သာသနာေတာ္၏ အသက္
“၀ိနေယာ နာမ သာသနႆ အာယု = ၀ိနည္းသည္ သာသနာေတာ္၏ အသက္ျဖစ္၏” ဟူေသာ သဂၤါယနာတင္ ေရွးေထရ္ရွင္တုိ႔၏ က်ဴးရင့္ေတာ္မူခ်က္ကုိ ေထာက္႐ႈ၍ ၀ိနည္းသည္ သာသနာေတာ္အတြက္ မည္မွ်အေရး ႀကီး လွသည္ကုိ နားလည္ သေဘာေပါက္ၾကရေပသည္။ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ေရႊေငြကုိ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် အလွွွွွဴမခံေကာင္းေပ။ သို႔ေသာ္လည္း ေရႊေငြမွ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ပစၥည္းမ်ားကုိမူကာ ခံယူခြင့္၊ သာယာခြင့္ကုိ ဘုရားရွင္ ခြင့္ျပဳေတာ္မူခဲ့သည္။
ဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္က ၀တၳဳသာဓက
မဏိစူဠက မည္ေသာ လူႀကီးလူေကာင္းတစ္ဦးက ဘုရားရွင္အား "ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ေရႊေငြကုိ မခံယူေကာင္း" ဟု အစည္းအေ၀း တစ္ခု၌ မိမိ၏ ေျပာဆုိခဲ့မႈ မွန္၊ မမွန္ ေမးေလွ်ာက္ေလရာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က "ဂါမဏိ… သင္ေျပာေသာ စကားသည္ မွန္၏။ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ေရႊေငြကုိ မခံယူေကာင္း၊ ေရႊေငြသည္ အပ္လွ်င္ ကာမဂုဏ္ငါးပါးလံုး (သားမယားပါ) သံုးစြဲေကာင္းလိမ့္မည္။ ထုိေရႊေငြခံယူသူကုိ သမဏဓမၼ (ရဟန္းတရား) ရွိသူမဟုတ္။ သက်ပုတၱိယဓမၼ ရွိသူမဟုတ္ဟု စင္စစ္ မွတ္ေလေလာ့" ဟု မိန္႔ေတာ္မူခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ ေက်ာင္းအမိုး မလံုျခင္း စေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျမက္၊ သက္ကယ္ စသည္ အလိုရွိေသာ္ သကၤန္းရံုကာ ၿမိဳ႕ရြာတြင္းသို႔ ၀င္၍ ဆြမ္းခံရပ္ သကဲ့သုိ႔ ရပ္ရမည္။ ထုိအခါ ဒါယကာတုိ႔က သိနားလည္၍ မည္သည့္ အရာကုိ အလိုရွိပါသနည္း ဘုရားဟု ေမးေလွ်ာက္လာလွ်င္မူကား ျမက္၊ သက္ကယ္စသည္ မိမိအလိုရွိရာ ေျပာေကာင္းသည္။ ေရႊေငြကုိကား မည္သည့္နည္းပရိယာယ္ႏွင့္မွ် ခံယူခြင့္ မျပဳႏုိင္ေၾကာင္း ဘုရားရွင္ မိန္႔ေတာ္မူေလသည္။ (ဂါမဏိသံယုတ္ ပါဠိေတာ္၊ ၅၀၉-၅၁၀)။
(ထုိသို႔ရပ္စဥ္ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားက တစ္စံုတစ္ရာ မေမးေလွ်ာက္ပါက ရဟန္းေတာ္ဘက္က စတင္၍ မည္သည့္ အရာကုိမွ် (ဂိလာနပုဂိၢဳလ္ျဖစ္က ေရာဂါႏွင့္ သင့္ျမတ္ေသာ ေဆးမွ အပ) အလွဴမခံေကာင္းေပ။ ေနာက္တစ္အိမ္သုိ႔ ဆက္ၾကြ၍ ရပ္ရမည္)။
အလွဴမခံ ပယ္လွန္ရမည္
ထုိ႔ေၾကာင့္ ဒါယကာမ်ားက မသိနားမလည္၍ ေရႊေငြကုိ လွဴလာခဲ့ေသာ္ ကိုယ္၊ ႏႈတ္ႏွစ္ပါး တစ္ပါးပါးျဖင့္ ျငင္းပယ္ရမည္မွာ ရဟန္းေတာ္တုိင္း၏ တာ၀န္ပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။ ထုိ႔ထက္ပုိ၍ လံုျခံဳရာ အရပ္ကုိ ညႊန္ျပခြင့္ မရိွ၊ ကပၸိယကိုလည္း မညႊန္ေကာင္း၊ ကပၸိယကုိလည္း မခံယူေစေကာင္းေပ။ (လာလွဴစဥ္ ထုိေရႊေငြကုိ စိတ္က မသာယာေသာ္လည္း ကိုယ္၊ ႏႈတ္ႏွစ္ပါး တစ္ပါးပါးျဖင့္ မပယ္မိပါက ဒုကၠဋ္အာပတ္မွ မလြတ္ေပ)။
မအပ္စပ္ေသာ ေလွ်ာက္ထားနည္းမ်ား
အပ္စပ္ပစၥည္း (၁၀၀၀)လွဴလိုပါသည္။ ေငြ(၁၀၀၀)လွဴလိုပါသည္။ ၀တၳဳ(၁၀၀၀)လွဴလိုပါသည္။ န၀ကမၼ လွဴလိုပါသည္။ စေသာ ေလွ်ာက္ထားမႈမ်ိဳးမ်ားသည္ မအပ္စပ္ေသာ ေလွ်ာက္ထားနည္းမ်ား ျဖစ္၏။ (အပ္စပ္ပစၥည္း စေသာေ၀ါဟာရ ပါေသာ္လည္း “…တန္” ဟူေသာ ေ၀ါဟာရ မပါေသာေၾကာင့္ ေငြကုိတုိက္႐ုိက္ ရည္ညႊန္းသည့္ အဓိပၸာယ္ပင္ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္တည္း)။
အပ္စပ္ေသာ ေလွ်ာက္ထားနည္းမ်ား
ဒါယကာကုိယ္တုိင္က “အရွင္ဘုရား … တပည့္ေတာ္ထံ၌ ရဟန္းတုိ႔ႏွင့္ အပ္စပ္ေသာ (၁၀၀၀)တန္ ပစၥည္းကုိ အရွင္ဘုရား အလိုရွိေသာ အခါ အလွဴခံေတာ္မူပါ”။ သုိ႔မဟုတ္ “အရွင္ဘုရား၏ ကပၸိယထံ၌ ရဟန္းတုိ႔ႏွင့္ အပ္စပ္ေသာ (၁၀၀၀)တန္ ပစၥည္းကုိ အပ္ႏွံထားပါသည္၊ အရွင္ဘုရား အလိုရွိေသာအခါ ရဟန္းတုိ႔ႏွင့္ အပ္စပ္ေသာ ပစၥည္းကုိ အလွဴခံေတာ္မူပါ” ဟု ေလွ်ာက္ထားလာပါက ဒါယကာေလွ်ာက္ထားေသာ တန္ဖိုးအထိ အလွဴခံေကာင္း၊ ေတာင္းေကာင္း၏။ ေလွ်ာက္ထားေသာ တန္ဖိုးထက္ကား ပုိ၍ မေတာင္းေကာင္းေပ။
“ဤေရႊေငြမွ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ရဟန္းတုိ႔ႏွင့္ အပ္စပ္ေသာ ပစၥည္းမ်ားကုိ လွဴလိုပါသည္၊ သုိ႔မဟုတ္ န၀ကမၼ အလို႔ငွာ လွဴလိုပါသည္၊ ကပၸိယကုိ ညႊန္ျပေတာ္မူပါ။ လံုျခံဳရာ အရပ္ကုိလည္း ညႊန္ျပေတာ္မူပါ” ဟု ေလွ်ာက္ထားလာလွ်င္လည္း ကပၸိယကုိ ညႊန္ျပႏုိင္သည္၊ လံုျခံဳရာအရပ္ကုိလည္း ညႊန္ျပႏုိင္သည္။ ထုိသို႔ ညႊန္ျပရာ၌လည္း “မည္သူကား ကပၸိယ ျဖစ္၏”၊ “မည္သည့္ေနရာ၌ လံုျခံဳ၏” ဟုသာ ေျပာေကာင္း၏။ “မည္သူ႔ကုိ ေပးလိုက္၊ မည္သူ႔ကုိ အပ္ထားလိုက္”၊ “မည္သည့္ေနရာ၌ သိမ္းထားလိုက္” ဟုကား မေျပာေကာင္းေပ။
ဒါယကာက “တပည့္ေတာ္ကုိ အရွင္ဘုရား၏ ပစၥည္းေလးပါး ဒါယကာ အျဖစ္ မွတ္ေတာ္မူပါ” ဟု ေလွ်ာက္ထား လာပါက ပစၥည္းေလးပါး ဒါယကာ အျဖစ္ မွတ္ရံုသာ မွတ္ရမည္။ အလွဴမခံေကာင္း၊ မေတာင္းေကာင္းေပ။
“တပည့္ေတာ္ကုိ အရွင္ဘုရား၏ ပစၥည္းေလးပါး ဒါယကာအျဖစ္ မွတ္ေတာ္မူပါ၊ အရွင္ဘုရား အလိုရွိေသာအခါ ရဟန္းတုိ႔ႏွင့္ အပ္စပ္ေသာ ပစၥည္းကုိလည္း အလွဴခံေတာ္မူပါ” ဟု ေလွ်ာက္ထားလာမွသာလွ်င္ အလွဴခံေကာင္း၊ ေတာင္းေကာင္း၏။
သတိေဆာင္သင့္
ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ သာသနာေတာ္ကုိ ဓမၼ၀ိနယႏွင့္အညီ ခ်ီးေျမွာက္ေထာက္ပံ့ခြင့္ကုိ အလိုရွိၾကကုန္ေသာ သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔သည္ ေရႊေငြႏွင့္ ပတ္သတ္၍ ေလွ်ာက္ထားတတ္ေအာင္ ေလ့လာသင့္ၾကေပသည္။ မအပ္ေသာ ေ၀ါဟာရ အသံုးအႏႈံးတုိ႔ျဖင့္ ေလွ်ာက္ထား လွဴဒါန္းမိခဲ့ေသာ္ ထုိေရႊေငြမွ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ပစၥည္းမ်ားကုိ အပ္သည္ထင္၍ သံုးစြဲမိေသာ ထုိရဟန္းမွာ သံုးစြဲတုိင္း အာပတ္သင့္ရ၏။ ထုိအာပတ္ႏွင့္တကြ စုေတခဲ့ေသာ္ အပါယ္ေလးပါးသုိ႔ လားေရာက္ရႏုိင္ေပသည္။ (သာရတၳ၊ ၃၊ ၃၇၉)။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ဒါယကာမ်ား အေနျဖင့္ ေရႊေငြႏွင့္ ပတ္သက္လာပါက သတိေဆာင္၍ အပ္အပ္စပ္စပ္ျဖစ္ေအာင္ ေလွ်ာက္ထား လွဴဒါန္းၾကျခင္းသည္ ရဟန္းေတာ္မ်ားကုိ အာပတ္မသင့္ေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ၿပီး ျဖစ္ရံုသာမက မိမိတုိ႔ အတြက္လည္း ပစၥဳပၸန္သံသရာ ႏွစ္ျဖာ အက်ိဳးမ်ားေၾကာင္း ျဖစ္ေပေတာ့သည္။
(ဖားေအာက္ေတာရ ဗုဒၶသာသနာ့ရိပ္သာ)
ယေန႔အခ်ိန္အခါမွာ ၀တၳဳေငြ လွဴဒါန္းမႈနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ လူေတြဘက္က မ်ားစြာမွားယြင္းေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ထုိ႔အတြက္ေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ဦးဥကၠံသ (စကၤာပူ) မွ ေပးပို႔ခ်ီးျမွင့္ေသာ စာေစာင္ကုိ မူရင္းအတုိင္း ေရးသားလိုက္ရပါတယ္။
မည္သည့္ေနရာမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သံဃာေတာ္၏ လက္ထဲကုိ ၀တၳဳေငြ တုိက္ရိုက္ကပ္ေနတာမ်ိဳးေတြ မလုပ္သင့္ေတာ့ပါဘူး။ မိမိတုိ႔အတြက္ေၾကာင့္ သံဃာေတာ္မ်ားမွာ အျပစ္ျဖစ္ရရင္ မသင့္ေလ်ာ္ပါ။ လူေတြဘက္က သိရွိၿပီး လိုက္နာ က်င့္သံုးဖုိ႔ လိုပါတယ္။
၀ိနည္းသည္ သာသနာေတာ္၏ အသက္ျဖစ္သလို ဘုရားရွင္သည္လည္း တရားႏွင့္၀ိနည္းကုိ အေလးအျမတ္ျပဳဖို႔ ဆံုးမေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ တရားစခန္း၀င္၊ တရားထုိင္၊ ပရိတ္ရြတ္၊ ဘုရားရွိခိုး၊ ဆြမ္း၊ ေရခ်မ္း၊ ပန္း၊ ဆီမီးကပ္ လွဴျခင္း စသျဖင့္ တရားဘာ၀နာ အလုပ္ကုိေတာ့ အမ်ားစု လုပ္ေဆာင္ၾကပါတယ္။ ထုိ႔အျပင္ ၀ိနည္းေတာ္ အတုိင္း ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ပူေဇာ္ သင့္တယ္လို႔ ထင္ျမင္မိပါတယ္။ မသိတဲ့အခါမွာ မိမိတုိ႔ ထင္ရာအတုိင္း လုပ္ေဆာင္ေတာ့ မသင့္ေတာ္တာေတြ ျဖစ္ရပါတယ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္ပဲ တရားဓမၼေတြနာယူၾကပါ။ စာဖတ္ၾကပါ။ က်င့္ၾကံအားထုတ္ၾကပါ လို႔တိုက္တြန္းပါရေစ။
“သံဃာရတနာကုိ အမြန္ျမတ္ဆံုး ကုိးကြယ္ဆည္းကပ္တတ္သည့္ သူေတာ္ေကာင္းမ်ား ျဖစ္ႏုိင္ၾကပါေစ…”
"အေမး အေျဖ(၆)"
ေက်းဇူးျပဳၿပီး ေျဖၾကားေပးပါ။ တရားေဟာရာတြင္ မလုပ္ရေသာ အရာငါးခ်က္ ဘုရားသတ္မွတ္ထားတာ ရွိပါတယ္။ ဘာသာေရးလုိက္စားသူမ်ား အားလုံး ဗဟုသုတတုိးတာေပါ့ အထူးသျဖင့္ သဒၶါနဲ့ပညာ ပုိမုိၿပီးညီမွ်တာေပါ့့။ အသံကုိ အဓိက ေျပာတာေပါ့ေနာ္။
ကုိေဇာ္ခ…
အကုိေျပာတာက ဓမၼကထိကတုိ႔ အသံဆြဲခၽြဲ၊ ရွည္ငင္ေဟာျခင္း အျပစ္(၅)ပါးကို ေျပာတာထင္တယ္။ လြဲေနတာ ဆုိရင္လည္း က်ေနာ့္ကုိ ေျပာျပပါ။ က်ေနာ္ မသိေသးတာျဖစ္မွာပါ။ အခု ဖ်ာပံုတုိက္သစ္ဆရာေတာ္ အဂၢမဟာပ႑ိတ အရွင္ၾသဘာဘိ၀ံသ စီစဥ္ေရးသားေသာ သုေတသနသ႐ုပ္ျပ အဘိဓာန္စာအုပ္မွာ ေတြ႕ရွိတဲ့ အခ်က္ေလးေတြ ေရးေပးလိုက္ပါတယ္။
ဓမၼကထိကတုိ႔ အသံဆြဲခၽြဲ၊ ရွည္ငင္ေဟာျခင္း အျပစ္(၅)ပါး။
(၁) မိမိအသံ၌ မိမိသာယာႏွစ္သက္ျခင္း။
(၂) သူတပါးတုိ႔ကလည္း တရားမမက္ အသံကုိသာ သာယာတပ္မက္ၾကျခင္း။
(၃) ပညာရွိသူတုိ႔ ကဲ့ရဲ႕ျပစ္တင္မႈကုိ ခံရတတ္ျခင္း။
(၄) အသံေကာင္းမႈ လံု႔လျပဳရ၍ သမာဓိပ်က္စီးျခင္း။
(၅) ေနာက္ေနာက္ပုဂၢိဳလ္တုိ႔ အတုလိုက္ ေဟာၾကားမႈေၾကာင့္ သာသနာ
ပ်က္လြယ္ျခင္း။
ပဥၥဂုၤတၱရပါဠိေတာ္။ ၂၁၉၊ ႒။ ၇၈။
တရားေဟာရာ အဂၤါ(၅)ပါး။
(၁) ဓမၼကုေလသန = တရား၌လိမၼာျခင္း။
(၂) အတၱကုသေလန = အနက္သေဘာ၌ လိမၼာျခင္း။
(၃) ပုဗၺာပရကုသေလန = စကားအစဥ္ေရွ႕ေနာက္ ညီညြတ္ျခင္း။
(၄) ကာလညဴ = တရားေဟာသင့္ေသာ အခါကာလကုိ သိျခင္း။
(၅) ပရိသညဴ = ပရိသတ္၏ အလိုကုိ သိျခင္း။
(သုခမွတ္စု စာအုပ္မွ-)
အကုိေဇာ္ခ… က်ေနာ္လည္း အခ်ိန္မရလို႔ စာအုပ္ေတြမွာ ေတြ႕တဲ့ အခ်က္ေလးေတြပဲ ေရးေပးလိုက္ပါတယ္။ အကုိလိုခ်င္တဲ့ အခ်က္ေတြ ျဖစ္ခ်င္မွလည္း ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အကုိရဲ႕ စာဖတ္သူေတြကုိ သိေစခ်င္တဲ့ ေစတနာကုိ အေလးအျမတ္ျပဳပါတယ္။
ကုိေဇာ္ခ…
အကုိေျပာတာက ဓမၼကထိကတုိ႔ အသံဆြဲခၽြဲ၊ ရွည္ငင္ေဟာျခင္း အျပစ္(၅)ပါးကို ေျပာတာထင္တယ္။ လြဲေနတာ ဆုိရင္လည္း က်ေနာ့္ကုိ ေျပာျပပါ။ က်ေနာ္ မသိေသးတာျဖစ္မွာပါ။ အခု ဖ်ာပံုတုိက္သစ္ဆရာေတာ္ အဂၢမဟာပ႑ိတ အရွင္ၾသဘာဘိ၀ံသ စီစဥ္ေရးသားေသာ သုေတသနသ႐ုပ္ျပ အဘိဓာန္စာအုပ္မွာ ေတြ႕ရွိတဲ့ အခ်က္ေလးေတြ ေရးေပးလိုက္ပါတယ္။
ဓမၼကထိကတုိ႔ အသံဆြဲခၽြဲ၊ ရွည္ငင္ေဟာျခင္း အျပစ္(၅)ပါး။
(၁) မိမိအသံ၌ မိမိသာယာႏွစ္သက္ျခင္း။
(၂) သူတပါးတုိ႔ကလည္း တရားမမက္ အသံကုိသာ သာယာတပ္မက္ၾကျခင္း။
(၃) ပညာရွိသူတုိ႔ ကဲ့ရဲ႕ျပစ္တင္မႈကုိ ခံရတတ္ျခင္း။
(၄) အသံေကာင္းမႈ လံု႔လျပဳရ၍ သမာဓိပ်က္စီးျခင္း။
(၅) ေနာက္ေနာက္ပုဂၢိဳလ္တုိ႔ အတုလိုက္ ေဟာၾကားမႈေၾကာင့္ သာသနာ
ပ်က္လြယ္ျခင္း။
ပဥၥဂုၤတၱရပါဠိေတာ္။ ၂၁၉၊ ႒။ ၇၈။
တရားေဟာရာ အဂၤါ(၅)ပါး။
(၁) ဓမၼကုေလသန = တရား၌လိမၼာျခင္း။
(၂) အတၱကုသေလန = အနက္သေဘာ၌ လိမၼာျခင္း။
(၃) ပုဗၺာပရကုသေလန = စကားအစဥ္ေရွ႕ေနာက္ ညီညြတ္ျခင္း။
(၄) ကာလညဴ = တရားေဟာသင့္ေသာ အခါကာလကုိ သိျခင္း။
(၅) ပရိသညဴ = ပရိသတ္၏ အလိုကုိ သိျခင္း။
(သုခမွတ္စု စာအုပ္မွ-)
အကုိေဇာ္ခ… က်ေနာ္လည္း အခ်ိန္မရလို႔ စာအုပ္ေတြမွာ ေတြ႕တဲ့ အခ်က္ေလးေတြပဲ ေရးေပးလိုက္ပါတယ္။ အကုိလိုခ်င္တဲ့ အခ်က္ေတြ ျဖစ္ခ်င္မွလည္း ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အကုိရဲ႕ စာဖတ္သူေတြကုိ သိေစခ်င္တဲ့ ေစတနာကုိ အေလးအျမတ္ျပဳပါတယ္။
“ယေန႔ေထရ၀ါဒ”
ဓမၼေစတီ ဆရာေတာ္ေဟာၾကားတဲ့ “ယေန႔ေထရ၀ါဒ” တရားေတာ္ပါ။ အခ်ိန္အားျဖင့္ ၂ နာရီေက်ာ္ၾကာပါတယ္။ မဟာျမတ္မုနိရုပ္ပြားေတာ္ အေၾကာင္းႏွင့္ အရွင္ဥပဂုတၱ အေၾကာင္းမ်ားကုိ ေဟာၾကားထားပါတယ္။ ႏွလံုးသြင္းမွန္မွန္နဲ႔ တရားနာတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ကုသိုလ္စိတ္ေတြ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ တရားေတာ္ကုိ ၿပီးဆံုးေအာင္ နာၾကားၾကဖုိ႔ တိုက္တြန္းပါရေစ။
အျခားေသာတရားေတာ္မ်ားကုိလည္း နာယူႏိုင္ပါတယ္။ ကူးယူႏိုင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။
http://www.dhammaceti.org/tayartaw.htm
တရားစစ္ တရားမွန္ျဖင့္ ခ်မ္းသာသုခ ျပည့္၀ႏုိင္ၾကပါေစ…
ကူးယူႏိုင္ပါရန္။
http://www.sendspace.com/file/d7v2ot
အျခားေသာတရားေတာ္မ်ားကုိလည္း နာယူႏိုင္ပါတယ္။ ကူးယူႏိုင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။
http://www.dhammaceti.org/tayartaw.htm
တရားစစ္ တရားမွန္ျဖင့္ ခ်မ္းသာသုခ ျပည့္၀ႏုိင္ၾကပါေစ…
ကူးယူႏိုင္ပါရန္။
http://www.sendspace.com/file/d7v2ot
"အေမး အေျဖ(၅)"
ကုိေအာင္ဦးေရ တစ္ခုေလာက္ေမးခ်င္လို႔ပါ... ဘုရားေတြေပၚမွာ ဥပမာ ေရႊတိဂုံတုိ႔ေပၚမွာေပါ႔... ဘုရားကုိ ေရခ်မ္းကပ္ဖုိ႔အတြက္ လူေတြက စိတ္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ဆုေတာင္းၿပီးေတာ႔ ဘုရားကုိ ေရခြက္ေလး ေတြနဲ႔ေလာင္း ၿပီးေတာ႔ ေရသပ္ပယ္ၾကပါတယ္.. ဘုရားကုိ ဒီလို ေရေအးနဲ႔ ေလာင္းရတဲ႔အတြက္ ဘ၀ေအးခ်မ္းတယ္လို႔ လူေတြအမ်ားစုက ယူဆၾကတယ္.. ဒါကုိ ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးက ဒီလိုသာ ေအးခ်မ္းမယ္ဆုိရင္ ဘုရားဆင္းတုေတာ္ ေတြကုိ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ေန႔တုိင္း ေရစိမ္ေပးပါတယ္တဲ႔... ဒီလိုဆိုရင္ ဘာအတြက္ ဘုရားေတြေပၚမွာ ေရခ်မ္းကပ္လွဴဖုိ႔အတြက္ ေရစဥ္ေလးေတြထားရပါသလဲဆုိတာ သိေစခ်င္လို႔ပါ... တစ္ခါတစ္ေလမွာ ဘုန္းၾကီးေတြက တစ္ပါးနဲတစ္ပါးဟာ အၿမင္မတူတာေလးေတြ အယူဆေလးေတြက ကြဲေနတယ္ဗ်.. ဒီလိုအယူဆေလးေတြကြဲေနရင္ က်န္တဲ႔ ဗုဒၵဘာသာ၀င္ေတြက ဘယ္ဟာက အမွန္ဆိုတာကုိ ေရြးခ်ယ္ရမလဲ မသိဘူးၿဖစ္ေနတယ္.. ဒါေၾကာင္႔ ဗုဒၵဘာသာ လူမ်ိဳးေတြအတြက္ တစ္မ်ိဳးတည္းေသာ အယူအဆနဲ႔ မွန္ကန္တဲ႔အယူဆ မ်ိဳးရွိသင္႔တယ္လို႔ထင္ပါတယ္.. ေနာက္ၿပီးေတာ႔ ဘုန္းဘုန္းေတြက ဘာလုိ႔အဲဒီလုိ အနည္းငယ္ေသာ အယူဆေလးေတြ ကြဲလြဲေနတာေလးေတြကုိလည္း သိၿခင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ…။
က်ေနာ္တို႔ လူေတြအေနနဲ႔ သီလသိကၡာ၊ သမာဓိသိကၡာ၊ ပညာသိကၡာအားျဖင့္ ႀကီးမားလွတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ေတြကုိ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မေ၀ဖန္အပ္ပါ။ က်ေနာ္ ခံယူမိတဲ့ အတုိင္းေလးပဲ ေရးလိုက္ပါတယ္။ လိုအပ္တာေတြ႕ရွိခဲ့ရင္ ေ၀ဖန္ အၾကံျပဳေရးသားခဲ့ပါ။
အနည္းငယ္ေသာ အလြဲအမွားဆုိတာ ပုထုဇဥ္တုိင္း မကင္းပါဘူး။ ဘုရားရွင္ေဟာခဲ့ တရားေတြကုိလည္း နာယူမႈ၊ ႏွလံုးသြင္းမႈ အေပၚမူတည္ၿပီး ကြဲလြဲၾကတယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။ ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳၿပီး ေနာက္ပုိင္းမွာ သံဃာေတြလည္း ဂိုဏ္ကြဲခဲ့တာပဲ။ ေထရ၀ါဒနဲ႔ မဟာယန ေပါ့။
မဟာယနက ပိဋကတ္ေတာ္အတုိင္း မဟုတ္ေတာ့ပဲ ျဖည့္စြက္တာ၊ ထုတ္ႏႈတ္တာ၊ ျပင္ဆင္တာ၊ ေျပာင္းလဲတာေတြ ျပဳလုပ္ၾကတယ္။ စာေတြေရးတဲ့ အခါမွာလည္း ပိဋကတ္ေတာ္အတုိင္း မဟုတ္ပဲ ေရးတာမ်ိဳးေတြ ရွိတယ္။ အခုေနာက္ပုိင္းမွာ တခ်ိဳ႕စာအုပ္ေတြက မဟာယနက က်မ္းေတြကုိ ကုိးကား လိုက္တာမ်ိဳးေတြ ရွိတယ္။ ဒီေတာ့ ေထရ၀ါဒနဲ႔ ကြဲလြဲတာေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ ဒါေတြသည္ ေရွးယခင္ကတည္းက ဗုဒၶတရားေတြ အေပၚမွာ နားလည္မႈ လြဲခဲ့ၾကလို႔ပါ။
ပုထုဇဥ္ေတြပဲ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ အယူအဆ မတူပဲ ကြဲလြဲၾက ရတာပါ။ အရိယာျဖစ္ရင္ေတာ့ အယူတူသြားပါၿပီ။ ဥပမာ… ေသာတပတၱိမဂ္က်ၿပီးရင္ ဒိ႒ိနဲ႔ ၀ိစိကိစၧာကုိ အၿပီးတုိင္ ပယ္သတ္ၿပီး ျဖစ္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ တရားဓမၼအေပၚမွာ အျမင္တူသြားၿပီ ဆုိတဲ့ သေဘာပါ။
ေရသပၸါယ္တာနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔လည္း ကိုယ္တုိင္ေတြးၾကည့္ပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ ဘုရားရွင္က ကာလမသုတ္ေတာ္မွာ ေရွးရိုးအစဥ္ ဆင္သက္လာတဲ့ စကားကုိလဲ အမွန္လို႔ မယူဆၾကနဲ႔။ မိမိတုိ႔ ယံုၾကည္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ ေဟာေျပာခ်က္ တုိ႔ကုိလဲ အမွန္လို႔ မယူဆၾကနဲ႔။ မိမိတို႔ကုိးကြယ္ ဆည္းကပ္ အေလးအျမတ္ျပဳထားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးရဲ႕ စကားကုိလဲ မွန္လွၿပီလို႔ မယူဆၾကနဲ႔ လို႔ ဆံုးမေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္လိုယံုၾကည္ရမလဲ ဆုိေတာ့ ဘုရားေဟာက်မ္းဂန္ဆုိတဲ့ “အာဂမယုတၱိ”၊ အလြန္ထင္ရွားလွတဲ့ “သာဓကယုတၱိ”၊ သိပၸံနည္းဆုိတဲ့ “သဘာ၀ ယုတၱိ”၊ ေၾကာင္းက်ိဳး ဆက္သြယ္တဲ့ “ကာရဏယုတၱိ” ေတြနဲ႔ ခ်င့္ခ်ိန္စဥ္းစားၿပီးမွ ယံုၾကည္ထုိက္ပါတယ္။
ဘုရားရွင္ကုိ သက္ေတာ္ထင္ရွား ရွိသလို ႏွလံုးသြင္းၿပီး ပူေဇာ္ရမယ္ဆုိတာ သိပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကုိယ္တုိင္ပဲ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ၿပီး လုပ္ေဆာင္တာ အသင့္ေတာ္ဆံုးျဖစ္မယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။
တရားစစ္တရားမွန္ျဖင့္ ခ်မ္းသာသုချပည့္၀ ႏုိင္ၾကပါေစ…
က်ေနာ္တို႔ လူေတြအေနနဲ႔ သီလသိကၡာ၊ သမာဓိသိကၡာ၊ ပညာသိကၡာအားျဖင့္ ႀကီးမားလွတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ေတြကုိ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မေ၀ဖန္အပ္ပါ။ က်ေနာ္ ခံယူမိတဲ့ အတုိင္းေလးပဲ ေရးလိုက္ပါတယ္။ လိုအပ္တာေတြ႕ရွိခဲ့ရင္ ေ၀ဖန္ အၾကံျပဳေရးသားခဲ့ပါ။
အနည္းငယ္ေသာ အလြဲအမွားဆုိတာ ပုထုဇဥ္တုိင္း မကင္းပါဘူး။ ဘုရားရွင္ေဟာခဲ့ တရားေတြကုိလည္း နာယူမႈ၊ ႏွလံုးသြင္းမႈ အေပၚမူတည္ၿပီး ကြဲလြဲၾကတယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။ ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳၿပီး ေနာက္ပုိင္းမွာ သံဃာေတြလည္း ဂိုဏ္ကြဲခဲ့တာပဲ။ ေထရ၀ါဒနဲ႔ မဟာယန ေပါ့။
မဟာယနက ပိဋကတ္ေတာ္အတုိင္း မဟုတ္ေတာ့ပဲ ျဖည့္စြက္တာ၊ ထုတ္ႏႈတ္တာ၊ ျပင္ဆင္တာ၊ ေျပာင္းလဲတာေတြ ျပဳလုပ္ၾကတယ္။ စာေတြေရးတဲ့ အခါမွာလည္း ပိဋကတ္ေတာ္အတုိင္း မဟုတ္ပဲ ေရးတာမ်ိဳးေတြ ရွိတယ္။ အခုေနာက္ပုိင္းမွာ တခ်ိဳ႕စာအုပ္ေတြက မဟာယနက က်မ္းေတြကုိ ကုိးကား လိုက္တာမ်ိဳးေတြ ရွိတယ္။ ဒီေတာ့ ေထရ၀ါဒနဲ႔ ကြဲလြဲတာေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ ဒါေတြသည္ ေရွးယခင္ကတည္းက ဗုဒၶတရားေတြ အေပၚမွာ နားလည္မႈ လြဲခဲ့ၾကလို႔ပါ။
ပုထုဇဥ္ေတြပဲ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ အယူအဆ မတူပဲ ကြဲလြဲၾက ရတာပါ။ အရိယာျဖစ္ရင္ေတာ့ အယူတူသြားပါၿပီ။ ဥပမာ… ေသာတပတၱိမဂ္က်ၿပီးရင္ ဒိ႒ိနဲ႔ ၀ိစိကိစၧာကုိ အၿပီးတုိင္ ပယ္သတ္ၿပီး ျဖစ္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ တရားဓမၼအေပၚမွာ အျမင္တူသြားၿပီ ဆုိတဲ့ သေဘာပါ။
ေရသပၸါယ္တာနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔လည္း ကိုယ္တုိင္ေတြးၾကည့္ပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ ဘုရားရွင္က ကာလမသုတ္ေတာ္မွာ ေရွးရိုးအစဥ္ ဆင္သက္လာတဲ့ စကားကုိလဲ အမွန္လို႔ မယူဆၾကနဲ႔။ မိမိတုိ႔ ယံုၾကည္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ ေဟာေျပာခ်က္ တုိ႔ကုိလဲ အမွန္လို႔ မယူဆၾကနဲ႔။ မိမိတို႔ကုိးကြယ္ ဆည္းကပ္ အေလးအျမတ္ျပဳထားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးရဲ႕ စကားကုိလဲ မွန္လွၿပီလို႔ မယူဆၾကနဲ႔ လို႔ ဆံုးမေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္လိုယံုၾကည္ရမလဲ ဆုိေတာ့ ဘုရားေဟာက်မ္းဂန္ဆုိတဲ့ “အာဂမယုတၱိ”၊ အလြန္ထင္ရွားလွတဲ့ “သာဓကယုတၱိ”၊ သိပၸံနည္းဆုိတဲ့ “သဘာ၀ ယုတၱိ”၊ ေၾကာင္းက်ိဳး ဆက္သြယ္တဲ့ “ကာရဏယုတၱိ” ေတြနဲ႔ ခ်င့္ခ်ိန္စဥ္းစားၿပီးမွ ယံုၾကည္ထုိက္ပါတယ္။
ဘုရားရွင္ကုိ သက္ေတာ္ထင္ရွား ရွိသလို ႏွလံုးသြင္းၿပီး ပူေဇာ္ရမယ္ဆုိတာ သိပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကုိယ္တုိင္ပဲ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ၿပီး လုပ္ေဆာင္တာ အသင့္ေတာ္ဆံုးျဖစ္မယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။
တရားစစ္တရားမွန္ျဖင့္ ခ်မ္းသာသုချပည့္၀ ႏုိင္ၾကပါေစ…
"အေမး အေျဖ(၄)"
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ ရင္ေငြ႕ေတာ္ခုိလႈံျပီး ကုိယ္စားေတာ္ တည္ထားခဲ့ပါေသာ မဟာျမတ္မုနိ ရုပ္ပြားေတာ္သည္ အထက္ျမန္မာျပည္ နာမည္ၾကီးျမဳိ႕ေတာ္မွာလား၊ ရခုိင္ျပည္နယ္မွာလားဆုိတာကုိ ဗဟုသုတအေနနဲ႕ ေျပာၾကားေပးပါအုံး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ေမာင္ေမာင္ထုိက္
ဒီေမးခြန္းအေၾကာင္းက သမိုင္းမွာ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာၾကတာေတြ ရွိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ စာေတြက အေထာက္အထား မခိုင္လံုပဲ စာေရးသူေတြရဲ႕ ကိုယ္ပုိင္ သေဘာထားေၾကာင့္ ကြဲလြဲတာမ်ိဳးလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ အခု စာဖတ္သူေမးထားတဲ့ အေၾကာင္းကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာေနၾကတဲ့ ရာဇ၀င္ပါ။ ဗဟုသုတ ဆုိေပမယ့္လည္း တကယ့္လက္ေတြ႕မွာ အမွန္ကုိသိျမင္ထားဖုိ႔ အေရးႀကီးတာေၾကာင့္ က်ေနာ့္ အေနနဲ႔ အတတ္ႏုိင္ဆံုး လြဲမွားမႈ မျဖစ္ရေအာင္ ေရးလိုက္ရပါတယ္။ က်ေနာ့္ထက္ အခ်က္အလက္ ပိုမိုစံုလင္ေအာင္သိတဲ့ စာဖတ္သူရွိခဲ့ရင္ ေ၀ဖန္ အၾကံျပဳ ေရးသားေပးခဲ့ဖို႔ ေတာင္းဆုိပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။
ေမးလာတဲ့ ေမးခြန္းေတြကုိ ေျဖဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ အျခား အေၾကာင္းအရာေတြပါ ေရးသားရင္ ပိုေကာင္းမယ္လို႔ စဥ္းစားမိပါတယ္။ စာဖတ္သူ ေမးထားတဲ့ မဟာျမတ္မုနိ ရုပ္ပြားေတာ္သည္ ဘယ္ေနရာမွာ ရွိတယ္ ဆုိတာထက္ တကယ္ပဲ ရင္ေငြ႕ေတာ္လံႈၿပီး ဘုရားရင္ သက္ရွိထင္ရွားရွိစဥ္က ထုလုပ္ခဲ့တာ မွန္ရဲ႕လား ဆုိတာ စဥ္းစားစရာျဖစ္လာတယ္။ ရခိုင္ျပည္နယ္ဘက္ က်ေတာ့လည္း သူတုိ႔ဆီက တကယ့္ အစစ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ မႏၲေလးမွာက်ေတာ့လည္း သူတုိ႔က အစစ္လို႔ေျပာျပန္တယ္။ ဒါကေတာ့ လူေတြအေျပာေပါ့။
မဟာျမတ္မုနိ ရုပ္ပြားေတာ္ သမုိင္း ဗီြစီဒီမွာ ရခိုင္ျပည္နယ္ကုိ ဒုတိယတည္ေထာင္တဲ့ စႏၵသူရိယဘုရင္ လက္ထက္မွာ သြန္းလုပ္ခဲ့တယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ ဘုရားရွင္ကိုယ္တုိင္က မိမိရင္ေငြ႕ေတာ္ကုိ (၇)လက္ခုပ္ထည့္ ေတာ္မူကာ ညီေတာ္မဟာမုနိလို႕ အမည္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ဘုိးေတာ္ပဒံုမင္း လက္ထက္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ေရွ႕မင္းႏွင့္ အတူ သားေတာ္စကုမင္း၊ ကာမမင္းတို႔ကုိ (၁၆.၁၀.၁၇၈၄) ရက္ေန႔မွာ အမရပူရၿမိဳ႕ကေန ထြက္ခြာေစၿပီ မဟာျမတ္မုနိ ရုပ္ပြားေတာ္ကုိ ရခိုင္ကေန မႏၲေလးကို ပင့္ေဆာင္ခဲ့တယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ ဒီေတာ့ မႏၲေလးက အစစ္လို႔ ဆုိၾကတာျဖစ္မွာေပါ့။ က်ေနာ့္ အေနနဲ႔ေတာ့ ဘယ္ရုပ္ပြားေတာ္က အတုအစစ္ ဆုိတာကုိ မဆံုးျဖတ္တတ္ပါဘူး။ ဘယ္ဟာက ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ရုပ္ပြားေတာ္လို႔ ျမင္လိုက္တာနဲ႔ ကိုယ္ရဲ႕ ႏွလံုးသားမွာ ဘုရားရွင္ကုိ သက္ရွိထင္ရွားရွိသလို ႏွလံုးသြင္းၿပီး ေျခမေတာ္ကုိ နဖူးဦးတုိက္ ရွိခိုးသလို စိတ္ထဲမွာထားၿပီး ၾကည္ညိဳပါတယ္။
ဓမၼေစတီ ဆရာေတာ္ေဟာတဲ့ တရားေတြနာၾကည့္တဲ့ အခါမွာ အဲဒီအေၾကာင္း ရွင္းထားတာကုိ မွတ္သားခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကမာၻေပၚမွာ ဘုရားရုပ္ပြားေတာ္မ်ားကုိ AD-57 နဲ႔ AD-100 ၾကားမွာ ေပၚခဲ့တာပါ။ ၂၉ ဆက္ေျမာက္ စႏၵာသူရိယဘုရင္သည္ AD-149 မွာ မဟာျမတ္မုနိ ရုပ္ပြားေတာ္ သြန္းလုပ္ခဲ့တယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ ဒီေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္လို႔ ရပါတယ္။ ဘုရားရွင္ သက္ရွိထင္ရွားရွိစဥ္က သြန္းလုပ္ခဲ့ျခင္းဆုိတာ မျဖစ္ႏုိင္တဲ့ အခ်က္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ရင္ေငြ႕ေတာ္ လံႈတယ္ဆုိတာလည္း မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဘုရားရွင္က BC-543 မွာ ပရိနိဗၺာန္ စံ၀င္ခဲ့တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ရုပ္ပြားေတာ္ ေပၚလာတဲ့ အခ်ိန္သည္ ေနာက္က်ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ ရင္ေငြ႕ေတာ္လႈံတယ္ ဆိုတဲ့ေနရာမွာ က်ေနာ္တို႔ သိထားရမွာက ဘုရားရွင္သည္ သတၱ၀ါေတြအေပၚမွာ မဟာက႐ုဏာနဲ႔ ၾကည့္႐ႈ ဆံုးမေတာ္မူပါတယ္။ ရင္ေငြ႕ေတာ္ မလံႈလဲ ပင္ကိုယ္ က႐ုဏာဓာတ္က ႀကီးမားၿပီးသားပါ။
သုေတသနနယ္ပယ္က ႀကိဳးစားရွာေဖြစံုစမ္းတဲ႔အခါ ခရစ္ႏွစ္ (၇၆) ထက္ေစာၿပီး ျမန္မာျပည္မွာ ဘယ္ဘုရား ရုပ္ထုမွ မရွိပါ။ အဲဒီလိုပဲ သီရိဓမၼာေသာက (အေသာကမင္း၊ BC-274-232) ထက္ေစာၿပီး ဘယ္ေစတီ၊ ပုထိုးမွ မရွိဘူးပါ။ (ေဒါက္တာသန္းထြန္း ေရးတဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံကို ေထရ၀ါဒ သာသနာ ေရာက္ရွိျပန္႔ပြားလာပံု စာအုပ္မွာ ဖတ္ၾကည့္ရင္ သိႏုိင္ပါတယ္)။ ဒါဆုိရင္ မဟာျမတ္မုနိ ရုပ္ပြားေတာ္နဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ သံသယ ျဖစ္စရာ မလိုေလာက္ေတာ့ဘူး ထင္ပါတယ္။
ေနာက္တခု စဥ္းစားၾကည့္ရမွာက အခု မဟာျမတ္မုနိ ရုပ္ပြားေတာ္မွာ ရွိေနတဲ့ မင္း၀တ္တန္စာေတြကုိ မင္းတုန္းမင္း လက္ထက္မွာ တပ္ဆင္ခဲ့တယ္လို႔ မွတ္သားရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က ဘုရားရွင္သည္ ထီးနန္းစည္းစိမ္ အားလံုးကုိေတာင္ စြန္႔ၿပီး ေတာထြက္ခဲ့တာပဲ ဒါေတြ လွဴေနဖို႔ မလိုဘူးလို႔ ဆုိၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ဘုရင္ကလည္း ဘုရင္ရဲ႕ ျမင့္ျမတ္တဲ့ မင္း၀တ္တန္ဆာနဲ႔ ပူေဇာ္တယ္လို႔ ဆုိၾကတယ္။ ဒါေတြသည္လည္း အျမင္နဲ႔ ခံယူခ်က္ မတူတဲ့ လူေတြၾကားမွာ အျငင္းပြားစရာ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။
ေမးခြန္းနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ က်ေနာ္ေျဖေပးထားတာကုိ မရွင္းတာရွိလည္း ျပန္ေမးပါ။
ဘုရားရွင္ ေနာက္ဆံုး သုဘဒၵပရိဗိုဇ္ကို တရားေဟာအၿပီး ေညာင္ေစာင္းထက္မွာ ေလ်ာင္းလ်က္ တပည့္ သံဃာ၀င္ေတြကုိ မိမိအေပၚ အျပစ္ျမင္ရင္ ေျပာၾကဖုိ႔၊ တရားေတာ္ေတြမွာ ယုံမွား သံသရာ ရွိရင္ ေမးၾကဖို႔ အခြင္႔ေပးပါတယ္။ တပည့္သံဃာ၀င္တစ္ဦး တစ္ေယာက္ကမွ ဘုရားအေပၚ အျပစ္စိုးစဥ္းမွ် မျမင္ၾကေၾကာင္း၊ တရား၌ ယုံမွား သကၤာ မ႐ွိၾကေၾကာင္း ျပန္ေလွ်ာက္ၾကတယ္။ အဲဒီေနာက္မွ ဘုရားရွင္က မွတ္သားဖြယ္ စကားေလးခြန္း ေျပာခဲ႔ပါတယ္။
(၁) ဘုရားကို ဆြမ္း၊ သကၤန္း၊ ပန္း၊ ဆီမီး၊ ေရခ်မ္း အစ႐ွိေသာ အာမိသပူဇာျဖင္႔ ပူေဇာ္သကၠာရ ျပဳျခင္းထက္ တရားကို ျမတ္ႏိုးမႈကသာလြန္ေကာင္းမြန္ေၾကာင္း၊
(၂) ေျပာဆိုဆုံးမ၍ မရသူအား ေကာင္းမေကာင္း လမ္းညႊန္ဆုံးမမႈ မျပဳေတာ႔ဘဲ လ်စ္လ်ဴ႐ႈထားျခင္း ျဗဟၼဒဏ္ ထားရန္၊
(၃) ဘုရားအစား တရားႏွင္႔၀ိနည္းကို ဆရာအျဖစ္ ကိုးကြယ္ရန္၊
(၄) ၀ိနည္းအငယ္မ်ားကို ျပင္ဆင္ခြင္႔အာဏာကို သံဃာ႔ထံ ေပးအပ္ေၾကာင္း တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
ဘုရားရဲ႕ စကားအတုိင္း လုိက္နာက်င့္ၾကံတဲ့ သူသည္ ဘုရားကို အမြန္ျမတ္ဆံုး နည္းနဲ႔ ပူေဇာ္ေနတာပါလို႔ ဆုိႏုိင္ပါတယ္။ ဘုရားကုိ ရွိခိုး၊ ေရႊသကၤန္းကပ္၊ အလွဴေငြ ထဲ့၀င္ေနၾကာတာေတြသည္ ကုသုိလ္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘုရားအၾကိဳက္ ပူေဇာ္ျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ေသးပါ။ မိမိအၾကိဳက္ ကုသုိလ္ လိုခ်င္လို႔ လုပ္ေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ကို အၿမဲတမ္း ကန္ေတာ့ေနတဲ့ ၀ကၠလိ မေထရ္ကုိ ဘုရားက တရားအားမထုတ္လို႔ ႏွင္ထုတ္လိုက္တယ္။ ဘုရားရွင္ အၾကိဳက္ပူေဇာ္ဖို႔က ေနာက္ဆံုးမွာၾကားခဲ့ စကားတခြန္းနဲ႔ပဲ လံုေလာက္ပါတယ္။
“ခ်စ္သားတုိ႔ … ႐ုပ္နာမ္ ခႏၶာ သခၤါရ တရားတုိ႔သည္ ပ်က္စီးျခင္း သေဘာရွိၾကတယ္။ မေမ့မေလ်ာ့ ၿမဲၿမံတဲ့ သတိတရားနဲ႔ ေနထုိင္ၾကပါကုန္ေလာ့ …”
အ႐ိုးရွင္းဆံုးေျပာရရင္ ပ်က္ဆီးေနတဲ့ သခၤါရ တရားေတြကုိ သတိနဲ႔ေစာင့္ၾကည့္ လို႔ဆုိခဲ့တာပါ။ ဒါသည္ ၀ိပႆနာ အားထုတ္ခိုင္းတာပါပဲ။ ဒါမွလည္း ဘုရားရွင္ကုိ အျမင့္ျမတ္ဆံုး ပူေဇာ္ရာ ေရာက္ပါတယ္။ တရားအားမထုတ္ပဲ မည္သည့္ ရုပ္ပြားေတာ္၊ ေစတီေတာ္မွာပဲ ပူေဇာ္ရွိခို္းေနပေစ ဘုရား မႏွစ္သက္ပါ။ သက္ရွိထင္ရွား ရွိေနတာေတာင္ တရားအားမထုတ္တဲ့ သူကုိ ဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္တုိင္ ႏွင္ထုတ္ခဲ့တာပဲ။ ဒီေတာ့ မိမိတို႔ေတြက အဓိက အလုပ္ကုိ အရင္ဆံုး လုပ္ဖို႔ပဲ လိုပါလိမ့္မယ္။
ေကာင္းက်ိဳလိုရာ ဆႏၵ ျပည့္၀ႏုိင္ၾကပါေစ…
ေလးစားစြာျဖင့္…
ေအာင္ဦး
ေမာင္ေမာင္ထုိက္
ဒီေမးခြန္းအေၾကာင္းက သမိုင္းမွာ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာၾကတာေတြ ရွိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ စာေတြက အေထာက္အထား မခိုင္လံုပဲ စာေရးသူေတြရဲ႕ ကိုယ္ပုိင္ သေဘာထားေၾကာင့္ ကြဲလြဲတာမ်ိဳးလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ အခု စာဖတ္သူေမးထားတဲ့ အေၾကာင္းကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာေနၾကတဲ့ ရာဇ၀င္ပါ။ ဗဟုသုတ ဆုိေပမယ့္လည္း တကယ့္လက္ေတြ႕မွာ အမွန္ကုိသိျမင္ထားဖုိ႔ အေရးႀကီးတာေၾကာင့္ က်ေနာ့္ အေနနဲ႔ အတတ္ႏုိင္ဆံုး လြဲမွားမႈ မျဖစ္ရေအာင္ ေရးလိုက္ရပါတယ္။ က်ေနာ့္ထက္ အခ်က္အလက္ ပိုမိုစံုလင္ေအာင္သိတဲ့ စာဖတ္သူရွိခဲ့ရင္ ေ၀ဖန္ အၾကံျပဳ ေရးသားေပးခဲ့ဖို႔ ေတာင္းဆုိပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။
ေမးလာတဲ့ ေမးခြန္းေတြကုိ ေျဖဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ အျခား အေၾကာင္းအရာေတြပါ ေရးသားရင္ ပိုေကာင္းမယ္လို႔ စဥ္းစားမိပါတယ္။ စာဖတ္သူ ေမးထားတဲ့ မဟာျမတ္မုနိ ရုပ္ပြားေတာ္သည္ ဘယ္ေနရာမွာ ရွိတယ္ ဆုိတာထက္ တကယ္ပဲ ရင္ေငြ႕ေတာ္လံႈၿပီး ဘုရားရင္ သက္ရွိထင္ရွားရွိစဥ္က ထုလုပ္ခဲ့တာ မွန္ရဲ႕လား ဆုိတာ စဥ္းစားစရာျဖစ္လာတယ္။ ရခိုင္ျပည္နယ္ဘက္ က်ေတာ့လည္း သူတုိ႔ဆီက တကယ့္ အစစ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ မႏၲေလးမွာက်ေတာ့လည္း သူတုိ႔က အစစ္လို႔ေျပာျပန္တယ္။ ဒါကေတာ့ လူေတြအေျပာေပါ့။
မဟာျမတ္မုနိ ရုပ္ပြားေတာ္ သမုိင္း ဗီြစီဒီမွာ ရခိုင္ျပည္နယ္ကုိ ဒုတိယတည္ေထာင္တဲ့ စႏၵသူရိယဘုရင္ လက္ထက္မွာ သြန္းလုပ္ခဲ့တယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ ဘုရားရွင္ကိုယ္တုိင္က မိမိရင္ေငြ႕ေတာ္ကုိ (၇)လက္ခုပ္ထည့္ ေတာ္မူကာ ညီေတာ္မဟာမုနိလို႕ အမည္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ဘုိးေတာ္ပဒံုမင္း လက္ထက္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ေရွ႕မင္းႏွင့္ အတူ သားေတာ္စကုမင္း၊ ကာမမင္းတို႔ကုိ (၁၆.၁၀.၁၇၈၄) ရက္ေန႔မွာ အမရပူရၿမိဳ႕ကေန ထြက္ခြာေစၿပီ မဟာျမတ္မုနိ ရုပ္ပြားေတာ္ကုိ ရခိုင္ကေန မႏၲေလးကို ပင့္ေဆာင္ခဲ့တယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ ဒီေတာ့ မႏၲေလးက အစစ္လို႔ ဆုိၾကတာျဖစ္မွာေပါ့။ က်ေနာ့္ အေနနဲ႔ေတာ့ ဘယ္ရုပ္ပြားေတာ္က အတုအစစ္ ဆုိတာကုိ မဆံုးျဖတ္တတ္ပါဘူး။ ဘယ္ဟာက ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ရုပ္ပြားေတာ္လို႔ ျမင္လိုက္တာနဲ႔ ကိုယ္ရဲ႕ ႏွလံုးသားမွာ ဘုရားရွင္ကုိ သက္ရွိထင္ရွားရွိသလို ႏွလံုးသြင္းၿပီး ေျခမေတာ္ကုိ နဖူးဦးတုိက္ ရွိခိုးသလို စိတ္ထဲမွာထားၿပီး ၾကည္ညိဳပါတယ္။
ဓမၼေစတီ ဆရာေတာ္ေဟာတဲ့ တရားေတြနာၾကည့္တဲ့ အခါမွာ အဲဒီအေၾကာင္း ရွင္းထားတာကုိ မွတ္သားခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကမာၻေပၚမွာ ဘုရားရုပ္ပြားေတာ္မ်ားကုိ AD-57 နဲ႔ AD-100 ၾကားမွာ ေပၚခဲ့တာပါ။ ၂၉ ဆက္ေျမာက္ စႏၵာသူရိယဘုရင္သည္ AD-149 မွာ မဟာျမတ္မုနိ ရုပ္ပြားေတာ္ သြန္းလုပ္ခဲ့တယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ ဒီေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္လို႔ ရပါတယ္။ ဘုရားရွင္ သက္ရွိထင္ရွားရွိစဥ္က သြန္းလုပ္ခဲ့ျခင္းဆုိတာ မျဖစ္ႏုိင္တဲ့ အခ်က္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ရင္ေငြ႕ေတာ္ လံႈတယ္ဆုိတာလည္း မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဘုရားရွင္က BC-543 မွာ ပရိနိဗၺာန္ စံ၀င္ခဲ့တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ရုပ္ပြားေတာ္ ေပၚလာတဲ့ အခ်ိန္သည္ ေနာက္က်ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ ရင္ေငြ႕ေတာ္လႈံတယ္ ဆိုတဲ့ေနရာမွာ က်ေနာ္တို႔ သိထားရမွာက ဘုရားရွင္သည္ သတၱ၀ါေတြအေပၚမွာ မဟာက႐ုဏာနဲ႔ ၾကည့္႐ႈ ဆံုးမေတာ္မူပါတယ္။ ရင္ေငြ႕ေတာ္ မလံႈလဲ ပင္ကိုယ္ က႐ုဏာဓာတ္က ႀကီးမားၿပီးသားပါ။
သုေတသနနယ္ပယ္က ႀကိဳးစားရွာေဖြစံုစမ္းတဲ႔အခါ ခရစ္ႏွစ္ (၇၆) ထက္ေစာၿပီး ျမန္မာျပည္မွာ ဘယ္ဘုရား ရုပ္ထုမွ မရွိပါ။ အဲဒီလိုပဲ သီရိဓမၼာေသာက (အေသာကမင္း၊ BC-274-232) ထက္ေစာၿပီး ဘယ္ေစတီ၊ ပုထိုးမွ မရွိဘူးပါ။ (ေဒါက္တာသန္းထြန္း ေရးတဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံကို ေထရ၀ါဒ သာသနာ ေရာက္ရွိျပန္႔ပြားလာပံု စာအုပ္မွာ ဖတ္ၾကည့္ရင္ သိႏုိင္ပါတယ္)။ ဒါဆုိရင္ မဟာျမတ္မုနိ ရုပ္ပြားေတာ္နဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ သံသယ ျဖစ္စရာ မလိုေလာက္ေတာ့ဘူး ထင္ပါတယ္။
ေနာက္တခု စဥ္းစားၾကည့္ရမွာက အခု မဟာျမတ္မုနိ ရုပ္ပြားေတာ္မွာ ရွိေနတဲ့ မင္း၀တ္တန္စာေတြကုိ မင္းတုန္းမင္း လက္ထက္မွာ တပ္ဆင္ခဲ့တယ္လို႔ မွတ္သားရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က ဘုရားရွင္သည္ ထီးနန္းစည္းစိမ္ အားလံုးကုိေတာင္ စြန္႔ၿပီး ေတာထြက္ခဲ့တာပဲ ဒါေတြ လွဴေနဖို႔ မလိုဘူးလို႔ ဆုိၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ဘုရင္ကလည္း ဘုရင္ရဲ႕ ျမင့္ျမတ္တဲ့ မင္း၀တ္တန္ဆာနဲ႔ ပူေဇာ္တယ္လို႔ ဆုိၾကတယ္။ ဒါေတြသည္လည္း အျမင္နဲ႔ ခံယူခ်က္ မတူတဲ့ လူေတြၾကားမွာ အျငင္းပြားစရာ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။
ေမးခြန္းနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ က်ေနာ္ေျဖေပးထားတာကုိ မရွင္းတာရွိလည္း ျပန္ေမးပါ။
ဘုရားရွင္ ေနာက္ဆံုး သုဘဒၵပရိဗိုဇ္ကို တရားေဟာအၿပီး ေညာင္ေစာင္းထက္မွာ ေလ်ာင္းလ်က္ တပည့္ သံဃာ၀င္ေတြကုိ မိမိအေပၚ အျပစ္ျမင္ရင္ ေျပာၾကဖုိ႔၊ တရားေတာ္ေတြမွာ ယုံမွား သံသရာ ရွိရင္ ေမးၾကဖို႔ အခြင္႔ေပးပါတယ္။ တပည့္သံဃာ၀င္တစ္ဦး တစ္ေယာက္ကမွ ဘုရားအေပၚ အျပစ္စိုးစဥ္းမွ် မျမင္ၾကေၾကာင္း၊ တရား၌ ယုံမွား သကၤာ မ႐ွိၾကေၾကာင္း ျပန္ေလွ်ာက္ၾကတယ္။ အဲဒီေနာက္မွ ဘုရားရွင္က မွတ္သားဖြယ္ စကားေလးခြန္း ေျပာခဲ႔ပါတယ္။
(၁) ဘုရားကို ဆြမ္း၊ သကၤန္း၊ ပန္း၊ ဆီမီး၊ ေရခ်မ္း အစ႐ွိေသာ အာမိသပူဇာျဖင္႔ ပူေဇာ္သကၠာရ ျပဳျခင္းထက္ တရားကို ျမတ္ႏိုးမႈကသာလြန္ေကာင္းမြန္ေၾကာင္း၊
(၂) ေျပာဆိုဆုံးမ၍ မရသူအား ေကာင္းမေကာင္း လမ္းညႊန္ဆုံးမမႈ မျပဳေတာ႔ဘဲ လ်စ္လ်ဴ႐ႈထားျခင္း ျဗဟၼဒဏ္ ထားရန္၊
(၃) ဘုရားအစား တရားႏွင္႔၀ိနည္းကို ဆရာအျဖစ္ ကိုးကြယ္ရန္၊
(၄) ၀ိနည္းအငယ္မ်ားကို ျပင္ဆင္ခြင္႔အာဏာကို သံဃာ႔ထံ ေပးအပ္ေၾကာင္း တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
ဘုရားရဲ႕ စကားအတုိင္း လုိက္နာက်င့္ၾကံတဲ့ သူသည္ ဘုရားကို အမြန္ျမတ္ဆံုး နည္းနဲ႔ ပူေဇာ္ေနတာပါလို႔ ဆုိႏုိင္ပါတယ္။ ဘုရားကုိ ရွိခိုး၊ ေရႊသကၤန္းကပ္၊ အလွဴေငြ ထဲ့၀င္ေနၾကာတာေတြသည္ ကုသုိလ္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘုရားအၾကိဳက္ ပူေဇာ္ျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ေသးပါ။ မိမိအၾကိဳက္ ကုသုိလ္ လိုခ်င္လို႔ လုပ္ေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ကို အၿမဲတမ္း ကန္ေတာ့ေနတဲ့ ၀ကၠလိ မေထရ္ကုိ ဘုရားက တရားအားမထုတ္လို႔ ႏွင္ထုတ္လိုက္တယ္။ ဘုရားရွင္ အၾကိဳက္ပူေဇာ္ဖို႔က ေနာက္ဆံုးမွာၾကားခဲ့ စကားတခြန္းနဲ႔ပဲ လံုေလာက္ပါတယ္။
“ခ်စ္သားတုိ႔ … ႐ုပ္နာမ္ ခႏၶာ သခၤါရ တရားတုိ႔သည္ ပ်က္စီးျခင္း သေဘာရွိၾကတယ္။ မေမ့မေလ်ာ့ ၿမဲၿမံတဲ့ သတိတရားနဲ႔ ေနထုိင္ၾကပါကုန္ေလာ့ …”
အ႐ိုးရွင္းဆံုးေျပာရရင္ ပ်က္ဆီးေနတဲ့ သခၤါရ တရားေတြကုိ သတိနဲ႔ေစာင့္ၾကည့္ လို႔ဆုိခဲ့တာပါ။ ဒါသည္ ၀ိပႆနာ အားထုတ္ခိုင္းတာပါပဲ။ ဒါမွလည္း ဘုရားရွင္ကုိ အျမင့္ျမတ္ဆံုး ပူေဇာ္ရာ ေရာက္ပါတယ္။ တရားအားမထုတ္ပဲ မည္သည့္ ရုပ္ပြားေတာ္၊ ေစတီေတာ္မွာပဲ ပူေဇာ္ရွိခို္းေနပေစ ဘုရား မႏွစ္သက္ပါ။ သက္ရွိထင္ရွား ရွိေနတာေတာင္ တရားအားမထုတ္တဲ့ သူကုိ ဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္တုိင္ ႏွင္ထုတ္ခဲ့တာပဲ။ ဒီေတာ့ မိမိတို႔ေတြက အဓိက အလုပ္ကုိ အရင္ဆံုး လုပ္ဖို႔ပဲ လိုပါလိမ့္မယ္။
ေကာင္းက်ိဳလိုရာ ဆႏၵ ျပည့္၀ႏုိင္ၾကပါေစ…
ေလးစားစြာျဖင့္…
ေအာင္ဦး
“ေစာင့္ေလမ်ိဳးႏြယ္ လူတိုင္း၀ယ္”
ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာႏွင့္ မကိုက္ညီေသာ က်င့္ထံုးမ်ားကို က်င့္သံုး၍ေနမိပါက မိမိသည္ပင္လွ်င္ သာသနာကြယ္ေပ်ာက္ေအာင္ ဖန္တီးေနသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ေနတတ္ပါသည္။
အရွင္ဇ၀န (ေမတၱာရွင္)
