ေလာကဇာတ္ခံု

လူတိုင္းလိုလိုပဲ ေလာကဇာတ္ခံုဆုိတဲ့ စကားလံုးကုိ ေျပာဖူးၾက၊ ၾကားဖူးၾကမွာပါ။ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္လည္း ငယ္ငယ္ ကတည္းက ၾကားဖူးခဲ့ပါတယ္။ မွန္ပါတယ္။ ေလာကဟာ ဇာတ္စံု ကေနတဲ့ ဇာတ္ခံုႀကီးလိုပါပဲ။ ေလာကႀကီးဟာ ဇာတ္ခံု ဆုိရင္ ဒီေလာကမွာ ျဖစ္တည္ေနထုိင္ၾကတဲ့ အမ်ားသူငါ သတၱ၀ါေတြဟာ ဘာေတြျဖစ္မလဲ?။ ႐ုတ္တရက္ေတြးလိုက္ရင္ ေတာ့ သရုပ္ေဆာင္ဇာတ္ေကာင္ေလး တစ္ေကာင္လို႔ ထင္လိုက္ၾကမွာပါ။ အမွန္ကေတာ့- မိမိကုိယ္တုိင္လွ်င္ မိမိရဲ႕ ကုိးကြယ္အားထားရာ ျဖစ္တယ္လို႔ ဘုရားရွင္ေဟာေတာ္မူခဲ့တဲ့ အတုိင္း လူတစ္ကုိယ္ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္အျဖစ္နဲ႔ ကိုယ္တိုင္ ထုတ္လုပ္၊ ကုိယ္တုိင္သ႐ုပ္ေဆာင္ ေနၾကရတာပါ။ လူတိုင္းဟာ ေမြးဖြားလာခ်ိန္မွစလို႔ ေသတဲ့ အထိ ကုိယ့္ဇာတ္ထုပ္ကုိ ေနရာေပါင္းစံုက သရုပ္ေဆာင္ေနရတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အခ်ိဳ႕က ကုိယ့္ဇာတ္ကုိ ႏုိင္ေအာင္ သိမ္းၾကေနာ္လို႔ ေျပာတာျဖစ္ ႏုိင္ပါတယ္။ ဘ၀ဇာတ္ထုပ္ကုိ ကျပသ႐ုပ္ေဆာင္ရာမွာ တခ်ိဳ႕က ႀကီးက်ယ္မႈကုိ ရည္မွန္းၿပီး တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ျမင့္ျမတ္မႈကုိ ရည္မွန္း သ႐ုပ္ေဆာင္ၾကပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဗုဒၶျမတ္စြာ ဘုရားမျဖစ္မွီ သိဒၶတၳမင္းသားရဲ႕ အေတြးေလးေတြဟာ စိတ္၀င္ စားဖုိ႔ေကာင္းပါတယ္။

ဘုရားအေလာင္း ေတာမထြက္ခင္ ကာလမွာ ဖခင္သုေဒၶါသနမင္းႀကီး အပါအ၀င္ ေဆြးေတာ္ မ်ိဳးေတာ္အားလံုးတုိ႔က ေလာကမွာ အႀကီးက်ယ္ဆံုးဆုိတဲ့ စၾက၀ေတးမင္း ျဖစ္ဖုိ႔ ၀ုိင္းၿပီး တြန္းအားေပးေနခ်ိန္မွာ သိဒၶတၳ မင္းသားက- “သူတုိ႔က ငါ့ကုိ အႀကီးက်ယ္ဆံုး ျဖစ္ဖုိ႔အတြက္ အနိမ့္က်ဆံုးေတြကုိ လုပ္ေစလိုၾကတယ္၊ ငါက အျမင့္ျမတ္ဆံုး ျဖစ္ဖုိ႔အတြက္ အႀကီး က်ယ္ဆံုးေတြကုိ စြန္႔လႊတ္ရမယ္၊ ၾကီးက်ယ္မႈကုိသာ ေမွ်ာ္မွန္းသူဟာ အနိမ့္က်ဆံုးကုိပင္ လုပ္ရဲၾကတယ္၊ ႀကီးက်ယ္ျခင္းနဲ႔ ျမင့္ျမတ္ျခင္းတုိ႔ရဲ႕ တန္ဖိုးကုိ နားမလည္ၾကဘူး၊ ႀကီးက်ယ္မႈဟာ အျမင္ခမ္းနားသေလာက္ အႏွစ္အခိုင္အမာမရွိတဲ့ တစ္ဘ ၀ တစ္နပ္စာသာျဖစ္တယ္၊ ျမင့္ျမတ္မႈဟာ အျမင္မခမ္းနားေပမယ့္ အႏွစ္သာရ ျပည့္၀ခုိင္မာတယ္” လို႔ ဆင္ျခင္သံုးသပ္ၿပီး သစၥာတရားရွာဖို႔ ေတာထြက္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

ေတာထြက္ခါနီးမွာ အေလာင္းေတာ္မင္းသားရဲ႕ ယေသာ္ဓရာကုိ သတိေပး၊ ကတိေပး စကားမ်ားျဖစ္တဲ့…
“ေက်နပ္မႈ အတြက္ ေတာင့္တတဲ့ ခ်စ္စိတ္ဟာ ဆႏၵျပင္းထန္သေလာက္ ခံႏုိင္ရည္ ခ်ည့္နဲ႔လွတယ္။ ႀကီးျမတ္လိုမႈ အတြက္ ဘုရင္တကာတုိ႔ရဲ႕ ဘုရင္အျဖစ္ကုိ လက္ခံမိရင္ ျမင့္ျမတ္ျခင္းနဲ႔ ေအးၿငိမ္းမႈတုိ႔ကုိ လက္လႊတ္ဆံုး ႐ံႈးရလိမ့္မယ္။ ေက်နပ္မႈတုိင္းဟာ ငိုေၾကြးမႈနဲ႔ နိဂံုးခ်ဳပ္ရၿမဲ ျဖစ္တယ္ဆုိတာ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ျဖစ္ရပ္ေပါင္းမ်ားစြာက သက္ေသျပခဲ့ၿပီး တစ္ေလာကလံုး မ်က္ရည္စဲေစဖို႔ အတြက္ အခ်စ္ဆံုး တုိ႔မ်က္ရည္ကုိ ေက်ာခုိင္းရေပဦးမယ္” ဆုိကာ ျမင္းျမတ္မႈအတြက္ ႀကီးျမတ္မႈေတြကုိ ေက်ာခိုင္းခဲ့တာလည္း အတုယူစရာပါ။

