ဂုဏ္ေတာ္ပြားမ်ားႀကတဲ့အခါ ဂုဏ္ေတာ္ေတြကို အာရံုျပဳရာမွာ ဘယ္လို အာရံုျပဳရမယ္ဆိုတာကို ေက်းဇူးျပဳျပီး ေျပာႀကားေပးေစလိုပါတယ္။ ဥပမာ… အႏုတၱေရာပုရိသ ဓမၼသာရထိ ဆိုတဲ့ နံပါတ္(၆)ဂုဏ္ေတာ္ကို အာရံုျပဳ လိုက္ရင္ ေအာင္ျခင္းရွစ္ပါး သရုပ္ေဖၚပံုေတာ္ေတြကိုဘဲ စိတ္ထဲမွာျမင္ေယာင္ေနမိတာကို အာရံုျပဳ မွန္တယ္ ဆိုနိုင္မလားဗ်ာ။ ဂုဏ္ေတာ္ပြားမ်ားတယ္ဆိုရာမွာ အမ်ားအားျဖင့္ ဗုဒြါႏုႆတိဂုဏ္ေတာ္ဘဲပြားမ်ားႀကတာမို႔ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္၉ပါးကို ညြွန္းဆိုခ်င္တာပါ။ ျဖစ္နုိင္ရင္ ေက်းဇူးျပဳျပီး ေဆာင္းပါးတပုဒ္အေနနဲ႔ တင္ျပေပးေစလို ပါတယ္။
ဦးစုိးသိန္း
စာဖတ္သူ ဦးစုိးသိန္းမွ အထက္ေဖာ္ျပပါအတုိင္း ေရးသားခဲ့တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ယခုပုိစ့္ကုိ ေရးသား လိုက္ရပါတယ္။
နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း တရားကုိ အားထုတ္ၾကရမွာ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ စသျဖင့္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈေတြ ျပဳလုပ္ၿပီး က်င့္ၾကံၾကရပါတယ္။ ဘာ၀နာဆုိရာမွာ သမထဘာ၀နာနဲ႔ ၀ိပႆနာဘာ၀နာလို႔ ႏွစ္မ်ိဳးရွိပါတယ္။ ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာက နိဗၺာန္ကို တိုက္ရိုက္ျမင္ႏိုင္တဲ့ မဂ္ဥာဏ္ရဲ႕ အနီးကပ္ဆံုး ဘာ၀နာပါ။ သမထဘာ၀နာ အားလံုး (ကမၼ႒ာန္း ၄၀) ထဲမွာေတာ့ ဗုဒၶါႏုႆတိ ဘာ၀နာဟာ အဆင့္ျမင့္ဆံုး၊ အျမတ္ဆံုးျဖစ္ပါတယ္။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ဗုဒၶါႏုႆတိရဲ႕ အာရံုက ဘုရားအာရံု ျဖစ္ၿပီး ဘုရားအာရံုဟာ တစ္ေလာကလံုးမွာ ရွိရွိသမွ် ေလာကီအာရံုေတြထဲမွာ အျမတ္ဆံုးအာရံု ျဖစ္ေနလို႕ပါပဲ။ အျမတ္ဆံုးအာရံုကို သတိရေနသူရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ အျမတ္ဆံုးဓါတ္ေတြ ကူးစက္ၿပီး အျမတ္ဆံုး ကုသိုလ္ေတြ ရရွိႏိုင္တာမို႕ အျမတ္ဆံုးအာရံုကို ေအာက္ေမ့ ဆင္ျခင္ရတဲ့ ဗုဒၶါႏုႆတိဟာ အျမတ္ဆံုး ဘာ၀နာျဖစ္ရပါတယ္။
“ဘာ၀နာ” ဆိုတဲ့ ပါဠိစကားလံုးက “ျဖစ္ေစျခင္း၊ တိုးပြားေစျခင္း” လို႕ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ စိတ္ေကာင္း စိတ္ျမတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚလာေအာင္၊ ဓါတ္ေကာင္းဓါတ္ျမတ္ေတြ တိုးပြားလာေအာင္ ျပဳလုပ္အားထုတ္တာကို ဘာ၀နာလို႔ ေခၚပါတယ္။ ဘာ၀နာကို ထိထိမိမိပြားသူတိုင္းရဲ႕ ကိုယ္ႏႈတ္စိတ္ အမူအရာ သံုးမ်ိဳးလံုးမွာ ေကာင္းျမတ္တဲ့ ဓါတ္သေဘာေတြ ေပၚလြင္ထင္ရွားေနပါတယ္။ ဘာ၀နာပြားေနပါလ်က္ ကိုယ္ႏႈတ္စိတ္ အမူအရာ ဆိုးယုတ္ေနတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဘာ၀နာကို ႏွလံုးသားထဲ အထိ ေရာက္ေအာင္ မပြားဘဲ အေပၚယံ သာမန္ ပြားေနလို႕၊ ဒါမွ မဟုတ္ လူအထင္ႀကီးခံရရံုပြားေနလို႕၊ ဒါမွမဟုတ္ နည္းမွန္လမ္းမွန္ မပြားဘဲ နည္းမွားလမ္းမွား ပြားေနလို႕ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
ဗုဒၶ ဆုိတာ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္၊ အႏု ဆုိတာ ထပ္တလဲလဲ၊ သတိ ဆုိတာ အမွတ္ရတာ၊ ဗုဒၶါႏုႆတိ ဆုိေတာ့ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ကုိ ထပ္တလဲလဲ အမွတ္ရတာေပါ့။ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ဆုိတာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ အရည္အခ်င္း၊ အစြမ္းသတၱိပါပဲ။ ဘုရားရဲ႕ အရည္အခ်င္း၊ ဘုရားရဲ႕ အစြမ္းသတၱိေတြကို ထပ္တလဲလဲ အမွတ္ရေနတာ၊ ထပ္တလဲလဲ ႏွလံုးသြင္း ဆင္ျခင္ ေနတာကိုပဲ ဂုဏ္ေတာ္ပြားတယ္၊ ဗုုဒၶါႏုႆတိပြားတယ္လို႕ ေခၚပါတယ္။
ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ပြားျခင္းရဲ႕ အႏွစ္သာရက အႏၲရယ္ကင္းဖုိ႔၊ လာဘ္ရႊင္ဖုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ေန႔စဥ္ဘ၀ထဲက ကုိယ့္ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ လုပ္ရက္ေတြကုိ ဂုဏ္ေတာ္သဘာ၀နဲ႔အညီ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ျပဳျပင္ဖုိ႔ အတြက္ပါ။ ဂုဏ္ေတာ္ဟာ ဘ၀ရဲ႕စည္းကမ္း၊ လမ္းညႊန္ခ်က္လို႔ ဆုိႏုိင္ပါတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ ဂုဏ္ေတာ္ေတြက မေရမတြက္ႏုိင္ေအာင္ရွိပါတယ္။ ဂုဏ္ေတာ္အားလံုးရဲ႕ အႏွစ္ခ်ဳပ္ကေတာ့ ဂုဏ္ေတာ္ကုိးပါးေပါ့။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိင္းနီးပါး ဂုဏ္ေတာ္ပြားၾကလို႔ ဂုဏ္ေတာ္ကုိးပါးရဲ႕ လိုရင္း အဓိပၸါယ္ကုိ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ေျပာျပပါရေစ။
အရဟံဂုဏ္ေတာ္
အရဟံ ကိေလသာ ကင္းစင္ေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား။
- စိတ္ကို ပူေလာင္ေစတတ္တဲ့ သေဘာေတြ၊ စိတ္ကိုညစ္ႏြမ္းေစတတ္တဲ့ ဓါတ္ေတြကို ကိေလသာလုိ႔ ေခၚပါ တယ္။
ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ မာန၊ မစၦရိယ အစရွိတဲ့ ဓါတ္ဆိုးဓါတ္ယုတ္ ဓါတ္ပုပ္ ဓါတ္ညံ့ေတြဟာ ကိေလသာေတြပါ။
ျမတ္စြာ ဘုရားရွင္မွာ အဲ့ဒိ ကိေလသာ အညစ္အေၾကးေတြ လံုးဝမရွိ၊ ကင္းစင္ေတာ္မူတယ္ ဆိုတာကို ထပ္တလဲလဲ အာရံုျပဳေနရင္ ကိုယ့္စိတ္လည္း အပူေတြ ကင္းရွင္းၿပီး စိတ္ေအးသန္႕ရွင္းကာ ျငိမ္းခ်မ္းမႈ ရေစႏိုင္ပါတယ္။
အရဟံ ဆိတ္ကြယ္ရာအရပ္ပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း မေကာင္းမႈ တရားတို႕ကို ျပဳေတာ္မူ၊ ေျပာေတာ္မမူ၊ စိတ္ေတာ္ကပင္ ၾကံစည္ေတာ္မမူေသာ ျမတ္စြာဘုရား။
- မေကာင္းမႈျပဳတယ္ဆိုတာ စိတ္မွာ ကိေလသာရွိလို႕ျပဳတာပါ။ ကိေလသာမွန္သမွ် လံုးဝ မရွိေတာ့တဲ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ ဆိတ္ကြယ္ရာအရပ္မွာေတာင္ မေကာင္းမႈကိုမျပဳ၊ မေျပာ၊ မၾကံစည္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီဂုဏ္ကို အျမဲသတိရေနတဲ့ သူဟာ မေကာင္းမႈျပဳမယ္ၾကံတိုင္း အလိုလို စိတ္တြန္႕ဆုတ္ၿပီး မေကာင္းမႈ အေတာ္မ်ားမ်ား ကို ေရွာင္ၾကဥ္ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။
အရဟံ ပူေဇာ္အထူးကို ခံယူေတာ္မူထိုက္ေသာျမတ္စြာဘုရား။
- ထိုကဲ့သို႕ ကိေလသာေတြ ကင္းစင္ေတာ္မႈ၍ ပူေဇာ္ထိုက္တဲ့ အရည္အခ်င္းေတြ ရွိလို႕ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ လူ၊ နတ္၊ ျဗဟၼာ၊ သတၱဝါအားလံုးရဲ႕ ပူေဇာ္ျခင္းအထူးကို ခံယူထိုက္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ဓါတ္စင္ၾကယ္တာ၊ အသိဥာဏ္ေတြႀကီးက်ယ္တာ၊ အမ်ားအက်ိဳး သယ္ပိုးတာေတြဟာ ပူေဇာ္ထိုက္တဲ့ အရည္အခ်င္းေတြပဲေပါ့။
ဒီဂုဏ္ကို ပြားရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ပူေဇာ္ထုိက္တဲ့့သူ၊ ကူညီထိုက္တဲ့သူ၊ ခ်ီးေျမွာက္ထိုက္တဲ့သူ၊ အမ်ားအက်ိဳး သယ္ပိုးတတ္သူျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားျဖည့္ဆည့္ေနလွ်င္ သူတကာ ပူေဇာ္ထိုက္တဲ့ အရည္အခ်င္းေကာင္းေတြ ရေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
သမၼာသမၺဳေဒါၶဂုဏ္ေတာ္
သစၥာေလးပါး ျမတ္တရားႏွင့္ အလံုးစံုေသာ တရားေတာ္ျမတ္တို႕ကို ဆရာမကူ သယမဴၻဥာဏ္ျမတ္ျဖင့္ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ တတ္အပ္ထင္ထင္ သိျမင္ေတာ္မူထိုက္ပါေပေသာ ျမတ္စြာဘုရား။
အမ်ားက သတ္မွတ္ထားတဲ့ ပညတ္အရွိ သိစရာေတြ မွန္သမွ်ကိုေရာ၊ သဘာဝအတိုင္း အျမဲမွန္ေနတဲ့ ပရမတ္အရွိ သိစရာေတြကိုေရာ၊ သိစရာ တရားအားလံုးကို ျမတ္စြာဘုရား သိေတာ္မူပါတယ္။ မွားမွားယြင္းယြင္း သိတာမဟုတ္ပါဘူး။ အမွန္အတိုင္းကို ထိုးထြင္းသိတာပါ။ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ကိုယ္ပိုင္ဥာဏ္နဲ႕ သိေတာ္မူတာပါ။
ဒီဂုဏ္ေတာ္ကို အျမဲပြားရင္ ဥာဏ္ဓါတ္ေတြ ကူးၿပီး ဥာဏ္ေကာင္းလာပါလိမ့္မယ္။ သိစရာမွန္သမွ် အမွန္အတိုင္း သိေအာင္၊ ကိုယ္ပိုင္ဥာဏ္နဲ႕ သိေအာင္ ေလ့လာခ်င္တဲ့ စိတ္လည္း ထက္သန္လာပါလိမ့္မယ္။
ဝိဇၨာစရဏသမၸေႏၷာ ဂုဏ္ေတာ္
ဝိဇၨာ - အသိဥာဏ္ေရာ၊ စရဏ - အက်င့္ပါ ျပည့္စံုေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ သိသာသိၿပီး မက်င့္တဲ့သူ၊ က်င့္သာက်င့္ၿပီး မသိတဲ့သူ မဟုတ္ပါဘူး။ သိလည္းသိ၊ က်င့္လည္းက်င့္တဲ့သူပါ။ အသိေရာ အက်င့္ပါ စံုလင္ေတာ္မူပါတယ္။ ဒီဂုဏ္ေတာ္ကိုပြားၿပီး လိုက္နာတဲ့သူဟာ အသိအက်င့္ ဘက္စံုျမင္တဲ့သူ ျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။
သုဂေတာ ဂုဏ္ေတာ္
ေကာင္းေသာစကား (မွန္ကန္၍ အက်ိဳးရွိေသာ စကား) ကိုသာ ဆိုေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ မွန္လည္းမမွန္၊ အက်ိဳးလည္း မရွိတဲ့ စကားမ်ိဳး လံုးဝ မေျပာပါဘူး။ မွန္ေပမယ့္ အက်ိဳး မရွိရင္လည္း လံုးဝ မေျပာပါဘူး။ မွန္လည္းမွန္၊ အက်ိဳးလည္း ရွိတဲ့ စကားမ်ိဳးကုိသာ .. အေျခအေန အခ်ိန္အခါ ၾကည့္ၿပီး ေျပာေတာ္မူျခင္းဟာ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ သုဂေတာ ဂုဏ္ေတာ္ျမတ္ ျဖစ္ပါတယ္။
ေလာကဝိဒူ ဂုဏ္ေတာ္
ေလာက သံုးပါးကို သိေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား။
သက္ရွိ သတၱဝါဆိုတဲ့ သတၱေလာက၊ သက္မဲ့ ဘံုဌာန ဆိုတဲ့ ၾသကာသေလာက၊ ရုပ္နာမ္ ပရမတ္ ဆိုတဲ့ သခၤါရေလာက၊ ေလာက သံုးပါးနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာမွန္သမွ်ကို ျမတ္စြာဘုရား ႏွံ႕ႏွံ႕ စပ္စပ္ အေသးစိပ္ သိျမင္ေတာ္မူတယ္။ ဒီဂုဏ္ေတာ္ကုိ ပြားရင္ ေလာကအေၾကာင္းကုိ ေကာင္းေကာင္းသိလာမွာေပါ့။
အႏုတၱေရာပုရိသ ဒမၼသာရထိ ဂုဏ္ေတာ္
ဆံုးမထိုက္ေသာ သတၱဝါတို႕ကို အတုမရွိ ဆံုးမေတာ္မူတတ္ေသာ ျမတ္စြာဘုရား။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ အဆံုးအမ ခံယူမယ့္ ပုဂိၢဳလ္ရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္နဲ႕ ကြက္တိျဖစ္ေအာင္ အတိအက် ဆံုးမေတာ္မူတတ္ပါတယ္။ မေကာင္းမႈ ကင္းရံုပဲ ဆံုးမသင့္တဲ့သူကို မေကာင္းမႈကင္းရံုပဲ ဆံုးမၿပီး ေကာင္းမႈ တိုးရံုပဲ ဆံုးမသင့္တဲ့သူကို ေကာင္းမႈတိုးရံုပဲ ဆံုးမပါတယ္။ တရားထူးရတဲ့ အထိ ဆံုးမသင့္တဲ့ သူကိုသာ တရားထူးရတဲ့အထိ ဆံုးမေတာ္မူတာပါ။ လူတကာကို တရားထူး မရရေအာင္ အတင္းအဓမၼဆံုးမေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ စရိုက္လကၡဏာနဲ႕ အညီ တရားကိုလည္း ေပးတတ္ပါတယ္။ ဒီဂုဏ္ေတာ္ကုိ ပြားရင္ သူ႔ေနရာ၊ သူ႔အဆင့္နဲ႔ ေနရာခြင္က် ေျပာဆုိတတ္ပါလိမ့္မယ္။
ဒီေနရာမွာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ မဟာက႐ုဏာေတာ္နဲ႔ မိမိကုိရန္မူလာသူ၊ စြပ္စြဲလာသူ၊ အတုိက္ခံျပဳသူတုိ႔ကုိ အသိအျမင္မွန္ရေအာင္ဆံုးမ ႏုိင္ခဲ့တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ဒီဂုဏ္ေတာ္ကုိ အာ႐ံုျပဳတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေအာင္ျခင္း ရွစ္ပါးပံု ေတြက ျမင္ေယာင္ေနတာသည္ အျမင္မွန္၊ အသိမွန္ပါ။ ဒီလိုပံုရိပ္ေတြ ေဖာ္ၿပီး မိမိကုိယ္တုိင္ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ဂုဏ္ေတာ္ကုိ မိမိႏွလံုးသားမွာ အၿမဲကိန္းလာအာင္ ထပ္ဖန္တလဲလဲ ပြားယူေနရမွာပါ။