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ေဟာၾကားခဲ့ေသာတရား ေဒသနာေတာ္မ်ားကုိ ျပဳျပင္ျခင္း၊ ေျပာင္းလဲျခင္း၊ ျဖည့္စြက္ျခင္း၊ ထုတ္ႏႈတ္ျခင္း မရွိဘဲ မူရင္းအတုိင္း အဆင့္ဆင့္ ထိန္းသိမ္းကာ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ ေသာ အဆံုးအမ တရားဓမၼမ်ားကုိ ဗုဒၶ၏ သာသနာေတာ္လို႔ ေခၚဆုိၾကပါတယ္။ ထုိတရားဓမၼေတြ အတုိင္း လိုက္နာ က်င့္ၾကံေနထုိင္ေသာ သူေတြကုိ ဗုဒၶဘာသာ၀င္လို႔ ေခၚဆုိထုိက္ပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္လို႔ ခံယူထားၾကတဲ့ လူေတြအားလံုး ဗုဒၶရဲ႕ အဆံုးအမ အတုိင္း လိုက္နာ ေနထုိင္ရပါတယ္။ ကိေလသာ အမ်ားအျပားရွိေနၾကတဲ့ ပုထုဇဥ္ေတြ အေနနဲ႔ ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားခဲ့ေသာ တရားဓမၼမ်ား အတုိင္း အလံုးစံု လိုက္နာ မက်င့္ေဆာင္ႏိုင္တာကုိ ႀကီးမားတဲ့ အျပစ္လို႔ မဆုိသာပါ။ ဒါေပမယ့္ မိမိအတြက္ေၾကာင့္ အမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ သာသနာကုိ ႏွိမ့္က်ေစမယ့္ အျဖစ္မ်ိဳးေတြ မလုပ္မိဖုိ႔ေတာ့ လူတုိင္းသိေစခ်င္ပါတယ္။ သတၱ၀ါေတြဟာ မိမိတုိ႔ ကံအတုိင္း ေလ်ာက္လွမ္းေနၾကရတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘယ္သူကုိမွ အျပစ္တင္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါ။ ဘာသာ သာသနာကုိ ထိခိုက္ ေမွးမွိန္ေစမယ့္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြနဲ႔ ေနာင္လူငယ္မ်ား အတြက္ ေရွ႕ေဆာင္ လမ္းျပမႈ အမွားေတြ မျဖစ္ရေလေအာင္ ေနထုိင္လိုက္နာရမွာသည္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျမန္မာလူမ်ိဳး တုိင္း သိထားရမယ့္ အခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ေတြသည္ မိဘတုိင္းက ေမြးဖြားလိုက္တဲ့ သားသမီးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ မိဘမရွိတဲ့ သားသမီးလို႔ မရွိပါဘူး။ သားသမီး မရွိတဲ့ မိဘေတြပဲ ရွိတာပါ။ သားသမီးေတြ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ သားသမီး က်င့္၀တ္ေတြ အတိုင္းလိုက္နာ သင့္ပါတယ္။ ဘယ္လိုေတြ လိုက္နာက်င့္ၾကံ ရမယ္ဆုိတာကုိ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ေဟာၾကား ဆံုးမခဲ့ၿပီးသားပါ။ ဘုရားရွင္ေဟာခဲ့တဲ့ တရားေတြ ကုိ ေနာင္လူေတြ မွတ္မိလြယ္ေအာင္ သဂၤဇာ ဆရာေတာ္ႀကီးက ေအာက္ပါ အတုိင္း ေရးစပ္ခဲ့ပါ တယ္။
ေကၽြးေမြးမပ်က္၊ ေဆာင္ရြက္စီမံ၊
ေမြခံထုိက္ေစ၊ လွဴမွ်ေ၀၍၊
ေစာင့္ေလမ်ိဳးႏြယ္၊ ၀တ္ငါးသြယ္၊
က်င့္ဖြယ္သားတုိ႔တာ။
(သဂၤဇာ ဆရာေတာ္ႀကီး)
အထက္က လကၤာေလးကို က်ေနာ္တုိ႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက က်က္မွတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ငယ္စဥ္ကေတာ့ စာသိနဲ႔ပဲ သိလာခဲ့ရတာပါ။ တကယ္တမ္း ေလးေလးနက္နက္ ေတြးၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါမွာ ကိုယ္တုိင္ လိုက္နာရေတာ့မွာဆိုတဲ့ အသိေလး ရခဲ့ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေစာင့္ေလမ်ိဳးႏြယ္ ဆုိတဲ့ အခ်က္ကုိ အဓိက ရည္ရြယ္ၿပီး ေျပာလိုပါတယ္။
ေကၽြးေမြးမပ်က္ ဆုိတာက အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္သြားေသာ မိဘတုိ႔အား သား၊ သမီးတုိ႔က တံု႔လွည့္တစ္ဖန္ေကၽြးေမြး၊ ေစာင့္ေရွာက္ရမယ္လို႔ ဆုိလိုပါတယ္။
ေဆာင္ရြက္စီမံ ဆုိတာက အသက္အရြယ္ႀကီးသြားေသာ မိဘႏွစ္ပါးတုိ႔ရဲ႕ ကိုယ္စား စီးပြားေရး၊ လူမႈ႕ေရး၊ သာသနာေရး စေသာ ကိစၥႀကီးငယ္အသြယ္သြယ္ တုိ႔ကို သားသမီးတုိ႔က စီမံေဆာင္ရြက္ တာ၀န္ယူရမယ္လို႔ ဆုိလိုပါတယ္။
ေမြခံထုိက္ေစ ဆုိတာက မိဘတုိ႔ရဲ႕ ေကာင္းမြန္ေသာ အေမြအႏွစ္တုိ႔ကို ဆက္လက္ ခံယူႏိူင္ေအာင္ အရည္အခ်င္းႏွင့္ ျပည့္စံုရမယ္လို႔ ဆုိလိုပါတယ္။
လွဴမွ်ေ၀၍ ဆုိတာက တမလြန္ဘ၀ကုိ ကြယ္လြန္ေျပာင္းေရႊ႕သြားၾကတဲ့ မိဘတုိ႔ကုိ ရည္စူးၿပီး ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ ျပဳလုပ္ကာ သတိတရ အမွ်အတန္း ေပးေ၀ရမယ္လို႔ ဆုိလိုပါတယ္။
ေစာင့္ေလမ်ိဳးႏြယ္ ဆုိတာက မိမိတုိ႔၏ မ်ိဳး႐ိုးစဥ္လာတို႔ကို ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ရမယ္လို႔ ဆုိလို ပါတယ္။ ထုိထက္ပိုၿပီး ေစာင့္ေလမ်ိဳးႏြယ္ဆုိရာမွာ မိမိတုိ႔ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း အစဥ္အလာ၊ မ်ိဳးရိုးဂုဏ္ထက္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ဆုိတဲ့ မ်ိဳးရိုးဂုဏ္ကို ေစာင့္ထိန္းရပါမယ္။ ယေန႔ အခ်ိန္အခါမွာ ဒီအခ်က္ကုိ ေမ့ေလ်ာ့ေနၿပီး ထင္ရာစုိင္း ေနၾကတဲ့ ျဖစ္စဥ္ေတြ၊ လုပ္ရပ္ေတြကုိ ၾကားသိေနရပါတယ္။ ဒါေတြသည္ အခုအခ်ိန္မွာ မသိသာေပမယ့္ ၾကာလာရင္ေတာ့ ဘာသာနဲ႔ လူမ်ိဳးအတြက္ စိုးရိမ္ရပါတယ္။
“လူမွာအမ်ိဳး ၾကက္မွာအ႐ိုး” ဆုိတဲ့ ဆုိ႐ိုးစကားအတုိင္း လူတုိင္းမွာ အမ်ိဳးအႏြယ္က အေရးႀကီး ပါတယ္။ ဘာသာေရးအရဆုိရင္ မိမိတုိ႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ိဳး႐ိုးကို ေစာင့္ထိန္းရပါမယ္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ မ်ိဳး႐ိုးကုိ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတတ္၊ တန္ဖိုးထားတတ္ရပါမယ္။
“ေျမၿမိဳေသာ္ လူမ်ိဳးမကုန္၊ လူလူခ်င္း မ်ိဳပါမွ လူမ်ိဳးတုန္း လိမ့္မည္” ဆုိတဲ့ စကားအရ ျမန္မာအမ်ိဳး သား၊ အမ်ိဳးသမီးမ်ားအေနျဖင့္ အိမ္ေထာင္ဘက္ေရြးရာတြင္ ဘာသာတူ ျဖစ္ေသာ ဗုဒၶဘာသာ ၀င္မ်ိဳးရိုးကုိ ေရြးခ်ယ္သင့္ပါတယ္။ ဒီအခ်က္သည္ အလြန္အေရး ႀကီးပါတယ္။ တခ်ိဳ႕လူငယ္ေတြက အခ်စ္သည္သာ ပဓာနဆုိတဲ့စကားကုိ အားက်အဟုတ္ထင္ၿပီး အိမ္ေထာင္ဖက္ ေရြးခ်ယ္မွား တတ္ၾကတယ္။ အိမ္ေထာင္ ဖက္ေရြးခ်ယ္ရာမွာ ေယာက်္ားေလးထက္ မိန္းကေလးက ပုိၿပီး အေရး ႀကီးပါတယ္။ ဘာသာျခားနဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳမိရင္ သားစဥ္ေျမးဆက္ ရင္ေသြးေတြပါ ဘာသာျခား ျဖစ္သြားတက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေစာင့္ေလမ်ိဳးႏြယ္ ဆုိတဲ့ တာ၀န္ကိုလည္း ဖ်က္စီးလိုက္ရာ ေရာက္ပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ မိရိုးဖလာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ ဘာသာေရးခံယူခ်က္နဲ႔ လူမ်ိဳးေရးစိတ္ဓာတ္ ေပ်ာ့ညံ့တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ဘာသာျခားနဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳလို႔ ဘာသာေရာလူမ်ိဳးပါ ဆံုး႐ႈံးနစ္နာ ရပါတယ္။ မိမိတုိ႔အမ်ိဳးဂုဏ္ကို မိမိကိုယ္တိုင္ ထိန္းသိမ္းရမယ္ဆုိတဲ့ လူမ်ိဳးေရး၊ ဘာသာေရး အသိကုိ လူတုိင္းမွာ ရွိေစခ်င္ပါတယ္။
အေနာက္တုိင္း ယဥ္ေက်းမႈေတြ၊ ေနထုိင္မႈ ပံုစံေတြဟာ ယေန႔အခ်ိန္မွာ ျမန္မာလူမ်ိဳးတုိ႔ ၾကားမွာ ေနရာယူလာၾကပါၿပီ။ ဒါသည္ ေခတ္မွီတယ္၊ ကမာၻနဲ႔ ရင္ေပါင္းတန္းႏုိင္တယ္လို႔ ထင္တဲ့သူက ထင္ပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ လူမ်ိဳးက ဘာသာ၊ သာသနာကုိ အေျခခံၿပီး ဖြဲ႔စည္းထားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္သည္ပင္ နိဗၺာန္ကိုေရာက္ဖို႔ ဆုိတဲ့ အသိေလး ရွိေစခ်င္ပါတယ္။ ေခတ္မွီ၊ တုိးတတ္တယ္ဆုိတဲ့ ေလာကီစိတ္ခ်မ္းသာမႈ အျမင္ဟာ ရင္ထဲက ကိေလသာ နည္းသြားတဲ့ ခ်မ္းသာမႈနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္လို႔ မရႏုိင္ပါဘူး။
တကယ့္ စစ္မွန္မႈေတြကုိ ဖံုးကြယ္၀ါးၿမိဳသြားႏုိင္မယ့္ အခ်က္ေတြကို ေဖာ္ျပေရးသား ရျခင္းဟာ ဘာသာ၊ သာသနာကုိ လူတုိင္းသိေစခ်င္တဲ့ အတြက္ မေျပာပေလာက္တဲ့ အသိေလးျဖင့္ အသိေပးျခင္းပါ။ ဒါ့အျပင္ ေလာက အလုပ္ေတြ လုပ္ေနရေပမယ့္ ဓမၼအလုပ္ကိုလည္း ၾကိဳးစားလုပ္ကိုင္ရင္း သံသရာ အတြက္ ရိကၡာထုပ္ ျပင္ၾကဖုိ႔ ႏိႈးေဆာ္အပ္ပါတယ္။
အႏွစ္ခ်ဳပ္ ဆုိရရင္… ေထရ၀ါဒ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား အေနနဲ႔ သစၥာတရားမ်ား၊ စစ္မွန္ေသာ တရားဓမၼမ်ားကုိ နာယူက်င့္ၾကံႏုိင္ဖုိ႔ အတြက္ အရင္ဆံုး မိမိတုိ႔ကိုယ္တုိင္ ဘာသာေရးအသိ၊ လူမ်ိဳးေရး အသိေတြပါ ရရွိေစခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ္တုိင္ ဘာသာျခားလူမ်ိဳးတေယာက္နဲ႔ ေနထုိင္ၿပီးေတာ့ တကယ့္တရားစစ္ကုိ က်င့္ၾကံႏုိင္ဖို႔ ဆုိတာ ခက္ခဲပါလိမ့္မယ္။ ေလာကနည္းအရ ၾကည့္ရင္လည္း ဘယ္လိုမွ လက္ခံမရေသာ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ိဳး ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ခဏတာ ေနရတဲ့ အခ်ိန္ေလးမွာ မိမိရဲ႕ မ်ိဳးရိုးဂုဏ္ကို ေစာင့္ထိန္းႏုိင္ေသာ၊ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ မ်ိဳးရိုးကုိပါ ေစာင့္ထိန္းႏုိင္ၾက ေသာ သူေတာ္ေကာင္းမ်ား ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားက်င့္ၾကံ ေနႏိုင္ၾကပါေစ။
“သူေတာ္ေကာင္းဓာတ္ တရားျမတ္ လႊမ္းပတ္ကမာၻ တည္ေစေသာ္”
အရွင္ဇ၀န (ေမတၱာရွင္)
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ေဟာၾကားခဲ့ေသာတရား ေဒသနာေတာ္မ်ားကုိ ျပဳျပင္ျခင္း၊ ေျပာင္းလဲျခင္း၊ ျဖည့္စြက္ျခင္း၊ ထုတ္ႏႈတ္ျခင္း မရွိဘဲ မူရင္းအတုိင္း အဆင့္ဆင့္ ထိန္းသိမ္းကာ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ ေသာ အဆံုးအမ တရားဓမၼမ်ားကုိ ဗုဒၶ၏ သာသနာေတာ္လို႔ ေခၚဆုိၾကပါတယ္။ ထုိတရားဓမၼေတြ အတုိင္း လိုက္နာ က်င့္ၾကံေနထုိင္ေသာ သူေတြကုိ ဗုဒၶဘာသာ၀င္လို႔ ေခၚဆုိထုိက္ပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္လို႔ ခံယူထားၾကတဲ့ လူေတြအားလံုး ဗုဒၶရဲ႕ အဆံုးအမ အတုိင္း လိုက္နာ ေနထုိင္ရပါတယ္။ ကိေလသာ အမ်ားအျပားရွိေနၾကတဲ့ ပုထုဇဥ္ေတြ အေနနဲ႔ ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားခဲ့ေသာ တရားဓမၼမ်ား အတုိင္း အလံုးစံု လိုက္နာ မက်င့္ေဆာင္ႏိုင္တာကုိ ႀကီးမားတဲ့ အျပစ္လို႔ မဆုိသာပါ။ ဒါေပမယ့္ မိမိအတြက္ေၾကာင့္ အမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ သာသနာကုိ ႏွိမ့္က်ေစမယ့္ အျဖစ္မ်ိဳးေတြ မလုပ္မိဖုိ႔ေတာ့ လူတုိင္းသိေစခ်င္ပါတယ္။ သတၱ၀ါေတြဟာ မိမိတုိ႔ ကံအတုိင္း ေလ်ာက္လွမ္းေနၾကရတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘယ္သူကုိမွ အျပစ္တင္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါ။ ဘာသာ သာသနာကုိ ထိခိုက္ ေမွးမွိန္ေစမယ့္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြနဲ႔ ေနာင္လူငယ္မ်ား အတြက္ ေရွ႕ေဆာင္ လမ္းျပမႈ အမွားေတြ မျဖစ္ရေလေအာင္ ေနထုိင္လိုက္နာရမွာသည္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျမန္မာလူမ်ိဳး တုိင္း သိထားရမယ့္ အခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ေတြသည္ မိဘတုိင္းက ေမြးဖြားလိုက္တဲ့ သားသမီးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ မိဘမရွိတဲ့ သားသမီးလို႔ မရွိပါဘူး။ သားသမီး မရွိတဲ့ မိဘေတြပဲ ရွိတာပါ။ သားသမီးေတြ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ သားသမီး က်င့္၀တ္ေတြ အတိုင္းလိုက္နာ သင့္ပါတယ္။ ဘယ္လိုေတြ လိုက္နာက်င့္ၾကံ ရမယ္ဆုိတာကုိ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ေဟာၾကား ဆံုးမခဲ့ၿပီးသားပါ။ ဘုရားရွင္ေဟာခဲ့တဲ့ တရားေတြ ကုိ ေနာင္လူေတြ မွတ္မိလြယ္ေအာင္ သဂၤဇာ ဆရာေတာ္ႀကီးက ေအာက္ပါ အတုိင္း ေရးစပ္ခဲ့ပါ တယ္။
ေကၽြးေမြးမပ်က္၊ ေဆာင္ရြက္စီမံ၊
ေမြခံထုိက္ေစ၊ လွဴမွ်ေ၀၍၊
ေစာင့္ေလမ်ိဳးႏြယ္၊ ၀တ္ငါးသြယ္၊
က်င့္ဖြယ္သားတုိ႔တာ။
(သဂၤဇာ ဆရာေတာ္ႀကီး)
အထက္က လကၤာေလးကို က်ေနာ္တုိ႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက က်က္မွတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ငယ္စဥ္ကေတာ့ စာသိနဲ႔ပဲ သိလာခဲ့ရတာပါ။ တကယ္တမ္း ေလးေလးနက္နက္ ေတြးၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါမွာ ကိုယ္တုိင္ လိုက္နာရေတာ့မွာဆိုတဲ့ အသိေလး ရခဲ့ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေစာင့္ေလမ်ိဳးႏြယ္ ဆုိတဲ့ အခ်က္ကုိ အဓိက ရည္ရြယ္ၿပီး ေျပာလိုပါတယ္။
ေကၽြးေမြးမပ်က္ ဆုိတာက အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္သြားေသာ မိဘတုိ႔အား သား၊ သမီးတုိ႔က တံု႔လွည့္တစ္ဖန္ေကၽြးေမြး၊ ေစာင့္ေရွာက္ရမယ္လို႔ ဆုိလိုပါတယ္။
ေဆာင္ရြက္စီမံ ဆုိတာက အသက္အရြယ္ႀကီးသြားေသာ မိဘႏွစ္ပါးတုိ႔ရဲ႕ ကိုယ္စား စီးပြားေရး၊ လူမႈ႕ေရး၊ သာသနာေရး စေသာ ကိစၥႀကီးငယ္အသြယ္သြယ္ တုိ႔ကို သားသမီးတုိ႔က စီမံေဆာင္ရြက္ တာ၀န္ယူရမယ္လို႔ ဆုိလိုပါတယ္။
ေမြခံထုိက္ေစ ဆုိတာက မိဘတုိ႔ရဲ႕ ေကာင္းမြန္ေသာ အေမြအႏွစ္တုိ႔ကို ဆက္လက္ ခံယူႏိူင္ေအာင္ အရည္အခ်င္းႏွင့္ ျပည့္စံုရမယ္လို႔ ဆုိလိုပါတယ္။
လွဴမွ်ေ၀၍ ဆုိတာက တမလြန္ဘ၀ကုိ ကြယ္လြန္ေျပာင္းေရႊ႕သြားၾကတဲ့ မိဘတုိ႔ကုိ ရည္စူးၿပီး ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ ျပဳလုပ္ကာ သတိတရ အမွ်အတန္း ေပးေ၀ရမယ္လို႔ ဆုိလိုပါတယ္။
ေစာင့္ေလမ်ိဳးႏြယ္ ဆုိတာက မိမိတုိ႔၏ မ်ိဳး႐ိုးစဥ္လာတို႔ကို ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ရမယ္လို႔ ဆုိလို ပါတယ္။ ထုိထက္ပိုၿပီး ေစာင့္ေလမ်ိဳးႏြယ္ဆုိရာမွာ မိမိတုိ႔ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း အစဥ္အလာ၊ မ်ိဳးရိုးဂုဏ္ထက္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ဆုိတဲ့ မ်ိဳးရိုးဂုဏ္ကို ေစာင့္ထိန္းရပါမယ္။ ယေန႔ အခ်ိန္အခါမွာ ဒီအခ်က္ကုိ ေမ့ေလ်ာ့ေနၿပီး ထင္ရာစုိင္း ေနၾကတဲ့ ျဖစ္စဥ္ေတြ၊ လုပ္ရပ္ေတြကုိ ၾကားသိေနရပါတယ္။ ဒါေတြသည္ အခုအခ်ိန္မွာ မသိသာေပမယ့္ ၾကာလာရင္ေတာ့ ဘာသာနဲ႔ လူမ်ိဳးအတြက္ စိုးရိမ္ရပါတယ္။
“လူမွာအမ်ိဳး ၾကက္မွာအ႐ိုး” ဆုိတဲ့ ဆုိ႐ိုးစကားအတုိင္း လူတုိင္းမွာ အမ်ိဳးအႏြယ္က အေရးႀကီး ပါတယ္။ ဘာသာေရးအရဆုိရင္ မိမိတုိ႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ိဳး႐ိုးကို ေစာင့္ထိန္းရပါမယ္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ မ်ိဳး႐ိုးကုိ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတတ္၊ တန္ဖိုးထားတတ္ရပါမယ္။
“ေျမၿမိဳေသာ္ လူမ်ိဳးမကုန္၊ လူလူခ်င္း မ်ိဳပါမွ လူမ်ိဳးတုန္း လိမ့္မည္” ဆုိတဲ့ စကားအရ ျမန္မာအမ်ိဳး သား၊ အမ်ိဳးသမီးမ်ားအေနျဖင့္ အိမ္ေထာင္ဘက္ေရြးရာတြင္ ဘာသာတူ ျဖစ္ေသာ ဗုဒၶဘာသာ ၀င္မ်ိဳးရိုးကုိ ေရြးခ်ယ္သင့္ပါတယ္။ ဒီအခ်က္သည္ အလြန္အေရး ႀကီးပါတယ္။ တခ်ိဳ႕လူငယ္ေတြက အခ်စ္သည္သာ ပဓာနဆုိတဲ့စကားကုိ အားက်အဟုတ္ထင္ၿပီး အိမ္ေထာင္ဖက္ ေရြးခ်ယ္မွား တတ္ၾကတယ္။ အိမ္ေထာင္ ဖက္ေရြးခ်ယ္ရာမွာ ေယာက်္ားေလးထက္ မိန္းကေလးက ပုိၿပီး အေရး ႀကီးပါတယ္။ ဘာသာျခားနဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳမိရင္ သားစဥ္ေျမးဆက္ ရင္ေသြးေတြပါ ဘာသာျခား ျဖစ္သြားတက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေစာင့္ေလမ်ိဳးႏြယ္ ဆုိတဲ့ တာ၀န္ကိုလည္း ဖ်က္စီးလိုက္ရာ ေရာက္ပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ မိရိုးဖလာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ ဘာသာေရးခံယူခ်က္နဲ႔ လူမ်ိဳးေရးစိတ္ဓာတ္ ေပ်ာ့ညံ့တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ဘာသာျခားနဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳလို႔ ဘာသာေရာလူမ်ိဳးပါ ဆံုး႐ႈံးနစ္နာ ရပါတယ္။ မိမိတုိ႔အမ်ိဳးဂုဏ္ကို မိမိကိုယ္တိုင္ ထိန္းသိမ္းရမယ္ဆုိတဲ့ လူမ်ိဳးေရး၊ ဘာသာေရး အသိကုိ လူတုိင္းမွာ ရွိေစခ်င္ပါတယ္။
အေနာက္တုိင္း ယဥ္ေက်းမႈေတြ၊ ေနထုိင္မႈ ပံုစံေတြဟာ ယေန႔အခ်ိန္မွာ ျမန္မာလူမ်ိဳးတုိ႔ ၾကားမွာ ေနရာယူလာၾကပါၿပီ။ ဒါသည္ ေခတ္မွီတယ္၊ ကမာၻနဲ႔ ရင္ေပါင္းတန္းႏုိင္တယ္လို႔ ထင္တဲ့သူက ထင္ပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ လူမ်ိဳးက ဘာသာ၊ သာသနာကုိ အေျခခံၿပီး ဖြဲ႔စည္းထားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္သည္ပင္ နိဗၺာန္ကိုေရာက္ဖို႔ ဆုိတဲ့ အသိေလး ရွိေစခ်င္ပါတယ္။ ေခတ္မွီ၊ တုိးတတ္တယ္ဆုိတဲ့ ေလာကီစိတ္ခ်မ္းသာမႈ အျမင္ဟာ ရင္ထဲက ကိေလသာ နည္းသြားတဲ့ ခ်မ္းသာမႈနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္လို႔ မရႏုိင္ပါဘူး။
တကယ့္ စစ္မွန္မႈေတြကုိ ဖံုးကြယ္၀ါးၿမိဳသြားႏုိင္မယ့္ အခ်က္ေတြကို ေဖာ္ျပေရးသား ရျခင္းဟာ ဘာသာ၊ သာသနာကုိ လူတုိင္းသိေစခ်င္တဲ့ အတြက္ မေျပာပေလာက္တဲ့ အသိေလးျဖင့္ အသိေပးျခင္းပါ။ ဒါ့အျပင္ ေလာက အလုပ္ေတြ လုပ္ေနရေပမယ့္ ဓမၼအလုပ္ကိုလည္း ၾကိဳးစားလုပ္ကိုင္ရင္း သံသရာ အတြက္ ရိကၡာထုပ္ ျပင္ၾကဖုိ႔ ႏိႈးေဆာ္အပ္ပါတယ္။
အႏွစ္ခ်ဳပ္ ဆုိရရင္… ေထရ၀ါဒ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား အေနနဲ႔ သစၥာတရားမ်ား၊ စစ္မွန္ေသာ တရားဓမၼမ်ားကုိ နာယူက်င့္ၾကံႏုိင္ဖုိ႔ အတြက္ အရင္ဆံုး မိမိတုိ႔ကိုယ္တုိင္ ဘာသာေရးအသိ၊ လူမ်ိဳးေရး အသိေတြပါ ရရွိေစခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ္တုိင္ ဘာသာျခားလူမ်ိဳးတေယာက္နဲ႔ ေနထုိင္ၿပီးေတာ့ တကယ့္တရားစစ္ကုိ က်င့္ၾကံႏုိင္ဖို႔ ဆုိတာ ခက္ခဲပါလိမ့္မယ္။ ေလာကနည္းအရ ၾကည့္ရင္လည္း ဘယ္လိုမွ လက္ခံမရေသာ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ိဳး ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ခဏတာ ေနရတဲ့ အခ်ိန္ေလးမွာ မိမိရဲ႕ မ်ိဳးရိုးဂုဏ္ကို ေစာင့္ထိန္းႏုိင္ေသာ၊ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ မ်ိဳးရိုးကုိပါ ေစာင့္ထိန္းႏုိင္ၾက ေသာ သူေတာ္ေကာင္းမ်ား ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားက်င့္ၾကံ ေနႏိုင္ၾကပါေစ။
“သူေတာ္ေကာင္းဓာတ္ တရားျမတ္ လႊမ္းပတ္ကမာၻ တည္ေစေသာ္”
"အေမး အေျဖ(၃)"
ကိုေအာင္ဦး
စာေရးသူသည္ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုခု သို႕တည္းမဟုတ္ အရာ၀တၱဳတစ္ခုခုကို မ်က္စိေရွ႕ျမင္မႈ၊ ေတြးမႈ ျဖစ္ေပၚလာခ်ိန္တြင္ ကပ္ရပ္ျဖစ္လာတဲ့ မေနာစိတ္က မေကာင္းတဲ့စိတ္။ ဥပမာ. ကားေမာင္းေနရင္းက တစ္ေယာက္က ေရွ႕ကျဖစ္ရင္ .. တုိက္လိုက္ရင္ ဘာျဖစ္သြားမလဲ။ ဓါးကို ကိုင္ထားခ်ိန္ တစ္ေယာက္ကို ထိုးလုိက္ရင္ ဘယ္လိုျဖစ္သြားမလဲ။ စသည္ျဖင့္ မေကာင္းတဲ့စိတ္က ကပ္ကပ္ပါလာပါတယ္။ သတိ၀င္ ၀င္ျခင္း ခ်က္ခ်င္းကို ျပန္ထိန္းေပမယ့္။ မေနာစိတ္က ျဖစ္ျပီးသြားျပီ။ စာေရးသူ သိခ်င္တာက ထိုစိတ္သည္ အကုသိုလ္ျဖစ္ပါသလား။ ထိုစိတ္ေပ်ာက္ေအာင္ မည္ကဲ့သို႕ စိတ္ကို ေလ့က်င့္ရပါမည္နည္း။ စာေရးသူသည္ တစ္ခါမွ တရားစခန္းဆိုသည္ကို မ၀င္ဘူးပါ။ တရားထိုင္ျခင္းကိုလည္း မျပဳလုပ္ဖူးပါ။ ထို႕ေၾကာင့္မ်ား စိတ္က ပ်ံ႕လြင့္လြယ္ျခင္း ျဖစ္သလား။ ေျဖၾကားေပးေစလိုပါသည္။
ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ ကိုေအာင္ဦး
စာေရးသူ
ေမးသင့္တဲ့ ေမးခြန္းေလးပါပဲ။ က်ေနာ္လည္း တရားစခန္း မ၀င္ခဲ့ဖူးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြရဲ႕ တရားဓမၼေတြ၊ စာအုပ္ေတြကုိ နာၾကား၊ ဖတ္မွတ္ၿပီး က်င့္ၾကံေနဆဲပါ ခင္ဗ်ာ။ ေမးခြန္းေတြေျဖတဲ့ ေနရာမွာ ေျဖတဲ့သူအေနနဲ႔ အင္မတန္ ဂရုစိုက္ရပါတယ္။ ကိုယ့္ေၾကာင့္ သူတပါး အသိမွား၊ အမွတ္မွားျဖစ္ေအာင္ ေရးမိ၊ ေျပာမိတယ္ဆုိရင္ အျပစ္ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္လည္း သိထားတဲ့ အသိေလးေတြကုိ အမွား မျဖစ္ရေအာင္ အတတ္ႏုိင္ဆံုး ထိန္းၿပီး ေျပာျပတာပါ။
ကားေမာင္းေနရင္းက တစ္ေယာက္က ေရွ႕ကျဖစ္ရင္း.. တုိက္လိုက္ရင္ ဘာျဖစ္သြားမလဲ။ ဓါးကို ကိုင္ထားခ်ိန္ တစ္ေယာက္ကို ထိုးလုိက္ရင္ ဘယ္လိုျဖစ္သြားမလဲ။ စသည္ျဖင့္ မေကာင္းတဲ့စိတ္က ကပ္ကပ္ပါလာ ပါတယ္။ သတိ၀င္ ၀င္ျခင္း ခ်က္ခ်င္းကို ျပန္ထိန္းေပမယ့္။ မေနာစိတ္က ျဖစ္ျပီးသြားျပီ။ စာေရးသူ သိခ်င္တာက ထိုစိတ္သည္ အကုသိုလ္ျဖစ္ပါသလား။
ဒီေနရာမွာ ကားနဲ႔ တုိက္လိုက္ခ်င္တာ၊ ဓါးနဲ႔ထုိးလိုက္ခ်င္တယ္ ဆုိတာက မေကာင္းတဲ့ ေစတသိတ္ေလးေတြ လာကပ္တဲ့ သေဘာေလးပါ။ အခု ေလာကီနယ္ပယ္မွာ ငါ၊ ငါ႔ဟာ၊ သူတပါး ဆုိတဲ့ အျမင္နဲ႔ ျမင္ေနတာကုိက ဒိ႒ိနဲ႔ ျမင္တဲ့ အျမင္ပါ။ အမွန္တရားမွာ ခႏၶာငါးပါးပဲ ရွိပါတယ္။ ဒါကုိ ခြဲၾကည့္ရင္ ရုပ္ခႏၶာ တစ္ပါးနဲ႔ နာမ္ခႏၶာေလးပါး ရွိတယ္။ အဲဒါေတြကုိ အမ်ားသိတာက ရုပ္၊ နာမ္ ဆုိတာေပါ့။ စိတ္နဲ႔ ေစတသိတ္ ေပါင္းၿပီး နာမ္လို႔ေခၚပါတယ္။ စိတ္ရဲ႕သဘာ၀က အၾကည္ဓာတ္ေလးပါ။ အဲဒီ စိတ္အၾကည္ဓာတ္ကို ေစတသိတ္က ၀င္ကပ္ၿပီး ျခယ္လွယ္တဲ့ အခါက်ေတာ့ စိတ္ေတြ ျဖစ္ၾကရတယ္။ ေကာင္းတဲ့ ေစတသိတ္ ကပ္ေတာ့ ကုသိုလ္စိတ္ ျဖစ္တယ္။ မေကာင္းတဲ့ ေစတသိတ္ ကပ္ေတာ့ အကုသိုလ္စိတ္ ျဖစ္ရတယ္။ ကားနဲ႔ တုိက္လိုက္ ခ်င္တာ၊ ဓါးနဲ႔ ထုိးလိုက္ခ်င္တာေတြက ေဒါသမူ စိတ္ေလးေတြ ျဖစ္တဲ့ သေဘာပါ။ အကုသိုလ္ ေစတသိတ္ေလးေတြ လာလာကပ္တာေပါ့။ ဒါကို ရွင္းေအာင္ေျပာရရင္ အကုသိုလ္ စိတ္ေတာ့ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆုိရမယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သတိနဲ႔ ကပ္ၿပီး သိလိုက္တ့ဲ အတြက္ ေရွ႕က ျဖစ္တဲ့ စိတ္သည္ ေနာက္ဆက္ျဖစ္မယ့္ အကုသိုလ္ တရားေတြကို ထိန္းၿပီးသား ျဖစ္ပါတယ္။ ကံတစ္ခုကုိ က်ဴးလြန္ရာမွာ ကာယကံ၊ မေနာကံ၊ ၀စီကံ စတဲ့ ကံသံုးပါနဲ႔ က်ဴးလြန္မိတာပဲ ရွိတာပါ။ ဒီလို က်ဴးလြန္တဲ့ ေနရာမွာ ကာယကံနဲ႔ ၀စီကံကို က်ဴးလြန္မိတယ္ဆုိရင္ ကံ အရာက အၿပီးေျမာက္ပါတယ္။ ျပန္ေတာင္းပန္လို႔ မရေတာ့တဲ့ သေဘာမ်ိဳးေပါ့၊ မေနာကံနဲ႔ က်ဴးလြန္မိရင္ေတာ့ ျပန္ေတာင္းပန္ရင္ အျပစ္က သက္သာရပါတယ္။
ဘုရားရွင္လက္ထက္တုန္းက ေသာရိယ ဆုိတဲ့ၿမိဳ႕မွာ သူေ႒းသား တေယာက္ရွိပါတယ္။ တေန႔ေတာ့ ျမစ္ဆိပ္မွာ ေရခ်ိဳး ေနစဥ္ ရဟႏၲာတစ္ပါး ေကာင္းကင္က ပ်ံၾကြသြားတာကုိ ျမင္ၿပီးေတာ့ ငါ့မိန္းမရဲ႕ အသာအေရဟာ ဒီ ကိုယ္ေတာ္လို ျဖစ္ရင္ ေကာင္းမွာပဲလို႔ စိတ္က ျပစ္မွားလိုက္တာနဲ႔ ေသာရိယၿမိဳ႕က သူေ႒းသားဟာ မိန္းမ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဒါနဲ႔ သူေ႒းသားဟာ ရွက္ၿပီးေတာ့ ၿမိဳ႔ကုိ မျပန္ေတာ့ပဲ တျခားၿမိဳ႕ တျမိဳ႕သြားၿပီးေနပါတယ္။ အဲဒီမွာပဲ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး သားႏွစ္ေယာက္ ေမြးပါတယ္။ တေန႔ေတာ့ အရင္ၿမိဳ႕က ကုန္သည္တေယာက္က သူေ႒းသား အိမ္ကုိ ေရာက္သြားပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူေ႒းသား (အမ်ိဳးသမီး ျဖစ္သြားတဲ့သူ) က ဧည့္၀တ္ေက်ေအာင္ ျပဳစုေပးတယ္။ ဘာလို႔ ဒီေလာက္ဧည့္၀တ္ေက်ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးရသလဲလို႔ ကုန္သည္က အမ်ိဳးသမီးကုိ ေမးတဲ့အခ်ိန္မွာ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးက သူဟာ တခ်ိန္က ေသာရိယၿမိဳ႕က သူေ႒းသား ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ရဟန္းတပါးကို ျပစ္မွားမိတဲ့ အတြက္ ယခုလို မိန္းမ ျဖစ္သြားရေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကုန္သည္က စိတ္နဲ႔ ျပစ္မွားတာဆုိ ရင္ ေတာင္ပန္းလို႔ ေက်ႏုိင္ေၾကာင္းေျပာၿပီး ရဟႏၲာဆီကုိ ေခၚသြားပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးလည္း ရဟႏၲာနဲ႔ေတြ႕တဲ့ အခ်ိန္မွာ သူက ျမစ္ဆိပ္မွာ ေရခ်ိဳးစဥ္ စိတ္နဲ႔ ျပစ္မွား မိေၾကာင္း ၀န္ခံၿပီး ေတာင္ပန္းလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ရဟႏၲာက ေက်နပ္ခြင့္လြတ္ေၾကာင္း ေျပာလိုက္တာနဲ႔ မိန္းမ အသြင္ကေန ေယာက်ာ္း အသြင္ကို ျပန္ေျပာင္းသြားပါတယ္။ ဒီေတာ့ မေနာကံနဲ႔ ျပစ္မွား မိရင္ ေက်ေအး ႏုိင္တယ္ဆိုတာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ရမယ္။
ဘုရားရွင္က ေဟာခဲ့တဲ့ အတုိင္းပဲ သတၱ၀ါတို႔ရဲ႕ စိတ္ဆုိတာ မေကာင္းမႈမွာ ေမြ႔ေလ်ာ္တတ္ပါတယ္။ လက္တစ္ဖ်စ္ အတြင္းမွာပဲ စိတ္ ကုေဋတစ္သိန္း ျဖစ္ရပါတယ္။ ထုိျဖစ္တဲ့ စိတ္ကလည္း ျဖစ္ၿပီး ခ်ဳပ္ရတဲ့ သေဘာရွိတယ္။ ဒါကို ရုတ္တရက္ဆုိေတာ့ ျမင္ရခက္သြားႏုိင္တယ္။ ဥပမာ.. က်ေနာ္တို႔ ငယ္ငယ္က သင္တဲ့ သက္တန္႔ေရာင္စဥ္ (၇) ခုကိုၾကည့္ပါ။ အဲဒီ (၇)မ်ိဳး ေရာင္စဥ္ကုိ တရစပ္လည္ေအာင္ လွည့္လိုက္ရင္ အျဖဴေရာင္ တခုတည္းလို႔ ထင္ရပါတယ္။ ဒီသေဘာအတုိင္းပါ။ စိတ္ေတြ တရစပ္ျဖစ္ေနေတာ့ စိတ္ဆုိတာ အေကာင္အထည္ၾကီး၊ ဒီစိတ္ၾကီးပဲ ဆက္တုိက္ျဖစ္ေနတယ္ ထင္ေနၾကရတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဘာစိတ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ခဏေလးနဲ႔ ျဖစ္ခ်ဳပ္ ဆုိတဲ့ သေဘာရွိတယ္ ဆုိတာ သိထားရမယ္။ သိတဲ့ အတုိင္းလည္း ကိုယ္ပုိင္ ဉာဏ္နဲ႔ ထုိးထြင္းျမင္ေအာင္ ၾကည့္ေနရမယ္။ ရႈတယ္၊ သိတယ္၊ ၾကည့္တယ္ ဆုိတာသည္ သေဘာကေတာ့ အတူတူ ပါပဲ။
စိတ္ျဖစ္လိုက္လို႔ အကုသိုလ္ျဖစ္လား ဆုိတဲ့ေနရာမွာ ျဖစ္လိုက္တဲ့ စိတ္အေပၚမွာ သတိမရွိပဲ ထင္ရာစိုင္းၿပီး ဆက္လုပ္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ အျပစ္ျဖစ္ရတာေပါ့။ ပုထုဇဥ္ သဘာ၀အရ စိတ္ေတြကေတာ့ ျဖစ္ရမွာပဲေလ။ ဒီေတာ့ ဘာစိတ္ျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ္က အသိေလး ရွိေနရမယ္။ ျဖစ္လာတဲ့ စိတ္ကုိ ကုိယ္က သတိထား၊ ၀ိရိယစုိက္ၿပီး ပညာမ်က္စိနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ သေဘာကုိ ေစာင့္ၾကည့္ေပးလိုက္ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ စိတ္ရဲ႕ သဘာ၀အရ ပ်က္တဲ့ လကၡဏာကုိ ေတြ႕ရမွာပဲ။ ဒီအတြက္ မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ႀကီးက သတိထား၊ ၀ိရိယစိုက္၊ ဉာဏ္နဲ႔ ၾကည့္လို႔ ဆံုးမေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ဒီတရားစကားသည္ က်ေနာ္တို႔ ေတြအတြက္ အဖုိးျဖတ္လို႔ မရႏုိင္တဲ့ စကားပါပဲ။
ပထမေတာ့ ကိုယ္က ကားေမာင္းရင္း သတိေလးထားေနမယ္၊ ဓါးကိုင္ထားတာကို သတိေလး ထားေနမယ္ ဒါကုိ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျဖစ္လာတဲ့ ကားနဲ႔ တုိက္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေလးေပၚလာရင္ ဒီစိတ္ေလးကို သိေပးေနလိုက္ပါ။ သူရဲ႕ သဘာ၀ကုိ ကုိယ္က အကဲခက္ သံုးသပ္ၿပီး ေနလိုက္ေတာ့ သူသည္ ပ်က္စီးတတ္တဲ့ သေဘာပါလား ဆုိတာ ျမင္သြားတာေပါ႔။ အပ်က္ကို ျမင္သြားတဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့ ကိုယ္က ကားနဲ႔ တကယ္တုိက္တယ္ ဆုိတဲ့ သခၤါရတရားေတြကုိ မျပဳလုပ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဥပမာ.. ကိေလသာရန္သူကေတာ့ ကိုယ့္ကုိ တုိက္ဖုိ႔လာတာေပါ့။ ဒါကို ကုိယ္က သတိရွိၿပီး ျပန္မတုိက္ေတာ့ပဲ အယံုသြင္းလို႕ သူ႔လူ ကိုယ့္ဘက္သား လုပ္လိုက္တဲ့ သေဘာပါပဲ။ ကိုယ္က ဒီသေဘာကို မသိပဲ တိုက္မယ္ဆုိရင္ ကုိယ္လည္း ခံစားသြားရမွာပဲ။ ဒီလို တုန္႔ျပန္တာသည္ ဉာဏ္မြဲသူေတြ အလုပ္ပါ။ ကုိယ္က သတိေလးထားၿပီး ေစာင့္ဖမ္းလိုက္ေတာ့ ရန္သူက မိတ္ေဆြျဖစ္ရၿပီေပါ့။ ဒါသည္ ဉာဏ္ဦးသြားတဲ့ သေဘာပါ။ အပ်က္ကုိ သိေတာ့ သခၤါရတရားေတြ ဆက္ၿပီး မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ သခၤါရခ်ဳပ္ေတာ့ ကံခ်ဳပ္တယ္။ ကံခ်ဳပ္ေတာ့ သံသရာပ်က္တယ္။ ဒီေတာ့ ကိုယ္ဘာျဖစ္တယ္ဆုိတာကုိ သိေပးဖုိ႔ အဓိက က်ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ၾကီးက အေသမဦးခင္ ဉာဏ္ဦးေအာင္ ၾကိဳးစားၾကလို႔ ဆံုးမခဲ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေန႔စဥ္ ဘ၀ေတြမွာ ဘာစိတ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ရဲ႕သေဘာကုိ ေစာင့္ၾကည့္တဲ့ သတိေလးနဲ႔ ေနေနတာကုိ ၀ိပႆနာ အသိနဲ႔ ေနတယ္လို႔ ဆုိတာပါပဲ။ ဒါသည္ အျမတ္ဆံုးေသာ ဘ၀ေနနည္းပါ။ ထုိ႔အတူ ေသနည္းသည္လည္း ဒီအတုိင္းပါ။
ေတာရႈပ္ေလ၊ ထင္းရေလ ဆုိတဲ့ သေဘာေလးကုိ မွတ္ထားပါ။ ဓါးပါဖုိ႔ေတာ့ လိုတာေပါ့။ ဓါးမပါတဲ့သူကေတာ့ ခ်ံဳေတြနဲ႔ ၿငိရမွာပဲ။ ေတာရႈပ္တယ္ဆိုတာ က်ေတာ္တုိ႔ ေလာကီမွာ အာရံုေတြက အင္မတန္ရႈပ္လြန္းတဲ့ သေဘာပါ။ ဒါကုိ ကိုယ္က မသိပဲ အာရံုအလိုက္မွားရင္ေတာ့ ကိေလသာ ခ်ံဳမွာ ၿငိရမွာပါ။ ဓါးပါတဲ့ သူကေတာ့ ထင္းရပါလိမ့္မယ္။ ဓါးဆုိတာကေတာ့ သတိတရားပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေန႔စဥ္ဘ၀ေတြမွာ အခ်ိန္တုိင္း သတိေလး နဲ႔ ေနႏုိင္ေအာင္ ၾကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ ဓါးရွိၿပီး ခုတ္ဖုိ႔ လိုသလို သတိရွိၿပီး သိဖုိ႔လိုပါတယ္။ ခုတ္ေလ ထင္းရေလ ဆုိသလို အသိရွိေလ ခ်မ္းသာေလပါပဲ။
ဒါဆုိရင္ ေမးခြန္းအားလံုးကို ေျဖၿပီး ျဖစ္ပါၿပီ။ လက္ေတြက်င့္သံုး လိုက္နာကာ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာကုိ ရရွိ ခံစားႏုိင္ပါေစ ခင္ဗ်ာ။
ေအာင္ဦး
စာေရးသူသည္ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုခု သို႕တည္းမဟုတ္ အရာ၀တၱဳတစ္ခုခုကို မ်က္စိေရွ႕ျမင္မႈ၊ ေတြးမႈ ျဖစ္ေပၚလာခ်ိန္တြင္ ကပ္ရပ္ျဖစ္လာတဲ့ မေနာစိတ္က မေကာင္းတဲ့စိတ္။ ဥပမာ. ကားေမာင္းေနရင္းက တစ္ေယာက္က ေရွ႕ကျဖစ္ရင္ .. တုိက္လိုက္ရင္ ဘာျဖစ္သြားမလဲ။ ဓါးကို ကိုင္ထားခ်ိန္ တစ္ေယာက္ကို ထိုးလုိက္ရင္ ဘယ္လိုျဖစ္သြားမလဲ။ စသည္ျဖင့္ မေကာင္းတဲ့စိတ္က ကပ္ကပ္ပါလာပါတယ္။ သတိ၀င္ ၀င္ျခင္း ခ်က္ခ်င္းကို ျပန္ထိန္းေပမယ့္။ မေနာစိတ္က ျဖစ္ျပီးသြားျပီ။ စာေရးသူ သိခ်င္တာက ထိုစိတ္သည္ အကုသိုလ္ျဖစ္ပါသလား။ ထိုစိတ္ေပ်ာက္ေအာင္ မည္ကဲ့သို႕ စိတ္ကို ေလ့က်င့္ရပါမည္နည္း။ စာေရးသူသည္ တစ္ခါမွ တရားစခန္းဆိုသည္ကို မ၀င္ဘူးပါ။ တရားထိုင္ျခင္းကိုလည္း မျပဳလုပ္ဖူးပါ။ ထို႕ေၾကာင့္မ်ား စိတ္က ပ်ံ႕လြင့္လြယ္ျခင္း ျဖစ္သလား။ ေျဖၾကားေပးေစလိုပါသည္။
ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ ကိုေအာင္ဦး
စာေရးသူ
ေမးသင့္တဲ့ ေမးခြန္းေလးပါပဲ။ က်ေနာ္လည္း တရားစခန္း မ၀င္ခဲ့ဖူးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြရဲ႕ တရားဓမၼေတြ၊ စာအုပ္ေတြကုိ နာၾကား၊ ဖတ္မွတ္ၿပီး က်င့္ၾကံေနဆဲပါ ခင္ဗ်ာ။ ေမးခြန္းေတြေျဖတဲ့ ေနရာမွာ ေျဖတဲ့သူအေနနဲ႔ အင္မတန္ ဂရုစိုက္ရပါတယ္။ ကိုယ့္ေၾကာင့္ သူတပါး အသိမွား၊ အမွတ္မွားျဖစ္ေအာင္ ေရးမိ၊ ေျပာမိတယ္ဆုိရင္ အျပစ္ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္လည္း သိထားတဲ့ အသိေလးေတြကုိ အမွား မျဖစ္ရေအာင္ အတတ္ႏုိင္ဆံုး ထိန္းၿပီး ေျပာျပတာပါ။
ကားေမာင္းေနရင္းက တစ္ေယာက္က ေရွ႕ကျဖစ္ရင္း.. တုိက္လိုက္ရင္ ဘာျဖစ္သြားမလဲ။ ဓါးကို ကိုင္ထားခ်ိန္ တစ္ေယာက္ကို ထိုးလုိက္ရင္ ဘယ္လိုျဖစ္သြားမလဲ။ စသည္ျဖင့္ မေကာင္းတဲ့စိတ္က ကပ္ကပ္ပါလာ ပါတယ္။ သတိ၀င္ ၀င္ျခင္း ခ်က္ခ်င္းကို ျပန္ထိန္းေပမယ့္။ မေနာစိတ္က ျဖစ္ျပီးသြားျပီ။ စာေရးသူ သိခ်င္တာက ထိုစိတ္သည္ အကုသိုလ္ျဖစ္ပါသလား။
ဒီေနရာမွာ ကားနဲ႔ တုိက္လိုက္ခ်င္တာ၊ ဓါးနဲ႔ထုိးလိုက္ခ်င္တယ္ ဆုိတာက မေကာင္းတဲ့ ေစတသိတ္ေလးေတြ လာကပ္တဲ့ သေဘာေလးပါ။ အခု ေလာကီနယ္ပယ္မွာ ငါ၊ ငါ႔ဟာ၊ သူတပါး ဆုိတဲ့ အျမင္နဲ႔ ျမင္ေနတာကုိက ဒိ႒ိနဲ႔ ျမင္တဲ့ အျမင္ပါ။ အမွန္တရားမွာ ခႏၶာငါးပါးပဲ ရွိပါတယ္။ ဒါကုိ ခြဲၾကည့္ရင္ ရုပ္ခႏၶာ တစ္ပါးနဲ႔ နာမ္ခႏၶာေလးပါး ရွိတယ္။ အဲဒါေတြကုိ အမ်ားသိတာက ရုပ္၊ နာမ္ ဆုိတာေပါ့။ စိတ္နဲ႔ ေစတသိတ္ ေပါင္းၿပီး နာမ္လို႔ေခၚပါတယ္။ စိတ္ရဲ႕သဘာ၀က အၾကည္ဓာတ္ေလးပါ။ အဲဒီ စိတ္အၾကည္ဓာတ္ကို ေစတသိတ္က ၀င္ကပ္ၿပီး ျခယ္လွယ္တဲ့ အခါက်ေတာ့ စိတ္ေတြ ျဖစ္ၾကရတယ္။ ေကာင္းတဲ့ ေစတသိတ္ ကပ္ေတာ့ ကုသိုလ္စိတ္ ျဖစ္တယ္။ မေကာင္းတဲ့ ေစတသိတ္ ကပ္ေတာ့ အကုသိုလ္စိတ္ ျဖစ္ရတယ္။ ကားနဲ႔ တုိက္လိုက္ ခ်င္တာ၊ ဓါးနဲ႔ ထုိးလိုက္ခ်င္တာေတြက ေဒါသမူ စိတ္ေလးေတြ ျဖစ္တဲ့ သေဘာပါ။ အကုသိုလ္ ေစတသိတ္ေလးေတြ လာလာကပ္တာေပါ့။ ဒါကို ရွင္းေအာင္ေျပာရရင္ အကုသိုလ္ စိတ္ေတာ့ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆုိရမယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သတိနဲ႔ ကပ္ၿပီး သိလိုက္တ့ဲ အတြက္ ေရွ႕က ျဖစ္တဲ့ စိတ္သည္ ေနာက္ဆက္ျဖစ္မယ့္ အကုသိုလ္ တရားေတြကို ထိန္းၿပီးသား ျဖစ္ပါတယ္။ ကံတစ္ခုကုိ က်ဴးလြန္ရာမွာ ကာယကံ၊ မေနာကံ၊ ၀စီကံ စတဲ့ ကံသံုးပါနဲ႔ က်ဴးလြန္မိတာပဲ ရွိတာပါ။ ဒီလို က်ဴးလြန္တဲ့ ေနရာမွာ ကာယကံနဲ႔ ၀စီကံကို က်ဴးလြန္မိတယ္ဆုိရင္ ကံ အရာက အၿပီးေျမာက္ပါတယ္။ ျပန္ေတာင္းပန္လို႔ မရေတာ့တဲ့ သေဘာမ်ိဳးေပါ့၊ မေနာကံနဲ႔ က်ဴးလြန္မိရင္ေတာ့ ျပန္ေတာင္းပန္ရင္ အျပစ္က သက္သာရပါတယ္။
ဘုရားရွင္လက္ထက္တုန္းက ေသာရိယ ဆုိတဲ့ၿမိဳ႕မွာ သူေ႒းသား တေယာက္ရွိပါတယ္။ တေန႔ေတာ့ ျမစ္ဆိပ္မွာ ေရခ်ိဳး ေနစဥ္ ရဟႏၲာတစ္ပါး ေကာင္းကင္က ပ်ံၾကြသြားတာကုိ ျမင္ၿပီးေတာ့ ငါ့မိန္းမရဲ႕ အသာအေရဟာ ဒီ ကိုယ္ေတာ္လို ျဖစ္ရင္ ေကာင္းမွာပဲလို႔ စိတ္က ျပစ္မွားလိုက္တာနဲ႔ ေသာရိယၿမိဳ႕က သူေ႒းသားဟာ မိန္းမ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဒါနဲ႔ သူေ႒းသားဟာ ရွက္ၿပီးေတာ့ ၿမိဳ႔ကုိ မျပန္ေတာ့ပဲ တျခားၿမိဳ႕ တျမိဳ႕သြားၿပီးေနပါတယ္။ အဲဒီမွာပဲ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး သားႏွစ္ေယာက္ ေမြးပါတယ္။ တေန႔ေတာ့ အရင္ၿမိဳ႕က ကုန္သည္တေယာက္က သူေ႒းသား အိမ္ကုိ ေရာက္သြားပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူေ႒းသား (အမ်ိဳးသမီး ျဖစ္သြားတဲ့သူ) က ဧည့္၀တ္ေက်ေအာင္ ျပဳစုေပးတယ္။ ဘာလို႔ ဒီေလာက္ဧည့္၀တ္ေက်ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးရသလဲလို႔ ကုန္သည္က အမ်ိဳးသမီးကုိ ေမးတဲ့အခ်ိန္မွာ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးက သူဟာ တခ်ိန္က ေသာရိယၿမိဳ႕က သူေ႒းသား ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ရဟန္းတပါးကို ျပစ္မွားမိတဲ့ အတြက္ ယခုလို မိန္းမ ျဖစ္သြားရေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကုန္သည္က စိတ္နဲ႔ ျပစ္မွားတာဆုိ ရင္ ေတာင္ပန္းလို႔ ေက်ႏုိင္ေၾကာင္းေျပာၿပီး ရဟႏၲာဆီကုိ ေခၚသြားပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးလည္း ရဟႏၲာနဲ႔ေတြ႕တဲ့ အခ်ိန္မွာ သူက ျမစ္ဆိပ္မွာ ေရခ်ိဳးစဥ္ စိတ္နဲ႔ ျပစ္မွား မိေၾကာင္း ၀န္ခံၿပီး ေတာင္ပန္းလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ရဟႏၲာက ေက်နပ္ခြင့္လြတ္ေၾကာင္း ေျပာလိုက္တာနဲ႔ မိန္းမ အသြင္ကေန ေယာက်ာ္း အသြင္ကို ျပန္ေျပာင္းသြားပါတယ္။ ဒီေတာ့ မေနာကံနဲ႔ ျပစ္မွား မိရင္ ေက်ေအး ႏုိင္တယ္ဆိုတာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ရမယ္။
ဘုရားရွင္က ေဟာခဲ့တဲ့ အတုိင္းပဲ သတၱ၀ါတို႔ရဲ႕ စိတ္ဆုိတာ မေကာင္းမႈမွာ ေမြ႔ေလ်ာ္တတ္ပါတယ္။ လက္တစ္ဖ်စ္ အတြင္းမွာပဲ စိတ္ ကုေဋတစ္သိန္း ျဖစ္ရပါတယ္။ ထုိျဖစ္တဲ့ စိတ္ကလည္း ျဖစ္ၿပီး ခ်ဳပ္ရတဲ့ သေဘာရွိတယ္။ ဒါကို ရုတ္တရက္ဆုိေတာ့ ျမင္ရခက္သြားႏုိင္တယ္။ ဥပမာ.. က်ေနာ္တို႔ ငယ္ငယ္က သင္တဲ့ သက္တန္႔ေရာင္စဥ္ (၇) ခုကိုၾကည့္ပါ။ အဲဒီ (၇)မ်ိဳး ေရာင္စဥ္ကုိ တရစပ္လည္ေအာင္ လွည့္လိုက္ရင္ အျဖဴေရာင္ တခုတည္းလို႔ ထင္ရပါတယ္။ ဒီသေဘာအတုိင္းပါ။ စိတ္ေတြ တရစပ္ျဖစ္ေနေတာ့ စိတ္ဆုိတာ အေကာင္အထည္ၾကီး၊ ဒီစိတ္ၾကီးပဲ ဆက္တုိက္ျဖစ္ေနတယ္ ထင္ေနၾကရတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဘာစိတ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ခဏေလးနဲ႔ ျဖစ္ခ်ဳပ္ ဆုိတဲ့ သေဘာရွိတယ္ ဆုိတာ သိထားရမယ္။ သိတဲ့ အတုိင္းလည္း ကိုယ္ပုိင္ ဉာဏ္နဲ႔ ထုိးထြင္းျမင္ေအာင္ ၾကည့္ေနရမယ္။ ရႈတယ္၊ သိတယ္၊ ၾကည့္တယ္ ဆုိတာသည္ သေဘာကေတာ့ အတူတူ ပါပဲ။
စိတ္ျဖစ္လိုက္လို႔ အကုသိုလ္ျဖစ္လား ဆုိတဲ့ေနရာမွာ ျဖစ္လိုက္တဲ့ စိတ္အေပၚမွာ သတိမရွိပဲ ထင္ရာစိုင္းၿပီး ဆက္လုပ္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ အျပစ္ျဖစ္ရတာေပါ့။ ပုထုဇဥ္ သဘာ၀အရ စိတ္ေတြကေတာ့ ျဖစ္ရမွာပဲေလ။ ဒီေတာ့ ဘာစိတ္ျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ္က အသိေလး ရွိေနရမယ္။ ျဖစ္လာတဲ့ စိတ္ကုိ ကုိယ္က သတိထား၊ ၀ိရိယစုိက္ၿပီး ပညာမ်က္စိနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ သေဘာကုိ ေစာင့္ၾကည့္ေပးလိုက္ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ စိတ္ရဲ႕ သဘာ၀အရ ပ်က္တဲ့ လကၡဏာကုိ ေတြ႕ရမွာပဲ။ ဒီအတြက္ မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ႀကီးက သတိထား၊ ၀ိရိယစိုက္၊ ဉာဏ္နဲ႔ ၾကည့္လို႔ ဆံုးမေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ဒီတရားစကားသည္ က်ေနာ္တို႔ ေတြအတြက္ အဖုိးျဖတ္လို႔ မရႏုိင္တဲ့ စကားပါပဲ။
ပထမေတာ့ ကိုယ္က ကားေမာင္းရင္း သတိေလးထားေနမယ္၊ ဓါးကိုင္ထားတာကို သတိေလး ထားေနမယ္ ဒါကုိ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျဖစ္လာတဲ့ ကားနဲ႔ တုိက္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေလးေပၚလာရင္ ဒီစိတ္ေလးကို သိေပးေနလိုက္ပါ။ သူရဲ႕ သဘာ၀ကုိ ကုိယ္က အကဲခက္ သံုးသပ္ၿပီး ေနလိုက္ေတာ့ သူသည္ ပ်က္စီးတတ္တဲ့ သေဘာပါလား ဆုိတာ ျမင္သြားတာေပါ႔။ အပ်က္ကို ျမင္သြားတဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့ ကိုယ္က ကားနဲ႔ တကယ္တုိက္တယ္ ဆုိတဲ့ သခၤါရတရားေတြကုိ မျပဳလုပ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဥပမာ.. ကိေလသာရန္သူကေတာ့ ကိုယ့္ကုိ တုိက္ဖုိ႔လာတာေပါ့။ ဒါကို ကုိယ္က သတိရွိၿပီး ျပန္မတုိက္ေတာ့ပဲ အယံုသြင္းလို႕ သူ႔လူ ကိုယ့္ဘက္သား လုပ္လိုက္တဲ့ သေဘာပါပဲ။ ကိုယ္က ဒီသေဘာကို မသိပဲ တိုက္မယ္ဆုိရင္ ကုိယ္လည္း ခံစားသြားရမွာပဲ။ ဒီလို တုန္႔ျပန္တာသည္ ဉာဏ္မြဲသူေတြ အလုပ္ပါ။ ကုိယ္က သတိေလးထားၿပီး ေစာင့္ဖမ္းလိုက္ေတာ့ ရန္သူက မိတ္ေဆြျဖစ္ရၿပီေပါ့။ ဒါသည္ ဉာဏ္ဦးသြားတဲ့ သေဘာပါ။ အပ်က္ကုိ သိေတာ့ သခၤါရတရားေတြ ဆက္ၿပီး မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ သခၤါရခ်ဳပ္ေတာ့ ကံခ်ဳပ္တယ္။ ကံခ်ဳပ္ေတာ့ သံသရာပ်က္တယ္။ ဒီေတာ့ ကိုယ္ဘာျဖစ္တယ္ဆုိတာကုိ သိေပးဖုိ႔ အဓိက က်ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ၾကီးက အေသမဦးခင္ ဉာဏ္ဦးေအာင္ ၾကိဳးစားၾကလို႔ ဆံုးမခဲ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေန႔စဥ္ ဘ၀ေတြမွာ ဘာစိတ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ရဲ႕သေဘာကုိ ေစာင့္ၾကည့္တဲ့ သတိေလးနဲ႔ ေနေနတာကုိ ၀ိပႆနာ အသိနဲ႔ ေနတယ္လို႔ ဆုိတာပါပဲ။ ဒါသည္ အျမတ္ဆံုးေသာ ဘ၀ေနနည္းပါ။ ထုိ႔အတူ ေသနည္းသည္လည္း ဒီအတုိင္းပါ။
ေတာရႈပ္ေလ၊ ထင္းရေလ ဆုိတဲ့ သေဘာေလးကုိ မွတ္ထားပါ။ ဓါးပါဖုိ႔ေတာ့ လိုတာေပါ့။ ဓါးမပါတဲ့သူကေတာ့ ခ်ံဳေတြနဲ႔ ၿငိရမွာပဲ။ ေတာရႈပ္တယ္ဆိုတာ က်ေတာ္တုိ႔ ေလာကီမွာ အာရံုေတြက အင္မတန္ရႈပ္လြန္းတဲ့ သေဘာပါ။ ဒါကုိ ကိုယ္က မသိပဲ အာရံုအလိုက္မွားရင္ေတာ့ ကိေလသာ ခ်ံဳမွာ ၿငိရမွာပါ။ ဓါးပါတဲ့ သူကေတာ့ ထင္းရပါလိမ့္မယ္။ ဓါးဆုိတာကေတာ့ သတိတရားပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေန႔စဥ္ဘ၀ေတြမွာ အခ်ိန္တုိင္း သတိေလး နဲ႔ ေနႏုိင္ေအာင္ ၾကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ ဓါးရွိၿပီး ခုတ္ဖုိ႔ လိုသလို သတိရွိၿပီး သိဖုိ႔လိုပါတယ္။ ခုတ္ေလ ထင္းရေလ ဆုိသလို အသိရွိေလ ခ်မ္းသာေလပါပဲ။
ဒါဆုိရင္ ေမးခြန္းအားလံုးကို ေျဖၿပီး ျဖစ္ပါၿပီ။ လက္ေတြက်င့္သံုး လိုက္နာကာ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာကုိ ရရွိ ခံစားႏုိင္ပါေစ ခင္ဗ်ာ။
ေအာင္ဦး
"အေမး အေျဖ(၂)"
လာေရာက္ဖတ္ရွုပါတယ္ဗ်ာ... ကၽြန္ေတာ္လည္း ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီးေတာ႔ ဒီက ဆရာ/မ ေတြကုိ သင္ခန္းစာ ခဏတာနားတဲ႔ အခ်ိန္မွာ ေၿပာၿပၿခင္တယ္။ ရွင္းၿပဖုိ႔ရာက နည္းနည္းေတာ႔ အခက္ခဲရွိတယ္... ေၿပာၿပၿခင္တာထက္ ကုိယ္ကုိတုိင္က ေကာင္းေကာင္းမသိတာခတ္ေနတယ္.:D.