ေလာကဇာတ္ခံုမွ ႀကီးျမတ္မႈအတြက္ သ႐ုပ္ေဆာင္သြားၾကတဲ့ နပုိလီယံ၊ ဟစ္တလာ တုိ႔ကုိၾကည့္မယ္ဆုိရင္ အျမင္မွာ ႀကီးက်ယ္သေလာက္ လုပ္ရက္ေတြက အနိမ့္က်ဆံုးလို႔ ဆုိရေလာင္ေအာင္ အသက္ေပါင္းမ်ားစြာကုိ မညွာမတာ သတ္ခဲ့တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ မာသာထရီဇာ (Mother Theresa) ဆုိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးကေတာ့ သူပုိင္တဲ့ ႀကီးက်ယ္မႈေတြကုိ စြန္႔လႊတ္ၿပီး အိႏၵိယႏုိင္ငံမွာ အပယ္ခံ ခိုကုိးရာမဲ့ ျဖစ္ေနၾကသူေတြ အတြက္ အျမင့္ျမတ္ဆံုး က႐ုဏာလုပ္ငန္းကုိ သ႐ုပ္ ေဆာင္သြားတာဟာ ရင္သပ္႐ႈေမာၿပီး သာဓု ေခၚၾကရမွာပါ။ သူ႔ဘ၀ဇာတ္လမ္းဟာ အျမင္မွာ ခမ္းနားထည္၀ါတယ္လို႔ မထင္ရေပမယ့္ တကယ့္ကုိ ျမင့္ျမတ္တဲ့ သ႐ုပ္ေဆာင္မႈေတြပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူ႔ရဲ႕ တဘ၀တာ ဇာတ္သိမ္းခန္းကုိ အိႏၵိယႏိုင္ငံ သာမက တကမာၻလံုး အျမင့္ဆံုး ဆုိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားနဲ႔ လူသားစိတ္ရွိသူ အားလံုးက တေလးတစား ဂါရ၀ျပဳ ေကာင္းခ်ီး ေပးၾကတာေပါ့။

ယေန႔အခ်ိန္မွာလည္း သူေ႒းအေတာ္မ်ားမ်ား အျမင့္ျမတ္ဆံုး ျဖစ္တဲ့ ပရဟိတ လုပ္ငန္းအတြက္ သူတို႔ရဲ႕ ပုိင္ဆုိင္မႈေတြကုိ စြန္႔လႊတ္ေနၾကတဲ့ သတင္းကုိ မၾကာခဏ ၾကားသိရပါတယ္။ ေလာကႀကီး က်က္သေရရွိဖုိ႔ အတြက္ ဒီလို သ႐ုပ္ေဆာင္ ေကာင္းေတြ အမ်ားႀကီးလိုပါတယ္။ (အခုစာဖတ္ေနသူ ကုိယ္တုိင္ ျဖစ္ခဲ့ရင္ အတုိင္းထက္ အလြန္ေပါ့)။ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ အလိုအရ ဘ၀ဇာတ္လမ္းတခုကုိ လုပ္ကုိင္ၾကတာဟာ ႏွလံုးသားကုိ တည္မွီတဲ့ အေတြးအၾကံ (မေနာကံ)၊ ႏႈတ္က ေျပာဆုိတဲ့ (၀စီကံ)၊ ကိုယ္နဲ႔ လႈပ္ရွားလုပ္ကိုင္ရတဲ့ (ကာယကံ) စသျဖင့္ သံုးမ်ိဳးပဲရွိပါတယ္။ ဒီသံုးမ်ိဳးထဲမွာလည္း မေနာ ပုဗၺဂၤမာ ဓမၼာ= သက္ရွိတို႔ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္မႈ(ဓမၼ) အားလံုးကုိ မေနာကံက ေရွ႕သြားဦးေဆာင္ ျပဳတယ္ ဆုိတဲ့ ျမတ္ဗုဒၶ မိန္႔ၾကားခဲ့တဲ့ တရားေတာ္အရ ဘ၀ဇာတ္လမ္းမွာ ႏွလံုးသား (မေနာကံ)က ဒါ႐ုိက္တာျဖစ္ၿပီး၊ အေျပာ(၀စီကံ)နဲ႔ အျပဳအမူ (ကာယကံ) တုိ႔က သရုပ္ေဆာင္ေတြ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆုိရမွာေပါ့။

မိမိတုိ႔ က်င္လည္ေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ သိသာျမင္ေစတာက အေျပာနဲ႔ အျပဳအမူဆုိတဲ့ သ႐ုပ္ေဆာင္ကံ ႏွစ္မ်ိဳးပါပဲ။ ဒီကံ ႏွစ္ခုဟာ ေကာင္းရင္ ေကာင္းသေလာက္ မိမိအတြက္ေရာ ပတ္၀န္းက်င့္အတြက္ပါ ေကာင္းက်ိဳးရေစတဲ့ ဘ၀ဇာတ္လမ္း ေကာင္းျဖစ္ၿပီး ဆုိးရင္ေတာ့ ဇာတ္လမ္းဆုိးႀကီး ျဖစ္သြားမွာပါ။ ဒီကံႏွစ္မ်ိဳး သရုပ္ေဆာင္တာကုိ ညႊန္ၾကားေနတာက မေနာကံ (ႏွလံုးသား) ျဖစ္တာမုိ႔ ဘုရားရွင္ကေတာ့ ႏွလံုးေကာင္းစိတ္ျမတ္ ဒါရုိက္တာျဖစ္ေရးဟာ ဘ၀ဇာတ္လမ္း အတြက္ အေရးအပါဆံုး ျဖစ္တယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ ႏွလံုးေကာင္း ဒါ႐ိုက္တာရဲ႕ ဇာတ္ညႊန္းအတုိင္း ကုိယ္နဲ႔ ႏႈတ္က သရုပ္ေဆာင္ လိုက္ရင္ အျမင့္ျမတ္ဆံုး ဇာတ္လမ္းျဖစ္မွာ မလြဲပါပဲ။

ႏွလံုးေကာင္းစိတ္ျမတ္ ဒါ႐ုိက္တာျဖစ္ဖုိ႔ အတြက္ အရည္အခ်င္း ေလးခ်က္လိုအပ္တယ္လို႔ အဂၤုတၳိဳရ္၊ စတုကၠနိပါတ္၊ အပဏၰကသုတ္ အရ သိရပါတယ္။ အဲဒီေလးခ်က္ကေတာ့-
၁။ အမ်ားအတြက္ ကုိယ္က်ိဳးစြန္႔ အနစ္နာခံ စြန္႔လႊတ္ရဲတဲ့ စိတ္ဓာတ္ (ေနကၡမၼ၀ိတတ္)။
၂။ ရန္ၿငိဳးအာဃာတ လံုး၀ကင္းရွင္းၿပီး ခြင့္လႊတ္သည္းခံ တတ္တဲ့စိတ္ဓာတ္ (အဗ်ာပါဒ၀ိတတ္)။
၃။ သူတစ္ပါးအေပၚ သတ္ျဖတ္ျငွင္းဆဲလိုမႈ၊ မထီမဲ့ျမင္ျပဳမႈ၊ ႏုိင္ထက္စီးနင္းျပဳလိုမႈ ကင္းရွင္းၿပီး ကုိယ္ခ်င္းစာနာတတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ (အ၀ိဟႎသ ၀ိတတ္)။
၄။ အေကာင္းအဆုိး အေၾကာင္းအက်ိဳးမွန္ကုိ ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားႏုိင္စြမ္းတဲ့ အသိမွန္ (သမၼာဒိ႒ိ) တုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။
ဘယ္သူမဆုိ ဒီစိတ္ဓာတ္ေကာင္းေလးခုကုိ ႏွလံုးအိမ္မွာတည္ရွိၿပီး ႏွလံုးေကာင္းစိတ္ျမတ္ရဲ႕ ဦးေဆာင္ညႊန္ျပတဲ့ အတုိင္း ကာယကံ၊ ၀စီကံ တုိ႔နဲ႔ သ႐ုပ္ေဆာင္ ေျပာဆုိ ျပဳမူေနထုိင္မယ္ဆုိရင္ သူတို႔ရဲ႕ ဇာတ္လမ္းဟာ ေလာကနဲ႔လည္း အံ၀င္ သာသနာနဲ႔လည္း မဆန္႔က်င္တဲ့ အတြက္ ေလာကအေနနဲ႔လည္း အျမတ္ဆံုး ဆုလာဘ္နဲ႔ ထုိက္တန္သလို သာသနာေတာ္ (ဓမၼ)အရ ၾကည့္ရင္လည္း အာသေ၀ါ ကုန္ခမ္းတဲ့ ရဟႏၲာ အျဖစ္ထိ အျမင့္ဆံုး ဆုလာဘ္နဲ႔ ထုိက္တန္ေအာင္ က်င့္ေဆာင္ ေနထုိင္သူလို႔ ဆုိႏုိင္ပါတယ္။