သတၱာေဒဝမႏုႆနံ ဂုဏ္ေတာ္
နတ္လူတို႕၏ ဆရာတစ္ဆူ ျဖစ္ေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား။
နတ္လူသတၱဝါတို႕ကို ေကာင္းရာေကာင္းေၾကာင္းနည္းလမ္းေကာင္းေတြ ညႊန္ၾကားျပသတဲ့ အတြက္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ နတ္လူသတၱဝါအားလံုးရဲ႕ အားအကိုးထိုက္ဆံုး ဆရာတစ္ဆူ ျဖစ္ေတာ္မူပါတယ္။
ဒီဂုဏ္ရဲ႕ အစြမ္း သတၱိေၾကာင့္ အမ်ားအက်ိဳးကို ေရွ႕တန္းကေန ဦးေဆာင္သယ္ပိုးႏိုင္တဲ့ သူျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။
ဗုေဒၶါ ဂုဏ္ေတာ္
သစၥာေလးပါးႏွင့္ အလံုးစံုေသာ တရားေတြကို ကိုယ္တိုင္လည္း သိေတာ္မူ၊ သူတစ္ပါးတို႕ကိုလည္း သိေအာင္ေဟာေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား။
ဆင္းရဲအမွန္ဆိုတဲ့ ဒုကၡသစၥာ၊
ဆင္းရဲေၾကာင္းအမွန္ဆိုတဲ့ သမုဒယသစၥာ၊
ဆင္းရဲခ်ဳပ္ရာအမွန္ဆိုတဲ့ နိေရာဓသစၥာ၊
ဆင္းရဲခ်ဳပ္ရာ ေရာက္ေၾကာင္း လမ္းမွန္ဆိုတဲ့ မဂၢသစၥာ၊
သစၥာေလးပါးကို ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ ကိုယ္တိုင္သိရံုမက သူတစ္ပါးကိုလည္း သိေအာင္ ေဟာစြမ္းႏိုင္ပါတယ္။
ဒီဂုဏ္ေတာ္ကို ပြားမ်ားရင္း အမွန္တရားကို သိၿပီး အမွန္တရားကို ျဖန္႕ေဝတတ္လာတဲ့ သူတစ္ဦးျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။
ဘဂ၀ါဂုဏ္ေတာ္
ဘုန္းေတာ္ေျခာက္ပါးႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား။
မိမိစိတ္ကုိေရာ တေလာကလံုးကုိပါ အစုိးရတဲ့ ဣႆရိယ ဘုန္းေတာ္၊ မဂ္ဖုိလ္နိဗၺာန္ တရားန႔ဲ ျပည့္စံုတဲ့ ဓမၼဘုန္းေတာ္၊ မ်ားျပားေသာ အျခံအရံ၊ ပ်႕ံႏ႔ွံေသာ အေက်ာ္ အေစာနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့ ယသဘုန္းေတာ္၊ အတုမရွိေသာ က်က္သေရေတာ္ႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ သိရီဘုန္းေတာ္၊ လိုအင္ဆႏၵ ေတာင့္တမႈ မွန္သမွ် ခဏခ်က္ခ်င္း ျပည့္၀တဲ့ ကာမဘုန္းေတာ္၊ အတုမရွိေသာ လံု႔လ၀ိရိယနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့ ပယတၱဘုန္းေတာ္၊ စတဲ့ ဘုန္းေတာ္ေျခာက္ပါးနဲ႔ ျပည့္စံုေတာ္မူပါတယ္။
ဂုဏ္ေတာ္ပြားသူရဲ႕ စိတ္ဟာ အၿမဲ ၾကည္လင္ေအးခ်မ္းေနတာေၾကာင့္ သတိပ႒ာန္နည္းလမ္းနဲ႔ အညီ ၀ိပႆနာ ဆက္႐ႈသြားမယ္ဆုိရင္လည္း တရားထူး တရာျမတ္ ရရွိႏုိင္ပါတယ္။
တခါတုန္းက သီဟုိဠ္ကၽြန္း (သိရိလကၤာႏုိင္ငံ)မွာ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ကုိ စြဲစြဲၿမဲၿမဲပြားမ်ားတဲ့ ဖုႆေဒ၀ ဆုိတဲ့ မေထရ္တစ္ပါး ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ မေထရ္ျမတ္အတြက္ ေစတီရင္ျပင္မွာ တံျမက္လွည္းၿပီးတဲ့ အခ်ိန္ဟာ ဂုဏ္ေတာ္ ပြားလို႔ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ တံျမက္စည္းလွည္းလိုက္လို႔ အမိႈက္သရုိက္၊ အညစ္အေၾကး ေျပာင္စင္သြားတဲ့ ေစတီရင္ျပင္ကုိ တစိမ့္စိမ့္ျပန္ၾကည့္ရင္း …
အမိႈက္သရိုက္ အညစ္အေၾကး ကင္းရွင္းသြားတဲ့ ေစတီရင္ျပင္ဟာ သန္႔ရွင္းၾကင္လင္ေနသလို ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ရဲ႕ ကိေလသာ အမိႈက္သရုိက္၊ ကိေလသာ အညစ္အေၾကး ကင္းရွင္းတဲ့ စိတ္အစဥ္ဟာလည္း သန္႔စင္ၾကည္ လင္ေနမွာပါပဲ။
အရဟံ- ကိေလသာ အရႈပ္ကင္း၍ စိတ္ရွင္းေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား၊
အရဟံ- ကိေလသာ အညစ္တန္႔၍ စိတ္သန္႔ေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား၊
အရဟံ- ကိေလသာ အပူေ၀း၍ စိတ္ေအးေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား၊
အရဟံ- ကိေလသာ အေနာက္မသီ၍ စိတ္ၾကည္ေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား၊
အရဟံ- ကိေလသာကင္း စိတ္သန္႔ရွင္းတဲ့အတြက္ လူမင္း၊ နတ္မင္း၊ ျဗဟၼာမင္းတုိ႔ရဲ႕ ပူေဇာ္အထူးကုိ ခံယူေတာ္ မူထုိက္ေသာ ျမတ္စြာဘုရား၊
ေစတီရင္ျပင္မွာ တံျမက္စည္း လွည္းၿပီးတုိင္း ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ ပြားမ်ားေနတဲ့ ဖုႆေဒ၀ မေထရ္ျမတ္ကုိ မာရ္နတ္က သံုးႀကိမ္တုိင္တုိင္ လာေရာက္ေႏွာက္ယွက္ပါတယ္။ ပထမေန႔မွာ ေမ်ာက္ညိဳအသြင္ ဖန္ဆင္းၿပီး ေစတီရင္ျပင္မွာ ႏြားေခ်းေတြ ႀကဲခ်တယ္။ ဒုတိယေန႔မွာ ႏြားအုိအသြင္ဖန္ဆင္းၿပီး ေစတီရင္ျပင္မွာ ႏြားေခ်းစုိေတြ စြန္႔ခ်။ တတိယေန႔မွာ အ႐ုပ္ဆုိးၿပီး ေျခဆြံေနတဲ့ လူသားအသြင္ ဖန္ဆင္းၿပီး ေစတီရင္ျပင္မွာ အစင္းအေၾကာင္းထင္ေအာင္ တရြတ္တုိက္ ဆြဲသြားနဲ႔ မေထရ္ျမတ္ကုိ ဂုဏ္ေတာ္အာ႐ံုပ်က္ေအာင္ တေန႔တမ်ိဳး အေႏွာက္ယွက္ေပးပါတယ္။ ဒီပတ္၀န္းက်င္မွာ ဒီေလာက္ ရုပ္ဆုိးတဲ့သူ မရွိမွန္း သတိထားမိသြားတဲ့ ဖုႆေဒ၀ မေထရ္ျမတ္က .. မာရ္နတ္ျဖစ္ေၾကာင္းသိ၍ ဘုရားရွင္ အသြင္ ဖန္ဆင္းျပခိုင္းပါတယ္။ မာရ္နတ္ဖန္ဆင္း ျပတဲ့ ဘုရားရွင္ ပံုေတာ္ကုိ ဖူးေမွ်ာ္ရင္း မေထရ္ျမတ္ရဲ႕ စိတ္အစဥ္မွာ ႏွစ္သက္၀မ္းေျမာက္မႈ ပီတိေသာမနႆေတြ တဖြားဖြား ေပၚေပါက္လာပါတယ္။ ပံုေတာ္အတြင္း ဂုဏ္ေတာ္သြင္းၿပီး ဗုဒၶါႏုႆတိဘာ၀နာ ပြားမ်ားလိုက္လို႔ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ႏွစ္သက္၀မ္းေျမာက္မႈ ပီတိေသာမနႆ၊ တည္ၾကည္ေအးခ်မ္းမႈ သမာဓိ ပႆဒၶိႏွင့္ တကြ ထင္ရွားရာ ႐ုပ္တရား နာမ္တရားေတြကုိ သတိပ႒ာန္နည္းအတုိင္ ၀ိပႆနာ ဆက္႐ႈတဲ့အတြက္ ဖုႆေဒ၀မ ေထရ္ျမတ္ မတ္တပ္ရပ္လ်က္နဲ႔ ရဟႏၲာျဖစ္သြားပါတယ္။
ပံုေတာ္ကို ၾကည္ညိဳတာဟာ သဒၶါအလုပ္ျဖစ္ၿပီး ဂုဏ္ေတာ္ကုိၾကည္ညိဳတာက ပညာရဲ႕အလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ပံုေတာ္ေရာ၊ ဂုဏ္ေတာ္ေရာ ႏွစ္မ်ိဳးလံုးၾကည္ညိဳတတ္မွ သဒၶါနဲ႔ပညာ ညီမွ်ျပည့္စံုတဲ့ အတြက္ အဆင့္အတန္း ျမင့္ပါတယ္။
ဗုဒၶႏုႆတိပြားတယ္ဆုိတာ အထက္က ေရးခဲ့သလို ဘုရားရဲ႕ အရည္အခ်င္း၊ ဘုရားရဲ႕ အစြမ္းသတၱိေတြကို ထပ္တလဲလဲ အမွတ္ရေနတာ၊ ထပ္တလဲလဲ ႏွလံုးသြင္းဆင္ျခင္ ေနတာကိုပဲ ဂုဏ္ေတာ္ပြားတယ္၊ ဗုုဒၶါႏုႆတိပြားတယ္လို႕ ေခၚပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဘုရားျဖစ္မွ ဂုဏ္ေတာ္ေတြရွိလို႔ ၾကည္ညိဳကိုးကြယ္ အတုယူစရာ ေကာင္းတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဘုရားမျဖစ္ခင္ ကတည္းက ဘုရားရွင္ဟာ ၾကည္ညိဳစရာ ေကာင္းေနပါၿပီ။ ေလးသေခ်ၤနဲ႔ ကမာၻတစ္သိန္းကာလလံုး ပါရမီ ျဖည့္ခဲ့ရတာေတြကုိ ျပန္လည္စဥ္းစားၿပီး မိမိတုိ႔ ရင္ထဲမွာ ဘုရားကုိ ၾကည္ညိဳတဲ့စိတ္ေတြ တဖြားဖြားျဖစ္ေနတာလည္း ဗုဒၶါႏုႆတိ ဘာ၀နာပါပဲ။
ေနာက္ဆံုး ဘုရားေလာင္း သိဒၶတၳမင္းသား ဘ၀မွာ ပါရမီေတြျဖည့္က်င့္ဖုိ႔ ေတာထြက္ေတာ္မူခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကုိ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ေနာက္ထပ္ ၇ ရက္ ျပည့္ရင္ စၾကၤာရတနာ ဆုိက္ေရာက္မယ္ဆုိတာလည္း သိတယ္။ သားေတာ္ရာဟုလာ ေမြးတဲ့ေန႔ လည္းျဖစ္တဲ့ ညသန္းေခါင္ယံ အခ်ိန္မွာ ေတာထြက္ခဲ့တာပါ။ ေတာထြက္ဖုိ႔ အလာမွာ ယေသာဓရာ အိပ္ေနတဲ့ အခန္းက ၾကာခ်ည္ (အခန္းစီး)ကုိ အသာေလး ဖယ္ၿပီးေတာ့ အေ၀းက ၾကည့္႐ံုသာ ၾကည့္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ယေသာဓရာနဲ႔ အတူ သားေတာ္ေလးလည္း ရွိေနၿပီပဲ။ ေနာက္ဆံုး အေနနဲ႔ သားေတာ္မ်က္ႏွာကုိေတာင္ အနီးကပ္ မၾကည့္ခဲ့ပါဘူး။ ဘာလို႔ ဒီလိုမလုပ္လဲ ဆုိရင္ အနားနား တုိးၿပီး ေတာ့ သားေတာ္ေလးကို ၾကည့္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ယေသာဓရာႏိုးသြားရင္ ေတာထြက္မယ့္ အေရးအတြက္ အေႏွာက္ယွက္ ျဖစ္သြားမွာ စုိးရိမ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုး အခန္းစီးေလးကုိဖယ္ကာ အေ၀းက ၾကည့္ၿပီး သားနဲ႔ဇနီးကုိ စြန္႔လြတ္လို႔ သစၥာေလးပါး ျမတ္တရားကုိ သတၱ၀ါေတြ ေကာင္းက်ိဳး အတြက္ ရွာေဖြအား ထုတ္ဖုိ႔ ေတာထြက္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
ဒီလုိ အခ်က္ေလးေတြ စဥ္းစားေတြးေတာၿပီး ဘုရားရွင္ကုိ ၾကည္ညိဳေနတာသည္လည္း ဗုဒၶါႏုႆတိ ဘာ၀နာပါပဲ။ စဥ္းစားရင္ မိမိကုိယ္တုိင္လည္း ျပန္ေမးသင့္ပါတယ္။ ငါဆုိရင္ေရာ ဘုရားရွင္လို စြန္႔လြတ္ႏုိင္ပါ့ မလားဆုိတဲ့ အေတြးေလးေတြေပါ့။
တေလာကလံုးရဲ႕ အႏႈိင္းမဲ့ ေက်းဇူးရွင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ ေက်းဇူးေတာ္၊ ဂုဏ္ေတာ္ေတြကုိ ပြားမ်ားရတဲ့ ဗုဒၶါႏုႆတိ ဘာ၀နာကုိ အခ်ိန္တိုင္း၊ ေနရာတုိင္း အၿမဲမျပတ္ ပြားမ်ားအားထုတ္ႏုိင္ၾကပါေစ။
စာဖတ္သူအားလံုး ေကာင္းက်ိဳးလိုရာ ဆႏၵမ်ားျပည့္၀ၾကပါေစ…
က်မ္းကုိး။ ။ပုိင္းေလာ့ဆရာေတာ္ႀကီး ေဟာၾကားဆံုးမေသာ တရားေတာ္မ်ား။
အႏိႈင္းမဲ့ ဘာ၀နာ (အရွင္ဆႏၵာဓိက)။
အမၺပါလီ
စာဖတ္သူ တဦးမွ အမၺပါလီအေၾကာင္း ေရးေပးဖို႔ ေတာင္းဆုိတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ဓမၼမိတ္ေဆြ အန္တီ စီစီခ်ိဳသန္း ေရးသား ပို႔ေပးထားေသာ အမၺပါလီ အေၾကာင္းကုိ တင္ျပလိုက္ပါတယ္။
သမိုင္းအစဥ္မွာ၊ ႏိွုင္းမယွဥ္ေအာင္၊ လွရက္ပါတ႔၊ဲ ေ၀သာလီရဲ႕ အလွဧကရီ...အမၺပါလီေရ....။ သင္႔ရဲ႕ဘ၀ ျဖစ္စဥ္ကို ၾကားသိရတ႔ဲ အခိုက္ ၀ိပႆနာ အသာထားၿပီး၊ ကၽြန္မရင္ထဲမွာ တကယ္ကို ခံစားလိုက္ ရပါတယ္။ ခံစားမွုေတြကို ေသခ်ာဆန္းစစ္လိုက္ေတာ႔ အားက်မွုေတြ၊ သံေ၀ဂေတြ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာ တရားေတြ အားလံုးပါ၀င္ေနပါတယ္။ ဒီခံစားမွုေတြကို သင္႔ကိုပဲတိုင္တည္ၿပီး ကၽြန္မ ေျပာပါရေစ..။
ဘုရားရွင္လက္ထက္က ႐ိွခ႔ဲတ႔ဲ ေ၀သာလီျပည္ႀကီးဟာ ဒီမိုကေရစီ စံနစ္က်င္႔သုံးပါတယ္။ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ႀကီးကို ႏွစ္စဥ္ က်င္းပလို႔ စီးပြါးေရး၊ လူမွုေရး၊ ႏိူင္ငံေရး အေျခအေန အားလုံးကို (၇၇၇၇) ေယာက္ေသာ ကိုယ္စားလွယ္ေတြန႔ဲ ေဆြးေႏြး ညိွႏိူင္း တိုင္ပင္ကာ ဆံုးျဖတ္ၾကတာပါ။ ဒီလႊတ္ေတာ္မွာ ေ၀သာလီ ဂဏသႏာၱ ရဲ႕အႀကီးအကဲ မဟာနာမ္မင္းႀကီး၊ သားေတာ္ ျဖစ္တ႔ဲ အာနႏၵ မင္းသား၊ အဘယရာဇာ ဆိုတဲ႔ စစ္ေသနာပတိ ခ်ဳပ္ႀကီး၊ သူရဲေကာင္း စစ္သည္မ်ားန႔ဲ ေ၀ဒပညာ႐ွင္မ်ား ပါ၀င္ၾကပါတယ္။ အမၺပါလီေရ... သင္ကေတာ႔ မဟာနာမ္ မင္းႀကီးရဲ႕ ခ်စ္မ၀တ႔ဲ သမီးအလွတစ္ပါးပါ။ အာနႏၵ မင္းသားရဲ႕ညီမေတာ္ေပါ႔။ တကယ္ေတာ႔ သင္ဟာ မဟာနာမ္ မင္းႀကီးရဲ႕ သမီးရင္းတစ္ေယာက္ မဟုတ္ခ႔ဲဘူးေနာ္။ မဟာနာမ္မင္းႀကီးန႔ဲ မိသားစုတို႕ခရီးတစ္ခု သြားရာမွာ တစ္ေနရာအေရာက္ သရက္ပင္ေအာက္ ကေလးငိုသံၾကားလို႔ ျမင္းထိန္းကို သြားၾကည့္ ခိုင္းပါတယ္။ ဇနီးသည္ မီးဖြါးရင္း ဆုံးတာ မၾကာေသးတ႔ဲ မင္းႀကီးက အဲဒီ ကေလးကိုေမြးစားခ်င္စိတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမ႔ဲ သူ႔မွာ အာနႏၵ ဆိုတ႔ဲ သားေတာ္တစ္ပါး ရွိၿပီး ျဖစ္လို႔ ေယာက်ာၤးေလး ျဖစ္ေနရင္ ထီးနန္းလုၾကမွာ ကိုစိုးရိမ္ပါ တယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ေယာက်ာၤးေလး ဆိုရင္ေတာ႔ မယူဘူး၊ မိန္းကေလး ျဖစ္ရင္ေတာ႔ ယူခဲ႔လို႔ ျမင္းထိန္းကိုမွာပါ တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သင္ဟာ မဟာနာမ္မင္းႀကီးရဲ႕ သမီးအျဖစ္ကို ေရာက္ခ့ဲတာပါ။ မဟာနာမ္ မင္းႀကီး န႔ဲ အာနႏၵ မင္းသားဟာ သင္႔ကို သမီးရင္းန႔ဲ မျခား၊ ညီမရင္းန႔ဲမျခား ခ်စ္ခဲ႔ၾကတာပါ။