ဗုဒၶရဲ႔ ရဟန္းေတာ္ေတြ ပတ္သတ္ၿပီးေၿပာၿပၿခင္တာ.. .ၿဖစ္နုိင္ရင္ အၿခားဘာသာေတြမွာ မရွိမၿမင္နုိင္ မေတြ႔ဖူးတဲ႔ ဗုဒၶဘာသာရဲ႔ ထူးဆန္းတဲ႔ ၿဖစ္ရပ္ေလးေတြကုိ ေၿပာၿပၿခင္တာ... ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အရင္တုန္းက ၾကားဖူးတဲ႔ အရာေလးတစ္ခုပါ..ဟုတ္မဟုတ္ေတာ႔မသိဘူး... နုိင္ငံၿခားသားေတြ ၿမန္မာနုိင္ငံကုိလာတဲ႔ အခါမွာ ေကာင္းကင္ မွာ ရဟန္းေတာ္ေတြ ကုိေတြ႔ရတဲ႔ ၿဖစ္စဥ္ေတြ.. မၾကာေသးခင္ကလုိ႔ ေၿပာတဲ႔ ၿဖစ္စဥ္တစ္ခုၿဖစ္တ့ဲ မႏၱေလးမွာ လည္း အဲဒီလို မ်ိဳးၿဖစ္ခဲ႔တဲ႔ ေကာင္းကင္ေပၚသုိ႔ ရဟန္းေတာ္ ပ်ံတတ္သြားတဲ႔ ၿဖစ္စဥ္မ်ိဳးေတြ.. .အဲဒါမ်ိဳးေတြကုိ ေၿပာၿပၿခင္တာ... ဘာသာေရးကုိ ၾကြား၀ါၿခင္လို႔ေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး... ဘာသာၿခားလူမ်ိဳး ေတြကုိ ဒီလုိထူးဆန္း ၿဖစ္ရပ္မ်ိဳးေတြနဲ႔ မိမိတုိ႔ဗုဒၶဘာသာမွာ အမွန္တကယ္ က်င္႔ၾကံအားထုတ္မယ္ဆုိရင္ ဒီလိုမ်ိဳးေတြ တကယ္လက္ေတြ႔ ၿဖစ္နုိင္တယ္ဆုိတာေတြကုိ ေၿပာၿပၿခင္လုိ႔ပါ... ဒီလုိထူးဆန္းၿဖစ္စဥ္ေလးေတြကုိ ဘုရားရွင္ လက္ထက္ကမဟုတ္ပဲ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ကာလမွာပဲ ၿဖစ္ခဲ႔တဲ႔ ၿဖစ္စဥ္ေလးေတြရွိရင္ ေၿပာၿပေပးပါ..
.သိၿခင္လို႔ပါ..ေက်းဇဴးတင္ပါတယ္..
ေမးထားတဲ့ ေမးခြန္းကိုဖတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္သံုးသပ္ မိတာေလးေတြကုိ ေျဖေပးလိုက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းစာေတြကို တဖက္က လုပ္ေနရတဲ့ အခ်ိန္လဲျဖစ္၊ စာအုပ္ေတြ အကိုးအကားလဲ မစံုလင္တာေၾကာင့္ ယခုမ်က္ေမွာက္ေခတ္ ထူးဆန္းတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ အေၾကာင္းကိုလည္း အေသးစိတ္ေတာ့ က်န္ေတာ္ မရွင္းျပႏုိင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေမးခြန္းကို ဦးတည္ခ်က္မလြဲေအာင္ေတာ့ အတတ္ႏုိင္ဆံုး ၾကိဳးစားေျဖလိုက္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။
ဘာသာတရားကို ကုိယ္က ရွင္းျပခ်င္တာဆုိေတာ့ ပထမဆံုးကုိယ္တုိင္ သိရွိထားေအာင္ လုပ္ထားရမယ္။ ကိုယ့္မွ မရွိထားရင္ ဘာမွ ေျပာတတ္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဥပမာ.. သူမ်ားကို မုန္႔ဖုိ႔ ၅ က်ပ္ေပးမယ္ဆုိပါစို႔.. ကိုယ့္မွာ ရွိမွ ေပးလို႔ရမယ္။ သူမ်ားဆီမွာ၊ ဘဏ္ေတြမွာ ရွိေနတဲ့ ပိုက္ဆံေတြက ကုိယ္ပိုင္တာမွ မဟုတ္တာ။ ဘယ္လိုေပးလို႔ ရပါ့မလဲ။ ဒီသေဘာေလးလိုပါ။ ဘုရားေဟာ ပိဋကတ္ေတာ္ေတြ၊ စာအုပ္ေတြ၊ တရားေတြ မ်ားစြာ ရွိတာေတာ့ မွန္ပါတယ္။ ကိုယ့္မွာ ဘာတရားမွ မရွိထားရင္ ဘာကိုမွ ေျပာတတ္မွာ မဟုတ္ပါ။ ေပးတတ္မွာ မဟုတ္ပါ။ ကိုယ္က ေပးခ်င္တဲ့ သူဆုိေတာ့ ရွိဖုိ႔ေတာ့ လိုတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ကုိယ့္မွာ ရွိဖို႔ လိုအပ္ၿပီလို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို အရင္ခ်သင့္ပါတယ္။ ကိုယ့္မွာ ရွိမွ သူမ်ားကိုလည္း ေပးလို႔ရမွာပဲေလ။ (က်ေနာ္လည္း ရွိေန၊ သိေနလြန္းလို႔ မဟုတ္ပါ။ ရွိဖို႔ လိုအပ္ေၾကာင္းကို သိေစခ်င္လို႔ပါ)။
ဗုဒၶေဟာၾကားခဲ့တဲ့ တရားေတြကို လက္ေတြ႔က်င့္ၾကံၿပီးေတာ့ ထူဆန္းျဖစ္ရပ္ေတြ ျဖစ္တဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြ အေၾကာင္းေျပာျပခ်င္တဲ့ သေဘာလို႔ ထင္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ထူးဆန္တယ္ ဆုိတဲ့ သေဘာကို အရင္ရွင္းျပပါမယ္။ မုိးေပၚပ်ံႏုိင္တာ၊ ေျမလွ်ိဳးႏုိင္တာေတြ ဆုိတာ သမထအားေကာင္းလို႔ စ်ာန္၊ အဘိညာဥ္ေတြရရင္ ျဖစ္ႏုိင္ၾကပါတယ္။ ရဟႏၲာတုိင္း စ်ာန္ မပ်ံႏုိင္ဘူးဆုိတာလဲ မွတ္ထားဖုိ႔ လိုပါမယ္။ စ်ာန္ရတုိင္းလည္း ရဟႏၲာ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ သိရမယ္။ ေမးခြန္းမွာပါသလို မႏၲေလးမွာ ရဟန္းေတာ္ တပါး ပ်ံတတ္တာကို ေတြ႕တယ္ဆုိတာ က်ေနာ္လည္း ၾကားဖူးပါတယ္။ ဟိုအရင္ အဂၤလိပ္ ေခတ္က ေလယာဥ္မွဴးေတြလည္း ေကာင္းကင္မွာ ပ်ံေနတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြကုိ ျမင္ခဲ့ၾကတယ္ ဆုိတဲ့ အေၾကာင္း စာေပေတြမွ ဖတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲလို ပ်ံေနတာေတြသည္ ရဟႏၲာေတြလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ေလာကီ က်င့္စဥ္ေတြေၾကာင့္ စ်ာန္ေတြရေနတာ လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ဗုဒၶဘာသာက ဒီေလာက္နဲ႔ တင္းတိမ္းဖုိ႔ မဟုတ္ပါ။ ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ သစၥာေလးပါးတရားေတြသည္ ဒုကၡခပ္သိမ္းၿငိမ္းတဲ့ ၿငိမ္းတဲ့ နိဗၺာန္ကို ေရာက္ဖုိ႔ ဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ပါ။ ထူးဆန္းစြာ လုပ္ေဆာင္ဖုိ႔ ရည္ရြယ္ရင္း မဟုတ္ပါ။ ဘုရားရွင္ကိုယ္တုိင္လည္း တန္းခိုးျပတာကုိ ပညတ္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ေနာင္အခ်ိန္မွာ တန္ခို္းမျပႏုိင္ရင္ လူေတြမၾကည္ညိဳစရာ ျဖစ္မယ္ဆုိတာ ၾကိဳတင္ျမင္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ လက္ထက္ကတည္းက ရဟန္းေတာ္ေတြ တန္ခိုးမျပရဆုိတာ ပညတ္ခဲ့တာပါ။ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္တုိင္လည္း လိုအပ္တဲ့ အခ်ိန္မွသာ တန္ခိုးျပေတာ္မူပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္း ဇာတ္ေတြကို ၾကားဖူးၾကမွာပါ။ ဒီမွာ အဓိက မွတ္ရမွာက သမၼာသမၺဳဒၶ ဘုရားရွင္သည္ တန္ခို္းျပျခင္းကို တားျမစ္ တယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ပါ။ ဘုရားရွင္ မေမြးဖြားမီကပင္ သုေဒၶါဓန မင္းႀကီး ကိုးကိုယ္တဲ့ ကာဠေဒ၀ီလ ရေသ့ႀကီးဆုိတာ ရွိပါတယ္။ ေလာကီ အဘိညာဥ္ရၿပီး ေရွ႕ကမာၻ(၄၀)၊ ေနာက္ကမာၻ(၄၀) ျမင္ႏုိင္စြမ္းရွိတယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ ကာဠေဒ၀ီလ ရေသ့က စ်ာန္အဘိညာဥ္ရ ျဖစ္လုိ႔ တာ၀တႎသာ တတ္ၿပီး ဆြမ္းခံေလ့ရွိပါတယ္။ ဒီေတာ့ စ်ာန္ေတြ၊ အဘိညာဥ္ေတြဆိုတာ သာသနာပမွာလည္း ရွိတယ္ဆုိတာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ထားရမယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ေထရ၀ါဒရဲ႕ သာသနာသည္သာ သစၥာေလးပါးကုိ ထုိးထြင္းသိျမင္ဖုိ႔ ျဖစ္တယ္ဆုိတာ ေျပာျပဖုိ႔ လိုပါလိမ့္မယ္။ ဒါနေတြ၊ သီလေတြ၊ သမထေတြဆုိတာ အျခားဘာသာေတြမွာလည္း ရွိပါတယ္။ ၀ိႆနာ ဘာ၀နာဆုိတာ ဘုရားပြင့္မွ သိခြင့္ရတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါသည္ ၃၁ ဘံုဆုိတဲ့ ေတာအုပ္ထဲက လြတ္ေျမာက္ရာကို ပို႔ေဆာင္ေပးမယ့္ အလုပ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သြားရမယ့္လမ္းကေတာ့ မဂ္ (မဂၢင္ရွစ္ပါး) လမ္းေပါ့။ ဒါေတြကုိ ဆက္ေျပာဖုိ႔က ကိုယ္တုိင္ အသိအားျဖင့္ ၾကြယ္၀ျပည့္ထားမွ ရပါလိမ့္မယ္။ အထူးအဆန္းျဖစ္တာကုိ ေျပာဖုိ႔ေတာ့ က်ေနာ့္ အေနနဲ႔ အားမေပးခ်င္ပါ။ အထူးအဆန္းကုိ ယံုရင္ အ႐ူးအႏွမ္းျဖစ္တတ္တယ္ ဆုိတဲ့ ဆံုးမစကားေလးကို မွတ္သားထားမိပါတယ္။ ခက္တာက က်ေနာ္တုိ႔ လူမ်ိဳးေတြကလည္း အထူးအဆန္းဆုိ ယံုလြယ္ၾကတယ္။ ဥပမာ.. ေပၚေတာ္မူ ဘုရားဆုိၿပီး အရင္က လိမ္တာေတြရွိခဲ့ၾကတယ္။ ဒါမ်ိဳးေတြကုိ ယံုလြယ္ၾကတယ္။ ဆရာေတာ္ အရွင္ဇ၀န တရားမွာေတာ့ ေပၚေတာ္မူဆိုတာ မိႈနဲ႔ မ်စ္ပဲ ရွိတယ္လို႔ ေဟာထားပါတယ္။
ဗုဒၶရဲ႕ တရားေတာ္ေတြကုိ တကယ္တမ္း လိုက္နာၿပီး အားထုတ္သိျမင္တဲ့ ရဟႏၲာႀကီးေတြသည္ အထင္ႀကီး ေလးစားမယ္ထင္တဲ့ အလုပ္ေတြကုိ မလုပ္ေတာ့ပါဘူး။ မၾကာခင္က ခႏၶာ၀န္ခ်သြားတဲ့ ရြာမြန္ ဆရာေတာ္ႀကီး ဆုိရင္ ခႏၶာ၀န္မခ်မီ (၇) ရက္အလိုမွာ ဆန္ျပဳတ္ဆြမ္းပို႔ေနက် ဒကာကုိ ဒီကေန႔က စၿပီး (၇) ရက္ ေက်ာင္းတံခါး ပိတ္ထားလိုက္ဦးမယ္လို႔ ေျပာကာ ျပတင္းေပါက္ကုိ ပိတ္ခဲ့ပါတယ္။ (၇)ရက္ေျမာက္တဲ့ေန႔မွာ တံခါးကို ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ပရိနိဗၺာန္ျပဳေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ေတြးၾကည့္လိုက္ပါ။ ၾကည္ညိဳစရာ အတုယူစရာပါပဲ။
မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီးကို လူတုိင္း သိၾကမွာပါ။ ရန္ကုန္မွာ ေရႊဥမင္ ဆရာေတာ္ၾကီးနဲ႔ မင္းကြန္းဆရာ ေတာ္ႀကီး ဆြမ္းစားတခုမွာ ဆံုပါတယ္။ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီးက ေဆးလိပ္ကိုင္ၿပီး မီးညွိမယ္ ဟန္ျပင္တဲ့ အခါမွာ ေရႊဥမင္ ဆရာေတာ္ၾကီးက မီးျခစ္ကုိဦးစြာယူၿပီးေတာ့ မီးညိွေပးဖုိ႔ ျပင္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ မင္းကြန္း ဆရာေတာ္ႀကီး အရွင္ဘုရား ညိွေပးတဲ့ ေဆးလိပ္မီးနဲ႔ေတာ့ ေဆးလိပ္မေသာက္၀ံ့ပါ ဘုရားဆိုၿပီး ေဆးလိပ္ကုိ ျပန္ခ်ခဲ့ပါတယ္။ ေရႊဥမင္ ဆရာေတာ္ႀကီးဆုိတာ ရဟႏၲာလို႔ မွတ္သားခဲ့ရပါတယ္။
ေ၀ဘူဆရာေတာ္ၾကီး၊ လယ္တီဆရာေတာ္ၾကီး၊ မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ၾကီး၊ စြန္းလြန္းဆရာေတာ္ႀကီး၊ မဟာစည္ ဆရာေတာ္ႀကီး၊ သဲအင္းဂူဆရာေတာ္ႀကီး စတဲ့ ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးေတြသည္ ဗုဒၶေဟာၾကားခဲ့တဲ့ တရားေတြ ကုိ လက္ေတြ႔ က်င့္ၾကံအားထုတ္ၿပီး (တခ်ိဳ႕) ခႏၶာဇာတ္ သိမ္းခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြပါ။ ဒီဆရာေတာ္ႀကီး ေတြရဲ႕ အက်င့္ေတြမွာ ထူးဆန္းစြာနဲ႔ လူေတြကုိ ျပသခဲ့တာ၊ ျမင္ေစခဲ့တာမ်ိဳးကို ေလ့လာ မေတြ႕ရွိခဲ့ပါဘူး။
ဒီအက်င့္ေတြ အသိေတြဆုိတာ က်ေနာ္တို႔ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ခ်င္းေတာင္ လူတုိင္းကုိ ေျပာလို႔ မရပါဘူး။ နိမ္ေျပာတဲ့ သေဘာမဟုတ္ပါဘူး ခင္ဗ်ာ။ တခ်ိဳ႕က ပုတီးစိပ္၊ ဘုရားသြားတာေလာက္ပဲ အဟုတ္ထင္ ေနၾကတာကုိ။ သစၥာတရား ၀ိပႆနာတရားေတြဆုိရင္ နာခံခ်င္တဲ့သူက နည္းပါတယ္။ ဒီေတာ့ အျခားဘာသာ၀င္ ဆုိတာက ပိုဆုိးမယ္ထင္တယ္။
အၾကံျပဳခ်င္တာက.. ထူးဆန္းတာေတြ ေျပာတာထက္ ကံ ကံ၏ အက်ိဳးအေၾကာင္းကုိ အရင္ေျပာၾကည့္ပါ။ ဒါကုိလက္ခံ ယံုၾကည့္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဆက္ေျပာၾကည့္ေပါ့။ ဒါက ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ အေျခခံပဲေလ။ ဘာသာ စကားေတာ့ အခက္ခဲ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း ေျပာၾကည့္ပါတယ္။ သူတို႔က သံဃာေတာ္ေတြ ဆြမ္းခံထြက္တာကို ေတာင္းတယ္လို႔ပဲ ထင္ေနတာပါ။ အရင္ဆံုး ေကာင္းတာလုပ္ရင္ ေကာင္းတာ ျဖစ္မယ္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းကုိ ယံုၾကည္ၿပီ ဆုိမွ သီလေစာင့္ထိန္းတာေတြ ဆက္ေျပာသင့္တယ္။ ေနာက္မွ အျခားဘာသာေတြမွာ မရွိေသးတဲ့ သစၥာတရား ေတြကုိ ေျပာျပတာ သင့္ေတာ္မယ္လို႔ ေတြးမိပါတယ္။ ဥပမာ ေဆာင္ေျပာရရင္.. နံရံကို လက္သီးနဲ႔ ထုိးရင္ ကိုယ့္လက္သီးလဲ နာရမွာပဲ။ အထုိးခံရတဲ့ အရာ၀တၳဳက ခၽြန္ထက္ရင္ ပိုၿပီးနာက်င္မယ္။ သက္ေရာက္မႈတုိင္းမွာ တန္ျပန္မႈ ရွိတယ္ဆုိတဲ့ နိယာမ အရ ေျပာၾကည့္ပါ။
တရားေတာ္ကုိ ေဆာင္ယူက်င့္သံုးလို႔ ေရာဂါေပ်ာက္ရတာေတြ၊ အႏၲရာကင္းတာေတြ ကေတာ့ အမ်ားအျပား ရွိတာေပါ့။ သမထေတြ လုပ္လို႔ သမာဓိအားေကာင္းရင္ စ်ာန္၊ အဘိညာဥ္ေတြရၿပီး မုိးပ်ံ ႏိုင္တာေတြလည္း ရွိၾကတာ အမွန္ပါ။ အျခားဘာသာကုိ ေျပာမွာ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ သူတို႔ စိတ္မွာ ဒီလို အထူးဆန္းျဖစ္ရံုပဲဆုိတဲ့ အသိ၀င္မွာ စုိးရိမ္တဲ့ အတြက္ ဒါေတြကုိ အေလးေပးၿပီး မေျပာဖုိ႔ အၾကံျပဳတာပါ ခင္ဗ်ာ။ က်ေနာ္တုိ႔ တရားဓမၼေတြက ဒီထက္မ်ားစြာ တန္းဖိုးထုိက္တန္ေသာ အတြက္ေၾကာင့္ပါ။ ဒီေလာက္ဆုိရင္ က်ေနာ့္ ေျပာခ်င္တဲ့ သေဘာကုိ နားလည္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။
က်ေနာ္ ေရးတဲ့ အထဲမွာ မရွင္းတာ ပါခဲ့ရင္ ေမးပါ။
စိတ္ခ်မ္းသာပါေစ…
ေအာင္ဦး
ဗုဒၶရဲ႔ ရဟန္းေတာ္ေတြ ပတ္သတ္ၿပီးေၿပာၿပၿခင္တာ.. .ၿဖစ္နုိင္ရင္ အၿခားဘာသာေတြမွာ မရွိမၿမင္နုိင္ မေတြ႔ဖူးတဲ႔ ဗုဒၶဘာသာရဲ႔ ထူးဆန္းတဲ႔ ၿဖစ္ရပ္ေလးေတြကုိ ေၿပာၿပၿခင္တာ... ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အရင္တုန္းက ၾကားဖူးတဲ႔ အရာေလးတစ္ခုပါ..ဟုတ္မဟုတ္ေတာ႔မသိဘူး... နုိင္ငံၿခားသားေတြ ၿမန္မာနုိင္ငံကုိလာတဲ႔ အခါမွာ ေကာင္းကင္ မွာ ရဟန္းေတာ္ေတြ ကုိေတြ႔ရတဲ႔ ၿဖစ္စဥ္ေတြ.. မၾကာေသးခင္ကလုိ႔ ေၿပာတဲ႔ ၿဖစ္စဥ္တစ္ခုၿဖစ္တ့ဲ မႏၱေလးမွာ လည္း အဲဒီလို မ်ိဳးၿဖစ္ခဲ႔တဲ႔ ေကာင္းကင္ေပၚသုိ႔ ရဟန္းေတာ္ ပ်ံတတ္သြားတဲ႔ ၿဖစ္စဥ္မ်ိဳးေတြ.. .အဲဒါမ်ိဳးေတြကုိ ေၿပာၿပၿခင္တာ... ဘာသာေရးကုိ ၾကြား၀ါၿခင္လို႔ေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး... ဘာသာၿခားလူမ်ိဳး ေတြကုိ ဒီလုိထူးဆန္း ၿဖစ္ရပ္မ်ိဳးေတြနဲ႔ မိမိတုိ႔ဗုဒၶဘာသာမွာ အမွန္တကယ္ က်င္႔ၾကံအားထုတ္မယ္ဆုိရင္ ဒီလိုမ်ိဳးေတြ တကယ္လက္ေတြ႔ ၿဖစ္နုိင္တယ္ဆုိတာေတြကုိ ေၿပာၿပၿခင္လုိ႔ပါ... ဒီလုိထူးဆန္းၿဖစ္စဥ္ေလးေတြကုိ ဘုရားရွင္ လက္ထက္ကမဟုတ္ပဲ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ကာလမွာပဲ ၿဖစ္ခဲ႔တဲ႔ ၿဖစ္စဥ္ေလးေတြရွိရင္ ေၿပာၿပေပးပါ..
.သိၿခင္လို႔ပါ..ေက်းဇဴးတင္ပါတယ္..
ေမးထားတဲ့ ေမးခြန္းကိုဖတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္သံုးသပ္ မိတာေလးေတြကုိ ေျဖေပးလိုက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းစာေတြကို တဖက္က လုပ္ေနရတဲ့ အခ်ိန္လဲျဖစ္၊ စာအုပ္ေတြ အကိုးအကားလဲ မစံုလင္တာေၾကာင့္ ယခုမ်က္ေမွာက္ေခတ္ ထူးဆန္းတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ အေၾကာင္းကိုလည္း အေသးစိတ္ေတာ့ က်န္ေတာ္ မရွင္းျပႏုိင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေမးခြန္းကို ဦးတည္ခ်က္မလြဲေအာင္ေတာ့ အတတ္ႏုိင္ဆံုး ၾကိဳးစားေျဖလိုက္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။
ဘာသာတရားကို ကုိယ္က ရွင္းျပခ်င္တာဆုိေတာ့ ပထမဆံုးကုိယ္တုိင္ သိရွိထားေအာင္ လုပ္ထားရမယ္။ ကိုယ့္မွ မရွိထားရင္ ဘာမွ ေျပာတတ္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဥပမာ.. သူမ်ားကို မုန္႔ဖုိ႔ ၅ က်ပ္ေပးမယ္ဆုိပါစို႔.. ကိုယ့္မွာ ရွိမွ ေပးလို႔ရမယ္။ သူမ်ားဆီမွာ၊ ဘဏ္ေတြမွာ ရွိေနတဲ့ ပိုက္ဆံေတြက ကုိယ္ပိုင္တာမွ မဟုတ္တာ။ ဘယ္လိုေပးလို႔ ရပါ့မလဲ။ ဒီသေဘာေလးလိုပါ။ ဘုရားေဟာ ပိဋကတ္ေတာ္ေတြ၊ စာအုပ္ေတြ၊ တရားေတြ မ်ားစြာ ရွိတာေတာ့ မွန္ပါတယ္။ ကိုယ့္မွာ ဘာတရားမွ မရွိထားရင္ ဘာကိုမွ ေျပာတတ္မွာ မဟုတ္ပါ။ ေပးတတ္မွာ မဟုတ္ပါ။ ကိုယ္က ေပးခ်င္တဲ့ သူဆုိေတာ့ ရွိဖုိ႔ေတာ့ လိုတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ကုိယ့္မွာ ရွိဖို႔ လိုအပ္ၿပီလို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို အရင္ခ်သင့္ပါတယ္။ ကိုယ့္မွာ ရွိမွ သူမ်ားကိုလည္း ေပးလို႔ရမွာပဲေလ။ (က်ေနာ္လည္း ရွိေန၊ သိေနလြန္းလို႔ မဟုတ္ပါ။ ရွိဖို႔ လိုအပ္ေၾကာင္းကို သိေစခ်င္လို႔ပါ)။
ဗုဒၶေဟာၾကားခဲ့တဲ့ တရားေတြကို လက္ေတြ႔က်င့္ၾကံၿပီးေတာ့ ထူဆန္းျဖစ္ရပ္ေတြ ျဖစ္တဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြ အေၾကာင္းေျပာျပခ်င္တဲ့ သေဘာလို႔ ထင္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ထူးဆန္တယ္ ဆုိတဲ့ သေဘာကို အရင္ရွင္းျပပါမယ္။ မုိးေပၚပ်ံႏုိင္တာ၊ ေျမလွ်ိဳးႏုိင္တာေတြ ဆုိတာ သမထအားေကာင္းလို႔ စ်ာန္၊ အဘိညာဥ္ေတြရရင္ ျဖစ္ႏုိင္ၾကပါတယ္။ ရဟႏၲာတုိင္း စ်ာန္ မပ်ံႏုိင္ဘူးဆုိတာလဲ မွတ္ထားဖုိ႔ လိုပါမယ္။ စ်ာန္ရတုိင္းလည္း ရဟႏၲာ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ သိရမယ္။ ေမးခြန္းမွာပါသလို မႏၲေလးမွာ ရဟန္းေတာ္ တပါး ပ်ံတတ္တာကို ေတြ႕တယ္ဆုိတာ က်ေနာ္လည္း ၾကားဖူးပါတယ္။ ဟိုအရင္ အဂၤလိပ္ ေခတ္က ေလယာဥ္မွဴးေတြလည္း ေကာင္းကင္မွာ ပ်ံေနတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြကုိ ျမင္ခဲ့ၾကတယ္ ဆုိတဲ့ အေၾကာင္း စာေပေတြမွ ဖတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲလို ပ်ံေနတာေတြသည္ ရဟႏၲာေတြလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ေလာကီ က်င့္စဥ္ေတြေၾကာင့္ စ်ာန္ေတြရေနတာ လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ဗုဒၶဘာသာက ဒီေလာက္နဲ႔ တင္းတိမ္းဖုိ႔ မဟုတ္ပါ။ ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ သစၥာေလးပါးတရားေတြသည္ ဒုကၡခပ္သိမ္းၿငိမ္းတဲ့ ၿငိမ္းတဲ့ နိဗၺာန္ကို ေရာက္ဖုိ႔ ဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ပါ။ ထူးဆန္းစြာ လုပ္ေဆာင္ဖုိ႔ ရည္ရြယ္ရင္း မဟုတ္ပါ။ ဘုရားရွင္ကိုယ္တုိင္လည္း တန္းခိုးျပတာကုိ ပညတ္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ေနာင္အခ်ိန္မွာ တန္ခို္းမျပႏုိင္ရင္ လူေတြမၾကည္ညိဳစရာ ျဖစ္မယ္ဆုိတာ ၾကိဳတင္ျမင္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ လက္ထက္ကတည္းက ရဟန္းေတာ္ေတြ တန္ခိုးမျပရဆုိတာ ပညတ္ခဲ့တာပါ။ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္တုိင္လည္း လိုအပ္တဲ့ အခ်ိန္မွသာ တန္ခိုးျပေတာ္မူပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္း ဇာတ္ေတြကို ၾကားဖူးၾကမွာပါ။ ဒီမွာ အဓိက မွတ္ရမွာက သမၼာသမၺဳဒၶ ဘုရားရွင္သည္ တန္ခို္းျပျခင္းကို တားျမစ္ တယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ပါ။ ဘုရားရွင္ မေမြးဖြားမီကပင္ သုေဒၶါဓန မင္းႀကီး ကိုးကိုယ္တဲ့ ကာဠေဒ၀ီလ ရေသ့ႀကီးဆုိတာ ရွိပါတယ္။ ေလာကီ အဘိညာဥ္ရၿပီး ေရွ႕ကမာၻ(၄၀)၊ ေနာက္ကမာၻ(၄၀) ျမင္ႏုိင္စြမ္းရွိတယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ ကာဠေဒ၀ီလ ရေသ့က စ်ာန္အဘိညာဥ္ရ ျဖစ္လုိ႔ တာ၀တႎသာ တတ္ၿပီး ဆြမ္းခံေလ့ရွိပါတယ္။ ဒီေတာ့ စ်ာန္ေတြ၊ အဘိညာဥ္ေတြဆိုတာ သာသနာပမွာလည္း ရွိတယ္ဆုိတာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ထားရမယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ေထရ၀ါဒရဲ႕ သာသနာသည္သာ သစၥာေလးပါးကုိ ထုိးထြင္းသိျမင္ဖုိ႔ ျဖစ္တယ္ဆုိတာ ေျပာျပဖုိ႔ လိုပါလိမ့္မယ္။ ဒါနေတြ၊ သီလေတြ၊ သမထေတြဆုိတာ အျခားဘာသာေတြမွာလည္း ရွိပါတယ္။ ၀ိႆနာ ဘာ၀နာဆုိတာ ဘုရားပြင့္မွ သိခြင့္ရတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါသည္ ၃၁ ဘံုဆုိတဲ့ ေတာအုပ္ထဲက လြတ္ေျမာက္ရာကို ပို႔ေဆာင္ေပးမယ့္ အလုပ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သြားရမယ့္လမ္းကေတာ့ မဂ္ (မဂၢင္ရွစ္ပါး) လမ္းေပါ့။ ဒါေတြကုိ ဆက္ေျပာဖုိ႔က ကိုယ္တုိင္ အသိအားျဖင့္ ၾကြယ္၀ျပည့္ထားမွ ရပါလိမ့္မယ္။ အထူးအဆန္းျဖစ္တာကုိ ေျပာဖုိ႔ေတာ့ က်ေနာ့္ အေနနဲ႔ အားမေပးခ်င္ပါ။ အထူးအဆန္းကုိ ယံုရင္ အ႐ူးအႏွမ္းျဖစ္တတ္တယ္ ဆုိတဲ့ ဆံုးမစကားေလးကို မွတ္သားထားမိပါတယ္။ ခက္တာက က်ေနာ္တုိ႔ လူမ်ိဳးေတြကလည္း အထူးအဆန္းဆုိ ယံုလြယ္ၾကတယ္။ ဥပမာ.. ေပၚေတာ္မူ ဘုရားဆုိၿပီး အရင္က လိမ္တာေတြရွိခဲ့ၾကတယ္။ ဒါမ်ိဳးေတြကုိ ယံုလြယ္ၾကတယ္။ ဆရာေတာ္ အရွင္ဇ၀န တရားမွာေတာ့ ေပၚေတာ္မူဆိုတာ မိႈနဲ႔ မ်စ္ပဲ ရွိတယ္လို႔ ေဟာထားပါတယ္။
ဗုဒၶရဲ႕ တရားေတာ္ေတြကုိ တကယ္တမ္း လိုက္နာၿပီး အားထုတ္သိျမင္တဲ့ ရဟႏၲာႀကီးေတြသည္ အထင္ႀကီး ေလးစားမယ္ထင္တဲ့ အလုပ္ေတြကုိ မလုပ္ေတာ့ပါဘူး။ မၾကာခင္က ခႏၶာ၀န္ခ်သြားတဲ့ ရြာမြန္ ဆရာေတာ္ႀကီး ဆုိရင္ ခႏၶာ၀န္မခ်မီ (၇) ရက္အလိုမွာ ဆန္ျပဳတ္ဆြမ္းပို႔ေနက် ဒကာကုိ ဒီကေန႔က စၿပီး (၇) ရက္ ေက်ာင္းတံခါး ပိတ္ထားလိုက္ဦးမယ္လို႔ ေျပာကာ ျပတင္းေပါက္ကုိ ပိတ္ခဲ့ပါတယ္။ (၇)ရက္ေျမာက္တဲ့ေန႔မွာ တံခါးကို ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ပရိနိဗၺာန္ျပဳေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ေတြးၾကည့္လိုက္ပါ။ ၾကည္ညိဳစရာ အတုယူစရာပါပဲ။
မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီးကို လူတုိင္း သိၾကမွာပါ။ ရန္ကုန္မွာ ေရႊဥမင္ ဆရာေတာ္ၾကီးနဲ႔ မင္းကြန္းဆရာ ေတာ္ႀကီး ဆြမ္းစားတခုမွာ ဆံုပါတယ္။ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီးက ေဆးလိပ္ကိုင္ၿပီး မီးညွိမယ္ ဟန္ျပင္တဲ့ အခါမွာ ေရႊဥမင္ ဆရာေတာ္ၾကီးက မီးျခစ္ကုိဦးစြာယူၿပီးေတာ့ မီးညိွေပးဖုိ႔ ျပင္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ မင္းကြန္း ဆရာေတာ္ႀကီး အရွင္ဘုရား ညိွေပးတဲ့ ေဆးလိပ္မီးနဲ႔ေတာ့ ေဆးလိပ္မေသာက္၀ံ့ပါ ဘုရားဆိုၿပီး ေဆးလိပ္ကုိ ျပန္ခ်ခဲ့ပါတယ္။ ေရႊဥမင္ ဆရာေတာ္ႀကီးဆုိတာ ရဟႏၲာလို႔ မွတ္သားခဲ့ရပါတယ္။
ေ၀ဘူဆရာေတာ္ၾကီး၊ လယ္တီဆရာေတာ္ၾကီး၊ မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ၾကီး၊ စြန္းလြန္းဆရာေတာ္ႀကီး၊ မဟာစည္ ဆရာေတာ္ႀကီး၊ သဲအင္းဂူဆရာေတာ္ႀကီး စတဲ့ ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးေတြသည္ ဗုဒၶေဟာၾကားခဲ့တဲ့ တရားေတြ ကုိ လက္ေတြ႔ က်င့္ၾကံအားထုတ္ၿပီး (တခ်ိဳ႕) ခႏၶာဇာတ္ သိမ္းခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြပါ။ ဒီဆရာေတာ္ႀကီး ေတြရဲ႕ အက်င့္ေတြမွာ ထူးဆန္းစြာနဲ႔ လူေတြကုိ ျပသခဲ့တာ၊ ျမင္ေစခဲ့တာမ်ိဳးကို ေလ့လာ မေတြ႕ရွိခဲ့ပါဘူး။
ဒီအက်င့္ေတြ အသိေတြဆုိတာ က်ေနာ္တို႔ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ခ်င္းေတာင္ လူတုိင္းကုိ ေျပာလို႔ မရပါဘူး။ နိမ္ေျပာတဲ့ သေဘာမဟုတ္ပါဘူး ခင္ဗ်ာ။ တခ်ိဳ႕က ပုတီးစိပ္၊ ဘုရားသြားတာေလာက္ပဲ အဟုတ္ထင္ ေနၾကတာကုိ။ သစၥာတရား ၀ိပႆနာတရားေတြဆုိရင္ နာခံခ်င္တဲ့သူက နည္းပါတယ္။ ဒီေတာ့ အျခားဘာသာ၀င္ ဆုိတာက ပိုဆုိးမယ္ထင္တယ္။
အၾကံျပဳခ်င္တာက.. ထူးဆန္းတာေတြ ေျပာတာထက္ ကံ ကံ၏ အက်ိဳးအေၾကာင္းကုိ အရင္ေျပာၾကည့္ပါ။ ဒါကုိလက္ခံ ယံုၾကည့္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဆက္ေျပာၾကည့္ေပါ့။ ဒါက ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ အေျခခံပဲေလ။ ဘာသာ စကားေတာ့ အခက္ခဲ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း ေျပာၾကည့္ပါတယ္။ သူတို႔က သံဃာေတာ္ေတြ ဆြမ္းခံထြက္တာကို ေတာင္းတယ္လို႔ပဲ ထင္ေနတာပါ။ အရင္ဆံုး ေကာင္းတာလုပ္ရင္ ေကာင္းတာ ျဖစ္မယ္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းကုိ ယံုၾကည္ၿပီ ဆုိမွ သီလေစာင့္ထိန္းတာေတြ ဆက္ေျပာသင့္တယ္။ ေနာက္မွ အျခားဘာသာေတြမွာ မရွိေသးတဲ့ သစၥာတရား ေတြကုိ ေျပာျပတာ သင့္ေတာ္မယ္လို႔ ေတြးမိပါတယ္။ ဥပမာ ေဆာင္ေျပာရရင္.. နံရံကို လက္သီးနဲ႔ ထုိးရင္ ကိုယ့္လက္သီးလဲ နာရမွာပဲ။ အထုိးခံရတဲ့ အရာ၀တၳဳက ခၽြန္ထက္ရင္ ပိုၿပီးနာက်င္မယ္။ သက္ေရာက္မႈတုိင္းမွာ တန္ျပန္မႈ ရွိတယ္ဆုိတဲ့ နိယာမ အရ ေျပာၾကည့္ပါ။
တရားေတာ္ကုိ ေဆာင္ယူက်င့္သံုးလို႔ ေရာဂါေပ်ာက္ရတာေတြ၊ အႏၲရာကင္းတာေတြ ကေတာ့ အမ်ားအျပား ရွိတာေပါ့။ သမထေတြ လုပ္လို႔ သမာဓိအားေကာင္းရင္ စ်ာန္၊ အဘိညာဥ္ေတြရၿပီး မုိးပ်ံ ႏိုင္တာေတြလည္း ရွိၾကတာ အမွန္ပါ။ အျခားဘာသာကုိ ေျပာမွာ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ သူတို႔ စိတ္မွာ ဒီလို အထူးဆန္းျဖစ္ရံုပဲဆုိတဲ့ အသိ၀င္မွာ စုိးရိမ္တဲ့ အတြက္ ဒါေတြကုိ အေလးေပးၿပီး မေျပာဖုိ႔ အၾကံျပဳတာပါ ခင္ဗ်ာ။ က်ေနာ္တုိ႔ တရားဓမၼေတြက ဒီထက္မ်ားစြာ တန္းဖိုးထုိက္တန္ေသာ အတြက္ေၾကာင့္ပါ။ ဒီေလာက္ဆုိရင္ က်ေနာ့္ ေျပာခ်င္တဲ့ သေဘာကုိ နားလည္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။
က်ေနာ္ ေရးတဲ့ အထဲမွာ မရွင္းတာ ပါခဲ့ရင္ ေမးပါ။
စိတ္ခ်မ္းသာပါေစ…
ေအာင္ဦး
"အေမး အေျဖ(၁)"
ဒီေနရာမွာ နားမရွင္းတာေလး တစ္ခုကိုထပ္သိလိုပါတယ္။ တရားသူၾကီးတစ္ေယာက္ဟာ တရားခံ တစ္ေယာက္ကို (ေသဒဏ္ေပးႏိုင္ေလာက္ေသာ) အျပစ္ရွိေသာေၾကာင့္ ေသဒဏ္ခ်မွတ္လိုက္ပါၿပီ။ ဒါဟာ ဘယ္လို အဓိပၸါယ္ သက္ေရာက္ႏိုင္ပါသလဲ။ သာမန္အျမင္မွာ ႏွစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနလို႕ပါ..။
(၁) (ေသဒဏ္ခ်မွတ္သင့္ ေလာက္ေသာ) အျပစ္ရွိေသာေၾကာင့္ ေသဒဏ္ဟု အမိန္႕ခ်ျခင္းသည္ ေသေစလိုေသာ စိတ္ပါေနတယ္လို႕ ယူဆလို႕ရပါတယ္။
(၂) ေနာက္တစ္မိ်ဳးက တရားဥပေဒမွာ သာမန္ ေသဒဏ္နဲ႕ မေသမခ်င္း ေသဒဏ္နဲ႕ ႏွစ္မ်ိဳးရွိပါတယ္။ သာမန္ ေသဒဏ္အတြက္ အကုသိုလ္မျဖစ္ဘူးဆိုရင္ေတာင္ ဒုတိယအမ်ိဳးအစားျဖစ္တဲ့ မေသမခ်င္း ေသဒဏ္အတြက္ က်ေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္ႏိုင္ပါသလဲ? ေသေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵမရွိဘူးလို႕ ဆိုသည့္တုိင္ မေသမခ်င္းသတ္ေစဆိုတဲ့ အမိန္႕က ေသေစခ်င္တဲ့ စိတ္ (သို႕မဟုတ္) စကားျဖစ္ေနပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးမရွင္းတာတစ္ခုက သူငယ္ခ်င္းအထက္က ရွင္းျပခဲ့တဲ့အတိုင္းဆိုရင္...။ အခုလိုတာ၀န္မ်ိဳးကို ထမ္းေဆာင္ေနရတဲ့ ၀န္ထမ္းအားလံုး (တပ္မေတာ္သား၊ ရဲ၊ တရားသူၾကီး၊ ၾကိဳးသမား) အားလံုးဟာ ကိုယ့္ငရဲ (ငရဲမဟုတ္ေတာင္ အနိမ့္ဆံုး အကုသိုလ္၊ ၀ဋ္ကို) ကိုယ့္ဘာသာ ယူေနသလိုျဖစ္ေနပါတယ္..။ တုိင္းျပည္တစ္ခု၊ ႏိုင္ငံတစ္ခုမွာ အထက္ပါ ၀န္ထမ္းမ်ားဟာ မရွိမျဖစ္ကို လိုအပ္တဲ့သူေတြျဖစ္ပါတယ္။ ရွိကိုလဲ ရွိေနရမွာ ျဖစ္ပါတယ္...။ ဒီလိုဆိုရင္ ဒီသေဘာတရား (သို႕) ဘာသာေရး အဆံုးအမ တစ္ခုဟာ ထိုကဲ့သို႕ ေသာ ၀န္ထမ္းေတြအေပၚ (သို႕) တာ၀န္ႏွင့္အမိန္႕ အရ ထမ္းေဆာင္ၾကသူမ်ားအေပၚ တရားမွ်တမွဳရွိႏိုင္ပါ ေတာ့မလား?
ေက်းဇူးျပဳ၍ ေျဖၾကားေပးေစလိုပါတယ္ သူငယ္ခ်င္းေရ...