မိမိတုိ႔ေတြ ေမြးဖြားျခင္းကေန စခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ဇာတ္လမ္းမွာ ဇာတ္ညႊန္းေကာင္း သ႐ုပ္ေဆာင္ေကာင္းစြာနဲ႔ ေလာကဇာတ္ခံုမွာ ဇာတ္သိမ္းႏုိင္သလို ဇာတိ အစ မရဏအဆံုးဆုိတဲ့ ဘ၀တုိတုိမွာ စိတ္ေကာင္းႏွလံုးျမတ္ ရွိၿပီး ခႏၶာဇာတ္သိမ္း ၿငိမ္းႏုိင္ၾကပါေစ။


ကုိးကား။ ။ဓမၼေဘရီ အရွင္၀ီရိယ ေရးေသာ ေလာကက်က္သေရ စာအုပ္။


တကယ္ေရာ သံုးေဆာင္ပါသလား?

အခ်ိန္ရမယ္ဆိုရင္ ကြ်န္မရဲ႕ အကူအညီေတာင္းခံေသာ စာေလးအား ျပန္ၾကားေပးေစလိုပါသည္။ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က သူ႕စိတ္ထဲမွာ မရွင္းတဲ့အခ်က္ေလးအျဖစ္ တေန႕က ကြ်န္မကို ေမးပါတယ္။ သူကို နားလည္းေအာင္ ရွင္းျပေပမယ့္ သူ႕စိတ္ထဲ့မွာ ရွင္းလင္းၾကည္လင္ပံုမရပါဘူး။ ေမးသူ သူငယ္ခ်င္းသည္ ဘာသာေရးကို အေလးထားအျမဲ အားထုတ္သူျဖစ္သည္။ ကြ်န္မတို႕ အျပန္အလွန္ ဘာသာေရး ဗဟုသုမ်ား မွ်ေ၀ၾကပါသည္။ အေၾကာင္းအရာက ကြ်န္မ ေန႕စဥ္အိမ္မွ ဘုရားပံုေတာ္အား ဆြမ္း၊ ေရခ်မ္း၊ သစ္သီးမ်ားကပ္လွဴပါသည္။ သူအား အနည္းဆံုး ေရခ်မ္းေတာ့ အိမ္မွ ဘုရားအား ကပ္လွဴရန္ တိုက္တြန္းမိပါသည္။ သူက အဲဒါဘာမ်ား ထူးျခားလဲ။ ဘုရားက တကယ္ေရာ သံုးေဆာင္ပါသလား ဟု ေမးပါသည္။ ကြ်န္မက သက္ရွိထင္ရွား ျမတ္စြာဘုရားကဲ့သုိ႔ ကိုယ္ကြယ္ျခင္းျဖစ္သည္။ သံုးေဆာင္ပါသည္၊ ကပ္ဖို႕လိုအပ္ပါသည္၊ ဟု တခ်ုဳိ႕ ဥမာမ်ားျဖင့္ ေျဖၾကားခဲ့ပါသည္။ သို႕ေသာ္ ပိုမိုဗဟုသုတမ်ားေသာ ဆရာေတာ္မ်ားထံတြင္ ေမးျမန္းပါဟု သူအား အၾကံဥာဏ္ေပးခဲ့ပါသည္။ အဲဒါေလးကို ကိုေအာင္ဦးကို တဖန္ျပန္ျပီး ေမးခ်င္ပါတယ္။ သူ႕ေက်နပ္ေလာက္မယ့္အေျဖ ေပးႏိုင္မယ့္လို႕ ယံုၾကည္ပါတယ္။ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုျဖစ္ေစ။ တရားတစ္ပုဒ္ျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ အဆင္ေျပသလို႕ အနည္းငယ္ အက်ဥ္းမွ်သာ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ကိုေအာင္ဦး နားလည္းခံယူသလို လက္ဆင့္ကမ္းမွ်ေ၀ ေျဖၾကားေပးေစလိုပါတယ္။
ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင့္
ေက်းဇူးတင္လွ်က္...
LLM


ေမးထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ နားလည္ခံယူထားတဲ့ ပံုစံခ်င္း တူခ်င္မွ တူပါလိမ့္မယ္။ လူအေတာ္မ်ားမ်ား လည္း ဒီအေၾကာင္းေတြနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ ကုိယ္နားလည္ ခံယူထားသလို ပူေဇာ္ကုိးကြယ္ေနၾကတာပါပဲ။
ဒီေနရာမွာ ေမးတဲ့ေမးခြန္းကုိလည္း သေဘာေပါက္ဖုိ႔ အဓိက က်ပါတယ္။ သူေမးတာက ဘုရားရွင္ကုိ ေရခ်မ္း၊ ဆြမ္း၊ သစ္သီး စတာေတြကုိ ကပ္လွဴပူေဇာ္တာက တကယ္သံုေဆာင္ႏုိင္ရဲ႕လား၊ ဘာထူးျခားလို႔လဲလို႔ ေမးတဲ့ အတြက္ ေျဖရမွာ က တမ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကက်ေတာ့ ကပ္လွဴေနျခင္း အေပၚမွာ နားမလည္လို႔ ေမးလိုက္တာပါ။
တခ်ိဳ႕က ကပ္လွဴပူေဇာ္တာကုိ လက္ခံတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လို ႏွလံုးသြင္းၿပီး ကပ္လွဴရမယ္ဆုိတာကို မသိတဲ့ အတြက္ ေမးၾကပါတယ္။ အဲဒီအတြက္က အေျဖတမ်ိဳးျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါကေတာ့ ကပ္လွဴရမယ္ဆုိတာ သိတယ္။ ႏွလံုးသြင္းနည္း မသိတာပါ။
ဘုရားရွင္က တကယ္သံုးေဆာင္ပါသလား ဆုိတဲ့ အတြက္ ဘုရားက အခုခ်ိန္မွာ သက္ရွိမဟုတ္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ တကယ္ မသံုးေဆာင္ဘူးလို႔ ျမင္ေနလို႔ ထင္ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ သာမန္ အျမင္ေပါ့။ ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္ မျပဳခင္မွာ ဘုရားရွင္ အျဖစ္ကုိးကြယ္ ပူေဇာ္ထုိက္တဲ့ ေစတီ(၄)မ်ိဳးကုိ ေဟာခဲ့ပါတယ္။ ေစတီေတြကေတာ့ အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္း ၄-မ်ိဳးရွိပါတယ္။
၁။ ဓာတုေစတီ- ဘုရား၊ ရဟႏၲာမ်ား၏ ဓာတ္ေတာ္မ်ား။
၂။ ဓမၼေစတီ- ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားခဲ့ေသာတရားေတာ္မ်ား။
၃။ ပရိေဘာဂေစတီ- ဘုရားရွင္ သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိစဥ္က သံုးေဆာင္ခဲ့ေသာ အသံုးအေဆာင္မ်ား။
၄။ ဥဒၵိႆကေစတီ- ဘုရားရွင္ကို ရည္မွန္းၿပီး ထုလုပ္ထားေသာ ရုပ္ပြား ဆင္းတုေတာ္မ်ား။
အထက္ပါ ေစတီေလးခုကုိ ကုိးကြယ္ပူေဇာ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘုရားရွင္သက္ရွိထင္ရွား ရွိသလို အာရံုျပဳၿပီး ပူေဇာ္ရပါတယ္။ ဂုဏ္ေတာ္ေတြကုိ အာရံုျပဳၿပီး ပူေဇာ္ရပါတယ္။ ဘုရားကုိ ဆြမ္း၊ ေရခ်မ္းကပ္လွဴတယ္ဆုိတာ ဥဒၵိႆေစတီကုိ ကပ္လွဴေန တာ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ကုိ ကပ္လွဴရာ ေရာက္ပါတယ္။
ဘုရားရွင္က ၀ိမာန ၀တၳဳ ပါဠိေတာ္ မွာ-
တိ႒ေႏၲ နိဗၺဴေတ စာ ပိ၊ သေမ စိေတၱ သမံ ဖလံ။ ေစေတာပဏိဓိ ေဟတု ဟိ၊ သတၱာ ဂစၧႏၲိ သုဂတႎ။
လို႔ ေဟာေတာ္ မူခဲ့ပါတယ္။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့-
တိ႒ေႏၲ စ- သက္ေတာ္ထင္ရွား ျမတ္စြာဘုရား၌လည္းေကာင္း၊ နိဗၺဴေတ စ- ပရိနိဗၺာန္စံၾကြသြားေသာ ျမတ္စြာဘုရား၏ ေလးပါးေသာ ေစတီေတာ္၌ လည္းေကာင္း၊ စိေတၱ- ၾကည္ညိဳေသာစိတ္၊ ျပစ္မွားလိုေသာ စိတ္သည္၊ သေမ- တူမွ်သည္ ရွိေသာ္၊ ဖလံ- ေကာင္းက်ိဳးဆုိးက်ိဳးသည္၊ သမံ- တူမွ်ေလ၏။ တသၼာ- အဘယ့္ေၾကာင့္နည္းမူကား၊ ဟိယသၼာ- အၾကင္ေၾကာင့္၊ ေစေတာပဏိဓိေဟတု ဟိ- စိတ္ထားေကာင္းေသာ ေၾကာင့္သာလွ်င္၊ သတၱာ- သတၱ၀ါတုိ႔သည္၊ သုဂတႎ- သုဂတိဘ၀သုိ႔၊ ဂစၧႏၲိ- လားၾကရကုန္၏။ တသၼာ- ထုိ႔ေၾကာင့္၊ ဖလံ- ေကာင္းက်ိဳး ဆုိးက်ိဳးသည္၊ သမံ- တူမွ်ေလ၏။
ဒါေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိသလို စိတ္ထဲမွာ ၾကည္ညိဳႏွလံုးသြင္းၿပီး ပူေဇာ္ကုိးကြယ္မယ္ဆုိရင္ ဘုရားရွင္သက္ေတာ္ ထင္ရွားရွိစဥ္က ပူေဇာ္ရသလိုပဲ အက်ိဳးရပါတယ္။

ဘုရားရွင္ကုိ သက္ရွိထင္ရွားရွိသလို ႏွလံုးသြင္းၿပီး ကုိးကြယ္းဆည္းကပ္ရမွာေၾကာင့္- အိမ္မွာ ဘုန္းႀကီးတပါး ၾကြလာရင္ ဘယ္လို ဆြမ္းကပ္လဲ၊ သစ္သီး၊ ေရခ်မ္း ေတြလည္း ဘယ္လိုကပ္လဲ ဆုိတာပဲ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ဆြမ္းကပ္တယ္ဆုိရင္ သာမန္ အိမ္မွာ စားေနတာထက္ ပုိေကာင္းတဲ့ ဟင္း၊ ထမင္း၊ လက္သုတ္ပ၀ါ အားလံုးျပည့္စံုေအာင္ စီစဥ္ ကပ္လွဴရတယ္။ သစ္သီးဆုိလည္း ခြဲၿပီးကပ္ရတယ္၊ ေရခ်မ္းဆုိလည္း ခြက္နဲ႔ ေသခ်ာကပ္လွဴၾကရတယ္။ ဘုန္းၾကီးကုိေတာင္ အဲလို ပူေဇာ္ရတယ္ဆုိရင္ ဘုရားရွင္လည္း သက္ရွိလို ပူေဇာ္ရမွာ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ဆြမ္းေတာ္ကပ္တာ၊ သစ္သီးကပ္တာ၊ ေရခ်မ္းကပ္လွဴတာလည္း သက္ရွိလူတေယာက္ကုိ ကပ္လွဴတဲ့(ေကၽြးတဲ့) ပံုစံနဲ႔ ကပ္ၾကရမွာပါ။