ေ၀သာလီဟာ ေဘးကအိမ္နီးခ်င္း ႏိူင္ငံေတြရဲ႕ က်ဳးေက်ာ္ရန္စ မွုေတြေၾကာင္႔စစ္အၿမဲ တိုက္ေနရတ႔ဲ ႏိူင္ငံပါ။ အထူးသျဖင္႔ အေနာက္ဖက္က ရာဇၿဂိဳလ္န႔ဲဆို လူက်ဳးရင္လူသတ္၊ ေခြးက်ဳးရင္ ေခြးသတ္၊ အမိွုက္လႊင္႔သြား ရင္ေတာင္ မီး႐ွို႕ပစ္ပါတယ္။ ရန္ဖက္ ႏွစ္ႏိူင္ငံ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ေ၀သာလီမွာ လူတိုင္းစစ္မွုထမ္းရပါတယ္။ စစ္ေရး အၿမဲေလ႔က်င္႔ ေနရပါတယ္။ ေ၀သာလီ ျပည္သူေတြဟာ အၿမဲတမ္း စည္းလံုးညီညြတ္ပါတယ္။ အမိန္႔ကို လည္း နာခံက်င္႔သံုးၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ေ၀သာလီကို ဘယ္သူမွ မထိရဲၾကပါဘူး။ အဲ...ဒါေပမ႔ဲ တစ္ခ်ိန္မွာ ေတာ႔ ဒီစည္းလုံးညီညြတ္မုွေတြ၊ အမိန္႔ ကိုနာခံတတ္မုွေတြကို ပ်က္ျပားမည့္ အေၾကာင္း ဖန္လာပါတယ္။ ဖန္တီးသူကေတာ႔ သင္ပါပဲ.. အမၺပါလီ ေရ။
သင္႔ကို ငယ္စဥ္ကစပီး သင္႔ဖခင္ မင္းႀကီးက အေ၀းမွာထားၿပီး ေယာက်ာၤးေတြ တတ္အပ္တ႔ဲ ဆင္စီး၊ ျမင္းစီး၊ ရထားေမာင္း၊ ျမွားပစ္၊ လံွပစ္၊ ဓါးခုတ္စတ႔ဲ ပညာရပ္ေတြကို သင္ယူေစခ႔ဲတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ သင္႔ကို သိသူ၊ ျမင္ဖူးသူ သိပ္မရွိခဲ႔ဘူးေနာ္၊ အသက္ ၁၃ ႏွစ္အ႐ြယ္မွာ သင္ဟာ ဒီပညာရပ္ေတြကို ကၽြမ္းက်င္လို႔ စံအိမ္ကိုျပန္ ေရာက္ခဲ႔ၿပီ၊ ပညာေတြနဲ႔ အတူ အလွေသြးေတြလဲ ေၾကြစ ျပဳခ႔ၿဲပီ။ ေ၀သာလီ ၿမိဳ႕ထဲကို သင္ျမင္းရထား ၀င္ေမာင္းရင္ ျမန္လြန္းလို႔ လူေတြက သင္႔အရိပ္ကိုပဲ ျမင္ႏိူင္ၾကတယ္။ အဲဒီ အရိပ္ ကေလးကပဲ လူအမ်ား၊ အထူးသျဖင္႔ ပုရိသ ေယာက်ာၤးတို႔ရဲ႕ စိတ္၊ အာ႐ုံ ကို ဖမ္းစားႏိူင္ခ႔ဲတယ္။ ဒီအလွပိုင္ရွင္ဟာ ဘယ္သူလဲ? သင္ ဘယ္သူလဲ ဆိုတာကို လူတိုင္းသိခ်င္ေနၾကၿပီ... အမၺပါလီေရ။ ေနာက္ဆံုးမွာ လူေတြဟာ သင္႔ကို သိလိုစိတ္ ေတြကို မထိန္းႏိူင္ၾကပဲ တစ္အိမ္ၿပီးတစ္အိမ္ သင္ဘယ္အိမ္ကို ၀င္မလဲ ဆိုၿပီး အလွည့္က်ေစာင႔္ေတာ႔တာပဲ။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ႔ သင္ဟာ မင္းႀကီးရဲ႕သမီးမွန္းသိလို႔ အားလုံးန႔ဲ မိတ္ဆက္ေပးခဲရၿပီေလ။ အဲဒီမွာျပႆနာစ ေတာ႔တာပဲေနာ္။ အသက္ ၁၃-၁၄ ႏွစ္အ႐ြယ္မွာေတာင္ သင္႔ရဲ႕ မ်က္လံုးေ၀ွ႔တစ္ခ်က္မွာ မင္းသားေပါင္း ၁၀၀ ေလာက္ သင္႔ေနာက္ကို ပါလာခ႔ၿဲပီ။ အသက္ ၁၆ ႏွစ္အ႐ြယ္ အလွေတြျပည့္စုံလာတ႔ဲ အခ်ိန္မွာေတာ႔ ေ၀သာလီ တစ္ႏိူင္ငံလုံး အုံ႔အုံ႔ ၾကြၾကြ ျဖစ္ရၿပီ။ အမိန္႔ကိုအၿမဲနာခံတ႔ဲ သူရဲေကာင္းစစ္သည္ေတြ အမိန္႔ကို မနာခံေတာ႔ ဘူး၊ စစ္ေရးေတြ ေလ႔မက်င္႔ၾကေတာ႔ဘူး၊ သူတို႔စိတ္ထဲမွာ ပါလီ မွ ပါလီ၊ ပါလီ ကိုေတြ႕ဖို႔၊ ျမင္ရဖို႔၊ ပါလီနဲနီးရဖို႔၊ ပါလီ႔ အသံၾကားရဖို႔သာ ႀကိဳးစားၾကေတာ႔တယ္။
သင္႔ရဲ႕အလွေတြကိုကုန္ေအာင္ ဖြဲ႕ႏိူင္သူမ႐ိွခဲေပမ႔ဲ ကၽြန္မ သိသေလာက္ေတာ႔ ေျပာပါရေစ။ သင္႔ရဲ႕ ပိတုန္းေရာင္ ဆံေကသာဟာ နက္ေမွာင္ေျဖာင္႔ရွင္း၊ အဖ်ားေကာ႔စင္းလို႔ တစ္ေခ်ာင္းခ်င္းျဖစ္ေနပါတယ္။ ထိုဆံေကသာကို ဆံထုံးထုံးၿပီး ပန္းပန္ထားတ႔ဲ သင္ဟာ ကဗ်ာ ဆရာေတြ အတြက္ စာဖြဲ႕ခ်င္စရာျဖစ္ခဲ႔တယ္။ သင္႔ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ ဟာလဲ စႏၵကူးနံ႔သာ ထုံသင္းပီး အဖိုးထိုက္ ရတနာေတြ ဆင္ျမန္းထားတ့ဲ အခါ မိန္းမခ်င္းေတာင္ ေငးရပါေပတယ္။ သင္႔ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ အခ်ိဳးအဆစ္၊ အဖုအထစ္ ေတြဟာလဲ ပန္းပုဆရာေတြ ဘယ္လိုထုရမွန္းမ သိပဲ၊ လက္မိုွင္ခ်ရေလာက္ေအာင္ ေျပျပစ္ပါေပတယ္။ သင္ ရဲ႕ေတာက္ပ လွပတ႔ဲ မ်က္လုံးႏွစ္လုံးဟာလဲ စိန္ေရာင္က႔ဲသို႔ တ၀င္း၀င္း၊ တလက္လက္ နဲ႕ျမင္ရသူကို ဖမ္းစားႏိူင္ပါေပတယ္။ သင္ရဲ႕ပတၱျမားေရာင္ နီတ်ာတ်ာ ႏုွတ္ခမ္းႏွစ္လႊာ၊ ျဖဴသန္႔စင္တ႔ဲ သြားေလးေတြန႔ဲ ဖန္ဆင္းလိုက္တ့ဲ အၿပံဳးတစ္ခ်က္ဟာ တစ္ဖက္သား ကို ျငင္းပယ္ႏိူင္စြမ္း ကင္းသြားေစပါတယ္။ အဲဒီ ႏွုတ္ခမ္းႏွစ္လႊာ ၾကားကေပၚထြက္လာတဲ႔ သင္႔ရဲ႕အသံဟာ ႀကိဳးၾကာေလးတြန္ လိုက္သလို၊ ေလာကႀကီးကို ရပ္ဆိုင္းသြား ေစပါတယ္။ ေရၾကည္ေသာက္ရင္ ျမင္ရမေလာက္ပင္ သင္႔ရဲ႕ လည္တိုင္ေက်ာ႔႐ွင္း၊ အသားအေရရဲ႕ေကာင္းျခင္းန႔ဲ ျပည့္စုံပါေပတယ္။ ဒါေတြက ကၽြန္မ သိသ ေလာက္ေျပာရတာပါ။ ဒီလို လွခ်က္ေတြ အျပင္ သင္ဟာမာယာေတြလဲ သံုးတတ္ခဲ႔တယ္ေနာ္။ ေယာက်ာၤး ေတြၾကားထဲမွာ ျမွားပစ္က်င္႔ျပတာ၊ ျမင္းရထားစီးၿပီး ကိုယ္လံုး ထြက္ျပတာ၊ သင္႔အိမ္ေတာ္ေရွ႕မွာ လာေစာင္႔ေနၾကတ႔ဲ ပုရိသေတြအေပၚ ပန္းႀကဲခ်တာ၊ မ်က္ႏွာတစ္ျခမ္းေလး ထုတ္ျပတာေတြန႔ဲ တစ္ႏိူင္ငံလုံးက ေယာက်ာၤးအေပါင္းကို ႐ူးသြပ္ေစခ႔ၿဲပီ။ သင္႔ အခန္းထဲမွာလည္း ေ႐ြးခ်ယ္ဖို႔ တစ္ရာ႔တစ္ပါးေသာ မင္းေတြရဲ႕႐ုပ္ပုံ၊ ပန္းခ်ီ ေတြျပည့္ေနခ႔ဲတယ္။ တစ္ပုံပီးတစ္ပုံ အခ်စ္မ၀င္ အျပစ္ျမင္ခ႔ၿဲပီး ကာမွ တစ္ခုေသာ ပုံကိုျမင္ေတာ႔ က်င္စက္န႔ဲတို႔ လိုက္သလိုသင္ခံစားရ၊ စိတ္၀င္စားခ႔ဲတယ္ေနာ္။ ဘယ္သူလဲ ဆိုေတာ႔ သင္တို႔ရဲ႕ ေ၀သာလီ ရဲ႕ရန္သူ ဗိမိၼသာရ မင္းပါပဲ။ ဗိမိၼသာရမင္းဟာ သင္ရဲ႕ ႏွလုံးသားကို လုွပ္ရွားေစခ႔ၿဲပီေနာ္။ (ဒါဟာ ျမင္စိတ္မွာ စြဲလန္းသြားတ႔ဲ ဥပါဒါနကၡႏၶာပါ) ရန္သူမင္းဆိုတာ သင္သိေပမ႔ဲ ခ်စ္မိ သြားခ႔ဲတယ္ေနာ္။ အဲဒီအခိ်န္ကစၿပီး ပါလီဟာ ဗိမိၼသာရမင္း(ပုံ)န႔ဲ အိပ္တယ္၊ ဗိမိၼသာရ မင္း(ပုံ)နဲ႔စားတယ္။ (ကၽြန္မ တို႔ဒီေခတ္မွာလည္း သင္႔အ႐ြယ္ ကေလးမေလးေတြ နာမည္ႀကီး မင္းသားပံုေတြ နံရံမွာ ကပ္ၿပီး ဒီလိုပဲ စိတ္ကူးယဥ္ၾကပါတယ္။ အမွန္အတိုင္း၀န္ခံ ရရင္ကိုယ္ေတာင္ ငယ္ငယ္က ပါခ႔ဲေသးပါတယ္။)
သင္႔ရဲ႕အလွသတင္းဟာ ေ၀သာလီတင္မက ေဘးကရာဇၿဂိဳလ္ ကိုေတာင္ေရာက္ခဲ႔ပါေပါ႔။ ရာဇၿဂိဳလ္ျပည့္ရွင္ ဗိမိၼသာရ မင္းကလည္း သင္႔ကိုေတြ႕လို၊ ျမင္လိုစိတ္ေတြ ျပင္းျပခ့ဲၿပီီ။ ဒါေၾကာင္႔ အေထာက္ေတာ္မ်ားကို အရင္ လႊတ္ပီး သင္႔ရဲ႕အလွကို စုံစမ္းခိုင္းခ႔ဲတယ္။ ဒီအေထာက္ေတာ္ေတြဟာ ပါလီ႔ ကိုေတြ႕ခ့ဲ ခဏမွာ ဘယ္ေလာက္ ေတာင္ နစ္ေမ်ာသြားလဲဆိုရင္ ပါလီရဲ႕ျမားခ်က္ကိုေတာင္ ေရွာင္ဖို႔ေမ႔ပီး ေသဖို႔ျဖစ္ခ႔ဲတယ္။ ပါလီက ႏွလုံးသား ေနရာကို မျပစ္ပဲ ေခါင္းက ဦးထုပ္ကိုပဲခ်ိန္ ပစ္ခ႔ဲလို႔ သက္သာခ႔ဲတာေပါ႔။ ရာဇၿဂိဳလ္ ကိုျပန္ေရာက္လို႔ ဗိမိၼသာရမင္းက ပါလီ ရဲ႕အလွကို ေမးတ့ဲအခါမွာေတာ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္မွာရိွရမ့ဲ လကၡဏာအားလုံး ပါလီ မွာရွိေၾကာင္း ေလွ်ာက္တင္ပါတယ္။ မိမိတို႔ေတာင္ မင္းႀကီးမွန္းထားတ႔ဲ မင္းဘ႑ာ မို႔လို႔သာမျပစ္မွားရေၾကာင္း၊ ဇာတ္လမ္းစုံ ခင္းၿပီး ပါလာတ႔ဲ ပါလီရဲ႕ျမားေလးကို ဆက္သလိုက္ပါတယ္။ ဒီအခါမွာ ေသာတာပန္ မင္းႀကီး ႏွလံုးသားကို ထိသြားပါတယ္။ ပါလီ ရဲ႕ျမားကို ရင္ဘတ္ေပၚတင္ပီး ပါလီ ကိုစြဲလမ္းသြားပါပီ။ ပါလီကိုေတြ႕ေအာင္လုပ္မယ္။ နီးရေအာင္ႀကံမယ္။ ပါလီနဲ႔မွ မေတြ႕ရရင္ နန္းကိုလည္းစြန္႔မယ္။ သားကိုလည္းစြန္႔မယ္။ မယားကိုလည္းစြန္႔မယ္။ ပစၥည္းေတြလည္းစြန္႔မယ္။ စည္းစိမ္ေတြ အားလုံးကိုစြန္႔မယ္။ (ဒိ႒ိန႔ဲ တဏွာ တြဲ၀င္ၿပီ) ( ၀ိပႆနာန႔ဲ ေျပာရရင္ ၾကားစိတ္နဲ႔ ဥပါဒါနကၡႏၶာ ျဖစ္သြားပါတယ္။) ဒီစြဲလမ္းမွုေတြေၾကာင္႔ ဗိမၼိသာရမင္း စတင္အေကာင္အထည္ ေဖၚေတာ႔တာပဲ၊ (ဥပါဒါန္ ပစၥယာ ကမၼဘ၀ ျဖစ္ပါတယ္)၊ ဉာဏ္ေကာင္းတ႔ဲ ဗိမိၼသာရ မင္းဟာ အေတာ္ဆုံး၊ အေကာင္းဆံုး ႐ုပ္ေသးဆရာရွာၿပီး ႐ုပ္ေသးပညာကို ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ျဖစ္ေအာင္သင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ႔ တစ္လေလာက္ တပည့္ေတြနဲ႔ ဇာတ္တိုက္ရပါတယ္။ ဘုရင္လိုမဆက္ဆံဖို႔၊ သူငယ္ခ်င္းေျပာေျပာ ေျပာဖို႔ေလ႔ က်င္႔ရပါတယ္။ တစ္သက္လုံးေမာ္မၾကည့္ရဲတ႔ဲ ကိုယ္႔ရဲ႕ မင္းမွုထမ္းေတြ၊ ကိုယ္႔ကို ဘုရားထူးလာသူေတြကို တန္းတူေျပာခံရေအာင္ ဥပါဒါနကၡႏၶာကလုပ္ေနတာ မင္းႀကီးသတိမထားမိပါဘူး။ တဏွာကေပးလိုက္တ႔ဲ သတိၱေတြန႔ဲ ဗိမိၼသာရမင္း ေ၀သာလီကို သြားပါၿပီ။
အလြန္ေခ်ာေမာခံ႔ညားတ႔ဲ မင္းႀကီးဟာ ႐ုပ္ေသးဆရာ အဖိုး ႀကီး အျဖစ္႐ုပ္ဖ်က္ဟန္ေဆာင္ပီး ရန္သူ႔ နယ္ေျမထဲ ကိုစြန္႔စြန္႔စားစား သြားပါတယ္။ နယ္စြန္မွတစ္ဆင္႔ တစ္ျဖည္းျဖည္း ပါလီ တို႔ရဲ႕စံအိမ္ေတာ္န႔ဲ နီးသထက္နီးေအာင္ လာခ့ဲပါတယ္။ တစ္ေန႔မွာ ပါလီ တို႔ေနရာန႔ဲ မနီးမေ၀းမွာ ႐ုပ္ေသးကပါတယ္။ ပါလီ တို႔အဖြဲ႕လည္း ႐ုပ္ေသးလာ ၾကည့္ပါတယ္။ ပါလီက႐ုပ္ေသးဆရာကို အကဲခပ္ၾကည့္ပါတယ္။ ႐ုပ္ေသးဆရာ ဗိမၼိသာရ မင္းကလည္း ပါလီ အေခ်ာအလွ ကိုျမင္ေတာ႔ မ်က္ႏွာမလႊဲႏိူင္ပဲ ၾကည့္ေနမိတယ္။ ႏွစ္ဦးသား မ်က္လံုးခ်င္းဆံုေတာ႔ ရင္ခုန္မိၾကပီ။ ပါလီက ႐ုပ္ေသးဆရာဟာ အသက္သိပ္ မႀကီးေသးတာ ကိုသတိထားမိတယ္။ ဗိမၼိသာရမင္းမ်ား ျဖစ္ေနမလား လို႔လည္း သံသယ ၀င္မိတယ္။ ဒါန႔ဲ နန္းေတာ္ထဲကိုလာ ကဖို႔ေျပာေတာ႔ ဘုရင္ျဖစ္တဲ႔ ဗိမိၼသာရမင္းဟာ ပါလီ ကိုစကားေျပာရာမွာ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး န႔ဲ ေျပာေနေပမ႔ဲ ေခါင္းမက်ိဳး၊ ဇက္မက်ိဳးပဲ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါကို ပါလီက သိတယ္။ ေနာက္ဆံုး ပါလီက တာ၀န္ယူပါတယ္ ဆိုလို႔ နန္းေတာ္ထဲကို ၀င္ကဖို႔ သေဘာတူလိုက္တယ္။ နဂိုထဲက သြားခ်င္တာကို မူေနရတာပါ။ နန္းေတာ္ထဲမွာ ကေတာ႔ ေ႐ွ႕တန္းက မင္းစင္မွာၾကည့္ေနတဲ့ မဟာနာမ္ မင္းႀကီး၊ အာနႏၵ မင္းသားနဲ႔ အဘယရာဇာ တို႔ဟာ ႐ုပ္ေသးဆရာကိုျမင္ေတာ႔ ႐ုတ္တရက္ သန္လ်က္ဆြဲ၊ ဓားဆြဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ႐ုပ္ေသးဆရာကို ဗိမၼိသာရမင္းကိုျမင္ဖူးလား လို႔ေမးတယ္။ ႐ုပ္ေသးဆရာက အျပင္မွာ မျမင္ဖူးပါဘူး၊ နာမည္ေတာ႔ၾကားဖူး တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ (မွန္ထဲမွာပဲ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ျမင္ႏိုင္တာ၊ အျပင္မွာ ဘယ္လိုလုပ္ပီး ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ျမင္မလဲ? ဗိမၼိသာရမင္း ေျပာတာမွန္တာေပါ႔၊ မုသာ၀ါဒါ မေျမာက္ပါဘူး။) ဒီေတာ႔ မဟာနာမ္ မင္းႀကီးကသင္ဟာ ဗိမိၼသာ ရမင္းန႔ဲ အလြန္တူေၾကာင္းေျပာေတာ႔ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း အ႐ိုအေသေပးပါတယ္။ ဘုရင္ခ်င္းတူတူမွာ ဥပါဒါနကၡႏၶာ ေၾကာင္႔ေအာက္က်ခံၿပီး ဆက္ဆံရတာပါ။
