ခုတ္ထြင္ၿပီး အပါယ္ေဘးႀကီးမွ တကယ္ေအးေစႏုိင္တဲ့ “၀ိပႆနာ” တရားေတာ္ကုိ ၾကိဳးစားအား ထုတ္ရန္ သတိေပးပါရေစ။
Happy New Year ဆိုတာ လူမႈေရးအေျပာပါ။ အမွန္သေဘာေတြးေတာ့ (ဉာဏ္ေတြး ေတြးၾကည့္ေတာ့) ႏွစ္ေျပာင္း တာမဟုတ္၊ ေသရြာေျပာင္းတာျဖစ္ေနပါတယ္။ သေဘာအသြားကေတာ့ ေသရြာေျပာင္းတာေပါ့။ ဒီသေဘာမသိလို႔ ေပ်ာ္ႏိုင္တာေတာ့ မသိေပ်ာ္ေပါ့။ ဒီသေဘာကို သိၿပီးေတာ့ သံေဝဂယူၿပီး မေသရာရွာသြားၾကတဲ့ သူေတြရွိပါတယ္။ သူတို႔အတိုင္း ကိုယ္ကလုပ္ဖို႔ အခ်ိန္ေရာက္လာၿပီလို႔ ဒီအခ်ိန္မွာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်သင့္ပါတယ္။ ယခုအခ်ိန္မွာပဲ တရားနာယူၾကပါခင္ဗ်ား..


ယခုေရးတဲ့ ပိုစ့္ကို ႏွစ္သစ္ကူးညက ေနၾကာ႐ုိင္း ၀က္ဆုိဒ္မွာ တင္ခဲ့ပါတယ္။ အစ္မ မက္မက္က Tag လိုက္ပါတယ္ ဆုိလို႔ ႏွစ္သစ္ကူးညနဲ႔ တုိက္ဆုိင္ေနတာေၾကာင့္ ယခုပိုစ့္ကို ျပန္လည္ေဖာ္ျပလိုက္တာပါ။ အဲဒီညက ဘာမွ အေထြအထူး မလုပ္ျဖစ္ပါဘူး။ အခု တင္ထားတဲ့ ပိုစ့္ေရးတယ္။ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္နဲ႔ တရားေဆြးေႏြးျဖစ္တယ္။ အစ္မ၀ါ ဘေလာ့မွာ စလိုက္ရိႈးၾကည့္ျဖစ္တယ္။ အခုလို စာေတြေရးျဖစ္ေအာင္ Tag တဲ့ အစ္မမက္မက္ ကိုလဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အားလံုး စိတ္ခ်မ္းသာ၊ ကိုယ္က်န္းမာၾကပါေစ...