ဒီလိုကပ္လွဴတာ ဘယ္လိုအက်ိဳးရွိမွာလဲ ဆုိေတာ့- ဗုဒၶျမတ္စြာက "ေစတနာ ဟံ ဘိကၡေ၀ ကမၼံ ဝဒါမိ၊" လို႔ေဟာၾကား ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့... ရဟန္းတို႔ ေစတနာကို ကံလို႔ ငါဘုရား ေဟာေတာ္မူတယ္...။ ဒါေၾကာင့္ မိမိကပ္ လိုက္တဲ့ ဆြမ္း၊ ေရခ်မ္း၊ သစ္သီးကုိ သံုးေဆာင္တာ မသံုးေဆာင္တာက အဓိက မဟုတ္ပါ။ မိမိ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္တဲ့ ေစတနာ က ကံျဖစ္တာေၾကာင့္ ေကာင္းမႈအလုပ္ေတြ လုပ္တဲ့ ေစတနာျဖစ္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ေကာင္းတဲ့ အက်ိဳးကုိ ရရွိပါတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ ဘုရားကုိ ပူေဇာ္ ကပ္လွဴတာဟာ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ အလုပ္ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ေကာင္းမႈရဲ႕ အက်ိဳးေက်းဇူး အမွန္တကယ္ ရွိတယ္ဆုိတာေတာ့ ယံုၾကည္ဖုိ႔ လိုပါတယ္။ ကုသုိလ္သေဘာက မိမိနဲ႔ သူတပါးမွာ အျပစ္ကင္းတယ္။ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္။ “အျပစ္ကင္းကြာ စိတ္ခ်မ္းသာ၊ မွတ္ပါကုသုိလ္ သေဘာတည္း” လို႔ ဆုိပါတယ္။

ဒါဆုိရင္ ဘုရားမွာ ဆြမ္းေတာ္တင္၊ ေရခ်မ္းကပ္လို႔ ရွိရင္ ဘယ္သူမွလည္း အျပစ္မရွိဘူး။ ကုိယ္တုိင္လည္း စိတ္ခ်မ္းသာရ တယ္။ ဒါက ကုသုိလ္ျဖစ္ေနၿပီေပါ့။ ကုသုိလ္က ေကာင္းတဲ့ အက်ိဳးကို ေပးစြမ္းႏုိင္တယ္ဆုိတာ ယံုရင္ ဆြမ္းေတာ္တင္၊ ေရခ်မ္းကပ္တာလည္း အဓိပၸါယ္ရွိတဲ့ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ အလုပ္ျဖစ္တယ္ဆုိတာ လက္ခံသင့္ၿပီလို႔ ထင္ပါတယ္။

က်ေနာ္နားလည္ သလို အတုိခ်ံဳ႕ေျဖေပးလိုက္ပါတယ္။ မရွင္းတာပါခဲ့ရင္ ထပ္ေမးပါ။

စိတ္ခ်မ္းသာၾကပါေစ…၊



ယေသာ္ပမာ ခ်စ္တတ္ပါေစ

ေမြးဖြားျခင္းနဲ႔ ေသဆံုးျခင္းဆုိတဲ့ ဘ၀တသက္တာကာလမွာ ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္းဆုိတဲ့ သေဘာကုိ လူတုိင္းမကင္း ႏုိင္ၾကပါဘူး။ မခ်စ္တတ္၊ မမုန္းတတ္တဲ့ သူျဖစ္ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးေပါ့။ ဒါေပမယ့္လည္း လူတုိင္းက အခ်စ္န႔ဲမွ မကင္းႏိုင္ေသးပဲေလ။ အခ်စ္ဆုိတာကုိ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာဆုိၾကတာရွိပါတယ္။ အခ်စ္ဆုိတာ ပကတိ အေနအထား အတုိင္းရွိေနတဲ့ လူတေယာက္ကုိ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ ဆုိးသည္ျဖစ္ေစ စိတ္ရဲ႕ အမွန္အတုိင္း ခ်စ္ေနဖုိ႔ပဲ လိုတယ္။ ဘာလုပ္ေပးမွ၊ ဘယ္လိုေနမွ၊ ဘာျဖစ္ရမွ ဆုိတဲ့ အတၱကုိ ေစခုိင္းတာမ်ိဳးက်ေတာ့လည္း အခ်စ္လို႔ မေခၚႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အမွန္ေတာ့ အခ်စ္စစ္ဆုိတာ ရယူလိုျခင္းမဟုတ္၊ ေပးဆပ္ျခင္းသာ၊ ပုိင္ဆုိင္ လိုျခင္း မဟုတ္၊ ပုိင္ဆုိင္ေစလိုျခင္းသာ၊ သိမ္းပုိက္လိုျခင္းမဟုတ္၊ စြန္႔လႊတ္ျခင္းသာ၊ အသာစံျခင္း မဟုတ္၊ အနာ ခံျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကမာၻဦးကတည္းက စခဲ့တဲ့ အခ်စ္ဟာ ကမာၻဆံုးလည္း မဆံုးႏုိင္ပါ။ သံသရာ မဆံုးေသး သေရြ႕ အခ်စ္မဆံုးႏုိင္၊ သံသရာ ဆံုးမွသာ အခ်စ္ဆံုးပါမယ္။