အဲဒီည မွာကတ့ဲ ႐ုပ္ေသးဇာတ္ကလည္း အသက္ငယ္ ငယ္ မိန္းကေလးန႔ဲ အသက္ႀကီးႀကီး အဖိုးႀကီးဇာတ္လမ္း ျဖစ္ေနေတာ႔ ပါလီ ကိုႀကံစည္ေနတ႔ဲ အဘယရာဇာ အတြက္ အႀကိဳက္ေတြ႕ေနပါတယ္။ သူသာ ပါလီ ကိုယူႏိူင္ရင္၊ သူက ေ၀သာလီ စစ္တပ္ရဲ႕အႀကီးဆုးံ ရာထူးမို႔ လို႔ ေ၀သာလီ သူရဲေကာင္း စစ္သည္ေတြအၾကား ပါလီေၾကာင္႔ အခ်င္းခ်င္း ခိုက္ရန္ျဖစ္မွု၊ တိုက္ခိုက္မွု၊ သတ္ျဖတ္မွုေတြ ကိုရပ္တန္႔ႏိူင္မယ္လို႔ ယူဆေနပါတယ္။ ႐ုပ္ေသးပြဲၿပီးေတာ႔ ႐ုပ္ေသးဆရာဟာ ေမာပန္းႏြမ္း နယ္ေနပါတယ္။ တစ္သက္လံုးတစ္ခါမွ ပင္ပင္ပန္းပန္း မလုပ္ဖူးေတာ႔ လက္ပန္းက်တာေပါ႔၊ ဒါေၾကာင္႔ ႐ုပ္ေသး ႐ံုထဲ ၀င္ပီး အသာေလး မိွန္းေန၊နားေန ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ သံသယ ျဖစ္ေနတ႔ဲ ပါလီဟာ ျဖဳန္းဆို႐ုပ္ေသး႐ုံထဲ ၀င္လာၿပီး ႐ုပ္ေသးဆရာ ဗိမိၼသာရမင္း နားလာၿပီး တပ္ထားတ႔ဲ မုတ္ဆိတ္တု၊ ႏွုတ္ခမ္းေမြးတုေတြကို ဆြဲျဖဳတ္ လိုက္ပါတယ္။ နဂို႐ုပ္ ေပၚလာတဲ႔ ဗိမၼိသာရ မင္းကိုသင္ဘယ္သူလဲ? ဘာေၾကာင္႔ဒီလိုလုပ္ရတာလဲ? စသျဖင္႔ေမးပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဗိမၼိသာရမင္းက ပါလီအလွကိုျမင္ခ်င္လြန္း၊ ေတြ႕ခ်င္လြန္းလို႔ လုပ္ရတာျဖစ္ေၾကာင္းန႔ဲ သူဟာရာဇၿဂိဳလ္ျပည့္႐ွင္ ဗိမိၼသာရမင္း ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာလိုက္တ႔ဲ အခါမွာေတာ႔ မင္းခ်င္းေတြကို ေအာ္လိုက္မယ္လို႔ ခုနက ေျပာခဲ႔တ႔ဲ ပါလီ... ေအာ္ဖို႔လည္းေမ႔၊ ျပန္သြားဖို႔ လည္းေမ႔ၿပီး၊ ႏွလုံးသားထဲက တမ္းတခ႔ဲရတ႔ဲ ခ်စ္သူရဲ႕ရင္ခြင္ေအာက္၊ အသက္ေပ်ာက္သူလို ျဖစ္ခဲ႔ရပါေပါ႔လား။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေ၀သာလီမွာ ပါလီနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အခ်င္းခ်င္း သတ္ျဖတ္ပြဲေတြန႔ဲ ေသြးေခ်ာင္းစီးပြဲေတြ ျဖစ္ေနပါပီ။ စစ္သည္ေတြဟာ ဘယ္လိုမွ အမိန္႔ေပးလို႔မရေအာင္ စည္းလုံးမုွ ေတြပ်က္ျပားေနပါတယ္။
ဒီအခါမွာ စိရံေဒ၀၊ သုဒိတ စတ႔ဲ စစ္အႀကီးအကဲ ေတြက ေ၀သာလီ မပ်က္စီးဖို႔ နည္းလမ္းတစ္ခုေတာ႔ ႐ွာရေတာ႔မယ္ လို႔စဥ္းစားပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔အေရးေပၚ လႊတ္ေတာ္ ေခၚယူရေတာ႔တယ္။ ပါလီေရ… ဒီအခ်ိန္မွာခံစားရမ႔ဲ သင္႔ဖခင္ မဟာနာမ္ မင္းႀကီးရဲ႕ခံစားခ်က္ကို ကၽြန္မ ကိုယ္ခ်င္းစာမိပါရဲ႕။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ႔ ေ၀သာလီရဲ႕အေျခခံ ဥပေဒ စာအုပ္ျဖစ္တ႔ဲ ပေ၀ဏီေပါတၳက စာအုပ္၊ စာပိုက္ ၁၈ မွာ...... “ေ၀သာလီႏိူင္ငံ၏ စီးပြါးေရး၊ ႏိူင္ငံေရး၊အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ပ်က္စီးရာ ပ်က္စီးေၾကာင္းကို လုပ္ေဆာင္သူသည္ ေယာက်ာၤးတစ္ဦးျဖစ္ပါက သတ္ေစ၊ မိန္းမ တစ္ဦးျဖစ္ပါက ႏိူင္ငံပိုင္ ျပည့္တန္ဆာအျဖစ္ ေၾကျငာေစ၊ ထိုမိန္းမအား တစ္ေန႔ကို ေယာက်ာၤး ၃ ေယာက္မွ ၅ ေယာက္ထိ အခေၾကးေငြ ေပး၍ ေပ်ာ္ပါးႏိူင္၏… လို႔ ပါ႐ိွပါတယ္။ ခ်စ္တ႔ ဲ သမီးန႔ဲ ႏိုင္ငံန႔ဲ လဲရေတာ႔မယ္ေနာ္။ အဲဒီ လႊတ္ေတာ္မွာေလ တက္ေရာက္လာတ့ဲ (၇၇၇၇) ေယာက္ေသာ စစ္သည္၊ ဗိုလ္ေခ်၊ ကိုယ္စားလွယ္ေတြဟာ... အမၺပါလီကို ထုတ္ေပးပါ။ အမၺပါလီ ကိုျမင္ခ်င္တယ္။ အမၺပါလီကိုစြန္႔မလား၊ ေ၀သာလီ ကိုစြန္႔မလား ဆိုတ႔ဲ တစ္ခဲနက္ အသံနက္ေတြန႔ဲ သင္႔ဖခင္ကို တုန္လုွပ္ေစခ႔ၿဲပီ...။ တိုင္းျပည္ ေကာင္းစားေရးကို တကယ္လိုလားတ႔၊ဲ ျပည္သူေတြကိုခ်စ္တ႔ဲ သင္႔ဖခင္ဟာေလ သမီးေတာ္ အမၺပါလီကို ႏိူင္ငံပိုင္ ျပည့္တန္ဆာအျဖစ္ ေၾကျငာခ႔ဲရၿပီ။ အဲဒီမွာပဲ သင္႔ဖခင္ ရင္ကြဲနာက်လို႔ ေသြးအန္ ေသဆုံးခဲ႔ရၿပီ... အမၺပါလီ။
ကၽြန္မ တကယ္ကို ခံစားရပါတယ္... အမၺပါလီရယ္။ (ဒီအခ်ိန္က စၿပီး သင္႔ရဲ႕ႏုစဥ္ ဘ၀ကအရိယာ ပုဂိၢဳလ္ ကိုေစာ္ကားခ႔ဲတဲ႔ ကံဟာ အက်ိဳးေပးေတာ႔တာပဲ။) ေ၀သာလီ ရဲ႕တစ္ေနရာမွာ ခ်စ္ရသူန႔ဲ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ေနလို႔မွ မၾကာေသး၊ အစ္ကိုေတာ္အာနႏၵ မင္းသားထံမွ ႏိူင္ငံပိုင္ ျပည့္တန္ဆာ အျဖစ္ေၾကျငာေၾကာင္း စာရခ႔ဲၿပီ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ခ်စ္သူ ဗိမၼိသာရမင္းက ရာဇျဂိဳလ္ ျပန္ၿပီး ပါလီ႔ကို မိဖုရားေျမွာက္ဖို႔ မင္းေျမာက္တန္ဆာငါးပါး ျပန္ယူေနခိ်န္ပါ။ ပါလီ ဘာလုပ္ရမလဲ? ဗိမၼိသာရမင္း ေနာက္လိုက္သြားရင္ ေ၀သာလီက ရာဇျဂိဳလ္ကို စစ္ဆင္ၿပီး တိုက္ေတာ႔မယ္။ မလိုက္ပဲ ဒီမွာေနခ႔ဲရင္လဲ ဗိမိၼသာရမင္းက ရန္ဖက္မင္းပီပီ၊ ခုဆို ခ်စ္သူကိုဆြဲလို႔ စစ္ပြဲ ႏႊဲၿပီးတိုက္လိမ္႕မယ္။ ႏွစ္ခ်က္လံုးဟာ ေ၀သာလီ အထိနာမ႔ဲ နည္းေတြခ်ည္းပါပဲ။ ေနာက္ဆုံး ေ၀သာလီ ေကာင္းစားဖို႔ ပါလီ မိန္းမမာယာသုံးၿပီး ခ်စ္သူစိတ္နာေအာင္ လုပ္ရပါေတာ႔တယ္။ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေတြန႔ဲ ျပန္ေရာက္လာတ့ဲ ခ်စ္သူ၊ ဘုရင္႔ မင္းေျမာက္တန္ဆာတို႔နဲ႔ အလြန္က်က္သေရ ႐ိွတ႔၊ဲ ေခ်ာေမာလွတ႔ဲ ခ်စ္သူ၊ ပါလီ အသက္တမွ်ခ်စ္ရတ႔ဲ ခ်စ္သူကို ပါလီ မေျပာခ်င္ဆုံးစကားေတြကို မူယာမာယာသုံးၿပီး ရင္ႏွစ္မႊာကြဲကာ ခ်စ္သူမုန္းေအာင္ ပါလီ ေျပာေနရၿပီ။ မယုံၾကည္ႏိုင္တ့ဲ မ်က္လုံးေတြနဲ႔ အမုန္းႀကီးမုန္းသြားတ႔ဲ၊ စိတ္နာသြားၿပီး ထြက္ခြါသြားတ႔ဲခ်စ္သူကို ၾကည့္ရင္း ပါလီလဲက် က်န္ရစ္ခ႔ဲပါၿပီ။
တခါ ပါလီ႔ရဲ႕ေလးစားအားကိုးစရာ အစ္ကိုေတာ္ အာနႏၵ မင္းသားကလည္း သူန႔ဲပါလီဟာ ေမာင္ႏွမရင္းေတြ မဟုတ္ေၾကာင္းေျပာျပၿပီး ပါလီဟာစံအိမ္ေတာ္မွာ ေနခြင္႔မ႐ွိေတာ႔ေၾကာင္း၊ ပါလီ အတြက္သက္သက္ အိမ္တစ္ေဆာင္ ေနဖို႔ေပးေၾကာင္းန႔ဲ သူကေတာ႔ အေ၀းကို ထြက္သြားေတာ႔မွာ ျဖစ္ေၾကာင္းေတြကို ေျပာပါတယ္။ အားကိုးစရာ မက်န္ေတာ႔တ႔ဲ ပါလီဟာ အစ္ကိုေတာ္ အာနႏၵ မင္းသား ဘယ္သြားမလဲ ဆိုတာသိခ်င္ခဲ႔တယ္။ သင္႔အစ္ကိုေတာ္က သင္႔ကို သူဘယ္သြားမလဲဆိုတာ ကိုမေျပာႏိုင္ခ႔ဲေပမ႔ဲ ဘယ္သူ႔ဆီ သြားမလဲ ဆိုတာေတာ႔ ေျပာျပခဲ႔ပါတယ္။ အာနႏၵ မင္းသားက.. ငါ စစ္တိုက္ထြက္စဥ္အခါက စစ္ေျမျပင္တစ္ေနရာမွာ ေဂါတမ ဆိုတဲ႔ ပုဂိၢဳလ္တစ္ဦးကို ေတြ႕ရဖူးတယ္။ သူ႔ ကိုငါက ျမွားန႔ဲခ်ိန္လိုက္တာကို မေ႐ွာင္ပဲ ငါ႔ကိုၾကည့္ၿပီး “ေလာကမွာ အရာရာတိုင္းကို လက္နက္နဲ႔ေျဖရွင္းလို႔ မရဘူး၊ ခ်စ္သား” လို႔ေျပာတယ္၊ ငါ႔ဘ၀မွာ ေဂါတမ မ်က္လုံးေလာက္ ဂ႐ုဏာျပည့္တ႔ဲ မ်က္လုံးမိ်ဳးမေတြ႕ဖူးဘူး၊ သူ႔ရဲ႕အၾကည့္ေၾကာင္႔ ငါ႔လက္ထဲက ျမွားဟာလြတ္က်သြားတယ္။ အခု ငါသူ႔ဆီသြားမယ္” လို႔ေျပာသြားပါတယ္။ ပါလီ႔မွာ အားကိုးစရာ ဖခင္လဲ ေသဆုံးခ႔ဲၿပီ။ ခ်စ္ရတ႔ဲ ခ်စ္သူကလည္း စိတ္နာလို႔ ပစ္ကာထားခ႔ဲၿပီ။ ေနာက္ဆုံး အစ္ကိုေတာ္ကလည္း အေ၀းကို ထြက္သြားခ႔ဲၿပီ။ ပါလီ ဘယ္သူ႔ကို အားကိုးၿပီး ေနရေတာ႔မွာလဲ?...အိုပါလီ စိတ္ဓါတ္မက်ပါဘူး၊ ပါလီရင္မွာ ခ်စ္သူရဲ႕ေသြး၊ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ က်န္ေသးတာပဲ။ သားေလးျဖစ္ပါေစလို႔ပါလီ ဆုေတာင္းပါတယ္။ ရင္ထဲက သားကိုအားျပဳၿပီး ပါလီ အသက္ဆက္ရွင္မယ္ေနာ္။ သား ကိုယ္၀န္ေဆာင္စဥ္ ဆယ္လလံုးမွာ သားေလးျဖစ္ေစဖို႔ ေန႔ေရာညပါ ဆုေတာင္းေနရပါတယ္။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ႔ ျပည့္တန္ဆာက ေမြးလို႔သားျဖစ္ရင္ ျပစ္ရမယ္။ သမီးျဖစ္ရင္ ျပည့္တန္ဆာ ရာထူးဆက္ခံရပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ပါလီဟာ သူ႔လိုအျဖစ္မ်ိဳး မႀကံဳေအာင္ သားဆုေတာင္းတာပါ။
သူဆုေတာင္းတ႔ဲအတိုင္းပဲ ပါလီ သားေလးကိုေမြးခ႔ဲပါတယ္။ ရာဇၿဂိဳလ္ျပည့္႐ွင္ ဗိမိၼသာရမင္းရဲ႕သား အဇာတသတ္ မင္းသားကိုသာ လူသိမ်ားၾကတာပါ။ ပါလီန႔ဲရတ့ဲသား ၀ိမလေကာ႑ည ရဟႏၱာကိုေတာ႔ သိသူနည္းပါတယ္။ ပါလီ ဟာသူ႔ရဲ႕ လသားအ႐ြယ္ သားေလးကို ခ်စ္မ၀၊ ၾကည့္မ၀ ျဖစ္ေနတုန္းမွာပဲ အစ္ကို ေတာ္ အာနႏၵ (ရဟႏၲာျဖစ္သြားၿပီ) ေရာက္လာပါတယ္။ ပါလီ စိတ္ထဲမွာ အစ္ကိုက သူတို႔န႔ဲ အတူေနဖို႔ ျပန္လာတယ္လို႔ ထင္ေနရွာတယ္။ အားရ ၀မ္းသာန႔ဲ သားကိုျပကာ ေပ်ာ္ေန႐ွာတ႔ဲ ပါလီေရ... သင္႔ရဲ႕ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္းေတြ မၾကာလိုက္ဖူးေနာ္.. ခ်စ္မ၀တဲ႔ လသားေလး ရဟႏၲာ အစ္ကို ေနာက္ပါသြားခဲ႔ရျပန္ပီ။ အ႐ူးတစ္ပိုင္း ျဖစ္ကာ က်န္ခ႔ဲ တ့ဲပါလီ၊ ေယာက်ာၤးတကာနဲ႕ ေပ်ာ္ပါးေနရေပမ႔ဲ ဘယ္လိုမွ မေပ်ာ္ႏိူင္ေတာ႔ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ၆ ႏွစ္၊ ခုႏွစ္ ႏွစ္ေလာက္ၾကာတ႔ဲ အခ်ိန္ ေတာထဲမွာ ရဟႏၱာ ေတြၾကားက ၀ိမလေကာ႑ည ေလးကိုရင္ဘ၀ ေရာက္လာပါတယ္။ သူမ်ား ကိုရင္ေတြမွာ အခ်ိန္တန္လာေတြ႕တ့ဲ အေဖ၊ အေမ၊ ေတြ႐ိွခ႔ဲ ေပမ႔ဲ သူ႔ခမ်ာ ဘယ္သူမွ လာမေတြ႕ၾကေတာ႔ ဦးႀကီးေတာ္ ကိုေမး႐ွာပါတယ္။ သားရဲ႕အေဖဟာ ဘယ္သူလဲ? သားရဲ႕အေမက ဘယ္သူလဲ? သားဆီဘာလို႔ မလာၾကတာလဲ? စသျဖင္႔ေပါ႔။ ဒီအခါ ဦးႀကီးေတာ္က အဲဒါေတြ မေမးန႔ဲ သိစရာ မလိုဘူး၊ ကိုရင္ဆိုတာ တရားအားထုတ္ဖို႔ အဓိကပဲ လို႔ဆိုၿပီး အျပတ္ေျပာဆိုလို႔ သူ႔ခမ်ာ ေနာက္ထပ္မ ေမးရဲရွာပါဘူး။
တစ္ေန႔ ေ၀သာလီရဲ႕ ဆြမ္းေလာင္းပြဲမွာ ၀ိမလေကာ႑ညေလး ဆြမ္းခံၾကြပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဆြမ္းေလာင္းေနတ့ဲ ပါလီဟာ ကိုရင္ေလးကို ေတြ႕တာန႔ဲ သားမ်ားလားဆိုပီး သံသယျဖစ္ပါတယ္။ ကိုရင္ေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာ၊ မ်က္လုံး၊ မ်က္ခုံး အားလုံးဟာ ပါလီန႔ဲ ဗိမိၼသာရ မင္းတို႔န႔ဲတူပါတယ္။ ကိုရင္ေလးကို အေဖဘယ္သူလဲ? အေမဘယ္သူလဲ? ဘယ္ေက်ာင္းကလဲ?... စသျဖင္႔ ေမးခြန္းေတြစံုေအာင္ ပါလီေမးမိတယ္။ ကိုရင္ေလးက သူကိုယ္တိုင္ မသိတာကိုအေမးခံရေတာ႔ စိတ္တို႐ွာတယ္။ ဒကာမႀကီး၊ သိပ္စကားမ်ားတာပဲ၊ ဆြမ္းေလာင္းမွာျဖင္႔ ေလာင္းပါ လို႔ေျပာပါေတာ႔တယ္။ တျဖည္းျဖည္း ကိုရင္ေလးန႔ဲ ပါလီ မ်က္မွန္းတန္း လာပါတယ္။ ပါလီက ကိုရင္ေလးကို ဒကာမႀကီး လို႔မေခၚပါန႔ဲ အေမ လို႔ေခၚပါလားကြယ္၊ အေမ႔မွာကိုရင္႔ အ႐ြယ္ သားေလးတစ္ေယာက္ ရိွပါတယ္။ ဒါေပမ႔ဲ ခုခ်ိန္မွာ အဲဒီသားဟာ ဘယ္ေရာက္ေနမွန္း မသိႏိူင္လို႔ပါ..လို႔ေျပာ႐ွာတယ္။ ဒါေပမ႔ဲ ကိုရင္ေလးက.. မေခၚနိူင္ပါဘူးဗ်ာ၊ ဒကာမႀကီးဟာ ဒကာမႀကီးေပါ႔.. လို႔ခပ္တင္းတင္းပဲ တံု႔ျပန္တယ္။ ဒီလိုန႔ဲ ႏွစ္ေတြၾကာလာ ေတာ႔ တစ္ေန႔မွာ ပါလီက ၀ိမလေကာ႑ည မေထရ္ကိုအိမ္မွာ ဆြမ္းစားဖိတ္ပါတယ္။ သူ႔ စိတ္ထဲမွာ ဒီမေထရ္ေလးဟာ မ႐ွိဆင္းရဲလို႔ ရဟန္းျပဳတယ္လို႔ ပုထုစဥ္ေတြးေတြးပါတယ္။ သားလိုလဲ သံေယာဇဥ္ ျဖစ္ေနေတာ႔ သပိတ္ထဲကို ဆြမ္းအစား ရတနာေတြ ေလာင္းပါတယ္။ ဒီရတနာေတြထဲက တစ္လံုးေလာက္ ေရာင္းလိုက္ရင္ေတာင္ တစ္သက္လံုး စားလို႔မကုန္ေၾကာင္း၊ ဒီလို သပိတ္တစ္လံုးနဲ႔ လိုက္ေတာင္း ေနစရာ မလိုေတာ႔ေၾကာင္းေျပာေတာ႔ အရိယာ (ရဟႏာၱ)ျဖစ္သြားၿပီ ျဖစ္တ႔ဲ ၀ိမလေကာ႑ညမေထရ္ဟာ ခ်က္ခ်င္းပဲ ရတနာ ေတြကို ျပန္သြန္ထုတ္ပါတယ္။ ဓါတ္ခံျခင္းကြာသလို၊ အျမင္ခ်င္း လည္းဘယ္တူပါေတာ႔မလဲ။ ၿပီးေတာ႔ ပါလီ ကိုၾကည့္ၿပီးေျပာပါတယ္။ က်ဳပ္ရဲ႕ဆရာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က သဒၵါ၊ သီလ၊ ဟိရိ၊ ၾသတၱပၸ၊ သုတ၊ စာဂ၊ ပညာ ဆိုတာကို ရတနာ အစစ္လို႔ေျပာတယ္။ ခုေတြ႕ေနတ႔ဲ ရတနာေတြက အဆိပ္ေတြသာ ျဖစ္တယ္လို႔ေျပာပါတယ္။