ငါသိသေလာက္ေလး ေျဖေပးလိုက္တယ္ သူငယ္ခ်င္း။ ဥပေဒ အေၾကာင္းေတြကုိ ေသခ်ာမသိတာ အမွန္ပါ။ တရားဆုိကတည္းက တကယ္ကို မွ်တမႈ၊ ေအးခ်မ္းမႈရွိတဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။
အမိန္႔ခ်ေပးရတာေတြ၊ တာ၀န္ေတြ အရထမ္းေဆာင္ေနရတဲ့ သူေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ပုထုဇဥ္ လူသားေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ပုထုဇဥ္ စိတ္ဆုိတာက အရိယာလို စိတ္ထားမ်ိဳး မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ သူတပါးကို ေသေစခ်င္တဲ့ စိတ္ေစတနာ မပါဘူး ဆုိရင္ေတာင္ အႏုသယ ဆုိတဲ့ တကယ့္အတြင္း စိတ္ေလးမွာေတာ့ ေစတနာ မပါပဲ မျဖစ္ႏုိင္ေလာက္ဘူး။ ပုထုဇဥ္ ဆုိတဲ့ အတြက္ မိမိစိတ္ကို အၿပီးတုိင္ မႏွိမ္နင္းႏိုင္ေသးတဲ့ သေဘာေပါ့။ ( ပုထုဇဥ္ ဆုိတာ… “ပုထု ကိေလေသ ဇေနတီတိ ပုထုဇေနာ” ကိေလသာမ်ားတဲ့သူကို ပုထုဇဥ္လို႔ေခၚတာပါ )။ ဒီေတာ့ ကာယကံ၊ ၀စီကံေတြ ထိန္းႏိုင္တယ္ထားဦး။ အႏုသယ စိတ္ကိုေတာ့ ထိန္းႏုိင္ဖုိ႔ဆုိတာ အင္မတန္ ခက္မယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေသေစလိုတဲ့ စိတ္ေစတနာ လံုး၀ မပါပဲ အျပစ္ေပးဖုိ႔ဆုိတာ ပုထုဇဥ္ လူသားတေယာက္ အေနနဲ႔ အင္မတန္ ခဲယင္းမယ္ ထင္ပါတယ္။
အရိယာေတြက်ေတာ့ မဂ္စိတ္က်ၿပီးရင္ ေနာက္ျဖစ္တာေတြက ဖုိလ္ စိတ္ေတြျဖစ္တာေၾကာင့္ အဲဒီမွာ ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္ အက်ိဳးေပးေတြ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဥပမာ၊..၊ ရဟႏၲာေတြက တရားေဟာလည္း ကုသိုလ္ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဒီေနရာမွာ ဥပမာေလးေတြ ေျပာျပခ်င္တယ္။ ငါတုိ႔ အားလံုးသိထားတဲ့ အဇာတသတ္ရဲ႕ အေဖ ေသာတာပန္ ဗိမၺိသာရ မင္းၾကီးဟာ တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္တဲ႔ေနရာမွာ စစ္တပ္ကို အားကိုးအားထားျပဳေၾကာင္း ေတြ႔ရပါတယ္။ ရာဇျဂိဳလ္ျပည္ရဲ႕ အစြန္အဖ်ားမွာ သူပုန္ထတဲ႔အခါ ေသာတာပန္ မင္းၾကီးရဲ႕ စစ္ထြက္ မိန္႔ခြန္းဟာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ စစ္သားတိုင္း မွတ္သားထားသင္႔တယ္။
ဂေစၧထဘေဏ - ပစၥႏၲံ ဥစၥိနထ = အေမာင္တို႔ သြားေခ်ၾက၊ သူပုန္ထ၍ ပ်က္စီးေနေသာ အစြန္အဖ်ားရြာေတြကို စည္ကားေအာင္ ေစာင္႔ေရွာက္ေခ်ၾက။
စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ဘယ္ေလာက္အျပစ္ကင္းတဲ႔ စကား (စစ္ထြက္မိန္႔ခြန္း)လဲ။ အဓိက လုပ္ရမွာက ဒါပဲ။ ဒါေပမယ္႔ မင္းၾကီးရဲ႕ စိတ္မွာေရာ၊ ႏႈတ္မွာပါ ေဒါသမပါဘဲ အျပစ္ကင္းေနတာကို အတုယူၾကရမယ္။ ေသာတပန္ ဆိုတာ ငါးပါးသီလကို အသက္နဲ႔ လဲၿပီး ေစာင့္ထိန္းႏုိင္တဲ့ အထိ သဒၶါတရားခိုင္ၿမဲၿပီး ဒိ႒ိနဲ႔ ၀ိစိကိစၧာကုိ အၿပီးတုိင္ ပယ္သတ္ၿပီးသားပါ။
ဒီေနရာမွာ သူပုန္ေတြကုိ ေသေစလိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ေျပာတာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ တုိင္းျပည္သာယာေရးကို စိတ္က ဦးတည္ထားတာ ျဖစ္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ လူသတ္ဖုိ႔ ေစခိုင္းတယ္လို႔ သတ္မွတ္လို႔ မရသလို။ ရဲမတ္ေတြက သတ္ရင္လဲ ဘုရင္မွာ အျပစ္မရွိေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘုရင္ စစ္တပ္ေရာက္လာတဲ့ အခါ ရန္သူေတြက အလိုလို ေရွာင္ေျပးသြားတာပါပဲ။
ေ၀သာလီက သီဟ စစ္သူၾကီးဆိုရင္လည္း ရန္သူေပါင္းမ်ားစြာကို ေအာင္ႏိုင္ျပီးေတာ႔ ဗုဒၶဆီမွာ တရားနာ တရားအားထုတ္တယ္။ အကုသိုလ္ကံေတြကို ေသာတာပတၱိမဂ္ ရေအာင္ အားထုတ္ျပီး တားဆီးတယ္။ ေသာတာပန္ ျဖစ္ျပီးေတာ႔မွ တုိင္းျပည္နဲ႔ ဘုရင္ၾကီးအတြက္ မူလတာ၀န္မွာ သစၥာရွိစြာ ျပန္ျပီး ထမ္းေဆာင္တာပါပဲ။
ကုသုိလ္၊ အကုသုိလ္ကို ဘာမွ မသိပဲ ေနရာတကာမွာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ မာနေတြ ေရွ႕တန္းတင္ၿပီး ဆံုးျဖတ္လုပ္ေဆာင္ ေနမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ အကုသိုလ္ ျဖစ္ရမွာပါပဲ။ ဒီေတာ့ ဘယ္ေနရာမဆုိ သိၿပီးလုပ္ေတာ့ သက္သာရာ ရေသးတာေပါ့။ မီးခဲကို မီးခဲမွန္းသိရင္ ဘယ္သူကကိုင္မလဲ၊ ပူမွန္းမသိေတာ့ ကိုင္ၾကတာေပါ့။ မေရွာင္သာလို႔ ကိုင္ရမယ္ဆုိရင္လဲ မီးခဲလို႔ သိတဲ့ သူက အပူသက္သာေအာင္ လက္မွာ တခုခုခံၿပီး ကိုင္မွာေပါ့။ ဒီသေဘာအတုိင္းပဲ အကုသိုလ္မွန္း သိေပမယ့္ လုပ္ရေတာ့မယ္ဆုိရင္ေတာင္ သိထားတဲ့အတြက္ ေစတနာနည္းၿပီး အက်ိဳးေပးနည္းပါမယ္။ ဒီေတာ့ ဘာသာတရားက မွ်တမႈ မရွိတာမဟုတ္ဘူး။ ဘာသာတရားကို မသိမႈ (ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ အရဆုိရင္ အ၀ိဇၨာေပါ့) ေၾကာင့္ မွ်တမႈ မရွိဘူး ထင္ရႏိုင္တဲ့ သေဘာပါ။
အရင္ကေတာ့ ေျဖေပးခဲ့သလိုပဲ လံုး၀ သီလစင္ၾကယ္ဖုိ႔ ဆုိရင္ေတာ့ တေယာက္တည္းေန တစိတ္တည္း ထားဆုိသလို တေယာက္တည္းေနမွ ျဖစ္မွာပဲ။ ႏုိင္ငံတာ၀န္နဲ႔ မလုပ္တဲ့ သူေတြလဲ အကုသိုလ္နဲ႔ လြတ္ကင္းတဲ့ အသက္ေမြးမႈက အင္မတန္ရွားပါတယ္။ (သူငယ္ခ်င္း ကိုယ္တုိင္လဲ စဥ္းစားၾကည့္ပါ)။
လူေတြအတြက္ သီလက်ိဳးေပါက္ျခင္း အတြက္ ေျဖလို႔ပါတယ္။ ကုိယ္႔မွာ အမဲကံေတြ (အကုသိုလ္) ရွိေနတယ္လို႔ ယူဆရင္ အျဖဴကံေတြ (ကုသုိလ္) မ်ားမ်ား ျပန္လုပ္ရမွာေပါ႔။ အထင္ရွားဆံုးကေတာ႔ အဂၤုလိမာလ ကိုယ္ေတာ္ရွင္ျမတ္လိုမ်ိဳး ၀ိပႆနာနဲ႔ အရဟတၱမဂ္ရေအာင္ လုပ္ႏိုင္ရင္ အေကာင္းဆံုးေျဖေဆေပါ။ အဂၤါ မစံုပဲေမြးလာျခင္းလိုမ်ိဳး၊ ဆြ႔ံ၊ အ၊ နားမၾကားျခင္းမ်ိဳး ၀ိပါက၀ဋ္ ကိုေတာ႔ ေပးဆပ္ရဦးမွာေပါ႔။ ၀ိပါက၀ဋ္က ဘုရား၊ ရဟႏၲာလဲ ေရွာင္လို႔ မရဘူး။ ၀ိဘက္ေတာ္ (၁၂)ပါး၊ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္၊ အရွင္ သာရိပုတၲရာတို႔ေတာ္ ျပန္ခံၾကရတာပဲ။
ဒါေတြကို သတိထားျပီး သာသနာေတာ္တည္တံ႔ေရးအတြက္ တုိက္ပြဲ၀င္ (သို႔) တာ၀န္ထမ္းေဆာင္တယ္ ဆုိတဲ့ စိတ္နဲ႔ ပါဏာတိပါတ ကံရဲ႕ အျပစ္ၾကီးေတြ မျဖစ္ရေအာင္၊ အနည္းဆံုး တရားတစ္ဖက္၊ ဓါးတစ္လက္ နဲ႔ ဆိုတာမ်ိဳး ေဒါသနည္းေအာင္ တာ၀န္ေဆာင္ႏိုုင္ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။
မရွင္းတာပါရင္ ထပ္ေမးပါ သူငယ္ခ်င္း။
စိတ္ခ်မ္းသာပါေစ..
ေအာင္ဦး
(၁) (ေသဒဏ္ခ်မွတ္သင့္ ေလာက္ေသာ) အျပစ္ရွိေသာေၾကာင့္ ေသဒဏ္ဟု အမိန္႕ခ်ျခင္းသည္ ေသေစလိုေသာ စိတ္ပါေနတယ္လို႕ ယူဆလို႕ရပါတယ္။
(၂) ေနာက္တစ္မိ်ဳးက တရားဥပေဒမွာ သာမန္ ေသဒဏ္နဲ႕ မေသမခ်င္း ေသဒဏ္နဲ႕ ႏွစ္မ်ိဳးရွိပါတယ္။ သာမန္ ေသဒဏ္အတြက္ အကုသိုလ္မျဖစ္ဘူးဆိုရင္ေတာင္ ဒုတိယအမ်ိဳးအစားျဖစ္တဲ့ မေသမခ်င္း ေသဒဏ္အတြက္ က်ေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္ႏိုင္ပါသလဲ? ေသေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵမရွိဘူးလို႕ ဆိုသည့္တုိင္ မေသမခ်င္းသတ္ေစဆိုတဲ့ အမိန္႕က ေသေစခ်င္တဲ့ စိတ္ (သို႕မဟုတ္) စကားျဖစ္ေနပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးမရွင္းတာတစ္ခုက သူငယ္ခ်င္းအထက္က ရွင္းျပခဲ့တဲ့အတိုင္းဆိုရင္...။ အခုလိုတာ၀န္မ်ိဳးကို ထမ္းေဆာင္ေနရတဲ့ ၀န္ထမ္းအားလံုး (တပ္မေတာ္သား၊ ရဲ၊ တရားသူၾကီး၊ ၾကိဳးသမား) အားလံုးဟာ ကိုယ့္ငရဲ (ငရဲမဟုတ္ေတာင္ အနိမ့္ဆံုး အကုသိုလ္၊ ၀ဋ္ကို) ကိုယ့္ဘာသာ ယူေနသလိုျဖစ္ေနပါတယ္..။ တုိင္းျပည္တစ္ခု၊ ႏိုင္ငံတစ္ခုမွာ အထက္ပါ ၀န္ထမ္းမ်ားဟာ မရွိမျဖစ္ကို လိုအပ္တဲ့သူေတြျဖစ္ပါတယ္။ ရွိကိုလဲ ရွိေနရမွာ ျဖစ္ပါတယ္...။ ဒီလိုဆိုရင္ ဒီသေဘာတရား (သို႕) ဘာသာေရး အဆံုးအမ တစ္ခုဟာ ထိုကဲ့သို႕ ေသာ ၀န္ထမ္းေတြအေပၚ (သို႕) တာ၀န္ႏွင့္အမိန္႕ အရ ထမ္းေဆာင္ၾကသူမ်ားအေပၚ တရားမွ်တမွဳရွိႏိုင္ပါ ေတာ့မလား?
ေက်းဇူးျပဳ၍ ေျဖၾကားေပးေစလိုပါတယ္ သူငယ္ခ်င္းေရ...
ငါသိသေလာက္ေလး ေျဖေပးလိုက္တယ္ သူငယ္ခ်င္း။ ဥပေဒ အေၾကာင္းေတြကုိ ေသခ်ာမသိတာ အမွန္ပါ။ တရားဆုိကတည္းက တကယ္ကို မွ်တမႈ၊ ေအးခ်မ္းမႈရွိတဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။
အမိန္႔ခ်ေပးရတာေတြ၊ တာ၀န္ေတြ အရထမ္းေဆာင္ေနရတဲ့ သူေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ပုထုဇဥ္ လူသားေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ပုထုဇဥ္ စိတ္ဆုိတာက အရိယာလို စိတ္ထားမ်ိဳး မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ သူတပါးကို ေသေစခ်င္တဲ့ စိတ္ေစတနာ မပါဘူး ဆုိရင္ေတာင္ အႏုသယ ဆုိတဲ့ တကယ့္အတြင္း စိတ္ေလးမွာေတာ့ ေစတနာ မပါပဲ မျဖစ္ႏုိင္ေလာက္ဘူး။ ပုထုဇဥ္ ဆုိတဲ့ အတြက္ မိမိစိတ္ကို အၿပီးတုိင္ မႏွိမ္နင္းႏိုင္ေသးတဲ့ သေဘာေပါ့။ ( ပုထုဇဥ္ ဆုိတာ… “ပုထု ကိေလေသ ဇေနတီတိ ပုထုဇေနာ” ကိေလသာမ်ားတဲ့သူကို ပုထုဇဥ္လို႔ေခၚတာပါ )။ ဒီေတာ့ ကာယကံ၊ ၀စီကံေတြ ထိန္းႏိုင္တယ္ထားဦး။ အႏုသယ စိတ္ကိုေတာ့ ထိန္းႏုိင္ဖုိ႔ဆုိတာ အင္မတန္ ခက္မယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေသေစလိုတဲ့ စိတ္ေစတနာ လံုး၀ မပါပဲ အျပစ္ေပးဖုိ႔ဆုိတာ ပုထုဇဥ္ လူသားတေယာက္ အေနနဲ႔ အင္မတန္ ခဲယင္းမယ္ ထင္ပါတယ္။
အရိယာေတြက်ေတာ့ မဂ္စိတ္က်ၿပီးရင္ ေနာက္ျဖစ္တာေတြက ဖုိလ္ စိတ္ေတြျဖစ္တာေၾကာင့္ အဲဒီမွာ ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္ အက်ိဳးေပးေတြ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဥပမာ၊..၊ ရဟႏၲာေတြက တရားေဟာလည္း ကုသိုလ္ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဒီေနရာမွာ ဥပမာေလးေတြ ေျပာျပခ်င္တယ္။ ငါတုိ႔ အားလံုးသိထားတဲ့ အဇာတသတ္ရဲ႕ အေဖ ေသာတာပန္ ဗိမၺိသာရ မင္းၾကီးဟာ တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္တဲ႔ေနရာမွာ စစ္တပ္ကို အားကိုးအားထားျပဳေၾကာင္း ေတြ႔ရပါတယ္။ ရာဇျဂိဳလ္ျပည္ရဲ႕ အစြန္အဖ်ားမွာ သူပုန္ထတဲ႔အခါ ေသာတာပန္ မင္းၾကီးရဲ႕ စစ္ထြက္ မိန္႔ခြန္းဟာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ စစ္သားတိုင္း မွတ္သားထားသင္႔တယ္။
ဂေစၧထဘေဏ - ပစၥႏၲံ ဥစၥိနထ = အေမာင္တို႔ သြားေခ်ၾက၊ သူပုန္ထ၍ ပ်က္စီးေနေသာ အစြန္အဖ်ားရြာေတြကို စည္ကားေအာင္ ေစာင္႔ေရွာက္ေခ်ၾက။
စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ဘယ္ေလာက္အျပစ္ကင္းတဲ႔ စကား (စစ္ထြက္မိန္႔ခြန္း)လဲ။ အဓိက လုပ္ရမွာက ဒါပဲ။ ဒါေပမယ္႔ မင္းၾကီးရဲ႕ စိတ္မွာေရာ၊ ႏႈတ္မွာပါ ေဒါသမပါဘဲ အျပစ္ကင္းေနတာကို အတုယူၾကရမယ္။ ေသာတပန္ ဆိုတာ ငါးပါးသီလကို အသက္နဲ႔ လဲၿပီး ေစာင့္ထိန္းႏုိင္တဲ့ အထိ သဒၶါတရားခိုင္ၿမဲၿပီး ဒိ႒ိနဲ႔ ၀ိစိကိစၧာကုိ အၿပီးတုိင္ ပယ္သတ္ၿပီးသားပါ။
ဒီေနရာမွာ သူပုန္ေတြကုိ ေသေစလိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ေျပာတာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ တုိင္းျပည္သာယာေရးကို စိတ္က ဦးတည္ထားတာ ျဖစ္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ လူသတ္ဖုိ႔ ေစခိုင္းတယ္လို႔ သတ္မွတ္လို႔ မရသလို။ ရဲမတ္ေတြက သတ္ရင္လဲ ဘုရင္မွာ အျပစ္မရွိေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘုရင္ စစ္တပ္ေရာက္လာတဲ့ အခါ ရန္သူေတြက အလိုလို ေရွာင္ေျပးသြားတာပါပဲ။
ေ၀သာလီက သီဟ စစ္သူၾကီးဆိုရင္လည္း ရန္သူေပါင္းမ်ားစြာကို ေအာင္ႏိုင္ျပီးေတာ႔ ဗုဒၶဆီမွာ တရားနာ တရားအားထုတ္တယ္။ အကုသိုလ္ကံေတြကို ေသာတာပတၱိမဂ္ ရေအာင္ အားထုတ္ျပီး တားဆီးတယ္။ ေသာတာပန္ ျဖစ္ျပီးေတာ႔မွ တုိင္းျပည္နဲ႔ ဘုရင္ၾကီးအတြက္ မူလတာ၀န္မွာ သစၥာရွိစြာ ျပန္ျပီး ထမ္းေဆာင္တာပါပဲ။
ကုသုိလ္၊ အကုသုိလ္ကို ဘာမွ မသိပဲ ေနရာတကာမွာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ မာနေတြ ေရွ႕တန္းတင္ၿပီး ဆံုးျဖတ္လုပ္ေဆာင္ ေနမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ အကုသိုလ္ ျဖစ္ရမွာပါပဲ။ ဒီေတာ့ ဘယ္ေနရာမဆုိ သိၿပီးလုပ္ေတာ့ သက္သာရာ ရေသးတာေပါ့။ မီးခဲကို မီးခဲမွန္းသိရင္ ဘယ္သူကကိုင္မလဲ၊ ပူမွန္းမသိေတာ့ ကိုင္ၾကတာေပါ့။ မေရွာင္သာလို႔ ကိုင္ရမယ္ဆုိရင္လဲ မီးခဲလို႔ သိတဲ့ သူက အပူသက္သာေအာင္ လက္မွာ တခုခုခံၿပီး ကိုင္မွာေပါ့။ ဒီသေဘာအတုိင္းပဲ အကုသိုလ္မွန္း သိေပမယ့္ လုပ္ရေတာ့မယ္ဆုိရင္ေတာင္ သိထားတဲ့အတြက္ ေစတနာနည္းၿပီး အက်ိဳးေပးနည္းပါမယ္။ ဒီေတာ့ ဘာသာတရားက မွ်တမႈ မရွိတာမဟုတ္ဘူး။ ဘာသာတရားကို မသိမႈ (ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ အရဆုိရင္ အ၀ိဇၨာေပါ့) ေၾကာင့္ မွ်တမႈ မရွိဘူး ထင္ရႏိုင္တဲ့ သေဘာပါ။
အရင္ကေတာ့ ေျဖေပးခဲ့သလိုပဲ လံုး၀ သီလစင္ၾကယ္ဖုိ႔ ဆုိရင္ေတာ့ တေယာက္တည္းေန တစိတ္တည္း ထားဆုိသလို တေယာက္တည္းေနမွ ျဖစ္မွာပဲ။ ႏုိင္ငံတာ၀န္နဲ႔ မလုပ္တဲ့ သူေတြလဲ အကုသိုလ္နဲ႔ လြတ္ကင္းတဲ့ အသက္ေမြးမႈက အင္မတန္ရွားပါတယ္။ (သူငယ္ခ်င္း ကိုယ္တုိင္လဲ စဥ္းစားၾကည့္ပါ)။
လူေတြအတြက္ သီလက်ိဳးေပါက္ျခင္း အတြက္ ေျဖလို႔ပါတယ္။ ကုိယ္႔မွာ အမဲကံေတြ (အကုသိုလ္) ရွိေနတယ္လို႔ ယူဆရင္ အျဖဴကံေတြ (ကုသုိလ္) မ်ားမ်ား ျပန္လုပ္ရမွာေပါ႔။ အထင္ရွားဆံုးကေတာ႔ အဂၤုလိမာလ ကိုယ္ေတာ္ရွင္ျမတ္လိုမ်ိဳး ၀ိပႆနာနဲ႔ အရဟတၱမဂ္ရေအာင္ လုပ္ႏိုင္ရင္ အေကာင္းဆံုးေျဖေဆေပါ။ အဂၤါ မစံုပဲေမြးလာျခင္းလိုမ်ိဳး၊ ဆြ႔ံ၊ အ၊ နားမၾကားျခင္းမ်ိဳး ၀ိပါက၀ဋ္ ကိုေတာ႔ ေပးဆပ္ရဦးမွာေပါ႔။ ၀ိပါက၀ဋ္က ဘုရား၊ ရဟႏၲာလဲ ေရွာင္လို႔ မရဘူး။ ၀ိဘက္ေတာ္ (၁၂)ပါး၊ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္၊ အရွင္ သာရိပုတၲရာတို႔ေတာ္ ျပန္ခံၾကရတာပဲ။
ဒါေတြကို သတိထားျပီး သာသနာေတာ္တည္တံ႔ေရးအတြက္ တုိက္ပြဲ၀င္ (သို႔) တာ၀န္ထမ္းေဆာင္တယ္ ဆုိတဲ့ စိတ္နဲ႔ ပါဏာတိပါတ ကံရဲ႕ အျပစ္ၾကီးေတြ မျဖစ္ရေအာင္၊ အနည္းဆံုး တရားတစ္ဖက္၊ ဓါးတစ္လက္ နဲ႔ ဆိုတာမ်ိဳး ေဒါသနည္းေအာင္ တာ၀န္ေဆာင္ႏိုုင္ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။
မရွင္းတာပါရင္ ထပ္ေမးပါ သူငယ္ခ်င္း။
စိတ္ခ်မ္းသာပါေစ..
ေအာင္ဦး
"အေမး အေျဖ"
ေန႕အိပ္မက္က ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာပါ.. သိခ်င္တာေလးရွိလုိ႕ပါ.. သိတဲ႕သူေတြေျဖေပးပါေနာ္.....
ငရဲမွာ ယမမင္းရွိတယ္.. ေနာက္ျပီးေတာ႕ ငရဲက်တဲ႕သူေတြကို ႏွိပ္စက္တဲ႕ငရဲသားေတြရွိတယ္ဆုိရင္ သူတုိ႕ေတြကေရာ ငရဲမက်ဘူးလား။
ေန႕အိပ္မက္ တကယ္သိခ်င္လို႕ပါ.. သိရင္ေျဖေပးၾကပါေနာ္....။ မယုံလုိ႕ ကပ္ေမးတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဗုဒၶဘာသာကို လက္မခံတဲ႕သူေတြကို ရွင္းျပေပးခ်င္လုိ႕ပါ...
စာေတြဖတ္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ ေန႔အိမ္မက္ ေမးတာကို ဘယ္သူမွ ေျဖေပးျခင္းမရွိေသးတာနဲ႔ က်ေနာ္ သိတာေလး ေျဖေပးလိုက္တယ္။ ဘာသာတရားအတြက္ ရွင္းျပခ်င္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေလး အင္မတန္ေကာင္းပါတယ္။ ေနာက္လဲ သိခ်င္တာရွိရင္ အားမနားတမ္းေမးေပါ့။
ယမမင္းရွိတယ္ဆိုတာ အားလံုးလဲ လက္ခံၾကတယ္။ ယမမင္းဆိုတာ စတုမဟာရာဇ္နတ္ျပည္ အပါအ၀င္ျဖစ္တဲ့ ေ၀မာနိက ၿပိတၱာမင္းကို ေခၚျခင္းပါ။ တခါတရံ နတ္စည္းစိမ္ခံစားၿပီး တခါတရံ မေကာင္းမႈ ကံအက်ိဳးကို ခံစားရပါေသးတယ္။ ယမမင္းက တေယာက္တည္းရွိတာမဟုတ္ဘူး။ ငရဲဘံုတံခါးေလးဖက္မွာ ရွိၿပီးေတာ့ ငရဲေရာက္လာသူေတြကို စစ္ေဆးေမးျမန္းၾကတယ္။ ဒီေနရာမွာ ငရဲေရာက္လာသူတုိင္းကို စစ္ေဆးတာ မဟုတ္ဘူး။ အကုသုိလ္ၾကီးတဲ့ သူေတြအတြက္က က်ေတာ့ စစ္ေဆးဖုိ႔မလိုပဲ တခါတည္း ငရဲသြားရတယ္။ ဥပမာ.. အေဖသတ္တဲ့ကံ၊ အေမ သတ္တဲ့ကံ၊ ရဟႏၲာသတ္တဲ့ကံ၊ ဘုရားေသြးစိမ္တည္ေအာင္ လုပ္တဲ့ကံ၊ သံဃာဂိုဏ္းခြဲတဲ့ကံ စတဲ့ ကံငါးပါးထဲက တခုခုကို က်ဴးလြန္မိရင္ ေသၿပီးတာနဲ႔ ငရဲကို တုိက္ရိုက္ေရာက္သြားမယ္။ အကုသိုလ္ကံနည္းတဲ့ သူေတြအတြက္ လြတ္လိုလြတ္ျငား အေနနဲ႔ ယမမင္းထံမွာ အစစ္ေဆးခံခြင့္ရၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ယမင္းမင္းရဲ႕ စစ္ေဆးမႈဟာ အျပစ္ရွာျခင္းမဟုတ္ပဲ လြတ္သင့္က လြတ္ေစလိုတဲ့ အတြက္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ယမမင္းဆုိတာ အင္မတန္ တရားမွ်တဲ့ မင္းလို႔ မွတ္ထားရမယ္။ ယမမင္းနဲ႔ စစ္တမ္း၀င္ၿပီး လူ႔ျပည္ျပန္ေရာက္လာတဲ့ အေၾကာင္းေတြလဲ အားလံုးၾကားဖူးမွာပါ။
ငရဲထိန္း ဆုိတာက စတုမဟာရာဇ္နတ္မ်ိဳးမွာ ပါတဲ့ နတ္ဘီလူးေတြျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔က အကုသိုလ္နည္းတဲ့ သူကို ယမမင္းထံပို႔ေပးျခင္း၊ ငရဲျပည္ကိုေရာက္လာတဲ့သူကိုေတာ့ သူတုိ႔ တာ၀န္အရ သတ္ပုတ္ရိုက္နက္တာေတြ လုပ္တယ္။ ဒီေနရာမွာ ငရဲထိန္းေတြကုိ ငရဲမီးက မပူဘူး။ ငရဲမီးဆုိတာက ကံေၾကာင့္ျဖစ္ရတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ အကုသုိလ္ကံေတြလုပ္ၿပီး ငရဲခံရတဲ့ သူေတြကိုသာ ပူေလာင္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ငရဲထိန္းက ငရဲက်တယ္လို႔ မဆုိႏုိင္ဘူး။ သူ႔အလုပ္အရ ငရဲက်လာတဲ့ သူကို ႏွိပ္စက္ရတဲ့ သေဘာပါပဲ။ ငရဲထိန္းဘ၀က လြန္ေျမာက္ရင္ ေရွးဘ၀ေတြက သူလုပ္ခဲ့တဲ့ ကုသိုလ္၊ အကုသုိလ္ အရ ေနာက္ထပ္ ဘ၀ေတြကုိ ဆက္ခံစားရဦးမွာပါ။ တူေသာ အက်ိဳးေပးနဲ႔ ေနာက္ဘ၀ေတြကို ခံစားရမယ္ဆုိတဲ့ သေဘာပါ။
မရွင္းတာရွိရင္ ထပ္ေမးပါ။
ခ်မ္းသာကိုယ္စိတ္ၿမဲပါေစ..
ေအာင္ဦး
…………………………………………………………………………………....................
သိပ္ေကာင္းတဲ့ ရွင္းျပခ်က္တစ္ခုပါပဲ သူငယ္ခ်င္းေရ..။ ငါလဲ ဒီေနရာမွာ မရွင္းတာေလး တစ္ခုကို ေမးခ်င္ပါတယ္။ ေမးတဲ့သူအတြက္ကေတာ့ တိုေကာင္းတိုပါလိ့မ္မယ္..။ ေျဖမယ့္သူအတြက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ရွင္းေပးရမယ္ ထင္ပါတယ္..။ ငါသိခ်င္တာက
၁။ ရဲေသာ္မေသ၊ ေသေသာ္ငရဲမလားဆိုတာ ေသခ်ာပါသလား? (ေသခ်ာရင္ ဘာေၾကာင့္ေသခ်ာရပါသလဲ?)
၂။ ၾကိဳးစင္တက္တဲ့သူေတြကို ၾကိဳးေပးရတဲ့ ရဲ (သုိ႕) ၀န္ထမ္းေတြေရာ အကုသိုလ္ (ငရဲ) ျဖစ္ႏိုင္ပါလား?
၃။ ေသဒဏ္ခ်မွတ္ေပးတဲ့ (သို႕) အျပစ္ေပးတဲ့ တရားသူၾကီးေတြေရာ အကုသိုလ္ (ငရဲ) နဲ႕လြတ္ပါ့မလား?
ေျဖရွင္းေပးပါဦး သူငယ္ခ်င္းေရ...။ မင္းရဲ႕အေျဖကို စိတ္၀င္စားစြာေစာင့္ေမွ်ာ္လွ်က္ပါ..
………………………………………………………………………………........................
ေမးခြန္းက အင္မတန္ ေကာင္းတယ္။ ေတာ္ေတာ္ရွင္းေပးရမယ္ ထင္တဲ့ အတုိင္း လိုအပ္မယ္ထင္တာေတြပါ ရွင္းလိုက္မယ္။
ဒါေတြကုိ မေျဖခင္မွာ သတ္တဲ့ ကိစၥေတြျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ အရင္ဆံုး ပါဏာတိပါတ ကံ ဆုိတာကို အက်ဥ္းရွင္းျပခ်င္ပါတယ္။ ပါဏာတိပါတ မူရင္း ပုဒ္အေနနဲ႔ကေတာ႔…
ပါဏာ = သူတစ္ပါး၏ အသက္ကို
တိ ( အတိ ) = ကုန္လြန္ေစသည္ ၊ ျပီးဆံုးေစသည္။
ပါတ = အခ်ိန္မတိုင္မီ။
ဒီေတာ႔ သူတစ္ပါး၏ အသက္ကို အခ်ိန္မတိုင္မီ ကုန္လြန္ေစတယ္၊ ျပီးဆံုးေစတယ္ ဆိုတာ သတ္တာပဲ လို႔ ျမန္မာလိုနားလည္ၾကပါတယ္။ ဒါကေတာ႔ မူရင္း အဓိပၸါယ္ကို သိေစခ်င္လို႔ပါ။
ဘယ္လုိအခ်က္ေတြနဲ႔ ညီရင္ သူ႔အသက္သတ္ျခင္း ဆိုတဲ ့ပါဏာတိပါတာကံေျမာက္တာလဲ ဆိုတာကို သိဖို႔လုိပါတယ္။ ပါဏာတိပါတာကံ ေျမာက္တဲ့ အဂၤါ ၅ ပါးရွိပါတယ္။ ၄င္းတုိ႔ကေတာ့ -
(၁) သတၲ၀ါျဖစ္ျခင္း၊
(၂) သတၱ၀ါဟု အမွတ္ရွိျခင္း ( သိျခင္း )၊
(၃) သတ္လိုစိတ္ (ေသေစလိုစိတ္) ရွိျခင္း၊
(၃) သတ္ရန္ (ေသေစရန္) လံု႔လျပဳျခင္း၊
(၅) ထို လံု႔လေၾကာင့္ေသျခင္းတို႔ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေတြအျပင္ ပါဏာတိပါတာကံ က်ဴးလြန္ရာမွာ အားထုတ္မႈ (ပေယာဂ) ၆ မ်ိဳးလည္းရွိေသးတယ္။ ၄င္းတုိ႔ကေတာ့-
(၁) ကိုယ္တိုင္သတ္ျခင္း၊
(၂) သူတစ္ပါးကိုသတ္ခိုင္းျခင္း၊
(၃) တစ္စံုတရာျဖင့္ပစ္ခတ္၍သတ္ျခင္း၊
(၄) လာသမွ်ထိခိုက္ေသဆံုးေစရန္ ဓား ၊ လွံ ၊ တြင္း စသည္ တို႔ကို အျမဲေထာင္၍ သတ္ျခင္း၊
(၅) ေဆး၀ါး မႏၲရားျဖင့္သတ္ျခင္း၊
(၆) တန္ခိုးျဖင့္သတ္ျခင္း တို႔ျဖစ္ပါတယ္။
ပေယာဂ (၆)မ်ိဳးမွ တစ္ခုခုျဖင့္ တစ္ပါးေသာသူကုိ ေသေစလိုေသာစိတ္နဲ႔ သတ္မိရင္ ေသသြားရင္ ပါဏာတိပါတကံ ေျမာက္ေစပါတယ္။
ပါဏာတိပါတကံကို က်ဴးလြန္သူတို႔အတြက္ အျပစ္ကေတာ့ (၉) မ်ိဳးရွိတယ္။
(၁) မ်က္စိ ၊ နား၊ ႏွာ ၊ ေျခလက္အဂၤါ ခၽြတ္ယြင္းတတ္ျခင္း၊
(၂) ျဖစ္ရာဘ၀တိုင္း၌ အရုပ္အသြင္ မြဲျပာေျခာက္ညိႈးၿပီး စိုစိုျပည္ျပည္ မရွိျခင္း၊
(၃) အားအင္ခၽြတ္ယြင္းျခင္း (အားနည္းျခင္း)၊
(၄) လ်င္ျမန္ဖ်တ္လတ္ျခင္းလည္း ကင္းေ၀းျခင္း၊
(၅) ေဘးရန္ေပၚေပါက္လွ်င္ ေၾကာက္ရြံ႕တတ္ျခင္း၊
(၆) သူမ်ားအသတ္ကိုခံရတတ္ၿခင္း၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ အဆိပ္စသည္မ်ား စား
လ်က္ ေသရတတ္ျခင္း၊
(၇) အနာေရာဂါ မ်ားတတ္ျခင္း၊
(၈) အေခၽြအရံ ပ်က္ဆီးတတ္ျခင္း၊
(၉) အသက္တိုတတ္ျခင္း တို႔ျဖစ္တယ္။
ဒီေနရာမွာ သိရမွာက ပါဏာတိပါတကံ က်ဴးလြန္တုိင္း ငရဲကို တုိက္ရိုက္က်မသြားဘူးဆုိတဲ့ အခ်က္ပဲ။ ဥပမာ.. အဂၤုလိမာလ ဆုိရင္ လူေပါင္း ၉၉၉ ေတာင္သတ္ခဲ့တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ မဂ္ဉာဏ္နဲ႔ ပယ္သတ္ေတာ့ အကုသုိလ္ေတြ ေက်သြားတယ္။ သို႔ေသာ္ ၀ဋ္ေတာ့ခံစားရတယ္။ ၀ဋ္မွာ အၿမဲ ငရဲမွာ အပ ဆုိသလိုေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ပါဏာတိပါတ ကံ ရဲ႕အဆိုးဆံုး အျပစ္ေတြကိုေတာ႔ ပဥၥာနႏၲိရ ကံ (၅) ပါးမွာ သီးသန္႔ ထုတ္ျပီး ဗုဒၶျမတ္စြာက တားျမစ္ပါတယ္။
(၁) အမိကိုသတ္ျခင္း။
(၂) အဖကိုသတ္ျခင္း။
(၃) ရဟႏၲာ ကိုသတ္ျခင္း။
(၄) ဘုရားကို ေသြးစိမ္းတည္ေအာင္လုပ္ျခင္း၊
(၅) သံဃာဂိုဏ္းခြဲျခင္း.. တု႔ိဟာ အ၀ိစိ ငရဲ သို႔ လားရာ ျပင္းထန္ေသာ အျပစ္ေတြျဖစ္ပါတယ္။ ၀ိပႆနာတရားမည္မွ် အားထုတ္ေသာ္လည္း ဒီကံရွိေနလ်ွင္ တရားထူးမရပါ။
(၄) (၅) ကေတာ႔ ပါဏာတိပါတ ကံ မျဖစ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ထုိကံေတြလဲ အ၀ီစိကို တုိက္ရိုက္သြားရမွာ ျဖစ္တယ္။
ရဲေသာ္မေသ၊ ေသေသာ္ငရဲမလား.....ဆုိေတာ့..
အမွန္ေတာ့ ဒီစကားလံုးရဲ႕ မူလပထမ အစအဦးမွာလဲ ျမန္မာျပည္ကမဟုတ္ဘူးလို႔ သိရပါတယ္္။ အိႏၵိယက ျဗာဟၼဏတို႕ရဲ႕ ဘာသာေရးအရ ဖန္ဆင္းရွင္အလိုက် စစ္တိုက္ရေသာ္ ေသရင္လည္း ငရဲကိုမေရာက္၊ စစ္သားေသရင္ နတ္ျပည္ေရာက္တယ္ ဆုိတဲ့ အယူတစ္ခု ဗုဒၶမပြင့္ေပၚမီက တြင္က်ယ္ခဲ့ဖူးတယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ အဲဒီ အယူ၀ါဒေတြ ထိုေခတ္က ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ဘာသာေရး ေရာေမြၿပီး စိတ္ဓာတ္ျမွင့္တင္ေရးသေဘာ ၀ါဒျဖန္႕ခဲ့တဲ့ ေႂကြးေၾကာ္သံမ်ားလို႔ ထင္ပါတယ္။ ဗုဒၶလက္ထက္က်ေသာအခါ စစ္သားေသ နတ္ျပည္ေရာက္ဆိုသည္မွာ မဟုတ္မွန္၊ အကုသိုလ္သေဘာသည္ တသမတ္တည္းသာျဖစ္၍ အကုသိုလ္မႈေၾကာင့္ ငရဲလားရမည့္သူမွာ လားရန္သာရွိသည္ဟု ေျဖာင့္ေျဖာင့္ေဟာလိုက္တယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အကုသိုလ္ ျဖစ္တယ္။
၂။ ၾကိဳးစင္တက္တဲ့သူေတြကို ၾကိဳးေပးရတဲ့ ရဲ (သုိ႕) ၀န္ထမ္းေတြေရာ အကုသိုလ္ (ငရဲ) ျဖစ္ႏိုင္ပါလား?
ဒီေမးခြန္းကို ဥပမာေလး တခုနဲ႔ ေျပာျပမယ္။ ဘုရားရွင္လက္ထက္ လူသတ္သမား တေယာက္ရွိတယ္။ (နာမည္ မေသခ်ာလို႔ မေရးေတာ့ဘူး)။ အစတုန္းက အဲဒီလူက သူခိုးၾကီးပါ။ တေန႔ေတာ့ သူနဲ႔ အတူ ခိုးသား ငါးရာကို ဘုရင္က ဖမ္းမိတယ္။ အဲဒီခိုးသားေတြကို သတ္ဖုိ႔ ဘုရင့္ရဲ႕ လူသတ္သမားေတြကလဲ အသက္ေတြ ႀကီးေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ မစြမ္းေဆာင္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ ခိုးသားေတြထဲက ခြန္အားအႀကီးဆံုး ၁ ေယာက္ကုိ ေရြးၿပီး လူသတ္သမား တာ၀န္ခန္႔တယ္။ အဲဒီလူက က်န္တဲ့ ခိုးသားေတြကို ျပန္သတ္ရတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ၄၅ ႏွစ္ေလာက္ ဘုရင္ဆီမွာ လူသတ္သမား တာ၀န္ယူခဲ့တယ္။ ဘုရင္ရဲ႕ လူသတ္သမား တာ၀န္ကေန ႏႈတ္ထြက္လာတဲ့ ေန႔မွာ သူ႔မိန္းမကုိ ဆန္ျပဳတ္ ပူပူေလး စားခ်င္လို႔ ခ်က္ခိုင္းတယ္။ အဲဒီေန႔မွာပဲ အရွင္သာရိပုတၱရာက လူသတ္သမား ႀကီးမွာ ပါရမီ ဓာတ္ခံ ျပည့္ေနတာျဖစ္တာကို ျမင္ေတာ္မူတယ္။ ဒါနဲ႔ လူသတ္သမားႀကီး အိမ္ကုိ ဆြမ္းခံၾကြပါ တယ္။ လူသတ္သမားႀကီးက အရွင္သာရိပုတၱရာ ဆြမ္းခံတာကို ေတြ႕ေတာ့ စဥ္းစားတယ္။ သူ႔ဘ၀ လူသတ္လာ တာပဲ ၾကာခဲ့ၿပီ ကုသုိလ္ဆုိလို႔ ဘာမွ မရွိေသးဘူးဆုိတာ သိလိုက္မိတယ္။ ဒါနဲ႔ သူစားမယ့္ ဆန္ျပဳတ္ကို ေလာင္းလွဴလိုက္တယ္။ သူမွာ လူသတ္လာတာမ်ားၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အကုသုိလ္ေတြသာ မ်ားၿပီး ကုသိုလ္ တရားနည္းေၾကာင္း ေလ်ာက္ၾကားတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ အရွင္သာရိပုတၱရာက လူသတ္တာက မိမိ စိတ္နဲ႔ သတ္တာလား သူတပါးခိုင္းလို႔ သတ္တာလား ေမးတယ္။ ဘုရင္က ခိုင္းလို႔ သတ္ရတာပါလို႔ ေျပာေတာ့ ဒါဆုိ လူသတ္သမားမွာ အျပစ္ မရွိဘူးလို႔ ေျပာၿပီး တရားေဟာလိုက္တာ ေသာတပန္ ျဖစ္သြားတယ္။
အမွန္ေတာ့ အျပစ္လံုး၀ မရွိဘူး ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ လူသတ္သမားရဲ႕ စိတ္မွာ မိမိသတ္ခဲ့ ကံေတြကုိ ေနာင္တ တဖန္ပူပန္ျခင္းမရွိေအာင္ ေျပာလိုက္ျခင္းပါ။ တကယ္လို႔ အဲလိုပူပန္မႈ ျဖစ္ခဲ့ရင္ ရရွိမယ့္ ေသာတပတၱိမဂ္ကို မရရွိႏုိင္လို႔ပါ။ သူသတ္ခဲ့တဲ့ အထဲမွာ အေဖ၊ အေမ ေတြ မပါတဲ့ အတြက္ သာမန္ သီလ ခ်ိဳးေဖာက္မႈေလာက္သာ အကုသိုလ္ ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငရဲ မေရာက္ပဲ ေသာတပန္ေတာင္ ျဖစ္ခဲ့ပါေသး တယ္။ ဒီ ဇာတ္ေတာ္အရ ႀကိဳးေပးရတဲ့ ရဲ (သုိ႕) ၀န္ထမ္းေတြလဲ ငရဲကို ေရာက္မယ္၊ မေရာက္ဖူး ဆုိတာ ေသခ်ာေျပာလို႔မရဘူး။ အကုသိုလ္ေတာ့ ျဖစ္တယ္။ သီလကို စင္ၾကယ္ခ်င္ရင္ ဒီအလုပ္ေတြ မလုပ္ပဲေနတာ ေကာင္းပါတယ္။
၃။ ေသဒဏ္ခ်မွတ္ေပးတဲ့ (သို႕) အျပစ္ေပးတဲ့ တရားသူၾကီးေတြေရာ အထက္က ေျပာခဲ့တဲ့ သေဘာအတုိင္းပါပဲ။
ျမတ္ဗုဒၶက - "ေစတနာဟံဘိကၡေ၀ ကမၼံ၀ဒါမိ။ " "ေစတနာကို ကံဟုငါဘုရားဆို၏။" လို. ေဟာခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့ အမိန္႔ခ်တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ သတ္တဲ့ အခါမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေသေစခ်င္တဲ့ စိတ္ေစတနာ မ်ားရင္ မ်ားသေလာက္ အျပစ္ၾကီးပါတယ္။ ေစတနာနည္းရင္ေတာ့ အျပစ္နည္းတာေပါ့။ ငရဲေတြက်ေလာက္တဲ့ အျပစ္ေတြပါ လုပ္မိရင္၊ မေကာင္းမႈေတြပဲ တသက္လံုးလုပ္လိုက္ရင္ေတာ့ ငရဲက်ဖုိ႔ မ်ားတယ္။ ေမးခြန္းထဲက ပါသေလာက္ ဆုိရင္ေတာ့ တခါတည္း မက်ႏုိင္ေသးဘူး။ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈေတြနဲ႔ ျပန္ၿပီး ျပဳျပင္ရင္ ရႏုိင္ပါတယ္လို႔ ေျဖလိုက္ပါတယ္။
မရွင္းခဲ့တာ ပါရင္ ထပ္ေမးပါ။
စိတ္ခ်မ္းသာၾကပါေစ..
မွတ္ခ်က္။ ။http://myanmargenius.com/ ဖိုရမ္မွ အေမးအျဖမ်ားကို ျပန္လည္တင္ျပထားပါသည္။
ငရဲမွာ ယမမင္းရွိတယ္.. ေနာက္ျပီးေတာ႕ ငရဲက်တဲ႕သူေတြကို ႏွိပ္စက္တဲ႕ငရဲသားေတြရွိတယ္ဆုိရင္ သူတုိ႕ေတြကေရာ ငရဲမက်ဘူးလား။
ေန႕အိပ္မက္ တကယ္သိခ်င္လို႕ပါ.. သိရင္ေျဖေပးၾကပါေနာ္....။ မယုံလုိ႕ ကပ္ေမးတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဗုဒၶဘာသာကို လက္မခံတဲ႕သူေတြကို ရွင္းျပေပးခ်င္လုိ႕ပါ...
စာေတြဖတ္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ ေန႔အိမ္မက္ ေမးတာကို ဘယ္သူမွ ေျဖေပးျခင္းမရွိေသးတာနဲ႔ က်ေနာ္ သိတာေလး ေျဖေပးလိုက္တယ္။ ဘာသာတရားအတြက္ ရွင္းျပခ်င္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေလး အင္မတန္ေကာင္းပါတယ္။ ေနာက္လဲ သိခ်င္တာရွိရင္ အားမနားတမ္းေမးေပါ့။
ယမမင္းရွိတယ္ဆိုတာ အားလံုးလဲ လက္ခံၾကတယ္။ ယမမင္းဆိုတာ စတုမဟာရာဇ္နတ္ျပည္ အပါအ၀င္ျဖစ္တဲ့ ေ၀မာနိက ၿပိတၱာမင္းကို ေခၚျခင္းပါ။ တခါတရံ နတ္စည္းစိမ္ခံစားၿပီး တခါတရံ မေကာင္းမႈ ကံအက်ိဳးကို ခံစားရပါေသးတယ္။ ယမမင္းက တေယာက္တည္းရွိတာမဟုတ္ဘူး။ ငရဲဘံုတံခါးေလးဖက္မွာ ရွိၿပီးေတာ့ ငရဲေရာက္လာသူေတြကို စစ္ေဆးေမးျမန္းၾကတယ္။ ဒီေနရာမွာ ငရဲေရာက္လာသူတုိင္းကို စစ္ေဆးတာ မဟုတ္ဘူး။ အကုသုိလ္ၾကီးတဲ့ သူေတြအတြက္က က်ေတာ့ စစ္ေဆးဖုိ႔မလိုပဲ တခါတည္း ငရဲသြားရတယ္။ ဥပမာ.. အေဖသတ္တဲ့ကံ၊ အေမ သတ္တဲ့ကံ၊ ရဟႏၲာသတ္တဲ့ကံ၊ ဘုရားေသြးစိမ္တည္ေအာင္ လုပ္တဲ့ကံ၊ သံဃာဂိုဏ္းခြဲတဲ့ကံ စတဲ့ ကံငါးပါးထဲက တခုခုကို က်ဴးလြန္မိရင္ ေသၿပီးတာနဲ႔ ငရဲကို တုိက္ရိုက္ေရာက္သြားမယ္။ အကုသိုလ္ကံနည္းတဲ့ သူေတြအတြက္ လြတ္လိုလြတ္ျငား အေနနဲ႔ ယမမင္းထံမွာ အစစ္ေဆးခံခြင့္ရၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ယမင္းမင္းရဲ႕ စစ္ေဆးမႈဟာ အျပစ္ရွာျခင္းမဟုတ္ပဲ လြတ္သင့္က လြတ္ေစလိုတဲ့ အတြက္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ယမမင္းဆုိတာ အင္မတန္ တရားမွ်တဲ့ မင္းလို႔ မွတ္ထားရမယ္။ ယမမင္းနဲ႔ စစ္တမ္း၀င္ၿပီး လူ႔ျပည္ျပန္ေရာက္လာတဲ့ အေၾကာင္းေတြလဲ အားလံုးၾကားဖူးမွာပါ။
ငရဲထိန္း ဆုိတာက စတုမဟာရာဇ္နတ္မ်ိဳးမွာ ပါတဲ့ နတ္ဘီလူးေတြျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔က အကုသိုလ္နည္းတဲ့ သူကို ယမမင္းထံပို႔ေပးျခင္း၊ ငရဲျပည္ကိုေရာက္လာတဲ့သူကိုေတာ့ သူတုိ႔ တာ၀န္အရ သတ္ပုတ္ရိုက္နက္တာေတြ လုပ္တယ္။ ဒီေနရာမွာ ငရဲထိန္းေတြကုိ ငရဲမီးက မပူဘူး။ ငရဲမီးဆုိတာက ကံေၾကာင့္ျဖစ္ရတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ အကုသုိလ္ကံေတြလုပ္ၿပီး ငရဲခံရတဲ့ သူေတြကိုသာ ပူေလာင္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ငရဲထိန္းက ငရဲက်တယ္လို႔ မဆုိႏုိင္ဘူး။ သူ႔အလုပ္အရ ငရဲက်လာတဲ့ သူကို ႏွိပ္စက္ရတဲ့ သေဘာပါပဲ။ ငရဲထိန္းဘ၀က လြန္ေျမာက္ရင္ ေရွးဘ၀ေတြက သူလုပ္ခဲ့တဲ့ ကုသိုလ္၊ အကုသုိလ္ အရ ေနာက္ထပ္ ဘ၀ေတြကုိ ဆက္ခံစားရဦးမွာပါ။ တူေသာ အက်ိဳးေပးနဲ႔ ေနာက္ဘ၀ေတြကို ခံစားရမယ္ဆုိတဲ့ သေဘာပါ။
မရွင္းတာရွိရင္ ထပ္ေမးပါ။
ခ်မ္းသာကိုယ္စိတ္ၿမဲပါေစ..
ေအာင္ဦး
…………………………………………………………………………………....................
သိပ္ေကာင္းတဲ့ ရွင္းျပခ်က္တစ္ခုပါပဲ သူငယ္ခ်င္းေရ..။ ငါလဲ ဒီေနရာမွာ မရွင္းတာေလး တစ္ခုကို ေမးခ်င္ပါတယ္။ ေမးတဲ့သူအတြက္ကေတာ့ တိုေကာင္းတိုပါလိ့မ္မယ္..။ ေျဖမယ့္သူအတြက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ရွင္းေပးရမယ္ ထင္ပါတယ္..။ ငါသိခ်င္တာက
၁။ ရဲေသာ္မေသ၊ ေသေသာ္ငရဲမလားဆိုတာ ေသခ်ာပါသလား? (ေသခ်ာရင္ ဘာေၾကာင့္ေသခ်ာရပါသလဲ?)
၂။ ၾကိဳးစင္တက္တဲ့သူေတြကို ၾကိဳးေပးရတဲ့ ရဲ (သုိ႕) ၀န္ထမ္းေတြေရာ အကုသိုလ္ (ငရဲ) ျဖစ္ႏိုင္ပါလား?
၃။ ေသဒဏ္ခ်မွတ္ေပးတဲ့ (သို႕) အျပစ္ေပးတဲ့ တရားသူၾကီးေတြေရာ အကုသိုလ္ (ငရဲ) နဲ႕လြတ္ပါ့မလား?
ေျဖရွင္းေပးပါဦး သူငယ္ခ်င္းေရ...။ မင္းရဲ႕အေျဖကို စိတ္၀င္စားစြာေစာင့္ေမွ်ာ္လွ်က္ပါ..
………………………………………………………………………………........................
ေမးခြန္းက အင္မတန္ ေကာင္းတယ္။ ေတာ္ေတာ္ရွင္းေပးရမယ္ ထင္တဲ့ အတုိင္း လိုအပ္မယ္ထင္တာေတြပါ ရွင္းလိုက္မယ္။
ဒါေတြကုိ မေျဖခင္မွာ သတ္တဲ့ ကိစၥေတြျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ အရင္ဆံုး ပါဏာတိပါတ ကံ ဆုိတာကို အက်ဥ္းရွင္းျပခ်င္ပါတယ္။ ပါဏာတိပါတ မူရင္း ပုဒ္အေနနဲ႔ကေတာ႔…
ပါဏာ = သူတစ္ပါး၏ အသက္ကို
တိ ( အတိ ) = ကုန္လြန္ေစသည္ ၊ ျပီးဆံုးေစသည္။
ပါတ = အခ်ိန္မတိုင္မီ။
ဒီေတာ႔ သူတစ္ပါး၏ အသက္ကို အခ်ိန္မတိုင္မီ ကုန္လြန္ေစတယ္၊ ျပီးဆံုးေစတယ္ ဆိုတာ သတ္တာပဲ လို႔ ျမန္မာလိုနားလည္ၾကပါတယ္။ ဒါကေတာ႔ မူရင္း အဓိပၸါယ္ကို သိေစခ်င္လို႔ပါ။
ဘယ္လုိအခ်က္ေတြနဲ႔ ညီရင္ သူ႔အသက္သတ္ျခင္း ဆိုတဲ ့ပါဏာတိပါတာကံေျမာက္တာလဲ ဆိုတာကို သိဖို႔လုိပါတယ္။ ပါဏာတိပါတာကံ ေျမာက္တဲ့ အဂၤါ ၅ ပါးရွိပါတယ္။ ၄င္းတုိ႔ကေတာ့ -
(၁) သတၲ၀ါျဖစ္ျခင္း၊
(၂) သတၱ၀ါဟု အမွတ္ရွိျခင္း ( သိျခင္း )၊
(၃) သတ္လိုစိတ္ (ေသေစလိုစိတ္) ရွိျခင္း၊
(၃) သတ္ရန္ (ေသေစရန္) လံု႔လျပဳျခင္း၊
(၅) ထို လံု႔လေၾကာင့္ေသျခင္းတို႔ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေတြအျပင္ ပါဏာတိပါတာကံ က်ဴးလြန္ရာမွာ အားထုတ္မႈ (ပေယာဂ) ၆ မ်ိဳးလည္းရွိေသးတယ္။ ၄င္းတုိ႔ကေတာ့-
(၁) ကိုယ္တိုင္သတ္ျခင္း၊
(၂) သူတစ္ပါးကိုသတ္ခိုင္းျခင္း၊
(၃) တစ္စံုတရာျဖင့္ပစ္ခတ္၍သတ္ျခင္း၊
(၄) လာသမွ်ထိခိုက္ေသဆံုးေစရန္ ဓား ၊ လွံ ၊ တြင္း စသည္ တို႔ကို အျမဲေထာင္၍ သတ္ျခင္း၊
(၅) ေဆး၀ါး မႏၲရားျဖင့္သတ္ျခင္း၊
(၆) တန္ခိုးျဖင့္သတ္ျခင္း တို႔ျဖစ္ပါတယ္။
ပေယာဂ (၆)မ်ိဳးမွ တစ္ခုခုျဖင့္ တစ္ပါးေသာသူကုိ ေသေစလိုေသာစိတ္နဲ႔ သတ္မိရင္ ေသသြားရင္ ပါဏာတိပါတကံ ေျမာက္ေစပါတယ္။
ပါဏာတိပါတကံကို က်ဴးလြန္သူတို႔အတြက္ အျပစ္ကေတာ့ (၉) မ်ိဳးရွိတယ္။
(၁) မ်က္စိ ၊ နား၊ ႏွာ ၊ ေျခလက္အဂၤါ ခၽြတ္ယြင္းတတ္ျခင္း၊
(၂) ျဖစ္ရာဘ၀တိုင္း၌ အရုပ္အသြင္ မြဲျပာေျခာက္ညိႈးၿပီး စိုစိုျပည္ျပည္ မရွိျခင္း၊
(၃) အားအင္ခၽြတ္ယြင္းျခင္း (အားနည္းျခင္း)၊
(၄) လ်င္ျမန္ဖ်တ္လတ္ျခင္းလည္း ကင္းေ၀းျခင္း၊
(၅) ေဘးရန္ေပၚေပါက္လွ်င္ ေၾကာက္ရြံ႕တတ္ျခင္း၊
(၆) သူမ်ားအသတ္ကိုခံရတတ္ၿခင္း၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ အဆိပ္စသည္မ်ား စား
လ်က္ ေသရတတ္ျခင္း၊
(၇) အနာေရာဂါ မ်ားတတ္ျခင္း၊
(၈) အေခၽြအရံ ပ်က္ဆီးတတ္ျခင္း၊
(၉) အသက္တိုတတ္ျခင္း တို႔ျဖစ္တယ္။
ဒီေနရာမွာ သိရမွာက ပါဏာတိပါတကံ က်ဴးလြန္တုိင္း ငရဲကို တုိက္ရိုက္က်မသြားဘူးဆုိတဲ့ အခ်က္ပဲ။ ဥပမာ.. အဂၤုလိမာလ ဆုိရင္ လူေပါင္း ၉၉၉ ေတာင္သတ္ခဲ့တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ မဂ္ဉာဏ္နဲ႔ ပယ္သတ္ေတာ့ အကုသုိလ္ေတြ ေက်သြားတယ္။ သို႔ေသာ္ ၀ဋ္ေတာ့ခံစားရတယ္။ ၀ဋ္မွာ အၿမဲ ငရဲမွာ အပ ဆုိသလိုေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ပါဏာတိပါတ ကံ ရဲ႕အဆိုးဆံုး အျပစ္ေတြကိုေတာ႔ ပဥၥာနႏၲိရ ကံ (၅) ပါးမွာ သီးသန္႔ ထုတ္ျပီး ဗုဒၶျမတ္စြာက တားျမစ္ပါတယ္။
(၁) အမိကိုသတ္ျခင္း။
(၂) အဖကိုသတ္ျခင္း။
(၃) ရဟႏၲာ ကိုသတ္ျခင္း။
(၄) ဘုရားကို ေသြးစိမ္းတည္ေအာင္လုပ္ျခင္း၊
(၅) သံဃာဂိုဏ္းခြဲျခင္း.. တု႔ိဟာ အ၀ိစိ ငရဲ သို႔ လားရာ ျပင္းထန္ေသာ အျပစ္ေတြျဖစ္ပါတယ္။ ၀ိပႆနာတရားမည္မွ် အားထုတ္ေသာ္လည္း ဒီကံရွိေနလ်ွင္ တရားထူးမရပါ။
(၄) (၅) ကေတာ႔ ပါဏာတိပါတ ကံ မျဖစ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ထုိကံေတြလဲ အ၀ီစိကို တုိက္ရိုက္သြားရမွာ ျဖစ္တယ္။
ရဲေသာ္မေသ၊ ေသေသာ္ငရဲမလား.....ဆုိေတာ့..