ေဂါတမဘုရားရွင္ နိယတဗ်ာဒိတ္ပန္း ဆင္ျမန္းခဲ့တဲ့ သုေမဓာ ရေသ့ဘ၀ကုိ မွန္းဆၾကည့္မိပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ တုန္းက ရမၼာ၀တီၿမိဳ႕ကုိ သုမဓာရေသ့ ေရာက္သြားတဲ့ အခါမွ ဒီပကၤရာ ဘုရားရွင္နဲ႔ သံဃာေတာ္ေတြ ၾကြလာမွာ ျဖစ္လို႔ လမ္းမ်ားကုိ သန္႔ရွင္း ျပင္ဆင္ေနတဲ့ လူေတြကုိ ေတြ႕လိုက္တယ္။ ဘုရားၾကြလာမယ္ ဆုိတာကုိ သိလိုက္ ရတဲ့ သုေမဓာရေသ့ဟာ သူလည္းပဲ ဒီလို လမ္းေတြ သန္႔ရွင္းျပင္ဆင္ေနတဲ့ ကုသုိလ္ပြဲမွာ ပါ၀င္လိုက္ပါတယ္။ သူတာ၀န္ယူၿပီး ေျမဖုိ႔တဲ့ ညြန္ဗြက္မၿပီးခင္ ခႏၶာကုိယ္တလ်ားေလာက္ က်န္ေနခ်ိန္မွာပဲ ဒီပကၤရာ ဘုရားရွင္နဲ႔ သံဃာေတာ္ေတြ ၾကြလာတာေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕ ခႏၶာကုိ အလ်ားစင္းၿပီး တံတားခင္းေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒီပကၤရာ ဘုရားရွင္နဲ႔ သံဃာေတာ္ေတြက သုေမဓာရေသ့နားကို ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ တံတားသဖြယ္ခင္းထားတဲ့ ခႏၶာ ကုိယ္ေပၚကုိ နင္းၾကြျခင္းမျပဳပဲ သုေမဓာရေသ့ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ကုိ ဆင္ျခင္ ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ တကိုယ္တည္း လြတ္ေျမာက္ရာကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳလိုရင္ ဂါထာ၀က္ (အကၡရာ ၁၆လံုး) ေဟာလိုက္တာနဲ႔ နိဗၺာန္ ေရာက္သြားႏုိင္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ေလးသေခ်ၤနဲ႔ ကမာၻတသိန္းၾကာေအာင္ ပါရမီျဖည့္ရင္ သဗၺညဳတ ဘုရားရွင္ အျဖစ္ သတၱ၀ါေတြကုိ ကယ္တင္ႏုိင္မယ့္ ဘုရားျဖစ္ႏုိင္တဲ့ အစြမ္းရွိတယ္လို႔ သိျမင္ေတာ္မူတဲ့ အတြက္ သုေမဓာရေသ့ကုိ အေၾကာင္းစံု ရွင္းျပၿပီး ႀကိဳက္ရာေရြးႏုိင္ေၾကာင္း မိန္႔ၾကားလိုက္ပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သုမိတၱာဆုိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလးက အနီးမွာ ရွိတဲ့ ေရကန္ထဲက ၾကာပန္းရွစ္ခိုင္ကုိ ယူၿပီး သုေမဓာ လက္ထဲကုိ ၾကာပန္းငါးခိုင္ လွမ္းေပးလိုက္တယ္။ သူကုိယ္တိုင္လည္း ၾကာပန္းသံုးခုိင္ကုိ ကုိင္ၿပီး သုေမဓာရေသ့ ေျခရင္းမွာ ထုိင္ဖူးေျမာ္ရင္း ဒီပကၤရာ ဘုရားရွင္ မိန္းၾကားတဲ့ စကားေတာ္ကုိ နာယူေနပါတယ္။ သုေမဓာရေသ့က ငါကုိယ္တုိင္ ကိေလသာ အေႏွာက္အယွက္ အပူအပင္ေတြ ကင္းေ၀းၿငိမ္းေအးၿပီး ငုိေၾကြးျခင္း မ်ား ရပ္သြားသလို သူတပါးတုိ႔လည္း ကိေလသာ ကင္းျပတ္ ငုိေၾကြးျခင္းေတြ ရပ္ေစရမယ္ ဆိုကာ ကုိယ္တုိင္ အရဟတၱမဂ္ဉာဏ္ သဗၺညဳတဉာဏ္ကုိ ထုိးထြင္းသိလိုတဲ့ ဆႏၵ၊ သတၱ၀ါတုိ႔ရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားခ်မ္းသာကုိ ေဆာင္ရြက္လိုတဲ့ ဆႏၵမ်ားနဲ႔ သဗၺညဳတဉာဏ္ဆီ စြဲၿမဲစူးစုိက္ ေရွးရႈေဆာင္မႈ အဘိနီဟာရ (ဘုရားဆုကုိ ပန္ဆင္ ျခင္း) ျပဳလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေျခေတာ္ရင္းမွာ ထုိင္ေနတဲ့ သုမိတၱာက ပီတိအဟုန္ တုန္ခါသြားၿပီး “ဒီ ရွင္ရေသ့ ပါရမီေတာ္ေတြကုိ ျဖည့္က်င့္ေနစဥ္ ကာလတေလ်ာက္ သူလည္း လိုအပ္သမွ်ကုိ ျဖည့္ဆည္း ေပးတဲ့ ပါရမီ ျဖည့္ဘက္ ျဖစ္ပါရေစ” လို႔ ဆုပန္လိုက္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ႏွစ္ဦးလံုး ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ အျပည့္ရွိသူေတြပါပဲ။ သုမိတၱာက ဘုရားအေလာင္းေတာ္ အလိုျပည့္ဖုိ႔ ခ်စ္တတ္သူ၊ သုေမဓာကေတာ့ သတၱ၀ါေတြ အားလံုးအေပၚမွာ ခ်စ္တတ္သူလို႔ ဆုိရမွာေပါ့။ ဘုရားဆုပန္ၿပီး ခ်ိန္မွ စလို႔ ပါရမီ ျဖည့္က်င့္ရမွာ ပါရမီ ဆယ္ပါးကုိ မိမိရဲ႕ ပစၥည္းဥစၥာ၊ စည္းစိမ္အာဏာ၊ သားမယား အပါအ၀င္ သက္ရွိ သက္မဲ့ တြယ္တာစရာမွန္သမွ်ကုိ စြန္႔လႊတ္ၿပီး ျဖည့္က်င့္ရတဲ့ ႐ိုး႐ိိုးပါရမီ။ ေျခ၊ လက္၊ မ်က္စိ စတဲ့ ကုိယ္အဂၤါ အစိတ္အပိုင္းေတြကုိ စြန္႔လႊတ္ျဖည့္က်င့္ရတဲ့ ဥပပါရမီ။ မိမိအသက္ကုိ စြန္႔လႊတ္ျဖည့္က်င့္ရတဲ့ ပရမတၳပါရမီ စသျဖင့္ ပါရမီ ဆယ္ပါးလံုးကုိ သံုးဆင့္ျပည့္ေအာင္ ျဖည့္ရပါတယ္။ ဒါကုိ ပါရမီဆယ္ပါး အျပားသံုး ဆယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ အဲလိုနဲ႔ ပါရမီေတာ္ေတြကုိ ေလးသေခ်ၤနဲ႔ ကမာၻတစ္သိန္းတုိင္ေအာင္ ျဖည့္က်င့္ခဲ့ရပါတယ္။
ေနာက္ဆံုး ဘုရားျဖစ္မယ့္ ဘ၀မွာ ဘုရားေလာင္းေမြးဖြား ၿပီးတာနဲ႔ ဖခင္ သုေဒၶါဓနမင္းႀကီးက ဘုရားမျဖစ္ေစလို ပဲ စၾက၀ေတးမင္း ျဖစ္ေစလိုတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ေတာမထြက္ႏုိင္ေအာင္ အခုိင္ၿမဲဆံုးဆုိတဲ့ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးနဲ႔ ခ်ည္ေႏွာင္ဖုိ႔ သိဒၶတၱမင္းသားကုိ အသက္ ၁၆ႏွစ္ မွာပဲ ယေသာ္ဓရာနဲ႔ လက္ဆက္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ယေသာ္ဓရာ ဆုိတာ ဒီပကၤရာ ဘုရားလက္ထက္မွာ နိယတဗ်ာဒိတ္ကုိ ခံယူစဥ္ကတည္းက ပါရမီျဖည့္ဖက္အျဖစ္ ဆုပန္ခဲ့ၿပီး ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာ မေရတြက္ႏုိင္ေအာင္ ဆင္ရဲခ်မ္းသာကို မွ်ေ၀ခံစားဖက္အျဖစ္ အတူေနခဲ့ဖူးတဲ့ သံေယာဇဥ္ ဓာတ္ခံအားၾကီးသူ ျဖစ္လို႔ အခုေတြ႕ေတာ့လည္း သံေယာဇဥ္ဓာတ္ခံခ်င္း ေပါင္းစပ္မိၿပီး ျငင္းဆန္ဖုိ႔ ခြန္းအား ရပ္တန္႔ေစခဲ့ပါတယ္။