လက္မခံျငင္းဆန္ၿပီး ျပန္ၾကြသြားပါတယ္။ တစ္ေန႔မွာ ဦးႀကီးေတာ္ အာနႏၵက ၀ိမလေကာ႑ညကို ေခၚၿပီး တာ၀န္ေပးပါတယ္။ ခ်စ္သား.. မင္း ငါ႔ကို အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္တိုင္တိုင္ ေမးခဲ႔တ႔ဲ မင္းအေဖ ဘယ္သူလဲ? မင္းအေမ ဘယ္သူလဲ? ဘယ္တိုင္းျပည္မွာေမြးလဲ? ဆိုတ႔ ဲ ေမးခြန္းေတြကို ငါေျဖမယ္။ မင္းဟာ ရာဇၿဂိဳလ္ျပည့္႐ွင္ ဗိမိၼသာ ရမင္းန႔ဲ ငါ႔ႏွမ အမၺပါလီ တို႔ရဲ႕သားပဲလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အရင္တုန္းက သူအလြန္တစ္ရာ သိခ်င္လွတ႔ဲ ေမးခြန္းကို အခု သူသိရၿပီ။ ဒါေပမ႔ဲ အရိယာျဖစ္သြားၿပီျဖစ္တ့ဲ ၀ိမလေကာ႑ညဟာ မတုန္လုွပ္ေတာ႔ပါဘူး၊ အတိတ္က ျဖစ္ခ႔ဲၿပီးေသာ ဓမၼာ႐ုံ ဥပါဒါနကၡႏၶာ တို႔ကို မျပန္ေတာ႔၊ အနာဂတ္မွာ မျဖစ္ေသးတ႔ဲ ဓမၼာ႐ုံ ဥပါဒါ နကၡႏၶာ တို႔ကိုလည္း မေတာင္႔တေတာ႔၊ သူ႔စိတ္ေတြဟာ ဘာအတြက္နဲမွ် မလုွပ္ရွားေတာ႔။ ဦးႀကီးေတာ္က ဆက္ၿပီး.. အမၺပါလီကို ဒီေန႔ေက်ာင္းေရာက္ေအာင္ ေခၚခ႔ဲရမယ္။ သူမပါပဲနဲ႔ ျပန္မလာခ႔ဲန႔ဲလို႔ မွာပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ၀ိမလေကာ႑ညဟာ အမၺပါလီရဲ႕ အိမ္ရွိရာကို အသြား, လမ္းမွာ အမၺပါလီ န႔ဲေတြ႕ပါတယ္။ ၀ိမလ ေကာ႑ညက ပါလီ႔ကို အေမ လို႔ေခၚလိုက္တယ္။ သူ အလြန္ၾကားခ်င္တ႔ဲ စကားတစ္ခြန္းကို ၀ိမလေကာ႑ည ဆီက ၾကားလိုက္ရေတာ႔ နဂိုကမွ ၀ိမလေကာ႑ညကို သားထင္ပီးခ်စ္တ႔ဲ ပါလီဟာ အရမ္းကို ေပ်ာ္ေတာ႔တာ ေပါ႔။ ဒါနဲ႔ တစ္ခါတည္း သားကို အိမ္ကို ဆြမ္းစားပင္႔သြားေတာ႔တာပဲ။ အိမ္ေရာက္ေတာ႔ ၀ိမလေကာ႑ညက အေမ႔ကို သားစကားေျပာစရာ ႐ွိတယ္လို႔ စေျပာတယ္။ ဒီေတာ႔ ပါလီက သားကိုလည္း အေမ ေျပာစရာ႐ွိတယ္။ ဘယ္သူ စ ေျပာမလဲလို႔ သားက ေမးေတာ႔… အို…လူသူ မနီး အေ၀းႀကီးမွာေနတ႔ဲ သားက လူ႔ေလာက အေၾကာင္းဘာသိ လို႔ စေျပာမွာလဲ။ အေမ ဘဲစေျပာမယ္.. ဆိုပီး သားျဖစ္သူကို လူထြက္ဖို႔ ကစပီး လူ႔ဘ၀၊ ကာမဂုဏ္ စည္းစိမ္ ေတြခံစားဖို႔ အားရပါးရ ေျပာေတာ႔တာပဲ။ ၀ိမလေကာ႑ည ေျပာဖို႔ အခြင္႔ကိုမရပဲ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီေတာ႔ သတိေပးတ႔ဲ အေနန႔ဲ အေမ..အေမ႔ကို တရားေဟာဖို႔ သားလာခ႔ဲတာပါလို႔.. ၀င္ေျပာ႐ွာတယ္။ ပါလီဟာ သားစကားကိုၾကားေတာ႔ အားရပါးရ ရီေတာ႔တာပဲ။ “သားရယ္..သားလို အသက္(၂၀)အ႐ြယ္ ရဟန္းေပါက္စ ေလးမေျပာနဲ႔ဲ စ်ာန္ အဘိဉာဥ္ရလို႔ ေကာင္းကင္မွာပ်ံ ႏိူင္တ႔ဲ ရဟန္းႀကီးေတြ (ပုထုစဥ္ ရဟန္း) လူတကာကို မာယာနဲ႕ လွည့္စားေနတ႔ဲ အမၺပါလီကို ေခ်ခၽြတ္မယ္ဆိုၿပီး ျပတင္းေပါက္ကေန ၾကြလာတယ္။ အမၺပါလီကို ျမင္ၿပီးတ႔ဲ ခဏမွာေတာ႔ အမၺပါလီန႔ဲ မေနရရင္ ေသရမွာပါဆိုၿပီး ေနာက္ဆုံး အေမန႔ဲအိပ္ စ်ာန္ေလွ်ာၿပီး ေျမျပင္ကေန ျပန္သြားၾကတယ္။ ဒီေတာ႔ သားရယ္.. အေမေျပာတာ ကိုပဲနားေထာင္။” အမၺပါလီရဲ႕သ႑န္မွာ ေရွ႕ကထိုင္ေနတ႔ဲ သားရဟန္းကို ၾကည့္ၿပီး အေတြးထဲမွာ အမ်ိဳးမ်ိဳး ပုံေဖၚတ႔ဲ ဓမၼာ႐ုံ ဥပါဒါနကၡႏၶာေတြ ဆက္တိုက္ ျဖစ္ေပၚေနပါတယ္။ ပါလီက ၀ိမလေကာ႑ညကို သပိတ္မဲႀကီး ကို အရင္ဆံုးဖယ္မယ္။ ကိုယ္စားခ်င္တ႔ဲ အရသာ မစားရပဲ သူမ်ားေပးတာသာ စားရတ႔ဲ အျဖစ္ကေန အေကာင္း ဆုံး အစားအစာေတြကို ေ႐ြးစားမယ္။ ၀ိမလ ေကာ႑ညက ေနာက္ေကာ? ပါလီက ၿပီးရင္ အေရာင္မႊဲမႊဲ သကၤန္းႀကီးကို ပစ္ပီး အေကာင္းဆံုး အ၀တ္အစား ေတြဆင္မယ္။ ေနာက္ေကာ? ၿပီးရင္ ဆံပင္ေတြန႔ဲလွ ေအာင္ျပင္ၿပီး အေတာ္ဆုံး ပန္းခ်ီဆရာေခၚပီး ပန္းခ်ီဆြဲ မယ္။ ေနာက္ေကာ? ပန္းခ်ီကားကို တစ္ရာ႔တစ္ပါးေသာ မင္းသမီးေတြကို ပို႔ၿပီး အေခ်ာဆံုး မင္းသမီးကိုေ႐ြးၿပီး လက္ဆက္ေစမယ္။ ေနာက္ေကာ? အေမရယ္၊ သားရယ္၊ ေခၽြးမရယ္ ျမင္း႐ွစ္ေကာင္ ရထားႀကီး န႔ဲၿမိဳ႕ကို ပတ္မယ္။ ေနာက္ေကာ? ၿပီးရင္ ဥယ်ာဥ္ထဲ၀င္ပီး ေဖ်ာ္ရည္ ေသာက္မယ္၊ အဆို၊ အက၊ အတီး၊ အမုွတ္ေတြ နားေထာင္မယ္။ ေနာက္ေကာ? ဒါန႔ဲ မိုးခ်ဳပ္ေတာ႔ အိမ္ျပန္မယ္၊ အိပ္မယ္။ ေနာက္ေကာ? မနက္က်တစ္ခါ ၿမိဳ႕ကိုပတ္မယ္။ ေဖ်ာ္ရည္ေသာက္မယ္၊ နားေထာင္မယ္ အိမ္ျပန္မယ္၊ အိပ္မယ္။ ေနာက္ေကာ? ၿမိဳ႕ကိုပတ္ မယ္။ ေဖ်ာ္ရည္ေသာက္မယ္၊ နားေထာင္မယ္။ အိမ္ျပန္မယ္၊ အိပ္မယ္။ ေနာက္ေကာ? အုိ..ေနာက္က်ေတာ႔ သားတို႔က ကေလးေလး တစ္ေယာက္ေမြးေပါ႔။ အဲဒီ အေမ႔ေျမးေလးကို သားတုန္းကမထိန္းလိုက္ရတာ ကို အတိုးခ်ျပီး အေမ ထိန္းမယ္။ တဏွာက အမၺပါလီကို အေကာင္းေတြခ်ည္း ဆက္ေပးေနပါတယ္။ ေနာက္ေကာ? ကေလး တစ္ေယာက္ကေန ႏွစ္ေယာက္... ေနာက္ေကာ? ႏွစ္ေယာက္ကေန သံုးေယာက္... ေနာက္ေကာ? သံုးေယာက္ကေန ေလးေယာက္... ေနာက္ေကာ? ေနာက္ေတာ႔ အေမလဲ အသက္ႀကီးလာေတာ႔ သိပ္ၿပီး မသြားႏိူင္ေတာ႔ဘူးေပါ႔.. (ေလသံ တစ္ျဖည္းျဖည္း ေပ်ာ႔က်လာပါတယ္) ေနာက္ေကာ? အေမလဲ အိပ္ရာထဲလဲၿပီး ေ၀ဒနာ ခံရရင္ခံရမွာေပါ႔။ ေနာက္ေကာ? ေနာက္ေတာ႔ အေမလဲ သဘာ၀အတိုင္း ေသရမွာေပါ႔ သားရယ္။ ေနာက္ေကာ?...(အသံမထြက္) ေနာက္ေကာ? အေမေသၿပီးတ႔ဲ ေနာက္ေကာလို႔ သားေမးေနတယ္ေလ.. (အသံမထြက္) ပါလီ မေျဖႏိူင္ေတာ႔ပါ။ ပါလီ ေသၿပီးေနာက္ဘာေတြ ျဖစ္မလဲ ပါလီ မသိေတာ႔ပါ။ အဲဒီခ်ိန္မွာပဲ သားရဟန္းက ဆတ္ကနဲ ပါလီ႔ လက္ကိုဆြဲလို႔ မိဂဒါ၀ုန္ေတာသို႔ ထြက္ခဲ့ၿပီပဲ။
ေက်ာင္းေရာက္တာန႔ဲ အစ္ကိုေတာ္က တစ္ခါတည္းဆံခ်လို႔ ေထရီမ အျဖစ္ကို ေရာက္ခ႔ဲပါတယ္။ ၀ိမလေကာ႑ည မေထရ္ဟာ မိခင္ျဖစ္သူ အမၺပါလီကို တရားေဟာပါၿပီ။ ဟိုးအရင္ အတိတ္က ျဖစ္ခ႔ဲတ့ဲ အေၾကာင္းအရာအားလုံးကို မေၾကာင္႔ၾကဖို႔၊ မျဖစ္ေသးတ႔ဲ အနာဂတ္ကိုလည္း မေတာင္႔တဖို႔၊ အဆက္မျပတ္ ျဖစ္ပ်က္ေနတ႔ဲ ဥပါဒါနကၡႏၶာ တို႔ကို သတိန႔ဲ ေစာင္႔ၾကည့္ဖို႔စတ႔ဲ တရားအဆုံးမွာ အမၺပါလီ ေထရီမ ရဟႏၲာ အျဖစ္သို႔ ေရာက္ခဲ႔ပါၿပီ။ ေ၀သာလီန႔ဲ ရာဇၿဂိဳလ္ ၾကားတစ္ေနရာမွာ အမၺပါလီ ေထရီမ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တရားေဟာ
ေနပါတယ္။ စစ္ခင္းေနတ႔ဲ ႏွစ္ႏိူင္ငံၾကားမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တရားေဟာေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေျမာက္မ်ားလွစြာေသာ ပရိသတ္ေတြၾကားမွာ တစ္ခ်ိန္က အသက္တမွ် ခ်စ္ခ႔ဲဘူးတ႔ဲ ရာဇၿဂိဳလ္ျပည့္ရွင္ ဗိမိၼသာရ မင္းလည္းရိွေန ပါတယ္။ ေသာတာပန္သာ ျဖစ္ေသးတ႔ဲ ဗိမိၼသာရ မင္းဟာ အမၺပါလီရဲ႕ တရားပြဲမွာ စိတ္လွုပ္႐ွားေနပါတယ္။ သူ႔ကိုျမင္ရင္ မွတ္မိေအာင္ ေရွ႕ဖက္မွာ ေနရာယူထားပါတယ္။ အမၺပါလီ ေထရီဟာ တည္ၿငိမ္စြာပဲ သူ႕ကိုယ္သူ ဥပမာေပးလို႔ ဇရာ၊ ဗ်ာဓိ၊ မရဏ တို႔ႏိွပ္စက္မုွေၾကာင္႔ ယိုယြင္းလာတ႔ဲ သူမ ရဲ႕အလွေတြကို ငယ္စဥ္ကန႔ဲ ႏိုွင္းယွဥ္လို႔ ဥပါဒါနကၡႏၶာ တို႔ရဲ႕မၿမဲမွု အနိစၥတရားကို ႏွလံုးသြင္းဆင္ျခင္ဖို႔ ေျပာေနပါတယ္။ တရားပြဲအၿပီးမွာ မေအာင္႔ႏိူင္ေတာ႔တ့ဲ ဗိမိၼသာရမင္းက အမၺပါလီကို ေမာင္ေတာ္ေလတစ္ခါက ႐ုပ္ေသးဆရာ ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ပါလီ ဆီလာခဲ့တဲ့ေမာင္ေတာ္ကို မမွတ္မိေတာ႔ဘူးလား? လို႔ ေမးမိတယ္။ ရဟႏၱာ ျဖစ္သြားပီျဖစ္တ႔ဲ အမၺပါလီ ေထရီက “အရိယာတစ္ေယာက္ အဖို႔ လူေတြန႔ဲ ဆက္ဆံတ႔ဲအခါ သူက ႐ွင္ဘုရင္၊ သူက ဆင္းရဲသား၊ သူက ၀န္ႀကီး၊ သူက ကေခ်သည္၊ သူက သူေ႒း၊ သူက သူေတာင္းစား ဆိုတ႔ဲ အျမင္မ်ိဳး မရိွေတာ႔ပါ။ အားလံုးကို တစ္တန္းတည္းတူတူ သာျမင္ပါေတာ႔တယ္” လို႔ေျဖပါတယ္။ ဗိမၼိသာရ မင္းလည္း အမၺပါလီရဲ႕ ဉာဏ္အဆင္႔ကို ခန္႔မွန္းတတ္လို႔ ေနာက္ဆုတ္ၿပီး ျပန္ခ့ဲပါေတာ႔တယ္။
ပါလီေရ.... သင္႔ရဲ႕ဘ၀က မလွပခဲ့ေပမယ္႔ ကၽြန္မ အားအက်ဆုံး အရဟတၱမဂ္ကို သင္ရခဲပါတယ္။ ငယ္စဥ္အေတြးနဲ႔ဆို သင္႔ရဲ႕ အလွတရားေတြ ကိုလည္းကၽြန္မ အားက်မိပါရဲ႕။ ဘုရား႐ွင္ကေတာင္ သင္ေက်ာင္းေတာ္ကို လာမယ္ဆိုလို႔ အရိယာမဟုတ္ေသးတ႔ဲ သံဃာေတာ္ေတြကို သင္မလာခင္ သတိပ႒ာန္တရားကို ႀကိဳပြါးခိုင္းထားရတ႔ဲထိ သင္လွႏိူင္ရက္တယ္ေနာ္။ မိန္းမခ်င္းေတာင္ မနာလိုရေလာက္ေအာင္လွတဲ႔၊ ေယာက်ာၤးဆို အရိယာ မဟုတ္ရင္ သင္႔ေရွ႕ ျဖတ္မေလွ်ာက္ရဲေအာင္ ဆြဲေဆာင္အားႀကီးတ႔ဲ သင္႔ရဲ႕အလွဟာ လူတကာကို ပူေလာင္ေစခ႔ဲတယ္ေနာ္။ သင္ဘာလို႔ အဲဒီေလာက္ လွရတာလဲ? ဘယ္ကံက အက်ိဳးေပးလို႔လဲ? လို႔ အတိတ္ကို ျပန္ေဆာင္ေတာ႔... ဘ၀ တစ္ခုမွာ သင္ဟာ ဘိကၡဴနီမ ျဖစ္ၿပီး ဘုရားေက်ာင္းေျမေတြမွာ သန္႔႐ွင္းေရး လုပ္ခဲ႔တ့ဲ ကုသိုလ္ေၾကာင္႔ ဆိုတာေတြ႕ရတယ္။ အဲဒီ ဘ၀မွာပဲ သင္ဟာ အရိယာ ဘိကၡဴနီမ တစ္ေယာက္ တံေတြးေထြး လိုက္တာကို သန္႔ရွင္းရင္း ပါးစပ္ကလည္း “ဘယ္ ျပည့္တန္ဆာမ ေထြးသြားတာလဲ? ဆိုၿပီးေျပာလိုက္မိတယ္။ သင္ဟာအဲဒီ ဘ၀မွ ေနာက္ ဘ၀ေပါင္း မ်ားစြာမွာ ျပည့္တန္ဆာမ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ အခု ေနာက္ဆုံးဘ၀ထိပါပဲ။ အရိယာကို ျပစ္မွားမိတ႔ဲ ကံထိုက္တယ္လို႔ ေခၚပါတယ္။ အရဟတၱမဂ္ကို ရတာကလည္း ဘ၀မ်ားစြာမွာ သင္ဟာ ဘိကၡဴနီမ အျဖစ္ စရဏ တရားေတြကို က်င္႔ႀကံခ႔ဲလို႔ ဒီဘ၀မွာ အားျပည့္ၿပီး နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳ ႏိူင္တာျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင္႔ေလ တစ္ေယာက္န႔ဲ တစ္ေယာက္ မျပစ္မွားတာ ေကာင္းတယ္။ သူမ်ားအျပစ္ကို ဆီလို အေပါက္႐ွာတတ္တဲ႔ သူေတြဟာ ပိုျပစ္မွား မိတတ္ၾကတယ္။ ကိုယ္လုပ္ႏိူင္ရင္ လုပ္လိုက္၊ မလုပ္ႏိူင္ရင္ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္တာ ေကာင္းတယ္။ ကုသိုလ္မရရင္ေတာင္ အကုသိုလ္ေတာ႔ မယူနဲ႔ေပါ႔။ ကိုယ္ေျပာလိုက္၊ ျပစ္မွားလိုက္တဲ႔ သူဟာ အရိယာဟုတ္၊ မဟုတ္ ဘယ္လို သိႏိူင္မွာလဲ။ အရိယာ ဆိုတာ ဆိုင္းဘုတ္ခ်ိတ္ထား တာလဲမဟုတ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ကာယကံရွင္ေတာင္ သူ႔ကိုယ္သူ အရိယာ ျဖစ္မျဖစ္ သိခ်င္မွသိၾကတာ။ ဒါကပညာအလုပ္၊ ဉာဏ္အလုပ္မဟုတ္လား။ ဗီဇစ႐ိုက္၊ အထံုဆိုတာက ေဖ်ာက္ဖို႔ အခက္သားေနာ္။ အရွင္သာရိပုတၱရာ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ေတာင္ ေျမာင္းေတြ႕ေတာ႔ ခုန္မိေသးတာပဲ။ အရိယာျဖစ္ၿပီး အေျပာ ၾကမ္းတ႔ဲသူလည္း ရိွႏိူင္တယ္ေနာ္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေလွ်ာ႔မတြက္ပဲ ေလးစားတာ အေကာင္းဆံုးပဲေနာ္။
အရွင္မ အမၺပါလီေရ... သင္႔ကို ကၽြန္မ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ သင္သြားရာ လမ္းကိုလိုက္ဖို႔ ကၽြန္မႀကိဳးစား ေနပါ တယ္။ တစ္ခ်ိန္မွာေတာ႔ သင္႔လိုပဲ ေရာက္မွာေပါ႔ေနာ္။
ဓမၼေစတီ ဆရာေတာ္ ဦးေကာသလႅ ေဟာၾကားေသာ “ေ၀သာလီ လွဧကရီ အမၺပါလီ၏ ဘ၀ဆည္းဆာ” တရားေတာ္ကို မွီျငမ္းေရးသားပါသည္။
ေမတၱာျဖင္႔
စီစီခ်ိဳသန္း
ေမလ(၈)ရက္။၂၀၀၉
အနတၱလကၡဏသုတ္ ေဒသနာေတာ္၊
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ အနတၱလကၡဏသုတ္ကို မဟာသကၠရာဇ္(၁၀၃)ခုႏွစ္ ၀ါဆုိလျပည့္ေက်ာ္(၅)ရက္ေန႔၊ မိဂဒါ၀ုန္ေတာမွာ ေဟာၾကားခဲ့ပါတယ္။ ၀ါဆုိလျပည့္ ေက်ာ္(၄)ရက္ေန႔မွာ ပဥၥ၀ဂၢီငါးပါးလံုး ေသာတာပန္ အျဖစ္ေရာက္ရွိခဲ့ပါတယ္။ ထုိ႔သို႔ ေသာတပန္ အျဖစ္သို႔ေရာက္ရွိၿပီး ဉာဏ္ရည္ျပည့္၀ၿပီး ခက္ခဲနက္နဲတဲ့ တရားကိုနာ ယူရန္ အသင့္ျဖစ္ၿပီလို႔ ဘုရားရွင္ သိျမင္ေတာ္မူတဲ့အတြက္ ၀ါဆိုလျပည့္ေက်ာ္(၅) ရက္ေန႔ အေရာက္မွာ ပဥၥ၀ဂၢီငါးပါးလံုးစုရံုးေစၿပီး အနတၱလကၡဏသုတ္ကို ေဟာၾကားေတာ္မူရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ “အနတၱလကၡဏ” ဆုိတဲ့ စကားကို “အနတၱ” နဲ႔ “လကၡဏာ” လို႔ ၂ ပုဒ္ခြဲၿပီးၾကည့္ရပါမယ္။ “အနတၱ” ပုဒ္ရဲ႕လြယ္လြယ္ အနက္ အဓိပၸာယ္က “အတၱ မဟုတ္၊ အတၱ မရွိ၊ ငါမဟုတ္ ငါမရွိ” လို႔ျဖစ္ပါတယ္။ လကၡဏ (လကၡဏာ) ဆုိတာက မွတ္သားေၾကာင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ “အနတၱလကၡဏ” ဆုိတာ“အတၱ မဟုတ္၊ အတၱ မရွိ၊ ငါမဟုတ္၊ ငါမရွိဟု မွတ္သားေၾကာင္းလကၡဏာ” လို႔ အဓိပၸာယ္ရပါတယ္။