အမွန္ေတာ့ ဒီစကားလံုးရဲ႕ မူလပထမ အစအဦးမွာလဲ ျမန္မာျပည္ကမဟုတ္ဘူးလို႔ သိရပါတယ္္။ အိႏၵိယက ျဗာဟၼဏတို႕ရဲ႕ ဘာသာေရးအရ ဖန္ဆင္းရွင္အလိုက် စစ္တိုက္ရေသာ္ ေသရင္လည္း ငရဲကိုမေရာက္၊ စစ္သားေသရင္ နတ္ျပည္ေရာက္တယ္ ဆုိတဲ့ အယူတစ္ခု ဗုဒၶမပြင့္ေပၚမီက တြင္က်ယ္ခဲ့ဖူးတယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ အဲဒီ အယူ၀ါဒေတြ ထိုေခတ္က ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ဘာသာေရး ေရာေမြၿပီး စိတ္ဓာတ္ျမွင့္တင္ေရးသေဘာ ၀ါဒျဖန္႕ခဲ့တဲ့ ေႂကြးေၾကာ္သံမ်ားလို႔ ထင္ပါတယ္။ ဗုဒၶလက္ထက္က်ေသာအခါ စစ္သားေသ နတ္ျပည္ေရာက္ဆိုသည္မွာ မဟုတ္မွန္၊ အကုသိုလ္သေဘာသည္ တသမတ္တည္းသာျဖစ္၍ အကုသိုလ္မႈေၾကာင့္ ငရဲလားရမည့္သူမွာ လားရန္သာရွိသည္ဟု ေျဖာင့္ေျဖာင့္ေဟာလိုက္တယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အကုသိုလ္ ျဖစ္တယ္။
၂။ ၾကိဳးစင္တက္တဲ့သူေတြကို ၾကိဳးေပးရတဲ့ ရဲ (သုိ႕) ၀န္ထမ္းေတြေရာ အကုသိုလ္ (ငရဲ) ျဖစ္ႏိုင္ပါလား?
ဒီေမးခြန္းကို ဥပမာေလး တခုနဲ႔ ေျပာျပမယ္။ ဘုရားရွင္လက္ထက္ လူသတ္သမား တေယာက္ရွိတယ္။ (နာမည္ မေသခ်ာလို႔ မေရးေတာ့ဘူး)။ အစတုန္းက အဲဒီလူက သူခိုးၾကီးပါ။ တေန႔ေတာ့ သူနဲ႔ အတူ ခိုးသား ငါးရာကို ဘုရင္က ဖမ္းမိတယ္။ အဲဒီခိုးသားေတြကို သတ္ဖုိ႔ ဘုရင့္ရဲ႕ လူသတ္သမားေတြကလဲ အသက္ေတြ ႀကီးေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ မစြမ္းေဆာင္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ ခိုးသားေတြထဲက ခြန္အားအႀကီးဆံုး ၁ ေယာက္ကုိ ေရြးၿပီး လူသတ္သမား တာ၀န္ခန္႔တယ္။ အဲဒီလူက က်န္တဲ့ ခိုးသားေတြကို ျပန္သတ္ရတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ၄၅ ႏွစ္ေလာက္ ဘုရင္ဆီမွာ လူသတ္သမား တာ၀န္ယူခဲ့တယ္။ ဘုရင္ရဲ႕ လူသတ္သမား တာ၀န္ကေန ႏႈတ္ထြက္လာတဲ့ ေန႔မွာ သူ႔မိန္းမကုိ ဆန္ျပဳတ္ ပူပူေလး စားခ်င္လို႔ ခ်က္ခိုင္းတယ္။ အဲဒီေန႔မွာပဲ အရွင္သာရိပုတၱရာက လူသတ္သမား ႀကီးမွာ ပါရမီ ဓာတ္ခံ ျပည့္ေနတာျဖစ္တာကို ျမင္ေတာ္မူတယ္။ ဒါနဲ႔ လူသတ္သမားႀကီး အိမ္ကုိ ဆြမ္းခံၾကြပါ တယ္။ လူသတ္သမားႀကီးက အရွင္သာရိပုတၱရာ ဆြမ္းခံတာကို ေတြ႕ေတာ့ စဥ္းစားတယ္။ သူ႔ဘ၀ လူသတ္လာ တာပဲ ၾကာခဲ့ၿပီ ကုသုိလ္ဆုိလို႔ ဘာမွ မရွိေသးဘူးဆုိတာ သိလိုက္မိတယ္။ ဒါနဲ႔ သူစားမယ့္ ဆန္ျပဳတ္ကို ေလာင္းလွဴလိုက္တယ္။ သူမွာ လူသတ္လာတာမ်ားၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အကုသုိလ္ေတြသာ မ်ားၿပီး ကုသိုလ္ တရားနည္းေၾကာင္း ေလ်ာက္ၾကားတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ အရွင္သာရိပုတၱရာက လူသတ္တာက မိမိ စိတ္နဲ႔ သတ္တာလား သူတပါးခိုင္းလို႔ သတ္တာလား ေမးတယ္။ ဘုရင္က ခိုင္းလို႔ သတ္ရတာပါလို႔ ေျပာေတာ့ ဒါဆုိ လူသတ္သမားမွာ အျပစ္ မရွိဘူးလို႔ ေျပာၿပီး တရားေဟာလိုက္တာ ေသာတပန္ ျဖစ္သြားတယ္။
အမွန္ေတာ့ အျပစ္လံုး၀ မရွိဘူး ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ လူသတ္သမားရဲ႕ စိတ္မွာ မိမိသတ္ခဲ့ ကံေတြကုိ ေနာင္တ တဖန္ပူပန္ျခင္းမရွိေအာင္ ေျပာလိုက္ျခင္းပါ။ တကယ္လို႔ အဲလိုပူပန္မႈ ျဖစ္ခဲ့ရင္ ရရွိမယ့္ ေသာတပတၱိမဂ္ကို မရရွိႏုိင္လို႔ပါ။ သူသတ္ခဲ့တဲ့ အထဲမွာ အေဖ၊ အေမ ေတြ မပါတဲ့ အတြက္ သာမန္ သီလ ခ်ိဳးေဖာက္မႈေလာက္သာ အကုသိုလ္ ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငရဲ မေရာက္ပဲ ေသာတပန္ေတာင္ ျဖစ္ခဲ့ပါေသး တယ္။ ဒီ ဇာတ္ေတာ္အရ ႀကိဳးေပးရတဲ့ ရဲ (သုိ႕) ၀န္ထမ္းေတြလဲ ငရဲကို ေရာက္မယ္၊ မေရာက္ဖူး ဆုိတာ ေသခ်ာေျပာလို႔မရဘူး။ အကုသိုလ္ေတာ့ ျဖစ္တယ္။ သီလကို စင္ၾကယ္ခ်င္ရင္ ဒီအလုပ္ေတြ မလုပ္ပဲေနတာ ေကာင္းပါတယ္။
၃။ ေသဒဏ္ခ်မွတ္ေပးတဲ့ (သို႕) အျပစ္ေပးတဲ့ တရားသူၾကီးေတြေရာ အထက္က ေျပာခဲ့တဲ့ သေဘာအတုိင္းပါပဲ။
ျမတ္ဗုဒၶက - "ေစတနာဟံဘိကၡေ၀ ကမၼံ၀ဒါမိ။ " "ေစတနာကို ကံဟုငါဘုရားဆို၏။" လို. ေဟာခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့ အမိန္႔ခ်တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ သတ္တဲ့ အခါမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေသေစခ်င္တဲ့ စိတ္ေစတနာ မ်ားရင္ မ်ားသေလာက္ အျပစ္ၾကီးပါတယ္။ ေစတနာနည္းရင္ေတာ့ အျပစ္နည္းတာေပါ့။ ငရဲေတြက်ေလာက္တဲ့ အျပစ္ေတြပါ လုပ္မိရင္၊ မေကာင္းမႈေတြပဲ တသက္လံုးလုပ္လိုက္ရင္ေတာ့ ငရဲက်ဖုိ႔ မ်ားတယ္။ ေမးခြန္းထဲက ပါသေလာက္ ဆုိရင္ေတာ့ တခါတည္း မက်ႏုိင္ေသးဘူး။ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈေတြနဲ႔ ျပန္ၿပီး ျပဳျပင္ရင္ ရႏုိင္ပါတယ္လို႔ ေျဖလိုက္ပါတယ္။
မရွင္းခဲ့တာ ပါရင္ ထပ္ေမးပါ။
စိတ္ခ်မ္းသာၾကပါေစ..
မွတ္ခ်က္။ ။http://myanmargenius.com/ ဖိုရမ္မွ အေမးအျဖမ်ားကို ျပန္လည္တင္ျပထားပါသည္။
“အေနျမတ္ အေသတတ္ေစဖို႔”
လူသားမွန္သမွ် ပုခက္နဲ႔ ေ၀းေ၀းလာၿပီး အသက္ေတြ ႀကီးျပင္းလာတာနဲ႔အမွ် သုႆန္ႏွင့္ နီးနီးလာၿပီ ဆုိတဲ့ အသိေလးကို အရင္ဆံုး စြဲၿမဲၾကပါ။ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ဆံုးေနတာမဟုတ္ သက္တမ္းေတြ ကုန္ဆံုးေနတယ္ဆုိတာ ကိုယ္ပုိင္ဉာဏ္နဲ႔ပဲ စဥ္းစားသံုးသပ္ၾကည့္ပါ။ ေနေရးအတြက္ပဲ အခ်ိန္ေတြကုိ အသံုးခ် မေနသင့္ေတာ့ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်သင့္ပါၿပီ။ ေလာကီလူသားေတြ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ေနေရးလဲ ျပင္ပါ။ ေသေရးကိုလဲ စဥ္းစားၾကပါလို႔ အေလးနက္ထားၿပီး တုိက္တြန္းပါတယ္။ မိမိမွာ ဘာေတြျပင္ဆင္ၿပီးၿပီလဲ၊ ဘယ္တရားကို အားကိုးၿပီးေတာ့ ေသမွာလဲ။ ေနာက္ဆံုး ေသခါနီးမွာ ဘယ္လို ႏွလံုးသြင္းႏုိင္ေအာင္ ျပင္ထားမလဲ၊ ဒါနေတြ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းခဲ့သလဲ၊ သီလေတြ ဘယ္ေလာက္ ေစာင့္ထိန္းခဲ့သလဲ၊ ဘာ၀နာေတြ ဘယ္ေလာက္ပြားမ်ား က်င့္ၾကံေနလဲ ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းေလးေတြကို အေလးထား စဥ္းစားသင့္ပါၿပီ။ ယခုအခါမွာ ဘာသာေရး ျပႆနာမ်ား၊ အျခားေသာ အယူ၀ါဒမ်ားသည္ ေထရ၀ါဒ သာသနာအတြက္ ၿခိမ္းေျခာက္သလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေတြအျပင္ ေထရ၀ါဒ မဟုတ္ေသာ အယူ၀ါဒမ်ား၊ ေဗဒင္၊ လကၡဏာ၊ နကၡတ္၊ နတ္၊ ဘုိးေတာ္၊ စတဲ့ အယူအဆေတြကုိ လူအမ်ား လက္ခံေနၾကသည္မွာ သာသနာေတာ္ကုိ သြယ္၀ိုက္တဲ့ နည္းလမ္းနဲ႔ ေက်ာခိုင္းေနျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ သတိရွိၾကဖုိ႔ သတိေပးျခင္းပါ။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြသည္ (၇)ရက္ (၇)လီ မုိးေမွာင္က်ေနတဲ့ ေတာႀကီးထဲမွာ မ်က္စိလည္ လမ္းေပ်ာက္ေနတဲ့ သတၱ၀ါေတြနဲ႔ တူပါတယ္။ မုိးေမွာင္ကလဲက် အလင္းေရာင္ဆုိတာလဲ မရွိတဲ့ ေတာႀကီးထဲမွာ ထြက္လမ္းကို ရွာၾကရမွာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္ပါ။ ေမွာင္ေနတဲ့ အတြက္ လမ္းေတြ႔ဖုိ႔ဆုိတာ အင္မတန္မွ ခဲယဥ္းပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လွ်ပ္စီးေလးတခ်က္ လက္လိုက္တာသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အတြက္ ေတာထဲက လြတ္ေျမာက္ႏုိင္မဲ့ လမ္းကို ေတြ႔လိုက္တာပါပဲ။ ဒါကို မေတြ႔လိုက္တဲ့ သူရွိေနရင္ ခရီးသြားျဖစ္တဲ့ သူေတြက အခ်င္းခ်င္းေဖးမ ေခၚယူမႈေၾကာင့္ ခရီးသြားေဖာ္ေတြ အားလံုး ေတာထဲက လြတ္ေျမာက္သြားႏုိင္ပါတယ္။ ဒီသေဘာတရားေလး အတုိင္းပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာဖတ္သူတို႔ေတြသည္ ၃၁ ဘံုဆုိတဲ့ ေတာႀကီးထဲမွာ မ်က္စိလည္ လမ္းေပ်ာက္ေနတဲ့ သူေတြနဲ႔ တူပါတယ္။ ဘုရားအဆူဆူ ပြင့္ခဲ့ေသာ္လည္း သာသနာနဲ႔ မေတြ႕ႀကံဳခဲ့တာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေတြ႕ၾကံဳခဲ့ ေသာ္လည္း သာသနာကို ေက်ာခိုင္းခဲ့သူေတြ ျဖစ္ခဲ့တာေၾကာင့္ ယေန႔တုိင္ ဘ၀ေတြရၿပီး ဒုကၡေတြနဲ႔ ေတြ႔ႀကံဳေနရတာပါ။ ဓမၼအလင္းေရာင္နဲ႔ ေ၀းခဲ့ရတာေပါ႔။ ဒါေၾကာင့္ မုိးေမွာင္က်ေနတဲ့ ညအခ်ိန္ႀကီးက ရွည္လ်ားခဲ့ပါၿပီ။ ယခုလုိ သာသနာေတာ္နဲ႔ ေတြ႕ၾကံဳလိုက္တာသည္ လွ်ပ္စီးလက္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္ပမာဏ မွ်သာ ရွိပါတယ္။ က်န္တဲ့အခ်ိန္က သာသနာကြယ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြနဲ႔ တူပါတယ္။ လ်ပ္စီးလက္တာကို ျမင္လိုက္တဲ့ သူက ေတာထဲမွာရွိတဲ့ ေခ်ာက္၊ သစ္ပင္၊ ခ်ံဳ၊ ထြက္လမ္း စသျဖင့္ သိလိုက္သလို၊ သာသနာကို သိျမင္လိုက္တဲ့ သူကလဲ ဒါေတြက ကုသိုလ္၊ ဒါေတြက အကုသုိလ္၊ ဒါေတြက အပါယ္လမ္း၊ ဒါေတြက သံသရာက လြတ္လမ္း ဆုိတာကို သိျမင္လိုက္တာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ လမ္းသိတဲ့ သူက ခရီးသြားေတြကုိ ႏိႈးေဆာ္ေျပာျပသလို တရားဓမၼကို သိျမင္သူေတြကလဲ သံသရာခရီးသြားေတြကုိ သတိေပး တုိက္တြန္းျခင္းပါ။ အတင္းဆြဲေခၚလို႔ရတဲ့ ခရီးစဥ္မ်ိဳး မဟုတ္တာေၾကာင့္ ခရီးသြားေတြ ကုိယ္တုိင္ စိတ္ပါ၀င္းစားစြာ လိုက္မွရမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကိုယ္တုိင္ လွ်ပ္စီးအလင္းေရာင္နဲ႔ တူေသာ ဘုရွားရွင္ ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ တရားဓမၼေတြကုိ နာၾကားလုိက္နာၿပီး ေတာထဲက ထြက္ရမဲ့ လမ္းကို ေလွ်ာက္လွမ္းၾကရမွာပါ။ အဲဒီလမ္းကေတာ့ မဂၢင္လမ္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ႔ေၾကာင့္ ကိုယ္တုိင္ပဲ သတိထား၊ ၀ိရိယစိုက္၊ ဉာဏ္နဲ႔ၾကည့္ၿပီး ေလွ်ာက္လွမ္းၾကဖုိ႔ အသိေပးပါတယ္။
သာသနာနဲ႔ ေတြၾကံဳေနရတာသည္ အခုအခ်ိန္ေလးပဲလို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ အရင္က သာသနာ ထြန္းလင္းခဲ့ေပမဲ့ ကိုယ့္သႏၲာန္မွာ မည္းေမွာင္ခဲ့ေတာ့ ကုိယ္က သာသနာနဲ႔ မေတြ႕သလိုပါပဲ။ အခုလဲ သာသနာနဲ႔ ၾကံဳေပမဲ့ မလိုက္နာ မက်င့္သံုးရင္ေတာ့ သာသနာ ကြယ္တဲ့ကာလမွာ ျဖစ္တဲ့သူနဲ႔ ထူးမျခားနားပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ေနာင္ဆုိတာလဲ မေသခ်ာတဲ့ အလုပ္ပါ။ လက္ရွိ ဘဒၵကမာၻမွာ ေနာက္ထပ္ပြင့္မည့္ အရိေမတၱယ ဘုရားရွင္ က်န္ပါေသးတယ္။ ထုိဘုရားရွင္ရဲ႕ သာသနာကြယ္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္က်မွ ယခုကမာၻႀကီးက ပ်က္စီးမွာပါ။ ဒီကမာၻ ပ်က္ၿပီးေတာ့ ျဖစ္လာမယ့္ ကမာၻသည္ သုညကမာၻ ျဖစ္ပါတယ္။ သုညကမာၻဆုိတာ သတၱ၀ါေတြ မရွိလို႔ ေခၚတာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူေတြ၊ နတ္ေတြ၊ ျဗဟၼာေတြ၊ အပါယ္ေလးဘံုသားေတြ အျပည့္ရွိပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားလဲ မပြင့္၊ ဘုရားရွင္၏ သာသနာေတာ္လဲ မရွိပဲ ဆိတ္သုန္းေနတဲ့ ကမာၻႀကီးကို ေခၚပါတယ္။ အဲဒီလို ကမာၻမွာလဲ လူေတြ၊ နတ္ေတြ၊ ျဗဟၼာေတြ၊ အပါယ္ေလးဘံုသားေတြ ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ ဘာလို႔လဲ ဆုိေတာ့ အပါယ္ေရာက္ ေၾကာင္း အကုသိုလ္တရားေတြ၊ လူ႔ျပည္၊ နတ္ျပည္ေရာက္ေၾကာင္း ဒါန၊ သီလေတြ၊ ျဗဟၼာျပည္ေရာက္ေၾကာင္း သမထ တရားေတြ က်င့္သံုးေနၾကလို႔ပဲ ဆုိရပါမယ္။ ထို ဒါန၊ သီလ၊ သမထ တရားေတြဟာ ကမာၻ႔နိယာမ တရားမ်ားျဖစ္ၾကလုိ႔ ကမၼ၀ါဒီ ျဖစ္ၾကတဲ့ ရေသ့သူေတာ္ေကာင္း၊ လူသူေတာ္ေကာင္းေတြက ဆရာအဆက္ဆက္၊ တပည့္ အဆက္ဆက္ အစဥ္အလာ ေဟာၾကားခဲ့ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သမထ ဘာ၀နာသည္ပင္ သာသနာပ တရားျဖစ္ပါတယ္။
ဘုရားရွင္ မေမြးဖြားမီကပင္ ခမည္းေတာ္ သုေဒၶါဓန မင္းႀကီး ကိုးကိုယ္တဲ့ ကာဠေဒ၀ီလ ရေသ့ႀကီးဆုိတာ ရွိပါတယ္။ ေလာကီအဘိညာဥ္ရၿပီး ေရွ႕ကမာၻ(၄၀)၊ ေနာက္ကမာၻ(၄၀) ျမင္ႏုိင္စြမ္းရွိတယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ ကာဠေဒ၀ီလကို မည္သူမွ တရားေဟာေပးျခင္းမရွိပဲ ဆရာအဆက္ဆက္က ေဟာျပခဲ့ၿပီး တပည့္အဆက္ဆက္က လိုက္နာက်င့္သံုးတာ ျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွားပါတယ္။ ကာဠေဒ၀ီလ ရေသ့က စ်ာန္အဘိညာဥ္ရ ျဖစ္လုိ႔ တာ၀တႎသာ တတ္ၿပီး ဆြမ္းခံေလ့ရွိပါတယ္။ ဘုရားေလာင္းဖြားျမင္ေၾကာင္းကို ၾကားၾကားခ်င္း သုေဒၶါဓန မင္ႀကီး၏ နန္းေတာ္ကို ခ်ာန္နဲ႔ ၾကြလာပါတယ္။ မင္းႀကီးက သားေတာ္ကို ရွိခိုးခိုင္းပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ဘုရားေလာင္းရဲ႕ ေျခေတာ္အစံုဟာ ရေသ့ႀကီးေခါင္းေပၚမွာ တည္လ်က္ရွိေနပါတယ္။ သည္ေတာ့ ရေသ့ႀကီးက ဘုရားေလာင္းကို ရွိခိုးၿပီး ရယ္လဲ ရယ္ပါတယ္၊ ငိုလဲ ငိုပါတယ္။ ရယ္ရတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ သတၱ၀ါေတြ ဘုရားကို ဖူးေတြ႕ရလို႔ အကၽြတ္တရားရၾကေတာ့မယ္လို႔ ေတြးဆၿပီး ၀မ္းသာ အားရရွိတဲ့ အတြက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ငုိရတဲ့ အေၾကာင္း ကေတာ့ ဘုရားမျဖစ္ခင္မွာ မိမိေသဆံုးၿပီး အ႐ူပျဗဟၼာဘံု (ရုပ္မရွိပဲ နာမ္ပဲရွိေသာ ျဗဟၼာဘံု) မွာ ျဖစ္ရေတာ့ မယ္၊ ဘုရား၏ တရားေတာ္ကို မနာၾကားရေတာ့ပဲ တမဂ္၊ တဖုိလ္ မရႏုိင္ေတာ့ၿပီလို႔ သိျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ (ဒီေနရာမွ စဥ္းစားစရာရွိပါတယ္။ ေရွ႕ကမာၻ(၄၀)၊ ေနာက္ကမာၻ(၄၀) ျမင္ႏုိင္စြမ္းရွိတဲ့ စ်ာန္အဘိညာဥ္ရ ရေသ့ႀကီးသည္ပင္ ဘုရားပြင့္ေတာ့မယ့္ အခ်ိန္တုိကာလေလးကို မေစာင့္ႏုိင္ပဲ ေသဆံုးရရင္၊ အခုအခ်ိန္မွာ အသက္ကို ရွည္ေအာင္ဆြဲဆန္႔ၿပီး ေနာက္ဘုရားကို ေစာင့္ေနတယ္ ဆုိတာေတြသည္ သဘာ၀ မက်ပါဘူး)။
အႏွစ္ခ်ဳပ္ရေသာ္.. သဗၺညဳတဉာဏ္ရွင္ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္တုိင္ မယ္ေတာ္မာယာ ၀မ္းမွာ ဇာတိႏွင့္ စခဲ့ရသျဖင့္ မလႅာမင္းတုိ႔၏ အင္းၾကင္းဥယ်ာဥ္တြင္ သက္ေတာ္ရွစ္ဆယ္၌ ပရိနိဗၺာန္စံခံရေလၿပီ။ သို႔အတြက္ မျဖစ္မေနရင္ဆုိင္ရမဲ ေသျခင္းအတြက္ ျပင္ဆင္ဖုိ႔ လိုပါၿပီ။ ေသတာ၊ ေနတာ၊ အားထုတ္တာသည္ အတူတူပါပဲလို႔ သေဘာေပါက္ထားပါ။ အားထုတ္တာကတမ်ိဳး ေနတာက တမ်ိဳးျဖစ္ေနရင္ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ (ကိုယ္တုိင္ စဥ္းစားၾကည့္ပါ)။ ေနတတ္၊ ေသတတ္တယ္ဆိုတာ အားထုတ္တတ္လို႔ပါ။ ေျပာင္းျပန္ဆုိရရင္ အားထုတ္တတ္ ရင္ ေနတတ္၊ ေသတတ္ပါတယ္။ ေနစဥ္၊ ေန႔စဥ္မွာ သာသနာန႔ဲ ၾကံဳမွသာ သိခြင့္ရတဲ့ ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာ အလုပ္ကို က်င့္ၾကံအားထုတ္ၾကပါ။ သုိ႔မွသာ သာသနာတြင္းသား ပီသပါမယ္။
ယခုလို တရားဓမၼမ်ား လြယ္ကူစြာ နာယူ ေလ့လာႏုိင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ရရွိထားေသာ အခြင့္အေရးကုိ အက်ိဳးရွိ ေအာင္ အသံုးခ်တတ္ၾကပါေစ။ မိမိလုပ္ရမယ့္ အလုပ္ကို ေကာင္းစြာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ႏုိင္ျခင္းသည္ ၃၁ဘံု ဆုိတဲ့ မိုးေမွာင္က်ေနတဲ့ ေတာႀကီးထဲက ထြက္မယ့္လမ္းကို သြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ျခင္းပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ တရားေတာ္မ်ားကို ယခုအခ်ိန္မွာပဲ နာယူၾကပါ။
မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး၏ ဆံုးမၾသ၀ါဒမ်ားကို နာယူႏွလံုးသြင္းၾကပါ။
~ ငါသည္ မုခ်ေသရမည္၊ အခ်ိန္ပိုင္းသာ လိုေတာ့သည္။
~ အေသမဦးခင္ ဉာဏ္ဦးစီးၿပီး ၀ိပႆနာ အားထုတ္ပါ။
~ ရခဲလွတဲ့ လူ႔ဘ၀ကို အလြဲသံုးစား အခ်ိန္ေတြ မျဖဳန္းပါနဲ႔။
~ မေန႔ကထက္ ကေန႔ ေသဖုိ႔ တစ္ရက္နီးသြားၿပီ။
~ ရက္ရာဇာ၊ ျပႆဒါးမေရြးနဲ႔၊ သူေတာ္ေကာင္း အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ဟာ မဂၤလာ အခ်ိန္လို႔ မွတ္ပါ။
~ တဏွာေလာဘခိုင္းတာ လုပ္ေနလွ်င္၊ ေသရင္ အပါယ္ေရာက္မယ္။
~ ကိစၥဟူသ၍ မဂ္တား၊ ဖိုလ္တားလို႔ မွတ္ပါ။
~ တရားနာေနတဲ့ အခ်ိန္ဟာ မတရားအလုပ္ မလုပ္တဲ့ အခ်ိန္ပဲ။
တရားေတာ္မ်ား နာယူႏိုင္ၾကပါရန္…
http://thitsartayar.dhammathukha.com/
http://www.dhammathukha.com
စာဖတ္သူမ်ား ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါးလံုး က်န္းမာခ်မ္းသာ၍ အေနတတ္၊ အေသတတ္၊ အားထုတ္တတ္တဲ့ သူေတာ္ေကာင္းမ်ား ျဖစ္ႏုိင္ၾကပါေစ…။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြသည္ (၇)ရက္ (၇)လီ မုိးေမွာင္က်ေနတဲ့ ေတာႀကီးထဲမွာ မ်က္စိလည္ လမ္းေပ်ာက္ေနတဲ့ သတၱ၀ါေတြနဲ႔ တူပါတယ္။ မုိးေမွာင္ကလဲက် အလင္းေရာင္ဆုိတာလဲ မရွိတဲ့ ေတာႀကီးထဲမွာ ထြက္လမ္းကို ရွာၾကရမွာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္ပါ။ ေမွာင္ေနတဲ့ အတြက္ လမ္းေတြ႔ဖုိ႔ဆုိတာ အင္မတန္မွ ခဲယဥ္းပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လွ်ပ္စီးေလးတခ်က္ လက္လိုက္တာသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အတြက္ ေတာထဲက လြတ္ေျမာက္ႏုိင္မဲ့ လမ္းကို ေတြ႔လိုက္တာပါပဲ။ ဒါကို မေတြ႔လိုက္တဲ့ သူရွိေနရင္ ခရီးသြားျဖစ္တဲ့ သူေတြက အခ်င္းခ်င္းေဖးမ ေခၚယူမႈေၾကာင့္ ခရီးသြားေဖာ္ေတြ အားလံုး ေတာထဲက လြတ္ေျမာက္သြားႏုိင္ပါတယ္။ ဒီသေဘာတရားေလး အတုိင္းပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာဖတ္သူတို႔ေတြသည္ ၃၁ ဘံုဆုိတဲ့ ေတာႀကီးထဲမွာ မ်က္စိလည္ လမ္းေပ်ာက္ေနတဲ့ သူေတြနဲ႔ တူပါတယ္။ ဘုရားအဆူဆူ ပြင့္ခဲ့ေသာ္လည္း သာသနာနဲ႔ မေတြ႕ႀကံဳခဲ့တာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေတြ႕ၾကံဳခဲ့ ေသာ္လည္း သာသနာကို ေက်ာခိုင္းခဲ့သူေတြ ျဖစ္ခဲ့တာေၾကာင့္ ယေန႔တုိင္ ဘ၀ေတြရၿပီး ဒုကၡေတြနဲ႔ ေတြ႔ႀကံဳေနရတာပါ။ ဓမၼအလင္းေရာင္နဲ႔ ေ၀းခဲ့ရတာေပါ႔။ ဒါေၾကာင့္ မုိးေမွာင္က်ေနတဲ့ ညအခ်ိန္ႀကီးက ရွည္လ်ားခဲ့ပါၿပီ။ ယခုလုိ သာသနာေတာ္နဲ႔ ေတြ႕ၾကံဳလိုက္တာသည္ လွ်ပ္စီးလက္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္ပမာဏ မွ်သာ ရွိပါတယ္။ က်န္တဲ့အခ်ိန္က သာသနာကြယ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြနဲ႔ တူပါတယ္။ လ်ပ္စီးလက္တာကို ျမင္လိုက္တဲ့ သူက ေတာထဲမွာရွိတဲ့ ေခ်ာက္၊ သစ္ပင္၊ ခ်ံဳ၊ ထြက္လမ္း စသျဖင့္ သိလိုက္သလို၊ သာသနာကို သိျမင္လိုက္တဲ့ သူကလဲ ဒါေတြက ကုသိုလ္၊ ဒါေတြက အကုသုိလ္၊ ဒါေတြက အပါယ္လမ္း၊ ဒါေတြက သံသရာက လြတ္လမ္း ဆုိတာကို သိျမင္လိုက္တာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ လမ္းသိတဲ့ သူက ခရီးသြားေတြကုိ ႏိႈးေဆာ္ေျပာျပသလို တရားဓမၼကို သိျမင္သူေတြကလဲ သံသရာခရီးသြားေတြကုိ သတိေပး တုိက္တြန္းျခင္းပါ။ အတင္းဆြဲေခၚလို႔ရတဲ့ ခရီးစဥ္မ်ိဳး မဟုတ္တာေၾကာင့္ ခရီးသြားေတြ ကုိယ္တုိင္ စိတ္ပါ၀င္းစားစြာ လိုက္မွရမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကိုယ္တုိင္ လွ်ပ္စီးအလင္းေရာင္နဲ႔ တူေသာ ဘုရွားရွင္ ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ တရားဓမၼေတြကုိ နာၾကားလုိက္နာၿပီး ေတာထဲက ထြက္ရမဲ့ လမ္းကို ေလွ်ာက္လွမ္းၾကရမွာပါ။ အဲဒီလမ္းကေတာ့ မဂၢင္လမ္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ႔ေၾကာင့္ ကိုယ္တုိင္ပဲ သတိထား၊ ၀ိရိယစိုက္၊ ဉာဏ္နဲ႔ၾကည့္ၿပီး ေလွ်ာက္လွမ္းၾကဖုိ႔ အသိေပးပါတယ္။
သာသနာနဲ႔ ေတြၾကံဳေနရတာသည္ အခုအခ်ိန္ေလးပဲလို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ အရင္က သာသနာ ထြန္းလင္းခဲ့ေပမဲ့ ကိုယ့္သႏၲာန္မွာ မည္းေမွာင္ခဲ့ေတာ့ ကုိယ္က သာသနာနဲ႔ မေတြ႕သလိုပါပဲ။ အခုလဲ သာသနာနဲ႔ ၾကံဳေပမဲ့ မလိုက္နာ မက်င့္သံုးရင္ေတာ့ သာသနာ ကြယ္တဲ့ကာလမွာ ျဖစ္တဲ့သူနဲ႔ ထူးမျခားနားပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ေနာင္ဆုိတာလဲ မေသခ်ာတဲ့ အလုပ္ပါ။ လက္ရွိ ဘဒၵကမာၻမွာ ေနာက္ထပ္ပြင့္မည့္ အရိေမတၱယ ဘုရားရွင္ က်န္ပါေသးတယ္။ ထုိဘုရားရွင္ရဲ႕ သာသနာကြယ္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္က်မွ ယခုကမာၻႀကီးက ပ်က္စီးမွာပါ။ ဒီကမာၻ ပ်က္ၿပီးေတာ့ ျဖစ္လာမယ့္ ကမာၻသည္ သုညကမာၻ ျဖစ္ပါတယ္။ သုညကမာၻဆုိတာ သတၱ၀ါေတြ မရွိလို႔ ေခၚတာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူေတြ၊ နတ္ေတြ၊ ျဗဟၼာေတြ၊ အပါယ္ေလးဘံုသားေတြ အျပည့္ရွိပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားလဲ မပြင့္၊ ဘုရားရွင္၏ သာသနာေတာ္လဲ မရွိပဲ ဆိတ္သုန္းေနတဲ့ ကမာၻႀကီးကို ေခၚပါတယ္။ အဲဒီလို ကမာၻမွာလဲ လူေတြ၊ နတ္ေတြ၊ ျဗဟၼာေတြ၊ အပါယ္ေလးဘံုသားေတြ ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ ဘာလို႔လဲ ဆုိေတာ့ အပါယ္ေရာက္ ေၾကာင္း အကုသိုလ္တရားေတြ၊ လူ႔ျပည္၊ နတ္ျပည္ေရာက္ေၾကာင္း ဒါန၊ သီလေတြ၊ ျဗဟၼာျပည္ေရာက္ေၾကာင္း သမထ တရားေတြ က်င့္သံုးေနၾကလို႔ပဲ ဆုိရပါမယ္။ ထို ဒါန၊ သီလ၊ သမထ တရားေတြဟာ ကမာၻ႔နိယာမ တရားမ်ားျဖစ္ၾကလုိ႔ ကမၼ၀ါဒီ ျဖစ္ၾကတဲ့ ရေသ့သူေတာ္ေကာင္း၊ လူသူေတာ္ေကာင္းေတြက ဆရာအဆက္ဆက္၊ တပည့္ အဆက္ဆက္ အစဥ္အလာ ေဟာၾကားခဲ့ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သမထ ဘာ၀နာသည္ပင္ သာသနာပ တရားျဖစ္ပါတယ္။
ဘုရားရွင္ မေမြးဖြားမီကပင္ ခမည္းေတာ္ သုေဒၶါဓန မင္းႀကီး ကိုးကိုယ္တဲ့ ကာဠေဒ၀ီလ ရေသ့ႀကီးဆုိတာ ရွိပါတယ္။ ေလာကီအဘိညာဥ္ရၿပီး ေရွ႕ကမာၻ(၄၀)၊ ေနာက္ကမာၻ(၄၀) ျမင္ႏုိင္စြမ္းရွိတယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ ကာဠေဒ၀ီလကို မည္သူမွ တရားေဟာေပးျခင္းမရွိပဲ ဆရာအဆက္ဆက္က ေဟာျပခဲ့ၿပီး တပည့္အဆက္ဆက္က လိုက္နာက်င့္သံုးတာ ျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွားပါတယ္။ ကာဠေဒ၀ီလ ရေသ့က စ်ာန္အဘိညာဥ္ရ ျဖစ္လုိ႔ တာ၀တႎသာ တတ္ၿပီး ဆြမ္းခံေလ့ရွိပါတယ္။ ဘုရားေလာင္းဖြားျမင္ေၾကာင္းကို ၾကားၾကားခ်င္း သုေဒၶါဓန မင္ႀကီး၏ နန္းေတာ္ကို ခ်ာန္နဲ႔ ၾကြလာပါတယ္။ မင္းႀကီးက သားေတာ္ကို ရွိခိုးခိုင္းပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ဘုရားေလာင္းရဲ႕ ေျခေတာ္အစံုဟာ ရေသ့ႀကီးေခါင္းေပၚမွာ တည္လ်က္ရွိေနပါတယ္။ သည္ေတာ့ ရေသ့ႀကီးက ဘုရားေလာင္းကို ရွိခိုးၿပီး ရယ္လဲ ရယ္ပါတယ္၊ ငိုလဲ ငိုပါတယ္။ ရယ္ရတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ သတၱ၀ါေတြ ဘုရားကို ဖူးေတြ႕ရလို႔ အကၽြတ္တရားရၾကေတာ့မယ္လို႔ ေတြးဆၿပီး ၀မ္းသာ အားရရွိတဲ့ အတြက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ငုိရတဲ့ အေၾကာင္း ကေတာ့ ဘုရားမျဖစ္ခင္မွာ မိမိေသဆံုးၿပီး အ႐ူပျဗဟၼာဘံု (ရုပ္မရွိပဲ နာမ္ပဲရွိေသာ ျဗဟၼာဘံု) မွာ ျဖစ္ရေတာ့ မယ္၊ ဘုရား၏ တရားေတာ္ကို မနာၾကားရေတာ့ပဲ တမဂ္၊ တဖုိလ္ မရႏုိင္ေတာ့ၿပီလို႔ သိျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ (ဒီေနရာမွ စဥ္းစားစရာရွိပါတယ္။ ေရွ႕ကမာၻ(၄၀)၊ ေနာက္ကမာၻ(၄၀) ျမင္ႏုိင္စြမ္းရွိတဲ့ စ်ာန္အဘိညာဥ္ရ ရေသ့ႀကီးသည္ပင္ ဘုရားပြင့္ေတာ့မယ့္ အခ်ိန္တုိကာလေလးကို မေစာင့္ႏုိင္ပဲ ေသဆံုးရရင္၊ အခုအခ်ိန္မွာ အသက္ကို ရွည္ေအာင္ဆြဲဆန္႔ၿပီး ေနာက္ဘုရားကို ေစာင့္ေနတယ္ ဆုိတာေတြသည္ သဘာ၀ မက်ပါဘူး)။
အႏွစ္ခ်ဳပ္ရေသာ္.. သဗၺညဳတဉာဏ္ရွင္ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္တုိင္ မယ္ေတာ္မာယာ ၀မ္းမွာ ဇာတိႏွင့္ စခဲ့ရသျဖင့္ မလႅာမင္းတုိ႔၏ အင္းၾကင္းဥယ်ာဥ္တြင္ သက္ေတာ္ရွစ္ဆယ္၌ ပရိနိဗၺာန္စံခံရေလၿပီ။ သို႔အတြက္ မျဖစ္မေနရင္ဆုိင္ရမဲ ေသျခင္းအတြက္ ျပင္ဆင္ဖုိ႔ လိုပါၿပီ။ ေသတာ၊ ေနတာ၊ အားထုတ္တာသည္ အတူတူပါပဲလို႔ သေဘာေပါက္ထားပါ။ အားထုတ္တာကတမ်ိဳး ေနတာက တမ်ိဳးျဖစ္ေနရင္ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ (ကိုယ္တုိင္ စဥ္းစားၾကည့္ပါ)။ ေနတတ္၊ ေသတတ္တယ္ဆိုတာ အားထုတ္တတ္လို႔ပါ။ ေျပာင္းျပန္ဆုိရရင္ အားထုတ္တတ္ ရင္ ေနတတ္၊ ေသတတ္ပါတယ္။ ေနစဥ္၊ ေန႔စဥ္မွာ သာသနာန႔ဲ ၾကံဳမွသာ သိခြင့္ရတဲ့ ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာ အလုပ္ကို က်င့္ၾကံအားထုတ္ၾကပါ။ သုိ႔မွသာ သာသနာတြင္းသား ပီသပါမယ္။
ယခုလို တရားဓမၼမ်ား လြယ္ကူစြာ နာယူ ေလ့လာႏုိင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ရရွိထားေသာ အခြင့္အေရးကုိ အက်ိဳးရွိ ေအာင္ အသံုးခ်တတ္ၾကပါေစ။ မိမိလုပ္ရမယ့္ အလုပ္ကို ေကာင္းစြာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ႏုိင္ျခင္းသည္ ၃၁ဘံု ဆုိတဲ့ မိုးေမွာင္က်ေနတဲ့ ေတာႀကီးထဲက ထြက္မယ့္လမ္းကို သြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ျခင္းပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ တရားေတာ္မ်ားကို ယခုအခ်ိန္မွာပဲ နာယူၾကပါ။
မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး၏ ဆံုးမၾသ၀ါဒမ်ားကို နာယူႏွလံုးသြင္းၾကပါ။
~ ငါသည္ မုခ်ေသရမည္၊ အခ်ိန္ပိုင္းသာ လိုေတာ့သည္။
~ အေသမဦးခင္ ဉာဏ္ဦးစီးၿပီး ၀ိပႆနာ အားထုတ္ပါ။
~ ရခဲလွတဲ့ လူ႔ဘ၀ကို အလြဲသံုးစား အခ်ိန္ေတြ မျဖဳန္းပါနဲ႔။
~ မေန႔ကထက္ ကေန႔ ေသဖုိ႔ တစ္ရက္နီးသြားၿပီ။
~ ရက္ရာဇာ၊ ျပႆဒါးမေရြးနဲ႔၊ သူေတာ္ေကာင္း အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ဟာ မဂၤလာ အခ်ိန္လို႔ မွတ္ပါ။
~ တဏွာေလာဘခိုင္းတာ လုပ္ေနလွ်င္၊ ေသရင္ အပါယ္ေရာက္မယ္။
~ ကိစၥဟူသ၍ မဂ္တား၊ ဖိုလ္တားလို႔ မွတ္ပါ။
~ တရားနာေနတဲ့ အခ်ိန္ဟာ မတရားအလုပ္ မလုပ္တဲ့ အခ်ိန္ပဲ။
တရားေတာ္မ်ား နာယူႏိုင္ၾကပါရန္…
http://thitsartayar.dhammathukha.com/
http://www.dhammathukha.com
စာဖတ္သူမ်ား ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါးလံုး က်န္းမာခ်မ္းသာ၍ အေနတတ္၊ အေသတတ္၊ အားထုတ္တတ္တဲ့ သူေတာ္ေကာင္းမ်ား ျဖစ္ႏုိင္ၾကပါေစ…။
“ဘာသာ သာသနာကို သိပါေလ”
ျမန္မာလူမ်ိဳးတုိ႔၏ တုိးတတ္မႈမွန္သမွ်သည္ ဗုဒၶ၀ါဒ၌သာ အေျခခံ၍ ဗုဒၶသာသနာ ဆုတ္ယုတ္ျခင္းသည္ ျမန္မာလူမ်ိဳးတုိ႔၏ က်႐ႈံးျခင္းပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။
(ျမန္မာတုိ႔၏ အသက္စာအုပ္မွ-)
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ ေထရ၀ါဒ သာသနာ ယေန႔တုိင္ထြန္းလင္ေနတဲ့ ႏုိင္ငံျဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶသာသနာ ကုိ ျပန္ၾကည့္ရရင္ သာသနာသည္ အၿမဲတမ္း ထြန္းကားေနတာမဟုတ္သလို အၿမဲတမ္းလည္း နိမ့္က်ခဲ့တာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ေမွးမွိန္လိုက္၊ ေတာက္ေျပာင္လိုက္နဲ႔ သာသာေတာ္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၅၂ တုိင္ခဲ့ပါၿပီ။ အႏွစ္ခ်ဳပ္ေျပာရရင္ ေနာက္ဆံုး ေထရ၀ါဒ ငါးႏုိင္ငံ (ျမန္မာ၊ သိရိလကၤာ၊ ထုိင္း၊ လာအုိ၊ ကေမာၻဒီးယား) က်န္ရာမွာ အခုဆုိရင္ ျမန္မာ တႏိုင္ငံတည္းသာ ေထရ၀ါဒ သာသနာ ထြန္လင္းေနတာပါ။ သိရိလကၤာမွာေတာ့ သာသနာ က်န္ရွိေနပါ ေသးတယ္။ က်န္တဲ့ ႏုိင္ငံေတြမွာေတာ့ ေပ်ာက္ကြယ္လုနီးပါး ျဖစ္ေနပါၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာမွာ ရွိေနတဲ့၊ ဗုဒၶဘုရားရွင္ရဲ႕ သာသနာေတာ္ဟာ အင္မတန္မွ တန္ဖိုးႀကီးပါတယ္။ (လူတုိင္း ကိုယ္တုိင္ေလ့လာၿပီး သိေစခ်င္ ပါတယ္)။ ဘုရားရွင္ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ တရားဓမၼေတြကို ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားက ေဟာၾကား၊ ဆံုးမေပးတာေၾကာင့္ နာၾကားက်င့္ၾကံ ခြင့္ရေနတာပါ။ တရားဓမၼမ်ား နာၾကားၾကေသာ္လည္း နာတဲ့အတုိင္း မက်င့္ၾကံႏုိင္ရင္ေတာ့ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာကို ေဆာင္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
“ျမန္မာလူမ်ိဳးတုိ႔၏ တုိးတတ္မႈမွန္သမွ်သည္ ဗုဒၶ၀ါဒ၌သာ အေျခခံ၍ ဗုဒၶသာသနာ ဆုတ္ယုတ္ျခင္းသည္ ျမန္မာလူမ်ိဳးတုိ႔၏ က်႐ႈံးျခင္းပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္” ဆုိတဲ့ စကားကိုၾကည္ရင္ ျမန္မာတုိ႔ရဲ႕ အသက္သည္ ဗုဒၶဘာသာ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆုိလိုျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ လူမ်ိဳး= ျမန္မာ၊ ကုိးကြယ္သည့္ဘာသာ= ဗုဒၶဘာသာပါလို႔ မွတ္ပံုတင္မွာ ေရးၿပီးေတာ့ ဗုဒၶဘာသာ သာသနာကို မလိုက္နာပဲေနရင္ေတာ့ မသင့္ေတာ္ဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။ အခုအခါမွာ မူစလင္ ဘာသာအေၾကာင္းနဲ႔ သူတို႔ေတြ ေရွ႕ဆက္လုပ္မဲ့ အစီအစဥ္ေတြကုိ ေျပာျပတဲ့ ေမလ္းေတြ ဖတ္ရပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ သူ႔အကန္႔၊ ကိုယ့္အကန္႔ေလး ခြဲၿပီး လုပ္ေဆာင္သင့္တယ္လို႔ ေတြးမိပါတယ္။ သူတို႔က အစြန္းေရာက္ ၀ါဒျဖစ္တာေၾကာင့္ လုပ္ရင္လဲ လုပ္မယ္၊ ျဖစ္လာခ်င္မွလဲ ျဖစ္မယ္။ ကိုယ္က ကိုယ္လုပ္စရာရွိတာ လုပ္ဖုိ႔ အဓိက က်ပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ တရားဓမၼကို သိေအာင္လုပ္ရမယ္။ ဒါမွလဲ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ ေတြရဲ႕ ေက်းဇူးေတြကို သိလာမယ္။ ဒီလို သိလာရင္ သာသနာကို ခ်စ္တဲ့စိတ္၊ ေစာင့္ထိန္းခ်င္တဲ့ စိတ္ဆုိတာ အလိုလိုျဖစ္လာတာပါ။ ဘာသာ သာသနာရဲ႕ တန္ဖုိးကို မသိေတာ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ ကိုယ္တုိင္က မလုပ္သင့္တဲ့ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကို လုပ္ေနၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အျပစ္မဆုိသာပါ။ သူတုိ႔ေတြရဲ႕ စိတ္သႏၲာန္မွာ အ၀ိဇၨာ (မသိမႈ၊ သိသင့္တာ မသိျခင္း၊ မသိသင့္တာသိျခင္း) အားႀကီးတဲ့ အတြက္ ထင္ရာလုပ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ထင္ရာလုပ္ေတာ့ ဒုကၡျဖစ္ရတာေပါ႔။ ဘုရားရွင္ဟာ သတၱ၀ါေတြ ေကာင္းက်ိဳးအတြက္ ပါရမီေတာ္ေတြကို ျဖည့္က်င့္ရာမွာပင္ အသက္၊ ခႏၶာေပါင္းမ်ားစြာ၊ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာနဲ႔ ဘုရားျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္လာခဲ့ရတာပါ။ သာသနာကို ေစာင့္ေရွာက္ရမွာလဲ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ အားလံုးရဲ႕ တာ၀န္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဘာသာ သာသနာနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ အသိေလးေတြ ရွိထားၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းပါတယ္။ သိတယ္ဆိုတဲ့ ေနရာမွာလဲ ေလးေလးနက္နက္ သိဖုိ႔ လိုပါေသးတယ္။ ဒီေနရာမွာ တခု ရွင္းျပခ်င္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ လူမ်ိဳးလို႔ ေျပာတဲ့အတြက္ အဓိပၸါယ္ကို ေသခ်ာေအာင္ သိသင့္ပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္က ဗုဒၶဆုိတာကို ဘုရားလို႔ပဲ ေျပာတတ္ၾကတယ္။ မွားတယ္လို႔ မဆုိပါဘူး။ အမွန္ေတာ့ ဗုဒၶဆိုတာ ဘုရားဆိုတာထက္ ေလးနက္တဲ႔ အဓိပၸါယ္ ရွိပါတယ္။ မူရင္း အဓိပၸါယ္ကလဲ ဘုရားမဟုတ္ပါဘူး။ နာမ္စား အေနနဲ႔သာ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာ အခ်င္းခ်င္းမွာ ဘုရားလို႔သံုးတာ ျဖစ္တယ္။ ႏိုင္ငံတကာမွာဆိုရင္ ဗုဒၶလို႔ပဲသံုးတယ္။ ဗုဒၶဆိုတာ သစၥာ(၄)ပါး သိသူကိုမွ ေခၚတာျဖစ္တယ္။ ဗုဒၶဆုိတာ ဘုရားလို႔ ေပါ႔ေပါ႔ေလးေျပာရင္ ဟိုဘုရားသခင္ ဆိုတဲ႔ ဖန္တီးရွင္ေတြနဲ႔ ေရာေထြးသြားမယ္။ သစၥာ (၄)ပါး သိသူေတြကိုမွ ထပ္ျပီးခြဲထုတ္လိုက္ရင္-
(၁) သေဗၺညဳတဗုဒၶ ( ၄ / ၈ / ၁၆ သေခၤ်၊ ကမာၻတစ္သိန္း ပါရမီျဖည္႔ရမယ္)။
(၂) ပေစၥကဗုဒၶ ( ၂ - သေခၤ်၊ ကမာၻတစ္သိန္း ပါရမီျဖည္႔ရမယ္)။
(၃) သုတဗုဒၶ ဆိုတာရွိပါေသးတယ္။
(ပိဋကတ္ (၃)ပံု အာဂံုေဆာင္ႏိုင္သူ (ရဟန္း၊ လူ)နဲ႔ ပရိယတၱိ သာသနာအတြက္ စြမ္းစြမ္းတမံ ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ ရြက္ေနသူေတြကို ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္က သုတဗုဒၶ လို႔ု ခ်ီးက်ဴးေခၚဆိုပါတယ္။ ျမန္မာ႔သမိုင္းမွာေတာ႔ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဘုရားကို ေ၀ဘူဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီးက သုတဗုဒၶလို႔ ဂုဏ္ျပဳေခၚဆိုပါတယ္။)
ေထရ၀ါဒ ဆုိတာက အရွင္မဟာကႆဖ၊ အရွင္အာနႏၵာ အစရွိေသာ ရဟႏၲာအရွင္ျမတ္တို႔ရဲ႕ ခိုင္ျမဲတဲ့ အယူ ၀ါဒကို ေခၚပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ အလြန္ခိုင္ခ့ံမာေၾကာ က်စ္လစ္တဲ့ ေက်ာက္စာတိုင္ဟာ အရပ္ေလး မ်က္ႏွာက တိုက္ခတ္လာတဲ့ ေလပူ၊ ေလေအး၊ ေလႏု၊ ေလၾကမ္း မုန္တိုင္းမ်ားဒဏ္ေၾကာင္႔ ေရြ႕လ်ားယိမ္းယိုင္မႈ မရွိသလို ေထရ ဆုိရာမွာလည္း သံဃာေတာ္မ်ားရဲ႕ အယူသည္ သီလသိကၡာျဖင္႔ ခိုင္ၿမဲၿခင္း၊ သမာဓိသိကၡာျဖင္႔ ခိုင္ၿမဲၿခင္း၊ ပညာသိကၡာျဖင္႔ ခိုင္ၿမဲျခင္းလို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီလိုအသိေတြကုိေတာ့ လူတုိင္း ရွိထားသင့္ပါတယ္။
ဗုဒၶရဲ႕ အဆံုးအမေတြ အတုိင္း လိုက္နာေနထုိင္ က်င့္ၾကံေနသူေတြ ရွိေနသ၍ သာသနာက တည္တံ့ေနဦးမွာပါ။ အျခား၀ါဒေတြဟာ အတၱကို အေျခခံတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ဘယ္လိုမွ အျမင္မွန္ရမွာမဟုတ္ပဲ မိစာၧဒိ႒ိ အယူနဲ႔သာ သူတို႔ သံသရာကုိ သူတို႔ ကိုယ္တုိင္ ေရးဆြဲသြားပါလိမ့္မယ္။ သူတုိ႔က ေနာက္ထပ္ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာၾကာမွ သူတုိ႔၀ါဒ ႀကီးစိုးခ်င္တာေတြ လုပ္ေနတာပဲ ထားပါဦး။ ကိုယ္က ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ ၅၀ ဆုိရင္ပဲ ေသရေတာ့မယ္။ (အလြန္ဆံုးေနခဲ့ ရရင္ ဆုိတဲ့သေဘာပါ)။ သူတို႔ကို ဂရုစိုက္ေနတာထက္ ကိုယ့္ အေရးကိုပဲ ဂရုစိုက္ရမွာပါ။ ကိုယ္က သူတုိ႔ သေဘာကို မသိပဲ ေဒါသ၊ မာန ေတြ ျဖစ္မိရင္ ကိုယ့္အျပစ္ ျဖစ္ပါမယ္။ ကိုယ့္အေၾကာင္းကုိ သိေအာင္ လုပ္ဖို႔က အေရးအႀကီးဆံုးပါပဲ။ ကိုယ္ဆိုတာက ငါဆုိတဲ့ အတၱဒိ႒ိကို ေျပာတာမဟုတ္ပါ။ ရုပ္၊ နာမ္ေတြရဲ႕ ေျပာင္းလဲ ေဖာက္ျပန္ ပ်က္ဆီးေနတဲ့ သေဘာကို သိဖုိ႔ပါ။ တရားအလုပ္ဆုိတာ တကူးတက လုပ္ေနရတာလို႔ ထင္တာကိုက လြဲေနၾကတာပါ။ ခက္သလားဆိုေတာ့ မခက္ဘူးလို႔ ေျဖလည္းရတယ္။ သေဘာ အသြားကို မသိဘူးဆိုရင္ေတာ့ ခက္တယ္လို႔လည္း ေျဖလို႔ရပါတယ္။ ေလာကီေနဖုိ႔ ပညာရွာရ၊ စီးပြားရွာရ ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ရိပ္သာ၀င္ၿပီး အားထုတ္ဖို႔လဲ မျဖစ္ႏုိင္တာ မ်ားၾကတယ္။ အခ်ိဳ႕ကလဲ ရိပ္သာ၀င္မွ တရားအားထုတ္ျဖစ္တယ္။ ရိပ္သာကလဲ ျပန္လာေရာ နဂိုအတုိင္းပဲ ျပန္ျဖစ္တာပါပဲ။ ဒီေတာ့ ပံုမွန္ေနတာ ထက္ေတာ့ အက်ိဳးရွိတယ္လို႔ ေျပာရမွာပါ။ အက်ိဳးေတာ့ မမ်ားေသးဘူး။ ကိုယ္သိခဲ့တဲ့ အသိေလးေတြကုိ အခ်ိန္တုိင္း ႏွလံုးသြင္း ေနထုိင္ႏုိင္ဖို႔က အေရးႀကီးပါတယ္။ ႏွလံုးသြင္းမွန္မွလဲ နိဗၺာန္ရႏုိင္တာပါ။ ႏွလံုးသြင္း မေကာင္းရင္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ အားထုတ္ေနပေစ မရႏုိင္ပါဘူး။ မိမိတို႔ေတြရဲ႕ တေန႔တာ အလုပ္ေလးေတြမွာ သတိေလးထားၿပီး လုပ္ေဆာင္ၾကည့္ပါ။ သတိထားပါမ်ားရင္ သတိရွိလာပါတယ္။ သတိျဖစ္လာရင္ ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ေတြ (တေန႔တာ အလုပ္အားလံုး) အေပၚမွာ ျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္ကေလးကို အကဲခက္ သံုးသပ္ၾကည့္ပါ။ အဲဒီစိတ္က သူရဲ႕ သဘာ၀ျဖစ္တဲ့ မၿမဲျခင္း သေဘာကို ျပမွာပဲ။ ေန႔စဥ္လုပ္ ေနတဲ့ အလုပ္တုိင္းမွာ သတိေလးထားၿပီး ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ စိတ္ကုိ အကဲခက္ သံုးသပ္ၿပီးေနတာကိုပဲ ၀ိပႆနာ အသိေလးနဲ႔ လုပ္တယ္လို႔ ေခၚပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိေလသာက ျဖစ္ခြင့္မသာေတာ့ပဲ စိတ္စင္ၾကယ္ ေနမွာပါ။ စင္ၾကယ္တဲ့ စိတ္က စင္ၾကယ္သထက္ စင္ၾကယ္လာၿပီဆုိရင္ နိဗၺာန္ဆုိတဲ့ အာ႐ံုးအေပၚကို ကိုင္းညြတ္ သြားတာပါပဲ။ ဒါက ဓမၼနိယာမ အလုပ္ပါ။ တရားက သူ႔အလုပ္ကို သူလုပ္ပါလိမ့္မယ္။