ဘုရားေလာင္း ၂၉ႏွစ္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ အုိသူ၊ နာသူ၊ ေသသူ တုိ႔ကုိ ျမင္ေတြ႕ၿပီး သတၱ၀ါအားလံုးကုိ ကယ္တင္မယ္ဆုိတဲ့ က႐ုဏာဓာတ္ေတြ ျပန္လည္ႏုိးထလာသလို ဒုကၡလြတ္လပ္ေရးအတြက္ တရားက်င့္ေနတဲ့ ရဟန္းတပါးကုိ ေတြ႕ျမင္လိုက္ရတဲ့ အခါမွာ ေတာထြက္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ အဲလိုဆံုးျဖတ္တဲ့ ေန႔မွာပဲ တိုက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ သားဦးရတနာေလးဖြားျမင္ေၾကာင္း သိလိုက္ရတဲ့အခါ “ငါ့ရဲ႕ဘ၀လမင္းကုိ ဖမ္းခ်ဳပ္မယ့္ ရာဟုၿဂိလ္တခု တုိးလာျပန္ပါေပါ့” လို႔ သံေ၀ဂနဲ႔ ညဥ္းညဴေရရြတ္ လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီညရဲ႕ သန္းေခါင္ယံမွာပဲ ႀကီးမားတဲ့ စည္စိမ္မ်ားနဲ႔ အတူ ႏွလံုးသားရဲ႕ ကုိယ္ပြားပမာ တြယ္တာရတဲ့ ဇနီးနဲ႔ သားဦးေလး ကုိပါ စြန္႔ခြာၿပီး ေတာထြက္ခဲ့ပါတယ္။

သားဦးေလးဖြားျမင္တဲ့ ေန႔မွာပဲ ဇနီးနဲ႔ သားကုိ စြန္႔ခြာသြားတာဟာ ခင္ပြန္းတဦးအေနနဲ႔ေကာ ဖခင္တေယာက္ အေနနဲ႔ပါ တရားမွ်တမႈ ရွိပါရဲ႕လားလို႔ ေစာဒကတတ္ခ်င္ရင္ “ဒါေတြကုိ သံသရာအဆက္ဆက္ ပါရမီ ျဖည့္လာခဲ့ရတဲ့ ယေသာ္ဓရာသာ အသိဆံုးပါ” လို႔ ေျဖရပါလိမ့္မယ္။ နိယတဗ်ာဒိတ္ကုိ ခံယူၿပီးတဲ့ သဗၺညဳတ ဗုဒၶေလာင္းလ်ာ တစ္ေယာက္ ပါရမီ ျဖည့္တယ္ဆုိတာ ဇနီးမယားကုိ သာမက အဂၤါေျခလက္ အသက္ကုိပါ စႊန္႔လႊတ္ၿပီး ျဖည့္ရတယ္ဆုိတာ ဒီပကၤရာ ဘုရားရွင္ထံ ေတာ္ေမွာက္ကတည္းက သုေမဓာေကာ သုမိတၱာပါ ၾကားသိၾကပါတယ္။ သုေမဓာက ဒါေတြအားလံုးကုိ ျဖည့္ က်င့္မယ္လို႔ ခံယူတာကို ၾကားသိရတဲ့အခါ သုမိတၱာအမ်ိဳးသမီးေလးက ေယာက်ာ္းသားတစ္ေယာက္တည္း ပါရမီျဖည့္ရမယ္ ဆုိရင္ ဇနီးမယားနဲ႔ သားသမီးတုိ႔ကုိ စႊန္႔လႊတ္စရာ ဘယ္မွာ ရွိေတာ့မလဲ။ လစ္လပ္ေနတဲ့ ဒီကြက္လပ္ကုိ သူျဖည့္စြက္မယ္လို႔ အခုိင္အမာဆံုးျဖတ္ၿပီးမွ “ပါရမီျဖည့္ဖက္” အျဖစ္ ခံယူခဲ့တာမို႔ အစြန္႔လွဴခံ ဇနီးမယား တစ္ေယာက္ရဲ႕ ရုတ္တရက္ ငုိေၾကြးရျခင္းနဲ႔ ေနာက္ဆက္တြဲ ဂုဏ္ယူၾကည္ႏူးရျခင္း ဆုိတဲ့ ဆန္႔က်င္ ဘက္ရသ ႏွစ္ခုကုိ သုမိတၱာဘ၀ကေန ယေသာ္ဓရာ ဘ၀အထိ ဘ၀ေပါင္းအသေခ်ၤေတြမွာ အတူယွဥ္တြဲ သ႐ုပ္ေဆာင္ခဲ့ဖူးတာက လႊဲလို႔ ဘယ္သူမွ မွ်ေ၀ခံစား နားလည္ႏုိင္စြမ္းရွိမည္ မဟုတ္ပါ။

ေနာက္ဆံုး ယေသာ္ဓရာ ေထရီမႀကီးကုိယ္တုိင္ ဘုရားရွင္ကုိ ေလွ်ာက္ထားရာမွာေတာ့ ဒီလိုပါရမီျဖည့္ဖက္ ျဖစ္ရဖုိ႔ ဘုရားပေစၥကဗုဒၶါနဲ႔ ရဟႏၲာမေထရ္ မေရမတြက္ႏုိင္တုိ႔ ထံမွာ ဆုေတာင္းခဲ့ရတယ္။ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာမွာ ဇနီးအျဖစ္သိမ္းပုိက္ရန္ အတြက္သာမက အစားအစာအျဖစ္ အသံုးျပဳရန္ပါ သူတပါးကို ေပးလွဴခဲ့ေပမယ့္ စိတ္ကြက္ခဲ့ျခင္း မရွိခဲ့ပါ။ အရွင္ဘုရား သဗၺညဳတဉာဏ္ကုိ ရရွိေရးအတြက္ ပါရမီျဖည့္စြက္ရာမွာ ခ်မ္းသားျခင္းနဲ႔ ၾကံဳတဲ့အခါ ၀မ္းေျမာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဆင္းရဲမႈတုိ႔နဲ႔ ၾကံဳရတဲ့ အခါမွာလည္း စိတ္မခ်မ္းမသာ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ေရွးဆုေတာင္မ်ားေၾကာင့္ ဒီပကၤရာ ျမတ္စြာဘုရားေျခေတာ္ရင္းမွာ ဘ၀မ်ားစြာ ခ်စ္ၾကင္နာခဲ့ၿပီး ႏွစ္လိုဖြယ္ရာ စြဲေဆာင္ႏုိင္စြမ္းရွိတဲ့ အရွင္ဘုရားအေလာင္းအလ်ာ သုေမဓာရွင္ရေသ့ရဲ႕ မ်က္ႏွာကုိ ဖူးျမင္လိုက္ရ ကတည္းက “ငါ့ရဲ႕ အသက္ရွင္ျခင္းဟာ ရက်ိဳးနပ္လိုက္ေလ” ေအာက္ေမ့မွတ္ထင္ ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကတည္းက ပါရမီ ျဖည့္ဖက္ အျဖစ္ ေက်နပ္စြာဆုပန္ခဲ့သလို ဒီအခြင့္ကုိ လက္မလြတ္ေစဖုိ႔လည္း ဘုရားပေစၥကဗုဒၶါ ရဟႏၲာအဆူ ဆူတုိ႔ ထံမွာ အႀကိမ္မ်ားစြာ ဆုေတာင္းခဲ့ရပါေၾကာင္း ေက်နပ္ပီတိ အဟုန္နဲ႔ ေလွ်ာက္ထားခဲ့တာေတြကုိ ၾကည့္မယ္ ဆုိရင္ ယေသာ္ဓရာရဲ႕ရင္မွာ ဘယ္လိုခံစားမႈရွိတယ္ဆုိတာ အကဲခတ္ႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။