အနတၱလကၡဏသုတ္ကို အႏွစ္ခ်ဳပ္ၿပီးၾကည့္ရင္ ေအာက္ပါတုိင္း အတုိင္း ေတြ႕ရမွာျဖစ္ပါတယ္။
(၁) ရုပ္၊ ေ၀ဒနာ၊ သညာ၊ သခၤါ၊ ၀ိညာဥ္ ဆုိတဲ့ ခႏၶာငါးပါး တုိ႔ရဲ႕ အနတၱျဖစ္ပံု။
(၂) ခႏၶာငါးပါးကို ငါ့ဥစၥာမဟုတ္၊ ငါမဟုတ္၊ ငါ့အတၱမဟုတ္လို႔ ဟုတ္တုိင္းမွန္စြာ ၀ိပႆနာပညာ၊ မဂ္ပညာနဲ႔ ႐ႈၾကည့္အပ္ သိျမင္အပ္ပံု။
(၃) ထုိသို႔ၾကည့္႐ႈၾကည့္ျခင္း၊ သိျမင္ျခင္းေၾကာင့္ ၀ိပႆနာဉာဏ္ အဆင့္ဆင့္ျဖစ္ ေပၚလာပံု။
(၄) အနတၱလကၡဏသုတ္ ေဒသနာေတာ္ကို နာၾကားရျခင္းေၾကာင့္ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးတုိ႔ အာသေ၀ါတရားကင္းကြာ ရဟႏၲာျဖစ္သြားၾကပံု။
ဘုရားရွင္က “ရဟန္းတုိ႔…ရုပ္ဟာ အတၱမဟုတ္ဘူး၊ ရုပ္ဟာတကယ္လို႔ အတၱျဖစ္ခဲ့ရင္ နာက်င္ျခင္းဆုိတာ မျဖစ္ရဘူး။ ငါ့ရဲ႕ရုပ္ဟာ ဒီလိုုျဖစ္ပါေစ၊ ဒီလိုမျဖစ္ ပါေစနဲ႔လို႔ ရုပ္အေပၚမွာ ေတာင့္တမႈကိုလည္း ရေကာင္းရပါတယ္။ အခုေတာ့ရုပ္ဟာ အတၱမဟုတ္တဲ့အတြက္ နာက်င္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ငါ့ရဲ႕ရုပ္ဟာဒီလိုျဖစ္ပါေစ၊ ဒီလိုမ ျဖစ္ပါေစနဲ႔လို႔ ရုပ္အေပၚမွာ ေတာင့္တမႈကိုလည္း မရပါဘူး။” ဟုေဟာေတာ္မူခဲ့ပါ တယ္။
အနတၱလကၡဏသုတ္ဟာ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးတုိ႔ကို သာမန္ပုထုစဥ္မ်ားနဲ႔ ထူးျခားေအာင္ ခြဲျခားေပးလိုက္တဲ့ သုတ္ေတာ္ျဖစ္ပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားသာသနာေတာ္မွာ ျမတ္စြာဘုရားၿပီးရင္ လူသားမ်ားထဲက ပထမဆံုး ထူးထူးျခားျခား ရဟႏၲာျဖစ္သြား သူမ်ားကို ညႊန္ျပပါဆုိရင္ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦး တုိ႔ကို ညႊန္ျပရမွာျဖစ္ပါတယ္။…။
• ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ျဖာ ငါးခႏၶာတုိ႔၊ ျဖစ္လာသမွ်၊ ကုန္ပ်က္ရ အနိစၥခ်ည္းပါတကား။
• ျဖစ္ပ်က္ႏွစ္တန္၊ ႏွိပ္စက္ဒဏ္ကို၊ တရံမစဲ၊ အၿမဲခံရ၊ သဘာ၀၊ ဒုကၡခ်ည္းပါတကား။
• ကိုယ့္အလိုမလုိက္၊ ကိုယ္ႀကိဳက္မျဖစ္၊ အႏွစ္သာရ၊ ရွာမရ၊ အနတၱခ်ည္းပါတကား။
မဟာဓမၼကထိက ဗဟုဇနဟိတဓရ အဂၢမဟာပ႑ိတ အရွင္တိကၡ ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ေတာ္မူေသာ ပရိတ္ႀကီး(၁၁)သုတ္၊ ဓမၼစၾကာေဒသနာေတာ္ႏွင့္ အနတၱလကၡဏသုတ္ ေဒသနာေတာ္တို႔ နာယူၾကည္ညိဳၾကပါ။
အနတၱလကၡဏသုတ္ကို အႏွစ္ခ်ဳပ္ၿပီးၾကည့္ရင္ ေအာက္ပါတုိင္း အတုိင္း ေတြ႕ရမွာျဖစ္ပါတယ္။
(၁) ရုပ္၊ ေ၀ဒနာ၊ သညာ၊ သခၤါ၊ ၀ိညာဥ္ ဆုိတဲ့ ခႏၶာငါးပါး တုိ႔ရဲ႕ အနတၱျဖစ္ပံု။
(၂) ခႏၶာငါးပါးကို ငါ့ဥစၥာမဟုတ္၊ ငါမဟုတ္၊ ငါ့အတၱမဟုတ္လို႔ ဟုတ္တုိင္းမွန္စြာ ၀ိပႆနာပညာ၊ မဂ္ပညာနဲ႔ ႐ႈၾကည့္အပ္ သိျမင္အပ္ပံု။
(၃) ထုိသို႔ၾကည့္႐ႈၾကည့္ျခင္း၊ သိျမင္ျခင္းေၾကာင့္ ၀ိပႆနာဉာဏ္ အဆင့္ဆင့္ျဖစ္ ေပၚလာပံု။
(၄) အနတၱလကၡဏသုတ္ ေဒသနာေတာ္ကို နာၾကားရျခင္းေၾကာင့္ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးတုိ႔ အာသေ၀ါတရားကင္းကြာ ရဟႏၲာျဖစ္သြားၾကပံု။
ဘုရားရွင္က “ရဟန္းတုိ႔…ရုပ္ဟာ အတၱမဟုတ္ဘူး၊ ရုပ္ဟာတကယ္လို႔ အတၱျဖစ္ခဲ့ရင္ နာက်င္ျခင္းဆုိတာ မျဖစ္ရဘူး။ ငါ့ရဲ႕ရုပ္ဟာ ဒီလိုုျဖစ္ပါေစ၊ ဒီလိုမျဖစ္ ပါေစနဲ႔လို႔ ရုပ္အေပၚမွာ ေတာင့္တမႈကိုလည္း ရေကာင္းရပါတယ္။ အခုေတာ့ရုပ္ဟာ အတၱမဟုတ္တဲ့အတြက္ နာက်င္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ငါ့ရဲ႕ရုပ္ဟာဒီလိုျဖစ္ပါေစ၊ ဒီလိုမ ျဖစ္ပါေစနဲ႔လို႔ ရုပ္အေပၚမွာ ေတာင့္တမႈကိုလည္း မရပါဘူး။” ဟုေဟာေတာ္မူခဲ့ပါ တယ္။
အနတၱလကၡဏသုတ္ဟာ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးတုိ႔ကို သာမန္ပုထုစဥ္မ်ားနဲ႔ ထူးျခားေအာင္ ခြဲျခားေပးလိုက္တဲ့ သုတ္ေတာ္ျဖစ္ပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားသာသနာေတာ္မွာ ျမတ္စြာဘုရားၿပီးရင္ လူသားမ်ားထဲက ပထမဆံုး ထူးထူးျခားျခား ရဟႏၲာျဖစ္သြား သူမ်ားကို ညႊန္ျပပါဆုိရင္ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦး တုိ႔ကို ညႊန္ျပရမွာျဖစ္ပါတယ္။…။
• ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ျဖာ ငါးခႏၶာတုိ႔၊ ျဖစ္လာသမွ်၊ ကုန္ပ်က္ရ အနိစၥခ်ည္းပါတကား။
• ျဖစ္ပ်က္ႏွစ္တန္၊ ႏွိပ္စက္ဒဏ္ကို၊ တရံမစဲ၊ အၿမဲခံရ၊ သဘာ၀၊ ဒုကၡခ်ည္းပါတကား။
• ကိုယ့္အလိုမလုိက္၊ ကိုယ္ႀကိဳက္မျဖစ္၊ အႏွစ္သာရ၊ ရွာမရ၊ အနတၱခ်ည္းပါတကား။
မဟာဓမၼကထိက ဗဟုဇနဟိတဓရ အဂၢမဟာပ႑ိတ အရွင္တိကၡ ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ေတာ္မူေသာ ပရိတ္ႀကီး(၁၁)သုတ္၊ ဓမၼစၾကာေဒသနာေတာ္ႏွင့္ အနတၱလကၡဏသုတ္ ေဒသနာေတာ္တို႔ နာယူၾကည္ညိဳၾကပါ။
အေကာင္းဆံုးေသာည
လူ႔ဘ၀ကုိေရာက္လာတဲ့ လူတုိင္း ညေပါင္းမ်ားစြာကုိ ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ၾကရပါတယ္။ ညနဲ႔ မၾကံဳေတြ႕ရတဲ့ သူဆုိတာ မရွိပါဘူး။ ၁ႏွစ္မွာ ၃၆၅ရက္ ရွိတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ညေပါင္း ၃၆၅ ညကုိ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကပါတယ္။ ၁၀ႏွစ္ဆုိရင္ ၃၆၅၀ ညေပါ့။ အဲဒီညေတြထဲမွာ တန္ဖိုးရွိတဲ့ အေကာင္းဆံုးညဆုိတာ ဘယ္ညလဲ? ညအခ်ိန္ေတြမွာ Online မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အျပင္မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ခြဲခြာႏႈတ္ဆက္ၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာ Good Night (ေကာင္းေသာညျဖစ္ပါေစ) စသျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္ၾကပါတယ္။ ေကာင္းေသာညဆုိရာမွာ ေကာင္းတယ္ဆုိတာကုိ ဘာစံခ်ိန္နဲ႔ သတ္ မွတ္မွာလဲ။ ေကာင္းတယ္ဆုိတာကုိ အေပ်ာ္ဆံုးဆုိတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြနဲ႔ သတ္မွတ္မွာလား? အျခားအရာေတြနဲ႔ သတ္မွတ္မွာလား? ကုိယ္ႀကိဳက္ရင္ေကာင္းတယ္လို႔ သတ္မွတ္မွာလား? အဲလိုသတ္မွတ္ရင္ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ဟာ ေကာင္းတဲ့ညေတြ တူလို႔ မျဖစ္ပါဘူး။ ကာမဂုဏ္အာရံုခံစားတဲ့ သူက သူတို႔ရဲ႕ အေပ်ာ္ဆံုးညကုိ အေကာင္းဆံုးညလို႔ သတ္မွတ္ပါလိမ့္မယ္။ ဂိမ္းေဆာ့တဲ့သူေတြ အတြက္ ဂိမ္းကစားလို႔ ႏုိင္ပြဲမ်ားတဲ့ည ကုိ အေကာင္းဆံုးညလို႔ သတ္မွတ္ၾကလိမ့္မယ္။ ခ်စ္သူစံုတြဲေတြ အတြက္ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္နဲ႔ ေျပာဆုိခြင့္ရတဲ့ ညကုိ သူတို႔ရဲ႕ အေကာင္းဆံုးညလို႔ သတ္မွတ္ၾကမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ တဦးနဲ႔ တဦးရဲ႕ အေကာင္းဆံုးညေတြက မတူႏုိင္ပါ ဘူး။ အမ်ိဳးမ်ိဳး အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆုိၾကမွာေပါ့။ အေကာင္းဆံုးညဆုိတာ ဘယ္လိုလဲဆုိတာ သိဖုိ႔လိုလာပါတယ္။
လူ႔ေလာကမွာ ညအခါဆုိရင္ အိပ္စက္နားေနျခင္းနဲ႔ ကုန္လြန္ေစၾကတာမ်ားပါတယ္။ ညဆုိတာ ေအးခ်မ္းတိတ္ ဆိတ္ၿပီး ၾကည္ႏူးဖြယ္ေကာင္းပါတယ္။ တရားဓမၼနဲ႔ ေမြ႕ေလ်ာ္ၾကတဲ့ ပညာရွိေတြ အတြက္ အိပ္ေမာက်ၿပီး ျဖတ္ ေက်ာ္ရမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ဆုိပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားက အေကာင္းဆံုးည ျဖစ္ဖုိ႔အတြက္ အတိတ္အေၾကာင္းကုိလည္း ျပန္ေျပာင္းမစဥ္းစားပါႏွင့္၊ ေနာင္ျဖစ္လာမယ့္ အနာဂတ္ကုိလည္း ေမွ်ာ္ေတြးမေနပါႏွင့္၊ ယခုျဖစ္ဆဲ ပစၥဳပၸန္ကာလမွာ ကုသိုလ္တရား တုိးပြားေအာင္ေနၿပီး၊ အကုသုိလ္တရားေတြ မျဖစ္ေအာင္ေနဖို႔ ေဟာၾကားခဲ့ပါတယ္။ ဘုရားရွင္က အပါဒါန္ပါဠိေတာ္မွာ -
နတာ၀ သုပိတံု ေဟာတု၊ ရတၱိ နကၡတၱမာလိနီ၊
ပဋိဇဂၢိတု ေမေ၀သာ၊ ရတၱိ ေဟာတိ ၀ိဇာနတံ။
နကၡတ္ပန္းတုိ႔ျဖင့္ ဆန္းၾကယ္လွပေသာ ညဥ့္သည္ အိပ္ေနဖုိ႔ရန္ ျဖစ္လာသည္ မဟုတ္။ ေရွ႕ေရး ေနာက္ေရး ေထာက္ေတြးသိတတ္ ပုဂၢိဳလ္ျမတ္တုိ႔အတြက္ ႏုိးႏုိးၾကားၾကား တရားအားထုတ္ဖုိ႔ရန္ အလို႔ငွာသာလွ်င္ ျဖစ္ေပၚ လာ၏။ (အပါဒါန္ပါဠိေတာ္)
မိမိတုိ႔ေတြေရာ ေအးခ်မ္းမႈရွိတဲ့ ညအခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုအသံုးခ် ၾကမလဲ? ေလာကမွာ လူတန္းစား အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိၾက တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ေနထုိင္စားေသာက္ၾကရတဲ့ အေျခအေနနဲ႔ ရရွိတဲ့ အခြင့္အေရးေတြ မတူညီၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လူသားတုိင္း တန္းတူရတဲ့ အခြင့္အေရး တခုကေတာ့ အခ်ိန္ေတြကို ပုိင္ဆုိင္ျခင္းပါ။ မိမိတုိ႔ေရာ တန္းတူရတဲ့ အခ်ိန္ေတြကုိ ဘယ္လိုအသံုးခ်ေနလဲ? ကံမကုန္ခင္ေလးမွာ ဘာအလုပ္ေတြက အလုပ္သင့္ဆံုးလဲ ဆုိတာကုိ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ႏုိင္ရမယ္။ ယခုအခ်ိန္အခါမွာ ေန႔စဥ္ ၀မ္းစာေရးအတြက္ လႈပ္ရွားလုပ္ကုိင္ေနရတဲ့ လူသားေတြ အတြက္ ညအခ်ိန္မွာပဲ အိပ္စက္ အနားယူခ်ိန္ရွိတယ္လို႔ ေျပာရင္ ျငင္းဖြယ္ရာ မရွိပါဘူး။ အေကာင္းဆံုးေသာည ျဖစ္ဖုိ႔ ညအခ်ိန္မွာ တရားပဲထုိင္ေနရမယ္လို႔ ဆုိလိုရင္း မဟုတ္ပါဘူး။ တခ်ိဳ႕က တရားထုိင္ေနမွ တရားလုပ္တယ္လို႔ ျမင္တတ္ၾကတယ္။ မိမိတုိ႔ရဲ႕ စိတ္ကေလးကုိ အပူဓာတ္ မျဖစ္ေအာင္ ေနတတ္ဖုိ႔ လိုတာပါ။ ၀ိပႆနာ အသိနဲ႔ ေန႔စဥ္ ညစဥ္ ေနတတ္ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးေပါ့။ ညအခ်ိန္ပဲ သတိရွိၿပီး စိတ္ကုိ အေအးဓာတ္ကိန္းေအာင္ ေနသြားရမွာ မဟုတ္ပဲ ေန႔စဥ္ ေနစဥ္မွာလည္း ေနသြားရမွာပါ။ ေနရာတုိင္း အမူအရာတုိင္းမွာ အားထုတ္တတ္ဖုိ႔ အဓိက က်ပါတယ္။
ညစဥ္ ရတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြ ေဟာၾကားတဲ့ တရားဓမၼမ်ားကုိ နာယူသင့္ပါတယ္။ ယခုလို တရားဓမၼမ်ား အလြယ္တကူရရွိ နာၾကားႏုိင္ခြင့္ရတာလည္း ဓမၼကုိ တန္ဖုိးထားတတ္သူေတြ အတြက္ အျမတ္ ဆံုးေသာ ရတနာေတြကုိ ပုိင္ဆုိင္ခြင့္ရေနတာပါ။ ဒီရတနာေတြကုိ သိရွိတဲ့ လူေတြအတြက္ေတာ့ အသံုး၀င္သလို မသိတဲ့ သူေတြအတြက္ေတာ့ အႀကီးမားဆံုးေသာ နစ္နာမႈပါ။
ပုိင္းေလာ့ဆရာေတာ္ႀကီး အရွင္ေဇယ်ပ႑ိတ ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ တရားမွာ “ဘုရားက ေကာင္းတယ္ဆုိတာကုိ မိမိက မႏွစ္သက္လည္း ေပလုပ္ပါ။ ဘုရားက မေကာင္းဘူးဆုိတာကုိ မိမိက ႏွစ္သက္လည္း ေပေရွာင္ပါ” လို႔ နာယူခဲ့ဖူးပါတယ္။ မိမိတုိ႔ ႏွစ္သက္ေနတဲ့ ေလာကီအာရံုေတြကုိ ႏွစ္သက္ေနေပမယ့္ ဘုရားရွင္က မေကာင္းဘူးလို႔ မိန္႔ဆုိထားရင္ ေရွာင္ရွားရမယ္။ မိမိက မႏွစ္သက္ေပမယ့္ ဘုရားက ေကာင္းတယ္ဆုိတာကုိ လုပ္ေဆာင္ရပါမယ္။