ဒါေၾကာင့္ တရားအလုပ္ဆုိတာ လုပ္ေနဖုိ႔ပဲ အေရးအႀကီးဆံုးပါပဲ။ အခ်ိန္ေတြ ေရြးေနေသးရင္ေတာ့ ေသတြင္းကို လက္ယက္တူးေနသလို ျဖစ္ေနဦးမယ္။ ၀ါးလံုး ၂လံုး ပြတ္ရင္ မီးေတာက္မယ္ဆုိတာ လူတိုင္းသိတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ေတာက္မယ္ ဆိုတာေတာ့ မသိႏုိင္ဘူး။ မီးေတာက္မွာကေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ပြတ္ေနဖို႔ပဲ လိုတာပါ။ မပြတ္ရင္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွကို ေတာက္လာမွာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီလိုပဲ တရားဆုိတာ အၿမဲမျပတ္ ျဖည့္ေနဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။ ျပည့္ခ်ိန္ေရာက္ရင္ ျပည့္သြားမွာပါ။
ဒီလို သံသရာလြတ္ေၾကာင္းတရားေတြသည္ ဘုရားရွင္ ပြင့္ထြန္းမွသာ သိခြင့္ရတာပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ သာသနာနဲ႔ ၾကံဳတုန္းမွာ ႀကိဳက္ၿပီးေတာ့ တရားအလုပ္ကို ယခုအခ်ိန္မွာပဲ ျဖည့္က်င့္လုပ္ေဆာင္ဖုိ႔ တုိက္တြန္းေရးသား လိုက္ရပါတယ္။
စာဖတ္သူမ်ား အသိဉာဏ္ပညာတုိးပြားကာ ျဖည့္က်င့္လုပ္ေဆာင္ႏုိင္သည္ ျဖစ္၍ ဒုကၡခပ္သိမ္း လြတ္ၿငိမ္းရာမွန္ ျမတ္နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳႏုိင္ၾကပါေစ…
ဓမၼခ်မ္းသာ ေတြ႕ေအာင္ရွာ အုိ၊ နာ၊ ေသျခင္းကင္းေစေသာ္…
(ျမန္မာတုိ႔၏ အသက္စာအုပ္မွ-)
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ ေထရ၀ါဒ သာသနာ ယေန႔တုိင္ထြန္းလင္ေနတဲ့ ႏုိင္ငံျဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶသာသနာ ကုိ ျပန္ၾကည့္ရရင္ သာသနာသည္ အၿမဲတမ္း ထြန္းကားေနတာမဟုတ္သလို အၿမဲတမ္းလည္း နိမ့္က်ခဲ့တာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ေမွးမွိန္လိုက္၊ ေတာက္ေျပာင္လိုက္နဲ႔ သာသာေတာ္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၅၂ တုိင္ခဲ့ပါၿပီ။ အႏွစ္ခ်ဳပ္ေျပာရရင္ ေနာက္ဆံုး ေထရ၀ါဒ ငါးႏုိင္ငံ (ျမန္မာ၊ သိရိလကၤာ၊ ထုိင္း၊ လာအုိ၊ ကေမာၻဒီးယား) က်န္ရာမွာ အခုဆုိရင္ ျမန္မာ တႏိုင္ငံတည္းသာ ေထရ၀ါဒ သာသနာ ထြန္လင္းေနတာပါ။ သိရိလကၤာမွာေတာ့ သာသနာ က်န္ရွိေနပါ ေသးတယ္။ က်န္တဲ့ ႏုိင္ငံေတြမွာေတာ့ ေပ်ာက္ကြယ္လုနီးပါး ျဖစ္ေနပါၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာမွာ ရွိေနတဲ့၊ ဗုဒၶဘုရားရွင္ရဲ႕ သာသနာေတာ္ဟာ အင္မတန္မွ တန္ဖိုးႀကီးပါတယ္။ (လူတုိင္း ကိုယ္တုိင္ေလ့လာၿပီး သိေစခ်င္ ပါတယ္)။ ဘုရားရွင္ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ တရားဓမၼေတြကို ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားက ေဟာၾကား၊ ဆံုးမေပးတာေၾကာင့္ နာၾကားက်င့္ၾကံ ခြင့္ရေနတာပါ။ တရားဓမၼမ်ား နာၾကားၾကေသာ္လည္း နာတဲ့အတုိင္း မက်င့္ၾကံႏုိင္ရင္ေတာ့ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာကို ေဆာင္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
“ျမန္မာလူမ်ိဳးတုိ႔၏ တုိးတတ္မႈမွန္သမွ်သည္ ဗုဒၶ၀ါဒ၌သာ အေျခခံ၍ ဗုဒၶသာသနာ ဆုတ္ယုတ္ျခင္းသည္ ျမန္မာလူမ်ိဳးတုိ႔၏ က်႐ႈံးျခင္းပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္” ဆုိတဲ့ စကားကိုၾကည္ရင္ ျမန္မာတုိ႔ရဲ႕ အသက္သည္ ဗုဒၶဘာသာ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆုိလိုျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ လူမ်ိဳး= ျမန္မာ၊ ကုိးကြယ္သည့္ဘာသာ= ဗုဒၶဘာသာပါလို႔ မွတ္ပံုတင္မွာ ေရးၿပီးေတာ့ ဗုဒၶဘာသာ သာသနာကို မလိုက္နာပဲေနရင္ေတာ့ မသင့္ေတာ္ဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။ အခုအခါမွာ မူစလင္ ဘာသာအေၾကာင္းနဲ႔ သူတို႔ေတြ ေရွ႕ဆက္လုပ္မဲ့ အစီအစဥ္ေတြကုိ ေျပာျပတဲ့ ေမလ္းေတြ ဖတ္ရပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ သူ႔အကန္႔၊ ကိုယ့္အကန္႔ေလး ခြဲၿပီး လုပ္ေဆာင္သင့္တယ္လို႔ ေတြးမိပါတယ္။ သူတို႔က အစြန္းေရာက္ ၀ါဒျဖစ္တာေၾကာင့္ လုပ္ရင္လဲ လုပ္မယ္၊ ျဖစ္လာခ်င္မွလဲ ျဖစ္မယ္။ ကိုယ္က ကိုယ္လုပ္စရာရွိတာ လုပ္ဖုိ႔ အဓိက က်ပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ တရားဓမၼကို သိေအာင္လုပ္ရမယ္။ ဒါမွလဲ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ ေတြရဲ႕ ေက်းဇူးေတြကို သိလာမယ္။ ဒီလို သိလာရင္ သာသနာကို ခ်စ္တဲ့စိတ္၊ ေစာင့္ထိန္းခ်င္တဲ့ စိတ္ဆုိတာ အလိုလိုျဖစ္လာတာပါ။ ဘာသာ သာသနာရဲ႕ တန္ဖုိးကို မသိေတာ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ ကိုယ္တုိင္က မလုပ္သင့္တဲ့ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကို လုပ္ေနၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အျပစ္မဆုိသာပါ။ သူတုိ႔ေတြရဲ႕ စိတ္သႏၲာန္မွာ အ၀ိဇၨာ (မသိမႈ၊ သိသင့္တာ မသိျခင္း၊ မသိသင့္တာသိျခင္း) အားႀကီးတဲ့ အတြက္ ထင္ရာလုပ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ထင္ရာလုပ္ေတာ့ ဒုကၡျဖစ္ရတာေပါ႔။ ဘုရားရွင္ဟာ သတၱ၀ါေတြ ေကာင္းက်ိဳးအတြက္ ပါရမီေတာ္ေတြကို ျဖည့္က်င့္ရာမွာပင္ အသက္၊ ခႏၶာေပါင္းမ်ားစြာ၊ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာနဲ႔ ဘုရားျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္လာခဲ့ရတာပါ။ သာသနာကို ေစာင့္ေရွာက္ရမွာလဲ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ အားလံုးရဲ႕ တာ၀န္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဘာသာ သာသနာနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ အသိေလးေတြ ရွိထားၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းပါတယ္။ သိတယ္ဆိုတဲ့ ေနရာမွာလဲ ေလးေလးနက္နက္ သိဖုိ႔ လိုပါေသးတယ္။ ဒီေနရာမွာ တခု ရွင္းျပခ်င္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ လူမ်ိဳးလို႔ ေျပာတဲ့အတြက္ အဓိပၸါယ္ကို ေသခ်ာေအာင္ သိသင့္ပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္က ဗုဒၶဆုိတာကို ဘုရားလို႔ပဲ ေျပာတတ္ၾကတယ္။ မွားတယ္လို႔ မဆုိပါဘူး။ အမွန္ေတာ့ ဗုဒၶဆိုတာ ဘုရားဆိုတာထက္ ေလးနက္တဲ႔ အဓိပၸါယ္ ရွိပါတယ္။ မူရင္း အဓိပၸါယ္ကလဲ ဘုရားမဟုတ္ပါဘူး။ နာမ္စား အေနနဲ႔သာ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာ အခ်င္းခ်င္းမွာ ဘုရားလို႔သံုးတာ ျဖစ္တယ္။ ႏိုင္ငံတကာမွာဆိုရင္ ဗုဒၶလို႔ပဲသံုးတယ္။ ဗုဒၶဆိုတာ သစၥာ(၄)ပါး သိသူကိုမွ ေခၚတာျဖစ္တယ္။ ဗုဒၶဆုိတာ ဘုရားလို႔ ေပါ႔ေပါ႔ေလးေျပာရင္ ဟိုဘုရားသခင္ ဆိုတဲ႔ ဖန္တီးရွင္ေတြနဲ႔ ေရာေထြးသြားမယ္။ သစၥာ (၄)ပါး သိသူေတြကိုမွ ထပ္ျပီးခြဲထုတ္လိုက္ရင္-
(၁) သေဗၺညဳတဗုဒၶ ( ၄ / ၈ / ၁၆ သေခၤ်၊ ကမာၻတစ္သိန္း ပါရမီျဖည္႔ရမယ္)။
(၂) ပေစၥကဗုဒၶ ( ၂ - သေခၤ်၊ ကမာၻတစ္သိန္း ပါရမီျဖည္႔ရမယ္)။
(၃) သုတဗုဒၶ ဆိုတာရွိပါေသးတယ္။
(ပိဋကတ္ (၃)ပံု အာဂံုေဆာင္ႏိုင္သူ (ရဟန္း၊ လူ)နဲ႔ ပရိယတၱိ သာသနာအတြက္ စြမ္းစြမ္းတမံ ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ ရြက္ေနသူေတြကို ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္က သုတဗုဒၶ လို႔ု ခ်ီးက်ဴးေခၚဆိုပါတယ္။ ျမန္မာ႔သမိုင္းမွာေတာ႔ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဘုရားကို ေ၀ဘူဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီးက သုတဗုဒၶလို႔ ဂုဏ္ျပဳေခၚဆိုပါတယ္။)
ေထရ၀ါဒ ဆုိတာက အရွင္မဟာကႆဖ၊ အရွင္အာနႏၵာ အစရွိေသာ ရဟႏၲာအရွင္ျမတ္တို႔ရဲ႕ ခိုင္ျမဲတဲ့ အယူ ၀ါဒကို ေခၚပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ အလြန္ခိုင္ခ့ံမာေၾကာ က်စ္လစ္တဲ့ ေက်ာက္စာတိုင္ဟာ အရပ္ေလး မ်က္ႏွာက တိုက္ခတ္လာတဲ့ ေလပူ၊ ေလေအး၊ ေလႏု၊ ေလၾကမ္း မုန္တိုင္းမ်ားဒဏ္ေၾကာင္႔ ေရြ႕လ်ားယိမ္းယိုင္မႈ မရွိသလို ေထရ ဆုိရာမွာလည္း သံဃာေတာ္မ်ားရဲ႕ အယူသည္ သီလသိကၡာျဖင္႔ ခိုင္ၿမဲၿခင္း၊ သမာဓိသိကၡာျဖင္႔ ခိုင္ၿမဲၿခင္း၊ ပညာသိကၡာျဖင္႔ ခိုင္ၿမဲျခင္းလို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီလိုအသိေတြကုိေတာ့ လူတုိင္း ရွိထားသင့္ပါတယ္။
ဗုဒၶရဲ႕ အဆံုးအမေတြ အတုိင္း လိုက္နာေနထုိင္ က်င့္ၾကံေနသူေတြ ရွိေနသ၍ သာသနာက တည္တံ့ေနဦးမွာပါ။ အျခား၀ါဒေတြဟာ အတၱကို အေျခခံတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ဘယ္လိုမွ အျမင္မွန္ရမွာမဟုတ္ပဲ မိစာၧဒိ႒ိ အယူနဲ႔သာ သူတို႔ သံသရာကုိ သူတို႔ ကိုယ္တုိင္ ေရးဆြဲသြားပါလိမ့္မယ္။ သူတုိ႔က ေနာက္ထပ္ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာၾကာမွ သူတုိ႔၀ါဒ ႀကီးစိုးခ်င္တာေတြ လုပ္ေနတာပဲ ထားပါဦး။ ကိုယ္က ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ ၅၀ ဆုိရင္ပဲ ေသရေတာ့မယ္။ (အလြန္ဆံုးေနခဲ့ ရရင္ ဆုိတဲ့သေဘာပါ)။ သူတို႔ကို ဂရုစိုက္ေနတာထက္ ကိုယ့္ အေရးကိုပဲ ဂရုစိုက္ရမွာပါ။ ကိုယ္က သူတုိ႔ သေဘာကို မသိပဲ ေဒါသ၊ မာန ေတြ ျဖစ္မိရင္ ကိုယ့္အျပစ္ ျဖစ္ပါမယ္။ ကိုယ့္အေၾကာင္းကုိ သိေအာင္ လုပ္ဖို႔က အေရးအႀကီးဆံုးပါပဲ။ ကိုယ္ဆိုတာက ငါဆုိတဲ့ အတၱဒိ႒ိကို ေျပာတာမဟုတ္ပါ။ ရုပ္၊ နာမ္ေတြရဲ႕ ေျပာင္းလဲ ေဖာက္ျပန္ ပ်က္ဆီးေနတဲ့ သေဘာကို သိဖုိ႔ပါ။ တရားအလုပ္ဆုိတာ တကူးတက လုပ္ေနရတာလို႔ ထင္တာကိုက လြဲေနၾကတာပါ။ ခက္သလားဆိုေတာ့ မခက္ဘူးလို႔ ေျဖလည္းရတယ္။ သေဘာ အသြားကို မသိဘူးဆိုရင္ေတာ့ ခက္တယ္လို႔လည္း ေျဖလို႔ရပါတယ္။ ေလာကီေနဖုိ႔ ပညာရွာရ၊ စီးပြားရွာရ ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ရိပ္သာ၀င္ၿပီး အားထုတ္ဖို႔လဲ မျဖစ္ႏုိင္တာ မ်ားၾကတယ္။ အခ်ိဳ႕ကလဲ ရိပ္သာ၀င္မွ တရားအားထုတ္ျဖစ္တယ္။ ရိပ္သာကလဲ ျပန္လာေရာ နဂိုအတုိင္းပဲ ျပန္ျဖစ္တာပါပဲ။ ဒီေတာ့ ပံုမွန္ေနတာ ထက္ေတာ့ အက်ိဳးရွိတယ္လို႔ ေျပာရမွာပါ။ အက်ိဳးေတာ့ မမ်ားေသးဘူး။ ကိုယ္သိခဲ့တဲ့ အသိေလးေတြကုိ အခ်ိန္တုိင္း ႏွလံုးသြင္း ေနထုိင္ႏုိင္ဖို႔က အေရးႀကီးပါတယ္။ ႏွလံုးသြင္းမွန္မွလဲ နိဗၺာန္ရႏုိင္တာပါ။ ႏွလံုးသြင္း မေကာင္းရင္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ အားထုတ္ေနပေစ မရႏုိင္ပါဘူး။ မိမိတို႔ေတြရဲ႕ တေန႔တာ အလုပ္ေလးေတြမွာ သတိေလးထားၿပီး လုပ္ေဆာင္ၾကည့္ပါ။ သတိထားပါမ်ားရင္ သတိရွိလာပါတယ္။ သတိျဖစ္လာရင္ ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ေတြ (တေန႔တာ အလုပ္အားလံုး) အေပၚမွာ ျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္ကေလးကို အကဲခက္ သံုးသပ္ၾကည့္ပါ။ အဲဒီစိတ္က သူရဲ႕ သဘာ၀ျဖစ္တဲ့ မၿမဲျခင္း သေဘာကို ျပမွာပဲ။ ေန႔စဥ္လုပ္ ေနတဲ့ အလုပ္တုိင္းမွာ သတိေလးထားၿပီး ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ စိတ္ကုိ အကဲခက္ သံုးသပ္ၿပီးေနတာကိုပဲ ၀ိပႆနာ အသိေလးနဲ႔ လုပ္တယ္လို႔ ေခၚပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိေလသာက ျဖစ္ခြင့္မသာေတာ့ပဲ စိတ္စင္ၾကယ္ ေနမွာပါ။ စင္ၾကယ္တဲ့ စိတ္က စင္ၾကယ္သထက္ စင္ၾကယ္လာၿပီဆုိရင္ နိဗၺာန္ဆုိတဲ့ အာ႐ံုးအေပၚကို ကိုင္းညြတ္ သြားတာပါပဲ။ ဒါက ဓမၼနိယာမ အလုပ္ပါ။ တရားက သူ႔အလုပ္ကို သူလုပ္ပါလိမ့္မယ္။
ဒါေၾကာင့္ တရားအလုပ္ဆုိတာ လုပ္ေနဖုိ႔ပဲ အေရးအႀကီးဆံုးပါပဲ။ အခ်ိန္ေတြ ေရြးေနေသးရင္ေတာ့ ေသတြင္းကို လက္ယက္တူးေနသလို ျဖစ္ေနဦးမယ္။ ၀ါးလံုး ၂လံုး ပြတ္ရင္ မီးေတာက္မယ္ဆုိတာ လူတိုင္းသိတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ေတာက္မယ္ ဆိုတာေတာ့ မသိႏုိင္ဘူး။ မီးေတာက္မွာကေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ပြတ္ေနဖို႔ပဲ လိုတာပါ။ မပြတ္ရင္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွကို ေတာက္လာမွာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီလိုပဲ တရားဆုိတာ အၿမဲမျပတ္ ျဖည့္ေနဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။ ျပည့္ခ်ိန္ေရာက္ရင္ ျပည့္သြားမွာပါ။
ဒီလို သံသရာလြတ္ေၾကာင္းတရားေတြသည္ ဘုရားရွင္ ပြင့္ထြန္းမွသာ သိခြင့္ရတာပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ သာသနာနဲ႔ ၾကံဳတုန္းမွာ ႀကိဳက္ၿပီးေတာ့ တရားအလုပ္ကို ယခုအခ်ိန္မွာပဲ ျဖည့္က်င့္လုပ္ေဆာင္ဖုိ႔ တုိက္တြန္းေရးသား လိုက္ရပါတယ္။
စာဖတ္သူမ်ား အသိဉာဏ္ပညာတုိးပြားကာ ျဖည့္က်င့္လုပ္ေဆာင္ႏုိင္သည္ ျဖစ္၍ ဒုကၡခပ္သိမ္း လြတ္ၿငိမ္းရာမွန္ ျမတ္နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳႏုိင္ၾကပါေစ…
ဓမၼခ်မ္းသာ ေတြ႕ေအာင္ရွာ အုိ၊ နာ၊ ေသျခင္းကင္းေစေသာ္…
“ေလာဘစ႐ုိက္အုိကုိ မလိုက္လို ေရွာင္ပစ္စုိ႔”
ေလာကမွာ အမ်ားစုေသာ ပုထုဇဥ္ေတြ ဘာလို႔ စိတ္ေအးခ်မ္းမႈ မရၾကလဲ ဆုိတာကို အေၾကာင္းရင္းရွာၾကည့္ရင္ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ အစရွိတဲ့ အကုသိုလ္ ေစတသိတ္ေတြရဲ႕ ျခယ္လွယ္မႈ ကိုခံစားေနရလို႔ ပဲျဖစ္ပါတယ္။ မူလက အၾကည္အတုိင္းရွိေနတဲ့ စိတ္ကေလးကို ေလာဘ ေစတသိတ္ ကပ္လိုက္ေတာ့ ေလာဘစိတ္ ျဖစ္ရ တယ္။ ေလာဘ ဆုိတာက လိုခ်င္မႈသေဘာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကာမဂုဏ္အာ႐ံုငါးပါး အေပၚလိုခ်င္တာ၊ (ရုပ္ပိုင္းဆုိင္ရာ တုိးတတ္မႈေတြကို တပ္မက္တာ) က ေလာဘ သေဘာပါ။ နိဗၺာန္ကိုလုိခ်င္တာ၊ တရားလိုခ်င္တာ၊ စာေပတတ္ခ်င္တာ၊ မရွိဆင္းရဲသူကို ေပးကမ္းလိုၿပီး ပစၥည္းဥစၥာလိုခ်င္တာေတြ ကေတာ့ ေလာဘမဟုတ္ပါဘူး။ ဆႏၵျဖစ္ပါတယ္။ ဆႏၵနဲ႔ ေလာဘသည္ မတူပါဘူး။ ဆႏၵက လိုခ်င္တာရၿပီးရင္ ေက်နပ္တတ္တဲ့ သေဘာရိွပါတယ္။ ေလာဘကေတာ့ ရေလ လိုေလ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ရေနပေစ လိုအပ္ေနမွာပါပဲ။ သစၥာေလးပါးမွာ ေလာဘဆုိတာ “သမုဒယ” သစၥာပါ။ သမုဒယ ဆုိတာက ဒုကၡျဖစ္ေၾကာင္း ဒုကၡေလာင္းေလးပါပဲ။ ဒီလိုဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႔ေတြ ေလာဘ (တဏွာ)ေၾကာင့္ ဒုကၡေတြရၿပီး သံသရာ တေၾကာမွာ ေမ်ာေနရတယ္ ဆုိတာ ေပၚလြင္ပါတယ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေလာဘႀကီးရင္ ဒုကၡႀကီးမယ္၊ ေလာဘငယ္ရင္ ဒုကၡငယ္မယ္၊ ေလာဘမရွိရင္ ဒုကၡမရွိ ေတာ့ၿပီလို႔ ဆုိၾကပါတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ဒါနျပဳဖို႔ တုိက္တြန္းတာဟာ ဘ၀အဆက္ဆက္ ခ်မ္းသာဖုိ႔ တခုတည္းမဟုတ္ပါဘူး။ ဘ၀အဆက္ဆက္က ပါလာခဲ့တဲ့ ေလာဘ တဏွာကို သတ္ႏုိင္ဖုိ႔ အဓိက ရည္ရြယ္ရင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါနျပဳတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ရဲ႕ စိတ္မွာ အေလာဘနဲ႔ အမစၧရိယ ျပဌာန္းပါတယ္။ တရားလုပ္တယ္ဆုိတာ အဓိကေတာ့ မေနာကံ အလုပ္ပါ။ စိတ္ေလးေကာင္းေအာင္ပဲ အရင္ဆံုးႀကိဳးစားဖုိ႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ မဟာဂႏၶာ႐ံု ဆရာေတာ္ႀကီးကလဲ စိတ္ေကာင္းရွိဖို႔ ပထမလို႔ ေရးသား ဆံုးမခဲ့ပါတယ္။ စိတ္ေကာင္းမေမြးႏုိင္ပဲ တရားထုိင္ေန႐ံုနဲ႔ေတာ့ တရားရဖုိ႔ မလြယ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္စိတ္သႏၲာန္မွာ ေလာဘအရင္းခံတဲ့ ကိေလသာေတြ မျဖစ္ရေအာင္ အၿမဲသတိရွိဖုိ႔ လိုအပ္ပါတယ္။ သတိမရွိရင္ေတာ့ ကိေလသာေတြရဲ႕ ထုိးနက္မႈကုိ ခံစားရၾကမွာပါပဲ။ သတိရွိဖုိ႔ သတိထားၾကစို႔ လို႔ ဆရာေတာ္အရွင္ေဆကိႏၵက မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ ကိုယ္က သတိထားမွ သတိရွိမွာပါ။ သတိ လက္လြတ္ေနရင္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ သတိျဖစ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ေလာဘကုိ “ေပမ”၊ “တဏွာ”၊ “ရာဂ”၊ “သမုဒယ” လို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး နာမည္တပ္ၿပီး ေျပာဆုိၾကပါတယ္။ “ေပမ” ဆုိတဲ့ စကားက “ခ်စ္ခင္ျခင္း” လို႔ အဓိပၸာယ္ ရပါတယ္။ ေလာဘသေဘာကို လိုက္ေနရင္ေတာ့ ဆင္းရဲဒုကၡေတြ႕ ရမွာမလြဲပါ။ အခ်စ္ေလာဘေၾကာင့္ အသက္ပါ ဆံုး႐ံႈးခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းကို အရွင္ဇ၀န ေရးသားတဲ့ “ျမန္မာတုိ႔၏ အသက္စာအုပ္” မွ ထုတ္ႏႈတ္ တင္ျပလိုက္ပါတယ္။
သီဟိုကၽြန္းရွိ စာသင္တုိက္ႀကီး တတုိက္မွာ အဘိညာဥ္ရ ေက်ာင္းထုိင္ စာခ် ဆရာေတာ္ႀကီး တပါးရွိပါတယ္။ တေန႔မွာ ဆရာေတာ္ႀကီးေက်ာင္းကို ရဟန္းပ်ိဳ တပါးက စာသင္သား အျဖစ္ေနဖုိ႔ ေလွ်ာက္တယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီက ထုိရဟန္းဟာ အမ်ိဳးသမီး တဦးေၾကာင့္ ရဟန္းသီလ ပ်က္မွာကို ႀကိဳျမင္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ေက်ာင္းမွာ သီတင္းသံုးဖုိ႔ ခြင့္မျပဳပါဘူး။ ေနာက္ဆံုး ရဟန္းက သံုးႀကိမ္ တုိင္ေအာင္ မ်က္ရည္၀ဲၿပီး ေတာင္းပန္တဲ့ အခ်ိန္က်မွ ဆရာေတာ္ႀကီးက ခြင့္ျပဳခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာေတာ္ ႀကီးက ေက်ာင္းအေနာက္ဘက္က ရြာထဲကို ဘယ္ေတာ့မွ မသြားဖုိ႔ ကတိေတာင္းပါတယ္။ ရဟန္းကလဲ မသြားပါဘူးလို႔ ကတိေပးခဲ့ပါတယ္။ ထုိရြာထဲမွာ အလြန္ေခ်ာေမာလွပတဲ့ အမ်ိဳးသမီး ရွိပါတယ္။ ထုိအမ်ိဳးသမီးက အ၀ါေရာင္ ၀တ္စံုနဲ႔ ပ၀ါကို အသံုးျပဳလို႔ ၀ါ၀ါ လို႔ပဲ ေခၚၾကတယ္။ ေခ်ာေမာလွပၿပီး သိကၡာရွိလြန္းတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ရြာမွာရွိတဲ့ ကာလသားမ်ားက သူတို႔နဲ႔ မတန္ဘူးဆုိတဲ့ သေဘာနဲ႔ အနားမကပ္ရဲေအာင္ ျဖစ္ၾကရတယ္။ ၀ါ၀ါ ကလဲ ဘယ္ေယာက်္ားေလးကိုမွ စိတ္မ၀င္စားပဲ ဘုရား၊ တရားဘက္ကုိသာ လိုက္စားပါတယ္။
သီတင္းကၽြတ္ၿပီး တေန႔က်ေတာ့ ရဟန္းက ဆရာေတာ္ႀကီးတားျမစ္ထားတဲ့ ၾကားက အေနာက္ဘက္ရြာထဲကုိ ဆြမ္းခံၾကြခ်င္စိတ္ေပၚတာနဲ႔ ၾကြသြားပါတယ္။ ရြာထဲရွိ အိမ္ေျခ တ၀က္ေက်ာ္ကို ဆြမ္းခံရာ ဘာမွ မထူးျခားေသးပါ။ ၀ါ၀ါ တုိ႔အိမ္ေရွ႕အေရာက္မွာ ရဟန္းတုိ႔ သိကၡာအတုိင္း မ်က္လႊာ ခ်ကာ ရပ္လိုက္ပါတယ္။ ဆြမ္းေလာင္းဖုိ႔ေစာင့္ေနတဲ့ ၀ါ၀ါက ဆြမ္းဇလံုကို မၿပီး ထြက္လာပါတယ္။ ဆြမ္းေလာင္းရမဲ့ ရဟန္း အနားေရာက္ေတာ့ မသိစိတ္က တုိက္တြန္းမႈေၾကာင့္ အေပၚေမာ့ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရဟန္းကလဲ အလိုလိုၾကည့္ခ်င္ စိတ္ျဖစ္လာတာေၾကာင့္ မ်က္လႊာကို ပင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အၾကည့္ႏွစ္ခု ဆံုသြားတာေပါ႔။ အၾကည့္ခ်င္းဆံုေတာ့ စကၡဳ႐ူေပန သံ၀ါသာ ရာဂပုတၱံ၀ိဇာယတိ (စကၡဳပသာဒ႐ုပ္ႏွင့္ အဆင္း႐ူပါ႐ံုတို႔၏ ေပါင္းေဖာ္မိျခင္းေၾကာင့္ တပ္မက္စြဲလမ္းျခင္းဟု ဆုိအပ္ေသာ ရာဂ ဟူေသာ သားကုိ ေမြးဖြား၏) ဟူေသာ ေဒသနာအတုိင္း တဦးႏွင့္ တဦး ခ်စ္မိခဲ့ပါတယ္။ ရဟန္းလည္း ဣၿႏၵိယသံ၀ရသီလကုိ ဖ်က္မိတဲ့ အတြက္ ႐ုတ္တရက္ပဲ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ လွည့္သြားပါတယ္။ (မ်က္စိ၊ နား၊ ႏွာ၊ လွ်ာ၊ ကိုယ္၊ စိတ္ျဖင့္ ျမင္ေသာအခါ၊ ၾကားေသာအခါ၊ နံေသာအခါ၊ စားေသာအခါ၊ ထိေသာအခါ၊ ေတြးၾကံသိေသာအခါတုိ႔တြင္ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ စေသာ ကိေလသာမ်ား ၀င္မလာေအာင္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ျခင္းကို ဣၿႏၵိယသံ၀ရသီလလို႔ ေခၚပါတယ္)။ ၀ါ၀ါမွာလည္း ဘာေျပာ ရမွန္း မသိေတာ့ပဲ ဆြမ္းဇလံုကို ေရွ႕ခ်ၿပီး အခန္းထဲ ၀င္ေျပးပါေတာ့တယ္။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့လဲ ရဟန္းရဲ႕ ႐ုပ္ပံုလႊာက မ်က္စိထဲက မထြက္ေတာ့ပဲ ေလာဘမီး စတင္ေလာင္ေတာ့တာေပါ႔။ သို႔ေသာ္ ၀ါ၀ါကေတာ့ ပူမွန္း မသိခဲ့။ ရဟန္းမွာလဲ ၀ါ၀ါ ပံုရိပ္ကို ေမ့မရ၊ စာလဲက်က္မရ၊ စိတ္ထဲလည္း စိတ္မပါ၊ ခဏျမင္ခဲ့ရတဲ့ အမ်ိဳးသမီး ကို ျပန္လည္ေတြ႔ခ်င္စိတ္ ျပင္းထန္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်မွ ဆရာေတာ္ႀကီးကို ေပးခဲ့တဲ့ ကတိကို ျပန္သတိရ ျဖစ္တယ္။ သို႔ေသာ္ လြန္ခဲ့ပါၿပီ။ ၃ ရက္ေလာက္ မသြားပဲေနႏုိင္ေသာ္လည္း ၄ ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ မေနႏုိင္ေတာ့။ သပိတ္ပိုက္ၿပီး ဆြမ္းခံထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ၀ါ၀ါတုိ႔အိမ္ေရွ႕အေရာက္မွာ ဆြမ္းခံ မရပ္ေတာ့ပဲ ဆက္ေလ်ာက္သြား ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ၀ါ၀ါရဲ႕ အေမက ေနာက္ကလိုက္သြားၿပီး တေနရာအေရာက္မွာ ရဟန္းကို ကြပ္ပ်စ္ေပၚၾကြေစၿပီး ေလွ်ာက္ၾကားပါတယ္။ ၀ါ၀ါက ရဟန္းကို စြဲလမ္းေနေၾကာင္း၊ အရွင္ဘုရားကို မရရင္ ေသႏုိင္ေၾကာင္း၊ အစားလဲ မစား၊ ေဆးလဲ မေသာက္ပဲေနေၾကာင္း စသျဖင့္ ေလ်ာက္ၿပီး ၀ါ၀ါ ကို လက္ထပ္ဖုိ႔ေျပာတာေပါ႔။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရဟန္းက စဥ္းစားၿပီး အၾကည့္တစ္ခုက ျဖစ္လာတဲ့ ဒုကၡက မနည္းပါလာလို႔ သံေ၀ဂျဖစ္မိပါတယ္။ ရဟန္းက လူ၀တ္လဲလိုက္ရင္ စာသင္တုိက္၊ ဆရာႏွင့္ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြ နာမည္ပ်က္ရေတာ့မယ္။ ေယာက်ာ္းေလးတ ေယာက္ကို မရလို႔ ေသမယ္ဆိုတာမျဖစ္ႏုိင္၊ ၾကာရင္ေမ့သြားမွာပဲ ဆုိၿပီး လူ၀တ္လဲဖုိ႔ မျဖစ္နုိင္ေၾကာင္း၊ စာသင္ဖုိ႔ စာသင္တုိက္ကို ေရာက္လာတာျဖစ္ေၾကာင္း၊ မိန္းမယူဖုိ႔ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ ဦးပဥၥင္း ကိုေမ့ၿပီး အျခားတေယာက္ ကို ယူလိုက္ပါ၊ ဦးပဥၥင္းကို ေမ့ဖုိ႔ေျပာလိုက္ပါလို႔ မိန္႔ၾကားခဲ့ပါတယ္။
ထုိျဖစ္ရပ္ေတြ ျဖစ္ၿပီး ရက္အတန္ၾကာေတာ့ စာခ်ဆရာေတာ္တပါးက ရဟန္းရဲ႕ အခန္းထဲကို ၀င္လာပါတယ္။ ရဟန္းလဲ ၀ါ၀ါနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး အျပင္သိပ္မထြက္၊ အစားလဲ ေကာင္းေကာင္းမစားပဲ ေနမေကာင္းတဲ့ ေ၀ဒနာ ခံစားေနရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ စာခ်ဆရာေတာ္ႀကီးက “ေအး… က်န္းမာေရးဂ႐ုစိုက္ကြာ၊ မင္းၾကည့္ရတာ သိပ္ ပိန္တာပဲ၊ အစားမ၀င္ဘူးထင္တယ္၊ မင္းစားခ်င္တာေျပာ၊ ငါ့ရဟန္း အမႀကီးကို ခုိင္းေပးမယ္၊ ေရာ့.. ေဟာဒီမွာ ဒီေန႔ရက္လည္ ဆြမ္းေကၽြးကရလာတဲ့ အ၀ါေရာင္ အေနကထိုင္ေလး၊ လွလိုက္တာ မင္းသံုးရေအာင္ လာစြန္႔တာ၊ ေသသြားတဲ့ မိန္းကေလးရဲ႕ ပု၀ါကုိ ခ်ဳပ္ထားတာတဲ့”။ အ၀ါေရာင္ ေနကထုိင္ေလးကို ျမင္လိုက္တာ နဲ႔ ရဟန္းက တုန္လႈပ္သြားပါတယ္။ ၀ါ၀ါ ကိုလည္း သတိရသြားတယ္။ ၀ါ၀ါျခံဳတဲ့ ပ၀ါေလးမ်ား ျဖစ္မလားဆုိတဲ့ အေတြးနဲ႔ အတူ ဆရာေတာ္ ဘယ္ရြာက ရခဲ့တာလဲ လို႔ေမးလိုက္ပါတယ္။ စာခ်ဆရာေတာ္ႀကီးက “အေနာက္ဘက္ရြာကေလ၊ သနားစရာပါကြာ၊ ေသတဲ့ မိန္းကေလးက အသက္ ၁၈ႏွစ္ေလာက္ ရွိေသးတာပဲ၊ အသုဘခ်တဲ့ေန႔က ငါတုိ႔ပါတယ္၊ ေသတာေတာင္ လွလိုက္တာကြာ၊ အသက္ရွင္စဥ္ကဆုိ ဘယ္ေလာက္လွမယ္ မသိဘူး၊ အင္း.. နာမည္ေလးကလဲ တမ်ိဳးေလးကြ၊ ၀ါ၀ါ တဲ့” လို႔ျပန္မိန္႔ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရဟန္းက ငါ့ေၾကာင့္ အျပစ္မဲ့တဲ့ မိန္းကေလးတေယာက္ ေသရၿပီ ဆုိတဲ့ အေတြးနဲ႔ မ်က္ရည္က် လာပါတယ္။ ၀ါ၀ါ ျခံဳခဲ့တဲ့ ပ၀ါမွျဖစ္တဲ့ ေနကထုိင္ေလးကို ရင္ဘက္ေပၚတင္ၿပီး မ်က္ရည္ကို ဆရာေတာ္ မျမင္ေအာင္ ေစာင္ျခံဳလိုက္ပါတယ္။ စာခ်ဆရာေတာ္က ဘာမ် မသိ၊ ၀ါ၀ါအေၾကာင့္ကိုသာ ဆက္ေျပာပါတယ္။
“ေအး.. မင္းခ်မ္းရင္ ေစာင့္ျခံဳထား၊ ေစာေစာက ၀ါ၀ါဆုိတဲ့ မိန္းကေလးဟာ ရဟန္းတပါးကို ျမင္ျမင္ခ်င္း စြဲလမ္း ခ်စ္သြားတာဆုိပဲကြ၊ ေနာက္ဆံုး မစားႏုိင္ မေသာက္ႏုိင္ထိ ျဖစ္လာလို႔ အဲဒီ ကိုယ္ေတာ္ေလးကို လူထြက္ဖုိ႔ သူ႔အေမက ေျပာေတာ့ ကုိယ္ေတာ္ေလးက မထြက္ႏုိင္ဘူးလို႔ ေျပာလိုက္သတဲ့ကြ၊ သနားစရာပဲကြာ၊ အဲဒီေန႔က စၿပီး ဘာမွ အစားမစားဘဲေနလိုက္တာ ခုႏွစ္ရက္၊ ရွစ္ရက္ေလာက္ရွိေတာ့ ေသတာပါပဲ”။
စာခ်ဆရာေတာ္ ေျပာေနတာကို ရဟန္းက တင္ပါ့၊ ဟုတ္လား စသျဖင့္ တစ္ခြန္းမွ ျပန္မေျပာလို႔ မသကၤာျဖစ္ၿပီး ျခံဳထားတဲ့ ေစာင္ကုိ ဆြဲလွပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စာခ်ဆရာေတာ္က “ဟင္” ဆုိတဲ့ အသံနဲ႔ အံ့ၾသသြားပါတယ္။ ေနကထုိင္အ၀ါေလးကို ရင္ဘက္ေပၚတင္ လက္ႏွစ္ဘက္က ဖိထားၿပီး အသက္ေပ်ာက္ေနတဲ့ ရဟန္း ကိုေတြ႔ရလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
သူတုိ႔ေတြသည္ ေသေလာက္ေအာင္ပင္ ေလာဘမီး အေလာင္ခံရတာပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ေတြသည္လည္း အေလာင္မခံရေအာင္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ဖုိ႔ လိုပါလိမ့္မယ္။ ေလာဘစ႐ိုက္ အားႀကီးတဲ့သူေတြက အသုဘကမၼ႒ာန္း ပြားမ်ားျခင္းန႔ဲ သင့္ေတာ္ပါတယ္။ “တစ္စတစ္စ စြန္႔၀ံ့မွလွ်င္၊ ဘ၀ေနာင္ေနာက္၊ ဆက္တုိင္းေကာင္း၏” ဆုိတဲ့ တရားစာစုေလးအတုိင္း ေလာဘနည္းနည္းစြန္႔ႏုိင္လွ်င္ နည္းနည္းခ်မ္းသာမယ္၊ မ်ားမ်ားစြန္႔ႏုိင္ရင္ မ်ားမ်ားခ်မ္းသာမယ္၊ အကုန္လံုးစြန္႔ႏုိင္ရင္ နိဗၺာန္ကုိပါ ရႏိုင္ပါတယ္။
တသံသရာလံုးက ပါလာခဲ့တဲ့ ေလာဘ စ႐ိုက္ဆုိးကို အၿပီးႏုိင္ပယ္သတ္ႏိုင္ၿပီး ဒုကၡခပ္သိမ္းၿငိမ္းရာ နိဗၺာန္သို႔ တုိင္ေအာင္ က်င့္ၾကံအားထုတ္ႏုိင္ၾကပါေစ…။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ဒါနျပဳဖို႔ တုိက္တြန္းတာဟာ ဘ၀အဆက္ဆက္ ခ်မ္းသာဖုိ႔ တခုတည္းမဟုတ္ပါဘူး။ ဘ၀အဆက္ဆက္က ပါလာခဲ့တဲ့ ေလာဘ တဏွာကို သတ္ႏုိင္ဖုိ႔ အဓိက ရည္ရြယ္ရင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါနျပဳတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ရဲ႕ စိတ္မွာ အေလာဘနဲ႔ အမစၧရိယ ျပဌာန္းပါတယ္။ တရားလုပ္တယ္ဆုိတာ အဓိကေတာ့ မေနာကံ အလုပ္ပါ။ စိတ္ေလးေကာင္းေအာင္ပဲ အရင္ဆံုးႀကိဳးစားဖုိ႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ မဟာဂႏၶာ႐ံု ဆရာေတာ္ႀကီးကလဲ စိတ္ေကာင္းရွိဖို႔ ပထမလို႔ ေရးသား ဆံုးမခဲ့ပါတယ္။ စိတ္ေကာင္းမေမြးႏုိင္ပဲ တရားထုိင္ေန႐ံုနဲ႔ေတာ့ တရားရဖုိ႔ မလြယ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္စိတ္သႏၲာန္မွာ ေလာဘအရင္းခံတဲ့ ကိေလသာေတြ မျဖစ္ရေအာင္ အၿမဲသတိရွိဖုိ႔ လိုအပ္ပါတယ္။ သတိမရွိရင္ေတာ့ ကိေလသာေတြရဲ႕ ထုိးနက္မႈကုိ ခံစားရၾကမွာပါပဲ။ သတိရွိဖုိ႔ သတိထားၾကစို႔ လို႔ ဆရာေတာ္အရွင္ေဆကိႏၵက မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ ကိုယ္က သတိထားမွ သတိရွိမွာပါ။ သတိ လက္လြတ္ေနရင္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ သတိျဖစ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ေလာဘကုိ “ေပမ”၊ “တဏွာ”၊ “ရာဂ”၊ “သမုဒယ” လို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး နာမည္တပ္ၿပီး ေျပာဆုိၾကပါတယ္။ “ေပမ” ဆုိတဲ့ စကားက “ခ်စ္ခင္ျခင္း” လို႔ အဓိပၸာယ္ ရပါတယ္။ ေလာဘသေဘာကို လိုက္ေနရင္ေတာ့ ဆင္းရဲဒုကၡေတြ႕ ရမွာမလြဲပါ။ အခ်စ္ေလာဘေၾကာင့္ အသက္ပါ ဆံုး႐ံႈးခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းကို အရွင္ဇ၀န ေရးသားတဲ့ “ျမန္မာတုိ႔၏ အသက္စာအုပ္” မွ ထုတ္ႏႈတ္ တင္ျပလိုက္ပါတယ္။
သီဟိုကၽြန္းရွိ စာသင္တုိက္ႀကီး တတုိက္မွာ အဘိညာဥ္ရ ေက်ာင္းထုိင္ စာခ် ဆရာေတာ္ႀကီး တပါးရွိပါတယ္။ တေန႔မွာ ဆရာေတာ္ႀကီးေက်ာင္းကို ရဟန္းပ်ိဳ တပါးက စာသင္သား အျဖစ္ေနဖုိ႔ ေလွ်ာက္တယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီက ထုိရဟန္းဟာ အမ်ိဳးသမီး တဦးေၾကာင့္ ရဟန္းသီလ ပ်က္မွာကို ႀကိဳျမင္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ေက်ာင္းမွာ သီတင္းသံုးဖုိ႔ ခြင့္မျပဳပါဘူး။ ေနာက္ဆံုး ရဟန္းက သံုးႀကိမ္ တုိင္ေအာင္ မ်က္ရည္၀ဲၿပီး ေတာင္းပန္တဲ့ အခ်ိန္က်မွ ဆရာေတာ္ႀကီးက ခြင့္ျပဳခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာေတာ္ ႀကီးက ေက်ာင္းအေနာက္ဘက္က ရြာထဲကို ဘယ္ေတာ့မွ မသြားဖုိ႔ ကတိေတာင္းပါတယ္။ ရဟန္းကလဲ မသြားပါဘူးလို႔ ကတိေပးခဲ့ပါတယ္။ ထုိရြာထဲမွာ အလြန္ေခ်ာေမာလွပတဲ့ အမ်ိဳးသမီး ရွိပါတယ္။ ထုိအမ်ိဳးသမီးက အ၀ါေရာင္ ၀တ္စံုနဲ႔ ပ၀ါကို အသံုးျပဳလို႔ ၀ါ၀ါ လို႔ပဲ ေခၚၾကတယ္။ ေခ်ာေမာလွပၿပီး သိကၡာရွိလြန္းတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ရြာမွာရွိတဲ့ ကာလသားမ်ားက သူတို႔နဲ႔ မတန္ဘူးဆုိတဲ့ သေဘာနဲ႔ အနားမကပ္ရဲေအာင္ ျဖစ္ၾကရတယ္။ ၀ါ၀ါ ကလဲ ဘယ္ေယာက်္ားေလးကိုမွ စိတ္မ၀င္စားပဲ ဘုရား၊ တရားဘက္ကုိသာ လိုက္စားပါတယ္။
သီတင္းကၽြတ္ၿပီး တေန႔က်ေတာ့ ရဟန္းက ဆရာေတာ္ႀကီးတားျမစ္ထားတဲ့ ၾကားက အေနာက္ဘက္ရြာထဲကုိ ဆြမ္းခံၾကြခ်င္စိတ္ေပၚတာနဲ႔ ၾကြသြားပါတယ္။ ရြာထဲရွိ အိမ္ေျခ တ၀က္ေက်ာ္ကို ဆြမ္းခံရာ ဘာမွ မထူးျခားေသးပါ။ ၀ါ၀ါ တုိ႔အိမ္ေရွ႕အေရာက္မွာ ရဟန္းတုိ႔ သိကၡာအတုိင္း မ်က္လႊာ ခ်ကာ ရပ္လိုက္ပါတယ္။ ဆြမ္းေလာင္းဖုိ႔ေစာင့္ေနတဲ့ ၀ါ၀ါက ဆြမ္းဇလံုကို မၿပီး ထြက္လာပါတယ္။ ဆြမ္းေလာင္းရမဲ့ ရဟန္း အနားေရာက္ေတာ့ မသိစိတ္က တုိက္တြန္းမႈေၾကာင့္ အေပၚေမာ့ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရဟန္းကလဲ အလိုလိုၾကည့္ခ်င္ စိတ္ျဖစ္လာတာေၾကာင့္ မ်က္လႊာကို ပင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အၾကည့္ႏွစ္ခု ဆံုသြားတာေပါ႔။ အၾကည့္ခ်င္းဆံုေတာ့ စကၡဳ႐ူေပန သံ၀ါသာ ရာဂပုတၱံ၀ိဇာယတိ (စကၡဳပသာဒ႐ုပ္ႏွင့္ အဆင္း႐ူပါ႐ံုတို႔၏ ေပါင္းေဖာ္မိျခင္းေၾကာင့္ တပ္မက္စြဲလမ္းျခင္းဟု ဆုိအပ္ေသာ ရာဂ ဟူေသာ သားကုိ ေမြးဖြား၏) ဟူေသာ ေဒသနာအတုိင္း တဦးႏွင့္ တဦး ခ်စ္မိခဲ့ပါတယ္။ ရဟန္းလည္း ဣၿႏၵိယသံ၀ရသီလကုိ ဖ်က္မိတဲ့ အတြက္ ႐ုတ္တရက္ပဲ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ လွည့္သြားပါတယ္။ (မ်က္စိ၊ နား၊ ႏွာ၊ လွ်ာ၊ ကိုယ္၊ စိတ္ျဖင့္ ျမင္ေသာအခါ၊ ၾကားေသာအခါ၊ နံေသာအခါ၊ စားေသာအခါ၊ ထိေသာအခါ၊ ေတြးၾကံသိေသာအခါတုိ႔တြင္ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ စေသာ ကိေလသာမ်ား ၀င္မလာေအာင္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ျခင္းကို ဣၿႏၵိယသံ၀ရသီလလို႔ ေခၚပါတယ္)။ ၀ါ၀ါမွာလည္း ဘာေျပာ ရမွန္း မသိေတာ့ပဲ ဆြမ္းဇလံုကို ေရွ႕ခ်ၿပီး အခန္းထဲ ၀င္ေျပးပါေတာ့တယ္။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့လဲ ရဟန္းရဲ႕ ႐ုပ္ပံုလႊာက မ်က္စိထဲက မထြက္ေတာ့ပဲ ေလာဘမီး စတင္ေလာင္ေတာ့တာေပါ႔။ သို႔ေသာ္ ၀ါ၀ါကေတာ့ ပူမွန္း မသိခဲ့။ ရဟန္းမွာလဲ ၀ါ၀ါ ပံုရိပ္ကို ေမ့မရ၊ စာလဲက်က္မရ၊ စိတ္ထဲလည္း စိတ္မပါ၊ ခဏျမင္ခဲ့ရတဲ့ အမ်ိဳးသမီး ကို ျပန္လည္ေတြ႔ခ်င္စိတ္ ျပင္းထန္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်မွ ဆရာေတာ္ႀကီးကို ေပးခဲ့တဲ့ ကတိကို ျပန္သတိရ ျဖစ္တယ္။ သို႔ေသာ္ လြန္ခဲ့ပါၿပီ။ ၃ ရက္ေလာက္ မသြားပဲေနႏုိင္ေသာ္လည္း ၄ ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ မေနႏုိင္ေတာ့။ သပိတ္ပိုက္ၿပီး ဆြမ္းခံထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ၀ါ၀ါတုိ႔အိမ္ေရွ႕အေရာက္မွာ ဆြမ္းခံ မရပ္ေတာ့ပဲ ဆက္ေလ်ာက္သြား ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ၀ါ၀ါရဲ႕ အေမက ေနာက္ကလိုက္သြားၿပီး တေနရာအေရာက္မွာ ရဟန္းကို ကြပ္ပ်စ္ေပၚၾကြေစၿပီး ေလွ်ာက္ၾကားပါတယ္။ ၀ါ၀ါက ရဟန္းကို စြဲလမ္းေနေၾကာင္း၊ အရွင္ဘုရားကို မရရင္ ေသႏုိင္ေၾကာင္း၊ အစားလဲ မစား၊ ေဆးလဲ မေသာက္ပဲေနေၾကာင္း စသျဖင့္ ေလ်ာက္ၿပီး ၀ါ၀ါ ကို လက္ထပ္ဖုိ႔ေျပာတာေပါ႔။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရဟန္းက စဥ္းစားၿပီး အၾကည့္တစ္ခုက ျဖစ္လာတဲ့ ဒုကၡက မနည္းပါလာလို႔ သံေ၀ဂျဖစ္မိပါတယ္။ ရဟန္းက လူ၀တ္လဲလိုက္ရင္ စာသင္တုိက္၊ ဆရာႏွင့္ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြ နာမည္ပ်က္ရေတာ့မယ္။ ေယာက်ာ္းေလးတ ေယာက္ကို မရလို႔ ေသမယ္ဆိုတာမျဖစ္ႏုိင္၊ ၾကာရင္ေမ့သြားမွာပဲ ဆုိၿပီး လူ၀တ္လဲဖုိ႔ မျဖစ္နုိင္ေၾကာင္း၊ စာသင္ဖုိ႔ စာသင္တုိက္ကို ေရာက္လာတာျဖစ္ေၾကာင္း၊ မိန္းမယူဖုိ႔ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ ဦးပဥၥင္း ကိုေမ့ၿပီး အျခားတေယာက္ ကို ယူလိုက္ပါ၊ ဦးပဥၥင္းကို ေမ့ဖုိ႔ေျပာလိုက္ပါလို႔ မိန္႔ၾကားခဲ့ပါတယ္။
ထုိျဖစ္ရပ္ေတြ ျဖစ္ၿပီး ရက္အတန္ၾကာေတာ့ စာခ်ဆရာေတာ္တပါးက ရဟန္းရဲ႕ အခန္းထဲကို ၀င္လာပါတယ္။ ရဟန္းလဲ ၀ါ၀ါနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး အျပင္သိပ္မထြက္၊ အစားလဲ ေကာင္းေကာင္းမစားပဲ ေနမေကာင္းတဲ့ ေ၀ဒနာ ခံစားေနရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ စာခ်ဆရာေတာ္ႀကီးက “ေအး… က်န္းမာေရးဂ႐ုစိုက္ကြာ၊ မင္းၾကည့္ရတာ သိပ္ ပိန္တာပဲ၊ အစားမ၀င္ဘူးထင္တယ္၊ မင္းစားခ်င္တာေျပာ၊ ငါ့ရဟန္း အမႀကီးကို ခုိင္းေပးမယ္၊ ေရာ့.. ေဟာဒီမွာ ဒီေန႔ရက္လည္ ဆြမ္းေကၽြးကရလာတဲ့ အ၀ါေရာင္ အေနကထိုင္ေလး၊ လွလိုက္တာ မင္းသံုးရေအာင္ လာစြန္႔တာ၊ ေသသြားတဲ့ မိန္းကေလးရဲ႕ ပု၀ါကုိ ခ်ဳပ္ထားတာတဲ့”။ အ၀ါေရာင္ ေနကထုိင္ေလးကို ျမင္လိုက္တာ နဲ႔ ရဟန္းက တုန္လႈပ္သြားပါတယ္။ ၀ါ၀ါ ကိုလည္း သတိရသြားတယ္။ ၀ါ၀ါျခံဳတဲ့ ပ၀ါေလးမ်ား ျဖစ္မလားဆုိတဲ့ အေတြးနဲ႔ အတူ ဆရာေတာ္ ဘယ္ရြာက ရခဲ့တာလဲ လို႔ေမးလိုက္ပါတယ္။ စာခ်ဆရာေတာ္ႀကီးက “အေနာက္ဘက္ရြာကေလ၊ သနားစရာပါကြာ၊ ေသတဲ့ မိန္းကေလးက အသက္ ၁၈ႏွစ္ေလာက္ ရွိေသးတာပဲ၊ အသုဘခ်တဲ့ေန႔က ငါတုိ႔ပါတယ္၊ ေသတာေတာင္ လွလိုက္တာကြာ၊ အသက္ရွင္စဥ္ကဆုိ ဘယ္ေလာက္လွမယ္ မသိဘူး၊ အင္း.. နာမည္ေလးကလဲ တမ်ိဳးေလးကြ၊ ၀ါ၀ါ တဲ့” လို႔ျပန္မိန္႔ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရဟန္းက ငါ့ေၾကာင့္ အျပစ္မဲ့တဲ့ မိန္းကေလးတေယာက္ ေသရၿပီ ဆုိတဲ့ အေတြးနဲ႔ မ်က္ရည္က် လာပါတယ္။ ၀ါ၀ါ ျခံဳခဲ့တဲ့ ပ၀ါမွျဖစ္တဲ့ ေနကထုိင္ေလးကို ရင္ဘက္ေပၚတင္ၿပီး မ်က္ရည္ကို ဆရာေတာ္ မျမင္ေအာင္ ေစာင္ျခံဳလိုက္ပါတယ္။ စာခ်ဆရာေတာ္က ဘာမ် မသိ၊ ၀ါ၀ါအေၾကာင့္ကိုသာ ဆက္ေျပာပါတယ္။