ေတာထြက္ခါနီးမွ အေလာင္းေတာ္မင္းသားရဲ႕ သတိေပး၊ ကတိေပးစကားမ်ားျဖစ္တဲ့…
“ေက်နပ္မႈ အတြက္ ေတာင့္တတဲ့ ခ်စ္စိတ္ဟာ ဆႏၵျပင္းထန္သေလာက္ ခံႏုိင္ရည္ ခ်ည့္နဲ႔လွတယ္။ ႀကီးျမတ္ လိုမႈ အတြက္ ဘုရင္တကာတုိ႔ရဲ႕ ဘုရင္အျဖစ္ကုိ လက္ခံမိရင္ ျမင့္ျမတ္ျခင္းနဲ႔ ေအးၿငိမ္းမႈတုိ႔ကုိ လက္လႊတ္ဆံုး ႐ံႈးရလိမ့္မယ္။ ေက်နပ္မႈတုိင္းဟာ ငိုေၾကြးမႈနဲ႔ နိဂံုးခ်ဳပ္ရၿမဲ ျဖစ္တယ္ဆုိတာ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ျဖစ္ရပ္ေပါင္းမ်ားစြာက သက္ေသျပခဲ့ၿပီး တစ္ေလာကလံုး မ်က္ရည္စဲေစဖို႔ အတြက္ အခ်စ္ဆံုး တုိ႔မ်က္ရည္ကုိ ေက်ာခုိင္းရေပဦးမယ္”။

“ေသာကေၾကာင့္ က်ခဲ့ရတဲ့ မ်က္ရည္ေတြဟာ ေလာကရဲ႕မ်က္ရည္ေတြကုိ ေဆးေၾကာေပးမယ့္ ကမာၻၿပိဳမုိးႀကီး ျဖစ္လာမယ္ဆုိတာ ယံုၾကည္ၿပီး မင္း ေျဖရစ္ေလဦး” ဆုိတဲ့ သိဒၶတၳရဲ႕ ရင္တြင္းစကားကုိလည္း သားငယ္ကုိ ေခ်ာ့ျမဴသိပ္ရင္း ႏိုးတ၀က္ အိပ္တ၀က္နဲ႔ မ်က္ရည္စက္လက္ ျဖစ္ေနတဲ့ ယေသာ္ဓရာ သိလိုက္ပါတယ္။ မုိးျဖစ္မယ့္ မ်က္ရည္ေတြကုိ မုိးျဖစ္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္မယ့္လက္နဲ႔ မသုတ္ေစလိုလို႔သာ မတားခဲ့ေလသလား ဆုိတာလည္း ယေသာ္ဓရာပဲ အသိဆံုးျဖစ္မွာပါ။ ဒီေနရာမွာ ဘ၀အဆက္ဆက္ ပါရမီ ျဖည့္ဖက္တေယာက္မုိ႔ သာ ယေသာ္ဓရာႏွလံုးသားမွာ ခြဲခြာျခင္းခံႏုိင္ခဲ့ရတာပါ။ သာမန္ ခ်စ္တတ္လြန္းတဲ့ မိန္းမသားတေယာက္ အတြက္ဆုိရင္ စိတ္ႏွလံုးမွာ တုန္လႈပ္ ၀မ္းနည္းသြားေစမယ္လို႔ ေတြးမိပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ဘုရားေလာင္းဟာ ဆႏၵအမတ္၊ စီးေတာ္ျမင္း တုိ႔ကုိ ေခၚၿပီး ယေသာ္ဓရာကုိ ေက်ာခုိင္းလို႔ သစၥာရွာဖုိ႔ အတြက္ လွမ္းခဲ့ပါေတာ့တယ္။ သန္းေခါင္ယံအခ်ိန္ရဲ႕ တိတ္ဆိတ္မႈနဲ႔ အတူ နန္းေဆာင္ကုိ ေက်ာခုိင္းလို႔ ေျခလွမ္းေတြကုိ လွမ္းထြက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ခ်စ္တာသိေပမယ့္ သစၥာရွာရမွာမုိ႔ ခြဲခြာခဲ့တာကုိ ယေသာ္ဓရာ ကုိယ္တုိင္ သိခဲ့ပါတယ္ေလ။ ဘုရားအျဖစ္ကို ေရာက္ေတာ္မူၿပီးတဲ့ေနာက္ ကပၸိလ၀တ္ျပည္ ျပန္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ယေသာ္ဓရာ ရွိတဲ့ နန္းေဆာင္ကို အေရာက္သြားလို႔ တရားေရေအးနဲ႔ ေသာကေတြကုိ ၿငိမ္းေအးရေအာင္ ေက်းဇူးဆပ္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ပါရမီျဖည့္ဖက္ အျဖစ္နဲ႔ ရွည္လ်ားတဲ့ ကာလတေလ်ာက္ မိမိအေပၚမွာ တန္ဖုိး ထား ေပးဆပ္ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့တဲ့ ယေသာ္ဓရာကုိ ဘုရားရွင္ကုိယ္တုိင္ “ယေသာ္ဓရာသည္ မိမိအေပၚမွာ ေက်းဇူးႀကီးမားခဲ့ပါေပတယ္” လို႔ ဖြင့္ဟ ၀န္ခံခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ခ်စ္လွ်င္ျမတ္ႏုိး ခ်စ္ပင္ပ်ိဳးၾကသူတုိင္း ေကာင္းေသာခ်စ္ျခင္းႏွင့္ ထာ၀ရခ်စ္ႏုိင္ၾကၿပီး ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာကုိ အတူရရွိ ခံစားႏုိင္ၾကပါေစ…


ကိုးကားခ်က္။ ။ဓမၼေဘရီ ဆရာေတာ္ႀကီး ေရးသားေသာ ဘုန္းရယ္ ကံရယ္ ကုသိုလ္ရယ္ စာအုပ္။

ဒႆနသမၸဒါ ဟူသည္

သာသနာေတာ္ႏွစ္ ၂၅၅၃၊ ေကာဇာသကၠရာဇ္ ၁၃၇၁ ခုႏွစ္၊ ေတာ္သလင္းလဆန္း (၁၁)ရက္၊ ခရစ္ႏွစ္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၃၀ ရက္ေန႔၊ အေမရိကန္ ႏုိင္ငံ၊ ေအာ္စတင္ ၿမိဳ႕တြင္ ဓမၼေစတီဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၲေကာသလႅ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ေသာ တရားေတာ္ ျဖစ္ပါတယ္။
တရားခ်စ္ခင္ သူေတာ္စင္မ်ား အားလံုး ကုိယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ က်န္းမာခ်မ္းသာစြာျဖင့္ တရားေတာ္ကုိ နာယူၾကည္ညိဳ ႏုိင္ၾကပါေစ…