မိမိတုိ႔ေတြ ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားဆံုးမခဲ့တဲ့ တရားဓမၼႏွင့္ ေမြ႕ေလ်ာ္ေအာင္ေနၿပီး Good Night မ်ားစြာကုိ ပုိင္ဆုိင္ ျဖတ္သန္းႏုိင္ၾကပါေစ။
လူ႔ေလာကမွာ ညအခါဆုိရင္ အိပ္စက္နားေနျခင္းနဲ႔ ကုန္လြန္ေစၾကတာမ်ားပါတယ္။ ညဆုိတာ ေအးခ်မ္းတိတ္ ဆိတ္ၿပီး ၾကည္ႏူးဖြယ္ေကာင္းပါတယ္။ တရားဓမၼနဲ႔ ေမြ႕ေလ်ာ္ၾကတဲ့ ပညာရွိေတြ အတြက္ အိပ္ေမာက်ၿပီး ျဖတ္ ေက်ာ္ရမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ဆုိပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားက အေကာင္းဆံုးည ျဖစ္ဖုိ႔အတြက္ အတိတ္အေၾကာင္းကုိလည္း ျပန္ေျပာင္းမစဥ္းစားပါႏွင့္၊ ေနာင္ျဖစ္လာမယ့္ အနာဂတ္ကုိလည္း ေမွ်ာ္ေတြးမေနပါႏွင့္၊ ယခုျဖစ္ဆဲ ပစၥဳပၸန္ကာလမွာ ကုသိုလ္တရား တုိးပြားေအာင္ေနၿပီး၊ အကုသုိလ္တရားေတြ မျဖစ္ေအာင္ေနဖို႔ ေဟာၾကားခဲ့ပါတယ္။ ဘုရားရွင္က အပါဒါန္ပါဠိေတာ္မွာ -
နတာ၀ သုပိတံု ေဟာတု၊ ရတၱိ နကၡတၱမာလိနီ၊
ပဋိဇဂၢိတု ေမေ၀သာ၊ ရတၱိ ေဟာတိ ၀ိဇာနတံ။
နကၡတ္ပန္းတုိ႔ျဖင့္ ဆန္းၾကယ္လွပေသာ ညဥ့္သည္ အိပ္ေနဖုိ႔ရန္ ျဖစ္လာသည္ မဟုတ္။ ေရွ႕ေရး ေနာက္ေရး ေထာက္ေတြးသိတတ္ ပုဂၢိဳလ္ျမတ္တုိ႔အတြက္ ႏုိးႏုိးၾကားၾကား တရားအားထုတ္ဖုိ႔ရန္ အလို႔ငွာသာလွ်င္ ျဖစ္ေပၚ လာ၏။ (အပါဒါန္ပါဠိေတာ္)
မိမိတုိ႔ေတြေရာ ေအးခ်မ္းမႈရွိတဲ့ ညအခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုအသံုးခ် ၾကမလဲ? ေလာကမွာ လူတန္းစား အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိၾက တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ေနထုိင္စားေသာက္ၾကရတဲ့ အေျခအေနနဲ႔ ရရွိတဲ့ အခြင့္အေရးေတြ မတူညီၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လူသားတုိင္း တန္းတူရတဲ့ အခြင့္အေရး တခုကေတာ့ အခ်ိန္ေတြကို ပုိင္ဆုိင္ျခင္းပါ။ မိမိတုိ႔ေရာ တန္းတူရတဲ့ အခ်ိန္ေတြကုိ ဘယ္လိုအသံုးခ်ေနလဲ? ကံမကုန္ခင္ေလးမွာ ဘာအလုပ္ေတြက အလုပ္သင့္ဆံုးလဲ ဆုိတာကုိ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ႏုိင္ရမယ္။ ယခုအခ်ိန္အခါမွာ ေန႔စဥ္ ၀မ္းစာေရးအတြက္ လႈပ္ရွားလုပ္ကုိင္ေနရတဲ့ လူသားေတြ အတြက္ ညအခ်ိန္မွာပဲ အိပ္စက္ အနားယူခ်ိန္ရွိတယ္လို႔ ေျပာရင္ ျငင္းဖြယ္ရာ မရွိပါဘူး။ အေကာင္းဆံုးေသာည ျဖစ္ဖုိ႔ ညအခ်ိန္မွာ တရားပဲထုိင္ေနရမယ္လို႔ ဆုိလိုရင္း မဟုတ္ပါဘူး။ တခ်ိဳ႕က တရားထုိင္ေနမွ တရားလုပ္တယ္လို႔ ျမင္တတ္ၾကတယ္။ မိမိတုိ႔ရဲ႕ စိတ္ကေလးကုိ အပူဓာတ္ မျဖစ္ေအာင္ ေနတတ္ဖုိ႔ လိုတာပါ။ ၀ိပႆနာ အသိနဲ႔ ေန႔စဥ္ ညစဥ္ ေနတတ္ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးေပါ့။ ညအခ်ိန္ပဲ သတိရွိၿပီး စိတ္ကုိ အေအးဓာတ္ကိန္းေအာင္ ေနသြားရမွာ မဟုတ္ပဲ ေန႔စဥ္ ေနစဥ္မွာလည္း ေနသြားရမွာပါ။ ေနရာတုိင္း အမူအရာတုိင္းမွာ အားထုတ္တတ္ဖုိ႔ အဓိက က်ပါတယ္။
ညစဥ္ ရတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြ ေဟာၾကားတဲ့ တရားဓမၼမ်ားကုိ နာယူသင့္ပါတယ္။ ယခုလို တရားဓမၼမ်ား အလြယ္တကူရရွိ နာၾကားႏုိင္ခြင့္ရတာလည္း ဓမၼကုိ တန္ဖုိးထားတတ္သူေတြ အတြက္ အျမတ္ ဆံုးေသာ ရတနာေတြကုိ ပုိင္ဆုိင္ခြင့္ရေနတာပါ။ ဒီရတနာေတြကုိ သိရွိတဲ့ လူေတြအတြက္ေတာ့ အသံုး၀င္သလို မသိတဲ့ သူေတြအတြက္ေတာ့ အႀကီးမားဆံုးေသာ နစ္နာမႈပါ။
ပုိင္းေလာ့ဆရာေတာ္ႀကီး အရွင္ေဇယ်ပ႑ိတ ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ တရားမွာ “ဘုရားက ေကာင္းတယ္ဆုိတာကုိ မိမိက မႏွစ္သက္လည္း ေပလုပ္ပါ။ ဘုရားက မေကာင္းဘူးဆုိတာကုိ မိမိက ႏွစ္သက္လည္း ေပေရွာင္ပါ” လို႔ နာယူခဲ့ဖူးပါတယ္။ မိမိတုိ႔ ႏွစ္သက္ေနတဲ့ ေလာကီအာရံုေတြကုိ ႏွစ္သက္ေနေပမယ့္ ဘုရားရွင္က မေကာင္းဘူးလို႔ မိန္႔ဆုိထားရင္ ေရွာင္ရွားရမယ္။ မိမိက မႏွစ္သက္ေပမယ့္ ဘုရားက ေကာင္းတယ္ဆုိတာကုိ လုပ္ေဆာင္ရပါမယ္။
မိမိတုိ႔ေတြ ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားဆံုးမခဲ့တဲ့ တရားဓမၼႏွင့္ ေမြ႕ေလ်ာ္ေအာင္ေနၿပီး Good Night မ်ားစြာကုိ ပုိင္ဆုိင္ ျဖတ္သန္းႏုိင္ၾကပါေစ။
ေျပာသမွ်ကုိ ခ်ိဳလွေစ
လူတုိင္းတြင္ ေမြးကတည္းက ပါလာေသာ ဓားမႀကီး တစ္လက္ရွိ၏။
၄င္းကုိ အသံုးျပဳတတ္က အသံုး၀င္ေပမယ့္ အသံုးမျပဳတတ္က မိမိကုိယ္ကုိ မိမိ ျပန္၍ ခုတ္သတ္တတ္၏။
ထုိဓားမသည္ကား လက္ႏွစ္လံုးခန္႔ရွိေသာ ပါးစပ္ေပါက္ျဖစ္၏။
စိတ္ဓာတ္ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး တရားမွ-
လူတို႔ေနထိုင္ရာ လူ႔ပတ္၀န္းက်င္တြင္ လူတို႔အခ်င္းခ်င္း ေပါင္းသင္းဆက္ဆံၾကရာမွာ မိမိတုိ႔ ကုိယ္ပုိင္ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ဘာသာစကားမ်ား ရွိၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးမွာလည္း ျမန္မာ့ ဘာသာစကားႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈ နယ္ေျမေဒသ ဓေလ့ထံုးတမ္းအတုိင္း ေျပာဆုိဆက္ဆံၾကပါတယ္။ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာ ေျပာဆုိဆက္ဆံၾကရာမွာ ပီယ၀ါစာ- ခ်စ္ဖြယ္ေသာ စကားအသံုးႏွင့္ ဖ႐ုသ၀ါစာ- ႐ုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းေသာ စကားအသံုးဟူ၍ ႏွစ္မ်ိဳးရွိပါတယ္။ ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း လူအမ်ားႏွင့္ ေျပာဆုိဆက္ဆံၾကရာမွာ အသက္အရြယ္၊ ဂုဏ္သိကၡာ၊ ကာလေဒသ အေလ်ာက္ သင့္ျမတ္ေသာ စကားလံုးမ်ားကုိ ေရြးခ်ယ္သံုးႏႈန္းတတ္ရန္ အေရးႀကီးပါတယ္။ မိမိေျပာဆုိလိုက္ေသာ စကားတစ္ခြန္းသည္ ၾကားရသူတို႔အတြက္ ခ်ိဳသာေသာ စကားအသံုး အႏႈန္းျဖစ္ဖုိ႔အတြက္ သတိထားသင့္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္စကား၊ တစ္ေယာက္နားမွာ၊ မခါးရေအာင္၊ သတိေဆာင္၍၊ ေမာင္တို႔ဆိုေလ၊ ပ်ားသကာသို႔၊ ခ်ိဳလွေစ၊ ဟု ရွင္မဟာရ႒သာရက ေရးသား ဆံုးမခဲ့သည္ကုိ သတိရၾကပါ။
ေလာကတြင္ လူအမ်ဳိးမ်ဳိးရွိၾကရာ အခ်ဳိ႕ေသာသူမ်ားမွာ ေျပာဆိုခက္ေသာ လူ႔ဂလန္႔၊ လူ႔ဂြစာမ်ား ျဖစ္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ခ်ဳိခ်ဳိသာသာေျပာရင္ အေလးမထားတတ္ ေသာေၾကာင့္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေျပာဆိုရတာ မ်ဳိးလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ မလႊဲသာ မေရွာင္သာေျပာရရင္ အတိုင္းအတာ တစ္ခုထက္ေက်ာ္လြန္၍ ပိႆာေလးႏွင့္ နံေဘးပစ္ ဆိုသကဲ့သို႔ တနင့္တစ္ပိုး ျဖစ္သြားေအာင္ေတာ့ မေျပာဆိုသင့္ပါ။ မိမိဘက္က အသာစီးရတိုင္း၊ မိမိဘက္က မွန္ေနတိုင္းလည္း၊ ငါေျပာတာ အမွန္ ခ်ည္းပဲဟု အလြန္အကြၽံ မေျပာမိေစရန္ သတိျပဳရမည္ ျဖစ္ပါတယ္။ မွန္တာ ေျပာတိုင္း လူတို႔မႀကိဳက္သည္ သိမွတ္ၾကပါ။ အရက္သမား၊ ဖဲသမား တစ္ေယာက္ကို လူေရွ႕သူေရွ႕တြင္ "ေဟ့ေကာင္ အရက္သမား၊ ဖဲသမား" ဟုေခၚရင္ ဆတ္ဆတ္ခါ နာသြားလိမ့္မည္ျဖစ္ပါတယ္။ ေျခလက္အဂၤါမစံုလင္ ေသာသူကို အက်ဳိးဟု ေမးရင္ အေခၚခံရသူ စိတ္ထဲတြင္ မည္သို႔ ခံစားရရွာမည္ကုိ ကုိယ္ႏွင့္စာ၍ ၾကင္နာတတ္ပါေလ။
တစ္ခါက ရြာတစ္ရြာမွာ မွန္တာေျပာတတ္လြန္းေသာ အဖြားအိုတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ ရပ္ရြာထဲတြင္ အမႈ ကိစၥမ်ားျဖစ္သည့္အခါ ဆိုးက်ဳိးမ်ား ျဖစ္ေပၚလာ မည္စိုးသျဖင့္ အမွန္အတိုင္း မေျပာပဲဖံုးအုပ္ ထားရတာ မ်ိဳးရွိပါတယ္။ ထိုသို႔ ဖံုးအုပ္ကြယ္၀ွက္ ထားပါေသာ္လည္း မွန္တာအကုန္ေျပာတတ္ေသာ အဖြားအိုေၾကာင့္ ရြာထဲတြင္ မၾကာခဏျပႆနာ တက္ၾကရတယ္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရြာသူရြာသားတို႔က အဖြားအိုကုိ ရြာတြင္းမွာ ေနခြင့္မေပးေတာ့ပဲ အဖြားအိုကုိ ရြာျပင္မွာ တစ္ေယာက္တည္း ေနခုိင္းၾကတယ္္။
တစ္ေန႔မွာ ခရီးသြားေယာက်္ား တစ္ေယာက္က ရြာျပင္ရွိ အဖြားအိုေနထိုင္ရာ ရြက္တဲမွာ ၀င္ေရာက္ ခိုနားပါတယ္။ ခရီးသြားေယာက်္ားမွာ မ်က္စိတစ္ဖက္ ပ်က္ေနသည္ကို အဖြားအိုက သတိျပဳမိပါတယ္။ အဖြားအိုတစ္ေယာက္တည္း ေနသည္ကိုသာေတြ႕ရလို႔ ထိုေယာက်္ားက အဖြားအဘယ္ေၾကာင့္မ်ား ရြာျပင္မွာ တစ္ေယာက္ တည္းထြက္ေနရသလဲ ဟု ေမးေသာအခါ အဖြား မွန္တာေျပာတတ္လြန္း လို႔ဆိုၿပီး တစ္ရြာလံုးက မႏွစ္သက္လို႔ ရြာျပင္ထြက္ေန ရတာပါ ဟုေျဖပါတယ္္။ ထိုေယာက်္ားက ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ မွန္တာ ေျပာတာကိုမ်ား မႀကိဳက္လို႔ ရြာျပင္ပို႔ရတယ္လို႔ ေတာ္ေတာ္မုိက္မဲတဲ့ လူေတြပဲဟု ေ၀ဖန္ျပစ္တင္ေလေတာ့တယ္္။ စကားေျပာဆိုၿပီးေတာ့ ခရီးသြားေယာက်္ားက အဖြားအုိကုိ ႏႈတ္ဆက္ ထြက္ခြာသြားပါတယ္။ ခပ္လွမ္းလွမ္း ေရာက္ေသာအခါမွာ ခရီးသြားေယာက်္ား က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ အထုပ္ကို ျမင္သျဖင့္ အဖြားအိုက ကမန္းကတမ္း လွမ္းေအာ္၍ “ဟဲ့ဟဲ့ မ်က္စိတစ္ဖက္ ကန္းေနတဲ့သူငယ္ ဒီမွာ ေမာင္ရင့္အထုပ္က်န္ခဲ့တယ္” ဟု ဆိုလိုက္တယ္ ခရီးသြားေယာက်္ားမွ တစ္ဖက္ကန္းဟု အေျပာခံလိုက္ရသျဖင့္ စိတ္ဆိုးသြားၿပီး “အဖြားႀကီး ခင္ဗ်ားရြာျပင္ ထြက္ေနရတာေတာင္ နည္းေသးတယ္” ဟု ျပန္ေျပာလိုက္ေလတယ္။ ထုိသာဓက ကိုၾကည့္ၿပီး မွန္ေသာ္လည္း အက်ဳိးမရွိေသာ စကား ႐ိုင္းပ်ေသာစကားမ်ဳိးျဖစ္ပါက မေျပာအပ္ပါ။
အခ်ဳိ႕သူမ်ားမွာ ပင္ကိုယ္ဗီဇအရ ႏႈတ္ထြက္ၾကမ္းသူပီပီ အဆဲမပါရင္စကားမေျပာ တတ္သလို တစ္ဖက္သားအား အျပစ္တစ္စံုတစ္ ရာျမင္၍ ေျပာမိရင္ ရက္ရက္စက္စက္ ေျပာတတ္ျခင္းေၾကာင့္ မျပစ္မွား ထိုက္ေသာသူကို ျပစ္မွားမိေလရာ “၀စီေဗဒ ထိတိုင္းရွ” ဆိုသကဲ့သို႔ စကားတစ္လံုး၏ အမွားေၾကာင့္ ဘ၀အဆက္ဆက္ အကုသိုလ္အက်ဳိးေပးမ်ား ခံစားခဲ့ရေသာ သာဓကမ်ားရွိပါတယ္။
အမၺပါလီ ေထရီရဟႏၲာမႀကီသည္ အတိတ္ဘ၀ ပြင့္ေတာ္မူၿပီးေသာ သိခီဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္ က ဘိကၡဴနီမမ်ားႏွင့္အတူ ေစတီေတာ္သို႔ သြားေရာက္လွည့္လည္ ပူေဇာ္ၾကရာ ေရွ႕မွသြားေသာ “ခီဏာသ၀” ရဟႏၲာမႀကီးမွ အမွတ္တမဲ့က်ခဲ့ေသာ တံေတြးေပါက္သည္ ေစတီရင္ျပင္ေပၚသို႔ က်ေရာက္သြားေလတယ္။ ေနာက္မွ ပါလာေသာ အမၺပါလီ အေလာင္းအလ်ာျဖစ္တဲ့ ဘိကၡဴနီမက တံေတြးစက္ကိုျမင္လွ်င္ “အဘယ္ ျပည့္တန္ဆာမသည္ ေစတီရင္ျပင္ကုိ တံေတြးေပါက္ ကိုခ်ဘိသနည္း” ဟု ဆဲေရးမိပါတယ္္။ ရဟႏၲာမႀကီး အား ျပစ္မွားမိေသာ ၀စီကံအကုသိုလ္ေၾကာင့္ ငရဲမွာ က်ခံရပါတယ္။ ငရဲမွ လြတ္ေသာ္ ျပည့္တန္ဆာမ ဘ၀ျဖင့္ ဘ၀ေပါင္းတစ္သိန္း က်င္လည္ရတယ္။ ေနာက္ဆံုး နိဗၺာန္၀င္မည့္ ဘ၀တြင္ ေဂါတမ ဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္တြင္ ေ၀သာလီမင္းတို႔ သိမ္းပိုက္ပိုင္ဆိုင္လိုမႈကို အေၾကာင္းျပဳ၍ မင္းသားအခ်င္းခ်င္း ခိုက္ရန္ ျဖစ္ၾကသျဖင့္ အားလံုးေသာ မင္းတို႔ေပ်ာ္ပါးအပ္ေသာ ျပည့္တန္ဆာမအျဖစ္သို႔ ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။