“ေအး.. မင္းခ်မ္းရင္ ေစာင့္ျခံဳထား၊ ေစာေစာက ၀ါ၀ါဆုိတဲ့ မိန္းကေလးဟာ ရဟန္းတပါးကို ျမင္ျမင္ခ်င္း စြဲလမ္း ခ်စ္သြားတာဆုိပဲကြ၊ ေနာက္ဆံုး မစားႏုိင္ မေသာက္ႏုိင္ထိ ျဖစ္လာလို႔ အဲဒီ ကိုယ္ေတာ္ေလးကို လူထြက္ဖုိ႔ သူ႔အေမက ေျပာေတာ့ ကုိယ္ေတာ္ေလးက မထြက္ႏုိင္ဘူးလို႔ ေျပာလိုက္သတဲ့ကြ၊ သနားစရာပဲကြာ၊ အဲဒီေန႔က စၿပီး ဘာမွ အစားမစားဘဲေနလိုက္တာ ခုႏွစ္ရက္၊ ရွစ္ရက္ေလာက္ရွိေတာ့ ေသတာပါပဲ”။
စာခ်ဆရာေတာ္ ေျပာေနတာကို ရဟန္းက တင္ပါ့၊ ဟုတ္လား စသျဖင့္ တစ္ခြန္းမွ ျပန္မေျပာလို႔ မသကၤာျဖစ္ၿပီး ျခံဳထားတဲ့ ေစာင္ကုိ ဆြဲလွပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စာခ်ဆရာေတာ္က “ဟင္” ဆုိတဲ့ အသံနဲ႔ အံ့ၾသသြားပါတယ္။ ေနကထုိင္အ၀ါေလးကို ရင္ဘက္ေပၚတင္ လက္ႏွစ္ဘက္က ဖိထားၿပီး အသက္ေပ်ာက္ေနတဲ့ ရဟန္း ကိုေတြ႔ရလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
သူတုိ႔ေတြသည္ ေသေလာက္ေအာင္ပင္ ေလာဘမီး အေလာင္ခံရတာပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ေတြသည္လည္း အေလာင္မခံရေအာင္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ဖုိ႔ လိုပါလိမ့္မယ္။ ေလာဘစ႐ိုက္ အားႀကီးတဲ့သူေတြက အသုဘကမၼ႒ာန္း ပြားမ်ားျခင္းန႔ဲ သင့္ေတာ္ပါတယ္။ “တစ္စတစ္စ စြန္႔၀ံ့မွလွ်င္၊ ဘ၀ေနာင္ေနာက္၊ ဆက္တုိင္းေကာင္း၏” ဆုိတဲ့ တရားစာစုေလးအတုိင္း ေလာဘနည္းနည္းစြန္႔ႏုိင္လွ်င္ နည္းနည္းခ်မ္းသာမယ္၊ မ်ားမ်ားစြန္႔ႏုိင္ရင္ မ်ားမ်ားခ်မ္းသာမယ္၊ အကုန္လံုးစြန္႔ႏုိင္ရင္ နိဗၺာန္ကုိပါ ရႏိုင္ပါတယ္။
တသံသရာလံုးက ပါလာခဲ့တဲ့ ေလာဘ စ႐ိုက္ဆုိးကို အၿပီးႏုိင္ပယ္သတ္ႏိုင္ၿပီး ဒုကၡခပ္သိမ္းၿငိမ္းရာ နိဗၺာန္သို႔ တုိင္ေအာင္ က်င့္ၾကံအားထုတ္ႏုိင္ၾကပါေစ…။
“ကိုယ္တုိင္ေတြးလို႔ သိပါေလ”
“ဂါမဏိ… လြန္ေလၿပီးေသာ အခါက သတၱ၀ါတုိ႔သည္ မကင္းေသာ ရာဂ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ ရွိကုန္၏။ ယင္းတုိ႔ျဖင့္ ေႏွာင္ဖြဲ႔ကုန္၏။ ကေခ်သည္ သည္ ထုိသတၱ၀ါတုိ႔ အလယ္သို႔ ၀င္၍ ထုိသတၱ၀ါတုိ႔အား လြန္စြာႏွစ္သက္ျခင္း၊ အမ်က္ထြက္ျခင္း၊ မုိက္မဲေတြေ၀ျခင္းငွာ တပ္မက္ႏွစ္သက္ေစတတ္ေသာ အာ႐ံု၊ မုိက္မဲေတြေ၀ ေစတတ္ေသာ အာ႐ံုတုိ႔ကို အနီးသို႔ေဆာင္၏။ ထုိကေခ်သည္ သည္ မိမိလည္း လြန္စြာေမ့ေလ်ာ့လ်က္ သူတစ္ပါးတုိ႔ကုိလည္း လြန္စြာေမ့ေလ်ာ့ ေစတတ္ေသာေၾကာင့္ ေသသည္မွ ေနာက္၌ ပဟာသ အမည္ရွိေသာ ငရဲ၌ ျဖစ္ရ၏”
(သံယုတ္ပါဠိေတာ္)
သတၱ၀ါေတြ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ေနၾကတာကို ကယ္တင္မယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ရင္းေစတနာေၾကာင့္ ဘုရားရွင္သည္ ပါရမီျဖည့္က်င့္ၿပီး ဘုရားျဖစ္ေအာင္ က်င့္ၾကံအားထုတ္ ခဲ့ရတယ္ဆုိတာ အားလံုးသိၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားေသာ တရားေတာ္ေတြကို အႏွစ္ခ်ဳပ္္ရင္ ပိဋကတ္သံုပံု ရပါတယ္။ ထုိ ပိဋကတ္သံုးပံုကို အႏွစ္ခ်ဳပ္ရင္ ေဗာဓိပကၡိယတရား (၃၇)ပါး ရပါတယ္။ ထုိ ေဗာဓိပကၡိယတရား (၃၇)ပါးကို အႏွစ္ခ်ဳပ္ရင္ မဂၢင္ (၈)ပါး ရပါတယ္။ ထုိ မဂၢင္ (၈) ပါးကုိ ခ်ဳံ႕လိုက္ရင္ (သီလမဂၢင္ (၃)ပါး၊ သမာဓိမဂၢင္ (၃)ပါး၊ ပညာမဂၢင္ (၂)ပါး) သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ ျဖစ္ပါတယ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာ သာသနာသည္ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ တည္းဟူ ေသာ သိကၡာေတာ္သံုးရပ္ ႏွင့္ျပည့္စံုတယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ ထုိအေၾကာင္းေတြကိုေတာ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိင္း သိသင့္တယ္လို႔ ခံယူမိပါတယ္။
ဘုရားရွင္ေဟာၾကားခဲ့ေသာ တရားေတာ္မ်ားကို ယေန႔တုိင္ နာၾကား၊ အားထုတ္ခြင့္ ရေနျခင္းမွာလဲ သာသနာကို အခက္အခဲေပါင္း မ်ားစြာၾကားမွ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ေသာ သံဃာေတာ္ အရွင္သူျမတ္မ်ား၏ ေက်းဇူး ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ယေန႔တုိင္လည္း ေနရာ အႏွံ႔အျပားမွာ တရားပြဲမ်ား ျပဳလုပ္နာၾကားေနဆဲပါ။ ကမာၻ႔ႏိုင္ငံ အမ်ားစုမွာလဲ ဆရာေတာ္မ်ားမွ သာသနာအက်ိဳး၊ လူသားေတြ ေကာင္းက်ိဳးအတြက္ တရားဓမၼမ်ား ေဟာၾကားဆံုးမ ေနၾကပါတယ္။ ထုိတရားေတြသည္ တုိင္းသားျပည္သူတုိ႔၏ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာ အတြက္ပင္ ျဖစ္ပါတယ္။ မိမိတုိ႔ ကိုယ္တုိင္ပင္ စဥ္းစားၾကည့္ၾကပါ။ တရားဓမၼေတြ မည္သို႔ပင္ ေဟာၾကားဆံုးမ ေနေသာ္လည္း လိုက္နာက်င့္ၾကံျခင္း မရွိရင္ေတာ့ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာကို ေဆာင္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူတဦးနဲ႔ တဦးရဲ႕ အထံု ပါရမီ မတူတာေၾကာင့္ အားလံုး မလိုက္နာႏုိင္တာကို အျပစ္မဆုိသာပါ။ သို႔ေသာ္ တရားဓမၼကုိေတာ့ တန္ဖိုးထားတတ္ဖုိ႔၊ ႐ိုေသေလစားဖုိ႔ လိုအပ္မယ္လို႔ ေတြးမိပါတယ္။
ယေန႔အခ်ိန္အခါမွာ အေနာက္တုိင္း ယဥ္ေက်းမႈမ်ား၊ ဂီတပညာမ်ား၊ ေနထုိင္မႈ စရိုက္မ်ား စတဲ့ ေလာကီ အသြင္အျပင္ေတြကို အတုယူလာၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ လူတုိင္းမွာ ကိုယ္ေက်နပ္တဲ့ အာရံုနဲ႔ ေနတာ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ အားလံုးကုိ ၀င္ေရာက္ မေျပာလိုပါဘူး။ သာသနာႏွင့္ ေလာကီ အလုပ္ေတြ ေရာေႏွာၿပီး လုပ္ေဆာင္တာေတာ့ မျဖစ္သင့္တဲ့ ကိစၥတခု လို႔ခံယူမိပါတယ္။ ဂီတ၊ အႏုပညာ နဲ႔ပတ္သတ္လို႔ သိျမင္လာတာ ေတြကို ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဂီတ၊ အႏုပညာဆုိတာ လူသားေတြရဲ႕ အသိေတြ၊ ေနထုိင္မႈ စ႐ိုက္ေတြကုိ ေျပာင္းလဲ ႏုိင္စြမ္းရွိပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ငယ္စဥ္က မိခင္ေမတၱာဖြဲ႔ သီခ်င္း တပုဒ္ထဲမွာ “ျမတ္စြာဘုရားေတာင္မွ ႏုိ႔တလံုး ဖိုးသာ ေက်တယ္ အေမ” လို႔နားေထာင္ခဲ့ရပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားေတာင္ ႏုိ႔တလံုးဖိုးပဲ ေက်တယ္ဆုိေတာ့ ငါတုိ႔ ဆုိရင္ ဘယ္ေလာက္ဆပ္ဆပ္ ေက်မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ အမွတ္မွားခဲ့ပါတယ္။ (မိဘေမတၱာကို ပံုေဖာ္တာ မွန္ေသာ္လည္း အသိမွား၊ အမွတ္မွားျဖစ္ေအာင္ေတာ့ မလုပ္မိဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္)။ အရွင္ဆႏၵာဓိက ေရးတဲ့ “ႏို႔ႏွစ္လံုးဖိုး ေက်ပါတယ္” ဆုိတဲ့ စာအုပ္ဖတ္တဲ့ အခ်ိန္က်မွ အမွန္ကို သိခဲ့ရတာပါ။ ဒီေနရာမွာ သီခ်င္းစာသားေတြကုိ သတိထားေစခ်င္ပါတယ္။ ေတဘံုမာ၊ ဘ၀သံသရာ စတဲ့ သီခ်င္းေတြကေတာ့ နားေထာင္ရင္းနဲ႔ပဲ တရားအသိ ရသြားႏုိင္ပါတယ္။
“ပထမ အရြယ္မွာ ပညာရွာ၊ ဒုတိယ အရြယ္မွာ ဥစၥာ၊ တတိယ အရြယ္မွာ ဘာ၀နာ တရားပြားၾကစို႔” လို႔ ဆုိၾကပါတယ္။ ႐ုတ္တရက္ၾကည့္လိုက္ရင္ မွန္တယ္ထင္ရတယ္။ ေသခ်ာေတြးၾကည့္ပါစို႔။ တတိယ အရြယ္ေရာက္မွ ဘာ၀နာ တရားပြားမယ္ဆုိေတာ့ ဘာ၀နာပြားမယ့္ အလုပ္ကို ေနာက္ဆံုးမွ လုပ္ရမယ္ထင္တဲ့ သေဘာ သက္ေရာက္ေနပါတယ္။ တတိယ အရြယ္ မေရာက္ခင္ မေသဘူးလို႔ ဘယ္သူက အာမခံေပးႏုိင္မလဲ။ လူဆုိတာ အသက္ႀကီးလာရင္ ဦးေႏွာက္ရဲ႕ အလုပ္လုပ္ေဆာင္ႏုိင္မႈက အားနည္းလာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွ တရားအားထုတ္ရင္ တရားရဖုိ႔ ခဲယဥ္းပါမယ္။ ငယ္စဥ္က တရားအသိမရွိေတာ့ နတ္ေတြ၊ ဘုိးေတာ္ေတြ၊ မယ္ေတာ္ေတြ၊ ဘိုးဘုိးႀကီး၊ သူရသတီ စတဲ့ ကိုးကြယ္မႈ အစစ္မဟုတ္တဲ့ ဒိ႒ိအယူေတြကို ေသခ်ာမသိျဖစ္မယ္။ အဲဒီ အစြဲေတြကို အသက္ႀကီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေဖ်ာက္လို႔ ခက္ပါလိမ့္မယ္။ ဒိ႒ိအယူနဲ႔ ေသရင္ေတာ့ ယမမင္းနဲ႔ စစ္တမ္း ၀င္စရာ မလိုပဲ ငရဲကို တုိက္ရိုက္သြားရပါမယ္။ ဒီေတာ့ ပထမ အရြယ္မွာ ပညာနဲ႔ တရားရွာ၊ ဒုတိယ အရြယ္မွာ ဥစၥာနဲ႔ တရားရွာ၊ တတိယ အရြယ္မွာ အလံုးစံုေသာ တရားရွာ သင့္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ စာဖတ္သူမ်ားလဲ စဥ္းစားပါ။ က်ေနာ္ ေရးတာကိုပဲ ယံုရမယ္လို႔ မဆုိလိုပါဘူး။
ရိုးရာ အၿငိမ့္ပြဲေတြမွာ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ နဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ ပ်က္လံုးေတြလဲ မလုပ္သင့္ဘူးလို႔ ခံယူပါတယ္။ ဘာလို႔လဲ ဆုိေတာ့ ရတနာသံုးပါးရဲ႕ ေက်းဇူးဂုဏ္ေတြကို ေရးသားခဲ့ၿပီးလဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ပ်က္လံုး လုပ္တယ္ ဆုိရာမွာ ရယ္စရာေျပာတာ ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ မရိုေသရာ ေရာက္ပါတယ္။ (စာဖတ္သူမ်ားလဲ ေတြးၾကည့္ပါ)။ သာဓု ေခၚသံကိုလဲ အေလးမထားပဲ ပ်က္လံုး လုပ္ၾကတာေတြလဲ ေတြ႕ရပါတယ္။ သာဓု တလံုးေခၚဆုိမႈသည္ ဘယ္ေလာက္ အက်ိဳးရွိတယ္ ဆိုတာ သိေစခ်င္ပါတယ္။ အသိတလံုးသည္ အင္မတန္ အေရးႀကီးပါတယ္။
အခုအခ်ိန္က ႐ိုး႐ိုးသံစဥ္ မဟုတ္ေတာ့ပဲ DJ ဆိုတဲ့ တီးလံုးနဲ႔ သီဆုိေနၾကပါၿပီ။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ သံစဥ္ေတြလဲ ဒီေဂ် ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ၁၀ ႏွစ္၀န္းက်င္ ကေလးေတြက အစ ဒီလို အသံေတြကို နားေထာင္တတ္ ေနတာလဲ အျပစ္မဆုိသာပါဘူး။ ဆုတ္ေခတ္ကာလ ဆုိတာ ေပၚလြင္လာတာပါ။ ဆုိခ်င္တဲ့သူ ဆုိပါ။ နားေထာင္ခ်င္ တဲ့သူလဲ နားေထာင္လို႔ရပါတယ္။ (အားေပးတာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ပါ)။ သို႔ေသာ္ အဲဒီ အေနာက္တုိင္း တီးလံုး (DJ) နဲ႔ ေမတၱာပို႔ စာသားေတြကုိ ဖန္တီးျပဳျပင္တာေတာ့ မသင့္ေတာ္ဘူးလို႔ ခံယူပါတယ္။ ေမတၱာပို႔တယ္ဆုိတာ ကိုယ္ပို႔မယ့္ သတၱ၀ါေတြ၊ နတ္ေတြ၊ ျဗဟၼာေတြအားလံုးကုိ စိတ္ထဲမွာ ပံုေပၚလာေအာင္ အာရံုျပဳၿပီးမွ ေမတၱာပို႔လြတ္ ရတာပါ။ ဒါမွလဲ ေမတၱာအက်ိဳးက ထိေရာက္ပါတယ္။ ကိုယ္တုိင္ မပုိ႔သျဖစ္ရင္ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြရဲ႕ ေမတၱာပို႔ တရားေတြ ဖြင့္ၿပီး ကိုယ့္စိတ္က သတၱ၀ါေတြ တရားေတာ္ကုိ နာႏုိင္ပါေစ၊ ေမတၱာပို႔ အမွ်ေ၀သံေတြ ရပါေစလို႔ ႏွလံုးသြင္းထားမယ္ဆုိရင္လဲ ရပါတယ္။ အခုေတာ့ DJ ဆုိတဲ့ အသံနဲ႔ လုပ္ထားေတာ့ ဘယ္လိုမ်ား အာရံုရႏုိင္ မလဲ။ နာၾကားရတဲ့သူကေရာ ေမတၱာပို႔စာသား မၾကားပဲ တီးလံုးသံၾကားလို႔ နားၿငီးေနမယ္။ သတိျပဳၾကရမွာက ယခုလို အေသးဖြဲ႔က စလို႔ ႀကီးမားတဲ့ ျပဳျပင္မႈအထိ လုပ္လာႏုိင္ပါတယ္။ ဒီလုပ္လုပ္ေဆာင္တာသည္ အျခားဘာ သာ၀င္ေတြလဲ ျဖစ္ႏုိင္သလို ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြလဲ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ တဦးခ်င္ဆီက ကိုယ္သိတဲ့ အသိေလးေတြနဲ႔ ဘာသာ သာသနာ အတြက္ အေသးစိတ္က အစ လိုက္နာ ေစာင့္ထိန္းေစခ်င္ပါတယ္။ သူတို႔ ေနရာနဲ႔ သူေတာ့ အျပစ္ မဆုိပါ။ ႏို႔စားႏြားမ တေကာင္ဟာ လယ္ကြက္ထဲမွာေတာ့ တင့္တယ္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ၿမိဳ႕ထဲက ပန္းျခံထဲ ၀င္လာရင္ေတာ့ ေမာင္းထုတ္ရပါမယ္။ ထုိ႔အတူ ဂီတေတြ၊ သံစဥ္ေတြသည္ သူ႔ေနရာႏွင့္ သူေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ဘာသာ သာသနာကို ထိပါးလာရင္ေတာ့ ေျပာရပါလိမ့္မယ္။
ထိုေျပာဆုိမႈသည္ စိတ္ရင္းေစတနာ အမွန္နဲ႔ တရားဓမၼကို လူတုိင္း သိရွိ၊ ၾကည္ညိဳေလးစား၊ လိုက္နာ တတ္ေစဖုိ႔ တစ္ခုတည္းေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပုထုဇဥ္ လူသားေတြ ျဖစ္တာေၾကာင့္ မည္သူမွ အမွားမကင္းတာ သဘာ၀ပါ။ အမွားကို သိၿပီး အမွန္ကုိ ျပဳျပင္ႏုိင္ျခင္းသည္ သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔ အက်င့္ပါ။ စာဖတ္သူမ်ား အမွား၊ အမွန္ကို ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္နဲ႔ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ၿပီး သူေတာ္ေကာင္းတရားမ်ား က်င့္ၾကံအားထုတ္ႏုိင္ၾကပါေစ…။
သေဗၺသတၱာ၊ ........... အလံုးစံုေသာ သတၱ၀ါေတြ၊
အေ၀ရာ ေဟာႏၲဳ၊ ...... ေဘးရန္ကင္းၾကပါေစ၊
အဗ်ာပဇၨာ ေဟာႏၲဳ၊ .... စိတ္ဆင္းရဲျခင္း ကင္းၾကပါေစ၊
အနီဃာ ေဟာႏၲဳ၊ ...... ကိုယ္ဆင္းရဲျခင္း ကင္းၾကပါေစ၊
သုခီ အတၱာနံ ပရိဟရႏၲဳ၊ .. မိမိတုိ႔ ခႏၶာ၀န္ကုိ ခ်မ္းသာစြာျဖင့္ ရြက္ေဆာင္ႏုိင္ၾကပါေစ။
(သံယုတ္ပါဠိေတာ္)
သတၱ၀ါေတြ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ေနၾကတာကို ကယ္တင္မယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ရင္းေစတနာေၾကာင့္ ဘုရားရွင္သည္ ပါရမီျဖည့္က်င့္ၿပီး ဘုရားျဖစ္ေအာင္ က်င့္ၾကံအားထုတ္ ခဲ့ရတယ္ဆုိတာ အားလံုးသိၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားေသာ တရားေတာ္ေတြကို အႏွစ္ခ်ဳပ္္ရင္ ပိဋကတ္သံုပံု ရပါတယ္။ ထုိ ပိဋကတ္သံုးပံုကို အႏွစ္ခ်ဳပ္ရင္ ေဗာဓိပကၡိယတရား (၃၇)ပါး ရပါတယ္။ ထုိ ေဗာဓိပကၡိယတရား (၃၇)ပါးကို အႏွစ္ခ်ဳပ္ရင္ မဂၢင္ (၈)ပါး ရပါတယ္။ ထုိ မဂၢင္ (၈) ပါးကုိ ခ်ဳံ႕လိုက္ရင္ (သီလမဂၢင္ (၃)ပါး၊ သမာဓိမဂၢင္ (၃)ပါး၊ ပညာမဂၢင္ (၂)ပါး) သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ ျဖစ္ပါတယ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာ သာသနာသည္ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ တည္းဟူ ေသာ သိကၡာေတာ္သံုးရပ္ ႏွင့္ျပည့္စံုတယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ ထုိအေၾကာင္းေတြကိုေတာ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိင္း သိသင့္တယ္လို႔ ခံယူမိပါတယ္။
ဘုရားရွင္ေဟာၾကားခဲ့ေသာ တရားေတာ္မ်ားကို ယေန႔တုိင္ နာၾကား၊ အားထုတ္ခြင့္ ရေနျခင္းမွာလဲ သာသနာကို အခက္အခဲေပါင္း မ်ားစြာၾကားမွ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ေသာ သံဃာေတာ္ အရွင္သူျမတ္မ်ား၏ ေက်းဇူး ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ယေန႔တုိင္လည္း ေနရာ အႏွံ႔အျပားမွာ တရားပြဲမ်ား ျပဳလုပ္နာၾကားေနဆဲပါ။ ကမာၻ႔ႏိုင္ငံ အမ်ားစုမွာလဲ ဆရာေတာ္မ်ားမွ သာသနာအက်ိဳး၊ လူသားေတြ ေကာင္းက်ိဳးအတြက္ တရားဓမၼမ်ား ေဟာၾကားဆံုးမ ေနၾကပါတယ္။ ထုိတရားေတြသည္ တုိင္းသားျပည္သူတုိ႔၏ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာ အတြက္ပင္ ျဖစ္ပါတယ္။ မိမိတုိ႔ ကိုယ္တုိင္ပင္ စဥ္းစားၾကည့္ၾကပါ။ တရားဓမၼေတြ မည္သို႔ပင္ ေဟာၾကားဆံုးမ ေနေသာ္လည္း လိုက္နာက်င့္ၾကံျခင္း မရွိရင္ေတာ့ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာကို ေဆာင္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူတဦးနဲ႔ တဦးရဲ႕ အထံု ပါရမီ မတူတာေၾကာင့္ အားလံုး မလိုက္နာႏုိင္တာကို အျပစ္မဆုိသာပါ။ သို႔ေသာ္ တရားဓမၼကုိေတာ့ တန္ဖိုးထားတတ္ဖုိ႔၊ ႐ိုေသေလစားဖုိ႔ လိုအပ္မယ္လို႔ ေတြးမိပါတယ္။
ယေန႔အခ်ိန္အခါမွာ အေနာက္တုိင္း ယဥ္ေက်းမႈမ်ား၊ ဂီတပညာမ်ား၊ ေနထုိင္မႈ စရိုက္မ်ား စတဲ့ ေလာကီ အသြင္အျပင္ေတြကို အတုယူလာၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ လူတုိင္းမွာ ကိုယ္ေက်နပ္တဲ့ အာရံုနဲ႔ ေနတာ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ အားလံုးကုိ ၀င္ေရာက္ မေျပာလိုပါဘူး။ သာသနာႏွင့္ ေလာကီ အလုပ္ေတြ ေရာေႏွာၿပီး လုပ္ေဆာင္တာေတာ့ မျဖစ္သင့္တဲ့ ကိစၥတခု လို႔ခံယူမိပါတယ္။ ဂီတ၊ အႏုပညာ နဲ႔ပတ္သတ္လို႔ သိျမင္လာတာ ေတြကို ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဂီတ၊ အႏုပညာဆုိတာ လူသားေတြရဲ႕ အသိေတြ၊ ေနထုိင္မႈ စ႐ိုက္ေတြကုိ ေျပာင္းလဲ ႏုိင္စြမ္းရွိပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ငယ္စဥ္က မိခင္ေမတၱာဖြဲ႔ သီခ်င္း တပုဒ္ထဲမွာ “ျမတ္စြာဘုရားေတာင္မွ ႏုိ႔တလံုး ဖိုးသာ ေက်တယ္ အေမ” လို႔နားေထာင္ခဲ့ရပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားေတာင္ ႏုိ႔တလံုးဖိုးပဲ ေက်တယ္ဆုိေတာ့ ငါတုိ႔ ဆုိရင္ ဘယ္ေလာက္ဆပ္ဆပ္ ေက်မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ အမွတ္မွားခဲ့ပါတယ္။ (မိဘေမတၱာကို ပံုေဖာ္တာ မွန္ေသာ္လည္း အသိမွား၊ အမွတ္မွားျဖစ္ေအာင္ေတာ့ မလုပ္မိဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္)။ အရွင္ဆႏၵာဓိက ေရးတဲ့ “ႏို႔ႏွစ္လံုးဖိုး ေက်ပါတယ္” ဆုိတဲ့ စာအုပ္ဖတ္တဲ့ အခ်ိန္က်မွ အမွန္ကို သိခဲ့ရတာပါ။ ဒီေနရာမွာ သီခ်င္းစာသားေတြကုိ သတိထားေစခ်င္ပါတယ္။ ေတဘံုမာ၊ ဘ၀သံသရာ စတဲ့ သီခ်င္းေတြကေတာ့ နားေထာင္ရင္းနဲ႔ပဲ တရားအသိ ရသြားႏုိင္ပါတယ္။
“ပထမ အရြယ္မွာ ပညာရွာ၊ ဒုတိယ အရြယ္မွာ ဥစၥာ၊ တတိယ အရြယ္မွာ ဘာ၀နာ တရားပြားၾကစို႔” လို႔ ဆုိၾကပါတယ္။ ႐ုတ္တရက္ၾကည့္လိုက္ရင္ မွန္တယ္ထင္ရတယ္။ ေသခ်ာေတြးၾကည့္ပါစို႔။ တတိယ အရြယ္ေရာက္မွ ဘာ၀နာ တရားပြားမယ္ဆုိေတာ့ ဘာ၀နာပြားမယ့္ အလုပ္ကို ေနာက္ဆံုးမွ လုပ္ရမယ္ထင္တဲ့ သေဘာ သက္ေရာက္ေနပါတယ္။ တတိယ အရြယ္ မေရာက္ခင္ မေသဘူးလို႔ ဘယ္သူက အာမခံေပးႏုိင္မလဲ။ လူဆုိတာ အသက္ႀကီးလာရင္ ဦးေႏွာက္ရဲ႕ အလုပ္လုပ္ေဆာင္ႏုိင္မႈက အားနည္းလာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွ တရားအားထုတ္ရင္ တရားရဖုိ႔ ခဲယဥ္းပါမယ္။ ငယ္စဥ္က တရားအသိမရွိေတာ့ နတ္ေတြ၊ ဘုိးေတာ္ေတြ၊ မယ္ေတာ္ေတြ၊ ဘိုးဘုိးႀကီး၊ သူရသတီ စတဲ့ ကိုးကြယ္မႈ အစစ္မဟုတ္တဲ့ ဒိ႒ိအယူေတြကို ေသခ်ာမသိျဖစ္မယ္။ အဲဒီ အစြဲေတြကို အသက္ႀကီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေဖ်ာက္လို႔ ခက္ပါလိမ့္မယ္။ ဒိ႒ိအယူနဲ႔ ေသရင္ေတာ့ ယမမင္းနဲ႔ စစ္တမ္း ၀င္စရာ မလိုပဲ ငရဲကို တုိက္ရိုက္သြားရပါမယ္။ ဒီေတာ့ ပထမ အရြယ္မွာ ပညာနဲ႔ တရားရွာ၊ ဒုတိယ အရြယ္မွာ ဥစၥာနဲ႔ တရားရွာ၊ တတိယ အရြယ္မွာ အလံုးစံုေသာ တရားရွာ သင့္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ စာဖတ္သူမ်ားလဲ စဥ္းစားပါ။ က်ေနာ္ ေရးတာကိုပဲ ယံုရမယ္လို႔ မဆုိလိုပါဘူး။
ရိုးရာ အၿငိမ့္ပြဲေတြမွာ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ နဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ ပ်က္လံုးေတြလဲ မလုပ္သင့္ဘူးလို႔ ခံယူပါတယ္။ ဘာလို႔လဲ ဆုိေတာ့ ရတနာသံုးပါးရဲ႕ ေက်းဇူးဂုဏ္ေတြကို ေရးသားခဲ့ၿပီးလဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ပ်က္လံုး လုပ္တယ္ ဆုိရာမွာ ရယ္စရာေျပာတာ ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ မရိုေသရာ ေရာက္ပါတယ္။ (စာဖတ္သူမ်ားလဲ ေတြးၾကည့္ပါ)။ သာဓု ေခၚသံကိုလဲ အေလးမထားပဲ ပ်က္လံုး လုပ္ၾကတာေတြလဲ ေတြ႕ရပါတယ္။ သာဓု တလံုးေခၚဆုိမႈသည္ ဘယ္ေလာက္ အက်ိဳးရွိတယ္ ဆိုတာ သိေစခ်င္ပါတယ္။ အသိတလံုးသည္ အင္မတန္ အေရးႀကီးပါတယ္။
အခုအခ်ိန္က ႐ိုး႐ိုးသံစဥ္ မဟုတ္ေတာ့ပဲ DJ ဆိုတဲ့ တီးလံုးနဲ႔ သီဆုိေနၾကပါၿပီ။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ သံစဥ္ေတြလဲ ဒီေဂ် ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ၁၀ ႏွစ္၀န္းက်င္ ကေလးေတြက အစ ဒီလို အသံေတြကို နားေထာင္တတ္ ေနတာလဲ အျပစ္မဆုိသာပါဘူး။ ဆုတ္ေခတ္ကာလ ဆုိတာ ေပၚလြင္လာတာပါ။ ဆုိခ်င္တဲ့သူ ဆုိပါ။ နားေထာင္ခ်င္ တဲ့သူလဲ နားေထာင္လို႔ရပါတယ္။ (အားေပးတာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ပါ)။ သို႔ေသာ္ အဲဒီ အေနာက္တုိင္း တီးလံုး (DJ) နဲ႔ ေမတၱာပို႔ စာသားေတြကုိ ဖန္တီးျပဳျပင္တာေတာ့ မသင့္ေတာ္ဘူးလို႔ ခံယူပါတယ္။ ေမတၱာပို႔တယ္ဆုိတာ ကိုယ္ပို႔မယ့္ သတၱ၀ါေတြ၊ နတ္ေတြ၊ ျဗဟၼာေတြအားလံုးကုိ စိတ္ထဲမွာ ပံုေပၚလာေအာင္ အာရံုျပဳၿပီးမွ ေမတၱာပို႔လြတ္ ရတာပါ။ ဒါမွလဲ ေမတၱာအက်ိဳးက ထိေရာက္ပါတယ္။ ကိုယ္တုိင္ မပုိ႔သျဖစ္ရင္ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြရဲ႕ ေမတၱာပို႔ တရားေတြ ဖြင့္ၿပီး ကိုယ့္စိတ္က သတၱ၀ါေတြ တရားေတာ္ကုိ နာႏုိင္ပါေစ၊ ေမတၱာပို႔ အမွ်ေ၀သံေတြ ရပါေစလို႔ ႏွလံုးသြင္းထားမယ္ဆုိရင္လဲ ရပါတယ္။ အခုေတာ့ DJ ဆုိတဲ့ အသံနဲ႔ လုပ္ထားေတာ့ ဘယ္လိုမ်ား အာရံုရႏုိင္ မလဲ။ နာၾကားရတဲ့သူကေရာ ေမတၱာပို႔စာသား မၾကားပဲ တီးလံုးသံၾကားလို႔ နားၿငီးေနမယ္။ သတိျပဳၾကရမွာက ယခုလို အေသးဖြဲ႔က စလို႔ ႀကီးမားတဲ့ ျပဳျပင္မႈအထိ လုပ္လာႏုိင္ပါတယ္။ ဒီလုပ္လုပ္ေဆာင္တာသည္ အျခားဘာ သာ၀င္ေတြလဲ ျဖစ္ႏုိင္သလို ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြလဲ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ တဦးခ်င္ဆီက ကိုယ္သိတဲ့ အသိေလးေတြနဲ႔ ဘာသာ သာသနာ အတြက္ အေသးစိတ္က အစ လိုက္နာ ေစာင့္ထိန္းေစခ်င္ပါတယ္။ သူတို႔ ေနရာနဲ႔ သူေတာ့ အျပစ္ မဆုိပါ။ ႏို႔စားႏြားမ တေကာင္ဟာ လယ္ကြက္ထဲမွာေတာ့ တင့္တယ္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ၿမိဳ႕ထဲက ပန္းျခံထဲ ၀င္လာရင္ေတာ့ ေမာင္းထုတ္ရပါမယ္။ ထုိ႔အတူ ဂီတေတြ၊ သံစဥ္ေတြသည္ သူ႔ေနရာႏွင့္ သူေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ဘာသာ သာသနာကို ထိပါးလာရင္ေတာ့ ေျပာရပါလိမ့္မယ္။
ထိုေျပာဆုိမႈသည္ စိတ္ရင္းေစတနာ အမွန္နဲ႔ တရားဓမၼကို လူတုိင္း သိရွိ၊ ၾကည္ညိဳေလးစား၊ လိုက္နာ တတ္ေစဖုိ႔ တစ္ခုတည္းေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပုထုဇဥ္ လူသားေတြ ျဖစ္တာေၾကာင့္ မည္သူမွ အမွားမကင္းတာ သဘာ၀ပါ။ အမွားကို သိၿပီး အမွန္ကုိ ျပဳျပင္ႏုိင္ျခင္းသည္ သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔ အက်င့္ပါ။ စာဖတ္သူမ်ား အမွား၊ အမွန္ကို ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္နဲ႔ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ၿပီး သူေတာ္ေကာင္းတရားမ်ား က်င့္ၾကံအားထုတ္ႏုိင္ၾကပါေစ…။
သေဗၺသတၱာ၊ ........... အလံုးစံုေသာ သတၱ၀ါေတြ၊
အေ၀ရာ ေဟာႏၲဳ၊ ...... ေဘးရန္ကင္းၾကပါေစ၊
အဗ်ာပဇၨာ ေဟာႏၲဳ၊ .... စိတ္ဆင္းရဲျခင္း ကင္းၾကပါေစ၊
အနီဃာ ေဟာႏၲဳ၊ ...... ကိုယ္ဆင္းရဲျခင္း ကင္းၾကပါေစ၊
သုခီ အတၱာနံ ပရိဟရႏၲဳ၊ .. မိမိတုိ႔ ခႏၶာ၀န္ကုိ ခ်မ္းသာစြာျဖင့္ ရြက္ေဆာင္ႏုိင္ၾကပါေစ။
“သာသနာေတြ႕က်ိဳးနပ္ပါေစ”
သာသနာ ဆုိတာ အဆံုးအမလို႔ အရိုးရွင္းဆံုး ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ဘယ္သူရဲ႕ အဆံုးအမလဲ ဆုိရင္ သမၼာသမၺဳဒၶ ဘုရားရွင္ရဲ႕ အဆံုးအမကို ဆုိရပါမယ္။ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ သုေမဓာရွင္ရေသ့ ဘ၀ကတည္းက နိဗၺာန္စံ၀င္ရင္ ရေပမဲ့ ငါတေယာက္တည္း နိဗၺာန္မ၀င္လို၊ ေ၀ေနယ် သတၱ၀ါေတြကိုပါ နိဗၺာန္ကုိ ပို႔ေဆာင္မယ္ ဆုိတဲ့ ေစတနာနဲ႔ ဒီပကၤရာ ျမတ္စြာဘုရား ေျခေတာ္ရင္းမွာ ဘုရားဆုပန္ခဲ့ပါတယ္။ ဘုရားျဖစ္ဖုိ႔ရန္ အတြက္ ေလးသေခ်ၤနဲ႔ ကမာၻတစ္သိန္း ပါရမီ ျဖည့္ခဲ့ရပါတယ္။ ဘုရားျဖစ္တဲ့ အခါမွာလဲ သက္တမ္းတုိေသာ ကာလမွာ ျဖစ္ရသျဖင့္ ေ၀ေနယ် သတၱ၀ါတုိ႔ကို ၄၅၀ါ ကာလပတ္လံုး ေခ်ခၽြတ္ေတာ္မူခဲ့ရပါတယ္။ မနက္ ဆြမ္းခံၾကြခ်ိန္မွာပင္ မဂ္ရထိုက္ သူမ်ားကို ေခ်ခၽြတ္ရပါတယ္။ ဆြမ္းခံျပန္လာရင္ ဒုလႅဘတရားငါးပါးကို ေဟာၾကားေတာ္မူပါတယ္။ ေန႔ဆြမ္းစားၿပီးခ်ိန္မွာ ရဟန္းေတာ္မ်ားက ကမၼ႒ာန္းေတာင္းၾက၊ တရားေမးၾကနဲ႔ ညေနပိုင္း ေရာက္သြားပါတယ္။ ထုိအခ်ိန္မွာပဲ ၿမိဳ႕သူ၊ ၿမိဳ႕သားမ်ားက တရားနာဖုိ႔ ေရာက္ႏွင့္ေနၾကပါၿပီ။ ထုိ႔ေနာက္ တရားေဟာေပးရာ တရားပြဲက ည ၁၁ နာရီခန္႔ ျဖစ္သြားပါတယ္။ သန္ေခါင္ယံ အခ်ိန္မွာ နတ္မ်ား တရားနာလာလို႔ ေဟာေပးရပါတယ္။ နတ္ေတြျပန္သြားခ်ိန္မွာ ျဗဟၼာေတြလာလို႔ တရားေဟာေပးရာ ၂နာရီခြဲ ၃ နာရီေလာက္ ေရာက္သြားပါတယ္။ ျဗဟၼာေတြျပန္သြားၿပီးမွ တေနကုန္ခိုင္းထားတဲ့ ခႏၶာႀကီးကို အနားေပးပါတယ္။ မနက္အာရံုတတ္ခ်ိန္မွာ မဟာက႐ုဏာ သမာပတ္၀င္စားကာ ကၽြတ္ထုိက္သူတုိ႔ကို ၾကည့္႐ႈေတာ္မူပါတယ္။ ေတြ႕ရွိရင္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေ၀းေ၀း အေရာက္သြားကာ တရားေဟာၿပီး ေခ်ခၽြတ္ေတာ္မူပါတယ္။
ဘုရားတစ္ဆူပြင့္ရင္ ေခ်ခၽြတ္ရမည့္၊ ကၽြတ္ရမည့္ ေ၀ေနယ်သတၱ၀ါေပါင္း ၂၄ သေခ်ၤ၊ ကုေဋ ၆၀၊ ဗိုလ္ေခ် တစ္သိန္းျဖစ္ပါတယ္။ ေဂါတမ ျမတ္စြာဘုရားသည္ သက္တမ္း တုိလြန္းေသာေၾကာင့္ ၁၆ သေခ်ၤ၊ ကုေဋ ၆၀၊ ဗိုလ္ေခ် တစ္သိန္းသာ ကၽြတ္လြတ္ရန္ တရားေဟာေပးႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ က်န္ရွိေနတဲ့ ရွစ္ သေခ်ၤကုိ ဘုရားရွင္ တပည့္သား သံဃာေတာ္မ်ား မွတဆင့္ တရားနာၾကားၿပီ ကၽြတ္တန္း၀င္ၾကပါေစ ဟူေသာ ဆႏၵျဖင့္ သာသနာေတာ္ ႏွစ္ငါးေထာင္ ထားခဲ့ပါတယ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ယေန႔အခ်ိန္မွာပင္ ၀ိပႆနာတရားမ်ား နာၾကားက်င့္ၾကံခြင့္ ရေနျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ယခု သာသနာေတာ္ႏွစ္ ၂၅၅၂ ျဖစ္တာေၾကာင့္၊ ေနာက္ထပ္ သာသနာေတာ္ ၂၄၄၈ ႏွစ္ သာက်န္ပါေတာ့တယ္။ (သာသနာေတာ္ ႏွစ္ ၅၀၀၀ ျပည့္ေသာ္လည္း ဘုရားရွင္၏ တရားေတာ္ကို လုိက္နာ က်င့္ၾကံသူေတြ ရွိေနသ၍ သာသနာေတာ္ ရွိေနဦးမွာ ျဖစ္ပါတယ္ )။ သာသနာႏွစ္ ဘယ္ေလာက္က်န္တယ္ ဆုိတာ မစဥ္းစားသင့္ပါဘူး။ အမွန္မွာ မိမိတုိ႔ မေသခင္သာ သက္ဆုိင္ပါတယ္။ မိမိတုိ႔ အတြက္က ေသတဲ့ အခ်ိန္သည္ သာသနာကြယ္တာပါပဲ။ ေသသြားလို႔ အပါယ္ဘံု ေရာက္သြားခဲ့ရင္ေတာ့ သာသနာေတာ္နဲ႔ ထပ္ေတြ႔ဖုိ႔ မလြယ္ပါဘူး။
ထို႔ေၾကာင့္ အေသမဦးခင္ ဉာဏ္ဦးဖုိ႔ လိုပါတယ္။ ဉာဏ္ဦးဖုိ႔သည္ ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာတရားကို ပြားမ်ားအား ထုတ္ထားဖုိ႔ အေရးၾကီးပါတယ္။ ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္စံ၀င္ခါနီးမွာပင္ မဟာကရုဏာေတာ္ျဖင့္…
ဟႏၵဒါနိ ဘိကၡေ၀ အာမႏၲာယာမိေ၀ါ၊
၀ယဓမၼာ သခၤါရာ အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ။
ခ်စ္သားတုိ႔ ႐ုပ္နာမ္ ခႏၶာ သခၤါရ တရားတုိ႔သည္ ပ်က္စီးျခင္း သေဘာရွိၾကတယ္။ မေမ့မေလ်ာ့ ၿမဲၿမံတဲ့ သတိတရားနဲ႔ ေနထုိင္ၾကပါကုန္ေလာ့၊… ဟု ေနာက္ဆုံးမွာ မွာၾကားခဲ့ပါတယ္။ မိဘတုိ႔သည္ သားသမီးတို႔ကို တသက္သာ ခ်မ္းသာေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ တဘ၀တာ ေက်းဇူးရွင္လို႔ ေခၚပါတယ္။ ဗုဒၶဘုရားရွင္သည္ကာ သံသရာ တေလွ်ာက္လံုး အပါယ္ေဘးမွ ကင္းၿပီး ခ်မ္းသာေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ေသာေၾကာင့္ သံသရာ တေလွ်ာက္ ေက်းဇူးရွင္လို႔ ေခၚဆုိထိုက္ပါတယ္။ တဘ၀ ေက်းဇူးရွင္ မိဘမ်ား ေသခါနီး မွာၾကားေသာ စကားကိုပင္ သားသမီးမ်ားက လိုက္နာတတ္ၾကပါတယ္။ ထုိသုိ႔ဆုိရလွ်င္ တသံသရာလံုး ေက်းဇူးရွင္ျဖစ္ေသာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ တရားကုိ ပိုၿပီးနားေထာင္ သင့္ပါတယ္။ ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာ ပြားမ်ားျခင္းသည္ပင္ ဘုရား၏ တရားကို အျပည့္အ၀ နားေထာင္ရာ ေရာက္ပါမယ္။ ဒါန၊ သီလ၊ သမထ တရားေတြသည္ ဘုရား မပြင့္ခင္ ကာလ ကတည္းက ရွိခဲ့ၿပီးသားပါ။ သစၥာတရားေတြကေတာ့ ဘုရားပြင့္မွသာ သိခြင့္ရတာပါ။ ထုိ အသိေလး တခုသည္ ေလာကီ၊ ေလာကုတ္ ႏွစ္ျဖာေသာ အက်ိဳးအတြက္ မ်ားစြာပင္ အက်ိဳးႀကီးလွပါတယ္။ တကယ့္ ေသေဘးကို ရင္ဆုိင္ရေတာ့မယ္ဆုိရင္ ၀ိပႆနာဘာ၀နာ သစၥာအသိသည္သာ အားထား ႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။ ထုိ႔အတူ ေလာကမွာေနထုိင္ၾကတဲ့ လူေတြျဖစ္တာေၾကာင့္ ေလာကဓံတရား ( လာဘ္ရျခင္း၊ မရျခင္း၊ အေျခြအရံေပါျခင္း၊ အေျခြအရံမရွိျခင္း၊ ကဲ့ရဲ႕ခံရျခင္း၊ ခ်ီးမြမ္းခံရျခင္း၊ ကုိယ္စိတ္ဆင္းရဲျခင္း၊ ကိုယ္စိတ္ ခ်မ္းသာျခင္း) ေတြကိုလဲ သစၥာအသိ ျဖင့္သာ ရင္ဆုိင္ႏုိင္ပါတယ္။ သစၥာမသိရင္ေတာ့ ထုိအဆင္မေျပမႈကို အေၾကာင္းျပဳၿပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ အကုသုိလ္ျဖစ္ရပါမယ္။ ေကာင္းတဲ့ ေလာကဓံ ေတြ႔ရင္ ေလာဘ ျဖစ္မယ္၊ မာန တတ္မိမယ္၊ ဆုိးတဲ့ ေလာကဓံ ေတြ႕ရင္ ေဒါသျဖစ္မိမယ္။ ထုိ ကိေလသာ တရားေတြ မျဖစ္ရေအာင္သည္ သစၥာအသိေလး သိထားမွ စိတ္ခ်ရပါမယ္။ ဘုရားရွိခိုး၊ ပရိတ္တရားနာျခင္း စတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ တဦးလုပ္သင့္တဲ့ တေန႔တာ အလုပ္ကို လူတုိင္းနီးပါး လုပ္ေဆာင္ၾကပါတယ္။ စိတ္ေကာင္းရွိရင္ ၿပီးတာပဲ တရားနာဖို႔မလိုဘူး၊ တရားအားထုတ္ဖုိ႔ မလိုဘူးဆုိလို႔လဲ မသင့္ေတာ္ပါဘူး။ တရားအလုပ္ဆုိတာ တရားမရွိေသးလို႔ လုပ္ၾကတယ္လို႔ ေျပာတာလဲ ၾကားဖူးပါတယ္။ ဘာ၀နာ ဆုိတာ ဘ၀ နာလို႔ လုပ္တာလို႔လဲ ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ မည္သို႔ပင္ ဆုိေစ အေျခခံ သဒၶါတရားမရွိရင္ေတာ့ ဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္တုိင္ ေဟာေနရင္ေတာင္ ကန္႔လန္႔တုိက္ၾကမွာပဲ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မန္လည္ဆရာေတာ္ႀကီးက ေအာက္ပါ အတုိင္းေရးခဲ့ပါတယ္။
“ပါရမီ နဂို၊ မရွိလိုက၊
ကုသိုလ္စ႐ိုက္၊ မေဟာထိုက္တည့္၊
လူမုိက္တိရစာၧန္၊ နိဗၺာန္စကား၊ အလြန္ခါး၏”
(မဃေဒ၀ လကၤာ)
ယခုအခ်ိန္မွာေတာ့ တသံသရာလံုးက ပါလာခဲ့ေသာ အ၀ိဇၨာ (မသိမႈ၊ သစၥာေလးပါးကုိ မသိျခင္း၊ သိသင့္တာ မသိျခင္း၊ မသိသင့္တာ သိျခင္း) အေမွာင္ႀကီးကို ဒီဘ၀မွာေတာ့ ဉာဏ္အလင္းနဲ႔ ပယ္ခြင္းသင့္ပါၿပီ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သစၥာတရားမ်ား နာၾကားက်င့္ၾကံၾကဖို႔ အေလးနက္ထား တုိက္တြန္းပါရေစ။ ဒါမွလဲ သာသနာနဲ႔ေတြ႕ရက်ိဳး နပ္ပါလိမ့္မယ္။ သာသနာတြင္းသား ပီသေအာင္ လုပ္ေဆာင္ၾကပါေစ။ သစၥာတရားေတာ္မ်ားကို ယခုအခ်ိန္မွာပဲ နာၾကား လိုက္နာၾကပါ။
နာၾကားတဲ့ အတုိင္းလဲ သိၾကပါေစ၊ သိတဲ့ အတုိင္းလဲ က်င့္ၾကပါေစ၊ က်င့္တဲ့ အတုိင္းလဲ ရၾကပါေစ။
ဘုရားတစ္ဆူပြင့္ရင္ ေခ်ခၽြတ္ရမည့္၊ ကၽြတ္ရမည့္ ေ၀ေနယ်သတၱ၀ါေပါင္း ၂၄ သေခ်ၤ၊ ကုေဋ ၆၀၊ ဗိုလ္ေခ် တစ္သိန္းျဖစ္ပါတယ္။ ေဂါတမ ျမတ္စြာဘုရားသည္ သက္တမ္း တုိလြန္းေသာေၾကာင့္ ၁၆ သေခ်ၤ၊ ကုေဋ ၆၀၊ ဗိုလ္ေခ် တစ္သိန္းသာ ကၽြတ္လြတ္ရန္ တရားေဟာေပးႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ က်န္ရွိေနတဲ့ ရွစ္ သေခ်ၤကုိ ဘုရားရွင္ တပည့္သား သံဃာေတာ္မ်ား မွတဆင့္ တရားနာၾကားၿပီ ကၽြတ္တန္း၀င္ၾကပါေစ ဟူေသာ ဆႏၵျဖင့္ သာသနာေတာ္ ႏွစ္ငါးေထာင္ ထားခဲ့ပါတယ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ယေန႔အခ်ိန္မွာပင္ ၀ိပႆနာတရားမ်ား နာၾကားက်င့္ၾကံခြင့္ ရေနျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ယခု သာသနာေတာ္ႏွစ္ ၂၅၅၂ ျဖစ္တာေၾကာင့္၊ ေနာက္ထပ္ သာသနာေတာ္ ၂၄၄၈ ႏွစ္ သာက်န္ပါေတာ့တယ္။ (သာသနာေတာ္ ႏွစ္ ၅၀၀၀ ျပည့္ေသာ္လည္း ဘုရားရွင္၏ တရားေတာ္ကို လုိက္နာ က်င့္ၾကံသူေတြ ရွိေနသ၍ သာသနာေတာ္ ရွိေနဦးမွာ ျဖစ္ပါတယ္ )။ သာသနာႏွစ္ ဘယ္ေလာက္က်န္တယ္ ဆုိတာ မစဥ္းစားသင့္ပါဘူး။ အမွန္မွာ မိမိတုိ႔ မေသခင္သာ သက္ဆုိင္ပါတယ္။ မိမိတုိ႔ အတြက္က ေသတဲ့ အခ်ိန္သည္ သာသနာကြယ္တာပါပဲ။ ေသသြားလို႔ အပါယ္ဘံု ေရာက္သြားခဲ့ရင္ေတာ့ သာသနာေတာ္နဲ႔ ထပ္ေတြ႔ဖုိ႔ မလြယ္ပါဘူး။
ထို႔ေၾကာင့္ အေသမဦးခင္ ဉာဏ္ဦးဖုိ႔ လိုပါတယ္။ ဉာဏ္ဦးဖုိ႔သည္ ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာတရားကို ပြားမ်ားအား ထုတ္ထားဖုိ႔ အေရးၾကီးပါတယ္။ ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္စံ၀င္ခါနီးမွာပင္ မဟာကရုဏာေတာ္ျဖင့္…
ဟႏၵဒါနိ ဘိကၡေ၀ အာမႏၲာယာမိေ၀ါ၊
၀ယဓမၼာ သခၤါရာ အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ။
ခ်စ္သားတုိ႔ ႐ုပ္နာမ္ ခႏၶာ သခၤါရ တရားတုိ႔သည္ ပ်က္စီးျခင္း သေဘာရွိၾကတယ္။ မေမ့မေလ်ာ့ ၿမဲၿမံတဲ့ သတိတရားနဲ႔ ေနထုိင္ၾကပါကုန္ေလာ့၊… ဟု ေနာက္ဆုံးမွာ မွာၾကားခဲ့ပါတယ္။ မိဘတုိ႔သည္ သားသမီးတို႔ကို တသက္သာ ခ်မ္းသာေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ တဘ၀တာ ေက်းဇူးရွင္လို႔ ေခၚပါတယ္။ ဗုဒၶဘုရားရွင္သည္ကာ သံသရာ တေလွ်ာက္လံုး အပါယ္ေဘးမွ ကင္းၿပီး ခ်မ္းသာေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ေသာေၾကာင့္ သံသရာ တေလွ်ာက္ ေက်းဇူးရွင္လို႔ ေခၚဆုိထိုက္ပါတယ္။ တဘ၀ ေက်းဇူးရွင္ မိဘမ်ား ေသခါနီး မွာၾကားေသာ စကားကိုပင္ သားသမီးမ်ားက လိုက္နာတတ္ၾကပါတယ္။ ထုိသုိ႔ဆုိရလွ်င္ တသံသရာလံုး ေက်းဇူးရွင္ျဖစ္ေသာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ တရားကုိ ပိုၿပီးနားေထာင္ သင့္ပါတယ္။ ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာ ပြားမ်ားျခင္းသည္ပင္ ဘုရား၏ တရားကို အျပည့္အ၀ နားေထာင္ရာ ေရာက္ပါမယ္။ ဒါန၊ သီလ၊ သမထ တရားေတြသည္ ဘုရား မပြင့္ခင္ ကာလ ကတည္းက ရွိခဲ့ၿပီးသားပါ။ သစၥာတရားေတြကေတာ့ ဘုရားပြင့္မွသာ သိခြင့္ရတာပါ။ ထုိ အသိေလး တခုသည္ ေလာကီ၊ ေလာကုတ္ ႏွစ္ျဖာေသာ အက်ိဳးအတြက္ မ်ားစြာပင္ အက်ိဳးႀကီးလွပါတယ္။ တကယ့္ ေသေဘးကို ရင္ဆုိင္ရေတာ့မယ္ဆုိရင္ ၀ိပႆနာဘာ၀နာ သစၥာအသိသည္သာ အားထား ႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။ ထုိ႔အတူ ေလာကမွာေနထုိင္ၾကတဲ့ လူေတြျဖစ္တာေၾကာင့္ ေလာကဓံတရား ( လာဘ္ရျခင္း၊ မရျခင္း၊ အေျခြအရံေပါျခင္း၊ အေျခြအရံမရွိျခင္း၊ ကဲ့ရဲ႕ခံရျခင္း၊ ခ်ီးမြမ္းခံရျခင္း၊ ကုိယ္စိတ္ဆင္းရဲျခင္း၊ ကိုယ္စိတ္ ခ်မ္းသာျခင္း) ေတြကိုလဲ သစၥာအသိ ျဖင့္သာ ရင္ဆုိင္ႏုိင္ပါတယ္။ သစၥာမသိရင္ေတာ့ ထုိအဆင္မေျပမႈကို အေၾကာင္းျပဳၿပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ အကုသုိလ္ျဖစ္ရပါမယ္။ ေကာင္းတဲ့ ေလာကဓံ ေတြ႔ရင္ ေလာဘ ျဖစ္မယ္၊ မာန တတ္မိမယ္၊ ဆုိးတဲ့ ေလာကဓံ ေတြ႕ရင္ ေဒါသျဖစ္မိမယ္။ ထုိ ကိေလသာ တရားေတြ မျဖစ္ရေအာင္သည္ သစၥာအသိေလး သိထားမွ စိတ္ခ်ရပါမယ္။ ဘုရားရွိခိုး၊ ပရိတ္တရားနာျခင္း စတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ တဦးလုပ္သင့္တဲ့ တေန႔တာ အလုပ္ကို လူတုိင္းနီးပါး လုပ္ေဆာင္ၾကပါတယ္။ စိတ္ေကာင္းရွိရင္ ၿပီးတာပဲ တရားနာဖို႔မလိုဘူး၊ တရားအားထုတ္ဖုိ႔ မလိုဘူးဆုိလို႔လဲ မသင့္ေတာ္ပါဘူး။ တရားအလုပ္ဆုိတာ တရားမရွိေသးလို႔ လုပ္ၾကတယ္လို႔ ေျပာတာလဲ ၾကားဖူးပါတယ္။ ဘာ၀နာ ဆုိတာ ဘ၀ နာလို႔ လုပ္တာလို႔လဲ ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ မည္သို႔ပင္ ဆုိေစ အေျခခံ သဒၶါတရားမရွိရင္ေတာ့ ဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္တုိင္ ေဟာေနရင္ေတာင္ ကန္႔လန္႔တုိက္ၾကမွာပဲ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မန္လည္ဆရာေတာ္ႀကီးက ေအာက္ပါ အတုိင္းေရးခဲ့ပါတယ္။
“ပါရမီ နဂို၊ မရွိလိုက၊
ကုသိုလ္စ႐ိုက္၊ မေဟာထိုက္တည့္၊
လူမုိက္တိရစာၧန္၊ နိဗၺာန္စကား၊ အလြန္ခါး၏”
(မဃေဒ၀ လကၤာ)
ယခုအခ်ိန္မွာေတာ့ တသံသရာလံုးက ပါလာခဲ့ေသာ အ၀ိဇၨာ (မသိမႈ၊ သစၥာေလးပါးကုိ မသိျခင္း၊ သိသင့္တာ မသိျခင္း၊ မသိသင့္တာ သိျခင္း) အေမွာင္ႀကီးကို ဒီဘ၀မွာေတာ့ ဉာဏ္အလင္းနဲ႔ ပယ္ခြင္းသင့္ပါၿပီ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သစၥာတရားမ်ား နာၾကားက်င့္ၾကံၾကဖို႔ အေလးနက္ထား တုိက္တြန္းပါရေစ။ ဒါမွလဲ သာသနာနဲ႔ေတြ႕ရက်ိဳး နပ္ပါလိမ့္မယ္။ သာသနာတြင္းသား ပီသေအာင္ လုပ္ေဆာင္ၾကပါေစ။ သစၥာတရားေတာ္မ်ားကို ယခုအခ်ိန္မွာပဲ နာၾကား လိုက္နာၾကပါ။
နာၾကားတဲ့ အတုိင္းလဲ သိၾကပါေစ၊ သိတဲ့ အတုိင္းလဲ က်င့္ၾကပါေစ၊ က်င့္တဲ့ အတုိင္းလဲ ရၾကပါေစ။
“အေမမ်ားေန႔”
သာသနာေတာ္ႏွစ္ ၂၅၅၂ ခုႏွစ္၊ ျမန္မာႏွစ္ ၁၃၇၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ျပာသိုလျပည့္ေန႔၊ ခရစ္ႏွစ္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ (၁၀) ရက္ေန႔၊ စေနေန႔သည္ “အေမမ်ားေန႔” ျဖစ္ပါတယ္။ ကမာၻမွာေတာ့ ေမလ ဒုတိယပတ္ တနဂၤေႏြေန႔ကို အေမမ်ားေန႔လို႔ ႏုိင္ငံအမ်ားစုက သတ္မွတ္ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာမွာေတာ့ ျပာသုိလျပည့္ေန႔ကုိ သတ္မွတ္ပါတယ္။
“ဗဟုပကာရာ ဘိကၡေ၀ မာတာမိတေရာ ပုတၱာနံ၊
အာပါဒကာ၊ ေပါသကာ၊ ဣမႆ ေလာကႆ ဒေႆတာေရာ”
“ခ်စ္သားတုိ႔… မိဘႏွစ္ပါးဆုိတာဟာ သားသမီေတြအတြက္ အလြန္ေက်းဇူးမ်ားၾကပါတယ္၊ ႏို႔ခ်ိဳတုိက္ေကြၽးၿပီးေတာ့လဲ ေမြးျမဴတတ္ၾကတယ္၊ အစားအစာေကြၽးၿပီးေတာ့လဲ ေမြးျမဴတတ္ၾကတယ္၊ ေဟာဒီ ေလာက သံုးပါးထဲမွာ သိစရာ တတ္စရာေတြ မွန္သမွ်ကို သိေအာင္ တတ္ေအာင္ နားလည္ေအာင္ သြန္သင္ညႊန္ျပ သင္ၾကားေပးတတ္ၾကပါတယ္၊ ဒါ႔ေၾကာင့္ မိဘေတြဟာ အလြန္ေက်းဇူးမ်ား ၾကပါတယ္”
“သားလွခ်စ္စြာ မိမာတာ၏၊၊ နီတ်ာအေတြးေတြး ႏွလံုးေသြးသည္၊
သက္ခ်သူ႔သား ႏို႔စို႔ျငားေသာ္၊ သားျမတ္အဖ်ား ေရာက္လာျငား၍၊
ေဘာ္သာခြာေသြး ျဖဴျဖဴေဖြးသည္၊ ခ်စ္သားလူလွ ခ်စ္ေသာေၾကာင့္”
သီတာခုႏွစ္တန္ အိုင္ႀကီးခုႏွစ္အိုင္ အတြင္းမွာရွိတဲ႔ေရထက္ မိခင္တို႔၏ ႏို႔ေရသည္ ပို၍ေအးျမပါတယ္။ တန္းဖိုးလည္း ထုိက္တန္ပါတယ္။ ဆာေလာင္မႈကိုလည္း ေျပေပ်ာက္ေစပါတယ္။ မိခင္တို႔၏ ႏို႔ေရထက္ တရားဓမၼ ႏို႔ေရသည္ ပို၍ေအးျမပါတယ္။ ထုိ႔အတြက္ေၾကာင့္ ေမတၱာေအးဆရာေတာ္ အရွင္သုဇာတ ေဟာၾကား ဆံုးမေတာ္မူေသာ “အေမမ်ားအတြက္ တရားတပုဒ္” အမည္ေပးထားေသာ တရားေတာ္ကုိ နာယူၾကည္ညိဳျခင္းျဖင့္ ဓမၼႏို႔ရည္ကုိ ေသာက္စို႔ၾကပါ။
မဂၤလာရွိေသာ အခ်ိန္အခါမွာ စာဖတ္သူမ်ား၊ တရားနာသူမ်ား ကိုယ္စိတ္ႏွလံုးမွာ ေအးခ်မ္းသာယာ ႏုိင္ၾကပါေစ။ ေကာင္းက်ိဳးလိုရာ ဆႏၵမ်ား ျပည့္၀ နုိင္ၾကပါေစ…။
“ဗဟုပကာရာ ဘိကၡေ၀ မာတာမိတေရာ ပုတၱာနံ၊
အာပါဒကာ၊ ေပါသကာ၊ ဣမႆ ေလာကႆ ဒေႆတာေရာ”
“ခ်စ္သားတုိ႔… မိဘႏွစ္ပါးဆုိတာဟာ သားသမီေတြအတြက္ အလြန္ေက်းဇူးမ်ားၾကပါတယ္၊ ႏို႔ခ်ိဳတုိက္ေကြၽးၿပီးေတာ့လဲ ေမြးျမဴတတ္ၾကတယ္၊ အစားအစာေကြၽးၿပီးေတာ့လဲ ေမြးျမဴတတ္ၾကတယ္၊ ေဟာဒီ ေလာက သံုးပါးထဲမွာ သိစရာ တတ္စရာေတြ မွန္သမွ်ကို သိေအာင္ တတ္ေအာင္ နားလည္ေအာင္ သြန္သင္ညႊန္ျပ သင္ၾကားေပးတတ္ၾကပါတယ္၊ ဒါ႔ေၾကာင့္ မိဘေတြဟာ အလြန္ေက်းဇူးမ်ား ၾကပါတယ္”
“သားလွခ်စ္စြာ မိမာတာ၏၊၊ နီတ်ာအေတြးေတြး ႏွလံုးေသြးသည္၊
သက္ခ်သူ႔သား ႏို႔စို႔ျငားေသာ္၊ သားျမတ္အဖ်ား ေရာက္လာျငား၍၊
ေဘာ္သာခြာေသြး ျဖဴျဖဴေဖြးသည္၊ ခ်စ္သားလူလွ ခ်စ္ေသာေၾကာင့္”
သီတာခုႏွစ္တန္ အိုင္ႀကီးခုႏွစ္အိုင္ အတြင္းမွာရွိတဲ႔ေရထက္ မိခင္တို႔၏ ႏို႔ေရသည္ ပို၍ေအးျမပါတယ္။ တန္းဖိုးလည္း ထုိက္တန္ပါတယ္။ ဆာေလာင္မႈကိုလည္း ေျပေပ်ာက္ေစပါတယ္။ မိခင္တို႔၏ ႏို႔ေရထက္ တရားဓမၼ ႏို႔ေရသည္ ပို၍ေအးျမပါတယ္။ ထုိ႔အတြက္ေၾကာင့္ ေမတၱာေအးဆရာေတာ္ အရွင္သုဇာတ ေဟာၾကား ဆံုးမေတာ္မူေသာ “အေမမ်ားအတြက္ တရားတပုဒ္” အမည္ေပးထားေသာ တရားေတာ္ကုိ နာယူၾကည္ညိဳျခင္းျဖင့္ ဓမၼႏို႔ရည္ကုိ ေသာက္စို႔ၾကပါ။
မဂၤလာရွိေသာ အခ်ိန္အခါမွာ စာဖတ္သူမ်ား၊ တရားနာသူမ်ား ကိုယ္စိတ္ႏွလံုးမွာ ေအးခ်မ္းသာယာ ႏုိင္ၾကပါေစ။ ေကာင္းက်ိဳးလိုရာ ဆႏၵမ်ား ျပည့္၀ နုိင္ၾကပါေစ…။
“ႏွစ္သစ္မဂၤလာ”
“စႏၵကူးရနံ႔သည္ လည္းေကာင္း၊ ေတာင္ဇလပ္ပန္းရနံ႔သည္ လည္းေကာင္း၊ ၾကာညိဳပန္းရနံ႔သည္ လည္းေကာင္းရွိ၏။ ထုိရနံ႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးထက္ သီလရနံ႔သည္ အတုမရွိျမတ္၏။”
(ဓမၼပဒ)
ယေန႔အခ်ိန္အခါသည္ ကမာၻ႔ေနရာ အသီးသီးမွာ ႏွစ္သစ္ကူးပြဲေတာ္ က်င္းပတဲ့ အခါသမယ ျဖစ္ပါတယ္။ ပြဲေတာ္ျပဳလုပ္ၾကသည္မွာ အထိမ္းအမွတ္ပင္ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာမွာေတာ့ ေရွးရိုးအစဥ္ အလာအရ သၾကၤန္ပြဲေတာ္ က်င္းပၿပီး ႏွစ္ကူးပြဲေတာ္လို႔ သတ္မွတ္ၾကပါတယ္။ ျမန္မာအယူ၊ အေနာက္တုိင္း အယူ စသျဖင့္ ကြဲျပားမႈေတာ့ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဘာလို႔ကြဲျပားၾကလဲ ဆုိေတာ့ ရက္ေတြ၊ အခ်ိန္ေတြ စတဲ့ ပညတ္တရားေတြ အေပၚမွာ ပြဲေတာ္ရက္ေတြ သတ္မွတ္ၾကတာေၾကာင့့္ ျဖစ္ပါတယ္။ အမွန္မွာ ႏွစ္ေဟာင္းကုန္လို႔ ႏွစ္သစ္ ကူးေျပာင္းတုိင္း က်ေနာ္တုိ႔ ဘ၀ သက္တမ္းသည္ “ဇရာ၊ မရဏ ဘက္သို႔ တႏွစ္ထက္ တႏွစ္ နီးကပ္လာၿပီလို႔” မၿမဲတဲ့ အနိစၥသေဘာ၊ အစိုးမရတဲ့ အနတၱသေဘာ ေလးေတြကို ႏွလံုးသြင္းၾက ေစခ်င္ပါတယ္။ ႐ံုးလုပ္ငန္းမ်ား၊ ကုမၼဏီမ်ား၊ ဘဏ္မ်ား စတဲ့ စာရင္းဇယားနဲ႔ လုပ္ရတဲ့ အလုပ္မွန္သမွ် ႏွစ္စဥ္ စာရင္းခ်ဳပ္၊ ရွင္းတမ္းထုတ္ၾက ပါတယ္။ ထုိနည္းတူ က်ေနာ္တုိ႔ ဗုဒၶဘာသာေတြ အေနနဲ႔လဲ ႏွစ္ခ်ဳပ္စာရင္းေလး လုပ္ၾကည့္လိုက္ပါ။ အဲဒီ စာရင္းကေတာ့ ၀င္ေငြ၊ ထြက္ေငြ စာရင္းမ်ိဳးမဟုတ္ပါ။ တႏွစ္တာအတြင္း ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္ စာရင္း မ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။
မိမိတုိ႔ေတြ နံနက္ အိပ္ယာ ထတဲ့ အခ်ိန္ကေန အိပ္ယာ၀င္တဲ့ အခ်ိန္အထိ၊ ကုသိုလ္စိတ္ေပၚတုိင္း ကုသိုလ္လို႔ သတ္မွတ္ၿပီး၊ အကုသိုလ္ စိတ္ေပၚတုိင္း အကုသိုလ္လို႔ သတ္မွတ္လိုက္ရင္ မည္သည့္ ဘက္က အားသာတယ္ ဆုိတာ ကိုယ္တုိင္သိၾကပါလိမ့္မယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ အိပ္ရာ၀င္တုိင္း ဘုရားရွိခိုးျခင္း၊ ပရိတ္ရြတ္ျခင္း၊ ပုတီးစိပ္ျခင္း၊ ေမတၱာပို႔ျခင္းစတဲ့ ေကာင္းမႈေတြကုိ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိင္းလိုပင္ ျပဳလုပ္ၾကပါတယ္။ ထုိ ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈေတြက တူေသာအက်ိဳးေပး ရွိၿပီးသားပါ။ သို႔ေသာ္ ထုိအလုပ္ေတြေပၚမွာ ၀ိပႆနာဉာဏ္ ဦးစီးၿပီး မလုပ္ရင္ေတာ့ သံသရာလည္ေၾကာင္း ကုသိုလ္ေတြသာ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ မိမိက သမာဓိမႈ၊ မခိုင္ၿမဲမႈေၾကာင့္ တရားနာျခင္း၊ ဘုရားရွိခိုးျခင္း၊ စတဲ့ အလုပ္မ်ားမွာပင္ မေကာင္းတဲ့ အာရံုေတြက ၀င္ေရာက္ ေႏွာက္ယွက္တတ္ ပါတယ္။
ထို႔အျပင္ ပုထုဇဥ္ မွန္သမွ် “ဣႆာ၊ မစၧရိယ” (မနာလိုျခင္း၊ ၀န္တုိျခင္း)ေတြ မကင္းႏုိင္ၾကပါဘူး။ မိမိထက္သာ ေနတဲ့ သူအေပၚမွာ “မုဒိတာ” မပြားႏုိင္ပဲ မနာလိုျခင္း ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ မိမိဂုဏ္ အေျခအေန အဆင့္အတန္းမ်ိဳး တူေအာင္ သူတပါး ျဖစ္လာမွာစိုးတယ္၊ မၾကည့္ခ်င္၊ မၾကားခ်င္နဲ႔ ၀န္တုိျခင္း ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဤအခ်က္ေတြကို ေထာက္ၿပီးေတာ့ တေန႔တာ အဖုိ႔မွာ ကုသိုလ္ကနည္းၿပီး အကုသိုလ္က မ်ားျပားေၾကာင္း ထင္ရွားစြာသိႏုိင္ ပါတယ္။ (ပုထုဇဥ္ လူသား အမ်ားစုကို ဆုိလိုျခင္းပါ၊ လူတုိင္းကို မဆုိလိုပါ)။ တသက္တာဆုိရင္ မွန္းဆလို႔ပင္ သိႏုိင္ပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ ေန႔စဥ္မွာ လုပ္ေနတဲ့ “ကုသိုလ္ေတြ၊ အကုသိုလ္ေတြ” ကုိ “အာစိဏၰကံ” လို႔ ေခၚပါတယ္။ ဘ၀သက္ တမ္းမွာ အကုသိုလ္ အာစိဏၰကံ ေတြကသာ မ်ားေနတာ သိၾကမွာပါ။ အရင္က “အကုသုိလ္ အာစိဏၰကံ” ေတြ မ်ားမ်ားလုပ္ထားခဲ့ရင္ေတာ့ ေသခါနီးမွာ “အကုသိုလ္ အာသႏၷကံ” က အက်ိဳးေပးမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ အဲဒီလို “အကုသိုလ္ အာသႏၷကံ” ေၾကာင့္ ေရတြင္း၊ ေရကန္၊ ေစတီ၊ ပုထုိးေပါင္း ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ လွဴဒါန္းခဲ့တဲ့ “သီရိ ဓမၼာေသာက မင္းၾကီး” ပင္ စပါးက်ီးေျမြ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ၿပီးတဲ့ အကုသိုလ္ေတြကုိ ပယ္ဖ်က္ရန္၊ မျဖစ္ေသးတဲ့ အကုသိုလ္ကံေတြကို ေနာက္ထပ္မျဖစ္ရန္၊ တားဆီးခုတ္ထြင္း ႏိုင္တဲ့ ကုသုိလ္ကံ ကေတာ့ “ေလာကုတၱရာ” ဆုိတဲ့ “မဂ္တရား” ပင္ျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာ.. ရာဇၿဂိဳလ္ျပည္မွာ ၅၅ ႏွစ္တုိင္ ရာဇ၀တ္ သင့္သူေတြကုိ သတ္ျဖစ္ၿပီး အမႈထမ္းခဲ့တဲ့ “တမၸဒါ႒ိက” ဟာ အျငိမ္းစားယူတဲ့ ေန႔မွာပဲ အရွင္သာရိပုတၱရာ၏ ေလာကုတၱရာ တရားေတာ္ကို အနည္းငယ္ၾကားရၿပီး ေသာတပတၱိမဂ္ အနီး “အႏုေလာမခႏၲီ (စူဠေသာတပန္) ျဖစ္သြားပါတယ္။ထုိ႔ျပင္ လူေပါင္း ၉၉၉ ေယာက္ကို သတ္ခဲ့တဲ့ “အဂၤုလိမာလ” အား ေလာကုတၱရာမဂ္ျဖင့္ အကုသိုလ္တရားေတြကုိ သုတ္သင္၊ ခုတ္ထြင္၊ ဖ်က္ဆီး ၿပီးေနာက္ အရဟတၱဖုိလ္သို႔ ေရာက္ရွိခဲ့တာ အားလံုး သိၿပီး ျဖစ္ၾကပါတယ္။
မိမိတို႔ေတြရဲ႕ ႏွစ္ခ်ဳပ္စာရင္းမွာ “အကုသိုလ္ အာစိဏၰကံ” မ်ားျပားေနရင္၊ ေသခါနီးအခါမွာေတာ့ “အကုသိုလ္ အာသႏၷကံ” ၏ ႏွိပ္စက္ျခင္းက ကင္းလြတ္ဖုိ႔ေတာ့ မလြယ္ကူပါဘူး။ စိတ္ခ်၊ လက္ခ် တကယ္အားကုိး ေလာက္တဲ့ တရားကေတာ့ မျဖစ္ဘူးေသးတဲ့၊ မလုပ္ဘူးေသးတဲ့ “၀ိပႆနာ” တရားပါပဲ။ ၀ိပႆနာ တရားကို ၾကိဳးစားအားထုတ္ရင္ျဖင့္ ယခုဘ၀မွာ တမဂ္၊ တဖုိလ္ မရႏုိင္၊ မေရာက္ႏုိင္ခဲ့ရင္ပင္၊ ေကာင္းရာ သုဂတိဘံုးဘ၀ သို႔ ေရာက္ရမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိတုိ႔ေတြရဲ႕ ႏွစ္ခ်ဳပ္စာရင္းမွာ ရွိေနတဲ့ အကုသိုလ္ေတြကုိ ပယ္ဖ်က္၊ ခုတ္ထြင္ၿပီး အပါယ္ေဘးႀကီးမွ တကယ္ေအးေစႏုိင္တဲ့ “၀ိပႆနာ” တရားေတာ္ကုိ ၾကိဳးစားအား ထုတ္ရန္ သတိေပးပါရေစ။
Happy New Year ဆိုတာ လူမႈေရးအေျပာပါ။ အမွန္သေဘာေတြးေတာ့ (ဉာဏ္ေတြး ေတြးၾကည့္ေတာ့) ႏွစ္ေျပာင္း တာမဟုတ္၊ ေသရြာေျပာင္းတာျဖစ္ေနပါတယ္။ သေဘာအသြားကေတာ့ ေသရြာေျပာင္းတာေပါ့။ ဒီသေဘာမသိလို႔ ေပ်ာ္ႏိုင္တာေတာ့ မသိေပ်ာ္ေပါ့။ ဒီသေဘာကို သိၿပီးေတာ့ သံေဝဂယူၿပီး မေသရာရွာသြားၾကတဲ့ သူေတြရွိပါတယ္။ သူတို႔အတိုင္း ကိုယ္ကလုပ္ဖို႔ အခ်ိန္ေရာက္လာၿပီလို႔ ဒီအခ်ိန္မွာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်သင့္ပါတယ္။ ယခုအခ်ိန္မွာပဲ တရားနာယူၾကပါခင္ဗ်ား..
ယခုေရးတဲ့ ပိုစ့္ကို ႏွစ္သစ္ကူးညက ေနၾကာ႐ုိင္း ၀က္ဆုိဒ္မွာ တင္ခဲ့ပါတယ္။ အစ္မ မက္မက္က Tag လိုက္ပါတယ္ ဆုိလို႔ ႏွစ္သစ္ကူးညနဲ႔ တုိက္ဆုိင္ေနတာေၾကာင့္ ယခုပိုစ့္ကို ျပန္လည္ေဖာ္ျပလိုက္တာပါ။ အဲဒီညက ဘာမွ အေထြအထူး မလုပ္ျဖစ္ပါဘူး။ အခု တင္ထားတဲ့ ပိုစ့္ေရးတယ္။ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္နဲ႔ တရားေဆြးေႏြးျဖစ္တယ္။ အစ္မ၀ါ ဘေလာ့မွာ စလိုက္ရိႈးၾကည့္ျဖစ္တယ္။ အခုလို စာေတြေရးျဖစ္ေအာင္ Tag တဲ့ အစ္မမက္မက္ ကိုလဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အားလံုး စိတ္ခ်မ္းသာ၊ ကိုယ္က်န္းမာၾကပါေစ...
(ဓမၼပဒ)
ယေန႔အခ်ိန္အခါသည္ ကမာၻ႔ေနရာ အသီးသီးမွာ ႏွစ္သစ္ကူးပြဲေတာ္ က်င္းပတဲ့ အခါသမယ ျဖစ္ပါတယ္။ ပြဲေတာ္ျပဳလုပ္ၾကသည္မွာ အထိမ္းအမွတ္ပင္ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာမွာေတာ့ ေရွးရိုးအစဥ္ အလာအရ သၾကၤန္ပြဲေတာ္ က်င္းပၿပီး ႏွစ္ကူးပြဲေတာ္လို႔ သတ္မွတ္ၾကပါတယ္။ ျမန္မာအယူ၊ အေနာက္တုိင္း အယူ စသျဖင့္ ကြဲျပားမႈေတာ့ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဘာလို႔ကြဲျပားၾကလဲ ဆုိေတာ့ ရက္ေတြ၊ အခ်ိန္ေတြ စတဲ့ ပညတ္တရားေတြ အေပၚမွာ ပြဲေတာ္ရက္ေတြ သတ္မွတ္ၾကတာေၾကာင့့္ ျဖစ္ပါတယ္။ အမွန္မွာ ႏွစ္ေဟာင္းကုန္လို႔ ႏွစ္သစ္ ကူးေျပာင္းတုိင္း က်ေနာ္တုိ႔ ဘ၀ သက္တမ္းသည္ “ဇရာ၊ မရဏ ဘက္သို႔ တႏွစ္ထက္ တႏွစ္ နီးကပ္လာၿပီလို႔” မၿမဲတဲ့ အနိစၥသေဘာ၊ အစိုးမရတဲ့ အနတၱသေဘာ ေလးေတြကို ႏွလံုးသြင္းၾက ေစခ်င္ပါတယ္။ ႐ံုးလုပ္ငန္းမ်ား၊ ကုမၼဏီမ်ား၊ ဘဏ္မ်ား စတဲ့ စာရင္းဇယားနဲ႔ လုပ္ရတဲ့ အလုပ္မွန္သမွ် ႏွစ္စဥ္ စာရင္းခ်ဳပ္၊ ရွင္းတမ္းထုတ္ၾက ပါတယ္။ ထုိနည္းတူ က်ေနာ္တုိ႔ ဗုဒၶဘာသာေတြ အေနနဲ႔လဲ ႏွစ္ခ်ဳပ္စာရင္းေလး လုပ္ၾကည့္လိုက္ပါ။ အဲဒီ စာရင္းကေတာ့ ၀င္ေငြ၊ ထြက္ေငြ စာရင္းမ်ိဳးမဟုတ္ပါ။ တႏွစ္တာအတြင္း ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္ စာရင္း မ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။
မိမိတုိ႔ေတြ နံနက္ အိပ္ယာ ထတဲ့ အခ်ိန္ကေန အိပ္ယာ၀င္တဲ့ အခ်ိန္အထိ၊ ကုသိုလ္စိတ္ေပၚတုိင္း ကုသိုလ္လို႔ သတ္မွတ္ၿပီး၊ အကုသိုလ္ စိတ္ေပၚတုိင္း အကုသိုလ္လို႔ သတ္မွတ္လိုက္ရင္ မည္သည့္ ဘက္က အားသာတယ္ ဆုိတာ ကိုယ္တုိင္သိၾကပါလိမ့္မယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ အိပ္ရာ၀င္တုိင္း ဘုရားရွိခိုးျခင္း၊ ပရိတ္ရြတ္ျခင္း၊ ပုတီးစိပ္ျခင္း၊ ေမတၱာပို႔ျခင္းစတဲ့ ေကာင္းမႈေတြကုိ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိင္းလိုပင္ ျပဳလုပ္ၾကပါတယ္။ ထုိ ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈေတြက တူေသာအက်ိဳးေပး ရွိၿပီးသားပါ။ သို႔ေသာ္ ထုိအလုပ္ေတြေပၚမွာ ၀ိပႆနာဉာဏ္ ဦးစီးၿပီး မလုပ္ရင္ေတာ့ သံသရာလည္ေၾကာင္း ကုသိုလ္ေတြသာ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ မိမိက သမာဓိမႈ၊ မခိုင္ၿမဲမႈေၾကာင့္ တရားနာျခင္း၊ ဘုရားရွိခိုးျခင္း၊ စတဲ့ အလုပ္မ်ားမွာပင္ မေကာင္းတဲ့ အာရံုေတြက ၀င္ေရာက္ ေႏွာက္ယွက္တတ္ ပါတယ္။
ထို႔အျပင္ ပုထုဇဥ္ မွန္သမွ် “ဣႆာ၊ မစၧရိယ” (မနာလိုျခင္း၊ ၀န္တုိျခင္း)ေတြ မကင္းႏုိင္ၾကပါဘူး။ မိမိထက္သာ ေနတဲ့ သူအေပၚမွာ “မုဒိတာ” မပြားႏုိင္ပဲ မနာလိုျခင္း ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ မိမိဂုဏ္ အေျခအေန အဆင့္အတန္းမ်ိဳး တူေအာင္ သူတပါး ျဖစ္လာမွာစိုးတယ္၊ မၾကည့္ခ်င္၊ မၾကားခ်င္နဲ႔ ၀န္တုိျခင္း ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဤအခ်က္ေတြကို ေထာက္ၿပီးေတာ့ တေန႔တာ အဖုိ႔မွာ ကုသိုလ္ကနည္းၿပီး အကုသိုလ္က မ်ားျပားေၾကာင္း ထင္ရွားစြာသိႏုိင္ ပါတယ္။ (ပုထုဇဥ္ လူသား အမ်ားစုကို ဆုိလိုျခင္းပါ၊ လူတုိင္းကို မဆုိလိုပါ)။ တသက္တာဆုိရင္ မွန္းဆလို႔ပင္ သိႏုိင္ပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ ေန႔စဥ္မွာ လုပ္ေနတဲ့ “ကုသိုလ္ေတြ၊ အကုသိုလ္ေတြ” ကုိ “အာစိဏၰကံ” လို႔ ေခၚပါတယ္။ ဘ၀သက္ တမ္းမွာ အကုသိုလ္ အာစိဏၰကံ ေတြကသာ မ်ားေနတာ သိၾကမွာပါ။ အရင္က “အကုသုိလ္ အာစိဏၰကံ” ေတြ မ်ားမ်ားလုပ္ထားခဲ့ရင္ေတာ့ ေသခါနီးမွာ “အကုသိုလ္ အာသႏၷကံ” က အက်ိဳးေပးမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ အဲဒီလို “အကုသိုလ္ အာသႏၷကံ” ေၾကာင့္ ေရတြင္း၊ ေရကန္၊ ေစတီ၊ ပုထုိးေပါင္း ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ လွဴဒါန္းခဲ့တဲ့ “သီရိ ဓမၼာေသာက မင္းၾကီး” ပင္ စပါးက်ီးေျမြ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ၿပီးတဲ့ အကုသိုလ္ေတြကုိ ပယ္ဖ်က္ရန္၊ မျဖစ္ေသးတဲ့ အကုသိုလ္ကံေတြကို ေနာက္ထပ္မျဖစ္ရန္၊ တားဆီးခုတ္ထြင္း ႏိုင္တဲ့ ကုသုိလ္ကံ ကေတာ့ “ေလာကုတၱရာ” ဆုိတဲ့ “မဂ္တရား” ပင္ျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာ.. ရာဇၿဂိဳလ္ျပည္မွာ ၅၅ ႏွစ္တုိင္ ရာဇ၀တ္ သင့္သူေတြကုိ သတ္ျဖစ္ၿပီး အမႈထမ္းခဲ့တဲ့ “တမၸဒါ႒ိက” ဟာ အျငိမ္းစားယူတဲ့ ေန႔မွာပဲ အရွင္သာရိပုတၱရာ၏ ေလာကုတၱရာ တရားေတာ္ကို အနည္းငယ္ၾကားရၿပီး ေသာတပတၱိမဂ္ အနီး “အႏုေလာမခႏၲီ (စူဠေသာတပန္) ျဖစ္သြားပါတယ္။ထုိ႔ျပင္ လူေပါင္း ၉၉၉ ေယာက္ကို သတ္ခဲ့တဲ့ “အဂၤုလိမာလ” အား ေလာကုတၱရာမဂ္ျဖင့္ အကုသိုလ္တရားေတြကုိ သုတ္သင္၊ ခုတ္ထြင္၊ ဖ်က္ဆီး ၿပီးေနာက္ အရဟတၱဖုိလ္သို႔ ေရာက္ရွိခဲ့တာ အားလံုး သိၿပီး ျဖစ္ၾကပါတယ္။
မိမိတို႔ေတြရဲ႕ ႏွစ္ခ်ဳပ္စာရင္းမွာ “အကုသိုလ္ အာစိဏၰကံ” မ်ားျပားေနရင္၊ ေသခါနီးအခါမွာေတာ့ “အကုသိုလ္ အာသႏၷကံ” ၏ ႏွိပ္စက္ျခင္းက ကင္းလြတ္ဖုိ႔ေတာ့ မလြယ္ကူပါဘူး။ စိတ္ခ်၊ လက္ခ် တကယ္အားကုိး ေလာက္တဲ့ တရားကေတာ့ မျဖစ္ဘူးေသးတဲ့၊ မလုပ္ဘူးေသးတဲ့ “၀ိပႆနာ” တရားပါပဲ။ ၀ိပႆနာ တရားကို ၾကိဳးစားအားထုတ္ရင္ျဖင့္ ယခုဘ၀မွာ တမဂ္၊ တဖုိလ္ မရႏုိင္၊ မေရာက္ႏုိင္ခဲ့ရင္ပင္၊ ေကာင္းရာ သုဂတိဘံုးဘ၀ သို႔ ေရာက္ရမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိတုိ႔ေတြရဲ႕ ႏွစ္ခ်ဳပ္စာရင္းမွာ ရွိေနတဲ့ အကုသိုလ္ေတြကုိ ပယ္ဖ်က္၊ ခုတ္ထြင္ၿပီး အပါယ္ေဘးႀကီးမွ တကယ္ေအးေစႏုိင္တဲ့ “၀ိပႆနာ” တရားေတာ္ကုိ ၾကိဳးစားအား ထုတ္ရန္ သတိေပးပါရေစ။
Happy New Year ဆိုတာ လူမႈေရးအေျပာပါ။ အမွန္သေဘာေတြးေတာ့ (ဉာဏ္ေတြး ေတြးၾကည့္ေတာ့) ႏွစ္ေျပာင္း တာမဟုတ္၊ ေသရြာေျပာင္းတာျဖစ္ေနပါတယ္။ သေဘာအသြားကေတာ့ ေသရြာေျပာင္းတာေပါ့။ ဒီသေဘာမသိလို႔ ေပ်ာ္ႏိုင္တာေတာ့ မသိေပ်ာ္ေပါ့။ ဒီသေဘာကို သိၿပီးေတာ့ သံေဝဂယူၿပီး မေသရာရွာသြားၾကတဲ့ သူေတြရွိပါတယ္။ သူတို႔အတိုင္း ကိုယ္ကလုပ္ဖို႔ အခ်ိန္ေရာက္လာၿပီလို႔ ဒီအခ်ိန္မွာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်သင့္ပါတယ္။ ယခုအခ်ိန္မွာပဲ တရားနာယူၾကပါခင္ဗ်ား..
ယခုေရးတဲ့ ပိုစ့္ကို ႏွစ္သစ္ကူးညက ေနၾကာ႐ုိင္း ၀က္ဆုိဒ္မွာ တင္ခဲ့ပါတယ္။ အစ္မ မက္မက္က Tag လိုက္ပါတယ္ ဆုိလို႔ ႏွစ္သစ္ကူးညနဲ႔ တုိက္ဆုိင္ေနတာေၾကာင့္ ယခုပိုစ့္ကို ျပန္လည္ေဖာ္ျပလိုက္တာပါ။ အဲဒီညက ဘာမွ အေထြအထူး မလုပ္ျဖစ္ပါဘူး။ အခု တင္ထားတဲ့ ပိုစ့္ေရးတယ္။ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္နဲ႔ တရားေဆြးေႏြးျဖစ္တယ္။ အစ္မ၀ါ ဘေလာ့မွာ စလိုက္ရိႈးၾကည့္ျဖစ္တယ္။ အခုလို စာေတြေရးျဖစ္ေအာင္ Tag တဲ့ အစ္မမက္မက္ ကိုလဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အားလံုး စိတ္ခ်မ္းသာ၊ ကိုယ္က်န္းမာၾကပါေစ...
“ကမာၻပ်က္သည္ဆုိရာ၀ယ္”
ကမာၻႀကီးပ်က္မယ္ ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းကုိ ၾကားသိၾကရေတာ့ အနည္းနဲ႔ အမ်ားေတာ့ တုန္လႈပ္ၾကတာေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ တခါတည္း ျဖစ္ႏုိ္င္၊ မျဖစ္ႏုိင္ ေ၀ဖန္ၿပီး ပံုမွန္အတုိင္းေနထုိင္ ေနတဲ့သူေတြလဲ အမ်ားႀကီးပါ။ ဒီအေၾကာင္းေတြက အဓိက မက်ေပမဲ့ လူအမ်ားစုေတာ့ စိတ္လႈပ္ရွားေစခဲ့တယ္။ ကမာၻပ်က္မယ္ဆုိေတာ့ အရိုးရွင္းဆံုးေျပာရရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ေသေတာ့မွာလို႔ ဆုိလိုတာပါပဲ။ ေသျခင္းတရားကို ပုထုဇဥ္ လူသားတုိင္း ေၾကာက္ၾကတာအမွန္ပါ။ အမွန္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ရွည္လ်ားလြန္းတဲ့ သံသရာခရီးမွာ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေသခဲ့ရပါတယ္။ ေသနည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ေသခဲ့ရပါတယ္။ ဒီလို ေမြးျခင္း၊ အုိျခင္း၊ နာျခင္း၊ ေသျခင္းေတြနဲ႔ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရတာ ဘ၀ေပါင္း မေရတြက္ေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ ဒါေတြက ခႏၶာရလာလို႔ျဖစ္ရတဲ့ ဒုကၡေတြပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ အဓိက လုပ္ေဆာင္ရမွာက ထုိ ဒုကၡအေပါင္းက လြတ္ေျမာက္ရာျဖစ္တဲ့ နိေရာဓ သစၥာကို ဆုိက္ေရာက္ေအာင္ ၾကိဳးစားဖုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ အဓိက နဲ႔ သာမည ကို ပိုင္းျခားသိရပါမယ္။ မိမိရဲ႕ေန႔စဥ္ ဘ၀မွာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ ေတြသာ လုပ္ေဆာင္ဖုိ႔၊ မေမ့မေလ်ာ့ဖုိ႔၊ အဓိက က်ပါတယ္။ ကမာၻပ်က္မွာ မပ်က္တာက မေသခ်ာဘူး။ မိမိ ခႏၶာ ပ်က္ရမွာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။
“သေဗၺသခၤါရာ အနိစၥာ” လို႔ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ အားလံုးေသာ ျဖစ္ျဖစ္သမွ် အရာ၀တၳဳတုိ႔သည္ ပ်က္စီးျခင္းသေဘာ ရွိၾကပါတယ္။ သတၱ၀ါေတြေနထုိင္တဲ့ ကမာၻႀကီးလဲ တေန႔က်ရင္ေတာ့ ပ်က္စီးရမွာပါ။ ကမာၻပ်က္ခါနီး ႏွစ္ တစ္သိန္းအလုိမွာ နတ္ေတြက “ကမာၻပ်က္လိမ့္မည္” လို႔ေၾကြးေၾကာ္ၾကပါတယ္။ နတ္ေတြ ေၾကြးေၾကာ္သံၾကားတဲ့ သတၱ၀ါေတြက အရင္ကလို မေမ့မေလ်ာ့ၾကပဲ ကုသိုလ္တရားေတြ ပြားမ်ားအားထုတ္ တာေၾကာင့္ ကမာၻပ်က္ခါနီးမွာ အားလံုးက ျဗဟၼာ့ဘံုေရာက္ဖုိ႔ စ်ာန္တရားေတြ ရရွိၾကပါတယ္။ ကမာၻပ်က္ဖုိ႔ အေၾကာင္းမွာ မီး၊ ေရ၊ ေလ စသျဖင့္ ၃ မ်ိဳးရွိပါတယ္။ မီးေၾကာင့္ပ်က္ရမဲ့ ကမာၻမွာ ပ်က္ခ်ိန္တန္ရင္ ေန ၂ စင္း ေပၚလာပါမယ္။ ေန အသစ္က ည အခါမွာ ဆက္လက္ တက္လာသျဖင့္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေန႔ အခါ၊ ညအခါ လို႔မရွိေတာ့ပါဘူး။ ထုိ႔ေနာက္ ၃ စင္းေျမာက္ ေနထြက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ျမစ္ႀကီးေတြမွာ ရွိတဲ့ ေရေတြ ခမ္းေျခာက္မယ္။ ၄ စင္းေျမာက္ ေနထြက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဟိမ၀ႏၲာေတာ အတြင္းမွာရွိတဲ့ အုိင္ႀကီး ၇ အိုင္လဲ ေျခာက္ခမ္းရမယ္။ ၅ စင္းေျမာက္ ေနထြက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ သမုဒၵရာေရေတြ ေျခာက္ခမ္းမယ္။ ၆ စင္းေျမာက္ ေနထြက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကမာၻေလာကမွာ အစုိအေစး ဓာတ္ေတြ လံုး၀မရွိေတာ့ဘူး။ ၇ စင္းေျမာက္ ေနထြက္ လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကမာၻေလာကမ်ိဳး တစ္သိန္းမွ် မီးဟုန္းဟုန္းထေတာက္ပါမယ္။ ကာလအတန္ၾကာ ေတာက္ေလာင္တဲ့ မီးဟာ ပထမစ်ာန္ ျဗဟၼာ့ဘံုအထိ ေတာက္ေလာင္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ နတ္ျပည္ ၆ ထပ္လဲ မီးေလာင္ ပ်က္ဆီးရပါတယ္။ မီးေလာင္စရာ မရွိတဲ့ ျပာမႈန္႔ အထိ မက်န္ေတာ့မွ ကမာၻပ်က္ျခင္း ၿပီးပါတယ္။ (ေရဖ်က္၊ ေလဖ်က္ဖုိ႔ အလွည့္မွာလဲ ဆားငန္ေရထိၿပီး ေဆြးျမည့္ေၾကရပံု၊ ေလမုန္တုိင္းက်၍ ေၾကမြၾကရပံု တုိ႔ကို သိၾကပါ)။ ထုိသို႔ ကမာၻပ်က္ေနတဲ့ အခ်ိန္ဟာ အႏၲရကပ္ ၆၄ ကပ္ ၾကာပါတယ္။ (၁၀ႏွစ္တမ္းမွ တျဖည္းျဖည္း တက္၍ အသက္ အသေခၤ်တမ္းသို႔ေရာက္၊ ထုိ အသေခၤ်တမ္းမွ ၁၀ႏွစ္တမ္းသို႔ေရာက္၊ ထုိသုိ႔ တက္ကပ္၊ ဆုတ္ကပ္ တစ္စံုကို အႏၲရကပ္ လို႔ေခၚပါတယ္)။
ကမာၻပ်က္မွာသည္ ေႏွာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လိုပါေသးတယ္။ ေနာက္ထပ္ အရိေမတၱယ် ဘုရားရွင္ ပြင့္ၿပီးမွ ကမာၻေလာက ပ်က္ဆီးျခင္းသို႔ ေရာက္ပါမယ္။ အရိေမတၱယ်ဘုရားရွင္ ပြင့္ဖုိ႔သည္ အခ်ိန္ကာလမ်ားစြာ လိုပါေသးတယ္။ ယခုေျပာေနၾကေသာ ကမာၻပ်က္ျခင္း ဆုိသည္မွာ ကမာၻၾကီး ဆိတ္သုန္းေလာက္ေအာင္ ပ်က္ဆီးျခင္းမ်ိဳး မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ အနည္းငယ္ပ်က္စီးခ်င္ ပ်က္စီးပါလိမ့္မယ္။ ပ်က္စီးခ်င္မွလဲ ပ်က္စီးမယ္။ ဒီအေၾကာင္းေတြေျပာၿပီး ဖန္ဆင္းရွင္၀ါဒ၊ ကယ္တင္ရွင္၀ါဒေတြက သူတုိ႔ေတြရဲ႕ ဘုရားက ကယ္ႏုိင္မယ္ဆုိၿပီး သိမ္းသြင္းတာမ်ိဳး ျဖစ္လာႏိုင္တယ္။ အရင္ကလဲ ဒီလို ျဖစ္စဥ္ေတြ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ အေနနဲ႔ ဒီအခ်က္ေတြကို သတိထားၾကေစခ်င္ပါတယ္။ ကမာၻ႕ေနရာ အသီးသီးမွာ စစ္ျဖစ္ေနတာေတြ၊ ငလ်င္လႈပ္တာေတြ၊ မုန္တုိင္းတုိက္တာေတြ၊ ဆူပူေသာင္းက်န္း ေနတာေတြသည္လဲ ပ်က္ဆီးျခင္းေတြပါပဲ။
မည္သို႔ပင္ ဆုိၾကပါေစ… က်ေနာ္တုိ႔ေတြက အခ်ိန္တုိင္း ေသျခင္းတရားကို ဆင္ျခင္ၿပီး မိမိမွာ ေကာင္းမႈေတြ လုပ္ေနရမယ္ ဆုိတာ သိၿပီးသားပါပဲ။ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈေတြမွာ ေမ့ေလ်ာ့ေနတဲ့သူကုိ ေသေနတဲ့ သူလို႔ ေခၚဆုိထုိက္ပါတယ္။ “ကုသိုလ္မယူ အသက္႐ွဴ၊ ထုိသူ ေသလို႔ေနေတာ့သည္၊ ကုသိုလ္လဲယူ အသက္ရွဴ ထုိသူမေသ၊ ရွင္ေတာ့သည္” လို႔ ဆုိပါတယ္။ ကုသိုလ္ဆုိတာ တကူးတက လုပ္ယူေနရတာမ်ိဳးမွ ဆုိႏုိင္တာမဟုတ္ပါဘူး။ မိမိတုိ႔ေန႔စဥ္ သြားလာေနထုိင္ေနတဲ့ အေပၚမွာ သတိေလးရွိၿပီး လုပ္ေဆာင္ေနမယ္၊ မိမိ စိတ္အစဥ္ရဲ႕ ျဖစ္မႈ၊ ပ်က္မႈ သေဘာတရားေလးေတြကို သိေပးေနမယ္၊ မိမိခႏၶာကျပတဲ့ ေဖာက္ျပန္မႈ သေဘာေလးေတြကို ေပၚလာတုိင္း အပ်က္သေဘာပဲ ရွိပါလား ဆုိတာ သိေပးေနရင္ မိမိအတြက္ အေကာင္းဆံုး ေနနည္းျဖစ္ပါ တယ္။ သာသနာတြင္း ကာလမွသာ ဒီသေဘာတရားေတြကုိ သိခြင့္ရၾကရတာပါ။ ယခုအခ်ိန္လို သာသနာနဲ႔ ၾကံဳေနစဥ္၊ မိမိတုိ႔မွာ အားထုတ္ႏုိင္တဲ့ ခႏၶာနဲ႔ တရားေတြကုိ သိႏုိင္တဲ့ ဉာဏ္ပညာရွိေနလ်က္နဲ႔ မက်င့္ၾကံၾက ရင္ေတာ့ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေသၾကရဦးမယ္ မွတ္ပါ။ ကမာၻေလာက ပ်က္မယ္ဆုိတာၾကားတာနဲ႔ ငါၾကားလိုက္တဲ့ ၾကားသိစိတ္ေလးက ျဖစ္ၿပီး ပ်က္သြားပါလား ဆုိတဲ့ အသိေလးရေအာင္ က်င့္လိုက္ၾကပါ။
တဆက္တည္းေျပာလိုသည္မွာ ဒီကမာၻပ်က္ၿပီးလို႔ ေနာက္ ျဖစ္လာမဲ့ ကမာၻသည္ သုညကမာၻ ျဖစ္ပါတယ္။ သုညကမာၻဆုိတာ ဘုရားမပြင့္တဲ့ ကမာၻပါ။ ေနာက္ဘုရားရွင္၏ သာသနာေတာ္ကုိ မမွီလိုက္ရင္ေတာ့ တရားနဲ႔က ပိုၿပီး ေ၀းရဦးမွာပါပဲ။ ထုိ႔အတူ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေသရဦးမွာပါပဲ။ အခုအခ်ိန္မွာ အားထုတ္က်င့္ၾကံမွသာ ယခုဘ၀မွာ တရားမရခဲ့ရင္ေတာင္ ေနာက္ဘုရားသာသနာနဲ႔ ေတြ႔ရဖုိ႔ အတြက္ ေက်းဇူးျပဳႏုိင္တယ္။ ယခုလဲ မေကာင္းမႈ ဒုစရိုက္ေတြနဲ႔သာ ေမြ႕ေလ်ာ္ၾကရင္ေတာ့ မေသခ်ာလွပါဘူး။
“က်န္ရွိေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ အဓိကႏွင့္ သာမည ခြဲျခားသိရွိၿပီး မိမိ ရုပ္၊ နာမ္ေတြရဲ႕ ျဖစ္ပ်က္ အစဥ္ကို ထုိးထြင္းသိျမင္ႏုိင္တဲ့၊ သူေတာ္ေကာင္းမ်ား ျဖစ္ႏိုင္ၾကပါေစ။”
“အသိတလံုး လက္ကိုင္သံုး အဆံုးနိဗၺာန္ျပည္”
“သေဗၺသခၤါရာ အနိစၥာ” လို႔ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ အားလံုးေသာ ျဖစ္ျဖစ္သမွ် အရာ၀တၳဳတုိ႔သည္ ပ်က္စီးျခင္းသေဘာ ရွိၾကပါတယ္။ သတၱ၀ါေတြေနထုိင္တဲ့ ကမာၻႀကီးလဲ တေန႔က်ရင္ေတာ့ ပ်က္စီးရမွာပါ။ ကမာၻပ်က္ခါနီး ႏွစ္ တစ္သိန္းအလုိမွာ နတ္ေတြက “ကမာၻပ်က္လိမ့္မည္” လို႔ေၾကြးေၾကာ္ၾကပါတယ္။ နတ္ေတြ ေၾကြးေၾကာ္သံၾကားတဲ့ သတၱ၀ါေတြက အရင္ကလို မေမ့မေလ်ာ့ၾကပဲ ကုသိုလ္တရားေတြ ပြားမ်ားအားထုတ္ တာေၾကာင့္ ကမာၻပ်က္ခါနီးမွာ အားလံုးက ျဗဟၼာ့ဘံုေရာက္ဖုိ႔ စ်ာန္တရားေတြ ရရွိၾကပါတယ္။ ကမာၻပ်က္ဖုိ႔ အေၾကာင္းမွာ မီး၊ ေရ၊ ေလ စသျဖင့္ ၃ မ်ိဳးရွိပါတယ္။ မီးေၾကာင့္ပ်က္ရမဲ့ ကမာၻမွာ ပ်က္ခ်ိန္တန္ရင္ ေန ၂ စင္း ေပၚလာပါမယ္။ ေန အသစ္က ည အခါမွာ ဆက္လက္ တက္လာသျဖင့္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေန႔ အခါ၊ ညအခါ လို႔မရွိေတာ့ပါဘူး။ ထုိ႔ေနာက္ ၃ စင္းေျမာက္ ေနထြက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ျမစ္ႀကီးေတြမွာ ရွိတဲ့ ေရေတြ ခမ္းေျခာက္မယ္။ ၄ စင္းေျမာက္ ေနထြက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဟိမ၀ႏၲာေတာ အတြင္းမွာရွိတဲ့ အုိင္ႀကီး ၇ အိုင္လဲ ေျခာက္ခမ္းရမယ္။ ၅ စင္းေျမာက္ ေနထြက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ သမုဒၵရာေရေတြ ေျခာက္ခမ္းမယ္။ ၆ စင္းေျမာက္ ေနထြက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကမာၻေလာကမွာ အစုိအေစး ဓာတ္ေတြ လံုး၀မရွိေတာ့ဘူး။ ၇ စင္းေျမာက္ ေနထြက္ လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကမာၻေလာကမ်ိဳး တစ္သိန္းမွ် မီးဟုန္းဟုန္းထေတာက္ပါမယ္။ ကာလအတန္ၾကာ ေတာက္ေလာင္တဲ့ မီးဟာ ပထမစ်ာန္ ျဗဟၼာ့ဘံုအထိ ေတာက္ေလာင္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ နတ္ျပည္ ၆ ထပ္လဲ မီးေလာင္ ပ်က္ဆီးရပါတယ္။ မီးေလာင္စရာ မရွိတဲ့ ျပာမႈန္႔ အထိ မက်န္ေတာ့မွ ကမာၻပ်က္ျခင္း ၿပီးပါတယ္။ (ေရဖ်က္၊ ေလဖ်က္ဖုိ႔ အလွည့္မွာလဲ ဆားငန္ေရထိၿပီး ေဆြးျမည့္ေၾကရပံု၊ ေလမုန္တုိင္းက်၍ ေၾကမြၾကရပံု တုိ႔ကို သိၾကပါ)။ ထုိသို႔ ကမာၻပ်က္ေနတဲ့ အခ်ိန္ဟာ အႏၲရကပ္ ၆၄ ကပ္ ၾကာပါတယ္။ (၁၀ႏွစ္တမ္းမွ တျဖည္းျဖည္း တက္၍ အသက္ အသေခၤ်တမ္းသို႔ေရာက္၊ ထုိ အသေခၤ်တမ္းမွ ၁၀ႏွစ္တမ္းသို႔ေရာက္၊ ထုိသုိ႔ တက္ကပ္၊ ဆုတ္ကပ္ တစ္စံုကို အႏၲရကပ္ လို႔ေခၚပါတယ္)။
ကမာၻပ်က္မွာသည္ ေႏွာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လိုပါေသးတယ္။ ေနာက္ထပ္ အရိေမတၱယ် ဘုရားရွင္ ပြင့္ၿပီးမွ ကမာၻေလာက ပ်က္ဆီးျခင္းသို႔ ေရာက္ပါမယ္။ အရိေမတၱယ်ဘုရားရွင္ ပြင့္ဖုိ႔သည္ အခ်ိန္ကာလမ်ားစြာ လိုပါေသးတယ္။ ယခုေျပာေနၾကေသာ ကမာၻပ်က္ျခင္း ဆုိသည္မွာ ကမာၻၾကီး ဆိတ္သုန္းေလာက္ေအာင္ ပ်က္ဆီးျခင္းမ်ိဳး မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ အနည္းငယ္ပ်က္စီးခ်င္ ပ်က္စီးပါလိမ့္မယ္။ ပ်က္စီးခ်င္မွလဲ ပ်က္စီးမယ္။ ဒီအေၾကာင္းေတြေျပာၿပီး ဖန္ဆင္းရွင္၀ါဒ၊ ကယ္တင္ရွင္၀ါဒေတြက သူတုိ႔ေတြရဲ႕ ဘုရားက ကယ္ႏုိင္မယ္ဆုိၿပီး သိမ္းသြင္းတာမ်ိဳး ျဖစ္လာႏိုင္တယ္။ အရင္ကလဲ ဒီလို ျဖစ္စဥ္ေတြ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ အေနနဲ႔ ဒီအခ်က္ေတြကို သတိထားၾကေစခ်င္ပါတယ္။ ကမာၻ႕ေနရာ အသီးသီးမွာ စစ္ျဖစ္ေနတာေတြ၊ ငလ်င္လႈပ္တာေတြ၊ မုန္တုိင္းတုိက္တာေတြ၊ ဆူပူေသာင္းက်န္း ေနတာေတြသည္လဲ ပ်က္ဆီးျခင္းေတြပါပဲ။
မည္သို႔ပင္ ဆုိၾကပါေစ… က်ေနာ္တုိ႔ေတြက အခ်ိန္တုိင္း ေသျခင္းတရားကို ဆင္ျခင္ၿပီး မိမိမွာ ေကာင္းမႈေတြ လုပ္ေနရမယ္ ဆုိတာ သိၿပီးသားပါပဲ။ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈေတြမွာ ေမ့ေလ်ာ့ေနတဲ့သူကုိ ေသေနတဲ့ သူလို႔ ေခၚဆုိထုိက္ပါတယ္။ “ကုသိုလ္မယူ အသက္႐ွဴ၊ ထုိသူ ေသလို႔ေနေတာ့သည္၊ ကုသိုလ္လဲယူ အသက္ရွဴ ထုိသူမေသ၊ ရွင္ေတာ့သည္” လို႔ ဆုိပါတယ္။ ကုသိုလ္ဆုိတာ တကူးတက လုပ္ယူေနရတာမ်ိဳးမွ ဆုိႏုိင္တာမဟုတ္ပါဘူး။ မိမိတုိ႔ေန႔စဥ္ သြားလာေနထုိင္ေနတဲ့ အေပၚမွာ သတိေလးရွိၿပီး လုပ္ေဆာင္ေနမယ္၊ မိမိ စိတ္အစဥ္ရဲ႕ ျဖစ္မႈ၊ ပ်က္မႈ သေဘာတရားေလးေတြကို သိေပးေနမယ္၊ မိမိခႏၶာကျပတဲ့ ေဖာက္ျပန္မႈ သေဘာေလးေတြကို ေပၚလာတုိင္း အပ်က္သေဘာပဲ ရွိပါလား ဆုိတာ သိေပးေနရင္ မိမိအတြက္ အေကာင္းဆံုး ေနနည္းျဖစ္ပါ တယ္။ သာသနာတြင္း ကာလမွသာ ဒီသေဘာတရားေတြကုိ သိခြင့္ရၾကရတာပါ။ ယခုအခ်ိန္လို သာသနာနဲ႔ ၾကံဳေနစဥ္၊ မိမိတုိ႔မွာ အားထုတ္ႏုိင္တဲ့ ခႏၶာနဲ႔ တရားေတြကုိ သိႏုိင္တဲ့ ဉာဏ္ပညာရွိေနလ်က္နဲ႔ မက်င့္ၾကံၾက ရင္ေတာ့ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေသၾကရဦးမယ္ မွတ္ပါ။ ကမာၻေလာက ပ်က္မယ္ဆုိတာၾကားတာနဲ႔ ငါၾကားလိုက္တဲ့ ၾကားသိစိတ္ေလးက ျဖစ္ၿပီး ပ်က္သြားပါလား ဆုိတဲ့ အသိေလးရေအာင္ က်င့္လိုက္ၾကပါ။
တဆက္တည္းေျပာလိုသည္မွာ ဒီကမာၻပ်က္ၿပီးလို႔ ေနာက္ ျဖစ္လာမဲ့ ကမာၻသည္ သုညကမာၻ ျဖစ္ပါတယ္။ သုညကမာၻဆုိတာ ဘုရားမပြင့္တဲ့ ကမာၻပါ။ ေနာက္ဘုရားရွင္၏ သာသနာေတာ္ကုိ မမွီလိုက္ရင္ေတာ့ တရားနဲ႔က ပိုၿပီး ေ၀းရဦးမွာပါပဲ။ ထုိ႔အတူ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေသရဦးမွာပါပဲ။ အခုအခ်ိန္မွာ အားထုတ္က်င့္ၾကံမွသာ ယခုဘ၀မွာ တရားမရခဲ့ရင္ေတာင္ ေနာက္ဘုရားသာသနာနဲ႔ ေတြ႔ရဖုိ႔ အတြက္ ေက်းဇူးျပဳႏုိင္တယ္။ ယခုလဲ မေကာင္းမႈ ဒုစရိုက္ေတြနဲ႔သာ ေမြ႕ေလ်ာ္ၾကရင္ေတာ့ မေသခ်ာလွပါဘူး။
“က်န္ရွိေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ အဓိကႏွင့္ သာမည ခြဲျခားသိရွိၿပီး မိမိ ရုပ္၊ နာမ္ေတြရဲ႕ ျဖစ္ပ်က္ အစဥ္ကို ထုိးထြင္းသိျမင္ႏုိင္တဲ့၊ သူေတာ္ေကာင္းမ်ား ျဖစ္ႏိုင္ၾကပါေစ။”
“အသိတလံုး လက္ကိုင္သံုး အဆံုးနိဗၺာန္ျပည္”
“သံဃာ့ဂုဏ္ရည္ -၂” အပိုင္း (၁)
သံဃာ့ဂုဏ္ရည္ အပုိင္း(၂) တရားေတာ္ကို ဆက္လက္နာယူၾကပါ။ နာတဲ့ အတုိင္းလဲ သိၾကပါေစ။ သိတဲ့ အတိုင္းလဲ က်င့္ၾကံအားထုတ္ႏုိင္ၾကပါေစ။
“သံဃာ့ဂုဏ္ရည္” အပိုင္း(၁)
သံဃာေတာ္ အရွင္သူျမတ္မ်ားသည္ ေထရ၀ါဒ သာသနာေတာ္ကို တည္တံ့ခိုင္ၿမဲေအာင္ ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ရပါတယ္။ ယေန႔အခ်ိန္ က်ေနာ္တုိ႔ေတြသည္ စစ္မွန္ေသာ တရားနည္းလမ္းေတြ ေလ့လာသိရွိခြင့္၊ နာၾကားခြင့္၊ က်င့္ၾကံအားထုတ္ႏုိင္ခြင့္ ရရွိေနျခင္းမွာ သံဃာေတာ္မ်ား၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ေဘးဒုကၡအားလံုးမွ လြတ္ေျမာက္ရာ တရားနည္းလမ္းမ်ားကို လမ္းညႊန္ေဟာၾကား ဆံုးမေတာ္မူခဲ့သလို၊ ေလာကအတြင္း ေနထုိင္နည္း၊ စီးပြားရွာနည္း၊ လူသားတုိ႔ တုိးတတ္နည္း စတဲ့ ေလာကႀကီး ေအးခ်မ္းသာယာေစမည့္ တရားနည္းလမ္းမ်ားကိုလဲ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ထုိတရားေတာ္မ်ားကို သံဃာေတာ္မ်ားကပင္ ျပန္လည္ေဟာၾကား ဆံုးမေတာ္မူၾကပါတယ္။ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ဓမၼေစတီဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၲေကာသလႅ ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ “သံဃာဂုဏ္ရည္ တရားေတာ္” ကုိ အားလံုးနာၾကားသိရွိ လိုက္နာေစခ်င္ပါတယ္။
ဓမၼေစတီဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၲေကာသလႅ ေဟာၾကားေသာတရားမ်ားကုိ ေအာက္ပါလင့္မွာ ကူးယူႏုိင္ပါတယ္။
ဓမၼေစတီဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၲေကာသလႅ ေဟာၾကားေသာတရားမ်ားကုိ ေအာက္ပါလင့္မွာ ကူးယူႏုိင္ပါတယ္။
Subscribe to:
Posts (Atom)