ထိုေဒသနာေတာ္ကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ သူေတာ္ေကာင္းတရားကို အားထုတ္ခဲ့၍ ကြၽတ္တမ္း၀င္ခဲ့ရသည့္ ေနာက္ဆံုးဘ၀တိုင္ေအာင္ ၀စီ ဒုစ႐ိုက္၏ အက်ဳိးဆက္ကို ခံစားရေၾကာင္း ေတြ႕ျမင္ႏုိင္ပါတယ္။
ဗုဒၶျမတ္စြာရွင္က ေရွာင္ရန္ ဒုစရိုက္တရားမ်ား ေဟာၾကားခဲ့ရာ ၀စီဒုစရုိက္ တရားေလးပါးကုိ ထုတ္ေဖာ္ေဟာၾကားခဲ့ပါတယ္။
၁။ မုသာ၀ါဒါ (မဟုတ္မမွန္ေသာစကားကို ေျပာဆိုျခင္း)။
၂။ ဖ႐ုသ၀ါစာ (႐ုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းေသာ စကားကို ေျပာဆုိျခင္း)။
၃။ ပိသုဏ၀ါစာ (ကုန္းေခ်ာစကားကိုေျပာဆိုျခင္)။
၄။ သမၹပၸလာပ၀ါစာ (သိမ္ဖ်င္းေသာ အႏွစ္မဲ့ ေသာစကားကိုေျပာဆိုျခင္း)။
စသည္ျဖင့္ စကားေျပာဆိုရာ၍ မေျပာဆုိအပ္ေသာ စကားမ်ားကုိ ဆံုးမ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ၀စီကံေလးပါးကို လံုၿခံဳေအာင္ ေျပာဆိုႏုိင္ဖို႔ရာ ခဲယဥ္းပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ သတိတရားျဖင့္ ထိန္းႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ စကားမ်ားမ်ားေျပာေလ အမွားမ်ားမ်ား ပါေလျဖစ္တတ္ပါတယ္။ စကား..စကားေျပာပါမ်ား စကားထဲက ဇာတိျပ ဆိုသကဲ့သို႔ မိမိေျပာေသာ စကားကပင္ မိမိ၏ စ႐ိုက္လကၡဏာကို ေဖာ္ျပေန သကဲ့သို႔ျဖစ္ တတ္ပါတယ္။ မိမိေျပာဆိုလိုက္ေသာ စကားတစ္ခြန္းသည္ သူတစ္ပါး၏ ဂုဏ္သိကၡာႏွင့္ အက်ဳိးစီးပြားကို ထိခိုက္ပ်က္စီးသြားေစပါက ၀စီဒုစ႐ိုက္ ျဖစ္ေနၿပီျဖစ္သည္ကို သတိျပဳရပါမယ္။ အထူးသျဖင့္ ေလာကၾကီးကို တလြဲတေခ်ာ္ ျဖစ္ေစမည့္စကားတို႔ကို ေရွာင္ၾကဥ္ရပါမယ္။
အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ဆိုရေသာ္ ပုိင္းေလာ့ဆရာေတာ္ႀကီး အရွင္ေဇယ်႑ိတ ေဟာၾကားဆံုးမေတာ္မူေသာ တရားေတာ္မွ နိဗၺာန္လိုခ်င္ရင္ သူမ်ားအတင္းမေျပာနဲ႔၊ ခ်မ္းသာလိုခ်င္ရင္ သူမ်ားအတင္းမေျပာနဲ႔ ဆုိသည့္ ဆံုးမ စကား အတုိင္း လိုက္နာက်င့္ၾကံၾကဖုိ႔ အေလးအနက္ အသိေပးတုိက္တြန္းပါတယ္။
စာဖတ္သူမ်ား ကုိယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ က်န္းမာခ်မ္းသာစြာျဖင့္ ေကာင္းက်ိဳးလိုရာဆႏၵမ်ား ျပည့္၀ၾကပါေစ။
၄င္းကုိ အသံုးျပဳတတ္က အသံုး၀င္ေပမယ့္ အသံုးမျပဳတတ္က မိမိကုိယ္ကုိ မိမိ ျပန္၍ ခုတ္သတ္တတ္၏။
ထုိဓားမသည္ကား လက္ႏွစ္လံုးခန္႔ရွိေသာ ပါးစပ္ေပါက္ျဖစ္၏။
စိတ္ဓာတ္ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး တရားမွ-
လူတို႔ေနထိုင္ရာ လူ႔ပတ္၀န္းက်င္တြင္ လူတို႔အခ်င္းခ်င္း ေပါင္းသင္းဆက္ဆံၾကရာမွာ မိမိတုိ႔ ကုိယ္ပုိင္ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ဘာသာစကားမ်ား ရွိၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးမွာလည္း ျမန္မာ့ ဘာသာစကားႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈ နယ္ေျမေဒသ ဓေလ့ထံုးတမ္းအတုိင္း ေျပာဆုိဆက္ဆံၾကပါတယ္။ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာ ေျပာဆုိဆက္ဆံၾကရာမွာ ပီယ၀ါစာ- ခ်စ္ဖြယ္ေသာ စကားအသံုးႏွင့္ ဖ႐ုသ၀ါစာ- ႐ုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းေသာ စကားအသံုးဟူ၍ ႏွစ္မ်ိဳးရွိပါတယ္။ ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း လူအမ်ားႏွင့္ ေျပာဆုိဆက္ဆံၾကရာမွာ အသက္အရြယ္၊ ဂုဏ္သိကၡာ၊ ကာလေဒသ အေလ်ာက္ သင့္ျမတ္ေသာ စကားလံုးမ်ားကုိ ေရြးခ်ယ္သံုးႏႈန္းတတ္ရန္ အေရးႀကီးပါတယ္။ မိမိေျပာဆုိလိုက္ေသာ စကားတစ္ခြန္းသည္ ၾကားရသူတို႔အတြက္ ခ်ိဳသာေသာ စကားအသံုး အႏႈန္းျဖစ္ဖုိ႔အတြက္ သတိထားသင့္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္စကား၊ တစ္ေယာက္နားမွာ၊ မခါးရေအာင္၊ သတိေဆာင္၍၊ ေမာင္တို႔ဆိုေလ၊ ပ်ားသကာသို႔၊ ခ်ိဳလွေစ၊ ဟု ရွင္မဟာရ႒သာရက ေရးသား ဆံုးမခဲ့သည္ကုိ သတိရၾကပါ။
ေလာကတြင္ လူအမ်ဳိးမ်ဳိးရွိၾကရာ အခ်ဳိ႕ေသာသူမ်ားမွာ ေျပာဆိုခက္ေသာ လူ႔ဂလန္႔၊ လူ႔ဂြစာမ်ား ျဖစ္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ခ်ဳိခ်ဳိသာသာေျပာရင္ အေလးမထားတတ္ ေသာေၾကာင့္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေျပာဆိုရတာ မ်ဳိးလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ မလႊဲသာ မေရွာင္သာေျပာရရင္ အတိုင္းအတာ တစ္ခုထက္ေက်ာ္လြန္၍ ပိႆာေလးႏွင့္ နံေဘးပစ္ ဆိုသကဲ့သို႔ တနင့္တစ္ပိုး ျဖစ္သြားေအာင္ေတာ့ မေျပာဆိုသင့္ပါ။ မိမိဘက္က အသာစီးရတိုင္း၊ မိမိဘက္က မွန္ေနတိုင္းလည္း၊ ငါေျပာတာ အမွန္ ခ်ည္းပဲဟု အလြန္အကြၽံ မေျပာမိေစရန္ သတိျပဳရမည္ ျဖစ္ပါတယ္။ မွန္တာ ေျပာတိုင္း လူတို႔မႀကိဳက္သည္ သိမွတ္ၾကပါ။ အရက္သမား၊ ဖဲသမား တစ္ေယာက္ကို လူေရွ႕သူေရွ႕တြင္ "ေဟ့ေကာင္ အရက္သမား၊ ဖဲသမား" ဟုေခၚရင္ ဆတ္ဆတ္ခါ နာသြားလိမ့္မည္ျဖစ္ပါတယ္။ ေျခလက္အဂၤါမစံုလင္ ေသာသူကို အက်ဳိးဟု ေမးရင္ အေခၚခံရသူ စိတ္ထဲတြင္ မည္သို႔ ခံစားရရွာမည္ကုိ ကုိယ္ႏွင့္စာ၍ ၾကင္နာတတ္ပါေလ။
တစ္ခါက ရြာတစ္ရြာမွာ မွန္တာေျပာတတ္လြန္းေသာ အဖြားအိုတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ ရပ္ရြာထဲတြင္ အမႈ ကိစၥမ်ားျဖစ္သည့္အခါ ဆိုးက်ဳိးမ်ား ျဖစ္ေပၚလာ မည္စိုးသျဖင့္ အမွန္အတိုင္း မေျပာပဲဖံုးအုပ္ ထားရတာ မ်ိဳးရွိပါတယ္။ ထိုသို႔ ဖံုးအုပ္ကြယ္၀ွက္ ထားပါေသာ္လည္း မွန္တာအကုန္ေျပာတတ္ေသာ အဖြားအိုေၾကာင့္ ရြာထဲတြင္ မၾကာခဏျပႆနာ တက္ၾကရတယ္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရြာသူရြာသားတို႔က အဖြားအိုကုိ ရြာတြင္းမွာ ေနခြင့္မေပးေတာ့ပဲ အဖြားအိုကုိ ရြာျပင္မွာ တစ္ေယာက္တည္း ေနခုိင္းၾကတယ္္။
တစ္ေန႔မွာ ခရီးသြားေယာက်္ား တစ္ေယာက္က ရြာျပင္ရွိ အဖြားအိုေနထိုင္ရာ ရြက္တဲမွာ ၀င္ေရာက္ ခိုနားပါတယ္။ ခရီးသြားေယာက်္ားမွာ မ်က္စိတစ္ဖက္ ပ်က္ေနသည္ကို အဖြားအိုက သတိျပဳမိပါတယ္။ အဖြားအိုတစ္ေယာက္တည္း ေနသည္ကိုသာေတြ႕ရလို႔ ထိုေယာက်္ားက အဖြားအဘယ္ေၾကာင့္မ်ား ရြာျပင္မွာ တစ္ေယာက္ တည္းထြက္ေနရသလဲ ဟု ေမးေသာအခါ အဖြား မွန္တာေျပာတတ္လြန္း လို႔ဆိုၿပီး တစ္ရြာလံုးက မႏွစ္သက္လို႔ ရြာျပင္ထြက္ေန ရတာပါ ဟုေျဖပါတယ္္။ ထိုေယာက်္ားက ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ မွန္တာ ေျပာတာကိုမ်ား မႀကိဳက္လို႔ ရြာျပင္ပို႔ရတယ္လို႔ ေတာ္ေတာ္မုိက္မဲတဲ့ လူေတြပဲဟု ေ၀ဖန္ျပစ္တင္ေလေတာ့တယ္္။ စကားေျပာဆိုၿပီးေတာ့ ခရီးသြားေယာက်္ားက အဖြားအုိကုိ ႏႈတ္ဆက္ ထြက္ခြာသြားပါတယ္။ ခပ္လွမ္းလွမ္း ေရာက္ေသာအခါမွာ ခရီးသြားေယာက်္ား က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ အထုပ္ကို ျမင္သျဖင့္ အဖြားအိုက ကမန္းကတမ္း လွမ္းေအာ္၍ “ဟဲ့ဟဲ့ မ်က္စိတစ္ဖက္ ကန္းေနတဲ့သူငယ္ ဒီမွာ ေမာင္ရင့္အထုပ္က်န္ခဲ့တယ္” ဟု ဆိုလိုက္တယ္ ခရီးသြားေယာက်္ားမွ တစ္ဖက္ကန္းဟု အေျပာခံလိုက္ရသျဖင့္ စိတ္ဆိုးသြားၿပီး “အဖြားႀကီး ခင္ဗ်ားရြာျပင္ ထြက္ေနရတာေတာင္ နည္းေသးတယ္” ဟု ျပန္ေျပာလိုက္ေလတယ္။ ထုိသာဓက ကိုၾကည့္ၿပီး မွန္ေသာ္လည္း အက်ဳိးမရွိေသာ စကား ႐ိုင္းပ်ေသာစကားမ်ဳိးျဖစ္ပါက မေျပာအပ္ပါ။
အခ်ဳိ႕သူမ်ားမွာ ပင္ကိုယ္ဗီဇအရ ႏႈတ္ထြက္ၾကမ္းသူပီပီ အဆဲမပါရင္စကားမေျပာ တတ္သလို တစ္ဖက္သားအား အျပစ္တစ္စံုတစ္ ရာျမင္၍ ေျပာမိရင္ ရက္ရက္စက္စက္ ေျပာတတ္ျခင္းေၾကာင့္ မျပစ္မွား ထိုက္ေသာသူကို ျပစ္မွားမိေလရာ “၀စီေဗဒ ထိတိုင္းရွ” ဆိုသကဲ့သို႔ စကားတစ္လံုး၏ အမွားေၾကာင့္ ဘ၀အဆက္ဆက္ အကုသိုလ္အက်ဳိးေပးမ်ား ခံစားခဲ့ရေသာ သာဓကမ်ားရွိပါတယ္။
အမၺပါလီ ေထရီရဟႏၲာမႀကီသည္ အတိတ္ဘ၀ ပြင့္ေတာ္မူၿပီးေသာ သိခီဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္ က ဘိကၡဴနီမမ်ားႏွင့္အတူ ေစတီေတာ္သို႔ သြားေရာက္လွည့္လည္ ပူေဇာ္ၾကရာ ေရွ႕မွသြားေသာ “ခီဏာသ၀” ရဟႏၲာမႀကီးမွ အမွတ္တမဲ့က်ခဲ့ေသာ တံေတြးေပါက္သည္ ေစတီရင္ျပင္ေပၚသို႔ က်ေရာက္သြားေလတယ္။ ေနာက္မွ ပါလာေသာ အမၺပါလီ အေလာင္းအလ်ာျဖစ္တဲ့ ဘိကၡဴနီမက တံေတြးစက္ကိုျမင္လွ်င္ “အဘယ္ ျပည့္တန္ဆာမသည္ ေစတီရင္ျပင္ကုိ တံေတြးေပါက္ ကိုခ်ဘိသနည္း” ဟု ဆဲေရးမိပါတယ္္။ ရဟႏၲာမႀကီး အား ျပစ္မွားမိေသာ ၀စီကံအကုသိုလ္ေၾကာင့္ ငရဲမွာ က်ခံရပါတယ္။ ငရဲမွ လြတ္ေသာ္ ျပည့္တန္ဆာမ ဘ၀ျဖင့္ ဘ၀ေပါင္းတစ္သိန္း က်င္လည္ရတယ္။ ေနာက္ဆံုး နိဗၺာန္၀င္မည့္ ဘ၀တြင္ ေဂါတမ ဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္တြင္ ေ၀သာလီမင္းတို႔ သိမ္းပိုက္ပိုင္ဆိုင္လိုမႈကို အေၾကာင္းျပဳ၍ မင္းသားအခ်င္းခ်င္း ခိုက္ရန္ ျဖစ္ၾကသျဖင့္ အားလံုးေသာ မင္းတို႔ေပ်ာ္ပါးအပ္ေသာ ျပည့္တန္ဆာမအျဖစ္သို႔ ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။
ထိုေဒသနာေတာ္ကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ သူေတာ္ေကာင္းတရားကို အားထုတ္ခဲ့၍ ကြၽတ္တမ္း၀င္ခဲ့ရသည့္ ေနာက္ဆံုးဘ၀တိုင္ေအာင္ ၀စီ ဒုစ႐ိုက္၏ အက်ဳိးဆက္ကို ခံစားရေၾကာင္း ေတြ႕ျမင္ႏုိင္ပါတယ္။
ဗုဒၶျမတ္စြာရွင္က ေရွာင္ရန္ ဒုစရိုက္တရားမ်ား ေဟာၾကားခဲ့ရာ ၀စီဒုစရုိက္ တရားေလးပါးကုိ ထုတ္ေဖာ္ေဟာၾကားခဲ့ပါတယ္။
၁။ မုသာ၀ါဒါ (မဟုတ္မမွန္ေသာစကားကို ေျပာဆိုျခင္း)။
၂။ ဖ႐ုသ၀ါစာ (႐ုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းေသာ စကားကို ေျပာဆုိျခင္း)။
၃။ ပိသုဏ၀ါစာ (ကုန္းေခ်ာစကားကိုေျပာဆိုျခင္)။
၄။ သမၹပၸလာပ၀ါစာ (သိမ္ဖ်င္းေသာ အႏွစ္မဲ့ ေသာစကားကိုေျပာဆိုျခင္း)။
စသည္ျဖင့္ စကားေျပာဆိုရာ၍ မေျပာဆုိအပ္ေသာ စကားမ်ားကုိ ဆံုးမ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ၀စီကံေလးပါးကို လံုၿခံဳေအာင္ ေျပာဆိုႏုိင္ဖို႔ရာ ခဲယဥ္းပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ သတိတရားျဖင့္ ထိန္းႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ စကားမ်ားမ်ားေျပာေလ အမွားမ်ားမ်ား ပါေလျဖစ္တတ္ပါတယ္။ စကား..စကားေျပာပါမ်ား စကားထဲက ဇာတိျပ ဆိုသကဲ့သို႔ မိမိေျပာေသာ စကားကပင္ မိမိ၏ စ႐ိုက္လကၡဏာကို ေဖာ္ျပေန သကဲ့သို႔ျဖစ္ တတ္ပါတယ္။ မိမိေျပာဆိုလိုက္ေသာ စကားတစ္ခြန္းသည္ သူတစ္ပါး၏ ဂုဏ္သိကၡာႏွင့္ အက်ဳိးစီးပြားကို ထိခိုက္ပ်က္စီးသြားေစပါက ၀စီဒုစ႐ိုက္ ျဖစ္ေနၿပီျဖစ္သည္ကို သတိျပဳရပါမယ္။ အထူးသျဖင့္ ေလာကၾကီးကို တလြဲတေခ်ာ္ ျဖစ္ေစမည့္စကားတို႔ကို ေရွာင္ၾကဥ္ရပါမယ္။
အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ဆိုရေသာ္ ပုိင္းေလာ့ဆရာေတာ္ႀကီး အရွင္ေဇယ်႑ိတ ေဟာၾကားဆံုးမေတာ္မူေသာ တရားေတာ္မွ နိဗၺာန္လိုခ်င္ရင္ သူမ်ားအတင္းမေျပာနဲ႔၊ ခ်မ္းသာလိုခ်င္ရင္ သူမ်ားအတင္းမေျပာနဲ႔ ဆုိသည့္ ဆံုးမ စကား အတုိင္း လိုက္နာက်င့္ၾကံၾကဖုိ႔ အေလးအနက္ အသိေပးတုိက္တြန္းပါတယ္။
စာဖတ္သူမ်ား ကုိယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ က်န္းမာခ်မ္းသာစြာျဖင့္ ေကာင္းက်ိဳးလိုရာဆႏၵမ်ား ျပည့္၀ၾကပါေစ။
Subscribe to:
Posts (Atom)